xtremegardens - Tumblr blog

xtremegardens · 9 years ago

Text

กล่าวถึง: เที่ยวเกาะพม่า

ผมเคยไปเที่ยวพม่าเมื่อประมาณ 10 ปีที่แล้ว ประเทศเค้าก็สวยนะในปี 2005 ให้ความรู้สึกเหมือนตอนไปเยี่ยมคุณตาคุณยายที่อุดรตอนเด็กๆ มีเจดีย์ชเวดากอง วัดซัมติ่ง และพระธาตุอินแขวน มีคนพาเที่ยวที่น่ารักมากๆ แต่ก็โดนอะไรไปหลายอย่างเลย ทั้งล้วงกระเป๋า ท้องเสีย ท้องผูก เข้าห้องน้ำไร้กำแพงกั้น และนั่งบี้เด็กตัวเล็กบนรถขนคน พร้อมโดนหญิงแก่เอาอะไรบางอย่างมาจิ้มตูด

ดังนั้น เมื่อพี่ที่ทำงานมาถามผมว่า

“เอ็ดม่อน ไปเที่ยวพม่ามั้ย? ดำน้ำกันที่เกาะพม่า” ผมก็ถามทันทีว่า

“ส้วมสุขาห้องน้ำดีไหมครับ?”

ซึ่งหลังจากได้คำตอบว่ามันดี ผมก็เลยตัดสินใจเข้าร่วมกับแก๊งทัวร์จีน (?) กับเพื่อนๆพี่ๆน้องๆที่ทำงาน โดยแบ่งเป็น 2 ทัวร์ เป็นทัวร์ค้างคืนที่เกาะดาฟุก 2 วัน 1 คืน และ ทัวร์ไปเช้าย็นกลับที่เกาะนาโอพี สิริรวมมูลค่าได้ 11,xxx บาทรวมทุกสิ่งทุกอย่างแล้ว

ดังนั้น ในวันพุธที่ 4 พฤษภาคม 2016 ทุกคนก็แข่งกันกลับบ้านกลับหอเพื่อไปเตรียมตัว และพร้อมใจกันนั่งแท็กซี่ไปขึ้น BTS จาก แบริ่งไปสุดสายสีลม เพื่อที่จะได้ขึ้นรถทัวร์ที่สายใต้ใหม่ในเวลา 21.00 โดยระหว่างที่นั่งแท็กซี่ไปนั้น ก็ได้หวนนึกถึงตอนที่ตัวเองนั่งบี้เด็กพม่าเสียมิได้ เนื่องจากว่าอัดกันไป 5 คนในรถแท็กซี่… เอาวะ พม่า 10 ปีมาแล้ว มันต้องพัฒนาสิ!

หลังจากลง BTS บางหว้าแล้ว เราก็ต่อแถวขึ้นแท็กซี่ไปกัน 2 คัน และถ่ายรูปๆแรกของทริป…

หลังจากถ่ายรูปนี้เสร็จ มีอีป้าแซงคิวไปเฉยเลย แหม่ น่าเอากระเป๋าแกเขวี้ยงทิ้ง

หลังจากนั่งหมกในแท็กซี่อีกระยะหนึ่ง พวกเราก็ถึงศูนย์รถสายใต้ใหม่ และได้เจอเพื่อนเพิ่มอีก 2 คน จาก 10 รวมเป็น 11 คน (อีก 1 คนเจอเฉยๆ ไปเที่ยวที่เดียวกันแต่ไปกับอีกกลุ่ม)

หลังจากจัดการล้างหน้าแปรงฟันเรียบร้อยแล้ว ก็ได้ฤกษ์ขึ้นรถทัวร์ กรุงเทพ - ระนอง ซึ่งผู้นำของเราได้นำเราเวียนขึ้นบันไดเลื่อน ลง และขึ้นมาอีกที ซึ่งเป็นเคล็ดให้เราแคล้วคลาดจากภัยอันตรายทั้งปวงที่ปองร้ายเรา เพราะมันจะงงว่าเราจะไปใหนกันแน่ (แต่เอ หรือว่าพี่เค้าไม่รู้ทาง)

การขึ้นรถเป็นไปอย่างราบรื่น เพียงแค่รถจอดผิดชานชาลาและน้องเราเดินแล้วเท้าพลิก (สงสัยเดินวนบนบันไดเลื่อนน้อยรอบไป)

นี่คือบอม เป็นคนพูดน้อย เวลายิ้มแล้วทำให้รูปสว่างขึ้น เพราะไม่ได้เกิดขึ้นบ่อย

รถแอร์เย็นดี ผมหลับไปอย่างเร็วพร้อมกับละครน้ำเน่าที่รถทัวร์ได้เปิดใว้ (มันเรื่องอะไรนี่แหละ ขนมมียาพิษ การโรงแรม ทำกับข้าวกับแม่ และการแต่งงาน ตื่นสองครั้งตอนทุกคนลงไปกินข้าวตอนเที่ยงคืน กับตอนที่พี่ทหารมาตรวจบัตรประชาชน)

วันต่อมา ไม่ถึง 5 นาทีก็มีรถ 2 แ��วมารับพวกเราไปยังท่าเรือระนองเพื่อรอการข้ามฝั่ง��ปยังพม่า มีข้าวต้มและขนมนมเนยให้กิน มีชาให้จิบเรื่อยๆ เป็นจุดแรกที่คนหลายๆคนเอากล้องออกมาถ่ายรูปฆ่าเวลา

หัวหน้าทัวร์เน็ตคุณกวาง และพี่ส้ม หน้ารถ 2 แถวของเรา

รูปหมู่รูปแรก

คุณหนุ่มผู้ไม่เคยพลาดทริปไดๆ

รูปหมู่รูปที่ 2 ตอนทุกคนยังไม่มีทรายปนเปื้อน

ขอรูปให้เจ้าของกล้องหน่อย น้องบัตเตอร์ ผู้คอยเก็บภาพ

เข้าแถวรอยื่นเอกสารผ่านแดน

รอขึ้นเรือ แต่เดี๋ยวนะ มีคนท้องมาด้วยรึเปล่า?

เมื่อเวลามาถึงและเอกสารผ่านแดนเรียบร้อยแล้ว เราก็นั่งสปีดโบ็ตไปยังเกาะแรก เกาะดอกไม้ ที่เอาจริงๆผมก็ว่ามันสวยนะ แต่ผมเมาคลื่นทะเลจะอวก ก็เลยไม่ได้สุนทรีย์ไปกับมันสักเท่าไหร่ โดนปลานกแก้วสีสวยกัดเอาเข้า (สงสัยว่านิ้วผมจะมีลักษณะเหมือนเศษอาหาร) โดยเฉพาะตอนที่กลับขึ้นมานั่งเรือเพื่อไปเกาะตาฟุกเนี่ย มีหญิงท่านหนึ่ง ท่าทางนางจะเมาเรือ ทำหน้าพะอืดพะอมอยู่ซักพัก ก็อาเจียนใส่แก้ว แต่โชคดีที่ไม่นานก็ถึงเกาะ (เพราะถ้าขืนอยู่ต่อไปบนเรือคงได้ให้อาหารปลาไปอีกคน)

แต่ส่วนใหญ่แล้ว ถ้าเรือมันไปเร็วก็จะไม่เมาเรือ

เกาะตาฟุกเป็นเกาะที่ทรายขาวมาก มีปูตัวเล็กวิ่งไปมา (ล่อให้คนเท้าเหยียบ) และไอติมพร้อมอาหารเที่ยง (คั่วกลิ้ง + ไข่ 1 ฟอง + ข้าว + น้ำจิ้มทะเล) ซึ่งมาในกล่องอย่างดี เป็นมื้อเที่ยงที่คืนพลังให้จากที่เคลื่อนไส้มา

ไอติมฟรี กินกันทุกคน

ดูกล่องสิครับ ดีงาม

พอหายคลื่นใส้ได้ที่ก็เล่นน้ำสิครับ พร้อมถ่ายรูป พายเรือคาแย็ก พยายามซื้อปู (ไม่มี) และปลาหมึก (พูดไม่รู้เรื่อง) จากชาวประมงพม่า โดยเรือของผมนั้นมีที่พาย 1 อัน ผม คุณหนุ่มและคุณกอล์ฟทุกคนแบ่งกันพาย โดยมีคุณเน็ตและคุณส้มเกาะไปด้วย พายให้ตายก็ไม่ค่อยไปไหนครับ มีแรงถ่วง)

เค้ามาเป็นคู่…

หาดทรายร้อน

คุณอ้อม ไกด์ทัวร์ถ่ายให้ครับ มีครบ 11 คนเลย

มาเที่ยวเราต้องกระโดด! พยายามประมาณ 20 รูปกว่าจะได้

“มันชอบให้พี่ถ่ายรูปท่าแปลกๆ” สาวงามผู้หนึ่งได้กล่าวไว้

คุณแม่และลูกสาว

ดูสิ… มีบางอย่างถ่วงอยู่

แต่แล้วบางสิ่งบางอย่างก็ปรากฎต่อลูกทัวร์ ว่าหาดเปิดใหม่ ณ พม่านั้นไม่ได้เป็นอย่างที่พวกเราคิด

น้ำอาบชุดแรกเป็น… น้ำเค็ม (เรียงเป็นฝักบัวสวยงามเลยทีเดียว ยิ่งอาบยิ่งเหนียว)

ประตูห้องส้วม… ปิดไม่ได้ (แต่ดีหน่อยน้องที่มาด้วยบอกว่ามีห้องไหนบ้างที่ปิดได้)

ที่พักสวยนะ มีทรายขาวด้วย… แต่ไม่มีทางเดิน (เป็นทรายถมแต่ไม่ได้ปูอะไรเดินไปยุบไป)

เต็นท์ที่เราจะได้พักก็ดูน่านอนมาก… แต่ไม่มีไฟฟ้า

เอาหล่ะ พี่อ้อมไกด์ทัวร์ก็บอกหลายรอบอยู่ว่าเกาะมันไม่มีอะไรเลย มิหนำซ้ำยังพูดว่าบางคนที่มาเที่ยวก็รับไม่ได้ แต่ไม่เป็นไร เราเที่ยวดิบๆมันส์ๆร้อนๆก็ได้ ใครกลัวดำก็ทาเข้าไป ครีมกันแดดน่ะ เพราะว่าเมื่อทาไปแล้วก็จะได้ บีด หรือเม็ดทราย เข้ามาช่วยขัดผิวหนังชั้นนอกออกไป เนื่องจากถ้าอยากล้างเม็ดทรายออกก็ต้องใช้น้ำเกลือน้ำทะเลล้างออก ก็จะได้ซอล์ทสครับ หรือเกลือขัดผิว…

แต่! ทุกปัญหามีทางออกครับ

หลังจากที่ทุกคนพยายามสื่อสารกับพนักงานบนเกาะแล้ว (น่ารักมาก เป็นกันเองดีครับ ยิ้มแย้มแจ่มใสทำให้เรารู้สึกดี) ก็ได้ทราบว่าเกาะนี้มีน้ำจืดซ่อนอยู่ (!!!) เป็นน้ำบาดาลในบ่อกะความลึกมิได้ มีถังสีใช้แล้วบนรอกไว้ดึงขึ้นมา การเดินไปอาบนั้น สหายที่พึ่งกลับมาจากออสเตรเลียได้กล่าวไว้ (ประมาณ) ว่า

“คลาสสิคดีนะ รู้สึย้อนยุค แบบหาอาบน้ำตามลำห้วยลำธาร”

“ไปกันเถอะ นังกวาง เราไปหาอาบน้ำผลัดผ้าผัดผ่อนกัน เดี๋ยวขี้เกลีอจักเป็นที่ระคายเคือง”

ซึ่งก็สดชื่นมาก น้ำจืดและเย็น สารแขวนลอยในน้ำก็ทำอะไรเราไม่ได้ ได้ถูสบู่สระผมกันอย่างเป็นสุข (ถึงทริปนี้ทั้งทริปจะได้ถอดกางเกงอาบสิริรวม 1 ครั้งก็เถอะ) ตอนเดินกลับให้น้องขี่หลังเพราะน้องเท้าพลิก (แต่ที่สำคัญกว่าก็คือผมได้ใส่รองเท้า ก็เลยต้องเอารองเท้าน้องมาใส่ พื้นร้อนมากๆๆๆ)

ภาคบ่ายของเที่ยว��ันแรกนั้น เราก็ได้ใช้ชีวิตสโลว์ไลฟ์ นั่งเล่นไพ่ กินขนมอย่างผ่อนคลาย ผ่อนคลายมาก ไม่มีอะไรทำเลย บางคนก็หนีไปนอน รอเวลาดำน้ำตอนบ่าย

นี่ไง… เสื่อแลไพ่ ขนมพะเนินเทินทึก

ผมต้องบอกไว้ก่อนเลยว่าการดำน้ำตอนบ่ายนั้นทำให้ผมเกลียดตัวเองนิดๆ เพราะว่าไกด์ (น่าจะเป็นคนพื่นที่) พาเดินฝ่าดงปะการัง พวกเราพยายามอย่างมากที่จะไม่เหยียบมัน แต่ผมรู้ตัวดีว่าเหยียบไปแล้ว… ปะการังหูกวางเอย ปะการังหินเอย หอยมือเสือเอย จะไม่ไปอีกแล้ว!

ตอนเย็นอาหารดีมาก มี BBQ ปิ้งและอาหารต่างๆ แต่ต้องรอนานหน่อย เพราะไก่มันสุกช้า ทำให้ต้องส่องไปดูเนื้อเป็นระยะๆ

คืนนั้น หลังจากกินข้าวเสร็จ ผมก็แปรงฟัน (ด้วยน้ำขวด) และนอนเลย แต่ก็มีบางคนที่ตื่นอยู่ กินปลาหมึกสดกับเหล้าพม่า (มีสมาชิกชื่อน่านผู้หนึ่งโหยหาเหล้าพม่ามาก แต่เนื่องจากวันที่ 3 เป็นวันทริปหลุมดำ สมาชิกน่านน่าจะลืม)

เกลียดดด (แบบเกลียดไม่จริง)

BBQ หมักมาดีมาก เนื้อนุ่มจนแยกไม่ออกว่ามันหมักมาดีหรือว่ามันไม่สุก

กล้องหลอกลวง ไม่รู้เอาแสงมาจากไหน เห็นว่าเปิดชัตเตอร์นาน

บอกแล้วว่ากล้องหลอกลวง (แต่สวย)

วันที่ 2 ทริปนั้นเป็นวันที่ดีที่สุดแล้ว ถึงแม้ข้าวต้ม (อาหารเช้า) เราจะไหม้ก็เถอะ (ไปกินตอนเที่ยงเลยแล้วกัน พนักงานได้กล่าวใว้) พวกเราก็เลยทานบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปที่เอามากัน และขนมปัง + นมข้นหวานที่มีเตรียมใว้ให้

ชีวิตตอนเช้าเป็นไปอย่างเชื่องช้า เหมือนบ่ายวันแรกเปี้ยบ เล่นไพ่ กินขนม หาน้ำจืดอาบ ฯลฯ

เล่นเข้าไป ไพ่น่ะ เวลา��ยอะ

ก็มันร้อนน้อ…

ปรามาณเที่ยงๆไกด์ก็กลับมา (เหมือนมาช่วยคนติดเกาะอย่างไรก็รู้) และพาเราไปดำน้ำในถ้ำ มีกัลปังหา ปะการัง หมู่ปลาและหอยเม่นมากมาย (มีสมาชิกถูกหอยเม่นตำด้วย…) ที่น่าสนใจก็คือมีน้องที่ทำงานกับพวกเราในหมู่ทัวร์ด้วย เหมือนว่ามันมาด้วยยังไงก็รู้ เจอตรงนู้นตรงนี้ตลอด

เป็นจุดนี้ด้วยที่ผมว่าเป็นโมเม้นท์โปรดของผมในทริปนี้ เพราะว่าเมื่อเข้าถ้ำไปแล้ว ถ้ำจะเปิดออก น้ำค่อนข้างอุ่นและนิ่ง เป็นโอกาสให้ผมได้เห็นฝูงปลาตัวเล็กว่ายไปมารอบๆตัว… เป็นร้อยตัวครับ มองไปทางไหนก็มีแต่ปลา

อันนี้ที่ๆไปก่อนเข้าถ้ำ

กล้องใหญ่ขนาดไหนก็ไม่เป็นอุปสรรค์กับการเซลฟี่

หลังจากดูปะการัง พวกเราก็ได้อาบน้ำจืดเป็นครั้งแรก โอ้! วันนี้ฝูงปลาจรรโลงใจไม่พอ มีน้ำจืดด้วย! ซึ่งเป็นที่โรงแรม แกรนด์อันดามัน มีสระว่ายน้ำให้ว่าย มีน้ำให้อาบ มีอาหารให้กิน มีนกเงือกให้ดู ซึ่งน่าจะเป็นที่ๆมีความทรงจำดีๆของหลายท่านสมาชิกเหมือนกัน เพราะพวกเราได้มีการสอนกันว่ายน้ำตรงนั้น อีกอย่าง มีสมาชิกใส่บีกินี่ด้วย (แต่หล่อนไม่ยอมขึ้นมาจากน้ำ อาจกลัวอากาศพม่าก็เป็นได้)

น้ำจืด!

พอได้เวลา 6 โมงเย็นแล้ว อิ่มกันแล้ว ก็เป็นการเดินทางกลับระนองเพื่อเข้าที่พักของคืนที่ 2 ครับ แต่พอถึงระนองทุกคนก็หิวอีกแล้วครับ (ทั้งๆที่ข้าวเย็นเป็นบุฟเฟ่ต์เด้) หิวขนมเซเว่น โดยหัวหน้าทริปให้เงินเรามาคนละ 50 บาท เพื่อใช้ มี 11 คน ใช้เงินไปเก��อบๆ 3 พันบาทถ้าจำไม่ผิด โดยมีเหล้าที่แพงที่สุด สมาชิกหอบทุกอย่างขึ้นรถ 2 แถวที่เราได้โทรนัดใว้แล้ว

รถ 2 แถวไม่รู้ตัวว่าต้องขนขนมเป็นจำนวนมากแค่ไหน

ที่พักคืนที่ 2 ของเรามีชื่อว่าบ้านเชิงเขาครับ มันดีมาก มีห้องอาบน้ำและน้ำจืด รวมไปถึงเครื่องปรับอากาศอย่างดี ต้นไม้เยอะมาก ร่มรื่นเป็นอย่างยิ่ง มีม่านบาหลีโรยลงมาเป็นม่านของธรรมชาติ

จะได้เข้าพักแล้ว

คืนนั้นเราเล่นเกมส์กัน โดยที่ผู้แพ้ต้องดื่มแอลกอฮอล์ โดยมีน้องที่ไม่เคยเมาเลยเป็นคนรินให้อย่างดี ดูมีประสบการณ์เยอะแปลกๆ เป็นคืนที่เต็มไปด้วยเสียงหัวเราะของคนเล่น สายตาง่วงๆของคนที่ไม่เล่น และบริขารของเมมเบอร์ที่ปลีกตัวออกไปนั่งสมาธิก่อนเข้านอน (รู้สึกจะมีเมมเบอร์อ้วกด้วย ไม่แน่ใจแฮะ)

เป็นวันที่ดี

แต่… วันสุดท้ายนั้นเป็นเหมือนฝันร้าย ทุกคนรู้สึกว่าตัวเองเป็นเด็กที่มีความฝันในวงการบันเทิง แต่ต้องยอมให้เสี่ย หรือเอเย่นต์ลวนลามเสียก่อน เปลืองเนื้อเปลืองตัว แต่สุดท้ายก็ถูกเค้าหลอก ไม่ได้อะไรเลยนอกจากค่าตัวเล็กๆน้อยๆ

ความอุบาทว์เริ่มขึ้นตอนเช้า เมื่อเรือมารับสาย 1 ชั่วโมงกว่าๆ รอแล้วรออีกที่ท่า (ซึ่งก็ไม่ได้เย็นสบายหรืออะไรเลย)

พอเรือมา… ไม่ได้นั่งเรือสปีดโบ๊ตเหมือนกับที่ทัวร์ว่าไว้ แต่เป็นเรือไฮโดรคาร์บอน หรือว่าเรื่อที่เหม็นน้ำมันเชี่ยๆนั่นเอง นั่งไปอีก 2 ชั่วโมง (เพราะช้ากว่าสปีดโบ๊ต) ทุกคนเริ่มรู้สึกว่าถูกหลอก ชั้นทำอะไรลงไป หัวหน้าแก๊งของเราพึมพำๆ เป็นระยะว่าถูกหลอก เหมือนตัวเองถูกหลอกมาถ่ายแบบนู้ด หรือถูกหลอกให้ไปทำการขายตรง พี่ที่นั่งสมาธิเมื่อคืน ผู้ที่สงบที่สุดในกลุ่มเรา ได้กล่าวไว้ว่าไม่ใช่ทัวร์ 0 ดาว แต่เอาไปเลย ทัวร์ 5 กะโหลก

(แต่มีดีนิดนึงตอนเปลี่ยนเรือได้ไปดูตลาดพม่า… 10 นาที เป็นไฮไลท์ของเช้านั้นแล้ว)

นั่งเรือนานมากกกก จนมีเวลานั่งแต่งรูปเล่น

แต่แล้ว พอถึงเกาะที่ทีชื่อว่านาโอพี เราได้ลดเรตติ้ง 5 กะโหลกลงไปอีก เพราะว่า… อาหารห่วยมาก ผัดผัก แก้วน้ำที่ล้างแล้วไม่แห้งพร้อมแถมขี้ปาก คนที่จำนวนเยอะไปทำให้ข้าวสวยหมด และการต่อแถวรอกุ้ง + ปลาหมึกย่างที่มิได้เอร็ดอหร่อยไปมากกว่าปกติ ปะการังตอนเช้าก็ไม่ได้ดูเพราะเรือช้า

เราข้ามประเทศเพื่อทานสิ่งนี้

รูปตอแหล ทุกคนเก่งมาก ยิ้มดูจริงใจ 40% ให้กล้อง

พอกินข้าวเสร็จ ก็มีการรอ VIP เกิดขึ้น พวกท่านๆ VIP เป็นทหารตำรวจของประเทศไดประเทศหนึ่งนี่แหละ นั่งสปีดโบ๊ตของพวกเรามา (เราเลยได้นั่งเรือไฮโดรคาร์บอน) ไกด์พาไปดำน้ำก่อน ทิ้งให้พวกเราอยู่บนโต๊ะอาหารที่เต็มไปด้วยทราย (อีกแล้ว!) ทุกคนมีมติว่านี่มันทัวร์แบลตโฮลชัดๆ เป็นทัวร์ที่แม่งไม่มีอะไรเลย มีแต่รอกับกลิ่นน้ำมัน

พอประมาณบ่าย 2 โมงพวกเราอยากกลับเต็มประดา แต่ไม่! ไกด์ต้องพาเราไปดำน้ำ! มิฉะนั้นเราอาจได้เงินคืนได้ (อันนี้ผมคิดแง่ลบเอง) แต่ปัญหาก็คือคนส่วนใหญ่ยังอยากดำอยู่ กรุ๊ปเราก็เลยก็ต้องรอ โดยมีไกด์ชาวพม่ามาบอกเราว่า เราจะกลับระนองทันแน่นอน แต่อีไกด์ตัวจริงหายหัวไปเลย ส่งแต่คนที่ไม่รู้เรื่องมาคุยกับเรา และที่สุดแล้ว พอได้คุยจริงๆก็มิได้ช่วยอะไร

“ไหนๆก็เสียไปแล้ว ให้มันเสียสุดๆไปเลย! ถ้าตกรถผมจะออกค่ารถให้!”

