#vroedvrouw;

[neske-de-wijzervrouw]

7 nachten – tenminste 7 zwangeren– tenminste 7 baby’s – zeker 7 vroedvrouwen

7 vrouwen in arbeid tijdens 7 achtereenvolgende nachten. 7 verschillende achtergronden- 7 verschillende zwangerschappen. Vrouwen met partner, zonder partner, met kinderen in het gezin, zonder kinderen, met ouders, zonder ouders, met homeland, zonder homeland, met opleiding, zonder opleiding, met onze moedertaal en zonder onze taal, met uitkijken naar de baby en met wanhoop, met zelfvertrouwen en…

[hccentral-jobs]

Vroedvrouw voor de dienst Gynaecologie-Dupliquer

Vroedvrouw voor de dienst Gynaecologie-Dupliquer De Europa Ziekenhuizen zijn op zoek naar een : Vroedvrouw Voor de Dienst Gynaecologie Voor de site St-Elisabeth De consultatie Gynaecologie is op zoek naar een vroedvrouw om het spreekuur te versterken en prenatale consultaties op te volgen. Information Courtesy By: , HospitalJobs, European, Healthcarejobs | Feeds De Europa Ziekenhuizen zijn op…

[twafordizzy]

Over reizen: De reis is de vroedvrouw van de gedachte

bron beeld: citynavigator.nl Heb je behoefte aan het op orde brengen van je geest? Ga dan reizen is het advies dat Ap Dijksterhuis (1968), hoogleraar, psycholoog en fervent reiziger, geeft aan zijn lezers in het boekje Wie (niet) reist is gek. Daaruit het volgende fragment dat meer inzicht geeft in de heilzame werking van het reizen: Inspiratie beloont alleen een bedrijvig en weldoorvoed brein…

[peterpauldoodkorte]

De vervoering

Le Ravissement In de dramafilm Le Ravissement verbreekt de vriend van Lydia hun jarenlange relatie op dezelfde dag dat haar beste vriendin Salomé vertelt dat ze zwanger is. Vanaf dat moment stort een verdoofde Lydia zich volledig op haar werk als vroedvrouw en op de zorg voor haar vriendin. “Stabiel aan de buitenkant, turbulente chaos vanbinnen. Le ravissement is een indringende karakterstudie…

[iklees]

A summer at sea / Katie Fforde

Na de zoveelste aanvaring met een huisarts over thuisbevallingen, besluit vroedvrouw Emily dat ze even weg moet van haar werk. Ze gaat naar Schotland om daar de hele zomer als kok te werken op een stoomboot waarmee tochten worden gemaakt, om haar vriendin Rebecca te helpen die wegens haar zwangerschap dat werk niet meer kan doen. Hoewel Emily stug volhoudt dat ze na de zomer weer teruggaat naar haar 'echte' leven, zijn er steeds meer dingen in Schotland -- en mensen, zoals de lokale huisarts en zijn dochtertje -- die het afscheid moeilijk maken.

'So,' said Emily, desperate to change the subject, 'Kate has a teddy who has to be knitted for. I'm hoping to get this scarf done quickly, before I go home.' Suddenly Emily wanted to knit very slowly, as if she wouldn't have to go home until the scarf was done. Although an exchange of emails with her future boss had told her that time was ticking away fast. 'You're not going home just yet,' said Rebecca firmly. 'You've got plenty of time to finish the scarf. You've got, what…?' 'A couple of weeks. I thought I could stretch it for a bit longer but now they want me as soon as possible.' 'That soon? I know you'd told me but I somehow blanked it out of my mind.' 'I think I had too, in some ways.' The women exchanged anguished glances. Unaware of their reaction, Valerie went on, 'Plenty of time to finish the scarf then. It's very small. Are you going to do it all in Fair Isle or just the ends?'

Niet verrassend, maar leuk genoeg.

[fionainnl]

Babies!

In de nacht van 6 december 2022 aan de Tulpentuin 25 Voorburg zijn de babies van Darbytrails Ella Enchanted (Biba) x A Special Soul of Inanna’s geboren! We hebben er 9, het waren er 10 maar eentje heeft het helaas niet gered.

4 teefjes en 5 reuen, het is me wat! Tot nu toe 1 van de meest bijzondere ervaringen in m’n leven en ik ben enorm onder de indruk van de nieuw ontdekte kwaliteiten van onze Bieb.

Want wat heeft ze het goed gedaan voor een eerste keer. My God. Vanaf zondagavond begon ze te hijgen en driftig in haar mand te graven. De zogenoemde voorweeen, die geduurd hebben tot maandagnacht. Het heeft ons geduld op de proef gesteld want de spanning liep op!

Ik had een ervaren ‘vroedvrouw’ gevraagd ons te helpen met de bevalling want ik wist dat 10 pups geboren laten worden geen sinecure zou zijn. Ik moest Nicolette bellen als de persweeen zouden beginnen. Maar hoe weet je of ze persweeen heeft?! Ik kon het niet zien, want op de YouTube filmpjes die ik bekeek zag het er anders uit dan bij ons.

