#wonen & tuin

[tegelwinkelvannederland]

Bent u de inrichting van uw droomruimte aan het plannen? Lees deze gids en ontdek de acht belangrijkste redenen waarom mozaïekwandtegels het beste bij u passen.

[salernoah]

Dinsdag | 14-05-2024 | 24°C | Salerno | Dag 2

Terwijl de Italianen hun schoonheidsslaapje, il riposo, houden, geniet ik van de middagzon vanaf het balkon. Misschien is het een vreemd beeld voor de Italianen, ik die in bikini op een stoeltje zit en een wasrek als bureau gebruik, terwijl zij hier nog gekleed gaan in jeans en blazers (hoe ze het doen, weet ik ook niet).

Vandaag mocht ik gelukkig aanschuiven in een nieuwe klas, een niveau hoger dan mijn klas van gisteren. Hoewel de meerderheid van de klasgenoten toch echt wel in aanmerking kwam voor een veteranenpas, was ik verheugd om een meisje van mijn leeftijd te zien. Het meisje bleek echter een Braziliaanse vrouw van dertig te zijn, die er veel jonger uitziet (dankzij een beetje botox, bekende ze echter).

De les verliep goed. Het tempo lag inderdaad hoger en ik kon makkelijk meekomen. Aangezien we ook een stukje grammatica (mijn favoriete taalonderdeel) hebben behandeld, was het voor mij een zeer geslaagde dag.

Na de pauze van een halfuur, die ik op de lungomare heb doorgebracht (foto’s makend met mijn analoge camera), was er nog een meid van mijn leeftijd verschenen. Een Zwitserse van tweeëntwintig. Het overgrote deel van mijn klas (op mij, de Braziliaanse en een Sloveense oude dame na) bestaat uit vrouwen uit Zwitserland. We gingen met z’n allen naar buiten voor een opdracht waarbij we in twee teams werden verdeeld. De school ligt in het stadshart. We moesten een lijst met vijf specifieke kledingstukken maken (zoals een rode leren riem, een gestreepte broek) en vervolgens uitwisselen. De bedoeling was om alle vijf kledingstukken te vinden en te fotograferen binnen een kwartier. Toen we terug naar het schoolgebouw liepen, raakte ik in gesprek met de Braziliaanse Valeria. Ook zij had meer mensen van onze leeftijd verwacht, in plaats van zo veel senioren. We spraken af om samen met het Zwitserse meisje (ben haar naam reeds vergeten; Eve?) te gaan lunchen na school. Morgen gaan Valeria en ik allebei mee op excursie naar Vietri sul Mare, wat vlakbij Salerno ligt. Vietri is de hoofdstad van de keramiek in Italië.

Het is nu 15:27 en ik voel de zon inmiddels wel branden. Zolang mijn laptop niet oververhit raakt, houd ik het nog wel uit. Mijn huisgenoot uit Tsjechië is nu in Pompeii, dus heb ik het huis voor mezelf. Dat zal wellicht anders zijn zodra het oudere Braziliaanse echtpaar hier volgende week intrekt. Ik denk niet dat ik dan nog in mijn bikini op het balkon zal zitten, alleen als ik zeker weet dat ik alleen thuis ben.

Na de lunch met de meiden, waarbij een bekende (een Zwitserse van negentien) van Eve aanschoof, ging ik op weg naar het kasteel bovenop de berg. Ik wist niet hoe ik er precies moest komen, maar volgens Eve was het lopend goed te doen. Ik volgde Google Maps en probeerde hier en daar mijn eigen draai aan de route te geven door op mijn gevoel af te gaan. Ik liep door smalle gekleurde straatjes en onder bogen door terwijl ik zo nu en dan een foto maakte met mijn camera. Ik kwam langs een bordje met de route naar de botanische tuin, Giardino di Minerva, die jammer genoeg een jaar gesloten is voor onderhoud (ik had Salerno namelijk de voorkeur gegeven deels vanwege deze botanische tuin) en liep het bordje voorbij. Uiteindelijk kwam ik uit bij een prachtige miniwaterval. Een waterval! In de stad! Ik vond het verbazingwekkend. Het uitzicht op zee was trouwens ook bijzonder mooi. Hoewel ik niet wist waar ik precies terecht was gekomen, was ik blij met mijn plotselinge ontdekking. Een paar trappen op en ik stond voor iemands huis met een citroenboom op de kleine patio voor het huis. Een trap verder en ik liep een piepklein bruggetje over naar een huis dat boven de waterval lag. Een adembenemend uitzicht. Ik zou hier ook wel kunnen wonen, dacht ik nog.

