#voorstellingen

[haarlemupdates]

Op 28 en 29 september 2024 presenteert Dansgroep Haarlem meerdere voorstellingen in Rosenstock-Huessy Huis. Een avond of middag vol dans waarin de rauwe energie van het leven tot uiting komt. Dansgroep Haarlem presenteert met ‘Wild & more’ een dynamisch dansprogramma waarin drie unieke choreografieën elkaar afwisselen. Van het meeslepende ‘Wild’ tot twee intrigerende voorstellingen die creativiteit en de kracht van beweging laten zien, word je meegenomen in een reis naar het ongetemde. Info Zaterdag 28 september 2024, 19:30 uur Zondag 29 september 2024, 15:00 uur en 19:30 uur Locatie: Rosenstock-Huessy huis, Hagestraat 10, Haarlem Tickets: normaal € 15,- / tot 30 jaar € 11,-

[jurjenkvanderhoek]

HUT IN HET BOS ALS WIJKPLAATS IN DE NATUUR

Een wondere wereld is het, die ik binnenga in Museum Galerie Heerenveen, op dit moment. Een mysterieus bos betreed ik, een magisch woud. Maar is het wel een boomgaard dat ik zie, een veld met oprijzend gewas. Ik kijk in de donkerte van de duisternis, de nachtelijke uren waarin de betovering van het onzichtbare op een hoogtepunt is. Want er is niets te zien achter de stakerige boomstammen, zo zolang het niet wordt aangelicht. Zo zolang er geen lichtpunt is die de omgeving waarneembaar maakt. Rob Regeer ontsteekt daarom een licht op dat schijnt vanuit een verborgen bron in zijn donkere werken. Is dit het heldere licht van een volle maan of de jager met zaklamp op zoek naar een prooi, jongelui die gedropt zijn en verbeten een uitweg zoeken. Het geeft althans een onwerkelijke sfeer, zet een surrealistische werkelijkheid.

In dat decor spelen oranje stippen een bijrol waar een eenzaam huis de dubieuze hoofdrol krijgt toegeschreven. Die oplichtende punten lijken vuurvliegjes, die het licht van de dag aten om het uit te spuwen in de nacht. Het daglicht klinkt zo door in de nachtelijke duisternis. Yin en yang. Maar het blijken geen puntjes te zijn, maar putjes in de compositie. Wie het werk tot op armlengte nadert ontdekt dat de schildering eigenlijk een reliëf is. De materie ligt dik op het doek. De stammen verheffen zich waarin de putjes verf zich verlagen. De vuurvliegjes blijken kleine klankschalen. Het licht echoot zo geluidloos door het bomenbos.

Die hoogdruk in de verflaag geeft de sfeer een werkelijk voelbare diepte. Het is geen geschilderd perspectief, maar een opgelegde tastbare derde dimensie. Regeer laat overigens geen vergezicht zien, de omgeving is plat tweedimensionaal weergegeven. Er is geen doorkijk naar een einder. Maar door te werken in beeldverhoging en met zichtverlaging wordt een natuurlijke ruimte gecreëerd. Een vierde dimensie is gemaakt door kleurspeling en lichtverhouding. In deze ruimte komt alles samen, voert het gevoel de boventoon. Is de werkelijkheid abstract, versimpeld de realiteit. In de derde worden vragen gesteld die in de vierde dimensie lijken beantwoord.

Regeer maakt niet zomaar ondefinieerbare platen van de realiteit. De kunstenaar wil mijn verbeelding prikkelen door ongerijmde voorstellingen te maken. Mij op een verkeerd been zetten zodat ik ga nadenken over wat ik zie. Mij ga bezinnen op de actualiteit. Maar eerlijk gezegd zie ik het wereldnieuws en de huidige problemen in het ecosysteem niet terug in zijn betrekkelijke schoonheid. De hut in het bos schept vooral een unheimisch gevoel, maar misschien is dat juist ook wel het moment van bezinnen. Nadenken over hoe leeg en onwerkelijk de werkelijkheid straks zal zijn, wanneer wij niets doen aan de afbraak van de natuur door ons toedoen. Want het bos van Regeer is ontbladerd, zelfs kijk ik wel dwars door stammen heen. De afbraak heeft hij in zijn schilderijen ingezet. En daarin huist de mens in  een gezellig aangelichte sfeer in een huisje midden in het bos. Als een Bijbelse Noach, van God verlaten maar toch zo dicht bij het antwoord op de vraag.

Regeer verheerlijkt deze verlatenheid door de intieme toevlucht, het huiselijke asiel, meermalen in 24-delig tableau te plaatsen. Voortdurend hetzelfde huis van onder gezien, in een gewijzigde kleurstelling en een helder tot duister licht. De aldoor veranderende weersomstandigheid ter plaatse. Een eenvoudige opzet die zich telkens herhaalt, een weerklinkende sfeer. Diezelfde optrek komt terug in andere hoedanigheid met een meer uitgewerkte omgeving. Maar aldoor blijft het vreemde en vage gevoel. Het is wel een wijkplaats, maar je weet niet wat je kunt verwachten van de inhoud. Wat daarbinnen achter dat verlichte venster zich afspeelt blijft de vraag. Zo stelt Regeer in zijn werk vragen die onbeantwoord blijven. De oplossing moet ik zelf aangeven. Zo zoals dat meestal werkt in en door een kunstwerk. De beschouwer geeft bescheid.