Maandagnacht wilde Biba naar buiten, om te plassen dacht ik. Eenmaal buiten zag ik dat ze drang had om haar behoefte te doen, en toen viel het kwartje, Biba was aan het bevallen! Gauw naar binnen en Biba moest in haar mand van mij. Ze weigerde immers om in de werpkist te gaan, dat vond ze zoiets geks! ‘Moet ik mijn behoefte in de mand doen?!’ las ik in haar vragende blik.

Echtgenootlief was WK voetbal aan het kijken in zijn geliefde blokhut, dus we waren samen, Biba en ik. Nicolette had ik ingeseind en ze was onderweg. Opeens zag ik een grijze bal onder de staart van Biba te voorschijn komen. Instinctief legde ik mijn hand eronder en voelde ik kleine pootjes bewegen. De eerste pup werd in een stuitligging geboren, wat heel normaal is bij een hond. Ik was kalm en geconcentreerd; ‘goed zo Biba, good girl!’. De gedachte die ik had was vooral niet te trekken. Het pupje werd geboren in mijn handen. Op dat moment kwam echtgenootlief de kamer binnenlopen en had ik het in mijn handen. Ik had snel de vliezen gebroken met mijn handen en de navelstreng al doorgeknipt. ‘Kijk’, zei ik, ‘dit is de eerste!’. Toen begon ik te trillen en hebben we samen, ik trillend en wel, het navelstrengetje afgebonden. En het daarna bij Biba neergelegd die inmiddels de nageboorte had opgegeten.

Nicolette deed haar entree, en verbaasd constateerde ze dat er al een pup geboren was. ‘Wat snel!’, riep ze. Vanaf toen nam ze het van ons over en dankzij haar expertise hebben we 10 pups in 5 en een half uur geboren zien worden.

Wow! We zijn gezegend. Biba is zorgzaam, trots en heeft engelen geduld. Inmiddels zijn onze babies 10 dagen oud en ik geniet iedere dag met volle teugen van het span, hoe moe ik ook ben door de gebroken nachten.

Het is wonderlijk hoe je droom opeens werkelijkheid wordt. En mijn ontzag voor de natuur is alleen maar toegenomen!

[hildeshongarije]

Lichtmis

woensdag 2 februari 2022

Op de vensterbank ik de keuken staan twee vleesetende plantjes. Het bekerplantje werkt door insecten in een soort buis te lokken waar het niet meer uit geraakt.  Het Venusvliegenvangertje laat insecten op de blaadjes landen die dan bliksemsnel dichtklappen.  Dit laatste is nu zelfs in bloei gekomen ... mooi!

Van mijn schoonzus kregen we een scheutje van een pannenkoekenplantje. En kijk, dat scheutje heeft nu ook zelf weer een kleintje!  Binnenkort zal die een eigen potje krijgen.  Een buurvrouw kan ik daar wel blij mee maken!

Luc kreeg onlangs last van een benauwd gevoel op zijn borst.  Even langs spoed gegaan, waar werd vastgesteld dat het zeker géén beginnend hartinfarct was.  Oef!  Maar toch best langsgaan bij de cardioloog.  Dus mocht Luc weer en 24 uur met een Holter rondlopen.  Dat is zo’n bakje dat je hartritme monitort.  Dat onderzoek had een goed resultaat, er waren geen afwijkingen te bespeuren.  Daarna volgde nog een echo, waaruit bleek dat er een kleine verhoging van de druk in de rechter hartkamer werd waargenomen.  De week nadien was het tijd voor een inspanningstest.  Die benauwdheid komt voort van een Angina Pectoris en er is mogelijk ergens een vernauwing van de bloedvaten.  Daarvoor moet een cardiografie uitgevoerd worden.  Maar omdat hij dat onderzoek ooit al eens had en toen extreem allergisch reageerde op de contraststof, durft de cardioloog dat risico niet lopen.  Daarom eerst een allergietest laten doen.  We zijn nog niet aan de koude patatjes!

Na het winterthema is het nu tijd om het salontafeltje een ‘Valentijn - look’ te geven.

Weer een voorraadje pompoenwafeltjes gebakken.  Heel lekker bij een heerlijk bord verse soep!

Ondanks dat we nog in de wintermaanden zijn, kan het hier overdag al heel lente-achtig aanvoelen.  De middaguren nodigen dan ook uit om van het zonlicht te genieten.  Op de gaanderij kan het echt heerlijk zijn.  Ook de honingbijtjes profiteren van de zonnewarmte om alvast eens een proefvlucht te maken op zoek naar een beetje nectar.  De bloeiende winterjasmijn, een sneeuwklokje ... zijn er wel,  maar voor de rest is er nog niet veel te vinden.  Daarom helpen we graag een handje door wat rietsuikersiroop aan tee bieden.

En vandaag vieren we dus Lichtmis.  Traditioneel worden eer dan pannenkoeken gegeten.  Wij kozen voor een gezondere versie, dus hartige volkorenpannenkoeken met een vulling van prei, hespeblokjes en kaassaus.

