arkayakalanlar - Tumblr blog

[arkayakalanlar]

“Tembelim, kervanın içinde geç kalkan biriyim amma vakitli vakitsiz, bütün yolculuklarım da sanadır.”

Divan-ı Kebir

[arkayakalanlar]

ADHD şüphesiyle gittiğim doktordan elimde bir adet anksiyete ve anksiyeteye bağlı depresyon reçeteyle ayrıldım.

İşin daha ironik tarafı, anksiyetemin olduğunu öğrendiğim günün akşamında anksiyetem daha da arttı. Şimdi ben n’apacağım diyerek yine aşırı düşünmekten kendimi endişe kuyularına atıp durdum.

İlaçlarla kafamdaki gürültüyü az biraz dindirdim derken ‘kurdeşen’ döküp bu gurbette ilk acil tecrübemi de yaşadım. Artık kurdeşen dökmedim demem.

Yukarı çıkmam için en dibe vurmam gerekiyor sanırım. Bunu da atlatıcaz. Nasıl bilmiyorum ama yıkıldığım yerde kalmaya niyetim yok. En azından bundan eminim.

[arkayakalanlar]

Ben kendi nefsime zulmetmeyi bıraktım ve kendime merhamet etmeyi öğrendim.

Kendim hariç herkese layık gördüğüm o hoşgörüyü kendime göstermeyi öğrendim.

Dedim ki kendime ‘ o herkese gösterdiğin şefkate senin ihtiyacın yok mu? Şefkat görmeyen insan iyileşemez diyorsun da sen kendine şefkat göstermeden nasıl iyileşmeyi bekliyorsun? Sen kendine neden insan gibi muamele etmiyorsun?’

Kendimle kavgam azaldı, hatta uzun zamandır hiç yok. Kendimi affetmeyi öğrendim.

Değiştim, değişiyorum. İyileşmemi kendime merhametle başlattım. Ve iyileşeceğim...

[arkayakalanlar]

🎼Bugün dünden daha iyi hissetmiyorum,hiç sevmiyorum kendimi.

Hayat bizden daha da alsa ne çıkar, etsek mi firar düş gibi.

Yol uzar ya, söz geçmez dünyaya. Öyle bir hiçliğin ortasında.

Dur, biraz daha göz göze kalsak ya. Kim suçlu, kim bu oyunun farkında. 🎼

[arkayakalanlar]

Her şeye geç kalmak. Bu dünyaya ilk gözümü açtığım andan itibaren üstümde kalmış bir doğum lekesi gibi. Normalden bir hafta geç doğmuşum. Neredeyse ölecekmişim. Buruş buruş çıkmışım bu dünyaya, son dakikada yetişmiş bir şekilde. İşte ben o gün bugündür, evet tam o andan şu ana kadar her şeye, her yere, işe, okula, toplantılara, ödevlerin son teslim tarihine hep son dakikada yetiştim. Bugünden itibaren yeni yaşıma 47 gün varmış. Doğum gününü bir gün önceden ancak farkeden biri olarak bu 47 gün önceden hatırlamak yeni yaşlarımın yeni alışkanlığı olacak sanırım. Tıpkı teslim etmediğim ödevin son günü yaklaşırken ödevi ısrarla teslim etmemem ama tarihin de ısrarla aklımdan çıkmaması gibi. Şu hayatta neleri kaçırdığımı ya da kaçırmak üzere olduğumu bilsem nolurdu acaba diye düşündüm. Neyi değiştirebilecekken olduğu gibi bıraktığımı.... ‘Hayırlısı böyleymiş’ bavulum çok dolu. Allahım ben sana karşı kendimi yanlış ifade etmekten hâya ederim, senin sağanak sağanak yağdırdığın nimetleri görmezden gelip olmayana isyan etmekten hâya ederim. Allahım ben hayatımdaki her noktada hayırlısını istediğim için asla pi��man değilim ama sadece yanında sabrı da bol isteseymişim diyorum. Hayır sabrım bitmedi, yani ben bitmediğini düşünüyorum ama şüphesiz en doğrusunu sen bilirsin ama bitmesinden korkuyorum. Yalpalamaktan, tükenmekten, yuvarlanıp gitmekten korkuyorum. Bedenimdeki hastalığın ve yorgunluğun, ruhumu hırpalarken galip gelmesinden korkuyorum. Son dakika nefes nefese koşarak yetiştiğim bu dünyaya, son dakika nefes nefese yetişemediğim pek çok şeyle, geç kalmışlıklarla, pişmanlıklarla değil huzurla veda etmek istiyorum. Her yere, her şeye, herkese geç kalmış olabilirim ama ben sana vardığımda senin istediklerinin, razı olduklarının hepsine yetişmiş olmak istiyorum. Güneşi batırıp, dünyayı uykuya daldırırken bile herkesi yarattıklarına hayran bıraktıran Rabbim, bu ruh guruba kayarken huzurunda perişan bırakma.