Een apart onderdeel in deze opstelling bij Museum Galerie Heerenveen is het plateau met ruimtelijke bouwwerken in MDF. Op klein formaat zijn deze huizen modellen van hutten en kappellen. Onderkomens belangrijk in de omgeving van Kellerjoch in Oostenrijk. Voor Regeer ter inspiratie een geliefde plek. In de bergen en door de bossen. Om de sfeer raak te treffen was het voor hem niet genoeg enkel de omgeving weer te geven op het geschilderde vlak, maar wilde hij ook de ruimte in. Daarvan is het dorp de weerslag. Zijn dorp, het Regeer. Aldus wordt de bezoeker van deze kunstruimte de wereld van Rob Regeer in getrokken. Ervaart de schoonheid die niet schijnt te kloppen. De verbeelding krijgt er de ruimte zich te uiten. Het werk ontroerd op een onbestemde manier. Het past esthetisch juist, maar achter die luister klinkt een duister geluid. Het gebeelde mysterie is onheilspellend.

Expositie “Into the Woods”. Schilderijen en ruimtelijk werk van Rob Regeer bij Museum Galerie Heerenveen (MUGA), Minckelersstraat 11 in Heerenveen. 24 maart tot en met 5 mei 2024.

[the-new-royalty-world-me]

Review : Nassau en Oranje in gebrandschilderd glas 1503-2005

In de loop van de eeuwen zijn talloze gebrandschilderde glas-in-loodramen gemaakt met voorstellingen die verwijzen naar het Huis Oranje-Nassau. Ze zijn door heel Nederland te vinden, enkele zelfs in het buitenland. Vroeger traden de prinsen van Oranje vaak op als schenkers. In de negentiende eeuw veranderde dat en waren het vooral privé-initiatieven. Aanleidingen waren belangrijke gebeurtenissen…

[joostjongepier]

Wat?   Ringwood, a Brocklesby Foxhound (1792) door George Stubbs, A Dog lying on a Ledge (midden 17e eeuw) door onbekende kunstenaar, Laying down the Law or Trial by Jury (ca. 1840) door Edwin Landseer, Dog of the Havana Breed (1768) door Jean-Jacqes Bachelier, Portrait of Fanny, a favourite dog (1822) door James Ward, Hector, Nero, and Dash with the Parrot, Lory (1838) door Edwin Landseer, Podge (1850) door Koningin Victoria, Head of a Dachshund (1840) door Prins Albert, Pluto (1988) en Pluto’s grave (2003) door Lucian Freud en Dog Painting 30 (1995) door David Hockney

Waar?   Tentoonstelling Faithful and Fearless – Portraits of Dogs in de Walllace Collection, Londen

Wanneer?   8 augustus 2023

Vandaag bezoek ik een portrettententoonstelling in de Wallace Collection. Het is niet de eerste keer dat ik een expositie met portretten bezoek, maar deze keer is tóch anders: dit zijn namelijk allemaal portretten van honden.

Het schilderen van hondenportretten werd in Groot-Brittannië populair in de achttiende eeuw. Aristocraten kregen door de jacht een nauwe band met hun honden en ze waren rijk genoeg om hun viervoeters op canvas te laten vereeuwigen. De grootmeester op dit gebied was George Stubbs. Het Mauritshuis wijdde in 2020 een tentoonstelling aan de paardenportretten van deze schilder. Stubbs bestudeerde de anatomie van de door hem geschilderde dieren nauwkeurig en gaf hen weer met individuele kenmerken. Er zijn van deze kunstenaar vijftien hondenportretten bekend. Ringwood was een Brocklesby Foxhound in bezit van de eerste Baron Yarborough. Het was een top fokhond. Het gewas rechts is vingerhoedskruid. De Engelse naam Foxhood verwijst naar de naam van het ras.

Niet alleen aristocratische honden werden vereeuwigd. A Dog lying on a Ledge is een anoniem werk uit het midden van de zeventiende eeuw. Het toont een doodgewone straathond, maar wel uitstekend geschilderd. De belichting laat het dier prachtig uitkomen tegen de donkere achtergrond.

In de negentiende eeuw schilderde Edwin Landseer allegorische voorstellingen van honden. Een fraai voorbeeld is Laying down the Law or Trial by Jury. Een poedel als rechter spot met de pruiken en gewaden die rechters droegen. Het schilderij is een satire op de ouderwetse juridische procedures in de negentiende eeuw.

Ook van schoothondjes werden schilderijen vervaardigd, Zoals Bachelier’s Dog of the Havana Breed. Het beestje vertoont antropomorfe trekken. Hij kijkt schuldig uit zijn ogen, wetend dat hij ondeugend is geweest.

Bij de schoothondjes kom ik ook een bekende tegen. Afgelopen zondag was ik in Soane’s Museum en zag daar een portret van zijn vrouw Eliza met een hondje op haar schoot. Van datzelfde hondje, Fanny, hangt hier een portret door James Ward. Toen Eliza was overleden ontstond er een sterke band tussen Soane  en Fanny. Na haar dood bouwde hij een grafmonument voor haar en gaf de schilder Ward opdracht tot het maken van dit portret.

De band van het Britse koninklijk huis met honden is bekend. Vooral koningin Victoria was een fervent hondenliefhebster. De schilder Edwin Landseer, met wie zij een uitstekende relatie had, schilderde haar favoriete huisdieren: Dash, Hector en Nero samen met de papegaai Lory. Victoria en Albert waren zelf ook actief als kunstenaar en maakten waterverfschilderijen en etsen van hun honden, zoals Podge (potlood en waterverf door Victoria) en Head of a Dachshund  (ets door Albert).

Lucien Freud schilderde de geadopteerde hond Pluto meerdere keren en na diens dood schilderde hij zelfs zijn graf. En ook David Hockney schilderde zijn honden Stanley en Boodgie veelvuldig.

