icimdekibaliklar

[icimdekibaliklar]

analogue / canon ae 1 program 

ortaya karışık bir demet bırakayım şuraya, devamı flickr.com/edatanses hesabımda mevcut :) 

[icimdekibaliklar]

Sanıyorum 8 yıl önce 2 şarki paylaşmıştın da senden öğrenip dinlemiş, sevmiştim. Sonra o şarkılar biriyle tanışıp konuşmama vesile oldu. Evlenip cocuk bile yaptık 😁hala o şarkıları dinlediğimde aklıma gelirsin. Bu bilgiyi senle paylaşmak istedim 🤷‍♀️

yuva yapan Eda :D

gülümsedim :) musmutlu kalın.

[icimdekibaliklar]

insan ne kadar düşüncesiz, ne kadar yüzeysel, ne kadar uçurum bazen.

[icimdekibaliklar]

uzun günler vol. 2

yine Corona oldum. hatta yine beni yataklara düşürdü. canım annem, nasıl güzel baktı bana. iyiyim galiba şimdi. iyiyim, geçiyor nasıl olsa her şey, geçmeyen yara mı var ki bu geçmesin? 

eskiden sık sık sosyal medyadan bunalır, hesaplarımı bir süreliğine ya kapatır veya komple silerdim. o ara bana iyi gelirdi, resimlerime, müziğime odaklanırdım. böyle bir ara vermeyeli neredeyse 5 yıl olmuş bugün onu fark ettim ve Instagram hesabımı kapattım. biraz nefes almaya ihtiyacım var sanırım. 

şu hayatta yapmak istediğim bir kaç bir şey var zaten, geçen beni sürekli neyin engellediğini düşünürken sürekli aslında kültür ve dil ikileminde kaldığımı fark ettim. ne garip bir şey. gereksiz duygusallığıma bir de böyle bir çıkmaz eklenmiş inceden. hangi dilde neyi ifade edeceğimi, ettiğim zaman kime nasıl hitap edeceğimi bilmiyorum resmen. 

hani bir şeyi çok istersiniz ya, çok istediğiniz için o sizin do��runuza dönüşür, hedef olur, hayal olur falan işte. sonra sırf siz o çok istediğiniz şeye inandınız, yol aldınız, emek verdiniz diye vazgeçemezsiniz artık... halbuki yolun yarısında fark edersiniz, o sandığınız şey ile gerçekte olan aynı değildir. sırf yolun hatırına vazgeçmezsiniz ama.. ne saçma bir varlık insan yahu. 

upuzun günlere dönüşüyor insan hastayken zaman. sonra uyanıyorsun sanki, hop gün bitmiş, hop ay olmuş, hop yıl geçmiş. eminim bir tek bana öyle gelmiyordur ama 2000 den sonra bir günün 24 saati sanki 12 ye düşmüş gibi telaşlı her şey. 

insanların bir biri ile alıp veremedikleri ne bazen aklım karışıyor. halbuki her şey sevmekle başlayıp, sevilmekle can bulabilecekken bu koyu renkler, bu griler neden? 

[icimdekibaliklar]

yeni yıl vol. 5

günlük değil de, yıllık tutuyormuşum burada gibi oldu.  uzun zamandır sürekli buraya dönmek, buradaki güvenli kabuğuma sığınmak, yazmak, kelimeye dökmek, döktüğümü buranın okyanusuna bırakmak geçsede içimden, bir şeyler kopmuş. bir tedirginlik var içimde. o kadar çok dışlanmış ki düşüncelerim, hüzünlerim, var oluşum etrafımca, sanki burada bile yeri yokmuş gibi geliyor belkide. bana çok şey katan insanlarla tanıştım ben burada, bir kaçı içimde hala çok güzel sohbetleri ile anı, bir kaçı hala dost diyebileceğim kadar yakın. özlüyorum birilerinin birileri ile düşünce, sanat veya paylaşımlarından dolayı yakınlık kuruşunu, muhabbet edişini.

