#zakelijke kerstkaarten

[koningkaart]

[happynewyearmemz-blog]

Inspirerende voorbeelden van zakelijke kerstkaarten | Flyer.be Inspirerende voorbeelden van zakelijke kerstkaarten | Flyer.be Source by shad00vv

[mischafaalhaas]

Lullige manieren om het leven te laten deel 1: Het Japanse theekopje

Johanna Helena Eleanora van Belten- Wapenaer was ziedend.

Haar bloed kookte terwijl ze nagelbijtend door de vitrage naar buiten keek, haar door de tuinman perfect onderhouden voortuin in. Daar, in het bloemenperk, tussen de rozen en het Javaanse siergras, zat die godvergeten kat van haar nieuwe buurvrouw z’n behoefte te doen. Het achterlijke bruin-rood gestreepte beest had een gat gegraven, en zat daar nu op z’n dooie gemak te kakken. Zoals iedere ochtend.

Iedere ochtend sinds de intrek van de nieuwe buurvrouw in de benedenwoning naast Johanna ging om stipt 08:00 uur de voordeur open, en rende het beest met luid klagelijk gemiauw naar buiten, regelrecht Johanna’s voortuin in, en deed daar zijn behoefte. Na twee weken was heel haar tuin geruïneerd en die stomme hippie van een buurvrouw waarvan Johanna de naam niet eens meer wist deed er niks aan. ‘Ja’, had de buurvrouw gezegd, terwijl ze schaapachtig lachte en zich achter haar oor tussen de bruine krullen krabte; ‘het is een kat, ik kan niet bepalen waar ze haar behoeftes doet als ze niet binnen is. Als u genoeg van haar heeft mag u gerust een emmer water over haar heen gooien’. Al had Johanna een oceaan aan water over het beest gegooid, het had geen zin en de irritatie liep op tot ongekende hoogtes. Terwijl ze naar buiten staarde in contemplatie wat te doen met het duivelsbeest verdween de nagel van één van Johanna’s vingers in haar mond. Niet dat Johanna nog zo veel nagels had om op te bijten zo op haar tweeënnegentigste, maar tijden van stress brachten de gewoonte van de vingers naar de mond brengen weer naar boven. De nagel van haar linker middelvinger verdween tussen haar tanden, terwijl ze hem bevochtigde met haar tong en er net zo lang op kauwde tot de nagel zorgvuldig afgescheurd kon worden met de tanden. ‘Nagelbijters zijn mensentreiters!’ hoorde ze haar rotzak van een overleden echtgenoot nog zeggen. Die ellendeling lag nu al meer dan twintig jaar onder de zoden en nóch kon ze zijn stem horen wanneer ze haar inmiddels verschrompelde vingers ook maar een klein stukje in de richting van haar mond bracht. Die man was nergens goed voor geweest; kinderen kon hij niet krijgen en al z’n zakelijke ondernemingen waren in de soep gelopen. Gouden bergen had hij haar beloofd; uiteindelijk had ze niet meer dan een hoop stront gekregen. Die man kon in al die jaren niets anders ophangen dan lulverhalen waar achteraf maar de helft van waar bleek te zijn, en hij bleek een talent te bezitten voor het maken van domme keuzes. Johanna had al vrij snel na hun huwelijk door dat ze een grote fout had begaan, maar scheiden, dat deed je niet in de jaren vijftig, dus besloot Johanna dat ze het zichzelf maar zo gemakkelijk mogelijk moest maken en zo onafhankelijk mogelijk moest worden. Ze drukte boodschappengeld achterover, verdiende in het geniep een klein fortuin aan het haken van sokken, handschoenen en sjaals op haar hobbyclubjes, vond stiekeme liefde in de man van de houtwerkplaats en in september stroomden de aanvragen van minder creatief-begaafde hobbyclubleden voor enkele honderden kerstkaarten al weer binnen. Hier aan terugdenkend glimlachte Johanna. Het was zo makkelijk geweest. Mensen verstuurden zo veel kerstkaarten toendertijd; en die ellendeling had geen flauw idee hoe veel omzet ze maakte. Ze kocht de materialen voor de kaarten minimaal in en verkocht de kaarten met maximale winst. De dames hadden de kaarten maar wat graag van haar overgenomen en ze presenteerden de kaarten als zelf gemaakt, om hun creatieve onkunde te verbergen.

Het geld dat Johanna met het haken en de kaarten verdiende verstopte ze zorgvuldig door diverse plekken in het hele huis. Een tjokvol sigarenkistje in de pot met bloem; In het uitgeholde Margriet magnetron-kookboek en een traditionele ouwe sok in de sokkenlade, maar de meeste flappen bevonden zich toch echt in de valse bodem van het gootsteenkastje, beschermd door allerhande schoonmaakartikelen. Als een appeltje voor de dorst, wanneer haar zoutzak van een echtgenoot nou eindelijk het leven eens zou laten. De jaren verstreken, maar die man ging maar niet de pijp uit.

