#zielenheil

[stefselfslagh]

Dimitri Verhulst: 'In tegenstelling tot vibrators, hoeven schrijvers helemaal niet te behagen'

Dit interview verscheen op zaterdag 1 juni in Zeno, de weekendbijlage van De Morgen.

Met Bechamel Mucho, de wereld ingestuurd als 'de ultieme zomerroman', brengt Dimitri Verhulst (51) zijn vijfentwintigste boek in vijfentwintig jaar uit. In Gent maakten we de voorlopige balans van zijn schrijverschap op. "Mijn relevantie is miniem gebleken."

Een godverdomse middag in een godverdomse centrumstad. Hoewel de lentezon uitnodigt tot het inzetten van de siësta, is progressief Gent klaarwakker. In het Universiteitsforum, door iedereen het UFO-gebouw genoemd, schoppen UGent-studenten hun rector een Gaza-geweten; in het naburige Viernulvier Café, door iedereen de Vooruit genoemd, bereiden koks gerechten die 'lef' zijn: lokaal, ecologisch en fair-trade. Het land mag dan in een rotvaart naar rechts marcheren, Gent blijft het stedelijke equivalent van een 505-concert.

Dimitri Verhulst, op zijn eenenvijftigste nog altijd gezegend met een kop die al lang op een gevelvullende poster van Paul Smith had moeten prijken, oogt ontspannen. Hij heeft zich twee jaar de zelfdestructieve ziel uit het lijf gewerkt en doet het tijdelijk wat rustiger aan. Al staat de schrijver in hem altijd in waakstand, zegt hij. "Ik ben een mijnwerker in mijn eigen hersens. Altijd aan het wroeten, altijd aan het spitten."

In februari van vorig jaar verhuisde Verhulst van Poitou-Charentes opnieuw naar Gent. De magie van la France profonde was na vijf jaar min of meer uitgewerkt en bovendien had hij hier een film te regisseren: Waarom Wettelen, de prent waarvoor hij een eeuwigheid geleden al het scenario schreef. "Acht jaar lang was ik de lul die op café zei: ik ga een film maken. Nu ligt Waarom Wettelen gemonteerd en wel te wachten om vertoond te worden. En geloof me: het is het beste wat ik ooit gemaakt heb. Ik ben al twintig jaar de man van De Helaasheid Der Dingen. Vanaf oktober zal ik de man zijn van Waarom Wettelen."

Tot het zover is, praten we over Bechamel Mucho, Verhulsts nieuwe roman, die met zijn aquarobics-omslag onverbiddelijk de geur van zonnebrandolie, sangria en okselzweet oproept. Bechamel Mucho speelt zich af in een Spaans clubhotel, waar vertier de vorm aanneemt van cocktailgames en bingo-avonden, waar animatoren karaoke-klassiekers zingen als 'Dicke Titten, Kartoffelsalat', en waar dankzij dronken Britten voortdurend 'een latente dreiging van voetballiederen in de lucht hangt'. Gasten van allerlei slag passeren de revue, al zijn ze zonder uitzondering vrouwelijk, snakken ze zonder uitzondering naar zielenheil en willen ze zonder uitzondering geneukt worden door Alex, een al wat oudere animator die zijn zelfminachting verstopt in een pluchen penispak. Op het einde van de zomer moet Alex beslissen wat hij met de rest van zijn ontsporende leven nog wil aanvangen. Of juister: wie hij als gehavende veertigplusser nog wil worden.

Bechamel Mucho is geen autobiografische roman, zegt Dimitri Verhulst. Maar dat neemt niet weg dat hij op zijn drieëntwintigste een zomer lang zelf hotelentertainer is geweest. En dat een zin als 'het vak van animator was belastend voor de lever en de lul' bijgevolg kan gelden als een waarheidsgetrouwe omschrijving van de job. "Het hotel waar ik gewerkt heb, bevond zich in de Balearen: in Porto Cristo, een badplaats in het oosten van Mallorca. Ik was nog maar net gearriveerd of de manager van het hotel gaf me al een lijst met de kamernummers van de alleenstaande vrouwen. 'Pik er een kamer uit en bezorg de bewoonster ervan een onvergetelijke week', zei hij. Niet veel later kwam ik er achter dat er in het hotel een pot met zwart geld circuleerde. Als je met iemand seks had gehad, kreeg je een bedrag uit die pot. En als je met iemand jonger dan zestien seks had gehad, kreeg je het dubbele van dat bedrag. Want, zo luidde de redenering: als de kinderen het jaar daarop willen terugkomen, komen de ouders ook terug. Er is mij nooit expliciet gezegd: 'Ik zou willen dat je de ballen van tussen je benen poept.' Maar je leerde snel dat dat wel degelijk de bedoeling was. En je zag het ook aan je maandelijkse afrekening." (lacht)

En? Goed verdiend? (grijnst) "Ik heb er govderdomme veel te weinig uitgehaald. Zeker omdat ik in die tijd een mooi, gespierd lijf had. De vrouwen boden zich bij bosjes aan. Als ik de tijd kon terugdraaien, ik zou de schroom die ik toen voelde snel laten varen. (lacht) Wat ik in Porto Cristo wél gedaan heb, is mij elke avond te pletter zuipen. Ik kon zoveel gratis bourbon drinken als ik wou. De helft van de animatoren is na het zomerseizoen met een drankprobleem van Mallorca gestrompeld."

