#sen ağlama

[selin-n]

Aşk ve vefa_____

Herkesin üzerine oturmayan___

Fiyakalı bir elbisedir____//💙🥀

Öyle işte___!!

[kayrisimdeseneyeniden]

Biz artık olamayız, ben çok çabaladım yani yapabildiğim kadar. Elimden bu kadarı geldi ve seni fazla sıkmak istemedim.

Seni çok sevdim ve hala da seviyorum, hep seveceğim.

Gitmek vazgeçmek değildir ki...

Seni ne kadar sevdiğimi bilemeyeceksin çünkü göstermedim, göstermek istemedim.

Sevdiğin kişiye duygularından bahsedince hiçbir şey artık eskisi gibi olmuyor.

En basitinden bir mesaj yazarken bile yüz kere yanlış anlar mı diye düşünüyorsun, rahatsız eder miyim diye.

Bu yüzden sen bu konuyu açmadıkça ben açmak istemedim ve sen açmadın zaten.

Belki hiç takmadın bile, hatta belki arkadaşlarınla dalga bile geçmişsindir.

İnsanlar hakkında binbir şey diyorlar ama inanmak istemiyorum.

O çocuğa öyle bir şey dememişsindir mesela.

En azından buna inanmak istiyorum.

O kadar yoruldum ki...

Vazgeçersem tüm bu yorgunluğum, tüm çabam boşa gidecek.

O kadar yoruldum ki...

Başka birini hayatıma alacak takatim yok, belki seni bile.

Beni sevmen için kendimi değiştiremem. Beni olduğum gibi sevmelisin çünkü kendimi değiştirdiğimde dahi sevmezsen ben benliğimi kaybetmiş şekilde kalacağım. Önceden de ayn�� şeyi yaşadım ve dahasını kaldıramam.

Seni sevmeyen belki gün içinde dahi düşünmeyen birini sevmek, tüm hayatının o olması ve tek yaptığın şeyin onu düşünmek olması o kadar çaresiz bir his ki...

Olur olmadık yerde, en olmadık anda aklıma geliyorsun; bu sefer üzülmeyeceğim diyorum, aklıma eski biz geliyor.

Evet o zamanlar aşk yoktu bizim için ama biz vardık.

Apayrıydık biz.

Çok iyi anlaşırdık biz.

Birbirimizi düşünürdük biz.

Görmezden gelmezdik biz.

Birbirimizden uzak kalmaya çalışmazdık biz.

Birimiz oturmuş diğerine mektuplar yazıp onu düşünüp ağlarken diğerinin ne yaptığının belli olmaması gibi şeyler yaşanmazdı mesela.

Biri ölesiye aşıkken diğerinin duygularını merak etmezdi mesela.

Ben toparlanmak için başka bir şehire taşınma gibi bir şey düşünmezdim mesela.

Neyse bendeki yerin bunların katlarcası, seni seviyorum.

[dizyarasi]

“Sene 2009’du. 17 yaşındayım, bizim mahalleye yeni bir aile taşınmış... Tabi o zamanlar mahalleye taşınan kişiyle gidip tanışılır, hediye verilir, sohbet edilir... Mahallede apartmanın önüne masa sandalye koyulur, çekirdek yenilir, sohbet edilir falan... Güzel zamanlar tabi* yeni taşınan ailenin iki çocuğu var, biri 19 yaşında adı Mert, tabi o gün onun benim hayatımın anlamı olacağından bihaberim. :') Diğer çocukta 5 yaşında, erkek, adı da Murat. Mahalleye kızlarla buluşmaya çıkıyorum bir öğle vakti, Murat koşarak yanıma geliyor, tabii bayağı zaman geçti annesiyle Murat bize gelirdi, Murat’la oyunlar oynardık. ‘Selin abla, kapıyı çalıyorum açmıyor annem,’ dedi bana. Uyumuştur diye düşünüp Murat’la onların evine çıktık, kapıyı çalıyorum açan yok tabii. Komşulara söylüyorum, Murat’ın annesi Hatice ablayı telefonla arıyorlar, zil sesi evden geliyor. O sırada Mert geldi, bakındı önce sonra sordu ‘ne oldu?’ diye. ‘Hatice abla kapıyı açmıyor,’ dedim. Gözlerime baktı birkaç saniye... Sonra kapıyı çaldı açan yok, endişelendi hemen. Cüzdanından kart çıkardı, kapının arasına sokarak açtı kapıyı. Mutfağa girdik bir baktık Hatice abla yere yığılmış, nefes almıyor... O gün ne kadar üzüldüğümü anlatamam. Mert kucakladı annesini, ağlaya ağlaya ölmedi diyor... Ben hıçkıra hıçkıra ağlayıp Murat’ı sakinleştirmeye çalışıyorum. Mert arabasına bindiriyor Hatice ablayı, Muratla bize de binin diyor. Biniyoruz. Öne Murat’ı oturttum, arkada ben, Hatice ablanın kafası kucağımda... Saçlarını okşuyorum, ağlıyorum, dünya dar geliyor. Hatice ablanın kocası, Murat 1 yaşındayken ölmüş. Hatice ablanın nabzına, kalbine bakıyorum atmıyor. Hastaneye varıyoruz, Mert delirmiş durumda, Murat perişan. Murat’ın elinden tutuyorum, Hatice abla sedyeye alınıyor. Ah hatırlayınca her defasında ağlama tutar beni. Her neyse, Hatice abla öldü. Cenazesi vs derken Muratla Mert bizde kaldılar. Annemle babam melek gibi insanlardır, yardıma muhtaca arkalarını dönmezler... Muratla annesi gibi ilgileniyorum, mutlu etmeye çalışıyorum. Mert çalışıyor, eve geliyor, Muratla kaldıkları misafir odasına çekiliyor hemen. Onunla doğru düzgün konuşmuyoruz, ağzını bile açmıyor. Bir gece Murat’ı yatırmak için odaya girdim, uyanıktı, yatakta öylece oturup duvara bakıyordu. Hemen yatağa kucağımdaki Murat’ı yatırıp onun yanına ilerledim. Murat abisinin onu sevmediğini düşünüyordu, bana söylüyordu, hiç olur mu öyle şey diyordum. Geçtim yanına, dedim ki: ‘Muratla biraz ilgilensen, psikolojisi iyi değil.’ Bana döndürdü gözlerini, ellerimi tuttu. ‘Her şey için teşekkür ederim,’ dedi. Saat gece 3, herkes uyuyor, fısıltıyla konuşuyoruz tabii. Sonra sarıldı bana birden... Kokusunu ilk defa o gün yakından aldım. Çok güzel kokardı hep. Odasına sinerdi kokusu. Ne yapacağımı bilemeyip ben de sarıldım. Birkaç saniye kaldık öyle, sonra ağlamaya başladı kafasını omzuma koyup... Birlikte ağladık. Sarılmayı bırakmadan. Sonra çekildi benden, ‘İyi geceler Selin,’ dedi yattı yatağa. İyi geceler dedim çıktım odadan ama kalbim nasıl atıyor. Odama gittim uyuyamıyorum ama. Tüm gece onu düşündüm. Ona âşık olduğumu anladım... Sonra birkaç ay geçti, biz Mertle daha da yakınlaştık, konuşmaya başladık, hatta flört eder gibi konuşmaya başladık falan. Daha sonra Mert para biriktirdi. Ayriyetten bizimle kaldığı için çekinip kiraya, faturalara destek olurdu. Geldi bir gün konuştu babamla, aldı Murat’ı, valizleri amcasının yanına gideceğini söyledi. O gün yüzüme bile bakmadan gitti. Murat’ı öpebildim sadece gitmeden. 2 yıl geçti, bir gün telefonum çaldı. Onun sesi telefonda. ‘Murat seni görmek istiyor,’ diyor. O gün geldi beni almaya.