Ik besloot mijn bezoek aan het kasteel te verplaatsen naar een andere dag deze week. Ik moest ontzettend plassen en wist de ingang van het kasteel toch niet te vinden. Ook wilde ik vandaag naar il Duomo di Salerno, maar toen ik bij de kathedraal aankwam en aan de man vroeg of ik naar binnen mocht in deze outfit, werd ik vriendelijk afgewezen. God houdt namelijk niet van schaarsgeklede sexy jonge vrouwen wier decolleté te aanstootgevend is voor een plek waar baby’s gedoopt worden en families samenkomen (zo erg was het ook weer niet hoor). Dus zei ik beleefd in het Italiaans dat ik overmorgen wel zou terugkomen. Helaas wordt het overmorgen nog warmer dan vandaag, dus denk ik dat ik het maar naar vrijdag verplaats.

Hoewel het pas officieel mijn derde dag in Italië is, voelt het alsof ik hier al een week zit. Ik voel me erg op mijn gemak in het appartement en op school. Ik ben doodblij dat ik nu in een andere klas zit waarbij het allemaal iets sneller gaat. De oude vrouwen zijn allemaal zo erg nog niet; er zijn er pas twee die ik wat minder graag mag: de Sloveense vrouw, omdat ze traag is; en een van de Zwitserse vrouwen die tijdens de opdracht een beetje kapsones had en zo deed tegen mij (ik hoorde later van de vriendin van Eve dat zij die vrouw ook niet mocht). Verder zijn de vrouwen een stuk beter dan de ongemakkelijke Japanners en heb ik geen last meer van iemands stinkadem om negen uur ‘s ochtends.

[kronieken]

De fut is er uit

Veurne 1614. De fut is er uit. De constructie van het nieuw wethuis moddert heel het jaar maar wat aan. Het magistraat geeft blijkbaar de voorkeur aan de bouw van een paardenstal in de tuin van de Burg. Speciaal bestemd voor de paarden van de schepenen die buiten de stad wonen zodat hun rijdieren droog gestald kunnen worden. Naast de stal komt er nog een opslagplaats om een voorraad hout op te…

[patriciaidsinga]

Klimaatadaptatie

21 september 2024

Het water kolkt tot de bovenste verdieping. Ik pomp razendsnel de rubberboot op en prop het door het zolderraam naar buiten. Man en kinderen klimmen in het bootje en dobberen zo de straat uit.

Een oude droom plopte weer op deze week. Als kind vond ik het wonen onder Normaal Amsterdams Peil al heel erg spannend, maar ’s nachts redde ik met hulp van natuurlijk het A-Team heel Heerhugowaard van de overstromingen.

Dat de droom deze week weer terug kwam, komt doordat ik voor mijn werkgever een aantal talkshows maak en presenteer over de grote thema’s waar de organisatie mee bezig is. En deze week gaat het over: klimaatadaptatie.

De aarde warmt op en het klimaat verandert. En Nederland moet zich voorbereiden op de risico's van het veranderende klimaat en hierop de omgeving aanpassen. 

Ter voorbereiding verslind ik elk feitje over wateroverlast, rivieren die buiten de oevers treden en bestel ik bij gemeente Alkmaar een gratis regenton. Meer groen is ook een oplossing, dus naast mijn groene dak onderzoek ik de mogelijkheden van een tegelvrije tuin. Ik ben lekker adaptief bezig, al zeg ik het zelf. Nu nog goed slapen.

‘Als de dijken doorbreken ga jij het niet overleven op je zoldertje’ zegt de klimaatadaptiedeskundige tijdens de talkshow. Ook niet met hulp van het hele A-Team, hoor ik hem in mijn gedachten zeggen.

‘Mooie plannen maken is niet genoeg’ zegt de voorzitter van de jonge klimaatbeweging. ‘We hebben al natte voeten we moeten nu iets doen! Jij moet iets doen’

Met een voldaan én onrustig gevoel reis ik met de trein terug naar huis. Voldaan omdat de show goed liep en de boodschap goed is overgekomen. Onrustig omdat ik ook iets wil doen, en met één gratis regenton los ik dit probleem niet op. Het zonnetje door het raam en het ritme van de trein zorgt ervoor dat ik heel even mijn ogen sluit.

Ik vlieg over straat en check of alle buren veilig het huis uit zijn. Als een echte superheld bind ik razendsnel alle bootjes aan elkaar en trek ik ze voort richting Vaalserberg. Ik heb onthouden dat dat het hoogste punt is. Het vergt behoorlijk wat kracht om iedereen te redden.

‘Station Alkmaar, eindpunt van deze trein!’ roept de conducteur. Als ik wakker schrik zie ik dat Alkmaar er gelukkig behoorlijk droog bij ligt. En besef ik treurig dat sommige problemen misschien te groot zijn om in het echte leven op te lossen.