Lichtmis of Imbolc is een van de vier belangrijke festivals van de voorchristelijke Keltische kalender die geassocieerd wordt met de vruchtbaarheid van de aarde en het terugkeren van het licht.  Imbolc is de Keltische term voor lente, het is daarnaast ook een heidens zuiveringsfeest en een vruchtbaarheidsfeest.    Imbolc wordt traditioneel gevierd vanaf de vooravond van 1 februari en was gewijd aan de lichtgodin Brigit. Brigit is een vuurgodin, vruchtbaarheidsgodin en de godin van de inspiratie /poëzie. In de Brigittatempel van Kildare werd een 'eeuwig' vuur ter ere van haar brandende gehouden door negentien maagdelijke priesteressen.

Brigit is later 'opgenomen' in het christelijke geloof (als vroedvrouw van Maria of in andere verhalen als dochter van een druïde en zich door Saint-Patrick liet bekeren). We vieren deze dagen de terugkeer van de zon, het lengen van de dagen. De maan staat deze dagen tussen de aarde en de zon. Hadden we tussen 19 december en 23 december nog maar 7 uur en 41 minuten licht, nu zitten we alweer op 9 uur en 5 minuten licht. De dagen zijn alweer bijna 1,5 uur langer dan rond kerst. Maar imbolc is meer dan het terugkeren van het licht. Het gaat terug naar het ploeg-, zaai- en reinigingsfeest van de Kelten.

Laten de pannenkoeken je smaken!

[fionainfrankrijk]

CdC

Laat ik wat vertellen over ons dorp; Cause-de-Clerans genaamd, en afgekort noem ik het; CdC.

Dit dorp, gelegen wat land in waarts als je de slingerende rivier de Dordogne volgt, heeft een compleet eigen identiteit. Onder de dorp bewoners tref je een hechte en gemêleerde gemeenschap aan. Men wil hier graag wonen en begrijpelijk. De tijd lijkt te hebben stilgestaan. Als je CdC binnen rijdt is de eerste aanblik het schattige pigeonnaire en daarna zie je de machtige toren in ruïne van het kasteel genaamd de Don Jon, daterend uit de 11e of 12e eeuw. Je adem stokt even.

De zacht gele stenen van de huizen die om het kasteel in een cirkel zijn gerangschikt zijn authentiek en je ziet dat hoewel alles oud is, er met zorg wordt omgegaan met de omgeving. De meeste huisjes met de gekleurde luiken en hun bijbehorende tuinen liggen er goed bij. En nu in het voorjaar met alles in bloei is het er prachtig. De wilde sleutelbloemen bloeien blauw en zachtgeel evenals het wit en roze van de bloesembomen en het flamboyante geel van de forsythia.

In mijn fantasie bedenk ik wie waar heeft gewoond, rekening houdend met de ambachten uit de middeleeuwen. Want uit die tijd stamt het kasteel. Ik heb me laten vertellen dat het een Angel Saksische toren was, bedoelt om het gebied van indringers te beschermen. Laag gelegen, waar we wonen, was er water om de burcht, waar de ambachtslieden handig gebruik van maakten.

Wij wonen in Clerans in het dal, wat hoger gelegen ligt Cause en we vallen samen onder de gemeente ‘LaLinde’. De namen vallen als liefdesliedjes uit de mond. De burgemeester heeft ook een hoveniers bedrijf samen met 1 van z’n zonen en dat kun je zien.

Ons huis huisveste de voormalige smederij van het dorp en ik stel me voor dat in de andere huizen de bakker, de vroedvrouw enz. woonden. Ik weet dat er in het huisje bij ons op de hoek een bar was, en op de voorkant van het huis is de naam van de bar ‘Chez Ve Ve’ nog te zien. Tegenover ons huis is l’avoir. Dit een een water basin gevoed met natuurlijk bronwater waar de dorpelingen hun was deden. Nu heeft Biba er een privé badje aan en zo te zien vind ze t water erg lekker!

Wat niemand weet is waarom het kasteel in verval is geraakt. Wat wel bekend is, is dat men de stenen van het kasteel op een gegeven moment gebruikten om de eigen huizen te verfraaien. Er woont nog wel iemand. De man schijnt het van binnen erg mooi te hebben opgeknapt misschien ook wel omdat het zijn beroep is. Hij heeft ook het nabije chateau les Merles, ingericht. Maar hij schijnt een ongelukkige en eenzame Nederlander te zijn die z’n kasteel onlangs naar het gerucht gaat, verkocht heeft aan een vermogend Amerikaans stel. We gaan het meemaken.

Dit is dan alvast de korte inkijk in ons nieuwe leven. Het tempo, sfeer en omgeving bevalt enorm en ik ben een gelukkig mens. Ik ga mooie wandelingen ontdekken waar velden met wilde orchideeën te zien zijn. Ik onthaast en kijk uit naar de Paasdagen in ons dorp CdC, in ons eigen huis. En ik denk nog maar even niet aan terug naar Nederland gaan!

Impressies uit CdC met de diva van CdC te zien in de laatste foto

[neske-de-wijzervrouw]

Vroedvrouwen hebben verdriet

[missmamamie]

...heeft last van stress-incontinentie.

Stress-incontinentie, het  is een lang, geleerd en chique woord dat eigenlijk niks met stress te maken heeft, maar zoveel wil zeggen als MissMammaMie doet het in haar broek. Punt!

Ergens, along the way, hebben mijn bekkenbodemspieren het gewoon opgegeven bij lachen, onverwacht niezen of hoesten is het zover, natte broek …en dan spreek ik nog niet over op- en neerspringen.

Dus word er een ingreep gepland…

De dril ken ik ondertussen al: nagellak removen, trouwring van de vinger wringen met voldoende Dreft, en grondig ontharen waar nodig... overal dus, een hele klus en zo naakt voelde ik me in tijden niet meer.

Zak klaar maken, niks proberen vergeten, een pyjama per verblijfdag, dikke kousen tegen de koude voeten, proper ondergoed, eigenlijk boxers van Manlief want die spannen minder na een ingreep, nieuwe tandenborstel, tandpasta, haarborstel, handdoek, washandjes, douchegel, dagcrème, nagellak, lippenstift om terug wat kleur te brengen na de ingreep, een boek of ander entertainment, om ons de komende dagen te vermaken.

Ik begin zo stilletjes aan een klein hartje te krijgen…

De balans opstellen van mijn leven tot nu toe en niet proberen denken aan, niet meer wakker worden, maar er toch duidelijk mijn standpunt over meedelen aan Manlief. For the record: bij hersendood stekker er uit en bruikbare organen doneren, bij coma niet langer dan een maand. Wat enerzijds heel weinig lijkt, maar anders zijt al veel te lang. Extra opdracht door gaan met zijn leven! Zeggen hoe graag je hem wel ziet, duizend keer, veel kleine aanrakingen gedurende de dag, zachte intense kussen. ‘s Avonds iets leuk doen met de kinders. Ze kiezen deze keer voor gezellig in de zetel naar een film kijken, Coco van Pixar. Even slikken en daarna afscheid nemen door extra lang te knuffelen in hun bed. Zelfs de oudste heeft graag dat ik nog even bij hem in bed kruip. Me sterk proberen houden met een brok in de keel. Fluisteren…ik hou van jou… Dankbaar zijn… Niet of heel weinig slapen om dan voor iedereen opstaat te vertrekken naar het ziekenhuis…

Operatie 5.

Inchecken, witte jurk aan, baxter plaatsen en dan wachten, klaar om mezelf uit handen te geven…

Ik hoop echt wel dat het de laatste keer is… Negen maand zwanger en dan negen maand ontzwangeren, ik hoor het mijn vroedvrouw nog zeggen, maar de klachten bleven aanhouden…

Trainen, trainen en nog eens trainen van die bekkenbodemspieren,… Want het is echt niet oké, als je steeds na een halfuurtje rechtstaan het gevoel hebt de hoofdact van Jim Rose Circus te zijn, The Amazing Mister Lifto,… Of na het afwassen, vreest een nieuwe baby op de keukenvloer terug te vinden, want het is alsof daar nog steeds iets zit dat eruit wil. Rond lopen als een chimpansee, die zonder gêne haar poot tussen de benen houdt om de druk te verlichten…

Wist ik veel dat in verticale stand al mijn bloed in een minimum van tijd van mijn hoofd naar mijn vagina stroomde, een beetje zoals bij de man in opwinding, maar voor mij was er weinig opwinding aan. Het deed gewoon pijn… dus stap per stap alle oorzaken van dit mogelijk ongemak aanpakken was de boodschap.

Ik zou het jullie allemaal van a tot z kunnen en willen uitleggen, maar ga jullie dat besparen enkel dit misschien: bekkenbodemspieren - uitwendige vaginale spataders - volledige verdoving -  sporthart – inwendige vaginale spataders - plaatselijke verdoving – varices – venen – emboliseren – blaasverzakking - hopelijk end of story.

Ondertussen hebben al meer specialisten the show down there gezien, dan naar mijn gezicht gekeken. Daar mag wel eens verandering in komen, niet dat ik iets aan mijn gezicht ga laten verbouwen, maar heb ondertussen gemerkt dat dokters vaak praten tegen het lichaamsdeel waarin ze gespecialiseerd zijn en niet tegen het omhulsel, dat er rondhangt. Ik dus.

Het einde is in zicht en volgende week wordt de Oudste 12.

De verdoving komt, het plafond draait en ik weet van niks meer…operatie geslaagd hoor ik bij bewustzijn komende… Ben oui, c’est fini! Plus jamais madame Pipi! Maar dan komt het, het komt niet, er komt geen drup meer uit en iedere keer als ik de drang voel, gaat het door mijn hoofd: to pee or not to pee that’s the f***ing question. Zolang ik niet kan plassen, mag ik normalitair niet naar huis. De druk bouwt op en wordt erger, maar de plas blijft uit. Zelfs na een week is er nog weinig verandering.. Alle het-komt-wel-goeds en courages zijn hartelijk welkom, bemoedigend en hartverwarmend, maar ergens diep van binnen wil ik gewoon kunnen pissen! Op een punt denk ik zelfs dat ik de vertrouwde natte broek begin te missen of beter begin te verkiezen boven dit.