เอาเถอะ ไหนๆก็ไหนๆแล้ว พวกเราก็เลยลงไปดำน้ำกับเกือบหมด

ปะการังไม่สวย แมงกระพรุนเพียบ เพรียงทะเลกัดนับไม่ถ้วน

ไม่น่าลงไปเลยกู

ในที่สุดเราก็ถึงระนองประมาณ 1 ทุ่มตรง มีเวลาไปท่ารถ 1 ชั่วโมงนิดๆ ดีหน่อยที่เรือมีน้ำจืดให้ตักอาบท้ายเรือ (บอกแล้วว่าทริปนี้ผมได้ถอดกางเกงอาบน้ำแค่ครั้งเดียว รอบอื่นๆก็อาบกับหมู่มวลชน) เปลี่ยนกางเกงเป็นแห้�� และรุดไปที่ท่ารถเพื่อทานข้าว แต่รู้สึกว่าอาจรุดไปเร็วหน่อย มีสมาชิกเดินชนประตูแก้ว

และแล้วในที่สุดเราก็ขึ้นรถทัวร์กลับกรุงเทพมหานคร ทุกคนนอนหลับอย่างเหน็ดเหนื่อย เช้าต่อในวันอาทิตย์ต่อมาเราก็นั่งรถประจำทางกลับบ้านอย่างสวัสดิภาพ

(แต่ผมตาสั้นดูป้ายผิด ลงอ่อนนุชแทนบางนา)

รูปใต้ทะเล ปลานีโม่

0 notes

xtremegardens · 11 years ago

Text

กล่าวถึง ไปเที่ยวภูกระดึง

เมื่อวันที่ 20 กุมภาพัน 2557 ที่ผ่านมาผมได้ไปเที่ยวภูกระดึงมากับพี่สาวและเพื่อนๆ

เราออกเดินทางคืนวันที่ 20 เวลา 4 ทุ่มครึ่ง ไปเป็นคณะ ไปกันถึง 19 คน รถเป็นแอร์เมืองเลย VIP เบาะใหญ่เวอร์ พร้อมได้นมถั่วเ��ลืองและขนมปังเผือก นั่งได้ไม่นานก็หลับไป

ประมาณตี 1 พนักงานขับรถจอดแล้วประกาศให้ว่าพักกินข้าว

ไม่มีใครกิน

พวกเราไปถึงเขานกค้อประมาณ 6 โมงครึ่งแล้วก็นั่งรถสองแถวกันไป 3 คันไปอุทยานแห่งชาติภูกระดึง

อุทยานแห่งชาติภูกระดึง หรือที่เราเรียกสั้นๆว่าภูกระดึงนั้นมีระยะทางที่เราต้องเดินขึ้นไป 5.5 กิโลเมตร และมีความสูงที่เราต้องปีนขึ้นไป 1.3 กิโลเมตร ซึ่งฟังไม่ไกลและหัวหน้ากรุปเที่ยวเราได้แบ่งเวลาใว้ถึง 6 ชั่วโมงเพื่อเดินขึ้นไป

ทางขึ้น

ปรากฏว่าหลังจากที่เราฝากกระเป๋ากับลูกหาบเรียบร้อยแล้ว (กิโลละ 30 บาท) เรา 4 คน (ผม พี่สาว แพรว หย่ง) เริ่มเดินล่วงหน้าไปก่อน โดยที่มิทราบว่าเราจะไม่ได้เจอเพื่อนๆร่วมคณะอีกเลยจนกว่า��ะบ่าย 2 ครึ่ง

ส่วนคณะย่อยที่เราแยกออกมานั้นมีดังนี้:

พี่สาวสุดสวยและเด็ก เป็นหัวหน้าไปโดยปริยาย ขึ้นภูเขาด้วยชุดออกกำลังกาย

ชี้ไม้ชี้มือ อย่างกะว่าถึงยอดแล้ว (ไม่ถึง 1 ใน 3 เลยตอนนั้น)

แพรว ผู้หญิงสารพัดนึก ในกระเป๋าสะพายของเธอมีทุกอย่าง โดยเฉพาะผ้าชื้นและขนมขบเคี้ยว ขึ้นภูเขาด้วยชุดออกกำลังกายเช่นกัน แถมยังอบคุ้กกี้ใว้ให้พวกเราทาน เท่านั้นก็ยังไม่พอ มีบ้วยเค็มใว้อมคราร่ายกายขาดอีเล็กโตรไลท์!

ขอบคุณที่แบกของสารพัดขึ้นไปเด้อแพรว

พี่หย่ง ที่ตอนขึ้นผมลืมสังเกตุว่าพี่เค้าถืออะไรไปบ้าง

ที่เดิม ยังไม่ถึงเล้ย

และผม ใส่กางเกงยีนส์ขาดและถือขวดน้ำขึ้นไปอย่างเดียว ที่เหลือลูกหาบๆไปแล้ว (ไม่รู้จักถกกางเกงขึ้นเนาะ ร้อน)

ร้อน ไม่ทราบตัวเองว่าใส่กางเกงยีนส์ไปทำไม (วันต่อมาถกขึ้น)

ระหว่างทางนั้นสามารถแยกออกเป็น 3 ส่วน

ส่วนแรกมีความชันอยู่พอสมควร แต่เนื่องด้วยแรงที่มีเหลือล้นและขั้นบันไดพร้อมราวจับ ทำให้เราสามารถผ่านมันไปใน 1 ชั่วโมงนิดๆ ต้นไผ่เยอะมาก

ช่วงที่สองก็ไม่เหนื่อยเกินไปเพราะว่าที่พักเยอะมาก ทางก็ไม่ชันเท่าใหร่ มีทางราบอยู่เรื่อยๆ แต่รู้สึกว่าแรงเริ่มถดถอยจึงกิน Hi Chew เข้าไป 12 เม็ดบวกบ้วยเค็มอีก 5 เม็ด เจอกิ้งก่า 2 ตัวและ ป่าไม่ค่อบทึบมาก

หินเยอะมากกว่านี้นะ แต่ตอนหินเยอะๆพี่สาวไม่มีอารมห์ถ่าย

ช่วงที่ 3 นั้นหนักหน่อย เพราะว่า 1300 เมตรสุดท้ายเนี่ยต้องปีนขึ้นในทางความสูงตั้ง 1/3 มีแต่หินและบันไดอันตราย ลูกหาบๆของขึ้นไปอย่างไรก็ไม่ทราบ ป่าเป็นป่าที่ค่อนข้างทึบ ก็เลยไม่��้อน (เย้)

เราไปถึงหลังแป หรือด้านบนภูเขา ณ เวลา 11.15

อยากให้รูปนี้เห็นหน้าชัดๆ ครอปซะ

ใช้เวลาทั้งหมด 2.45 ชั่วโมง ซึ่งถือว่าเร็วมาก (แม่ค้าบอก) แล้วเราก็ฉลองด้วยการกินป้อบคอร์นและเดินในที่ราบช้าๆไปยังที่พัก แค่ 3.5 กิโลเมตรทางราบ แต่ด้วยที่เราเหนื่อยมันก็เลยรู้สึกว่านานมาก (ใช้เวลา 45 นาที)

ทราย ทรายเต็มไปหมด ร้อน เมื่อใหร่จะถึง?

ภูกระดึงนั้นเมื่อถึงด้านบนแล้วก็จะมี Pine เยอะมาก เหมือนว่าหลุดมาอยู่ในตู้ปลา เพราะว่าต้นมืที่โตมันเหมือนพืชน้ำจริงๆ

อาหารร้านแรกที่เราเข้าไปกินนั้นทุกคนสั่งกระเพราหมดเลย (ยกเว้นพี่สาว) กระเพราเผ็ดมากแต่ก็อร่อยดี แม่ค้าให้จานใหญ่ด้วย กินไม��หมดกันเป็นแถวๆ

แต่และแล้วเราก็เข้าห้องพักไม่ได้เพราะว่ากุญแจอยู่กับขณะหลักที่ยังมาไม่ถึง เราก็เลยนอนรอกัน ผมหลับไปในแดดเพราะว่ามันหนาว แต่พอหลับไปพักหนึ่งก็ร้อนก็กลิ้งไปในร่ม หนาวก็กลิ้งไปในแดด กลิ้งไปกลิ้งมา

มีคนแอบถ่าย

ประมาณ 2.30 คณะหลักก็มาถึงพร้อมกับกุญแจและสัมพาระที่ถูกหาบมา พวกเราเข้าห้องอาบน้ำทันที ที่พักเป็นลักษณะบ้านเล็กๆ มีห้อง 4 ห้อง ผู้หญิง 2 คนนอนในห้องเล็ก ผู้ชาย 3 นอนในห้องใหญ่กว่าหน่อย มีห้องโล่งๆเชื่อมห้องนอนทั้งสองและห้องน้ำ

นี่ห้องนอนครับ ห้องผู้หญิงนอนกัน 2 คน แถมเตียงด้วย

ทางเข้าห้องพัก ยอมรับว่าสวยจริงๆ หนาวด้วย

บ่ายนั้นเราก็ออกตัวอย่างรวดเร็วเช่นเคย เดินไปดูพระอาทิตย์ตกที่ผาเหยียบเมฆ (ประมาณ 2 กิโลเมตร) แต่ทว่าพระอาทิตย์ก็ลอยหายไปในก้อนเฆขซะแล้ว

พี่สาวถ่ายพระอาทิตย์ใว้ได้นิดหน่อย

คืนนั้นกินหมูกระทะ เป็นอะไรที่ดีมากเพราะว่าเราทุกคนหนาวมาก กินเสร็จก็ผิงไฟต่อ (กลุ่มเรากินเสร็จก่อนชาวบ้านอีกแล้ว) ร้านค้าก็ดีนะครับ มีที่ชาร์ทไฟโทรศัพท์มือถือด้วย (เพราะว่าที่ห้องพักไม่มีปลั้กไฟ ไฟก็มาแค่ 6 โมงเย็น ถึง 4 ทุ่ม) ระหว่างกินมีกวางกับหมูป่ามาให้ยลโฉมด้วย

ที่นอน 4 ทุ่มเป๊ะเพราะว่าไฟดับ ผ้าหุ่มกับหมอนก็อุ่นดี เพียงแค่ว่าพอมันหนาวลงเรื่อยก็ขดกันเป็นดักแด้เลยทีเดียว

วันที่สองเป็นวันมหาสนุกครับท่านผู้อ่าน หลังจากกินข้าวเช้าแล้วเราก็ไปเช่าจักรยานและปั่นมันไปทั่ว แวะหน้าผาทุกผา สระอโนดาด และน้ำตก (แห้ง) 1 ที่

จักรยานก็ดีครับ ทำให้เราไม่ต้องเดิน เพราะระยะทางวันนั้นรวมๆก็ 25 กิโลเมตรแล้ว เราออกมาประมาณ 10.30 โดยแบกข้าวเหนียวหมูทอดไปด้วย (น้ำมันเยิ้มเชียว)

จักรยานคนละคัน ตอนที่ก้นยังไม่ระบม

ที่ๆแรกที่เราไปคือพระทุทธรูป ผมจำชื่อไม่ได้

นี่คือพระพุทธรูป

กระดิ่ง ไม่ทราว่าคนมาแขวนใว้หรืออย่างไร

ผมไม่รู้ว่ามันคืออะไร

ต้องพูดได้เลยว่าภูกระดึงเป็นภูเขาที่มีทรายมากมายจริงๆ ทรายขาวนวลสีใข่สวยงามกว่าชายหาดบางหาดของประเทศไทย แต่ทว่ามันเป็นอุปสรรคในการขับจักรยานอย่างยิ่ง ต้องเข็นเอาเวลาเจอทราย ทรายเข้ารองเท้า (เข้าถุงเท้าด้วย แต่ไม่ทราบว่าเข้าไปอีท่าใหน)

วิวของซาวานน่าก่อนถึงสระอโนดาด อยากให้มีสิงโตมาให้เราปั่นหนีเหมือนกันนะ คงมันส์ดี

เรามาต่อกันที่สระอโนดาด ที่เปิดเฉพาะตอนเช้าและตอนบ่าย��่อนๆ เพราะว่าถ้าไม่มีพนักกงานอยู่ประจำอาจมีอันตรายจากช้างป่า ซึ่งก็เคยมีแล้วที่ช้างป่าอารมห์เสียหรือกลัวหรืออะไรก็ไม่แน่ใจ แต่ช้างจะไปพลิกรถคนเค้า

เข้าสระ

นี่รูปสระ

หมาตัวนี้ตามเรามาดีจริงๆ ตั้งแต่ที่พักถึงผาหล่มสัก คนหาบบอกว่ามันเกิดที่ภูกระดึงนี่แหละ เวลาคนมาก็ตามไปเรื่อย

จากนั้นเราก็มาถึงหน้าผาต่างๆ (ตามรูป) และหนทางไปนั้นช่างเต็มไปด้วยทราย แบบว่าทรายเยอะจริงๆ เยอะและสวยกว่าชายหาดอีก แต่ขี่จักรยานบนทรายนี่ยากโตรตๆ

ผาเหยียบเมฆ เรานั่งกินข้านบนหิน

ระหว่างทางที่เราขี่ไปเราก็ได้พักที่ผาเหยียบเมฆ กินข้าวเหนียวหมูทอด หรือจะเรียกว่าซุปน้ำมันหมูก็ว่าได้ แต่อร่อยดี แถมวันนั้นเราใช้พลังงานไปมาก พอทานเสร็จเราก็นอนเอาแรกอีกประมาณ 40 นาที ก่อนที่เราจะมุ่งไปที่ผาหล่มสัก

สามรูปนี้จำไม่ได้เลยว่าผาใหน

แต่เราตัดสินใจว่าก่อนผาหล่มสักเราจะไปน้ำตกก่อน น้ำตกอะไรจำไม่ได้ แต่จำได้ว่าไม่มีน้ำ เราก็เลยไปถ่ายรูปและนั่งห้อยขออยู่พักหนึ่ง ก่อนที่จะเดินทางต่อ

ห้อยขา... เสียวมาก ผมทำเพื่อรูป

ณ ผาหล่มสัก (ที่ทุกคนต้องไป เพราะว่ามันไกลที่สุดแล้ว) มีร้านกาแฟด้วย นอกจากจะเป็นร้านกาแฟแล้ว ยังเป็นร้านที่บริการสมุดเพื่อเขียนเรื่องราวและความทรงจำของคนที่ปีนเขาขึ้นมาถึง แน่นอนว่าแต่ละหน้ามีแต่คนเขียนว่าเมื่อยขา

กาแฟเค้าไม่ธรรมดานะ

ในที่สุดเราก็ไปถึงผาหล่มสัก ผาที่ไกลที่สุด (9 กว่ากิโลเมตรจากที่พัก) ในเวลา 15.00 (คณะหลักเดินเท้ามาถึง 17.00) โดยมีร้านค้าร้านหนึ่งที่มีสมุดบันทึกความรู้สึกของคนที่เคยมาเยือนที่นี่เหมือนกัน ชมได้ท้ายบทความครับ

สมุดบันทึกหลากหลายจริงๆ 10 กว่าปีก็มี

ในเวลาต่อมาที่ผมระบุไม่ได้ คณะหลักก็ได้เดินทางมาถึง เค้าเดินมาเต็มๆเลย

เจอช้างป่าด้วย

รูปหมู่ หมาก็ยังอยู่

หลังจากเราได้นอน/ถ่ายรูป/อ่านสมุดเรียบร้อยแล้วก็มีไกด์จากร้านจักรยานพาขี่จักรยานกลับที่พัก ขี่ไปๆมืดสนิท พระจันทร์ก็ไม่มี แต่เรามีไฟฉายคาดหัวอยู่ ผมชอบตอนนี้มากที่สุด สนุกมาก เพราะว่าไกด์จะคอยเตือนนู่นเตือนนี่ แล้วเราก็จะเตือนกันไปเป็นท่อนๆ (รากไม้ ทราย! หลุม หิน หน้าผา ฯลฯ)

พอถึงที่พัก (ถึงก่อนคณะแรกชั่วโมงกว่าๆ) เราก็ไปกินหมูจุ่มกับชาร์จแบตเตอร์รี่ อาบน้ำและเข้านอนอย่างเดิม

เช้าต่อมาเรากินข้าวอย่างเฉื่อยชา มีปลาท่องก๋และใข่กระทะ

อาหารสวย น้ำชาฟรี หอมมาร์การีน ปวดก้น

ขาลงไม่ค่อยเหนื่อยเลย แต่น่ากลัวเพราะว่าเราต้องมองลงไป ไปได้ครึ่งทางขาก็สั่นๆๆๆ แวะพักกินแตงโมก็เจอนักท่องเที่ยวคู่นั้น

พอลงไปข้างล่างก็อาบน้ำอย่างมีความสุขพร้อมนั่นชาร์จโทรศัพท์อย่างสบายใจ ทดลองนั่งเสลี่ยง 1 นาที ก่อนที่จะกลับไปท่ารถ ทานข้าวเย็นที่อร่อยน้อย พร้อมขึ้นรถประมาณ 2 ทุ่ม เป็นอันจบทริป

แถมแพรวยังได้นั่งเสลี่ยงด้วย... 1 นาที

จะไปอีกมั้ย? ถ้ามีคนอยากไปก็ไป สนุกดี แต่คราวหน้าจะเอา Power Bank จุๆกว่านี้ไป

ภาคผนวก: รูปในหนังสือร้านกาแฟ

#ภูกระดึง #ท่องเที่ยว

0 notes

xtremegardens · 11 years ago

Text

กล่าวถึง: สละเงินเช่นใดมิให้เสียเพื่อน

เพื่อทราบ: หลังจากได้ส่งบทความนี้ไปให้ผู้อ่านทดสอบ พบว่าบทความอาจส่อไปในทางรุนแรงทางจิตใจ ดังนั่นจึงอยากบอกให้ทราบว่าโดยส่วนตัวเองแล้วตอนนี้ผมไม่ได้โกรธใครเพราะว่าผมได้ใช้เทคนิคในปลายบทความ จิตใผมจึงสงบดี ใครยืมผมไปก็ทยอยคืนก็ได้ไม่ต้องร้อนตัว และต้องขอกล่าวด้วยว่าบทความนี้ไม่ครอบคลุมถึงการให้ยืมเงินระหว่างสมาชิกในครอบครัว

เรื่องยืมเงิน (หรือให้เพื่อนยืมเงิน) เป็นเรื่องพูดยาก โดยเฉพาะในประเทศไทย ผมได้เห็น ได้ยิน และได้ประสบด้วยตัวเองเรื่องปล่อยเงินกู้ 0% ไม่มีกำหนดเนี่ย

สิ่งแรกที่ผมจะพูดนั้นเป็นเชิงเศรฐศาตร์ล้วนๆ เพราะว่าในโลกนี้มีปรากฏการณ์ที่มีชื่อว่าเงินเฟ้อ โดยที่ราคาของจะแพงขึ้นประมาณ 3%-5% ต่อปี (ขึ้นอยู่กับหลายปัจจัย เช่นเศรฐกิจ นโยบายรัฐบาล ฯลฯ) ดังนั้น หากคุณให้เพื่อนยืมเงิน 2,000 บาท แล้วเค้าคืนในปีครึ่ง เงินจะมีค่าลดลงประมาณ 6% หรือเหลือประมาณ 1,880 บาท จำใว้ให้ดีนะครับ

เอาล่ะมาเข้าเรื่องจริงๆ ทำใมคนถึงยืมเงินกัน?

