allisonrotterdam - Tumblr blog

[allisonrotterdam]

AC BERKHEIMER | EQUATION OF STATE

'Naar schoenen staren was nog nooit zo fijn'

Soms houd je een band in de gaten omdat je hun eerdere albums goed vond te pruimen en hoop je dat ze nu met een fantastische plaat komen. En heel, heel soms gebeurt dat ook. Het mooie is dat het deze keer een band is die ‘gewoon’ uit ons kikkerlandje komt. AC Berkheimer is op en top Rotterdams, ook al ken je dat nie horen. Want je wél kan horen, is shoegaze, noise à la Sonic Youth en sfeervolle donkere songs in optima forma. 

Equation of State werd geheel in eigen beheer opgenomen. En dat dit totaal niet is te horen, is het beste compliment dat ik kan geven. Prachtig uitgewerkte liedjes met de afwisselende zang van Gwendolien (hemels en dromerig) en Valentijn (aangenaam monotoom). De plaat zet gelijk de toon door een muur aan raspende gitaren op te trekken in Beyond The Equation Of State. Toch wordt nooit de melodie vergeten. Elke track pakt je op, neemt je mee en laat je beduusd achter. Of het nou het fraai kabbelende Platform is, het zwevende Cat of de absolute knaller Half Ten, elk nummer heeft karakter en een eigen verhaal.

Misschien is het juist daarom zo knap dat het hele album toch één stijl en één sound ademt. Was voorganger We Tell Them Tonight hoekiger en directer, Equation of State voelt meer als een droom met een scherp randje. Hopelijk gaat de faam van deze groep wél tot over de grenzen, in tegenstelling tot al dat bandtalent dat het moet doen met morsige optredens in lokale kroegjes en dompige aula’s. I'll keep my fingers crossed...

[allisonrotterdam]

THE ROOTS & ELVIS COSTELLO | WALK US UPTOWN

‘De kameleonen van de hiphop’

  Er zijn van die bands die alles lijken te kunnen. De hiphoppers van The Roots zijn zo’n zeldzaam stel. Of het nou gaat om albums met een popchick als Duffy, R&B'er John Legend of folk icoon Sufjan Stevens - The Roots doet het zonder met hun ogen te knipperen. En wat betreft hun grote liefde hiphop - daarin zijn ze al jaren een constante in een genre dat steeds verder lijkt af te takelen. Want hiphop is niet meer de shizzle die het ooit was.

De tijden van Public Enemy en N.W.A. liggen inmiddels lichtjaren achter ons. De Ice Cubes en Dr. Dre’s hebben hun miljoenen verdiend en werden opgevolgd door een nieuwe dubieuze generatie die hoopte met aftandse commerciële hits diezelfde bakken met geld binnen te harken. ‘Rappers’ zoals Lil’ Wayne vormen nu het landschap in de wereld van beats en mc's. Dus gelukkig maar dat er nog bands bestaan als The Roots om knettergoede albums op ons af te vuren. Of dat nu wel of niet in samenwerking met een artiest uit een andere muzikale wereld is, maakt verder geen bal uit .

The Roots zette zichzelf in ‘96 op de kaart met klassieker Illadelph Halflife. Opvolger Things Fall Apart deed het nog beter - wie kent niet de hit You Got Me, begeleid door Erykah Badu. De jaren daarna bleef The Roots hiphop maken zoals hiphop bedoeld is met How I Got Over en Undun als laatste wapenfeiten.

En nu? Nu hebben Questlove, Black Thought en consorten de handen ineen geslagen met levende legende Elvis Costello. Album Wise Up Ghost zal eind dit jaar uitkomen en om ons alvast lekker te maken is de eerste single reeds losgelaten op het wereldwijde web. Walk Us Uptown is een heerlijk soulnummer dat zo op de soundtrack had kunnen staan van een van Tarantino’s flicks.

Ik hoop oprecht dat The Roots nog jarenlang hun ei elke keer weer opnieuw uit blijven vinden om ons te kunnen verheerlijken met oprechte hiphop, zonder de bling-bling en het gemekker over ho’s en guns en dollarbills. Laat dat maar over aan Lil’ Wayne.

[allisonrotterdam]

VOLCANO CHOIR | REPAVE

'De wondere wereld van ...'