De Compact Eve is ondertussen mijn beste vriendin geworden. Ze mag overal mee, maar het liefst blijf ik gewoon thuis bij mijn vertrouwde wc. Eve is een sonde, die past in elke handtas en met haar zacht lichtblauw omhulsel ziet ze eruit als en lippenstift, maar dan wel voor een ander soort lippen. Gelukkig dat designers af en toe ook over zulke zaken hun mooie hoofden breken. Het brengt steeds een glimlach op mijn gezicht als ik Eve boven haal, wat een mooi design voor zo een triviaal ding, fantastisch! Stel je eens voor dat ik  elke keer een ongelofelijk aftapkraan  met tuinslang moet aansluiten die van de zetel tot in het toilet loopt. Zo eentje met een kraantje erop dat je om de zoveel tijd moet open draaien. Ik weet het, soms slaat mijn fantasie compleet op hol, maar opdagen dat je leven bepaald wordt door je blaas, kan je echt niet anders dan je focussen op die ballon daar beneden.

Een warm bad kan gelukkig voor even soelaas bieden, want als de druk die zich binnenin heeft opgebouwd even groot wordt als de druk van buitenaf wordt de druk gewoon opgegeven en gaat de poort open.  As simple as that, pure fysica.

Zoals deze wetenschappelijke proefondervinderlijkheid, besef ik nu ten volle, ook al blijf ik een groot voorstander van natuurlijke bevallen, en heeft de natuur meestal alles mooi geregeld, een vrouwtje van 50 kilo is echt niet geschikt om er twee sterrenkijkers en een baby van 4,260kg uit te persen, echt niet.

Achteraf, denk ik, misschien had Britney Spears dan toch ergens een punt met to keep her virgin pussy…

Maar Thank God voor mijn fantastische hospitalisatieverzekering.

It’s been a journey, that is not completly completed yet, but i”m hopefull and learned a lot about my female South and the things we, women, never talk about., there are things we, women,  never say, even if we chat all day.

 Yours truly,

MissMamaMie

[kronieken]

Griffels en krakstenen Toen, 40 à 50 jaar geleden (in de jaren 30-40), een blijde gebeurtenis zich aankondigde stak de toekomstige moeder al vroeg haar licht op bij een plaatselijke vroedvrouw.

[dv-vilt]

nadien

de tijd kwam te laat en razernij aarzelt niet. volkswoede is geen vergissing (tussen de haakjes van eeuwen).

geen oorbel glinstert aan haar lel maar overheidszegels, gekarteld met leegte, waanzin en kwaad.

de meid met het zwaard, waardige draagster van het mooiste gewaad. de karig beschaarde, zo hard anti anti-verwekking, zo oude oude vroedvrouw van opstand.

geen woord kan beschermen, schuld…

[cindy-vandervelpen]

Week van de borstvoeding

Met deze post wil ik even ingaan op een actueel thema: de week van de borstvoeding.

Hoewel ik mijn kids doodgraag zie, kon ik mezelf vroeger niet omschrijven als de borstvoedende mama. Ik had / heb gigantisch veel respect voor alle mama's die borstvoeding geven en daardoor altijd opstaan, knap! Ik wil met deze post dus ook geen discussoe starten. Waarom gewoon niet lief zijn voor elkaar en elkaar complimenteren.

Bij nummer 3 voelde ik me zekerder als mama: ik moest en zou BV proberen. Ik zeg wel: proberen. Als het niet zou lukken, zou ik stoppen en overschakelen op flesjes. It's that simple 🤷🏻‍♀️. Toen had ik wel mijn perfectionistische zelve niet meegeteld...

Eens bevallen, mocht ik Emilia direct aanleggen. Wat een fantastisch gevoel! Ik begreep nu waarom mama's dit zo fantastisch vonden! De eerste twee nachten huilde dochterlief continu. Ze was gefrustreerd, wou niet drinken... Tot de nachtverpleegster haar even meenam want... rust is nodig voor een goede BV. Op dag 3 stelden de verpleegsters voor te kolven. Ze dachten dat Emilia onvoldoende zuigreflex had en dat kolven alles wel zou in orde brengen. Zo gezegd, zo gedaan. We moesten haar ook melk bijgeven omdat ik onvoldoende melk had, maar dat ging wel nog beteren.

Thuisgekomen met een slecht kolfapparaat, een hele nacht gesukkeld en bijna geen melk meer. Toen kwam mijn lieve vroedvrouw en lactatiedeskundige. We hebben samen alles besproken. Ik kocht een eigen kolftoestel, probeerde aan te leggen, dronk liters water en immens veel borstvoedingsthee. De tijd verstreek en ik moest meer en meer poedermelk bijgeven want ja... ons madammeke is een vreetzakje 🙈. Tranen met tuiten huilde ik als ik weer veel te weinig had gekolfd. Dan maar klusterkolven geprobeerd. Dit hielp geen r**t. Volgens de vroedvrouw had ik de start gemist en na een paar weken zei ze: Cindy, het gaat niet meer op gang komen. Tranen met tuiten gehuild want ik kon mijn kind niet voeden. Uuuuuren heb ik het Internet afgezocht naar tips.