อุบัติเหตุ เจ็บป่วย และเหตุสุดวิสัยอื่นๆ

เงินขาดชั่วคราว หิวโหยกันเป็นครอบครัว

สร้างบ้าน

ซ่อมรถ ซ่อมสิ่งจำเป็น

จ่ายค่าเรียน

ยืมไปลงทุน

จ่ายค่าปรับ

ประกันตัว

หนี้บัตรเครดิต

หนี้พนัน

หนี้ยาเสพติด

อันใหนน่าให้มากกว่ากัน? มอตอไซต์ล้มเพราะว่ามันเมาจากเหล้าราคาแพง (จึงไม่มีเงิน) หรือเพื่อนเลิกยาได้ปีกว่าๆแล้วแต่เจ้าหนี้ตามมาทวงเงิน กลัวมันโดนแทงตาย ระหว่างกินก้วยเตี๋ยวหน้าปากซอย อะไรประมาณนี้ จะไม่ให้ก็หาว่าใจร้าย งก เอ็งใช่เพื่อนกูรึเปล่า แค่นี้ก็ช่วยไม่ได้ สารพัดสารเพ (คืนไม่คืนอีกเรื่อง) ถ้าให้ก็กลัวไม่ได้คืน ถูกหลอกใช้

มีกาลครั้งหนึ่งเมื่อปีที่แล้ว มีเพื่อนทหารคนหนึ่งโทรมาหา รับปุ้บมาเลย "สวัสดีครับพี่เอ็ด" ป้าด อยู่ด้วยกันมาหกเดือนไม่เคยถูกเรียกพี่ ตรัสรู้โดยบัดนั้นว่าโทรมาหาเรื่องอะไร

หรืออีกคราหนึ่ง:

เพื่อน: ทำรัย

ผม: ... ผ่าฟันคุด 2 ซี่ นายล่ะ

เพื่อน: หาตังค่ารถยุกับบ้านพรุ่งเน้ขาด 1000

ผม: อยากยืมเงินล่ะสิ

เพื่อน: บ่ๆ ผม: แน่ใจนะ จะกลับบ้านยังไง

เพื่อน: ให้เปนของขวัญวันเกิดได้มั้ย 5555

เหอร์ๆๆ ช่างกล้าขอเนาะ เรื่องเป็นอย่างไรมีเราสองคนที่รู้ (แต่จบดีครับ)

ถ้ายืมไปแล้วล่ะ ตามตรรกะก็ต้องมีการคืน ถ้าไม่คืนก็ทวง ทวงแล้วไม่คืนก็จะมี countdown พอ countdown นับหมดก็จะมีระเบิด ซึ่งมันจะหมดเวลาเร็วขึ้นหากมี Facebook status การใช้เงินฟุ่มเฟือย ระเบิดคืออะไร? แล้วแต่คนครับ ยิงทิ้ง ฟ้อง ประนาม ตัดใจ ปลง แต่ของผมคือ... อันนี้กล่าวไม่ได้ ถ้าแย่หน่อยก็หายไปเลย เปรียบเสมือนว่าเราเป็นไหวิเศษ มีเงินอยู่ข้างใน ทุบแตกได้เงินไปก้อนนึง แล้วก็ติดต่อไม่ได้เลย เพราะไหแตกแล้ว (งงมั้ย? ใหในที่นี้ก็คือมิตรภาพนั่นเอง แต่ใหเอากาวมาแปะได้มั้ย? ขึ้นอยู่กับคนและจำนวนเงินเทียบกับรายได้)

เพราะว่าหนี้คนไม่เหมือนหนี้บัตรเครดิต มีการลดหย่อนและอะรุ่มอะหร่วย ไม่ต้องใช้ 10% ทุกๆเดือน (แต่ถ้ามีบัตรควรใช้หนี้เดือนละ 100% นะ ดอกมันไท่ต้องการปุ๋ย บานสะพรั่งอย่างง่ายดาย) มันจึงง่ายที่จะผ่อนออกไปเรื่อยๆ อีกหนึ่งอย่างทีผมพบ เป็นสิ่งประหลาดใน Facebook ก็คือเมื่อไดที่มีคนถ่ายรูปกับเงิน update status ว่ามีเงิน ฯลฯ มันมี comment ขึ้นมาว่า "ยืมหน่อยสิ" หรือ "แบ่งมายืนหน่อย" หรือ "เลี้ยงข้าวเลยๆ" ถ้าเป็นผมผมจะคิดว่าเห็นกูเป็นแบงค์ชาติติ มีหน่อยก็จะยืมๆ แล้วจะให้เลี้ยงข้าวอีก ทำไม? ถ้าผมอยากเลี้ยงข้าวหรือแจกเงินเดี๋ยวผมทำเอง

แต่จริงๆแล้ว comment พวกนั้นก็ไม่จริงจังหรอก แต่มันสะท้อนให้เห็นทัศนคติในสังคมไทยอันดีงามว่าถ้ารวยแล้วควรเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่ ซึ่งก็ดีอยู่หรอก เวลาตกยากลำบากพึ่งพาญาติพี่น้องหรือเพื่อนๆได้ แต่เราควรถามกลับด้วยว่ามันส่งเสริมให้คนยืมเงินกันง่ายไปรึเปล่า? ถ้าล้มแล้วมีตาข่ายของหมู่สหายมิตรประคองเราอยู่เราจะอยากเสียเวลาไปสร้างตะข่ายให้ตัวเองหรือเปล่า? เราฟุ่มเฟือยมากขึ้นเพราะว่าลึกๆในใจเราเชื่อว่ายังไงก็ไม่อดตาย?

แต่ในที่สุดแล้วพอยืมเงินกันแล้วก็มีเรื่องบาดหมางทะเลาะกัดกันอีก คนให้ยืมก็ว่าทำไมแกบริหารเงินได้ห่วยจังสร้างรายจ่ายเกินตัว คนถูกทวงก็ว่าผม/หนูลำบาก พี่สบายแล้วทำไมต้องบีบกันด้วย ไม่เห็นใจกันเลย ฯลฯ (สรุปก็คือเหมือนกับขอเงินนั่นแหละ) ฯลฯ พอทะเลาะกันแล้วหัวใจของคนที่เคยใจดีอาจจะกลายเป็นก้อนหินร้าวก็ได้ ส่วนฝ่ายยืมก็อาจจะ��ู้สึกว่าทำไมโลกนี้มีแต่คนใจดำ ทั้งๆที่มันเริ่มต้นจากน้ำใจและการเกื้อกูลกัน จึงเรียกได้ว่าเป็นการเสียเพื่อนไปโดยปริยาย

เอาล่ะ ให้คนยืมเงินยังไงแล้วเรื่องแบบนี้จะไม่เกิดขึ้น?

เราต้องเริ่มจากตัวเองก่อน เก็บเงินเดือนใว้ซัก 33% ได้จะเป็นดี แต่ถ้าไม่ได้ก็ 5% ซะ ลดการโอกาสที่เราจะต้องไปยืมเงินคนอื่น เป็นการสร้างตาข่ายให้ตัวเอง

คนให้ยืมก็ระวัง อย่าให้ไปทั่ว เดี๋ยวคนเห็นเราเป็นแบงค์ชาติ

ไตร่ตรองให้ดี อธิบายเหตุผลว่าทำไมให้ยืมหรือไม่ให้ยืม บางครั้งผมก็จะถือโอกาสพูดให้หูชาไปเลย

โดยส่วนตัวแล้วผมจะคิดเพิ่มด้วยว่าถ้าเงินนี้ไม่ได้คืนจะเป็นไรมั้ยเป็นอีกหนึ่งปัจจัย ถ้าไม่ได้คืนแล้วมิตรภาพพังทันทีผมไม่ให้หรอก หรือคิดซะว่าถ้าเค้าขอเฉยๆจะให้หรือเปล่า (ถ้าจำนวนไม่เยอะ)

แต่อย่างไรก็ตาม ผมหวังว่าอ่านบทความนี้แล้วชีวิตผู้อ่านจะไม่มีเรื่องเสียเพื่อนเพราะเงิน...นะครับ

0 notes

xtremegardens · 11 years ago

Video

tumblr

Here is the most lovely Varisa and her 4 also quite lovely Maid of Honours (plus the Flower Girl Mikah/Micah) doing a dance. This is meant to create funny pictures with rapid shots, but I think the video is not half bad. No, the video is good. Quite good. Much more than good.

0 notes

xtremegardens · 11 years ago

Text

On Visiting New Zealand, 2014

So I went to New Zealand for a week. It was incredible, seeing many of my friends again, and having the honour of attending Varisa’s wedding.

Of course, I had to sit next to a coughing and sneezing women for 11 hours, and proceeded to immediately get sick. This is also when I reconfirmed my ability to at least freeze sickness with willpower. But we will not linger on that unfortunate condition and move onto my experience with friends (and of course the wedding!)

This blog posts follows a modified chronological format, which means it will talk about the people in the order I meet them. And no, I know my army fleece is not entirely fashionable, but that is the only warm piece of clothing I posses at this point.

Late Saturday Afternoon

Firstly, Morgan picked me up from the airport, of which was delayed because Jetstar though their lifejackets were missing. I had to disembark and re-board the plane.

What was the same with Morgan? Cold dead eyes and hugs. We did a lot of things which we used to do, condense into a few hours, so I will just list the things we didn’t do: suffice to say if I had tutored him in Management and made him eat fruits then it would have been complete. He also carried the huge task of disposing of my old flat stuff with Joe, which was incredible!

See how happy we are to see each other?

Saturday Night – Group Conversations in Thailand and New Zealand

Was dropped off at Nell and Samson’s flat, and they and Kosta are in good health. Had some great chats indeed, as well as a vegetarian chocolate cake. However, the big one is the beef and cheese pie on Wednesday night.

Here is Kosta (I may have been the last one to call him his full name.) that lived in the flat holding Lafayette. Lafayette is the cat being held up.

I honestly can say one of the things I miss and found refreshing about New Zealand is the way people have solid opinions and ethical stance in group conversations. People in group conversation in Thailand talk, or at least try to talk, in the same diplomatic fashion as me. As you can imagine, that is a very fun way to talk, but can get quite dull when people have no opinions and agrees and agrees. On a side note though, I realized that to speak like that in Thailand is tantamount to disrespectful, so I shall have to be content with somewhat censored, but by all means lovely, conversations.

Sunday Lunch – Asian Friends

Met the lovely Sze and Estelle and my sister Alisa for lunch. We spoke a lot and walked on the beaches, being frightened by sea slugs and such.

The first of the many, many hot drink I will be having while catching up with friends that week.

We have to get a picture of this thing in St Claire's beach! It's the iconic picture to take.

Here is me and Alisa.

And of course, my lovely friends! From Left to right: Sze, Estelle, and Alisa.

And a random picture taken by my sister. Is she not good?

Sunday Night

Sunday night was a feverish night filled with great chat with Douglas in his and Shonelle’s house out in Mosgiel. They made me this really nice looking chicken salad with what I imagined was a light balsamic vinegar dressing with pumpkin. Unfortunately I was not able to taste neither the chicken nor the pumpkin because of lack of flavour perception. However, the fact that they made me such a meal is something to warm my heart in of itself.

And damn it I forgot to take a picture with Douglas, although I quite enjoyed the American photographic trip he took me on.

Monday Morning

I met up with my sister and my honorary grandparent in to collect and dispose of the stuff I had left in flat 2 years prior.

This is them. They have been our family friends even before I was born.

The clear out of the shed where my stuff was kept is tedious and horrible. However, I found this:

$500 just sat there for ages. Commendations to the residence of 37 Carlye St. These are my previously non-banked earnings.

Monday Lunch

Monday lunch was with Joe! At the Tokyo house! My goodness the portion size in NZ is huge! I had much trouble eating everything. Joe has taken up the mantle of liquidating my Magic: The Gathering cards, for which I am very grateful.

Monday Afternoon

Was spent with Ben, where I took this picture of the Clock Tower. See?

The Clock Tower, where upwards of $100,000 was lost in ludicrous international fees. No student loan though.

I had the pleasure of seeing the Political Studies Postgraduate Annex. The pleasure did not last, however, and the afternoon was whiled away with stories of horrible flatmates and the army at a lawn far, far away from the Annex.

Monday Dinner

Here I return to the Jitsu to have dinner with another friend, James. Summarily, he has undergone some changes which I do not give myself permission to reveal, but he does earn 10 times my salary as a high school teacher. Here is a picture.

With this, begins a series of pictures wherein I am laughably shorter than my friends.

Monday Night

I met up with Ben and Andis, and we made our way to their home in Ravenbourne, where I got to feed a sheep and goats, and saw chickens. After marvelling at Andis’ architectural drawing, I think I may have gotten him a little too eager in the stocks market… I also encouraged Anna to do a full marathon, but I don’t think I am quite that convincing yet.

Me, Andis, Anna and Ben.

Tuesday Morning

Was spent clearing out my shed with the help of Joe and Morgan. I gave most of my things away, either to the current McDonell and crew residence of the flat, to friends. Enough said.

The Rest

The rest of Tuesday and Wednesday was basically lunches, early afternoon tea, late afternoon tea, dinner and night time catch ups with friends, where I progressively lost my voice. However, inability to speak for the whole of Thursday was worth it. Special mention, though, goes to Fin and I getting lost trying to find Signal Hill in the mist, and talking for 4 hours till 00:20. Pictures follows:

Me and Georgia at the Little India Bistro, where we and Mike and Malcolm had dinner. Malcolm tried our Hot, and found it hotter than the other hots he has had,

Mike, me and Malcolm. Look at that height.

Then here is Fin, who drove me all the way to Mosgiel. This is a bad picture; he looks much better in person.

Kianee! We go all the way back to the KFC days in 2006.

Shihyen and I after lunch! We knew each other from a mutual family friend, but knew each other better in Miss Saigon.

Philip! I forgot to take a picture of him. So here is one of us in Queenstown eons ago. Besides, I've always liked this picture.

And here we have the vaguely Asian couple of Rebecca and Jeremy. Excellent people they are, too!

Did you know Kosta is getting a Residence Visa to come live in NZ with his partner Nell? Nell wrote such a wonderful testimonial letter it moves me to tears on the inside.

Oh Ben.

And the last snapshot before leaving Dunedin. In the middle is Samson, the King of Chefing. He made us a delicious, if melty, steak and cheese pie with an excellent accompanied salad. To the left is Audrey, whom I also knew since high school.

The second half of my holiday is, of course, the wedding of the love Varisa and her fiancé Roger. Some background: Varisa and my sister Alisa have been friends for more than 10 years and as such I naturally became friends with her as well. I would even say it is like having another bigger sister, which is why I was so happy to bear witness to hear wedding and her happiness (And him taking her wedding garter off my mouth). Photos are littered everywhere on Alisa and the photographer’s page. But here are ones that I took myself.

The lovely ceremonial location.

Us and the Bride and Groom, Varisa and Roger.

Me and Alisa in our formal pose.

The wedding cake. It was delicious, had with cream and fruit salad.

Kieran, Mikah and Michael. These kids destroyed my previous hatred of children. That is a grand accomplishment. Special mention goes to Michael, who I found was tremendously eloquent for his age. To use Nell's word she previously used to describe her brother's growth: "It gets me."

Lastly, I have to say I was really sad to leave New Zealand. The last time I thought, “I’ll just be back in 2 months, it’s no big deal. You won’t even notice me missing”

We all know how that turned out.

But this time I know I was going to be gone for a really long, indefinite amount of time, away from many, many of my closest friends, and this makes me sad. I have come to realized I am reasonable popular in Thailand, but damn it I wish I have more close friends. This is what Facebook is good for though, isn’t it?

Therefore, I have a proposal. I tend to write messages with lots of questions, so I will stop doing that. Hopefully, messages will become much shorter and not a leviathan of a burden to respond. I’ll see you around the internet.

1 note · View note

xtremegardens · 11 years ago

Text

กล่าวถึง: นิทานจริง ตอนที่ 1 – เรียนนิวซีแลนย์ ป.4 ถึง ป.5

บ้าน…แลดูเหมือนเค้กเนย

ตอนผมอายุ 10 ขวบผมเรียน ป.6 อยู่ที่นิวซีแลนย์ โรงเรียนชื่อ Tahuna แปลว่าอะไรไม่ทราบแต่รู้ว่ามันเป็นภาษาพื้นเมืองของนิวซีแลนด์ (ภาษา Maori) เป็นโรงเรียนที่ธรรมด้าธรรมดาอันนึงของเมือง��ูนีดิ้น

บ้านผมเป็นบ้านร้าง แพราะถ้าครอบครัวเราไม่ขอเช่าในปีนั้นเค้าก็จะเรื้อทิ้ง เป็นบ้านหลังเหลืองอ่อนแลดูเหมือนเค้กเนย (บ้านมันก็เหลี้ยมเหลี่ยมนะ) แต่นอกจากมันจะมีหอยทากในสวนที่ผมเกลียดแล้ว มันยังเป็นบ้านที่ไม่เก็บความอบอุ่นซักเท่าใหร่ ความหนาวทลวงทลาย

ดังนั้นบ้านเราจึงมีผ้าหุ่มไฟฟ้า เป็นผ้าหุ่มที่มีขดลวดอยู่ข้างใน แล้วมันก็ร้อนขึ้นๆ ผมก็จะเปิดมันซัก 30 นาทีก่อนนอน แล้วพอเข้าไปนอนก็จะอุ่นนนนนนน หลับสบาย แต่ต้องไม่ลืมปิด มิฉะนั้นมันจะเปลี่ยนจากอุ่นไปเป็นอบ

โรงเรียนชื่อ ทาฮูน่า

แต่ก่อนผมเป็นเด็กร่าเริง สนุกสนาน แต่เพราะอะไรก็ไม่ทราบ (อีกแล้ว ความจำเสื่อม) พอย้ายไปเรียนผมก็ไม่ไปรอกับเด็กฝรั่งข้างหน้าโรงเรียนนะ ย่าน ผมก็เลยยืนรอเริ่มเรียนที่หลืบหน้าประตูเพราะความไม่กล้า เพราะสมองน้อยๆได้ประมวลใว้แล้วว่าถ้ายืนตรงนั้นแล้วเราจะไม่ต้องเจอไม่ต้องพูด (หรือใช้ภาษาใบ้) กับใคร ก็เลยเป็นอีแอบหน้าประตูเข้าตึกอยู่หลายเดือน จนกระทั่งอาจารน์ท่านหนึ่งมาพบและก็บังคับให้ผมไปยืนกับเด็กฝรั่ง (บังอาจมาก!)

ดังนั้น ที่เหลือของปีการศึกษาผมก็ไปยืนเป็นเด็กใบ้อยู่กับเด็กฝรั่ง

แต่ดีหน่อย พอผมขึ้น ม.1 ผมก็เริ่มฟังฝรั่งออก จึงสามารถยืนเป็นเด็กใบ้กับเพื่อนๆตอนเช้า

ความขี้อายยังไม่จบเท่านั้น ด้วยความเดิมที่ผมเกิดท ณ แดนสยามเมืองยิ้ม จึงหนาวง่าย ดั้งนั้นทุกๆวันผมก็จะใส่กางเกงกีฬาและเสื้อกีฬาใว้ใต้ชุดนักเรียน เวลาเรียนพละก็แค่ลอกคราบแล้วก็ใส่เหมือนเดิมหลังเรียนเสร็จ เพราะเนื่องจากเป็นเด็กอ่อนแอก็เลยไม่เคยมีเหงื่อในคาบพละ (ไม่ค่อยออกแรงด้วย)

ตอนเรียนตอบได้ว่าไม่รู้เรื่องอะไรเลย ฟังออกประมาณ 15% อยากรู้จริงๆว่ากูไปนั่งฟังอาจารณ์เป้นนกขุนทองที่เปล่งเสียงออกมาโดยไม่รู้ความหมายได้อย่างไร ทำใมไม่เบื่อ เอ้อ! แต่ดีหน่อยตรงที่ว่าพอจบ ป.6 ก็ฟังออกประมาณ 40% และตอนกลับเมืองไทยก็ประมาณ 75% จนในที่สุดหลังจากไปเดินป่ามา (ซึ่งเดินๆไปก็โดนเพื่อนแกล้งโดยการถอดกางเกง ตอนนั้นไม่ใส่กางเกงในซะด้วยด้วย) ก็ได้มีวโรกาสยืนพงาบปากเป็นปลาทองใบ้คำอยู่หน้าห้องว่าไปเดินป่าแล้วได้อะไร (หรือเสีย��ะไรไป) เพราะว่ายังพูดได้ไม่แข็ง

แต่จะโทธตัวเองที่พูดไม่ได้ก็... ถูกแล้ว ตอนเที่ยงน่ะเล่นหมากรุกทุกๆเที่ยง เล่นเข้าไป ปากมึงไม่ต้องใช้พูดหรือใช้หาเพื่อนหรอก หนังสือก็ไม่อ่านนะ ไม่ชอบ อีกหย่าง ตอนนั้นข้างนอกนั้นเป็นสถานที่ต้องห้ามของเด็กเจ๋ง กลัวอะไรก็ไม่รู้ไม่มีสาระ ก็เลยอุดอู้อยู่ในห้องสมุด ดีที่ว่าช่วงหลังก็มีไปเล่นนู่นนี่นั่นกับเพื่อนอยู่

แต่เรื่องไม่พูดเนี่ยเป็นปัญหาจริงๆจังๆก็ตอนที่เป็นหวัดครั้งนึง มีเสมหะ แล้วไม่อยากลืน จึงลุกขึ้นมาจากเก้าอี้ ปิดปาก และวิ่งออกไปบ้วนที่ห้องน้ำ พร้อมกดชักโครก ปรากฏว่าเค้าพูดอะไรก็มิอาจฟังออก บอกก็ไม่ได้ จนได้กลับบ้าน (มารู้ทีหลังว่าเค้านึกว่าเราอ้วก เหอร์ๆๆ) ต่อมาเด็กชายเอ็ดม่อนก็เกิดคามคิดชั่วร้าย มันมีวันหนึ่งเป็นวันซ้อมวิ่ง เด็กชายเอ็ดม่อนก็ไม่ไปตีหน้ามึนว่าไม่รู้เรื่อง (ก็ไม่รู้เรื่องหรอกว่าเค้าทำอะไรกัน รู้แค่ว่าต้องไปวิ่ง และเด็กชายเอ็ดม่อนเกลียดการวิ่งหรือการออกกำลังกายไดๆ)

แต่สิ่งที่ผมประทับใจที่สุดในปี 2000/2001 ก็คือตอนไปเข้าค่าย ถ้ามีเวลาหรือได้อารมห์ผมจะมาเล่าให้ฟัง แต่ตอนนี้แค่นี้ก่อน ยาวแล้ว

0 notes

xtremegardens · 11 years ago

Text

On: Travel to Koh Kood/กล่าวถึง: เที่ยวเกาะกูด

Haven't actually finished this article yet. But here it is, briefly. จริงๆยังเขียนไม่เสร็จครับ แต่มาดูก่อนก็ได้

I went on a trip to Koh Kood last week, and here are some pictures. ผมไปเที่ยวเกาะกูดมา และนี่คือรูป

Here we are at the Ekkamai station at 23:10. ที่สถานีเอกมันตอนห้าทุ่มกว่า

Pig's blood restaurant. Very delicious. Unfortunately one of us can't eat pork. ร้าวข้าวเลือดหมูตราด อร่อยดีแต่พี่หนุ่มกินไม่ได้

... So he had to buy some krapow squid to eat.พี่เค้าก็เลยต้องไปซื้อกระเพราปลาหมึกมากิน ดีที่พี่จากที่พักพาขัลรถไปส่ง

Here is us going onto the longest boat ride where I had to hold my pee. นี่เราขึ้นเรือ ขึ้นไปปวดฉี่ประมาณ 80 นาทีได้

She very much likes to take pictures. "ถ่ายรูปให้หน่อย"

Sleeping and looking at boats. นอนกับชมวิว

We arrive, with our friend pointing excitedly at something. ถึงแล้วเพื่อนกำลังชี้ใหญ่เลย

People had come to picked up our luggage. มีคนมาขนของให้

Bed room, and a lady's leg.

