#voorstellingen

[haarlemupdates]

Op 28 en 29 september 2024 presenteert Dansgroep Haarlem meerdere voorstellingen in Rosenstock-Huessy Huis. Een avond of middag vol dans waarin de rauwe energie van het leven tot uiting komt. Dansgroep Haarlem presenteert met ‘Wild & more’ een dynamisch dansprogramma waarin drie unieke choreografieën elkaar afwisselen. Van het meeslepende ‘Wild’ tot twee intrigerende voorstellingen die creativiteit en de kracht van beweging laten zien, word je meegenomen in een reis naar het ongetemde. Info Zaterdag 28 september 2024, 19:30 uur Zondag 29 september 2024, 15:00 uur en 19:30 uur Locatie: Rosenstock-Huessy huis, Hagestraat 10, Haarlem Tickets: normaal € 15,- / tot 30 jaar € 11,-

[l6gbsdehorizon]

Al twee groepen toonden vol trots hun presentatie over een zelfgekozen Europees land.

Informatie opzoeken, vergelijken en verwerken ✅

Digitale vaardigheden ✅

Groepsvaardigheden ✅

Na deze voorstellingen kregen we spontaan zin om te reizen!

[jurjenkvanderhoek]

HUT IN HET BOS ALS WIJKPLAATS IN DE NATUUR

Een wondere wereld is het, die ik binnenga in Museum Galerie Heerenveen, op dit moment. Een mysterieus bos betreed ik, een magisch woud. Maar is het wel een boomgaard dat ik zie, een veld met oprijzend gewas. Ik kijk in de donkerte van de duisternis, de nachtelijke uren waarin de betovering van het onzichtbare op een hoogtepunt is. Want er is niets te zien achter de stakerige boomstammen, zo zolang het niet wordt aangelicht. Zo zolang er geen lichtpunt is die de omgeving waarneembaar maakt. Rob Regeer ontsteekt daarom een licht op dat schijnt vanuit een verborgen bron in zijn donkere werken. Is dit het heldere licht van een volle maan of de jager met zaklamp op zoek naar een prooi, jongelui die gedropt zijn en verbeten een uitweg zoeken. Het geeft althans een onwerkelijke sfeer, zet een surrealistische werkelijkheid.

In dat decor spelen oranje stippen een bijrol waar een eenzaam huis de dubieuze hoofdrol krijgt toegeschreven. Die oplichtende punten lijken vuurvliegjes, die het licht van de dag aten om het uit te spuwen in de nacht. Het daglicht klinkt zo door in de nachtelijke duisternis. Yin en yang. Maar het blijken geen puntjes te zijn, maar putjes in de compositie. Wie het werk tot op armlengte nadert ontdekt dat de schildering eigenlijk een reliëf is. De materie ligt dik op het doek. De stammen verheffen zich waarin de putjes verf zich verlagen. De vuurvliegjes blijken kleine klankschalen. Het licht echoot zo geluidloos door het bomenbos.

Die hoogdruk in de verflaag geeft de sfeer een werkelijk voelbare diepte. Het is geen geschilderd perspectief, maar een opgelegde tastbare derde dimensie. Regeer laat overigens geen vergezicht zien, de omgeving is plat tweedimensionaal weergegeven. Er is geen doorkijk naar een einder. Maar door te werken in beeldverhoging en met zichtverlaging wordt een natuurlijke ruimte gecreëerd. Een vierde dimensie is gemaakt door kleurspeling en lichtverhouding. In deze ruimte komt alles samen, voert het gevoel de boventoon. Is de werkelijkheid abstract, versimpeld de realiteit. In de derde worden vragen gesteld die in de vierde dimensie lijken beantwoord.

Regeer maakt niet zomaar ondefinieerbare platen van de realiteit. De kunstenaar wil mijn verbeelding prikkelen door ongerijmde voorstellingen te maken. Mij op een verkeerd been zetten zodat ik ga nadenken over wat ik zie. Mij ga bezinnen op de actualiteit. Maar eerlijk gezegd zie ik het wereldnieuws en de huidige problemen in het ecosysteem niet terug in zijn betrekkelijke schoonheid. De hut in het bos schept vooral een unheimisch gevoel, maar misschien is dat juist ook wel het moment van bezinnen. Nadenken over hoe leeg en onwerkelijk de werkelijkheid straks zal zijn, wanneer wij niets doen aan de afbraak van de natuur door ons toedoen. Want het bos van Regeer is ontbladerd, zelfs kijk ik wel dwars door stammen heen. De afbraak heeft hij in zijn schilderijen ingezet. En daarin huist de mens in  een gezellig aangelichte sfeer in een huisje midden in het bos. Als een Bijbelse Noach, van God verlaten maar toch zo dicht bij het antwoord op de vraag.

Regeer verheerlijkt deze verlatenheid door de intieme toevlucht, het huiselijke asiel, meermalen in 24-delig tableau te plaatsen. Voortdurend hetzelfde huis van onder gezien, in een gewijzigde kleurstelling en een helder tot duister licht. De aldoor veranderende weersomstandigheid ter plaatse. Een eenvoudige opzet die zich telkens herhaalt, een weerklinkende sfeer. Diezelfde optrek komt terug in andere hoedanigheid met een meer uitgewerkte omgeving. Maar aldoor blijft het vreemde en vage gevoel. Het is wel een wijkplaats, maar je weet niet wat je kunt verwachten van de inhoud. Wat daarbinnen achter dat verlichte venster zich afspeelt blijft de vraag. Zo stelt Regeer in zijn werk vragen die onbeantwoord blijven. De oplossing moet ik zelf aangeven. Zo zoals dat meestal werkt in en door een kunstwerk. De beschouwer geeft bescheid.

