marymewxd

[marymewxd]

Heartlines

Πιστεύεις στην μοίρα? Στο πεπρωμένο? Κάρμα, φλυτζάνι, ζώδια, κάρτες ταρό? Στις γραμμές των χεριών σου?

Ένας περαστικός μου είπε ότι έχω βαρετό χέρι, δεν έχει τις βαθιές χαραγματιές της ζωής, και από τότε κυνηγάω την ζωή.

Μου είπε να ακολουθώ την γραμμή της καρδιάς.

Όλοι φαντάζομαι χωρίς εξαιρέσεις έχουμε πέσει θύμα περιέργειας έστω μια φορά στην ζωή μας, να βρούμε ένα άρθο στον διαδίκτυο. Για να δούμε τι κάνει ο Υδροχόος σήμερα!? Ή μια φίλη της γιαγιάς σου που διαβάζει το φλυτζάνι και σε έπεισε να σου το πει. Μπορεί να μην τα πιστεύεις αυτά και απλά να σου αρέσει ο ελληνικός καφές και από ευγένεια να συμφώνησες, αλλά ασυναίσθητα κρατάς τα ευχάριστα κρατάς και τα άσχημα στο πίσω μέρος του μυαλού σου κιας χασκογέλασες από αμηχανία λέγοντας ξανά ότι δεν τα πολυπιστεύεις.

Δεν σου σηκώνεται η τρίχα όμως όταν βγαίνει κάτι? Κάτι που ένας άνθρωπος προέβλεψε, μέσα από πολύχρωμες κάρτες με φιγούρες πάνω, ή από ξεραμένο κατακάθι καφέ στο φλυτζάνι σου?

Θέλουμε πάντα να είμαστε προετοιμασμένοι για κάτι που θα έρθει, θέλουμε να ξέρουμε το μέλλον.

Όταν συμβαίνουν άσχημα πράγματα στην ζωή μας κάποιες φορές θέλουμε να ρίξουμε το βάρος στην μοίρα, ότι ήταν να γίνει, και όλα για κάποιο σκοπό γίνονται για να κοιμηθούμε πιο ήρεμοι το βράδυ.

Όταν η λογική δεν μπορεί να εξηγήσει, είναι καλό να πιστεύουμε σε κάτι, ότι κιαν είναι αυτό.

Έχω χάσει πολλούς ανθρώπους στην ζωή μου και φοβάμαι μην χάσω και τον εαυτό μου. Και σκέφτομαι και περπατάω. Και σηκώνω το κεφάλι..

Πώς βρέθηκα πάλι στα μέρη σου?

Πώς βρέθηκες πάλι στα γραπτά μου?

Ακολούθησα την γραμμή της καρδιάς του χεριού μου, όπως κάποιος μου είχε πει, πιστεύω.

[marymewxd]

Ξεκούραση

Ξαπλωμένος στον καναπέ χρόνια, γωνία του σαλονιού. Ξεκούραση. Αγώνες Τένις στην τηλεόραση, η απαλή υπόκρουση του αγωνίσματος με κοίμιζε πολλά μεσημέρια.

Σε θυμάμαι και δεν σε θυμάμαι.

Μια αθόρυβη φιγούρα στο σπίτι, στην παιδική χαρά, σε αναμνήσεις. Μετρημένες στα δάχτυλα ή και ξεχασμένες.

'Άλλαξε παραστάσεις σε μονό κρεβάτι και λευκούς τοίχους.

Κοιτούσα τα θολά παράθυρα ενώ άκουγα φωνές στο βάθος. Μ��ρμήγκια και σκιές στο ταβάνι, τρίχες στο μαξιλάρι. Δεν ήθελα να κοιτάξω.

Βδομάδες αργότερα, παραληρήματα πνιγμένα σε δάκρυα, τσιρίδες και εγώ να μην καταλαβαίνω. Κοιτούσα τον μικρό μου αδερφό δίπλα μου, μια σταλίτσα ανθρωπάκος με το χοντρό του μπουφάν να στέκεται ��ε βλέμμα απορίας και φόβου. Προτάσεις που δεν έβγαζαν νόημα και αύρα σκοτεινή κάτω από κατάλευκο ουρανό.

Πηγαίνοντας σε κηδεία σε μια τόσο εύθραυστη ηλικία σίγουρα με στιγμάτισε, ειδικότερα όταν πρόκειται για έναν τόσο κοντινό άνθρωπο,και όμως τόσο μακρινό. Το απόλυτο κενό.

Ειδικότερα επειδή τον γνώρισα τον άνθρωπο αυτόν, μονάχα πάρα πολλά χρόνια αργότερα μέσα από ιστορίες. Μου λένε ότι έμοιασα σε αυτόν και θα ήμασταν τα καλύτερα φιλαράκια. Δεν είχα την χαρά να τον ζήσω πραγματικά σαν ολοκληρωμένος άνθρωπος αλλά συνεχίζω την περήφανη ζωή του μέσα από το όνομα του που κουβαλώ μαζί μου πάντα. Και για πάντα.

Ξεκούραση.

