brievenaansilke

[brievenaansilke]

Een jaar later

Lieve Silke,

Ik heb geen idee of je dit ooit nog leest, ooit nog hebt teruggelezen, of je dit nog ziet, of dat het afgeschermd van je is (volgens mij is dat het geval.) Ik hoop een beetje dat je het niet ziet, want het gevoel waar ik over ga schrijven is groot, en het voelt ongepast om dat met je te delen. Niet delen voelt daarentegen ook niet goed, vandaar nu dit. Ik wil me niet aan je opdringen, niet per ongeluk een scheut pijn je dag in gieten. Dus als je dit niet leest is het ook goed, maar dan is het in elk geval ergens in de wereld en dat lucht op.

Wat ik wil zeggen is: het spijt me.

Het spijt me dat alles ging zoals het ging, hoe ik het aanpakte (ik wist ook niet wat ik moest doen) en dat het zo snel ging. Ik werd zo snel verliefd op een ander, het was zo groot en duidelijk meteen vanaf het begin. De dingen die tussen ons fout gingen, waren precies de dingen die tussen hem en mij juist goed gingen. Het is zo simpel als: ik weeg me niet meer stiekem, ruzies blijven nooit langer dan een dag onbesproken, hij slikt niets voor zoete koek. Onze tijd samen was bijzonder voor me, Silke, je hebt me zoveel geleerd (gek genoeg doe je dat nog steeds) en ik heb zoveel spijt. Er zijn veel dagen dat ik je mis, je liefde, zonlicht in je haar, de zachtheid, maar er zijn er ook genoeg waarop ik me herinner dat ik aan het begin ontzettend twijfelde of het wel echt was, aan de muren die je zo vaak en zo kil op trok, aan de afstand die er altijd een beetje was. Ik mis je ontzettend, maar ook heel erg niet.

Toen ik mijn psycholoog tijdens een van mijn laatste sessies over je vertelde (over hoe we beiden met hetzelfde worstelden, en dat jij psycholoog aan het worden was), trok ze een moeilijk gezicht, daarna moest ze lachen. Gedoemd om mis te gaan, vond ze het. Dat deed een beetje pijn, want ik had zoveel hoop voor ons gehad. Ik denk, achteraf gezien, dat ze gelijk had. Ik wou dat ik je geen pijn gedaan had, het spijt me dat ik dat wel heb gedaan. Ik had zelf ook pijn, ik voelde me alleen en ik kon niet bij je, je sloot me af, je was er niet op de cruciale momenten op de manier waarop ik je nodig had en op momenten dat het moeilijk was, was er geen ruimte. Ik was daar gekwetst door, omdat ik andere verwachtingen had van je dan wat je me kon geven, denk ik. Ik neem het je niet kwalijk. Ik weet hoe moeilijk het is. Ik hoop dat je mij ook begrijpt, en dat dat alles een beetje makkelijker maakt. Ik hoop dat je weet dat ik mijn best deed, dat ik je geen pijn wilde doen, dat ik niet tegen je wilde liegen. Ik hoop dat het helpt als ik sorry zeg, en dat je voelt dat ik het meen.

Het is een jaar later en het zijn vreemde tijden nu, misschien dat mijn hoofd daarom nu zo vaak hier naartoe terug gaat. Ik hoop dat het goed gaat met je, ondanks de situatie. Ik hoop dat je planten goed groeien. Mijn planten kregen trips in de zomer (ze logeerden bij een vriendin van me terwijl ik in Maleisië en Japan was) en nu zijn ze bijna allemaal dood. Ik heb maar nieuwe gekocht. Dingen gaan altijd anders dan ik denk en toch ben ik soms heel gelukkig. Alles golft, alles verandert. Ik hoop dat je vooral de fijne dingen herinnert.

Veel geluk en veel liefs,

Eli

[brievenaansilke]

84/175

Lieve Silke,

Je haar begint lang te worden. Ik zag het op de foto die je stuurde en even voelde je zo onbekend en ver weg. Ik ben soms bang dat ik je weer helemaal op nieuw moet leren kennen. Je verandert voor mijn ogen, niet alleen fysiek, maar soms ook in hoe je je naar mij gedraagt. Je voelt dan zo ontzettend ver weg. Ik kan niet bij je en ik weet niet hoe ik dat kan veranderen. Óf ik dat kan veranderen. Misschien dat deze periode even een hobbeltje is, dat het weer beter wordt, maar het gebeurt ook dat ik bang ben dat dit misschien wel een meer fundamenteel iets is dan dat. Daar vrees ik voor, want ik weet niet wat dat voor ons zou betekenen. 

Maar ook: het is maar angst, als een droom die wel bestaat, maar geen werkelijkheid is. Ik denk dat het goed komt, allemaal, want iets anders denken zou een bepaalde vorm van opgeven zijn. Het is lastig dat er muren zijn die je specifiek om mij buiten te houden opgetrokken hebt. Ik twijfel opeens aan allerlei dingen die eerder onbetwist waren, er komen vraagtekens te staan achter zinnen waar eerst een punt stond. De manier waarop we communiceren, hoe we dit soort uitdagingen te lijf gaan, is tussen ons zo verschillend en ik vind het echt erg moeilijk hoe daarmee om te gaan. 