Een apart onderdeel in deze opstelling bij Museum Galerie Heerenveen is het plateau met ruimtelijke bouwwerken in MDF. Op klein formaat zijn deze huizen modellen van hutten en kappellen. Onderkomens belangrijk in de omgeving van Kellerjoch in Oostenrijk. Voor Regeer ter inspiratie een geliefde plek. In de bergen en door de bossen. Om de sfeer raak te treffen was het voor hem niet genoeg enkel de omgeving weer te geven op het geschilderde vlak, maar wilde hij ook de ruimte in. Daarvan is het dorp de weerslag. Zijn dorp, het Regeer. Aldus wordt de bezoeker van deze kunstruimte de wereld van Rob Regeer in getrokken. Ervaart de schoonheid die niet schijnt te kloppen. De verbeelding krijgt er de ruimte zich te uiten. Het werk ontroerd op een onbestemde manier. Het past esthetisch juist, maar achter die luister klinkt een duister geluid. Het gebeelde mysterie is onheilspellend.

Expositie “Into the Woods”. Schilderijen en ruimtelijk werk van Rob Regeer bij Museum Galerie Heerenveen (MUGA), Minckelersstraat 11 in Heerenveen. 24 maart tot en met 5 mei 2024.

[joostjongepier]

Wat?   Ringwood, a Brocklesby Foxhound (1792) door George Stubbs, A Dog lying on a Ledge (midden 17e eeuw) door onbekende kunstenaar, Laying down the Law or Trial by Jury (ca. 1840) door Edwin Landseer, Dog of the Havana Breed (1768) door Jean-Jacqes Bachelier, Portrait of Fanny, a favourite dog (1822) door James Ward, Hector, Nero, and Dash with the Parrot, Lory (1838) door Edwin Landseer, Podge (1850) door Koningin Victoria, Head of a Dachshund (1840) door Prins Albert, Pluto (1988) en Pluto’s grave (2003) door Lucian Freud en Dog Painting 30 (1995) door David Hockney

Waar?   Tentoonstelling Faithful and Fearless – Portraits of Dogs in de Walllace Collection, Londen

Wanneer?   8 augustus 2023

Vandaag bezoek ik een portrettententoonstelling in de Wallace Collection. Het is niet de eerste keer dat ik een expositie met portretten bezoek, maar deze keer is tóch anders: dit zijn namelijk allemaal portretten van honden.

Het schilderen van hondenportretten werd in Groot-Brittannië populair in de achttiende eeuw. Aristocraten kregen door de jacht een nauwe band met hun honden en ze waren rijk genoeg om hun viervoeters op canvas te laten vereeuwigen. De grootmeester op dit gebied was George Stubbs. Het Mauritshuis wijdde in 2020 een tentoonstelling aan de paardenportretten van deze schilder. Stubbs bestudeerde de anatomie van de door hem geschilderde dieren nauwkeurig en gaf hen weer met individuele kenmerken. Er zijn van deze kunstenaar vijftien hondenportretten bekend. Ringwood was een Brocklesby Foxhound in bezit van de eerste Baron Yarborough. Het was een top fokhond. Het gewas rechts is vingerhoedskruid. De Engelse naam Foxhood verwijst naar de naam van het ras.

Niet alleen aristocratische honden werden vereeuwigd. A Dog lying on a Ledge is een anoniem werk uit het midden van de zeventiende eeuw. Het toont een doodgewone straathond, maar wel uitstekend geschilderd. De belichting laat het dier prachtig uitkomen tegen de donkere achtergrond.

In de negentiende eeuw schilderde Edwin Landseer allegorische voorstellingen van honden. Een fraai voorbeeld is Laying down the Law or Trial by Jury. Een poedel als rechter spot met de pruiken en gewaden die rechters droegen. Het schilderij is een satire op de ouderwetse juridische procedures in de negentiende eeuw.

Ook van schoothondjes werden schilderijen vervaardigd, Zoals Bachelier’s Dog of the Havana Breed. Het beestje vertoont antropomorfe trekken. Hij kijkt schuldig uit zijn ogen, wetend dat hij ondeugend is geweest.

Bij de schoothondjes kom ik ook een bekende tegen. Afgelopen zondag was ik in Soane’s Museum en zag daar een portret van zijn vrouw Eliza met een hondje op haar schoot. Van datzelfde hondje, Fanny, hangt hier een portret door James Ward. Toen Eliza was overleden ontstond er een sterke band tussen Soane  en Fanny. Na haar dood bouwde hij een grafmonument voor haar en gaf de schilder Ward opdracht tot het maken van dit portret.

De band van het Britse koninklijk huis met honden is bekend. Vooral koningin Victoria was een fervent hondenliefhebster. De schilder Edwin Landseer, met wie zij een uitstekende relatie had, schilderde haar favoriete huisdieren: Dash, Hector en Nero samen met de papegaai Lory. Victoria en Albert waren zelf ook actief als kunstenaar en maakten waterverfschilderijen en etsen van hun honden, zoals Podge (potlood en waterverf door Victoria) en Head of a Dachshund  (ets door Albert).

Lucien Freud schilderde de geadopteerde hond Pluto meerdere keren en na diens dood schilderde hij zelfs zijn graf. En ook David Hockney schilderde zijn honden Stanley en Boodgie veelvuldig.

[jogjadays]

Het is maandag en ik ben ondertussen enigszins hersteld van wat ziek te zijn geweest. Sinds vrijdagnacht voelde ik me niet lekker en het weekend heb ik vervolgens alleen maar in bed gelegen. Ik weet niet of ik iets verkeerds gegeten had, misschien een zonnesteek of dat het zomaar gebeurde, maar ik ben blij dat het over is. Sam is inmiddels ook weer helemaal pijnvrij, dus wat dat betreft gaat het allemaal goed.