[carredewit-makelaardij]

Vier Heultjes 609 in Sprang-Capelle from Carré De Wit makelaardij on Vimeo.

Wat een warm welkom aan Vier Heultjes 609!

Stap binnen in deze zeer jonge vrijstaande woning aan Vier Heultjes 609 in Sprang-Capelle. Deze mooie woning ligt aan een waterplas, wat zorgt voor een heerlijk rustige en natuurrijke woonomgeving. De sfeervolle tuin op het zuiden maakt het buitenleven hier extra aantrekkelijk. Bovendien is de woning levensloopbestendig; ideaal voor nu en in de toekomst. Kortom, een unieke kans voor wie duurzaam en comfortabel wil wonen aan het water.

Bewonder het huis alvast via de presentatiefilm

[peterpijls1965]

Een vloeistofdia schrijven

(1 september 2017)

De waarachtigheid is me lief. Daarom streef ik altijd naar waarheid en oprechtheid. Tot zover het gewichtige gelul.

Waren de mensen maar wat eerlijker. Alleen ontaardt dat al snel in onbeleefdheid. Het zijn onbeschofte tijden.

In de participatiesamenleving word je geacht het zelf te rooien, met mantelzorg van je netwerk. Dat moet je maar net hebben. Ik prijs me gelukkig met de mensen om mij heen; hun generositeit. Maar anderen staan er alleen voor en moeten leven van 5 euro per dag, want schulden.

Ik begrijp de mensen achter Breitbart. Ik kan neo-nazi’s volgen. Ik sympathiseer met white trash. Ik zou er journalistiek veldwerk naar willen doen, maar in de rolstoel kom ik niet ver. Een mens moet zijn beperkingen onder ogen zien.

Mijn room mate zit te schreeuwen op het terras, niet voor het eerst. Ik moet haar decibellen verdragen. Het is een oefening in loutering en purificatie om tussen andere mentaal uitgedaagden te wonen.

Nu schakelt ze over op Maleis, want dat spreekt ze ook, met onze Indische buurman W. Tempo Doeloe.

De room mate en buurman W. zijn goede mensen, met kwetsbaarheden. Hun aanwezigheid, hoe luid soms ook, voorkomt dat ik permanent ga navelstaren. Nu zingt de room mate Lucy in the skies with diamonds. Never a dull moment in een dolhuis.

De Indische buurman had psychoses. Hij is schizofreen, net als de room mate, maar hij sprong in tegenstelling tot haar nooit uit het raam.

Met die mensen leef ik samen. Ze zijn met de andere medebewoners mijn broeders en zusters. We zijn witte engelen met een GGZ-diagnose, tevens huis-tuin-en-keuken-stigma.

Soms schrijf ik fragmentarisch en associatief, ik weet het. Ik moet schrijven om niet gek te worden. Daar heb ik de aanleg voor. Het gebeurde eerder. De waanzin moet buiten de deur gehouden worden. Daartoe moet ik uiterlijk stoicijns overleven in een gekkenhuis.

Ik klamp me vast aan het bezoek dat ik krijg. M’n life line met de buitenwereld. M’n zoon was er, zongebruind op Malta. Nu is hij met tien vrienden naar de Algarve. Ik zie de taferelen al voor me. Z’n reislust heeft hij van mij. Ik, die zo graag nog naar Jamaica zou willen.

Je moet de realiteit waarin je leeft altijd onder ogen zien, zei psychiater Van Dantzig. Dat doe ik dan ook. M’n perspectieven zijn schraal. Als freelancer lijk ik zowaar een klusje gekregen te hebben. Ik mag iets gaan doen voor een kunstgalerie. Maar de ambtenaar wierp een blik op m’n stompen en glimlachte dat mijn afstand tot de arbeidsmarkt te groot was voor sollicitatieplicht. Ze achten me kansloos. Zo ben ik opgegeven, op m’n 52ste.

Soms voel ik me menselijk afval, op de mestvaalt van de geschiedenis beland. Ik klaag niet. Ik ben niet zielig. Ik hoef geen medelijden, want dat ruikt naar minachting. Ik wil alleen van de bevoegde instanties dat ze me een beetje respectvol behandelen, gezien alles wat ik doorstond.

Ik weet niettemin best dat ik het voor een deel aan mezelf te danken heb dat ik in een rolstoel belandde. Ik leefde life tot he max. Drank, drugs, hard gaan. De resultaten zijn bekend.