Ik heeb super lieve collega's die echte vriendinnen zijn geworden. Ook voor mij BVheldinnen. Ze zijn echt pro BV en na een bezoekje op school zeiden ze: Cindy, dit is niet BV geven, denk aan jezelf! Ik ging hieraan onderdoor. Alleen, thuis, met 3 kids, kolven en steeds te weinig. Ik belde onderweg naar huis de vroedvrouw en zei te stoppen. Groot gelijk zei ze. Het voelde aan als een opluchting, maar tot op de dag van vandaag doet het iets met me.

Soms zeggen mama's: als je wilt en hard genoeg probeert, lukt het wel. Wel, ik denk dat dit niet altijd het geval is. Begrijp me niet verkeerd: ik ben ervan overtuigd dat mama's met succesverhalen in bet begin bloed, zweet en tranen hebben gelaten om het te doen lukken. Niet alles gaat van een leien dakje.

Maar als eeen professionele lactatiedeskundige zegt dat het niet meer op gang komt omdat je de start hebt gemist, zal er wel iets van aan zijn.

Voor mij voelt het als een mislukking. Nog steeds. Het doet pijn. Welke moeder kan haar kind niet van eten voorzien? Rationalistisch gezien, besef ik dat dit niet mijn fout is. Maar mijn hart zegt iets anders. Ik voel me mislukt als mama.

Als ik de foto's zie van de week van de borstvoeding, krijg ik een wrang gevoel. Zooo blij dat die mama's hebben doorgezet en dat het hen gelukt is, maar tegelijk ook droevig.

Droevig omdat het me niet gelukt is, ik heb gefaald.

Neemt niet weg dat ik fier ben op alle mama's die volhouden en bij wie het uiteindelijk lukt. Heeeel knap van jullie.

Soms is gewoon niet alles wat het lijkt en lukt het écht niet.

Maar, mijn ❤ beseft dat we allen maar 1 ding willen: het beste voor ons kind. Zijn dat flesjes of BV, het maakt niet uit.

Aan alle mama's die ik ken: jullie doen het fantastisch!

[saskiaeigenwijsz]

21 Jaar geleden

21 jaar geleden was het vrijdag 21 februari. Ik was zwanger van Chanice en  zij was al bijna 2 weken te laat…… Eerder die week was ik bij de vroedvrouw geweest om me te laten toucheren. Dat betekend dat er een soort gel op de baarmoedermond werd gesmeerd die een opening van de baarmoeder zou kunnen forceren. Eigenlijk heeft sperma hetzelfde effect en had ik gewoon vaak seks kunnen hebben deze week, maar ik kan je vertellen, dat je daar geen zin meer in hebt als je zo ongeveer op springen staat en  al je hormonen door je lijf gieren.

21 jaar geleden zou ik dat nooit hebben toegegeven, maar mijn hormonen werkten over uren. Ze lieten zich op de gekste momenten gelden en ik heb gedrag vertoont dat ik onmogelijk met jullie kan delen op een openbaar medium als dit. Maar 1 van de rariteiten kan ik wel met jullie delen; ik was verslaafd aan schoonmaken. Mijn huis was nog nooit zo schoon als in de tijd dat ik zwanger was, sterker nog het hele pand was nog nooit zo schoon. Wat mij dreef was voornamelijk de lucht van het schoonmaakmiddel. destijds was dat Andy in de groene fles. Ik vond het zo lekker dat ik visioenen had dat ik een zwembad vol met Andy zou zwemmen en dat ik zelfs op kon drinken, zodat ik doordrenkt zou kunnen zijn met het middel. Zo fijn vond ik het. Ik wilde wel dag en nacht schoonmaken. Dat laatste kon natuurlijk niet, dus stond er een schoteltje met Andy naast mijn bed, zodat ik wel omgeven was van de geur.  Het is maar goed dat ik nooit geëxperimenteerd heb met drugs, want dit gedrag  voorspeld al dat dat helemaal mis zou zijn gegaan. ( haha)    Als mij huis schoon was begon ik gewoon aan de openbare ruimtes in mijn pand waar ik woonde; de galerij, de brand trap, de lift de entree. Alles was pik en span en rook heerlijk fris naar de Andy. De buren vonden het in het begin wel grappig, maar na een tijdje begonnen ze zich wel zorgen te maken en vroegen mij elke dag of de weeën al begonnen waren. Maar deze baby had besloten dat zij het wel fijn vond in mijn buik, dus die weeën bleven uit. Ik kon gel en sperma laten smeren wat ik wilde. Ik liep heel veel, omdat Newton dan wellicht een handje kon helpen, maar nee hoor, deze dame wist wat zij wilde, zij bleef zitten waar zij zat en kwam pas toen  het haar uitkwam.