Gisterochtend zei je dat het je misschien een goed idee leek om niet naar Sri Lanka te gaan. Dat idee loslaten is, in elk geval momenteel, iets wat me bijna een beetje onmogelijk lijkt. Het is een gelaagd iets. In de eerste plaats is het feit dat je weg zou gaan, en dat ik je zou komen opzoeken, heel erg waarop we onze relatie vanaf het begin gesitueerd hebben, dat is het perspectief waarmee we hierin zijn gestapt. De verwachtingen die we van elkaar en van ons samen hebben, liggen op een bepaalde manier, gedeeltelijk, daarin vast gelegd. Ik vind het lastig om dat idee los te laten, omdat het voelt alsof het ook iets over ons samen zegt. Ten tweede is het ook een heel banaal iets. Ik kijk al maanden uit naar het moment dat we weer samen kunnen zijn en bovendien dat we dat kunnen doen op een plek en op een manier waar we geen (of in elk geval nauwelijks, in elk geval slechts triviale) echte verantwoordelijkheden hebben, naast zorgen dat we een plek hebben om te slapen en eten voor die dag. Dat we op die manier, los van het dagelijks leven, weer aan elkaar zouden kunnen wennen, weer op elkaar ingespeeld konden raken, samen dingen konden ervaren die we nog nooit ervaren hadden en aan de hand daarvan iets nieuws, iets groters bouwen, verder bouwen, samen. Dat aspect eraan loslaten zorgt ervoor dat we de manier waarop we dat gaan aanpakken, dat weer bij elkaar zijn, ook moeten heroverwegen en onze verwachtingen en verlangens moeten revalueren. Dat vind ik ook eng, omdat het iets groots en belangrijks is in het verdere verloop van onze relatie. Andere banale feiten: Ik heb er al geld in gestoken, en best veel ook, ik heb ervoor al vaccinaties in mijn lichaam gestopt, ik heb tegen iedereen die het wilde horen gezegd “Dit gaat gebeuren, ik ga dit doen, ik ga haar opzoeken!” en bovenal: Ik heb er al zo lang zoveel zin in.  Dat allemaal bij elkaar maakt dat ik het een gevoelig punt vind. Ik begreep ook meteen wel dat je voorstel niet voortkwam uit niet naar Sri Lanka met me willen, maar dat je even geen andere opties zag. Dat begrijp ik. Maar het feit dat je het met zoveel gemak los kan laten, dat het, zoals uit je voorstel bleek, voor jou toch wel iets anders betekent dan voor mij, dat is iets wat me tegelijkertijd bang maakt als frustreert. De angst begrijp je denk ik wel. De frustratie zit hem er vooral in dat hieruit blijkt dat we ergens eerder blijkbaar toch al iets over het hoofd gezien hebben, dat we niet onszelf en elkaar in bescherming genomen hebben tegen de mogelijkheid van andere scenario’s. Geen frustratie naar jou toe dus, maar naar hoe we ons hier samen beter op hadden kunnen voorbereiden, en dat we dat niet gedaan hebben. Dat we beter op de hoogte hadden kunnen zijn van hoe de ander erover nadacht, bijvoorbeeld.

Jouw manier van met moeilijke dingen omgaan gaat, zo heb ik gemerkt de afgelopen weken, vaak gepaard met afstand. Je loopt weg van een situatie als deze je boven het hoofd gaat. Ik denk dat dat in heel veel situaties absoluut heel handig en verstandig is. Het geeft je de tijd en de ruimte die soms nodig is om een gebalanceerd perspectief te krijgen. Ik heb dat nooit zo geleerd. Niet mezelf aangeleerd, niet door anderen, niet door situaties. Integendeel: wat ik altijd geleerd heb, is om erover te praten. Altijd maar praten, uitdrukken, onder woorden brengen. Dat is soms ook juist mijn valkuil, omdat het zo diep geworteld zit, dat ik inmiddels mijn gevoelens bijna niet kán ervaren, laat staan verwerken, zonder ze uit te drukken, op wat voor manier dan ook. Ik heb zelfexpressie nodig om orde te scheppen in de chaos van mijn gedachten, maar soms kan dat niet. Soms ben ik alleen, soms is degene met wie ik wil praten er niet, hetzij fysiek, hetzij mentaal, hetzij beide. Soms heb ik te maken met iemand wiens aanpak tegengesteld is aan die van mij. Dat is gemakkelijk om te vergeten. Dat doe ik wellicht te vaak, te snel.  Ik weet dat er iets gebeurd is waardoor je een beetje (? heel erg?) boos (? teleurgesteld? gekwetst? ) op me bent. Volgens mij getuigt het van een nijpend tekort zelfkennis dat ik niet weet waarom. Ik zou het zo graag beter maken. Ik heb ons gesprek terug gelezen en ik denk dat ik wel zie waar het een beetje mis gegaan is, ik reageerde te snel te bits, zonder nadenken, dat spijt me. Daardoor zette ik een reeks van reacties in gang die niet fijn waren, van mij uit en voor mij niet en van jou uit en voor jou niet. Het spijt me. Ik gedroeg me kinderachtig en onvriendelijk, bekoeld, dat was onnodig en dat spijt me. Ik liet met teveel leiden door mijn emoties in plaats van stil te staan bij wat je nou eigenlijk echt zei en probeerde te zeggen. Ik hoop dat we meer en groter kunnen zijn dan dit, het achter ons laten en verder kijken naar wat er komen gaat, met nieuw vertrouwen en nieuwe moed. Ik hoop dat we tot een consensus kunnen komen waar we ons allebei in kunnen vinden en dat jij voor jezelf al enigszins een idee hebt van wat je wilt, zodat we daarover kunnen overleggen. 

