#zelf's wind

[aki-shun]

Help, this game make my gay ass more gay

My jealouse man

He loves make people flug away-whit his kick

I don't know why but this sentence make me happy

Why hes kinda-

Your gonna be my new big boy

[beggin shy]

OH GODSH MY FAVORITE ONE- HES NEED TO GONA BE MINEEEE You know how to take my heart you now

WAAAAGAAA PLEASE PLEASE

Of course I want it - .OF.COURSE.I.WANT.

THIS MC LITERALLY JUST LIKE ME CUZ ITS HIMMM ITS HIMMMMMMMMMM

OH MY I can open another account to write fics for this guy realy or not ı dont know ıts a jokee

CUZ ITS HIM

This meaning we gonna make round 2 there is no round two [crying sad slut face]

I WANT TOOO

Right now I need the magic to get me into the screen. NOW

hES SUCH A CUTE

BONUSSS

Who won't? *The evilish smile*

That body with that beautiful ass... perfect - but how do you manage to hide that body with that outfit?

[zielsvlucht]

Deuren

Soms sluiten er deuren voor ons in het leven. Wanneer iets niet meer mogelijk is. Wanneer iets niet meer gaat gebeuren. Wanneer we een keuze maken, en voor een andere deur kiezen. Wanneer anderen in onze plaats kiezen. Wanneer iets voorbij is. Zo is het leven.

We proberen altijd realistisch te zijn. Zeggen het tegen onszelf wanneer we weten dat een deur gesloten is. Dan doen we ook alvast die mentale deur dicht in ons hoofd. Zodat we in onze gedachten niet per ongeluk nog binnen gaan. Zodat we weten dat het eigenlijk verleden tijd is en dat we geen hoop mogen investeren in een gesloten deur.

Maar vaak foppen we onself. Die mentale deur in ons hoofd, is eigenlijk nog niet helemaal dicht. Je hebt het misschien zelfs op een kiertje gezet. Soms gluur je door de kier naar binnen en droom je over wat er achter die deur zou kunnen zijn. Je hoopt misschien dat met wat gelukkige levenswind in je zeilen, de deur terug kan open waaien. Je hoopt dat je ooit nog kan terugkeuren naar die ene deur, nadat alle andere deuren je hebben afgewezen.

Maar de wind zit niet altijd mee. De deurtjes in je hoofd zijn maar in je hoofd. Of je ze nu opent of sluit. Soms neemt de realiteit de overhand, en slaat de wind dat deurtje dat op een kiertje stond permanent dicht. Met je vingers er nog tussen. En dat doet pijn.

[devosopmaandag]

Wat in godsnaam is 'de natuur'?

Ik hoorde gistermiddag een kunsthistoricus met een grote liefde voor de natuur bevlogen spreken over 'De plek', een beeldend kunstenaar over het gebruik van de natuur in haar werk, en een jonge Amerikaanse percussionist die zijn liefde voor en zorg om de natuur en de planeet uitdrukt in zijn muziek. Wat mij frustreerde, meer dan ik liet merken, was de onmogelijkheid om in een kort tijdsbestek zoiets als hun verhouding tot de natuur te laten delen met het publiek. Het verloop van het gesprek illustreerde die onmogelijkheid. Het werden flarden van ideeën, van herinneringen, van opvattingen. De gespreksleider schoot ernstig te kort. Om te beginnen: wat in godsnaam is 'de natuur'?

De kunsthistoricus haalde de Japanse dichter Bashō aan, die dichters voorhoudt dat ze op moeten gaan in het landschap, zich open moeten stellen voor het zintuiglijke, voor wat later genoemd zou worden 'de geest van de plek'. Zij zouden zichzelf moeten vergeten. Pas dan zullen ze het landschap waarover zij willen schrijven recht doen. Was ik een volgeling van Bashō, dan zou ik die middag daar en alles wat er plaatsvond, inclusief de circa dertig bezoekers, als natuur kunnen opvatten. Ik zou zonder te oordelen mijn ogen en oren zo wijd mogelijk open zetten. Al die flarden, ideeën, opvattingen, tekorten, aarzelingen en misvattingen zou ik zien als bomen, planten, stenen, molshopen, de wind en de regen. Ik zou alles nemen zoals het is. Maar ik ben geen 17e-eeuwse, Japanse dichtersleerling. Ik wilde graag helderheid en inzichten krijgen in hoe zij zich verhouden tot de natuur. Daarvoor was ik gekomen.