[jogjadays]

Het is maandag en ik ben ondertussen enigszins hersteld van wat ziek te zijn geweest. Sinds vrijdagnacht voelde ik me niet lekker en het weekend heb ik vervolgens alleen maar in bed gelegen. Ik weet niet of ik iets verkeerds gegeten had, misschien een zonnesteek of dat het zomaar gebeurde, maar ik ben blij dat het over is. Sam is inmiddels ook weer helemaal pijnvrij, dus wat dat betreft gaat het allemaal goed.

In de vorige week is Sam vooral bezig geweest wat dingen voor te bereiden voor wanneer de residency weer verder gaat. Sinds vrijdag is namelijk de Ramadan afgelopen en heeft het hele land vakantie. Deze week is Cemeti dan ook dicht en zijn de meeste mensen terug naar hun familie.

We probeerden overigens vrijdag het ochtendgebed nog te bezoeken, maar waren wat te laat. Hoewel het ochtendgebed op allerlei plekken plaatsvindt, gingen wij naar Alun-Alun Kidul. Dit is een groot plein/grasveld ten zuiden van het Kraton met twee oude Banyan-bomen. De bomen zouden beschermende krachten hebben tegen iedereen met onzuivere intenties.

Vaak wordt er ook een 'challenge' gehouden waarbij iemand geblinddoekt vanaf 50 meter tussen de twee bomen door moet lopen. Er zit ongeveer 25 meter tussen beide bomen, dus het zou moeten kunnen. Echter lukt het bijna niemand.

Dat konden we die vrijdag echter niet proberen, gezien het hele veld vol met mensen was. Het was gezellig met allerlei kraampjes aan de zijkant en alle mensen in hun beste kleding. Iedereen had iets van plastic bij zich om zo op het gras te kunnen zitten zonder vies te worden. Wij uiteraard niet, maar gelukkig dat wat mensen achter ons nog extra plastic over hadden voor ons.

Nadat het gebed was afgelopen liepen we nog een stukje richting het paleis zelf. Het gebied ten zuiden van het paleis is een soort mix van woningen, en stukjes plein waar publieke voorstellingen kunnen plaatsvinden.

De dag erna (op zaterdag) vond de 'Grebeg'-ceremonie plaats bij het paleis. Grebeg-ceremonies worden driemaal per jaar bij de Keratons in Yogyakarta, Surakarta en Cirebon gehouden, samenvallend met de Islamitische feestdagen. De ceremonies zelf zijn een mix van Javaanse, Islamitische en Animistische rituelen.

Sam ging er sowieso naar toe, maar ik bleef uiteindelijk thuis gezien ik niet lekker was. Onderdeel van de Grebeg was een parade. Na de parade konden mensen naar voren komen om een soort stok met snoep te grijpen uit een 'gunungan'. Deze grote pilon-vormige objecten representeren bergen waar het publiek vervolgens om mag 'strijden'.

Om de stok te pakken te krijgen was echter flink wat ellenboogwerk nodig. Maar het is Sam gelukt. En als het goed is brengt het geluk om er eentje te pakken.

[ilovetheater-nl]

100.000 KAARTEN VERKOCHT VOOR MALLE BABBE - DE ROB DE NIJS MUSICAL

Ruim drie maanden voor de première zijn er 100.000 kaarten verkocht voor de nieuwe Nederlandse musical over het leven van Rob de Nijs. Hoofdrolspeler René van Kooten nam de Diamanten VVTP-Award in ontvangst. Nog nooit eerder werd er voor een reizende voorstelling zo lang van tevoren dit aantal kaarten verkocht. Wegens de grote vraag is de tournee vorige maand verlengd met extra voorstellingen in…

[rotterdamvanalles]

Op de Coolsingel staan bezoekers in de rij voor de Cineac Beurs, 2 april 1956. 🆕️

Nadat het Cineac NRC theater was verwoest in het bombardement van 1940, werd deze bioscoop tijdelijk gehuisvest in het Beursgebouw, totdat Cineac NRC naar de overkant van de Coolsingel verhuisde in een nieuw pand naast De Bijenkorf. De bestaande exploitatie veranderde vervolgens in Cineac AD (Algemeen Dagblad). Daarmee waren er dus twee journaalbioscopen actief tegenover elkaar gelegen op de Coolsingel, ieder met de naam van een concurrerende Rotterdamse krant.

Het theater werd geëxploiteerd door de Cineac N.V., die diverse bioscopen uitbaatte in Rotterdam, Amsterdam en Den Haag, merendeels zogenaamde journaaltheaters. Dit waren bioscopen waar meestal doorlopende voorstellingen werden gegeven: bezoekers konden op ieder moment binnen lopen en zagen dan een programma met actualiteiten (filmjournaals), korte documentaires en tekenfilms. Cineac Beurs bood dergelijke doorlopende voorstellingen overdag, maar vertoonde 's avonds reguliere hoofdfilms, en het was een van de premièrebioscopen van de stad. Vanaf 1978 ging Tuschinski Theaters N.V. beide Cineacs uitbaten. In 1984 sloot het theater en werd het verbouwd tot winkelruimte.

De fotograaf is Cock Tholens en de foto komt uit het Stadsarchief Rotterdam. De informatie komt van Wikipedia.

[peecee-columns]

Nieuwe ervaringen, nieuwe verhalen, nieuwe kansen

‘Vrienden van me zeggen vaak dat ze alleen tijdens vakanties lezen; in de drukte van alledag vinden ze het makkelijker om de tv aan te zetten. Maar hoewel je bij die serie, in het theater of in de bioscoop met een personage mee kunt leven, word je er nooit meer dan toeschouwer…’, schreef auteur Gilles van der Loo in de boekenbijlage van De Volkskrant. Hij heeft gelijk, want wanneer je daarentegen een fictieboek leest, word je juist zélf aan het werk gezet. De schrijver heeft immers het voorwerk gedaan door woorden en zinnen in een dusdanige volgorde te zetten om zodoende je eigen voorstelling te mogen creëren bij het verhaal. Kortom: het script ligt vast, jij geeft er je eigen invulling aan.

