etabi - Tumblr blog

[etabi]

-Do you always see yourself short?

- No, I just- I know my limitations.

- So don’t limit yourself!

from A Tourist’s Guide to Love

[etabi]

25.05.2023

Aynı gün içerisinde iki farklı kişiden aynı eleştiriyi almıştı. Onu ilk eleştiren tabi ki ona en yakın olan babasıydı. Durduk yere üzerine gidiyormuş gibi gelmişti. "Her konuda onaya ihtiyacın yok. Benim fikrimi sorduğunu söylüyorsun, ama aslında benden onay bekliyorsun." Aslında haklıydı. Ama o an telefondayken kabul edememişti bunu. Kızmıştı babasına. Nasıl ona böyle derdi. Fikrini de almak kabahat miydi. Günün devamında bu sefer ona çok yabancı kişilerden aynı eleştiriyi alınca babasına hakkını verebildi. Haklıya hakkını verebiliyordu ama eleştiri aldığı yerleriyle ne yapacağını bilmiyordu. Sadece daha da sıkışıyordu.

-N

[etabi]

"Life basically. More and more stuff and things to go through." from the TV series Conversations with Friends

[etabi]

Terapiye başladığından beri duygusal biri olmuştu, kendini tanıyamıyordu. Hani ilişkilerde olur ya, "her şey yalanmış, seni hiç tanımamışım"lar, o tarz isyanlardaydı.

Bu ilk 25 yıl yalandıysa, sonraki 25 yıla da güveni kalmamıştı. Bu değişim onu zorluyordu. Herkesle her şeyi paylaştığını, hatta bazen fazlaca konuşan bir tip olduğunu sanarken, "çok yalnız hissetmişsiniz, ben sizin yanınızdayım" diyen terapisti onu göz yaşlarına boğmuştu. Halbuki yeni evlenmişti, her zaman omzunda ağlayabileceğine inandığı en az bir dostu vardı, annesiyle her şeyi konuşabilirdi, ama yalnız mıydı? Bu sorunun gölgesinde daha da yalnız hissetmişti. Yalnız olduğunu düşündüğünü söylese yanında olmaya çalışan tüm bu insanlar ne düşünürdü. Ve yine kendi elleriyle kendi yakasına yapışmıştı, insanlar ne düşünürdü? -N

[etabi]

Son zamanlarda bir şeyler yanlış hissettiriyordu. Neyin yanlış gittiğini anlayamıyordu. Ama sadece ilişkisinde değil, arkadaşlıklarında, işinde, kısaca hayatında. Bir şeyler alt üst olmuştu ve altı üstünden iyi değildi. Belki de defolu çıkan bu sefer oydu. Sebepsiz ağlamalar, sebebi küçük ağlamaları kovalamış ve bir çıkmaza sürüklemişti onu. Kalbi düğüm düğümdü boğazında. Yalnız hissediyordu. Yalnız, dışlanmış ve tükenmiş. Hep daha fazlasını istiyorlardı. Kendisine yararı olmayan birinden çıkıp başkalarının kötü zamanlarına merhem olması beklenmemeliydi. Annemin kaderini yaşıyorum diye düşündü. Annesi değil miydi tuvalette sessizce ağlayarak, kimsenin haberi olmadan depresyona giren. O zamanlar yaşı küçük olsa da, annesinin yanında olamadığı için hep kendini suçlamıştı.

-N

[etabi]

Let's dance tonight!

[etabi]

Psikoloğu ona demiş ki, bir kendini işe alır mıydın? İki kendinle sevgili olmak ister miydin? Kendimi kesin işe alırdım da, benle ilişki çok kazı gerektirir demiş. Arkeolog olduğunu düşündüğümde (ve evet arkeologlar vardır) cevabı mesleki bir yerden gelmiş gibiydi. Halbuki zaman zaman her birimizin biraz kazılmaya veya kazmayı kapıp saplamaya ihtiyacı olabiliyor.

- N

[etabi]

Her babanın meşhur sözleri vardır. Benimki “uzayda yer kaplama” derdi. Hani sadece yer kaplama, dokun yaşarken insanlara. Anılar, izler bırak anlamında. Fazla ciddiye aldığımdan mıdır nedir, herhangi bir yer kaplamamaya çalışıp durdum. 

- N

[etabi]

Arkadaş kaybetmenin acısına asla alışamıyor insan. Kalanlarla mutlu olmayı öğreniyor ama gidenlere de üzülmeyi hiç bırakamıyor.

Her giden arkadaş aynı acıtmıyor tabi. Hiç acıtmayanlar, kurtuldum diye düşündürenler de var.  

Hiç acıtmayanlar, kaybetmeyi yediremeyenler gibi mümkünse üzmek isterler, mümkün değilse de sıkarlar canınızı. Ama kızamazsınız. Çünkü gün gelir, siz de hiç acıtmazsınız başkalarını ve belki sıkmak istersiniz canlarını. Ama üzülmeyi de bırakamazsınız işte.

- N

[etabi]

Bazen adını koyamadıklarımızı koyabilen insanlara dost denir. 

- N

[etabi]

“Ben” ne zaman bu kadar değişti bilmiyorum. Bildiğim, Hayallerin yaşı vardır.  İstersen her şey olmayabilir.  Ve sadece istemen yetmeyebilir. 

- N

[etabi]

Sebebi korona mıdır, havalardan mıdır bilinmez, mutsuzum ve keyfim de yerinde değil. Tarifsiz bir kederdeyim.  - N

[etabi]

Siz hayallerini kendi kısıtlayan bir mizaca sahipsiniz sanırım. - N

[etabi]

“Bundan 10 yıl sonra kendini nerede görüyorsun?” sorusuna hiçbir zaman net cevaplar veremedim. Ve o verdiğim geniş cevapların bile ihanetine uğramış gibiydim. Birçoklarına göre sadece kabullenmeliydim vardığım yeri. Ancak sonra gerçekten mutlu olabilecektim. Hayır, çok kötü bir yerde olduğumdan değil, sadece hazırlıksız yakalanmıştım. Beklenmedikle yüzleşmek zordu çünkü. Karşılaşmalar hızlı ve acımasızdı. Tüm darbelere rağmen, elini bırakamadıklarım canımı yakıyordu. Derin, içli bir nefes aldım. Bana sıkıca sarıldı. Dolmuş gözlerimi farketmeden “Büyümek için bazı şeyleri öldürmemiz gerek. Ancak böyle büyüyebiliriz.” dedi. Hayallerinin bile ayakları yere basan biri için bu ne demekti bilmiyorum. Çoktan büyümemiş miydim? Daha fazla düşünmek istemediğime karar verdim ve gözlerimi kapadım. Zaten çok geç olmuştu. - N

[etabi]

Hep birilerine, bir şeylere benzemeye çalıştım. Bir yandan da bir o kadar farklı olmalıydım. Çünkü sanatçı öyle olmaz, böyle olurdu. Sanat öyle yapılmaz, böyle yapılırdı.  Böyle olamadım da, yapamadım da.  - N

[etabi]

Belki de büyümek böyle bir şeydi; çocuklar gibi tasasızca koşmak ama sadece hafta sonları.

- N