#wij day 27

[builder051]

Whumpmas in July 2024 day 29: Delerium

[emcscared-whumps]

WHUMPMAS IN JULY 2023!!

I'm rather fond of these little navigation posts, so I'll make another for this year's proceedings :)

I actually accomplished my goal last year of completing more than 50% of the prompts-- 20 of them, in fact, which is 64.5%! I'll aim to equal that this year (as I'm currently procrastinating on participating in the WLC Summer Exchange ^-^)

This Navigation Post will be updated with new entries.

Last Updated: 15 Oct, 2023

Whumpmas in July Prompt List

WiJ Posts!

Day. 01 - Introduce Yourself

Day. 02 - Ten words that Give me Whumperflies

Day. 03 - Stitches and Bandages

Day. 04 - Share Whumperflies Media

Day. 05 - Character you Wish to see Whumped

Day. 06 - Deprived

Day. 07 - A Link to my Fave Whump Fic

Day. 08 - Describe your Fave Type of Whumper

Day. 09 - "Stay with Me"

Day. 11 - What Whump Medium do you Prefer and Why?

Day. 12 - Search and Rescue

Day. 13 - Share your Fave Niche Whump Tags

Day. 14 - Describe your Ideal Whump Fic

Day. 15 - Buried

Day. 16 - Create a Whump Meme

Day. 17 - What Inspires you to make Content?

Day. 18 - Ache

Day. 19 - List your Fav Whump Blogs

Day. 21 - "Please"

Day. 24 - Earth (Environmental Whump)

Day. 27 - Unstable

Day. 30 - Antidote

WiJ Mini-Series Reading Order

Okay, so I actually managed this last year, so let's see if I can do it again! I really liked the way I did it last year, so the way it will work this year is: I'll write all of the prompts and post them, and they will act as a first draft. I will then take time afterward to stitch them all together and make a short fic that I can be proud of and list on my SP masterpost :)

As for posting, I'll try to get them up as close to the days as possible, but, I'll probably write things in weird orders. If I finish anything in advance, I will schedule it for the appropriate day.

1 - Earth (Environmental Whump)

2 - Unstable

3 - Buried

4 - Deprived

5 - Ache

6 - Search and Rescue

7 - "Please"

8 - Stay with Me

9 - Antidote

10 - Stitched and Bandages

[firewood-beech-ash-oak-ltd]

Volledige 40'HC-container met los gedroogd brandhout in bulk geladen BESTE PRIJS voor 27 ton

Volledige 40'HC-container met los gedroogd brandhout in bulk geladen BESTE PRIJS voor 27 ton

Los gedroogd brandhout Losjes in bulk geladen Prijs is 125 EUR per TON Totaal is 27 ton x 129 EUR = 3 375 EUR De bovenstaande prijs is Ex works Bulgarije (zonder transport) Volledige 40'HC-container met gedroogd brandhout in netzakken, in bulk geladen BESTE PRIJS voor 27 ton - Prijslijst voor brandhout Nee. Product Hoeveelheid in een lading (40'HC-container) Prijs per stuk Prijs per hele lading af fabriek Boergas, Bulgarije Foto 1 BRANDHOUT OP GROTE PALLETDOZEN 63 m3 21 palletten x 2m3 + 21 palletten x 1m3 69 EUR per m3 M3 = 420-440 kg 4.347 euro

2 BRANDHOUT OP HOGE PALLETBOXEN + BRANDHOUT IN ZAKKEN OVER DE DOZEN GELADEN - 26 palletboxen x 2m3 + 6 ton zakken brandhout erbovenop geladen 69 EUR per m3 palletboxen; 145 EUR per ton voor de zakken 4.458 euro