[marymewxd]

ανώνυμη σκέψη

Πράγματα που αρχίζω και συμπαθώ στον χειμώνα σιγά σιγά καθώς μεγαλώνω.. Σκοτεινιάζει ξαφνικά στα μέσα της ημέρας και με ψυχοπλακώνει, άλλη μια μέρα φτάνει στο τέλος της... Νιώθω ότι αφού πέσει ο ήλιος δύσκολα μπορώ να την διορθώσω. Αλλά κοιτάω τα φώτα έξω στις  ψιλές πολυκατοικίες. Τα μικρά φωτεινά τετράγωνα παράθυρα που με ταξιδεύουν ίσως στην προκειμένη φάση περισ��ότερο από το να έβλεπα τα αστέρια. Μυρωδιά φρέσκου γαλλικού καφέ. Το νέο αγαπημένο μου αρωματικό χώρου. Χειμωνιάτικες γεύσεις. Καφές και κανέλα. Τσαι γαρύφαλλο και αστεροειδής γλυκάνισος. Ξενόγλωσση μπαλάντα που δεν καταλαβαίνω τους στίχους και ούτε μπαίνω στον κόπο να μεταφράσω. Αγάπησα την ιστορία που έπλασα στο μυαλό μου και το χρώμα της φωνής Πολύχρωμη κουβέρτα 27 χρόνων στα πόδια μου, που με έχει ακολουθήσει σε όλο τον κόσμο. Λαμπάκια χριστουγεννιάτικα σε έναν φοίνικα, αφηρημένα τοποθετημένα. Την νιώθεις την ειρωνεία? Ολόκληρος ο κόσμος μπλίνκι μπλίνκι και εγώ το δικό μου βιολί. Η μοναξιά έχει μια πιο γλυκειά αίσθηση όταν με συντροφεύουν όλα τα παραπάνω και εκτιμάω την ζέστη της ατμόσφαιρας. Ο χειμώνας είναι μια γλυκόπικρη αλήθεια μου, και μ'αρέσει και με λυπεί. Έχει μια φυσικά όμορφη αντίθεση.

[marymewxd]

Σπίτι μου, σπιτάκι μου

Εσύ δείχνεις αγάπη στο σπίτι που σε φιλοξενεί καθημερινά?

Κάθε σπίτι μπορεί να έχει ελαττώματα, όπως έχω εγώ και εσύ. Μερικά μπορούμε να τα λύσουμε, να τα βελτιώσουμε και μερικά μπορεί να μείνουν ��άντα εκεί, και να το χαρακτηρίζουν. Είτε είναι δικό σου το σπίτι είτε κάποιου άλλου και ζεις σε αυτό προσωρινά, είναι οι τοίχοι αυτοί που σε προστατεύουν από το κρύο και τη ζέστη. Το ταβάνι αυτό που ακούει τις σκέψεις σου και το κρεβάτι σου αυτό που αγκαλιάζει τα όνειρα σου.

Δένομαι πολύ με τα πράγματα μου, κάθε αντικείμενο έχει την δική του ιστορία, έτσι πιστεύω και το κάθε σπίτι στο οποίο ζούμε έχει την δική του ταυτότητα. Κάθε προηγούμενος φιλοξενούμενος αφήνει το σημάδι του και έτσι στην συνέχεια και εμείς αφήνουμε την πινελιά μας στην ατμόσφαιρα, και το σπίτι συνεχίζει το ημερολόγιό του.

Ο χώρος μας πρέπει να είναι ιερός, είναι ο τόπος που περνάμε το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας μας.

Οι ψυχές μέσα στον χώρο τον γεμίζουν με ενέργεια. Στο χέρι σου είναι τι είδους ενέργεια θα τροφοδοτήσεις, θετική ή αρνητική.

Το σπίτι μου εγώ το λατρεύω, το θέλω γεμάτο χαρά. Άνθρωποι που μονάχα έχω στην καρδιά μου θέλω να περνούν την πόρτα. Κατοικίδια που θα με επισκεφτούν και θα κάνουμε παιχνίδια στο πάτωμα, τα φυτά μου στα οποία τραγουδώ και ανταποδίδουν με νέους καρπούς.

Όταν δεν με βλέπει το σπίτι μου, του λείπω και μου λείπει. Το ευχαριστώ τις βροχερές ημέρες και τις νύχτες που φωτίζουν αστραπές. Το φροντίζω και αντίστροφα αισθάνομαι αποδοχή και γαλήνη όταν επιστρέφω σε αυτό. Το αποχαιρετώ όποτε φεύγω, και καλημερίζω όταν ξυπνώ.

Πρέπει να το νιώθεις δικό σου και να το εκτιμάς, γιατί αν δεν εκτιμήσεις και αγαπήσεις το ίδιο σου το σπίτι, τι θα αγαπήσεις πια στην ζωή σου?

[marymewxd]

Ξανά εσύ?

Το αίσθημα ότι γνωρίζεις τον άνθρωπο αυτόν χρόνια, ενώ συστηθήκατε πριν δεκατέσσερα λεπτά. Σας αγκαλιάζει μια ζεστή οικειότητα. Αποκτάς την ανάγκη να τον ακουμπάς και να σε ακουμπάει. Χωρίς λόγο.