21 jaar geleden kwam ik uit mijn bed en ging naar de wc, daar kwam er een slijmerige bal van een witte substantie naar buiten. Bij het afvegen viel het op mijn hand ( sorry heren, maar dit is belangrijk) Ik keek ernaar en sprong een gat in de lucht. ik ben met mijn broek nog op mijn knieën naar Jorge toe gerend en riep: “Kijk!!   Een Slijmprop!!”   Jorge keek met een groenige gloed op zijn gezicht naar het smerige goedje en vroeg: “Gatver Sas, waarom laat je me dit zien, ik moet nog ontbijten.”   Wát een sukkel. Ik zag hem denken: houden deze rare hormoonfratsen ooit nog op?  Jorge dit is DE slijmprop, het begin van de bevalling, het gaat beginnen`!!  Toen ik dat zei, vond hij het iets minder erg dat hij de slijmerige substantie op nuchtere maag onder zijn neus had gekregen. Met een vage glimlach vroeg hij: “ okay fijn Sas, maar mag  dat nu dan weg?”   Ik gooide het weg en  ging zingend douchen en sprong een gat in de lucht bij de eerste wee. Ik belde de verloskundige dat ze meteen moest komen. Zij vroeg hoeveel weeën ik had en hoeveel tijd er tussen zat. Toen ik vertelde dat er ongeveer 25 minuten tussen zat, raadde ze me aan om te gaan wandelen en terug te bellen als er 5 minuten tussen zat. Ik ben met Jorge een boodschap gaan doen, hij moest ergens heen met de auto. Die positie was niet heel fijn en ik voelde ieder steentje op de weg, maar de Weeën kwamen met grote tussenposes.   Dus bij terugkomst zijn we over de markt gaan wandelen ( we woonden bij de Albert Cuyp) en door het Sarphatipark, maar na 14.00 heb ik geen wee meer gehad, dus 1600 uur belde ik de vroedvrouw. Zij zei dat het slechts een begin was, ik was volgens haar aan het “rommelen” en het zou zomaar nog 1 of 2 dagen kunnen duren.” IK WAS PISSED!! hoezo was ik aan het “rommelen”  ik zou haar met plezier laten zien wat ik van haar “gerommel” vond. Onprofessioneel!!  Nou wat zij er ook van vond, ik ging bevallen, VANDAAG!!   Mitch was ondertussen uit school gekomen en vroeg of de baby er al was. NEE, die was er nog niet!!  Pffff    Jorge stelde voor dat hij met Mitch even langs oma zouden gaan en dat ze op de terugweg eten mee zouden nemen.  Ik ontplofte zo ongeveer; laten jullie mij Alléén in deze toestand?!?!?! wat HARTELOOS. Wij woonden in een bovenwoning met 2 verdiepingen. de slaap verdieping was beneden en de woon verdieping boven. Ik pakte mijn dweil en emmer te voorschijn en een fles Andy!! Ik ging dweilen, dat was hoog tijd in dit godsgruwelijk vieze huis. En Owwe als iemand het huis verliet, dus Jorge heeft Mitch in Bescherming mee naar de beneden verdieping meegenomen om daar TV te kijken samen.  

21 jaar geleden rond de klok van 16.30  was ik buiten mijzelf. Ik sopte de keuken de wc de woonkamer het balkon en alles wat ik tegen kwam inmijn huis alsof mijn leven er van af hing. Toen ik boven klaar was ging ik gewapend met Emmer dweil en een nieuwe fles Andy naar beneden; daar zou ik de badkamer en de slaapkamers wel eens goed onderhanden nemen en Owee, als de jongens mij in de weg liepen, dan zou ik ze wel eens even vertellen hoe het leven in elkaar zat! Há!         De heren waren echter niet van plan om op wat voor manier ook maar contact met mij te maken, ze maakten niet eens oogcontact en gingen naar boven. Ik hoorde Jorge nog zeggen; Kijk haar maar niet aan Mitch.   Toen ik klaar was en er letterlijk niets meer te soppen viel, ging ik naar boven om erachter te komen dat ze gewoon weg waren gegaan. Er lag een briefje op het aanrecht: we zijn even eten halen, zo terug, kus.       Kus???? Wat voor KUS??? Ze hadden mij gewoon aan mijn lot over gelaten, helemaal alleen in deze toestand. Je moet weten dat dit het Pre-mobiele tijdperk was, dus ik kon ze ook niet bellen om te vragen waar ze waren. 

21 jaar geleden om deze tijd (17.20) plofte ik moedeloos op de bank en begon tegen mijn buik te praten. Ik wist toen nog niet of ze een meisje of een jongen was; ik vroeg waarom de baby nou gewoon niet naar buiten kwam het was toch wel genoeg geweest nu? na 41,5 weken migraine, soep,gekke kwaaltjes, zoute haring, fruit en schoonmaak woede was het toch wel genoeg? ik heb geen dropje of chocolaatje gegeten al  die tijd omdat ‘de baby’ dat niet lustte,.. eens was het toch gewoon genoeg??

