#zwerfhonden | Explore Tumblr posts and blogs

modernfilmcanon · 8 months ago

Text

Cannes Daily Dispatch 6

Mes amis du cinéma,

Gisteren zette uw dienaar koers naar La Bocca, een onooglijke voorstad van Cannes waar een paar jaar geleden een futuristisch multiplex (Google maar eens Cineum Cannes + afbeeldingen) werd gebouwd naar een ontwerp van Rudy Ricciotti.

Het Festival de Cannes mag dan wel het belangrijkste filmfestival ter wereld zijn, het kampt ook met een verouderde infrastructuur en een tekort aan zaal- en hotelcapaciteit. Bij de 60ste editie van het filmfestival in Cannes werd daarom een nieuwe, geïmproviseerde bioscoopzaal op het dak van het Palais des Festivals gebouwd in een grote (tijdelijke) tent, maar dat blijft allemaal aan de krappe kant om 40,000 geaccrediteerde bezoekers te bedienen. Die extra zaalcapaciteit in Cineum Cannes is in die zin meer dan welkom.

We besloten er een ochtendwandeling van te maken – grofweg 30 minuten langs het strand, daarna 3 minuten door een pittoresk deel inclusief Romaans kerkje en tot slot 27 minuten over een zelfs naar industrieterreinmaatstaven tamelijk naargeestig industrieterrein; het soort plek waar de ambiance moet komen van een loods die ‘Ambiance Sanitaire’ heet.

De bioscoop zelf biedt het comfort maar ook de sfeerloosheid van een modern multiplex, en uiteraard veel strekkende meters popcorn en haribo. De buzz van de festivalvoorstellingen in Cannes wordt node gemist: op de beste momenten is het bijwonen van een film in Cannes een geweldig live-concert, maar op een industrieterrein in een voorstad van Cannes is die sfeer heel ver weg.

Vandaag de volgende films gezien:

Apprendre van Claire Simon (13/20, Special Screening) is een nieuwe toevoeging aan het genre van de lagereschooldocumentaire (zie ook Favoriten, Être et Avoir), dit keer in Ivry-sur-Seine, een voorstad van Parijs. De schoolklas als mini-samenleving; het blijft een dankbaar onderwerp voor films en documentaires. Deze haalt het niet bij de hierboven genoemde documentaires, maar ik heb nu wel geleerd hoe ik met een paar huis-, tuin- en keukenattributen mijn longinhoud kan berekenen.

Black Dog van Guan Hu (16/20, Un Certain Regard) had de fraaiste landschappen van dit festival te bieden; de film is gesitueerd in een verlaten industriestadje aan de rand van de Gobi-woestijn. We volgen Lang, een zwijgzame ex-bajesklant die terugkeert naar zijn woonplaats en aan de slag gaat bij een patrouilleteam dat zwerfhonden (waarvan er honderden in de stad rondlopen) moet vangen, in de hoop grote bedrijven weer richting de stad te lokken. Lang, zelf een eenzaat, ontwikkelt een bijzondere relatie met een zwarte hazewindhond waar jacht op wordt gemaakt omdat hij rabiës zou hebben. Liefhebbers van Lassie mogen thuisblijven, dit is een rauw portret van het leven in een deel van China dat niet is meegenomen in de stormachtige economische ontwikkeling van het land. Jia Zhangke heeft een mooie gastrol. Aangekocht door Cinéar

The Substance van Coralie Fargeat (17/20) was een nieuw festivalhoogtepunt: een uitzinnige, hypergestileerde, verrukkelijke over-the-top bodyhorrorfilm waarin Demi Moore de voormalige filmster Elisabeth speelt; ooit Oscarwinnares, nu gastvrouw van een fitnessshow op tv. De zenderbazen vinden dat Elisabeth te oud is en willen haar inruilen voor een jongere en lekkerdere vrouw. Bij toeval krijgt Elisabeth te horen over The Substance, een middel dat – als je het injecteert in je eigen lichaam – een jongere, verbeterde versie van jezelf uit je eigen film extraheert. Belangrijke instructie is wel dat je na elke zeven dagen weer een week moet terugkeren in je oude lichaam. Wat er gebeurt als je je niet aan de instructie houdt, moet u zelf maar in de bioscoop gaan ontdekken. Recensenten die dit afdoen als style over substance dwalen: de film is niet alleen een technisch meesterstuk, maar heeft ook nog eens intelligente dingen te zeggen over onze schoonheidsidealen, de angst van jonge vrouwen om oud te worden en de angst van oudere vrouwen voor hun jongere ik. Een film waar nog lang na Cannes over zal worden gepraat. Nog geen distributeur in Nederland maar dat gaat vast niet zo blijven.

Aan het einde van de filmdag mijn eerste walkout tijdens dit festival. Les Femmes Au Balcon van Noémie Merlant (midnight screening) was een incoherent soepzootje met het soort acteerwerk dat ik eerder bij een improvisatieworkshop op de Toneelacademie verwacht dan in een film uit het officiële programma van het filmfestival in Cannes. Elk jaar vertoont Cannes wel een paar films van acteurs/actrices die in de regiestoel plaatsnemen. Tamelijk vaak blijkt dat het toch een ander métier is. Voor het festival al aangekocht door Cinéart, maar ik vermoed dat de film daar lang op de plank zal blijven liggen. Halverwege hield ik het voor gezien (daarom geen score) en ging aan de kabeljauw met prei en aardappel. Ik hoop van u hetzelfde.