Είναι ο έκτος χωρισμός σας, και ακόμα μετράω. Η γνώμη μου δεν έχει κανένα νόημα, στο τέλος θα καταλήξετε ξανά σε αυτήν την τοξική ρουτίνα. Θα σε φωνάζει, θα βρίζεις..θα βροντήξετε πόρτες σπιτιού, αυτοκινήτου και μετά από δύο εικοσιτετράωρα θα είσαστε πάλι σαν βδέλλες κολλημένοι ο ένας στον άλλον.  Χωρίς λογική.

Σε αποφεύγει, δεν σε περιλαμβάνει στη ζωή του όσο θα ήθελες. Μιλάτε και δεν μιλάτε. Τον αποφεύγεις, δεν τον περιλαμβάνεις στη ζωή σου όσο θα ήθελε. Μιλάτε, σιωπάτε. Περνάει ο καιρός, βρίσκεστε, χάνεστε, ένας φαύλος κύκλος. Ο ένας πληγώνει τον άλλον. Χωρίς πρόθεση.

Ένας γονέας, ένα παιδί. Όσο κι αν κάνουν ένα βήμα μπροστά, κάνουν τρία πίσω. Μια από τις μεγαλύτερες 'μάχες' στις ανθρώπινες σχέσεις. Επιστρέφουν και εξαφανίζονται σαν να το έχουν μετανιώσει, και ξανά από την αρχή από αύριο. Χωρίς όρια.

Δεν λύνονται τα άλυτα και τα αδιανόητα. 

Εσύ έχεις αισθανθεί ποτέ, ότι κάποιους ανθρώπους δεν μπορείς να τους αποχωριστείς όσο και να το επισημάνει η λογική? Και δεν αναφέρομαι μόνο στην αγάπη και τις αναμνήσεις, αλλά σε αυτήν την ανάγκη να νιώσεις, να ακούσεις. Αυτή η αίσθηση σαν να σε μαγνητίζει ο άλλος. Όσο καλά κι αν προσποιηθείς ή προσπαθήσεις να πείσεις τον εαυτό σου, εμφανίζονται ξανά μπροστά σου και γονατίζεις. Είτε είναι συγγενής, γνωστός, φίλος, εραστής. 

“Μαζί δεν κάνουμε και χώρια δεν μπορούμε” βρέθηκε κάποιος να πει για να περιγράψει το φαινόμενο αυτό. Εσύ πώς το εξηγείς?

Γυρνάμε και γυρνούν, και ας μαλώνουμε, και ας τσιρίζουμε, και ας λέμε κουβέντες στα νεύρα ή και στην ηρεμία. Παρόλο που πληγώνουμε και μας πληγώνουν. Και υπάρχει αυτός ο αδικαιολόγητος γυρισμός και δάκρυα.

Γυρνάμε σε ανθρώπους που μας "τραβούν" κοντά τους με αόρατα σχοινιά. Γυρνάμε σε άτομα που αισθανθήκαμε ότι τους ξέραμε χρόνια, σχεδόν θα μπορούσες να αστειευτείς πως τον ήξερες από κάποια προηγούμενη ζωή. Σχεδόν. 

Έχεις ακούσει ποτέ για το κάρμα?

Δεν το θυμάσαι μάλλον, αλλά είχαμε κάνει μια συμφωνία εμείς οι δύο πριν καιρό...

Ίσως αν απλώσω το χέρι μέσα στον εαυτό μου, κάνεις και εσύ το ίδιο. Από την άλλη...άστο για την επόμενη..

[marymewxd]

Η αγάπη

Η αγάπη είναι σαν την άμμο που κρατάς στα χέρια σου. Γλιστρά σιγά-σιγά ανάμεσα από τα δάχτυλα, και τελικά χάνεται. Υπάρχει όμως πάντα η ευκαιρία να πιάσεις άλλη μια χούφτα.

[marymewxd]

Αλλαγή

Όταν στερεύεις από έμπνευση τι κάνεις? Σε ποιον απευθύνεσαι? Που κλειδώνεσαι?

Ξεφυλλίζεις παλιά ημερολόγια? Ακούς, ίσως για πρώτη φορά προσεκτικά στίχους τραγουδιών ? 'Ξεσκονίζεις' όλα σου τα φορτωμένα με βιβλία ράφια? Μπαίνεις στο πετσί του πρωταγωνιστή της ταινίας, που παίζει αυτήν την στιγμή στην τηλεόραση? Ψάχνεις αυτήν την λεξούλα που θα γεννήσει έναν χείμαρρο συναισθημάτων μέσα σου? Και αν δεν την βρεις?

Κι αν δεν είναι λεξούλα τελικά, τι κάνεις?    

Σκάψε μέσα σου πριν 'εξαφανιστείς' και αφέσου.

Το φανταστικό με την έμπνευση, ξέρεις ποιο είναι? Καμιά φορά σε βρίσκει εκείνη, χωρίς να ψάχνεις. Και αν δεν σε βρει, δεν πειράζει. Σου έχω μια λέξη, όχι ακριβώς κάτι που περίμενες, αλλά σίγουρα αυτήν που χρειάζεσαι, αυτήν που θα σε ‘ξεκλειδώσει’.

