#yan's papa in this chapter

[chaoticcherryblossombear]

Chapter 4 has been released and here is an excerpt

This will be extremely long though:

“Fine.” Yan sighed. “I guess you’re right about that.” He really didn’t like being told he was wrong.

“And… you need to put some clothes on,” Bedi said to Yan. He himself was only half dressed with his blonde hair down and he had yet to put a shirt on.

“Well, what can I do after that,” Yan asked Bedi. “Can I just take a nap while you make dinner?”

“Yes, but please remember to take care of yourself, Yan Qing,” Bedi replied.

“Okay, fine,” Yan also replied. He eventually got dressed in the pajamas he chose for himself, washed his face, and brushed his teeth. He was too tired to finish everything else and he nearly choked on his green panda toothbrush and the Drest toothpaste he was using. His eyes were feeling really heavy and they needed to be shut, so he quickly rushed over to his bed and fell asleep. He didn’t care about that chicken for dinner anymore because he was just too tired.

When he woke up, it was winter again. There was little sun, just the cold snow. Yet he was in his old wooden house that hadn’t been touched in over several thousand years. And this was his old bed. It felt stiff and uncomfortable compared to his old bed. Mainly since it was on the ground as well. It was very different from how he remembered it. The bedding was nonexistent and only consisted of a lambskin blanket and a wooden bamboo pillow.

“Ah, Langzi. You’re finally awake.” That old man’s voice was very familiar sounding. A fatherly voice that also gave Yan comfort just hearing it. It must’ve been…

“Papa,” Yan exclaimed.

He realized something was off about his voice. It sounded very high-pitched and childlike. He looked at his hands quickly and noticed they were small.

Wait a second, Yan thought. This is a childhood memory of mine, right? If so, then where is…

The snow that evening. The warm wooden house. The smell of roasted beef being cooked with rice and vegetables. It must’ve been the day they found Yan Langzi’s closest childhood friend. Yan himself decided to wake up to the smell of delicious food.

“How was your nap, Langzi? It’s time for supper!”

“Master! Papa!”

“You only just woke up, boy,” the man replied. “I suppose you had a nightmare about losing me then, right?”

“Yes, papa. I am scared of losing you to a ghost or something like that!”

“Don’t worry, that won’t happen child!”

Little did Li know something similar to a ghost would eventually kill him. Yan had to warn him about… no. He couldn’t change his past. He didn’t want to.

“Hey papa,” Yan asked while he was eating. “After we are done with dinner, can we get some snow and melt it for the bath water?”

“I suppose so,” Li replied. “You better eat more though.”

“But what if someone else wants the food? As in a stray cat or dog? Or maybe a person?”

Li just laughed happily. “If that’s the case, I suppose a bit of extra food or money for food won’t hurt! We don’t have many resources during the winter though, so we should save it.”

After they were done eating, the father and his adoptive son put on some spare winter clothes before heading out. Because of how small Yan was, Li was able to carry him on his back and their ornate snow umbrella covered both of them.

It took about close to 15 minutes, but they found a great spot with no stained snow. It was by an ancient tomb of a hero from two dynasties ago, but it wasn’t too far from where they lived. Just as they were about to gather the snow, they heard a little boy crying.

“Help me, please,” the boy shouted. “I don’t have any place to call home! I want a mommy or daddy! It’s so cold”

Yan quickly ran as fast as he could! When he came and saw the boy, he saw how awful his condition was. He was half naked, only wearing very thin pants, and had no shoes. His long brown hair was matted and hadn’t been washed. The boy himself was also very smelly and thin. Langzi could tell he hadn’t bathed or eaten in who knows how long.

“Are you okay,” Yan Langzi shouted!? “What happened to you? You’re half naked, your pants are thin, and you look really hungry!”

“I… I” the boy was trying his best to speak but he couldn’t think of anything to say without tears coming out of his eyes.

 “They don’t know… I exist… They just… laugh at me for… I don’t know…”

Li Junyi followed his son and found him with the boy. He heard everything but wasn’t unkind or judgmental. Upon seeing the half-naked boy, he draped his cloak over him like a blanket.

“You must’ve been so cold you poor boy. Are you alright? What’s your name?”

“I… don’t have a name. Or a family.”

“Then I suppose we’ll be your family. Your name will be ‘Li Yize’ because you seem like a kind-hearted boy.”

Li Junyi cradled the boy in his arms. Eventually, it was time that Yan and Junyi to see his eyes. They were a soft blue with some violet hues, and they had a kind and gentle aura that surrounded the young boy overall.

“Langzi, please come.”

“Alright,” Yan replied. “Is that boy gonna be our family?”

Li smiled at Yan as he caught up to his papa with the water bucket they brought.

“Yes, yes he will. He doesn’t have a place to call home at the moment, and we should give it to him.”

A stomach growled. It must’ve come from little Yize.

“Oh, and Papa,” Yan asked. “Do we have any spare food and clothes for him?”

“I’m sure we do,” Li replied. “If not, I will go to the market and get some for him.”

The full chapter is right here:

[kiame-sama]

More drawn monster men

Warnings; Dragon, Shinigami, Unicorn, Caecilia, Naga, Tree Nymph, Kelpie, some spoilers for HAE chapter 8, yandere monsters, yandere behavior,

- Malleus is a Dragon and has a Draconic temper to go with it. Due to his own instincts, he is extremely territorial and openly hostile to anyone who encroaches on that territory without permission. His Hoard is included in that territory and he views all of his Hoard members as a mix between close friends and belongings. He can't help but see his Hoard as belongings due to his inherent proclivity to view others as treasures to be kept and protected. As the Dragon guardian of his Hoard, the job of determining mates for his Hoard falls on his shoulders as well.

- Most in Twisted Wonderland would kill to be a member of a Hoard as it means safety from others and a guarantee of protection from the Dragon. However, most are too afraid of Dragons to approach them directly and thus cannot become Hoard members as it is a decision solely made by the Dragon. Once a Dragon decides a creature is part of their Hoard, there is very little beyond death that can change their status as a member of the Hoard. Dragons don't often steal from another Dragon's Hoard, but it does happen from time to time. Mated Dragons share their Hoards with their mates.

- Dragons are one of the few species of Twisted Wonderland that don't have an age-cap and will continue to live unless killed by an outside factor. This means that a Dragon could live indefinitely. Due to this long life-span, Dragons are able to link their magic and vitality to another living being of Twisted Wonderland to extend their life, this is not a task taken lightly as it does mean that the Dragon is handicapping their own magic by supporting two lives with it and not just their own. The one bonded with the Dragon will share in endless youth where age cannot reap their souls, but they can still be killed by other factors. A Dragon will typically only bind themselves to another if they view that other creature as a life-long mate.

- Dragon scales are immune to most magics and even resistant to most flames, meaning they would make great armor and have uses in magic resistant potions. Malleus saves his shed scales and has considered making a scaled robe for his beloved Human to both protect them and to claim them with his scent. He has run the idea of making a scaled wedding gown for his Human by Lilia and Lilia agrees that it is a wise decision. The scales could offer general shielding and protection from most magics as well as show that visual and scent ownership.

- Papa Hades is well over 6,000 years old and has since lost count over the ages. He has lived many lifetimes and has seen the rise and fall of many civilizations over his long life. He once tried to help the various Kingdoms/Queendoms by offering council and aid, but had since decided to take a backseat to the ongoing march of change. He will render aid if it is requested, but he will no longer offer help or even seek out those who want help. Many a time his words and advice have gone unheeded by those he sought to help and they fell to ruin as a result.

- Papa Hades can- and occasionally will- allow Shinigami unrelated to him to leave Tartarus and seek out a new life in the realm of the living. Very few have been granted this right as Shinigami can be quite dangerous to common folk given their affinity towards death. Few creatures are considered living in Tartarus and even fewer have traversed the realm of the living for any reason. Most creatures native to Tartarus stay in Tartarus excepting the few that Papa Hades has allowed to move between the realms.

- Papa Hades had one lover when he was younger, she has since gone feral ages ago, kept in containment until she had to be put down after she attacked Ortho in blinded rage. Hades does miss her and knows most Shinigami do not have souls the same way those outside of Tartarus do, so he will not see her again even in death. Hades is one of the few Shinigami considered the living-dead as he is from Tartarus but has spent enough time among the living to be considered 'alive' and is in part why he is able to move among the land of the living and dead.

- Papa Hades does not want to go back to Tartarus and is keen to keep as many of his descendants alive and with him. They were born in the land of the living and not Tartarus, he feels they don't belong there anymore. Some of his descendants have willingly gone to Tartarus permanently and they tend to the Shinigami that were born in Tartarus.

- Overblotted Riddle wields a Headsman's Axe as his bound weapon and will attempt to behead those who oppose him. In his mind, his word is law and any who disobey him are breaking the law, so they must be punished. He is ruled by instinct which demands he protects the one he loves above all others, going as far as to isolate and kidnap if needed.

- Riddle's fangs that grew when he Overblotted actually ripped open his mouth at the corners and he still has scars around the corners of his mouth after the Overblot. He also cracked his horn so it had to be filed down past the crack otherwise it could potentially break his entire horn which will result in death for a Unicorn.

- Riddle's fur is still somewhat stained by the inky after effects of the Overblot and his golden hooves have lost some of their shine due to the overblot. They will eventually return to normal but he is still plagued by inky tasting coughing fits and oily fur until it works its way out of his system.

- Riddle has anxiety about losing control again because of what he did to the Human when he lost control the first time. Riddle's yandere tendencies took control of him and forced him into an Overblot, he worries that any direct rejection from the Human will result in the same.

- Azul can taste with his tentacles and as such, doesn't often use them to wrap up those he is angry with. He will wrap up those he feels romantic emotions towards because he does want to take in their natural taste. This means he will almost unconsciously grab the Human with his tentacles should they get close to him while he is in his full Cecaelia form. It embarrasses him to no end with how grabby his tentacles are especially with the Human.

- Azul has a large Octopus pot in Octavinelle which is for his (and the regular octopus') use only. He will often pout in the octopus pot and refuse to come out until either Jade or Floyd go and get him out of the pot. When he decides to pout in the sulking pot, the twins will typically let him stay there for a few hours before they go to get him. He still has duties to take care of in the Monstro Lounge, but he will forgo those duties to sulk in the pot when he is in a bad mood.

- Azul is much like a regular octopus in the fact he has three hearts and blue blood. His tentacles can mostly squeeze into small spaces due to the lack of bones in them. He is also venomous and his venom has mild paralytic properties that tend to incapacitate in high doses or cause a euphoric-like state in low doses. He also has an ink sack he can eject ink out of when startled or in distress, Floyd has a deal with Azul specifically to stop the eel from making the octopus ink in surprise.

- Azul writes extensive romances primarily to do with Humans. He has been long obsessed with the idea of Humans and has romanticized Humanity as a whole. Him meeting a Human has only made him write even more Human related romances and smut due to the fact he is just so in love with the species. Many merfolk viewed Humans as peak beauty and Azul is no different. The Human is absolutely gorgeous in his eyes and he can't help but be completely enamored with them in every way.

- Jamil is a creature that prefers the warmth of sun-baked sands over the cold of winter's touch, so he does not like it when winter rolls around. Often- especially in cold weather- Jamil will find sources of heat (larger students, heaters, sunny areas) to rest his snake half as it does get cold easily or it takes a lot of food consumption to keep that half warm. Nagas are technically warm-blooded, but can act like their cold-blooded snake counterparts in winter and can enter brumation. Jamil refuses to enter brumation because he is busy looking after Kalim and stresses about what may happen while he sleeps.

- Jamil sheds his snake skin and any patches where he has scales. He does not have eye-caps or shed them due to being able to blink and having a regular eyelid. When he sheds, his colors are much more bright and vibrant to look at and he often will show off his scales following a shed. He is especially interested in the Human looking at his scales after a shed because they have an iridescent quality to them following sheds. He is extremely proud of this shine and even Vil envies the freshly shed scales.

- Jamil is Kalim's life-long guard and will remain a guard for Kalim unless he manages to win over the Human and rise above his station. If he does not win over the Human as a mate, he will be stuck in the service of Kalim eternally until his death in which another of the Viper family will take his place. His life expectancy is shorter than Kalim's but Kalim is more likely to be killed as member of the Al-Asim family before Jamil dies of natural causes. He is expected to give his life in the service of Kalim. He resents this deeply.

- Jamil can cook and knows how to cook due to being the primary chef for Kalim. He is very fond of spices as he has a much higher tollerance for them due to being a Naga. Regular snakes cannot taste or register spice, but Nagas are capable of tasting spice if there is a lot in their food. Kalim likes spicy foods and this works just fine for Jamil, the rest of Scarabia (some of whom are not as resistant to spices) avoid Jamil's cooking as a result, no matter how good it smells.

- Epel eats food like a regular blooded creature of Twisted Wonderland, but he gets more nutrients from specific plant matter and high-fat meats. He is less interested in fruits and tends to like meats and vegetables more due to the higher nutrient value. He can easily eat and digest rotting things but avoids them because they have an odd taste to them.

- Epel flowers year round and will always have several flowers atop his head. These flowers often attract bees, who tend to have symbiotic relationships with plant/earth Nymphs. Epel is quite fond of bees and- with Vil's suggestion- takes care of an apiary of bees in Pomefiore. This honey is often utilized by the other students and Vil, but only Epel can get close without being stung due to his standing positive relationship with the bees. Epel can produce apple fruits (seedless) in Autumn and early winter.

- Most plant/earth Nymphs can winter over if they manage to get their roots deep enough and enter a state like hibernation to wait out the scarce months of winter. Epel is a winter hardy species of apple tree Nymph and so he doesn't feel the need to winter over like many others do. Despite being a hardy species, he will occasionally go to the greenhouse to bask in the tropical temperatures.

- Epel has marks along his skin- which is barklike and rough- usually due to fights he has gotten into and the bark-like skin has had to heal around the injury. Most would injure themselves trying to fight him due to his naturally dense body, but sometimes he will meet his match in unexpected places, such as his scrap with Vil who beat him soundly and without using magic.

- Trey has a Water form and a land form due to being a Kelpie. His land form makes him look like a regular Centaur as he just appears to be a white horse with a pale green mane and tail. He cannot see very well out of the water as his eyes were made to be used underwater, hence his need for glasses when he is in his land form. On land, Trey has the body-type of a Scottish Draft-horse and is over 9ft (274in) standing on flat ground.

- In his aquatic form, Trey's back legs turn into a large fin and is made of pure muscle. He can easily concuss or kill others if he whips them with his tail-fin. His white fur turns green and his mane/tail take a more kelp-like appearance. He grows several fins and his fingers become webbed so he can move easier in the water, allowing for a rather quick locomotion when submerged. His skin takes on several green tints and even crates a light striping along his neck and face due to this green coloration. Cater can often be found laying on Trey's back when he is in his aquatic form and the two often swim together in the Heartslabyul lake.

- Trey is a Kelpie, so his primary diet is meat. When he was young, he would often catch his own meals and got in trouble a few times for snatching goats that wandered too close to his preferred hunting grounds. As an adult, Trey will still occasionally grab wandering deer or other larger creatures that get near his lake and will snack on them without cooking them. He often eats his prey raw, but has developed a love for cooked meats thanks to the Human. Trey has even caught a few students from time to time in the Heartslabyul lake. He always releases the students, but he does think scaring the daylights out of them is funny when he does catch them.

- Trey's bonded weapon is a claymore which he often keeps on him at all times. Just because there are more sentient species doesn't mean the world is any safer for anyone. He is very skilled with the claymore and has the upper body strength needed to wield such a large and heavy weapon with ease.

[ubescoups]

Run To You

Chapter One

January 2023.

Last semester in college. 

Elle’s seniors say it is the most pivotal semester for an accounting student. 

Make it or break it.

It doesn’t help that her mother has been vocal about her being a graduating student. She knows she cannot claim it yet. Elle’s far from being a graduating student. 

Whenever her mother says that her breath hitches a little, maybe it’s because she needs to finish this degree this June. She has no choice. She’s at the mercy of her aunt, who’s residing overseas and funding her college education. It’s a fact she has to remember over and over again to force herself to study. 

As the youngest among her cousins, she has heard the great tales of her parents’ wealth in the 90s. 

Alam mo, Elle, dati, ang mama at papa mo ang naggagala sa amin sa Greenbelt noon tapos they would take us to restaurants to eat out. 

Mama mo ang nagpaaral sa amin dati. 

The best talaga sila mama at papa mo.

She could only listen to those stories and wished that her parents did better at handling their finances. 

Hindi naman namin alam na dadating ka sa buhay namin, anak.

They were trying for a baby for a long time and had her years later. Her late father and mother often say she’s an answered prayer, but it makes her wonder. Why did they not think too far ahead about the life their kid will have if she’s a prayer they have recited maybe a million times?  

Despite growing remorse for her parents’ past decisions, she keeps pushing forward. 

Ano nga naman magagawa ko? Nangyari naman na ang lahat. Wala na akong magagawa. Pagbubutihin ko na lang. Ako na ang bubuhay kay Mama pagtapos nito.

It has been ingrained in her mind that she will be the family’s breadwinner once she completes her degree. 

Si Elle ang pag-asa mo.

Her relatives would say it to her mother as she gloats that her daughter, Elle, has been the responsible and intelligent kid she has always wanted. Her mother would say she was able to raise her well by making sure she had the best study habits and demeanor as a kid. It has been that way since she was a kid, and it’s why her aunt has supported her studies since she was a kid. She was the wonder kid of the most influential maternal figure of the family after her grandmother. 

“Napaano ka, Elle?” Jun asks as he settles beside the lady drowning in her thoughts. 

“Ah, may naiisip lang,” she replies with a slight smile. 

“Oh, ito. I got us some coffee,” he says. 

“Nag-abala ka pa, huy,” she hastily replies. 

“Wala ‘yan. Break ka muna sa pagkakape sa Lawson. Tikman mo ‘yan. Bagong bukas ‘yan sa Dapitan,” he tells her as he places the cup of coffee on her armrest. 

Elle thanks him. On the cup’s lid is a carefully folded note. She opens it. 

Kaya mo ‘yan, Elle. Ikaw pa! Andito lang ako. - Jun <3

“Thank you, Jun. Effort mo talaga,” she says, lips curling slightly. 

She’s been hesitant to think about what Jun has been doing for her. Elle knows she cannot handle being responsible for another person’s feelings when she can’t even contain her own. Elle still cannot sleep at night alone with the lights off. She would feel suffocated by her thoughts. That alone proves that she will only hurt Jun if she lets herself fall for him. 

Kapag hindi kami nagtagal at napamahal na ako sa kanya, mawawala ako sa huwisyo. Hindi ko kaya ‘yon. May hinahabol pa akong pangarap.

Elle knows her limits. She has to be focused on one goal. All eyes are on her. A lot is expected from her. She knows she has no right to be sidetracked. Being an only child means carrying out the family’s responsibilities because it’s her role. 

“Saan ka nga pala after class, Elle? Gusto mo ba aral tayo kasama sila Denise at Coleen?” Jun asks. 

“Cafe ba? If yes, pass muna. Gusto ko muna umuwi agad. Masakit likod ko eh,” Elle responds. 

“Discord na lang?” Jun asks. 

She nods.

That is not just the reason why she declined Jun’s offer. Elle doesn’t tell her friends that she’s trying to budget the allowance that she gets from her mother to have her indulgences. She has committed to joining her friends outside the university in a drag show next month. For a student who commutes from her hometown to Manila every class day, Elle gets to save a little money that she spends on sudden school-related expenses and her hobbies. Because of this, she would put herself on strict financial planning to ensure she saves money. 

Purgang purga na ako sa siomai rice at rice meals ng Lawson.

She eats a lot of food at home to minimize the need to buy food around the university. It doesn’t help that lately, her friends would drag her with them to study in cafes or co-working spaces. Elle can only sigh at how tight her finances are. Unlike the pandemic's peak when she could do some business and work to support herself and contribute to their household while studying, she cannot do part-time jobs anymore as she has to focus on her courses. 

“Kakasimula palang ng sem na ‘to parang mamamatay na ako sa bigat ng subjects,” Coleen retorts as she picks up her bag from the plastic chair. 

“Discord na lang diba, Jun, Elle?” Denise asks.

Elle nods. 

