#yanginliyaralar

[munferitdilhun]

Bir dolu kan kırmızısı şarap şişesi,

Bir de meczup ki şûrûra dalmış, divane, mevnî,

Düşünmekten, hasret etmekten.

Bir ayazın ısırdığı, soğuk ettiği soluk vûcud,

Öyle ki ölmekten hallicedir.

Buruşturur yüzünü de, atamaz o yaman acıyı

Boğazından.

Ben ki, benliğim benliğinin kölesi, a Süreyya’m,

Bir defa daha gözlerin buluşsun rûhûmla,

Yaralı gönlümün ardındaki kapıdan.

[munferitdilhun]

Aslında ben hiçbir şeyi pek bir ehemmiyetle ele almam, madam; aylar, ve hattâ seneler sonra nazar-ı dikkatime şâyân oldunuz, öyle ki rüyalarımı süsler hâle bile geldiniz. Bu vakitten sonra canımı alsanız dahî ellerimi ruhunuzdan çekmem.

[munferitdilhun]

Feryâd eder gönül ki, bir cânân idi hayâlim,

Öldü ya da ben unuttum, kabr-i vefâsızlığım.

Âh ile doldu yârin tenhâ kabri,

Ben öldürdüm aşkı, kalmadı sabr-ı dilde.

Cânân-ı medfenimde serencâm-ı firkat buldum,

Hâtıra-i aşkın âh u efgân ile mahfûz.

[munferitdilhun]

gelmiş bana beni öğretecek, bi' ton beyni bulanık

ruhuma söz geçirsem, olamazdı böyle karanlık.

[munferitdilhun]

Bu kesik basit bir kesik değil, ömrümde saplı hançer yarası. kanaması duruyor da sızısı dinmiyor, o hançer oradan çıkmıyor işte. Ben ne zaman bulacağım seni tekrar, o zaman dinecek sızımız. Çok acıyor mu? Çok acıdı mı?

[munferitdilhun]

Hicrân-ı bînihâyetle yandı cân-ı âşinâ,

Figan-ı pürhüzünle doldu felekde âsumân.

Rûy-i mâtem pervâz eder, her demde bir nefes,

Gam-ı müntehâdır gönlümde, sükûn eyler mi cân?

Münzevî-i dildârım, firkatten âh ü zâr,

Dâmen-i feryâd ile sarıldım her bir ân.

Ah kim, yâr uzaklarda, hüzünle baş başa,

Bu gönül âteşinde yandı, gözyaşıyla yuvâlân.