Αλλαγή!

[marymewxd]

Αγάπη ή μίσος?

Έχω τόσα χρόνια να σε δω, να σε ακούσω, τόσα πολλά που έχω χάσει το μέτρημα. Θυμάμαι όταν πηγαίναμε στα πάρκα και παίζαμε παρέα, κυλιόμασταν στα γρασίδια μέχρι που πρασίνιζαν τα ρούχα μας. Μου έβαζες τρικλοποδιές και σε κυνηγούσα για εκδίκηση. Νομίζω, θα αναγνώριζα την φωνή σου.

Σαν αντίκες έχω τις φωτογραφίες μας, σε χειροποίητες κορνίζες. Τις κρύβω σε συρτάρια γιατί με στοιχειώνουν οι τύψεις.  Ελπίζω να σου λείπω όσο μου λείπεις εσύ.

Θυμάσαι άραγε όλες εκείνες τις νύχτες που λέγαμε τρομακτικές ιστορίες και δεν μπορούσαμε να κοιμηθούμε στα σκοτάδια? Όλες εκείνες τις φορές που έπεφτα στο πάτωμα από τα αστεία σου? Όταν μου κρατούσες το χέρι όποτε φοβόμουν?

Σε μια κάρτα Χριστουγέννων που μου έστειλες πριν μερικά χρόνια τέτοιον καιρό.. "Αποφάσισα να κρατήσω την αγάπη. Το μίσος είναι πολύ μεγάλο βάρος."

Ένιωσα μια έκρηξη μέσα μου, μου κόπηκαν τα πόδια.

Ξέρω ότι άργησα, ξέρω ότι όσο σκέφτεσαι να κάνεις κάτι δεν θα το κάνεις ποτέ.

Και ξέρω πως ο χρόνος μένει όσο κάποιος τον αξιοποιεί.

Θα προσπαθήσω σήμερα..τώρα! Θα προσπαθήσω να φανώ γενναίος, θα εκφράσω τις σκέψεις μου. Απέξω αυτήν την φορά.

Και σηκώνω το ακουστικό και πληκτρολογώ τον αριθμό σου. Και δεν μετανιώνω για τίποτα αυτή τη στιγμή. Ίσως μετά από αυτό το τηλεφώνημα να αλλάξει η γνώμη μου, αλλά ναι, αυτή τη στιγμή δεν μετανιώνω για τίποτα...

Που είσαι τώρα να μου κρατήσεις το χέρι?

[marymewxd]

Και καπνίζει..

Ήξερες ότι μισεί τα τσιγάρα. Σιχαινόταν την μυρωδιά, την στάχτη, το αποκρουστικό θέαμα στο σταχτοδοχείο. Σε μάλωνε. Υστερική γινόταν για να σε προστατέψει.

Δεν συγκινήθηκες ποτέ, ήθελες να γλεντάς την ζωή στο έπακρο. Γυρνούσες τις πρώτες πρωινές ώρες πίσω σε εκείνη. Την αγαπούσες αλλά δεν ήταν αρκετό αυτό να σε αλλάξει.

Το κρεβάτι της άδειασε μετά από καιρό. Το ίδιο και η καρδιά της. Μόνη πλέον ξυπνάει στο σπίτι και καπνίζει.  Καπνίζει να θυμάται την γεύση που άφηναν τα χείλη σου.

[marymewxd]

Κακές αποφάσεις..

Οι κακές αποφάσεις, κάνουν καλές ιστορίες.

Μπορεί να ειπωθούν σε μελαγχολικές νύχτες, πάνω από ένα ποτήρι γλυκό κρασί. Είναι από αυτά τα μυστικά που βγαίνουν ύπουλα και χωρίς προειδοποίηση. Όταν τα ξεστομίσεις δεν υπάρχει γυρισμός.

Μπορεί να μείνουν ανάμεσα σε σένα και τον εαυτό σου. Έχεις γεμίσει το ημερολόγιο με ντροπιαστικές λεπτομέρειες. Κοκκινίζεις μόνο στην σκέψη να τις διαβάσεις δυνατά. Γελάς αμήχαν�� και το κλείνεις.

Και μετά έχεις και εκείνες τις κακές αποφάσεις που δεν τόλμησες ποτέ να πάρεις και σε στοιχειώνουν στον ύπνο σου. Και όταν ξυπνάς σε κυνηγάνε στον ξύπνιο σου. Περνούν σαν φαντάσματα μπροστά από τα μάτια σου.

Τώρα χάθηκε η στιγμή και, μόνο στην φαντασία σου μπορείς να πλάσεις αυτήν την ιστορία. Κάνεις σενάρια και υποθέσεις, αλλά δεν θα είναι ποτέ το ίδιο καλή.

[marymewxd]

Θα σου περάσει

Σου έχει τύχει ποτέ να κοιτάς ένα μήνυμα με τις ώρες?

Πολλές φορές δεν σκέφτομαι, διαβάζω και ξανά διαβάζω μέχρι που μουδιάζω. Η ώρα περνάει, σου απλώνω το χέρι και κουράζομαι που δεν το πιάνεις πίσω.