Op een dag was Johanna het zat en besloot ze het lot een handje te helpen. Het zou simpel zijn; een dodelijk ongeluk zit in een klein hoekje. Ergens had ze gelezen dat de meeste dodelijke ongelukken zich in en rondom het huis plaats vonden; het uiteindelijke resultaat van haar plan. Die slappe zak had nooit koffie leren drinken en dronk zodoende alleen maar thee. Niet gewoon de Engelse Melange van Douwe Egberts, maar Japanse ‘Matsja’. Slappe Zak had ooit zo’n pakje met ‘matsja-poeder’ gekregen van een bevriende mede-slappeling, en sindsdien had Slappe Zak het voor veel geld geïmporteerd uit Japan. Het zag er nogal smerig uit, zo’n groenig goedje in haar Engelse theeservies. In de Margriet had Johanna gezien dat die ‘matsja’ eigenlijk uit hele zware gietijzeren kopjes werd gedronken, en toen was de cirkel rond. Het had wat postkaarten en telefoontjes gekost, maar eindelijk had ze het voor elkaar gekregen. Bijna vijf maanden later belde de postbode zwetend en hijgend aan en overhandigde haar het pakket met daarin het loeizware Japanse gietijzeren theeservies.

‘Ach liefje, wat attent! Wat mooi, zoiets bijzonders heb je me nog nooit gegeven!’ had de Slappe Zak gezegd toen hij het pakket openmaakte. Het servies ging op de bovenste plank van het bovenste keukenkastje; Johanna had de reorganisatie van de inhoud van het kastje zo gepland dat alleen daar nog plek was. En dan nog wel zo weinig plek dat ze zich wel genoodzaakt voelde om de loeizware Japanse theekopjes zonder oortjes die zich niet helemaal goed lieten opstapelen per twee op elkaar in het kastje te proppen. Dat was totaal niet handig, en dat was nu juist Johanna’s plan. Het zou vast niet lang duren voor Slappe Zak met z’n onhandige worstvingers zou graaien naar een kopje, om z’n matsja te drinken, en mis zou grijpen. Het ene kopje zou van het andere kopje af glijden, en de zwaartekracht zou z’n werk doen en met een noodlanding op het kale hoofd van haar rottige echtgenoot terecht komen. Het vallen van het loodzware kopje op zijn kale schedel zou het effect hebben van een honkbalknuppel in een autoruit; het zou ter plekke gedaan zijn met Slappe Zak. Helaas mocht het niet zo wezen.

Tot Johanna’s grote frustratie kwam haar plan niet ten uitvoer zoals bedacht. Die kopjes vielen maar niet op Slappe Zak’s hoofd, zelfs niet als ze ze expres van tevoren iets schever op elkaar zette of er dan desnoods maar drie op elkaar. Er gebeurde niks. Dagen, maanden, jaren gingen voorbij en ze gaf het op. Uiteindelijk was de ellendeling toch overleden aan diabetes, wat pas ontdekt werd bij het amputeren van een teen welke was gaan rotten door het proces. De kopjes stonden nog altijd in de kast, en omdat Johanna niet meer bij het bovenste kastje kon had ze het Japanse theeservies maar gewoon laten staan, vallen deed het klaarblijkelijk toch niet. De Reuma had er voor gezorgd dat ze niet meer zo goed omhoog kon kijken en na verloop van tijd dacht ze niet meer na over de gietijzeren kopjes, per twee opgestapeld, op het randje van de plank.

Inmiddels had Johanna door de kat van de buurvrouw geen nagels meer over en ze ergerde zich groen en geel. Haar woede was dusdanig tot een hoogtepunt gekomen dat er niet meer mee te dealen viel. Het was nu helemaal klaar, als de buurvrouw niets aan het mormel zou doen, zou ze het heft zelf in eigen handen nemen. Ze trok de voordeur open, gooide met een luide schreeuw en al haar kracht een lege fles Sherry in de richting van het mormel, miste het beest op enkele centimeters en trok met een klap de voordeur zo hard dicht dat de glazen in het huis rinkelden. Ze stiefelde naar het keukenkastje. Ondanks het vroege tijdstip was het tijd voor Sherry, nu de nagels op waren.

Wat Johanna niet wist, was dat er door die ene klap in het bewuste kastje iets was verschoven. 

Johanna reikte naar het handvat van het kastje en toen ging alles ineens heel snel. Met het opengaande kastdeurtje gleed ook het loodzware gietijzeren Japanse theekopje van het andere loodzware gietijzeren Japanse theekopje en belande met een noodgang op het gefrustreerde oude hoofd van Johanna. Johanna Helena Eleanora van Belten- Wapenaer stortte ter aarde en kwam nimmer meer omhoog.

Buiten groef de kat van de buurvrouw nog maar eens een gat en verwonderde zich over de stilte die zich plots van het huis meester had gemaakt.

[randomup-blog1]

kerstkaarten 2018 | Kerstkaart Krijtbord happy 2018 – Zakelijke kerstkaarten … kerstkaarten 2018 | Kerstkaart Krijtbord happy 2018 - Zakelijke kerstkaarten ... Source: alyssahathcock

[koningkaart]

[koningkaart]

[koningkaart]

[koningkaart]

[koningkaart]

[koningkaart]

[koningkaart]

[koningkaart]

[koningkaart]

[koningkaart]