[arkayakalanlar]

Buraya bahar geldi.

Allahım baharı kalbimize, içimizin en derinliklerine de gönder.

[arkayakalanlar]

Dedim ki kendi kendime şimdi ayağa kalk ve hayata en güvendiğin kısımdan tutun.

En güvenilecek yerin neresi olduğunu da sen çok iyi biliyorsun.

[arkayakalanlar]

"sonra

yavaş yavaş

mantığım değişti.

hatta dünyaya bakışım, eşyayı görüşüm, insanları anlayışım değişti.

bunlar bir günde olmadı. hatta çok güçlükle ve adım adım oldu.

hatta çok defa bana rağmen oldu.

- fakat oldu"..

.

a . hamdi tanpınar

[arkayakalanlar]

diyor ki, zamanı öldürüyoruz ve karşılığında zaman bizi öldürüyor. ne harika bir etkileşim.

[arkayakalanlar]

Tam olarak ne zaman yağmurlar biter, fırtınalar diner ve biz kararan göğün ardından çıkarak birbirimizi görürüz? Sen mesela kavuşmak için ne yapıyorsun? Eşikten adımını attın mı? Bana sorma hiç. Ben yağmurlar dinmeden yola çıkamam. Ayağımdaki çamuru evine taşıyamam. İnan daha başka ne yapılır bilmiyorum. Bir fırtınadır gidiyor. Yapraklarım dökülüyor. Nasıl açsın yapraklarını şimşeklerin altında bir ayçiçeği. Yüzümü yanlış yere mi dönüyorum? O yüzden mi bu hengâme anlat bana. Bakma bana öyle. Madem öyle hadi kalk çıkalım mağaramızdan da yüzümüzü güneşe dönelim. Sen gerekeni yap ben de gerekeni yapayım dindirelim şu fırtınayı da aşalım dağları. İnsan da insana kavuşsun dağlar da dağlara kavuşsun. Seven sevdiğine, arayan aradığına kavuşsun.

[arkayakalanlar]

Ruhen yorucu bir gündü. Umudum daha da azaldı sanki. Yardım, umudun tükendiği noktada mı gelirdi? Muallak soruların hiç verilemeyen cevapları. Anlatamıyorum derdimi kimseye. Buraya koşuyorum hemen. Uyuşturulmuş gibi hissediyorum bazen. Artık fazla acıtmıyor. Hissetmiyorum yaranın kanadığını. Açıkçası uyuşmak istemiyorum. Devanın peşinden koşmak, iradenin hakkını vermek istiyorum. Evet, en mantıklısı bu. Yol bitmese bile koştum derim. Evet, kenarda oturup beklemektense koştum tepenin ardını görmek için derim ama durdum demem. Şimdi bunu aklına iyice sok. Tekrarla sık sık. Koşacaksın. Oturup bir kenarda beklemeyeceksin. Yol gidenindir, şifa onu arayanındır.

[arkayakalanlar]

Çıt diye kırıldım bugün yine.

Uzatmadım meseleyi her zamanki gibi.

Zaten mevzu o kadar basit ki.

Bilirsin işte hesap kitap yaparsın, karşılık verip kırıldığım kadar ben de kırsam, meseleyi uzatsam kim kazanacak diye düşünürsün ve vazgeçersin. 

Bu da geçecek.

[arkayakalanlar]

Bazı olaylar, bazı insanlar kendimizde olan ya da olması ihtimal olan ama hayat meşgalesinde farketmediğimiz bazı kötü insani özellikleri hatırlatma alarmı gibi.

Evet ‘ihlas’ , ‘ samimiyet ‘ önemli. İnsan davranışlarındaki kalite kontrolün temel kıstası. Esas olan bu açıkları kendinde farkedebilmek, her gün defalarca niyetini hizaya çekip tazelemek. Egodan, benlikten kurtulabilmek, yaptığın hataları ‘ama’sız kabul edip tekrarının yaşanmaması için üzerine gidebilmek. İşte bunlar başkalarında görüp, kınayıp kenara çekilip oturman için değil sana ayna olması için Rabbinin sana gösterdiği şeyler. Aynayı kendine tut, nefsini temize çek.

[arkayakalanlar]

Öyle dolaşıyordum sayfaların arasında. Nerden aklıma düştü bilmiyorum. Bir şimşek aydınlığı gibi parlayıverdi zihnimde. Düşündüm ve dedim ki: Rabbim sen alıp bu kızı buralara, geçebileceği en uygun kapının dibine getiriyorsun. Kapıya rahat ulaşması için yolları açıyorsun, eline de anahtarı tutuşturuyorsun. Dedim Rabbim ne büyüksün. Dedim benim yolumuda açarmısın çünkü yolumu bulamıyorum. Sanırım kayboldum. Bir oraya bir buraya savruluyorum, mevsimi olmayan zamanlarda dala düşen şaşkın tomurcuk gibiyim. Derbeder, ne yapacağını bilemez halde. İçimde hiç geçmeyen, yerli yersiz sızlayan bir yara, bir burukluk. Bilirsinki senden başka kimseciklere açamadığım dertlere müptelayım. Yarın yeni bir anahtar bulmak için yine yollara düşeceğim. Bilmiyorum açarmı kilitli kapımı ama deniyorum. Bana doğru kapıları açacak doğru anahtarları buldur Rabbim. İstiyorumki açmaya çalıştığım her kapıdan sen razı ol. Ah Rabbim niyet ettim senin adınla bir kapıyı yoklamaya. Hayırlı tokmaklara dokundur, hayırlı muştular gönder.

[arkayakalanlar]

Ne yapacağımı bilmiyorum. Tarifsiz bir yorgunluk. Bazı hatıralar mideden ağza birdenbire gelen acı su gibi. Anlatmak istediklerimin anlaşılacağından emin değil gibi bir haldeyim. Çok yedim. Ah işte o cümleler. Tam çıkacakken kenetlendi dişler. Çok yedim. Ağzıma geliyor kelimeler. Peki tamam en çok sana minnet edelim ama söyle bakalım kim yarattı bu yolları? Yola iki kürek kum attın diye yola sahip olduğun bilgisi nerden geldi sana. Yol gidenindir.İşaret etme parmağınla yolun kenarını. Sen istedin diye oradan gidecek değilim.Gidilecek şerite sen karar veremezsin. Yol yürüyenindir. Şimdi şu asfaltın kenarına oturup düşünmem lazım. Hafif çarpıntı, biraz yorgunluk. Yol tüm yorgunluğa rağmen yolda olanındır.

[arkayakalanlar]

Hatırlamam gereken notlar;

Seni zehirleyen toksik insanlardan ve ortamlardan uzak dur. Mesafeni koru. Haddini aşanlara haddini bildirki bir daha hadlerini aşamasınlar çünkü bazıları nezaketi ya da huzursuz ortamdan kaçma çabasını zayıflık ya da korkaklık olarak görebilirler. Onlara karşı anladıkları dilden konuş. Bazılarını ise muhatap dahi alıp izaha kalkışma.

[arkayakalanlar]

Direnmem lazım.

Yaşamanın benim bildiğimden de öte bir anlamı olmalı.

Ara ara korkuyorum, üzülüyorum ve ardından utanıyorum. Yalan değil.

Zayıf düşebilirim. Kabul. Lakin hep tökezleyerek yürümek yoruyor.

Yol uzunluğu değil, yolda hala tökezleyerek yürümek yoruyor beni.

Biri girsin koluma yolu beraber yürüyelim diyorum.

Şeritin dışından yürüdüğüm için o da olmuyor.