lotteprak-blog3

[lotteprak-blog3]

‘Hartelijke Groeten’

[lotteprak-blog3]

Een kleine selectie van de lay-outs die ik allemaal geprobeerd heb. Ik wist niet dat een fotocollage maken van verschillende foto’s zo moeilijk was. Als ik dit van te voren had geweten dan had ik misschien wel voor een standaard serie foto’s gekozen. 5 uur lang schuiven met geprinte foto’s, daarna de combinaties via de laptop bij elkaar gezocht en weer schuiven.  Heb ondertussen wel een aantal voorkeuren, maar het verhaal erachter duidelijk naar voren laten komen vind ik nogal moeilijk. Het kan alle kanten op en voor iedere feedback gever is dit ook anders. 

Het is wel een uitdaging om te doen, want een foto net wat groter of kleiner is heel bepalend. Zoals de groene tv-scherm foto van mijn opa. Alleenstaand een hele goede foto, maar in een groep veel te aanwezig en trekt de aandacht weg. Net zoals de foto van mijn vriend zijn rug met de schaduw lijnen. Prachtige foto, maar als ik hem groot laat afdrukken, heel onscherp.. De uren die ik afgelopen zestien weken wat minder heb gemaakt, heb ik nu weer helemaal ingehaald. Maar wat vind i het spannend om een keuze te maken. 

[lotteprak-blog3]

Reflectie 4D

Er zit zoveel schoonheid verscholen achter de mens in zijn alledaagse omgeving, wat de reden was voor mij om dat vast te leggen. Dan niet op een manier van cleane beelden met een donkere achtergrond, maar juist de wat spontanere foto’s waarvan een handeling of blik al veel kan doen. Of waar een lichtstreep net mooi valt en daardoor de foto’s goed is gelukt. Het zijn geen gelukstreffers, maar juist door goed te kijken, goede foto’s geworden.

Het uitgangspunt voor mij was mensen die in extremen gaan of moeten gaan met hun lichaam. Ziektes, mentale en fysieke ziektes, maar ook verslavingen.

Afgelopen 16 weken deed ik dit vak (samen met twee andere vakken) extra. Dit heb ik ook

Gemerkt qua tijd verdeling. Moeilijk om echt tijd vrij te maken en echt rustig en bewust te fotograferen. Heb wel gemerkt dat ik er rustig van werd als ik eenmaal bezig was, omdat ik eigenlijk ‘in de persoon’ dook. Wat voor mij het beste werkte is mensen die niet echt aan het exposeren waren, maar gewon lekker hunzelf en hun ding deden. Dat zijn voor mij de beste foto’s.

Ik heb echt de camera leren kennen en leren kijken. Wat doet dat ene bloempotje of licht met een foto? Of een boom achter het hoofd van een persoon, kan heel bepalend zijn voor de foto. Ook fotograferen in een tuin, met veel groen kan een foto heel anders over laten komen. Dit heb ik ook gemerkt met het meisje met anorexia. Zij poseerde echt in een tuin vol groen en bloemen, waardoor het leuke kiekjes waren, maar geen kunstzinnige foto’s waar ik blij van werd. Ook dit heb ik als les gezien. Waar fotografeer ik een persoon en hoe krijg ik een persoon van de ongemakkelijkheid af?

Wat ik lastig vond is de scherpte van een foto. Probeerde ervoor te zorgen dat de ogen scherp waren, maar wat als ik geen ogen fotografeer of het gaat om een litteken?

Als ik terugkijk op mijn blog zie ik dat ik vanaf week één een combinatie van verschillende foto’s wilde creëren die samen een verhaal vertellen. Dit vind ik ook het spannendste gedeelte om dit vak voldaan af te sluiten. Hoe krijg ik ‘een geheel’ waarbij de foto’s een eigen verhaal gaan vertellen, zonder dat het enkele gekozen foto’s zijn die bij elkaar zijn geplakt.

Als ik een ‘perfecte presentatie’ zou kunnen maken, met meer tijd en geld zou ik veel meer mensen willen fotograferen. Een aantal grote foto’s printen en die met andere formaat foto’s willen combineren. Juist alles ook groot afdrukken zodat ik goed kan schuiven en kijken wat past.

