yakinsizi

[yakinsizi]

Sadece,

Yorgunum.

[yakinsizi]

24'e son mektup zamanı gibi.

Yine ne diyeceğimi bilemediğim halde iki gündür son güne hangi son cümlelerle veda etsem diye düşünüp durdum. Sahi hala düşünüyorum. Aslında birçok şeye veda ediyorum. Son 10uğa. Çocukluğuma. Birçok berbat anılara ve onların üstünü kapatıp unutturduğu güzel anılara. Çok uğraştı kapatıp üstünlüğü tutmaya, kazandı gibide. Ve

Ona.

;)

Bir anlam ifade etmemesi gerektiği halde her an aklımda bulunan ona. Bunca sevgi ve değere layık olmadığını kendisi bastıra bastıra belli ettiği halde onu siktiğimin aklında kalışına.

Deymezsin.

Cidden deymezsin.

Ama,

Anılarımız değerdi.

Onlara verdiğim değerle en kıymetli anlar oluşuyla değerdi.

Sadece sen sayığı olamadın.

Bu sözlerim beddua değil.

Ama elbet o çizdiğin yol bana dek gelir ve her hücrene dek ne hissettirdiğini hissedersin.

İçimdeki ateş en büyük cehennemin olduğunu o zaman fark edeceksin.

Zamanın seni bulur yıldızların yavrusu.

Yavruların efendisi buna yürekten inanıyor.

;)

Neyse.

Hoş geldin 20.

Umarım.

Umarım ki seninle güzel anılar biriktireceğiz.

Benimle ol. Cidden benimle ol. Elinden tutup en güzel anıları yaratıp en güzel hayalleri gerçekleştirip amaçlarımıza ulaşacağız. Bana inan. Kendine de inan. Kimseye kulak asmadan yapacağız.

Seni seviyorum.

Geriye kalan 19 yılın düşüncesi aklıma geldikçe ağlayasım geliyor.

Eh, cidden güzel değildi. Güzel anılar biriktirmek istesemde her birinde yüz üstü yapışıp çocuk yaşımda kendimi toparlamaya çalıştım.

Bu sefer güzelce düşmeden yürüyeceğim.

Çünkü yaslanmıyorum.

Kimseyede izin vermiyorum.

Olmanız gerektiği yerde yoksanız sonrasında oldurmam.

Bundan sonra sadece ilerisi var.

Gerçekleşmezse,

:)

Çokta düşünmeye gerek yok, Son nefes.

Hoş geldin 25, hoş geldin 20.

[yakinsizi]

00.00, 31 tuesday 2024.

Hoş geldin 20 :)

[yakinsizi]

Hala müzik dinlemeyi seviyorum.

Sonuna kadar.

[yakinsizi]

Açıkcası,

Nasıl söze gireceğimi bilmiyorum.

Sanki uzun zamandır mantıklı, yada doğru ifade edilebilecek cümleler kurmamışım gibi hissediyorum. O halimi fazlasıyla özlemiyor değilim. Mantıklı sözler omuzlardaki sebebini anlamadığın bütün yükleri anlamdırmanı sağlar. Tabii düşünen ve aklını kullanabilen biriysen.

Önceden yazdıklarımı biraz okudum da, pek değişen birşey olmadığını gördüm. Yine aynı hisler. Yine aynı acı ve rahatsızlıklar. Yine aynı sızılar. Yaş aldıkça var olan şekli değişiyor yanlızca. Olduğu kalıp sivri köşeli olup elimi keserken zamanla o noktaların ya konumu değişti yada birkaçı yada oyuntulu olup sanki önceden acıtan o değilmiş gibi daha tutulur oldu.

Biraz olgunluk katılmış içine. Yada hissizlik sarmış onca sızlanış noktalarının yerini. Aynı acı ama tepki eskisi değil, alışık. Hatta alışık noktasını geçip umırsamadan gülebilme noktasına ulaşmış gibi. Ama her oluşunda ağır taşı içine atmayı eksik etmez oldu.