Ik hoop dat het goed komt, ik hou van je,

Je Eli

[brievenaansilke]

70/175

Allerliefste Silke,

Vandaag heb ik met mama mijn spullen in dozen gedaan. Het ging sneller dan ik verwacht had, maar tegelijkertijd heb ik ook echt meer spullen dan ik dacht. Ik ga wel binnenkort een keer Marie Kondo stijl alles opruimen. Dan is er hopelijk meer rust, meer ruimte voor moois. Ik heb deze dingen ook al op WhatsApp tegen je gezegd, maar ik ga het hier nog een keer doen. Ik heb echt niet heel erg bewust deze laatste paar dagen in me opgenomen en daar heb ik een beetje spijt van, maar aan de andere kant was het ook gewoon te druk in mijn hoofd daarvoor. Ik wist al een hele tijd dat dit ging gebeuren natuurlijk, maar nu het er toch echt is voelt het toch een beetje gek. Ik voel me weer een beetje hetzelfde als vlak voor jij wegging. Zo dat je geen idee hebt hoe het gaat gaan en dat je weet dat je er wel aan gaat wennen, maar dat dat nog wel een tijd gaat duren. Ik heb het gevoel dat ik inmiddels eindelijk een klein beetje gewend bent aan dat je zo ver weg bent. Na ruim 2 maanden mag dat ook wel natuurlijk, maar dat is ook iets wat ik niet had verwacht. Dat is zoiets gek, dat alles gewoon maar went. Niet dat dat betekent dat ik het zo wil hebben, overigens. Ik zou je nog steeds veel liever in de buurt hebben dan aan de andere kant van de wereld.  Ik heb ook wel zin in weer verandering. Dat gaat altijd echt zo in golven bij mij, dat ik soms opeens heel veel behoefte heb om alles om te gooien en dat ik dat dan doe of dat dat dan gebeurt en dat ik daarna dan weer een paar maanden nodig heb om daarvan bij te komen, om vervolgens datzelfde riedeltje dan weer te herhalen. Deze keer, maar eigenlijk wel vaker, voelt het als een soort... Schone lei. Zelfde lei, maar gewoon even een doekje er overheen halen. Als een soort menstruatie van je leven, zeg maar. Mijn leven is een baarmoeder. Dus. Gelukkig gaat het leven ook wel gewoon vanzelf een beetje zo. Verandering is fijn, maar ik heb geen zin in in mijn nieuwe kamer zijn en voelen hoe weinig er daar van jou is. Dat staat me heel erg tegen. Ik weet niet waarom het als zo’n groot issue voelt, want ik heb gewoon al mijn herinneringen en foto’s en dingetjes en dezelfde meubels. Dat is ook wel waar, maar tóch. Mijn kamer was gewoon in mijn hoofd ook een beetje van jou geworden. Aan de andere kant: ik ben van jou, dus mijn kamer is ook nu nog steeds een beetje van jou. die gedachte is wel fijn. Net als jij. Jij bent ook fijn.

Geniet van alles en vergeet niet om tussendoor even stil te staan en heel diep adem te halen. Ik hou van je,

Je Eli

[brievenaansilke]

51/175

Liefste Silke, Ik denk echt heel erg veel aan je en het is zo’n fijn iets. Je bent zelfs nu je er niet bent zo’n groot en significant deel van mijn leven. Ik kan niet wachten tot ik weer bij je ben. Ik mis je wel echt veel namelijk. Het voelt alsof er een soort van semi nieuwe fase van je reis gaat beginnen als je in Vietnam bent. Ik weet niet waarom, maar zo voelt het. Misschien omdat het dan voelt alsof je echt voorbij het begin bent. Zeker als jullie daar voor lang gaan blijven, dan is dat in mijn hoofd een beetje het middenstuk. Maar tegelijkertijd is het ook gewoon nog stééds het begin. Vanmiddag was ik met mama in de auto aan het praten over de zomer en ik heb echt zoveel zin in dat het allemaal gaat gebeuren en dat het dan allemaal echt is. Ik hoop dat het allemaal goed gaat gaan als we samen gaan reizen. Een half jaar is echt veel tijd om te veranderen, zeker als je dingen aan het doen bent als reizen of beginnen met therapie. Het komt vast wel goed, want we gaan daar sowieso allebei ons best voor doen, maar toch is het wel ook een beetje eng. Maar we kunnen dit. Dat geloof ik wel.  Vandaag even een kort briefje, maar desalniettemin heel veel liefde :) Ik hou van je, heel veel, de hele tijd. Liefs, Je Eli

[brievenaansilke]