ห้องนอน และขาพี่ที่ทำงาน

Fake monopoly. It's an unbalanced beast of a game with people going bankrupt on community chest more than on hotels. อ้า เรามีเกมเศรษฐีมาเล่นด้วย

Our room is room 20/21. ห้องเราห้อง 20/21

They got their feet wet for this photo. ขาเปียกเพื่อรูปนี้นะเนี่ย

No matter how much you edit, I don't think I can make the faces more legible. ปรับไปเหอะ ไม่เห็นหน้าหรอก

Everyone is always ready and happy to have their photo taken, to the extreme. And we were quite afraid of quicksand, and therefore wore life vest in the forest. ทุกคนรักการอยู่ในรูปถ่าย พร้อมตลอดเวลา อีกอย่างเรากลัวโดนทรายดูด ต้องใส่ชูชีพ

The waterfall is called Namtok Klong Chai, roughly translates to Sovereign of the Waterfalls. ป้ายชื่อน้ำตก

Slippery rocks. หินลื่น

I did say the rocks were slippery. ก็บอกว่าหินลื่น

There is a tree you can swing down from. นี่พี่หนุ่มโหนต้นไม้

This is the waterfall. Very refreshing and it kept pushing me away when I tried to swim to it. I walked there eventually. นี่คือน้ำตก สดชื่นดี

Stealth photo. นี่รูปแอบถ่าย

Another stealth photo. นี่ก็รูปแอบถ่าย

This friend of mine is ALWAYS ready to take pictures. คุณพี่เค้าชอบถ่ายรูปครับ

Generic kayaking picture I

Generic kayaking picture II

No pictures of snorkling, unfortunately, but here is us eating watermelon in the sea. dไม่มีรูปตอนเราไปดำน้ำนะครับ แต่มาดูนี่ดีกว่า กินแตงโมในทะเล

The resort has a swimming pool! When you don't feel like the sea. รีสอร์ทมีสระว่ายน้ำด้วย

Breakfast of the last day. อาหารเช้าของวันสุดท้าย

Breakfast of the last day again. อาหารเช้าของวันสุดท้าอีกรูป

Picture with resort sign! รูปกับป้ายเกาะ

Bye bye, Khmer resort staff. พนักงานเขมรมาโบ��มือส่งด้วยแฮะ

#travel #koh kood #เกาะกูด #ท่องเที่ยว

1 note · View note

xtremegardens · 11 years ago

Text

กล่าวถึง: ชมรมคนวิ่งยาวขอนแก่น

หม่อมแม่และพระสหายเต้ยมีควมคึดเห็นว่าจะไม่แก้ภาษาไทยผิดๆให้ผม เพราะว่ามันน่ารักดี... พั่นน่ะ!

ชมรมคนวิ่งยาว (ขอนแก่น) หรือที่เรียกว่า ค.ว.ย. นั้นเป็นชมรมที่น่าตื่นตาตื่นใจ เพราะนอกจากจะให้สุขภาพแล้ว ชมรมยังสามารถดึงผม – ผู้ชายที่รักการนอนและเกลียดการตื่นมาดูพระอาทิตย์ขึ้น – ออกมาวิ่งตี 4 ตี 5 ได้ ซึ่งถือว่าเป็นความสำเร็จที่ยิ่งใหญ่ ซึ่งไม่แน่ หากคุณยังไม่ได้เข้ามาสัมผัสความน่าตื่นตาตื่นใจที่ผมจะกล่าวถึง คุณอาจจะอยากมา (หรือออกไปตั้งชมรมเองเลยก็ได้) ลองฟังดู โดยสิ่งที่บทความนี้กล่าวถึงนั้นเป็นเพียงส่วนๆหนึ่งที่ผมได้พบมากับตัวเอง

ค.ว.ย. มีหลายแบบ ทั้งสั้น ยาว อ้วน ดำ เรียว ขาว ประกอบอาชีพหลากหลายแต่สีสันไม่เคยขาด มีอายุตั้งแต่ 21 ไปจนถึง 63 (ณ 12/11/13) แต่ด้วยความบ้าอันประเสริฐและการรักสุขภาพนั้นเป็นกาวอย่างดีทีเดียว แต่ถ้าจะเริ่มพูดถึงความบ้าของชมรมแล้วไม่พูดถึงท่านประธานที่รักของเราแล้วมันก็กระไรอยู่ ก็เหมือนกับพยายามสอนระบบพลังงานและอาหารกับคนที่ไม่รู้ว่าคาร์โบไฮเดรตกับน้ำตาลมันต่าง (หรือเหมือน) กันอย่างไร มันเป็นไปไม่ได้

ประธานของชมรม ค.ว.ย. มีนามว่าคุณจรัสศรี มั่งคั่ง มีภริยานามว่าเพ็ญพรรณ มีบุตรสองคน (ที่ไม่ค่อยมาวิ่งด้วยซักเท่าใหร่) คุณอาเป็นคนบ้า เป็นคนที่มีความสามารถในการสะกดจิตรเหยื่อ เอ้ย สมาชิกใหม่ๆให้มาร่วมวิ่งกับพวกเราได้อย่างไร้ยางอาย หรือจะกล่าวให้ดีว่าอย่างไม่กลัวเสียภาพพตเลยทีเดียว คุณอายังมีสมถภาพในการเที่ยวที่พุ่งปรี้ดพลอยให้ทุกคนในชมรมได้ไปเที่ยวด้วย ถ้าขาดคุณอาไปซักคนชมรมคงจะเหงาลงอย่างน่าใจหาย (ถึงแม้ว่าตอนแรกผมจะกลัวเค้านิดๆก็เหอะ!)

ประธานของเราคือคนที่มีราศรีดีที่สุด (สองจากซ้ายครับ)

คนต่อมาที่ไม่ได้บ้าหรอกแต่ชายน้อยต้องกล่าถึงคือ Downline ของผม หรือที่ทุกคนเรียกกันว่า ‘หม่อมแม่’ มีบุตร 2, 3, หรือ 4 คนผมก็ไม่แน่ใจ (นับวันจะรับมาเพิ่มเรื่อยๆ) ผมชวนเค้าวิ่งเมื่อ 4-5 ปีที่แล้ว เห็นว่าเค้าก็มีลูกศิทบ์มหาลัยหลายคนแต่ใน ค.ว.ย. นั้นรู้สึกว่ามี 5 รุ่นแล้วที่หม่อมแม่จับเข้ามาปั้น และด้วยความสูงวัย ด้วยขาเรียว และผิวพรรณกระชากวัย จะมีบุคคลหลายคนเกรงกลัวว่าอาจา��ณ์แอ๋วจะมาแตะใหล่เวาวิ่งแล้วขายหน้า มีคู่ขา (ที่วิ่งเร็วมวากกก) นามว่าอาจารณ์หวี หรือเรียกเต็มๆว่า อาจารณ์หวีกล้วยนั่นเอง

คู่ต่อมารวมความเฮฮา เป็นการผสมผสานอย่างลงตัวของอายุก็คือคุณไกรวาทและคู่หูผู้บ่าวอีสานธีรศักด์ นันทสาน (สะกดถูกรึเปล่าหนอ) ผู้สามารถรับลูกเล่นลูกคุยได้อย่างดี รวมไปถึงพี่น้องเอื้อยตุ่มและอ้ายมีนเงาะป่า ที่สามารถเว่าลาวนำผมสอนผมได๋ไปหลายเติบแล้ว ฝ้ายและเขตุ นักวิ่งถือกล้องแถมทำขนมเป็น และเมื่อรวมสมาชิกคนอื่นๆแล้ว เวลาเราซ้อมหรือเดินทางไปที่ใหนก็จะไม่ขาดเสียงหัวเราะหรือความบันเทิง

ชมรมนั้นมีฐานอยู่ที่มหาวิทยาลัยขอนแก่น ณ เมืองขอนแก่น โดยจะเริ่มวิ่งที่สโมสรกีฬาข้างสระว่ายน้ำชลเห็นชอบ ตามไปทางทุ่งงานเกษตรผ่านหอปลาดุกแล้วเลี้ยวกลับเข้ามาทางรอบนอก ส่วนวันใหนที่ยาวหน่อยก็ประตูสีฐาน ถ้ายาวมากก็แยกมิตรภาพ ยาวที่สุดก็สนามบ��น(นานาชาติ)ขอนแก่น ซึ่งครั้งแรกผมวิ่งตามไปไม่รู้อะไรเลยจนถึงมิตรภาพ... โดยสมาชิกใหม่จะผู้วิ่งประกบไปด้วย ไม่ต้องกลัว

หลังจากวิ่งเสร็จเราก็จะมีพิธีการถ่ายรูและมีการอัปรูปขึ้นบนเฟซบุค แต่ละวันก็มีทั้งท่ามาตรถานและท่าที่ไม่มาตรถาน เช่น แบะมือแบบกระชากใวหรือใชว์ขาในท่าทางต่างๆ โดยบางวันชมรมก็จะมีท่านหมอปุ้ก นำขนมปังหอมกรุ่นอบเองมาให้กิน หรือเราก็อาจจะไปกินภัตตาหารเช้าที่ร้านข้าวต้ม ฯลฯ ก่อนที่จะแยกย้านกันไปทำงานหรือนอนแผ่หราอยู่บ้าน (ถ้าเป็นวันหยุด)

แต่สิ่งที่จะขาดไม่ได้เลยของ ค.ว.ย คือการยกขโยงไปวิ่งงานวิ่งต่างๆทั่วประเทศและถือโอกาสไปเที่ยวด้วย ซึ่งโดยธรรมชาติของงานวิ่งนั้นมักจัดเช้าวันอาทิตย์ ทำให้การไปเที่ยวเหมาะยิ่งนัก วันเสาร์ทุกคนก็เดินทาง ถึงเร็วก็เที่ยว เช่นครั้งลานสกามาราธอนที่พวกเราไปกินข้าวเที่ยวน้ำตก หรือวิ่งเสร็จที่โคราษก็ไปทานเป็ดที่พิมายก่อนกลับขอนแก่นจนอิ่มกันเลยทีเดียว ซึ่งงานวิ่งแต่ละงานก็ตะมีความยาวที่หลายขนาก มีทางเลือก ไม่จำเป็นต้องมาราธอน 42.195 กิโลเสมอไป 5เดินเพื่อสุขภาพ 3 กิโลก็มี วิ่ง 5-10 กิโลก็มี ฮาล์ฟมาราธอนก็มี โดยอาจมีตารางคร่าวๆเช่นนี้

เช้าวันเสาว์ – เดินทางไปยังจุดหมาย – ไม่ว่าจะนั่งรถเหรือเครื่องบินไปก็ตาม รถส่วนใหญ่เป็นรถเช่า มีทีวีให้ดูหนังด้วย

นี่รูปรถเช่า มีแค่นี้แหละ ติดคนมาด้วย

เที่ยงวันเสาว์ – รับประทานอาหารที่ร้านดังละแวกนั้น – เช่น ร้านโกปี้

นี่ร้านโกปี้ (เอ๊ะหรือมันชท่อตำหนำวะ) ไม่ได้ถ่ายอาหารครับ แต่จำได้ว่ามีซาลาเปา

บ่ายวันเสาว์ – ท่องเที่ยวไปกับสิ่งสถานที่ท่องเที่ยว – เช่น วัดหรือน้ำตก (ลานสกา) ดั่งที่เห็น

เจดีย์ที่วัดแสนร้อน

นี่คนค.ว.ย.เล่นน้ำ... เราเป็นคนจริงๆนะ

เย็นวันเสาว์ – เข้าที่พัก พักผ่อน – ไม่ว่าจะเป็นบ้านเช่าน้ำตก (ที่ริเวอร์แคว เพราะหลังคารั่ว) รีสอร์ทที่กลายเป็นห้องพัก (ที่ลานสกา เพราะมันเต็ม หรือจะโกงเราก็ไม่ทราบ) โรงแรม (ที่ที่โคราช)

ไม่มีรูปที่พัก เอารูปเหรียญไปดูแทนเด้อ

เช้ามืดวันอาทิตย์ ไปถึงช่วงเช้า – วิ่งมาราธอน (42.195 กิโล) หรือวิ่งฮาล์ฟมาราธอน (21 กิโล)

นักวิ่งเราเล่นกันก่อนเข้าเส้นชัย

เที่ยงวันอาทิตย์ – รับประทานอาหารที่ร้านชื่อดังละแวกนั้น หรือที่ท่องเที่ยว – เช่นร้านขนมจีนอร่อยเวอร์ที่ลานสกา หรือไทรงามที่พิมาย (ถึงน้ำจะท่วมไปแล้วก็เหอะ)

ไทรง้ามงามมีปลาว่ายไปมาเพราะน้ำท่วม

ชมรมเราก็มีช่างภาพด้วย ตอนนี้รู้สึกว่าสอนกันถ่าย...ดอกหญ้า

บ่ายวันอาทิตย์ – เดินทางกลับภูมิลำเนา – ก็คือสนุกดี ได้เหรียญกลับมาคนละเหรียญ

โดยสรุปก็คือ ค.ว.ย. เป็นชมรมที่ต้อนรับทุกคน เพียงแค่คุณมาวิ่งกับเราไม่ว่าที่ขอนแก่นหรือจังหวัดใหน แล้วคุณก็จะได้เที่ยวไปทั้งกับความบ้าความสนุกสนานและสถานที่ต่าง โดยมีสุขภาพและเหรียญรางวัล (ใว้อวดชาวบ้าน) เป็นผลพลอยได้ แต่ถึงแม้คุณจะไม่สามารถมาแจมกับเราได้ ลองไปหาดูชมรมไกล้บ้าน/ที่ทำงานดูสิครับ ท่านผู้อ่านอาจจะเจอขุมทรัพท์สุขภาพก็ได้ เหรือถ้าไม่มีก็ลองสร้างมันด้วยตัวคุณเองสิครับ เพราะค.ว.ย.ก็เริ่มเช่นนั้นเหมือนกัน

ป.ล. ค.ว.ย. มี Page นะครับ

0 notes

xtremegardens · 11 years ago

Text

On: Evil Baking - A 40 minutes writing effort

This is a ridiculous story I quickly put together, probably with grammatical errors, to commemorate my dear friend Georgia sending some lovely cooking/baking ingredients to Thailand for me. No, New Zealand/Aotearoa doesn't mean Land of the Courageous Black Clouds. (It's long and white), bats are not Aves, Cheep is spelt Sheep, E. coli is not a virus (Nor do viruses form spores) Georgia is not a mafia nor is she 2 metres tall nor does lighting shoots out of her eyes (but her hair DOES fly in all directions occasionally.) And the ingredients mentioned below definitely does not have any of the effects I claim.

It was a fairly light day in the monsoon season of Thailand, too light for his liking, in fact, for the sun hurts his eyes and his pretentiously fair skin. The birds are chirping and annoying him to no end. Of course, if he were to put an end to their misery, of which they are surely singing about, the neighbors would no doubt mourn the mysterious death of their favorite songbird. That will not do. And that morning bats flew into him on his morning run, deepening his hatred for the Aves.

Sitting in front of him, tempting him to undress her, was a brown package, wrapped and in inscrutabilities and intrigue, for obviously our character didn’t read the label yet. Whom could it be from, asked himself? It could very well be from the faraway lands of Aotearoa, the Land of the Courageous Black Clouds, of which he definitely never visited, with tall tales of fearsome, fluffy white creatures called “Cheep” roaming the streets at night, only to shy away from beholder with the breaking of dawn, leaving only a strong smell of methane behind. Yes, yes it is, as indicated on the label, sent from its shadowy capital of Dunedin itself, the perpetually raining twilight of a city. Of which the he didn't definitely lived in for 11 years, good grief.

The label indicated that it was sent from one “Georgia Moana Bell”, in the most elegant shoebox our short story’s character ever cast his eyes upon. The name sent chills down his spine; George “The Most Definite Wreaking Orb” Bell, Matriarch of the Bella Mafia of the black city, which definitely exists, itself sent this package.

Upon closer examinations, he could make out the labels thus:

“Gregs herbs and spice”

“Jars of mustard”

“Bottle of Saffron”

“Bottle of Vanilla Essence”

“Comments: Variety of cooking and baking items”

Of which he could not understand a single word. Nope, not a single word.

The shoebox emanates a most heavenly scent of exotic thingiemajigs. Each items contain therein covered in inked foreign runes which reads “Mosgiel & Taieri News”, most definitely a protective spell to conceal the assuredly evil content from emanating their… er… evilness, our character could feel electricity running up his fingers tips as he unwraps each one.

Coming naked in his hand first is a bottle of the murkiest liquid, with a mysterious tubular shape floating gently inside. He dared not touch it for long, for fear of awakening the tubular object, of which would surely escape its glass tomb to devour his soul. Even more runes covered its surface: “EQUAGOLD Pure Vanilla Extract”. Yes, he recognized the name; EQUAGOLD, a dastardly organization dedicated to the arts of refining unholy essences, in this case Vanilla (an evergreen tree whose bark which floats within the bottle, very well known for causing freak accidents) for use in malicious baking.

The second phial of essence to be freed from its newspap-, I mean arcane runic wrappings, was a bottle of deepest orche, as red as diluted blood, which is to say not really that red, but nevertheless inspire imageries of violent harvest ceremonies, where the harvesters are tickled in their most private of parts. This “Saffron Extract” was most dangerously indeed, worthy of its shoebox protection, widely regarded as a most forceful immune suppressants and potent explosive, to also be used in evil baking.

Next up are a varieties of desiccated green material from “Gregs”, most certainly harboring dormant viral spores, ready to germinate and multiply OUTSIDE any poor souls’ cells who consume them. The virus, the very rare Escherichia coli endemic to Gore, causes rapid weight gain in female victims.

There are also 2 packets of Billington’s Muscovado, which are dark and light unrefined cane sugar respectively, to be used in a variety of dishes. They add a really nice, caramel richness to any baked goods. This paragraph obviously has no lies in it, because the author could not think of anything excitingly untrue about unrefined sugar.

Last but not least are 3 metallic bottle of La Chinata’s “Paprika”, the evilest of the ingredients. This demonic component takes the form of the reddest red scarlet powder, in the case the author wants to make sure that they are the reddest paprika he has seen anywhere in the world (2 countries…). Used in particular combinations consisting of sweet, bittersweet and spicy, a well versed Dark Baker could compel those who eats from his oven to act or feel emotion ranging from joy, envy, procrastination, deep ennui, jaywalking and irresponsible sexual behaviors (Only when combined with cinnamon buns baked on Eater’s midnight, however).

There was a note from Matriarch Georgia, whose handwriting speaks of unearthly beauty, her long, muscovado-brown hair flying in all beautiful direction in Dunedin’s stormy weather, her eyes, beautiful with lighting shootings out of them, and her stature, towering at the height of 2 metres, are bespoken from the letter... Somehow. The Matriarch demands something from him, and he must comply before the clock tolls 12 times, lest she would surely ride an aeroplane to Thailand and poke him. But before that, one more thing is left in the box.

2 jar of mustard, one dried and one a paste. He has no idea what they are, of course, only that if applied to one’s eye, one would have bats fly into one at the most awkward moment, like at job interviews, for example.

#short story #evil baking #baking #cooking #food

0 notes

xtremegardens · 12 years ago

Text

กล่าวถึง: แนะนำระบบพลังงาน

ผมเห็นคนโพสท์ๆและรูปมากมายบนโลกออนไลน์ (อาทิ เฟซบุค) เกี่ยวกับอาหารที่ไม่ควรกินและคำแนะนำเพื่อลดน้ำหนักต่างๆนาๆ ซึ่งคำแนะนำพวกนี้ก็ดีอยู่ แต่วิธีที่สิ่งพวกนี้ถูกนำเสนอ หรือถูกแปล มันทำให้มีการเข้าใจผิดได้ง่าย และอีกอย่าง ผมสังเกตเหมือนว่าคนจะไม่ค่อยมีความรู้เกี่ยวกับระบบพลังงานของร่างกาย ซึ่งก็คือขาดความรู้พื้นฐานที่จะนำไปกลั่นกรองพิจารณาคำแนะนำต่างๆบนโลกไซเบอร์ ดังนั้น ในบทความนี้ผมจะนำเสนอความรู้คร่าวๆเกี่ยวกับอาหารและระบบพลังงานของร่างกายเรา และต่อยอดจากนั้นผมหวังว่าทุกคนจะสามารถทำความเข้าใจข้อแนะนำดีๆ หรือสังเกตเห็นข้อแนะนำที่ไม่ถูกต้อง และทำให้คนไม่เชื่อสูตรลดอาหารแบบผิดๆที่ไม่ควรทำ (ผมเกลียดจริงๆไอ้ไดเอ็ตพวกนี้)

ทำไมจะเขียนไอ้นี่ไปทำไม? ก็คือว่าผมไม่ชอบอย่างแรงเวลาผมคิดถึงคนที่ทำตามคำแนะนำแย่ๆหรือไม่ก็เสียดายของอร่อยๆที่บางคนอาจไม่กินเพราะ “มันไม่ดีต่อสุขภาพ”

OEY I, KHRISANAPANT PE and FLEMING JS. Influencing consumer perception and choice related to food and health: a case study on Internet search patterns when sourcing information. Proceedings of the Home Science/Consumer and Applied Sciences Centenary Conference. Bringing it Home — Remembering the Past + Feeding the Future. Dunedin 7-9 February 2011.