Ik rouw om mijn vader. Pas een jaar na zijn overlijden kwam het bij me binnen, de crematie waar ik niet was. Ik haalde wel de rouwadvertentie. De waarachtigheid is me lief, begon ik dit blog. Het is daarom dat ik niet naar de uitvaart ging. Het kwam niet overeen met mijn geweten om te gaan. Ik moest in eenzame afzondering afscheid nemen van mijn vader, en dat proces is nog volop aan de gang. Hardcore waarachtig.

In het diepst van m’n gedachten ben ik een dromer. Invallen vervloeien in m’n hoofd, als vloeistofdia’s. Om te verhullen dat ik intrinsiek eenzaam ben, de vocale decibellen om me heen ten spijt.

Ik schrijf dit stukje met een gerenoveerd gebit. Negen kleurloze vullingen erbij. Het resultaat mag er zijn.

Zo verbrokkeld als dit stukje is, zo ben ik uit balans. Door de stress over m’n uitkering en m’n plek in de beschermde woonvorm, die over een jaar mogelijk vervalt.

Dan de huidhonger. De stagiair droeg een hotpants.

Een vloeistofdia schrijven.

[fionainfrankrijk]

Vleermuis en ander gespuis

Het leven ‘a la campagne’ staat vol uitdagingen en er is geen dag hetzelfde. We volgen het ritme van de natuur en zijn zijn onderdanen. Is er storm op komst? We zitten de tuinspullen veilig en klappen de parasollen in. Wordt het warm? We houden de luiken dicht en weren de zon uit het huis!

Soms vraag ik me af of ik meer een vrouw van de stad ben, of een vrouw van het platteland. Misschien ben ik wel van beiden?

Hoe dan ook, ik ben nu wat weekjes alleen en de hondjes en ik zitten in een bepaald ritme. Om de hitte van de dag voor te zijn, kun je ons voor dag en dauw in het bos vinden, waar we van alles beleven. We zien er een hert, ezeltjes en ruiken de vos en wild zwijn. Daarna gaan we de tuin in en krijgt het zwembad z’n dagelijks onderhoud en de plantjes water. De honden vergezellen me en gaan pas naar binnen voor hun ochtend dutje als ik ook naar binnen ga voor mijn 1e kopje koffie in de stilte van de vroege ochtend.

Zo’n ritme is fijn en geeft houvast. O wee als er vanaf wordt geweken, paniek!

Vorig jaar hadden we voor het eerst een nachtelijk bezoek van een piepklein vleermuisje in de slaapkamer. Ik had gedacht dat dat een toevalstreffer was en niet verwacht dat het me nog eens zou overkomen! Maar zo waar; om 2 uur ‘s nachts een paar nachten geleden hoorde ik krassen van nageltjes, gefladder en luid gebonk tegen de verwarming aan. Ik was direct klaarwakker en herkende het geluid. Er was weer een vleermuis in de slaapkamer! Hoe hij binnen is gekomen is me een raadsel omdat ik ultra voorzichtig ben geweest met het openen van deuren en ramen, vooral in de schemerte. En dit keer was er geen echtgenootlief aanwezig om met de handdoek te wapperen! Ik knipte het licht naast m’n bed aan en zag hem als een gek door de slaapkamer zoeven. Het was een joekel van een beest. M’n slaapkamer plafond is vrij laag, dus ik was bang dat hij mij zou raken als ik uit bed kwam. Ik wist nog van de vorige keer dat ze van het licht af vliegen en dat je daar tegenover een raam moet open zetten. Dus deed ik alle lichten aan. Hij werd gek! Ze zijn dan hun oriëntatie kwijt en raken in paniek.

Daarna sjeesde ik m’n bed uit, rende naar de overloop, deed de deur dicht naar beneden, en zette daar de ramen open. Ik rende daarna de badkamer in, deed de deur dicht, en bad dat ie z’n ontsnappingsroute zou vinden. M’n hart bonkte in m’n keel. Ik wenste geen confrontatie aan te gaan met dit dier. Hij moest weg uit m’n huis en het liefst op eigen kracht! Na een paar minuten was het stil. Ik hoorde geen gezoef meer. Zou hij weggevlogen zijn? Die uren die volgden heb ik met alle lichten aan in de slaapkamer geen oog dichtgedaan. Ik had hem niet zien vertrekken, dus zeker weten wist ik het niet!

De volgende ochtend googlede ik ‘Hoe weer je een vleermuis uit je huis?’. Moest ik strengen knoflook voor de ramen hangen?! Alle gekheid op een stokje. Dit is het leven ‘a la campagne’. Er komt van alles onuitgenodigd je huis binnen. In de winter komen de wanten (platte insecten die geen kwaad kunnen maar stinken als je ze plet) hun beschutting zoeken in de warmte van je huis. En, als ze de kans krijgen, zoeken de muisjes ook hun heil in je huis. Weg met die beesten! Daar doen we ook alles aan, maar 100 procent lukt dat nooit met zo’n oud huis vol kieren en gaten. Ik ben al blij dat we geen slang in huis hebben wonen of dat er een steenmarter in het dak zit, want deze laatsten kunnen behoorlijke schade verrichten.