Alex, de animator in Bechamel Mucho, doet aan 'bellettristisch beffen': tijdens het beffen van de vrouwelijke hotelgasten vormt hij met zijn tong de letters van een zelf geschreven vers. Ik durf het bijna niet te vragen, maar is ook dat iets wat je tijdens je hotelcarrière geleerd hebt? "Nee, dat bellettristisch beffen heb ik uit een stuk in Le Monde waarin werd uitgelegd hoe je precies moet beffen. De auteur van het stuk raadde aan om met je tong alle letters van het alfabet te vormen, kwestie van voldoende variatie aan te brengen in je likbewegingen. Dat is me altijd bijgebleven en nu in Bechamel Mucho beland. Waar het - geef toe - thuishoort." (lacht)

Alex is geen typische entertainer. Je noemt hem 'één brok melancholie, de oude ziel uit een jazzbalad.' Verklaart dat zijn succes bij de vrouwen? (knikt) "Vrouwen hebben graag een projectje. Zoals een man kickt op een huis dat hij kan repareren, kickt een vrouw op een man die ze kan herstellen. Een veralgemening, ik weet het, maar niettemin een universele waarheid. De vrouwelijke personages in mijn boek worden niet primair gedreven door geilheid. Ze rampetampen zich van troost naar erkenning, ze neuken om zichzelf te verdoven. Net zoals Alex, trouwens."

Je hebt jezelf in interviews ook weleens een narcotisch neuker genoemd. "Ik ben narcotisch op vele gebieden. Afgelopen winter heb ik bijvoorbeeld narcotisch geschaakt. Ik heb alle schaakapps van mijn telefoon moeten zwieren, zo verslaafd was ik geworden. Ik zeg het niet graag, maar ik vind een verslaving iets moois. Die totale toewijding, die volledige overgave, dat allesopslorpende: ik vind het prachtig. Een verslaving lijkt, soms meer dan liefde, op liefde. Vijf opnames in de afkickboerderij hebben mijn alcoholistische vader niet kunnen helpen. Omdat hij het volkomen passionele enkel in zijn verslaving vond."

Hoe is jouw relatie met alcohol tegenwoordig? "Ik vrees dat ik gaandeweg ben gaan lijken op de man die mijn kindertijd heeft stukgemaakt. Ook mij blijft de drank trouw. Al is dat misschien een al te voorspelbaar geformuleerde gedachte voor iemand die al vroeg door zijn moeder werd verlaten. Niettemin: ik hou van flessen en honden omdat ze zo trouw zijn. Drank is mijn beste vriend in wie ik me vergist heb."

Maar die je desondanks telkens weer in je armen sluit. "Het is een gevecht. Maar tenminste wel nog een gevecht. Zodra ik niet langer bewapend ben met liefde, staak ik de strijd. Eigenlijk wil ik zelf de fles zijn, en gulzig leeg gezopen worden. Ik zal me daarna hervullen, andermaal aanbieden, en eindelijk min of meer gelukkig zijn. (grijnst) Maar je wou me dus spreken over mijn nieuwe roman?"

Ook daarin speelt drank een hoofdrol. De hotelgasten leven op een dieet van Pornstar Martini's en Black Widow Spiders. "Ze drinken geregeld meer dan goed voor ze is, ja. Ze worden natuurlijk ook aan de lopende band getrakteerd door de animatoren, die van het hotelmanagement onophoudelijk gratis drankjes mogen laten aanrukken, in de hoop dat de hotelgasten hen betalend terug trakteren."

Hoewel de hotelgasten in de watten worden gelegd, zijn ze volgens jou niet te benijden. 'Hun verlof was het veel te kleine cadeautje van het kapitalisme', schrijf je. 'Een doekje voor het leegbloeden, een schijnvertoning van welvaart.' Dat is natuurlijk niet hoe de hotelgasten zelf hun vakantie zouden omschrijven. Zij zouden uit de omvangrijkheid van het hotelbuffet net afleiden dat ze geslaagd zijn in het leven. Waarom hen die overtuiging misgunnen? "Ik misgun hen niks. Maar ik denk dat ze zelf ook wel beseffen dat zo'n clubhotel een schijnwereld is. De luxe die je daar ervaart, is bordkartonnen luxe: de valse marmeren zuilen, de plastic palmbomen, het buffet dat wel mooi oogt maar naar drek smaakt, het is van een droefenis die je niet voor mogelijk houdt. Maar als je in een schoenenfabriek werkt en je kan maar twee weken per jaar op vakantie, begrijp ik heel goed dat je in de illusie van je clubhotel wil geloven."

De hotelgasten kunnen tijdens hun verblijf voortdurend diploma's winnen. Zelfs balletjes naar een gat in een plank gooien, kan hen een gewichtig ogende oorkonde opleveren. Alles om het gammele zelfbeeld op te lappen? "Ik heb die diploma's als animator elke dag uitgedeeld. En ik verzeker je: de mensen werden daar ontzettend gelukkig van. Om de illusie van een clubhotel in stand te houden, moeten de gasten verwend worden. En zo'n diploma draagt daar toe bij. In het hotel waar ik zelf gewerkt heb, werd regelmatig een missverkiezing georganiseerd. Twee dagen lang kregen de deelneemsters gratis kapbeurten, gelaatsverzorgingen, lingerie, oesters, champagne, noem maar op. Op de dag van het défilé waanden ze zich godinnen. Dat was natuurlijk één grote leugen, maar wie ben ik om het onnozel te vinden dat die vrouwen zich een dag lang goddelijk gevoeld hebben? Al wilde ik het zelfbedrog waarmee zo'n missverkiezing gepaard gaat in mijn boek wel benoemen."

Eigenlijk vind je vakantie tout court een vorm van zelfbedrog. 'Reizen is vergeefs', zei je in de VPRO-reeks Made In Europe, 'het is altijd de eerste stap van terugreizen.' Het is dwaas om te denken dat je al reizend aan je zorgen kan ontsnappen? "Ik geloof niet dat op vakantie gaan een zelfreinigend proces is, nee. Dat is het voor mij alleszins niet. Ik wil ook thuis met mezelf in het reine kunnen komen. Als me dat enkel in een paradijselijk oord lukt, heb ik een probleem."

