just-stranger

[just-stranger]

İstanbul’un duvarlarına yazdım yalnızlık akan ruhumun haykırışlarını

[just-stranger]

Meğer nasıl da acı

Nasıl da gece

Kanatmışım yaranı sevdikçe

Meğer nasıl karanlık

Ne beyhude

Acıtmışım canını sevdikçe

[just-stranger]

Ne geçmiş bana bir yön gösteriyor, ne de gelecek bir işaret bırakıyor. Bir adım atıyorum, batıyorum. Bir umut ediyorum, sönüyor. Kalbimdeki pusula hep yanlış gösteriyor, belki de hiç çalışmadı, belki de ben hep kaybolmaya mahkûmdum.

[just-stranger]

Hep denizlere aşık bir kız oldum. Fakat ne zaman suya değse tenim, boğulmaktan korktum. Ben kaybolan cesaretim ve göğsümde bir avuç korkum yüzünden denizleri hep uzaktan izledim ama içinde yüzemedim

[just-stranger]

Yıldızlardan öğrendim kayıp gitmeyi

[just-stranger]

Zamanın benden çaldıklarını bile hesaplayamayacak kadar uzağım şimdi hayat çizgisinden, öyle kaybolmuşum kendimden

[just-stranger]

Dursun dünya dediler, dönmeye devam eden dünyanın da durmuş olabileceğini bilmiyorlardı.

[just-stranger]

Seçimi yapılan hayatların ardında bir feda edilen kalır.

[just-stranger]

Gözyaşlarım kurudu, akarsa yenileceğimizi biliyorlar

[just-stranger]

Ben yaşamaya çalışırken dünyanın kaç defa döndüğünü saymayı unuttum

[just-stranger]

Darbeler üst üste tenine kazındığında

Tenini kazı

Bir daha vuramazlar

[just-stranger]

On hayatı içinde barındıran bir senenin sonundayız. Hani kırıklarınla vedalaşıp umuda kucak açmıştın ya bir sene önce, işte o umutlar da bir önceki yıl gibi kırılmış ve bu defa hepsi göğsüne batmıştı.

Kaybedişleri bir yıla sığdırmanın burukluğuyla veda ediyoruz bu seneye. Zaman denen kavramın kaybedişlerden ibaret olduğunu anlamamız uzun sürmedi. Zaman iyi gelmezdi, zaman iyileştirmezdi, zamanın yapraklarında çiçek açmazdı. Zaman bir mezarlıktı ve her kum tanesi bir ceset demekti.

Zaman geçiyor, kumlar bir bir düşüyor, cesetler artıyor.

Artık alınmıyor bazı nefesler. Artık yaşanmıyor bazı hayatlar. Artık hiçbir şey eskisi gibi değildir ve kaybedişler yüzüne bir tokat gibi çarpıp seni gerçeğe döndürmüştür.

Hani dünyadan kaçmak için kafanda bir dünya yaratmış ve ona sığınmıştın. Hani bu dünyanın sana vermediği ne varsa orada yaşıyordun. Dünyanın gecesi, senin dünyanın gündüzüydü. Gece olur ve herkes uykunun kollarına kendine atarken, sen kafanda yarattığın dünyanın kollarına atarsın kendini.

Yaşamın verdiği acıdan uzaklaşmak için zihnimize sarılırken, gerçek dünyada güneş doğduğunda göz kapaklarımızı kapatır ve kendimizi uykunun kollarına bırakırız.

İşte bu kadar.

Gündüzler uykunun, geceler senin dünyanın avucunda.

Böylece tek bir dünyada, kendi dünyanda yaşamanın bir yolunu bulup gerçeklikten olabildiğinde uzaklaştın. Tebrik ederim. Fakat nereye kadar? Nereye kadar yaşamın kırıklarının teninde iz bırakmaması için yarattığın dünyada yaşayacaktın?

İşte zamanın devreye girdiği nokta budur aslında. Zamanın bir kayıp sebebi oluşu, gerçek dünyanın varlığını sana kaybettirerek göstermesinden kaynaklıydı.

Kaybederdin, bazen çok ama çok kaybederdin. Daha ne kadar kaybedebilirim dediğin her an bir kum tanesi düşer. O kum tanesinde bir nefes vardı, sonsuzluğa döküldü.

Kaybettin, dünyadan kaçmak için kafasında yarattığı dünyaya sığınan kişi.

Kaybettin ve bunu anlaman için, zaman yüzüne gerçekleri bir tokat gibi çarptı. Artık anlamalısın, hiçbir şey sonsuz değil ve dünya her dönüşünde zorlanıyorsa, bunun sebebi üzerinde biriktirdiği gözyaşlarının ağırlık yapmasından kaynaklıdır.

Dön dünyaya, kaybederek bile olsa yaşa. Kaçmak aciz bir ruhun lütfu ama en çok kendine bencillik.

İyi seneler. Dilerim bu sene kaybettiklerinizin telafisini misliyle yaşar ve zaman size daha fazla kaybettirmez.

Hoş gel 2025. Kayıplarımızın hatırına iyi gel.

[just-stranger]

Soğukluğuna inanmadığınız suya elinizi sokmamalıydınız, yanardınız.

[just-stranger]

Unuttuk mu o günleri? Kaybetmeyi düşünmediklerimizi? Şimdi nerede o gelecek planları yaptığımız ama yanımızda olmayan insan? Yok, artık yok.

Zaman ellerimizden alır insanları, kader düz çizgi çizemez hiçbir zaman. Hep bir eğrilik, hep bir bozukluk ve yamukluk oluşur çünkü onun da eli kayar kağıdın üzerinde.

Kaderimiz hikayemizken, onu yazan yazarın mürekkebi bitiverir aniden.

Engel olamazsın.

Aklına sığdıramazsın.

Gerçekler yokuş aşağı sürüklenir.

Üzerine düşenleri kaldıramazsın.

[just-stranger]

Yalanların yeri olmaz hakiki aşkın koynunda. Aşk bile hakikate ulaşamadan ölmüş, o bile yalanların altında yok olmuş.

[just-stranger]

Bu şehir sensizliği sırtına bir yelek gibi giyer ama ben sensizliği avuçlarımda bile tutamam.

[just-stranger]

Yorgun bir savaşçının kılıcına yeniden bakma cesareti yoktur, üzeri kanlarla kaplıdır çünkü. Savaştan kalma kırmızı mazidir kanlar.