Morgen meld ik me met een laatste dispatch; er wacht werk in Maastricht en daarom moet ik dit keer het festival vier dagen voor het einde verlaten. Maar niet voordat ik Ali Abbasi’s kijk op de jonge jaren van Donald Trump heb gezien. Daarvan woensdag verslag in mijn laatste dispatch.

A bientôt,

Mark

0 notes

keynewssuriname · 11 months ago

Text

Dierenbescherming houdt veertiende sterilisatieproject

Het jaarlijkse grote sterilisatieproject van de Stichting Dierenbescherming gaat van start. Honden- en katteneigenaren kunnen sinds 17 februari zich laten registreren voor het steriliseren van hun huisdieren. "Ondanks er meer dan 20.000 operaties zijn uitgevoerd door de Dierenbescherming en haar zusterorganisaties, komen wij op straat nog steeds veel vrouwelijke honden en katten tegen die niet gesteriliseerd zijn. Of ze zijn gedumpt", zegt de organisatie in haar berichtgeving. Sinds 2009 worden er sterilisatieprojecten georganiseerd door de stichting en is dit uitgegroeid tot een groot project. Hoeveel honden en dieren op straat zwerven is niet duidelijk. De stichting geeft aan dat zij bij gebrek aan vrijwilligers de noodzakelijke telling van de zwerfhonden en kattenpopulatie niet kunnen bijhouden. Maar dat er nog veel ongesteriliseerde dieren rondlopen is wel duidelijk, benadrukt de stichting. "Wij doen een beroep op huisdiereigenaren om hun huisdieren, die nog niet gesteriliseerd zijn, te brengen en te voorkomen dat de populatie alsmaar groter wordt." De sterilisaties zullen vanaf 4 maart tot en met 11 maart lopen. Registratie kan dagelijks vanaf 17 februari. De operatiekosten zijn variërend. Voor poezen zijn de kosten SRD 250 en honden SRD 450 per dier. Er zal vooral nadruk worden gelegd op het steriliseren van de vrouwelijke dieren, enkele mannelijke dieren mogen geregistreerd worden. De stichting benadrukt dat het sterilisatieproject alleen voor Surinaamse mix dieren geldt en niet voor rasdieren en of halfras. Read the full article

0 notes

peterpijls1965 · 2 years ago

Text

Alcoholmisbruik is er endemisch, bendeleden bekommeren zich volgens het nieuws ook om zwerfhonden. Disgrace van de Zuid-Afrikaanse Nobelprijswinnaar John Coetzee eindigt met een gevallen wetenschapsman. Tenslotte krijgt hij een baantje in een dierenasiel. Hij maakt er honden af.

Daarvoor schetst In Ongenade van de naar Australië geëmigreerde Coetzee hoe Zuid-Afrika na de vrijlating van Nelson Mandela niet alleen maar de gedroomde Regenboognatie werd die antiapartheidsactivisten beijverden.

John Coetzee is geheelonthouder.

0 notes

arifnews · 3 years ago

Text

Meisje aangevallen door zwerfhond in Al Hoceima

Een tienjarig meisje is afgelopen donderdag aangevallen door een zwerfhond in de wijk Afazar in Al Hoceima. Volgens lokale media liep het meisje serieuze verwondingen op en werd opgenomen in het ziekenhuis. Een bewakingscamera heeft de aanval vastgesteld. Op de beelden is te zien hoe twee vrouwen het meisje snel te hulp schoten. Het meisje is niet het eerste slachtoffer van zwerfhonden dit…

View On WordPress

#aanval #Afazar #Al Hoceima #zwerfhonden

0 notes

renzomt · 4 years ago

Text

dagboek(samenvatting)

Boek: Quarantaine p.1-p.60

dus dit is het nieuwe boek dat we moesten lezen tot nu toe vind ik het boek niet zo leuk het is best seksistisch en heel depressief de protagonist vind ik meer de antagonist, maar ik ben nog niet klaar met het boek dus ik weet nog niet alles.

Er wordt gesproken over een ziekte die langzaam binnen geslopen was in het land en waar men zich niet op voorbereid had ondanks het feit dat het had gekund.

De ziekte had eerst in Afrika gewoed, maar toen had niemand er geld willen in steken. Toen de ziekte ook in zijn land (rijk) oprukte, was het te laat en stierf je of moest je contact met anderen vermijden. Het hele systeem valt als een kaartenhuis ineen, geen water, geen licht, plunderingen, de stad wordt overgenomen door schimmen en zwerfhonden, een stad zonder geluid nu buiten de vogels en af en toe vliegtuigen en drones. Het einde van het "normale" bestaan is een afglijden zonder het dramatisch aspect van grote rampen en plagen. De helden uit de zorg, de politici, iedereen lijkt vertrokken, het is onduidelijk wat er in de verdere buitenwereld gebeurd is nadat de grenzen sloten. Zijn deze ook ten prooi gevallen?

Als arts had het hoofdpersonage, Tomas Augustus (zijn naam wordt pas op pag 42 voor het eerst vermeld…) er ook niet de nodige interesse in gehad, want hij was die zomer verliefd.

Door verwikkelingen in zijn persoonlijk leven had hij echter zijn praktijk als plastisch chirurg moeten sluiten of dat was wat hij zich zelf voorhield en vermeld had op de website.

Nu bracht hij zijn dagen door thuis met TV kijken en fantaseren over Maria.

Hij dacht wel nog de hele tijd aan Maria waar hij verliefd op was geworden. Ze hebben elkaar leren kennen op een "stomvervelend polderfeest", georganiseerd door een patiente van zijn kliniek om haar "nieuwe neus" te vieren.