In de vorige week is Sam vooral bezig geweest wat dingen voor te bereiden voor wanneer de residency weer verder gaat. Sinds vrijdag is namelijk de Ramadan afgelopen en heeft het hele land vakantie. Deze week is Cemeti dan ook dicht en zijn de meeste mensen terug naar hun familie.

We probeerden overigens vrijdag het ochtendgebed nog te bezoeken, maar waren wat te laat. Hoewel het ochtendgebed op allerlei plekken plaatsvindt, gingen wij naar Alun-Alun Kidul. Dit is een groot plein/grasveld ten zuiden van het Kraton met twee oude Banyan-bomen. De bomen zouden beschermende krachten hebben tegen iedereen met onzuivere intenties.

Vaak wordt er ook een 'challenge' gehouden waarbij iemand geblinddoekt vanaf 50 meter tussen de twee bomen door moet lopen. Er zit ongeveer 25 meter tussen beide bomen, dus het zou moeten kunnen. Echter lukt het bijna niemand.

Dat konden we die vrijdag echter niet proberen, gezien het hele veld vol met mensen was. Het was gezellig met allerlei kraampjes aan de zijkant en alle mensen in hun beste kleding. Iedereen had iets van plastic bij zich om zo op het gras te kunnen zitten zonder vies te worden. Wij uiteraard niet, maar gelukkig dat wat mensen achter ons nog extra plastic over hadden voor ons.

Nadat het gebed was afgelopen liepen we nog een stukje richting het paleis zelf. Het gebied ten zuiden van het paleis is een soort mix van woningen, en stukjes plein waar publieke voorstellingen kunnen plaatsvinden.

De dag erna (op zaterdag) vond de 'Grebeg'-ceremonie plaats bij het paleis. Grebeg-ceremonies worden driemaal per jaar bij de Keratons in Yogyakarta, Surakarta en Cirebon gehouden, samenvallend met de Islamitische feestdagen. De ceremonies zelf zijn een mix van Javaanse, Islamitische en Animistische rituelen.

Sam ging er sowieso naar toe, maar ik bleef uiteindelijk thuis gezien ik niet lekker was. Onderdeel van de Grebeg was een parade. Na de parade konden mensen naar voren komen om een soort stok met snoep te grijpen uit een 'gunungan'. Deze grote pilon-vormige objecten representeren bergen waar het publiek vervolgens om mag 'strijden'.

Om de stok te pakken te krijgen was echter flink wat ellenboogwerk nodig. Maar het is Sam gelukt. En als het goed is brengt het geluk om er eentje te pakken.

[rotterdamvanalles]

De Burgerzaal van het stadhuis aan de Coolsingel in 1958.

De Burgerzaal is de grote zaal op de eerste verdieping. Over de volle lengte heeft het een ondiep maar breed balkon aan de Coolsingel. De zaal wordt gebruikt voor officiële ontvangsten, boekpresentaties, prijsuitreikingen, culturele bijeenkomsten en recepties na huwelijksvoltrekkingen in de naastgelegen trouwzaal. Er bevindt zich een orgel uit 1920 en de zaal is gedecoreerd met wandschilderingen van Johan Thorn Prikker. Zijn semi-monochrome allegorische doeken op de lange wand met voorstellingen als "Dijkdoorbraak" en "Brand" werden aanvankelijk te sinister en modern gevonden. Een deel werd daarom opgeslagen en is pas na de oorlog aangebracht. Ook de kleurrijke wandschildering op het hoofdeind, een collage van wapenborden van geannexeerde randgemeenten en vlaggen van bevriende naties, gegroepeerd rond de gouden letters SPQR, werd met vertraging voltooid.

De foto is gemaakt door de Fototechnische Dienst Rotterdam en komt uit het Stadsarchief Rotterdam.

[marblinker]

Een kado voor Edgar Degas gemaakt , dit is mijn proces. Hij houdt erg van ballet voorstellingen.

[ilovetheater-nl]

Magische Herleving van De Gelaarsde Kat door ASK-Theater in Orpheus

Foto’s en tekst: Mieke van der Raay Na negen jaar mocht ik weer genieten van het bijzondere vakmanschap van ASK-Theater. Deze enthousiaste toneelvereniging bracht dit jaar opnieuw De Gelaarsde Kat op de planken van Theater Orpheus in Apeldoorn. Met maar liefst negen voorstellingen in vier dagen hebben de spelers en vrijwilligers een indrukwekkende prestatie neergezet. ASK-Theater, opgericht in…

[lolaumarova-breitner3]

Excursie groep 7 (vervangende opdracht)

Omdat ik deze excursie niet live heb bijgewoond (wegens ziekte), en dus ook de opdracht niet in de groep heb gemaakt, heb ik deze aangepast. De excursie bevat een schrijfopdracht en een dansopdracht. Ik heb de dansopdracht vervangen door een langere schrijfopdracht en heb daarvoor ook de Q&A met choreograaf Charlie Skuy bijgewoond na de voorstelling en hier een verslag van gemaakt.

___________________________________________________________

Schrijfopdracht 1: Spoken Word

Edify Us  breek mij, tot mijn fundament geen geheimen meer draagt  bouw mij, niet in steen, maar in woorden die dragen zing een lied uit de stilte van mijn vervlogen bestaan til mij op, totdat ik een muur voor jou kan zijn

I just don’t see it  ik kijk, maar mijn ogen schrapen oppervlakken jij wijkt, enkel een contour in de nacht zie ik jou, of mijn eigen breuken in jouw schaduw? misschien is zien geen vinden, maar verdwalen

Meisje  de stad draagt haar in golven van lawaai ze zweeft, als rook die in de nacht verdwijnt een spiegelbeeld van licht en schijn bedriegt maar in haar ogen schuilt wat onbeschrijflijk lijkt

___________________________________________________________

Schrijfopdracht 2: Recensie

Recensie Danslokaal 12, 30 november, 2024

Theater Schouwburg Rotterdam is een van mijn favoriete plekken voor een avondje uit vanwege de centrale ligging, de diversiteit aan voorstellingen en de toegankelijke activiteiten rondom het programma. Vanavond bezocht ik Danslokaal 12, een dansvoorstelling van Conny Janssen Danst waarin drie nieuwe makers de kans krijgen een choreografie te presenteren binnen Huis Conny Janssen Danst. Bij binnenkomst in de kleine zaal kregen we echter te horen dat de eerste dans, Edify Us van Sarada Sarita, niet kon doorgaan vanwege een blessure bij een van de dansers. Hoewel dit teleurstellend was, bood het programma nog twee andere stukken en vond er na afloop een Q&A plaats met Charlie Skuy, de choreograaf van de laatste dans Meisje.

