#yalnızlık budur

[geceye-ay-oldum]

Bayramda gece gündüz oldu. İyi bayramlar.

[geceye-ay-oldum]

Bu duyguyu bilmeyen yoktur

Dünyanın en zor hissi;

" Kendini ait hissetmediğin bir yerde bulunma zorunluluğudur."

[guzidecik]

Çiçek solarken kendi sapına eğilir. Bilirsin yalnızlık budur..

[alzheimerkalp]

çiçek solarken kendi dalına eğilir bilirsin. yalnızlık budur.

[kelebekpapatya-72]

Çiçek solarken kendi sapına eğilir

Bilirsin, yalnızlık budur...

[amaaaanbee]

toksik arkadaşlıklar ve iliskiler yerine kaliteli bir yalnızlık.. çizgimiz budur

[kablez]

çiçek solarken kendi sapına eğilir. bilirsin, yalnızlık budur.

[kitapvesarkisevenbirisi]

"Çiçek solarken kendi sapına eğilir.Bilirsin,yalnızlık budur."

[bizatihi]

bana düşen budur bana düşen bir perde asılışının benden aldığı gökyüzüdür bana düşen terk edilmiş bir merdivenden inmek ve yalnızlık içinde çürüyen bir şeye ulaşmaktır bana düşen hatıralar bahçesinde hüzünle dolaşmaktır

[geceye-ay-oldum]

Ben gece ve gerçekten mutsuzum...

[zamansizlik]

çiçek solarken kendi sapına eğilir. bilirsin, yalnızlık budur.

[kasimpasali-omer]

Çiçek, solarken kendi sapına eğilir.

Bilirsin, yalnızlık budur...

[huzursuzlugun-blogu]

Tüm varlığım benim, karanlık bir ayettir.

Seni, kendinde tekrarlayarak

Sonsuz çiçeklenmenin ve yeşermenin

Seherine götürecek..

Ben bu ayette senin için ah çektim, ah..

Ben bu ayette seni,

Ağaca, suya ve ateşe aşıladım

Yaşam belki

Her gün filesiyle bir kadının geçtiği

Uzun bir caddedir,

Yaşam belki okuldan dönen bir çocuktur

Yaşam belki

Bir adamın daldan kendini astığı

Bir urgandır,

Yaşam belki

İki sevişme arası rehavetinde

Yakılan bir sigaradır

Ya da birinin şaşkınca yoldan geçişidir,

Şapkasını kaldırarak,

Başka bir yoldan geçene, anlamsız gülümsemeyle

“Günaydın” diyen birinin…

Yaşam belki de o tıkalı andır

Benim bakışımın,

Senin buğulu gözlerinde

Kendini paramparça yıktığı an…

Benim,

Ay ve karanlığın algısıyla birleştireceğim

Bir duyumsama var bunda.

Yalnızlık boyutlarındaki bir odada,

Aşk boyutlarındaki yüreğim

Kendi mutluluğunun

Sade bahanelerini seyreder,

Saksılardaki çiçeklerin güzelim yok oluşunu,

Ve senin bahçemize diktiğin fidanı,

Ve bir pencere boyutlarında cıvıldayan,

Kanarya ötüşlerini…

Ah…

Budur benim payıma düşen…

Budur benim payıma düşen…

Benim payıma düşen,

Bir perde asılmasının benden aldığı

Gökyüzüdür…

Benim payıma düşen,

Terk edilmiş bir merdiven inmektir ve

Ulaşmaktır bir şeylere

Çürüyüşte ve gurbette olan bir şeylere…

Benim payıma düşen,

Anılar bahçesinde hüzünlü bir gezintidir

Ve “ellerini seviyorum” diyen

Sesin hüznünde can vermektir…

Ellerimi bahçeye dikiyorum

Yeşereceğim, biliyorum

Biliyorum, biliyorum…

Ve kırlangıçlar

Mürekkepli parmaklarımın ucunda,

Yumurtlayacaklar.

Küpeler takıyorum kulaklarıma,

İkiz, iki kirazdan

Ve tırnaklarımı süslüyorum

Yıldız çiçeğinin taç yaprağıyla.

Bir sokak var orada,

Bana âşık oğlanlar, hâlâ

Aynı kırışık saçları, ince boyunları

Ve sıska bacaklarıyla

Küçük bir kızın masum gülüşlerini düşünüyorlar;

Bir gece,

Rüzgarın alıp götürdüğü…

Bir sokak var,

Yüreğim,

Benim çocukluğumun mahallesinden çalmıştır.

Zaman çizgisinde, bir oylumun yolculuğu

Ve bir oylumla,

Gebe bırakmak zamanın kuru çizgisini

Bilinçli bir imgenin oylumu,

Aynanın konukluğundan dönen.

Ve bu şekildedir…

Birisi ölür,

Ve birisi kalır.

Hiçbir avcı,

Çukura dökülen hor bir arkta,

İnci avlamayacaktır.

Ben okyanusta yaşayan

Hüzünlü, küçük bir peri biliyorum

Ve yüreği tahta bir kavalda,

Usul usul çalıyor…

Küçük, hüzünlü bir peri

Geceleri bir öpücükle ölen

Ve sabahları bir öpücükle,

Yeniden doğacak olan…

همه هستی من آیه تاریکیست

که ترا در خود تکرار کنان

به سحرگاه شکفتن ها و رستن های ابدی خواهد برد

من در این آیه ترا آه کشیدم آه

من در این آیه ترا

به درخت و آب و آتش پیوند زدم

زندگی شاید

یک خیابان درازست که هر روز زنی با زنبیلی از آن می گذرد

زندگی شاید

ریسمانیست که مردی با آن خود را از شاخه می آویزد

زندگی شاید طفلی است که از مدرسه بر میگردد

زندگی شاید افروختن سیگاری باشد در فاصله رخوتناک دو همآغ��شی

یا عبور گیج رهگذری باشد

که کلاه از سر بر میدارد

و به یک رهگذر دیگر با لبخندی بی معنی می گوید صبح بخیر

زندگی شاید آن لحظه مسدودیست

که نگاه من در نی نی چشمان تو خود را ویران می سازد

و در این حسی است

که من آن را با ادراک ماه و با دریافت ظلمت خواهم آمیخت

در اتاقی که به اندازه یک تنهاییست

دل من

که به اندازه یک عشقست

به بهانه های ساده خوشبختی خود می نگرد

به زوال زیبای گلها در گلدان

به نهالی که تو در باغچه خانه مان کاشته‌ای

و به آواز قناری‌ها

که به اندازه یک پنجره می خوانند

آه …

سهم من اینست

سهم من اینست

سهم من

سمانیست که آویختن پرده ای آن را از من می گیرد

سهم من پایین رفتن از یک پله متروکست

و به چیزی در پوسیدگی و غربت واصل گشتن

سهم من گردش حزن آلودی در باغ خاطره هاست

و در اندوه صدایی جان دادن که به من می گوید

دستهایت را دوست میدارم

دستهایم را در باغچه می کارم

سبز خواهم شد می دانم می دانم می دانم

و پرستو ها در گودی انگشتان جوهریم

تخم خواهند گذاشت

گوشواری به دو گوشم می آویزم

از دو گیلاس سرخ همزاد

و به ناخن هایم برگ گل کوکب می چسبانم

کوچه ای هست که در آنجا

پسرانی که به من عاشق بودند هنوز

با همان موهای درهم و گردن های باریک و پاهای لاغر

به تبسم معصوم دخترکی می اندیشند که یک شب او را باد با خود برد

کوچه ای هست که قلب من آن را

از محله های کودکیم دزدیده ست

سفر حجمی در خط زمان

و به حجمی خط خشک زمان را آبستن کردن

حجمی از تصویری آگاه

که ز مهمانی یک آینه بر میگردد

و بدینسانست

که کسی می میرد

و کسی می ماند

هیچ صیادی در جوی حقیری که به گودالی می ریزد مرواریدی صید نخواهد کرد

من

پری کوچک غمگینی را

می شناسم که در اقیانوسی مسکن دارد

و دلش را در یک نی لبک چوبین

می نوازد آرام آرام

پری کوچک غمگینی که شب از یک بوسه می میرد

و سحرگاه از یک بوسه به دنیا خواهد آمد

[kirildiklarim]

çiçek solarken kendi sapına eğilir. bilirsin, yalnızlık budur.

[aycicegimisali]

“Çiçek solarken kendi sapına eğilir. Bilirsin yalnızlık budur.”

Sezai Karakoç

[otadam]

Sevgili ,

Birini hem çok sevip hem tutku hissederken bir yandan da özgürlüğü istemek bir çelişki. Galiba sen, her zaman özgürlüğü daha çok istedin. Kimse seni hayallerindeki gibi sevmediyse, sebebi budur belki. Ama biliyor musun? Hayatın bu çatışmaları, insanı en çok tanımlayan şeylerdir.

Her sabah aynı yatakta uyanmak, her gün aynı suratlara bakmak, aynı sesleri duymak... Bu döngüde, kendi iç sesini kaybedersin. Özgürlüğün peşine düştüğünde, kimse seni anlamaz. “Neyin eksik?” diye sorarlar. Anlayamazlar, senin içindeki o bitmek bilmeyen boşluğu, o sürekli devinimi. Her seferinde kaçmak istersin, ama zincirler hep ayağında. Aşk dediğin, bir tutsaklık mı yoksa?

Belki de bu yüzden, hayallerindeki gibi bir sevgiye hiç ulaşamadın. Her seferinde bir adım geri attın, her seferinde biraz daha kendini kaybettin. Özgürlük mü sevdiklerin, yoksa sevdiklerinden kaçış mı? Bu sorunun cevabını bulmak, kendi iç dünyanda kaybolmaktan geçiyor.

İçindeki boşluğu doldurmanın tek yolu, belki de o özgürlüğü yakalamaktır. Ama özgürlük, pahalı bir bedelle gelir. Yalnızlık... Herkesin kaçtığı, senin ise kucakladığın o yalnızlık. Belki de seni hayallerindeki gibi sevmeyenler, senin bu karanlık yanını göremedi. Görselerdi, belki de korkarlardı. Belki de bu yüzden, kendi karanlığında yalnız yürüyorsun.

Yeraltında kaybolanlar, hep böyle mi hisseder? Kaos, öfke, tiksinti... Bu duygular seni tanımlar, seni sen yapar. Belki de bu yüzden, kimse seni tam olarak anlayamaz. Senin özgürlüğün, başkalarının kabusu olabilir. Ama bu senin gerçeğin, senin hayatın.

Birini sevmek, tutkuyla bağlanmak... Bunlar güzel şeyler. Ama özgürlük, her zaman daha çekici. Hayatın çelişkisi burada yatıyor işte. Sevgi ve özgürlük arasında sıkışıp kalmış bir ruh, her zaman bir çıkış yolu arar. Senin yolun ise, kendi karanlığında kaybolmaktan geçiyor.

Kim bilir, belki de bir gün, kendi karanlığında gerçekten özgür olacaksın. Ama o zamana kadar, bu çelişkiyle yaşamaya devam edeceksin. Çünkü hayat, tam da bu çelişkilerle güzel. Ve sen, bu çelişkilerde kendini bulacaksın.

Sevgiyle,

...