etrafımda bunları paylaşabileceğim neredeyse hiç kimse yok.  bazen kalmadı mı diye düşünüyorum, sonra hiç olmadığını fark ediyorum. ama hep bir çaba, hep bir serzeniş. birilerine bir şeyler öğretme gayreti, birilerini bazı dünyalara nail etme uğraşısı, bir şeyleri gösterme, bir şeyleri sevdirme, bazı şeylere ışık tutma çabası. her kimi hangi kapının kilidine götürdüysem, kilidi açan içeriye tek girmek istedi. insan böyle bir şey. gücü yettiği yerde birlikte yürünen yol bitiyor. bu bencillik beni çok şaşırtıyor. hoş, insanın kardeşi de böyle değil mi? - yeri geldiğinde her şeye tek başına sahip olmak istemiyor mu? 

ne bileyim, eskiden arkadaşım sandığım birine demiştim: ‘düşünsene, dünyanın en güzel melodisini de keşfetsen, en güzel bahçesine de girsen, anlatacak, paylaşacak dostun olmadıktan sonra ne anlamı var ki?’ diye... 

anlamış gibi yaptı. anlamadı.  ne garip bir döngü. bir simülasyonun içindeymişiz gibi geçen garip bir yıl.  herkesin her şeyi bildiğini sandığı, korkuyor gibi yapıp, bilgelik taslayan, hatta herkesin doktorluğa, profesörlüğe soyunduğu garip bir yıl.  belki de en üretken olduğum, en çok çalıştığım yıllardan biri oldu şimdiye kadar.  bir sürü içimde taşmak üzere olan projeyi hayata geçirebildim. çok güzel bir konser verdim, içimi sımsıcacık yapan çok güzel geri dönüşler aldım.. 

garip bir döngü işte, hem sıcak, hem soğuk, hem buruk, hem değil.

hoşçakal 2021 

[icimdekibaliklar]

#Dilhûn  feat. Erkan Top 

yeni besteler yaptığımda heyecan ve sevincime her daim ortak olup, tınılarıma kendinden renkler katan, henüz yapım aşamasındayken bile bestelerimi içselleştirip, çalışıp bana kendi rengi ile sunup güzelleştiren Erkan Abim bundan yaklaşık 2-3 yıl önce henüz #dilhûn un single i yayınlanmamışken naçizane kurmanci sözler yazdığını söylemiş, benimle paylaşmıştı.

Geçen zaman içerisinde arkadaş ortamlarında sık sık birlikte iki dilde söylediğimiz dilhûn zenginleşip, eksikliklerinden arınıp zamanla bu hali aldı ve bana göre pek de güzel tamlandı.Albüm öncesi, albümün tınılarına yakın bir EP kayıt etmeye karar verdiğimde herkese sunmak üzere repertuara eklemek istedim. Umarım her bestem dilhûn kadar şanslı olur, dostlarımın renkleri ile güzelleşir yıllar içerisinde.

Yapım aşamasında en az benim kadar emek veren, her adımı benimle düşünen, sanatkâr ruhu ile müziğime, anlatmak istediklerime, projeme renk katan İsmail Metin ye, müziklerin bu hale gelene kadar her aşamasında büyük emeği geçen mamoste Cemil Qocgiri yoldaşıma ve tüm müzisyen arkadaşlarıma çok teşekkür ederim.

[icimdekibaliklar]

ah gülüm gülüm, yâr gülüm gülüm, tutmuyor elim, turnalar... 

[icimdekibaliklar]

ilk EP’m Güldestenin ilk parçası Sarı Gelin’i üç dilde, türkçe, azerice ve ermenice seslendirdim. buraya bırakayım, bir vakit dinlersiniz. 