3 BRANDHOUT IN ZAKKEN OP PALLETS 66 m3 52 palletten x 1,27 m3 73 EUR per m3 M3 = 420-440 kg 4.818 euro

4 BRANDHOUT IN NETZAKKEN ZONDER PALLETS 27 ton 1800 zakken x 15 kg Of 2700 zakken x 10 kg 145 euro per ton 3.915 euro

5 BRANDHOUT GESNEDEN EN GESPLETEN IN GROTE LADEN 27 ton 125 euro per ton 3.375 euro

6 BRANDHOUT IN GROTE ZAKKEN 27 ton 139 euro per ton 3915 euro

7 AANMAAKSTOFFEN OP PALLETS 66 m3 52 palletten x 1,27 m3 99 EUR per m3 80 zakken x 4-5 kg 6.534 euro

8 KINDLIGS IN ZAKKEN ZONDER PALLETS 5400 zakken x 4-5 kg 1,15 euro per zak 6.210 euro

Om ons een WhatsApp-bericht te sturen, KLIK HIER Om ons een E-MAIL te sturen, KLIK HIER - Om al onze brandhoutproducten te bekijken , KLIK HIER - U kunt onze natuursteensoorten bekijken - Onyxplaten en tegels, marmer, graniet, travertijn, kalksteen, gneis, dolimite, klik HIER - Om al onze producten te bekijken, KLIK HIER -  Wij kunnen laden in een 40 ft High Cube Container : 27 MT Los Gedroogd Brandhout Houtsoorten: EIKEN, ESSEN, BEUK, HAAGBEUK, BERK, ACACIA, OLIJF afzonderlijk 100% puur één houtsoort van de lijst of gemengd indien nodig Het losse gedroogde brandhout is gedroogd tot 10-20% vocht Los gedroogd brandhout Log Length: 25cm is our standard – Tolerance on lengths +/- 8%. If required they can be: 20 cm, 33 cm , 40 cm , 50 cm and 100 cm Log Diameter: is our standard 12 -15cm measured across widest point of log. Tolerance on diameter +/- 10% If required they can be: For stoves: 7-15cm, 10-15cm ; For fireplaces 15-20 cm or max large - over 20 cm Moisture Content: Average 10-20% Brash Volume: Max 4% per crate (brash constitutes bark and smaller pieces) Normal delivery Time: 5-8 working days High Cube Container Sizes and Specifications:  Dimensions of 40ft HC container Internal length 12.031 m / 39.5 ft Internal width 2.352 m / 7.8 ft Internal height 2.698 m / 8.9 ft Tare weight 3,940 kg / 8,687 lbs Payload capacity 30,480 kg Cubic capacity 76.3 m3 / 2,694.5 cu ft   We can supply you with a 40 feet High Cube Container with Loose Dried FireWood as you confirm an order.   We need your company identifications as name , address, VAT number so we can issue invoice proforma and proceed with supplying you with our DRIED Firewood . Documents not required for exportation from Bulgaria but may be required by your authorities for importation in your country - phytosanitary export authority certificate - 5 euro per ton - fumigation / disinfection with gaz : 130 eur/ 40' container - T2L form doc (not invoice T2L) on;y for EU supplies- 100 eur/ container - Certificate of origin issued or endorsed by the Chambers of Commerce - 100 eur/ container MOISTURE PROTECTOR: - Container dessicant (drying anymold tablets in the container) - 150 eur per container. To send us a WhatsApp Message CLICK HERE To EMAIL us CLICK HERE More about Dried FireWood in Net Bags. Large Crates Dried FireWood is used for home consumtion of died firewood and the Firewood on pallet boxes can easily be moved by forklift. Dried FireWood in Net Bags are used mostly in homes and are usually sold in a Big Markets like Metro, Gas stations , etc. Type of wood - whether it is hardwood or softwood - burned in the combustion process is important for the heat value and the energy efficiency. Hardwoods have less resin and burn slower and longer. Softwoods burn quickly. In addition the seasoned length influences on the fuel efficiency. Seasoning the wood refers to the allowed drying time before combustion. Wood need to be dried at least 4 to 6 months before use. Our wood is dried at least 10-12 months. Densities and heat values of some common wood species are indicated in the table below. Note that the volume of a stack of firewood varies considerably on whether or not it is split and how it is stacked. The moisture content also play a role - the values below are based on a average moisture content of 20%. Wood Species Density of Dry Wood (lb/ft3) Weight of Dry Cord (lb/cord) Recoverable Heat Value of Cord (Dry Wood) (millions Btu/cord) Heat Value of Cord (Green Wood) (millions Btu/cord) Units of Green Wood needed to produce 1 Million (cord/Btu's) Apple 48.7 4100 26.5 18.6 0.054 Ash, white 22.3 Aspen 27 2290 14.7 10.3 0.097 Men's Balm 26.3 2240 14.3 10.0 0.10 Basswood 24.8 2110 13.5 9.5 0.106 Beech 44.2 3760 24 16.8 0.060 Birch 21.7 Black Ash 35.2 2990 19.1 13.4 0.075 Black Spruce 29.2 2480 15.9 11.1 0.090 Box elder 32.9 2800 17.9 12.5 0.080 Buckeye 13.4 Butternut 15.4 Catalpa 16.4 Cherry 36.7 3120 20 14 0.071 Chestnut 12.9 Coffee tree 21.6 Cottonwood 24.8 2110 13.5 9.5 0.106 Dogwood 27.0 Douglas Fir 26.4 East Hop hornbeam 50.2 4270 27.3 19.1 0.052 Elm 35.9 3050 19.5 13.7 0.073 Hackberry 38.2 3250 20.8 14.6 0.069 Hemlock 29.2 2480 15.9 11.1 0.090 Hickory 50.9 4330 27.7 19.4 0.052 Ironwood 26.0 Jack Pine 31.4 2670 17.1 12.0 0.084 Larch - Eastern 18.7 Locust 27.3 Lodgepole pine 19.3 Maple 21.6 Mulberry 25.8 Norway Pine 31.4 2670 17.1 12.0 0.084 Osage Orange 32.9 Paper Birch 37.4 3180 20.3 14.2 0.070 Pinon Pine 33.5 Ponderosa Pine 28 2380 15.2 10.6 0.094 Redcedar - east 19.8 Red Oak 44.2 3760 24 16.8 0.060 Red Maple 34.4 2920 18.7 13.1 0.076 Spruce 16.0 Sucamore 19.5 Sugar Maple 44.2 3760 24 16.8 0.060 Tamarack 38.2 3250 20.8 14.6 0.069 Tanarack pine 21.2 Yellow Birch 43.4 3690 23.6 16.5 0.061 Yellow pine 22.0 Walnut - black 21.5 White Ash 43.4 3690 23.6 16.5 0.061 White Oak 47.2 4010 25.7 18.0 0.056 White Pine 26.3 2240 14.3 10.0 0.100 Willow 13.2 - 1 ft (foot) = 0.3048 m - 1 lb = 0.4536 kg - 1 lb/ft 3  = 16.018 kg/m 3 - 1 Btu (British thermal unit) = 1,055.06 J = 107.6 kpm = 2.931x10 -4  kWh = 0.252 kcal = 778.16 ft lb f  = 1.055x10 10  ergs = 252 cal = 0.293 watt hour Note that in the table above 1 net cord volume = 85 ft3 is used to convert between the "Density" and "Weight of Cord" column (1 stacked cord volume = 128 ft3). Be aware that the densities used for the wood species varies significantly. The densities used above is for natural dried wood where the average moisture content is approximately 20%. Heat values of cords with dry wood can be estimated by adding 10% to the green wood cords values. Recoverable heat values are calculated with a stove efficiency of approximately 65%. How to Calculate the Combustion Heat in MJ/kg from the Table above - calculate "Density of Dry Wood" in kg/m3 by multiplying lb/ft3 with 16.018 - calculate "Weight of Dry Wood" in kg/cord by multiplying lb/cord with 0.4536 - calculate "Recoverable Heat Value of Cord (Dry Wood)" in MJ/cord by multiplying Millions Btu/cord with 1055.06 - calculate "Recoverable Heat Value per kg (Dry Wood)" in MJ/kg by dividing 3 with 2 Example - Red Oak - "Dichtheid van droog hout":  44,2 (lb/ft 3 ) 16,018 = = 708 (kg/m 3 ) - "Gewicht van droog hout":   3760 (lb/koord) 0,4536 = 1705,5 (kg/koord) - "Herwinbare warmtewaarde van koord (droog hout)":  24,0 (miljoenen Btu/koord) 1055,06 = 25304 (MJ/koord) - "Herwinbare warmtewaarde per kg (droog hout)":  25304 (MJ/koord) / 1705,5 (kg/koord) = 14,8 (MJ/kg) Het verbrandingsproces van het verbranden van hout - Hout warmt op tot ongeveer  212  o F (100  o C)  en verdampt het vocht erin. Er is op dit punt geen verwarming van het hout - Vaste houtsoorten beginnen af ​​te breken en de brandstofgassen worden omgezet ( bij een temperatuur van ongeveer  300 ° C ,  575 ° F ) - Van  575  o F tot 1100  o F  ( 300 - 600  o C  ) komt de belangrijkste energie in het hout vrij wanneer brandstofdampen  die 40% tot 60%  van de energie bevatten, verbranden. - Na het verbranden van de brandstofdampen en het verdampen van het vocht, blijft alleen houtskool over dat brandt bij temperaturen hoger dan 1100 o  F - T C  = 5 / 9 (T F - 32)   Netto calorische waarde (CV) of Lower Heating Value (LHV) gegeven voor alle brandstoffen. Dit betekent dat de latente warmte van verdamping van de waterdamp die ontstaat door verbranding niet wordt teruggewonnen door condensatie Brandstof Netto CV per massa Bulkdichtheid Energiedichtheid per volume GJ/ton kWh/kg kg/ m3 MJ/ m3 kWh/ m3 Houtsnippers (30% MC) 12.5 3.5 250 3.100 870 Blokhout (gestapeld – luchtgedroogd: 20% MC) 14.7 4.1 350-500 5.200-7.400 1.400-2.000 Hout (massief – ovendroog) 19 5.3 400-600 7.600-11.400 2.100-3.200 Houtpellets (10% MC) 17 4.8 650 11.000 3.100 Miscanthus (baal – 25% MC) 13 3.6 140-180 1.800-2.300 500-650 Huiskolen 27-31 7,5-8,6 850 23.000-26.000 6.400-7.300 Antraciet 33 9.2 1.100 36.300 10.100 Olie verhitten 42.5 11.8 845 36.000 10.000 Aardgas (NTP) 38.1 10.6 0,9 35.2 9.8 LPG 46.3 12.9 510 23.600 6.600   Los gedroogd brandhout, Los gedroogd brandhout, Los gedroogd brandhout, Los gedroogd brandhout, Los gedroogd brandhout, Los gedroogd brandhout, Los gedroogd brandhout, Los gedroogd brandhout, Los gedroogd brandhout, Los gedroogd brandhout, Los gedroogd brandhout, Los gedroogd brandhout, Los gedroogd brandhout, Los gedroogd brandhout, Los gedroogd brandhout, Los gedroogd brandhout, Los gedroogd brandhout,   Read the full article

[motorsportverso]

Programação dias 26-28/07/2024

Word RX Hungria

E1 Séries Mônaco

Rally ERC Roma

Baja Aragon

GTWC Europe Endurance -Nurbugring GT

Stock Car Goiânia

Sexta-feira-26\07

05:30-Rally ERC-Roma-Qualyfing Stage-Youtube

10:00-Baja Aragon-Prologo-Youtube

15:05-Rally ERC-Roma-SS1-Motowizja

Sabado-27\07

05:20-E1 Series-Monaco-Qualyfing-Youtube

06:30-Word RX-Hungria-Q1-RX1e\RX2e\Euro RX1\Euro RX3-Motowizja

06:41-Rally ERC-Roma-SS4-Motowizja

08:00-Mitsubishi Cup-Termas de Ibiraba

08:10-GTWC Europe-Nurburgring-PQ

09:00-Word RX-Hungria-Q2-RX1e\RX2e\Euro RX1\Euro RX3-Motowizja

09:40-Rally ERC-Roma-SS5-Motowizja

09:45-Mclaren Trophy´-Nurburgring GT-Race 1-Youtube

11:00-E1 Series-Semis-Monaco-Youtube

11:00-Word RX-Hungria-Sportv4 Portugal

11:00-Word RX-Hungria-Q3 , Semis & Final-Motowizja

11:00-Rally ERC-Roma-SS6-Motowizja

15:30-Stock Car Pró Series-Goiania-Sprint-Bandplay\Youtube

Domingo-28\07

04:30-Word RX-Hungria-Q1-etapa 4-Motowizja

05:20-E1 Series-Semis-Monaco-Youtube

06:00-Word RX-Hungria-Q2-Etapa 4-RX1e\RX2e\Euro RX1\Euro RX3-Motowizja

06:40-Porsche Supercup-SPA-Bandsports\Sportv4 ou 5

09:40-GTWC Europe Endurance -Nurbugring GT-Youtube

09:40-E1 Series-Monaco-Race Off & Place Race

10:00-Word RX-Hungria-Etapa 4-Semis & Final-RX1e\RX2e\Euro RX1\Euro RX3-Motowizja

10:00-F1-SPA-Bandsports

11:00-E1 Series-Monaco-Finais 1 & 2

11:00-ERC Rally-Roma-SS13-Motowizja

14:00-Stock Car Pró Series-Goiania-Principal-Bandplay\Bandsports\Youtube

Segunda-feira-29\05

23:00-Turismo Carretera-Paraná-ARG-Deportv (VT)

[havebruises]

“I’m fine.”

@whumpmasinjuly Day 27 | Prompt: “I’m fine.” | Character: Warren + Mitchell

“The Guest” taglist: @just-a-raccoon-with-wifi | shoot me an ask to be added or removed!

| descriptions of: blood + infection + broken nose + needles + a little medical | torture | noncon touching (nonsexual) | restrained | implied: captive  + past torture + weapons | threat of: murder | dehumanization | victim blaming | 

“What did you do to yourself, doll? That’s hideous.” 

Broad, calloused palms smoothed carefully over his face one evening, supporting his head as it lolled in the direction of a voice. He couldn’t exactly hear the words, but the voice sounded familiar, so it was soothing. He turned to nuzzle against the man’s hand, eyes flickering closed again. Warren couldn’t think straight. 

‘Soft’ was so foreign he didn’t even question it-- he needed it so badly.

There was never any true relief in this chilly, plain box. Cuts stung every limb, bruises ached around every joint, and he was cold and hungry most of the time. It all blurred together into one big static blanket of hurt, not sure if it was worse or better than the injuries being made fresh.

His captor kept him clean. He said he “liked all of his belongings that way”, he said “as pretty as you look in red, it’s safer to wash it off”. The blood was always flushed away and his new wounds were hosed down and left to drip until he clotted, before the cold water came again. The icy temperature of the hose gave him maybe a minute of pleasant numbness after a session. Usually the wounds healed, then scarred, and that was it.