39/175

Lieve Silke,

Ik wil met je in bed liggen, de warme huid van je rug tegen mijn buik voelen en zachtjes met mijn vingers de kleine, zachte haartjes van je bovenarm voelen. Ik wil je schouder heel licht en slaperig kusjes geven, kussen als aaien, als veertjes. En ik wil je tegen me aan trekken en samen één warmte zijn, smelten in hoeveel ik van je hou. Ik wil mijn handen over je hele lichaam en dat je zo als die andere variant van jezelf klinkt als je kreunt. Ik wil je hals kussen en je sleutelbeenderen en je borsten en je buik en je benen en je overal. Ik wil dat je je aan me vastklampt, en het is zelfs oké als je nagels een beetje te lang zijn mocht je ze in mijn rug willen zetten. Ik wil dat je me kust alsof je naar adem snakt, ik wil mijn handen in de knoop in je haar, mijn benen in de knoop met jouw benen, samen in de knoop in de dekens. Ik wil dichtbij je zijn. Ik wil je tegen me aan en samen in slaap vallen. Ik wil je. Ik wil je. Ik wil je. Ik wil je. Ik wil je ik wil je ik wil je ik wil je. Liefste ik wil je zo. Was je maar hier vannacht, ik hou van je,

Je Eli

[brievenaansilke]

37/175

Lieve Silke,

Dit wordt denk ik even een beetje een soort extra egocentrische-even-in-briefvorm-uitzoeken-wat-ik-nou-eigenlijk-voel-brief, excuses daarvoor alvast.

Ik mis je. Deze week was echt zo diep klote en ik mis je. Vorige week deze tijd was ik ook hier, achter deze computer, op dit tijdstip, alleen toen was oma er nog. Maar toen had ze heel veel pijn, dus het is ook wel echt beter zo. Nu zitten er andere mensen in de zaal, ben jij op een heel andere plek, is oma een hoop as, is het buiten warmer en heb ik een ander shirt aan. Ik weet het ook allemaal niet. Het maakt allemaal niet uit. Ik wil gewoon even een tijdje niet nadenken over dingen, even verdoofd door het leven gaan tot het weer een beetje acceptabel is dat de aarde niet gestopt is met draaien. Ik moet nog steeds de hele tijd huilen maar ik ben ook boos (niet ergens op gericht, gewoon meer een soort algemeen gevoel van onrust in mijn lichaam, een soort frustratie dat ik niet kan vinden wat ik nodig heb, dat ik niet weet waar ik mijn aandacht op moet richten, dat ik mijn aandacht nergens op kan houden.) Alles is gewoon een beetje afgevlakt of zo en ik merk dat ik ook opeens heel onzeker ben over allemaal dingen waar ik normaal veel minder gevoelig voor ben en dat ik echt nul controle heb over mijn gevoelens en over soort van eh... de dingen die ik doe of zo? Qua dat ik gewoon... Ik voel me alleen maar lethargisch en leeg en de dingen die ik probeer te doen geven allemaal geen voldoening. Niet wandelen, niet buiten zijn, niet binnen zijn, niet iets bakken, niet koken, niet slapen, niet een serie kijken, niet studeren, niet lezen. Ik wil dat niet. Ik wil dat dingen gewoon oké zijn. Maar ja. C’est la vie. Komt wel weer, slijt vanzelf. Ik had niet verwacht dat ik hier zo van ondersteboven zijn geloof ik. Ik weet ook niet of het beter zou zijn als jij hier was, bij me. Waarschijnlijk niet, wel een beetje natuurlijk, maar het zou nog steeds gewoon een puinhoop van verdriet zijn, dus dan is het misschien eigenlijk ook maar beter dat je gewoon toffe dingen aan het doen bent. Dat met die vleermuizen was echt heel tof. Ik word wel echt blij van je verhalen allemaal, ik vind het fijn om te horen wat je allemaal meemaakt. Ik heb ook echt plaatsvervangend zin voor je in dat je straks in Vietnam bent en dat je daar dan superveel superlekker eten kan eten. Dat wordt echt goed en leuk voor je. Ja. Fijn.

Er is niet zo veel in mijn hoofd nu, dus ik ben bang dat ik je niet echt iets te vertellen heb, ik hoop dat je dat oké vindt. Ik ben nu gewoon even een tijdje niet zo leuk. Maar ik hou wel van je, heel erg veel, dat is genoeg voor me. (Ik hoop ook voor jou)

Dag moppie, tot gauw, ik hou van je. Je Eli

[brievenaansilke]

Lieve Silke,

Hondj!!! Bleom kusj geev!!!

Liefs,

Je Eli

[brievenaansilke]

28/175

Aller-aller-aller-aller-aller liefste, slimste, fijnste, leukste, mooiste lievelings-Silke,

Wil je mijn Valentijn zijn? Ik weet dat het al geen Valentijn’s dag meer is wanneer je dit leest, want je zei net dat je ging slapen, maar het is hier nog wel heel erg Valentijn’s dag. Ik ben op werk en de stelletjes stromen langzaam aan binnen. Net in de tram waren er heel veel mensen met rozen in hun handen, of een heel boeket. Ik zag een moeder op de fiets met haar dochtertje. Boven hun hoofden, hoog, zweefde een glimmende, rode hartjesballon die met een lintje om de pols van het kleine meisje gestrikt zat. Ik hou van mensen die elkaar liefhebben. Liefde maakt zo gelukkig. Andere mensen, maar ook mij, zo, nu, denkend aan jou. En je kent het spreekwoord (of misschien niet, maar ik wel, dus ik ga het toch gebruiken): In liefde en oorlog is alle geoorloofd. Vandaag is de dag van de liefde, dus alles is geoorloofd. En cliché’s dus ook. Buckle up, kiddo, you’re up for some good stuff.