Soms ontdek je muziek die je in één keer betovert. Alsof de liedjes ergens in een stoffig hoekje op je hebben liggen wachten totdat je ze zomaar toevallig vindt en voorzichtig probeert aan te raken. En op het moment dat dat gebeurt, word je opgetild en meegenomen naar een compleet nieuwe wereld. Zo kwam ik terecht in de wonderbaarlijk mooie wereld van Volcano Choir.

Vanaf de eerste secondes van het eerste nummer van album Repave voelde ik dat dit iets bijzonders was. Hier was een band een eigen wereld aan het scheppen, compleet met eenzame ijsvlaktes, melancholische sterrenhemelen en ruige bergtoppen. Nu heeft Volcano Choir ook wel een heel bijzonder bandlid, namelijk de alom geprezen messias van de folk Justin Vernon, beter bekend als Bon Iver. En natuurlijk is zijn falset stem er één uit duizenden.

Toch is hij niet alles bepalend voor de sound van Repave. Zijn bandleden die voorheen samen de band Collections of Colonies of Bees vormden, zetten een compleet unieke sound neer. Rammelende akoestische gitaartjes, donkere pianotonen, fragmentarische akkoordenschema’s - in plaats van een allegaartje aan muziekideeën maken Justin en zijn band briljante liedjes. Die je geluisterd moet hebben.

Volcano Choir heeft al een eerder album op haar naam staan, getiteld Unmap. Een aparte plaat die meer weg heeft van abstracte schetsen dan daadwerkelijke liedjes. Op opvolger Repave lijkt echter alles samen te komen. Een favoriet nummer kan ik niet noemen, er zijn er te veel. Mijn advies: doe gewoon alle lichten uit, zet je koptelefoon op en houd je adem in tot de eerste tonen van Tiderays...

[allisonrotterdam]

WASHED OUT | PARACOSM

'Een duik onder water'

Sommige muziek lijkt er bijna voor gemaakt om van te genieten in intieme sferen. Stel je voor: zacht flikkerende kaarsjes, een fruitig glas Chardonnay, een liefdevolle partner en de ontspan-en-relax muziek van Ernest Greene, beter bekend als Washed Out.

Chillwave, dreampop, synthpop, triphop - het zijn allemaal labels die passen bij de sexy sound van Washed Out. Na het goed ontvangen debuut Within and Without uit 2011 komt Greene nu met opvolger Paracosm. En dat is een prettig kadootje, zo aan het eind van een broeierig hete zomer. De tracks op Paracosm zijn allemaal raak, maar vooral single It All Feels Right en topnummer Weightless doen je verlangen naar nog een paar zonnige maanden, het liefst met een gemiddelde temperatuur van rond de 30 graden.

Met Paracosm creëert Washed Out zijn eigen onderwaterwereld. Vanaf de eerste duik in Entrance word je ondergedompeld in fijne ritmes en ronddwarrelende soundscapes. Gewichtloos zweef je door Greene’s unieke universum. Hectische week gehad? Stress, gedoe? De dromerige zang van Greene doen je tot de laatste klanken van All Over Now al je problemen vergeten.

[allisonrotterdam]

ROOSEVELT | SOLEIL 'Ganz toll!'

Duitsers en muziek. Tot nu toe niet een hele verfijnde combinatie. Eerder net zo zeldzaam als bijvoorbeeld Afrikaanse metal. Ik bedoel, noem mij drie fantastische Deutsche muzikanten oder bands...

…..

Juist.

Verder dan Rammstein en Nena kom ik zo 1-2-3 ook niet. Misschien - na heel lang nadenken - kom je nog op de proppen met The Scorpions waarover ik me serieus afvraag of dat wel onder de categorie muziek valt, laat staan goede muziek.

Dus je kan je wel voorstellen hoe verrast ik was toen ik erachter kwam dat de electropop van Roosevelt van Duitse komaf was. Het kan dus wel! Geen foute gitaarbeukerij, Arnold Schwarzenegger zang of bier-und-bratwurst gestamp maar heerlijk twinkelende en melodieuze electrodeuntjes met dromerige zang en dansbare beats. Ganz toll!