In deze kliniek werkt hij samen met zijn partner, een verlegen stotterende buitenlander, genaamd Pankaj . Deze illegale partner is via zijn schoonvader, Josef, binnen gehaald en zit vast aan de kliniek die eigenlijk ook de eigendom is van zijn schoonvader. Zijn schoonvader was ooit zijn overbuurman in een straat waar aan de ene kant arbeidershuizen stonden en aan de andere kant villa's. Nadat de vorige bewoner naar een rusthuis gegaan was, had het huis een tijd leeg gestaan.

Toen het terug bewoond werd, bood zijn moeder zich aan om te werken voor het gezin. "Ineens had ze een baan". (Hij weet niet hoe Josef en zijn moeder contact hadden gelegd).

Als kind had hij zich willen loslaten van een bestaan waar hij op neerkeek en een leegte die hij voelde waardoor hij steeds het gevoel had in de verkeerde omgeving terecht gekomen te zijn. daardoor ontwikkelt hij sinds zijn kindertijd een manie om andere mensen te observeren, besluipen en imiteren. hij vermoedt dat dit komt door het feit dat zijn vader zich had teruggetrokken in een semi-vegatieve staat die hij als kind interpreteerde als karakterzwakte, maar waarvan hij nu beseft dat zijn vader aan een depressie leed. Kort na zijn moeder de baan nam, vertrekt zijn vader met de noorderzon naar Frankrijk om een nieuw leven op te bouwen. Hij beseft dat hij dan als een vreemde met zijn moeder verder leeft en dat de machtsverhouding in huis veranderde doordat hij enkel een kind was en zijn moeder door het vertrek van de vader en de job in een ander milieu de hoop koestert op een nieuw bestaan. Ondanks het feit dat zijn moeder hem weghoudt van dit nieuwe bestaan, profiteert het hoofdpersonage van haar afwezigheid bij een kappersbezoek om zelf op verkenning te gaan bij de overbuur die hem laat kennis maken met zijn puber dochter. Hij is onder de indruk van het huis, de charme en onbekende wereld aan de overkant. Maar kan het personage van zijn latere schoonvader, die beschreven wordt als een homofiele oplichter uit het Oostblok die zich met duister zaakjes inliet, nog niet inschatten.

Hij beschrijft een vervelend feest, mensen die leven in lege glamour. Hij laat zich door zijn vrouw Leanne begeleiden naar de feestlocatie (een nieuwbouwboerderij), met wie hij beschrijft een uitzichtloos huwelijk te hebben, maar waar hij aan vastzit door zijn juridische en financiële situatie tot zijn vrouw zelf zou beslissen te vertrekken. Nu ze er niet meer is mist hij haar als een meubelstuk uit zijn bestaan, niet om de diepe relatie die ze nooit gehad hebben.

Terwijl hij zich aan het vervelen is op het feest en zijn vrouw zich lazarus zuipt, staat zijn wereld even stil als hij Maria ontdekt. Hij denkt dat ze de dochter van iemand is, 20 jaar, objectief niet mooi, maar met een energie die hem omver blaast. Na een zeer korte kennismaking, waar Maria interesse blijkt te hebben in mensen zegt hij ineens "Wat wil je hebben om me te neuken"? hij krijgt onmiddellijk het glas rode wijn over hem uitgekieperd na zulke brutale vraag.

Hij zoekt Leanne, die ergens ligt te slapen en vertrekt stante pede, maar blift bij thuiskomst over haar fantaseren. Na het feest doet hij alles om haar naam te achterhalen. Opeens vind hij een briefje in de bus: wat heb je te bieden? met een telnummer.

1 note · View note

hieristhailand · 5 years ago

Text

Aangevallen door zwerfhonden in Thailand: het gebeurt vaker dan je denkt

Het is de nachtmerrie van iedere toerist: worden aangevallen door zwerfhonden in Thailand. Toch is de kans dat dit je kan overkomen groter dan je denkt.

Stel je voor: je bent op een idyllisch eilandje in het zuiden van Thailand. Je hebt een paadje gevonden naar een stil strandje waar je waarschijnlijk de enige toerist bent. Perfect fotomateriaal voor op je Instagram, want: kristalhelder water,…

View On WordPress

#Hondsdolheid #Zwerfhonden

0 notes

jadeoffecierscostarica · 6 years ago

Text

Pura Vida and Relax

Na twee weken in Costa Rica te vertoeven, begin ik eindelijk te beseffen dat ik hier daadwerkelijk echt ben. Maanden heb ik hier naar toe geleefd en nu zit ik hier in de zon die mij verwarmt.

Langzaam begin ik te ontdooien.

De zon doet me zo veel deugd. Mijn pigment wordt langzaam donkerder en mijn gedachten worden lichter.

Ik was zo gestresseerd om deze stap te zetten. Had onbeschrijflijke angsten die gepaard gingen met paniekaanvallen die ik zelfs in mijn slaap had.

Er is iniedergeval een enorme last van mijn schouders gevallen met mijn gezin te leren kennen.

Toch bleef pure blijdschap ongekend en kroop heimwee langzaam naar boven. Tot gisteren.

We arriveerden in Limón. Een stadje dat aan de Caribische oceaan ligt. Mij grootmoeder komt hier vandaan. Mijn roots liggen hier.

In de centrale vallei, waar mijn vader woont, heerst er chaos dat zich vooral in het verkeer vertoont. Ik krijg stress van in de auto te zitten met vader wanneer hij ongeziene inhaalmanoeuvres doet en scheldt en claxonneert. In de rest van het land slaagt de rijstijl van de Tico’s nog steeds nergens op maar de typische Costa Ricaanse mentaliteit wordt me hier aan de kust wel echt duidelijk.

Pura Vida and Relax.

De tijd gaat hier langzamer en er wordt meer van het leven en van de kleine dingen genoten. Iets wat wij in Europa vaak vergeten te doen.

Die mentaliteit heeft ook zijn nadelen. Zo zijn Tico’s nooit op tijd. Maar daar heb ik momenteel niet zo veel last van.

Het fruit is hier extra zoet en de natuur is hier prachtig. Van regenwoud tot vulkanen en een prachtige rijke kust.

Ik heb hier al zo veel verschillende tinten groen gezien. Gisteren zag ik zelfs een capibara en een groep kleine zwarte aapjes in de bomen hangen.

Ik kan niet wachten om één van de nationale natuurparken te bezoeken en meer wilde dieren in hun habitat te zien.

Dit land is een droombestemming maar heeft ook wel zijn kwalen. Zo heeft elk huis tralies voor de deur en voor de ramen en dragen veel mensen een geweer op zak. Katholicisme maakt voorbehoedsmiddelen en abortus een zeer moeilijk onderwerp wat er voor zorgt dat er heel wat ongewenste zwangerschappen plaatsvinden. Zwerfhonden nemen de straten over. Ook is er wel wat armoede. Mensen die letterlijk in huizen wonen gemaakt van metalen platen. Crackies die op straat dingen proberen te verkopen.

Dus bij deze het antwoord op de vraag die ik al een aantal keer heb gekregen. Nee, ik ga hier niet blijven. Ik ben heel dankbaar en blij dat mijn moeder mij heeft grootgebracht in Europa. Maar ik ben ook heel trots dat mijn roots hier liggen en ik hier als local kan komen maar dit land als toerist kan verkennen.

Hoe ik Costa Rica momenteel mag beleven is een droom.

2 notes · View notes

kulabata · 3 years ago

Text

Pamoja

We zijn dus van accommodatie gewisseld, en we slapen nu in een hostel. Met vier mannen liggen we in een klein rieten hutje te zweten. Het heeft iets van die stoommandjes uit de Aziatische keuken, en wij zijn de dumplings. Het idee van de wissel was voornamelijk om ook wat andere mensen te kunnen ontmoeten, wat in een hostel wat makkelijker gaat dan temidden van de evolutieleerontkennende, COVID-onttrekkende Duitsers in de vorige accommodatie. Naast de verdwaalde Texelaar en een Oekraïner genaamd Pablo, hebben we echter relatief weinig aanspraak, tot zich opeens op een avond spontaan een clubje vormt. Naast onze eigen groep, met de aankomst van Nathans vrienden Olivier en Constant inmiddels tot zes man gegroeid, sluiten zich drie rondreizende Duitse vriendinnen met een door hen opgepikte vierde Duitse, en twee Amerikaanse brandweermannen aan. Het blijkt een gouden combinatie.

Het gros blijkt samen in de dorm room te slapen, en de beschuldigingen over en weer van wie het hardst snurkt, zijn niet van de lucht. Als wij al moeilijk slapen in ons stoommandje, dan moet het in de dorm met vijftien andere bedden helemaal een uitdaging zijn (Olivier en Constant zijn al uitgeweken naar een andere slaapplaats iets noordelijker). Met tien tot twaalf man zittend aan een picknickbank bedoeld voor maximaal zes, komen naast alle biertjes ook de kaartspelletjes op tafel. Wanneer we als hele groep met de handen als grote hoorn boven het hoofd in het spel Taco Cat Goat Cheese Pizza een narwal nadoen, met daarbij behorend imaginair geluid (wat voor geluid maakt een narwal??), trekken we geloof ik nogal wat bekijks uit de rest van de bar, maar dat gaat grotendeels aan ons voorbij. De Duitsers en Amerikanen met hun zware accenten laten zich goed persifleren, en de Nederlanders nemen die taak graag op zich. De uren vliegen voorbij en nadat opeens de bar gaat sluiten, overbruggen we de 60 meter naar het strand. Er zijn officieel geen feestjes, maar in een van de strandtenten staat een groep Afrikanen met zelf meegebrachte radio Afro beats te spelen, welke tamelijk vals worden ingezongen door een geïntoxiceerde, wild dansende Française in het midden van de cirkel. Het is goed genoeg om het feestje door te zetten, en hoewel er langzaam maar zeker mensen naar bed gaan, zit de meerderheid diep in de nacht nog in een kring op het strand onder de sterrenhemel. Ik blijk niet de enige dierenliefhebber, en zo verzamelen we binnen redelijk korte tijd ook nog een gevolg van drie zwerfhonden. De mijne heet Donnie, kort voor Donald, omdat hij wit en oranje is (zoals een voormalige president van de V.S.).