1) Liefste, hoe ik je bij me wens, met elke ademtocht  reizen mijn gedachten een oceaan een bergketen, een globe over zolang bij jou zijn een optie is, zal dat zijn waar ik ben al is het maar in gedachten

2)  Je zoenen zijn zoeter dan zoeter dan honing en ik vind je mooier en liever, liever en aardiger nog dan de koning!  ------------------ Terwijl je me aanraakt Mijn zusje mijn bruid Zo lief als je doet Is het net of er wijn Door mijn lichaam vloeit Honing druipt van je lippen Je mond is van binnen zo zoet Als heuvels vol kruiden Zo geuren je kleren O zoetigheid als je me aanraakt! (Gedicht 1 en gedicht 12 van Judith Herzberg in 27 Liefdeliedjes)

3a) Sweet mother, I cannot weave - slender Aphrodite has overcome me with longing for a girl

3b) May you sleep on your tender girlfriend’s breast - beide Sappho

4) Meisje van me, met je haren zo blond en je ogen zo blauw alles zo zoet en licht wanneer ik van je hou liefste, bazin van mijn hart dit zonder je zijn is mijn enige smart

5) Strooi op je pad de mooiste bloemen De prachtigste die je oog maar ziet en strooi dan onder al die bloemen voor mij een vergeetmijniet

6e) Jij bent, en dat is het fijne, dat ze regen hebben voorspeld maar de zon is gaan schijnen

Je bent honderduizend dingen die ik nooit meer wil vergeten en als je het niet erg vindt, laat ik ze je alle honderdduizend weten

- Lars van der Werf

7) Telkens als ik denk dat ik niet méér van je houden kan dan ik al doe zeg jij iets liefs iets zo ontzettend jij dan voegt mijn hart er nog een portie onvervalste pure, liefde bij

Morgen ben je precies vier weken weg. Ik denk echt elke dag aan je en dan ook niet gewoon één keer, maar minstens wel een paar keer. Dat is zo fijn. Er zijn zoveel dingen waar ik lang niet elke dag aan denk. Brie bijvoorbeeld, of lantaarnpalen, of belasting, of vlinders, of karamelsnoepjes. Er zijn zoveel dingen waar jij vóór komt. Er zijn zoveel momenten dat ik van je hou en dat ik wou dat ik bij je was. Ik mis je heel erg, het begint een beetje te veranderen wel merk ik. Het is niet meer bitter als ongemarineerde olijven, maar eerder als 92% cacao chocolade, of heel sterke espresso. Het is te doen, het komt goed, en ik begin ook het missen een beetje te koesteren.

Ik hou zo eeuwig veel in één moment van je, zoveel momenten achter elkaar. Ik ben maar rijk, zo. Veel plezier lief, geniet, groei richting de zon, Je Eli

[brievenaansilke]

16/175

Lieve Silke,

Je zei vanmiddag zulke lieve dingen tegen me. Ik word er echt blij van als je dat soort dingen tegen me zegt, als je het tipje van de sluier een beetje optilt en me een beetje van je liefde laat zien. En je spraakmemo, oh je fijne lieve stem! Volgens mij heeft Judith Herzberg een gedichtje geschreven wat precies past bij dit gevoel. Iets over dat je stem zo zoet is als warme, kruidige honing. Dat voel ik wel. Over honing: Rika en ik hadden gisteren glühwein met honing gemaakt en het was echt lekker. Ik heb ongeveer 1,5 fles wijn in mijn eentje gedronken denk ik. Het was wel echt heel fijn dat je zei van de vitaminepil en de paracetamol, want toen ik wakker werd was het echt best wel oké allemaal. Viel reuze mee. Had ik niet verwacht.

Ik heb echt zin in de komende periode. Morgen ga ik naar Lotte toe, dan ga ik mijn kamer opmeten zodat ik alles er in kan gaan tekenen. Ik ga nieuwe schriftjes kopen bij de Hema en zorgen dat mijn aantekeningen ook echt zo mooi en stijlvol en zo zijn. Misschien zelfs zo goed dat ik zo’n super hippe study insta kan doen. Maar misschien is dat een beetje te ambitieus. Ik ben blij dat deze periode bijna begonnen is, want vanaf nu gaat de tijd weer eventjes in een soort stroomversnelling komen denk ik. Mijn agenda is lekker vol. En toch: Ik ga weekenden van drie dagen hebben en de dinsdag ook vrij, dus dan ga ik zorgen dat ik gewoon heel veel ritme in mijn dagen heb en dan ga ik alles allemaal super fijn en geordend en chill doen. Elke dag op tijd opstaan en yoga doen, niet mijn huiswerk uitstellen, tijd voor mezelf hebben juist door actiever te zijn En dan niet komende woensdag maar de week erop is de eerste borrel van Orionis en dan ga ik daar naartoe. Dan ga ik verhuizen en mijn kamer helemaal mooi en fijn en stijlvol en rustig maken en dan hebben we een hondje (we gaan haar Polleke noemen, Pollepel als ze stout is, Polly of Lolly als roepnaam, ik heb er echt zin in (het kan wel dat het hondje waar Sanne nu naar aan het kijken was al geadopteerd is, maar dan nemen we een andere en dan gaan we met zijn drieën naar het asiel (en dan neem ik een kitten! (Ik heb nog een heel lijstje met dierennamen trouwens, dus misschien dat het dan toch niet Moos wordt, want Moos vind ik toch misschien wel meer een naam voor een mens. Misschien Pluk of Knofje )))) En dan voor ik het weet is het al de tentamenweek. En dan is het volgende blok al begonnen, dan ga ik mijn ticket boeken, dan is het naar je toe komen al helemaal echt. Ik heb er zoveel zin in om je weer te zien, om je in mijn armen te houden en je geur te ruiken en je kusjes te geven, oh lief zo veel kusjes, zo ontzettend veel!!! Nu vast een paar in gedachten :) Ik hou van je, heel erg veel,