มันก็เป็นแค่งานวิจัยซัมเม่อเดียว แต่ขอบอก มันเป็นทำให้ผมอยากเขียนอ่ะ

ผมเห็นโพส (เมื่อเกือบเดือนที่แล้วๆล่ะกว่าผมจะแปลบทความนี้เสร็จ) ที่มีชื่อว่า “อาหารที่ควรหลีกเลี่ยง” และในคอลัมน์หลากสีหลากหลายของมันก็มี ‘เกลือ’ และ ‘คาร์โบไฮเดรต’ (แป้ง) อยู่ด้วย ซึ่งถ้าจะโง่ทำตาม 100% ล่ะก็ตาย ตายจริงๆจากสภาวะขาดกลือแร่ หรือที่เรียกมวลๆว่า เมาน้ำตาย (‘water intoxication’) อย่างไรก็ตาม ผมพบว่าจุดประสงค์ของโพสเตอร์นี้ก็คืออยากทำให้คนกินของพวกนี้น้อยๆ ไม่ไช่หยุดกินเลย โดยที่ก็ไม่ได้ให้ข้อมูลอะไรว่าทำไมเราต้องหลีกเลี่ยงของพวกนี้หรือลดของพวกนี้ โดยเมื่อคนทั่วไปมาอ่านสื่อเหล่านี้ (Faceboook, หน้าเว็บ, ฯลฯ) ผมพบว่าความเข้าใจในเนื้อหานั้นมีทั้งน้อยและมาก

ปัญหาที่ตามมาก็คือ คนที่มีความหวังดีเต็มเปี่ยมสร้างสื่อขึ้นมาในรูปแบบ infographics หรือรูปพร้อมคำบรรยาย (หรือบางครั้งก็มีแค่ข้อความ แต่แบบนั้นมันไม่น่าสนใจ) แล้วก็โพสท์มัน ซึ่งก็เป็นสิ่งที่ดีจนกระทั่งข้อมูลมันถูกบิดเบือนเปลี่ยนไปเมื่อมีคนเอามันไปโพสท์ใหม่หรือเขียนใหม่โดยหวังที่จะทำให้มันอ่านง่ายขึ้นแต่เขียนไม่เป็น หรือบางคนอ่านแล้วก็เข้าใจไปอีกแบบเลย เสริมสร้างความเชื่อและข้อมูลผิดๆเกี่ยวกับอาหาร อย่างเช่น infogrpahics ทั้งหลายแหล่มันดูดีมันน่าอ่าน แต่ความเข้าใจของแต่ละคนกับมันจะแตกต่างไปขึ้นอยู่กับภูมิหลัง/background รวมถึงความสามารถส่วนตัวที่จะทำความเข้าใจข้อมูล อาทิ ตัวอย่างที่ผมเขียนไว้ในส่วนล่างเกี่ยวกับ nitrates/nitrites ในอาหาร แต่ไอเดียมันก็เหมือนๆกันกับคำแนะนำลดน้ำหนัก ฯลฯ นั่นหล่ะ แต่ข้ามก็ได้นะ

1. เข้าใจข้อมูลทั้งหมดเป็นอย่างดี อ่านข้อมูลผิดแล้วรู้ พร้อมกับการสังเคราะห์ความคิด

2. เข้าใจข้อมูลทั้งหมด อ่านข้อมูลผิดแล้วรู้

3. เข้าใจข้อมูลส่วนใหญ่โดยมี background เสริม คอยระวังหรือสามารถจับข้อมูลผิดได้

4. พอเข้าใจ อาจคอยระวังหรือจับข้อมูลผิดได้ หรืออาจทำไม่ได้ก็เป็นได้

5. ไม่เข้าใจเลยหรือเข้าใจโดยน้อยนิด อาจคอยระวังข้อมูลผิดอย่างดีอยู่ แต่ดูไม่ออก

6. ปึกคักปึกแฮง แถมอาจเป็นกระต่ายตื่นตูมตาม

ข้อมูลดีๆก็หามาได้จากกลุ่ม 1 กลุ่ม 2 นี่แหละ แต่สิ่งขีดขวางความรู้ก็คือมันอ่านยาก (Wikipedia/วิกิพีเดีย ทั้งไทยและอังกฤษ) หรือทั้งอ่านยากทั้งหายาก (งานตีพิมพ์ๆต่างของมหาวิทยาลัย) ข้อมูลของกลุ่ม 3 ลงไปน่ะเสี่ยงต่อปรากฏการณ์เกมกระซิบ สื่อต่างที่ถูกส่งไปส่งมาเปลี่ยนและบิดเบือนไป เว้นแต่��ู้เขียนผู้แชร์ได้มีมาตรการที่จะหยุดสิ่งเหล่านี้ (อาทิ การอธิบายโดยกระจ่างและข้อมูลที่สมบูรณ์ และสิ่งอ้างอิง)

ตัวอย่าง

กลุ่ม 1 & 2: ไนเตรตท์ (สารกันบูดชนิดหนึ่ง) ในของดอง (เช่นมะม่วงดองหรือหมูแฮม) ได้รับการยืนยันแล้วว่ามันจะรวมตัวกับออกซิเจน (oxidation/เปลี่ยนไปในทางเคมี) กลายเป็นสารก่อมะเร็ง ต่อเมื่อมันได้พบกับอุนภูมิที่สูงในระยะเวลาหนึ่ง (ประมาณ 240°C) และโดยเพื่อเป็นมาตรการยับยั้งไม่ให้มันเกิดขึ้น ทางรัฐบาลได้กำหนดค่าขั้นต่ำของวิตามิน C (สารต้านอนุมูลอิสระ/antioxidant ที่จะไประงับรวมตัวกับออกซิเจน) ที่ให้มี (หรือที่ต้องใส่เพิ่มจนมี) ในของดองที่ใส่ไนเตรตท์เป็นสารกันบูด รวมถึงแนะนำผู้บริโภคไม่ให้ปรุงอาหารที่มีไนเตรตท์เป็นส่วนประกอบในอุณภูมิที่สูงเป็นระยะเวลานาน

อ่านยากมั้ยครับ? งงรึเปล่า? ยาวไปมั้ย? แต่มันกระจ่างไช่มั้ยครับ? แต่ถ้ามันอ่านยาก ยาว และเข้าใจยาก นั่นแหละประเด็นของผม การพยายามอธิบายที่ดีที่สุดของผมก็ยังล้มคอหักเลย

กลุ่ม 3 & 4: ในอาหารดองนั้นมีไนเตรตท์ เพราะฉะนั้นเราจึงไม่ควรไปผัดไปย่างมันมาก เพราะไอ้ไนเตรตท์จะกลายเป็นสารก่อมะเร็ง ซึ่งก็มีวิตามินซีที่ใส่เพิ่มเข้าไปช่วยอยู่

��ป็นคำแนะนำที่จริงและสมควร แต่ส่วนใหญ่แล้วส่วนที่ว่า มีวิตามินซีที่ใส่เพิ่มเข้าไปช่วยยับยั้งการก่อสารมะเร็งโดยถูกกำหนดใว้จากรัฐบาล นั้นไม่ค่อยใส่กัน (เพราะถ้าเขียนก็ต้องบอกด้วยว่าทำไมมันทำยังไงปาฏิหาริย์รึเปล่า) ซึ่งจริงๆแล้วบางครั้งบางคราวข้อมูลจะถูกตัดออกไปเพื่อที่จะสร้างคำแนะนำสั้นๆที่คนจำได้ง่าย ซึ่งพื่อนผมผู้ตรวจบทความได้กล่าวไว้ “การที่จะสื่อสารความรู้ซับซ้อนโดยที่ไม่ต้องอธิบายพร่ำเพ้ออะไรมากมายนั้นยาก แต่มันดีมีประโยชน์โคตรๆ”

กลุ่ม 5: อย่าเอาของดองไปปรุงอาหารเดี๋ยวเป็นมะเร็ง! ควรหลีกเลี่ยงของดองเพราะว่ามันมีไนไตรท์เป็นสารกันบูด ซึ่งก็เป็นสารก่อมะเร็งด้วย

จริงๆแล้วยังเอาไปทำอาหารได้อยู่ แค่ใช้ไฟกลางๆ เวลาก็ธรรมดาไม่ต้องนานมาก แถมเรายังมีวิตามินซี อย่าลืม ส่วนไนเตรท์มันไม่ใช่สารก่อมะเร็ง! เฮ้ยยย!

กลุ่ม 6: ห้ามกินของดองนะ รู้หรือไม่ว่ามันมีไนเตรทเป็นสารกันบูด ซึ่งมีผลวิจัยออกมาแล้วว่าก่อให้เกิดมะเร็ง แต่ผู้ผลิตก็ยังใช้มันเพื่อที่จะขายอาหารเน่าๆให้พวกเรา ขอเชิญลงชื่อเพื่อออกกฎหมายห้ามใช้ไนเตรทในอาหารที่เราจะนำไปเสนอกีฬาสี เอ้ย รัฐบาล

ใช่แล้ว และเราก็จะตายด้วยพิษโบทูไลนัม (ไอ้ไนเตรทเป็นสารกันบูดชนิดเดียวที่ระงับส่งนี้ได้) กลุ่มนี้แทบจะไม่มีสาระหลงเหลือให้ยลโฉม มีแต่ความแตกตื่นอยากให้โลกรู้ถึงของดองอันชั่วร้าย

ดังนั้น ผมขอเสนอข้อมูลต่างๆเกี่ยวกับระบบพลังงานของร่างกายเราและทำอย่างไรถึงจะลดน้ำหนักหรือเพิ่มน้ำหนัก ผมหวังว่าหลังจากการแนะนำระบบพลังงานและอาหารแล้ว ทุกคนจะสามารถตัดสินใจแยกผิดถูกได้เมื่อเจอคำแนะนำหรือ “ข้อมูล” บนอินเตอร์เน็ต อย่างแรกเลยคือสมการพลังงาน กฎที่เป็นจริงเสมอ:

พลังงานที่กินเข้า = พลังงานที่ใช้ออก = น้ำหนักไม่เปลี่ยน

พลังงานที่กินเข้า < พลังงานที่ใช้ออก = น้ำหนักลด

พลังงานที่กินเข้า > พลังงานที่ใช้ออก = น้ำหนักขึ้น

ถ้ามีพลังงานเข้ามากกว่าออกน้ำหนักขึ้นแน่ ตรงกันข้ามก็เช่นกัน ถ้าร่างกายใช้พลังงานมากกว่าพลังงานเข้า น้ำหลักลดแน่ๆ นี่คือกฎแรกของกฎของ Thermodynamics (thermodynamics คือกฎที่เป็นจริงเสมอเกี่ยวกับสสารและพลังงาน) แต่อย่าลืมคิดด้วยว่าเราอาจจะได้กล้ามเนื้อเพิ่มมาเป็นน้ำหนักด้วย ไม่ใช่แค่ไขมัน จะเสียไขมันหรือเสียกล้ามเนื้อเป็นอันไหนนั้นขึ้นอยู่กับว่าเรากินอะไรและออกกำลังกายแค่ไหน อันตรงกันข้ามก็จริงสำหรับการเพิ่มน้ำหนักเช่นกัน

มีสิ่งห้าสิ่งที่ร่างกายไช้เป็นพลังงาน

แอลกอลฮอล์ ผมเอาอันนี้มาก่อนเพราะว่านี่เป็นที่เดียวที่ผมจะพูดถึงมัน แอลกอฮอล์ไห้พลังงานเกือบพอๆกับไขมัน จำเอาไว้ด้วย แล้วก็เวลาผมพูดว่าแอลกอฮอล์นั้นผมหมายถึงอีตานอล เพราะถ้าดื่มอันอื่นๆไม่ตายก็ตาบอด ผมได้เขียนบทความเสียสติเกี่ยวกับการดื่มอย่างปลอดภัยในเทศการสงกรานต์ไว้แล้ว

ฟอซโฟครีอาตีน นี่ก็คือพลังงานแบบแรงระเบิด 100-200 เมตรแรกเวลาวิ่งไล่โจร หรือเวลาเรายกน้ำหนัก เราไช้มันหมดไม่ถึงนาที แต่มันก็กลับมาเร็วอยู่ อกไก่และเม็ดฟอซโฟครีอาตีน (เอ่อ...) มีมันอยู่บ้าง แต่ส่วนใหญ่ร่างกายเราสังเคราะห์เอง

คาร์โบไฮเดรต รวมน้ำตาลและแป้งต่างๆและกากใยอาหารด้วย ร่างกายเราเก็บคาร์โบไฮเดรตเป็นไกลโคเจน (ในกล้ามเนื้อและในตับ) รวมกับน้ำ ในสมองเราชอบที่จะใช้กลูโคสเป็นพลังงาน ซึ่งเป็นรูปแบบของคาร์โบไฮเดรตที่เรียบง่ายที่สุด คาร์โบไฮเดรตแปรรูปเป็นไขมันเมื่อร่างกายได้รับมันมากกว่าใช้ ข้อความที่ถูกซ่อนอยู่ขยายออกได้ สำหรับพวกที่หื่นกระหายข้อมูล

น้ำตาล (ที่ทุกคนนึกถึง) มีอยู่ในเค้กหอมๆนัวๆ ดูดซึมเข้าร่างกายเร็ว หนึ่งในสาเหตุอาการไฮเปอร์ของเด็ก วัยรุ่นดื้อ และผู่ใหญ่ที่ไม่ยอมโต พบในอาหารส่วนใหญ่ และผมก็คิดว่าผมไม่ต้องบอกผู้อ่านที่รักหรอกว่ามันอยู่ในอาหารแบบไหน ทางกายภาพแล้ว น้ำตาลหรือ simple sugars นั้นมีทั้งน้ำตาลหน่วยเดียว (monosaccharide; เช่นแลคโตซ น้ำตาลในนม) น้ำตาลสองหน่วย (ซูโครซ หรือน้ำตาลโต๊ะ) และน้ำตาลหลายหน่วย

แป้ง หรือน้ำตาลซับซ้อน (polysaccharide) มันเป็นน้ำตาลหลายหน่วยมากๆที่ต่อกันโดยพันธะ พันธะพวกนี้ถูกทำลายเมื่อเราย่อยมันให้เป็นน้ำตาลที่ร่างกายสามารถใช้ได้ เราหาแป้งได้ในข้าว พาสต้า ขนมปัง มัน ฯลฯ

ใยอาหาร คือน้ำตาลที่เราย่อยไม่ได้ อาจละลายหรือไม่ละลายในน้ำก็ได้ อาจมีกลูโคสเป็นหน่วยน้ำตาลแต่พันธะและความสัมพันธ์ความรู้สึกดีที่มันมีต่อกันเราไปทำลายไม่ได้ มันก็เลยไม่ย่อยและไม่ให้พลังงานแก่เรา มีหน้าที่ดูดซึมไขมันเล็กน้อยในลำไส้ และช่วยระบบขับถ่าย กินผักและผลไม้เยอะๆก็ได้แล้ว

ไกลโคเจน มีอยู่ 2 แบบ: ไกลโคเจนตับและกลโคเจนกล้ามเนื้อ มันคือกลูโคสหลายๆหน่วยที่มาต่อกันและอมน้ำไว้ สามารถย่อยได้รวดเร็วมาเป็นพลังงาน เมื่อเราออกกำลังกายเป็นเวลานาน (<90 นาที) หรืออดข้าว น้ำหนักที่ลงไปกิโลสองกิโลน่ะส่วนใหญ่เป็นน้ำที่ไม่ติดอยู่กับไกลโคเจนที่หมดไป

โปรตีน สิ่งที่นักเพาะกายทั้งหลายลุ่มหลง เป็นส่วนประกอบสำคัญของกล้ามเนื้อ ปกติแล้วร่ายกายไม่ใช้เป็นพลังงาน แต่จะเสียไนโตรเจนและกลายเป็นไขมันหรือน้ำตาลถ้ากินมากเกินไปหรือร่างกายขาดน้ำตาล

ไขมัน สิ่งที่ผู้อยากลดน้ำหนักลุ่มหลงและเกลียดชัง ร่างกายเราเก็บไขมันใว้ในเซลล์ไขมัน แต่เราควรกินมันอย่างเพียงพอ ร่างกายเราย่อยมันเป็นพลังงานช้าๆอยู่ตลอดเวลา มันมาในสองรูปแบบคือไขมันอิ่มตัวและไขมันไม่อิ่มตัว ไขมันอิ่มตัวนั้นไม่ไช่ไขมันเลวร้ายอะไร ส่วนไขมันไม่อิ่มตัวก็ไม่ใช่จะเลิศประเสริฐเสมอไป โดยอันที่จริงแล้วไขมันที่น่าเป็นห่วงที่สุดมันอยู่ไนข่ายไขมันไม่อิ่มตัว เปิดข้อความที่ซ่อนอยู่ข้างล่างก็ได้ถ้าอยากรู้รายละเอียดนะครับ แต่ขอบอกก่อนว่ามันยาว มันยาวมาก มันยาวที่สุด

ไขมันนั้นมันไม่ได้แค่ทำหน้าที่ให้พุงเราอ้วน แต่มันมีหน้าที่สำคัญโดยแปรรูปเป็นโคเลสเตอรอล (แบบดี) ที่เป็นส่วนหนึ่งของผนังเซลล์ (มันไปทำอะไรตรงนั้นนผมจะไม่กล่าวถึง มิฉะนั้นผมจะตายก่อนแปลบทความนี้เสร็จเป็นไทย) และที่สำคัญมากคือมันช่วยไห้ร่างกายเราดูดซึมวิตามินที่ละลายไนไขมันได้ อาทิวิตามิน A D E และ K.

ดังนั้น การที่เราจะไม่กินไขมันเลยจึงทำให้เราเสี่ยงที่เราจะเป็นโรคขาดวิตามิน ทำให้เกิดอาการต่างๆ เช่นโรคขาดแร่ธ��ตุ และก็อาการต่างๆของมันด้วย (โรคโลหิตจางจากการขาดธาตุเหล็ก) เหมือนกับโดมิโน่โรคภัยที่ตกลงมา สำหรับคนที่ทำแบบนี้ ผมชื่��ชมความพยายามที่จะไม่กินไขมันเลยของคุณ แต่เลิกเถอะ มันไม่ดี

มันมีไขมันหลายชนิดและอาหารหลายอย่างมีไขมันหลายแบบ เพราะฉะนั้นผมจะกล่าวถึงแบบที่คนรู้จัก

ไขมันอิ่มตัว ที่ไครๆก็ดูไม่ดี มันอาจจะได้ภาพพจน์แย่ก็เพราะว่าเราสังเคราะห์มันได้เอง ฉะนั้นเราก็เลยไม่ต้องกินมันมาก แถมเรายังสามารถที่จะกินมันเกินควรอย่างง่ายดาย มันก็เลยมีคำแนะนำมาตลอดว่าให้กินน้อยลง (โดยคิดไปเองว่าเรากินมันมากเกินไปตลอดเวลา) โดยผมเดาว่าเพราะอย่างนี้แหละคนถึงมีความคิดในหัวว่าไขมันอิ่มตัวไม่ดี เพราะว่ามีแต่คนบอกว่าให้กินมันน้อยๆ โดยความเป็นจริงแล้วมันก็ไม่ได้เลวร้ายไปหมด ผมว่าทุกคนคงเคยได้ยินว่า: กินทุกอย่างๆพอประมาณ โดยเฉาะถ้าคุณออกกำลังกาย

ไขมันอิ่มตัวได้มาจากส่วนมันๆของเสต็ก (ส่วนที่อร่อยที่สุด) เฟรนช์ฟราย เนย เค้ก คุกกี้ และของอร่ย ฯลฯ ซึ่งก็นั่นล่ะ พวกเรามีความสามารถที่จะกินมันเกินความต้องการได้ง่าย แต่ถ้าเราไม่กินเราก็กินเสต็กกับขนมเค้กไม่ได้ ชีวิตบัดซบทันที

ไขมันไม่อิ่มตัว จำพวกนี้รวมไปด้วยไขมันไม่อิ่มตัวเดี่ยวและไขมันไม่อิ่มตัวเยอะ มันค่อนข้างจะออกแบบเทคนิค พูดมากเดี๋ยวงง

อย่างไรก็ตาม เนื่องจากอาหารที่มีตัวนึงเยอะมักมีอีกตัวด้วย ผมจะแนะนำมันพร้อมกัน คือ อาโวกาโด้ มะกอก น้ำมันมะกอก และปลาแซลมอน ซึงมีการยืนยันจากทารนักวิทยาสาสศ์แล้วว่าไขมันพวกนี้มันดีต่อสุขภาพ ส่วนไขมันแทรนซ์นั้นมันคือไขมันที่ไม่มีอยู่ไนธรรมชาติและมันจะไปส่งเสริมการอุดตันของหลอดเลือดซึ่งต้องอธิบายกันยาวเหยียด แต่ไขมันก็ยังเป็นไขมัน ถ้าเรากินมันเยอะเราก็อ้วยขึ้นอยู่ดี

ร่างกายเราไช้พลังงานโดยทั่วไปแล้ว 3 วิธี

พลังงานที่ไช้ตอนพักผ่อน อยู่ซื่อๆ บ๊ได๋เฮ็ดหยัง

พลังงานที่เผาผลาญเวลาออกกำลังกาย

พลังงานที่ใช้สร้างมวลกาย

พลังงานที่ใช้สร้างมวลกายคือพลังงานที่เราใช้สร้างสิ่งใหม่ๆหรือซ่อมแซมส่วนที่สึกหรอ เช่นเม็ดเลือดแดง กล้ามเนื้อ (ทั้งซ่อมแซมและสร้างเพิ่ม) รักษาแผล ฯลฯ การแปรรูปน้ำตาลกลูโคซไปเป็นไกลโคเจนก็เช่นกัน

เวลาเราอยู่เฉยๆ พลังงานส่วนใหญ่ (70%) มาจากไขมันและอีก 30% ที่เหลือมาจาก carbohydrate โดยปกติแล้วโปรตีนนั้นไม่ถูกนำมาไช้เป็นพลังงาน ยกเว้นว่า carbohydrate นั้นหมด เช่นออกกำลังกายเป็นเวลานาน (>90 นาที) ดังนั้น เวลาที่เรานั่งทำงานงงๆอยู่ในออฟฟิซหรือนอนอยู่ก็ตาม ร่างกายเรานั้นได้เผาผลาญไขมันและ carbohydrate เรื่อยๆ