Op Instagram lijken veel mensen tijdens hun vakanties nochtans opnieuw geboren te worden. "Wij zijn een treurig volk met vrolijke foto's. Iedere zomer opnieuw zet iedereen zichzelf in het uitstalraam van zijn socials. Zie mij het goed hebben! Zie mij geslaagd zijn! Het heeft iets schrijnends dat de prestatiemaatschappij waarin we leven zich ook na de werkuren manifesteert. Gelukkig zijn, is een verplichting geworden waaraan niemand nog kan voldoen. Ik gun het iedereen dat hij zich, al was het maar één keer per jaar, wil afficheren als een mens met een gedegen kennis van zandkorrels en cocktails. Maar ik zie in die vakantiefoto's vooral de mislukking van ons maatschappelijk model. Als we zoveel belang hechten aan vakanties, doen we iets helemaal fout. We moeten ervoor zorgen dat we niet enkel zingeving vinden in onze vakanties, maar ook in onze jobs."

'Ik heb altijd oog voor de krabbers', zei je ooit. Toch heb ik het gevoel dat je de krabbers in Bechamel Mucho met minder mildheid beschrijft dan gewoonlijk. Je bestempelt de Balearengangers als 'scharrelaars die besparen op hun tandvullingen om twee weken per jaar de rijken na te apen', 'zichzelf minachtende proletariërs die zich liever vereenzelvigen met het gedachtengoed van rechts.' "De krabbers zijn naar rechts opgeschoven, dat is gewoon een realiteit. De paringsdans die het Vlaams Belang al jaren met de arbeiders opvoert, begint op te brengen. Ik merk dat ook aan de resultaten van de stemtesten die ik heb gedaan: ik scoor hoger op Vlaams Belang dan op N-VA. En dat heeft alles te maken met het links ogende economische programma van het Belang."

Radicaal rechts heeft het socialisme opgeslokt? "Als er iemand de sossen een klap heeft toegebracht, dan zijn het de sossen zelf. Dat Vooruit niet door de grond zakte van schaamte na de racistische uitspraken van Conner Rousseau is misschien wel schadelijker dan de uitspraken zelf. Want dat betekent dat het ideologisch kompas van de partij kapot is. Ik zal niet beweren dat het socialisme dood en begraven is, maar dat de socialisten in Vlaanderen zonder partij zitten, daar neig ik me bij aan te sluiten."

De kritiek op de consumptiemaatschappij die Bechamel Mucho bijwijlen is, wordt het scherpst geformuleerd in de zin: 'In het Westen had men zijn vrije tijd ingeleverd om zijn vrije tijd te kunnen betalen.' Respectloos geparafraseerd: we werken ons kapot om ons dingen te kunnen veroorloven die we niet nodig hebben? "Al die mensen die elke dag hun kloten afdraaien, wat krijgen die daar eigenlijk voor terug? Het gemiddelde loon staat totaal niet in verhouding tot wat we ervoor moeten doen. Ik vind eigenlijk dat wij daar nog vrij rustig onder blijven. De middenstand regeert het land? Ik dacht het niet. Ook veel zelfstandigen werken zich te pletter en houden op het einde van de maand nauwelijks iets over. Partijen als Vooruit en de PVDA hanteren een veel te enge definitie van 'de werkende klasse'. Ze zouden er beter ook de kleine, armlastige zelfstandigen toe rekenen. We gaan hen toch niet laten creperen omdat het zelfstandigen zijn, zeker?"

Hij vlucht even naar buiten om een sigaret te gaan liefhebben, de ex-roker in mij kijkt hem na met een mengeling van jaloezie en medelijden. Wanneer hij weer terug is, toont hij me op zijn telefoon een foto van het huis in Porto Cristo waar hij tijdens zijn maanden als animator logeerde. "In dit huis heb ik, op een mooie dag in 1996, een brief gekregen van Sander Blom, mijn uitgever. Hij schreef dat hij De Kamer Hiernaast, mijn eerste verhalenbundel, graag wilde publiceren. Ik ben met die brief in complete euforie de straat opgelopen, waar ik ben opgeschept door een witte Mercedes. Terwijl ik op de motorkop lag, nog steeds met de brief van Sander Blom in mijn hand, was ik aan het gieren van het lachen. Gepubliceerd worden was mijn levensdroom, die aanrijding was het gelukkigste ongeluk van mijn leven." (lacht)

De Kamer Hiernaast werd gepubliceerd in 1999. Vijfentwintig jaar later telt het oeuvre van Dimitri Verhulst precies vijfentwintig boeken. Hij won de Gouden Uil Publieksprijs voor De Helaasheid Der Dingen en de Libris Literatuurprijs voor Godverdomse Dagen Op Een Godverdomse Bol. In 2015 schreef hij met De Zomer Hou Je Ook Niet Tegen het gegeerde boekenweekgeschenk. En maar liefst drie van zijn boeken werden verfilmd. Redenen genoeg om kaasstengels, minipizza's en champagne te laten aanrukken, denkt een mens dan, maar dat is buiten de jubilerende schrijver gerekend. "Er valt weinig te vieren, ik heb in mijn carrière geen potten gebroken. Ik wilde de Vlaamse literatuur op de wereldkaart zetten, maar dat is mislukt. Mijn relevantie is miniem gebleken."