Roosevelt is eigenlijk gewoon Marius Lauber. Deze kid-next-door uit Köln drumde eerder in onbekende bandjes als Beat!Beat!Beat! tot hij besloot het helemaal alleen te proberen. Ik dank hem daar op mijn blote knietjes voor. Zijn debuutalbum moet nog uitkomen maar de eerste singles zijn al bijzonder genoeg. Sea en vooral het inderdaad zomerzonnige Soleil smaken naar meer. Veel meer.

Hopelijk verrast Roosevelt ons dan ook met een briljante synthpop plaat als de gure winter weer voor de deur staat. Eerder mag natuurlijk ook! Soleil is in ieder geval al een perfect medicijn tegen winterdepressies. En het fijne is dat je je dagelijkse dosis net zo hoog op mag voeren als jij zelf wilt.

[allisonrotterdam]

JAGWAR MA | HOWLIN'

‘Hawaii bloesje en te grote zonnebril’

Ik had de naam Jagwar Ma al eens eerder voorbij zien komen maar was er altijd heilig van overtuigd dat het één of ander obscuur Vietnamees elektrobandje was of een stel drummende boeddhistische monniken uit Tibet. Blijkt dat Ma doodgewoon de achternaam is van Australisch bandlid Jono en dat Jagwar een verbastering is van jaguar en dat die jaguar op een schilderij stond die de band kreeg van een vriend die het weer gevonden had langs een stoffig verlaten weggetje ergens in the middle of nowhere in Australië.

Aha... Maar deze Aussies maken met debuutplaat Howlin’ ook nog eens verfrissende muziek die doet denken aan lang vergeten tijden waarin de Madchester sound nog de lakens uitdeelde. Strakke beats, argeloze bliepjes (maar wel allemaal op de juiste plek), zorgeloze zang en mediterende drums - Jagwar Ma pakt je zonder dat je het echt doorhebt en neemt je mee op een bijzondere reis langs The Stone Roses, The Charlatans en Happy Mondays. Zelfs Tame Impala komt af en toe even om de hoek kijken. Hawaii bloesje open, te grote zonnebril op en handjes in de lucht. Dat gevoel. De band bestaat uit Gabriel Winterfield, Jack Freeman en dus eerdergenoemde Jono Ma. Ze zijn geen doorsnee band met gitaar, bas en drums maar halen hun prettige geluidjes uit synths, drumcomputers, samples en loops. De relaxte vocals van Winterfield doen de rest. Dus zin in een feestje? Ik weet wel wie ik uit zou nodigen...

[allisonrotterdam]

BABYSHAMBLES | NOTHING COMES TO NOTHING

'De geest uit de fles' Ik was ervan overtuigd dat Pete Doherty ergens onder een krakkemikkige brug lag te verwelken, trippend op zijn hoogtijdagen met Kate Moss. Ik was er honderd procent zeker van dat zijn naam over een jaar of vijf in een krant voorbij zou komen, verstopt in een kort bericht van nog geen 144 letters waarin wordt vermeld dat ze hem op een smerig zolderkamertje dood hebben gevonden, hij lag er al tien dagen. 

Maar ineens is hij er! Springlevend (in beperkte mate) en met zowaar een heerlijk jengelend liedje om ons de zomer mee door te helpen. Na albums Shotter’s Nation en Down in Albion gaat Doherty met zijn Babyshambles gewoon weer verder waar hij was gebleven. Blijkbaar is muziek ook een verslaving waar hij maar niet van afkomt. Gelukkig maar.

Want de nieuwe single ‘Nothing Comes To Nothing’ van Doherty & Co's nieuwe album 'Sequel To The Prequel' is misschien wel één van Babyshambles' beste songs tot op heden. De prettige gitaarmelodietjes en Doherty's rammelende zang geven je het gevoel dat de zomer vrijwel op haar hoogtepunt is. Kom maar op met die warmste dag van het jaar!

[allisonrotterdam]

  THE BOXER REBELLION | PROMISES

'De eenmalige ontdekking'

Soms zijn er van die bands waarbij je bij elk nieuw album de verwachting koestert dat ze eindelijk hun verdiende stap zullen zetten naar eeuwige roem en oneindige sterrendom. Zo’n band die je ooit per ongeluk ontdekt hebt en waarover je nooit iemand hebt verteld omdat het ‘jouw’ bandje is. Zo’n band waarvoor je bij elke nieuwe release hoopvol en met klamme zweethandjes dagelijks downloadsites afstruint op zoek naar die klassieker in spe. Zo’n band dus.