“Okay. Kitakits. Mga eight na tayo magsimula para makahinga-hinga lahat pagtapos bumiyahe,” Jun says, looking at Elle. 

The three nod in agreement. 

“Una na ako, guys. Maghahabol pa ako ng jeep,” Elle says. 

“Gesi. Ingat, Mama Elle,” Denise replies. 

“Ikaw rin. Coleen, Jun, kayo rin,” Elle adds.

“Bye, Elle. Text me when you get home?” Jun says. 

Elle nods. 

After some hugs and a little chitchat, Elle steps out of the room as she places earphones on her ears. If one thing could silence her raging thoughts, it would be music. She momentarily forgets her worries over the upcoming first comprehensive exams for each of her subjects this semester. She doesn’t think of the many things she has to catch up on at home and her internship that’s about to end. She doesn’t think about the upcoming research defense initially scheduled last month. Aside from that, she has some org work to accomplish. 

She walks along the pathways in front of Albertus and Ruaño, music blasting in her ears. The wind is cooling her sweaty skin as she looks around her surroundings—a temporary solace. 

A man laughing with his friends blocks the path as she trudges on the sidewalk. 

“Excuse me po,” she retorts. 

“Ay, sensya po,” the man mutters. 

Elle stops herself from rolling her eyes. Engineering students block the pathway every day she’s in the university. They would talk in the middle of the sidewalk while walking slowly—her pet peeve. She continues to walk, focusing on the music she’s listening to. 

If not for the slow traffic along España, she would stay on the campus for a bit. She would let the cold wind of the late afternoon kiss her skin as her eyes wandered to the greenery from Plaza Mayor to Lovers’ Lane. The turmoil caused by the classes in her building is silenced by the solace brought upon by the campus once she goes out of Albertus. It has been that way since 2019, even when the college was still in the university’s carpark. 

Having those thoughts, Elle realized how far she had come. She was far from the girl who was discouraged by the guy she took care of when she was a freshman and he was a sophomore. 

Hindi mo kaya ‘tong course na ‘to.

Kung ako sa’yo, umalis ka na habang maaga pa. 

Shift ka na.

It was three years ago when it all happened, but his voice is still in Elle’s head whenever a semester starts. 

Will she be able to survive it? Is he right all along? 

It’s no secret that Accounting, in general, is never her dream career path. It didn’t help that she transferred from BS Accountancy to BS Management Accounting in her second year in college. Elle has always felt doubt and uncertainty about her decisions and path in life as an accounting student because she was never sure of it, and she had someone doubt her from the start. 

She sighs heavily as she exits the campus to cross the street through the footbridge. She looks at the heavy traffic flow caused by the rush hour. Surviving a three-hour lecture is one thing, but the commute home is another story. 

Her daily demise as a student could have been prevented if her parents planned her college education well, but she knows there is no point in thinking about it already. She can only live in the moment and work with what she is provided. She has no chance to voice out these feelings without upsetting her mother. 

As she reaches the sidewalk after going down from the footbridge, she waves her hand to signal an approaching jeepney she wants to ride. The vehicle stops, allowing her to get in and find a seat just in time before the light goes green again. 

It’s going to be a two-hour commute going home.

[penwheelsellandmic]

𝒜 𝒮𝒾ℊ𝓃 𝒪𝒻 ℒℴ𝓋ℯ

✍︎ 𝒫ℯ𝓃𝓌𝒽ℯℯ𝓁𝓈ℯ𝓁𝓁𝒶𝓃𝒹𝓂𝒾𝒸

( ᵇᵃˢᵉᵈ ᵗʳᵘᵉ ˢᵗᵒʳʸ)

Ang love pala na puno'tpuno misteryo na hiñdi mo akalain na may tao magmahal sayo at taggapin ka kung may kapansanan ka o wala, and yes takot ka kasi baka masaktan ka ulit pero sumugal ka para magmahal ulit kàso hindi ka makuntento sa pagkita niya sayo na pamamahal para sayo pero test mo siya by asking from God to give a sign so that you will know that he is right man for you, ako nga pala si Marry Mae Bulan 23 year old may sakit ako ng cerebral plasy pero normal isip ko napatapos àko sa pagaaral ng political science, and may best friend slash boyfriend ako namely Eric Dela Cruzado 37 year old mabait, masipag, may takot sa diyos at marami pa, 9 months na kami and sa loob ng 9 months marami na kami pinàdaanan pero super masàya ko simulà nanging kami, lagi kami uusàp simulà umaga haggang sa pagtulog , and I'm happy for that, but for each day huminge ako ng sign just like this

" Pag sinabi niya saakin... " ma, samahan kita therapy for tomorrow "... ibig sabihin yung seryoso siya saakin" sabi ng isipan ko ilan second nagulat ako kasi...

" aray naman mars ! àng sakit ah " sabi ko pinalo niya ako sa braso ko, anyway nandito kami sa rockwell

" hoy mars ano iniisip mo ah ? " sabi ni beà ayan si bea best friend ko mabait, maganda pero private ang love life, ewan ko ba kung bakit ayaw ng boyfriend niya sumama sa mga gimik ng barkada

" wala, iniisip ko yun Chapter ng story ko mars " sabi ko

" kaloka kanina pa, bàkit ang tangal naman nila " sabi ni louisa ayan isa pa best friend ko na makulit, magànda, mabàit, Minsan mataray at higit sa làhat chix ng bayan but may boyfriend siya at si..

" ano ba yan erick, ang arte mag asawa yun hays " sabi ni joshua best friend siya ni erick mataba, tahimik pero minsañ makulit at boyfriend ni louisa

" sorry mama, kung late kami dami work kasi eh " sabi ni erick

" wow ah, si mae lang nandito, display lang kami ni louisa, aba mr cute nandito kami oh " sabi ni bea habang nagcrose arm bigla kami tumawa lahat

" hahaha... ok sorry na ms cute, anyway mama may paalam ako sayo " sabi ni Erick

" sige papa, ano yon ? " tanoñg ko

" mama, pwede kita samahan sa therapy mo bukas ? " tanoñg ni erick... hala wait tama ba narining ko

" wait, ano sabi mo pa? " tanoñg ko na tranta na ako totoo ba ito?

" sàbi ko pwede kita samahan sa therapy mo bukas mama? " tanoñg ni erick hala totoo nga 5 point for mr Papà panda

" yes sure papa, you can " sabi ko yes thank you God because I think this man infront of me it might be your gift for me pero sana nga he is the one for me

3 weeks later

nandito ako sa star bucks ñàkatapos ko làng nagtheraphy at hinahatid ako ni manang remi dito, wala lang tambay lang ako at nasusulat ako ng story ko, oo nga pala pupunta dito si Erick total naman tapos na project niya at para daw may kàsama ako, naku I'm pretty sure kukulitin niya lang ako dito, hay I think this for the right time to ask for a sign to God

" pag dumating siya at may dala isang notebook na para saakin kulay red ibig sabihin, he is the right man for me " sabi ng isipan ko patuloy lang ako pagsusulat ng story ko, by the way gusto ko maging isang sikat na writter like jonaxx, owwsic , nerdyirel and many more kahit sàbihin nila ambisosya ako pero wala akong pake dahil ito lang pamamalaki saril ko kahit may sakit ako, sabi nga ni erick nakikita niya may nararating daw ako, I'm not sure kung sincere ba siya ? or nambobola lang siya saakin, kasi maganda daw làhat mga stories at mga tula ko, minsan nga mas maganda magtanong sa mgà kaibigan ko kaysa sakaniya, anyway ilañ minutes dumating na si erick at may dala papeles siguro work namàn yàn

" hi mama I love you " sabi ni erick kasabay kiss sa cheeks ko at umupo sa harapan ko...

" I love you so much, so how's your day pa? " tanoñg ko...

" ok naman ma, na-close kona yung deal isa sa client ko, atsaka madami pa ako gagawin bukas, hay kung pwede lang pahinga ako kahit isang linggo mama " sabi ni Erick hay halata nga sa mukha niya na sobrang pagod niya..

" eh papa, diba sabi ko sayo na magpahinnga ka kahit isa aràw lang, pàpa huwag mo pàgurin ang saril mo pa.. please for me " sabi ko..

" sige, pagisipan ko yan mahirap kasi isingit yung oras ng pahinga ko tapos si manager panay meeting namiñ " sàbi ni Erick

" hay yes giving the fàct you are vice manager but papa kàhit isa aràw lang pàpa day mag day off ka and you should take time to rest pàpa... Hmm can I ask you ?" tanoñg ko

" yes mama, ano tanong ng mama ko ? " tanoñg ni erick

" bàkit mo kailangan magtrabahong mabuti ? " tanoñg ko

" eh, para sa future nàman natin ito mama anyway ma alam mo ba.... " patuloy kwento ni erick ayan pàlagi sinabi niya saakin na para saamin daw kaya siyà nagpursigi magthrabaho mabuti para saamin kaya naman pàlagi ko sinasabi sakaniya na mag day off siya, kahit isa aràw lang pero ang tigas ng ulo niya kahit may sakit pa siya , sige pa rin work parin, oo inaamin ko sobra workaholic niya, actually makasing katulad ng ugali nila ng lolo ko hiñdi namañ halos except one kasi hindi marunong umiinom atsaka allergic siya kasi pag umiinom lang siya, asahan ko na kinabukasan dadaeng yun saakin sa buo araw, hay naku nagwowory ako pag ganun siya...

" mama, nakining ka ba ? " tanoñg ni erick na siyang kinabalik ko sa reyalidad...

" oo papa, sorry papa may naiisip ako pa " sabi ko

" hay ano yun naisip mo màma ? " tànong ni Erick...

" wala pa, naisip ko lang yung story ko, so any plans for tomorrow ? " tànong ko

" wala pa namañ, ay mama may ako ibigay para sayo " sabi ni Erick

" ano yun papa " tanoñg ko

" wait mama " sabi ni erick kunuha niya sa bag niya, bigla nàlang lumaki ang mga mata ko kasi ..

" ito ma, I know you need this " sabi ni erick kasabay bigay saakin isang pula notebook

" thank you so much pàpa" sabi ko kasàbày kiss ko si erick sa cheeks na madami

" aba! natuwa ang mama ko ah àt sarap ng kiss mo ah " sabi ni Erick

" syempere naman papa, super saya ko kasi pàlagi ka support sa pagsusulat ko " sabi ko nasabi ko lang kasi ayoko malaman ni Erick na huhumingi ako ng sign para hindi niya isipin na pinalaruan ko lang siya pero hiñdi ko talaga siya pinalaruan, siguradohin ko lang na he is the right man for me, after 1month ang dami nagyari saamin ni Erick at patuloy ko huminge ng sign success naman pero hindi pa enough saakin, and lumalim na pàmamàhal ko sakaniya until...

1 months later

nandito ako sa hospital nakakatapos ko pa lang nagtheraphy kapagod grabe, nandito kami ni manañg remi sa waiting area " sign kapàg si Erick ang sumundo saamin ibig sabihin yung he is right man for me..."

" iha, napasin ko malàki improvement mo ah " sàbi ni manang remi

" syempere naman po, may inspiration àko eh " sabi ko patuloy lang kami kwentuhan, ilan minutes dumating si manong luis at malungkot ako after araw yun, wala erick pakita saakin sa dalawa aràw na alam ko naman kung kabusy siya until may nagyari saamin ng lola gloria

" ALAM MO YUNG STEP MO WALA KWENTA BAKIT PA NAGUSTOHAN YUNG TATAY MO ANG BABAE NA YUN " sabi ni lola gloria na galit galit pero wala ako imik

" NAKIKINIÑG KA BA MAE ?" tànong ni lola gloria

" MA, HINDI PO AKO KASALI SA GULO NIYO !! " sabi ko kasàbày tumakbo papunta sa room ko at iyak ako iyak feel ko di ako bagay kay erick sinubukan ko magpakamatay pero bigla ko naisip ko si Erick kaya nagtext àko kay joshua

To : joshua

kuys, paki sabi ky erick magonline siya now I need him now.

sent...

buo na desisyon ko na ayoko madamay si erick sa problem ko after ilan minutes tumawag si erick saakin, agad agad ko sinagot

" hello mama ano problema ? " tànong ni erick

" papa, "sff"umiinom ako ng shampoo "sff" papa I'm sorry " sabi ko habang ako umiiyak

" jusko mama? ano nagyari sàyo mama ? punta tayo sa hospital " sabi ni erick at ramdam ko na ñatataranta na siya...

" papa mag cool off tayo " sabi ko

" ano ? bakit ? " tànong ni erick

" papa ayoko kitang maghirapan papa... Kaya please cool off na tayo " sabi ko

" mama sure ka ba last question?" tànong ni erick

" oo papa, I'm sorry " sabi ko

" osige mama may gagawin pa àko, bye " sabi ni erick umiiyak parin ako, oo aminin ko sobra masakit saakin pero kailangan ko gawin to para hiñdi siya mahirapan dahil saakin, lumipas buong maghapon wala ako giñawa kundi umiiyak at bigla ko naisip makipagbalikan kami ni Erick... kaya nag message ako sakaniya

to : erick

papa, I'm very sorry nagbigla lang ako nagugulohan ako pa alàm ko mali tayo I'm very sorry pàpa pwede huwàg natin tuloy cool off please papa huwàg mo ako iwan please..

sent

pero hindi online si Erick buo gabi, kinausap ko sila si louisa at bea ayun galit saakin pero naiintindihan nila ako sobra sakit puso ko kasalanan ko ito, hindi ko malayan nakatulog ako sa kakaiyak until nagmessage si Erick

From : Erick

" pati ako nagulohan din ako ma, bakit gayan ka pag may problem ka sa fàmily mo damay mo ang relationship natin, oo mahal kita pero bakit ganun ka, minsan nga nagisip ko dapat ko ba ipaglaban ko ang pamamahal ko sayo pero hiñdi eh atsaka 9 years ang gap nating dalawa... mama ang gulo na sana bigyan mo ako space kahit one week lang sige na may work pa àko.. ingat "

ayan huli message ni erick saàkin ilàng araw palimpas nagukulong lang ako sa kwarto ko, kahit nagyaya silà ni louisa, tumanggi lang ako, hindi rin ako magtheraphy dahil wala na ako gana mabuhay pa, ilan bases na ako nagmessage kay erick minsan seen lang siya, wala na ako màisip kung paàno makipag balikan kami ni erick, kain at tulog lang ako minsan nga nagisip ko sana natuloyan na akong mamatay until isa araw nabalitaan ko kay joshua na may stress at may problem si Erick sa mga work ñiya

" papa, kaya mo yan nandito lang ako ha I will wait for you basta huwag mo muna intindihin yung problem natin at huwàg na wag mo ko iwanan please basta naghihintay lang ako para sayo mahal na mahal kita sobra "

sent

ayañ pàlagi ko nagmessage ko sakaniya, kahit seen lang siya ok lang saakin basta alam ko alam niya nadiyan ako para sàkaniya kahit masmasakit saakin, tiisin ko para sakaniya , haggang sa ipadàsal ko

Lord please sana bumalik na saakin si erick, siya lang ang happiness ko at hindi ko kaya mawala siya saakin please lord at promise ko sayo na hinding-hindi na ako hinge ng sign please please birthday gift niyo na lang saakin please i love him so much Amen

Ayan dinadasal ko after nung umiiyak ako nung gabi yung, miss na miss ko na siya at hindi ko alam kung namiss niya ako, pero wala eh ang tanging sisihin ko yun saril ko kasalanan ko kung bakit nagyari saamin until...

2 weeks later

nandito kami nila louisa at bea sa start bucks and hoping dadarating si erick para usap kami dalawa, oo desperada na ako hindi na ako titigil haggang balikan kami dalawa

" bhestie, ok ka lang ? " tanong ni louisa

" oo bhestie ok lang ako pero kinabahan ako, paano kung paàno ayaw na niya" sabi ko sa totoo lang gusto -gusto ko na umiiyak pero ayoko makita ni erick.

" mars, relax alàm ñamin ni louisa na mahal na mahal ka ni erick " sabi ni bea... tumango lang ako habang sila ay patuloy sa kwentuhan, nakikining lang ako Sakanila, ilan minutes dumating sila ni Erick at joshua

" late ba kami ? " tànong ni joshua

" ay oo halika nga joshua ate bea order na tayo " sabi ni bea kasàbày hinila yung dalawa at umupo naman si erick, tahimik lang kami dalawa at layo ang tingin ñiya after ilan minutes hindi ko mapigilin umiiyak

" papa"sff" bumalik ka na saakin "sff" please " sàbi ko habang umiiyak, pero wàla siyang imik

" papa I'm very sorry "sff" kung mahina ako "sff" pàpa alàm ko kasalanan ko "sff" papa I'm sorry please huwàg mo ako iwanan " sabi ko pero wala siya parin imik, iyak iyak lang ako sa harapan niya

" papa magsalita ka namàn " sabi ko pero wàla parin respond

" sige pa, aalis na ako pero please please bumalik ka na saakin, naghihintay làng ako para sayo at mahal na mahal kita pàpà " sabi ko ilan minutes hinawakan ko yun tukod ko at tumayo ako lumakad ako sana pero...

" mama " sabi ni erick yakap niyà ako na mahigpit paraang sinabi na hindi niya ako pakawalan , diyos ko salamat bumalik na ang lalake pinakamamahal ko at pangako ko hinding-hindi ko na siya masasaktan ulit at sure na talaga ako he is my right man for me

4 months later

after araw na yun, balik kami sa normal at going stronger than before, oo mahirap nung una simulà nagbalikan pero hindi kami bumitaw agad at nagtiwala kami sa isa'tisa, anyway nandito ako sa restaurant kasi makikita kami ni ernie at magpabonding rin kami, habang na hihintay ko siya nababasà ako ng Law's Lovers sa wattpad, after ilan minutes dumating si Erick

" mama may good news ako sayo " sabi ni erick

" ano yun papa ? " tànong ko

" may gusto ako paaralan ng gamot para sayo na pwede sà cerebral plasy pero...." patuloy kwento ni erick hindi ko inaakala dumating siya sa buhày ko para mahalin ako despite na may sakit ako, he just doing his best for makes me feel he loves me with unconditional and I'm 100% sure that he is the right man for me and I don't need to ask for a sign that he is the one for me because his love for me is true and unconditional love...

The End

✍︎ 𝙿𝙴𝙽𝚆𝙷𝙴𝙴𝙻𝚂𝙴𝙻𝙻𝙰𝙽𝙳𝙼𝙸𝙲 𝙸𝚂 𝚂𝚄𝙿𝙿𝙾𝚁𝚃𝙸𝙽𝙶 𝙾𝙽 𝙿𝙻𝙰𝙶𝙸𝙰𝚁𝙸𝚂𝙼 𝙰𝚂 𝙰 𝙲𝚁𝙸𝙼𝙴 𝙰𝙲𝙲𝙾𝚁𝙳𝙸𝙽𝙶 𝚃𝙾 𝚃𝙷𝙴 𝙻𝙰𝚆✍︎

[kimhortons]

Deep questions: 8 11 12 15 16 24

If you could change one thing about yourself what would it be? — parang nasagot ko na 'to sa ibang ask reblogs. yung pagiging hot tempered. hirap kumalma masyado akong pikon. haha.

What brings out the best in you? What brings out the worst? — It's not what, it's who; Joemar. siya yan both charot hahaha. no, pero honestly, he brings out the best in me talaga, siya yung dahilan ng character development ko and my friends would 100% agree. sa worst, siguro yung mga conflicts at issues ko with my family, sometimes it affects my mood kasi kaya minsan affected lahat sa paligid ko. ayun.

What's a childhood dream you never got to accomplish? — maging Flight Attendant. ever since I was a child, ito na talaga dream ko. ofw kasi si papa since then, so madalas ako nakakakita ng mga FA sa airport sa tuwing ihahatid or susunduin namin siya noon. I would imagine myself wearing their uniform habang hila hila yung crew luggage. huhu. wala na pinalipad ko nalang muna yung dream ko na yun, see you sa next life nalang ganon. hehe.

If this was the story of your life, what chapter would you call this? —"One of God's Strongest Soldier." char! wala lang, dami kong struggles this year e. akalain mong umabot pa kong buhay at this moment at sasalubong sa 2023. hehe.

What's your baggage? — daddy issues. dysfunctional family; yung feeling mo tingin ng lahat sayo sakit sa ulo, black sheep. etc. yung walang nakikitang tama sayo., people pleasing. kasama ba 'to? haha.