[icimdekibaliklar]

‘’yaradılışta ceza olsun diye mi, yoksa tam aksine kutsamak için mi bilmiyorum, insanların ruhlarına bakabilme yeteneği bir nevi büyük yük olmaya başladı bana. düşünsene, biri daha kendi özüne inmeden, kendi ruhunu tanımadan, kendini ölçüp biçmeden sen onun ruhunu, ruhunda gizli giz’i gizemi, en derin arzusundan tut, en kuytu kıskançlığına kadar görüyorsun. düşünsene kendini bilmezin karanlığı daha kendine değmeden sana değiyor bir nevi, üstelik bir faydası da yok, anlatsan dahi kişinin anlayabilmesine daha onca yol kat etmesi gerekiyorken. kalıyorsun kendi çaresizliğin ile. sonrası, beklemek, uzunca bir bekleyiş, birileri kendi kabuğunu kıracak da, kendi özüne varacak da, kendine, ona buna, sana yaptığını fark edecek de, pişecek sanki..’’

diye konuştu. sustum öyle, dinledim, sonra kendi çaresizliklerime döndüm baktım.

‘’dünyaya farklı bir pencereden bakmak, dünyanın geri kalanından güçlü olmayı başardığın ve kulak’ını neye tıkayıp, neye açacağını iyi bildiğin zaman cennet... aksi ızdıraptan başka bir şey değil..’’ diye sessizce ilave ettim. farklı kişilerin nezdinde incinmişliğimizle aynı meydanda buluşmuş olmanın mahcubiyeti vardı ikimizinde sesinde. sonra da konuşmadık zaten daha, kendi içimize dönük muhasebe hali ile gökteki yıldızları saya saya aynı noktaya varıp içimizde daha da derin sustuk. gece de bize ayak uydurmuş, bir türlü bitmek bilmiyordu sanki.. 

[icimdekibaliklar]

bir süredir, bana göre kültür ve tarihimizden bize miras kalan çok değerli isimlerin yer alacağı bir belgesel çalışması sürdürmekteyim. değerli üsdâd Memed Çapan ın da yer alacağı bu belgesel çalışmam için kayıtlar sırasında bir dêm söyleşmek için desturunu aldım. Birlikte çok sevdiğim Türkü ''O yâr gelir'' i bana armağan etti. :) Memed Çapan hoca da Sümeyra Çakır veya Hasan Yükselir gibi Ruhi Su okulundan gelen, ve bir çok zazaca (kirmançki) esere imza atmış bir halk ozanıdır. Uzun yıllardır hayatına Almanyada devam etmekte olan Memed Çapan için değerli @Cemil Qocgiri ile birlikte hem eski eserlerinden oluşan hem de yeni yaptığı eserlerin hayat bulacağı bir Albüm projesi çalışması başlattık. Bu projeye destek sunmak isteyen arkadaşlarımızı PayPal Moneypoolumuzun linkini bırakıyoruz: https://www.paypal.com/pools/c/8rs7oR...

[icimdekibaliklar]

Diyarbakır, Ahmet Arif Müzisinin penceresinden bir bakıştı bu kare. 
daha önceleri hiç aklımın gitmediği, ayağımın basmadığı bir coğrafya ya ilk defa dokunuşumdu. birbirinin ruhunu kaçıran şarkıların ard arda sıralandığı bir mekânda buruk bir şarap tadı anımsıyor, peynir dilenen munzur bir kedi bakışı hatırlıyorum. zamansız ve mekansız olmanın en garip yanı da bu aslında, hikâye nereye adım atsan orada devam ediyor. uçurum kenarlarından koşa koşa ezberledim tüm kuytuları, uçsuz bucaksız ovalar, ormanlar, dağlar çağırıyor sanki artık beni, henüz ilk tınıları dilime gelmemiş türküler yakıyor içim nasırlaşmış ellerime. | 07/2020 ê

[icimdekibaliklar]

vay dili dili, kuş dili dili vay.

levantə - Yağmur yağar taş üstüne

solo çalışmalarımın yanı sıra, Levantə grubunda yer almaktayım.

bir çok anadolu türküsüne batı esintileri ile de dokunup yeniden nefes olmaya çalışıyor bunun yanı sıra kendi bestelerimize ve çeşitli dünya müziklerine de yer vermekteyiz. bizi YouTube dan ve Instagram dan takip ederseniz çok seviniriz. :)

https://www.instagram.com/levante.music/

[icimdekibaliklar]

biraz ben, biraz dem, biraz muhabbet. 