Terwijl ik het artikel las en erover nadacht, moest ik ondertussen, met vooruitwerkende kracht, denken aan het nieuwe schooljaar. Ook dan worden er namelijk weer talloze verhalen, voorstellingen en ervaringen verteld, beleefd en opgedaan. Ondanks de wetenschap dat de vakantie een moment is van afschakelen, ontspannen en weer opladen, besloot ik toch de schoolmail te checken. Het script voor het nieuwe schooljaar, in de vorm van het lesrooster, verscheen op mijn beeldscherm. Voordat ik de laptop dichtklapte begon ik me een voorstelling te maken van wat er ging komen. Vooralsnog een onmogelijke taak.

De aanvang van een nieuw schooljaar is altijd weer een spannende tijd. Of het als docent nu je eerste, tiende of vijfentwintigste jaar voor de klas gaat worden. Ondanks het vastliggende script van het lesrooster - de kapstok waar het jaar aan wordt opgehangen en door wordt vormgegeven - ga je nieuwe uitdagingen, frisse avonturen en misschien nu nog onontdekte ontwikkelingen tegemoet. De ervaringen zullen medio juli 2025 weer eindeloos divers zijn en aan ieders persoonlijke non-fictieverhaal zal weer een hoofdstuk toegevoegd worden.

De leerlingen hebben inmiddels ook hun script voor het nieuwe jaar ontvangen. ‘Wie wordt jouw mentor?’ ‘Heb je ook meneer X voor geschiedenis?’ ‘Bij wie zit jij allemaal in de klas?’ ‘Heb je er al zin in?’ De gangen zullen weer volstromen, de klaslokalen zullen elk lesuur weer worden gevuld. Het rumoer is weer aanwezig in het gehele gebouw. Evenals de zorgen en de spanningen die sommige leerlingen ongetwijfeld, in hun soms veel te zware rugzak, zullen meenemen. Voor een aantal leerlingen zal een nieuw schooljaar niet enkel aanvoelen als het mogen ervaren van nieuwe kansen. Hun rugzak is namelijk vaak al vol, nog voordat de benodigde boeken en schriften erin zitten.

Het vieren van cognitieve successen kan alleen worden bereikt wanneer de leerlingen zich gezien en gesteund voelen, ze hun zorgen mogen delen en er op die manier ruimte is om zich te kunnen ontwikkelen. Schoolpedagoog en schrijfster Astrid Bakker schreef in haar boek Laagje voor laagje onder andere over haar leerling Guus. Doordat hij in zijn jonge leven al veel heeft meegemaakt, zit zijn hoofd vol met zorgen en verdriet. Om hem te laten zien dat hij er niet alleen voor staat, vult ze samen met hem een plastic tas met spullen en laat Guus voelen hoe zwaar de tas is. De inhoud staat symbool voor de zorgen en het verdriet van Guus. Wanneer ze hem vraagt om ieder een hengsel van de tas te dragen, voelt deze opeens een stuk minder zwaar. Guus snapt de vergelijking, het lucht hem op om te weten dat hij er niet alleen voor staat. Het script ligt ook voor Guus vast. Met passende hulp zal hij gaan proberen een positief verhaal van het nieuwe schooljaar te maken. Net als de bijna een miljoen andere middelbare scholieren in ons land.

[solarioose]

Overzicht voorstellingen

12/07/2024: Imagine: 100 years of International Surrealism Tentoonstelling rond moderne/hedendaagse kunst 19/05/2024: Vagabundus Dansvoorstelling 11/05/2024: Multiple Bad Things van Back to Back Theatre Theatervoorstelling

[johnooms]

Wat gebeurde er op 9 augustus? 1516 - JEROEN BOSCH (~66) OVERLEDEN. Ook Jheronimus Bosch of Hiëronymus Bosch genoemd, geboren als Jheronimus van Aken, was een Zuid-Nederlands kunstschilder behorend tot de Noordelijke renaissance. Hij ging de geschiedenis in als ‘den duvelmakere’ (de schepper van duivels) en als schilder van satirische voorstellingen, maar hij is vooral van betekenis als vernieuwer van de bestaande beeldtraditie. Hij gaf op vindingrijke wijze invulling aan bestaande motieven en bedacht een reeks van nieuwe composities. Het gevolg hiervan is dat de precieze betekenis van een deel van zijn werk vandaag de dag onbekend is... Klik op de link hieronder voor meer Nieuws van Vroeger: http://johnooms.nl/2024/08/09/9-aug/

Alle reacties:

[haarlemupdates]