What's something you like about yourself that you wish more people recognized? — the way I treat people esp if they're essential to me. yun bang I'll go through the odds for them, effort, one call away friend, etc. basta get the point haha. parang pag namatay ako, ito yung gusto ko marinig sa mga tao. kaso kasi minsan hindi yun yung nakikita nila. huehue.

thank you, kuya Pau!

[sometime-in-1995]

Kaloka yan. Ito yung panel na alam mong may pagbabadya ng panganib e matapos yung 5 chapters ng kapayapaan, katahimikan at punong-puno ng pagmamahalan. Juskooooo Min? Inhun? Nameless? Jihwa? Papa Yoon? Kung sino man sa inyo yan jusko haaaaa, wag kayong panira ng moment! 😤

[thelondonwhisperer]

Margot Robbie and cast launch Birds of Prey roller disco in London

28th January 2020 

Margot Robbie, Mary Elizabeth Winstead and Jurnee Smollett-Bell attend the Harley Quinn pop-up roller disco to celebrate upcoming film Birds of Prey (and The Fantabulous Emancipation of One Harley Quinn). 

The pop-up is open to the public Tuesday 28th – Thursday 30th January at the Steel Yard nightclub near Cannon Street. The fantabulous free immersive event has opened its doors to the public ahead of the release of the film in UK cinemas on 7th February. 

The club has been transformed into the colour-pop world of DC’s girl gang of antiheroes. The centrepiece of the event is a Roller Disco - a feast of neon and day-glo, where guests can skate to a soundtrack inspired by the film. 

There’s plenty of selfie opportunities and gif cameras. Test your strength with a hi-striker or chill out with Birds of Prey themed cocktails.

The Queen of Mayhem - Jagermeister, Koko Kanu rum, raspberry puree, coconut cream, lime and pineapple juice

The Harley Quinn - gin, orange liqueur, prosecco

The launch night had a Papa John’s pizza station (I am in love with the Sheese vegan cheese), a pic ‘n’ mix sweet stand and a candy floss machine.

Downstairs, Urban Decay were creating Harley Quinn inspired makeovers for guests, readying them for the selfie boards. 

On the other side of the room, custom-printed Birds of Prey totes were being made.

Celebrities such as Love Island-ers Michael Griffiths and Jordan Hames enjoyed the night’s entertainment.

Tickets are available at https://www.eventbrite.co.uk/e/harley-quinns-roller-disco-tickets-89019703329

 FACT BOX

·        HARLEY QUINN’S ROLLER DISCO opens to the public for a limited time from Tuesday 28th of January

·        Filming and photography will be taking place at the event

·        Participants must be 18 years old and older and will be required to sign a waiver and release before skating

·        Experience slots last 1 hour

ABOUT THE FILM

You ever hear the one about the cop, the songbird, the psycho and the mafia princess?  “Birds of Prey (And the Fantabulous Emancipation of One Harley Quinn)” is a twisted tale told by Harley herself, as only Harley can tell it.  When Gotham’s most nefariously narcissistic villain, Roman Sionis, and his zealous right-hand, Zsasz, put a target on a young girl named Cass, the city is turned upside down looking for her.  Harley, Huntress, Black Canary and Renee Montoya’s paths collide, and the unlikely foursome have no choice but to team up to take Roman down. 

In the Warner Bros. Pictures film, Margot Robbie (“I, Tonya”) returns as Harley Quinn, alongside Mary Elizabeth Winstead (“10 Cloverfield Lane,” TV’s “Fargo”) as Huntress; Jurnee Smollett-Bell (HBO’s “True Blood”) as Black Canary; Rosie Perez (“Fearless,” “Pitch Perfect 2”) as Renee Montoya; Chris Messina (“Argo,” TV’s “Sharp Objects”) as Victor Zsasz; and Ewan McGregor (upcoming “Doctor Sleep,” the “Trainspotting” films) as Roman Sionis.  Newcomer Ella Jay Basco also stars as Cassandra “Cass” Cain in her feature film debut.

Directed by Cathy Yan (“Dead Pigs”) from a script by Christina Hodson (“Bumblebee”), the film is based on characters from DC.  Robbie also produced, alongside Bryan Unkeless and Sue Kroll.  The film’s executive producers are Walter Hamada, Galen Vaisman, Geoff Johns, Hans Ritter and David Ayer.

Joining Yan behind the scenes was a creative team comprised of director of photography Matthew Libatique (“A Star Is Born,” “Venom”); production designer K.K. Barrett (“Her”); editor Jay Cassidy (“American Hustle,” “Silver Linings Playbook”) and editor Evan Schiff (“John Wick Chapters 2 & 3”); and costume designer Erin Benach (“A Star Is Born”).  The music is by Daniel Pemberton (“Spider-Man: Into the Spider-Verse”).

 Warner Bros. Pictures Presents a LuckyChap Entertainment Production, a Clubhouse Pictures Production, a Kroll & Co. Entertainment Production, “Birds of Prey (and the Fantabulous Emancipation of One Harley Quinn).”  Opening in theatres and IMAX, the film will be distributed by Warner Bros. Pictures.

 https://www.facebook.com/DCUnitedKingdom/

https://www.instagram.com/dcukcomics/

https://www.facebook.com/BirdsOfPreyUK/

[creativegago]

Iyak at Ulan (Discontinued Story)

Deleted Wattpad post under the pseudonym: goldiiblox

Trigger Warnings: Blood, Verbal and Physical Abuse, Derogatory language, Mentions of suicide, panic attacks/manic episodes, death, depression

Synopsis: No synopsis available.

Chapter 1 - Ano? (December 7, 2017)

Sunday

"Wala ka ng masabi!? Ha? Ano? Papalag ka pa?!"

Naitulak niya ako ng malakas sa pader at naramdaman ko ang pagsuka ng dugo.

Pano pa ba ako papalag sa ganito? Tanga mo rin eh. Pero ang sakit mong mangbugbog.

Sinakal niya ako sa leeg at naramdaman niya ang malamig kong pawis at binitawan niya ako ng malakas.

"Aw."

Yet you wanted fancy beginnings called prolouges and unwanted sequels to an already finished book called epilogues.

I wish this isn't how it's gonna end. But I'm hidden behind a big, green trashed can.

----------------------------------

Monday

May pasok pa bukas. Hindi na lang ako papasok, wala namang kwentang mag-aral kung lagi ka lang namang napagagalitan.

"Ano na naman 'yan? Mukha ka na namang trapo, lintek kang bata ka! Trese ka pa lang yang inabot mo pang bente na? Saan ka na naman ba nagsusuksok, ha?"

Malamang nakita niya na akong ang bagal na naglalakad sa may gate kanina.

"Aray! Ate naman ano ba?!"

"Puta 'to."

"Hoy Chloe, ayusin mo ang sarili mo. Nasobrahan ka na sa Tekken."

"Ate hindi naman ako naglalaro ng Tekken, single pa ako."

"Hindi nakakatawa."

"Pangit mo."

"Bahala ka nga diyan! Linisin mo sugat mo ng mag-isa!"

Tapos naman na eh, nanghamon pa.

Oo nga pala, magpo-post pa ako.

Pero inaantok pa ako. Kakatok pa sana ako para kunin yung isang canvas sa kwarto ni ate kaso wag na, ginalit ko eh.

Binuksan ko na lang yung groupchat ng Grade 7 at tiningnan yung mga mensaheng nagdaan.

Seen by Chloe Valdemoro at 00:00

Again, O.P. na naman ako. Ang sakit ng konti.

----------------------------------------

Tuesday

Mga tatlong oras na rin akong nakikipagsapalaran sa harap ng computer kakadrawing.

hey me, sleep dearly.

Papasok na siguro ako mamaya

Time check: 17:21

....oops...?

Lumabas si ate Nat sa CR ng bihis na bihis.

"Ate, saan lakad?"

"Magdrawing ka na nga lang. Alam mo naman na, eh"

"Wow ate, isang buwan na rin."

"Na ano? Tulog kain, tulog kain?"

Ngumiti siya sa akin at pinuri yung lalakeng anime na dinodrawing ko.

"Bakla, tirahan mo ako nung noodles, homemade natin yan."

"Oo, grabe naman tingin mo sa bunganga ko."

Tumingala ako sa family picture namin nung buhay pa sila.

......ang ganda naman nung mga ngiti nila.

Oh. A tear.

Oh. Another one?

Ang sakit mawalan ng magulang, lalo na kung mahal ka nila ng sobra at hindi ka tinuring iba. Ang hirap mag-move on sa ganitong klaseng sakit.

And then I realized that I stopped drawing. Ang daya. Bakit kailangan nilang mawala?

Si ate, tanggap niya agad. Parang wala silang pinagsamahan, parang walang alaala ang ginawa, pero hindi ko namang pwedeng isipin na totoo yun, kasi ang layo na ng narating ng pamilya namin.

Oo nga, ang layo. Sa sobrang layo hindi namin alam na nakarating na kami sa dulo.

May shift pa si ate mamayang 9 tapos hanggang 3 A.M. siyang magtatrabaho sa Call Center. Tapos yung pagbabanda niya magtatagal ng mga isa pang oras.

Isang buwan.

Nagbibilang kami ng mga araw noon. Pakiramdam namin na bigay na kami. Nakakapagod kasing magisip na andyan pa sila. Nakakabaliw rin minsan, pero pilit namin itong iniiwasan.

Tapos nagsisimula pa ako ng gulo, naghahanap ng away kung kani-kanino. Kung saan-saan napapapadpad.

Since summer, nalaman ko na pwede pala magbenta ng mga painting, drawing- just art basically tapos ginawa ko na yung puhunan yung kakayahan ko sa drawing para makatulong kay ate.

Wala eh, kailangan ko ring kalimutan ang sakit, wala rin mamang yung maidudulot na mabuti sa amin. I needed distractions. I need to get away with this fear inside me, na hindi ko ito kaya at wala akong magagawang iba kundi iyakan ang lahat. Ayoko mg makinig sa mga dahilang 'Bata pa ako at kailangang kong ayusin ang pag-aaral' kasi

Paano ko mahahasa ang talento ko kung igugugol ko ang halos 12 na taong pinagaaralan ang mga bagay na hindi ko gusto? Di'ba parang ang tanga lang. Importante nga, pero ang mahal naman ng bayad kapalit.

Paano ko hahanapin ang 'passion' ko sa isang paaralan na itinuturo ang mga bagay na hindi ko namang masyadong kailangan? Ang daming bagay na pwedeng ituro ng maayos pero ang nakukuha ko lang naman puro galit mula sa aking mga guro.

Mali ang pagtingin ko sa edukasyon, pero ang dami rin kasing dahilan. Mga dahilan na malapit na sa katotohanan na ayaw nilang paniwalaan; at patuloy na ginigiit ang 'epektibo' nilang mga kasinungalingan.

Para akong batang kalye sa umaga tapos artist sa gabi. Ang weird ko.

"Shit, 'di pantay yung sleeves niya."

---------------------------------------

Monday

"Pumasok ka."

"Ate, ayoko nga eh."

"Tanga! Hindi mo ba alam isang buwan na yang bakasyon mo? Ay nako Chloe simulan mo ng magpakatino-tino kung hindi, walang sneak in sa bar."

"Ano?! Wow ate napahamak na nga sila mama at papa tapos ipapahamak mo pa tayong dalawa? Talino mo."

"Lunes na, hoy. Magparadam ka naman sa mga kaklase mo. Kung hindi lang dahil diyan sa commission mong 'yan nako, ang kulot mong buhok marerebond yan kapag hindi ka pumasok at nag-DOTA sa tabi tabi."

Bumuhat ako at naglakad papuntang kusina ng nakabaluktot.

"As if naman na hindi mo rin yun ginagawa sakin? Kumain ka na nga."

-----

Lumabas na ako ng bahay, halata pa rin yung pasa ko sa may pisngi.

Inagrabyado eh.

Naalala ko yung itsura nung nangbugbog sa akin.

Naabot ko pa yung flag ceremony, ayan tuloy pati yung ibang grade pinagtitinginan ako.

"Ayan na si Chloe, may himala! Magpamisa na tayo guys."

Dati kasi may kasama rin ako nung kaklase ko na nagco-computer shop dun sa may tabi ng isang karinderya malapit sa palengke dati, siguro hanggang ngayon.

Yun na lang nga rason ko.

"Uy, isang buwan? Hahahaha"

Pagdating namin sa classroom nagtaka sila kung anong nangyari sa may pisngi ko at bakit daw may pasa.

Pagtawa ko.

Welcome back, Chloe? Haha.

----

And since malayo layo ang bahay namin, kailangan ko pang mag-abang ng bus. Haha. Diba dapat tricycle lang? Diba dapat jeep na lang? Or train? No. Malayo nga diba? Tsaka ok lang naman ang mga bus stop, may upuan. Tsaka magdadrop naman na ako sa Grade 8.

Nang makasakay ako ng bus may tumabi sa aking matandang lalaki, bigla akong nagoosebumps sa presence niya, buti na lang hindi ako sa may bintana nakaupo.

Mga 10 minutes after, biglang umulan ng malakas. Shit, yung payong naiwan ko sa may bintana nung kwarto ko.

"Ineng? Tulala ka na ata? Diba pumapara ka na?"

Tikwil sa akin nung matanda.

"Ah! S-sorry po"

"Andito na po ako."

Humiga lang ako tapos bigla na namang umulan. Napabuntong hininga ako kasi nagagawa pa rin akong mahalin ni ate kahit ilang beses na akong gumawa ng kasalanan.

"Haaaaayy."

Pumikit ako ng saglit hanggang sa makatulog na ako.

"Mama! Papa!"

Pero walang sumagot. Walang reply.

"No signal?"

At sinundan ng putok ng baril.

"MAMA?!"

Napaatras na lang ako sa nakita ko at natakot. Nalungkot. Nagalit. Ewan.

Nakakapoot. Hindi na ata ako makahinga, ang bigat na ng puso ko.

Umiyak lang ako ng umiyak. Hanggang sa dumating si ate at humingi agad ng tulong. Ang tulong na dumating sa huli, kung kailan na sila patay.

Ayoko na. Tama na. Pakiusap, tumigil ka na.

"Ang sakit. Ang sakit, sakit."

Akala ko okay na ako.

Masakit?

Oo. Sobra.

Tulong?

---------------------------------------------------------

Nagising ulit ako. Friday.

And then I knew to myself,

Ayoko na talaga.

------

Kumakain ako sa canteen kasama yung mga kaklase kong babae, na sinasabing namiss daw ako ng buong section namin. Hindi naman ako masyadong na-flatter. Yung mga teacher 'di naman nagbago pagtrato sa akin.

"Miss ka namin Chloe, swear."

"Namiss namin si popcorn!"

Kasi lagi akong nagbabaon ng popcorn. Tapos ang corny ko magpatawa.

"Oo nga! Tsaka lagi ka bagang nachat sa gc natin? Anong nangyari? UD naman nga diyaaan."

Narinig ko yung mga dinadaldal ng mga kaklase ko sa akin. Oo nga, ang daldal ko. Dati. Nakakainis yun eh. Ngayon wala akong ganang makipagusap, ewan ko kung bakit. Ayoko lang siguro?

Tumayo ako at umalis na ng klase. Ang sarap magcutting.

---

Nakauwi na ako. Kinuha ko yung maliit na shaving blade at naglaslas sa may hita ko. Pumikit ako habang itinatatak sa balat ko ang sugat na puno ng lungkot at pagdurusa. Hindi ko na kaya ang lahat. Ang paligid. Nahiga na lang ako at tinigilan ang paglaslas. Ang bilis nung nangyari.

Umiiyak akong tumingin ako sa labas. At pagtingin ko ay umuulan.

"Parang kagat lang ng langgam" sabi nung nurse habang kukuhaan niya ako ng dugo.

Unang beses ko lang ito gawin at naalala ko pa yung mga panahon na pinangako ko sa sarili ko na "Ayokong saktan ang sarili ko". Pero hindi eh.

Wala na akong gana.

Chapter 2 - Bakit (December 9, 2017)

"Ate, ano na?"

Tumigil ako sa pagkain ng hapunan at tumingin kay Ate Nat, na pinagtutuunan ng pansin ang linuto niyang sinigang. Tiningnan niya ako at bumakas ang pag-aalala sa kanyang mukha. Alam niya at kita ko ang lungkot sa kanyang mga mata. 

"Pumasok ka, Chloe. Kailangan mong makapagtapos ng high school, kailangan mo 'yan. Hindi matutuloy ang pag-drop mo next year. Tsaka aalis tayo dito at lilipat ng tirahan malapit sa siyudad. Alam kong nahihirapan ka na-"

"Chloe, punasan mo luha mo. Ang drama mo."

Ginawa ko na lang ito at nagpatuloy sa pagkain nung tilapia sa plato. Bakit kaya hindi ko malasahan?

-------------------------

Titigilan ko na ito. Ayokong lumala, kasi mas mahirap silang pakawalan. I don't want constant disturbance resonating in the silence. Ang hirap. Parang isang ink blot sa pinakalikod na pahina ng kwaderno tapos ang lalim nung absorption. Sa harap, akala mo ang liit, pero habang binubuklat mo ang mga malilinis na pahina, palaki ito ng palaki.

I never expected it to happen, it feels like when I paint. But they were spontaneously evil.

Why do I create art? I want to know how it feels like to be alive. I create art because it's my own way to revive. It's the cable to my charger, and now it's disconnected. 

Paano ko ba naman kasi ititigil ang lahat ng ito? Nasaan ang mga kaibigan ko? Nawawala na ba sila? O sadyang, hindi nila akong tinuring kaibigan pabalik? Gabi na naman, isa na namang magandang bahagi ng kawalan. Hindi nakakasilaw, kahit maliwanag ang buwan at kasama ang mga tala.

Ganyan pala ka-dominante ang dilim, na kahit anong klase ng ilaw ang nakabukas, makikita mo pa rin sila.

Pumikit ako at ihinanda ang sarili ko sa susunod na namang bukas. These weekends are mocking me, celebrating my funeral.

------------

I have a liking for Wednesdays. 

Of course, meron na namang social interactions. 

"Hindi ko lang kasi maintindihan kung bakit ora-orada nilang kailangan! Talagang mamadaliin nila yung pagpasa ng mga project tapos magagalit kapag late?"

"Oo nga eh, tapos hindi man lang nila isipin na hindi lang sila 'yung subject na meron tayo. Yung feeling na kailangan mo silang i-prioritize kesa sa mga major subjects natin."

Ingay ng klase. Palibhasa hindi pa time, tapos wala pa yung mga teachers. Naiisip ko na kailangan ko ring gawin 'yun, kung gusto kong umayos ang mga grades ko. Wala naman silang alam. Galing kasi naming magtago.

"Kailangan mo 'yan ." 

"Chloe, punasan mo luha mo. Ang drama mo."  

"Kailangan mo 'yan ."

"Chloe, punasan mo luha mo. Ang drama mo."

"Kailangan mo 'yan ."

"Chloe, punasan mo luha mo. Ang drama mo."  

Halos buong umagang nagreplay sa utak ko yung sinasabi ni ate kagabi. Parang sasabog na ulo ko sa sakit. Pati ba naman 'yan.

Kaya ito ako ngayon, naghihingalo sa isang gilid sa mga corridor. Hinahanap yung contest room sa isang Painting Contest na pinag-awayan namin kanina nung teacher ko tapos sa huli, ako lang naman yung napa-oo.

Paano ba naman kasi, may hayop sa classroom ang nagsabing

"Tangina, um-oo ka na nga lang! Pa-importante 'to, wala na tayong oras!" 

"Omg! Ikaw 'yung Grade 7 contestant diba?"

"Opo ate! Hinahanap po kita eh!"

Ayun na nga, dumating kami sa taas na mukha akong binagyuhang hawak hawak ang natitirang piraso ng yero sa bahay namin. Good job, masonite board.

"OMG sorry ulit!"

Pero ang cute eh, sobra. Bawat contestant merong parang isang maliit na stall, yung parang sa mga book signing kaso may malaking umbrella lang tapos yung background namin isang cafe o kaya naman checkered black and white. Yung mga upuan parang pinalaking study table ng mga bata tapos Sentimental Circus yung background. Tapos uupo kami dun na parang naghihintay kung sinumang magpapa-autograph. Haha. Isipin mong nagbebreakdown ka lang ngayon tapos tumaas ka sa rooftop, tapos makikita mo yung mga pina-paint namin kasabay ng preskong simoy ng hangin. Ewan ko kung gagaan loob mo o hindi.