  Toen ik een paar jaar geleden voor het eerst Union hoorde van The Boxer Rebellion, was ik compleet overdonderd. Wie waren dit? Waar kwamen ze vandaan? Ik was er van overtuigd dat ik de eerste was van al mijn vrienden die met deze magistrale indierockers had kennisgemaakt en hield ze dan ook angstvallig voor mezelf. Dit was mijn ontdekking en ik zou later tegen iedereen kunnen zeggen: ‘Ik wist het toen al!’

  Maar ik weet nu dat ze hun belofte van toen nooit zullen inlossen. Hun laatste album Promises is uit, is beluisterd, is nog een keer beluisterd en is nu al door de vergetelheid van de middelmaat opgeslokt. Zeker, ze hebben met Diamonds één van de beste liedjes van het jaar geschreven, maar daarna is de koek ook wel op. Het venijn, de rebellie en de noodzaak die in Union en hun debuut Exits rondwaarden, zijn nooit meer tevoorschijn gekomen. En ik ben opgehouden met zoeken.

[allisonrotterdam]

BELL X1 - CHOP CHOP

  Jaren geleden heb ik eens tussen neus en lippen door een album opgezet van Bell X1. Kan me niet meer herinneren welke plaat het was en heb geen flauw idee of ik de liedjes goed vond. Dat ik het niet meer weet, zegt eigenlijk al genoeg. Eerlijk gezegd heb ik ook geen milliseconde meer aan die Ierse band gedacht.

Tot afgelopen week. Ik zag die rare bandnaam weer voorbijkomen met het nieuws dat ze een nieuw album klaar hadden. En voor ik het wist, knalde het eerste nummer ‘Starlings Over Brighton Pier’ door mijn woonkamer. De rest is geschiedenis.

Want wat een pareltje is Chop Chop! Kleine liedjes groot uitgevoerd - denk Elbow. Met in elke track een melodietje, zinnetje of geluidje dat in je hoofd rond blijft zingen. A Thousand Little Downers, I Will Follow You en The End Is Nigh pakten me met fluwelen handschoentjes gelijk bij mijn strot. Dat Peter Katis van The National de plaat heeft geproduceerd is natuurlijk een bijzondere bijkomstigheid. Een ander grappig weetje: de band is ooit opgericht onder de naam Juniper met Damien Rice als onbetwiste frontman. Maar ook zonder held Damien en mét die rare bandnaam is Bell X1 inmiddels in staat diamantjes te schrijven.

Bell X1 dus. Eindejaarslijstje-waardig? Zonder twijfel. En nu - chop chop - die plaat opzetten!

[allisonrotterdam]

SPLASHH - ALL I WANNA DO

Zo. Lange week achter de rug. Druk druk druk. Veel gedoe, veel gepraat, veel geregel, veel van alles. Eindelijk weekend. Het stoffige zonnetje is alweer wakker. De eerste bak dampende koffie is achterovergeslagen. En dus is dit het perfecte moment om Splashh uit de speakers te laten galmen. Zomers, onbekommerd, vuig, tikkeltje psychedelisch: All I Wanna Do, Vacation, Today Fade Away. All i wanna do, is de dag doorbrengen op een ligstoel met een flinke pul bier en Splashh op repeat. Verder niks...

Splashh dus. Nog nooit van gehoord? Ik tot voor kort ook niet. Maar ze gaan eraan komen, mark my words! De band is een mengelmoesje van Nieuw-Zeelandse, Australische en Engelse bandleden met Sasha Carlson als gespeeld verveelde frontman. Hun eerste album is al uit, alleen is ‘Comfort’ nu nog slechts in de VS verkrijgbaar. De Europese release staat gepland op 2 september. Wel kan je al enkele singles beluisteren, waarvan All I Wanna Do en Vacation er gelijk uitspringen. De rammelende gitaartjes, melancholische synths en valsige zang doen denken aan een relaxte Cloud Nothings.

Ben je dus klaar met alle onzin van de afgelopen week? Neem een frisse duik met Splashh en geloof me, je kan er weer een weekje tegenaan!