Μια φωτογραφία με τις μέρες?

Σου έχει πονέσει ποτέ το στήθος από στεναχώρια? Έχεις ανησυχήσει ποτέ για κάποιον τόσο που να τρέμουν τα χείλη σου?

Όσο θέλω να φύγουν τα συναισθήματα αυτά, άλλο τόσο δεν θέλω. Ίσως δεν κατάλαβες ποτέ την διαφορά μας, ίσως και εγώ την κατάλαβα τώρα. Εγώ χρειαζόμουν εσένα, εσύ απλώς χρειαζόσουν κάποιον.

"Θα σου περάσει" μου είπαν. Λες και περνάνε εύκολα οι άνθρωποι..

[marymewxd]

When you are a stranger

Είσαι ο μοναδικός άνθρωπος που μου λείπει τόσο

Και φυσικά δεν αναφέρομαι στον γονιό που είχε τάσεις φυγής και με εγκατέλειψε, γιατί σε αυτήν την περίπτωση είναι ξεκάθαρα του γονιού το χάσιμο και όχι δικό μου. Ούτε σε αυτόν που δεν ήθελε να μοιραστεί την ζωή του μαζί μου, που δεν με δεχόταν με τις παραξενιές μου. Ούτε αναφέρομαι σε εκείνα τα άτομα που μάλωσαν μαζί μου. Τους ενοχλούσα.. και ας τους σκέφτομαι ακόμα καμιά φορά. Δεν είναι ούτε εκείνοι που δεν μου μιλούν πλέον από μόνοι τους αν δεν κάνω την πρώτη κίνηση εγώ.

Οι πόρτες συνήθως στις ανθρώπινες σχέσεις εάν κλείσουν, σφραγίζουν κιόλας. Με τα χρόνια κατάλαβα ότι κάποιες δεν ανοίγουν ποτέ ξανά, κάποιες χαλαρώνουν και κάποιες πόρτες από κλειστές, είναι ορθάνοιχτες και περιμένουν επισκέπτες.

Αν με γνωρίζεις προσωπικά θα με ακούσεις να μιλάω για αξιοπρέπεια και εγωισμό, να μην ανέχεσαι συμπεριφορές περίεργες από κανέναν, ούτε από τον πιο στενό σου κύκλο. Μην δίνεις ευκαιρίες απλόχερα, κράτα μικρό καλάθι, συμβουλές που δίνω τους αγαπημένους μου. Ο κάθε κανόνας έχει βέβαια και την εξαίρεση του.

Νόμιζα πως είμαι αδύναμη που μου λείπουν άνθρωποι καμιά φορά, ανακάλυψα όμως τελικά πως δεν είμαι η μόνη. Πολλοί περιμένουν στην πόρτα τους με ανοιχτές αγκαλιές τους παλιούς αγαπημένους τους.

[marymewxd]

Πόρτες

Η ζωή μας αποτελείται από πόρτες, πολλές διαφορετικές. Η καθεμιά έχει το μονοπάτι της, πολλοί τις ονομάζουν με δύο τρόπους. Ο 'σωστός' δρόμος και ο 'λάθος'. Από πολύ κιόλας μικρή ηλικία καλούμαστε να επιλέξουμε τι μονοπάτια θα ακολουθήσουμε.

Ο 'σωστός' δρόμος συνήθως αποτελείται από το να είσαι καλός χριστιανός, καλός συνάνθρωπος, καλός απόγονος, καλός σύντροφος, οικογενειάρχης, φίλος, γείτονας. Να είσαι εργατικός, σπουδαγμένος, οικολόγος. Να είσαι τίμιος, με φιλότιμο και γενναιοδωρία. Να συγχωρείς και να έχεις κατανόηση. Να αγαπάς με ανιδιοτέλεια. Γενικά να είσαι τέλειος σε όλα.

Ο 'λάθος' δρόμος καταλαβαίνεις ότι θα είναι πάνω-κάτω το αντίθετο.

Μεγαλώνουμε στην κοινωνία με πολλά 'πρέπει' χαραγμένα στο μικρό μας μυαλουδάκι, 'Πρέπει' που αφήνουν κατάλοιπα, 'Πρέπει' που μας πιέζουν και ίσως μας φτάσουν στα όρια.

Δεν είμαι τέλεια, και δεν είμαι 'σωστή' στα πάντα, προσπαθώ να είμαι εντάξει για εμένα, να είμαι αυτό που αισθάνομαι, να αγαπάω τον εαυτό μου και να μην υποκρίνομαι κάτι άλλο. Έχω πάρει άλλα μονοπάτια από αυτά που μας προσάπτουν, και δεν λέω πως δεν θα ξαναπάρω στο μέλλον. Σίγουρα είσαι και εσύ έτσι ή έστω προσπαθείς να αποβάλλεις αυτά τα 'Πρέπει' από το κεφάλι σου, να θέλεις να είσαι κάτι γιατί σε εκφράζει, να είναι η πραγματικότητα σου.