Sabi daw magsisimula na. Hanggang ngayon nakatunganga pa rin kami. Naghihintay ng 'go' signal.

Maya-maya ay may isang lalaking nagsalita. Tapos parang ang uneasy niya sa presence naming lahat. Inayos niya muna ang buhok niya at pinipilit ang sariling 'wag na bumuntong hininga.

Di ko ba alam, paano ba 'yun? Kanina kasi parang every 2 minutes nagbubuntong hininga siya.

"Okay. Ehem ehem-"

Panimula niya at hinawakan ang papel na nakapaloob ang kailangan naming sundin, tapos inangat niya yung tingin samin, na hinihintay ang kanyang sasabihin.

He hopefully smiled, tila ba nawala ang kanyang nerbyos. Itinaas ko naman ang kamay ko at nagtanong

Ngumiti siya sa akin, na parang na-miss niyang tingnan ang mukha ko kasi importante ako sa kanya. Pero OA 'yun kaya, simple smile lang. 

"A-ako yung nagsabi, tutal hindi naman masyadong mainit dito. Gusto ko kasi sanang magpaint kayo malapit sa ulap."

Tumango na lang ako at nagsimulang magpinta sa masonite board.

Sa ulap. "One endless canvas."

"Never stop painting;"

Pumikit ako at tiningnan ang kaharian ko. Parang isang panaginip. A lucid dream. Pero naglalagas ang mga lantang dahon mula sa mga puno.

Ang dilim ng itsura nung painting. Kailangan nito ng ilaw. Kaya linagyan ko ang madilim na kalangitan ng mga fireworks at para bang lalakarin mo ito hanggang sa makarating ka sa isang amusement park. Iginuhit ko ito sa nakikitang kalayuan. Okay na, bulong ko sa sarili ko habang napangiti

Ipininta ko na lamang ang sarili ko. Ito ang alaalang ayokong kalimutan at paulit-ulit kong binabalikan. Naglalakad ako sa gitna ng taglagas, at nasa dulo nito ay ang tagsibol, at ito ay aking walang pagod na hinahabol.

Dahil gusto ko pang mabuhay ng maayos. Ayokong lumala.

Chapter 3 - Pangyayari (December 12, 2017)

Saturday

Wala si ate, namamalengke. Nakuha niya pa lang kasi 'yung sweldo niya ngayong araw tsaka mamayang hapon nagbabalak na isama ako para maghanap ng matitirhang apartment sa siyudad. Isabay ko na lang daw na ibigay dun sa pag-deliver ko ng painting mamaya.

Napabuntong hininga ako at blangkong tumingin sa harap ng computer ko.

Ang tahimik. 'Di ako sanay.

"Ano ba 'to?!"

Pero wala, dapat nagpa-paint ako ngayon. 'Yung ide-deliver kong painting naghihintay na lang ibigay. Tsaka nagrequest pa 'yung customer ng isa pang painting, nagandahan daw kasi siya sa binili niya nang sobra, kaya ayun, isa pa.

Kung hindi talaga dahil kay ate, hindi pa rin ako makakabenta ng mga painting ko ngayon. Dami kasing kakilala nung babaeng 'yun.

Punyeta. Wala akong maisip. Binuksan ko na lang ang cellphone ko at nagscroll sa mga messages ng group chat. Himala kasi ang tahimik. Si Francie lang yung online tapos kung ano-ano sinesend.

--------------------------------------------------

9:10 A.M.

Mga Malilibog At P0qP0q💞

Feeding Freanzcie: Chloe, long time no chat? HAHAHAHA

Chloe: Oo nga eh di naman ako laging online sa fb lol

Feeding Freanzcie:  ikr anong ginagawa mo ngayon?

Chloe: Chinachat ka?😂😂

Feeding Freanzcie: 凸ಠ益ಠ)凸

Feeding Freanzcie: ᕙ(⇀‸↼‶)ᕗ

Feeding Freanzcie: (ノಠ ∩ಠ)ノ彡( o°o)

Chloe: aray ko ((((*｡_｡)_

Feeding Freanzcie: Seryoso nga, anong ginagawa mo maliban sa pakikipagchat ditoes? ∩(｀・ω・')∩

Chloe: wala naman, nakaupo. humihinga. nagiisip ng pwedeng i-drowing

Feeding Freanzcie: i-i rip artblock ƪƪ'▿')

Chloe: lol bigay ka nga ng ideas

Chloe: bago bagang emoji yung i-i lololololol

Feeding Freanzcie: ay syempre^^

Feeding Freanzcie: teka

Feeding Freanzcie: Alam mo 'yung Eidetic Imagery?

Chloe: di bakit?

Feeding Freanzcie: Nabasa ko lang eh, sabi daw isa daw sleeping disorder na parang isang sintomas daw ang insomnia tapos 'yung pasyente daw may mga imaginary creatures na kausap sa gabi. Tapos may nabasa akong isang bata na nagkaroon daw nun tapos 24/7 wala siyang tulog. Sa gabi daw, pagod yung mga magulang niya kasi siya gising na gising tapos parang may kinakausap siya.

Chloe: wow.

Feeding Freanzcie: binigyan daw siya ng therapy ata yun? tapos nung una akala nung mga psychologists wala nang lunas

Feeding Freanzcie: oy alam mo, try mo kayang magdrawing tungkol doon hehexcz

seen by Chloe Valdemoro at 9:17 A.M.

Alam niyo yung tipong 'eid' pa lang natatype ko sa computer lumabas agad 'yung eidetic imagery. Pero iba naman 'yung mga nakikita kong meanings, ang nakalagay parang isang term siya para sa photographic memory. Alam niyo 'yun? 'Yung para kayong may superpowers kasi parang naaalala mo yung mga nakikita mo, parang si Cam Jansen, 'yung 12 years old na fictional character na detective. Binabasa ko dati 'yung mga series ng libro niya sa library namin, nung mga July andun pa 'yun pero nung last library period namin wala na. Hindi ko nga alam kung ano ang dahilan at bakit nila 'yun inalis, eh.

Nagsimula na akong magpaint dun sa tirang masonite board. Pinulido ko muna ang mga sides at edges nito at nagsimulang magpinta. Ayun, tumahimik ako ulit. Tahimik akong nakikinig sa bulong ng aking imahinasyon, sinusundan ko ang kanyang magic carpet at hindi ako nagsasawang pagmasdan ang kabuuan ng aking kaharian. Syempre nasa isip ko lang 'yun pero kahit na, hindi ko alam kung saan na naman ako lulugar kapag nawala sila. Nasa isip ko na nga lang sila tapos pakakawalan at kakalimutan ko pa. May mga bagay kasing hindi madaling ibaon sa limot. Kagaya ng pagkamatay nila mama at papa dahil sa murder.

Nahanap na 'yung pumatay. Naikulong na nga eh. Sana manatili na siya doon, walang hiya siya. He is a freaking psychopath. Ang sarap din niyang patayin pabalik. Ang sarap niyang i-hostage at pahirapan, ubusan siya ng dugo habang nakikita niya ito. Ang sarap niyang pahirapan. Pero letse naman kasi, I personally think those nineteen years are not enough. He has to die first before that jail hourglass ends.

Okay so nakapaint ako ng first layer ng camera. Actually hindi siya camera. Malayo siyang magiging camera. Isa siyang halimaw. Katulad nung mga nakakatakot na mukhang nakaguhit sa kulay itim na pintura tapos in chaos silang masyado tapos yung kamay niya parang 'yung sa puppeteer. Puppets. Sentimental Circus. Ipininta ko sa likod si Shappo at siya ay lumuluha ng itim, nasa kaliwang gilid niya si Mouton, at sa kanan si Kuro. Inilagay ko na ang ibang mga laruan sa Sentimental Circus sa taas na bahagi ng board. Sa baba ng halimaw ay sinimulan ko nang ipinta ang makukulay na sinulid na nakatali sa isang lalaking walang mukha. Ang lalaki namang iyon ay napahawak sa ulo ang kanyang dalawang kamay; na para bang naiirita na siya at napapagod na. At nasa harap niya, ay dalawa pang kamay ng ibang tao, hawak hawak ang isang camera at rinerecord siya. Mga magta-tatlong oras akong nangawit sa paghawak ng toothbrush este---paintbrush habang pinipinta ang isang obrang may madilim na mensahe. Napaisip na din ako kung bakit sinama ko ang Sentimental Circus? Napangiti na lang ako ng mapait. Naalala ko na naman kasi 'yung araw na halos bilhin ko na ang lahat ng gamit dun sa shop na 'yun, tapos nagkaingay nang dahil sa pag-aaway naming apat nila mama at papa.

---------!

Who are you Chloe?

Who were you before?

What have you done to change massively in an instant?

Nasaan ka na, Chloe?

Akala mo tapos na, Chloe? Akala mo ang ganda niyan? Sa tingin mo ba mabibili 'yan?

Ang pangit, Chloe. Bakit may itim? May mamamatay?

Ang pangit, Chloe. Hindi 'yan maganda. Itapon mo na.

Ang pangit, Chloe. Hindi 'yan maganda. Itapon mo na.  

Oh no. They're back.

Ano na Chloe? Ituloy mo lang 'yang ginagawa mo sa sarili mo. Saktan mo pa ang sarili mo.

Pakiramdam ko may malamig na hanging pumapalibot sa akin at ako lang ang naninindig ang balahibo dahil dito, na parang may lumulunod sa akin dahil ang sikip na ng paghinga ko. Pakiramdam ko napapagod ako at nahihilo. Parang kinakain ako ng hangin nang buhay, hanggang sa wala na akong maramdaman. Hindi ko alam kung naku-kontrol ko pa ba ang sarili ko o hindi.

Chloe, lingon ka sa kanan, nakikita mo ba ang kutsilyo? Wala ka namang kwenta di'ba?

Pasanin lang ako. Chloe, pasanin ka lang sa likod ng ate mo.

Kung wala ka, natuloy na ang pangarap niyang sumikat. Di'ba ang sakit na kailangang isakripisyo mo ang lahat para sa isang taong mahal mo?

Sayang naman, Chloe. Wala kang kwentang ipaglaban. Humagulgol ka lang kesa habulin mo 'yung pumatay sa mga magulang niyo.

Hindi na natulog at nagpatuloy sa pagdrama!

Kaya mo ba ito?! Natitiis mo ba ang lahat?

Ang galing mo Chloe, kung hindi dahil sa'yo hindi mangyayari ang lahat ng iyon.

Buhay pa sana sila.

NAIINTINDIHAN MO CHLOE?! BUHAY PA SANA SILA!

!--------

"TAMA NA! PAKIUSAP TUMIGIL KA NA!"

 Naisigaw ko sa kawalan.  

"Tama na...please naman.....please.."

Halos hindi ko na marinig ang boses kong nagsalita. Nanginginig ang buong katawan ko at bigla akong napaupo. Kumapit ako sa mesa upang tulungan ang sarili ko ngunit natabig ko ang baso ng tubig na kinuha ko kanina. Nawalan na ba ako ng buto? Hanggang ngayon hinahabol ko pa ring makuha ang normal kong paghinga at patuloy sa pagpunas ng aking mga luha.

Dahan-dahan akong naglakad papuntang sala para tingnan kung andyan na si ate habang pinagpapawisan ng malamig.

Naiinis ako. Naguguluhan ako. Natatakot ako. Paano ba naman kasing bigla na lang akong naging ganito? Sana may makasagot na sa tanong ko. Gusto ko nang manahimik.

Manahimik.

"Chloe, lingon ka sa kanan, nakikita mo ba ang kutsilyo? Wala ka namang kwenta di'ba? "

"A-ate, tu-tulangan na kita."

"HAaaayyyy."

Naglakad papunta sa kusina si ate at nakita ang mga kalat at yung isang basag na baso.

"Chloe?"

Tila ba nanginig ang mga labi ko at humagulgol akong muli. Kasabay na naman ng pagbuhos ng ulan. Lumalakas ito ng lumalakas hanggang sa hindi ko na narinig ang ingay na galing sa aking bibig, pati na rin ang paulit-ulit na pagpatahan sa akin ng ate ko.

Linilinis namin ngayon ang bahay dahil may pupuntahan pa akong delivery mamaya. Pinilit kong ngumiti at sabihin kong "Okay na. Te, wag ka nang mag-alala."

----------

Tanong niya at tumango naman kami.

"Ang gaganda naman nito mga hija. Sino ang nagpinta?"

Curious niyang anong at tinaas ko ang kamay ko. Napatitig siya sa akin ng matagal tagal ng may blangkong ekspresyon sa kanyang mukha. Pagkatapos ay umiling siya at kinuha ang isang kahon na nakahugis na parang treasure chest.

"Salamat po!"

Umakbay sa akin si ate habang naglalakad kami sa kalsada. Nakatingin lang ako sa baba. Ayoko. Pagod na ako.  

Alam kong hindi na rin ako maintindihan ni ate. May mga pagkakataong umiinit ang ulo niya bigla dahil sa akin, pero isinasantabi niya iyon dahil naiintindihan niya ako. At least ang sitwasyon ko.

Kanina ang saya kong gumising, kagaya ng sikat ng araw tuwing ala-sais pa lang. Ngayon naman ay bumabalik sila, ayaw nila akong tigilan.

Pero bumuhos na namang muli ang ulan.

Chapter 4 - Sa Apartment (December 15, 2017)

Okay na ulit ako. Salamat, Lord. Kahit ngayong araw lang, gusto kong tumulong. Gusto kong kalimutan ang nangyari kahapon. Sana, magpahinga naman sila. Kung hindi pa sila aalis, magpahinga man lang sila.

"Bakla, pagkasimba bibili muna tayo ng siomai kila Lola Puring tapos yung grande na Zagu sa mall. Oks na?"

Mabilis na sinaad ni ate. Akala mo naman parang isang businesswoman samantalang naka-shorts ngang pumunta sa simbahan.

"Eh ate 'di ba pwedeng isang lugar na lang? Kung sa mall bibili ng Zagu edi sa mall na din 'yung siomai!"

"O sige dun tayo kakain kila Lola Puring."

Tumingin siya sakin ng saglit, na para bang walang nangyari kahapon sa akin. Tsaka kinaladkad na ako papunta sa kanila Lola. Si Lola Puring, lola siya nung bestfriend ni Ate Nat na nag-aaral sa abroad ngayon. Dati kasi, nagkaroon sila ng isang banda sa school nila tapos doon na sila nagkakila-kilala ng squad niya. Nanggaling 'yun sa music club na sinalihan nila dati tapos nagkawatak watak kasi sabi niya wala namang kwentang sumali 'dun, di niya alam na may mabubuo na palang banda doon na sisikat at magsusulat ng kanta para sa lahat.

Natupad naman 'yun. Nagkaroon sila ng exposure kasi nakapagplay sila sa isang variety show at gusto talaga ng mga manononood ang mga kinakanta nila. Pero simula nung trahedyang iyon, pati sila nagkawatak-watak at naglaho ng parang bula. History repeated itself? Ganun lang?

Masaklap kasi si Ate Nat ang leader nila. Kung wala siya, wala ang "Paris". Oo, pangalan ng banda nila. Akala ko acronym 'yun ng kung ano pero wala naman daw 'yung mas malalim na kahulugan. Kaya Paris ang pangalan ng banda nila kasi nung mga Foundation Week nung Grade 9 sila may parang mini gig ang bawat banda sa bawat grade level tapos 'yung isang member nila patagong nagpafire-works. Dapat daw ang papaputukin niya 'yung parang makakabuo ng star pero may milagro kasing nangyari kung bakit parang naging hugis ng Eiffel Tower 'yung shape nung fireworks.

"Kloya, ok ka lang? Na-swimming na naman siguro ito."

"Dingdong, wag ka nga diyan. Naalala ko lang kasi yung kwento mo sakin. Binabasa ko ulit sa kanila."

"Dingdong? Wow, kailan naging Dingdong ang Nat---oo nga. Edi wow. Henyo."

"Natasha, hija!"

"La, namiss ka na po namin! Pwede po utang muna....ulit?"

"Naku! Walang katapusang utang 'yan Natasha, malulugi na naman ang tindahan ni Puring."

"Si lola, parang bata magsalita. Millenial na po kayo?"

"Hayaan niyo na, libre naman lagi kain niyo dito."

Grabe, halos isang buwan lang naman kami nawala. Akala ko ang ikli lang nun, pero ang dami pa ring nangyari.

"Namiss ko 'to ate."

"Ikr."

"Ah, ate magbabayad na po kami, eto po 'yung bill."

-----------------

Punyeta ang init. Nakalimutan pa naming magdala ng payong.

"HOOOOOOHHH"

"Ate, kanina pa 'yang walang laman. Tsaka pinagtitinginan ka ng mga tao, huy."

"Ay pake nila? Naghihirap tayo dito, okay? Hanggang ngayon wala pa rin tayong mahanap na paupahan na maayos."

Natanaw ko sa di kalayuan ang paaralan ko ngayon. Nasa sentro kami ng bayan, andito na lahat ng sibilisasyon, lahat ng pangangailangan halos dito mo na matatagpuan. Kaso, maingay tsaka magulo. May iba ding bahaging madilim at delikadong daanan kapag gabi na. May mga eskinitang 100% sure na sure ang PCSO na may mangyayaring milagro. Pero may bahagi ding tahimik. 'Yung mga subdivision. Kaso saan naman ang pag-asa naming may apartment dun.

Pero teka. Pwede rin eh. May malapit na subdivision dito. Mga 20 minutes lang ata ang oras sakay sa tricycle.

"Ate, sa mga subdivision? May mga bahay ba diyang parang wala ng nakatira tapos pwedeng paupahan?"

"Ewan ko, Kloya. Pero alam mo kapag meron, kakain ako ng maanghang na noodles. 'Yung nakatago sa aparador mong hayop ka ha, may nalalaman ka pa diyang 'Spicy Noodle Challenge' eh halos iluwa mo na 'yung noodles."

"Naawa kasi ako ate, kalahi ko 'yun tapos kakainin ko lang? Duh?"

Tumigil kami sa daanan papasok. Eh halos straight lang 'yung daanan tapos ang lawak pa. Ang daming mga bahay.

"May alam po ba kayong pwedeng paupahan dito?"

At ang famous lines?

"Wala."

"Ay hindi ko po alam, bago lang po kasi kami dito. "

"Tanong kayo sa kabilang bahay."

Halos malapit ng makasapak ng tao si ate tuwing isasarado nila ang mga pinto. Ayaw niya daw ng atmosphere dito. Ang gloomy.

"Ate, titira lang tayo dito. Hindi magpapaka-role model para sumaya sila. Tsaka ate, may buhay sila. Wala pa tayong alam kaya, halika na."

"'Wag muna mag-give up. O sige, Kloya, tara na!"

-----------------

"4.6k ang renta dito monthly, kasama na 'yung sa tubig niyo, at kung magkasya bayad niyo, isasali na namin na ibayad ang sa kuryente. Tutal dalawa lang naman kayo. Kung gusto niyo mag-advance na kayo ng dalawang buwan para wala na muna kayong problemahin."

Halos maka-ilan na kaming "Thank You, Lord" sa mga isip namin ngayon.

"Ah, sige po ma'am. Bukas na po kaming magsisimulang maglipat. Maraming salamat po talaga, hulog kayo ng langit."

Napangiti na lang ang landlady kasi parang naawa na din siya sa itsura namin pero, dinedma niya lang eh.

"Sasabihin ko naman sa inyo kung nabayaran ko na 'yung mga bill. O sige na, uwi na muna kayo. Kung hindi kayo makalipat bukas, pwedeng sa Miyerkules na lang. I-do-double check ang status ng bahay."

"Salamat po!"

---------------------------

"Hala syet! Hoy Kloya! GISING NAAAA!"

"ATE KANINA PA HOY MAG SI-SIX THIRTY NA MAGLUTO KA NA NG ULAM!"

Late na naman tuloy ako.

Chapter 5 - Holiday (Unfinished; January 12, 2018)

"Cruz may naghahanap sayo!"