Titels waar ik nu aan denk: The Invisible - all the light we cannot see – Odyssee – Cloud Atlas – Anomaly -

[lotteprak-blog3]

Nu ik de foto’s bij elkaar zie, vind ik het nog wat magertjes. Wil eigenlijk nog meer gaan fotograferen, maar de tijd is er niet voor. Ben een klein beetje bang dat het geen compleet bij elkaar gepaste geheel wordt..

[lotteprak-blog3]

Nog meer foto’s waaruit ik wil gaan kiezen!

[lotteprak-blog3]

Bovenstaande afbeeldingen zijn de foto’s waaruit ik een selectie ga maken voor de kleine tentoonstelling. Het wordt een verzameling van kleine en grote foto’s. Dit zijn nog de onbewerkte beelden, maar uiteindelijk moet hier een verhaal ontstaan tussen deze foto’s, die hier en daar nog nabewerking nodig hebben. Nu zie ik de combinaties nog niet, maar als het uitgeprint voor mij ligt ga ik schuiven totdat ik een ultieme opstelling heb gevonden.

Wat ik hoop dat het gaat bereiken is een verhaal tussen de foto’s zelf, waar de kijker zelf ook een waarheid aan kan linken. Inspiratie hiervoor komen van: Vanessa winship as time folds, Florian breekman en Lonneke van der Palen

[lotteprak-blog3]

De (bijna) definitieve foto’s van het werk:    ‘hartelijke groeten’

Een wc-bril die de groeten doet aan de volgende wc-ganger. Als ik naar de toilet moet en ik kom in een ruimte waar 10 wc’s vrij zijn, gaat er altijd even door mijn hoofd: ‘welk toilet zou iemand niet snel kiezen’? Vanaf nu hoeft dat dus niet meer, want deze wc-bril helpt daarbij. Een afdruk van jouw lieve billen, die verraden of de toilet pas gebruik is of niet. ________________________________________________________________ Als ik terugkijk naar afgelopen periode Design heb ik echt genoten. Ik heb nieuwe materiaal ontdekt, die gebruikt en ben blij met mijn concept. Het was fijn om weer een ‘vaste opdracht’ te mogen doen inplaats van het vrije atelier, waar alles mag en kan. Het kaders die ik genomen had het schilderij van Elisabeth van Kessel gemaakt door Willem Jacob Baertz. Terugkijkend naar die foto zie ik overeenkomsten in de wc bril, namelijk de Molensteenkraag. Het punt waar ik het lastig heb gehad was het punt om te kiezen welk product ik zou gaan gebruiken voor de thermochromische verf. Nadat ik alles opschreef wat een ‘boodschap’ meegeeft of achterlaat, kwam ik bij een wc-bril. Daar kwam alles bij elkaar samen. Wat ik geleerd heb deze periode is om nooit iets gehaast te doen of laten doen. Zoals het spuiten van de wc bril. Het heeft ontzettend veel tijd, zweetdruppels en geld gekost, terwijl de bril nog niet perfect is. Hier baal ik dan ook van. Volgende keer zou ik het geld investeren in mezelf, om zelf de wc bril te spuiten en het niet laten doen. Daarnaast heb ik ook geleerd dat ik het ‘concept’ vrij los kan laten en zelf een weg kan gaan. Ik had moeite om het inspiratie schilderij los te laten en deels een eigen weg in te slaan. Nadat Aldo zeven keer gezegd had dat het OK was om deels buiten de lijnen te kleuren, heb ik het gedaan. Ik ben in ieder geval ontzettend blij dat Aldo mij als extra leerling wilde begeleiden en mij tot dit idee heeft geholpen. 

[lotteprak-blog3]

POGING 1.

Poeder gekocht, professionele autospuitcabine + ervaren spuiters, uitkomst: mislukt. Toen ik dit zag (na 4 lagen) kreeg ik een beetje paniek. De juiste verhoudingen en materialen, maar niet het resultaat wat ik verwachte.