Je Eli

[brievenaansilke]

14/175

Lieveling,

We klimmen gestaag omhoog, 1, 4, 5, 8, 14. Het gaat met elke passerende dag een stukje de goede kant op, dichter naar de zomer, verder weg van de winter, dichterbij de zon, dichterbij jou.

Ik heb er zin in. Je zei dat je vandaag heel gelukkig was. Dat je je goed voelde. Ik was zo blij om dat te horen, lief, het maakt me rustig om te weten dat je het goed hebt. Telkens wanneer je zulke fijne, lieve dingen zegt, weet ik weer precies 100% waarom ik zo dol op je ben. Niet omdat ik het daarvoor vergeten was hoor, maar het is meer... Het is als zo’n ouderwetse CD toren en alle CD’s zijn voorbeelden van hoe goed je voor me bent en hoe lief en wat een fijn mens en wat een inherent zacht en puur en goed persoon je bent. En dan zet je één van die CD’s op en komt het allemaal tot leven. Zoiets. Je klinkt me als muziek in de oren, zeg maar (sorry, not sorry).

Er kwam vandaag een schaduw uit het verleden even gedag zeggen. Vrij letterlijk. Iemand van lang geleden begon weer met me te praten en dat bracht nogal wat gedachten terug van vroeger. Ik ben zo blij dat ik degene die ik toen was, niet meer ben, dat ik beter weet dan naar dat soort dingen te luisteren, dat ik niet meer zo verschrikkelijk duister ben naar mezelf en naar de mensen die bij dat stukje van mij konden, niet meer het slechtste in mensen naar boven haal. Ik ben blij dat ik je niet heb leren kennen toen dat alles was wat ik was, een ellendig hoopje negatieve invloed. Het gaat zoveel beter nu. Ik ben als persoon al zoveel gegroeid sinds toen (kun je nagaan!!! Al zoveel beter en mooier en groter en dan NÓG is er zoveel van de hemel om naartoe te groeien!!!) Er is zoveel meer zonlicht in mijn leven, de kleuren zijn zoveel levendiger als je er echt naar kijkt, als je niet bang bent om te zien hoe mooi alles is. Toelaten. Binnenlaten. Zelf naar buiten durven en willen stappen en gewoon bestaan, genieten van hoe alles steeds beweegt. Panta Rhei. Anitya.

Hoe meer ik gewoon... about life aan het go’en ben, hoe meer ik door heb dat ik echt een gigantische zweefteef ben. Ik hoop dat je er oké mee bent dat ik later net als Frankie dan dus waarschijnlijk wel een meditation room ga hebben waar altijd wierook en salie en cederhout en olie brandt en dat ik ook altijd een beetje naar patchouli ruik en bumper sticker quotes te pas en te onpas rondstrooi. Daar ben je dan mee getrouwd. Als in letterlijk. Dan, op dat onbepaalde moment in de toekomst, is degene waarmee je getrouwd bent ik, inclusief al mijn toch wel echt beetje gekke eigenaardigheden. Anyway. Ik heb besloten dat ik presocratische filosofie ga lezen ooit een keer. Maar nu ga ik even Blue Planet kijken en dan slapen en dan morgen vroeg opstaan en mijn essay killen.

Kusjes! Ik heb heel veel zin om met je te videobellen. Ik kan je niet beloven dat ik dan niet echt de hele tijd ga zeggen dat ik zo mega veel van je hou, want dat is waarschijnlijk wel wat je weer zien in me los gaat maken. 

Tot lezens, ik hou van je,

Je Eli

[brievenaansilke]

8/175

Aller-aller-aller-allerliefste Silke,

Je bent een week geleden weggegaan en vandaag hebben we precies 2 maanden officieel verkering. Ik weet nog precies hoe zenuwachtig ik was twee maanden en een paar uur geleden. Ik had echt niet voor mogelijk kunnen houden wat een geluk me nog te wachten stond. Deze twee maanden zijn goed en fijn en moeilijk en uitdagend en mooi geweest. 

De komende maanden gaan dat ook zijn, verwacht ik. Ik hoop dat er nog zo zo zo zo zoveel meer maanden met jou komen, liefje. Als ik erop zou proosten, zou ik niet gewoon op twee, maar op 2^2640 maanden of zo iets proosten. Ik heb dat even uitgerekend en dat is een getal met uiteindelijk 793 nullen erachter, dus ik denk dat we dan misschien wel al een paar duizend levenslopen van sterrenstelsels dood zijn. Maar dat is oké want als tot sterrenstof teruggekeerd atoompje zou ik alsnog hopen dat we dan ergens bij elkaar in het universum zouden rondzweven. Lijkt me wel gezellig. 