Misschien kwam de jonge muzikant en milieuactivist daar nog het dichtste bij. Hij maakte muziek met het afval van onze maatschappij, voerde een werk uit van een componist en herhaalde, terwijl hij op noppenplastic, oude pannen, doosjes, stenen en lege flessen sloeg, een simpel statement: 'It is not too late'. Ik ging een heel eind mee in zijn wereld en geluiden, maar kon amper meegaan in zoveel geloof in de kracht van zijn klanken.

Thuisgekomen dacht ik mijn gelijk te kunnen halen bij mijn geliefde dichter Czesław Miłosz. Hij schrijft: “.... Want als er geen eksterheid bestaat, dan bestaat ook mijn natuur niet ....” En is 'eksterheid' niet dénken over de natuur? Maar ik moet ook eerlijk zijn. Als Miłosz vijfenzeventig jaar oud is en na een half mensenleven terugkeert naar zijn geboortegrond, schrijft hij over de reiziger die hij is: “.... / Hij wil maar één ding, één kostbaar ding: / het zuiver zien zelf zijn zonder naam, / zonder verwachting, vrees of hoop, / op de grens waar ik en niet-ik eindigen.”

[roderidderhottakes]

De Rode Ridder - Storm over Damme

Prentjestijd!

We zien hier een mooi getekend galjoen, de zeilen bol van de wind. Het is pikdonker dus vertrouwen ze op de seinlichten om veilig aan te kunnen varen.

We gaan in deze strip nog vaak doorheen de tijd reizen.

Waarom schrijf ik dat? Omdat het galjoen een zeilschip uit de zestiende en zeventiende eeuw is en dus niet werd gebruikt in de dertiende eeuw. Zelfs de voorloper van het galjoen, de kraak, was nog niet uitgevonden. Daarbij komt nog dat deze twee schepen dienden om op zee te varen en dus niet in het Zwin te geraken.

Ach ja, het is een gekende naam en gekende scheepsvorm dus werd het gekozen uit gemak.

[fransopdefiets]

24-7 Storeng

We aten allebei ons eigen ding gisterenavond, Mayke een zak garnalen en ik een biefstuk en samen aten we daar worteltjes, tagliatelle en courgette bij. Toe was er dan nog yoghurt met blauwe bessen.

Van de midzomernachtzon was niks te zien om middenacht, de ruimte russen de twee bergen waar de zon zich moest manifesteren, was gevuld met nevel. De hele nacht stond er een harde wind die de tent deed flapperen, maar bij het opstaan is het windstil en worden we omhuld door een wolk, elke beweging die je maakt, brengt je in contact met miljoenen fijne waterdruppeltjes. We ontbeten in de keuken en daarna pakten we de tent nat in.

We verheugen ons enorm op de koffie in Oksfjordhamn, we hebben er dan 20 kilometer opzitten, maar helaas, de winkel daar is voorgoed gesloten. Een nieuwe kans is 26 kilometer verderop in Sørstraumen, daar is weer een winkel. Maar eerst moeten we over een heuvelrug, dat betekent 7 kilometer klimmen naar 420 meter hoogte over de oude E6 die nu als fietspad dienst doet. We doen er een uur over om boven te komen en worden beloond met koude mist en kuddes elanden.

Na de snelle en ijskoude afdaling begint het te regenen en een blik op de weerapp vertelt ons dat dat tot morgenmiddag zo doorgaat.

Met vooruitziende blik hebben we gisteren al een luxe hut geboekt in Storeng op het Arctic Fjord Camp. Met die wetenschap is het fietsen in de inmiddels stromende regen goed te doen.

In Sørstraumen is de Mats Kroken gelukkig open en ze hebben er zelfs een soort snackbar ingebouwd, waar je stukken pizza en worstebroodjes kunt eten (en alles wat er in de winkel te koop is natuurlijk). Daar komen we weer een beetje op verhaal, zodat we de tweede klim van vandaag onder ogen kunnen zien. Die is wat korter, maar veel onrustiger, omdat je tussen de auto’s fietst, we gaan in vier kilometer naar 270 meter. Als we boven zijn, (wat mij meer moeite kostte dan in de ochtend) komt ons een jongen op een vijftig jaar oude Oost-Duitse brommer tegemoet, die eerder net als wij in de Mats Kroken zat op te drogen. Hij is zijn drinkvest kwijt en moet het hele eind weer terug en wil van ons weten of wij dat vest in de Mats Kroken hebben zien hangen. Dat hebben we en hij rijdt opgelucht verder.

Als we daarna omlaag sjezen, slaat de regen recht in je gezicht en wurmt zich tussen je capuchon en je hoofd door naar binnen.