I Just Don’t See It (Bas van der Kruk)

Het eerste stuk dat ik zag was I just don’t see it van Bas van der Kruk, een choreografie die krachtig inspeelt op Conny Janssen's bekende stijl van moderne dans: harde muziek en een minimalistisch decor. Drie dansers, gekleed in zwarte outfits met doorschijnende tops en reflecterende brillen, bewogen in een strak, intens ritme op een house-achtige beat. Het podium was eenvoudig ingericht met een kledingrek vol felroze kledingstukken aan de linkerzijde en drie lege stoelen aan de rechterkant. De dans begon snel en hoekig, met bewegingen die steeds agressiever werden. De dansers voerden hun choreografie uit alsof ze glitchten, alsof een storing hen onderbrak. Een voor een vielen ze uit, verslapten op de grond en werden verlicht door een blauwe gloed. Op de achterwand verschenen intussen hun namen – Timo Andematten, Alexander Carpentier en Sofia Filippi – als typende animatie, een surrealistisch moment dat het verhaal verder dreef.

De voorstelling brak vervolgens de ‘vierde muur’, wat een onverwachte wending bracht. Een van de dansers stapte naar voren en riep naar het publiek: “Do you want me to be happy?!” Het publiek reageerde aanvankelijk stil en ongemakkelijk, maar na enkele oproepen klonk er uiteindelijk een luid “YES”. Deze interactie doorbrak de afstand tussen podium en toeschouwers, iets wat ik normaal lastig vind omdat ik de veilige grens tussen mij en de voorstelling prettig vind. Toch werkte het hier verrassend goed. Na dit moment ging de danser vrolijk terug naar zijn plek, waarna de muziek opnieuw opbouwde. De dansers verschenen met kegelvormige zwarte kappen op hun hoofd en bewogen in vloeiende, synchroon uitgevoerde patronen. Hun mimiek sprong eruit: ze lachten, wezen naar het publiek en zochten contact, wat de spanning tussen afstand en nabijheid verder versterkte.

Het hoogtepunt was een onverwachte interactie met het publiek. Een telefoonnummer verscheen geprojecteerd op de achterwand, en terwijl de telefoon rinkelde, bleek een man uit het publiek daadwerkelijk te hebben gebeld. Hij werd uitgenodigd op het podium, samen met zijn vriendin en buurman, wat zorgde voor een luchtige, humoristische scène. Intussen wisselden de overige dansers hun zwarte outfits in voor de roze kleding van het kledingrek. De slotdans volgde: energiek, ritmisch en synchroon, uitgevoerd in roze pakken onder fel wit licht. Het deed denken aan een casual ballet, een speelse en dynamische afsluiting. I just don’t see it speelt met verwachtingen, breekt conventies en brengt een mix van kwetsbaarheid en humor. De voorstelling was intens, verrassend en bleef boeien tot het einde.

Meisje (Charlie Skuy)

Vijf uitgedoste meisjes verschijnen in de spotlight, identiek gekleed in witblonde pruiken, lichte jeans en korte witte shirts die hun buiken onthullen. Hun bewegingen zijn strak, hakkerig en onvoorspelbaar, als Barbiepoppen die lijken te vechten om vrij te komen uit hun plastic lichamen. Ondertussen dondert een intens tromgeroffel door de ruimte, steeds harder en onheilspellender. Wat begint als een synchroon spektakel, ontaardt langzaam in chaos: de meisjes wijken steeds verder van elkaar af, hun bewegingen worden wilder, alsof ze bezeten zijn. De muziek versnelt en bereikt een absurdistische intensiteit, waarbij elk meisje een eigen, bijna manische dans uitvoert.

Plots verandert het licht van wit naar rood en groen, terwijl de choreografie nog extremer wordt. De meisjes maken agressieve bewegingen, steken hun tongen uit naar het publiek en zwaaien provocerend op de dreunende bas van reggaetonmuziek. Het is een beklemmend, bijna horrorachtig tafereel. Daarna vervallen ze in een kalmere staat, met vloeiende en slappe passen, alsof de bezetenheid is weggevloeid. Deze twintig minuten durende voorstelling was intens, bijna hypnotiserend, waarbij de combinatie van rauwe energie en onvoorspelbaarheid ervoor zorgde dat ik mijn blik geen moment kon afwenden. Het voelde alsof ik continu op het puntje van mijn stoel zat, gevangen in de spanning en het spektakel.

___________________________________________________________

Q&A Charlie Skuy (verslag)

“Ik heb gekozen voor iets dat dichtbij huis voelt, iets dat herkenbaar is. Voor Nederland, maar tegelijkertijd iets anders. Ik wilde een vorm gebruiken die je zou kunnen associëren met iets alledaags – een soort vezel, een exterieur. Maar mijn idee was om het te vullen als een jack-o’-lantern, met een wereld erin die vreemd en wild is. Wit, puur misschien, en tegelijkertijd een soort voorstel van hoe we als mensen zouden kunnen zijn. Een wereld waarin we niet voortdurend proberen te passen of te voldoen, maar waarin iedereen ruimte heeft voor zijn eigen beweging, zijn eigen manier van zijn.

