ayseniis

[ayseniis]

Müziği öyle yüksek seste açıyorum ki etrafımı duymuyorum. Düşüncelerimi bile. Düşünce kalabalığından kaçırıyor beni. Çok utanıyorum kendimden; ağladığım için, konuştuğum için, ihtiyaç duyduğum için... Bu berbat. Hissetmemek berbat. Sadece yaşadığım şeylere göre ne hissetmem gerektiğini kurup o role bürünüyorum. Böyle de sevilirim diye düşündüm ama ayağım takıldığı anda eskisinden daha hızlı yürüdüm. En küçük hatamda onların gitmesinden korkup ben onlardan gittim.

[ayseniis]

Kafamın içinde bir düşmana sahip olmak zorlayıcı olsa da hak veriyorum ve bazen konuşmasına izin veriyorum. Müzikle bu sesi susturmaya çalışsam bile eninde sonunda boşluğumu yakalayıp kafamı yine dolduracağını biliyorum. Kafamdaki kasırgadan kaçış yok, kimseyi bu kasırgaya çekmemeliyim.

[ayseniis]

Berbat zamanlar geçirdim. Artık ne kadar berbat olursa olsun, hissetmiyorum. Korktuğum tek şey birinin bu hisleri tekrar canlandırmaya cüret etmesi.

[ayseniis]

Dinlemek: Konu insanlar olunca yaptığım en iyi şey. Gece geç saatlere kadar uyanık kaldığımda babamın aldığı nefesten uykusunun derinliğini bile anlayacak kadar dinlemek veya biriyle konuşurken bile etrafı dinlemek. Doğayı, edebiyatı, sanatı dinlemek. Her zaman zihninizin her yerde olması, çok kafa karıştırıcı olur. Dinlemeyi düşünmek takip ederse unutmak zorlaşır. Her dinlediğinizin üzerine düşünürseniz hafızanız gereksiz detaylarla dolu bir çöplüğe dönüşebilir. Yine de konuşmaktansa dinlemeyi yeğlerim.

[ayseniis]

Gün ışığımı daha kazanmadan kaybetmenin bu kadar karanlıkta hissettireceğini düşünmemiştim.

[ayseniis]

Ben berbatım. Daha insanlarla aramdaki sorunu bile anlayamıyorum. Sorun karşı tarafta demekten bıktım. Her zaman mı karşı tarafta? Bu kadar insanın beni karşısına alma sebebini anlayamıyorum..

"Ah, insan dışındaki her şeyin ne hissettiğini anlıyorum"

~Bu Gezegen Benimki Değil

[ayseniis]

Atacağın kısa bir mesaj kalbimi hissetme sebebim oluyor.

[ayseniis]

Toz ile bezenmiş alışkanlıklarımız, sen ve ben

Bu kadar üzecek insan mıydın sen?

[ayseniis]

Bu gece yeni ay benimle.

O her şeyin bittiği gecedeki sen gibi:

Var, ancak sadece varolduğunu biliyorsun

O kalbin senin için atmadığını,

O ışığın sana olmadığını biliyorsun.

Güneş ve ay yüzyüzeyken kalabalığa karanlığı bıraktılar.

Hikayendeki güneş ben olamaz mıydım..?

[ayseniis]

Söylediği şeyler belki onun için değersiz, bir şey ifade etmeyen ve belki sadece boşluğuna geldiğinde söylediği şeylerdi ama yine de ben o umutla o dala bir kez tutundum. Ben değerli hissettim.

[ayseniis]

Gözlerim şişene kadar ağlamadan anlayamadım gerçekten gittiğini..

[ayseniis]

Sonbahar rüzgarı gibi esip geçtin öylece.

Peşinde kurutup düşürdüğün yapraklara dönüp bakmadın bile.

[ayseniis]

Söyleyemediğim şarkılarımla,

Paslanmış umutlarımla aynı sabaha uyandım.

[ayseniis]

Seni anlıyorum, lanet olsun. Senin gibi olmak en sinir bozucu şey. Sana kızamıyorum çünkü nedenini anlıyorum, aynısını ben de yapıyorum. Aramızdaki tek farkın, benim bunu sana karşı yapmamam olması asıl zehirli oku kalbime saplıyor.

[ayseniis]

Sadece uzaklaşıyorum, bu sefer yavaş yavaş değil; koşar adımlarla uzaklaşıyorum senden. Senin gelmen için durup beklediğim yola sensiz devam ediyorum. Sahi, ne zaman beklemem bir işe yaradı ki şimdi gitmem bir şey ifade etsin?

[ayseniis]

Hiçbir şey hissetmedim.

Sadece içimdeki o alışık olduğum duygu vardı:

Boşluk. Artık her seferinde bir insan beni üzdüğünde ağlamıyorum. Sadece durabiliyorum öylece. Boşluğa dalar, belli süre kaybolurum o boşlukta.

[ayseniis]

Ne zaman olacak bilmiyorum ama seninle bir daha yüzyüze gelirsem

Gözlerinin içine bakıp şöyle demek istiyorum;

"Seni özledim"

~ Still With You - Jungkook