Je hebt een klassieker geschreven. Je wordt bewierookt om 'het vuurwerk van taal' dat je in je boeken afsteekt. En wellicht heb je aan één Billy-kast niet genoeg om al je vertalingen in te klasseren. Ik ken schrijvers die voor dat parcours een paar essentiële ledematen over zouden hebben. "Ik geef toe dat ik het te vaak nalaat om trots op te zijn op wat ik bereikt heb. Maar ik voel soms schaamte bij de erkenning die ik krijg. Zeker omdat er genoeg goeie schrijvers zijn die het zonder aandacht moeten stellen. Alleen wanneer ik op straat wordt aangesproken door een twintigjarige, die mij met knikkende knieën vertelt hoe belangrijk mijn boeken voor hem of haar zijn geweest, heb ik vrede met mijn oeuvre. Op die momenten denk ik: die vijfentwintig jaar eenzaamheid zijn niet voor niets geweest. Maar voorts weet ik maar al te goed dat mijn vergeetput al gegraven is. Waarom zou ik straks nog gelezen worden als zelfs Richard Minne al door iedereen vergeten is? Ik ken mijn plaats: een donkere, vochtige kelder."

Wat is het grootste verschil tussen de debuterende Dimitri Verhulst en de Dimitri Verhulst die vandaag voor me zit? "De gelofte van armoede die je als schrijver moet afleggen, ging mij als debutant beter af dan als ancien. Ik begin het steeds onrechtvaardiger te vinden dat ik me bij mijn tandarts geen twee rijen bekijkelijke tanden kan kopen na al die jaren zelf mijn bonen te hebben gedopt. En ondertussen zijn er vetbetaalde politici die artiesten uitmaken voor subsidieslurpers. Hád ik maar subsidies gevraagd, denk ik soms. Ik zou een rustiger schrijver zijn geweest, minder opgejaagd door mijn rekeningen. Willens nillens ben ik een broodschrijver geworden, uit noodzaak, en daardoor heb ik enkele boeken veel te snel uitgegeven. Dat spijt me vreselijk. Tijdens de zeldzame uren dat ik mild kan zijn voor mezelf, besef ik dat in die mindere schrijfsels al de aankondiging van een beter werk zat. Ook Louis-Paul Boon heeft een hoop rommel gemaakt om tot iets beters te komen. Maar toch. Ik vergeef Boon makkelijker dan mezelf. (lacht) Het is troostend, ergens, dat ik dankzij mijn rottende longen en mijn lekkende lever geen vijfentwintig jaar meer zal schrijven. De stapel miskramen zal niet veel hoger worden. Maar: ik mag niet vergeten dat ik ook een tiental boeken heb geschreven die de moeite waard zijn. Het waren niet allemaal de miskleunen die mijn leraars en pleegouders van me verwachtten. Al zou ik aan mijn oeuvre graag nog één parel toevoegen. Heel misschien zelfs twee."

Help jij als gevestigd auteur … "Ik heb deze week de eindafrekening van mijn royalties gekregen en die was formeel: ik ben géén gevestigd auteur."

Help jij als ervaren auteur jonge schrijvers? Beoordeel je hun manuscripten, introduceer je hen bij je uitgeverij, drop je hun namen tijdens interviews? "Nee, daar ben ik mee opgehouden. Deels uit tijdsgebrek, deels uit overtuiging. Het sterkste wapen van een schrijver is zijn vermogen tot zelfkritiek. Je kan dat vermogen dus maar beter zo vroeg mogelijk beginnen te ontwikkelen. Ik heb mijn vroege werken destijds ook niet naar andere schrijvers opgestuurd. Eén keer, ja: een paar gedichten, naar Herman De Coninck. Hij antwoordde: 'Ik heb je gedichten door mijn dochter laten lezen. Zij vond ze wél goed.'" (lacht)

Toen De Helaasheid Der Dingen verscheen, kleefde iemand prompt het etiket 'volksschrijver' op je voorhoofd. Zo noemden ze Gerard Reve in Nederland ook. "Ik weet het, en toch worstel ik meer dan me lief is met dat predikaat. Volksschrijver, dat klinkt als: te simpel voor Watou. Ik heb het nooit als een compliment opgevat. Evengoed zou ik mezelf met Destop vergiftigen, mocht ik een elitair schrijver zijn. Schrijvers mogen gerust intellectuelen zijn, maar ze moeten wel hun best doen om een zo groot mogelijk publiek te bereiken, vind ik. Het is jammer dat de literatuur de jongste jaren niet meer in het centrum van het maatschappelijk debat staat. Althans niet in Vlaanderen. In Frankrijk hebben schrijvers nog een stem. Als Houellebecq iets schrijft, voel je de grond trillen. Dat krijgen schrijvers bij ons al lang niet meer voor elkaar."

Zou het? Ilja Leonard Pfeijffer kampeerde na het verschijnen van Alkibiades maandenlang in de krantenkolommen en lokte tijdens zijn lezingen grote drommen literatuurminnende zielen naar de schouwburg. "Dat is waar, maar in Pfeijffer ontwaar ik toch een wat ouderwetse versie van de schrijver: de schrijver als schoolmeester, als orakel, als iemand die we over alle mogelijke thema's kunnen consulteren en waaruit keer op keer bedwelmende volzinnen stromen. Dat is een schrijvermal waarin ik niet pas. Als ik zeg dat de literatuur te weinig zijn maatschappelijke rol speelt, bedoel ik dat ze te veel probeert te behagen. Maar in tegenstelling tot vibrators, hoeven schrijvers helemaal niet te behagen. Integendeel: literatuur mag pijn doen. Ik mis vandaag het broeierige van een Boon, die het lef had om pal in zijn tijd te gaan staan. Hij had het wel geregeld bij het verkeerde eind - bijvoorbeeld in zijn standpunten over homoseksualiteit - maar hij durfde zich tenminste uit te spreken. De schrijvers van nu zijn veel te voorzichtig."

Is dat de schuld van de sensitivity readers, die uit manuscripten elk woord plukken dat mogelijk als schofferend ervaren zou kunnen worden? "Ja, maar het is ook de schuld van de schrijvers die braafjes doen wat de sensitivity readers hen opdragen. En van de lezers die niet langer het onderscheid kunnen maken tussen de bedenker en het bedenksel. Er zijn vandaag mensen die denken dat Brett Easton Ellis in American Pyscho geweld tegen daklozen verheerlijkt. Ze zijn compleet vergeten dat je als schrijver soms in het tegendeel kan geloven van wat je een personage laat zeggen. Daar begint de échte ontlezing. Overigens zijn sensitivity readers alles behalve sensitief, want ze kunnen niet achter de woorden lezen."