Çeyrek ömüre adım atmama 24 gün kaldı. Yıllar geçti. Eskiden büyümek istesemde galiba erken olgunlaşmaktan 4-5 yıl öncesinde bile yaş almaya çekinir ama bir o kadar da o yaşa gelmeyi düşler olmuştum. Zamanla tartıda ağırlıklar değiştikçe korku ağır bastı. Biraz üzüntüyü beraberinde aldı ağırlığına. Bu vakte kadar depresif biri olduğumu inkar etmedim. Şimdi bakıyorum da hayatımın çoğu zamanında hep üzülüp ağladım,zelzenişte oldum. Bir noktada üzüldüm o zamanlarımın böyle geçip solmasına. Ama bir o kadar da sessizce kabul edip güldüm aklımı kullanıp mantığını kültürün ve başkalarının köpeği etmediğime.

Şimdi düşünüyorum da. 20 olacağım. İçim.

Garip.

İstemsiz gözlerim doluyor. Sanki kırk yıldır yaşıyorum da ölüme bir iki yılım kalmış gibi. Sanki, yaşayamadığım hayatıma aklım isyan etmedikçe benden izinsiz göz yaşı yollarıp hislerim altında ezilmemi sağlıyor ruh ve kalbim. Bunun sebebi hayalini kurup istediğim o güzel hayali yaşayamıyorum diye mi? Yoksa hiç yaşayamayacağım düşüncesini bedenim büyük bir korkuyla kabul ediyormuş gibi hissetmeye başlamamadan dolayı mı? Hep böyle mi olacak?

Bilmiyorum.

Bildiğim tek şey, bu dünyayı dolaşıp her yerde güzel izler bırakmak.

Müzik yapmak.

Umut olmak.

Çok mu imkansız?

Yani

Cidden çok mu imkansız?

O kadar mı kötü bir fikir?

Bana bu düşünceyi kötü gösterip imkansız kılmanızdan dolayı bilmiyorum sanırım.

Sanrılarımla en büyük katilim ben olacağım. Elimde de ruhum bütün hayatımı ruhsuz köle gözleriyle geçireceğim. Yada son nefesle güzel düşüncelerin gerçekleşemediği gibi kötü düşüncelerin de olmasına engel olacağım.

Bilmem.

Denemek ve sanrılar.

Gözyaşları ve acılar.

Bilmem.

Have a good night'

[yakinsizi]

[yakinsizi]

Tüm bu kaosun tam ortasında kalan benden yaşamamı istiyorlar. Bilmiyorlar, ben öleli kaç sene oldu haberleri bile yok. Gözlerimden bile belli, içimde ölmüş küçük kızın cesedinin saklı olduğu.. Ben ölüyorum, ölmeyi kesemiyorum. Yaşamaya mahkum kalmış bir ölüyüm. Nolursunuz farkedin beni artık. Beni bu dünyadan kurtarın, kalbim katlanamıyor..

[yakinsizi]

Bilmiyorum

O kadar bilmiyorum ki nokta koyupta sahip olduğum bilinmezliğin sonlandığı bir noktaya olduğu sanılmasın.

Yoruldum.

Tok bir yorgunluk. bazen öyle bir anlarda vuruyor ki hiçbir zaman geçmeyeceğinin çağrısını veriyorcasına.

Düzeltmeye çalıştıkça elimde kalıyor. Uğraştıkça boşa kürek çekiyormuş gibi. Hayallerim sönüyormuş gibi. Ölüyormuşum gibi. Onlar sönüp gerçekleşmiyorsa nolur bende öleyim. Her yaptığım hata her düşündüğüm günahmış gibi.

