yakinsizi - Tumblr blog

[yakinsizi]

[yakinsizi]

Tüm bu kaosun tam ortasında kalan benden yaşamamı istiyorlar. Bilmiyorlar, ben öleli kaç sene oldu haberleri bile yok. Gözlerimden bile belli, içimde ölmüş küçük kızın cesedinin saklı olduğu.. Ben ölüyorum, ölmeyi kesemiyorum. Yaşamaya mahkum kalmış bir ölüyüm. Nolursunuz farkedin beni artık. Beni bu dünyadan kurtarın, kalbim katlanamıyor..

[yakinsizi]

Bilmiyorum

O kadar bilmiyorum ki nokta koyupta sahip olduğum bilinmezliğin sonlandığı bir noktaya olduğu sanılmasın.

Yoruldum.

Tok bir yorgunluk. bazen öyle bir anlarda vuruyor ki hiçbir zaman geçmeyeceğinin çağrısını veriyorcasına.

Düzeltmeye çalıştıkça elimde kalıyor. Uğraştıkça boşa kürek çekiyormuş gibi. Hayallerim sönüyormuş gibi. Ölüyormuşum gibi. Onlar sönüp gerçekleşmiyorsa nolur bende öleyim. Her yaptığım hata her düşündüğüm günahmış gibi.

Bedenen yoruldum. Topladıkça dağılıyor gibi. Kimseye inandıramıyorum bu bu kadar dağıldı diye. Dik duramıyorum. Nefes alamıyorum. Görünüşümü beğendiğimi düşünürken kendimi kandırıp duruyorum. Kilo veremiyorum. Yemiyorum. Yiyor olsam da olmasamda veremiyorum. Hasta olamıyorum. Yerli yersiz ani bir sızı geliyor elektrik çarparçasına. Kollarım uyuşuyor. Ellerim titriyor. Son zamanlarda dinden aşağım uyuşup hissizleşiyor. Nefes alamadıkça başım ağrıyor. Odaklanamıyorum. Anlamıyorum. Bunlar teker teker olsa her şekilde rahatlıkla yaparım. Ama hepsi bir arada olunca her adımda birini hissediyorsun. Yetişemiyorum. Yaptığım hiçbir şey güzel değil. Malım. Anlaşılmıyorum. İlgi çekici bir yanım yok. Dikkat çeken biri değilim. Boşum. Hep yanlış yaparım. Hayallerimden vaz geçemeyen hayalperest sorunlunun biriyim. Aile içindede bir halt değilim. Abimin yaptığı hareketleri kardeşime yaptıkça dünyanın en siktiri boktan insanı oluyor ve hissediyorum. Neyden nefret ettiğim ne varsa onda. Abisinin küçük versiyonu. Aslında benim burada yerim yok. Fazlalığım. İsrafım. Boş insanım. Benden hayır gelmez. Açılmak istiyorum. diyemiyorum. Vereceği tepkiyi biliyorum.yüzüne takınacağı ifadeyi biliyorum. Elinde olsa vurur mu bu konuda. Gözü döner ve yanlış anına denk gelirim. Açılmamam her şeyi yapar. Yıllarca vereceği tepkiyi binbir kere düşündüm. Yine sonunda mutlu olmayıp üzecek, üzülecek.

Tek istediğim hayalini kurup kafayı koyduğum şeyleri gerçekleştirmek. Yurt dışında sakin bir sahilde tek başıma, kumlar ve dalgaların sesi eşliğinde bir ebzede olsun uzaklaşayım istiyorum. Çok mu şey istiyorum? ..

Bilmiyorum

[yakinsizi]

En büyük problem benim

[yakinsizi]

Yemin ederim çok yanlış ama tutamıyorum kendimi

[yakinsizi]

Bu şekilde ağlamam çok yanlış

[yakinsizi]

Başka birşeyler yapmaya çalışarak kabul etmedikleri benliğimi onlara karşı saklamaya çalışırken kendimi kandırdığımı fark ettim. Güzel oda. Güzel aile. Güzel. Ama ben değilim. Benim düşüncelerimin farklılığı kirli. Benim seçimlerim kirli. Benim benliğim yanlış. Hareketlerim yanlış. Varlığım yanlış.