This time…the healing didn’t seem right. He knew which cut it was, because he could still feel the moment his pale skin had split open under the force of the whip, leaving a long, ragged tear behind among many other stinging welts. He could tell it was bad, despite his hands being bound in front of him, because of the new kind of pain. This wasn’t normal, this was a hot, festering stab that made him wince whenever he moved and, by the third day, drained him of all energy and appetite. Despite the wound only reaching into the skin, he hurt everywhere. It was deep in his bones, and hovered above his skin like electricity. His jaw hurt from keeping it clenched. 

The agony slipped into his body like rapidly growing vines, making his chest and limbs too heavy to move, and sputtering his heart so quick he couldn’t think about anything other than the fluttering sensation below his throat. It must have wormed its way into his head, too, because he was sleeping a lot and when he was awake, he wasn’t. 

Warren wasn’t awake now, either, groggy. Weak enough for his captor to unlock those cuffs, letting them clatter to the floor. He flexed his fingers with a low sound, knuckles stiff. 

“You really are a lot of work, doll. You’re lucky I like you.” 

The voice was still familiar, but the comfort it brought was dissipating. No, that voice isn’t safe. Concern started to bring Warren to focus again.

Then, his world spinned sideways and his eyes flew wide open, hands grasping at the man’s jacket desperately when he was scooped up off the floor like he weighed nothing. He cursed, teeth gritting as fingers pressed against his back, close to the wound. 

Too, too close, he wanted it to stop, right now.

A strained gasp and the man suddenly had an armful of twisting, fighting limbs. His spine arched over the other man’s forearms and one hand clasped around the front of a white collared shirt, other curling into a tight fist and swinging into the guy’s nose with as much momentum as he could muster. Which was enough to feel a sharp crack under his knuckles and a muted pop inside his hand. In an instant Warren’s perspective fell out from under him and his side hit the linoleum; he curled up with a groan of pain. Unable to inhale for all the effort of a few wheezing attempts. 

"Christ, doll!”

He glanced up blearily, brow furrowed while his chest heaved. Blood dripped from the man’s nose onto Warren’s freckled cheekbone-- before his vision was blocked out by the underside of a boot to the face. Just before the world went quiet he felt a kick to his stomach, keeping him from catching his breath again.

Until he could breathe, but this time the air wasn’t cold in his lungs. He opened his eyes and everything was too bright, shapes only fuzzy silhouettes as he squinted out into it with a tight-lipped scowl of pain. He didn’t have a headache before now, every miniscule movement sharp and unyielding behind his eyes. 

Something was supporting him under his collarbone, and one weak hand lifted to wrap around a squared dowel-- chair-- kitchen chair? He was sitting backward in a kitchen chair, chin resting on the arch of the seat-back. Warren’s hand raised further to press to his aching temple, but something stopped it and jerked his other wrist closer to the rods making up the chair back. Even in the haze he could remember how the cuffs felt, giving up quickly and sliding the chain down the middle to relax his shoulders and slump forward in exhaustion. 

Another few seconds of shuffling and he knew his ankles were cuffed to the back feet of the chair. He groaned irritably and pressed his forehead down into the wood. He’s so tired of not being able to move where he wanted. He missed running. He’d give anything to just be outside again.

Fire lanced up his back and he cried out, suddenly very aware of a presence behind him. He yanked hard on his restraints, pressing close to the back of the chair to get away from the blade to no avail. Scraping where he couldn’t see, cutting where he couldn’t reach, his captor was quiet and focused on his work. Making no accounts for Warren’s squirming-- it was messy. Blood ran in streams down his back, pooling under his thigh on the seat. It lasted only a few minutes, rough cloth soon swiping and dabbing over the open flesh until it could be packed.

He whimpered, the side of a fist pressing on his thigh and pushing the plunger of a syringe down into him. Then it was over, his captor getting up and walking away to clean. Warren opened his eyes, a bead of sweat sliding down one temple as he lifted his head again.

Oh. That’s why it’s so bright.

Streaks of sunset striped along a sliding glass pane as big as a wall, and he was facing it. Warren’s eyes widened and his lips parted in wonder, gasping a small breath in. The panel was open, a door leading onto the patio letting in the warm spring breeze to clear the scent of pain from this immaculate kitchen. 

The patio framed the thick greenery past it, and tall old trees surrounding a vibrant clearing with dark grass and proud patches of wild flowers. A creek shone where it peeked out along one side, trailing into the undergrowth out of sight. He could just barely see the sky over the horizon of the treeline, his eyes sparkling with a reflection of every color possible under the sun-- oranges and reds and purples stretching into a pure blue that only came with what was a cloudless day. It was breathtaking, and for precious seconds he didn’t feel the pain. Only the memory of the sun on his skin and the burn in his legs during a hike. He felt grass under his hands and the smell of wet dirt. He felt the hope of being so close to an open door for the first time in who knew how long.

But he couldn’t take a single step toward it. He couldn’t move. Warren didn’t stop the high, upset keen whining through his throat, warbly. His captor could have faced him any other way but the way out. This was purposeful, judging by the chuckle he heard from beside him. In his peripheral, he could see the man drying his hands on a towel, appearing so casual about this. It was infuriating.

The bastard even had the gall to smile.

“It’s nice, isn’t it? It’s a lot of land, I never knew what to do with it.” A hand settled on the back of Warren’s head, fingers dragging through curls and making his skin crawl. “Do you think you’d wanna be buried here? Under the flowers, or in the riverbed…” His captor trailed off, fingertips brushing the nape of his neck over the soft hairline. “My house is no place for broken toys, but there’s gotta be a spot outside that you’ll like. That is, if you can’t take care of my things when I’m done with them.” 

A shiver ran down his spine, the sensation like ice water.

“M’fine. I’m fine. I’m gonna be fine. Don’t--” Warren swallowed, shoving back a curse. “I promise. Don’t worry,” he reassured his torturer, he’d be much more careful with the marks left on his body. 

It wasn’t his anymore, after all.

[whumpsday]

TONIGHT. mark my words. chapter 26 will be posted. and i will get faster after this. expect chapter 27 the following day (for wij). I WILL BECOME THE MASTER OF TIME MANAGEMENT.

[linguenuvolose]

100 happy days langblr challenge: week 12

Maandag 21/3: Ik heb heel spannend nieuws gekregen!

Dinsdag 22/3: Ik ben van Kungliga biblioteket naar de universiteit gegaan, het zijn misschien 4-5 km. Het is niet zo'n mooie route maar ik denk dat het heel goed voor mij was. Ik heb daar ook wat bloemen gezien! (lente <3)

Woensdag 23/3: Ik heb een gele outfit gedragen (4 gele dingen met mijn twee gele jassen haha), ik ben met mijn moeder naar mijn oma gegaan en nadat heb wij avondeten samen gegeten.

Donderdag 24/3: Het is nu zo mooi met het licht in mijn appartement!

Vrijdag 25/3: Het was de dag van de wafels dus ik at dat voor ontbijt. Daarna ging ik staken met Fridays for future.

Zaterdag 26/3: Eerlijk was het een heel slechte dag en ik heb geen fotos ervan maar ik ben buiten gegaan voor een mental health wandeling.

Zondag 27/3: 'S morgens heb ik met twee vriendinnen gesproken en dat was zo leuk, ik heb ze zo lief <3 In de namiddag had ik motivatie om te rennen en het was echt een super idee!

Corrections are welcome!

[pythagoreanwhump]

WIJ Day 27

Hope

"60, 61, 62..." Kai muttered to themself under their breath, their hands out to the side as they walked down the train. "63. There we go."

The container was directly attached to the train, two large metal boxes lifted by a crane and stacked right on top of each other and the only questions anymore asked was for the paperwork. It was never meant to have people inside, Kai wasn't sure what was inside, probably some sort of machinery, but that didn't matter, as long as there was enough space for a couple of people to hide for a few days. The containers were locked with a heavy bolt and padlock. It was dangerous; if they couldn't come to pick up the refugees, they would be stuck inside for days, weeks even. They always prepared for a longer trip than expected, but they didn't want to think about the odds if they or their backup down the line couldn't come pick them up.

The lock was a familiar one, heavy and thick but without any anti-picking features. Probably just machinery or raw materials, then. The weapons shipments always had better security. They made quick work of picking it open even in the cold, familiar with the way the pins tensioned and caught before everything gave way and the bolt slid out.

"Take a walk with me, let's get some fresh air," They opened the door a crack and called out the phrase that meant it was safe for the escaping rebels to come out. They knew they weren't the first person to trust for many of the people that they were helping, and there was always a chance that they were being tailed, but at least hearing the phrase that they've been told to memorize because it meant safety had to be more reassuring than a light shining straight in their face and barked orders.

There was a groan before the noise of metal clanging, and they saw two figures clambering out of the dark, clutching blankets wrapped around themselves. They turned on their flashlight, keeping it pointed down at the cluttered ground so they could see as they came out.

"We're here?" The girl asked. She looked like she was supposed to be in high school. She had an arm wrapped around her brother, a boy who was maybe eleven or twelve, but there was a tiredness between his eyes that Kai had seen too often in their country. They didn't want to ask about their parents.

"Yeah," they nodded, holding the kid's hands to help them out of the container, shining their light inside to make sure they haven't left anything behind before locking the doors again. "I'm sure you've been told this already, but I'll go through it again with you. There's water and a change of clothes in this bag, and here's the map," They showed them the inside of the bag, pulling out a map and unfolding it. "Here's the bus ticket, and the station is right over there, just across the street. No connections, just take it four stops, and the safehouse should be pretty easy to find once you get off. Use the map and the pictures. There's new IDs for you, they should stand up if you need them but I'll come visit in a day or two to sort out the pictures. If I can't, I'll send someone else. Same code phrase."