In De Telegraaf riep je twee jaar geleden al op om ironie, sarcasme en cynisme op de werelderfgoedlijst te zetten. "En dat is sindsdien alleen maar urgenter geworden. Als de taalpolitie het voor het zeggen krijgt, ben ik straks mijn uitdrukkingsvorm kwijt. Er is nu al een douanekantoor tussen mij en mijn literaire taal komen te staan. Het gebeurt geregeld dat ik de uitgeverij ervan moet overtuigen dat het perfect logisch is dat één van mijn personages een zogenaamd kwetsend woord in de mond neemt. Dat is een strijd die ik niet zou hoeven te voeren."

In 2015 won je de Tzumprijs voor de beste literaire zin, met een zin uit Kaddisj Voor Een Kut: 'Jouw kapsel, voor zover dat nog een kapsel mocht worden genoemd, had veel weg van zo'n in die dagen in zwang rakende ecologische tuin, waarin elke menselijke ingreep als een misdaad tegen de natuur werd beschouwd.' Ik vind dat je de Tzumprijs dit jaar opnieuw moet winnen, voor de zin waarmee je in Bechamel Mucho het lot van je bingo spelende hotelgasten samenvat: 'Bingo leek op het leven. Iemand anders won.' "Ik heb het grote voorrecht dat ik in de mooiste taal ter wereld kan schrijven. Het Nederlands heeft wel een schrijnend gebrek aan naamvallen - waardoor onze onderwerpen en werkwoorden altijd in elkaars buurt moeten blijven - maar precies daarom worden we gedwongen om creatief te zijn. De Duitsers kunnen dankzij hun naamvallen schrijven zoals Jackson Pollock schilderde: ze gooien wat woorden op een blad papier en hop, ze hebben een zin. Vlamingen en Nederlanders moeten werken om mooie zinnen te schrijven. Maar als het ons lukt, zijn het wel de mooiste zinnen ooit."

Er is nog tijd voor een vierde kop koffie en een derde glas wijn, maar de zon blijft maar schijnen en de Gentse studentenbuurt begint er met de minuut aanlokkelijker uit te zien. Ik neem afscheid en ga buiten wat stedelijke joie de vivre sprokkelen.

Een paar dagen later blijkt dat nog niet alles gezegd was. "Wil je toch even aanstippen dat de Balearen ondanks alles prachtig zijn?", vraagt Dimitri Verhulst in een mail. "Mij mag je alleszins zo'n art nouveauhuis in Palma cadeau doen. Ik geloof dat ik er goed zou kunnen schrijven."

[jurjenkvanderhoek]

EXPERIMENTELE POËZIE BIJ HET OPEN RAAM

Hoever moet je reizen tot je thuiskomt. Deze zin lees ik ergens tussen de regels door in de bundel “Onderuit” van dichter Hans F. Marijnissen. Hoever moet ik in gedachten reizen voordat ik de beeldspraak in de gelaagdheid van zijn gedichten aanvoel. In elk geval 144 pagina’s ver de aandacht bij de les houden. Namelijk pas na 72 aaneengesloten dagen heeft Marijnissen in 72 gedichten, 72 commentaren en 72 voetnoten de wereld van zich af kunnen schrijven. En ik deed er nog eens 72 dagen over om thuis te komen in het zijn van deze experimentele dichter. “Poëzie maakt het onzichtbare zichtbaar. Poëzie is vinden wat je niet zocht. Poëzie is vooral: niet zoeken.” Met deze wijze woorden als handleiding en reisgids stap ik in de stoomtrein om van hier naar daar te komen – van mijn idee in zijn inspiratie te gaan, van souterrain op te klimmen naar het dakterras – vol verwachting de eerste regels te lezen en geheel bevredigd de laatste uit te spreken. “Troostweken / Het is verdrietig, / dat je dit zomaar naïef, / onbevangen kunt handhaven, niet meer van nu” en “Oewoe-oe-u-u... Ergens verderop wordt een volgende generatie geboren onder een avondvullende Melkweg”.

De dichter verdrinkt in zijn gedichten niet in het afscheid, lost niet op in verlatenheid, zakt niet weg in neerslachtigheid. Kortom hij gaat niet onderuit, zoals de titel van de bundel doet vermoeden. Hij heeft geen verdriet om de actualiteit van het moment in die 72 dagen te beleven. Is wel triest en ingetogen, maar woordklank en versmaat houden hem er bovenop. Hij staat in zijn woorden op tegen regels en heersende machten, analyseert aan zijn open raam naar de wereld feilloos wat er gaande is daarbuiten in de mengelmoes van stand en tegenstand. Voor zichzelf lost hij die levensloop op, naar mij toe schrijft hij het uit in tweemaal 72 maal tweemaal 18 impressionistische regels. Notities, schetsen, in een onafgebroken reeks. Geschreven, herlezen, overhoop gegooid en opnieuw begonnen, puzzelen, observeren. Voorzien nog van commentaar in expressionistisch geschreven voetnoten. Het getal 72? Dat staat voor zijn leeftijd. Maar hij kijkt niet terug in weemoed, maar leeft in het nu en verwacht de toekomst.