ในช่วงการออกกำลังกายเบาๆหรือปานกลางนั้น ปริมาณของใขมันจะถูกเผามากขึ้น แต่ว่า ปริมาณต่อนาทีที่ร่างกายจะนำใขมันมาใช้ได้นั้นมีจำกัด และพลังงานที่ต้องการเหลือต้องถูกเผามาจากน้ำตาล/carbohydrate (ไปจ๊อกกิ้งหรือวิ่งเยาะๆเป็นเวลานาน) ส่วนการออกกำลังกายหนักๆนั้น (เป็นระยะเวลาหนึ่ง มิใช่ยกน้ำหนักหรือวิ่งเร็วมาก 100 เมตร) เผาไขมันที่ 100% ของขีดความเร็ว carbohydrate เยอะมาก (เกือบ 100% ของพลังงานที่ใช้ในตอนนั้น) และอาจนำโปรตีนมาย่อยด้วย (อาทิ การวิ่งเป็นระยะเวลานาน)

ดังนั้น ถ้าเราอยากจะมาลดน้ำหนัก หรือเรียกให้ถูกก็คือลดใขมัน วิทีที่ดีที่สุดก็คือให้ร่างกายใช้ไขมันให้มากที่สุดเป็นเวลานานที่สุด ซึ่งก็แปลมาเป็นการวิ่งหรือขี่จักรยานในความเร็วที่เหมาะสมเป็นเวลานาน เพราะว่าการออกกำลังกายจำพวกนั้นเราสามารถทำได้นานกว่าเราจะใช้ไกลโคเจนเราหมด (ที่ๆร่างกายเราเก็บน้ำตาล/กลูโคส/คาร์โบไฮเดรต) ซึ่งเป็นประจุตัวหนึ่งที่จะส่งสัญญาณให้ร่างกายเราเหนื่อย ซึ่งการออกกำลังกายพวกนี้จะลดไขมันสะสมของเรา และยังช่วยส่งเสริมสุขภาพหัวใจ ความทนทานเวลาวิ่ง และกล้ามเนื้อและแรงขา

แล้วกินอะไรดีหล่ะ เอ่อ จริงๆแล้วอะไรก็ได้นะ ตราบใดที่กินน้อยกว่าใช้ออก มันไม่มีผลหรอกที่เราจะไปวิ่ง 10 กิโลและเผาพลังงานไป 720 กิโลแคลอรี่ ถ้าพอวิ่งเสร็จมากินไอติมลิตรนึง ดังนั้น ออกกำลังกายบ่อยๆ กินพอที่ต้องการนั่นล่ะน้ำหนักจะลด

แล้ว “อะไรก็ได้” มันคืออะไรเล่า คือจริงๆแล้วมันมีตัวเลือกเป็นมหาศาล แต่ผมจะยกมาบางตัวให้ดู (แล้วจะอธิบายด้วย)

กินโปรตีนบ้าง เช่น 180 ถึง 200 กรัมเนื้อไก่ (หรือเทียบเท่า) ต่อวัน เพราะเวลาเราวิ่งไปนานๆเราจะย่อยโปรตีนส่วนน้อยมาใช้ เวลาลดน้ำหนักน่ะเราจะได้ไม่อ่อนแอลง หรือจะมากกว่าก็ได้ถ้าเราอยากได้กล้ามเนื้อหรือยกน้ำหนัก ซึ่งมันจะต้องเป็นไปตามผแนออกกำลังกายของแต่ละคน... และทรัพย์

ผักๆ ผักๆ ผักๆ กินแค่ใหนก็ได้ ผักใบเขียว แครอท แคราย เพราะว่ามันทำให้อิ่มและมีพลังงานน้อยมาก และมันจะไปช่วยยับยั้งการดูดซึมใขมันในลำไส้เล็กน้อย ทำให้ปริมารใขมันที่เรากินน้อยลงโดยอัตโนมัติ

มันเป็นเรื่องจริงที่เค้าพูดกันว่า (หรืออาจจะไม่พูดก็ได้ แล้วแต่ว่าบ้านของท่านผุ้อ่านอยู่ใหน) กินแครอทเยอะๆแล้วผิวจะกลายเป็นสีส้ม ซึ่งเป็นไปได้ และเกิดขึ้นแน่ๆถ้าไปกินมันเป็นกิโลๆต่อวันหลายๆเดือน มันเกิดขึ้นจากเม็ดสีในแครอท (เรียกว่าบีต้าแคโรทีน) สะสมในผิวหนัง ซึ่งไม่เป็นอันตราย และอาจดูดีด้วยซ้ำในปริมาณน้อย เหมือนกับมีผิวแทน (แต่ถ้าดำเป็นถ่านอยู่แล้วก็แล้วแต่วิจารณญาณเด้อ)

ถ้าท่านผู้อ่านอยากจะออกกำลังกายแล้วก็เสียน้ำเสียเหงื่อเยอะๆ ให้นับเกลือเป็นเกลือ หรือเพื่อนนั่นเอง ท่านผู้อ่านลองเครื่องดื่มเกลือแร่ก็ดี (แต่เช็คฉลากก่อนนะครับ มันอาจจะหวานตับแตก บางครั้งน้ำผลไม้ผสมเกลือก็อร่อยแล้ว) มันจะไปทดแทนเกลือแร่ที่เสียไป หรืออาหารอย่างเฟรนช์ฟรายหรือมันฝรั่งทอดก็ดี แต่กินอย่ามากนัก และเฉพาะถ้าไปออกกำลังกายไม่เกินชั่วโมง

แต่ยังไงก็ตาม หลังจากออกกำลังกายเสร็จไม่เกินชั่วโมงควรจะหาอะไรกินนะครับ เพราะการทำอย่างนั้นจะช่วยเติมน้ำตาล/ไกลโคเจนให้กับเรา เพื่อที่ว่าเราจะรู้สึกสดชื่นและมีแฮงมาออกกำลังกายอีกในวันต่อมา (หรือครั้งต่อไป) ซึ่งก็คือ อาหารที่เต็มไปต้วยแป้ง เช่น กินข้าวมื้อเช้า/เที่ยง/เย็น เลย หรือมิลค์เชคก็ได้ หรือกล้วยสองสามลูกก็ได้ แล้วแต่

สรุปก็คือ การกินอาหารแบบสมดุลและพอดีคือวิธีที่ง่ายสุดและดีที่สุดสำหรับคนทั่วไป (แต่ไม่รวมพวกเพาะกล้าม) แต่ทว่า มันก็ยังมีคำแนะนำบางอย่างที่ผมฟังแล้วคันหูฟังแล้วอารมณ์เน่าเสียที่ผมได้ยินตามอินเตอร์เน็ตและชีวิตจริง

ควรหลีกเลี่ยงใขมันไม่อิ่มตัว โดยเฉพาะใขมันแทรนซ์ เพราะมันจะไปอุดตันหลอดเลือดหัวใจ และทำให้ผิวหนังดูแก่ขึ้น

เออ จริงๆแล้วมันก็คือใขมันไม่อิ่มตัวนี่แหละที่ปกติจะดีต่อเรา ก็มีใขมันโพลี่ (poly) และโมโน (mono) ดีๆ เช่นในน้ำมันมะกอก รวมถึงโอเมก้าสามและโอเมก้าหก เป็นต้น แล้วถ้าเราไม่กินใขมันไม่อิ่มตัวเลยแม้แต่นิดเดียวเลยล่ะ? ตายจ๊ะ

ไม่ควรกินลูกอม เพราะน้ำตาลกลูโคสในลูกอมจะไประคายเคืองร่างกาย ทำให้ผิวหนังเหี่ยวย่น

ไม่จริง เอาอะไรมาเขียน น้ำตาลกลูโคสก็น้ำตาลที่ร่างกายเราใช้อยู่เป็นประจำนี่แหละ ตอนแรกมันอาจมีพื่นฐานของข้อแนะนำนี้จากสูตรหรือสารของลูกอม แต่ว่าตอนนี้ข้อมูลนั้นมันหายไปแล้ว แต่นี่ไม่ใช่ว่าแนะนำให้กินลูกอมเท่าใหร่ก็ได้นะ เพราะมันมีน้ำตาลเยอะมากกก ดังนั้น เหตุนี่แหละที่ทำใมเราควรกินมันน้อย ไม่ใช่เพราะว่ามันเป้นพิษ

ไม่ควรรับประทานผงชูรส เพราะว่าจะทำให้ผมร่วงและปวดหัว

ไม่ ผมไม่ร่วง และจะมีเฉพาะคนบางส่วนที่แพ้ผงชูรสและจะปวดหัวเวลากินมันเข้าไป

กินอาหารตามกรุ๊ปเลือด

เหลวไหล ก็เหมือนไอ้เรื่องนิสัยคนตามกรุ๊ปเลือดที่เห็นโพสๆกันบน facebook นั่นแหละ การที่เรามี (หรือไม่มี ตามกรุ��โอ) แอนทิเจนบนเม็ดเลือดแดงของเรามันไม่ได้ไปทำอะไรกับนิสัยหรือความต้องการทางด้านโภชนาการของเราเลย

ไดเอ็ตแบบไม่กินแป้ง/ไดเอ็ดของแอตคินส์ (Atkin’s Diet)

ไดเอ็ตอันนี้เป็นหนึ่งไดเอ็ตที่ถูกถกเถียงมาอย่างเข้มข้นในหลายๆปีที่ผ่านมา จากที่ผมเข้าใจ การกินคาร์โปไฮเดรตน้อยหรือไม่กินเลย และไปกินใขมันหรือโปรตีนแทน จะลดปริมาณของอินซูลินลงและทำให้ร่างกายไม่ต้านมัน ก็คือปกติถ้าต้านแล้วก็เป็นเบาหวาน (reduce insulin resistance) ซึ่งพอน้ำตาลหมด ร่างกายก็จะเริ่มย่อยไขมันมาใช้แทน ซึ่งมันควรที่จะทำให้เราสูญเสียใขมันเพราะว่ามันไม่มีใขมันที่จะถูกนำไปพอกเพิ่มจากน้ำตาลหรือคาร์โบไฮเดรต แต่ว่า ถาค่ไม่กินแป้งแต่กินใขมันกันเนื้อทดแทนมันจะลดน้ำหนักโดยรวมยังไงนั้น มันยังเป็นปริศนาสำหรับผมอยู่

ตามความคิดเห็นรวมๆของผมๆว่าคนไปทำมันแล้วอาจจะลดได้ (แต่คงไม่มากหรือมีความสุขเท่าไหร่หรอก) แต่โดยส่วนตัวแล้วผมไม่ทำเพราะว่า

กินเนื้อเพิ่มขึ้นเฉยๆมันแพง

ไตต้องทำงานหนักเวลาย่อยโปรตีนมาเป็นพลังงานแทนแป้ง

ความสามารถแย่ลงในกีฬาที่ต้องใช้พลังเยอะ เพราะเรามามีน้ำตาลเป็นเชื้อเพลิง เช่นยกน้ำหนัก วิ่ง 100 เมตร ฟุตบอล ฯลฯ

หิว

ไดเอ็ตน้ำ

อะไรเนี่ย นี่คือความคิดของใคร ผมจะไปเตะ การที่เราจะไปดื่มอาหารที่เป็นน้ำอย่างเดียว (เช่นไอ้ผงชามะนาวที่ขายๆกันน่ะ) มันเป็นไดเอ็ตแย่ชัดๆ เพราะว่ามันไม่ให้ประโยชน์ แถมทำให้เราไม่สบายเนื้อสบายตัวและมีโทษต่างๆตามมาเป็นขบวน

ที่คนชอบอ้างกันก็คือการที่เราไปกินแต่น้ำเนี่ย มันจะให้ร่างกายเรา”พักผ่อน”จากการย่อยอาหาร “กำจัด”และขับ”สิ่งสกปรก”และ”สารพิษ”ออกจากร่างกาย ใช่ ก็ถูกอยู่หน่อยนึงที่ว่าถ้าเราทำจริง เราก็จะขจัดสารอาหารอันเป็นประโยชน์ออกจากร่างกาย และเราก็จะปราศจากพลังงานด้วยนะเออ สิ่งที่ตามมาก็คือเราก็จะไปกินไอ้ชาเนี่ยเป็นลิตรๆ แล้วก็จะฉี่ ฉี่และก็ฉี่ เหนื่อยล้า และหน้าหักอยู่ตลอดเวลา พอพลังงานน้ำตาลหมดร่างกายก็จะเปลี่ยนเป็นสภาพอดอยาก การเจริญเติมโตและซ่อมแซม (เช่นแผล) ช้าลง หิวมหาปลัย สมาธิสั้นลง ชีวิตบัดซบ

ที่ดีก็คือ ทันไดที่คุณกลับมากินอาหารเหมือนเดิม ความเปลี่ยนแปลงทุกอย่างก็จะกลับมาเป็นเหมือนเดิม (รวมถึงน้ำหนักกิโลสองกิโลที่หายไปก็จะไหลกลับมา) สิ่งเดียวที่จะเกิดขึ้นก็คือคุณได้ใช้ชีวิตไปหนึ่งอาทิตย์ที่ทรมานและไร้ประโยชน์

จบแล้วครับ ก็ผมหวังว่าบทความอันนี้ได้มาซึ่งความบันเทิงและความรู้ ซึ่งได้แปรพันธุ์จากจุดประสงค์ตอนแรกที่ผมวางไว้ (มีเกร็ดมีผงความรู้เลอะเทะเต็มไปหมด) จำใว้นะครับว่าอย่าไปเชื่อใจกับคำแนะนำต่างๆบนอินเตอร์เน็ตเป็นเรื่อยไป อย่าใจง่าย ถ้าเปรียบเทียบอินเตอร์เน็ตเป็นบุฟเฟ่ล่ะก็ มันจะมีปูอัดเป็นแน่ (ปลา เอามาอัดทาสีเป็นปู ก็คือข้อมูลที่ทำให้เราเข้าใจผิดได้ง่าย) หรือดอกไม้ปลอมที่กินไม่ได้ (ข้อมูลที่... ไม่จริง) อย่างน้อยก็คิดซักนิดนึงก่อนเชื่อหรือไม่ก็ถามคนอื่นดู เผื่อเค้ารู้

เอาหละ ผมได้ใช้เวลาประมาณสามวันเพื่อที่จะเขียนบทความนี้ขึ้นมา และอีกประมาณหกอาทิตย์ที่แปลมัน เดี๋ยวเราเจอกันคราวหน้า ถ้าอยาก ก็ส่งคำแนะนำนะครับว่าอยากให้ผมเขียนอะไรต่อไป

ป.ล. ต้องขอบคุณคุณ Claire และคุณ Sam ที่ช่วยอ่านและช่วย Edit บทความบทนี้ และคุณแม่สุดที่รักที่ช่วยตรวจภาษาไทย

ถ้ามีผู้ใดสงสัยว่าทำไมผมไม่ได้กล่าวถึงอะดีโนซีน ไทรฟอซเฟส (Adenosine triphosphate/ATP) หรือหน่วยพลังงานของร่ายกายเรานั้น ก็เพราะว่าผมเห็นว่าถ้าใช้ไปคนจะงง และบทความก็อ่านเข้าใจโดยไม่ต้องมีมัน แต่ถ้าท่านผู้อ่านอยากรู้ว่ามันคืออะไรก็ไปถาม Google หรือ Wikipedia ก็ได้ ผมว่าอ่านบทความนี้มาแล้วมันจะเข้าใจได้ง่ายขึ้น

0 notes

xtremegardens · 12 years ago

Text

On: Introduction to Food & Energy Systems

I have seen many posts and pictures on social media platforms (e.g. Facebook) about foods to avoid and weight loss tips. They are mostly good advice, but the way they are presented, and perhaps, translated, sets itself as unintentionally misleading. Therefore, in this article I will attempt to give a basic block of knowledge about food and energy, and building on that, how to understand advice and detect misleading tips on the internet regarding such things. And discredit fad diets. Oh god I hate fad diets. Additionally, building on these knowledge, this article will also go into how to actually lose weight, too.

Why am I doing this? Well, I simply can’t stand the thought of people following bad advice and ruining their health, or just missing out on delicious ‘unhealthy things’. And I have done it before in:

It was a summer project and the publication isn't ground breaking, but damn did it give me motivation for this article.

I recently (a month ago at time of publishing) saw a post with the title “Foods to avoid”, and within its many brightly coloured columns are “salt” and “carbohydrates”. Taken literally to its logical extreme, you’d die so quick from electrolytic imbalance before you can say… Well, nothing, because it’ll take a while, so it’s not really that quick, but still. Regardless, upon close inspection I found that the idea was to reduce the intake of these things, not avoid them completely; all the while providing little information on why they should be avoided (or actually reduced). When these things (Facebook posts, webpages, et cetera) are read by the general public, I found that their understanding of it varies.

The problem that follows is that people with the best of intentions create information, be it in the form of info-graphics or images with texts (or just texts, but that’s boring), and they helpfully post it. That is all well and good until it distorts as it is passed around and rewritten by unskilled people or simply misunderstood, creating mistrusts and incorrect conceptions about food. For example, inforgraphics can be quite cool to look at and therefore more interesting to read, they can be interpreted differently depending on your background and ability to process information. Now, while the example in the section below is about the food preservative nitrate/nitrites, the same ideas apply to weight loss tips regarding food as well.

1. Comprehensive understanding, detects misinformation, with knowledge synthesis

2. Complete understanding with ability to detect misleading information

3. Partial understanding with background in knowledge; are wary or aware of misleading information

4. Basic understanding; may or may not be wary or aware of misinformation

5. Minimal understanding, may or may not be wary or aware of misinformation, and unable to detect them

6. Blind panic when reading about cancer causing foods.

Good quality information is to be found when written by class 1 or 2, but with the problem that they are often difficult to read (encyclopaedic sources such as Wikipedia) or difficult to read AND inaccessible (academic publications, such as journals). Class 3 or below tends to run the risk of creating a Chinese Whispers effects; the material they pass on warps and distorts into misleading information as they are helpfully shared, unless specific measures are taken so that does not happen (such as clear + comprehensive explanation and citations).

Example:

Class 1 & 2: Nitrates (a preservative) in cured foods have been shown to oxidize (chemically transform) into a carcinogen (cancer-causing agent) when exposed to high temperatures for a period of time (say, 240°C). To prevent such incidence occurring, the government declared a minimal level of vitamin C (an antioxidant to prevent the oxidation/transforming reaction) to be added to foods with nitrates as preservative. Furthermore, consumers are advised not to cook foods with nitrates in high heat for any long period of time.

Was that hard to read? Was it too long? But it was clear, wasn’t it? If it was indeed too hard, long or unclear, then there’s my point; my best attempt at fully explaining a fact can still fall over and break its neck.

Class 3 & 4: There are nitrates in cured foods, so you shouldn’t cook them too much or the nitrate will turn carcinogenic, which causes cancer. Vitamin C is added as insurance.

True and sound recommendation, but sometime the trivia that vitamin C is mandatorily added to prevent such a thing from occurring is not stated (Because then you’d have to explain the oxidation mechanism). Sometimes facts are left out in favour of space, and to create short, concise advice. And to the wise words of my Editor: “Being able to convey complex ideas in a concise manner is not easy but man it’s a good skill.”

Class 5: Don’t cook cured foods, it’ll give you cancer! Avoid them whenever possible, as they are preserved by nitrates, a known carcinogen.

Well, you can cook them, but just not at too high a heat or temperature, and we’ve still got Vitamin C, remember? And nitrates are not carcinogenic! Gah!

Class 6: Don’t eat cured food! Do you know they are preserved with nitrates? This preservative is shown to cause cancer, and they keep using it just so they can sell old products! Sign a petition here now to outlaw the use of nitrates in food!

Yes, and then we all die of botulinum poisoning (nitrates are just about the only thing able to prevent it); hardly any traces of information, just blind, imperative panic laced with mistrust and an urgent need to let the world know of the evils of cured food.

Accordingly, here are some information about the energy systems in the body and how to actually lose weight, or gain weight if that’s what you want. I hope that with this quick introduction to food and energy, you will be able to make sound judgement when encountering advice and ‘information’ on the web. First up is the energy balance. This is absolute:

Energy Intake = Energy Output = No net weight change

Energy Intake < Energy Output = Weight loss

Energy Intake > Energy Output = Weight gain

If your body takes in more energy than the energy output, you gain weight. And vice versa, if your body uses up more energy than it takes it, then you lose weight. This is the first law of thermodynamics (The laws of thermodynamics are absolute, physical rules about how energy works). Note that this means you may also gain/lose muscle as well as fat. Whether you lose fat or muscle depends on your diet and the amount and type of physical activity you do; the same is true for weight gain as well.

There are 5 things the body uses for energy:

Alcohol – I put this first because this is the only place I will discuss it. Alcohol provides almost as much energy as fat, so be aware of that when drinking. And by alcohol I mean ethanol; drink the other ones and you’ll go blind and poisoned. I wrote an insane and hilarious article about safe alcohol drinking for the Songkran Festival (Thai New Year), but sadly only functions in Thai.

Phosphocreatine – These are quick bursts of energy, perhaps the initial 100m to 200m of a sprint to catch a robber, or lifting weights. They are quickly depleted within moments and are restored relatively quickly. Chicken breasts and supplements (duh) contain these in small and large amounts, respectively, but phosphocreatine is mostly synthesized by our body.

Carbohydrates – Includes sugar and starches, but also the indigestible fibre. The body stores carbohydrates in the form of glycogen (in muscle and liver) bound to loads of water, and the brain preferentially uses carbohydrate’s simplest form, glucose, for fuel. It converts to fatty acids when intake exceeds use and stored. Skip the section below if you don't want to see more details about the sources and explicit explanations, for all the information whores and mansluts out there (Please don’t be offended. It’s meant to be funny.)