"Slow down," The girl laughed and interrupted Kai once they made it outside the trainyard with its heavy atmosphere filled with the smell of diesel. "Come on, this is the first time I've felt hope about my future instead of fear about when I'll be killed. Lemme just... take it in."

“Yeah, of course," Kai looked down, kicking at the rocks on the sidewalk. They weren't sure if they've ever really felt hope. They couldn't remember the last time there were any good possibilities in their future to look forward to. She was right though, at least now they didn't have to worry about being killed if their lies break apart. Looking over at the girl with the city lights reflected in her eyes, Kai smiled. They couldn't tell her that for some, even being out of the country didn't mean safety. This was enough. Being someplace new, with a new identity and new opportunities but the same old friends that were always looking out for you. That was the spark of hope for those that they help, and all they had to do was to keep that spark safe.

[onzeziggy]

Thank you so much Pau @dagcutie and Cille @birthdaysentiment for thinking of me and tagging me in this, love youuu <33 Ngl, it was the hardest tagging game I’ve ever done before hahah, but ahh I loved doing this so much and sorry in advance for this book I wrote lol.

Favorite thing about season 3: so many things! The fact that we didn’t know anything about bel!even for 2 weeks straight and then this bleached haired kid appeared, looking like THAT, and stole both ours and Robbe’s heart. Of course the mural, like they really did that! The flatshare dynamics and the Willems’ chemistry. The soundtrack which I still listen to every single day and so so much more...

Favorite clip: i love that there doesn’t exist a wrong answer for this one, every single clip is a masterpiece on itself. I’m just going to say that one clip with Robbe in it lol.

Favorite scene: Sander looking at Robbe and that little smile (and snort) while the doors of the elevator are opening and that floating over in the tunnel scene and them being finally free and so happy for the first time in forever, together. Also maandag 11:03 and the drawings going over in the real scenes.

Favorite shot: every single shot of their hands, like vrijdag 21:21, maandag 11:03, dinsdag 07:27, vrijdag 22:53 when Sander is caressing Robbe’s neck :’)) If when we’re finally going to get that scene of Sobbe holding hands, I will scream and die in the process.

Favorite kiss that Robbe initiates: I was watching the cuddle clip today and I couldn’t stop watching the kiss after Sander said “some vergeet ik hoe jong gij zijt”. Like, Robbe’s smile and him just staring at Sander’s eyes and lips before leaning in. And ahh that little pause while realizing how happy he is before leaning back in again. Also the one of dinsdag 07:27 where Robbe is making sure to Sander that he isn’t going anywhere, that whole clip is just so soft and I love it.

Favorite kiss that Sander initiates: the one in the “sinterklaas clip” I mean, he kept Robbe hanging !2! times in less than a minute long, because he first had to put his shoe. And the moment that he decorated his boyfriend’s shoe himself, he couldn’t wait another second to kiss him and drag him to his room, love it!

Favorite Robbe dialogue: gonna say the one line which wtfock decided to not put subs for. Maandag 11:03, Robbe: “ik heb u zo gemist” the way I screamed when I found out about that and it was the only thing that Sander had to hear in that moment. But like, every single sentence that Robbe said in this clip was just pure perfection.

Favorite Sander dialogue: “Nergens zo gelukkig als wij” I mean, have you seen his smile? Did you see how insanely happy he was in that exact moment... that shot of Sander while him saying that line just owns my heart.

Favorite hug: Robbe’s and Milan’s hug after you know what happened. It makes me cry every single time and you can feel so many emotions.

Favorite 21:21: vrijdag 21:21 is such a masterpiece and it owns my heart. It’s so aesthetically pleasing to look at, like the orange colors are my favorites. And Sander saying “Gij en ik, 💯 procent voor altijd, in elk universum”, I’m not crying, you are. The way you could feel every emotion without them even saying anything and when they let go completely and get lost in each other... and the moment they fell out of the bed with the Spider-Man kiss following, yeah...

Favorite scene x song pair: their first date and two men in love, no thoughts, only full of emotions.

Favorite banter on Instagram: okay this is such a hard one and I can’t choose again oops! Of course the discussion about the use of emojis and Robbe telling Sander to go to sleep lol, that was just iconic! Also Robbe saying that Sander is his fetish, no matter what his hair looks like and I mean same lol. But they also bonded quite some times under posts of Sander’s drawings. Like the two during lockdown... Sander drawing his own face so Robbe can still have him close 🥺 and Sander saying “miss his touch” and Robbe “ik tel de dagen af” like I felt that! And omg omg the drawing of Robbe from woensdag 21:21 and Robbe’s comment “if you say swim, I’ll swim with you” sksiskis I got that reference.

Favorite message between Robbe and Sander: the one when Robbe went out shopping with Zoë and asked if he should bring a present for Sander and he replied with “gij zijt al cadeau genoeg voor mij” that really was the sweetest thing ever and of course all of their text messages during wtfockdown with them saying how much they miss and love each other.

Favorite Instagram post:

Hahaha sorry for this essay but it’s the effect of Robbe’s story on me... I’m going to tag @annonymannonym @vataraxia @sanderxrobbee @mijnlief @franboos @remy3010 @pamouche @foxsake5 @happilyinsane @indimlights of course feel free to ignore if you don’t want to do this or you’ve already done this <33

[offtoljubljana]

27. Happy Black Friday!

29/02/2020

En nee, ik heb het niet over de mega grote kortingen in de obag store, maar over Black Friday, de nieuwe horror-comedy musical van Team Starkid.

In deze tijdzone wordt Black Friday pas uitgegeven om 8 uur ‘s ochtends op 1 maart, maar ik kan nog wel wachten.

Om de release te vieren, luister ik naar mijn Team Starkid playlist. Niet alle nummers van Starkid zijn op Spotify, wegens copyright (the Potter musicals) of omdat ze het niet wilden doen (The Guy Who Didn’t Like musicals en helaas ook de geweldige Starkid Homecoming).

Alleen geen idee waarom Me and My Dick niet op Spotify staat. 

(Nu zijn we bij Twisted’s Twisted. Ik wist niet dat Twisted ook op Spotify was. Ik kwam er 5 minuten geleden achter.)

Ik heb Black Friday al een tijd geleden gezien. Starkid zet dus alle musicals in het geheel op YouTube. Het is in HD en met goede audio en editing. Starkid weet dat ze daarmee inkomen mislopen, dus daarom proberen ze op andere manieren inkomen te krijgen (zoals de nummers niet meer op Spotify zetten, maar wel op iTunes). Eén van die manieren is door een digital ticket te verkopen. Dan kan je een best wel slechte single-camera opname van de musical zien voor drie dagen. Serieus, ik heb boots gezien van betere kwaliteit, maar het is niet heel erg.

Maar ik heb dus wel 3 maanden moeten wachten voor deze officiële HD release. Eindelijk! Morgen kan ik de absolute banger genaamd Deck The Halls of Northville High weer eens horen. Santa Claus is going to high school, baby! Working Boys 2.0!

Man, ik hou van Starkid. Mijn Starkid 10versary enamel pin is ook aangekomen in Nederland, maar ik kan het pas in het echt waarderen in juli. 

(Holy Musical B@man (HMB) Rogues Are We is beter live.)

Oké. Het wordt dus nu een beetje een gewoonte om elke blogpost met iets totaal ongerelateerd aan Slovenië te beginnen, maar hey, nu weten jullie ook wat me bezig houdt in mijn vrije tijd.

Dit zijn mijn nieuwe soort thee-reviews?

(Firebringer’s Paint Me is leuk om te zien, want Racheal beeldt allemaal bekende schilderijen uit.)

Maar zoals ik zei: obag store! Barbara en ik gingen om 11:00 richting stad. Ik was al eerder wakker geschrokken, want ik had gedroomd dat ik me had verslapen en dat Barbara boos mijn kamer in was gekomen. Toen ik haar dat vertelde, moest Barbara wel even lachen maar ze verzekerde me dat ze dat nooit zou doen.

Barbara wilde dus ook wel een tas voor die prijs. Ik had haar wel uitgelegd dat het leegverkoop was, dus dat ze mis kon grijpen. Same for me. Maar ja, we kwamen aan en vanaf de glazen deur zagen we dat de tassen die wij wilden er nog waren. Er waren nog 3 bordeaux rode basissen en nog 2 licht roze bassisen.

Ik pakte meteen 2 van de 3 bordeaux rode basissen (die zijn dus niet zo gewild? Hoezo? Het is een geweldige kleur!), maar we kwamen er snel achter waarom niemand de roze wilde. Eén roze was beschadigd en de andere zat onder de blauwe vlekken.

(Eén van de bekendste nummers van Trail To Oregon (TTO) is Wagon On Fire. Het is een goed nummer en Joey klinkt geweldig, maar ik snap de hype niet. Het is wel een geweldige Act 1 closing song.)

Nou, bummer. Verder waren er geen andere kleuren, maar er waren wel nog veel basissen voor de normale grotere obag. Barbara zat te twijfelen tussen de groene die mam ook heeft en een blauwe, maar ze koos de blauwe.

(Firebringer’s Finale (Make the Most of It) is mijn favoriete nummer van Firebringer! We Got Work To Do who idk her? Nu ben ik er dus achter gekomen dat dat nummer niet Work Song heet. Iedereen noemt het altijd Work Song...)