Bedenen yoruldum. Topladıkça dağılıyor gibi. Kimseye inandıramıyorum bu bu kadar dağıldı diye. Dik duramıyorum. Nefes alamıyorum. Görünüşümü beğendiğimi düşünürken kendimi kandırıp duruyorum. Kilo veremiyorum. Yemiyorum. Yiyor olsam da olmasamda veremiyorum. Hasta olamıyorum. Yerli yersiz ani bir sızı geliyor elektrik çarparçasına. Kollarım uyuşuyor. Ellerim titriyor. Son zamanlarda dinden aşağım uyuşup hissizleşiyor. Nefes alamadıkça başım ağrıyor. Odaklanamıyorum. Anlamıyorum. Bunlar teker teker olsa her şekilde rahatlıkla yaparım. Ama hepsi bir arada olunca her adımda birini hissediyorsun. Yetişemiyorum. Yaptığım hiçbir şey güzel değil. Malım. Anlaşılmıyorum. İlgi çekici bir yanım yok. Dikkat çeken biri değilim. Boşum. Hep yanlış yaparım. Hayallerimden vaz geçemeyen hayalperest sorunlunun biriyim. Aile içindede bir halt değilim. Abimin yaptığı hareketleri kardeşime yaptıkça dünyanın en siktiri boktan insanı oluyor ve hissediyorum. Neyden nefret ettiğim ne varsa onda. Abisinin küçük versiyonu. Aslında benim burada yerim yok. Fazlalığım. İsrafım. Boş insanım. Benden hayır gelmez. Açılmak istiyorum. diyemiyorum. Vereceği tepkiyi biliyorum.yüzüne takınacağı ifadeyi biliyorum. Elinde olsa vurur mu bu konuda. Gözü döner ve yanlış anına denk gelirim. Açılmamam her şeyi yapar. Yıllarca vereceği tepkiyi binbir kere düşündüm. Yine sonunda mutlu olmayıp üzecek, üzülecek.

Tek istediğim hayalini kurup kafayı koyduğum şeyleri gerçekleştirmek. Yurt dışında sakin bir sahilde tek başıma, kumlar ve dalgaların sesi eşliğinde bir ebzede olsun uzaklaşayım istiyorum. Çok mu şey istiyorum? ..

Bilmiyorum

[yakinsizi]

En büyük problem benim

[yakinsizi]

Yemin ederim çok yanlış ama tutamıyorum kendimi

[yakinsizi]

Bu şekilde ağlamam çok yanlış

[yakinsizi]

Başka birşeyler yapmaya çalışarak kabul etmedikleri benliğimi onlara karşı saklamaya çalışırken kendimi kandırdığımı fark ettim. Güzel oda. Güzel aile. Güzel. Ama ben değilim. Benim düşüncelerimin farklılığı kirli. Benim seçimlerim kirli. Benim benliğim yanlış. Hareketlerim yanlış. Varlığım yanlış.

Yanlış.

Ben özür dilerim.

Değiştirmeye çalıştım. Size uymaya çalıştım. Topluma uymaya çalıştım. Ama yapamadım ki. Hayallerimden vaz geçemiyorum ki. Çok güzeller. Ama sadece bana göre. Sizdeki perdeyi bir türlü indiremedim. İndirmek istemiyoesunuz. Uzaklara gitmeyeyim istiyorsunuz. Ama ben burda mutlu değilim ki. Gerçekleşmemiş hayallerle burada ölüden farksız olacağımı bile bile neden kalayım ki? Ülkemden kaçmıyorum. Sizden kaçmıyorum. Hayallerime gidiyorum sadece. Belkide ikisindende kaçıyorum. Ama ucunda yine hayallerim var. Yemin ederim kötü olduğunu düşünsem bu kadar yapmak istemem ki. Bana inanmıyorsunuz.

Düşüncelerimin varlığına inandıramıyorum.

Sen yaparsın, yap inanıyorum yok. Veya yap gibi. Sadece ben uğraşıyorum. Tamam demeniz için bakışların hayırların hepsine kada tutuyorum. Tekim. Başkalarına basit geliyor ama yaşayan benim. Tek başıma uğraşırken kabul edilmediğinin nidaları yoruyor. Her nefeste.

Sadece gitmek istiyorum. Gideyim ve sadece işime odaklanıp istediğim başarıyı istediğim vakitte elde edeyim. Lütfen.

[yakinsizi]

Sanki hiç olduğum gibi kabul edilmeyecekmişim gibi

[yakinsizi]

Happy birthday me ;.

[yakinsizi]

Doğum günüme galiba iki gün kaldı. O yaklaştıkça bendeki duygular şimdiden düz duvar halini almaya başladı bile. Önceden kutlamayı severdim. Yani beklerdim gizel bir şekilde kutlansın herkes mutlu olsun o bu ama, hiçbir zaman bunlara ulaşamadım galiba. Ya yapıldı alakasızdı. Ya yapıldı memnuniyetsizdi. Ya unutuldu ya yapılmadı. Önceden üzülürdüm herkese söylerdim ama artık buna girişmiyorum. Söylemiyorum. Hatırlamıyorum. Kalsın. Çünkü ne zaman yapsam sanki zorla kutlatıyormuşum hissiyatına alıştım. Kimsenin hevesinin olmamasına alıştım. O gün ben kendimi doğurtmadım. O gün doğmakta benim suçum değil. O gün olduğu içinde.