Met de teller op 60.000 verkochte tickets is voor het seizoen 2024-2025 inmiddels bijna de helft van alle aangeboden tickets voor voorstellingen in Stadsschouwburg Haarlem verkocht. Dat is nu al 15.000 kaarten meer dan begin september vorig jaar. Met recht een vliegende start van een veelbelovend theaterseizoen. Dat het een vliegende start is bewijzen de razendsnel uitverkochte 22 voorstellingen van de zomerkomedie Gelato Vendetta, de uitverkochte toneelserie Dubbelspel samen met de Schuur en de wachtlijsten voor een hele rits cabaretiers en een aantal grote musicals die de Stadsschouwburg aandoen. De kick-off van de kerstproductie van Steef de Jong moet nog komen, maar voor deze speciaal voor de Haarlemse Stadsschouwburg gemaakte winteroperette zijn de eerste 2.000 kaarten al verkocht. Er zijn uiteraard nog best kaarten voor een avondje uit in de mooiste Stadsschouwburg van Nederland. Voor de cabaretiers Margôt Ros (bekend van Toren C), Martijn Koning, Claudia de Breij, Dolf Jansen en zelfs voor Lebbis zijn nog enkele stoelen beschikbaar. Voor de musicals De Hospita, Malle Babbe en Onze Jordaan zijn er nog laatste kaarten. Toneelliefhebbers kunnen hun hart ophalen met de door de pers bejubelde Bollywood-versie van Romeo & Julia van Het Nationale Theater of met de Oerol-hit High-Rise van Orkater waar de helft van de Gelato Vendetta cast in speelt. Wie theatraal wil komen griezelen kan dat doen in het Halloween-weekend met Horror, de adembenemende nachtmerrie en internationale theaterhit van Jakop Ahlbom. Op 26 september trapt Introdans het dansseizoen af met Heroes. Samen met de Schuur is er de dansserie Dubbeldans, het succesvolle Cathedral van Scapino Ballet Rotterdam komt terug naar Haarlem, het beroemde duo Igone de Jongh en Marijn Rademaker en de overweldigende jams & gems van The Ruggeds. Als klap op de vuurpijl zijn Stadsschouwburg en de Schuur achter de schermen alweer druk bezig met de tweede editie van Dansdagen Haarlem. Naast de 200 voorstellingen zijn er vele extra’s zoals (gratis) inleidingen vooraf en diverse borrelhapjes na afloop. Genoeg keuze voor een mooie middag of avond in Stadschouwburg Haarlem.          

[jurjenkvanderhoek]

HET GRENSGEBIED VAN FRIES LANDSCHAP EN AMERIKAANS STADSGEZICHT

Marije Bouman brengt abstract poëtisch werk dat voortkomt uit de passie voor de natuur. De composities relateren aan wolkenluchten en landschappen. In enkele gebaren is de verf in het beeld gezet. Acrylverf op rijstpapier op doek, aquarelverf op papier. Het betreffen een grensgebied. Het terrein tussen droom en werkelijkheid. Het niemandsland tussen abstractie en realiteit. Een omgeving die zich voordoet in gedachten bij het zichtbare onderwerp. Kijk in het rond, aandachtig naar wat je ziet. Sluit de ogen, dan verschijnt dit beeld op het netvlies. Als het ware een projectie achter de oogleden. 

De schilderijen van Marije Bouman, zoals te zien bij galerie Alta Bosca in Gorredijk, zijn gezet in zachte pasteltinten. Nergens bederft een donderslag bij heldere hemel de atmosfeer. Het wolkige aanbrengen van de verf straalt tederheid uit en liefde voor de materie. In gemengde techniek op papier kan de kunstenaar feller uit de hoek komen. Ook de aquarel heeft een aangescherpte tong. Wanneer Bouman de abstractie verlaat om in realiteit aan te spreken, zie ik minder gedicht en meer verhaal. Dan wordt de poëzie van de schepping het proza van het landschap. De dichterlijke vrijheid is een verhalende non-fictie geworden. Ik denk een golf in de branding te zien. Een monumentale wolk boven dat Friese dorp aan de horizon. Een beekje tussen groen, een paadje in het bos. 

De werken van Marije Bouman stemmen verlangend. Een heimwee naar hoe aangenaam en aantrekkelijk de natuur kan zijn. Zonder besmetting en vervuiling door het actuele misbruik van de aarde. Zo zoals het was en waarvan we kennisnemen hoe het kan zijn, nog. Bouman ervaart de ruimte van het landschap. De oneindige beweeglijkheid van water, licht en lucht, de natuur. Iedere dag oogt het verschillend en ziet ze andere dingen. Het water ligt nooit stil. De lucht is nooit hetzelfde. Het licht valt altijd anders. Een weerspiegeling van iets ongrijpbaars dat heel werkelijk is. In haar werk probeert ze dit ongrijpbare begrijpelijk te maken. 

Die tere verwerking van het landschap staat in schril contrast met de stalen objecten van Ids Willemsma. In dezelfde expositieruimte zijn twee van zijn werken op sokkels neergezet. Feitelijk horen ze niet bij de tentoonstelling, maar zijn er wel in zichtbaar. Ze vallen stevig op en passen zich door de tegenstelling juist wonderwel aan. Bij Alta Bosca staan een danser gestileerd in staal, en vleugels met veren van ijzer. Willemsma is een meester in het vereenvoudigen van meervoudige voorstellingen. Een enkele beweging van het lichaam kan voldoende zijn om te smeden in staal. Dynamische abstractie, het vrije vers in cortenstaal.

Schilder Martin de Jong houdt van steden. Hoe groter, hoe beter. Hoe hoger, hoe mooier. Zakelijke gebouwen, woontorens, met in de gevels rijen gerangschikte ramen. Complexiteit daagt hem uit. In de stad heb je geen last van de horizon. Daar staat het landschap overeind – hoe hoger de gebouwen des te verticaler de blik. Zijn schilderijen zijn geïnspireerd op New York, het zijn portretten van deze metropool. Een wiskundige opbouw gevat in strakke verticalen en rechtlijnige horizontalen. De regelmaat onderbroken door rijen ramen die in cadans donker of verlicht zijn. Er hangen enkele van deze composities in Alta Bosca. Maar De Jong toont daar voornamelijk zijn recente werk onder de noemer ARK, gereedschap. Het doek en penseel heeft hij aan de kant gelegd. Hij gebruikt het materiaal voor houtbewerking dat zijn overleden vader hem naliet. Deze erfenis is voor Martin het begin van nieuwe inzichten en een gewijzigde manier van werken. 