Yanlış.

Ben özür dilerim.

Değiştirmeye çalıştım. Size uymaya çalıştım. Topluma uymaya çalıştım. Ama yapamadım ki. Hayallerimden vaz geçemiyorum ki. Çok güzeller. Ama sadece bana göre. Sizdeki perdeyi bir türlü indiremedim. İndirmek istemiyoesunuz. Uzaklara gitmeyeyim istiyorsunuz. Ama ben burda mutlu değilim ki. Gerçekleşmemiş hayallerle burada ölüden farksız olacağımı bile bile neden kalayım ki? Ülkemden kaçmıyorum. Sizden kaçmıyorum. Hayallerime gidiyorum sadece. Belkide ikisindende kaçıyorum. Ama ucunda yine hayallerim var. Yemin ederim kötü olduğunu düşünsem bu kadar yapmak istemem ki. Bana inanmıyorsunuz.

Düşüncelerimin varlığına inandıramıyorum.

Sen yaparsın, yap inanıyorum yok. Veya yap gibi. Sadece ben uğraşıyorum. Tamam demeniz için bakışların hayırların hepsine kada tutuyorum. Tekim. Başkalarına basit geliyor ama yaşayan benim. Tek başıma uğraşırken kabul edilmediğinin nidaları yoruyor. Her nefeste.

Sadece gitmek istiyorum. Gideyim ve sadece işime odaklanıp istediğim başarıyı istediğim vakitte elde edeyim. Lütfen.

[yakinsizi]

Sanki hiç olduğum gibi kabul edilmeyecekmişim gibi

[yakinsizi]

Happy birthday me ;.

[yakinsizi]

Doğum günüme galiba iki gün kaldı. O yaklaştıkça bendeki duygular şimdiden düz duvar halini almaya başladı bile. Önceden kutlamayı severdim. Yani beklerdim gizel bir şekilde kutlansın herkes mutlu olsun o bu ama, hiçbir zaman bunlara ulaşamadım galiba. Ya yapıldı alakasızdı. Ya yapıldı memnuniyetsizdi. Ya unutuldu ya yapılmadı. Önceden üzülürdüm herkese söylerdim ama artık buna girişmiyorum. Söylemiyorum. Hatırlamıyorum. Kalsın. Çünkü ne zaman yapsam sanki zorla kutlatıyormuşum hissiyatına alıştım. Kimsenin hevesinin olmamasına alıştım. O gün ben kendimi doğurtmadım. O gün doğmakta benim suçum değil. O gün olduğu içinde.

Ama seviyorum.

Ne kadar sevmesenizde, ne kadar o güne lanetler edip hoşnut olmasanızda.. doğdum işte ya ;/ seviyorum parlayan ışıkları, seviyorum o gün herkeste olan heyecanı. Banada eşlik edin istiyordum ama gram memnun olmuyorsunuz. Yoruldum. Üzüldüm ama hala bunun hakkında çocuk gibi düşünmek daha kötü hissettirmiyorda değil. Geçen yıl 18ime tek girdim. Küçük bir kek ve küçük bir mum 🙆🏻‍♀️ 00 oldu küçük bir dilek ve kırıklarla mumun kendini bitirmesini izledim. Üflemeyede kıyamadım. Öbür günse ben hatırlattım dün doğum günümdü diye.