Nakasanayan niyang bumanggit ng bawat salitang may bahid ng glait sa kanyang boses. Titigan mo siya sa kanyang mga mata at mukhang papatayin ka na niya.

Linakad niya ang silid at tiningnan ang ibang presong kausap ang ibang tao. Dahil hindi niya ito kilala, at hindi siya nito kilala.

"Paano mo nasasabi 'yan? Wala kang alam. Ibinigay mo na sakin ang parusa ko, diba dapat ako ang magtatanong kung masaya ka na?"

Natigilan ang lalaki sa sinabi ng bilanggo at inayos ang kanyang salamin.

Sunday

Sumapit ang gabi at naghintay ang lahat sa pagdating ng unang oras ng pasko. Naghanda ang lahat, pati ang bahay nila Natasha at Chloe.

[robiindood]

ANXIETY ALL THE TIME

I just want to share my thoughts this past few weeks... I am currently having anxiety attacks again and some kind of deep thoughts that I cant explain.  During this pandemic having anxiety attacks is said to be just normal lang daw, dahil almost everyone experienced that, surprisingly some of the most unexpected people that I look up so much revealed that they also experience anxiety attack lately and they all started only this pandemic. I am so scared of so many things. I am scared of the COVID risks. I am scared to lose someone I loved the most. I am scared to lose my job. I am so scared to be left and to have nothing at all.  They say that I am a peoples person, kaya nung nag pandemic and nakulong ako parang nakulong din yung personality ko na yun. A lot of things were affected kahit yung pag labas ko pag nag cocommute ako sobrang iba na, di na rin ako ganun ka confident tumawid sa kalsada and nag pi freak out ako pag may malalakaing truck na katabi yung sinasakyan ko. Di ko alam anong nangyayari sakin pero parang mas namodulate pa nung pandemic yung mga existing fears ko. Sobrang nakakadagdag pa yung mga taong nakasama mo before eh unti unti na nawawala. I admit kuya Jayson was a big part of my teen age years so iba talaga feeling nung nawala sya yung everyday thoughts  ko about life and death nag iba talaga kasi naman he was only on his early 30′s and yet nawala na sya. Another person that made everyone on our circle so shocke is the untimely passing of our Brgy. Youth Committee vice president Ryan Javier. He was only 22 I guess but he died of something related to respiratory illness. That was so surreal. We didn’t beleive the news at first and we were all so saddened by his untimely passing.  Ryan was so kind, even we just known  each other for a short period of time, I know that he is a kind and really nice person we talk sometimes and he is so smart. He has a lot of potential kapag naging lisensyado na talaga sya. I heard he got his first exam and passed that. He is just waiting for another exam and fully he will be a certified Engineer.  A lot of things happens for a reason daw. For the reason per se we as the member of the circle or the society must understand. Assess the situation and give a solution if needed. This week, I feel so insecure somehow. Insecure but not to wish others suffer. Insecurity that made me think to strive and work harder. I keep on telling others to step up the game and do what ever it takes just to make it there or feel the success right away.  Pero hanggang ngayon sa sarili kong buhay naging kontento ako, naging okay na bahala na I feel so WALA LANG or BAHALA NA in short mediocre living which to be honest I am not happy with.  I need to do things as early as now. I need to help my family and myself experience the most fantastic life that this world could offer habang nabubuhay pa kami.  I love making my family happy kaya gusto ko lagi sila nasa unahan ng priority ko. Maybe others wont understand why I invested more to my family than to my personal needs and when I said invested hindi lang financially yon I invested 100% in all aspects including love, time, and effort sa kanila dahil gusto ko yon at masaya ako don. We never experienced to have a good life as in yung bang iniisip talaga nila mama at papa kakainin namin araw araw pagkakasyahin kinikita ni mama yung bigay ni papa. I cant imagine how difficult that for them. So as the one who can do something para at least maprovide ang mga dapat i provide then I am here. I am willing to do that.  Let us all be contented.  Let us all be happy :) Isa pa wala naman nag kakagusto sakin para mag laan pa ko ng ilang pursyento para sa kanya di ba.... hahaha pero kung bibigay naman why not di ba???? hahahah pero now talaga focused ako sa dreams ko.  :)  Pero eto na nga nadagdagan na naman yung anxiety ko at kaguluhan ng isip ko. Nagka mini reunion kami ng college friends ko and the topic mostly whole evening was about the work and their salary. Hearing what they are now, made me so shock, one of our classmate and good friend of mine disclosed his salary actually katabi ko sa upuan yon hahahha Like... WHATTTTT 100K sahod mo sa isang buwannnn?????? Nakaka gulat nakaka inggit and sobrang happy ko for him pero at the back of my mind theres something telling me na HUYYY ROBIN GISING ANO NA wala ka man lang sa kalahati ng sahod nya ah...  hahahha sobrang inggit ko. Another classmate of mine told us na lilipat na sya ng company and nakapirma sya na inofferan sya ng 35k pero another company is offering her ng much higher its like 45k daw and she was from the BPO as a call center and she wanted so bad to get in the industry and makukuha na nya dahil yun g offer sa kanya ay for Software QA. I got so jealous kasi ako nasa 4years nako nasa industry pero mas matataasan na nya ako. I feel so bobo feeling ko daming maling desisyon ko sa past ko. I am nothing but a mediocre pretentious smart smartan. Ineexpect din nila na maging ganto ganyan ako kasi I was the consistent deans lister sa amin nuon like ako lang ata sa history ng CS batch namin na naka kumpleto ng deans lister since first year first sem hanggang 4th year second sem. Hahaha not to boast kasi never ko talaga tiningnan yan as basis of my knowledge. Yes its an achievement pero hindi para mahiga ka jan,  Yung mga kaklase ko akala nila ang sarap ng sahod ko at madami ako naging pera. My gulay hahaha wala talaga. Kaya eto na naman ako apply dito apply doon sana may tumanggap sa akin :(  Yun lang naman just want to share here something that bothers me and made my head spin like crazy. this is for the next chapter of my life kasi babasahin ko ulit to sa future at pagtawanan ko talaga sarili ko how petty this issues of mine is. I am looking forward of my success.  I know kasi Im a fighter and di ako titigil talaga. Sabi nga ni Ms. Candy Pangilinan “Do not compete, Do not Conform, Do not Compare. So your life will be satisfied and contented.” Wala kang dapat patunayan sa ibang tao. Mabubulok din tayong lahat pag dating ng panahon success, fame, fortune and etcetera will all be gone. Hundred years from now sino na lang ba magsasalita sa pangalan mo? sino ang interested pa din sayo? Unless maging political or pubic figure ka na di kakalimutan ng buong nation hahaha pero tingin ko may chance pa din for you to be forgotten so okay lang yan hahaha...  No need for glamour just be simple and live happily.  :)  #FIGHTERAKO

[macmaytraveldiaries]

Papa @markleegalvez, Happy 12th Anniversary to us!!(BF/GF) soon magsstart na din tayo sa bgong chapter ng love story natin..thankful ako dahil nandyan ka lagi sa likod ko, ups and downs man yan..Nandto lang din ako palagi for you, for us..I love you very veeeery much hunny. 👨‍👩‍👦 (at Madang Korean Restaurant) https://www.instagram.com/p/CN46WIMMrdC/?igshid=1o2hykky9mkkt

[ngititayokaibigan]

HIS PLAN, NOT MINE

“Ano’ng plano mo sa birthday mo”?

Yan yung tanong sa’kin ng pinsan ko kagabi. Sabi ko, “wala”. Hindi na ko excited mag birthday. Sa sobrang bilis ng araw, naisip ko na lang na lilipas din yun. Madadagdagan lang ang edad ko. Simpleng celebration lang with papa and my cousin sapat na. I am very much thankful of what I have now. Kahit first time ko ulit mag bibirthday na single ako, okay lang. It may be different to my previous years pero na-realize ko na ganito ata siguro pag tumatanda ka na. Mas na-aappreciate mo yung mga tao sa paligid mo. Yung mga totoong taong mahal ka kahit na hindi ka perpekto. Mas nakita ko ngayon yung halaga ng pamilya. It will not always be about me all the time. Tapos na ko sa mga chapters ng buhay ko na “What Nikki wants, Nikki gets”. It is possibly impossible. 

I’ll be 29 in a week. At masasabi ko sa sarili ko na nagbago ako. Ang dami kong pinagdaanan sa loob ng isang taon. From grabbing an opportunity to giving up somebody, napagdaanan ko yun. I ended my 4-year relationship with my ex and started up my business. Everything goes fine. Si Lord na bahala sa lovelife ko. Sa ngayon, magfofocus muna ako sa negosyo at hopefully mas lalong lumago this coming year. 

I’m proud to say na naranasan kong mahirapan kahit papano before I turn 29. Naranasan kong umiyak ng umiyak dahil nilet go mo yung taong hindi mo inakalang hihiwalayan mo. Ngayon ko napatunayan na hindi lahat ng plano natutupad. It will always be God’s plan for you. And this case, this new chapter, I’ll be living God’s plan for me. It will always be His plan, not mine.

So kung sasagutin ko ulit kung anong plano ko sa birthday ko? Ganun pa rin. Simple celebration with my family and angels. Kung may time yung closest friends ko, then thank you sa kanila. Kung hindi naman, okay lang din. I really can’t ask anything more. Bahala na si Lord kung anong mangyayari sa birthday ko. Ang mahalaga, I’m so alive and I’m with my family. Yun lang, sapat na.

[lovekuwski]

Meet the Family

DISCLAIMER: This is a special chapter for my #ilrene fanfic on twitter. Might contain grammatical error and typo. 

This is fiction only. 

-START-

“Ai, ayan na ata yung bisita mo.”

Irene felt a thud on her chest when she heard what her lola mommy said. Mabilis niyang tinawag ang pinsan para palitan siya sa pagluluto at naghugas ng kamay. She tried her best to calm down even after all her insides jumped out of her body. She’s shaking for christ’s sake! Understandable rin naman kasi. It’s her first time introducing someone to her family. Almost her whole clan that is. Paano ba naman ay kulang na lang i-post ng mama niya na may nanliligaw sakanya. It’s kind of a big deal. Especially for her whose an academic freak.

Saktong natanggap niya ang mensahe ni Ilhoon na nasa labas na ito. Irene inhaled a large amount of air before exhaling. Composing herself is something she’s already an expert to yet she can’t seem to stay at ease with what’s happening or what is about to happen right now. Bahala na.

She walked herself towards their door until she stood by their gate. Her heartbeat tripled when she saw Ilhoon getting out of the car. For a moment there, she for sure held her breath. Has it really been that long since they last saw each other in person, that her heart reacts to his presence like this? She wasn’t like this before. Well, hindi naman ganun karami yung labas nila dati kung tutuusin. Kung hindi kasi busy sa pag-aaral, may kanya-kanyang lakad ang barkada. And it didn’t help that people weren’t exactly aware of what’s between the two of them. But it wasn’t the issue, never for the both of them.

She chose to blame the long period of time of not seeing each other as an excuse into why the hell her heart is beating unevenly right now.

Ilhoon took off his mask and plastered a smile on his lips. “Hey. Late na ba ako?”

Irene glanced at the hand Ilhoon offered before reaching for it. “Hi. You’re just in time.”

“Bakit ang lamig ng kamay mo? Kabado ka? Wag kang mag-alala, gusto ka na agad nila mama, promise.” Pang-aasar ni Ilhoon. Sumiring si Irene at binitiwan ang kamay ng lalaki na ikinalakas naman ng tawa ni Ilhoon.

“Biro lang eh.”

The moment both of them entered the house, their living room that was once so spacious felt so small with all the eyes (that seemed like a hyena and Irene’s not even kidding. FOR REAL!) staring at them. Being the awkward person that she is, Irene instantly tried to look for words on how to introduce Ilhoon to her family.

“Good morning po. Morning pa ba? Oo, morning pa. Good morning po! Ilhoon nga po pala.” Irene wanted to gesture a face palm right there and then. Her face is already heating up from the embarrassment and panic. Nilingon niya si Ilhoon na ngayon ay may maikling ngiti habang nakatitig sakanya. She felt his grip at the hem of her shirt. Irene hid a smile and laughed in her mind. Who’s nervous now?

After collecting enough courage, Irene pointed at Ilhoon and gave up a small smile to everyone.

“Si Ilhoon po. Manliligaw ko.”

Irene was ready. The moment the introduction started in the most awkward way possible, Irene was ready for everything to fall apart that day. Naisip niya pa nga na baka na-miss nila yung timing. Baka dapat hindi ngayong araw, baka di niya pa muna dapat pinakilala. She was already thinking of the worst case scenario.

But why the hell is ilhoon sharing a conversation with her relatives while her nephew is sitting on one of his lap? What’s shocking is him cracking jokes from time to time and them actually laughing because of it. Ganun ba talaga siya ka-funny? Pati kasi ang papa niya, tumatakas ng ngiti.

“Ate, goods na agad yan. Kanina pa natutuwa sila tito sakanya.” One of her cousin muttered while they were cleaning the table. Lumingon siya sa gawi nina Ilhoon at napangiti rin nang tumawa ito kasabay ng mga tito niya.

It was true. When they ate their lunch, the atmosphere kinda lightened up. She doesn’t know how Ilhoon managed to do that, but she’s just glad it worked out. And they ended up laughing at his jokes again.

“Yes, tita ganda. I’m actually thinking of taking up business din. Expected na rin naman ng family ko pero gusto ko rin naman po.” 

Kumunot ang noo ni Irene sa narinig. Tita ganda? kailan pa sila naging ganun ka-close ng tita niya? Pinandilatan niya ng mata si Ilhoon na malaki ang ngiti sakanya habang inaabot ang juice na nilagay niya sa harap nito. Tumabi rito si Irene nang umusog ito sa sofa.

“Tita ganda? Really? Close na kayo?” Pigil ang tawa ni Ilhoon matapos marinig ang binulong ni Irene sakanya. Pinagkibit-balikat niya lamang ito na siniringan naman ni Irene. She leaned back at the sofa and listened to the conversation of Ilhoon with her family. She crept a smile when she saw Ilhoon being comfortable around them already. Ang lakas talaga ng kumag na ‘to. 

The day passed by like that. Matapos ang kwentuhan ay nakipaglaro naman si Ilhoon sa mga bata niyang pinsan at pamangkin. Tuwang-tuwa ang mga 'to dahil ang galing umarte ng bisita nila. Acting like a shark and falling down when the kids “killed” him must be his talent. Nang dumating ang hapon ay bumida naman si Ilhoon sa mga ka-edad nila. Pati ang mga kausap na matanda kanina ay natuwa na naman sakanya. Sino ba naman ang hindi kung bigla kang mag-rap habang nag ka-karaoke? The whole house was entertained, apparently. Hinarana pa ng lalaki ang lolo’t lola ni Irene. She smiled when her family praised his voice. Ganyan din lagi ang nasa isip niya sa tuwing kinakantahan siya ni Ilhoon gabi-gabi. 

“Umiinom ka ba, iho?” Mabilis na tiningnan ni Irene ang lalaki, hinihintay ang sagot. Alanganin namang tumitig si Ilhoon sakanya at tumikhim. 

“Medyo po.” Tumawa si Irene at umiling. Tinaasan niya ng kilay si Ilhoon na ngayon ay masama na ang tingin sakanya.

“Umiinom yan, tito. Wag kang mag-alala.” She smirked. Tumikhim naman muli si Ilhoon at kinuha ang bote ng smirnoff na inalok sakanya. 

Even then, Ilhoon just finished two bottles. Sa buong oras ng inuman ay nakikipagkuwentuhan lamang ito at nakikipaglaro ng games sa mga lalaking kasama. 

“Pagod ka?” Natatawang tanong ni Irene nang makita ang mukha ni Ilhoon. Sinundan siya nito sa likod ng bahay nila. Ilhoon asked her to move even though there was a lot of chair available around them. Umiling na lang ito at umusog. Umupo si Ilhoon at sinandal ang ulo sa upuan. “Naubos ata energy ko.”

Irene laughed and tapped his thigh. “Sorry sakanila.” Tumango si Ilhoon at tumitig sakanya. “Walang sorry-sorry, nag-enjoy naman ako.” She smiled and handed out a handkerchief. “Pawis ka. Bakit ka ba kasi naka-jacket?”

“Para mas pogi datingan.” Ilhoon chuckled before sitting up and getting the handkerchief to wipe his face. “Kapagod, parang gusto ko ng hug.” 

Tinitigan siya ni Irene kaya napatigil siya sa pagpunas ng mukha at tumawa. “Joke lang.” Natigilan ulit si Ilhoon nang dahan-dahang hilahin ni Irene ang jacket niya. Ngumiti siya at tuluyang niyakap ang babae. Nagdadasal na lang talaga silang dalawa na walang lalabas bigla sa pamilya ni Irene. “I think my relatives like you.” Irene muttered while tapping Ilhoon’s back. “You think? Sayang naman rap ko kanina kung hindi.” Pareho silang natawa at bumitiw sa yakap. Ilhoon’s arms stayed behind Irene’s back, settling itself on her shoulder. “Mas nakasama ko pa ata sila ngayong araw kaysa sa’yo.” Pinaglaruan ni Ilhoon ang kamay nilang dalawa habang nakatingin dito. 

“Eh sila tita? si tito?” Ilhoon stared at Irene, “Ikaw ba?” 

Irene looked up and met his stares. She pursed her lips and took her time to answer. Ilhoon patiently waited and when Irene was about to reply, a buzz was heard from Ilhoon’s pocket. 

Mariing napapikit si Ilhoon habang natawa naman si Irene. Umayos ito ng upo at kinuha ang inumin na nasa harap nila. 

“Sungjae kapag di importante sasabihin mo papatayin kita.” She glanced at Ilhoon who’s now on the phone. It’s probably Sungjae since she heard his name. Tumaas ang kilay niya nang sumulyap si Ilhoon sakanya at tumango habang nakikinig sa phone niya. 

“Ano raw?” Ilhoon was typing on his phone before placing it on the table in front of them. “Wala. Kupal lang.” 

“Bakit?” Ilhoon pursed his lips and stared at Irene.”Nagtatanong lang silang lahat. Nakita ata sa story ko. Di ko nga gets bakit ang big deal.” Bumaba ang tingin nito sa kamay na pinaglalaruan ang hawak na telepono. Irene tilted her head and thought of something for about a minute now. 

“You can tell them.” 

Umangat ang ulo ni Ilhoon at tumaas ang kilay. He’s always been so respectful of Irene’s decision. Kaya nga noong sinabi ni Irene na ayaw niya ipasabi sa lahat, nirespeto niya agad. Noong una ay sumama ang loob niya dahil sino ba naman ang gustong itago ka, ‘di ba? But he figured that Irene wasn’t hiding him. Kasi noong nagtanong si Sungjae, pinaalam niya naman. Noong nakita sila ni Wendy, hindi niya naman tinanggi. At ngayon, pinakilala pa siya sa pamilya niya. She simply just want privacy. And Ilhoon would do anything to respect that. That’s just easy for him anyway. Mabuti na yung walang alam ang lahat kesa si Irene ang umayaw. 

“Sure ka?” Ilhoon’s chest almost jumped out when Irene nodded. It was obvious on his face kaya naman matamis na ngumiti si Irene. “Alam na nga ng pamilya ko eh. You can tell your friends.” Irene creased her brows when Ilhoon’s face looked troubled. “What’s wrong?”

“Iniisip ko lang kung paano. Buong campus ata kasi yung kaibigan ko.” Irene laughed and gestured a face palm. “Bahala ka sa buhay mo.” Kinuha nito ang cell phone at nag-online na rin. 

“Alam na ng friends mo?” Ilhoon asked. Irene glanced at him then back to her phone. “Sasabihin ko pa lang.” 

Ilhoon smiled widely before biting his lips. He wouldn’t announce it to the world, of course. A few friends would do. 

“Ngayon talaga natin sasabihin? maya na lang babe.” Ilhoon pouted when Irene just chuckled and continued typing on her phone. “Nakapag-tweet ka na nga eh.”