Simple sugar – Occurs in tender, sweet bakeries and are readily absorbed into the body, the cause of the fabled hyperactivity in children, immature teens and childish adults. Can be found in most things, and I think you guys don’t need to point out where they come from. Structurally, they include monosaccharaides (such as glucose, the circulating body simple sugar, and lactose, the milk sugar), disaccharides (sucrose, or table sugar) and oligosaccharides.

Starch – Or complex sugars (polysaccharides). They are longer chain of simpler sugars joined together via glycosidic bonds. These bonds are hydrolysed (broken) when we digest them, resulting in simpler sugars the body can use. Are found in rice, pasta, bread, potatoes, et cetera.

Fibre – Are indigestible sugars which may or may not be soluble. Can be made of glucose, true, but their glycosidic bonds can’t be broken by our body, and therefore their energy content is unavailable to us. Aids in trappings of fat in the gut and facilitate… bowl regularity. Occurs in fruits and vegetables, but I dind’t need to tell you that.

Glycogen – Arrives in 2 types: liver glycogen and muscle glycogen. They are chains of glucose joined together and bounded with water, and readily hydrolysed for energy. When you exercise for ages (>90 minutes) or starve yourself , the initial 1 to 2 kilograms of weight loss are mostly due to the loss of water as it becomes unbound from the depleting glycogen storage.

Protein – The obsessions of bodybuilders, constituent of muscle mass. Not usually used for energy. Undergoes deamination (loses its nitrogen) and converts into fatty acids and carbohydrates when levels are too high or the body lacks carbohydrates, respectively.

Fat – The obsession of weight loss enthusiasts. They are stored in adipose tissues as the body’s long term storage AND you should definitely eat them. It is constantly metabolized as fatty acids at a slow rate. Comes in 2 big types of saturated and unsaturated fats. Note that saturated fats shouldn’t be called the bad fats, and the actual fat that is detrimental to health in any amount is a type of unsaturated fat. Skip the section below if you don't want to see the more complex explanation for them yet, or save it after the end, as it is pretty long. Good god I mean it.

Fat is not really only stored as excess energy, and that’s the end of story. It’s actually really important as cholesterol (derived from fat) is needed as a component in cell membranes (What it does there, however, I will not go into. Otherwise it’ll take me eons to translate this article into Thai). They are also critical in the body’s absorption and storage of fat-soluble vitamins, such as vitamin A, D, E, and K.

So obviously, not having any fat in your diet runs the risk of you experiencing deficiencies in these vitamins, along with its associated symptoms, including mineral deficiencies and their associated symptoms (e.g. anaemia from Iron deficiency); a cascading waterfall of bad health, truly. For those who do this: I applaud your titanic efforts at keeping all fats from your diet, but please relax a little; it’s good for you.

There are a few types of fats in existence, and many foods contain multiple types, but I will go over only the most prominent ones.

Saturated fats: Allegedly the ‘bad’ fat. Its bad reputation is probably because we can actually synthesize these by ourselves and therefore do not need to consume that much of it. Added on with the fact that we can easily consume more than we need, there always seems to be advice about reducing saturated fat intake (the assumption is that we are always consuming too much of it). It is my guess that this result in the idea that since everybody is telling us to eat less of it, it is bad. In truth, it’s actually fine. As you have heard everywhere before: everything in moderation, especially if you exercise.

They come in the fatty bits of steak (the most delicious bit), fries, potato chips, and delightful bakeries. So yes, we probably eat more than we biological need. But then life would be devoid of cheesecakes and steaks. The horrors!

Unsaturated fats: These include monounsaturated and polyunsaturated fats. An explanation: monounsaturated fats only have 1 double bond between the carbons in its fatty acid chain, whilst polyunsaturated ones have more than one. It’s very technical, and if you didn’t know about it, there’s no need to think about it too hard.

Anyway, since foods that are high in one (or both) of these usually have the other one, I shall list them together: avocadoes, olives and olive oil, and salmon. It has been scientifically shown that diets high in these fats confer benefits, and therefore these are the good fats. I won’t go into details, except know that trans-fat is a type of unnatural, unsaturated fat that causes your heart’s blood vessels to clog up through a mechanism called atherosclerosis, which I will also not explain. But these are still fats, so if you overeat they will convert into adipose tissues and wider hips.

Your body uses energy, generally, in 3 ways:

Resting metabolism: heat generation, and the general processes that keeps you alive

Physical activities: working, walking, exercise and sports

Anabolic energy: energy used to build up stuff in our body

Stuff includes the creation and renewing of various components of the body, such as new blood cells, muscle fibre (either as renewal or muscle gain), wound healing, and such. Conversion of glucose molecules (by linking them and binding water) into glycogen is anabolic energy, or anabolism.

At rest, about 70% of your body’s energy derives from fat, and the other 30% from carbohydrates. Protein is not usually used for energy, unless there is a significant lack of carbohydrate or very long bouts of exercise (>90 minutes). So, when you are working in your office or sleeping, you are slowly losing fat and glucose/carbohydrates.

At light to moderate activity, the amount of fat you metabolized is increased. Unfortunately, there is a rather low limit on how fast your body can metabolize fat for energy, and the rest is made up by carbohydrates (Jogging, for example). Intense activities (for a period of time, not weight lifting or 100m sprint) burns fat at the maximum rate, lots of carbohydrates (almost ~100% of energy output), and may break down protein (Long distance Running, for example).

Basically, if you want to lose weight, or rather, lose body fat: the best way to go about it is for your body to use the maximum amount of fat for the longest period of time. This translates to moderate running or biking, as generally those are the physical activities you can sustain for the longest time before running out of glycogen (the body’s store of sugar/glucose/carbohydrates) and triggering fatigue. This will deplete your fat stores. It also has the benefits of promoting better cardiovascular health and improved aerobic endurance, as well as leg strength.

What to eat? Well, anything, really, as long as the intake doesn’t exceed the output. It’s no point running 10km and burning 720 (kilo) calories if you’re just going to have a litre of ice cream. So really, regular exercise and the right amount of food gets you weight loss.

But what should “anything” be, you ask. Well, there is a titanic variety of diet choices out there, but here are some recommendations, with actual explanations.

Some protein, perhaps about 180g – 200g of chicken breast or equivalent a day. You don’t want to be losing strength, as long aerobic exercise can cause small amount of protein to be metabolized. A bit more if you want to gain muscle mass and lift weights, depending on your exercise regime and… money.

Infinite amount of vegetables. Have as many carrots as you like, have tons of celery if you feel like it. These fill you up and do not have any significant amount of energy. It has also been show to slightly decrease amount of fat absorption in the intestines, which automatically reduces your fat intake.

It’s true what they say (or may not, depending on where you live) that eating carrots can turn you freaky orange. This can, and will, happen if you eat kilograms of the stuff every day for months. This occurs from the pigments in the carrots (called β-carotene) collecting in your skin. It is not harmful, and perhaps can even be attractive in mild level, like a nutritious tan.

If you are going to exercise and sweat a lot, then salt is your friend. Eat it. Drink it in water. Try mineral drinks, if you want (Although have a look at their label first; they may be too sugary for your liking; why, fruit juice with some salt can be quite delicious!). This will replace your lost electrolytes. French fries and potato chips come to mind; but only the smallest serving available, and if you have been exercising for 60 minutes or more.

In a similar vein, do eat something, preferably within the hour, that will refill your glycogen storage, so you can feel fresh and come back and exercise again the next day (Or next time)! Ie. a carbohydrate rich food source. For example, an actual meal you normally eat if the time is right, or a glass of milkshake, or several bananas, if you are that way inclined.

Really, a healthy, balanced diet is usually the easiest to go by and adhere to. However, there are several fad diets or advice that I particularly find irksome, peppered on the internet and in real life:

“Avoid unsaturated fat, especially trans fatty acid, as it contributes to artery blockage and makes your skin looks older”

Eh, it’s actually the unsaturated fat that is better for you; the poly- and mono- unsaturated fats found in olive oil, for example. Or the omega 3 and omega 6 fatty acids. While it’s true you SHOULD avoid trans unsaturated fat, avoiding all unsaturated fats forever results in death.

“Avoid candies and lollies, as the sugar in them irritates the body and causes wrinkles.”

Let us all be dumbstruck at how glucose causes irritation in the body, everybody. There may have been some truth in there about composition of some particular candies or its ingredients, but it’s long lost. Of course, that's not to say that you SHOULD liberally eat candies. It still has titanic amount of sugars, and that's why you should regulate their consumption, not because it's toxic.

“Avoid monosodium glutamate, as it causes hair loss and headache.”

No it doesn’t. And only a fraction of people will experience allergic reaction to it and get headache. Monosodium glutamate is used to impart an umami flavour, and has the E number of E621. Particularly prevalent in Asian countries in its use.

Eat according to your blood type (Blood group diet)

Ridiculous. In a similar concept to blood group personality that my friends so like to post on Facebook, your red blood cell antigen (or lack thereof for AB), does not in any way influence your personality or dietary needs.

Low carbohydrate diets/Atkin’s diet

One of the very hotly debated diets in the last century, this diet has been discussed forever. From what I understand, it is a diet very low in carbohydrate, substituting its energy value with protein and fat.

This decreases the level of insulin secretion and thus helps with insulin resistance (a condition associated with diabetes). Also, the body should enter a ketogenic state, using up fatty acids instead of glucose. Therefore, this should lead to fat loss because no more fat are deposited through conversion from glucose/carbohydrates.

Of course, if you substitute the same energy values from carbohydrates, how it leads to overall weight loss is beyond me.

I am professionally neutral to it, but lifestyle-wise, I think it’s not worth the trouble.

It may work, but I rather enjoy my noodles and rice.

Increasing my meat intake is hard and expensive.

There are strains on liver as you excrete the nitrogen from broken down protein.

Lowers performance in high intensity, short interval exercise e.g. sprints and weight lifting

Liquid Diets

For the love of everything what are these people thinking. Drinking only liquid food, such as that ridiculous lemon tea diet, is the epitome of fad diets: It confers minimal benefits and a titanic wave of harm and discomfort.

Supposedly, say, drinking only lemon tea or juice for an arbitrary period ‘cleanses’ your inside, and ‘detoxify’ your body. And by detoxify I mean deprive it of nutrients. Yes, you will be cleansed of nutrients and energy, likely resulting in you drinking tsunamis of the stuff, peeing waterfalls and being uncomfortable and irritable all the time. You’ll run out of glycogen, for one, which turns on your body’s starvation mode. All growth and repair (e.g. wound healing) slows down, you are insanely hungry, cognitive functions decrease and life is miserable.

Luckily, as soon as you eat again everything (including, perhaps, the 1kg weight loss made entirely of water) is reversed and the only thing that’s happened is you had a miserable week. Unless of course you happen to slap your friend that dares to eat solid food in front of you. Very bad manners.

So, in conclusion, I hope you have enjoyed my article, which you can clearly see mutated a little bit along the way, littered with random food facts. Just remember, don’t immediately trust facts when you read them on the internet; the web is a food golden platter of knowledge, but contains processed fish masquerading as crab (i.e. misleading information) and gaudy plastic flowers (Things that are wrong. I’m not going to type “facts that are wrong”, because that’s oxymory). Think for a few seconds if it makes sense.

There we have it, almost a month of my time writing this article. I’ll see you next time, and feel free to suggest what I should write about next, my small, small (but awesome) audience.

P.S. Much thanks to my friend Claire, a graduate of Nutrition who helped edited this article, and my friend Sam, whose helpful comments helped rounded it out, and my mother who checked my Thai language version of this article.

P.S.S If anyone is wondering why I didn’t mention adenosine triphosphate, or ATP, the body’s energy currency, it is because I thought I would be able to convey my thoughts well enough without it. Nevertheless, Google or Wikipedia it if you want, as I hope that by having read this you’ll be able to much easier understand what it is.

#nutrition #fad diets #science #food #liquid diet

3 notes · View notes

xtremegardens · 12 years ago

Text

ว่าถึงเรื่องเหล้าๆเบียร์ๆ

จริงๆแล้วผมเป็นคนชอบกินเหล้านะ เบียร์ก็ได้ ยิ่งเบียร์จืดๆยังกะน้ำอย่างลีโอเนี่ย ดื่มได้เกือบเหมือนน้ำเลย แต่ก็ไม่ได้ดื่มบ่อยหรอก เพราะว่าถ้าผมจะดื่มจะไม่ดื่มน้อยๆ… โอกาสเลยไม่มาหา

แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นตอนนี้ได้ใกล้เวลาของเทศการที่ว่าจะรื่นเ��ิงที่สุดของไทยก็ได้ ซึ่งก็คือวันสงกรานต์นั่นเอง เป็นเทศกาลที่หลายปีแล้วก็ได้เกิดปัญหาหลายอย่างจากการดื่มสุราอย่างไม่รับผิดชอบและขาดความรู้ ได้นำผลร้ายตามมาเป็นคันรถกระบะ (ที่เราขึ้นไปเล่นน้ำไม่ได้แล้ว!?) ผลร้ายที่กล่าวมาคืออาการเมาค้าง หรือแฮงค์ เป็นอันตรายอย่างยิ่ง จะมีอาการไม่สบายเนี้อสบายตัว ปากแห้งปากแตกเลือดซิบเป็นแวมไพร์ นอกจากกินเลือดแล้วยังต้องใส่แว่นดำระเคืองตีน ถูกแสงอาทิตย์ไม่ได้ แสบร้อนลูกกะตาและกายาอยากมุดไปที่อับแสงเย็นๆ และชื้นเล็กน้อยเพื่อดูดซับน้ำเข้าร่ายการ ดั่งหอยทากที่ผมรังเกียจ (ให้ตายซิผมล่ะเกลียดหอยทากจริงๆ น่าขยะแขยงเป็นที่สุด) ปวดเศียรอย่างสาหัสราวว่ามีใครมาประมูลงานก่อสร้างและดำเนินการก่อสร้างบนหัว ด้วยเทคโนโลยีสว่านไ��แทเนี่ยมที่ทันสมัยที่สุด คิดอะไรไม่ออก จะสรงน้ำพระก็เอาน้ำมนต์ไปราดหัวหลาน หลานคันหัววิ่งหนีน้าเมาแฮงค์ตกบันไดไส้เลื่อนอีกบาดนิ อับอายขายหน้าประชาผักชีมีแต่สิ่งบ๊งามแม๊ะ (ขออภัยเล็กน้อย วันนี้ผมเมาชาหนักนิดหน่อย)

ดังนั้น เพื่อไม่ให้เหตุการณ์ดังนั้นเกิดขึ้น ผมขอนำเสนอสิ่งเล็กๆน้อยต่างๆที่เพื่อนๆ พี่ๆ น้องๆ ลุง ป้า น้า อาทำได้แต่หลานทำไม่ได้ (หลานผมมันยังเด็กๆอยู่เลย เอาเหล้าให้มันกินเดี๋ยวงานเข้าล้นถาด) เพราะว่าจะห้ามก็ห้ามไม่ได้หรอก เดี๋ยวชีวิตก็ตกสีหมด

อันแรก เวลาจะดื่มอะไรน่ะ เหล้า เบียร์ ไวน์ โอเลี้ยง นมเย็น ดื่มช้าๆก็ได้ เวลามีทั้งวัน เวลามีทั้งคืน เวลามีตั้ง 3 วัน ไม่ต้องรีบ เดี๋ยวสำลัก (แต่ถ้าแข่งกันดื่มอันนั้นเซิญตามอัธยาศัย) แอลกอฮอล์จะได้เข้าเลือดอย่างเป็นระเบียบ ไม่ไปทำช้อกอะไรเรา เพราะถ้าดื่มแบบเร็วจริงๆโดยไอ้ที่ดื่มเข้าไปเป็นเหล้า ถ้าไม่เคยทำไปแล้วไม่ตายอาจตายได้ โดยยิ่งจะน่าเศร้าปนตลกร้ายถ้ามีเพื่อนพูดออกมาว่า

“มึงจะรีบดื่มไปตายที่ไหน”

แล้วก็ช๊อกแอลกอฮอล์ตายจริงๆนะเออ

ใช่แล้ว ผมเขียนขู่น๊ะ แต่มันก็เกิดขึ้นได้จริงๆ ระวังด้วยเด้อ ไม่อยากไปงานศพใคร

อีกอันนึงคือระวังนิดนึง เอ้ย ไม่นิดนึงหรอก มากๆเลย เวลาคนเอาของฟรีมาให้ดื่ม/กิน

ก็จริงอยู่ เทศกาลรื่นเริงฉลองปีใหม่ไทยอาจมีคนใจดีเอาของมาแจกก็ได้ แต่เพื่อนผมมาเที่ยวเมืองไทยด้วยกันมันโดนมอมยา ตื่นมาอีกทีอยู่ในคุกเกาะเสม็ดเพราะพอมันเมายาแล้วมันอาละวาด ต่อยตำรวจนอกเครื่องแบบไหล่หลุดไปหนึ่งนาย แต่โชคดีตรงที่ว่ามันไปเที่ยวไม่พกอะไรไปเลย เงินก็ใช้หมดแล้ว มิได้ถูกขโมยทรัพย์แต่อย่างได (ค่าทำแผลมันนะสิ 3000 บาท กระเป๋าตังมันก็ทำหายเอง ส้มตำก็ไม่ลองกิน บังอาจบอกว่ามาเที่ยวเมืองไทย) ก็ระวังตัวไว้ มิฉะนั้นคุณอาจถูกมอมยา ชกต่อยและนอนคุกได้

สิ่งที่สามคือก่อนดื่มอะไรแล้วก็ไหลไปกับมัน แนะนำว่าให้กินเนื้อแดงซักชิ้นสองชิ้น หรือยกฝูงไปกินเนื้อกระทะเลยก็ได้ (แต่ร้านจะเปิดหรือไม่มิอาจทราบได้ นอกจากว่าโทรไปถาม ถ้าเค้าไม่รับก็จบ) ทั้งนี้เป็นการเพิ่มวิตามีน B ต่างๆนาๆชนิด (มันมี B1, B2, B3, B5, B6, B7, B9, และ B12) ซึ่งมีส่วยในการสลายแอลกอฮอล์โดยตรง มันก็ไม่ได้สลายเร็วขึ้นหรอก (สำหรับท่านที่ย่านฟ้าวเบิ้ดเมา) มันแค่ป้องกันไม่ให้ร่างกายเราขาดวิตามินพวกนั้น เป็นการรักษาสุขภาพ เป็นการถนอมตับของเรา แถมอาจจะช่วยลดอาการเมาค้างก็เป็นได้ เพราะวิตามินพวกนั้นมันเป็น co-enzyme หรือ catalyst ของตับนี่แหละ (ลืมแล้ว) หรือจะกินเป็นเม็ดวิตามินก็ได้

อีกอันนึงที่แนะนำให้กินก็คือวิตามินซี เหมือนเดิม เป็นเม็ดก็ได้เป็นผลไม้ก็ได้ ก่อนจะเมาไม่รู้เรื่องน่ะมีน้ำส้มก็ดื่มมันเข้าไป อึกๆๆๆ ร่างกายจะได้ไม่ขาดมัน เพราะมันก็จะถูกใช้ในกระบวรการย่อยสลายแอลกอฮอล์เหมือนกัน

สุดท้ายก็ดื่มน้ำมากๆ อาการเมาค้างหลายๆอย่างก็เกิดจากร่างกานขาดน้ำนี่แหละ ทั้งผิวแห้งปากแตกก็แก้ได้ ปวดหัวก็คลาย (ก็มันปวดเพราะสมองขาดน้ำฮั่นล่ะ) ถึงเบียร์มันมีน้ำเยอะก็ดื่มเข่าไป ฉี่บ่อยๆก็ไม่ต้องเกรง ห้องน้ำไม่น่ากลัว คุ้มกับวันต่อมาที่ (คงจะข้อนข้าง) สดใส

สรุปก็คือ

ดื่มสุราด้วยความเร็วปานกลาง จะได้ไม่ตาย

ระวังโดนมอมยา จะได้ไม่ต้องนอนคุก

กินเนื้อกินน้ำส้มเพิ่มวิตามิน เพื่อช่วยตับ

ดื่มน้ำให้มหาศาล ป้องกันการแฮงค์ให้ไกลแสนไกล

ขอให้สงกรานต์นี้เล่นน้ำกันอย่างสนุกและปลอดภัยนะครับ

0 notes

xtremegardens · 12 years ago

Text

Announce: On Realm Change

Disclaimer: This post is entirely about my personal life, and contains small quantities of army related-words. Skip to the end if you wish.

Today is the 7th day after the anniversary of my return to Thailand from New Zealand. I will now tell the story of how it is that it came from a planned 2 months time in Thailand, but how did I end up staying here for a year already, with no plans of going back any time soon?

Here I am just before graduation, with HPLC machine.

What was that? Ed has leprosy so Immigration refused his entry? He has a son now that he has to stay and look after?

As much as I want a child, that’s not now, and I don’t have leprosy. I will tell now.

Last year, I thought to myself that I wanted to come back for the compulsory army service, so it can be over and done with and not haunt me anymore. I decided that I will only finish the 2 months training and return to look for a job in New Zealand.

Turns out that after I finished my training I wanted to stay and experience Thailand a bit more, what it’s like to live here. That is because I have not lived here for so long. While it’s true that I come back home every year, it’s no more than 1 month, and I feel like a tourist in my own country (Just not as travelly as a tourist). Therefore, I decided to stay stationed at the Kaiprajak army base, with the class of 1/55, or 1/12, whichever calendar you look at.

Sleeping quarters, with friends. Big (Far right) is a Dad now, while Thor (Middle left) is an instructor now, training our junior. His voice is ridiculously loud; when I was standard bearer and stood next to him, whenever he gives order my ear wants to gives out.

Then, just before discharging, I thought that I should be ordained as a monk, for personal reasons (Mother was shocked to the extreme). So, I spent 24 days as a Monk and another 7 days as a novice (beforehand, though). I got theological knowledge, got friends, and got to hear ghosts.

When I was a new monk, in Wat Marbjan's main temple.

After my disrobing, I began to give thought to my return to NZ, even looking at tickets, thinking I will go back in February.