Rond een uur of drie vind ik het mooi geweest, en loop met het Duitse trio een stukje terug naar het noorden naar ons hostel. Met even later ook de inlandse wind in de rug bevind ik mij plots in de liedtekst van Gregory Alan Isakov: “Well its 3 a.m. again, like it always seems to be / Drivin' northbound, drivin' homeward, drivin' wind is drivin' me.” De honden lopen met ons mee. Aan de bar van het hostel is de drank opgeborgen, maar zoals bijna alle horeca hier blijven de bar, de ligstoelen en alle tafels gewoon toegankelijk. Niemand doet ook moeilijk als je daar nog even met je zelf meegebrachte consumptie gaat zitten. De honden vallen aan onze voeten in slaap, en stiekem kruipt de tijd nog een aardig stukje door. Het is na vieren als ik mij hardop voorneem om niet vroeg op te gaan om te gaan snorkelen, maar lekker uit te slapen. Dat valt echter niet goed bij een van de Duitse dames: als ik het bij de prijs inbegrepen ontbijt niet ga opeten, kan ik dan in ieder geval even uit bed komen en bestellen? Dan eet zij het wel op. Deze slanke dame moet in bezit zijn van een indrukwekkende eetlust, want het hier geserveerde ontbijt is bepaald niet karig. Vooruit, ik zeg toe. Hoe kan ik na zo’n avond nou weigeren?

0 notes

tipsmaatregelen · 3 years ago

Text

Zwerfhonden geadopteerd uit het buitenland riskeren gedragsproblemen

Zwerfhonden geadopteerd uit het buitenland riskeren gedragsproblemen Er wordt gedacht dat meer mensen tijdens de pandemie een zwerfhond uit het buitenland hebben geadopteerd, wat volgens een observatiestudie zou leiden tot een mogelijke toename van gedragsproblemen. Een persbericht van de Universiteit Utrecht zegt dat de helft van alle ‘patiënten’ in de gedragsklinieken aan het begin van het…

View On WordPress

0 notes

hit-theroad · 7 years ago

Text

Vietnam

Van Singapore vloog ik dus naar mijn laatste bestemming Vietnam! Een land dat al heel lang op mijn lijstje stond en waar ik onwijs veel zin in had. Niet alleen omdat ik er zoveel goede verhalen over had gehoord maar ook omdat ik het land met een van mijn beste vriendinnetjes mocht ontdekken! Annelot was in aantocht, jeej! Ik vloog op Hanoi, de grootste plaats in het noorden van Vietnam. Ik kwam weer aan in de complete chaos en tegenwoordig kan ik daar echt van genieten. Al die gekke drukke mensen om mij heen, het oversteken met duizend scooters zie ik als een soort spelletje, zwerfhonden, zelfs ratten en kakkerlakken doen mij niets meer (zolang ze niet over mij heen lopen natuurlijk;))

Eerste wat gelijk weer opvalt is de intense hitte in Hanoi. Lekker zweten, geloof het of niet ook daar wen je op de een of andere manier aan haha. De eerste dagen een beetje door Hanoi rondgelopen en vooral lopen zenuwen en niet kunnen wachten tot Lot er was haha. En toen mocht ik haar gaan ophalen van het vliegveld! Met een kartonnetje van een pizzadoos met haar naam er op stond ik gewapend aan de uitgang. Toen ik haar zag barste ik in tranen uit, wat een geweldig moment was dat. Zo blij om haar te zien en weer even van iemand van thuis te knuffelen! Het voelde ook gelijk alsof het gisteren was dat ik haar voor het laatste had gezien, heel gek haha.

Na lekker bijkletsen over de veranderingen thuis gingen we de stad samen wat meer verkennen. Heel leuk om te zien hoe An nelot ook overal van genoot! Alles was natuurlijk nieuw voor haar en dat was voor mij ook leuk want dan zag ik ook waar ik mij in het begin inderdaad ook heel erg over verbaasde! Na twee avondjes in Hanoi gingen we verder het noorden in.

Noord-Vietnam

Onze eerste stop in het noorden was Halong Bay. Met een bootcruise gingen we deze baai met honderden kleine eilandjes verkennen. Lekker een beetje varen en veel gelachen om onze reisleidster die Engels sprak met een zwaar Vietnamees accent haha. Nog gekajakt ook en toen heeft Annelot haar eerste wilde aapje gezien haha, super blij! ’s Avonds sliepen we op een onbewoond eiland en hadden we met de groep een klein feestje met beerpong en een kampvuurtje. ’S Nachts was het echt zwaar aan het onweren, lekker tropisch stormpje. Gelukkig was het de volgende dag weer opgeklaard en gingen we terug naar Hanoi. Daar stapte we gelijk op de nachtbus naar Ha Giang. Man die nachtbussen, die ga ik echt missen als kiespijn. Ik had gehoord dat de nachtbussen in Vietnam heel erg fijn waren in vergelijking met andere landen, dus had er wel een goed gevoel bij. Dat hield op toen we door de buschauffeur op de achterbank werden gepropt. Tussen de chinezen in die in je nek lagen te hijgen. Ik denk dat ik oprecht nog nooit zo chagrijnig ben geweest haha. Want de rest van de bus had dus wel een eigen bedje maar omdat de buschauffeur zijn vrienden voorrang wilde geven lagen wij te creperen in de kofferbak hahaha. Ergens rond vier uur ’s nachts kwamen we aan en was de hel voorbij haha. De volgende dag zijn we, lekker Hollands, een stukje gaan fietsen richting een waterval. Verder hebben we een plan gemaakt om de Ha Giang loop te gaan doen. Dit is een rit door het noorden van Vietnam op de motor. Ik besloot zelf te gaan rijden en Annelot ging achterop bij een easyrider (een local die voor jou rijdt). Die avond kreeg ik nog even motorrijles want motorrijden had ik nog geen ervaring mee. Het was een semiautomatische motor dus dat was alleen maar schakelen met je voeten, super makkelijk!