Irene is not really a fan of big crowds, not a people pleaser as well. Unlike Ilhoon whose given the award of congeniality of the year in their school. She knew that when she started entertaining him. She knew everyone had to know, even if they don’t need to. Kahit nga noong wala pa siyang pakialam sa lalaki, marami pa rin ang bumabati sakanya dahil kalat sa campus na siya ang crush ni Ilhoon. I mean, she built her name as well. Being the top student of their batch, and practically carrying the name of the school in every competition she’s in. Wala naman silang pinagkaiba ni Ilhoon, matalino rin naman ito at responsable, mas carefree nga lang ito kesa kay Irene. And like what she said, people pleaser. 

That’s why she didn’t give any damn when Ilhoon confessed to her. He practically confessed to everyone first before to her, kaya pinagdudahan niya ang totoong intensyon ni Ilhoon noong una dahil baka kagaya ng iba, ganda lang din ang habol nito sakanya. Sawa na siya dun, matagal na. But when she said she didn’t want anyone to know that they’re hanging out, she was surprised that Ilhoon agreed to it. Kahit sobrang daldal nito at sobrang daming kaibigan sa campus, wala siyang narinig na kalat na sa campus na nanliligaw ito sakanya. Kahit nga sa mga kaibigan niya, wala rin siyang pinagsabihan. Sungjae just realized it on his own, Ilhoon technically did not say anything. So she kept her own word and had her friends kept under the dark as well. She didn’t say anything, but she was touched with how he tried his best to pursue her with his own genuine ways. Along the way, she’s letting herself let loose whenever they talk or they hang out. Masarap pala sa pakiramdam yung ganun. 

So when her friends asked her if it’s really serious now, she already had an answer in her mind. She had the answer the whole day now, actually. When Ilhoon asked her a while ago if she likes him already, she wondered if he really didn’t notice, or he just need her words as well. In those months that he was courting her she admits that she was hesitant at first, but she learned to like him anyway. Hindi naman siya mahirap magustuhan, no wonder everyone in the campus likes him. Kahit nga yung pamilya niya, they spend a day with him and they already like him.

It’s like the universe is already telling her that it’s time. 

“Ano yung sa twitter? gusto nga ako nila tito?” Irene looked up and saw Ilhoon with his brows creased and curiosity in his eyes. Kumuha ito ng inumin at kababalik lang. 

She smiled and pretended to browse her phone. Umupo naman si Ilhoon sa tabi niya at tinitigan siya. She burst our laughing when the guy literally just stared at her. Alam niyang ayaw ni Irene na masyadong kinukulit siya. So, he just opted to wait and stare at her, huh? 

“Para kang tanga.” Irene was still laughing while hitting Ilhoon’s shoulder. 

“Ano nga? gusto ako nila tito?” Irene hid a smile and nodded while looking at her phone. She honestly can’t understand what she’s doing with it, but she needed a distraction, at least. 

Malaki ang ngiti ni Ilhoon at napa “yes” bago sumandal sa upuan. Irene stared at him while he started blabbering. 

“Sabi ko na eh. Kanina sabi ng papa mo mahirap ka raw pakisamahan tapos sabi ko hindi naman. Tapos pareho kaming natawa nung sabi ko high maintenance ka tapos umagree siya.” Napataas ang kilay ni Irene sa sinabi ni Ilhoon na siya namang ikinatawa ng lalaki at nag peace sign pa. Nagpatuloy ito sa pagsasalita.

“Pero sabi ko nga okay lang kasi lahat nga ng friends ko napakisasamahan ko ganun. Tapos nakita ko yung approval sa mata ng papa mo babe ganun halatang gusto ako di naman sa pagmamayabang.” Ilhoon chuckled while Irene just nods and listened to him.

“Yung mama mo naman alam kong gusto niya na ako nung halos maubos ko yung ulam kanina.” Malakas itong natawa nang maalala na sobrang dami niyang kinain sa tanghalian kanina. “Nga pala sabi ko kay tita kapag nagpatayo siya ng restaurant o kalinderya ako number one niyang costumer tapos hinampas ako sabi ko lang naman---”

“Gusto kita.” 

Ilhoon held his breath when he heard what Irene said. Tama ba ang narinig niya? Nilingon niya ang babae na ngayon ay malaki na ang ngiti habang pinaglalaruan ang cell phone. 

“Ha?” Ngumiti si Irene bago tuluyang hinarap si Ilhoon na ngayon ay nanlalamig na ang kamay. 

“Gusto rin kita,” she declared. Crsytal clear. Ilhoon just stared at her, unable to say anything yet. 

“Shet ang aggressive.” Was what he chose to reply when he was able to recover from the shock. Natawa na lamang si Irene dahil sa sobrang random nito. Ano pa nga ba ang aasahan niya kay Ilhoon? 

Ilhoon cleared his throat before moving closer to Irene. Tinuro niya ang sarili bago tinuro si Irene. “So... tayo na?” 

“Sa tingin mo?” Irene raised her brow. Ilhoon bit his lip and nodded, realizing the situation now. 

“Ako lang ‘to, Irene.” He teased. 

“Grabe, the audacity.” Irene replied. 

Pareho silang natawa bago tinitigan ang isa’t-isa. So, ito na ba yung moment na parang naka slow motion ang lahat? Yung ramdam mo yung paru-paro sa tiyan mo? because the both of them can attest that it’s true. 

Ilhoon suddenly hugged Irene to which the girl responded as well even though she was quite surprised for a moment there. 

“Girlfriend na kita ha?” Ilhoon confirmed while looking at her, arms encircled around her shoulder. 

“Ayaw mo ba?” Ilhoon smirked before closing his eyes and placing a soft kiss on Irene’s forehead. 

“I love you,” he could only say. Irene smiled before slapping his face softly. 

“Gabi na, umuwi ka na.” 

Malakas na natawa si Ilhoon nang mabilis na tumayo si Irene at nagsimulang maglakad. It was the first time she heard him say that in person. 

“Bebe, namumula ka!” Lumingon si Irene at sinamaan lamang siya ng tingin bago nagpatuloy maglakad papasok sa bahay nila. Natatawang umiling na lamang si Ilhoon at inayos ang lamesa bago sumunod sa girlfriend niya.

Girlfriend. Naks. He can finally say that now. 

Girlfriend niya na ang crush niya. 

-END-

[moonstarsolar96]

1889 {ONGOING STORY}

CHAPTER  1

{uno}

My name is Lara and I'm 21 years old. Fresh graduate ako ng BS Computer Science sa isang university dito sa Bataan.

Nandito ako ngayon sa bahay namin maghapon. Hindi pa kasi ako tinatawagan doon sa inaplayan kong trabaho sa isang national high school bilang computer teacher. Si Mama naman ay nasa palengke at nagtitinda ng mga branded overruns na mga damit galing pa sa Bangladesh. Kami ang may-ari sa dalawang stall ng boutique doon sa harap ng palengke.

Si Kuya Leo- short for Leandro, naman ay nasa trabaho pa. Isa siyang computer teacher sa university na pinanggalingan ko at sya namang pinapasukan ngayon ng bunsong kapatid namin na si Lucas. Dalawang taon ang pagitan namin niKuya samantalang isang taon naman ang tanda ko kay Lucas.

Wala na si Papa. Namatay sya noong 2010 due to myocardial infraction. He was 55 back then.

"Lara, nandito na ko. Wala pa ba si Kuya? Tara punta na tayo kay Mama." Yaya ni Lucas sa akin. Wala talagang galang ang isang to.

Tinutulungan kasi naming si Mama sa pagtitinda ng mga damit sa palengke. Hinihintay ko munang umuwi si Kuya o si Lucas bago ako pumunta doon dahil iyon ang bilin sakin ni Mama. Araw-araw kasing dumadaan yung nagdedeliver ng itlog at gatas ng kalabaw sa bahay kaya araw-araw ko ring hinihintay yung anak ni Aling Josie na si Gino para bayaran ang itlog at gatas na dina-dala nya.

"Hindi mo ba kasabay si Kuya? I-text mo. Sabihin mo mauuna na tayo sa palengke, sumunod na lang sya. Magbibihis lang ako." Bilin ko kay Lucas habang umaakyat ako ng hagdan papunta sa kwarto naming magkakapatid.

"Hindi ko nakita sa school eh. Sige, text ko na lang. Dalian mo." sabi ni Lucas habang naupo sa sofa at ibinaba ang bag na dala nya.

Nagbihis ako at bumaba na. Naabutan ko si Lucas na nag-se-selfie at in-upload ang picture nya sa Facebook.

"Lucas tara na." yaya ko sa kanya at tumayo na sya mula sa pagkaka-upo at ibinulsa ang cellphone.

"Patayin ko lang yung wifi, mahirap na, baka may makisagap na naman." Sabi ni Lucas at naglakad palapit sa router at pinatay ang internet.

"Siraulo ka talaga. Pag ikaw narinig ka na naman ni Julia, sasabunutan ka na naman non." Si Julia kasi ang anak ni Aling Lota na kapitbahay namin. Banas na banas silang dalawa ni Lucas sa isa't isa dahil nahuli kasi ni Lucas na naka-connect ang iPad ni Julia sa wifi namin. Iyon pala ay nakiusap si Julia kay Kuya na maki-connect muna sa wifi namin dahil biglang nawala ang internet connection sa bahay nila at under maintenance pa.

"Pabayaan mo nga sya. Mamaya, pag-alis pala natin eh hina-hack na ng bruhang yon yung atin." Inis na sabi ni Lucas.

Pumunta na kami sa palengke at tinulungan namin si Mama sa pagtitinda. Walang masyadong customer ngayon kaya nakatambay lang kami ni Lucas, kasama yung mga tindera ni Mama na mga fangirls ni Kuya at Lucas, nakaupo kami sa isang mahabang plastic bench sa labas at nagce-cellphone.

"Mga anak, papabili ako kay Allysa ng merienda natin. Anong gusto nyo?" tanong ni Mama.

"Sakin po siomai, Ma. Tsaka hamburger at coke." Sabi ni Lucas habang naglalaro ng Mobile Legends sa cellphone nya.

"Ang dami mong pinapabili ah. May patago ka?" biro ko kay Lucas. Nagkibit-balikat lamang ito habang hindi inaalis ang tingin sa laro. "Ma, sa akin waffle, yung cheese hotdog tsaka coke na rin po." Ngiti ko kay Mama.

"O sige, bantayan nyo yung tindahan kasi pupunta ako saglit sa bahay nila Cory d'yan sa likod ng palengke." Paalam ni Mama.

"Opo." Sabay naming sabi ni Lucas.

Nakalipas ang 30 minutes at nagdagsaan ang customer sa kabilang stall ng tindahan ni Mama. Lahat ng tindera ni Mama ay nasa kabilang stall at si Lucas ang nasa cash register. Halos lahat ng customer ay mga babae at bawat babaeng papasok sa tindahan ay lumalabas ng may ngiti sa labi o di kaya ay nag-b-blush. Kagagawan na naman ni Lucas yan malamang.

Natawa na lang ako habang itinuloy ang pag-ce-cellphone. "Hintayin nyong dumating si Kuya." sabi ko sa sarili ko. Isa pa kasing malandi yun eh.

Nakapagtataka naman yata na walang katao-tao dito sa stall na binabantayan ko? Hindi man lang sila tumitingin dito? Pero okay lang, at least 'di ako pagod at haggard, hindi katulad ni Lucas at nung mga babes nya. Mga Haggardo Versoza ang peg! Haha

Nagulat na lang ako nang biglang may lumabas na lalaki sa dressing room ng stall na binabantayan ko. Wala namang tao dun kanina ah. Isang makapal na kurtina lang ang nagsisilbing takip doon at medyo nakaangat iyon sa semento kaya talagang makikita mo kung may mga paa ng tao sa loob.

Literal na nanlaki ang mga mata ko habang nakatingin sa lalaking titig na titig sa akin. Nakasuot sya ng mahabang white long sleeves at itim na slacks yata yon at boots na parang isinusuot lamang noong panahon ng mga kastila sa Pilipinas. May hawak rin syang cap na hindi ko mawari kung anong style ba ng sombrero yon at brown na bag sa kanang kamay. Hindi kaya galing ng costume party tong si kuya?

Halatang may lahi itong espanyol dahil sa facial features nito. Lilinga-linga ito sa paligid habang ibinabalik ang tingin sa akin. Bibili kaya sya ng damit?

Ayos naman pala. Magkaka-benta rin ako sa wakas! Thank you, Lord!

"Uhm... excuse me, kuya. Bibili ka ba ng damit? Eto, bagay sayo." Sabi ko habang inaabot sa kanya ang isang t-shirt na basta ko na lang kinuha sa rack na nasa tabi ko.

Nakatitig lang ito sa akin ng matagal kaya pumalakpak ako malapit sa mukha nya at iwinasiwas ang kamay ko sa tapat nya. "Okay ka lang?"

"Dónde estoy, y por qué estoy aquí?" ano daw mga bes?

Pinagtitripan ba ko nito? "Ano?...I mean, what?" Spanish naman pala to. Pano ko naman kakausapin to, eh hindi naman ako marunong magsalita ng espanyol? Ang alam ko lang eh Si, No, at cuchara't tinidor.

"Sabes hablar español?" sabi pa ulit nya.

Pinisil ko ang sentido ko at tumalikod sa kanya. Mag-no-nosebleed ako sa lalaking to beshy. Hindi ko keri makipag-usap sa ganito. "Hintayin...mo ako...dito." Sabi ko habang sumesenyas sa kanya na maghintay sya doon dahil tatawagin ko yung kapatid ko na nasa kabilang tindahan. Baka sakaling magkaintindihan sila nitong lalaking to.

"Huwag mo akong iwan dito, Binibining Laura." Nag...nag-tatagalog? Siya?At ano daw? Binibining Laura? Aba't medyo ginalit ako nito ah. Nagtatagalog naman pala tapos kung sinu-sino pang Laura ang sinasabi.

"Laura? Lara ang pangalan ko. At nakakaloka ka naman pala kuya, may pa espa-espanyol ka pa dyan kanina eh marunong ka naman palang magtagalog!" Natatawang sabi ko.

"Nasaan ako? Bakit ganito ang paligid? At ano itong mga kasuotang ito?" Nakakunot ang mga noo nya habang iginagala ang paningin sa loob ng tindahan.

Natawa naman ako dito kay kuya. Parang akala mo eh galing sya sa ibang panahon at nag-time travel sya from the past to the future! Sa libro at movies lang yan, hoy!

"Ayan ang kalendaryo oh. January 18 pa lang ngayon pero nakapang-costume party ka na. Kaloka ka." In fairness dito kay kuya ha, ang pogi! At matipuno ang pangangatawan. Nag-g-gym kaya sya?

Nang mapatingin sya sa kalendaryo ng isang kompanya ng mga alak ay nanlaki ang mga mata nya, na akala mo'y gulat na gulat. Napatakip pa sya sa mukha nya at umiwas ng tingin. Na-shock kaya sya sa sexyng katawan ni Ellen Adarna na naka two-piece habang nasa boxing ring?

"T-Taong dalawang libo't labing walo na ngayon?" Gulat na tanong nya.

"Oo naman. Ano ba sa tingin mo? Bibili ka ba o hindi? Sinasayang mo lang ang oras ko." Magtataray na sana ako nang biglang magsalita ulit ang lalaki.

"Totoo nga ang sinabi ng matanda! Na mapupunta ako sa panahon kung saan muli kong makikita ang iniibig ko." Sabi nya habang nakangiti sa akin na animo'y tuwang tuwa.

"Ano? Sinong matanda? At anong pinagsasasabi mo? Ang lalim mo naman mag-tagalog, magdudugo ang ilong ko sayo eh. Bibili ka ba o bibili ka?" tanong ko sa kanya.

"Ako ito, si Sebastian Alonso. Hindi mo ba ako nakikilala, Binibining Laura?"

Kumunot ang noo ko. Ano bang pinagsasasabi nitong lalaking to? Hindi kaya, takas sa mental 'to?!

"No puedo creer que esté aquí." (I can't believe that I'm here.) sabi na naman nya habang nakatingin sa akin. "Galing ako sa panahong isang libo, walong daan, walompu't siyam. Nandito ako upang makita kang muli, aking sinta."

Ano daw?! 1889?

"1889? Ibig sabihin nag-time travel ka?" Hindi makapaniwalang tanong ko sa kanya. "Weh? Di nga?"

May kinuha syang papel na nasa bag nya, "Ito ang makapagpapatunay na ako ay nagsasabi ng totoo, Binibini." may inabot siyang parang lumang papel na parang dyaryo. Nakasulat sa malalaking font nito sa itaas ang "La Solidaridad" ito yung lumang pahayagan noon ah! So ibig sabihin ba nito, nagsasabi siya ng totoo?! O baka naman jino-joke time lang ako nito at replica lang pala to?

"Ang sinabi mo sa akin noon bago ka umalis ay ipakita ko lamang sa iyo ang pahayagan na ito sa sandaling magkita tayong muli." sabi nya saka may kinuha na naman syang papel sa bag nya. Ano ba to? Bag ni Doraemon? Kung anu-ano ang lumalabas eh.

"Ito pa." inabot nya sakin yung isa pang brown na papel na nakatupi. "Iyan ang ipinadala mo sa aking sulat noon bago ka mawala sa inyong mansyon." Ano daw? Mansyon? Siraulo yata to wala naman kaming mansyon eh.

"Mansyon? Wala naman kaming mansyon." binasa ko ang laman ng sulat na sinasabi nya.

Dear Sebastian,

Ako to, si Laura or Lara na nakilala mo sa isang pagdiriwang sa mansyon ng mga Romero.

Naalala mo pa ba ang una nating pagkikita?

Naalala mo pa ba noong bigla na lamang akong sumulpot sa harapan mo habang ikaw ay nasa balkonahe ng mansyon ng iyong tiyuhin at tulala sa isang tabi?

Hindi ba't gulat na gulat ka at muntik ka nang mahulog noon, buti na lamang at nahatak kita.

Napaka-conservative mo pa nga noon kasi bigla mong inalis yung kamay ko sa braso mo.

Ang sungit-sungit mo pa sa akin noon.

Naalala mo rin ba noong umakyat tayo sa puno ng mangga?

Doon mo pa nga inamin sa akin noon na mahal mo ako.

Kinilig ako ng bongga noon, Basti.

Tinuruan mo pa nga akong sumakay sa kabayo hindi ba?

Naalala mo rin ba noong tinuruan kitang magsalita ng Ingles?

Itinuro ko sa iyo ang salitang time travel hindi ba?

Iyon ay ang paglalakbay sa ibang dimension o panahon.

At naalala mo rin ba iyong sinabi ko sa iyo na nag-time travel ako mula sa panahon ko papunta sa panahon mo?

Sana ay makapunta ka rin sa panahon ko.

At maaari bang huwag mong sabihin kina ina at ama na hindi ako galing sa panahong ito?

Ayoko silang iwan nang malungkot.

Pakisabi na lamang na totoong ako ay kinuha na ng totoo kong ina. Huwag kang mag-alala dahil hindi ka naman mahihirapan magpaliwanag dahil nakapag-paalam na ako sa kanila ni ama.

Pakisabi na lang na mami-miss ko sila. At parati silang nasa puso ko.

Hindi na ako nagsulat ng liham sa kanila dahil alam kong mahina ang puso ni ina.

Ayaw ko mang umalis ngunit ito'y kailangan.

Nagulo ko na ang buhay ninyo simula pa lamang nang magpakita ako sa iyo at sa kanila.

At Basti, ikaw lamang ang lalaking nakapagpatibok ng puso ko.

Ikaw lamang rin ang lalaking magpapatibok at mamahalin ng puso ko kahit saan dako man ako mapadpad at sa kahit anong panahon.

Sana nga lamang ay magkita muli tayo.

Alam kong napaka-makasarili ng hiling kong ito sa iyo pero...

Sana ay puntahan mo ako.

Huwag kang mag-aasawa ng iba ha.

Alam kong ipagkakasundo ka ng iyong ama sa anak ni Don Martin na si Margarita.

Huwag kang magpapakasal sa kanya ha.

Alam kong ipinangako mo sa akin noon na hindi ka magpapakasal sa iba.

Pero alam ko naman na hindi mo kayang suwayin ang iyong ama.

Pasensiya ka na Sebastian dahil ako'y makasarili pagdating sa pag-ibig.

Hanggang dito na lamang ang sulat kong ito, Basti.

Sana ay makarating ka rin sa panahon ko at pag nangyari iyon,

Ipakita mo lamang sa akin ang pahayagang nakalakip sa sulat na ito at pati na rin ang sulat ko na ito.