En in de zomer komt er ander gespuis onaangekondigd je huis binnen. Terwijl ik 2 joekels van ‘waakhonden’ heb rondlopen! Na m’n baantjes zwemmen kwam ik opgepept de kamer binnen. Daar trof ik Biba aan die op haar manier heel hyper was. Ze rende cirkeltjes in de kamer, kwispelde en keek steeds naar boven. Ik hoorde het voordat ik het zag. Gefladder! De moed zonk me in de schoenen. Hij was niet weg gegaan maar had zich schuil gehouden in de woonkamer!

Toen zag ik tot mijn opluchting dat het geen vleermuis was maar een vogel. Hoe was hij nu weer binnen gekomen? Dwars door het vliegengordijn gevlogen?! Om gek van de worden! De vogel bleef hoog (m’n woonkamer plafond is wel 3 meter hoog op het hoogste punt) rond cirkelen om daarna te landen op 1 van de balken. Hij moest weg en ik kon er niet bij! Uiteindelijk heb ik de Parijse buurman erbij gehaald en heeft hij de vogel kunnen vangen en in veiligheid kunnen brengen. Het was nog een jong vogeltje zagen we, die volledig de weg kwijt was. Voor de vogel ben ik niet bang, ik ben dol op vogels, maar waar ik niet tegen kan is het feit dat ik geen controle heb op hun gedrag. Het gefladder, wat gaat het doen? Valt het mij aan? Gaat er iets kapot? Wat doen de honden ermee?

Alles is welkom in ons Franse huis. Maar dan op uitnodiging! Weg met al het gespuis!

[magheteenonsjeminderzijn]

Rond 9 uur ga ik mijn bed uit. Marcel is dan al vertrokken naar Raamsdonksveer want een klant had een bestelling nodig 😅 Marcel was er sowieso vroeg uit, rond 6 uur al. Nog even bezig geweest in de tuin, bestelbus weer teruggebracht, naar de klant gereden (uur heen en uur terug, maar hij kreeg wel een kopje koffie) en daarna door naar TICA.

Ik heb in de tussentijd alle dozen van de markt uitgepakt. Als Marcel thuiskomt moet ik nog 1 doos uitpakken, dus ik heb ook mijn best gedaan.

In de ochtend drink ik mijn yoghurt. Rond 12 uur ga ik de boodschappen doen. Linda komt eten. Ik ga lasagne maken. Lievelings eten van zowel Marcel als Linda, voor mijzelf ga ik maar weer eens wat groenten wokken en een biefstukje eten. Als ik genoeg maak kan ik dat morgen uit werk ook eten en kan Marcel nog wat lasagne eten.

Als ik de lasagne uit de oven haal ga ik mijn 3 crackers met Philadelphia eten. We kijken nog wat Olympische Spelen en dan gaat Marcel aan de slag in de tuin. Ik ga wat dode bloemetjes verwijderen. Ik zie dat hij last heeft van zijn rug maar volgens Marcel valt het allemaal reuze mee. Natuurlijk! Terwijl we bezig zijn komt Nynke aangefietst en ze zegt dat de wisseltruc met de trui is gelukt. Yes, ik kan een mooie trui aan mijn collectie toevoegen 😍 Nynke wil er maar de helft van de prijs voor hebben, ik sputter wat tegen maar daar wilt ze niet van horen en met een zoen smoort ze mijn gepruttel. Super lief, dankjewel Nynke 😘

Terwijl we nog wat aan het babbelen zijn komen de vakantiegangers aangereden. Enthousiaste begroeting van de kleinkinderen, zo leuk! Ryan heeft opa heel erg gemist dus die klimt lekker tegen opa aan. Ivy geeft mij een paar keer een dikke knuffel. We gaan achter in de tuin zitten en luisteren naar de vakantie verhalen. Ivy zit inmiddels in de jacuzzi en na een halfuur duik ik er na wat aandringen van Ivy ook in (in onderbroek en bh). Uiteindelijk komt Ryan ook nog en wordt het erg gezellig in de jacuzzi. Ryan kan ook met zijn koppie onder water en dat demonstreert hij veelvuldig.

Natas heeft het NF regime aardig vol kunnen houden en ze zegt dat ze 14 kg is afgevallen inmiddels, waarvan nog 2 tijdens de vakantie dus die is ook goed bezig!