''aa doğru"

Haklısın, doğru. Hiç güzel bir yıl değildi. 23 benim sayımdı ama en çok yandığım yıl oldu. Dinsiz, sadist, ayı, kalpsiz bir bok olmaz gibi gibi yeni kalıplar hediye edildi. Annemin iki şafıyla yükselen babamdan dinledim bunları. Hafızam iyi değildir çabuk unuturum ama unutmamak için arada kendi kendime tekrar ettim birkaç kelimeyi. Her işe gidip geldiklerinde oranın stresini ve unursamazljğını karşıladım. Okul seçim vakti ağzıma sıçıldı. Enn çok ihtiyacımın olduğu vakit hepsi karşımdaydı. Bende kafamı sürtüp çıldırmamak kendime zarar vermemek için çırpındım. Her gün aklımın bir köşesinde kendimi idam ettim. Astım, kestim, biçtim ve deştim. İçimdeki ateş sönmedi. Anlayanda olmadı. Baktım dilimi anlamayı geç dinlemeye tenezzül eden yok, bende sustum. Bu sene neredeyse hiç iletişimim olmadı. Konuşmak istemedim. İnsanlar yorucu. Bencil. Uğraşmak istemedim. Herkes alışmış birbirinin kalıplarında büyüyüp başkalarının iki lafıyla büyüyüp aynı şekli almaya. Bunuda istemedim. Bundandır kendi kendime konuşmam belkide. Ama memnunum aslında. Hiçte kötü değil. Kitaplarım ve ben her bir yeni dünyada farklı bir hayat yaşayıp yeni bir cana sahip olmaktan mutluyuz. Camımın kenarındaki çiçeğimle güldüğüm anlarda eğlenceliydi. Tek başıma dolaştığım eminönü sokakları cidden çok güzeldi. Aralarda keşfedilmeyi bekleyen her bir sükkantve güzellikte sırıtmadan edemedim. Birilerine ihtiyacım yok ki. Bu deli gördüğü iki saçmalığada bakıp mutlu olabiliyor. Ama yinede kimseyi mutlu edememk bir o kadar da koyuyor.

İsraftan başka birşey değilim mesela.

Boşum. Gerizekalıyım.

Ama elimden birşey gelemedi. Yine memnun edemedi bu sorunlu. Keşke daha iyi bir evladınız olsaydı. Keşke daha iyi bir arkadaşınız olsaydı. Keşke iyi bir insana sahip olsaydınız. Bunları sunamadığım için üzgünüm. İçimden sadece özür dilemek geliyor. Her bir hoşnutsuzluk ölümün kadehinden kana kana içtiğim tatlı bir suya dönüşüyor. İnsanın içtikçe içesi, özür diledikçe her bir hatanın kendisinde olduğunu fark ediyor. Keşke daha iyi bir evladınız olsaydı. Ben memnun edemediğim için üzgünüm. Cidden. keşke canımı yaşamak isteyipde hayatını kaybeden birine verebilseydim. O zaman aldığım nefesin anlam ve değeri olurdu. Ben bunları kaybettim. Ama başkalarının avuçlarknda vardır ki. Onların olsaydı.

Uzun lafın kısası.

Birkaç gün sonra malum günde buluşalım.

[yakinsizi]

Kalbim ağrıyor

[yakinsizi]

[yakinsizi]

Gerçeklik algımı kaybediyorum.

[yakinsizi]

[yakinsizi]

Öncelikle, nasıl başlayacağımı bilmiyorum çünkü hem sinirin verdiği etkiyle hemde onun oluşturduğu akıl karmaşasına karışık azda geçirdiğim rahatsızlığın sebebidir belki. Bu akşam annem ve kardeşimle otururken gün içinde rahatsız olduğumdan dolayı tek yapabildiğim şey gibi yine sosyal medyada geziyordum.

Son bir haftadır herkeste 100. Yıl sevinci var ve milletimin son yıllarda yaşadığı onca talihsizlikten sonra küçük büyük farketmeksizin benliklerini hatırlarcasına çoşkulu, heyecanlı ve mutlu görmek benimde kanımı bir hayli kaynatır oldu -bu anlar ülkemin enn güzel anları-. Ama gezinirken gördüğüm bir haber, başka bir ülkede olan savaşdan olayı ülkemiz için önemli olan olayları erteleme ve iptal etme, kutlamama gibi kararları görünce gözüm dönmedi değil.