Na de boodschappen in Burfjord haalt de brommerrijder ons met opgestoken duim weer in.

Tegen vier uur komen we aan op de camping en onze hut heeft de allure (en de prijs) van een hotelkamer. We hebben een prachtig uitzicht over de fjord.

Afgelegde afstand: 72,5 km

Gefietste tijd: 6,5 uur

Afstand tot de Noordkaap langs een strakgespannen touwtje: 176,3 km

[torche]

Ijzersterk geboren

Oorlogen overwonnen

Mijlen getrotseerd

Zaterdag namen we afscheid van letterlijk en figuurlijk de sterkste man die ik (en wij allemaal) heb(ben) gekend.

Hij is 90 jaar geworden, nog mijn volledige 25 jaar meegemaakt, wat niemand had durven dromen.

Gekend in het UZ Gent voor zijn hart die faalde, maar telkens weer ging kloppen.

Lieve opa, het spijt mij, ik zie je ontzettend graag en ik kan je niet genoeg bedanken.

Een doodgewone man, de wijsheid zelve, een held van hier, een held door vuur en vlam.

6 kinderen, 9 kleinkinderen, 1 achterkleinkind.

Walter Vormezeele

Onze pater familias en manusje van alles

Mr korporaal, levensredder

Zeiler in weer en wind

Vader, grootvader en overgrootvader

°23/06/1933

† 18/09/2023

Geblust en gesust

De kaars die steeds opnieuw ontvlamde

Van over gesproken en gehoord

Die naald die nieuwe ogen bleef krijgen

Geliefd en geleden

De man die vocht tegen vuur en zelf een eeuwige vlam in zich had verborgen.

[pandaklas]

We ervaren “wind” zelf blazen, bellen omhoog blazen, blazen tegen een windmolentje, ballon opblazen, veel wind maken met een blazer.

[jurjenkvanderhoek]

HANNEKE FRANCKEN TEKENT ZICH EEN NIEUWE WERELD

In haar mysterieuze tekeningen voegt Hanneke Francken ongelijksoortige zaken samen zodat er nieuwe samenstellingen ontstaan. Het lijken verschillende onderdelen uit de natuur te zijn, samengebracht als een collage. Geknipt en geplakt. Landschapselementen die nooit met elkaar in samenhang waren of ooit hadden kunnen zijn. Francken verstrengelt deze, vlecht aaneen en weeft ineen. Er ontstaan nieuwe werelden, andere omgevingen. Het boek “Intertwine”, een uitgave in eigen beheer met teksten van Arno Kramer, Diana Wind en Patty Wageman, is een kaartenmap om die werelden gewaar te worden. Een reisgids om ontdekkingen te doen. In de getoonde tekeningen kan ik zoeken en vinden, kijken en zien. Er is echter niets verborgen, alles is helder en klaar in beeld gebracht. Het is een positieve wirwar, waarbij de ogen de kost krijgen. Hongerig sla ik het boek open en laaf mij aan deze overvloed aan lijnen, vlakken en kleuren.

Hanneke Francken heeft de natuur als inspiratiebron, als basis voor haar werk, als uitvalsbasis om te scheppen. Want dat is wat ze doet, scheppen. Onwezenlijke omgevingen bestaansrecht geven. Nieuwe natuur creëren. Niet voor handen zijnde samenstellingen grijpbaar maken. Alle elementen die existeren samenbrengen en er een vernieuwd inzicht mee tekenen. Als het ware de natuur ofwel de zichtbare werkelijkheid recyclen. Hergebruiken in een ander beeldend leven. De reïncarnatie van de oorspronkelijkheid.

Met de natuur als uitgangspunt neemt Francken geen genoegen alleen de werkelijkheid te reproduceren, na te maken, in beeld te brengen. Ze streeft geen perfecte nabootsing van de wereld om zich heen na. “Zij tekent als het ware een ander leven in het werk”, lees ik in de inleidende tekst van tekenaar, curator en dichter Arno Kramer. “Zij speelt op een evidente manier met drama, met het bovennatuurlijke en misschien met het esoterische en religieuze, zonder larmoyant te worden.” Het boek toont ouder werk en meer recente tekeningen van Hanneke Francken. De vroege werken hebben nog de mens in alle oorspronkelijke naaktheid als onderwerp. De menselijke figuur wringt zich in alle bochten om zich te verwonderen over de natuur. Niet om er de baas over te spelen, maar één te zijn met en er opgaan in. Tekeningen waarin kleurpotloden in de doos blijven, in grijzen is de werkelijkheid eer aan gedaan.