Uiteindelijk heb ik 12 producten gekocht en mijn caissière (als ik haar zo kan noemen) was er weer. Ze moest lachen toen ik “Yeah, I’m back!” zei. Ik wist het dat die van gisteren niet dezelfde was, maar ze lijken zoveel op elkaar! Maar die van gisteren heeft mega mooie blauwe ogen en gisteren dacht ik al: “Die ogen zou ik herinneren”, maar ik wist het niet zeker, maar nu waren ze er beiden en I KNEW IT.

Herinneren jullie wat ik zei? obag moet me aannemen! Nu weet ik het zeker. Aangezien ik die winkel inmiddels uit mijn hoofd ken, heb ik Barbara alles zitten wijzen, want Barbara was helemaal nieuw. Hierdoor gingen zelfs andere klanten mij vragen stellen. (”Does this fit on my o City?” “Are there for the mini?” “Where can I find handles for this one?”)

obag, hit me up and I’ll send you my resumé. I’m very very qualified.

Barbara zat buiten op me te wachten, want het duurde wel even. Het was ook weer eens mega heet binnen. Ik weet niet waarom ze daar de verwarming altijd zo hoog hebben staan.

(Oh, ja. Starkid Homecoming staat niet op Spotify, maar hun eerste twee tours wel. Nu begint Apocalyptour’s Going Back To Heaven During These Days Of Summer. Dit is een mash-up van drie nummers van drie verschillende titels, vandaar de rare titel. Clark heeft echt veel gedaan voor deze shows.)

Daarna was het voorbij. Dit is de laatste trip. Ze gaan over een paar uur officieel dicht. Barbara en ik liepen weg en Barbara vond het jammer van de roze tas. Ik vertelde haar dat ze het nergens zo goedkoop zou krijgen, maar dat ik ook wel begreep dat ze het niet ging doen. Ik weet niet hoe moeilijk het is om die blauwe vlekken eruit te krijgen.

Ik ging daarna naar huis. Barbara moest nog wat winkelen. Ik wilde eigenlijk hand sanitizer kopen, maar ik had ook geen zin om met die mega grote tas rond te slepen, dus Barbara en ik maakten een deal: zij zou ook voor mijn hand sanitizer kijken en ik zou haar mega grote tas meenemen naar huis.

Zo zat ik op de bus:

Ik nam twee stoelen in beslag. Op een bepaald moment probeerde ik één tas bij mijn voeten te zetten en één tas op schoot, maar dat was mega oncomfortabel. Ach, het was toch druk, dus ik nam weer 2 plaatsen in.

(SPACE Tour’s Granger Danger. Niet de beste versie van Granger Danger, want dat is de Starkid Homecoming versie, maar om eerlijk te zijn is Granger Danger altijd goed. Oh fuck me, vorig jaar zong Darren Criss (die het nummer geschreven heeft) dit nummer met Jenna Ushkowitz (Tina, in glee) en het was zo onverwachts en geweldig! Je vindt het op mijn YouTube playlist met allerlei verschillende versies van Granger Danger. Yeah.)

Thuis besloot ik om de bon te markeren. Dat deed ik eerder ook al om bij te houden welk stuk voor wie was en toen kwam ik erachter dat ik iets miste, namelijk een ketting hengsel voor een o Pocket. Ik haalde alles uit de tas en ik telde alles na. 11 spullen maar. Ik keek ook eventjes in Barbara’s tas, maar er was niets. Het was wel raar, want er stond iets voor de o Pocket van twee verschillende prijzen op de bon.

Dus ik appte Barbara die nog in de stad was en ik stuurde foto’s van de bon en van de producten en zij ging het navragen.

(TTO’s Naked In A Lake is... raar, maar leuk. Dit nummer is ook beter live. De Starkid Homecoming versie was geweldig.)

Toen kwam ik erachter wat mis was. Ik had wel alle producten, maar het goedkopere ding was een extra leer stukje dat wel in de tas zat, dus ik Barbara weer snel geappt. Blijkbaar waren ze gewoon vergeten om een hengsel af te rekenen en mee te geven, dus die heeft Barbara weer gekocht. Bless her.

Barbara: “You really love this brand hehe”

Girl. You have no idea.

Ik denk dat ik zo maar ga opzoeken hoe ik dit het beste via post kan versturen, want het is onmogelijk voor mam en pap om dit allemaal mee te nemen in april. 

(Oh fuck me, het is Starship’s Kick It Up A Notch. Dylan klinkt geweldig in dit nummer. Hij klinkt altijd geweldig tbh.)

Dit is nu wel even genoeg shopping. Nu ga ik verder met sparen voor Animal Crossing. Nog 21 dagen y‘all!

[sabirahmaidat-blog]

16-17-18-19-20-21-22-23-24-25-26-27-28 Februari 2019

Zaterdag 16 februari

Zaterdag was mijn rust dag, ik heb genoten van mijn zaterdag op bed.

Zondag 17 februari

Zondag ben ik samen met Ana Valencia gaan verkennen. We hebben de oude stad bezocht van Valencia en dat vonden wij te gek.

Maandag 18 februari

Maandag ben ik vroeg om 9:00 uur naar stage geweest en kreeg ik verschillende taken om ze uit te voeren, zoals de flyer maken voor het debat op zaterdag 23 februari.

Dinsdag 19 februari

Dinsdag ben ik naar stage geweest nadien zijn Ana en ik de stad in gegaan. We zijn de weg kwijt geraakt, het leek voor ons wel dat we van Turnhout naar Geel gingen stappen. Onderweg zijn wij ook een super lieve dame tegen gekomen die toevallig ook uit Nederland komt en die in Valencia is ingetrokken.

Woensdag 20 februari

Woensdag was een zware dag voor mij en Ana, we moesten alles in orde maken in verband met het debat voor Zaterdag 23 februari 2019. We hebben uiteindelijk de flyers afgekregen en toen moesten we ook nog eens zakjes vullen met pennen, notitieboek en nog een blad met algemene info over het debat.

Donderdag 21 februari

Donderdag hebben Ana en ik op stage niet veel gedaan omdat er niet zoveel te doen was. Nadien zijn we naar huis gegaan en hebben we lekker samen gekookt.

Vrijdag 22 februari

Vrijdag was het een zeer drukke dag voor Ana en mij. We waren constant bezig met het voorbereiden van de lokalen en de aula. We moesten tafels stoelen klaar zetten voor het debat van zaterdag 23 februari 2019.

Zaterdag 23 februari

Zaterdag moesten we naar Esic voor het debat. We hebben de metro van 8:31u genomen en we kwamen om 8:41u aan Facultats nadien hebben we om 8:47 bus 71 genomen om naar Esic te gaan toen we aankwamen moesten we 1 uur wachten tot dat alle leerlingen zijn verzameld in de aula van de school zodat de leerlingen een lokaal kregen waar ze naar toe moesten gaan om te debatteren. Mijn taak was om 10 uurtjes op Esic te timen. Ana en ik wisten niet altijd wat we moesten doen. Ze waren heel onduidelijk en ook heel erg druk bezig met andere dingen. We wisten niet eens wanneer we pauze hadden en ze lieten ons gewoon wachten zonder dat we wisten dat we een pauze hebben. En toen waren de 10 uurtjes eindelijk om en mochten we eindelijk naar huis gaan want onze voeten waren kapot van het staan.

Zondag 24 februari

Zondag The Beach Day, Ana en ik zijn lekker naar het strand geweest dat doet deugd na een stressvolle week. We hebben er heel lang over gedaan tot we er geraakt zijn, we moesten overstappen en we wisten niet persé waar het strand lag maar uiteindelijk zijn we er toch geraakt.

Maandag 25 februari

Maandag de vijf laatste dagen zijn gestart eindelijk we mogen zaterdag naar huis. We moesten niet veel doen omdat we de voorbije week kei hard hebben gewerkt om alles voor elkaar te krijgen. Esther vond dat we het hebben verdiend om de ganse week om 13:00u te stoppen. Ana en ik waren uiteraard blij omdat het niet vaak voorkomt dat je om 13:00u de ganse week naar huis mag gaan.

Dinsdag 26 februari

Dinsdag nog 4 dagen stage lopen bij Esic en dan is het avontuur gedaan. De taken van onze stage waren op zijn einde, ze hadden niet veel taken voor ons omdat dit de laatste week is. We moesten hangers tellen, nummers met naam afdrukken en plastificeren zodat we die in die batches kunnen steken.

Woensdag 27 februari

Woensdag aftellen nog 3 dagen te gaan. Vandaag besloten Ana en ik om langer op stage te blijven tot 14:00u terwijl wij om 13:00u naar huis mochten. Vandaag moesten we heel erg veel doen voor Esic. We kregen verschillende taken we kregen taken op de computer zoals de Excel opmaken op je eigen manier, om het voor Esic te vergemakkelijken om de leerlingen op te zoeken.

Donderdag 28 februari

Donderdag de voorlaatste dag van onze stage. We hebben verder gewerkt aan het Excel document dat we moesten maken en toen moesten we naar het kopie dienst samen met een collega maar uiteindelijk vonden we geen kopie dienst in de buurt.

[emcscared-whumps]

WiJ 2022 - 27: Peace (9/9)

WiJ 2022 Navigation Post

Aaaaaannnd this one's the last one! At some point after the anthology deadline, I'm thinking of posting the entry here :3c

Beginning | Previous

CONTENT and WARNINGS: mer/shifter whumpee, allusions to past captivity/torture

wc: ~0.4k

The young man’s eyes went wide with recognition. “Timmy? You know him?”