Arkadaşlar, millet. Biz devletimizi 100 yıl önce kurtardık ve canını feda eden benim şimdiki yaşımın kat kat küçük paşalarımın kendi canlarıyla kurduğu bu cumhuriyeti ben kutlamayacağım da kim kutlayacak? Ne demek ertelemek? Böyle önemli bir günü ben özenle süslemeyeceksem ne anlamı vardır geçmişe verdiğim değer ve varlığın anlamı? Velhasıl çıldırdım. Üzüldüm. Aslında yapmamam gerektiğini bildiğim halde çenemi tutamayıp bunu anneme dile getirdim.

Ve bilin bakalım atatürke tapan ve gözü boyanan kim oldu?

Tadaa! Sözde cahil ben. Böyle kutlamaları atatürke tapma derecesine geldiğiniz için yapıyorsunuz, aklınızı yıkıyorlar, kafanızı karıştırıyorlar bi çocuklarımın düşüncelerini değiştiremedim. Anne diyorum bu benim ülkemin ilanı varı en değerli günü diyorum açık saçık giyinip adına özgürlük denilmenin mi diyor.

...

Hiç mi aklınız ermez orda yüz binlerce kişinin bu ülke için döktüğü yaş ve kanlar, hiç mi anlamı yok onca verilen savaş ve dayanışmanın birliğin, hiç mi o çukurdan çıkıp herkese karşı dik durarak türkün kim olduğunu kanıtlayan onlarca atalarım. Olay sence atatürk ve 'açıklık' mı? Neyse üşenmeden açıkladım. Yine çenemi tutamayıp mitingi başka bir zaman yapabilirlerdi böyle önemli bir gün yerine dedim veee bum?! Sen nasıl orda can çekişen çocukları umursamazsın? İnsanlar orda can çekişiyor kadınlar çocuklar ölüyor hiç mi o zulmü görmüyorsunuz? Elimde olsa şimdi giderdim, Biriniz bile mitinge gitmediniz yazıklar olsun- hop hop stop be gülüm. Ne diyorsun? Tamam Haklısın, bir tarafta savaş ve işkence olduğu doğru. Ama sebebi ben miyim? Gidip savaşayım mı başka ülke için? Yıllar öncede oralarda savaş vardı yine aynı şekilde kan dökülüyordu. Ama ben bunlar oluyor diye kendi milli değerimi ne demek ertelerim? Benim atalarım, benim kanım ve milli değerim kusura bakmayın herşeyden önde tutarım. Bunu dedim diye onlara yardım etmeyip israili tutan biri olmuyorum. Ben mitinge gidip r*e diye bağırıncada o savaş durmuyor durmayacak duymayacaklarda. Allah en büyük yardımcıları olsun, gereken ne yardım varsa edilir yapılır. Ama ben milli bayramımı kutluyorum diye beni suçlu hissettiremezsiniz. Bu, benim değerim. Benim milletim. Benim cumhuriyetim.

100. Yılın kutlu olsun Türkiye'm.

[yakinsizi]

Olduğum yere ait olamama hissinden kurtulamıyorum. Bu evde yaşıyorum, bu evde büyüdüm, bu evde değiştim. Ama evin içindekiler kadar değişip her şeyden soğutmadım.

Üniye başlayalı bir haftayı çoktan devirdik. Aslında pek bir farklı hissetmiyorum. Lise neyse bununda bir farkı yok. Değişen tek şey yaşlar. Ne tavırlar nede verdikleri çocuksu hissiyatın yerini yaşlarının vermesi gereken olgunluğunu vermiyor. Çok birşey beklemiyordum zaten. Böyle iyi.

Ama ihtiyaçlarda okuldan dolayı artmışken kendimi yük gibi hissetme olayından çıkamıyorum. İki yıldır istediğim makinayı tekrar dile getirmemle sıkışık olduklarını söylemeleri zamanında oluşan boşluktaki bahanelerini veya bekletmelerini düşünüp kızma eşiğine getiriyor. Sonrada suçlu hissettiriryor ve salıyorsun.

Bir faydan yok ki.

Ne evde ne okulda ne kursta. Boş bir tenekeden ibaretsin. Çok doldurmaya çalıştım ama içinde çöp bulsalar ondan rahatsız olup yine boşalttılar. İçine koyduğum güzellikleri anladım. Peki çöpleri almak isteyeceğiniz kadar derdiniz ne benliğimle?

Kendimi tanımıyorum.

Tanıyamıyorum.

Sadece başım ağrıyor geçmişi hatırlamıyorum ve o boşlukla günü geçirmeye çalışıyorum. Müzik bile aklımın içindeki sessizliği doldurmuyor. Sadece sessizliğe mahkûm edip bir ömür boyu bir köşede her bir şeyi didik didik düşünmek istiyor. Hep hatalı. Her konuda. Ne yaparsa yapsın hep bir hataya sebep oluyor. Yorucu.

Ne bedenim, nede zihnim birşeyleri kabul edemeyecek kadar donuk.

Cümlelerimin bir birbiryle bağlantısı yok. Çünkü siktiğimin boş tenekesinde bile toplayamıyorum. Sadece anlık solup taşıp tekrar susuyor.

Aklını topla.

Çünkü kimse eğilip senin yerine sadece sana ait elmaları toplamayacak. İnsanlar sadece ısırabileceği elmaya uzanıyor, sense yardım sanıyorsun.

Ve son günlerde uyuyamıyorum. Bütün geceyi hatırlıyorsun ama elinden birşey gelmiyor. Yorucu. Tek nefes aldığımı hissetmemi sağlayan şey soğuklar. Mis gibi aya girdik. Tek seven ben olsamsa bana sunacağı mutluluk hoş. Gözlerim dahasını kaldırmıyor. Başka bir geceye yine kırık yıldızları toplar olayları anlatırım. Şimdilik,

Güzel geceler'

[yakinsizi]

Bugün

Üninin ilk günü. Yani gecesi. Birkaç saat sonra kalkıp gideceğim. Ama gram gidesim yok. Direkt hayata ve işe ayılmak isteyen tarafım delirmiş gibi saçlarını çekip bu olmamalıydı diye sayıklıyor. 23ünde başarılı olmak isteyen tarafım bu şekilde yetişemeyeceğiz diye üzülüyor. Onların düşüncelerini geçtim, üniye gerçekten gitme düşüncesi yoktu pek. Sadece yurt dışına direkt çıkmak istiyorum. Duvarlarım inceldi. Birkaç yıl önce kalın ve asla yıkılmayacak duvarkae yapan müteahhit'im bugün'ün türkiyesine ayak uydurur gibi maldan kısıp yıkılma ihtimalini umursamadan incecik duvarlar örmeye devam ediyor. Önceden içi kemirirdi yapmaya ilk başkadığı zamanlar. Ama artık rahat çünkü alışmış.

Bugün kolye takmak istemedim. Aslında takarım severimde. Ama önceden taktığım ikili kolyeyi bpynuma götürüp boynumda bir tur attırıp birleştireceğim zaman daha ileri gidemedim çünkü daraldım. Geçmesini bekledim. Bu hissin bi ara hep taktığım kolyeden geldiği için geçer diye düşündüm. Geçmeyince doladığım zinciri çıkartıp geri bıraktım. Herşeyim değişiyor gibi hissediyorum. Bu,

Hoş değil. Delirme noktasına sessizce ilerleyen ben için hiç hoş adımlar değil. İçim huzursuz.

Bugün yağmur çok güzel yağıyor.yağmuruda soğuk havayıda severim. Sadece arada öyle bir bastırıp büyük gürültü sunuyor ki içimde susturduğum büyük karmaşa sessiz çığlık ve gözyaşı içinde huzursuzca geçmesini bekliyor.

Büyüdün. Büyüdün ama şimşekleri ve gök gürültüsünü sevsende ürperiyorsun. Biraz öylesin.

Yarın güzel geçer umarım, inşallah. Arkadaş edinebilir miyim bilmiyorum, Allah'ımın taktirine kalmış. Ama beni ülkeye bağlayacak insanlar olmasın. Olay ülke değil. Olay benim hayallerim.

Umuyorum ki, umduğumuda bilmiyorum. Güne uyanıp öylece gidelim bakalım.