Ik vind het een klein beetje jammer dat we vandaag niet konden videobellen, ik hoop dat dat binnenkort een keer kan en dat ik je mooie fijne lieve gezicht weer even in realtime kan zien en je stem kan horen. Dat lijkt me heel erg fijn. Ik word al elke keer zo blij van gewoon je berichtjes, ik vind het echt leuk om te horen wat je allemaal meemaakt. Voor je wegging had ik ook zo nul idee van wat ik moest verwachten van wat je ging doen. Ik vind het fijn dat ik nu een klein beetje meer een idee heb van hoe het over het algemeen een beetje soort van gaat. Maar dat verandert natuurlijk ook per locatie wel weer. 

Ik hoop dat je de komende tijd weer allemaal leuke gezellige mensen tegen gaat komen en dat je het naar je zin hebt.

Je weet hoeveel ik van je hou (meer dan je denkt) Alle liefs, alle goeds,

Je Eli

[brievenaansilke]

5/175

Lieveling,

Het heeft vannacht en vandaag overdag heel veel gesneeuwd en de lucht is grijs en mistig, maar het is zo zo zo leuk (althans, als je niet op de fiets zit). Ik ben nu bij mijn oppaskindjes. Voetbal is afgelast vanwege de sneeuw, de jongens zijn aan het buitenspelen en ik zit met Shira op de bank. Ze drinkt de thee met honing die ik voor haar gemaakt heb en we zitten samen onder haar dekbed. Ik schrijf dit, zij leest een boek. We hebben net met zijn vijven (er ging nog een vriendje van Misha mee) een sneeuwballen gevecht gedaan, het was echt ontzettend leuk. 

Ik drink de hele dag echt heel erg veel thee, want ik heb het koud. Duh. Maar nu dus extra. Een tijdje geleden had ik bij de Hema een sportlegging gekocht met speciale heat technology whatever... nou ja lang verhaal, maar het is dus de bedoeling dat het je extra warm houdt. Dus die heb ik aan. En dat geel met donkerblauw gestreepte T-shirt en die donkergroene trui en ik had net op de fiets ook jouw rode trui nog aan en een tuinbroek. Plus twee paar handschoenen. En ja, inderdaad, ik had het nog steeds koud. Maar vandaag is het niet erg. Als het maar wel semi-snel weer stopt met zo koud zijn. Ik voel me echt fijn en goed en opgewekt vandaag. Ik hoop dat jij je ook zo goed voelt, dat je allemaal leuke dingen aan het doen bent en heel veel foto’s aan het nemen bent en prachtige avonturen meemaakt. En ik hoop ook wel een beetje dat er nog niemand met je geflirt heeft. Of wel geflirt, maar... Nou ja dat je gewoon niet al met iemand anders gezoend hebt of met iemand anders naar bed geweest bent. Maar als je wel al... dat. Dan is het ook oké natuurlijk, want ik bedoel, ik heb er toch geen invloed op. Dus dan ga ik daar wel weer mee dealen. Maar mijn maag draait zich wel een beetje om bij het idee. Maar goed. Sorry. Het zou wel natuurlijk gewoon heel leuk zijn voor jou als allemaal mensen je leuk vinden. Want dat ben je namelijk ook gewoon heel erg. En flirten is leuk. En misschien is het ook niet aan de hand. Ik hoef niet nu dit gevoel in mijn lichaam te hebben. Chill maar lichaam, rustig maar, komt wel goed. Geniet maar heerlijk van de warmte daar. Ik zal een beetje van de kou hier telekenetisch naar jou toe sturen zodat je een beetje verkoeling hebt.  Ik verlang naar je, ik wil graag bij je zijn, je huid tegen me aan voelen, zachte kusjes in je nek geven, mijn handen over je lichaam. Ik wil je, ik mis je. Ik hou zo ontzettend veel van je. Liefs en kusjes,

Je Eli

[brievenaansilke]

4/175

Liefste Silke,

Het is dag 4. Ik heb het gevoel dat de tijd best snel gaat. Ik snap zelf nog niet helemaal waarom, maar het voelt behapbaar, is dat niet bizar? Dat 171 dagen te doen voelt? Ik heb vandaag heel veel aan je gedacht. Het is zo mooi vandaag in de kou, alles heeft zo dat laagje winter eroverheen, maar de zon doet zijn best om alles een beetje goudkleurig te laten zijn. Ik ben nu met Ilay bij de voetbal en de zon begint onder te gaan (het is 16:47). Ik heb vanochtend de zon rood-oranje-geel zien opkomen, toen dacht ik aan je. Nu zie ik hem geel-oranje-rood ondergaan, en denk ik weer aan je. 

Hidde heeft je moeder een sms’je gestuurd, want jullie hebben geen internet nu voor een tijdje. Hij schreef “svp voor silke dit ook even door sturen naar eli”. Het is niet veel, maar wel een kwart van het hele berichtje. Ik vind het fijn dat ik nog steeds zo significant in je bewustzijn ben (hèhè, het is dag vier, nogal wiedes dat je me nog niet 100% vergeten bent. Maar toch wel echt heel erg fijn.) 