Hoe ontwikkel je zoiets? Waar begin je? Voor mij begint het bij inspiratie. Ik haal mijn ideeën overal vandaan. Dans voelt voor mij als een soort plastic – iets wat je kunt buigen, mengen, vormgeven. In deze post-postmoderne tijd denk ik: hoe meer referenties, hoe beter. Alles kan erin – ballet, trash, MTV, hip-hop, reggaeton. Het is een mix van alles, zodat het geen enkele directe referentie heeft, maar een projectie is van cultuur in al zijn lagen.

Wanneer je dan echt aan de slag gaat, bijvoorbeeld met een groep dansers, sta je voor een uitdaging. Stel, je hebt vijf dansers en vijftien dagen om iets op te bouwen. Hoe begin je dan? Voor mij was het spannend en tegelijk stressvol. Ik had nog nooit zo’n opdracht gedaan. Alles was nieuw: de dansers, de componist, het proces. Het voelde alsof ik in het begin blind werkte, maar uiteindelijk ging het om bouwen. Kleine stukjes materiaal ontwikkelen, experimenteren, en dan ontstaat er iets.

Wat ik bijzonder vond, was dat het niet per se over vrouwen ging, hoewel ik met vrouwelijke dansers werkte. Iedereen had hierin kunnen staan – elk gender, elke achtergrond. Maar wat me vooral aantrok, was de ruimte om met een grote groep te werken. Ik hou van massa’s, van veel dansers. Dat was ook een van de eerste dingen die me gevraagd werden: "Wil je met veel dansers werken?" En dat vond ik geweldig.

Kostuums spelen een grote rol in hoe ik werk. Al sinds ik klein was, vond ik het geweldig om me te verkleden en iemand anders te worden. Voor mij is dat een manier om een karakter te ontwikkelen. Het helpt me begrijpen waar de dans begint, waar het verhaal ligt. Dit idee van een karakter blijft me inspireren, al verandert het steeds. Ik heb de afgelopen jaren vooral gekeken naar wat dans voor mij betekent, hoe het voelt, en wat het kan zijn. Nu sta ik op een punt dat ik dat wil delen – met anderen, in nieuwe ruimtes, met nieuwe beelden en werelden.

Ik geloof in het theater, maar ik wil verder dan dat. Ik wil dans naar andere plekken brengen – clubs, openbare ruimtes, interactieve settings. Ik droom van een systeem waarin meer mensen kunnen meedoen, niet alleen professionele dansers. Want uiteindelijk gaat het niet alleen over dans. Het gaat om verhalen, om kunst maken, om werelden creëren.

Wat me drijft, is dat ik niet wil wachten. Het leven is te kort om kansen uit te stellen. Dus ik blijf dromen, bouwen, en proberen systemen een beetje op te rekken. Misschien is het uiteindelijk niet zo anders dan wat we nu doen, maar het voelt wel anders. Een nieuw soort energie, een nieuwe manier van voelen. En dat is waar ik hoop naar toe te werken – met anderen, voor anderen, in een wereld waarin alles mag bewegen.” 

[ronnydeschepper]

245 jaar geleden: première van "Mirza", ballet van Gossec

Op 18 november 1779 was er de première van “Mirza”, een ballet van François-Joseph Gossec, tegen de achtergrond van de Amerikaanse onafhankelijkheidsstrijd; met 158 voorstellingen in Parijs alleen al was het zijn grootste theatersucces. Continue reading 245 jaar geleden: première van “Mirza”, ballet van Gossec

[haarlemupdates]

Met de teller op 60.000 verkochte tickets is voor het seizoen 2024-2025 inmiddels bijna de helft van alle aangeboden tickets voor voorstellingen in Stadsschouwburg Haarlem verkocht. Dat is nu al 15.000 kaarten meer dan begin september vorig jaar. Met recht een vliegende start van een veelbelovend theaterseizoen. Dat het een vliegende start is bewijzen de razendsnel uitverkochte 22 voorstellingen van de zomerkomedie Gelato Vendetta, de uitverkochte toneelserie Dubbelspel samen met de Schuur en de wachtlijsten voor een hele rits cabaretiers en een aantal grote musicals die de Stadsschouwburg aandoen. De kick-off van de kerstproductie van Steef de Jong moet nog komen, maar voor deze speciaal voor de Haarlemse Stadsschouwburg gemaakte winteroperette zijn de eerste 2.000 kaarten al verkocht. Er zijn uiteraard nog best kaarten voor een avondje uit in de mooiste Stadsschouwburg van Nederland. Voor de cabaretiers Margôt Ros (bekend van Toren C), Martijn Koning, Claudia de Breij, Dolf Jansen en zelfs voor Lebbis zijn nog enkele stoelen beschikbaar. Voor de musicals De Hospita, Malle Babbe en Onze Jordaan zijn er nog laatste kaarten. Toneelliefhebbers kunnen hun hart ophalen met de door de pers bejubelde Bollywood-versie van Romeo & Julia van Het Nationale Theater of met de Oerol-hit High-Rise van Orkater waar de helft van de Gelato Vendetta cast in speelt. Wie theatraal wil komen griezelen kan dat doen in het Halloween-weekend met Horror, de adembenemende nachtmerrie en internationale theaterhit van Jakop Ahlbom. Op 26 september trapt Introdans het dansseizoen af met Heroes. Samen met de Schuur is er de dansserie Dubbeldans, het succesvolle Cathedral van Scapino Ballet Rotterdam komt terug naar Haarlem, het beroemde duo Igone de Jongh en Marijn Rademaker en de overweldigende jams & gems van The Ruggeds. Als klap op de vuurpijl zijn Stadsschouwburg en de Schuur achter de schermen alweer druk bezig met de tweede editie van Dansdagen Haarlem. Naast de 200 voorstellingen zijn er vele extra’s zoals (gratis) inleidingen vooraf en diverse borrelhapjes na afloop. Genoeg keuze voor een mooie middag of avond in Stadschouwburg Haarlem.          