Rond 17 uur gaan ze weer weg en om 18 uur arriveert Linda. Voor mijzelf heb ik wokgroenten met een Duits biefstukje gemaakt en Marcel en Linda gaan aan de lasagne.

Na de koffie gaat Linda nog 2 jesmonite ijsjes maken die van de week besteld zijn via de webshop. Ze zijn goed gelukt!

Rond half 8/8 uur gaat Linda weer weg. Ik geef haar nog een bakje lasagne mee. Wel afgesproken met Lin dat we voor onze vakanties misschien nog eens bij Ronald en Mirjam langsgaan in Harderwijk. Die wonen alweer 4 jaar in hun nieuwe woning en Linda is er nog nooit geweest. Ik heb vanmiddag een foto van Ronald gehad die de spijlen voor hun huis aan het schoonmaken is, dus Lin is een beetje nieuwsgierig.

De overige lasagne verdeel ik over 3 bakjes, 1 voor Marcel, 1 voor mam en 1 voor Elly.

We kijken nog naar wat atletiek op tv en dan gaan we nog even videobellen met Elly. Zij wordt morgen geopereerd in het Amstelland. Ze heeft een breuk waar ze behoorlijk last van heeft dus dat gaan ze even repareren. Ze mag ook een nachtje blijven. Francis brengt haar morgen en haalt haar dinsdag ook weer op. Wellicht dat wij morgenavond na het avondeten nog even op bezoek gaan.

We krijgen nog een berichtje van Eveline. Ze heeft een dinerbon van haar baas ontvangen en vraagt of we zin hebben om zaterdag met ze te gaan eten bij het Wapen van Zwanenburg. Nog nooit geweest, dus altijd leuk! We hadden sowieso al een date staan bij ons, en het was mijn beurt om te koken dus dat wordt dan een makkie voor mij 😅

Ron 23 uur gaan we naar boven. Nog even douchen en ik ga nog even op zoek naar de mug die mij vannacht te pakken heeft genomen, maar er is natuurlijk geen mug te bekennen. Rond 00.00 gaat het licht uit en ga ik slapen.

[beelceem]

Het is 6 juni, dag van de Europese verkiezingen, Het ontbijt is een kwestie van zelfbediening. Er ligt een vers brood op het aanrecht, met een prachtig patroon met inkepingen. Het is nog een beetje warm, Montserrat heeft het die ochtend gebakken. Kaas, jam, verse eieren, fruit, het is er allemaal. Het is gastvrij en verwarmend. En toch wil ik het eigenlijk niet, hun kasten openen voor een kopje, een bordje, bestek. Of een pannetje op het fornuis zetten om een ei te koken. Een beetje anonimiteit vind ik makkelijker. Soms denk ik dat ik trekken van een kluizenaar heb. Voorbij de Parsteinsee komen heuvels, bulten eigenlijk. Het zijn zgn. eindmorenen, ontstaan in de ijstijd. Onder gletsjers die zich terugtrokken en weer uitdijden stuwde steenmateriaal zich op. Onder de gletsjers sleet grond weg. Zo zijn de tientallen meren ontstaan, die dit landschap kenmerken. De kleien Rummelsberg van Brodowin kan ik oplopen via een trap. Het lijkt of er bij elke trede andere planten groeien. Een enorm rijke vegetatie. En het zoemt, piept en trilt er van grote en kleine beestjes. Een mug snoept van mijn arm. In Chorin doemt een klooster op. Ik ben toe aan koffie, maar zonder toegangskaartje kom je het café niet in. Het klooster werd bij toeval ontdekt, als ruïne, en is grotendeels nieuw opgebouwd. Er is een rondleiding gaande. De gids waarschuwt haar gehoor op leeftijd voor een afstapje. Maar terwijl de mensen behoedzaam, zich vasthoudend aan de muur of elkaar de twee treetjes aflopen is de gids al weer klaar met haar uitleg. Het tempo zit er goed in. De route gaat langs een water, het Finowkanaal. Kanalen zijn doorgaans rechte bakken, met strakke hellingen. Dit kanaal doet eerder denken aan een rivier, met zijn overhangende bomen, rietkragen, dotterbloemen, inhammen en sluisjes. Hier en daar een bootje, het kanaal kronkelt door het land. Soms staan er nog de verweerde restanten van voormalige industrie. Het is het mooiste kanaal dat ik ken. Maar ook weg van het kanaal is dit Brandenburg heel afwisselend. Het is een genot om er te fietsen. In Biesenthal heb ik een vakantiehuisje geboekt. Brigitte en haar man verhuren het, ze wonen zelf in het huis naast. Brigitte houdt niet van leegte. Haar vakantiehuisje staat bomvol, met meubilair, boeken, platen, schilderijen en spelletjes. In de keuken is er een overdaad aan aan serviesgoed, koffie en thee, en briefjes voor de LIebe Gäste. De tuin staat vol met speeltoestellen, een schommel, een wip, een glijbaan, een springkussen. Voor de kinderen van de gasten, zegt ze, want ja, haar eigen kleinkinderen wonen in Hamburg, Wenen en München. Telkens denk ik dat ze vertrekt en dan komt toch een nieuwe tip. Waar ik het beste kan eten, dat ze een plattegrondje heeft, waar ik het beste boodschappen kan doen. Of ze alvast koffie voor me kan maken. En dan, uiteindelijk, wenst ze me een fijn verblijf en kan ik met mijn vieze kleren aan de slag. De restauranttip volg ik op. Het restaurant ligt aan een meer, op een goed kwartier loopafstand. Aan het meer zelf kun je eigenlijk alleen komen door de portemonnee te trekken. Voor een visclub, een naturistenvereniging, en een drakenbootclub in dit geval. Of door eten te bestellen. Pizza wordt het, een glas wijn en een stuk of wat muggenbeten. Ik fietste 56 kilometer