Ama seviyorum.

Ne kadar sevmesenizde, ne kadar o güne lanetler edip hoşnut olmasanızda.. doğdum işte ya ;/ seviyorum parlayan ışıkları, seviyorum o gün herkeste olan heyecanı. Banada eşlik edin istiyordum ama gram memnun olmuyorsunuz. Yoruldum. Üzüldüm ama hala bunun hakkında çocuk gibi düşünmek daha kötü hissettirmiyorda değil. Geçen yıl 18ime tek girdim. Küçük bir kek ve küçük bir mum 🙆🏻‍♀️ 00 oldu küçük bir dilek ve kırıklarla mumun kendini bitirmesini izledim. Üflemeyede kıyamadım. Öbür günse ben hatırlattım dün doğum günümdü diye.

''aa doğru"

Haklısın, doğru. Hiç güzel bir yıl değildi. 23 benim sayımdı ama en çok yandığım yıl oldu. Dinsiz, sadist, ayı, kalpsiz bir bok olmaz gibi gibi yeni kalıplar hediye edildi. Annemin iki şafıyla yükselen babamdan dinledim bunları. Hafızam iyi değildir çabuk unuturum ama unutmamak için arada kendi kendime tekrar ettim birkaç kelimeyi. Her işe gidip geldiklerinde oranın stresini ve unursamazljğını karşıladım. Okul seçim vakti ağzıma sıçıldı. Enn çok ihtiyacımın olduğu vakit hepsi karşımdaydı. Bende kafamı sürtüp çıldırmamak kendime zarar vermemek için çırpındım. Her gün aklımın bir köşesinde kendimi idam ettim. Astım, kestim, biçtim ve deştim. İçimdeki ateş sönmedi. Anlayanda olmadı. Baktım dilimi anlamayı geç dinlemeye tenezzül eden yok, bende sustum. Bu sene neredeyse hiç iletişimim olmadı. Konuşmak istemedim. İnsanlar yorucu. Bencil. Uğraşmak istemedim. Herkes alışmış birbirinin kalıplarında büyüyüp başkalarının iki lafıyla büyüyüp aynı şekli almaya. Bunuda istemedim. Bundandır kendi kendime konuşmam belkide. Ama memnunum aslında. Hiçte kötü değil. Kitaplarım ve ben her bir yeni dünyada farklı bir hayat yaşayıp yeni bir cana sahip olmaktan mutluyuz. Camımın kenarındaki çiçeğimle güldüğüm anlarda eğlenceliydi. Tek başıma dolaştığım eminönü sokakları cidden çok güzeldi. Aralarda keşfedilmeyi bekleyen her bir sükkantve güzellikte sırıtmadan edemedim. Birilerine ihtiyacım yok ki. Bu deli gördüğü iki saçmalığada bakıp mutlu olabiliyor. Ama yinede kimseyi mutlu edememk bir o kadar da koyuyor.

İsraftan başka birşey değilim mesela.

Boşum. Gerizekalıyım.

Ama elimden birşey gelemedi. Yine memnun edemedi bu sorunlu. Keşke daha iyi bir evladınız olsaydı. Keşke daha iyi bir arkadaşınız olsaydı. Keşke iyi bir insana sahip olsaydınız. Bunları sunamadığım için üzgünüm. İçimden sadece özür dilemek geliyor. Her bir hoşnutsuzluk ölümün kadehinden kana kana içtiğim tatlı bir suya dönüşüyor. İnsanın içtikçe içesi, özür diledikçe her bir hatanın kendisinde olduğunu fark ediyor. Keşke daha iyi bir evladınız olsaydı. Ben memnun edemediğim için üzgünüm. Cidden. keşke canımı yaşamak isteyipde hayatını kaybeden birine verebilseydim. O zaman aldığım nefesin anlam ve değeri olurdu. Ben bunları kaybettim. Ama başkalarının avuçlarknda vardır ki. Onların olsaydı.

Uzun lafın kısası.

Birkaç gün sonra malum günde buluşalım.

[yakinsizi]

Kalbim ağrıyor