the-art-of-necessities

[the-art-of-necessities]

[the-art-of-necessities]

Zagreb, October 2024 photo by @zagrebist

[the-art-of-necessities]

#8

Przestaje boleć.

Jak mięśniówka zamrożona po ataku serca, jestem zobojętniała i niezdolna do działania. Znowu mam 15 lat.

Jest Sylwester i dowiaduję się, że między mną i R. to nigdy nie było nic poważnego, że już miesiące wcześniej wybrał kogoś innego i dlatego nie chwytał mnie za rękę na spacerach. Chciał pozostać wierny. Wtedy po raz pierwszy poczułam ten rodzaj spadania, jak gdybym sama była naczyniem, a opadało wszystko we mnie. Spadek ciśnienia, skurcz żołądka, rozdzierający ból. Potem kwiaty, łzy, przeprosiny.

Jest styczeń, moje 17 urodziny. Zdmuchuję świeczki na torcie, ściskając R. za rękę i moim życzeniem jest, by to trwało już zawsze. Tak, proszę, zostaw mnie jeszcze raz, drugi, piętnasty, ale wracaj zawsze, wracaj do mnie zawsze i mów, że kochasz.

Jest 23 stycznia.

Jest 24, 25, 26... Luty, marzec, kwiecień. Rok.

Mijam ich, kiedy jadę autobusem. Trzymają się za ręce. On ma papierosa w dłoni, ona fuksjową szminkę na ustach, zaróżowione policzki i włosy splątane wiatrem. Odwracam wzrok.

Mam 22 lata.

Poznaję cię i składam Ci w dłoniach te ludzkie szczątki, to serce niezdolne do miłości, a ty je tulisz do siebie i uczysz od nowa. Wypełniasz pustki, rozplątujesz węzły i przywracasz światu coś na kształt JA.

Mam 25 lat. Spadam.

Spada wszystko we mnie. Ścisk żołądka. Krew pod paznokciami.

Mam 15 lat.

I już prawie nie boli, bo widać nie mogło być inaczej. Widać te resztki, te kości, te popioły, nigdy nie były zdatne do kochania.

[the-art-of-necessities]

#7

Myślę, że pięknie byłoby, gdybym umarła zanim wydarzył się cały ten bałagan.

Mogłabym mieć wypadek. Mogłabym utonąć. Mogłoby znienacka zatrzymać się serce. Umarłabym, myśląc, że byłam bardzo kochana i to byłoby wszystko, czego kiedykolwiek potrzebowałam.

[the-art-of-necessities]

#6

Dziś jakby dobrze. Uśmiechy jakby te same, pocałunki znajome, a jednak wszystko nie tak. Jednak te usta, które dzielę z widmami innych kobiet, smakują zupełnie inaczej.

Dużo myślę o umieraniu.

[the-art-of-necessities]

#5

Dziś pierwszy raz widziałam plamy opadowe.

Te rumiane kręgi na pośladkach i plecach przypominały zaróżowioną skórę dziecka po kąpieli. Dopiero potem zrozumiałam, że "opadowe" odnosi się do opadania krwi, której jedyną siłą napędową pozostaje grawitacja.

ONA leżała na brzuchu. Nos nienaturalnie oparty na stole, odciśnięte policzki, włosy - mokre i zielonkawe jak trawa morska - rozrzucone wokół głowy. Gdy oddzielono jej skórę od kręgosłupa i zobaczyłam mięśnie, powięzi, kręgi splecione w dziwnej karykaturze życia, pomyślałam, że to już wszystko, co jest.

Potem skalp, w który kiedyś wcierała odżywki i włosy, które zakładała za ucho, plasnęły na stół. I w tej krótkiej chwili, kiedy błysnęła czaszka (równa, gładka, biała), zapomniałam o własnym cierpieniu.

Bo skoro można z człowieka wyjąć narząd po narządzie, skoro można pociąć na plastry, zostawić pustą jamę brzucha z żebrami zwróconymi w kosmos i człowiek ten nie płacze, nie krzyczy, nie skarży się, to znaczy, że jest tylko to.

Tylko to Ciało. Śmieszna powłoka, słaba, ustępująca pod nożem, dającą się zbadać i ocenić.

Skoro język można, wraz z płucami, usunąć przez gardło otwarte, nie do krzyku, a w milczeniu, to jakie znaczenie miały słowa, które tak mnie zraniły?