De volgende dag vertrokken we met nog twee meiden uit Quebec (Frans Canada) want zij hadden precies hetzelfde plan als ons. Een van hun reed ook zelf en die andere had ook een easyrider. Dus daar gingen we met zijn zessen richting het noorden. Het motorrijden vond ik echt heel erg leuk, lekker scheuren en je ligt veel stabieler op de weg dan met een scooter! Onderweg zie je zoveel mooie dingen, het is echt een onwijs mooie route. Ook zijn de mensen in het noorden nog helemaal niet gewend aan toerisme, dus iedereen zwaait langs de weg als je voorbij komt rijden. Ook stopten we met de easyriders echt op de lokale plekken. Zo aten we elke maaltijd rijst bij een familie thuis en brachten ze ons naar een dorpje waar ze door middel van weef technieken kleding maakten. Erg leuk! Heel hilarisch wel want de easyriders spraken echt geen woord Engels dus wij zaten elke keer met Google Translate met elkaar te communiceren, ideale uitvinding! ’s Avonds echt heel erg moe zijn van een intensieve dag op de motor en mij een beetje ziek voelen. Maar wel echt heel blij zijn dat we dit zijn gaan doen want wat is het mooi!

De volgende dag reden we richting de grens met China. Dit stuk was zacht uitgedrukt een uitdagend stuk op de motor. Er werd flink aan deze weg gewerkt dus vaak moest je over kapotte wegen, net aangelegde wegen die nog bedekt waren met smeulend asfalt en heel veel grind stukken rijden. Nu is het zo dat je voornamelijk door de bergen rijdt en langs de smalle weggetjes staat geen vangrails. Een slippertje en het kan heel gevaarlijk worden, voorzichtig rijden dus. Eenmaal aangekomen bij de grens zijn we natuurlijk even in China gaan staan. Kunnen we die ook weer van de lijst afstrepen;) Verder weer heel veel mooie natuur gezien met intens blauwe meren en prachtige bergpassen. Ook de mensen zien er hier zo mooi uit, met hun traditionele kleding en vaak ook mega hard aan het werk op de plantages. Ongekend wat voor bergen die mensen beklimmen, zouden ze een Olympische medaille voor moeten krijgen. Ook kindjes lopen al op hele jonge leeftijd alleen langs de weg hun ouders te helpen. Bizar om te zien hoe anders hun opvoeding is vergeleken met de onze, kinderen hier kunnen echt tegen een stootje en zijn al heel jong zelfstandig. Mijn keelpjin is inmiddels heel erg geworden en lig met hoge koorts op bedje. Denk d at het voornamelijk komt door de smoq en de stof die elke keer in mijn keel komt als ik aan het rijden ben. Achja je moet er iets voor over hebben.

Weer een mooie dag in de Ha Giang loop en na een goede nachtrust gaat het gelukkig iets beter. Helaas voelt Lot zich vandaag wel een beetje ziekjes, maar dat komt vooral omdat haar maag moet wennen aan de vele rijst haha. Zoals je op de foto’s wel kan zien was ook dit stuk weer prachtig. Het Canadese meisje dat zelf reed is vandaag gevallen met de motor. Dat was echt wel even schrikken want ik reed achter haar en zag het dus gebeuren. Ze slipte weg in de bocht, maar gelukkig viel de schade mee en had ze een goed plekje uitgekozen zonder ravijn. Wel weer een reminder over hoe voorzichtig je moet zijn op de motor. Sowieso is het bizar hoeveel mensen er ongelukken krijgen, in elk hostel loopt er wel iemand die helemaal onder de wonden zit van een ongeluk. Dat wilde ik toch echt even voorkomen in de laatste weken van mijn reis;) ’s Avonds sliepen we tussen de rijstvelden bij een homestay met een prachtig uitzicht. Family dinner met het hele hostel was erg gezellig. Ook het ‘happy water’ kwam op tafel, een zelf gebrouwen maïs wijn. Nouja wijn, je moet het shotten en het smaakt nog erger dan tequila. Maar het is erg onbeleefd als iemand je uitnodigt om een shot te doen om deze dan te weigeren, dusja we moesten wel he;)

De laatste dag van de Ha Giang loop probeerden we vooral zo snel mogelijk in Ha Giang te komen. Moe maar voldaan kwamen we terug bij ons hostel aan en zijn we ’s avonds nog even gaan uiteten met de gastvrouw, super lief mens! Daarna stond er weer een heerlijke nachtbus op ons te wachten. Deze chauffeur probeerde ons ook weer op de achterbank te leggen maar dat pikte ik deze keer echt niet haha, toen hij mijn gezicht zag wist hij niet hoe snel hij ons in een gewoon bedje moest leggen haha. Om 6 uur ’s ochtends kwamen we aan in Hanoi en hebben we een beetje rondgedwaald tot we ’s avonds met het vliegtuig naar Hoi An vlogen.

Hoi An

Voor de eerste nacht in Hoi An hadden we even een hotel geboekt om bij te komen van onze drukke planning in het noorden. Dat was nodig ook. We hebben als doornroosjes liggen pitten in die kamer haha. Zo heerlijk. Die middag verplaatst naar een hostel en toen zijn we lekker naar het strand gefietst en hebben we daar cocktails lopen drinken. Even echt een vakantiegevoel! Heerlijk om dit samen met Lot te doen, echt zo fijn om even een échte vriendin om mij heen te hebben ipv de vrienden die je maakt voor (meestal) een paar dagen.

De volgende dag zijn we even naar het stadje gegaan. Hoi An is echt een gezellig plaatsje met een heel oud centrum. Overal hangen van die lichtgevende lampionnetjes op, ziet er heel gezellig uit. Lekker hapje gegeten daar en wat rond gestruind over de marktjes.