Όλα αυτά τα κουτιά-κουτάκια που χτίζουμε μέσα μας, ας μπορούσα να τα πατήσω κάτω. Βλέπω ανθρώπους να μην έχουν προσωπικότητα, βλέπω ανθρώπους να κρίνονται, βλέπω ανθρώπους να μην είναι ευτυχισμένοι.

Κάποιες φορές επιλέγουμε τον 'λάθος' δρόμο γιατί το θέλουμε, γιατί ερχόμαστε σε αντιπαράθεση με τον ίδιο μας εαυτό, η καμιά φορά επειδή δεν μας αφήνουν και άλλη επιλογή.

Δεν θα έπρεπε όμως να κρινόμαστε για το ότι δεν είμαστε τέλειοι.

[marymewxd]

Αγάπη δίχως όρια

Θα τσιμπήσεις το αυτάκι, θα τραβήξεις το πατουσάκι. Θα πετάξεις μια κάλτσα και θα περιμένεις σαν παιδί, να παίξει μαζί της. Θα της κολλήσεις κολλητική ταινία στη πλάτη, θα την δεις να περπατάει αστεία, γιατί έτσι έμαθες στα βίντεο στο ίντερνετ. Θα εξφεντωνήσεις ένα μπαλάκι στο δωμάτιο, και θα την δεις να τρελαίνεται, ταχυπαλμία στο κόκκινο. Θα την πιτσιλίσεις με νερό να δεις αν όντως τελικά δεν αρέσει στις γάτες να βρέχονται. Θα την τυλίξεις με μια κουβέρτα σε μπουρίτο, θα της φωνάζεις μάο μάο. Θα της πειράξεις την ουρά, μέχρι που θα την κοπανάει στο πάτωμα με νεύρο.

Ένα μικρό πειραματόζωο, με μεγάλα γυαλιστερά μάτια που σε κοιτάνε με περιέργεια. 

Από περιέργεια ανεβαίνει στο πληκτρολόγιο, την σπρώχνεις. 

Από περιέργεια ανεβαίνει στον πάγκο της κουζίνας, την σπρώχνεις.

Από περιέργεια θα μπει στην ντουλάπα, θα την μαλώσεις. 

Δεν ήξερες ότι από εκεί βγήκε η έκφραση "Η περιέργεια σκότωσ�� την γάτα" ? Αφού έχει περιέργεια για τα πάντα γύρω της!

Όση απόρριψη, όσο πείραγμα και αν της προσάψεις, στο τέλος της ημέρας, στο δικό σου στήθος θα θέλει να κοιμηθεί. Στην δική σου μύτη θα θέλει να ακουμπήσει την δική της. Εσένα θα θέλει να την κυνηγήσεις στο παιχνίδι. 

Μια μικρή χνουδόμπαλα, γεμάτη απεριόριστη αγάπη που δεν διστάζει να μοιράσει τριγύρω. Σβήνει τα πάντα, και επιστρέφει στην αγκαλιά σου. Παραμένει εκεί μέχρι το πρώτο φως της ημέρας, για να σε ξυπνήσει με τη μουσούδα της, με το γλυκό γουργουρητό της, Για...... να την ταΐσεις. 

[marymewxd]

21 Αρετές

Αποτελείσαι λες, από 21 αρετές.

ΑΓΑΠΗ. Όταν αγαπάς, αγαπάς απεριόριστα. Τυφλά.

ΣΥΓΧΩΡΕΣΗ. Βυθίζεσαι στον εαυτό σου και ψάχνεις την αλήθεια του άλλου, τις αδυναμίες του και τον δικαιολογείς.

ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ. Φέρεσαι όπως θα ήθελες να σου φέρονται.

ΠΡΟΣΑΡΜΟΣΤΙΚΟΤΗΤΑ. Σαν χαμαιλέων γλυστράς απαρατήρητη πλάι στους ανθρώπους. Η κάθε κατάσταση είναι μοναδική.

ΚΑΤΑΝΟΗΣΗ. Μέσα στις σκέψεις σου, συνειδητοποιείς την θέση των άλλων, τις δικές τους δυσκολίες.

ΤΟΛΜΗ. Φωνάζεις αυτό που αισθάνεσαι, δεν νιώθεις ντροπή.

ΥΠΟΜΟΝΗ. Βαδίζεις στους ρυθμούς των άλλων, δίπλα τους.

ΕΠΙΜΟΝΗ. Δεν χάνεις τον στόχο σου, ξέρεις αυτό που χρειάζεσαι.

ΕΙΛΙΚΡΙΝΕΙΑ. Αν είχες την επιλογή να κρυφτείς πίσω από το δάχτυλό σου, δεν θα το έκανες ποτέ.

ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΟΤΗΤΑ. Πρωτοτυπείς στις πιο απλές πράξεις.

ΕΛΠΙΔΑ. Κατέχεις την αισιοδοξία, πως όλα θα πάνε καλά.

ΑΜΕΡΟΛΗΨΙΑ. Παίρνεις τις αποφάσεις σου χωρίς να επηρεάζεσαι συναισθηματικά από τις αμφιβολίες ή τους φόβους σου.

ΚΑΛΟΣΥΝΗ. Έχεις την ανάγκη να φροντίζεις.

ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ. Στέκεσαι στα πόδια σου και νιώθεις περήφανη για το άτομο σου.