Ik denk echt veel aan je. Het voelt nog steeds alsof ik je heel binnenkort weer ga zien. Ik ben benieuwd of dat weg gaat gaan of dat ik vijf maanden lang zo actief dit “we zijn er bijna”-gevoel ga houden. Zou allebei wel oké zijn denk ik. Ik kijk uit naar alle verhalen die ik van je ga horen, alle avonturen die je mee gaat maken.

Ik merk dat ik mezelf de afgelopen paar dagen een beetje in mezelf heb terug getrokken. Volgens mij had ik het even nodig om weer oké te zijn met in mijn eentje, solitair, te bestaan. En dat is ook een goed iets om even op te focussen. Ik hoef niet óók 9000 avonturen mee te maken. Het is geen wedstrijd. Het is oké. Maar ik voel wel een soort... Medium-destructief verlangen naar een beetje chaos. Gewoon dingen een beetje overhoop halen, dingen doen die ik anders niet zou doen. Loslaten. Niks heftigs hoor, meer gewoon heel dronken worden, mijn haar kort knippen en/of een gekke kleur verven. Zoiets. Maar dat ga ik niet doen. Nog even niet in elk geval. Deze donderdag heb ik mijn theatervoorstelling en hoewel ik daar heel weinig zin in heb, moet ik er wel even op focussen. Daarna is Sneeuwbal, daar heb ik wel zin in, en dan de donderdag daarop heb ik mijn hertentamen en dan begint mijn echte leven weer, met weer een normale hoeveelheid college. Daar heb ik zin in. Misschien is dat gewoon de drukte waar ik behoefte aan heb en wil ik dan geen roze haar meer. Zou wel chill zijn. Jullie zijn vanochtend naar El Nido gegaan. Of gisteravond. Tijdzones zijn ingewikkeld. Ik weet allemaal niet wat jullie doen en wat jullie plannen zijn en wat je aan het meemaken bent en al die dingen. Maar dat hoeft ook niet. Je hebt het vast leuk. Daar gaat het om. Dat is het allerbelangrijkste. Dat jij gelukkig bent. 

Weet dat je in mijn gedachten bent, mijn lief. Ik hou zo enorm ontzettend belachelijk veel van je.

Liefs,

Je Eli

ps. Ik heb mijn Tame Impala shirt en je zwarte hemdje en nog een topje van je in een bolletje gewikkeld en onder mijn kussens gelegd. Die kledingstukken roken nog het meest naar jou. Het is een soort reliek en ik durf er niet teveel aan te ruiken uit angst dat de geur dan vervliegt. Ik moet er immers nog zo lang mee doen.

pps. Met regelmaat kijk ik op de wereldklok op mijn telefoon hoe laat het bij jou is, wat je aan het doen zou kunnen zijn. Meestal voel je daardoor dichterbij. Het is bij jou nu nacht (03:35, hier: 20:35), dan voel je nog verder weg. Ik hoop dat je mooie dromen hebt daar.

[brievenaansilke]

1/175

Lieve Silke,

Ik mis je. Nu al. Vandaag is door mijn vingers geglipt als ijs. Je denkt dat je het nog wel even in je handen kunt houden, maar het is al gesmolten voor je het door hebt. Het begint nu net donker te worden en dat is de eerste echte confrontatie. Je bent hier niet. Je gaat hier heel erg lang niet zijn. Soms overvalt de grootheid van precies hoe lang je hier niet bent me. Dan kan ik niet goed ademhalen. Ik wil niets liever dan dat je bij me bent om me vast te houden, om tegen me te zeggen dat je zo weer terug bent. Dat je alleen even boodschappen ging doen, maar nu ben je er weer, geen zorgen, ik mag de hele nacht in je armen liggen.

Ik wilde niet dat je moeder zou zien dat ik overstuur was, dus ik zei dat ik nog boodschappen moest doen. Ik liep snikkend door de Albert Heijn op Schiphol. Ik heb niets gekocht.

Jullie zitten nu in het vliegtuig, al bijna vijf uur, maar nog niet eens op de helft. Godverdomme Silke, ik wil je bij me. Alleen maar bij me.

Ik vind het lastig om dingen aan je te schrijven, vooral omdat het gevoel gewoon zo gek en raar en leeg en nieuw is. Ik weet nog niet precies wat het is, het is nog te vroeg om er iets over te zeggen. Het voelt ook zo stom om nu al zoveel zo ontzettend intense dingen te voelen, terwijl je hier vanmorgen nog was. Ik heb het gevoel dat het júíst daarom is, want nu ben je nog een beetje hier. Nu weet ik nog precies hoe je je been onder je lichaam gevouwen had toen je op mijn bed zat, hoe je naar me lachte toen je met je benen om me heen kwam zitten, hoe je je wijnglas daar zo achteloos neerzette, hoe je je haar achter je oor veegt wanneer je langs mijn bed naar de keuken loopt. Nu zit je geur nog in mijn kussen en mijn truien. Dat gaat allemaal steeds verder weg zijn. Daarom is het nu des te pijnlijker dat het nog zo dichtbij is, maar tegelijkertijd al helemaal verdwenen. Ik hoop dat de dagen gauw sneller gaan dan dit.  Maar ik weet ook wel hoe het is: de enige constante is verandering. Alles verandert, alles komt goed. En tot die tijd hou ik van je, en hou ik je in gedachten vast. En daarna ook nog. Nog heel, heel lang. Veel langer nog dan je nu nog weg bent. Liefs, ik denk aan je, ik hou van je, Je Eli