Hoe kan dit nou zo mislukken? Aankomende dagen proberen met andere verhoudingen en meer lagen verf en hopen op een wonder. Het effect dat de ‘zwarte verf’ doorzichtig wordt door middel van warmte functioneert wel, wat een pluspunt is. Wordt vervolgd. 

[lotteprak-blog3]

Werkt wel: 

- Glas --> is fragiel en breekbaar, zit je niet graag aan. Net zoals ik niet graag aan mijn eigen lichaam kijk. - donkere kleur --> onzekerheid, duister, niet te opvallend  Werkt niet: - Associeer het niet met onzekerheid - Concept gaat over mijn uiterlijk, maar nu geef ik mijn innerlijk een scherp randje - Connectie als thema ontbreekt

[lotteprak-blog3]

Eindelijk mijn lichaam gegipst en wat vind ik het vreselijk om de foto’s te zien waarbij ik gips over me heen heb. Voel me vreselijk dik en kijk er niet graag naar. Dit ook naar de onderste foto’s, de mallen van mijn lichaam waarbij ik hetzelfde gevoel krijg. Onzekerheid en schaamte.  Vind het lastig om te kiezen waarmee ik mijn lichaam wil ‘vullen’. Als ik mijn eerste blog-post teruglees ben ik begonnen met het thema bescherming/connectie met het menselijke lichaam. Connectie met de kijker, die bepaalde onzekerheid laten zien aan de kijker. Alleen welk materiaal associeer ik met mijn ‘binnenkant’? Met welk materiaal kan ik die onzekerheid duidelijk naar voren laten komen?  Wanneer is het in connectie met de kijker? De buitenkant is maar een laagje om de binnenkant te beschermen, maar voor mij een hele onzeker laagje waar ik mij nooit ‘een’ mee voel..  Nu ik dit schrijf denk ik aan materialen als; glas, donkere kleuren, breekbaars, eierschalen... 

[lotteprak-blog3]

Afgelopen 16 weken atelier heb ik echt als de fijnste periode ervaren, tot het laatste moment na dan.

Meteen had ik iets tastbaars in handen wat over mezelf ging, waarmee ik gewoon kon testen en waarvan ik ergens al wist dat het wat tofs op kon leveren.

Ben begonnen met ‘met geheim’ te gebruiken en alle verpakkingen van slecht eten verzamelen. Hier kon ik al veel kanten mee op wat ik dan ook gedaan heb. Wat ik normaal lastig vond is om te doen, zit vaak in mijn hoofd. Maar met dit materiaal heb ik dat geen moment gedacht. Juist door te doen en niet na te denken heb ik mezelf versteld doen staan wat ik allemaal kan bereiken. In het begin was ik nog wat voorzichtig en zat ik er nog niet echt in. Laatste periode ben ik er juist ingedoken en kreeg ik nog meer ideëen. Het lijkt mij daarom ook fijn om volgend jaar echt maar met één werk bezig te zijn. Het nadeel voor mij zal zijn dat ik soms vastloop en even niet weet hoe ik verder moet. Ook weet ik nooit wanneer werk af is. Dit heb ik afgelopen periode ook als lastig ervaren, want wanneer is dit werk goed zoals het is?

De verpakkingen zwart gespoten werkt een stuk minder dan dat ze nog hun eigen kleur hadden. Dit is dan ook een leermoment, om soms eens van mijn eigen esthetische gedachte weg te blijven en gewoon eens voor gekte en kleur te gaan.

De laatste week heeft het gesprek met Rianne en Steffan mij opgeleverd om toch mijn gevoel te volgen. Wilde de tekst steeds groot hebben, maar deed het maar niet. Hun gaven mij het laatste zetje, waardoor ik nu erg blij ben met het eindresultaat.

In mijn laatste post heb ik de verschillende varianten van de megaposter geplaatst. Juist om te laten zien dat ik tot het laatste moment heb getwijfeld en uitgeprobeerd hoe het definitieve werk moest worden.