[peecee-columns]

Nieuwe ervaringen, nieuwe verhalen, nieuwe kansen

‘Vrienden van me zeggen vaak dat ze alleen tijdens vakanties lezen; in de drukte van alledag vinden ze het makkelijker om de tv aan te zetten. Maar hoewel je bij die serie, in het theater of in de bioscoop met een personage mee kunt leven, word je er nooit meer dan toeschouwer…’, schreef auteur Gilles van der Loo in de boekenbijlage van De Volkskrant. Hij heeft gelijk, want wanneer je daarentegen een fictieboek leest, word je juist zélf aan het werk gezet. De schrijver heeft immers het voorwerk gedaan door woorden en zinnen in een dusdanige volgorde te zetten om zodoende je eigen voorstelling te mogen creëren bij het verhaal. Kortom: het script ligt vast, jij geeft er je eigen invulling aan.

Terwijl ik het artikel las en erover nadacht, moest ik ondertussen, met vooruitwerkende kracht, denken aan het nieuwe schooljaar. Ook dan worden er namelijk weer talloze verhalen, voorstellingen en ervaringen verteld, beleefd en opgedaan. Ondanks de wetenschap dat de vakantie een moment is van afschakelen, ontspannen en weer opladen, besloot ik toch de schoolmail te checken. Het script voor het nieuwe schooljaar, in de vorm van het lesrooster, verscheen op mijn beeldscherm. Voordat ik de laptop dichtklapte begon ik me een voorstelling te maken van wat er ging komen. Vooralsnog een onmogelijke taak.

De aanvang van een nieuw schooljaar is altijd weer een spannende tijd. Of het als docent nu je eerste, tiende of vijfentwintigste jaar voor de klas gaat worden. Ondanks het vastliggende script van het lesrooster - de kapstok waar het jaar aan wordt opgehangen en door wordt vormgegeven - ga je nieuwe uitdagingen, frisse avonturen en misschien nu nog onontdekte ontwikkelingen tegemoet. De ervaringen zullen medio juli 2025 weer eindeloos divers zijn en aan ieders persoonlijke non-fictieverhaal zal weer een hoofdstuk toegevoegd worden.

De leerlingen hebben inmiddels ook hun script voor het nieuwe jaar ontvangen. ‘Wie wordt jouw mentor?’ ‘Heb je ook meneer X voor geschiedenis?’ ‘Bij wie zit jij allemaal in de klas?’ ‘Heb je er al zin in?’ De gangen zullen weer volstromen, de klaslokalen zullen elk lesuur weer worden gevuld. Het rumoer is weer aanwezig in het gehele gebouw. Evenals de zorgen en de spanningen die sommige leerlingen ongetwijfeld, in hun soms veel te zware rugzak, zullen meenemen. Voor een aantal leerlingen zal een nieuw schooljaar niet enkel aanvoelen als het mogen ervaren van nieuwe kansen. Hun rugzak is namelijk vaak al vol, nog voordat de benodigde boeken en schriften erin zitten.

Het vieren van cognitieve successen kan alleen worden bereikt wanneer de leerlingen zich gezien en gesteund voelen, ze hun zorgen mogen delen en er op die manier ruimte is om zich te kunnen ontwikkelen. Schoolpedagoog en schrijfster Astrid Bakker schreef in haar boek Laagje voor laagje onder andere over haar leerling Guus. Doordat hij in zijn jonge leven al veel heeft meegemaakt, zit zijn hoofd vol met zorgen en verdriet. Om hem te laten zien dat hij er niet alleen voor staat, vult ze samen met hem een plastic tas met spullen en laat Guus voelen hoe zwaar de tas is. De inhoud staat symbool voor de zorgen en het verdriet van Guus. Wanneer ze hem vraagt om ieder een hengsel van de tas te dragen, voelt deze opeens een stuk minder zwaar. Guus snapt de vergelijking, het lucht hem op om te weten dat hij er niet alleen voor staat. Het script ligt ook voor Guus vast. Met passende hulp zal hij gaan proberen een positief verhaal van het nieuwe schooljaar te maken. Net als de bijna een miljoen andere middelbare scholieren in ons land.

[jurjenkvanderhoek]

HET GRENSGEBIED VAN FRIES LANDSCHAP EN AMERIKAANS STADSGEZICHT

Marije Bouman brengt abstract poëtisch werk dat voortkomt uit de passie voor de natuur. De composities relateren aan wolkenluchten en landschappen. In enkele gebaren is de verf in het beeld gezet. Acrylverf op rijstpapier op doek, aquarelverf op papier. Het betreffen een grensgebied. Het terrein tussen droom en werkelijkheid. Het niemandsland tussen abstractie en realiteit. Een omgeving die zich voordoet in gedachten bij het zichtbare onderwerp. Kijk in het rond, aandachtig naar wat je ziet. Sluit de ogen, dan verschijnt dit beeld op het netvlies. Als het ware een projectie achter de oogleden. 

De schilderijen van Marije Bouman, zoals te zien bij galerie Alta Bosca in Gorredijk, zijn gezet in zachte pasteltinten. Nergens bederft een donderslag bij heldere hemel de atmosfeer. Het wolkige aanbrengen van de verf straalt tederheid uit en liefde voor de materie. In gemengde techniek op papier kan de kunstenaar feller uit de hoek komen. Ook de aquarel heeft een aangescherpte tong. Wanneer Bouman de abstractie verlaat om in realiteit aan te spreken, zie ik minder gedicht en meer verhaal. Dan wordt de poëzie van de schepping het proza van het landschap. De dichterlijke vrijheid is een verhalende non-fictie geworden. Ik denk een golf in de branding te zien. Een monumentale wolk boven dat Friese dorp aan de horizon. Een beekje tussen groen, een paadje in het bos. 