Het keurslijf om iedere dag in die projectcyclus een gedicht te schrijven, de poëzie te bedrijven, is ook een ruggengraat. Vol van het heden om naar de toekomst toe te leven. Onder zijn handen ontstaat als het ware de biografie van dat moment, van die dagen, deze tijd. Letterlijk is Marijnissen daardoor niet onderuit gegaan, hij weet zich staande te houden door cynisch en met omfloerste humor de waan van de dag van zich af te schrijven. Figuurlijk ging hij plat door de angst, die hij dapper weglacht in wollige woorden en abstracte aanwijzingen. Hij slaat de treurigheid in het verlies van zich af met een woordenmepper, maar de rouw komt terug als een boemerang. In het souterrain zit hij te kniezen, maar de dromen helpen hem hogerop te komen. Langs de trappen naar volgende etages van rouwverwerking om het zielenheil terug te vinden.

“Poëzie is jazz met woorden, / zinnen en de spaties daarbinnen. / Improviseer twaalf maten, nu. / en nog eens twaalf. / Tweeënzeventig, nu!” Marijnissen is bij dichter te zijn ook muzikant. In de composities houdt hij strak de maat, door deze op de trom te slaan en ritmisch op papier uit te schrijven. De strakke hem zelf opgelegde maatvoering in deze gedichtenbundel past hem als de stokken van de slagwerker, de handen van de percussionist. In de kelder van zijn bundel verwerkt hij een gemis, zit neer en ziet zijn einde naderen. Het onheil staat vast, dat onomkeerbaar ongenoegen schreeuwt de dichter van zich af in hemelbestormende verzen. Want “het valt niet mee om eenmaal te leven / Ik ben niet meer dan eenmaal 72, / vier keer achttien. / Een zinloze waarheid, / zinloos als bidden dat je niet zult sterven.”

De gedachtenbundel staat als een huis, gebouwd een herenhuis met van beneden naar boven een souterrain, parterre, etages en dakterras. Iedere laag, elk hoofdstuk, herbergt 18 liederen en heeft een eigen emotie. Gaandeweg de trappen op naar boven raakt Marijnissen uit het slop, ziet het leven meer vrolijk tegemoet en kan uiteindelijk met een lach en een traan een blik werpen van boven naar beneden. In die kelder nog vertaalt hij in versvoet het eens gebroken leven van zich af. De duisternis van de ruimte onder het maaiveld gebruikt de dichter om bedekt te schelden, stil te vloeken, de pijn en het verlies af te schrijven. Niet door te halen, maar te verliezen om de onrust te smelten.

Vanuit zijn zolderraam, alwaar hij uiteindelijk belandt, volgt hij het nieuws in de actualiteit om letters te zetten en zinnen te vormen. Alles wat gehoord en gezien is kan inspireren en aanzetten tot regelgeving in de zin van verzen dichten. Zijn zingeving is een ingeving die ritmisch om de waarheid draait en met mijn werkelijkheid de tango danst. (Be)grijpbaar herken ik de bedoeling, doorzie ik het vers. Ziekten en gebreken klinken door in het souterrain. Parterre lopen de spanningen op. De tijd van op zichzelf en het virus aangewezen zijn duurt te lang, de mensen raken oververmoeid en wantrouwen alles en iedereen. Kranten worden doorgenomen, praatprogramma’s bekeken, de dichter reageert op ontkenners en vluchtelingenstromen. “Het juiste antwoord / op afwachtende vragen / is een wedervraag” en “Niet alles lezen, het nieuws vindt jou toch wel”. Oneliners wisselen van plaats. De dichtregels in schoonschrift, het commentaar in vlugschrift.

Op de slaapkamer, de etages, spinnen de gedachten algoritme garen in zijn kop. Pas op voor het complot denken. Herhaal de spanning van iedere dag een gedicht. Het experiment neemt surrealistische vormen aan, want de actualiteit heeft zo langzamerhand een andere werkelijkheid. Daarop reageert de dichter in abstracte zin, maakt de creatieve geest rare bochten om het zijn te blijven vatten. Op het dakterras bekijkt hij de wereld in vogelvlucht en kan afstand nemen. Zet het van zich af, naast zich neer. Woordspelingen lossen het leven op, rollen als golven af en aan. Tollen in mijn gedachten, maar ik raak thuis in de gedichten. Heel vaak en meer dikwijls kunnen de woorden de mijne zijn. Gaandeweg zal ik spreekbuis zijn: “Ik weet niet wat u denkt en daarom denk ik zelf”.

Maar na het laatste gedicht is het nog niet af, want wanneer zal het ooit klaar zijn? Dag 72 op de bladzijden 152 en 153 geven wel de laatste blik op zijn beleefde wereld. Daarna is er een uitleg over het project, krijg ik een kijk in de keuken achter de schermen. Legt Marijnissen de methode uit, van Het idee tot Presentaties via Het notitieboek en de Afwerking. Hij is niet over één nacht ijs gegaan, terwijl ik mij soms op een dunne laag bevroren water waag en een nat pak haal. Te snel wil ik resultaat, terwijl de spanningsboog is op te rekken met 4 maal daags een vers. Die inname houdt de laatste druppel uit de emmer. Er is nog een overbodige inhoud op de eerste regels, maar ach. En Hans F. legt nog eens het idee van de 72 uit. Laatste voetnoten die de bundel van een eindcommentaar voorzien, want gedachten zijn vrij en hebben geen grenzen. “Deze poëzie ontstond los van de dichter en laat zich daarom makkelijk aan elke lezer aanpassen.”

Onderuit, 72 gedichten in 72 dagen. Hans F. Marijnissen. Uitgeverij Leeuwenhof, 2022.

https://hansmarijnissen.weebly.com/

[lapleuvoir]

hi i hope you dont mind me asking but i was rlly curious, are the magical abilities (in your wip: all flowers wilt eventually) within a magic type specializations? like do some people do mostly illusions and others do gravity manipulation, or do they do it all? I love the types of magic in the wip, they’re all very interesting 💕

!!! I DONT MIND AT ALL PLS SEND ME ANY QUESTIONS ABT MY WIPS !!!!!!

ty for ur comment !!!! it made me smile~

as for the magic, u are completely right !! people will practice and develop the abilities within their magic that they find interesting/useful etc !!

for instance, the Captain-who is a Terraguarder-has only practised and developed the Sand Manipulation ability as that’s what interests her/what she felt drawn to learn !!

im gonna write this here for like, my clarification, people who have magic have that power + the abilities they learn/develop !! so like, the Captain has geokinesis AND has learned and developed psammokinesis (sand manipulation) through her earth magic !! i hope that makes sense !!