ΑΞΙΟΠΙΣΤΙΑ. Ο λόγος σου είναι συμβόλαιο.

ΣΟΦΙΑ. Συνδυάζεις την γνώση με τις εμπειρίες της ζωής σου στα εμπόδια που προκύπτουν.

ΕΓΚΡΑΤΕΙΑ. Ισορροπείς τις ανάγκες σου, είτε είναι συναισθηματικές είτε σωματικές.

ΟΛΙΓΑΡΚΕΙΑ. Δεν έχεις ανάγκη από πολλά για να είσαι ευτυχισμένη.

ΦΙΛΟΜΑΘΕΙΑ. Αν δεν αποκτήσεις νέες γνώσεις καθημερινά, δεν νιώθεις παραγωγική.

ΦΙΛΑΛΛΗΛΙΑ. Κάνεις ότι μπορείς για να βοηθήσεις χωρίς να περιμένεις αντάλλαγμα.

ΑΥΤΑΡΚΕΙΑ. Δεν βασίζεσαι σε κανέναν.

Αυτές τις λεξούλες τις έχτιζες γράμμα-γράμμα, από τις πιο μικρές ως και τις πιο μεγάλες. Μου μιλούσες για αυτές, μου ψιθύριζες ιστορίες στο αυτί. Το μυστικό τους η ευτυχία σου.

Ο Κόσμος μας όμως είναι άδικος και κακός. Και αυτό είχε συνέπεια και σε σένα.

Στα μάτια μου ήσουν σαν μια μαργαρίτα. Πανέμορφη μικρή απροστάτευτη.

Ήσουν ο πιο όμορφος άνθρωπος. Είχες τα πιο λευκά, τα πιο όμορφα αγνά 21 πέταλα που θα μπορούσα να φανταστώ σε έναν χαρακτήρα.

Και όταν οι άνθρωποι σε κατάλαβαν, έρχονταν ένας-ένας, άπληστοι, λαίμαργοι για ευχάριστα συναισθήματα. Σε τσιμπολογούσαν. Τραβούσαν ένα-ένα τα όμορφά σου πέταλα. Ήθελαν να δουν τι μπορείς να προσφέρεις. Ήθελαν να δουν αν τους αγαπάς, ή όχι.   Μαδούσαν, μαδούσαν μέχρι που έμεινε μονάχα η κίτρινη σου η καρδούλα. Στην αρχή ζωηρό κίτρινο, με μια σταλίτσα δόξας, αλλά αφού σε ξερ��ζωσαν ολόκληρη, μαράθηκε, σκούρυνε και έβγαλε ζήλια, φθόνο, εγωισμό και προδοσία.

Τους είσαι πλέον άχρηστη, και απλά σε πετούν στην άκρη.

Και εγώ τώρα τρέχω να μαζέψω τα κομμάτια σου, να βρω το μονοπάτι της ευτυχίας, αυτό που ήθελες να μου δείξεις. Περίμενε με. Θα επιστρέψω. Θα έρθω με όσο περισσότερα πέταλα ανακτήσω, με πιο δυνατά εφόδια, με μια δόση καχυποψίας και φόβου , για να μην ξαναπληγωθούμε αργότερα.

Μάζεψε όσο περισσότερα πέταλα μπορείς στο ταξίδι της ζωής, η χαρά πηγάζει από τις αρετές, μην ξεχνάς όμως και τα εμπόδια που θα συναντήσεις, είτε αυτά είναι καταστάσεις, είτε άνθρωποι που θέλουν να σε εκμεταλλευτούν. 

[marymewxd]

Πόσο με κάνεις?

Όταν μας “κάνουν” νεότερους, γιατί αυτομάτως χαιρόμαστε?

Νοσταλγούμε πιστεύω τα παιδικά μας χρόνια. Eκείνα τα χρόνια που σκίζαμε παντελόνια καθώς αποφεύγαμε την μπάλα στα μήλα. Σχοινάκι, πατητό, κρυφτό, κυνηγητό, κουτσό. Δεν ακούγαμε τίποτα πέρα από την φωνή της μαμάς από το μπαλκόνι τις πρώτες βραδυνές ώρες. Αύριο πάλι. Η ζωή μας όλη, μια παιδική χαρά.

Δεν ξεχνάμε και την εφηβεία. Τα απογεύματα εκείνα που γίνονταν βράδια και καμιά φορά απαγορευμένες νύχτες, που αργούσες να γυρίσεις σπίτι. Εκείνες οι άδειες αυλές των σχολείων που γέμιζαν ξανά όταν έπεφτε ο ήλιος. Πόσα κάγκελα έχουμε πηδήξει όλοι μας?

Την μέρα, μας φιλοξενούσαν σαν μαθητές και την νύχτα σαν ερωτευμένους με το άγνωστο νέους, που όδευαν αργά αργά προς την ενηλικίωση. Πόσα μαζεμένα παιδιά, πόσες κουβέντες. Πόσα μυστικά. Ένα μυστήριο μας στοιχείωνε όλους όσο διαμορφώναμε την προσωπικότητα μας. Μαθαίναμε τους κανόνες της ζωής, δοκιμάζαμε, πέρναμε ρίσκα. Η ζωή μας όλη, ένα παιχνίδι.