Dan in het weergeven van gestorven dieren komt er kleur in de flora rond de fauna. Door de bloemen en planten levend te kleuren is de fazant en is het konijn echt levenloos. Zo dood als een pier. Tekeningen die qua onderwerp niet oogstrelend zijn, echter de manier waarop Francken deze dode werkelijkheid tot leven brengt is onnavolgbaar. De ondergrond is nog helder wit, het wit van de drager. Maar dan krijgt ook het papier kleur en stap ik echt een andere wereld binnen. De harde realiteit wordt ingewisseld voor een onwezenlijke zachtheid. Het onderwerp is nog even meelijwekkend, maar gevat in een legendarische onderwereld. Legendarisch als in fabelachtig, wonderlijk en verbazingwekkend. De onderwereld omdat het beeld duister is, geheimzinnig en onverklaarbaar.

Hanneke Francken maakt cryptische tekeningen. De waarheid verbergt zich in raadselachtige samenstellingen. Want de dierfiguren gaan zich min of meer verbergen in de vegetatie. “Zij gaan soms op in de duizeligmakende hoeveelheid lijnen en het is de vraag of er nog een voorgrond en een achtergrond bestaan”, schrijft Arno Kramer. “De lijnen zijn zo gevarieerd en zo gevoelig en ook intuïtief getekend, dat ze nooit van te voren zo bedacht kunnen zijn.” En Kramer besluit zijn betoog met “De tekeningen van Hanneke Francken hoeven niet begrepen te worden, ze moeten beleefd worden, je kunt er in dwalen, je kunt er zelfs in verdwijnen.” En inderdaad raak ik mezelf kwijt in de meest recente, intertwine, composities. Denk ik een rotspartij met mos begroeid te zien, kan zich daar zomaar een vogelbeest uit los maken. Meerdere keren moet ik mijn blik over het getekende laten gaan, mijn ogen goed de kost geven in en aan de voorgeschotelde composities, om de ware aard ervan te doorzien.

Francken fantaseert vanuit de werkelijkheid cellen, organismen, gevogelte, wild en vegetatie. Zoals de schepper de aarde construeerde. Het afpellen van de werkelijkheid, noemt directeur Stichting Oude Groninger Kerken Patty Wageman dat. Tot je op dat deel van de evolutie stuit waar het allemaal begon. “Op zoek naar de oorsprong om er vervolgens een nieuw begin aan toe te voegen.” Door mythologie, natuur, evolutie en eeuwigheid vloeien dieren en planten tot onwerkelijke sferen samen. In deze werken doet zich veel voor, er staat van alles te gebeuren. Iedere vierkante centimeter is benut om de beschouwer te dwingen geconcentreerd te kijken. De aandacht te vestigen op de dynamiek van de slingerende lijnen en de in elkaar grijpende elementen. De natuur heeft de overhand in de tekeningen. Knoestige bomen, bebladerd geschubde stammen, sprietende takken, een bast als een prentenboek. Daaromheen verwaaien twijgen en loof, de blik laat zich stroomlijnen in deze wildernis. Werken waarin Francken zich zichtbaar zorgen maakt over de toekomst van ons bestaan. “Zij beweegt zich in haar werk tussen wat vanzelfsprekend was, de levenscyclus”, schrijft curator hedendaagse kunst Museum Rijswijk Diana Wind, “naar nieuwe mogelijkheden, microben en andere eencellige wezens, tot geen invulling weten van wat gaat komen, de lege plekken in haar tekeningen.”

“Het is een weelderig en bewegend spel van kleur en lijn dat als resultaat een attractieve manifestatie heeft. Begeeft de blik zich op korte afstand langs de getrokken lijnen, de afgebakende velden, dan merk ik tussen de veelvormige vegetatie weleens een addertje onder het gras, kijk ik niet zelden de kat uit de boom en vind ik soms een vreemde eend in de bijt. Kortom er beweegt zich meer tussen deze hemel en aarde van Hanneke Francken”, schreef ik geboeid door haar werk bij de tentoonstelling Synthese vorig jaar in Galerie Getekend in Heerenveen.

Gefascineerd door de cyclus van het leven laat Francken een nieuwe wereld ontstaan in haar werken. Ze illustreert haar fascinatie in een rijke schepping van samenvloeiende planten en dieren, met incidenteel in de achtergrond een teken van menselijke activiteit. Maar vooral draait het in haar werk om die eerste dagen van het scheppingsverhaal, om het creëren van een synthese van waaruit nieuw leven ontstaat. Het nieuwe landschap is een visioen, een voorspelling van een apocalyptische toekomst, een nieuw begin.

