jasiberian

[jasiberian]

Nie byłam na to gotowa. Muzykanci to horror dla kociarzy.

[jasiberian]

First attempt

I wanted to judge for myself if Goebbels was the mastermind of Nazi Germany. After reading about 100 pages, I can say that he was very harmed in his childhood, and as a young adult, he wanted to prove himself to others. His propaganda is very hyped these days; he is mythologized as a cold, cruel, and ambitious monster, but he never did anything by himself. He had a department where over two thousand people worked for him, mostly young people in their 30s, ambitious and hopeful for promotion. Without them, he would have been nothing. Many of their ideas are attributed to him because he was the head of the department.

His goal after graduating with a degree in German studies was to become a writer. He even wrote a novel and a few plays, but no one wanted to publish them. At the same time, there was a great crisis, and he struggled to find any job. He started to be interested in politics only because of Hitler's charisma and their "mutual enemy" – the Jews. Hitler hated them mostly because of their biology (he stated that they were "Untermensch" – subhuman), and Goebbels hated them because of their supposed economic power (he blamed the whole race for the moral and economic crisis).

To understand his perspective, I had to imagine a young crippled man who sought a father figure and who finally found it. Hitler was his god; he believed in him, even when he was planning his own suicide. He is an example of how the state failed him, how his parents demanded too much, and how his peers bullied him from the beginning of his life, even when he was a minister. But he was still a man. Analyzing his life path, many could think about how things could have been different if he had a loving family, healthcare and friends. Things that are nowadays considered basic needs.

[jasiberian]

W końcu dotarły. Trzy tomiszcza zapisu czynności propagandowej Mózgu III Rzeszy.

[jasiberian]

Kiedy myślałeś, że ministerstwo propagandy to wytwór wyobraźni wizjonerskiego autora, a tu okazuje się, że to fakty.

[jasiberian]

Im więcej czytam tym bardziej utwierdzam się w przekonaniu, że literatura szeroko rozumiana jest jednym z pierwszych wytworów konsumpcyjnych ery człowieka rozumnego. Ciągle słyszy się, że czytanie rozwija i ćwiczy umysł, a zwinne poruszanie się w świecie pojęć świadczy o inteligencji. Czy naprawdę tak jest? Czy czytając Trylogię Sienkiewicza będę operować lepiej pojęciami niż gdybym przeczytała współczesną powieść obyczajową, ad exemplum Rodzina Monet? Fakt, dowiem się trochę o historii Polski („delikatnie” upiększonej) i dawnych obyczajach, ale czy to jest mi dzisiaj potrzebne do tego, żeby przewidywać przyszłość społeczności w której żyję? Wiele książek miało swój czas i ten czas przeminął. Ich lektura daje mi jedynie pogląd na czasy w których powstawała i sposób myślenia ludzi wtedy żyjących. To właśnie najbardziej mnie od czytania takich powieści odrzuca. W literaturze polskiej na próżno szukać uniwersalnych problemów jednostek, w większości wszystko odnosi się do Państwa-Matki umęczonej mesjanistyczno-martyrologicznym mitem narodu wybranego. Przez globalizację stajemy się obywatelami świata, chcąc nie chcąc korzystamy z wytworów kultury innych społeczności jednak my sami nie za bardzo potrafimy wyjść poza ramy polactwa. Jak już ktoś taki się pojawia musi się liczyć z linczem i łatką antypolaka np. Gombrowicz, Miłosz i Tokarczuk.

Może zaczęłam po prostu od złej strony, wykupując połowę nakładu Grega w pięknej twardookładkowej serii z obrazami znanych malarzy, ale chcę spróbować odkryć cel powstania każdej z tych książek.

W Piesku przydrożnym Czesława Miłosza jest taki fragment:

„Odczucie, że musi być jakiś układ słów, w który zostałaby schwytana niejako esencja potworności poznanej w tym stuleciu. I czytanie pamiętników, wspomnień, reportaży, powieści, wierszy, zawsze z nadzieją i tym samym wynikiem: „To nie to”. Tylko nieśmiało wyłania się myśl, że prawda o losie człowieka na ziemi jest inna niż ta, której nas uczono. Wzdrygamy się przed jej nazwaniem.”

To szukanie sensu w literaturze, to szukanie gdzieś gdzie inni polegli, to zbieranie ich szczątków i z plecakiem gołych kości wyruszanie w dalszą drogę.

[jasiberian]

Właśnie wypisuję w punktach krótkie opisy relacji pomiędzy bohaterami fanfiku, który chciałabym zacząć pisać i mam tu same męskie pary. To nie tak że w kanonie nie ma kobiet po prostu sama myśl o tym, że miałabym pisać o jakiejś heteryckiej relacji mnie odrzuca jakby była niepotrzebna. Do tego uświadomiłam sobie, że słucham piosenek śpiewanych tylko przez mężczyzn i oglądam filmy reżyserowane tylko przez mężczyzn. Głos kobiet w piosenkach jest dla mnie za wysoki, irytujący, pasujący do bajek dla dzieci, a filmy reżyserowane przez kobiety zazwyczaj dotyczą "kobiet" - ich mozolnej pracy i uciśnienia. Nie kojarzę żadnego dobrego filmu wojennego, historycznego czy kryminału wyreżyserowanego przez kobietę. Jest 'American Psycho', ale to jedyny film jaki przychodzi mi do głowy. Sama już nie wiem czy to, że chcę stworzyć historię o samych relacjach męsko-męskich to moja wewnętrzna potrzeba czy lata konsumpcji mediów gdzie w centrum wszystkiego jest facet. Historia o kobiecie z tego względu wydaje mi się banalna i nieciekawa.