[veleitas]

UNTIL CHAOS CALLS : TREVOR ANDER : @zielenheil

There’d been men after men. But no man had come close to Trevor Ander. To this very day, she didn’t know what about him had moved her so. It might’ve been the expensiveness of his garments, the painting-like lines of his face, the way he moved like the emperor but spoke like the fool— it could’ve been food poisoning.

[sleepy-and-anxious]

1.5k celebration | @zielenheil‘s WIP Until Chaos Calls Moodboard 

[noloumna]

hi mir! congrats on 300💕 I wanna join your writeblr family!! I just go by romy and my pronouns are she/her. My main wip is until chaos calls, genre is (new) adult fantasy and the quote - “with maggots, he could reason. with fire, he could not.” -

hello lovely! thank you so very much! & of course, thank you for joining! x

you’ve been added here, romy! remember to tag your original posts w/ #thepen&dagger.

join the family!

[moariin]

reni!! 🍉🥝🍎🍍🍐🍓🍑🍏 fruit delivery time! ! 💕

🍉 When I read your prose, it’s so polished that it feels as though I’m reading something that’s already been published.🥝 I’m in love with the lyricism and layering in your prose. 🍎 I aspire to write prose as compelling as yours someday.🍍 Reading your work has encouraged me to improve my own craft.🍐 I’ve been reminded of your stories in my day-to-day life.🍓 Your writing has a distinct style that makes it uniquely your own.🍑 Your presence on my dash brightens my day.🍏 Your content has inspired me to take more risks with my own work.

(ignore that this is late, i’m catching up) oml a fruit basket, romy, i’m going to say the same thing right back at you!! i struggled a lot with writing, esp thinking i’m the same, the usual cookie cutter of prose. annd i missed seeing your wips on my dash, i’m not sure what happened to it??? if you ever happen to post anything, please always tag me

[tsainami]

🐝 hi dasy! For the writeblr family !Romy, she/her, pisces, main wip: until chaos calls, wip page /untilchaoscalls or the tag of the same name, quote: “if only all could end in fire.” (ps. i hope youre doing amazing i love your wips a lot)

romyyy i saw your tags about double checking if we were still moots but jsyk i will never forget our lil discord chat back in the day about pear puns so how dare u assume i’d ever unFOLLOW u ok. never. also ur super talented and super nice so it’s actually a big fat never eVER. huffs jk pls forgive.

also i’m so happy you wanna be part of the family! if you could pls dm me your pfp in its glorious entirety (i tried stealing from ur webpage but it was too smal sksksk). tysm!

[herondalelucies]

AND SO I RISE

a wip by cindy

GENRE: ya fantasy

STATUS: first draft, in progress

CONTENT WARNINGS: fantasy typical violence, minor character death, blood, flood, (mentions of) drowning, (mentions of) family death, (mentions of) slavery (will add as i draft)

TAGLIST: @atelierwriting @tsainami @moariin @watersymbolism @zielenheil @honeywharf @sprigofbasil @maharaanis @everslarks @vaelinor @amarnas @etoilesvp @lasbrumas @scioltezza @sourrcandy @xiyais @chrysaallism @serpentarii @rapunzelle (send me an ask to be added/removed)

(i dug around for blogs that have asked before to be on my general taglist and if you don’t want to be on this one please let me know! likewise if i missed you and you see this just send me another ask and i’ll add you <3)

[conteur]

THE BITTERNESS OF SAINTS — an introduction ⇢ a novel by c.g.p.

“ Cyrus surely wasn’t the only man to have thought of making a deal with the Devil; greed was eternal, and no man was immune to its lure. “

GENRE: dark / industrial / religious fantasy

THEMES: found family, religious imagery, enemies-to-allies-to-lovers, false prophets, un-chosen ones, faustian deals, alchemical stations, sainthood, martyrdom, god complexes, anti-heroes

DEMOGRAPHIC: young adult

POV: third, multiple

SUMMARY: On the eve of his execution, Cyrus Helme makes a deal with the Devil. In exchange for his salvation, Cyrus must travel to the Salt Cathedral, the home of the illustrious and dangerous Church of the Divinely Wrought, and masquerade as a prodigal son returned home. His only task: murder the religious pontifex who rules the country—or die trying.

As the secrets and lies of the Salt Cathedral begin to unfold, Cyrus uncovers a scheme that runs deeper than a millenia old discord between the Church and the Devil. His purpose—and the key to his survival—is tied to more than just a simple bargain and a complex murder. Something is shifting behind the walls of the Cathedral, something not even the Devil can see. From the inside, Cyrus must decide—reveal himself a fraud working for an enemy of the Church or attempt to fulfill a bargain that seems impossible to complete.

The Salt Cathedral is filled with horrors that Cyrus could not have fathomed, but the things the Devil—and the Church—have in store for him are far, far worse… 

▪︎ page | pinterest | spotify ▪︎

IMG ID: a four-picture set; upper right corner reads bitterness. quote on top left and bottom right reads do not trust in god and do not trust in the devil. you will die before you are given anything resembling salvation. bottom left corner reads of saints.