“Tekenen is voor Hanneke Francken een manier om beeldend te schrijven”, schrijft Patty Wageman. “Een tekening moet in haar ogen bruisen, energie uitstralen en beweging laten zien. Het moet dynamisch zijn en het statische van het vlak overstijgen. (…) Met haar cycli probeert ze de kijker bewust te maken van de wereld om ons heen, van wat de aarde met ons doet en wij met de aarde.”

De in het boek opgenomen en door de tekeningen gestrooide gedichten zijn even mysterieus als de tekeningen dat in eerste beschouwing zijn. De beelden vergen het om lang naar te kijken, erin te duiken als het ware. De poëzie heeft een lange adem nodig om de woorden te laten indalen. Ik citeer: “Onder golven duiken - Niemand weet als niemand ziet het gezicht wat in het grafiet verdwijnt. / In de weerspiegeling is zij niet opgehouden met bestaan / slechts klanken die terugkeren, soms in wankel evenwicht. / / Als je schrijft: dat er geen ik meer is, of niet meer dezelfde ik, / legt zij afstanden af, zodat het oog niet went aan de verdwijning.”

Intertwine. Tekeningen en gedichten Hanneke Francken. Teksten Arno Kramer, Diana Wind, Patty Wageman. Oplage 150 exemplaren. Uitgave in eigen beheer, oktober 2022.

[windcycleworks-nl]

WiND84: Bart's Special Allroader - GCX (gravelcrosser)

(English summary below)

Dit is een vervangend frame voor mijn eigen gravelcrosser. Het oude frame was weliswaar nog lang niet versleten, maar niet meer helemaal up-to-date wat betreft de technische details. Daarnaast had ik weer wat ideeën die nodig in de praktijk moesten worden uitgeprobeerd en getest. Dus tijd voor een nieuw frame met voorvork!

Dit is een Special Allroader frame net als WiND77. Maar waar WiND77 is getuned en opgebouwd als (Allroad-)racer voor het snellere werk op de weg is dit frame getuned voor gebruik als gravelcrosser. Gravelcross betekent in mijn geval in de winter een paar noppige gravelbanden voor een combinatie van asfalt, onverharde wegen en cyclocross / MTB paden en -routes en in de zomer wat snellere gravelbanden voor een combinatie van verharde wegen en gravel, inclusief gebruik tijdens vakanties (aangezien de gemonteerde verzetten wat meer geschikt zijn om mijn 90kg bergop te slepen dan de polderverzetten op WiND77 :) ).

Het frame heeft de standaardspecificaties van de Special Allroader met o.a. custom mix van Columbus ZONA en LIFE buizen, non-oversized balhoofdbuis, Paragon RVS dropouts voor flatmount remmen en 12x142mm steekas, en ruimte voor banden tot 40-45mm plus modder (ruim voldoende voor het beoogde gebruik). Verder is frame qua details redelijk 'kaal' (geen spatborden, dragers, etc. want niet nodig) en dus mooi clean.

Daarnaast heb ik een ook paar nieuwe (experimentele) elementen toegepast:

Seatstays: 'single-bend' met custom bend rond de band. Dit voornamelijk voor iets andere looks dan de voorgebogen S-bend seatstays. De single-bends vind ik persoonlijk net wat mooier. Voor nieuwe frames zijn beide opties mogelijk.

Voorvork: Ik had al langer het idee om een stalen voorvork te bouwen met wat meer 'optische body' dan de standaard Allroader voorvork zodat deze wat meer in proportie is met de buizen van het frame, maar zonder dat het meteen een hele zware vork wordt. Dit heb ik gedaan door de nieuwe extra dikke (maar niet al te dikwandige) vorkpoten van Columbus zelf te ovaliseren voor extra breedte in zijaanzicht (en juist smaller in vooraanzicht). De poten zijn verbonden met de vorkbuis d.m.v. een 'segmented' constructie aangezien de gebruikelijke constructie met een gelugde kroonhier niet bruikbaar is.

Interne kabelgeleiding door chainstays en vorkpoot: Interne geleiding van rem- en schakelkabels door de onderbuis is al langer een populaire 'extra' op WiND-frames (mooi en clean met soepele kabelloop rond balhoofdbuis en makkelijk doorvoeren van volledige buitenkabel). Op dit frame heb ik de kabels ook intern door de chainstays en vorkpoot laten lopen. Dat geeft flink wat extra werk, maar blijkt goed te doen en het resultaat is er ook naar (past goed bij het frame (extra clean en organisch zonder externe kabelgeleiders) en geeft een mooie loop van de kabels). Dus vanaf nu beschikbaar als extra voor nieuwe projecten!