Wat ik nu ook merk is dat familie en vrienden thuis echt aan het aftellen zijn naar het moment dat ik naar huis kom. Geeft een heel gek gevoel, weet niet of ik er al helemaal klaar voor ben;)

Dag erna gaan we naar een kledingmaker. Dit is waar Hoi An vooral bekend om staat. Je kan hier allerlei kleding laten maken voor een veel goedkopere prijs dan in Nederland natuurlijk. Maar er is zoveeeeeeel keus, woow. In elke straat zitten wel 15 kledingmakers. Annelot besluit een jurk te laten maken en ik denk er nog even over na ;) ’s Avonds gaan we lekker op stap en liggen we in een deuk om de Aziatische DJ’s die doen alsof ze Justin Bieber zijn. Wakker worden met een lichte kater en Annelot haar jurk opgaan halen, hij is prachtig! Vroeg naar bed vandaag want morgen vliegen we vroeg naar Phu Cuoq, een eilandje in het zuiden waar we het vakantiegevoel nog even gaan verlengen.

Phu Cuoq

In Phu Cuoq zaten we in een redelijk nieuw hostel met een aantal Aziaten op de kamer. Nou die staan dus heel erg vroeg op elke dag. Hahaha Lot en ik hebben ons doodgeërgerd. Toen wij eindelijk eens lekker uit konden slapen gingen zij om 6 uur ’s ochtends het licht leuk aan doen in onze kamer. Nu ben ik geen ochtendmens en dat hebben ze dan ook geweten. De volgende dag had Annelot het er mee gehad en hoorde je vanachter haar gordijntje heel hard SSSSSSSST hahaha ik kwam niet meer mij. We hebben op Phu Cuoq een dag een snorkeltour gedaan, Lot had nog nooit gesnorkeld dus dat was hartstikke leuk! Lekker visjes kijken. Toen we de keus kregen om op het strand te gaan liggen of om nog een keer te gaan snorkelen op een andere plek kozen we voor het laatste. De rest van de groep koos voor het strand. Na een tijdje zwommen we terug naar de boot en toen we eenmaal aan boord waren begon het ineens vollebak te stormen. Alle Vietnamezen in totale paniek! Alle mensen die voor het strand hadden gekozen zaten daar vast. Want het mini bootje dat ze transporteerde van het strand naar de boot was de klein om in deze storm te varen. Daarnaast was er ook nog een andere boot met toeristen die zijn anker was kwijt geraakt en blijkbaar een hele slechte motor had, haha ‘only in Asia’! Dus wij moesten met onze boot in de buurt van die andere boot blijven voor het geval hun motor uit zou vallen. Veel geschreeuw heen en weer en Lot en ik zaten het schouwspel te bewonderen haha. Zulke dingen zijn zoveel leuker om met zijn tweeën mee te maken. Het reizen zelf is vaak saai alleen vooral als het een heftige reis is, nu vind ik alleen reizen af en toe echt lekker, dat zijn meestal de momenten dat je even tot jezelf komt maar als er drama is tijdens de reis is het zoveel leuker om dat met zijn tweeën mee te maken, kan je er nog om lachen haha. Anyway, we hebben de storm overleefd en uiteindelijk teruggevaren naar het vaste land. Eenmaal daar hebben we hond aan het spit zien hangen, zijn helemaal gek hier!

Verder zijn we nog een nachtmarkt gaan bezoeken en hebben we een dagje een scooter gehuurd en zijn we het eiland gaan verkennen. Uitgekomen op een super mooi strand met spierwit zand en turquoise zee. Daarnaast deden we elke avond wat cocktailtjes bij ons hostels en speelden we wat spelletjes. De obers mochten ons wel dus we kregen de ene gratis cocktail na de andere, oh ooooh haha. Een avond wilden we graag beerpongen, dat kon in eerste instantie niet want daar hadden ze de spullen niet voor zeiden ze. Een Aziatische jongen die goed Engels sprak en voor het hostel werkte, pikte dit op en ging er voor zorgen dat we toch konden beerpongen. Hij daagde ons uit voor een potje tegen hem en zijn maat. Dat was me wat, ineens kwam er een heel leger met Aziaten om ons heen staan en kwamen alle telefoons tevoorschijn. Heb nog nooit onder zo’n grote druk beerpong gespeelt denk ik haha, ik denk dat we op elke Instagram livestream in Vietnam te zien waren want dit was niet normaal ahah. Na ons potje ging het hele hostel beerpongen, super gezellig!

Ho Chi Minh

Van Phu Cuoq vlogen we naar onze laatste bestemming samen! Ho Chi Minh City, de hoofdstad van Vietnam. Deze heette voorheen Saigon. De eerste dag in Ho Chi Minh hebben we onze gebroken telefoonschermen laten repareren voor 20 euro (hilarisch goedkoop natuurlijk) en zijn we alvast op souvenir jacht gegaan voor Annelot. Zo leuk, ik kan nu ook eindelijk eens kijken naar souvenirs want ik hoef ze nu niet lang meer mee te zeulen. De dag erna zijn we naar het War Museum geweest, echt enorm indrukwekkend. Ik wist eerlijk gezegd niet veel van de Vietnamoorlog af maar na dit museum kan ik nog steeds amper geloven dat deze oorlog heeft plaats gevonden, en zeker omdat het eigenlijk nergens overging. Ook de foto’s die er op hingen van de mensen die aan de gevolgen van Agent Orange verwondingen of handicaps hadden opgelopen. Verschrikkelijk! Maar heel goed om eens te realiseren hoe bizar deze oorlog is geweest. In dit museum wordt ook niets achter de hand gehouden, dus foto’s van dode mensen, uit elkaar getrokken lichamen en marteltechnieken zijn hier gewoon te zien, niet voor mensen met een zwakke maag dus.