TAGLIST: (ask to be +/-) (also tagging some mutuals/ppl that might be interested maybe?? tell me if you want off tho!!!): @ildsjels @diabhal @moariin @zielenheil @atelierwriting​ @unholieds​ @tsainami

[writeblrstruggles]

INTRODUCING: WRITEBLR STRUGGLES. this is a stupid account made for fun to post struggles of writeblrs/writers/poets/any other kind of creative writer anywhere, dm me your struggles or tag me in them! you can also add me on discord, i’m chai#0063 (pls keep in mind that if we’re not mutuals on my main blog or if i don’t recognize you, i might not accept the req!). writeblrs in the slides in order of appearance: @hiraethas @zielenheil @ashvayr​ @moariin @inesnenci, @astralis-elysian @sufjanisms / @mistkism @liarede​ @lonelysuburb​ @overlap​ @saintsophia @detectivesprince​

+ bonus:

[thewriteblrhive]

Hey, writeblrs. Bet you didn’t see us coming. What’s that? You don’t know #THEWRITEBLRHIVE? Let me tell you about it!

#THEWRITEBLRHIVE is the writeblr family of 1 lucky bastard named @tsainami. Who! Has had the funnest few months writing with her hive family. That’s me, by the way. I’m @tsainami (aka Sai). For a few months now, my family has been running a variety of events in our tiny lil fam server. And what have we gotten out of it so far? Only thousands upon thousands of words written as we’ve competed against each other (not as aggressively as this might sound) repeatedly. There’s been a reward system. Our bees have won things like book covers, audiobook snippets & - most importantly! - server trophies for the Brag! Even now, we’re still working on finishing full drafts.

Can you imagine? Even now -  September, month of stressful semesters - we’re still kicking!

Why am I telling you this, you might wonder? Well! It’s because we’re bringing some of our events up here on writeblr live. You can expect many things from us. And the best part is: it won’t be too much - as we plan these things keeping every one’s busy schedules in mind. 

So, writeblr. Are you ready for #THEWRITEBLRHIVE? Because we’re now coming to you live!

TAGGING OUR BEES — @astorsa @atelierwriting @godswar @herondalelucies @hiraethas @ikilledmyocs @ketterkind @lend-your-lungs-to-me @maskedlady @moariin @serpentarii @tarttisms @tsainami @zielenheil

[lapleuvoir]

MISTWOOD: INTRODUCING THE PROTAGONIST AND ANTAGONIST

“I swear I hit someone; that’s how I crashed the car.”

“Did you see anyone lying on the road before you passed out?”

“No; but I saw someone walking away.”

templates + psd by @castoraphics // taglist

@thewinedarksea @merflk @archistratego @gingerly-writing @rrrawrf @aesterea @nepeinthe @zielenheil @semblanche @sapiencenotes @widogasts  @endymions

[quran-english-arabic]

Quran (2:110)

Assolvete l’orazione e pagate la decima . E tutto quanto di bene avrete compiuto lo ritroverete presso Allah. Allah osserva tutto quello che fate.

Verricht het gebed, geeft aalmoezen; en het goede wat gij hier voor uw zielenheil doet, vindt gij eens bij God weder; want God weet wat gij doet.

Haced la azalá y dad el azaque. El bien que hagáis como anticipo a vosotros mismos, volveréis a encontrarlo junto a Alá. Alá ve bien lo que hacéis.

你们应当谨守拜功，完纳天课。凡你们为自己而行的善，你们将在真主那里发见其报酬。真主确是明察你们的行为的。

[pinespittinink]

OKAY TAKE TWO.

I’ve deleted the first quiz was empty and redid it from the ground up, so! Here we are! Find out which of my wips you’re most likely to be interested in-- learn some interesting facts, and swing on by to let me know what you got and ask some questions! Keep in mind, the majority of my works are fantasy~~

The questions got chucked out of order but it doesn’t really matter.

Bloodlines taglist because it’s the only one I’ve got:

@prinxcipe, @scribble-dee-vee, @scribere-est-gaudium, @sleepy-and-anxious, @fatal-blow, @bookenders, @raewinncreates, @astaera-writes, @lumina-chronicles, @kaatiba, @bogbodybitch, @misotheismed, @clockworkstars, @ink-whiskey-seats, @writersblockandapotoftea, @noloumna, @zielenheil, @hvamulan, @expositionpreposition, @wandering-thoughts-and-dreams, @ajbrooks-writes, @kclenhartnovels, @vqctorcatala, @siarven, @madsaialik, @trevorparece, @themildestofwriters, @semblanche, @chavawrites, @ladywithalamp, @viciousvenganza, @northernrosewritings, @a-viking-but-make-it-write, @jc-shay, @stop-that-llama, @elisabethrosewrites, @rhikasa

[uraniawrites]

last line tag

tagged by @thepeninthestone and @tqrmentedkisses, thanks!

She looked at the body in front of her, while she hold her sword with determination and anger. This was the person who stole her a different life from this one. Amara was angry, full of hate and sadness.

“Stand up and fight me” ordered to Imryll, firmly.

“Why should I do that?” asked Imryll, pulling her head up, with blood in her mouth and wild eyes.

“If you could take me away from my family, I assume that you can fight me” Amara replied, heavy breathing and in pain. She was hurt too, but it didn’t matter to her in this moment. Ashes were falling from the night sky, like the snow... But these ashes were from the burning houses, trees and places that the dragons set on fire.

“Why you just don’t kill me now?!” yelled Imryll, crawling on the floor, moving in such a miserable way that Amara felt disgust, even more, when she saw the Queen bleed as she was moving. “You have all the power to bring the world down, and you’re wasting your energy on me? It’s such a shame. I didn’t trained you for this.”

“You’re right. You trained me to kill, but Sage taught me to love, to be empathetic.”

“Sage was so useful.”

Amara raised a hand and the Queen Imryll yelled and stirred on the floor, panting in pain.

“I will kill you” swore Amara. “And you will never hurt anyone. No more.”

tagging (you don’t have to do it if you don’t want to) @jugularss, @herondalelucies, @zielenheil, @halohidings, @percvalx