Frame en vork zijn gepoedercoat in Ultramarijnblauw (heb ik al gezegd dat ik alle kleuren mooi vind, zolang het maar blauw is ? :) ) en voorlopig opgebouwd met voornamelijk onderdelen van zijn voorganger en uit voorraad. Dat is momenteel nogal een bonte mix van onderdelen op basis van een mechanische 10-speed Shimano aandrijflijn (Ultegra en Deore) met SRAM Rival cranks en mechanische schijfremmen (TRP Spyre). Daarbij heb ik nog een MTB cassette achter de hand voor uitstapjes richting de bergen. Verder o.a. een paar stevige wielen met HOPE RS4 naven en een headset en bottom bracket van Chris King. Ondertussen zoek ik verder naar een nieuwe groep die voldoet aan (zoveel mogelijk van) mijn eisen (o.a. goede kwaliteit en ergonomie, i.c.m. mechanisch schakelen en remmen), maar dat valt nog niet mee ...

Hier staan nog wat foto's van de verse frameset voordat deze werd opgebouwd en bedekt door een laagje gravelstof ...

========================

English summary: My new gravelcross frameset. A Special Allroader with some new features that I wanted to try out (single-bend seatstays, oversized fork legs for nicer visual balance with frame, internal cable routing through chainstays and fork leg). Powdercoated in ultramarine blue and temporarily built up with components from it's predecessor

========================

[aki-shun]

Why can't I use theirs the thingss?? Satan is hot

I still don't understand this game but at the same time I do..

Om it wasn't that hard..

Someone needs to explain to me how to play this game. And there are so many battles😭😭 I'm not strong enough, I feel like a weak toothpick..

I'm gay for him

[walhella]

Drijfzand

In krochten van bochten ving ik jou een toerist in eigen land je kruipt terug onder je bodem tot de aardkost je verbrandt

je dacht eens te kunnen schuilen in die weke schoot van mij maar mijn benen bleken wankel je nam de klap erbij

aan mijn voeten lag je biddend en ik dacht: dit is troost maar toen ik mijn lichaam nazag bleek ik van mijn huid beroofd

nu kan ik niet meer stappen want zelfs de wind gloeit door me heen in hompen drijf je rond me brokken aan m’n been

je liefde bleek een vacuüm je nam m’n lucht en noemde het ‘puur’ en ja, je leidde me naar het water maar ik ben geboren in het vuur

[mollidays]

PUNTA ARENAS (03.02-06.02)

Nabij de straat van Magelaan vormt Punta Arenas de zuidelijkste stad van Chili. Door haar ligging is ze de ideale uitvalsbasis voor excursies naar zuidelijk Patagonië en Tierra del Fuego. Bij aankomst boeken we meteen één van elk: walvissen spotten vanop een catamaran en koningspinguïns bewonderen in Vuurland.

Wie graag beestjes wil zien, moet er wat voorover hebben en dat zullen we geweten hebben. We zijn om 4u ‘s ochtends op post om onze trip te starten. Een korte busreis brengt ons tot aan een strand ter hoogte van Fort Bulnes, waar we bij schemer aan boord gaan van onze catamaran. We hebben een lange dag en vele kilometers voor de boeg, maar het is het waard. Een groepje walvissen voedt zich in de buurt van onze boot waardoor we ze meermaals zien ondergaan met het gekende fotogenieke tafereel waarbij ze hun staart sierlijk in de lucht gooien. Hoe vaak dit spektakel zich ook herhaalt, we zijn telkens onder de indruk en voelen ons koning te rijk. Als kers op de taart vangen we zelfs eenmalig een glimp op van een walvishoofd dat plots boven het water uitspringt.

Tussen de verschillende walvisshows door entertainen de vele zeeleeuwen ons met hun kinderlijk gerol en vrolijke sprongetjes. Je weet niet waar eerst te kijken. Ook pinguïns, albatrossen en aalschovers passeren de revue. We sluiten onze excursie af met een glaasje pisco sour, gekoeld door gletsjerijs, met zicht op de Seno Helado. Een topdag waar we nog vaak op zullen terugblikken. Jullie zullen het helaas moeten stellen met wat matige foto’s die de sfeer en beleving amper benaderen. ‘s Avonds hangen we als echte locals aan de bar van Kiosco Roca voor een choripan (een broodje chorizo). Deze lekkernij werd verkozen tot beste snack van Chili.