Pete gave a shaky nod, a whimper threatened to drown his words. “P-pl-please, Powers, please, I w-want—I jus-just want—" to go home.

The lady moved her hand from Pete’s shoulder before turning back to the young man and eyeing him incredulously. “Do you know him??”

“Timmy? Or the belunae?”

The look the lady gave him must’ve been enough of a prompt, because it spurred the young man to continue, “Yeah, I worked at DePetro’s aquarium with him for a while. Seemed nice. The belunae… I guess i—he—looks kinda familiar, I don’t know…”

Pete shuddered at the mere mention of the place, stifling another sob and curling up tighter. He balled the corner of the coat in his hand and tried to drag it closer. Seeing this, the older man draped it over Pete shoulders, and he curled up further under it, pulling himself into a tight, shaking ball, not moving his tail.

“Do you… have his number?” said the lady.

“Y-yeah,” he stammered, cheeks flushing, “I’ll, uh, call him. Set the course to Devonhurst.”

~*~

“Hello? Eòin, uh,” Timmy must’ve sounded harried because Eòin faltered immediately. “I don’t have long, I can call you back later when I have some time—”

“No, I uh, I think this is fairly urgent. I’m on The Unchaining Lady—”

“The environmental vessel? In this weather?”

“Yeah, we picked up uh… I think… A friend of yours. He’s in bad shape and asking for you, we’re coming into port now. We… found him tangled up in… marine litter.”

“What.”

Timmy rushed to the port without delay, through the raging storm, and didn’t wait for the boat to moor before jumping on and clambering around in search of Pete.

In the hull, the mer’s trembles lessened and he poked his head out from under the coat just before they heard footsteps.

“Pete!”

Timmy rushed down the ladder to Pete’s side, dropping to his knees and tenderly manoeuvring his torso into his lap. Pete’s freezing arms wrapped around his waist, and he pulled himself closer, sobbing in a mix of pain and relief.

“I th-th-thought I was—was gonna d-d-d-die,” he whimpered.

“Shh, it’s alright now,” Timmy said, supporting the back of Pete’s head and stroking his drenched, wiry hair. Pete relaxed into the embrace. Despite the pain, he felt safe.

“Let’s get you home.”

Beginning | Previous

If you read and enjoyed this, please consider a reblog ^-^

Taglist:

@whumpmasinjuly

@dang-i-like-whump

@whump-cravings

If you would like to be added or removed from my taglist (general prompts or canon), please feel free to dm/let me know :)

[van-b-naar-b]

WHAT IS GOING ON?

Zaterdag 27 oktober 2018

Hiiiiier ben ik weer, se.

Vorig weekend was verlengd weekend, zoals jullie weten, en ik ben eigenlijk heel blij dat op vrijdag twee vriendinnen mij hebben meegevraagd naar Drugyel. Dit is een plaatsje near Paro (Oh mijn God ik vind het soms echt moeilijk om bepaalde uitdrukkingen in het Nederlands te zeggen omdat ik dan het gevoel heb dat het niet goed klinkt), en hier was een soort van monastry (again). Ik was blij dat we een taxi konden nemen tot daar en het was écht een prachtige plek. Choki vertelde me dat hier ooit één ‘’oorlog’’ is geweest en dat dit een soort van oorlogsplek was. Hooggelegen, en rondom zag je inderdaad de wandelpaden (met enorm trappen en gigantische treden, Jezus ik kreeg al bijna astma als ik ernaar keek). Jammer genoeg konden we niet naar binnen omdat er renovatiewerken waren, maar ik heb écht genoten van het uitzicht en van mijn vriendinnen daar.

Toen we terugkeerden, was er geen taxi haha (WPA!!) (WPA betekent Western Panic Attack) (Allez ja, zo noem ik het toch). Ik merkte dat beide meisjes heel kalm waren en bleven wandelen en mijn overgestructureerde westerlijk brein kon dit gewoon niet vatten. HOE ZOUDEN WE TERUG GERAKEN WANT HET IS AL BIJNA AVOND EN WE ZIJN OP EEN REDELIJK AFGELEGEN PLEK HALLOOOO. Maar ze hadden gelijk, na een paar honderd meter wandelen, kwamen we toevallig een taxichauffeur tegen die ons graag terug naar Paro Town bracht. Daar zijn we dan iets gaan eten in Take-Away cafetaria (da’s zo een westerse tent waar je pizza, fried chicken, pasta enzo kan eten en ik ga hier eigenlijk gewoon altijd eten omdat ik NOGSTEEDS niet gewend ben aan het Bhutanese voedsel). Daarna namen we de taxi richting ons mandje, haha.

Op zaterdag en zondag heb ik eigenlijk niets gedaan. Ik ben eerlijk gezegd ook niet veel uit bed gekomen, gewoonweg omdat ik me niet goed voelde, mentaal. Ik heb thuis heel erg gemist dat weekend, om niet te zeggen verschrikkelijk erg, maar elke dag gaat weer voorbij.

Maandag had ik weer goede moed om terug positief te zijn. Ik ben gewoon naar college gegaan, heb supertoffe Australische UNE-studenten leren kennen die een weekje zouden meedraaien in PCE en heb ook Karine gesproken. Karine, International Officer van UCLL, was daar met Liesbeth en ik vond het echt supertof om nog eens met Belgen te kunnen praten en te kunnen praten over wat ik voel en denk en leer. Ik vertelde haar ook hetgene ik het meest heb ervaren tot nu toe: hoe goed wij het wel niet hebben in België en hoe dankbaar ik mijn mama ben voor alles, omdat ik dit in België nooit echt besefte. Daarna ben ik naar veggie market gegaan want ik had echt ander eten nodig dan altijd soep en noodles (ik kan beiden echt niet meer zien, ruiken of proeven, zelfs als ik maar denk eraan, verdraait mijn maag) en heb daar wortel, uitjes, watermeloen en granaatappels gekocht voor een appel en een ei. Ik leef hier zo vegetarisch, da’s niet normaal voor een vleeseter gelijk ik. Ik ben een jaartje vegetarisch geweest, jep, maar om redenen moeten stoppen, daarna was ik onafscheidelijk van vlees. Een vriendin van mij stond op de markt met haar oma en heb van die mevrouw ook pindaatjes gekregen als cadeautje. Zo lief.

Dinsdagochtend stond ik op met enorme hoofdpijn, en da’s eerlijk gezegd ook niet zo abnormaal. Mijn kamergenoten waren zo enorm luid, en dat vaak tot een gat in de nacht. Dan staan ze weer tussen 5 en 6 uur op. Ik ben op dinsdag dus voor de eerste keer niet naar college gegaan, gelukkig miste ik maar één les. Ik heb ’s middags worteltjes met uitjes gekookt en ben redelijk vroeg proberen gaan slapen.

En nu komt het… Op woensdag werd ik wakker rond 9 uur, klaar voor mijn wekelijks check-up gesprek met mijn mentor. Alles goed en wel, tot ik wou vertrekken. Nergens, maar dan ook nergens, was mijn portefeuille nog te vinden. Die zit ALTIJD in mijn rugzak. But now it was just gone. Disappeared. Vanished. Dus daar had ik weer een WPA (Western Panic Attack) en terecht deze keer. Ik heb mijn vrienden en mentor direct aangesproken dat ik mijn portefeuille niet meer kon vinden en heb de kamersleutel meegenomen naar school because NO WAY dat er nog iemand in die kamer zou komen tot ik mijn portefeuille vond. En geloof me, it is hella important, want deze bevatte niet enkel geld, maar ook mijn paspoort, visa, ID, rijbewijs, bankkaarten, studentenkaarten, Belgische SIM,… Omdat dit niet de eerste keer is dat iets zomaar uit mijn kamer verdwijnt (eerder ook Nu 15 000 = 200 euro en mijn back-up gsm), besloot de administrative officer deze keer de politie erbij te halen. Mijn documenten kwijt zijn, met slechts een vijftigtal dagen eer ik terug naar België keer, is een ramp.

Nu, ik ga niet het hele politieverhaal uitleggen, dat interesseert niemand. Het gekke is, ik heb maandagavond 300% zeker mijn portefeuille gehad in mijn kamer, ben de kamer amper uitgeweest tot woensdagochtend en TOCH is die portefeuille uit mijn rugzak genomen. Ik heb niemand gezien in die periode buiten mijn kamergenoten. De officier besloot dus mijn kamer volledig te controleren, inclusief alle kasten, tassen, zakken, dozen, hoekjes en kleinste kiertjes van mijn kamergenoten. Na een uur ALLES overhoop te gooien van hen, op de grond te smijten en hun vingerafdrukken genomen te hebben, was duidelijk dat in die kamer mijn portefeuille niet was. De officier beval ook dat ik van kamer zou wisselen, omdat dit al de zoveelste keer was voor mij en vertelde me dat mijn portefeuille waarschijnlijk ergens weggegooid is, omdat iedereen de hersencellen wel heeft of mijn spullen met mijn naam niet bij zich te houden.

All my hope was lost. Hoe zou ik in godsnaam ooit mijn documenten terug krijgen? Die hele procedure weer... Laat staan al die kosten… ’s Avonds tijdens attendence (om 20u30 moeten alle meisjes, buiten ik eigenlijk, zich altijd aanwezig stellen) werd dit hele gebeuren aangekondigd door de verantwoordelijke. Ook ik deed mijn woordje om duidelijk te maken hoe veel deze spullen wel niet voor me betekenden. Een meisje stelde dan ook voor om de volgende dag met z’n allen verplicht mijn portefeuille te zoeken. Maar ja, wie heeft daar nog hoop voor. Ook beschuldigden sommige meisjes mij dat het waarschijnlijk mijn eigen fout was, terwijl ik heel zeker was van mijn schuld en omdat ik soms met vrienden iets ga drinken... I was shocked. Such a cultural difference. Ik ben dus van kamer veranderd en lig nu bij twee klasgenoten van me die ik vertrouw en op donderdag ben ik dan maar gewoon teruggekeerd naar college, zonder documenten weliswaar.

