zobacztakze

[zobacztakze]

Chodzę ponad ziemią

Zostawiam tutaj pamiątkę z wyprawy w klimaty dark music, stream punk, gothic rock. Na południu Polski rozbrzmiewała muzyka przez 4 dni, jak co roku od 1994. Moja wizyta pozostawiła ślad we mnie. Kolorem wiodącym jest czerń, choć zdarzają się wyjątki. Wyrafinowane formy eksponowane poprzez ubiory, muzykę, przekonania porywają. 

Wydarzenie dzieje się w pagórkowatym Bolkowie na pograniczu Zachodnich Sudetów. To @Castel Party. Muzyczny festiwal. Pozostaję z nim na dłużej słuchając She Past Away, Lady Extasy, Blutengel, Bokka i innych dynamicznych, dziwacznych, kojących nut. Oddaj się melodii lipcowego grania. 

Przyjrzyj się bohaterom i bohaterkom uwiecznionym na moich fotografiach.

[zobacztakze]

Wieloryb - o filmie

W filmie w reżyserii Darrena Aronofsky'ego na podstawie sztuki teatralnej Samuela D. Huntera oglądamy wyraźnie wyodrębnione kolejne sceny. Podział na akty zaznaczony zostaje otwieraniem i zamykaniem drzwi. Ma się wrażenie, że reżyser chce nam szybko przedstawić wszystkich bohaterów tego przedstawienia. Kolejno więc pojawiają się i odgrywają swoje historie. Każdy osobno. Wchodzą i wychodzą z impetem trzaskając drzwiami. Już nie ma wątpliwości, że tkana jest nić, jak pajęcza sieć. Reakcje ludzi na widok głównego bohatera są pełne onieśmielenia, które momentalnie przeradza się w obrzydzenie. Z czasem wywiązuje się rozmowa, która prowadzi rozmówców do próby wyjaśnienia, dlaczego to, co widzą takie jest. Ale jednocześnie te debaty nie są takie ważne. Czegoś zabrakło. Coś przesłoniło miłość, by była ona wszechogarniającym uczuciem. W efekcie – i tego widz się spodziewa – wizerunek głównego bohatera odchodzi na plan dalszy.

Problematyka. W tym filmie znaleźć można sen o bogactwie, krzyk samotności i głód miłości. Stereotypy charakterystyczne dla amerykańskiego społeczeństwa są mocno skrytykowane przez twórcę. Wystroje pomieszczeń nie sugerują konkretnego okresu, w którym ta historia się rozgrywa. Uniwersalna historia?

Wreszcie docieramy do nieuchronnego końca, od którego nie ma ucieczki. Baranek zostaje złożony w ofierze. „Panie Boże, Baranku Boży, Synu Ojca. Który gładzisz grzechy świata, zmiłuj się nad nami…” daje się słyszeć modlitwę. Postacie dramatu stają w obliczu zbliżającej się tragedii. Nie pokonały swych słabości. Widz wyraźnie spostrzega popełnione grzechy: pychę, chciwość, nieczystość, zazdrość, nieumiarkowanie w jedzeniu i piciu, gniew, lenistwo. Ktoś zmartwychwstać musi, by wybawić od ciężaru nieobojętności całą ludzkość.

Na zakończenie dziewczyna czyta, jak biblię, swoje wypracowanie: „(…) Najsmutniejsze były rozdziały z opisami wielorybów, bo czuło się, że autor próbuje nam oszczędzić własnych żałosnych historii (…)”. Koniec.

posterA21

[zobacztakze]

Castel Party '22 Ann Es

[zobacztakze]

Ponad ziemią

Zostawiam tutaj pamiątkę z wyprawy w klimatach dark music, stream punk, gothic rock. Na południu Polski rozbrzmiewała muzyka przez 4 dni, jak co roku od 1994. Cantel Party. Pozostał ślad w mojej głowie i duszy. Kolorem wiodącym jest czarny, ale zdarzają się wyjątki. Wyrafinowane  ubiory, muzyka, przekonania nawet. Wszystko odbywa się w pagórkowatym Bolkowie na pograniczu Zachodnich Sudetów. Muzycznie pozostaję wciąż w klimatach She Past Away,   Lady Extasy, Blutengel, Bokka i innych dynamicznych, dziwacznych, kojących dźwięków. Oddaj się również klimatom lipcowego wydarzenia. Przyjrzyj się bohaterom tej opowieści na moich fotografiach. Castel Party, Bolków 7-10.07.2022

[zobacztakze]

youth having fun

[zobacztakze]

kids having fun

[zobacztakze]

kids having fun

[zobacztakze]

kids having fun

@zobacztakże 

[zobacztakze]

A.S.

[zobacztakze]

rannik zimowy  (Eranthis hyemalis (L.) Salisb.)

A.S.

[zobacztakze]

forest IX

[zobacztakze]

forest VIII

[zobacztakze]

- Ale na mnie już czas mam dużo rzeczy do zrobienia. Muszę dopilnować, by wiatr wiał dość mocno, by usypać jesienne liście w sterty, w których będziesz mógł brodzić. Muszę wybrać się nad jezioro i wywabi�� z trzcin wielkie szczupaki, żeby połknęły twoją srebrną błystkę. I dlatego nie mogę tutaj siedzieć co wieczór.

- Nie chcę żebyś zniknął.

- Wiem o tym. Dlatego wciąż żyję… *

Jest to fragment książki „Brune”. Niesamowity tekst! Czytając kolejny raz odkrywamy nowe przekazy.

Poznajemy chłopca w momencie, w którym umiera dziadek. Rune - główny bohater opowieści - po otrzymaniu wiadomości, przechodzi przez mnóstwo emocji. Jednocześnie w zewnętrznym świecie dzieją się rzeczy trudne. Runego prześladuje trzech starszych chłopaków z sąsiedztwa. Zostaje zniszczony drewniany domek, który chłopiec zbudował wraz z dwójką przyjaciół i była to ich kryjówka. Nawet pastor jest jakiś nieprzychylny.

Złość, żal, smutek nadciągają kolejno. Ale, ale… dziadek ciągle „tu” jest, siedzi na kamieniu.

- Dobrze, że masz dwoje oddanych przyjaciół.

- No i ciebie. … Bo jeśli to nie jest prawda, to co nią jest?*

Rune korzysta z rad dziadka w trudnych momentach, tak zawsze było. Otrzymuje przedmioty będące wcześniej własnością dziadka. Czyli dziadek „tu” ciągle jest. Jest więc i radość.

Wspominam w odczytywanych kolejny raz listach, oglądanych zdjęciach, konkretnych czynnościach, w których razem uczestniczyliśmy, w powiedzonkach, odwiedzanych miejscach… bliską osobę, której już nie ma obok mnie.

Więc nie muszę żegnać się z nią na zawsze? Pozostanie w pamięci, we wspomnieniach. Tak długo jak utrzymam obraz w sobie.

Odczytawszy metaforycznie opowieść o przygodach Rune’go, stykamy się z kwestią traktowania pamięci o zmarłych. Tak właśnie jest z „Brune”. Pozwalaj sobie na wspomnienie dziadka, kiedy tylko chcesz.

Dostrzegłam również inny motyw. Co pozyskał Rune wobec straty? Słabość? Siłę?

Czas przywdziać kostium superbohatera. Nastąpiła zmiana intencji. Rune rozpoczął oswajanie śmierci i świętowanie życia.

Spodobał mi się udział obu rodziców w zmaganiach Runego. Pojawiają się w tle i wypowiadają jak mantrę symboliczne pytanie: „Rune, wszystko w porządku?” Są w pogotowiu. Są sprzymierzeńcami.

W opowieści nie brakuje humoru, zwrotów akcji, łamania tabu, jest to przecież książka dla dzieci.

Dopełnieniem tekstowej historii są ilustracje Øyvind’a Torseter’a. I tak samo jak w tekście dostrzegam w tych rysunkach dwa wymiary interpretacji – jeden skierowany do dziecka, drugi - do dorosłego. Małego czytelnika zaciekawią drobne przedmioty na niektórych ilustracjach.

„Brune” jest początkiem trylogii, jak informuje norweski wydawca, który już opublikował dwie następne części. Pozycja „Brune” to sukces w Norwegii. Dotychczas książka otrzymała Nagrodę Literacką Norweskiego Ministerstwa Kultury (Najlepsza książka dla dzieci i młodych dorosłych) w 2013 r., Trollkrittet Prize (nagroda za debiut norweskich pisarzy książek dla dzieci i młodzieży) w 2013 r., Nagroda literacka dla dzieci i młodzieży w 2014 r., Holenderski Zilveren Griffel (srebrny ołówek) w 2015 r., Niemiecki Luchs des Jahres (najlepsza książka dla dzieci i młodzieży) w 2016 r. oraz nagroda Batchelder Award 2020 przyznana przez American Library Association's ALSC. Prawa do tłumaczenia zostały sprzedane na 30 języków, a nagrody i wyróżnienia przyznano w różnych językach i kulturach.

Na koniec mam jeszcze jeden motyw. Co jeśli po drugiej stronie świata, zapomniana osoba rozpłynie się jak bohater animacji „Coco” ** ? Pamiętacie film w reżyserii Lee Unkricha i Adriana Moliniego? Jeden z bohaterów walczy o to, by jedyna osoba, która o nim dotychczas pamiętała, nie straciła go z serca i umysłu. Jego córka po latach zaczęła niedomagać, była bardzo leciwą staruszką, i wówczas duch ojca zaczął wiotczeć i znikać. Jeśli dalej by tak było, zniknąłby do reszty, nie zostałby po nim żaden ślad, nic. Ta dziecięca historia osnuta jest na wątkach pochodzących z wierzeń kultywowanych w Meksyku. O poszanowaniu zmarłych świadczy huczna fiesta wyprawiana w okresie jesiennym w tym kraju.  Pielęgnowanie pamięci o zmarłych, o śmierci jest więc elementem życia. Może warto o tym pamiętać?

*Håkon Øvreås, Brune, il. Øyvind Torseter, tł. Milena Skoczko. Wydawnictwo Dwie Siostry 2020;

** Coco, reż. Lee Unkrich i Adrian Molina. Disney 2017.

[zobacztakze]

forest VII

A.S.

[zobacztakze]

forest VI

fot. A.S.

[zobacztakze]

- Jaka jest twoja definicja wierności? - Nikt tego nie wie, są wierni rzeczom, do których inni nie przywiązują wagi. - Jakim? - Wspomnienia, szczegóły. - Fizyczna wierność jest ważniejsza? - Nie dla każdego... - Dla ciebie? - Nie wiem czemu i komu jestem wierny.

Kochankowie jednego dnia (L’amant d’un jour); francuski dramat  2017, reż. Philippe Garrel

[zobacztakze]

forest V