Wat ons opvalt in Punta Arenas is de hevige wind. Petjes vliegen in het rond, alsook een gekoesterde brownie en koekjes. Jammer genoeg valt ook ons bezoek aan de zwart-witte vriendjes hierdoor in het water. De zee is zo ruig dat de ferry’s niet uitvaren, waardoor de broedplaats van de koningspinguïns onbereikbaar blijft. We zijn licht teleurgesteld vanwege de gemiste kans, maar voelen ons nog steeds verrijkt door de ervaringen van de vorige dag. We trekken richting Puerto Natales nabij het beroemde nationale park Torres Del Paine.

[wanderella-w]

Proefwandeling geslaagd!

Naja, enigzins. Bij -1°C was het s'nachts in de tent wel uit te houden maar goed geslapen hebben wij niet. Gelukkig is het in Minehead, Engeland, altijd ongeveer 2 graden warmer dan hier!

Op zaterdag 25 Februari startten wij onze wandeling na de natuurkampeerterreinen-camping Amstelkade vanuit Breukelen. Komoot (een wandel-app) had een route van 3 uur voor ons uitgerekend maar dankzij onze goede moed, het mooie weer en wind mee pakten wij een kleine mooie detour langs overstroomde weilanden, over hekjes en bruggetjes, en voorbij aan hollende konijnen.

Gelukkig had Rosa voor snacks gezorgd en zo konden we na onze pauze in het vogel-uitkijkpunt (zie foto) versterkt door nooten, koek, en koekjes door naar de camping wandelen. Daar werden we door allemaal lieve mensen aangesproken en kregen wij zelfs een glaasje wijn gratis! Een pauw luste wel wat van onze pasta maar we aten hem helemaal zelf op. De volgende dag warmden wij wandelend in de zon snel weer op en waren wij binnen drie uur terug bij het station Breukelen.

Conclusie: Extra warme laagjes mag, het gewicht op de rug valt mee, koekjes zijn een must!

Southwest Coast Path here we come 🧭

[devosopmaandag]

Ontvang in eenvoud dit geschenk van het toeval

Mijn vroegste herinneringen aan de laatste dag van het jaar zijn gevuld met kinderlijke opwinding, met een huis vol mensen, muziek, vrolijkheid, dwaze spelletjes, de lekkerste dingen en vader die te veel dronk. Dan wilde hij dansen, vervolgens werd hij sentimenteel tot tranen aan toe, en tot slot viel hij in de stoel in slaap. Moeder werd dan altijd boos maar was ook toegeeflijk. Ik schaamde mij voor die vreemde man die toch mijn vader was. Misschien omdat dit een patroon was dat jaren aanhield, drong iets van het verstrijken van de tijd door in dat kind dat ik was. Alweer een jaar voorbij. Ik ben nooit gevoelig geweest voor dat sentiment. Vaders ritueel op die avond was de uitdrukking van zijn hang aan het leven. Op zijn sterfbed was hij soms een bang kind.

Op de een na laatste avond van dit jaar had ik behoefte aan wat frisse lucht. Ik ging een tijd op het dakterras van ons tijdelijk onderkomen staan. Er was amper wind, de lucht was vochtig. Twee lantaarns brandden in een bijna zwarte wereld. Er leek niemand thuis te zijn in het huis onderaan de weg. Ik stond zo een tijdje en haalde extra diep adem. Er was niets te horen, behalve het ruisen van een beekje. Ik dacht niet na over het afgelopen jaar, laat staan over het verstrijken van het leven. Ik stond daar en zag mijzelf staan. Dat was meer dan voldoende.

Door een hinkstapsprong in mijn hoofd was ik enkele dagen terug beland bij de dichter Carlos Drummond de Andrade*. Ik zocht een gedicht ergens voor, kwam een ander gedicht tegen dat ik ooit al eens markeerde en vervolgens een gedicht dat ik nooit echt las. Het heet 'Jaarwisseling'**. Ergens in dat gedicht staat de regel: “ontvang in eenvoud dit geschenk van het toeval”. Dat doe ik. Ergens in dat gedicht staat ook “de troost van zich bedrinken”. Dat ik nog eens mijn vader en een Braziliaanse dichter samen zou brengen!

Er rest mij niets dan het gedicht voor u over te typen en u te waarschuwen dat alles erin zit wat het overdenken van het leven met zich mee kan brengen (met excuses voor een vos die veel langer is dan ik mezelf altijd toesta).