De werken van Marije Bouman stemmen verlangend. Een heimwee naar hoe aangenaam en aantrekkelijk de natuur kan zijn. Zonder besmetting en vervuiling door het actuele misbruik van de aarde. Zo zoals het was en waarvan we kennisnemen hoe het kan zijn, nog. Bouman ervaart de ruimte van het landschap. De oneindige beweeglijkheid van water, licht en lucht, de natuur. Iedere dag oogt het verschillend en ziet ze andere dingen. Het water ligt nooit stil. De lucht is nooit hetzelfde. Het licht valt altijd anders. Een weerspiegeling van iets ongrijpbaars dat heel werkelijk is. In haar werk probeert ze dit ongrijpbare begrijpelijk te maken. 

Die tere verwerking van het landschap staat in schril contrast met de stalen objecten van Ids Willemsma. In dezelfde expositieruimte zijn twee van zijn werken op sokkels neergezet. Feitelijk horen ze niet bij de tentoonstelling, maar zijn er wel in zichtbaar. Ze vallen stevig op en passen zich door de tegenstelling juist wonderwel aan. Bij Alta Bosca staan een danser gestileerd in staal, en vleugels met veren van ijzer. Willemsma is een meester in het vereenvoudigen van meervoudige voorstellingen. Een enkele beweging van het lichaam kan voldoende zijn om te smeden in staal. Dynamische abstractie, het vrije vers in cortenstaal.

Schilder Martin de Jong houdt van steden. Hoe groter, hoe beter. Hoe hoger, hoe mooier. Zakelijke gebouwen, woontorens, met in de gevels rijen gerangschikte ramen. Complexiteit daagt hem uit. In de stad heb je geen last van de horizon. Daar staat het landschap overeind – hoe hoger de gebouwen des te verticaler de blik. Zijn schilderijen zijn geïnspireerd op New York, het zijn portretten van deze metropool. Een wiskundige opbouw gevat in strakke verticalen en rechtlijnige horizontalen. De regelmaat onderbroken door rijen ramen die in cadans donker of verlicht zijn. Er hangen enkele van deze composities in Alta Bosca. Maar De Jong toont daar voornamelijk zijn recente werk onder de noemer ARK, gereedschap. Het doek en penseel heeft hij aan de kant gelegd. Hij gebruikt het materiaal voor houtbewerking dat zijn overleden vader hem naliet. Deze erfenis is voor Martin het begin van nieuwe inzichten en een gewijzigde manier van werken. 

De schilder kan als timmerman ruimtelijk werken. Eerder schilderde hij bouwvolumes, nu zaagt en timmert hij de afmetingen uit planken. Hout is na de verf zijn taal van spreken geworden. Eerst heeft hij zich het ambacht van zijn vader eigen gemaakt. Daarin zag hij een kans om de afstand die hij had gevoeld tussen hemzelf – de kunstenaar – en zijn vader – een man van ambacht en traditie – alsnog te verkleinen, schijft Feico Hoekstra in de catalogus bij de tentoonstelling. “Houten stadsgezichten maken, dat ging hij doen. Iets in de geest van dat stadsgrachtje aan de muur van zijn atelier, een staaltje inlegwerk van de oude De Jong.” Niet meteen kent hij de weg in het hout. Onwennig begint hij eenvoudig te werken in een enkele laag als maakt hij een tekening. Gaandeweg raakt hij handig en kunnen er meer lagen bij komen. Hij raakt gedreven en bedreven. “De paradox is dat hij met verf en kwast elk probleem de baas was, maar zich nu zonder zijn vertrouwde materiaal en gereedschap veel vrijer voelt.”

De wandobjecten ademen nog de stad. De reliëfs associëren aan het stadsgezicht dat gezien is in de schilderijen. Een collage van figuren gezaagd in en uit hout. Soms onbeschilderd gelaten of de sporen van eerder gebruik dragend. Maar ook geverft met acrylverf of kleur gegeven door verf en epoxyhars. Bij de meest rudimentaire vormen zijn de kruiskopschroeven storend zichtbaar. Met de huid van hars krijgt het materiaal een industrieel karakter. Dan is het stadium van experimenteren en uitproberen voorbij. De schetsen in hout zijn gemaakt. Het echte werk kan beginnen. Hij neemt afstand van het traditionele stadsgezicht. Door het samenvoegen van gezaagde contouren van torenflats en wolkenkrabbers ontstaat een soort van kroonluchter. Met behulp van een motortje aan het plafond kan de mobile draaien. Door dat bewegen in de ruimte wisselen de perspectieven en valt de aanleiding voor de vorm amper nog op. 

ALTA BOSCA, galerie. Marije Bouman, schilderijen en aquarellen. Martin de Jong, objecten en schilderijen. Tot en met 9 juli 2023. 

ARK, goed gereedschap is het halve werk. Martin de Jong. Tekst Feico Hoekstra. Uitgave in eigen beheer, 2023.