Αυτές είναι από τις πιο ευαίσθητες ηλικίες. Αν καθίσεις και ανασκοπήσεις εκείνα τα χρόνια, πολλές στιγμές θα σου φανούν πλέον αστείες και ασήμαντες. Ακόμα και ντροπιαστικές. Και όμως, η κάθε λεπτομέρεια τότε έπαιξε τον ρόλο της για να είσαι αυτός που είσαι, αυτήν ακριβώς την στιγμή.

Και είσαι στο τώρα, 20-30-40 ετών... Γνωρίζεις κόσμο που έχει χαρά. Γνωρίζεις κόσμο που έχει θυμό. Είναι πολλές οι αναμνήσεις που μπορούν να κρυφτούν πίσω από ένα χαμόγελο. Πολλά τα συναισθήματα που αν θες, μπορείς να μάθεις να τα κρύβεις. Η ζωή συνεχίζει να είναι ένα παιχνίδι, ένα πιο περίπλοκο πλέον. Και εμείς είμαστε τα πιόνια. Εμείς χειριζόμαστε καταστάσεις ή και άλλους ανθρώπους. Εμείς μαθαίνουμε όσο μεγαλώνουμε τους τρόπους της ζωής και πάμε αντίστοιχα πίσω ή μπροστά. Έχουμε άλλους συμπαίκτες δίπλα μας ή οδεύουμε μοναχοί, να κατακτήσουμε τον κόσμο. Η ζωή μας, ένα παιχνίδι επιβίωσης.

Υποσυνείδητα θέλουμε να δείχνουμε μικρότεροι. Θέλουμε να μοιάζουμε νέοι γιατί γνωρίζουμε, πως όσο περνάνε τα χρόνια, οι αντοχές μας αλλάζουν, οι υποχρεώσεις μεγαλώνουν. Θα θέλαμε να είμαστε ξανά αθώοι, ξένοιαστοι, και αν ποτέ δεν ήμασταν, ονειρευόμαστε τα παιδιά μας να ζήσουν αυτό που από εμάς στερήθηκε.  

Αν με ρωτήσεις να μαντέψω την ηλικία σου πιθανότατα να μην απαντήσω. Είμαι πολύ κακή σε αυτές τις μαντεψιές γιατί θα σε κοιτάξω στα μάτια. Σπάνια βλέπω μάτια λαμπερά, συνήθως είναι προβληματισμένα, κουρασμένα. Και οι ρυτίδες έκφρασης από κάτω, αν δεν είναι λόγω ηλικίας, αμφιβάλλω να είναι από άπειρα χαμόγελα, αλλά από χρόνια με δυσκολίες και πολλά δάκρυα.

  Εύχομαι στα μάτια όλων να υπερισχύουν τα χαμόγελα από τα δάκρυα, και αν δεν έχεις μάθει ακόμα το πως να ζήσεις την ζωή, σκέψου ότι παραμένει ένα παιχνίδι, μαθαίνεις τους κανόνες της καλύτερα μέρα με την μέρα. Μαθαίνεις να αντιμετωπίζεις ήττες. Μαθαίνεις να είσαι ο νικητής.

[marymewxd]

Δίκοπο μαχαίρι

Είσαι η ανατολή μου, ο λόγος που ζω την ζωή μου στο έπακρο και θέλω να γίνομαι όλο καλύτερος για σένα. Πρόσφερες μια χροιά στο πρόσωπο μου που μου είχαν κλέψει. Είμαι χαρούμενος.

Είσαι η δύση μου, ο λόγος που με μισώ. Δεν αντέχω στην σκέψη να μην σε έχω στην ζωή μου. Μου προκαλείς έναν φόβο μοναξιάς, αποτυχίας. Τίποτα δεν θα είναι όμως ποτέ αρκετό για σένα. Με κρατάς πίσω, με κρατάς για σένα. Με αλλάζεις. Είμαι μπερδεμένος.

Ονειροπολούσα στην φαντασίωση να βγάζουμε ο ένας τον καλό εαυτό του άλλου, ενώ αυτοκαταστρεφόμαστε. Ένιωθα να εξατμίζεις τα σύννεφα που θόλωναν την ψυχή μου, παράλληλα προκαλούσες καταιγίδες. Έχουμε κολυμπήσει μαζί μέσα από κύματα πάθους και υστερίας.

Ήρθες μια μέρα να πεις πως θα μείνεις. Ήρθες μια νύχτα να πεις πως θα φύγεις.

Με αγαπάς, με ποθείς, με διεκδικείς. Με διώχνεις, με σιχαίνεσαι, με μισείς. Με τυραννάς, με βασανίζεις.  

Γιατί δεν φεύγεις? Απλά φύγε. Γιατί ξέρουμε και οι δύο ότι δεν μπορώ να σε χάσω. Φοβάμαι να ζήσω στα σκοτάδια. Απλά εξαφανίσου και θα το συνηθίσω. Σε παρακαλώ φύγε, και ευχήσου μου, να μην ξαναδύσει καμία μέρα μου. Ποτέ ξανά.