De laatse dag van het jaar

ís niet de laatste dag van de tijd

Andere dagen zullen komen

en nieuwe dijen en buiken zullen je de warmte des levens mededelen

Je zult monden zoenen, papieren verscheuren,

reizen maken en vieringen bijwonen van

zoveel verjaardagen, doctoraalexamens, promoties, glorie, zoet

dood met orgelspel en koraal,

dat de tijd meer dan vol zal zijn en het het roepen niet hoort,

het onherroepelijke huilen

van de wolf in eenzaamheid

De laatste dag van de tijd

is niet de laatste dag van alles.

Er blijft een franje van leven

waar twee mensen gaan zitten

een man en zijn vijand,

en vrouw en haar voet,

een lichaam en zijn herinnering,

een oog en zijn glans,

een stem en haar echo,

en wie weet misschien God...

Ontvang in eenvoud dit geschenk van het toeval.

Je hebt verdiend nog een jaar te leven.

Je zou wel altijd willen leven en de droesem der eeuwen drinken.

Je vader is dood, je grootvader ook.

In jou zelf is al veel gestorven, of anders loert het op de dood.

Maar hoe dan ook, je leeft, voor de zoveelste keer,

en je hoopt, glas in de hand,

straks te ontwaken.

De troost van zich bedrinken.

De troost van dansen en schreeuwen,

de troost van het biljart,

de troost van Kant en van de poëzie,

allemaal... en geen enkele brengt uitkomst.

Komt de ochtend van een nieuw jaar.

De boel is afgewassen, opgeruimd.

Het wrakke lichaam herstelt zich in

schuim.

De zintuigen funktioneren vlot,

De mond vreet leven.

De mond stikt in het leven.

Het leven gulpt uit de mond,

lekt de handen, het plaveisel,

Het leven is dik, vettig, dodelijk, gluiperig.

* Carlos Drummond de Andrade (1902-1987)

** vertaling August Willemse (1936-2007)

[inhetoogvandestorm]

teething - februari 2023

De wind sloeg met zijn vlakke hand tegen mijn dakraam en ik lag in mijn bed en dacht: wat ben ik dankbaar voor mijn angst – elke bliksemschicht ervan word gevolgd door liefde. Liefde als in: ik wil nog niet dood: nee er zijn zelfs nog allerlei dingen die ik nog méér wil, en er zijn allerlei dingen die ik weet en wat is het heerlijk om te weten over anderen, zoals mijn twee favoriete dingen die ik weet over mijn klasgenoot: dat tattoos volgens hen het epitomie van zelfexpressie zijn en dat die houd van het nummer every time the sun comes up van Sharon Van Etten.

Louky heeft een tattoo van een coloradokever op haar been, en ik moet toegeven dat dit hele gedicht een list is geweest, een voorwendsel om je over dit insect te vertellen. Hij is niet zo populair omdat ie aan de aardappelen zit, maar ze houd van hun bolle vormen zegt ze, ze lijken op lieveheersbeestjes.

Ik houd niet van lieveheersbeestjes en dat voornamelijk (ik zal niet liegen) omdat een vriendje van me ooit vertelde dat eentje op diens vinger had gepist, en wat nog meer was dat het pijn deed, zo’n ministraaltje. De verdere reden is dat ik vaak versteende lieveheersbeestjes vind, tussen mijn pennen of tussen de ruit en het vliegenraam en dat ze kraken als grind onder mijn handvlak.

Ik kan er niks aan doen dat mijn favoriete insect de bidsprinkhaan is. Misschien klopt het niet helemaal, maar wat moet je zeggen als je bang bent voor alles waarvan je houd? Ik ben bang voor hun onverwachte aanwezigheid op mijn huid, van een blad naar mijn vinger op zoek naar iets om te perforeren.

Ik ben bang voor hun urine, kristalstructuur en glans. Jij was bang voor de biechter in mij. En wat is het is tergend, tergend moeilijk om dankbaar te zijn voor de angst van een ander, een ander waarover je je hele leven nog dingen te weten had willen komen, veranderlijke dingen zoals hun lievelingsliedje of welke kevers ze in de tuin hebben gezien.

Men zegt goeie genade maar in het Engels heb je ook good grief, een conditie die onze taal niet bekend is. Ik weet dat wij gewoon december zeggen.

In het Nederlands is er ook geen vertaling van het werkwoord teething. Als ik zeg: ik krijg een tand, lijkt dat niet op iets dat ik zelf aan het doen ben, maar eerder iets wat me overkomt.

Wat dacht je van: ik sta tanden uit? Ik sta verschrikkelijke tanden uit. Ik mis je.