[petrikori]

Aşırı şiir yazmak istiyorum. Konu yok. Konu var gibi. Bi konu geliyor, gidişi gelişinden daha hızlı. Bi de şey düşüncesi, benim yazdığım şiirin ne faydası var? Boşa zaman harcıyorum gibi, boşa kağıt, kelime, söz, harf sarf ediyorum gibi. Ama yazmasam rahatlayamayacak gibiyim. Bir derdim var, ama yok gibi de. Derdimi biliyorum, başkası dert etmez. Bunu da biliyorum. Ama ne yapmam gerekiyor, işte onu bilemiyorum

Bi de şu sıralar aklıma alakasız şarkı sözleri geliyor. Mesela bugün, daha doğrusu az önce otururken bu şarkının "sen ağlama gülüm" kısmı geldi aklıma. Hoş. Bugün 5 şarkı gelmiştir aklıma böyle. Dertlerim üst-üste geliyor. Gittikçe hissettiğim hastalık stres, endişe, kaygıyla daha da kötüleşiyor. Stres kaygı vb gibi şeyler insanı hasta edebilirmiş. Bunu sanırım en iyi bilenlerden biriyim. İnsan zayıf düşermiş bu zamanlarda. Şu an alakasız konulardan bahsediyorum muhtemelen, yine de kimse okumasa bile ben yazdıkça kendimi az da olsa iyi hissediyorum. Bir gün kimse bakmasa bile dönüp ben bakacağım, bundan eminim. Neyse bu kadar saçmalamak yeter. İyi günler değerli Tumblr sakinleri. Böyle demekte ayrı bir garipmiş

[olubirinsaninatankalbi]

Kimse bize sen ağlama demedi.

[berfinyikilmaz]

"Tüm sesli insanların içinde sessizce ağlıyorum"

[alwayssaugts]

götünü o kadar kaldırdım ki kendini okulun en yakışıklısı sanıyo:d

[selin-n]

Turkuaz renkli bir denizi seyrederek akşamın gelişini beklemek___

Veya hiç gelmeyecek sevgiliyi___💙😔

Gözyaşları, saklı bir hazine gibi,

Kimse bilmez, kimse görmez o acıyı. Sessizce dökülür, geceye serilir,

Bir damla umut, belki de bir gün yeşerir. Ama şimdi, tek başına, yapayalnız,

Bir zamanlar dolu olan o kalp ıssız. Kendi yankısında kaybolmuş bir ses, Yalnızlık, bazen en yakın dost olur bilirsin___!

alıntı

Ama sen ağlama....üzülme, ben ağlarım yerine___💧💧💧😔😢

Huzurlu mutlu bir akşam olsun 🧚🥀

Sevgilerimi sana gönderiyorum💙

[koalaakizz]

Selin şarkının altından yorumunu silmiş... Çok güzel bir aşk akıllara kazındı, acısıyla birlikte :')

[bt1453]

Sen ağlama😓

Bir damla göz yaşın yeter👁

Sen üzülme gülüm🫀

Gamzende güllerin biter❤️‍🩹

Yollarıma taş koysalar😣

[kirmizimuzik]

Şarkının ismi: Badem/ Sen Ağlama

[sevilmekicinsevmek]

Sen ağlama

Bir damla göz yaşın yeter

Sen üzülme, gülüm

Gamzende güllerin biter

[moonshine-10]

Sen ağlama,

Bir damla gözyaşın yeter.

Sen üzülme gülüm,

Gamzende güllerin biter.

Yollarıma taş koysalar döneceğim.

Gözlerinden yaşlarını sileceğim....