Jaar drie is voor mij een eyeopener geweest qua werkhouding. Het eerste half jaar kon ik slecht omgaan met die vrijheid, deze periode is dat mij veel beter afgegaan. Nu ik ook terugkijk naar alle jaren, komt hergebruik en persoonlijke werken toch veel terug. Onbewust ook dit werk. Vlokfeest is de titel geworden. Het eerst woord waarmee ik ben begonnen. Het is toch ook een klein feestje om zoveel stiekem te eten terwijl iedereen denkt dat ik een gezonde beer ben.

Hoe het werk tijdens de prestaties zal worden gepresenteerd hou ik nog even geheim, omdat het nog niet helemaal bekend is tot in de details.

[lotteprak-blog3]

laatste fasen.

In de laatste weken ben ik ook bezig met de laatste testen. Want er blijft mij één vraag steeds ronddwalen: hoe ga ik deze verzameling en dit geheim presenteren? 

Dat ik iets met tekst ga doen is duidelijk, hoe ik dit ga vormgeven wordt tijdens de presentatie bekend. Wel in overleg gewest met Stefan en die gaf mij een aantal tips: - De manier van schrijven kan regeren aan de verpakkingen - Hoe is het bij gedichten gedaan qua thema? hoe erg komt dit terug? - Kijk naar de gedichten van het Dadaïsme qua opbouw. Dat verspringen etc makt het nog vervreemder. - Wat wil je bereiken? - Kijk naar het lettertype van de verpakkingen. Zijn er overeenkomsten zoals bijvoorbeeld bij de ingrediënten lettertype. - Voor Stefan ontbrak het gedichten idee en had behoefte aan een drieluik. - Vierkante werkte goed  Vragen die voor mezelf nog ontbreken: - wat wil ik zelf bereiken met de gedichten? (boodschap overbrengen, gekte van de verpakkingen dus humor, mezelf blootgeven aan wat voor gekke dingen ik vaak eet?) - Hoe ga ik het presenteren, klein, groot, laag hoog? Bovenstaande foto’s Bij de bovenstaande foto’s ben ik bezig met de verpakkingen. De prestaties wordt namelijk een mini tentoonstelling met verschillende werken. Uiteindelijk kies ik ervoor om alle verpakkingen te gebruiken, omdat ik daar behoefte aan heb. Duidelijk naar voren laten komen wat ik allemaal eet, mag gezien worden. Maar het hoeft niet in origineel kleur te zijn, dat ligt er te boven op voor mij. Want ik eet het ook onbewust. Daarom heb ik zelf de hele week al de behoefte om het allemaal zwart te maken. Het is er wel, maar wordt weinig aandacht aan besteed door mij. Het is tastbaar, maar toch niet zo duidelijk. De ‘tekst’ van verpakkingen werkt wel, maar vind ik niet netjes genoeg. De tekst, de zwarte verpakking en de video bij elkaar moeten het werk maken. 

[lotteprak-blog3]

Definitief werk in ontwikkeling 

Alle zelfgegeten verpakkingen heb ik platgemaakt en netjes opgeplakt. Er zijn een aantal verpakkingen die uitsteken, dus evengoed tastbare randjes. Maar het patroon in de verpakkingen wat platter werkt voor mij beter. Op de rechter foto zie je goed hoe het werk is zonder de kleurrijke verpakkingen en alleen het zwarte. Het heeft veel minder betekenis, maar de structuur van het plastic etc zegt voor mij al genoeg. Dit roept meer het gevoel op wat ik heb als ik mijn hand weer een uur lang in een zak chips stop. 

[lotteprak-blog3]

Wat goed werkt is de afwisseling van grote en kleine letters. Hier wil ik meer mee gaan spelen, deze woorden krijgen namelijk een eigen verhaal.  Het langwerpige werkt ook fijn, een gekke afsnijding waarbij de tekst toch uitgelijnd is, wat het weer rustig maakt. 

[lotteprak-blog3]

Lawrence Weiner, Christopher Wool, Jenny Holzer, Steven Shearer  Vier kunstenaars die met taal bezig zijn, maar op een kunstzinnige manier. Wat mij aanspreekt zijn de verschillende manieren van presteren. Van levensgroot, tot het combineren van 4D, op mensen. Het is allemaal een stuk interessanter gemaakt dan ‘gewoon’ een A4tje. Dit wil ik dan ook met mijn eigen teksten gaan uitproberen. Het interessant maken voor de kijker. Niet alleen de tekst die vaak en interessant is, maar juist ook de presentatie.  De combinatie met 4D spreekt mij op dit moment het meeste aan, omdat ik nog nooit verschillende disciplines gecombineerd heb de afgelopen drie jaar. 