De schilder kan als timmerman ruimtelijk werken. Eerder schilderde hij bouwvolumes, nu zaagt en timmert hij de afmetingen uit planken. Hout is na de verf zijn taal van spreken geworden. Eerst heeft hij zich het ambacht van zijn vader eigen gemaakt. Daarin zag hij een kans om de afstand die hij had gevoeld tussen hemzelf – de kunstenaar – en zijn vader – een man van ambacht en traditie – alsnog te verkleinen, schijft Feico Hoekstra in de catalogus bij de tentoonstelling. “Houten stadsgezichten maken, dat ging hij doen. Iets in de geest van dat stadsgrachtje aan de muur van zijn atelier, een staaltje inlegwerk van de oude De Jong.” Niet meteen kent hij de weg in het hout. Onwennig begint hij eenvoudig te werken in een enkele laag als maakt hij een tekening. Gaandeweg raakt hij handig en kunnen er meer lagen bij komen. Hij raakt gedreven en bedreven. “De paradox is dat hij met verf en kwast elk probleem de baas was, maar zich nu zonder zijn vertrouwde materiaal en gereedschap veel vrijer voelt.”

De wandobjecten ademen nog de stad. De reliëfs associëren aan het stadsgezicht dat gezien is in de schilderijen. Een collage van figuren gezaagd in en uit hout. Soms onbeschilderd gelaten of de sporen van eerder gebruik dragend. Maar ook geverft met acrylverf of kleur gegeven door verf en epoxyhars. Bij de meest rudimentaire vormen zijn de kruiskopschroeven storend zichtbaar. Met de huid van hars krijgt het materiaal een industrieel karakter. Dan is het stadium van experimenteren en uitproberen voorbij. De schetsen in hout zijn gemaakt. Het echte werk kan beginnen. Hij neemt afstand van het traditionele stadsgezicht. Door het samenvoegen van gezaagde contouren van torenflats en wolkenkrabbers ontstaat een soort van kroonluchter. Met behulp van een motortje aan het plafond kan de mobile draaien. Door dat bewegen in de ruimte wisselen de perspectieven en valt de aanleiding voor de vorm amper nog op. 

ALTA BOSCA, galerie. Marije Bouman, schilderijen en aquarellen. Martin de Jong, objecten en schilderijen. Tot en met 9 juli 2023. 

ARK, goed gereedschap is het halve werk. Martin de Jong. Tekst Feico Hoekstra. Uitgave in eigen beheer, 2023.

[de-meerpeen]

Voorstelling “NaGloeien” in de kunsttuin Nederlands Kremlin in Winkel

Er op uit: 'Voorstelling “NaGloeien” in de kunsttuin Nederlands Kremlin in Winkel'

NIEDORP – Stichting Cultuur binnen de Dijken presenteert voorstellingen van het totaaltheaterproject over de herfst! De volgende fase in de cirkel. Na de lente waarin alles ontwaakt en doorgroeit in een bloeiende zomer, ontdekken we plots dat de herfst is aangebroken. Een volgende generatie waar lente en zomer niet naar verlangen omdat ze het goed bewaarde geheim nog niet kennen. Onder onwelkome…

[antroposofiedoen]

De acht zielenoefeningen voor de vorming van de zestienbladige lotusbloem

Voor de dagen van de week

De mens moet aan bepaalde zielenprocessen aandacht en zorg besteden, waar hij gewoonlijk zorgeloos en zonder aandacht aan voorbijgaat. Er zijn acht van zulke processen.

Het is uiteraard het beste om maar één oefening tegelijk op te pakken, bijvoorbeeld gedurende acht of veertien dagen, en dan de tweede, en zo verder. En dan weer van voor af aan beginnen. Langzamerhand krijg je dan een juiste zelfkennis en zie je ook welke vorderingen er zijn gemaakt. Later kan dan – beginnend op de zaterdag – dagelijks een oefening worden opgepakt naast de achtste die ongeveer vijf minuten duurt, zodat dan steeds op dezelfde dag dezelfde oefening valt. Dus op zaterdag de gedachte-oefening, op zondag de besluiten, op maandag het spreken, op dinsdag het handelen, op woensdag de daden, enzovoort.

Zaterdag

Op je voorstellingen (gedachten) letten. Alleen betekenisvolle gedachten denken. Stapje voor stapje leren in je gedachten het wezenlijke van het onbelangrijke, het eeuwige van het vergankelijke, de waarheid van een mening te onderscheiden.

Bij het aanhoren van wat anderen zeggen, proberen om heel stil te worden van binnen en af te zien van alle instemming, vooral van het afwijzende oordelen (bekritiseren, afwijzen), ook in gedachten en gevoelens. – Dit is de zogenoemde

‘juiste mening’.

Zondag

Alleen na grondige overweging, zelfs voor het onbelangrijkste, een besluit nemen. Al het gedachteloos handelen, al het onbelangrijke doen moet van de ziel worden weggehouden. Voor alles moet je steeds weloverwogen redenen hebben. Je moet absoluut niet iets doen waarvoor geen belangrijke reden is.

Als je overtuigd bent van de juistheid van een genomen besluit, dan moet daar ook aan worden vastgehouden in innerlijke standvastigheid. – Dit is het zogenoemde

‘juiste oordeel’,

dat niet afhankelijk is van sympathie of antipathie.

Maandag

Het spreken. Alleen wat zin en betekenis heeft moet van de lippen komen van degene die streeft naar een hogere ontwikkeling. Al het gepraat omwille van het praten – bijvoorbeeld als tijdverdrijf – is in deze zin schadelijk.