Skoro mózg to tylko 1342g mieszkające w ciemnej jamie czaszki, a serce - komora, ciach, mięsień brodawkowaty, ciach, aorta, plaster, ciach, plaster

to nie ma bólu.

Jestem Ciało i kocham tylko przypadkiem.

[the-art-of-necessities]

#4

By uniknąć skracania mięśni u zarżniętego zwierzęcia, stosuje się stymulację prądem zmiennym. Pulsujący mięsień zmniejsza rezerwy ATP, zapobiegając sztywnięciu pod wpływem zimna. Dzięki temu mięso pozostaje delikatne.

Może jeśli jeszcze raz powiesz, że mnie kochasz, to serce pozostanie zdatne do spożycia.

[the-art-of-necessities]

Mam 25 lat i na imię

przepaść.

Rozciągam ramiona pomiędzy

KIEDYŚ

a

JUTRO.

Chwytam kurczowo wychudłe korzenie.

TERAZ kotłuje się we mnie rwącym strumieniem. Drąży

skalisty brzeg.

Mam 26 lat i na imię

otchłań.

Pochłaniam

całe

twoje

światło.

[the-art-of-necessities]

[the-art-of-necessities]

Czasem myślę, że nie ma niczego poza Ciałem. Świat jest przedłużeniem Ciała - koślawą odpowiedzią na jego pragnienia. Nie ma niczego poza Ciałem do rżniecią, upiększania, formowania, karmienia, gnicia i wszystko skupia się wokół zachowania tego marnego, wypaczonego konstruktu. Nie ma wolności. Jest jeść, pić, spać, ruchać, patrzeć, dotykać, kochać. Jest zachłanna czarna dziura, której nigdy dość.

[the-art-of-necessities]

#3

Tęskno mi do niewinności sprzed trzech dni. Dziś liście miały kolor przekrwionej śluzówki, a tory nie wydawały się wskazywać celu, lecz być celem samym w sobie. Śniłam wiele razy o chwili, w której jego dłonie staną mi się obce, a jednak kiedy prowadzą mnie przez las, są takie same - miękkie, ciepłe, dobre. Tylko ja już inna.

Obserwuję przeszłość pod mikroskopem. Wiwisekcja rannego organizmu.

Bałam się, że stracę wzrok, a jednak straciłam już dawno i teraz widzę, widzę, a rzeczywistość pali jak spoglądanie w słońce.

[the-art-of-necessities]

Jestem Domem nawiedzonym

radością.

W moich korytarzach duchy wymieniają uprzejmości. Składają pocałunki na widmowych policzkach. Ogrzewają dłonie w zakamarkach

znajomych ciał.

W moich pokojach mieszkają przyszłości. Wieczorami wygrzewają przy kominku nieobecne kręgosłupy. Czasem we mnie

wiatr otwiera okna i

tłucze szyby

wywraca donice

wyrywa drzwi.

I wtedy już cisza, i wtedy już żadne

duchy zjawy upiory

wtedy już

dobrze

[the-art-of-necessities]

from frankenstein

[the-art-of-necessities]

#2

Noszę żałobę po tobie. Opłakuję powidoki spod zamkniętych powiek. Opłakuję przyszłość.

Żal mi tej mnie, którą się stanę i żal mi tej miłości, która - jeśli jeszcze gdzieś czeka - dostanie ze mnie tylko okruchy.

[the-art-of-necessities]

#1

Śmieszne są te twoje sentymenty. Wspominasz dni, w które szukał tylko twoich ramion, tylko twoich słów, tylko twojej miłości. Myślałaś, głupia dziewczyno, że będziesz mu domem. Jak łatwo było pozbierać cię kawałek po kawałku i skleić w coś wartego kochania. Jak łatwo było wszystko to odwrócić. Teraz tylko ci wstyd.

Głupia, głupia, dziewczyno.

[the-art-of-necessities]

Tamta odbiera ci oddech

Ja odbieram ci

Myślę czasem, że chciałabym poznać Tamtą. Nauczyłabym się jej głosu, dłoni, włosów.

Założyłabym Tamtą jak futro w które mógłbyś wplatać

Palce

Słowa

Serce

Tamta w wewnętrznej kieszeni ukryłaby cały mój wstyd. Pochowała blizny między szwami. Otuliła nagie

Zgliszcza.

Tamta odbiera mi oddech

[the-art-of-necessities]

.