[solarioose]

Overzicht voorstellingen

12/07/2024: Imagine: 100 years of International Surrealism Tentoonstelling rond moderne/hedendaagse kunst 19/05/2024: Vagabundus Dansvoorstelling 11/05/2024: Multiple Bad Things van Back to Back Theatre Theatervoorstelling

[joostjongepier]

Wat?   Le Reniement de saint Pierre (1615-1616), Le Jugement de Salomon (1609-1610) met detail, Saint Thomas (rond 1613), Saint Barthélemy (rond 1613), David tenant la tête de Goliath (1620-1630), Le Martyre de saint Barthélemy (1644), Étude pour un Crucifiement de saint Pierre (1624-1626), La Feme à barbe (1631), Lamentation sur le Christ mort (1620-1623), La Mise au tombeau (1616-1624), Lamentation sur le Christ mort (1633) met detail door Jusepe de Ribera

Waar?   Tentoonstelling Ribera – Ténèbres et lumière in Petit Palais, Parijs

Wanneer?   19 november 2024

De in Spanje geboren schilder Jusepe de Ribera (1591-1652) werkte zijn hele carrière in Italië. Ik ken Ribera vooral als caravaggist, navolger van Michelangelo Merisi da Caravaggio. Daarmee wil ik echter allerminst zeggen dat hij werk van deze Italiaanse meester klakkeloos nabootste. Overeenkomsten zijn de theatrale gebarentaal, het dramatische clair-obscur en het rauwe realisme. Met name dit laatste tekent het werk van Jusepe de Ribera. Alles komt bij hem voort uit de werkelijkheid, of het nu een bedelaar, een filosoof of een pietà is. Daarbij laat hij onnodige verhalende elementen weg, zodat de achtergrond van zijn werken tot een minimum wordt beperkt.

Ribera’s tijd voor hij Naar Napels verhuisde was lange tijd in nevelen gehuld. Over zijn leven was weinig bekend en werken waren er nauwelijks. In 2002 veranderde dit, toen schilderijen die tot dan toe werden toegeschreven aan ‘de Meester van Het Oordeel van Salomo’ werden geïdentificeerd als werk van Ribera. Het eponiem bleek niet, zoals lang werd gedacht, naar een Franse kunstenaar te verwijzen; maar naar de jonge Spaanse schilder Ribera. Met deze ontdekking werden zestig schilderijen aan zijn oeuvre toegevoegd. In navolging van Caravaggio vernieuwde Ribera religieuze voorstellingen door deze vanuit het ‘echte leven’ te schilderen. Het werk De verloochening van de heilige Petrus grijpt qua compositie duidelijk terug op Caravaggio’s Roeping van de H. Mattheüs. Ook dit werk lijkt meer op een eigentijdse kroegscène dan op een geïdealiseerde Bijbelse voorstelling.

Het eponiem ‘Meester van het oordeel van Salomo’ is ontleend aan het gelijknamige schilderij. De scène is ontleend aan het Bijbelverhaal waarin Salomo een oordeel moet vellen in een zaak waarin twee vrouwen claimen dat een baby van hen is. Als Salomo oordeelt dat het kind dan maar in tweeën moet worden gehakt, wil de ware moeder dat voorkomen door het kind af te staan aan de ander. Salomo wijst vervolgens het kind toe aan de rechtmatige moeder. De scène is uiterst theatraal weergegeven. Het beeld wordt begrensd door links een pilaar en rechts een staande jongeman. De weidse gebaren van de protagonisten worden fel belicht.

Wat betreft de jongeman die links vooraan op het doek staat: die heb ik in deze tentoonstelling al eerder gezien in een vrijwel gelijke pose. Aan het begin van de expositie hing een aantal portretten van apostelen. Eén van hen was Thomas. Ribera hergebruikte blijkbaar bepaalde motieven. Dat geldt niet alleen voor de jongeman die vervolgens als Thomas werd geschilderd, ook de kale man in de schaduw rechts achter de jongeman komen we ook tegen als de apostel Bartelomeüs.

David en Goliath was een populair thema van Caravaggio en zijn navolgers. Ook Ribera schilderde het onderwerp enkele keren. Hier is David afgebeeld als straatschoffie. Het hoofd van Goliath is buitenproportioneel groot weergegeven. Gewelddadige scènes waren een thema dat veelvuldig door de kunstenaar werd geschilderd. Menige martelscène werd door Ribera op realistische wijze geschilderd, zoals die van de Heilige Barthelomeüs. Een voorstudie voor de kruisiging van Petrus laat zien dat de schilder nauwkeurig te werk ging om de martelscènes zo werkelijkheid getrouw mogelijk weer te geven.

Een heel opmerkelijk werk is de vrouw met de baard. We zien een bebaarde vrouw die een baby zoogt. Haar echtgenoot staat achter haar. In 1631 werd Ribera ontboden door de hertog van Alccalá om een ‘natuurwonder’ te schilderen. Op de steenblokken rechts is deze gebeurtenis uitgebreid beschreven. De kunstenaar heeft “naar een levend model” het portret geschilderd van een zekere Magdalena Ventura, een tweeënvijftigjarige vrouw uit Abruzzo bij wie, na drie kinderen te hebben gebaard, op zevenendertigjarige leeftijd een dikke baard groeide.

Het interessante van tentoonstellingen als deze is dat werken die normaal nooit samen te zien zijn, tijdelijk bijeen gebracht worden. Hier is dat het geval met drie versies van de bewening van Christus uit de National Gallery in Londen, het Louvre in Parijs en Museum Thyssen-Bornemisza in Madrid. Het laatste werk heeft een merkwaardig detail. Als je goed kijkt naar de vouwen in het doek bij Christus’ schouder, zie je een oog.

[johnooms]

Wat gebeurde er op 9 augustus? 1516 - JEROEN BOSCH (~66) OVERLEDEN. Ook Jheronimus Bosch of Hiëronymus Bosch genoemd, geboren als Jheronimus van Aken, was een Zuid-Nederlands kunstschilder behorend tot de Noordelijke renaissance. Hij ging de geschiedenis in als ‘den duvelmakere’ (de schepper van duivels) en als schilder van satirische voorstellingen, maar hij is vooral van betekenis als vernieuwer van de bestaande beeldtraditie. Hij gaf op vindingrijke wijze invulling aan bestaande motieven en bedacht een reeks van nieuwe composities. Het gevolg hiervan is dat de precieze betekenis van een deel van zijn werk vandaag de dag onbekend is... Klik op de link hieronder voor meer Nieuws van Vroeger: http://johnooms.nl/2024/08/09/9-aug/

Alle reacties: