#współczesna duchowość

[yellowmanula]

———• ✧ •———

Długie tygodnie

upływały mi

na ściganiu grzywaczy

toczył się żywot

przypadku,

gubiący oko w fetyszu,

Raniący dno,

drenujący ślady,

regularnie pogłębiajace się koleiny,

W wyprawie ku brzegom Kolchidy

wyrzuciłam za burtę bagaże

Cień dotknął mnie skrzydłem,

zaraził chorobą,

Dotarłam jednak,

(dosyć blada)

podnosząc oczy na wzgórza,

schodził się właśnie

tłum ofiarny

z przytroczonym do wozu baranem,

uklękłam przy stopach kapłanów,

za życie zwierzęcia

ofiarując czarne

przypływy

gwiazdy zarannej

[mowiejakjest-blog]

#Resharmonica - Kościół a New Age - czyli dalczego dziś DUCHOWOŚĆ jest passe

New Post has been published on https://mowiejakjest.tv/resharmonica-kosciol-a-new-age-czyli-dalczego-dzis-duchowosc-jest-passe/

#Resharmonica - Kościół a New Age - czyli dalczego dziś DUCHOWOŚĆ jest passe

Jest jedna fundamentalna przyczyna różnych ciężkich zdarzeń, które spotykają nas w życiu. Jest nim potrzeba odczuwania SENSU. Do tej pory Kościoły pełniły monopolistyczną funkcję jego rzekomych dystrybutorów. W ostatnim czasie dorobiły się jednak młodszej, całkiem sprawnie działającej konkurencji: mianowicie współczesnego państwa świeckiego oraz…. New Age’u. Jak wygląda relacja między nimi? Która z tych formacji mówi Prawdę? Po odpowiedzi na te pytania zajrzyj do filmu!

Zapisy do newslettera : http://resharmonica.pl/newsletter/

P.S. Zajrzyj do artykułu powiązanego z tym tematem:

Czym jest wolność? O trzech metodach zarządzania rzeczywistością

[eprace]

Czynniki i mechanizmy rozwoju osobowości dziecka

             Problematyka osobowości we współczesnej psychologii jest zagadnieniem centralnym. W badaniach nad osobowością poszukuje się wspólnych mechanizmów leżących u podłoża osobowości, a szczególnie u podstaw jej funkcjonowania.

             Osobowość rozwija się od samego początku na gruncie pierwotnych mechanizmów popędowo - emocjonalnych, obejmujących takie stany, jak: pragnienie, głód, strach, przyjemność versus przykrość, których źródłem są określone doznania zmysłowe, płynące od bodźców z zewnątrz, jak i wewnątrz organizmu. Wszystkie te stany emocjonalno-popędowe, niezależnie od swojej specyfiki uwarunkowanej potrzebami jednostki, jakością bodźców czy też wywołującą je sytuacją, charakteryzują się zarazem specyficzną dla poszczególnych jednostek siłą, wielkością, szybkością, czasem trwania czy innymi cechami czasowymi zachowania.

             W każdym społeczeństwie funkcjonują pewne mechanizmy, według których kształtuje się osobowość człowieka. Chodzi przy tym o takie wykorzystanie tych mechanizmów, aby służyły one realizacji ideału wychowawczego (Rataj M., 1979, s.22).

             Osobowość człowieka jest dynamiczna i podlega nieustannemu rozwojowi. Istnieją czynniki, które kierują procesem tego rozwoju. Szczególną ich aktywność można zaobserwować u człowieka w okresie dorastania i w wieku młodzieńczym.

             Czynniki rozwojowe są to mechanizmy wewnętrzne u człowieka, które uruchamiają tak ilościowy, jak i jakościowy proces rozwoju, a także mają wpływ na jego ukierunkowanie. To właśnie mechanizmy rozwoju stanowią przedmiot działania sił zewnętrznych czy wewnętrznych (Kunowski S., 1993, s.185).

             Współczesna nauka wyróżnia trzy grupy czynników:

a.) wewnętrzne (geniczne),

b.) zewnętrzne (środowiskowe),

c.)  czynniki osobowościowe (duchowe).

             Pierwsza z grup obejmuje dziedziczność biologiczną, wrodzoność pewnych cech nabytych w czasie prenatalnym oraz stany somatyczne organizmu tak w zakresie zdrowej równowagi procesów fizjologicznych, jak również w obrębie zaburzeń pod wpływem stresu życia.

            Drugą grupę stanowią wszelkie wpływy zewnętrzne środowiska zarówno niezamierzone, jak też i celowe. Niezamierzone wpływy pochodzą z biosfery, w której przebywamy (klimat, krajobraz przyrodniczy, zwierzęta, rośliny) oraz ze środowiska lokalnego (wieś, miasto) celowe natomiast oddziaływania płyną ze środowiska społecznego (rodzina, szkoła, Kościół) oraz kulturalnego (prasa, radio, telewizja oraz przekazy multimedialne związane z techniką komputerową). Wszystkie te wpływy otoczenia i czynników zewnętrznych wytwarzają cechy nabyte jednostki ludzkiej, wyrażające się w jej postawach wobec życia i ludzi, w opiniach i przekonaniach, w przyzwyczajeniach i nawykach. Podstawę działania dla czynników zewnętrznych stanowi podatność człowieka na bodźce otoczenia fizycznego, jak obraz, dźwięk, zdarzenia, których jest on świadkiem oraz otoczenia społecznego, jak przykład, wzór postępowania, autorytet. Mniejsza lub większa podatność na wpływy zewnętrzne tworzy plastyczność rozwojową (Han-Ilgiewicz N., 1960, s.220), na którą składają się sugestywność, naśladownictwo i zwolennictwo, podporządkowujące człowieka autorytetowi i czynnikom środowiskowym. O ile dziedziczność pierwszej grupy czynników wewnętrznych jest stała, o tyle znów podatność na wpływy zewnętrzne i plastyczność rozwojowa dostosowują się do różnorodności czynników środowiskowych i tworzą nowy element nabywania zmiennego doświadczenia osobistego.

             Trzecia, ostatnia grupa czynników mających wpływ na rozwój osobowości człowieka tworzy duchowość człowieka. Zjawiska duchowe są uznawane dziś przez wszystkie systemy współczesnego wychowania, chociaż zachodzą pewne różnice w ich ujmowania i interpretacji. Nie podlega jednak dyskusji fakt, że to właśnie czynniki osobowościowe duchowości wraz z ich rozumnością, wartościowaniem, wolnością, twórczością i religijną otwartością tworzą cechy gatunkowe człowieka (homo sapiens) i decydują ostatecznie o jego rozwoju, łamiąc i przeciwstawiając się konwergencji czynników wewnętrznych i zewnętrznych (Kunowski S., 1993, s.185 – 190).

             Powszechnie znana jest teoria czterech czynników pozostających we wzajemnych interakcjach, które wpływają na rozwój osobowości człowieka:

1)     wrodzone zadatki organiczne (anatomiczne i fizjologiczne)

2)     środowisko

3)     wychowanie i nauczanie

4)     własną aktywność człowieka (Chłopkiewicz M., 1987, s.149).

             Wrodzone zadatki organiczne człowieka nie rozwijają się same przez się, lecz pod wpływem wielu czynników takich jak obcowanie z innymi ludźmi, wychowanie i nauczanie, własna aktywność człowieka. Ważna rola w kształtowaniu osobowości ludzkiej przypadka również środowisku zarówno w zakresie przekazywania wiedzy o świecie i jej interpretacji, jak kształtowania nawyków, wyobrażeń, odczuć itp. Dzięki środowisku osobowość ludzka gromadzi doświadczenie i kształtuje własną wrażliwość. Dzięki własnej aktywności człowieka rozwijają się jego zadatki organiczne, rozwijają myślenie, kształtują różnorodne kontakty ze środowiskiem. Wychowanie i nauczanie są równie ważnymi czynnikami kształtowania osobowości, jak poprzednio wymienione, a nawet zdaniem niektórych pedagogów - ważniejszym (Kobolewska J., 1972, s.47).