[expeditiemuziek]

De 15-minutenstad als ideaal en wat bewoners belangrijk vinden (7/7).

Bij de ontwikkeling van de bebouwde omgeving is het nodig om idealen van politici en stedenbouwkundige te blijven confronteren met die van bewoners. Bewoners op hun beurt moeten doordrongen zijn van de randvoorwaarden, bijvoorbeeld op het gebied van dich

Het gedrag van stedenbouwkundigen en politici, maar ook van bewoners is decennialang bepaald is door beelden van de ideale woonomgeving, zeker voor wie zich die kan permitteren. De eengezinswoning, een eigen tuin en de auto voor de deur traden daarin sterker op de voorgrond dan wonen in een inclusieve en volledige wijk. Niettemin is zo’n wijk, inclusief een ‘jaren ’30 huis’, nog steeds gewild.…

[positioneren-23-24-devriesaline]

Donderberg, Woensdag 27 maart

10:47

Terwijl ik naar de site wandel, vliegen er een paar vogels op me af. Ik verwar de duiven bijna met haviken en ik schrik. Waarschijnlijk omdat ik nerveus ben of omdat ik wilde natuur verwacht…

Ik zie de straatnaam en de groene boomtoppen die boven de huizen uitsteken. Ik weet dat ik ben waar ik moet zijn. De lucht wordt koeler en op een of andere manier rustiger. Vogels zingen de een na de ander, terwijl een lichte bries met hen harmonieert. 

11:09

Ike beloofde een modderige tocht, maar het viel wel mee. Doornen en brandnetels bedekken het pad, ik hoop stilletjes dat ik niet uitglijd. Er is een boom met takken die draaien en draaien, het lijkt alsof het uit een sprookjesbos is gestolen. 

11:14

De mensen die rondom dit stukje groen wonen hebben het zich toegeëigend alsof het deel uitmaakt van hun eigen achtertuin. Eén tuin trekt vooral mijn aandacht. Perfect gemaaid gras dat de wildernis in stroomt. Kunstmatig groen en wilde natuur ontmoeten elkaar waar een schommel staat, alleen en omhelsd door doornige takken.

Het zonlicht probeert het bladerdak binnen te dringen. Ik kijk alleen maar naar de kreukelige takken terwijl ik me afvraag waarom iemand dit allemaal zou kappen en met beton bedekken… 

11:26

Ik luister niet meer naar wat er rondom mij gezegd wordt, omdat ik zoveel mogelijk argumenten probeer te bedenken voor waarom deze plek moet blijven zoals het is…

Uiteindelijk wordt mijn naïviteit gebroken wanneer Ike zegt dat elk argument door macht zal worden overtroefd. 

11:45

Met een bitterzoet gevoel loop ik rond de bomen en struiken. Ik probeer van deze plek te genieten zoals toen ik net aankwam en alles in me op te nemen en probeer te vergeten dat ik hier uiteindelijk machteloos ben. 