Na het museum even bijkomen van de nieuwe indrukken en hebben we nog meer geshopt.

Toen was onze laatste dag samen alweer aangebroken. Beetje een droevige dag natuurlijk, Annelot haar vakantie zat er op en ik moest weeeeeer afscheid nemen! Gelukkig wist ik dit keer dat het maar voor een korte periode zou zijnJ Alsnog eventjes een traantje wegpinken op het vliegveld natuurlijk:P Wat een mooie herinneringen hebben we samen geamaakt en wat een geweldige tijd hebben we gehad. Onwijs blij dat Lot mij is komen opzoeken, zeker een hoogtepunt van mijn reis!

12 dagen over om er nog even alles uit te halen voordat de dag kwam dat ik ook het vliegtuig richting huis zou pakken. Ik besloot nog een dagje in Ho Chi Minh te blijven om de tunnels die in de oorlog werden gebruikt te bekijken. Daarna zou ik voor een paar nachtjes naar een plaatsje genaamd Dalat gaan en mijn laatste dagen in Hoi An doorbrengen. Ik was hier wel al geweest maar dat vond ik juist wel even fijn.

De tunnels die 2 uurtjes rijden van Ho Chi Minh vandaan te bewonderen waren, vond ik erg indrukwekkend. We kregen met een groep een rondleiding en als je daar rondloopt krijg je ook echt een gevoel bij hoe die oorlog geweest moest zijn. Midden in de jungle met BOOOBYTRAPS? Achter elk bosje. Ironisch genoeg bevindt zich ook een schietbaan op dit terrein, heel raar want je hoort dus ook heel de tijd kogels door de lucht vliegen. De Vietnamezen zijn zo onwijs slim geweest tijdens deze oorlog. Ze hadden bijvoorbeeld schoenen gemaakt met omgekeerde voetafdrukken, zodat de Amerikanen altijd dachten dat ze de andere kant op waren gelopen als ze de voetstappen zagen. Verder bouwden ze de tunnels in zigzagvorm zodat wanneer ze gebombardeerd werden ze niet helemaal instorten en zo hadden ze nog allerlei trucjes. Toen was het moment daar dat we zelf door de tunnels mochten lopen. Nouja lopen, ik met mijn 1.82 mocht daar natuurlijk kruipend door en man dat was zelfs bijna onmogelijk. Ongelofelijk dat mensen jarenlang in deze tunnels geleefd hebben, ik heb nog nooit last van claustrofobie gehad maar nu wilde ik toch heel graag zo snel mogelijk uit die tunnels kruipen haha. Na het tunnelavontuur had ik de volgende dag een 7 uur durende bus richting Dalat.

Dalat

Ik kwam ’s avonds aan in Dalat en mocht gelijk aanschuiven voor een family dinner. Zelden in zo’n gastvrij hostel verbleven (Cozy Nook), wat een lieve mensen daar niet normaal. Gelijk een leuk groepje mensen leren kennen tijdens het eten en die zelfde avond doken we nog de kroeg in met zijn allen. Ze hebben hier een bar genaamd Mazebar. Ze hebben ook een echt doolhof gemaakt in deze kroeg. Heel grappig om doorheen te lopen. De volgende dag hadden we allemaal zware katers haha. Besloten naar het ‘Crazy House’ te gaan, een hotel met mega gekke kamers en architectuur. Een beetje dezelfde stijl als die van Gaudi, die heel veel gebouwen in Barcelona heeft ontworpen, maar dan nog een beetje gekker. Leuk om te zien, daarna waren we uitgeput en kwam ik met het idee om een filmpje te gaan kijken in de bios. En een half uurtje later zaten we Deadpool 2 te kijken. Prima katerdagje zo. ’s Avonds in mijn eentje nog even de nachtmarkt bezocht waar vooral veel lokale mensen waren dus het was weer een ‘kom we gaan met zijn allen naar de enige Westerse kijken’ wedstrijd haha. Op tijd mijn bed in en de volgende dag een beetje lopen bloggen en wachten op mijn allerlaatste nachtbus (YES) die mij naar Hoi An zou brengen.

Hoi An 2.0

In Hoi An heb ik echt nog even een laatste weekje vakantie gehouden. Lekker naar het strand geweest en kleding laten maken, eerste souvenirtjes gekocht en lekker gegeten. Ook nog even met Freek en Thom gechillt die ook in Hoi An zaten en die ik ken uit Thailand. Heel fijn om de laatste dagen even geen moeite meer te steken in nieuwe vrienden maken. Ook Boy was er, hem kende ik ook uit Thailand en hij reisde nu toevallig samen met Thom en Freek haha. Nog even het onderste uit de kan gehaald tijdens mijn laatste stapavond in dit leuke land en toen vloog ik alweer terug naar Ho Chi Minh voor mijn laatste twee nachtjes.

In Ho Chi Minh heel de markt leeg gekocht, ik ben net Oprah als ik straks thuis kom haha. En vooral mezelf een beetje mentaal voorbereiden op het terugkomen in Nederland.

Vietnam was in ieder geval onvergetelijk, had ik voor geen goud willen missen! Special thanks to Lot voor het achterlaten van haar vriendje (Thijs ook bedankt jongen;)) en het opzoeken van mij (L)

1 note · View note