Then, opportunity struck and I had a chance to train at Nestle, in Bangpoo in Samut Prakarn province. I proceeded to book an apartment (I even fragged a friend of mine and his girlfriend shopping for a table and chairs, and had them drive me back… Which I will do again, now that I am here to stay). Funnily enough, I kept thinking I won’t use them for long.

My lovely colleagues and beloved boss, at Nestle canteen.

Again, I thought I’ll train at Nestle for only 3 months and go back to Dunedin to do my PhD… But then I passed their job interview and got a permanent position.

In conclusion, I am not coming back to New Zealand, and will remain in Thailand.

P.S. For those friends who thought I was coming back, I am sorry, but with the internet these days and my increasingly stable internet connection, we can write messages, and even Skype!

As it were, this blog will no longer be focused exclusively on army things, but life in general now, as I have been discharged from the army. Topics to look forward to? I'm not sure, but there will still be the occasional army articles, but there will definitely be food related posts, as well as more general Thai culture.

3 notes · View notes

xtremegardens · 12 years ago

Text

ประกาศ: ว่าถึงการเปลี่ยนแดน

วันนี้ก็เป็นวันที่ 7 แล้วสินะ หลังจากวันครบรอบ 1 ปีที่ผมกลับมาอยู่เมืองไทยจากนิวซีแลนด์ ผมก็เลยจะมาเล่าสู่กันฟังว่ามันเกิดขึ้นได้ยังไง จากที่เคยสัญญาเพื่อนๆที่นิวซีแลนด์ว่าจะมาอยู่ไทยแค่ 2 เดือน แต่ไหงทำมั๊ยทำไมไหลมาซะเต็มปี แถวไม่มีวี่แววว่าจะกลับไปแม๊ะ

นี่ผม กำลังจะเรียนจบแล้ว กับเครื่อง HPLC ก่อนกลับมาเมืองไทย

อะไรนะ ไอ้เอ็ดเป็นโรคเรื้อนหรอ เค้าถึงไม่ให้เข้าประเทศ หรือมันไปทำสาวท้อง ต้องอยู่ดูแลลูก?

ผมอยากมีลูกอยู่ แต่ยังไม่ใช่ตอนนี้ เรื้อนก็ไม่ได้เป็น เดี๋ยวผมจะเล่าให้ฟัง

ปีที่แล้วผมคิดไว้ว่าจะกลับมาเกณฑ์ทหาร มันจะได้จบๆไม่ต้องมาคอยหลอกหลอนผม ก็เลยตัดสินใจไว้ว่าจะเอาแค่ฝึกเสร็จ 2 เดือน พอ กลับ ไปหางานทำที่นิวซีแลนด์

ปรากฏว่าพอฝึกเสร็จชักไม่อยากกลับแระ อยากอยู่ดูเมืองไทยต่ออีกนิดว่ามันเป็นยังไง ก็คนไม่เคยอยู่เนาะ จริงอยู่ที่ผมกลับทุกปี แต่กลับแต่ละทีก็ไม่เกินเดือนนึง มันก็เหมือนนักท่องเที่ยวนั่นแหละ แค่ไม่ได้เที่ยวเท่านักท่องเที่ยว ก็เลยตัดสินใจอยู่ประจำการที่โรงพยาบาลค่ายประจักษ์ศิลปาคมกับเพื่อนๆผลัด 1/55

โรงนอน และเพื่อนๆ บิ๊ก (ขวาสุด) เป็นพ่อแล้วด้วย ส่วนต่อ (ซ้ายกลาง) ก็ไปเป็นคณูฝึกทหารรุ่นน้อง เสียงมันดังมาก ตอนผมเป็นพลธงมันสั่งหมวด 1 ทีไรหูจะแตก

บัดทินิ ก่อนปลดนิดๆผมคิดไปว่าจะไปบวช (คุณแม่ตกใจอย่างรุนแรง) ก็เลยไปบวชอยู่วัดมาบจันทร์อยู่ 24 วัน อยู่วัดอีก 7 วัน เจออะไรเยอะเลย ได้ธรรมะ ได้เพื่อน ได้เจอเปรต ได้เวลาคิดอะไรหลายอย่าง เดี๋ยวว่างๆผมจะมาเขียนให้อ่านเล่น

ตอนบวชใหม่ๆ ณ อุโบสถ วัดมาบจันทร์

พอสึกออกมาก็คิดไว้แล้วหละว่าจะกลับเดือนไหนดี ดูๆตั๋วแล้วด้วย กะไว้ว่าซักกุมพาก็ไปแล้ว

แต่โอกาสก็เข้ามาหาผม ปรากฏว่าว่าผมได้ไปฝึกงานที่ Nestle บางปูที่สมุทรปราการ จองห้องไว้อย่างดี (แถมลากเพื่อนกับแฟนเพื่อนไปซื้อโต๊ะซื้อเก้าอี้ที่อิเกียร์แล้วให้มาส่งที่ห้อง… เดี๋ยวลากไปอีก ได้อยู่นานแล้วนิ) แต่ตอนซื้อก็คิดไปคิดมาว่าซื้อไปก็ไม่ได้ไช้นานหรอก

พี่ๆที่ทำงาน และหัวหน้าที่รักของพวกเรา ที่โรงอาหาร Nestle บางปู

ก็ว่าจะฝึกงาน 3 เดือนแล้วก็กลับไปเรียนเอก แต่พอเอาไปเอามาดันสัมภาษณ์ผ่าน ได้เป็นงานประจำไปซะงั้น

สรุป ไม่ต้องกลับแล้วนิวซีแลนย์ อยู่นี่แหละ

0 notes

xtremegardens · 12 years ago

Text

ว่าถึงการลา ขาด และหนีไปเที่ยวกลางคืน

ขอโทษนะครับที่ผมไม่ได้เขียนมาตั้งนานสำหรับผู้อ่านที่ (คงจะ) น้อยนิด (แต่ก็น่าชื่นชม) ของผม ผมไปบวชมาพักหนึ่งและก็พึ่งสึกออกมา แต่ผมว่าพวกคุณคุ้มครับและผมก็ว่ามันจะเขียนสนุก ดังนั้น เริ่มกันเลย:

มื้อนี่ผมจะคุยเกี่ยวกับเวลาที่คน ‘ออก’ จากค่ายทหารโดยวิธีต่างๆ และด้วยที่ว่านี่จะครั้งแรกที่ผมจะเขียนบทความสองภาษา ลองดูนะครับว่าท่านผู้อ่านดูมันออกไหม (สำหรับท่านที่อ่านได้ทั้งไทยและอังกฤษนะครับ) และเมื่อมันเป็นภาษาไทยและอาจถูกคำด่าจากอินเตอร์เน็ดแผดเผา ผมขอออกตัวก่อนนะครับว่าผมเขียนบทความพวกนี้เพื่อความบัณเทิงและให้ความรู้ และมันกลั่นมาจากประสบการณ์ส่วนตัวของผมและเพื่อน ดังนั้น รายละเอียดของมันก็อาจจะไม่เหมือนประสบการณ์ของคนอื่นๆ (แปลกมากๆ เขียน 2 ภาษานิ!)

ปลดอย่างเป็นทางการ

ไอ้การปลดทหารนี่แหละที่ทหารหลายๆคน (หลายจนน่าตกใจ) ตั้งหน้าตั้งตา ตั้งเข่าตั้งอวัยวะทุกส่วยรอคอย พีธีปลดจะเกิดขึ้นเมื่อรับราชการทหารเสร็จแล้ว (ไม่ต้องบอกก็รู้) และมันจะไม่เหมือนกันสำหรับแต่ละคน

เพื่อทวนความทรงจำ คูณสามารถไปได้ 2 ทาง: สมัครหรือจับได้ใบแดง และหลังจากนั้นระดับการศึกษาของคุณก็เข้ามาเป็นตัวแปร สรุปคู่ที่เห็นบ่อยๆ

- สมัครและมีปริญญาตรีหรือ ป.ว.ส. เป็น 6 เดือน

- สมัครและมี ป.ว.ช. หรือ ม.6 เป็น 1 ปี

- ใบแดงมีปริญญาตรีหรือ ป.ว.ส. เป็น ปี

- สมัครแต่ไม่จบ ม.6 เป็น 2 ปี

- ใบแดงและไม่จบ ม.6 ก็ 2 ปี

แน่นอน เกือบทุกคนที่ไม่จบ ม.6 น่ะไม่ตายไม่สมัครกันหรอก ยกเว้นจะมีเหตุบังคับให้ต้องสมัคร เช่นต้องการงานทำอย่างรุนแรงจากอาการทรัพท์จาง งานอะไรก็ได้ รวมถึงทหารเงินเดือน 9000 บาท หรือ $375NZ, หรือ $270US (ผมได้จริงๆ โดยเฉลี่ย 5400 บาท หรือ $225NZ หรือ $162US หักอะไรสารพัดปริศนามิทราบ) แต่อย่างน้อยก็มีเบี้ยเลี้ยงวันละ 25 บาท (75 บาทถ้าจำหน่ายไปอยู่บ้านนายหรืออยู่กองแผนก)

อย่างไรก็ตาม ออกจากทหารอย่างนี้แหละดีแล้ว คุณ (น่าจะ (ดูอันต่อๆไป) ) ได้รับไช้ชาติ มันเป็นทางการปลอดจากข้อครหาและคุณจะไปทำอะไรกับชีวิตก็ทำได้สบายๆ และก็คงได้เพื่อนเยอะขึ้นเป็นกอบและประสบการณ์อีกเป็นกอง

ปลดอย่างเป็นทางการ – พิเศษ

อันนี้มันก็เหมือนกับอันข้างบนแหละแต่มันขี้เหร่กว่ามาก มี 2 ตัวอย่างที่ผมอยากยกมา

อันดับแรกคือปลดพิการ เกิดขึ้นเมื่อมีอาการบาดเจ็บรุนแรงจนไม่สามารถรับราชการทหารต่อไปได้ ที่น่าสนใจก็คือมีคนปลดแบบนี้จากกองร้อยผม แต่ว่าปลดเพราะมันมีอะไรไม่ปกติเกี่ยวกับแขนนี่แหละแล้วหมอเค้าไม่อยู่ตอนตรวจคัดเลือก ก็เลยได้ปลดไป พร้อมเงิน 500 บาททุกๆเดือน ตลอดไป... (แต่ข้อเสียก็คือ ที่เค้าบอกมานะครับ ว่าไม่ค่อยมีใครอยากจ้างคนมีประวัติว่าพิการหรอก)

อันดับที่สอง ถ้าตายล่ะก็ปลดทันที ถึงแม้ครอบครัวจะได้เงินชดใช้ แต่ว่าไม่มีใครอยากตายหรอก

จำหน่ายไปบ้านนาย

จำหน่ายในที่นี้หมายถึงการออกไปอยู่บ้านนายทหารยศสูงๆ พูดง่ายๆก็คือไปเป็นบัตเลอร์ หรือพูดแรงๆก็ไปเป็นคนใช้ในบ้านนั่นแหละจนกว่าจะปลด ซักพักผมจะเขียนรายระเอียดเรื่องนี้เหมือนกัน แต่สรุปง่ายๆสำหรับตอนนี้ จำหน่ายไปบ้านนายนี่เป็นได้ทั้งสิ่งประเสริฐหรือโชคชะตาแกล้งก็ได้

แต่โดยส่วนมากแล้ว ข้าวน่ะก็อร่อยขึ้น เบี้ยเลี้ยงก็ขึ้นจาก 25 เป็น 75 ต่อวัน โดยไม่นับเงินที่นายอาจให้เป็นส่วนตัวด้วย ทหารสามารถนำวิทยายุทธที่ฝึกมา 10 อาทิตย์ไปรดน้ำต้นไม้ รีดผ้า ทำอาหาร สารพัดงาน ถ้าโชคเลวหน่อยเค้าใช้ไปทำนาด้วยนะเออ (เหมือนเพื่อนผมที่มีชื่อออกทางสิ่งก็สร้างคนนึง ได้ยินมาว่านายชายเคร่ง แต่คุนนายใจดุจก้อนหินดำร��าว อันนี้เพื่อนไม่ได้พูดนะครับ ผมด่าเอง)

แต่นี่ไม่ได้ดูถูกเพื่อนๆที่จำหน่ายนะครับ ที่อื่นๆทหารก็ปฎิบัติหน้าที่เซ็งๆได้เหมือนกัน ในความทรงจำผม ต้องมีใครซักคนล่ะจะมาจับทหารไปตัดหญ้าไม่ที่ไดก็ที่นึง

จำหน่ายปริศนา

นี่ก็เป็นอีกอย่างหนึ่งที่ทหารหลายนายต้องการ แล้วก็ทำจริงๆกันไม่น้อย ว่าง่ายๆก็คือยกเงินเดือนให้ผู้บังคับบัญชา ตกลงกันแล้วๆก็เมือบ้านบัดทินิ บ๊ยาก

ถึงแม้มันอาจจะฟังดูไม่รักชาติ โดยเฉพาะถึงผู้อ่านภาษาอังกฤษของผม ระบบนี้มันก็สมเหตุสมผลนะถ้ามองผ่านสายตาพวกเค้า สมมุตินะว่าคุณมีสวนยางไว้กรีดขาย (หรือกรีดไว้กินก็ได้ แต่ตายเด้อ) รายได้กรีดยางรวมยิงปืนไล่โจรสวน (จริงๆ) น่ะเยอะกว่าเงินเดือนทหารอีก สรุปคือค่ายไม่ต้องเสียงบ (อันน้อยนิด) ไปจ่ายค่ากินค่าอยู่ให้คุณ ผู้บังคับบัญชาได้เงินเพื่อม คุณได้อยู่กับลูกเมีย (ถ้ามี เค้าจะได้ไม่ทิ้ง) แถมรายได้เยอะขึ้นอีก ตามอุดมคติแล้วข้อเสียก็มีอยู่ แต่ตอนนี้ระบบนี้มันใช้ได้อยู่

ป.ล. คุณน่ะจะทำแบบนี้ก็ได้เป็นบางครั้งบางคราว เช่น 1 เดือน 2 เดือน 4 เดือน... เพื่อนผมคนนึงเมียพึ่งทิ้งเค้า (และลูก!) ไป ตอนนี้ก็จำหน่ายอยู่กับความเศร้าที่บ้านไปเรื่อยๆ

ลา

ที่เว่าๆมาข้างบนหน่ะมันไปแล้วมันค่อนข้างจะไปเลย ไอ้ลาเฉยๆเนี่ยมันอนิจจัง มันไม่บ่ายไม่เที่ยง ตั้งอยู่ (บ้าน) แล้วก็ดับไป ลาไปแล้วก็ต้องกลับมาค่าย

ก็ไม่ต้องอธิบายอะไรมากหรอก ทหารลากลับบ้านได้เป็นธรรมดา อาจจะได้ไปบ่ายวันศุกร์แล้วกลับค่ายก่อน 6 โมงเย็นวันอาทิตย์ทุกๆ 2 อาทิตย์ (นี่ค่ายผมเอง) หรือนานๆทีครั้งละ 5 วัน 10 วัน ฯลฯ กระบวนการก็คือกรอกใบลาและรับใบลาชั่วคราว (ประเภทที่ 2 ) แล้วก็กลับค่ายทันเวลา

โปรดทราบว่าใบลาประเภท 1 เนี่ยไม่ได้เป็นแบบชั่วคราวนะครับ ถ้าคุณถือใบพลาสติกอันประเสริฐใบเล็กๆนี้ใว้ในมือ จะไปใหนก็ไป (ผมเคยถือใบใว้พักนึง จิตใจปลอดโปร่ง)

อีกอย่างนึงที่ควรทราบ ใบลานี่ก็มากับเหตุการณ์ต่างๆได้ เช่นเพื่อนไปงานศพคนสำคัญๆ ไปอยู่กับเมียตอนคลอดลูก เป็นต้น

จำหน่ายทำงาน

จำได้ไหมแต่ก่อนโรงเรียนพาพวกคุณไปดูใบไม้ตอนอยู่อนุบาล (เรามองนายอยู่ นิวซีแลนด์) หรือตอนโรงเรียนพาคุณไปดูโรงฆ่าสัตว์ (ณ ขอนแก่น) อย่างไรก็ตาม จำหน่ายทำงานก็คล้ายๆกัน ไปเช้าเย็นกลับ หรือมากหน่อยก็ไปค้างแรม 2-3 คืน เช่น

- ไปสร้างวัดสร้างเจดีย์

- ทำโรงทานที่วัด (งานโปรดของผมเพราะผมอยู่โภชนาการ ครั้งที่น่าจำที่สุดก็ตอนเอาซาลาเปา 1000 ลูกไปแจก)

- ไปซื้อของกับแม่ๆโภชนาการมาประกอบเลี้ยงผู้ป่วยและกำลังพล

- จัดสถานที่ เช่นสร้างท่าให้พระบรมวงศ์ศานุวงศ์ทรงปล่อยปลา

- ให้น้ำนักวิ่งมาราธอน

- ฯลฯ

งานพวกนี้ก็เหนื่อยนะแต่สนุก แล้วก็เหมือนจะมีแต่อาหารดีๆป็นค่าตอบแทน อีกอย่างนึง (ที่อาจจะบาปมาก) เพื่อนผมบางคนไปสร้างวัดเพราะอยากไปดูผู้สาวแล้วบางคนอาจพาไปซ่ำเซ่าซ่ำบ่าย (เพื่อนบอกว่าทำนอกเขตวัดนะเออ)

ขอให้จริงเท้ออออ!

ไปเฉยๆ (หรือเอิ้นว่าไปซื่อๆ)

นี่ก็คือเวลาทหารออกไปเฉยๆโดยที่อาจไม่ได้ขอหรือเขียนใบลา สำหรับโรงบาลค่ายผมส่วนมากก็แค่เดินเลยกำแพงไปหน้าค่าย ไปเซเว่นบ้านไปกินก่วยเต��๋ยวบ้าง

ปกติแล้วสิบเวรก็รู้แล้วก็ให้ไป เพราะจริงๆแล้วมันก็ไม่มีเหตุผลอะไรมากมายจะมาห้ามกันไปอยู่แล้ว แต่ถึงอย่างงั้นเถอะ จะออกไปเนี่ยจะออกประมาณ 6 ถึง 7 โมงเช้า และ ก่อน 2 ทุ่ม ไม่อย่างนั้นมันดูไม่ดี

หนีเที่ยว

ตามที่ผมเห็นๆมา อันนี้แหละที่สนุก (บวกหวาดเสียว) ที่สุด

ขาดลา

ไอ้หัวข้อเนี่ยภาษาไทยมันสั้นกว่าอังกฤษมาก (งงไหม) ขาดลาก็คือลาเกินกว่ากำหนด ที่ค่ายผมก็คือกลับมาหลัง 6 โมงเย็นวันอาทิตย์ (แต่มันก็มีเวลาที่ไม่แน่ระหว่างตอนนั้นกับทุ่มนึงตอนรวม คุณจะถูกนับว่าขาดไม่ขาดขึ้อยู่กับว่าเค้าชอบคุณขนาดใหนและแก้ตัวยังไง)

แต่ถ้าคุณกลับวันต่อมา (บางคนกลับอาทิตย์หน้าเลย) ก็จะโตนตีก้นหรือโดนขัง หรือไม่โดนอะไรเลย จะว่าโชคก็ไช่ อารมณ์สิบเวร ตัวสิบเวร และสิบเวรเมาหรือเปล่านี้คือตัวแปร

ที่น่าสนใจก็คือบางคนยอมโดนอย่างเต็มใจ (และก้นเลยทีเดียว) ได้อยู่กับลูกเมียอีกวันสองวันหรือหาเงินจำเป็นๆมันก็คุ้มถูกตีถูกขัง ตามที่เพื่อนตัวไม่ค่อยสูงคนนึงพูดไว้กับผมก่อนลากลับบ้าน “ครั้งนี้เราจะขาดลา จะกลับช้าซัก 3 วัน กลับมาก็โดนตีก้น 3 ครั้ง จบ”

คุณจะถูกเรียกว่าขาดลาถึงวันที่ 16 พอถึงวันที่ 17 ปุ้ปก็จะกลายเป็น:

หนี (แต่ในนาม)

ใช่แล้ว เค้าจะจำหน่ายว่าหนีทหาร (*ในเวอชั่นอังกฤษ ผมเล่นคำ desertion กับ desert/dessert ที่แปลว่าหนีทหาร ของหวาน และทะเลทราย แต่เล่นภาษาไทยมันจะมึน) ก็ไม่มีอะไรมากมานถ้าได้โทรมาบอกผู้กองว่าไปใหน ทำไมกลับช้า ซึ่งก็เป็นเช่นนี้กับเพื่อนผมที่สหายทั้งหลายเรียกว่าไอ้หม่ำ (ไปนานโครต ติดเงินผมด้วย แต่เริ่มขี้เกียจทวงและ เดี๋ยวมันก็คืน… มั้ง) โดยส่วยใหญ่ไอ้หนีมันก็อยู่ในนามเฉยๆ มันก็เหมือนขาดลานานๆฮั่นล่ะ

แต่ในช่วงเวลานี้ถ้าไม่โทรมาบอกกันเลยกองร้อยก็จะไปตามอยู่นะ เพราะจริงๆแล้วถ้าหนีไปเลยคุณก็จะกลายเป็นคนเถื่อน หางานหาอะไรทำเป็นทางเป็นการไม่ได้ ก็จะกลายเป็นเหมือนๆกับคนหนีเข้าเมืองไปซะงั้น

หนีจริง

บางครั้งพอบางคนหายไปก็รู้เลยว่ามันไม่กลับมาหรอก อันนี้น่าเศร้านะ ปกติแล้วไม่ว่าขาดลานานเป็นเดือนๆก็กลับได้ก็กลับกันอยู่ ผลัดผมมีอยู่คนนึง เค้าลือกันว่ามันไปขายยาบ้าเป็นอาชีพแล้ว ขอให้มันไม่จริง หรือจริงก็ขอให้มันเลิกเถอะ เพราะว่ายาบ้ามันเป็นยังไงก็รู้ๆกันอยู่ อีกอย่าง ในประเทศไทย โทษประหารน่ะเค้ายังใช้กันอยู่ กลัวมันตาย

#Thai army #military service #ทหาร��ทย

1 note · View note