21 jaar geleden lag mijn toen 86 jarige oma inzet ziekenhuis omdat zij een week later een hart operatie moest ondergaan. Mijn oma woonde in Twente. Mijn moeder zou haar de volgende dag gaan bezoeken en daar tot zondag blijven. Ik was het zat. Ik dacht als je dan toch niet komt, dan ga ik gewoon mijn oma opzoeken en haar opvrolijken en moed in praten. Ik belde mijn moeder op en vertelde haar dat ik de volgende dag  met haar mee ging naar oma. Mijn moeder vond dat geen goed idee: Nee Sas dat kan niet, want je bent je slijmprop al kwijt, Wat als je opeens in Hengelo moet bevallen? Ik zag het punt niet: ze hebben daar toch ook ziekenhuizen? en dan zou deze baby net als mij ook in Twente geboren zijn, grappig toch?   Nou mijn moeder vond het helemaal niet grappig, want volgens haar kon ik ook onderweg bevallen langs de snelweg en dat zag ze helemaal niet zitten.  Ik was niet voor rede vatbaar: ik zei. ik heb mijn kraamtas al klaar ik ga morgen met je mee. Ik laat me door Jorge naar Diemen brengen en beëindigde daarmee het gesprek. 

21 jaar geleden kwamen Jorge en Mitch thuis met een maaltijd mix van Mac Donald en Surinaams en voor mij een Chinese Tomaten soep, één vakmijn andere zwangerschapverslavingen. vastberaden als ik was vertelde ik wat ik de volgende dag ging doen. Mitch vroeg nog of dat niet gevaarlijk zou zijn. Ik stelde hem gerust m dat dat niet zo was.

Ik zag heus wel dat Jorge hem een blik toewierp alsof ik niet goed bij mijn hoofd was en dat hij mij niet serieus moest nemen. Ik liet ze in de waan en ben van mijn soep gaan genieten. Voor ik ging slapen heb ik nog even de keuken gedaan en de ramen gelapt aan de buitenkant en ben met mijn reisplannen gaan slapen.

21 jaar geleden om 4 uur in de ochtend braken mijn vliezen, ik maakte Jorge wakker, hij haalde een vuilniszak waar ik op kon zitten om te ontdekken of er witte vlokken in het vocht zaten, of dat ik gewoon incontinent was geworden. Dat bleek gelukkig niet zo te zijn. We hebben toen nog ruim een uur gezellig kletsend in bed gelegen voordat we iedereen gingen bellen en Mitch wakker hebben gemaakt.  Ik zal jullie in een volgend verhaal nog wel eens vertellen wat er daarna allemaal gebeurde. Ik ga nu koken voor Jorge en het kind dat er toen niet uit wilde. Mitch is ondertussen naar Canada verhuisd, dus die eet vandaag niet mee.

[iemandzoalsik]

Omgekeerd - door Conny

Ter afwisseling van het vrijwilligerswerken achter mijn pc kijk ik momenteel naar de BBC-serie Cal the midwife. De serie geeft een prachtig tijdsbeeld van de vroedvrouw combi wijkverpleegkundige in een volkswijk van Londen in de jaren 60. Ongeveer 25 jaar later liep ik stage als wijkverpleegkundige in opleiding in een volksbuurt van Rotterdam en ik herken veel uit de serie. Weliswaar was in mijn tijd de armoe en het kindertal minder, toch bleef het werk van de wijkverpleegkundige zeer afwisselend, interessant, noodzakelijk en uitdagend. Mijn stagewijk had de sjieke naam ‘Charlois’ dat echter uitgesproken werd als ‘saarloos’. Ook ik was een bleu jong meisje als de hoofdpersoon en stond evenzo versteld van wat ik, vaak driehoog-achter, aantrof. 

Nu is mijn situatie geheel omgekeerd, ik ben zelf de patiënt en word tweemaal per week geholpen door verpleegkundigen. Niet driehoog-achter maar in een riant volledig aangepast huis, met tal van vervoersvoorzieningen, geen fietsende wijkverpleegkundigen van een Kruisorganisatie die hun ochtendroute van acht tot twaalf patiënten af moeten hebben voor het consultatiebureau in de middag maar ZZP’ers die zich voor minimaal 1,5 of 2 uur laten inhuren. Wat is het fijn dat ik toen geen patiënt was maar nu. Maar wat missen de ZZP’ers van nu veel!

[tobiasinadoptieland]

Exact een jaar geleden ... (Deel 3)

Exact een jaar geleden … (Deel 3)

Eindelijk alleen met onze kleine meid.

Zoals ik vorig bericht al aangaf, hadden we nog niet dat “instant vadergevoel”, maar we werden wel overmand door een verantwoordelijkheidsgevoel voor dat kleine wezentje. Anneleen, een goede vriendin en vroedvrouw, gaf ons de gouden tip om zoveel mogelijk huid-op-huid contact te hebben met Mirthe. We namen dat advies ter harte en daar gingen de t-shirts en…