Alam kong hindi ko na matatandaan ang mga pangyayari sa panahong ito kaya't sana'y ipaalala mo sa akin ang mga ito ng paunti-unti kapag nagkita tayo.

Ayokong umasa pero alam ko na matutupad ang hiling ko na ito.

Iyon lamang, Basti.

I love you.

Mahal kita.

-Lara

~~~~~~~~~

CHAPTER 2 will be posted soon.

This is a story about time travel so please give it a chance. I'll appreciate it and I'll be glad if you do! Thank you, thank you! 😊 💕 Language: Filipino/ Tagalog (and a bit of Spanish with the help of Google hehe) Ginanap sa: Pilipinas (1889 at 2018)

[jelaii-littleminds]

Chapter 2 (Sociological perspective: The self as a product of society)

Everyone of us has a different ideas,skills,ways of living and values that might contribute for the improvement of the society. Our society is one of the factors that may influences us to know our real and ideal self. Our culture and tradition serves as our references and identification of ourselves towards the other country.

My parents taught me values that were useful in my daily lives.

Those values helps me to know and understand of "why such things occur and what are the reasons behind it ?"

If there was a papa's/mama's girl/boy, I was also a Lola’s girl para maiba naman !

Our Lola was kind a strict Lola to us yet a religious one.

Everytime she story her life before her childhood days

I can't imagined those things occurred now, there were really biggest improvements in our society in terms of infastructure,ways of living, technology, fashion, style, and also in communication.

I was raised as a simple girl, we lived in a rural area but not totally bukid ha.

Every morning, maririnig mo talaga ang mga huni ng mga ibon na tila kumakanta,

Malalanghap mo ang sariwang hangin,

Matatanaw mo ang mga makukulay at magagandang bulaklak sa paligid,

Mga prutas at gulay na kay sarap pitasin at kainin.

We had a simple way of living but filled with values, love and joy.

Everytime we have visitors, busy talaga kami halos mag panic na sa kakaprepare ng foods at paglilinis, coz ayaw kasi ni Lola na may bad comments from them.

Pag dating palang ng mga bisita,sinasalubong agad namin, and we always do "mano po" and saying opo as a respect and smile, dala tanong na kumusta ang trip po ?

Kasi nga malayo ang lugar namin at hindi talaga maganda ang daananan namin until now lubak-lubak talaga.

And we always start our food with the prayer. Si Lola talaga naga bless ng foods and kung makapag pray talaga aabutin ng 10 minutes and more bago matapos.

After eating is kami talaga nag huhugas, hindi talaga gina allow ni lola na magtulong ang mga bisita na maglinis at kahit na anong tulong from them kasi nga may myths sila na bawal daw maglend ng any household chores ang mga visitors pag hindi pa nakaka try matulog sa owner ng house.

And she taught us to respect our parents and other people most specially the animals.

And she always remind us to love, understand and help our family,

I've still remembered she said " tumulong ka sa kung anong kaya mong maitulong para sa iba! Ang pera makikitaan ng paraan yan pero ang pakikipagkapwa tao ay hindi ma papantayan."

She also told us not to interrupt with the conversation of the elders.

She told us her love story with our lolo.Na before daw, pupunta daw yang lolo ko sa kanila manliligaw daw sa papa niya,hindi sa kanya, our lolo tried to impressed her father in doing household services,

And after makuha ang loob ng parents niya jan padaw i allow na manligaw sa kanya,

There courtship was too formal, obliged talaga ang pagdadala ng bulaklak at paghaharana and bawal ang holding hands,hug and kisses, and the they dress was too formal, halos kamay at mukha lang daw ang makikita unlike nowadays na kaluluwa nlng ang hindi lumulugwa.

I've learned from her to be a loving person, not only in family but also in other people.

To be a kind and understand the feelings of others, not to be selfish,

To be hospitable not only in visitors but also on strangers.

To be responsible in my actions ,to think carefully before doing any decisions,

To be hardworking person, strive hard, in order to help my family but also myself as a person.

To be generous one , don't hesitate to lend your service for those in needs.

To be respectful not only in elders but for everyone.

There was a few lang sa mga naituro niya sa amin, her teaching helps me to improve my inner self and ideal self as well and through these values, it serves as a tool needed for the improvement and maintaning the peaceful and ordered of our society.

The values of filipino people ay hindi talaga mahihigitan ng ibang mga lahi. mabuhay for all us!

[nelayyy22]

Reflection No. 5

In addition, sa reflection ko sa chapter 3. I also have a friend na muslim siya pero mother niya catholic her father didn’t force her to apply the muslim culture she can even attend sa mass ng mga catholic ang dinadala niya ring religion is catholic although hindi strict yung father nya sa kanya she choose to participate sa mga gatherings sa mosque nila lalo na pag may celebration. On the other side, may classmate ako dati muslim yung papa nya tsaka catholic namn yung mama nya then panakastrict ng father nya sa kanya pag aalis na siya sa bahay nila para pumunta ng school naka hijab pa siya pero pag nasa school na tinatanggal na niya lalo na pag mainit yung panahon tsaka ang uniform niya hindi long sleeve hindi kagaya ng ibang classmate ko rin na muslims. Ang mother niya kasi tinotolerate lang siya siguro ayaw niyang pinilitin yung anak niya o kung ano man. One time I asked my other muslim classmate ito siya ina-apply niya talaga yung culture ng mga muslim naka longsleeve yung uniform niya tapos nakahijab parati. I asked her kung bakit yung isang classmate namin ganun yung ginagawa niya ito yung time na bago pa nag siimula yung school year namin hindi ko pa masyadong kilala yung mga calssmate ko. She said na labag daw yung ginagawa niya, dini-disrespect nya daw yung tradition ng mga muslim. Ang point ko dito sa story nato, Nasa tao din kasi yan kung i-aadopt nya yung culture sa family nila. May mga tao talaga na kahit anong pag rerestrict mo kung ayaw talagang gawin at iba yung gusto nilang sundin mapupunta talaga sila sa point na pasekreto nilang lalabagin yung parents nila. Hindi rin mawala wala yung critics and judgement ng ibang tao lalo na pag nakikita kang lumalabag sa tradition ng kapwa mo muslim. 

Para sakin nasa pag papalaki at nag dedepende talaga sa tao kung ano yung gusto nilang sundin pero wag sanang mawala yung word na RESPECT. You can do want you want to do but make sure wala kang matatapakan na tao at may respeto ka parin sa kapwa mo at sa culture sa kinalakihan mo. 

[inthejam]

WHAT A JOURNEY IT HAS BEEN

After Graduation, nag-enroll na agad kami sa Review Center. Saturday and Sunday yung review sesh naming sa Tagaytay. Ayon yung pinili kong schedule kasi ang original plan ko, magpapart-time ako during weekdays. Reason kung bakit gusto ko magtrabaho ay para narin syempre may sarili akong pera, nahihiya na ko sa parents ko syempre graduate na ko technically dapat nagtatrabaho na pero dahil may board exam, kailangan ko na naman ng pera parang isang buong sem din yon. Tsaka naisip ko kung di ako papasa at least may scapegoat ako “NAGTATRABHO KASI AKO, DI AKO NAREVIEW NG MAAYOS, KAYA AKO BUMAGSAK” HAHAHA habang nag-aaral na ko nabasa ko na tawag jan sa ganyang palusot, CONSTRUCTING OBSTACLE , isa sa Safeguarding Tendency ni Tito Alfred Adler or pwede ring EXTERNAL LOCUS OF CONTROL ni Pareng Julian Rotter kasi isisisi ko pa sa outside force ang future pagbagsak ko or di kaya RATIONALIZATION ni Lolo Sigmund Freud. Pagtapos ko matutunan yon, sinabi ko sa sarili ko “MAGFOFOCUS AKO SA REVIEW! AYOKONG BUMAGSAK! AYOKONG MAGKAROON NG REGRETS SA FUTURE NA BUMAGSAK AKO DAHIL SA DI AKO NAGREVIEW OR GUMAWA AKO NG SARILI KONG OBSTACLE.”

That day, nabuhay ang katawang lupa ko! GAME FACE ON. Naghoard ako ng mga notepads na iba-ibang kulay, highlighter, manila papers, markers and other school supplies and kaartehan ko sa pag-aaral (washi tapes, cutie sticky notes, assorted gelpens, etc.). Gusto ko kasi every review sesh ko , nag-eenjoy ako. Halos every 2 weeks, nag-guGroup review sesh kami nila Yanyan at Kia, yun rin yung time na magsstock kami ng school supplies, “UY! NBS TAYO HA? UBOS NA BALLPEN KO..UBOS NA YUNG…” Sa Coffee Bean & Tea Leaf madalas yung sesh namin kasi don yung peaceful talaga , we spent maximum of 6 hours don and minsan sa SB , nakakapulubi grabe! HAHAHA Pero iba rin kaya yung feels kapag wala ka sa loob ng bahay niyo nag-aaral. Syempre dahil coffee shops yon, less higa at kung anu-anong ritwal pag nasa bahay ka. Masaya yung feeling na nasshare mo sa kanila yung part na alam mo and at the same time nadadagdagan yung alam ko dahil sa mga inputs nilang bago plus HOTTEST CHIKKA. HAHAHA Matik na, kasama yung #GirlTalk. Mas stress out na talaga, nagsisine kami pag may budget pa.

 SOLO REVIEW SESH

Naki-usap ako sa parents ko na gagawin ko ng totoong kwarto yung tinutulugan ko. Hindi kasi ako makapagfocus kapag sa baba ako nag-aaral. Pinalagyan ko ng table at upuan don. Ginawa ko talaga studyspo #2 (kasi may studyspo naman ako sa baba), member rin ako ng studyblr kaya madaming study tips and learning styles ang nakukuha ko at nasshare ko rin. Habang tumatagal yung review, mas kumakapal yung papers at reviewers ko. Thank you kay Papa, siya yung gumawa ng DIY divider ko dahil nanghihinayang ako bumili at alam ko naming crafty yung tatay ko at ako nalang yung nagdesign. Thank you rin kay Mama, lagi siyang sinusunod yung gusto kong ulam, nagtitimpla lagi ng gatas (kahit may lactose intolerance ako) pero pinipilit ko kasi kailangan, tagabili ng snacks ko at nakapa-alala sakin na MAGPAHINGA. Sa ate at kuya ko na hindi ako pinagawa ng gawaing bahay, salamat sa inyo! Kahit na alam kong minsan nagseselos na rin kayo, Sorry.

 Sa pagrereview ko natutunang kumapit sa kape. Sinabi ko noon, ayoko abusuhin yung kape dahil gusto ko magagamit ko siya pag kailangan na talaga, which is nangyari nga. Salamat sa mason jar ko, sa mga iba’t ibang ice coffee mixture na naimbento ko HAHAHA Medyo nakuha ko na nga yung lasa ng MEXICAN CHOCOLATE ng CBTL HAHAHAHA CHOS.

Review Routine

*Ito yung sample ng typical day ko nung review pero syempre di naman ako robot, nagdedeviate rin ako sa schedule ko.

*** Technically, 7 to 8 houuuurs parin naman tulog ko. HAHAHA mas gusto ko lang mag all-nighter kasi tahimik na yung paligid mas nakakatulong makapag-absorb ng infos.

Bago pala ang pagrereview ko magstart, hinanap ko sa baul yung college notes/reviewers na mapapakinabangan ko pa. Itinabi ko talaga yung mga yun para sa future use which is ito na nga. Inalam ko yung effective na learning style sakin. Ang colorful ng notes ko nung college at gumagawa talaga ako ng reviewers para sakin at para sa tropa.

Kaya bumuo ako ng strategy na gagawin ko sa pag-aaral para hind maging boring!

Para mas madali akong makapag-aral, naging mas organize ako. Nagcolor coding ako sa 4 SUBJECTS NG EXAM.

PINK for Theories of Personality

ORANGE for Psychological Assessment

YELLOW for Abnormal Psychology

GREEN for Industrial/Organizational Psychology

Lahat ng files inayon ko sa kulay na yan. Folders, notepads, ballpens, highlighters at sticky notes. May nabasa kasi ako na mas maganda nag anon para ma-train yung brain natin.

Nagdikit ako sa pader ng kwarto ko ng mga “NOTE TO SELF” “REMINDERS” “GOALS” and others.  Yung Monthly calendar ko may mga events at plan na tapos yung nilalagay ko sa bulletin board ko ay yung WEEKLY TASKS na dapat kong maacomplish then may reward every week! REWARD YOURSELF. Yung mga gagawin ko pang nextweek nakasked na agad yan para alam ko yung free time ko kung may ganap.

Sa first month ng review ko, umasa ako sa online lectures ng isang site tapos gumawa ako ng reviewer at print ko. Helpful yung online lectures na yon kasi pag may hindi ako nagets pwede kong i-backward or i-pause, learning at your own pace talaga! Yung moment na yon parang warm-up muna bago ako sumabak sa totoong pagrereview.

Yung next  2 months ng review sesh ko, ONE SUBJECT PER WEEK talaga ginagawa ko. Ayon yung naisip ko para madali akong makatapos ng e-books. **E-BOOKS LANG ANG MERON AKO WALA AKONG PHYSICAL BOOKS , BAWAL NA KAMI MANGHIRAM SA LIBRARY NG SCHOOL E. Tsaka wala naman ako mahihiraman. Thank you sa mga sites n may free downloads ng e-books. Oo, masakit sa mata mag e-books kasi iba talaga pag real books.

THEORIES OF PERSONALITY by Feist & Feist 7th Edition, FIRST EVER PSYCHOLOGY BOOK NA NABASA KO SA BUONG BUHAY KO.  One week natapos ko siya, SOBRANG PROUD NA PROUD AKO SA SARILI KO NON! Tapos nagdrills ng TOP sa review center, mataas yung nakuha kasi syempre nabasa ko na yung book. Grabe. Nakagraduate ako ng college at may Latin honor pero di ako nakapagbasa ng buong book HEHEHE umasa lang sa powerpoints at book chapters HUHUHU kaya medyo nakasisis na SANA PALA NUNG COLLEGE NAGBASA NA KO NG BOOKS EDI SANA RE-VIEW AT REFRESH NALANG ANG NAGAGANAP NGAYON.  After ko nung book na yon, na-hooked ako sa mga theorists na yon! Nakakainspire yung stories nila at yung hugot nila sa buhay kaya nahirapan ako magmove-on! HAHAHA parang gusto ko nalang magTOP nalang palagi. Basa then sulat ng notes simultaneous kong ginagawa. Mas maraming senses ginagamit mo mas tatak daw sa utak e. Mas madaming senses gumagawa, mas effective mas pagod ka. HAHAHA After non sinunod kong basahin yung book ni Schultz & Schultz, then medyo madaliang basa kina Engler at kay Owen na books.

PSYCHOLOGICAL ASSESSMENT by Kaplan & Sacuzzo una nong book na binigyang pansin. GRABE! Nakakalula. Ito yung mas nakakaiyak na part kasi hirap talaga ako sa subject na to. Yung mga parts na kaya ko yung inaral ko uli tapos nagskip ako sa mga di ko ganong gets like regression and mga parametrics sabi ko sa review center ko nalang yon iintiindihin. Nagbasa rin ako ng book ni Cohen, Urbina, at Coaley. THE MORE THE MERRIER. AYON SABOG BRAIN CELLS KO HAHA.

ABNORMAL PSYCHOLOGY, yung kay Barlow & Durand talaga una kong sinubukan pero hanggang chapter 8 lang ako, napagod ako! Kaya lumipat ako kay Comer 9e, YEHEY! Dahil sa ganda ng pagkaka layout ng book niya, mas na motivate ako matapos yon. Nagbigay pansin rin ako sa buong DSM IV TR, one round ng basahan lang at lecture notes. Sabi ko no time na ko sa DSM 5 tutal medyo familiar naman ako dito, DSM 5 MADE EASY na book nalang binasa ko. Tapos nagsagot na ko ng mga drills online. Dito ko narealize na sooooooobrang daming information tapos 100 items lang yung sa exam!? HUHUHU ang liit ng chance na lalabas yung inaral mo. Minsan swertehan talaga.

INDUSTRIAL/ORGANIZATIONAL PSYCHOLOGY book ni Michael Aamodt ang binasa ko probably ng most test takers HAHAHA ito yung pinaka comprehensive na I/O book na available this time e. Magaling mag explain si Aamodt, first person kasi. Pero dahil feel ko ang unfair sa I/O na isang book lang binasa ko then sa other subjects 2 or more, nagsearch pa ko ng ibang helpful na books, then nakita ko yung book ni Landy, binasa ko rin siya pero hindi tulad ng ginawa kong pagbabasa kay Aamodt.

 *Yung nga authors ng book, surname basis na lang kami e LOL

Sinasabi nila na ang sipag ko daw, paano ko natatapos agad yung books na yon. Pero nakakatawa mang isipin , hindi ko rin alam. HAHAHA pero di naman laging sipag lang, napapagod rin ako at umiiyak. Pero lahat ng iyak ko, patago. Ayokong Makita nila na nahihirapan na ako. Dumating sa punto na, sobrang sakit ng likod ko, yung leeg ko di ko nailingon na naman ng maayos  (**may cervical kyphosis ako, yung spine ko sa leeg in reverse since 1st year college until now nag-iintake parin ako ng meds**), nagrerereview ako ng may neckbrace. Gusto ko na magpahiinga pero di ko ginagawa kasi alam ko paghuminto ako, saying yung time. Di ko magagawa yung task sa day na yon. Nagdadasal lang ako pag ganon na. Thank you, Lord.

Kapag napapatagal yung browse at scroll ko sa social media at panonood ng TV, naguguilty ako tapos sasabihin kong “ TAMA NA TO! AYAW MONG BUMAGSAK DIBA? MADAMING TIME PARA JAN, AFTER BOARDS TSKA KA MAGGANYAN!.” then ang alarm ko sa phone nakalagay “GUSTO MO PUMASA DIBA? BUMANGON KANA!”

DISCIPLINE YOURSELF.

Tuwing nawawalan ako ng pag-asa or malapit ng sumusuko, iniisip ko nalang kung bakit ako kumakapit. 

 AYOKO KONG MADISAPPOINT YUNG SARILI. 

 AYOKONG MADISAPPOINT YUNG IBANG TAO lalo na yung pamilya ko. 

Gusto patunayan na KAYA KO! 

Gusto ng additional valid ID ! 

Gusto ko tumulong sa iba AT MAGKAROON NG AMBAG SA SOCIETY.

LASTLY, nandito na ko e, LALABAN AKO!

May kasabihan nga na “NASA TAO ANG GAWA, NASA DIYOS ANG AWA” kaya naman I prayed harder. Kay God ako unang kumapit at humingi ng guidance. Dinagdagan ko yung mga Saints na dinadasalan ko. Nagsearch ako, nakita ko si Saint Joseph of Cupertino. He is the patron saint of air travelers, aviators, astronauts, people with a mental handicap, test takers and poor students. Since then, every night ko na siyag dinadasalan. September 18 yung feast niya, 9 days before yung day na yon, nag novena ako sa kanya. Tapos 9 days before yung BLEPP nagnovena ulit ako sa kanya.

Other Saints na noon ko pa dinadasalan at kinapitan ko rin ng mahigpit during the boards ,

o   Our Lady of Lourdes- Patroness of those who are Sick

o   St. John Paul II- patron saint of youth

o   St. Anthony of Padua- patron saint of lost things

o   St. Jude Thaddeus- patron saint of desperate cases and lost causes/ The Patron Saint of the Impossible

o   St. Martha- patron saint of active, practical women, servants & cooks

o   St. Agustine (Tata Usteng)- patron saint of brewers,

o   St. Padre Pio- Patron saint Adolescents, Stress relief

o   St. Teresa of Avila- patron saint of headache sufferers

o   Ina ng Laging Saklolo- Patron Saint of the Sick, Police, Paratroopers and Grocers

Saturday and Sunday ang review naming sa review center. Pag hindi ako nagmamadali ng sabado, umaattend ako ng Healing Mass sa Our Lady of Lourdes Church sa Tagaytay, walking distance lang naman from review site e. Pero consistent yung every after review every Sunday na nagtitirik kami ng kandila sa Candel Chapel ng Our Lady of Lourdes (Green candle for good studies) Nakilala na nga kami ni “Ate” na tagabantay sa candle chapel e. After magtirik, umuuwi na sila. Nagsstay ako para magsimba tuwing 6:00pm tapos si Kia naman sa Victory ng Serin nagsisimba tuwing 6:00pm , after ng mass nagkikita nalang kami at sabay na uuwi.

Sobrang laking part ng OUR LADY OF LOURDES PARISH CHURCH sa tropa namin at sa sarili ko personally since college days. Unang beses kaming nagpunta sa simbahan na yon, last day of school ng first year 2nd sem, tandang tanda ko pa nakaneck brace pa ko non kasama ko yung first squad ko. Simula non, nagging panata na naming yon. Every after ng semester, naglalaan talaga kami ng time para magpunta don, magtirik ng kandila at magdasal. After ng boards, yung first Sunday non bago lumabas yung results, nakabalik na ko sa Lourdes para magsimba at magtirik ng kandila. This time, we’re planning na buong squad bumalik doon pra magpasalamat.

WHAT I DID before boards:

1)    I STUDY HARD AND PRAY HARDER. Specific lagi yung dasal ko “LORD, LET ME PASS THE BOARD LICENSURE EXAMINATION FOR PSYCHOMETRICIAN THIS OCTOBER 29&30 THIS YEAR 2017.  HELP ME. GUIDE ME TOWARDS THIS JOURNEY. SANA RIN PO 100% PASSING RATE, PUMASA KAMING LAHAT KAHIT HINDI PO AKO MAGTOP BASTA PUMASA KAMING LAHAT  LALO NA PO YUN TROPA NAMIN PERO KUNG DI NAMAN PO PWEDE NA LAHAT KAMI SANA PO YUNG MGA TUNAY NA NAGSUSUMIKAP AT NAGSISIPAG ANG UNAHIN NINYO.”

2)      NAGTASA AKO NG LAPIS SA LOOB NG SIMBAHAN. Sabi ng mga previous testtakers at lecturers ng review center, ipinatasa daw nila yung mga lapis nila sa previous topnotchers or mga previous passers or sa mismong lecturer.

Sabi ko sa sarili, di ko iaasa ang pagtatasa sa iba so AKO MISMO NAGTASA NG MGA LAPIS KO. Pero what’s new sa ginagawa ko? SA LOOB NG SIMBAHAN KO ITO TINASAHAN KASABAY NG PAGDADASALA KO. Patago pa yung pagtatasa ko before magstart ng mass at pagtapos ng mass.  One month before ng boards, first Wednesday ng October, nagpunta kami ni Mama sa Baclaran. Nagsimba kami sa Ina ng Laging Saklolo, doon ko unang ginawa ng pagtatasa ng mahiwagang lapis.  Next, last day ng review naming after non nagsimba ako tulad ng dating gawi, sa Our Lady of Lourdes sa Tagaytay, doon ko ginawa yung next lasa gaming ko.  Lastly, ditto sa Parish ng subdivision naming kay Saint John Paul II, before magstart yung misa nagtatasa ako. By the way, yung mga pinagtasaan ko nasa iisang plastic yon, at dinala ko yon sa mismong day ng exam, nilagay ko siya sa bulsa ng uniform ko sa may dibdib katabi ng rosary ko.

Oooops! Di pa pala don nagtatapos ang tasa story, night before ng exam dumalaw sa condo naming yung isa naming prof si Sir A, lecturer rin siya ng review center RPm at RPSy, may dala siyang pantasa, tatasahan daw niya pencils namin. Nagsecond thoughts ako kasi tasado na pencils ko at gusto maniwala sa kakayahan ko sa pagtatasa LOL pero dahil kinabahan ako at wala naman masamang maniwala, kunuha ko yung isang lapis na hindi ko natasahan sa mga simbahan at ayun ang inabot ko kay Sir A.

 All in all, APAT NA LAPIS ang ginamit ko during the exam, para di magtampo ang mga lapis kada 20 items na masasagutan ko nagpapalit ako ng pencil. HAHAHAHA

3)    SONGS FOR MY SOUL PLAYLIST. Kapag nawawalan na ako ng motibasyon kakareview at feeling ko susuko na ko, ito yung pinapatugtog ko, di ko alam kung napapansin to ng iba sa IG stories ko. Gumawa talaga ako ng playlist sa spotify na puro worship & catholic songs. **nagSpotify premium ako for 3 months** HAHAHA Kung wala ka ng makapitan, kumakapit talaga ko sa mga songs na to. Uplifting kasi. Thaaankyouuu!

Here are few of the songs included in that list:

-        Anima Christi (fave)

-        Seek Ye First (fave)

-        Take & Receive

-        With All I am

-        God Will Make a Way

-        Ang Panginoon ang Aking Pastol

-        One More Gift

-        Tell the World of His Love

Pag normal days naman, instrumental songs lang pinapakinggan ko kasabay ng pagbabasa ng e-books. Yung walang lyrics para di ako makakasabay HAHAHAA

4)    IPINA-BLESS YUNG LAHAT NG GAGAMIT KO SA BOARD EXAM, TAKE NOTE LAHAT!. Mgasususotin at gagamitin ko for two days! Uniform, sapatos, footsocks, lapis, ballpen, bra, panty, snacks and others. Si mama nagsabi nito, siya rin nagpush, ganon rin kasi ginawa nung firned niya na may anak na magbboard exam at nakapasa!

5)    WHITE UNDIES. Sabi don sa review center, red panty daw ang swerte. Number 1, wala akong red panty. Number 2, wala akong balak bumili ng bago. Number 3, gusto ko gumawa ng sarili kong agimat.

White pinili ko kasi ayon yung kulay ng panty na mayroon ako na dalawang piraso. White means purity so I took the chance, pure yung heart ko na pumasa at pure yung intentions ko so I wear white. Thanks to my white panty, I passed!

6)    An apple a day keeps the memory loss away( ako na nagbago ng saying na to HAHAHA) ’. Nung naggrocery kami day before the boards, nagpunta ako sa fruit section ng supermarket, bumili ako ng 2pcs. Na apple. Isa to sa weird kong ginawa at pinush kong kumain rin yung mga tropa ko nung breakfast time namin before yung exam.  Nabasa ko kasi noon na Apples boost the brain by protecting against memory loss and lowering the occurrence of strokes. Dahil kinakabahan ako baka magka memory loss at itakihin sa kaba, pinush ko yung apple. Hiniwa yung apples, shinare ko sa squad. Hanggang Day 2, ginawa ko yon. J  Thank youuuu, Apple <3

7)    GOYA BITS & NIPS...YAKULT.. PIYAYA… Thank you!

8)    OFFERING A SHORT PRAYER BEFORE, DURING and AFTER of every subject in the board exam.

Before the exam, nung binigay na yung form, pinagdasal ko lahat at nagging friendsly ako sa test papers and all (advised ni Dean), I prayed and I lifted all my worries to God. During the exam, kapag may questions na talagang di ko alam, I prayed n asana tumama yung wise guess ko. Kapag naririnig ko na yung tibok ng puso ko sa kaba, nagdadasal ako. After the exam,  I’m so happy na nakita ko yung chapel ng UE Manila sa 2nd floor nung pababa ako right after ng 1st subject ng exam. Medyo konti yung taong nandon, I went there…I kneeled and prayed. Tapos before magstart yung next subject, I went there again and touched the saints (St. Jude Thaddeus & St. Therese) then sign of the cross. Basta ayon yung nagging routine ko sa two days ng exam. Yung pinaka last day at natapos ko na yung last subject, agad agad akong lumuhod don at bigla na kong naluha. Naluha ako kasi feel ko naalis na yung tinik sa dibdib ko. I’m done!

BLEPP DAY 1

Mga 4:00am na kami nagising nung Day 1, nagising ako na luto na ang almusal dahil maagang gumising si Ichan. Unang naligo at nag-asikaso sina Kia at Arriane dahil sa UE Caloocan silang dalawa. Ako na yung nagprepare ng palalagay ng lunch sa mga baunan namin. Binaunan narin naming sina Yanyan at Bianca ng lunch.  Lahat nagmamadali nung araw na yon. First time ko sumakay gamit yung Uber App, thanks to Grace! HAHAHA Pagdating naming sa UE Manila, GRABE! Ang haba na ng pila, halos 30 mins rin kaming naghintay para mag-open yung gate. Pagpasok naming, agad agad na kaming naghiwa-hiwalay. Nagtanong ako sa isang usherettes …

Me: Kuya saan po yung SFC Building?

Kuya: This way po, akyat lang kayo jan.

Sabay kaming umakyat ni Grace, pero naghiwala rin kami kasi siya ay sa 3rd floor at ako ay sa 4th floor. Pag-akyat ko sa 4th floor, mga 6:28 na yon, eh 6:30 dapat nasa rooms na kami. OMG! Ang room ko ay ROOM 400, yung part na sinabi ni kuya na akyatan ko ay sa Room 420 nagsimula! YUNG BLDG. PALA NA YON AY PA-IKOT! Grabe yung takbo na ginawa ko para mahanap yung room 400!!! Hingal na hingal ako, buti nalang mabait yung proctor sa room ko, pinapasok ako habang yung iba nagsusulat na! Thanks God!

Hindi pa nagsstart yung exam proper, haggard na ako. HAHAHA *inhale exhale…inom tubig*** OKAY, I’m good! Nagdasal ako at nagsimula na yung exam.

THEORIES OF PERSONALITY, first subject. 

Natuwa ako dahil nandon ang Trinity ( Freud, Jung at Adler) Tapos sinamahan ni Kelly, Erickson at konting Klein. Kung may tanong na sure kang tatami ka, may tanong naman na talagang mapapatanong ka na, NABASA KO BA TO? Elimination ang naging technique ko sa mga tanong na ganon at odd man out. May hope sa theories of personality, out of 100 mga 30-40 items ang di ko SURE AS IN then yung other items sure ako at wise guess talaga.  Mga 30mins before yung time natapos ako, dinasalan ko uli yung answer sheet ko at pinasa ko na. Pagbaba ko doon ko nakita yung chapel ng UE, himinto ako don saglit at nagdasal.

Lunch break, sabay sabay kami naglunch ng tropa. May Packed lunch kami, prenipare nung maga tapos ako nagbiibit nung lunch nung iba.

Konting chikahan lang at tanungan ng sagot ng mahina dahil bawal! HAHAHA After lunch, dumaan uli ako sa chapel bago bumalik sa room.

PSYCHOLOGICAL ASSESSMENT , second subject.

One hour bago ang time ng PsyAss, nagpapahinga nalang ako sa room at nagdadasal. HAHAHA Normal lang, walang kaba kaya ako kinakabahan kasi di ako kinakabahan yun yung feeling!

Pagkatanggap ko ng questionnaire ng Psych Assessment, NAGDASAL AKO ULIT. Grabe ito yung exam sa hindi talaga sapat yung 3 hours sa 150 items, nakakaawa yung brain cells ko that time, wala akong ma-retrive na sagot, gusto nang umiyak. THAT WAS THE SHORTEST 3 HOURS OF MY LIFE.  Ni hindi ako makakain ng snacks ko. Ang dami kong erasure sa answer sheet, mga more than 10 siguro. Out of 150 items, less than 10 items lang ako 100% akong sure na tama ako. Nakakapanghina ng loob, yung mga topics na akala nyo sure win na lalabas ( like reliability, validity, normal curve, z-scores) WALA! WALA KAHIT ISANG POINT MAN LANG. Alam mong mahirap talaga yung subject dahil nung TOP ang subject, after an hour may natapos na agad! This time, halos lahat sinagad yung 3hours! Natapos ako mga 10minutes before the time, wala na kong balak i-review dahil wala rin naman akong magagawa dahi di ko na alam. Nagdasal nalang ako. Tapos after ko magpasa, dumaan uli ako sa Chapel ng UE sa 2nd floor, medyo naluluha na ako non.

Then nagmeet-up kami ng tropa with others, pati sila nanlulumo sa nangyari. Nagtatawanan nalang kasi feeling naming walang content validity yung exam at content underrepresentation ang naganap. Doon bumaba yung confidence naming na kakaunti na nga lang, mababawasan pa! Ako, si ichan at Grace ang magkakasabay umuwi sa condo, medyo naligaw kami at nagroadtrip! Di na kami nag uber para tipid ayon cutting trip kami buti nakauwi kami HAHAHA

Pag-uwi sa condo, nag-iyakan sila habang ako naghuhugas ng plato at lunchbox naming, sinasabi ko lang na “walang susuko hangga’t di pa tapos ang laban dahil may bukas pa!”

Gusto ko rin umiyak that time, pero walang lumabas sa mga mata ko. Sabi ko irereserve ko nalang mga luha ko pag-uwi ko bahay.

Medyo mas maaga kami natulog that night. Saglitang browse ng notes pero matatamlay parin kami.

BLEPP DAY 2

LAST DAY OF THE BATTLE.

Mas peaceful na sa gate dahil alam nan g bawat isa yung rooms nila. Ako rin, alam ko na yung best way para di ako tumakbo papunta sa room ko. Dumaan ako saglit sa chapel, at tumungo na sa room.

Abnormal Psychology na ! 

Sa apat na subject, ito talaga yung subject na may lumabas sa nireview ko. Walang diagnosis, halos puro etiology talaga. Mga 30-40 items rin hindi ko ganong sure, pero pwede! After non, dumaan uli ako sa chapel then lunch break then resume na.

Industrial Psychology, last subject.

More on Observational learning yata ang lumabas dito at mga theories of motivation. Ayos naman din pero napaisip ako kung sasabit scores ko dito kasi pag-uwi naming sa condo, nabasa ko yung tweets ng ibang test takers, nahirapan daw sila sa Industrial! Pero kaming Piyu peeps, sa psych assessment talaga super nahirapan.

Scenario sa Condo after Day 2 ng BLEP

May kakatawang nangyari sa condo dahil sa mga impulsive acts na nagpaligaya sa mga ids nila HAHAHA ayon napa-multa ng di oras. Wala ng budget for swimming sana kinabukasan. Hindi na rin makapagdinner ng bongga dahil yugn ang plans dapat. HAHA Kaya kaming dalawa nalang ni Ichan ang nag-ambagan para makapagcelebrate kahit papano. Bumili nalang kami ng bucket sa Jollibee then dinala naming sa condo. Tinry rin naming yung strawberry fries, EWWWWW never again! HAHAHA

Kinabukasan, mas prepared na yung breakfast naming. Pancakes and others pero di naming napansin yung time at dumating na si Supremo (condo owner) , check-out na pala naming kaya ayon nagmadali kami mag-ayos ng gamit at naglinis.

Before ako umuwi sa bahay, nagkita kami ng bestfriend ko, si Cybel. Grabe, mangiyak-ngiyak ako sa pagkwento sa kanya nung naging resulta. Pero nabawasan yung stress ko nung kinausap ko siya at nung sinabi niya yung side niya.  Dahil sa mabigat yugn bag ko non, siya na nagbitbit nung isa. Macho talaga tong bestfriend ko e. HAHAHA

Tapos umuwi na ko, ayon ang una kong chinikka sa pamilya ko ay yung happy moments and experiences then nung sa part na ko ng exam, naiyak na ko bigla. Hirap na ko mag-explain basta nagsorry na ako kasi feel ko di na talaga papasa. Tapos tahimik lang ako, nagdinner ako then umakyat na sa kwarto ko at doon ko binuhos yung iyak ko na ilang oras ko ng pinipigil.

THE AGONY OF WAITING

Mas kinabahan ako sa paghihintay ng results kaysa sa boards. Kasi alam kong wala na kong magagawa at tapos na. Si God na yung bahala kung ipapasa nya ako or hindi.

Oo, i-aim ko rin naman magTop sa boards kasi kapag mga drills sa review center lagi akong kasama sa highest Top 5 so kahit papano naisip may laban naman. But because of how the exam turned out, napasabi talaga ako kahit di na ko magtop basta pumasa lang! SObrang okay na ako non.

Nov. 6, buong araw nag hihintay ako pero wala pa. Kaya Nov. 7, yung expected date ng released maaga akong gumising.  Tapos bandang tanghali nagsiesta ako pero gumising ako wala parin. Nakakabalisa yugn paghihintay.  Buti nalang madaming choices ng games sa messenger, naaliw kami kahit papano.

*hindi alam ni Mama na that day irerelease yung results, sabi ko kasi after 3 months pa, tapos na nagulat ako alam ni ate—sinearch niya pala.. kaya pala tinatanong ako “wala pa no? wala pa diba? Sabi ko “ alin? Anong wala pa?” HAHAHAHA nag-aabang rin pala siya at refresh ng refresh sa page ng PRC LOL *

So sabi ko, mga gabi to lalabas like last year. Last year yata around 11pm na yon kaya napuyat kami non tapos next day midterm exam naman ayuuuun BANGAG! HAHAHAH

*around 7pm di ko na kinaya yung kaba, sinabi ko na kay mama na that day irerelease yugn results, shoookt siya e! Tapos ayon nakikirefresh na rin siya sa page ng PRC. Hanggang sa ginabi na talaga, pinatulog ko na sila.

One hour before irelease, nagchat ni Bestie about sa kaharutan HAHA tapos ayun nag telebabad muna kami sa phone kakachikka after non umakyat na ko. Tapos kachat ko na si Yanyan.

Lights off na ko kasi sabi ko hihintayin ko habang nagkahiga. Bigla tumunog phone ko GRABEEEE! NAGTWEET NA YUNG PRC!!! 10:26 PM NAGCHAT AKO SA GC NAMIN PSYCHTIBISTAS “ FOR REAL, NANJAN NA” tapos lahat nagseen, nananhimik lang din sila na naghihintay.

Sabi ko ang una kong titignan pag release ng results ay yung Performance ng Results, then yung topnotchers then yung list of passers pero that time wala na! Topnotchers then passers na. Nasa topnothcers palang ako nagpop-out thumbnail ni Bestie “PASADO TAYO!” SHET SPOILER! WALA PA NGA AKO SA NAME KO E. KINLOSE KO AGAD YON. Tapos nagscroll ako, I WANT TO TO IT WITH MY OWN EYES… Then ayun! 

575 BARRAMEDA, JAMAICA NOCUS

“PUMASA AKO!!! AKO TOOOOO!” Ayan yugn sinabi ko tapos umiyak na ko..iyak na parang walang luha na di ko malaman basta ang saya!  Tapos tumakbo na si ate at mama papunta sa kwarto ko, niyakap at kiniss nila ako tapos teary eyes rin sila. GRABEEEEEE! ~Nabunutan ako ng tinik. Ang sayaaaa! After non, isa isa ko ng hinanap yung batchmates ko, 13 out of 15 ang pinalad. Highest passing rate in Cavite parin kami at may bonus pa na Top 7(si Ichan). Tapos ayon, nagvideo call si Bestie para icongrats ako, tapos naiyak kami HAHAHA tapos chinachat ko si Yanyan kasi di pa siya online then ang videocall rin kami, naiyak siya akala ko nakita na niya, tinatanong niya ako kung pasado daw siya pero ayoko siya ispoil kaya sabi ko tignan niya tapos ayooooon iyakan na naman. URGHHHHH GRABE! ANG SAYA pero partial lang kasi sa squad naming may isang di pinalad, pero we know na may better plans si God for her.

Hanggang ppagtulog ko ang saya, 4:00am na yata ako nakatulog non then 7:00am gumising ako. THAT WAS THE BEST 3 HOURS NA TULOG KO TAPOS ANG GOOD VIBES PAG GISING KO HAHAHAHAH. Pinagawa ako ni mama ng informations ko kasi daw dadalhin na niya sa mga politico na sponsors ko para mag thank you at pang tarpaulin. Grabe ang dami kong tarps HAHHAHA Ginasgas naming sa GC yung “RPm” yung mga names naming pinaglalagyan ng ganon. Halos 1 week rin akong nagrereply sa mga comments at messages nang mga taong nagccongrats sakin, famous feels CHOS HAHAHAHAH

Ni-look forward naming agad yung Testimonial Gathering at Oath taking. Gusto na ishare yung journey ko sa future RPms. Hehehe

To future BLEPP Warriors,

I am more than willing to share with you my self-made & self-compiled reviewers and practice test. Just e-mail me at jbarrameda1160@gmail.com. Don’t be shy :) 

THANK YOU SA LAHAT NG TAO NA NANIWALA AT SUMUPORTA SAKIN.