De gewone manier van converseren waarbij van alles door elkaar aan de orde komt, moet je vermijden; daarbij mag je je niet afsluiten voor de omgang met je medemens. Juist in het omgaan met elkaar moet het spreken zich langzaamaan ontwikkelen tot betekenisvol. Aan iedereen rekenschap geven, maar inhoudelijk en van alle kanten bekeken. Nooit zonder reden spreken! Graag zwijgen. Probeer niet te veel en niet te weinig woorden te gebruiken. Eerst rustig luisteren en dan verwerken.

Men noemt deze oefening ook:

‘het juiste woord’.

Dinsdag

De uiterlijke handelingen. Deze moeten onze medemensen niet storen. Wanneer je door je innerlijk (geweten) wordt genoopt om iets te doen, dan zorgvuldig overwegen hoe je het initiatief het beste kunt inzetten voor het welzijn van het geheel, voor het blijvende geluk van de medemensen, voor het eeuwige.

Waar je vanuit jezelf handelt – uit eigen initiatief – de consequenties van je handelwijze vooraf heel grondig overwegen.

Men noemt dit ook

‘de juiste daad’.

Woensdag

De inrichting van het leven. Gericht op de natuur en de geest leven, je niet in uiterlijke beslommeringen verliezen.

Niets overhaasten, maar ook niet traag zijn. Het leven beschouwen als een middel tot werken, tot hogere ontwikkeling en dienovereenkomstig handelen.

Men spreekt in dit opzicht ook over

‘het juiste standpunt’.

Donderdag

Het menselijke streven. Let erop dat je niets doet wat boven je krachten uitgaat, maar ook niets laat liggen wat binnen je mogelijkheden ligt.

Over het alledaagse, het momentele heen kijken en jezelf doelen (idealen) stellen, die met de hoogste plichten van een mens samenhangen, bijvoorbeeld je daarom in de zin van de aangegeven oefeningen te willen ontwikkelen om je medemensen daarna des te meer te kunnen helpen en adviseren, hoewel wellicht ook nog niet in de allernaaste toekomst.

Je kunt wat er nu is gezegd ook samenvatten in:

‘alle voorafgaande oefeningen

tot gewoonte laten worden’.

Vrijdag

Het streven om zoveel mogelijk van het leven te leren. Er gaat niets aan ons voorbij dat niet aanleiding geeft om ervaringen op te doen die nuttig zijn voor het leven. Heb je iets verkeerd gedaan of niet helemaal afgerond, dan wordt dat een aanleiding om iets dergelijks later op de goede manier te doen of aan te vullen.

Wanneer je anderen ziet handelen, bekijk ze dan met hetzelfde doel (maar niet met liefdeloze blikken). En je doet niets zonder terug te zien op belevenissen die een hulp voor je kunnen zijn bij het nemen van besluiten en bij de uitvoering daarvan.

Wanneer je oplet kun je van ieder mens, ook van kinderen, veel leren.

Men noemt deze oefening ook

‘de juiste herinnering’

Dat wil zeggen: je herinneren aan wat je hebt geleerd, aan de ervaringen die je hebt opgedaan.

Samenvatting

Van tijd tot tijd een blik werpen in je innerlijk; dagelijks vijf minuten op dezelfde tijd is al genoeg. Daarbij moet je in jezelf verzinken, zorgzaam bij jezelf te rade gaan, je levensprincipes onderzoeken en vormen, je kennis – of het tegendeel – in gedachten doorlopen, nadenken over je plichten, over de inhoud en de ware zin van het leven, heel ontevreden zijn over eigen fouten en onvolkomenheden, in één woord: het wezenlijke, het blijvende proberen te zien en je serieuze doelen daartoe voornemen, bijvoorbeeld te ontwikkelen deugden. (Niet in de fout vervallen en denken dat je ergens iets goed gemaakt zou hebben, maar altijd verder streven, met de hoogste voorbeelden voor ogen.)

Men noemt deze oefening ook

‘de juiste beschouwelijkheid’.

(Uit: Seelenübungen, *GA 267; gevonden in: *De coronaviruspandemie, geschreven door Judith von Halle. In het Nederlands verschenen bij uitgeverij Cichorei in 2020).

[gekruidengeroerd]

Bakjedoen.nl

Zwaarbeladen met dauwdruppels hangen rietstengels dwars over het vlonder pad richting de “Kiekkaaste’. Een vogelkijkhut balancerend op de rand van de wereld.

Mijn broek die de meeste druppels opvangt kan na honderd meter uitgewrongen worden.

Talloze rietzangers zingen uitbundig tijdens hun vlucht. De karekiet hoor je niet. In de verte slaat de koekoek zes uur.

Zwaluwen ontvangen ons opgewonden als we de houten trap van de Kiekkaste beklimmen. Ze vliegen onuitputtelijk op en aan en voeden hun uitgehongerde kleintjes. Telkens weer verschijnt net boven de rand van ieder nest een lange rij opengesperde snaveltjes.

De Kiekkast biedt een gevarieerd programma, iedere dag nieuwe voorstellingen, voor ieder wat wils. Vandaag trippelt voor het raampje rechts een kluut zenuwachtig heen en weer. Terwijl aan de linkerkant voor het riet een hongerige wolf door het slik sluipt.

Bij iedere stap voorwaarts zakken zijn voorpoten een beetje weg in de modder. Schudt zijn poten uit en kijkt om zich heen. Zijn ogen volgen twee wilde eenden die verschrikt voor hem langs vliegen waarna hij traag zijn weg langs de rietranden vervolgt.

