artificialwarmth

[artificialwarmth]

Maandagavond.

19 oktober 2015

Ik bevind me op de tweede verdieping van het R-gebouw van de UA, slechts enkel meters verwijdert van haar. Het enige die onze blikken scheidt, is een groene deur van enkele centimeters dik. Ze leert er momenteel over wijsgerige psychologie en allerhande andere zaken waar ik niets van begrijp. 

Rond 18u45 stopte mijn les, een les over de economische aspecten van migratie en integratie, een les die uren langer leek te duren dan de werkelijke duur. Deze ingebeelde verlenging zou logischer wijze te wijten kunnen zijn aan de saaiheid van de les, aan het niets nieuw brengende van de stof die me voorgeschoteld werd, het zou kunnen te wijten zijn aan de honger die mij overheerste, maar het was niet enkel en alleen aan deze gegevens te wijten; het gemis van haar aanwezigheid was een groot gegeven geweest, ze liep rondjes in mijn gedachten, en ik had behoefte aan het vasthouden van haar ooh zo knuffelbare lichaam.

Geduldig wacht ik in de gang, geduldig wacht ik tot het moment dat haar professor beslist dat het genoeg is geweest, dat de leerstof zijn einde heeft bereikt voor vandaag. 

Ik zag haar donderdag voor het laatst, er zijn op dit moment dus zo’n 4 dagen verstreken. 4 dagen lijken niets, 4 dagen zijn in hun essentie helemaal niets, maar 4 dagen zonder dit fantastische schepsel, deze fantastische creatie van moeder natuur, dat zijn er heel wat! 

Ik wacht.

[artificialwarmth]

1.292 dagen

Ik weet nog goed de eerste keer dat ik haar schoonheid mocht aanschouwen: op een festival in de zomer van 2011. Het zou een festival als een ander worden, wat bands bekijken, wat rondhangen met vrienden, uitgelaten rondlopen over de weide. Het zou een festival als een ander worden, maar dat werd het uiteindelijk niet.

Het is misschien te veel gezegd om van liefde op het eerste gezicht te spreken, maar de manier waarop ze gewoon “was”, trok onmiddellijk mijn volle aandacht. 

Het zou een festival worden van stiekem gestaar, van stiekem dromen over hoe het zou voelen haar aan te raken, hoe haar lippen zouden proeven. Een periode van 3 dagen, waarbij de stiekeme aanraking van haar heup wanneer zij haar evenwicht dreigde te verliezen tijden een optreden, me nog meer naar haar deed verlangen. 

Na het mogen aanschouwen van de mooie persoon die ze was, kwam er een periode van om en bij de 6 maanden voor ik haar terug zag. De eerste deftige zinnen werden uitgewisseld, en ze werd er alleen maar aantrekkelijker op. Op 12 februari van het jaar 2012 wisselden we rond 3u ‘s nachts onze eerste dronken kus uit; raakten we voor het eerst elkaars naakte lichaam aan, en sliep ik voor het eerst in haar armen. Alhoewel ze geen intenties had dit tot een relatie uit te laten bloeien, toen ze daar op dat eigenste moment in m’n armen lag en ik in de hare, wist ik dat dit niet alles was, dat dit niet het einde zou betekenen, dit zou het begin zijn van iets speciaals. Ik had in mijn leven nog nooit zoiets schattigs waargenomen als de blos die op haar zachte wangen verscheen in de vroege ochtend, en ik vind het na al die tijd nog steeds het meest schattige ooit.

Na lang heen en weer gereis, na talloze treinritten en afspraken in allerlei steden en dorpen in dit kleine landje, na 6 uren op haar wachten in de koude om haar nog 15 minuten te kunnen zien, na nachtelijke wandelingen op het strand, na slapen in een tent na een optreden in de wintertijd met slechts 1 slaapzak voor 2, na vele tijden van onzekerheid, besloten we uiteindelijk om het “officieel” te maken, om toe te geven aan alles wat we voelden, en de angst die ons overheerste niet langer de bovenhand te laten nemen.

1.292 dagen mag ik haar ondertussen al de mijne noemen, en het zijn de meest fantastische dagen van m’n leven geweest.