[icimdekibaliklar]

yol uzağa gitsede insanın kendini götürememe durumu çok büyük haksızlık. takılıp kalıyorsun aklının bir köşesine. ayakaların başka bir şehrin kaldırımlarında gezinse dahi için aynı yerin asfaltında sürtünüp duruyor. üstelik şu lanet telefon dedikleri şey dünyanın her şehrini dönüp dolaşıp aynı çıkmaza bağlamıyor mu. hep aynı sokakta, aynı köşe başında, aynı geçitte, aynı yol ayrımında buluyorsun kendini. aynı karar ve kararsızlık, aynı telaş ve can acısı, aynı çıkmaz sokağın yanmayan köşke lambası altındaki çaresizlik. sanırım en çok kendimden gidememek yoruyor beni. son bir kaç yılıma dönüp baktığım zaman iki artı iki hep yorgunluk. bir yerlere yetişip, yetme telaşı içinde hep eksik kalmışlığım. hiç tamamlayamamışım kendimi, hiç tamamlamamışlar eksik yanlarımı. içimdeki balıkları kızarta kızarta yiyip doymuş, boşalmış okyanusumla beni tenhada bırakmışlar gibi. hem aç kalmışım, hem boş. sonra da demişler üstelik; “hem aç kalmışsın, hem boş” kimsenin dinlemediği şarkılar yazıyor, kimsenin altı saniyeden öte bakmadığı resimler çiziyor, kendi sesimden git gide kendim soğuyorum. canım da istemiyor artık kağıttan gemi yapıp okyanuslara salmak. ne gökkuşakları çizesim var artık balıklara, ne pamuktan bulutlar göğe. kendimi anlatamamışlığın yenilgisi beni hayata karşı bir kere daha yenik düşürüyor. her daim güçlü olmak zorunda olduğumuzu lanse eden herşey ve herkese karşı daha da zayıf kılıyor. iyi değilim, ama yazık da değil işte. ne şiir ne şair olabilmişliğin yükü altında, beşiğime konmuş kağıt, kalem fırçaya, saza, söze, tınıya kızgınım. keşke içimde hiç yaratma ve var etme arzusu olmasaydı, keşke hiç saza, söze değmeseydi içim. anne ben niye böyleyim dünya eğer böyle ise? 

[icimdekibaliklar]

Bu aşk pâre eyler beni (#Tenbûr #instrumental) composed by #EdaTanses uzun zamandır yaptığım en güzel yolculuk sırasında oluşan görüntülerden de ufak bir video klip yaptım :) 

[icimdekibaliklar]

yeni yıl vol. 4

bir insanı koşulsuz şartsız sevmek, aslında ne kadar tehlikeli ve yanlış bir şeymiş. bunu on yıl önce idrak edip, uygulamaya alan akranlarıma gözlerimi kaçırarak selam ediyorum. istanbuldayım bir kaç gündür, yalnızım da. baya baya yalnızım. bu gibi süreçleri yılda bir iki kez kendime zoraki yaşatıp, duygu dünyamı yeniden toparlıyor, eskiyi püsküyü seçiyor, yanlış bulduklarımı raflara kaldırıp yerlerine yerleştirmek için kullanıyorum. 

kaldığım otelden ezan sesi duyulmuyor. tuhaf, ezan sesi olmadan istanbulda olma duygusunun bir yanı eksik sanki. gökçeada geliyor aklıma, evin önünde koşuşturan tavuklar, eşeğiyle sokağı inen yunan amcanın her gün bize süt getirmesi, arka bahçedeki incirler. çocukluğuma özlem duyuyorum sonra, aklıma gelen her deli fikri hemen oyuna döküşlerim, o tatlı telaş, o ciddi duruş. 

insan insanın en büyük hayal kırıklığı ya işte, ne bileyim, öyle de garip bir girdaptayım. yıl da bitti üstelik, yeni bir deftere en güzel yazımla yazılar yazma arzusu var içimde... bir hüzünlü haller işte.

[icimdekibaliklar]

beni hep böyle dile geleyim istiyorum, hep çiçek böcek. ben de kendimi hep böyle düşleyeyim mesela, hep bahar bahçe.