[patricia-heres]

De toegevoegde waarde van een mantelzorgwoning

Mensen willen, en moeten, steeds vaker en steeds langer thuis blijven wonen wanneer zij zorgbehoeftig zijn. Je kunt er als mantelzorger natuurlijk voor kiezen om jouw dierbaren in je eigen woning te laten wonen bij jou in huis. Maar de afgelopen jaren is er een andere groeiende trend zichtbaar. Steeds meer mensen kiezen voor een mantelzorgwoning in hun eigen tuin. Zo heb je toch je eigen leef- en…

[natracha]

December 2023

9 december 2023. Afgelopen weken hebben de muizen een nieuwe ingang naar zolder geknaagd en we hebben nog niet ontdekt wáár, en helaas, ze zijn gek op kabels, op schoenen, op kleding, maar meest nog op kaas. Het is prima dat ze in de tuin wonen, want ze eten veel slakken en ander klein ongedierte, maar we willen ze níet binnen. We vervoeren ze naar een gemengd loofhout bosje, te ver om terug te…

[vakantiehuiskopen]

Tiny house als mantelzorgwoning

Een tiny house als mantelzorgwoning kopen is een goed idee. Wanneer je de zorg voor iemand draagt, dan wil je dit wel zo gemakkelijk als mogelijk maken. Dat kan bijvoorbeeld door dichter bij elkaar te wonen. Een prefab vakantiewoning kan prima dienstdoen als mantelzorgwoning. Dit is het perfecte huisje om bijvoorbeeld in de tuin te zetten wanneer je daar wat meer ruimte voor hebt. In dat opzicht is het dan ook veel meer dan gewoon een vakantiewoning. Je kan er op allerlei manieren je voordeel mee doen. Dat is alvast een goede reden om meer te willen ontdekken.

Goede zorg kunnen bieden

Een tiny house als mantelzorgwoning kopen is vooral belangrijk met het oog op de taak die je op je hebt genomen. Je wilt de zorg natuurlijk wel zo goed als mogelijk kunnen bieden. Dan is het dus bijvoorbeeld een goed idee om voor een mantelzorgwoning te kiezen. Het is wel heel lekker om iemand waar je een extra oog op houdt bij je in de buurt te hebben. Maar dan wel op een manier die ook comfort voor beide partijen biedt. Deze woning is dan precies wat je zoekt om dit goed te kunnen verzorgen.

Een modern type woning

Een tiny house als mantelzorgwoning kiezen is niet vreemd gedacht. Het is het moderne soort huis waar veel woonvormen voor te kiezen zijn. Dit geldt dus bijvoorbeeld ook voor mantelzorg bieden. Het is namelijk weliswaar kleiner, maar wel helemaal compleet. Waardoor er dus goed in te wonen is. Dat betekent dat de persoon die de zorg nodig heeft wel gewoon op een fijne en comfortabele manier kan wonen. Een tiny house is daarom ook de perfecte oplossing voor dat wat je wilt bieden. Alleen al daarom is het goed om te kijken wat de mogelijkheden zijn om deze te kopen.

[actuelekamers]

Prijs: 450 per maand Kamer omschrijving Hallo kamerzoekende,Huize Vedett is per oktober op zoek naar een nieuwe mannelijke huisgenoot. Je komt te wonen aan de Fortuinstraat, in een gezellig huis in het centrum van Delft met de campus op tien minuten fietsen.Wij zijn twee studenten, de één werkt aan financiën en de ander begint aan een master architectuur. Er wordt vaak samen gegeten, wat gedronken en films gekeken. Het huis heeft met een ruime woonkamer met bar, grote tv, keukentje en tuin. Voorzien van de nodige gemakken zoals een was-droger en een vaatwasser. De kamer is ongeveer 11 vierkante meter. De huur bedraagt 450 euro inclusief GWL en internet. Ben jij ook ver in je studie of net begonnen met werken, stuur ons dan een bericht zodat we een verdere kennismaking kunnen regelen!Interesse in deze woning? Ga naar Kamernet.nl en stuur een bericht naar de verhuurder of huisgenoten. Kamer details Woonkamer gedeeld: shared Kamers: 1 Internet: yes Keuken gedeeld: true Douches: shared Kamergenoten in woning: 2 Toilet: shared Huisdieren: false Makelaar: nee Bekijk de volledige kamer / woning (adsbygoogle = window.adsbygoogle || ).push(); ---> Bekijk en plan bezichtiging

[carredewit-makelaardij]

Wolfskamerweg 68 in Vught from Carré De Wit makelaardij on Vimeo.

Welkom thuis op Wolfskamerweg 68!

Wonen in een prettige woonomgeving, daar word je blij van! Aan Wolfskamerweg 69 in Vught kunnen jouw dromen uitkomen. Het huis beschikt over vier slaapkamers en een diepe tuin. Je geniet hier van het vrije uitzicht aan de voorzijde, waar de straat breed is opgezet en veel parkeergelegenheid biedt voor jou en je gasten. En wat dacht je van de zonnepanelen op het dak? Deze maken het huis ook nog eens duurzamer.

Bekijk alvast de presentatiefilm die wij voor deze leuke woning hebben gemaakt