[lotteprak-blog3]

FOTO 1+2:  Een gek gedicht gemaakt van allerlei stukjes tekst die op verpakkingen staan. Proberen misvormde zinnen te maken waarbij je toch gaat associëren. De opmaak is geïnspireerd op Steven Shearer. Heb gekozen voor juist heel strak en clean omdat de inhoud van de tekst vreemd is. Dit zie ik voor me op menselijke grote, of op een zijkant van een gebouw. De lettertype’s geven ook een andere sfeer met zich mee. Foto 1 is veel krachtiger dan foto 2.

FOTO 3+4:  Hier heb ik een gedicht proberen te maken van de restjes tekst, gebaseerd op hoe ik mij voel tijdens het stiekem vreten van dat eten. Voel me er niet goed bij, maar ergens MOET ik het doen. De achtergrond kleur scheelt echt in de boodschap die ik mee wil geen. Is het liever, meer suikerachtig of krachtig en hard?   FOTO 5: Hier heb ik gekozen voor een andere cleanere opmaak, geïnspireerd op Jenny Holzer. Zij inspireert mij vanwege de mix van taal en multimedia. Zij beamt teksten op gebouwen en andere objecten, wat het een hele andere sfeer meegeeft. Dit wil ik ook gaan proberen met de verpakkingen. Beamen op de verpakkingen, die ik één kleur ga spuiten. Anders is het te dubbelop.  Van dit werk wordt ik blij, spelen met woorden en gekke zinnen. Dit kan nog veel verder gaan. Misschien moet ik het oplezen terwijl ik eet? Of juist andere het laten inspreken die ook last hebben van die stiekeme eetbuien? 

[lotteprak-blog3]

Tekst op verpakking

Heb ervoor gekozen om toch verder te gaan met de teksten op de verpakkingen. Hier kan ik ontzettend mee variëren en uittesten. Zo hoop ik meer ‘erin’ te komen en ook erin te blijven. Wat ik nog niet bereikt heb deze atelier-periode.  Onderstaande teksten heb ik allemaal genomen van de verpakkingen achter elkaar gezet. Hiermee wil ik allerlei gekken tekst-design maken.  

Natuurlijk genieten.Per twee verpakt Daar kun je echt van genieten! Bij voorkeur droog en donker bewaren. Per 2 stuks verpakt. Wit en Puur. Ons beste recept. Ruim 135 passie In deze zak. Licht poederlaagje. Nog spannender gevoel. Niet helemaal tevreden. In direct zonlicht. Uitgebalanceerde combinatie van mild. Dé topselectie. In een gesloten trommel. Om heel serieus te nemen. Uiteindelijk bepaal jij. Dit is niet normaal. Deel ons verhaal. Niet zomaar. Continu door steeds meer. Zoals je die van ons gewend bent. Omhult. Superieure vulling. Wanneer de vrucht rijp is. Royaal Party Pack. De buitenkant heeft. Brengt sfeer en gezelligheid. Brede range. Met verschillende vormpjes. We horen graag van je. Niet nodig! Prachtig uitgebalanceerde droptoefjes. De zachte kern combineert met. To show your playful side. Gewoon voor iedereen. My break. Dat niets beter is dan puur natuur. Maar met dezelfde onweerstaanbare... Dragen we ook ons steentje bi. jHergebruikte energie. Heb je een compliment?Heb je een vraag? Extra puur, extra groot. Vlokfeest! Kijk, ruik en proef. Nodigt uit om volop te genieten van de originele. Lekker sinds. Proef de unieke jungle smaak. miljoenen kleine en grote apen zijn je al voorgegaan. Ambachtelijk gekneed. Je komt het overal tegen. Hap.Krak. Lekker. Verwarmen van..