We zeilen niet over het Reitdiep, we vliegen. Alles om ons heen is groener dan groen. Trekken het zeil naar binnen om bruggen te passeren en de fok staat er al weer bij voordat iemand iets heeft kunnen vragen.

De Vissersbrug in het centrum van Groningen is voor zeker een maand gestremd. Wat is dat toch met die Groningers en hun bruggen?

Andere bruggen moeten voor een opening tegenwoordig 48 uur van te voren gereserveerd worden. Alle tijden zijn terug te vinden op de site van ‘Rijkswaterstaat’. Echter alleen als je doorklikt naar aanvullende info. Het varend leven wordt er niet spontaner op.

De Najade is echter voor geen brug te vangen en verstopt achter een reuzen berenklauw strijken we onopvallend de mast.

Grassen wuiven en wolken stapelen. Op de steiger voedt een moeder haar kind.

Vervolgen onze vaarweg over het Eemskanaal, gaan het hoekje om en laten ons de Dollard instromen.

Glimmende platen zijn aan weerszijden nog steeds zichtbaar en kleine geultjes zoeken slingerend hun weg in het riet.

Onder zeil meren we af voor de sluis van Nieuw Statenzijl.

De ‘Wolgaslepers’ trekken ons naar binnen. De lus van de tros schuin voor de borst en voorovergebogen slepen ze 64 ton achter zich aan. ‘Waar moeten we naar toe?’, vragen we aan Koos van ‘Bakjedoen.nl’ die ons gadeslaat vanaf de sluismuur.

‘Geen idee zegt Koos maar de meeste mensen gaan hier recht door’ en hij lacht. De groen uitgeslagen sluisdeuren wijzen op onregelmatig gebruik. Mos versiert de spleten en een beginnende vlier heeft zich in één van de holtes in de deur gevestigd. Piepend en kreunend openen de deuren zich. De incontinente sluis laat haar water de Westerwoldse Aa inlopen. De ‘Wolgaslepers’ zetten voor de tweede keer hun beste beentje voor. Met het weidse landschap rondom de de rivier op de achtergrond trekken ze ons de sluis uit.

Tijdens het aanlegbiertje vliegt een uil over het achterdek. Even vertraagt ze haar vlucht, kijkt ons aan en vliegt verder.

De laatste eb brengt ons weer naar buiten. 38 streepjes worden gezet. Voor iedere overstag 1.

We lopen even vast in de monding van de Eems Dollard. Wachten op hoger water. Als we met het laatste licht de geul richting Greetsiel invaren staat de volle maan boven een verlichte molen. Ik vang met mijn camera de maan in het kluivernet. Het is bijna midzomer en middernacht.

De wind doet even een ‘knippie’ als we de volgende dag richting Juist zeilen. We dobberen voort.

Starten de motor en lopen vast bij een oesterbank. De rest van de middag bestuderen we zeewier en rapen mosselen. De gehele oesterbank is bedekt met nori Niemand herkent het als het sushi zeewier omdat het geen vierkante velletjes zijn. De waslijn kleurt groen van de drogende zeesla, en schrapend worden op het achterdek, de mosselen van hun overtollige pokken en andere lading ontdaan.

Lonneke zingt in het ruim, ‘Angel of Montgomery van Bonnie Raitt’. Haar stem helpt om de maaltijd van dag net dat beetje extra mee te geven. Ze zingt: ‘There are flies in the kitchen, I can hear them buzzin. And I ain’t done nothing since I woke up today’. Op het ritme van de muziek roert de houten lepel lemniscaten in de pan. Deze stemkruiden zijn in geen enkele winkel te koop.

In de roef hangt onder de koekoek een maxi-cosy. Cardanisch opgehangen als hangstoeltje voor onze jongste ketelbinkie.

Soms is er maar weinig nodig om onvoorbereid terug te stappen in de tijd.

Klik zegt de camera als we met een snelheid van 10.7 knopen op de Noordzee Borkum en Schier links laten liggen. Het regent onophoudelijk en achter de enorme buik van een rode regenbroek zit een klein meisje verstopt in een draagdoek. Haar moeder stuurt. De haven van Schier komt in zicht. De zon besluit de dag oranje te eindigen, en gaat na een hele grauwe dag gloeiend onder als we afmeren in de jachthaven van Schiermonnikoog.

Drukte van belang op de Engelsmansplaat. Iedereen wil hier vandaag zijn. Om half 4 begint de interland tussen Duitsland en Nederland. Jeu de boules ballen komen de trap af en met moeite herkennen we de verschillen tussen de roestbakkies en de blinkertjes.

Twee kokkels of een streepje zeewier markeren de lijn waar onze grote teen niet overheen mag gaan. Flink slingeren met de bal creëert een interessante worp. Het publiek houdt haar adem in.

Wandelen spelend over het wad, en betrekken onze omgeving erbij. Soms drijft het kleine houten balletjes nog een stukje met de stroom mee, of de ankerketting stopt haar af.

De strijd tussen beide teams wordt beslist voor de Nederlanders. Wij slapen goed vannacht. De nabespreking voor vandaag laten we zitten. Nu eerst even een bakkie doen.

[rtvideaal]

Openluchtspel Lochem; Midzomernachtsdroom

Dit jaar brengt het openluchtspel Shakespeare’s Midzomernachtsdroom in een moderne bewerking naar het Lochems openluchttheater. Woensdagavond was de eerste avond van het de voorstellingen. Onder genot van mooi weer en veel publiek werd er genoten van het verhaal, muziek, dans en humor. Onder de regie van Elly Janssen neemt het gezelschap je mee in een humoristisch en verrassend verhaal. Wanneer…