De hele dag was ik down (WPA, je weet wel). En in het midden van de les werd ik door mijn mentor buiten geroepen. Alle gekheid op een stokje: iemand had anoniem mijn portefeuille gedropt in het hoofdgebouw van college. WHAAAT?? Alle documenten zaten er gewoon in. Enkel de Nu 1500 was weg. MAAR ALLE DOCUMENTEN ZIJN ER GEWOON!!! Ik heb dus echt gehuild van geluk. Waarschijnlijk had degene die mijn portefeuille nam beseft hoe zeer gekwetst ik was óf was ze bang geworden omdat niet enkel heel college het wist, maar ook de politie ermee bezig was.

Dit was een van mijn beste dagen hier, ik heb de hele dag gelachen en ’s avonds zijn we nog naar de volleybalmatch van de meisjes van de klas gegaan.

Op vrijdag hadden we Momo-party. Momo-what?! Meer dan de helft van de klas was samengekomen om samen momo/dumplings te maken. Iedereen had wel een taakje. Een momo is eigenlijk deeg met daarin eender welke groenten. Wij deden er ui en cabbage in, samen met wat kaas. Je kan er ook vlees in doen, maar omdat velen van ons vegetarisch zijn (Boeddhisme), gingen we voor een vegetarische variant. Daarna worden ze gestoomd en hebben we allemaal lekker samen gegeten. Ook heb ik een film gekeken met een van mijn beste vrienden en rond 21 uur was ik weer in mijn hostel, in mijn nieuwe kamer, doodmoe en klaar om te slapen.

Vandaag was het zaterdag en normaal denk je, heeeuy weekend. Ja, nee dus. Vanochtend hadden wij een gastspreker voor het vak Creative Arts en blijkbaar was hij dus echt wel een big deal. Het was een Bhutanese rapper, de eerste ooit hier, Kenzang Dorji was zijn naam en hij kwam zijn levensverhaal en visie op onderwijs brengen. Super interessant, echt waar.

En nu, lig ik om 16u27 in bed, denkende aan al mijn werk wat ik moet doen voor school. Denkende aan mijn ene examen (haha) dat eraan komt. Denkende aan het einde van mijn studie hier in PCE. Denkende aan mijn twee weken vrije tijd in de hoofdstad Thimphu. Denkende aan zo veel.

Weet je, het is eigenlijk heel raar hoe dag na dag er niets lijkt te veranderen, maar dat na een tijdje alles lijkt veranderd te zijn.

Wat ik wou meedelen met dit megalange blogbericht zijn twee dingen…

In elke cultuur zitten slechte mensen. Niet iedereen heeft het goed met je voor. Maar mensen zijn mensen en hoe jij op hen reageert maakt JOU ook een goed of een slecht mens. Hou gewoon altijd je ogen open, want je kan niet zomaar iedereen vertrouwen.

Het volgende is dat je altijd uit slechte dagen kunt komen. Ik heb hier hele donkere dagen gehad, dagen dat ik niets nog zag zitten, maar zoals jullie het spreekwoord wel kennen (NEE NIET NA REGEN KOMT ZONNESCHIJN): difficult roads often lead to beautiful destinations.

En oke... nog 1 extraatje dan. Het laatste wat ik wil zeggen is NEVER EVER let people bring you down or make you sad. Jij weet wie je bent. Jij weet wat je waard bent. En soms is het niet mogelijk om dit te bewijzen aan iedereen. Maar leef je leven en geniet. Vooral geniet...

Tot snel maar weer XOXO

48 days to go!

[overwijs]

Dag 116 – “The clean up song”

Dit verhaal hoort bij mijn werkdag van dinsdag 27 oktober.

“Mevrouw, houdt uw vriend van opruimen?”

“Nee, niet echt nee…”

“Dan moet het bij u thuis wel echt een troep zijn...!”

Misschien wel een raar gesprek om zo te lezen, maar ik begrijp het wel. Tijdens mijn praktijklessen hamer ik nog al op het opruimen. Ik zie het als mijn taak dat ze leren dat hoe zij het achterlaten effect heeft op andere mensen, zodat ze realiseren dat alles wat ze gebruiken of veroorzaken ook weer moeten opruimen. Daar noem ik vast wel eens: “Jullie moeten je eigen troep opruimen, want ik hou niet van jullie spullen opruimen.”

“Heeft u eigenlijk kinderen?”

“Nee.”

“Dat scheelt dan wel, hoeft u niet achter hun kont op te ruimen!”

Niet iets waar veel mensen bij stil staan, maar sinds ik dit vak geef is opruimen een aanzienlijk deel van mijn werk geworden. Dus als ik ondersteuning in mijn les heb, grijp ik meteen mijn kans om weer een nieuwe zone van het lokaal grondig aan te pakken, terwijl mijn collega gesprekjes voert met de leerlingen over hun voortgang. Een nieuwe zone, betekent weer iets extra’s wat netjes gehouden moet worden. Zo leren de leerlingen elke keer weer een stukje er bij van het opruimen.

Vandaag waren de bakken met bruikbaar hout en karton aan de beurt. We herbruiken veel materialen en zo dus ook pallets, gebruikte dozen en materialen van ‘oude’ projecten van leerlingen. We bewaren al het hout in een bak, al het karton in de ander. Dat loopt snel op, leerlingen graven in de bakken op zoek naar het juiste stukje materiaal. Dozen, dozen en nog meer dozen vallen op de grond tijdens de zoektocht naar het perfecte stukje karton. Dozen die dan natuurlijk blijven liggen. Ieniminie stukjes karton met allemaal gaten er in geknipt worden met gemak teruggegooid in de bak ‘bruikbaar karton’.

Als de bakken een troep zijn, kan je ze ook niets kwalijk nemen. Juist daarom neem ik mijn taak voor het opruimen van het lokaal zo serieus, hoe beter het bij binnenkomst is, hoe logischer het opruimen voor de leerlingen wordt. Dus als ik een container met afval weggewerkt heb, is het weer goed. Dat ik gaandeweg schuurkurkjes, lijmpistoolpatronen en andere zoekgeraakte materialen terugvindt, is alleen maar mooi meegenomen.

In principe sluiten wij de les een kwartier voor tijd af zodat er voldoende tijd is om alles op te ruimen en schoon te maken. De meeste van mijn klassen haalde dit makkelijk en daar gingen we dus terug naar tien minuten. “Mevrouw, we kunnen het ook wel in vijf.” Ik geef aan dat ik dat nog te spannend vind. “Zeven minuten dan!”. We bespreken dat we nog even de tien blijven proberen en als het zo goed blijft gaan dat ik het opnieuw overweeg. Ze nemen het serieus, het is bijna een wedstrijd. Als er nog spullen liggen ruimen ze het op, maken ze het schoon of wat er dan ook moet gebeuren, zélfs als het niet van hun is. Iets wat voor mijn pubers een grote stap was.

Ik sluit de les af (tien minuten van te voren), loop mijn rondje om te controleren of alles goed achter gelaten is en werp een blik in de bakken. Ik zie nu al weer stukjes karton en hout die totaal onbruikbaar zijn en in deze bak gegooid zijn alsof het een afvalbak is, de moed zakt mij in de schoenen maar ik pak door, gooi het weg en begin mijn afsluitende praatje. Na het geven van de complimenten, gebruik ik een stukje kapot geknipt karton als voorbeeld en de leerlingen moeten lachen als ik vraag of het nog bruikbaar is. De boodschap is duidelijk, voor nu.

Het blijft spannend en meer dan eens bijzonder frustrerend, maar zodra je zelf stopt is het einde zoek. Dat geldt in hun geval, en ook voor mij. Als ik de laatste dingetjes niet netjes maak voordat de volgende klas er is, starten zij alweer rommeliger dan de bedoeling is en zo zal zich dat snel opbouwen.

Ik hoop maar dat het de volgende keer als ik weer binnenstap het er nog zo uit ziet als ik verwacht, tegen beter weten in. Want niet alleen ik kom in dat lokaal en elke docent heeft zijn eigen normen, waarden en gedragsregels, ook wat betreft opruimen.

Het was vandaag een monsterklus, zo in mijn nette kleding, onder het zaagsel, met het zweet op de rug. Ik verzucht: “Pff… Wat een werk, maar als het klaar is voelt het goed.”

“Ja hè, mevrouw. Dat is echt zo!”, en samen kijken we tevreden naar mijn werk. Weer een stapje verder en dat voelt goed.

Everybody clean up, clean up, clean up

Everybody clean up, clean up now

Everybody clean up, clean up, clean up

Everybody clean up, clean up now

Cleaning

Cleaning

Cleaning

Too

Cleaning

Cleaning

Cleaning

Too

…

Pick up the toys now put them away

We can play another day

Pick up your papers, lets help our friends

We're not finish 'til the end

Hey, come on everybody can I get some help over here

What a mess, we need to work together to get this place clean up

Thanks for you help

Everybody clean up, clean up, clean up

Everybody clean up, clean up, now

[doldriest]

Deze post maakt deel uit van een serie over mijn vakantie in Cuba, alweer vijf jaar geleden. Klik hier voor alle verhalen.

—

zaterdag 1 augustus 2015

Alweer een stralende dag onder de tropenzon. Het zwembad glinstert in de verte, nog niet verstoord door verhitte lijven. Victor is op pad om onze trouwe Geely terug naar zijn stal te brengen. Hij heeft ons 2.400 km door Cuba vervoerd zonder ooit te haperen. Brave auto!

All-inclusive betekent gelukkig ook airco: de kamer is heerlijk koel. Vandaag en morgen zijn rustdagen, en maandag in de voormiddag vertrekken we naar het vliegveld. We hebben natuurlijk niet alles gezien –nog steeds vind ik het jammer dat we er niet te paard op uit zijn getrokken, de natuur in– maar het is goed zo. Onze ongemakken hebben de mogelijkheden beperkt en daar kan niemand iets aan doen.

Het personeel is erg vriendelijk en behulpzaam. Morgen krijg ik zelfs sojamelk, die de lieve serveerster voor me is gaan regelen bij de chef van het ontbijtbuffet.

Om mijn rechterpols prijkt een nieuwe gouden armband. Met gaten erin. En de naam van het hotel erop. De plastic dogtag snijdt gemeen als je er onverwacht langs schraapt, maar is de sleutel tot eten en drinken hier. Voorzieningen zijn er in overvloed.

Er zijn maar liefst vier restaurants

buffet restaurant ‘Los Tainos’

sea food restaurant ‘El Conuco’

gourmet restaurant ‘El Romantico’

Italian restaurant ‘Don Peperone’

plus de bars

lobby bar ‘Las Copas’

terrace bar ‘El Mojito’

pool bar ‘La Tortola’

beach bar ‘La Duna’

disco bar ‘Fun Pub’

En buiten in de echte wereld kunnen de bewoners vaak niet eens fatsoenlijk eten kopen… Het is zo vreselijk dubbel in dit land. Cuba krabbelt langzaam op uit de ellende, zeker met het heropenen van de handelsbetrekkingen met de USA. Maar ook de bevolking staat in tweestrijd. Van de ene kant verwelkomen ze de nieuwe mogelijkheden, maar aan de andere kant zijn ze bang voor het verlies van hun eigen identiteit. Toch draait het ook hier om geld, al geeft het communisme daar schijnbaar niet zo om. Ik heb er niet veel verstand van, maar gebruik wel mijn ogen. Wat ik zie is dat de mogelijkheden om geld binnen te halen in handen zijn van de regering. Toeristen en andere buitenlanders kunnen alleen in door de overheid gecontroleerde gelegenheden kwalitatief goed eten en drinken kopen. Overal waar we komen worden de gegevens van onze paspoorten nauwgezet overgenomen en gecontroleerd. Al deze controles nodigen uit tot het omzeilen van de regels, om toch een graantje te kunnen meepikken. Nep-vergunningen zoals bij onze biker boys zie je overal. Je hebt alleen een stukje papier en plastificering nodig.

Aan de beurt

Dan is Victor al weer terug. Wat hij vertelt is te bizar voor woorden. De man van de car rental sprak hem erop aan dat we de auto onderweg geen beurt hadden laten gegeven. Je leest het goed: een beurt! Eh HALLO?! We huren een auto voor twee weken en verwachten dan een goed onderhouden auto, en niet dat wij een vakantiedag moeten opofferen om voor de eigenaar naar de garage te gaan. Bespottelijk! Goed dat ik er niet bij was, want ik was ontploft. Of had het ongelovig uitgeproest. Ze proberen werkelijk alles. V-man vertelt dat de onderhoudsbeurt blijkbaar in het door hem ondertekende contract staat, maar who cares, de boom in zeg. Gelukkig heeft hij zich rustig en op de vlakte gehouden en is weggegaan zonder op de belachelijke eis van de autoverhuurder in te gaan.

Dans

Rond het middaguur gaan we aan het zwembad liggen onder een tropische parasol, gemaakt van palmbladeren. Victor gaat zwemmen en ik hang met mijn neus boven de ereader. En we hebben geluk, want het is Sabado Dia Cubano vandaag, Cuban Day. Een deel van het terrein is omgetoverd in countryside style. De lunch wordt buiten opgediend, waar we ook nog getrakteerd worden op een dansvoorstelling. Er is vers geroosterde vis, barbecue en een speenvarken. In exotische geuren, kleuren, klanken en met veel souplesse komt Cuba tot leven.

  De avond valt

Tegen de avond lopen we naar het strand. Het oceaanwater spoelt warm over mijn voeten, de zon schijnt, overal vrolijke mensen en mijn maatje is aan mijn zijde. Life is great.

Het avondeten bestaat weer uit een buffet met allerlei Cubaanse gerechten. Ik kies een stukje vers gebakken vis, wat rijst en bonen, en als toetje ontleed ik een naranja, die een grapefruit blijkt te zijn. Het is een heel gevecht om de schil eraf te krijgen met alleen een bot mes als gereedschap. De partjes zijn goed beschermd door een dikke witte laag en het duurt wel een half uur voordat de vrucht is opgepeuzeld. Vitamine C stroomt voelbaar door mijn lijf en ik zucht tevreden.

Wat later trekt de hitte zich terug. Wolken, flitsend weerlicht, maar geen donder. De tropische klanken van de band weerklinken zachtjes door de nu gesloten balkondeuren. Het is bijna 22 uur, tijd om naar bed te gaan. Welterusten.

  2015 plaats blog 20-jul Schiphol > Havana Cuba, here we come 21-jul Havana Old Havana 22-jul Havana Gieren 23-jul Havana > Viñales Over een onverwachte passagier en sigaren 24-jul Viñales Hongerige ogen en magen en een dorstige auto 25-jul Viñales > Trinidad Schurken en helden 26-jul Trinidad Adembenemend mooi Trinidad 27-jul Trinidad > Camaguey De Gidsende Gebroeders 28-jul Camaguey > Santiago De Cuba Een bord vol komkommerschijfjes 29-jul Santiago De Cuba Sterven voor het vaderland is leven 30-jul Santiago De Cuba > Santi Spiritus Kakka 31-jul Santi Spiritus > Varadero De voetstappen van Al Capone 1-aug Varadero 2-aug Varadero > Schiphol

In geuren, kleuren en klanken Deze post maakt deel uit van een serie over mijn vakantie in Cuba, alweer vijf jaar geleden.

[cocoscompany]

27/9 “T-day -1”

Morgen gaan we een aantal tests doen met de droge kokosnoten. Daar hebben we wat spullen voor nodig. Schuurpapier bijvoorbeeld, niet te vinden in een supermarkt. Toch hebben we er drie bezocht. Uiteindelijk kwamen we bij een woodwork shop waar we wat meters konden kopen.

We zijn naar een kantoor gegaan om een export document te regelen, de man die we nodig hadden was er helaas niet. Op naar de volgende afspraak! Kwabena heeft ons meegenomen naar een "bigman", Frank is de naam. Frank heeft zijn kantoor in een appartementencomplex dat hij aan het ontwikkelen is, keurig kantoortje. Op zijn visitekaartje staan meerdere organisaties waaronder Executive Committee member van de Ghana Football Association. Veel belangrijke mensen doen "iets" bij de voetbalbond. Voetbal is belangrijk  in Ghana. Het was een goede meeting, ik zal jullie niet vervelen met de details. Wat wel belangrijk is dat Frank de Cocos Company wel ziet zitten en ons gaat helpen.

In de taxi verteld Kwabena dat we de burgemeester moeten laten zitten en voor de Vice president moeten gaan. Wij hadden onze twijfels over de claim dat we deze week de burgemeester zouden spreken en op de radio zouden komen, maar dat idee klinkt inmiddels niet zo gek meer. Verder nog wat boodschappen gedaan voor morgen, zodat we direct aan de slag kunnen. Het vergt wel veel tijd, in Nederland weten we precies wat we waar kunnen krijgen, in Accra moet we veel rijden om een boodschappen lijstje af te gaan. Om de peat uit de Husk te halen wordt in verre lande de op de husk geslagen. Ik vraag of ze weten  hoe dit moet en Kwabena heeft er vertrouwen in. We gaan daarom langs een vriend van Kwabena die bordjes maakt waarop we kunnen slaan. Niks gekocht het idee ontgaat ons, het is beter om iets anders te gebruiken. Het is een toffe kerel bij spreekt allen gebrekkig Engels, maar verstaat het wel. Op onze beurt is onze spreekvaardigheid  Twi beroerd. We hebben zijn naam niet helemaal goed begrepen en hebben hem gedoopt tot Machete Guy.  Hij wilt voor ons de peat uit de kokosnoten halen. Ze hebben blijkbaar geen idee hoe lastig het is om het  peat van de fiber te scheiden. We laten ze morgen wel zien hoe  het werkt en waarom  we een machine willen gebruiken. Dan heb ik het nog niet eens over de hoge volumes die we nodig hebben.  Ook hebben  we een kaart gehaald, we willen dit weekend wat van het land bekijken.

Het idee is om met de bus naar Kumasi rijden en van daar naar Takoradi en Cape Coast. We hebben vandaag ook het dakterras van het hotel bekeken en er ons nieuwe kantoor van gemaakt. We hebben hier een flinke tijd gezeten. Morgen is het Testing day (T-day)

We willen  vroeg begin en worden daarom weer om 9uur opgehaald.