#van den vos reynaerde

[doubtspirit]

Fox, dressed as teacher, holding paddle, instructs hybrid animals.

[turbulenttrouble]

It’s been a while, because school has been all over the place 🙃

So… I had to make a theatre adaptation (and am still in the process of making it the costumes and scenography) for a Dutch medieval text called “Van den Vos Reynaerde”.

This is a fable about a fox who does horrible shit but gets away with it bc of his wit and cunning games (I highly recommend you read it (there is an English translation available)) and it’s FILLED TO THE BRIM with subtext.

And so I wrote a script for my adaptation, which I posted on AO3.

I understand it’s not a well known thing outside the Dutch speaking countries but I’m quite proud of my work, so check it out if you’re interested.

PS: I locked it on AO3 so my teacher can’t find it bc I would find it quite embarrassing if she found my account lol

[snowy-weather]

Fun Ace of Swords fact!

The castle that Santos made into his headquarters is called 'Castle Malpertus'. This isn't just a random made-up name. It's actually named after the home of the titular character from the old medieval Dutch poem 'Van den Vos Reynearde.'

'Van den Vos Reynaerde' is a satire story about a clever and dangerous fox named Raynaerde who tricks and bullies and even kills the animals around him and eventually due to his cleverness gets away with it.

Raynaerde's home and hideaway is spelled in lots of different ways, among which "Maupertuus" "Maleperduis" and "Malepartus" or even "Malperdy". I just spelled it slightly differently again and used it as the main hideaway for Santos and his Gang. ^^

[geritsel]

Allart van Everdingen - Illustrations for Fables of The Fox Reynard, etchings

[slingerapen]

i genuinely did not know medieval literature (the modernised versions for me) could be so funny. these stories are so self aware and so well written especially the dutch ones (am i biased? no i think i am actually opposite of that as a dutch person). i genuinely recommend reading arthurian stories because the knights.... you will love them

[xiphosuras]

Hadn’t drawn these guys in a while. I’m quite happy with the mix of animal and humanoid anatomy in their designs now.

Tibeert and Tiecelijn are characters originating from Van den vos Reynaerde, a medieval Dutch/Flemish poem which in turn is adapted from a number of older poems, namely French and Latin ones. There’s so many variations and adaptations, it’s crazy. Either way I’ve wanted to make an adaptation-continuation set in either current time or a distopic, slightly futuristic setting for a while now, maybe for my finals. These sketches are of my versions/interpretations of the characters.

Tibeert is a somewhat clever cat who loses his eye when he has to bring in Reynaert the fox but is tricked by him. Tiecelijn is a minor raven character who’s contribution to the story is warning Tibeert, Isengrim the wolf and Bruin the bear of the titular fox having turned the tables on them once they think the king will finally sentence the fox to death. Tibeert is the only one who heeds the raven’s advice, so I thought it would be fun to have them strike up a partnership after the story’s events and have them help each other out and stuff. They’re both thieving characters so it’d make sense. And Tibeert could use an extra pair of eyes since he lost his perception of depth.

[legend-collection]

Reynard The Fox

Reynard the Fox, also known as Renard, Renart, Reinard, Reinecke, Reinhardus, Reynardt and by many other spelling variations, is a trickster figure whose tale is told in a number of anthropomorphic tales from medieval Europe.

Reynard The Fox 1846 by Granger

He seems to have originated in French folklore. An extensive treatment of the character is the Old French Le Roman de Renart written by Perrout de Saint Cloude around 1175, which sets the typical setting. Reynard has been summoned to the court of king Noble, or Leo, the Lion, to answer charges brought against him by Isengrim the Wolf. Other anthropomorphic animals, including Bruin the Bear, Baldwin the Ass, Tibert (Tybalt) the Cat, Chantecler the Rooster and Hirsent the She-wolf, appear to give testimony against him, which Reynard always proves false by one stratagem or another. The stories typically involve satire whose usual butts are the aristocracy and the clergy, making Reynard a peasant-hero character. Reynart's principal castle, Maleperduys, is available to him whenever he needs to hide away from his enemies. Some of the tales feature Reynard's funeral, where his enemies gather to deliver maudlin elegies full of insincere piety, and which features Reynard's posthumous revenge. Reynard's wife Hermeline appears in the stories, but plays little active role, although in some versions she remarries when Reynard is thought dead, thereby becoming one of the people he plans revenge upon.

Reynard appears first in the medieval Latin poem Ysengrimus, a long Latin mock-epic written ca. 1148-1153 by the poet Nivardus in Ghent, that collects a great store of Reynard's adventures. He also puts in an early appearance in a number of Latin sequences by the preacher Odo of Cheriton. Both of these early sources seem to draw on a pre-existing store of popular culture featuring the character.

The 13th century saw the light of a Middle Dutch version of the story (Van den vos Reynaerde, About Reynard the Fox), comprised of rhymed verses (scheme AA BB). Very little is known of the author, Willem, other than the description of himself in the first sentences: This would roughly translate as:

Willem, die Madoc maecte, Daer hi dicken omme waecte, Hem vernoyde so haerde Dat die avonture van Reynaerde In dietsche onghemaket bleven (Die Arnout niet hevet vulscreven) Dat hi die vijte van Reynaerde dede soucken Ende hise na den walschen boucken In dietsche dus hevet begonnen. Willem who has made Madoc, and suffered many a sleepless night in doing so, regretted that the adventures of Reynaert had not been translated in Dutch (because Arnout had not completed his work). So he has researched the story and in the same way as the French books has he written it in Dutch.

Who this Willem was, remains a mystery. Madoc of which he here spoke, probably another one of his works, is also still an unknown text to this day. Illustration from Ghetelen in Reinke de Vos (1498)

Geoffrey Chaucer used Reynard material in the Canterbury Tales; in the “Nonne Preestes Tale”, Reynard appears as “Rossel” and an ass as “Brunel”. In 1485 William Caxton printed The Historie of Reynart the Foxe, which was translated from a Dutch version of the fables. Hans van Ghetelen, a printer of Incunabula in Lübeck printed an early German version called Reinke de Vos in 1498. It was translated to Latin and other languages, which made the tale poplular across Europe. The character of Tybalt in Shakespeare's Romeo and Juliet is named for the character Tibert/Tybalt the “Prince of Cats” in Reynard the Fox. Goethe, also, dealt with Reynard in his fable Reinecke Fuchs. Reynard is also referenced in the Middle English poem Sir Gawain and the Green Knight during the third hunt.

[thedreamlifeofbalsosnell]

A.H.J. Dautzenberg: hemelbestormer en vuurmeester van de Nederlandse letteren.

Op 5 jaar tijd schreef Tilburgs glorie Anton Dautzenberg maar liefst 10 boeken samen, stuk voor stuk kwieke  getuigen van zijn literaire flair en niet aflatend engagement. Wie zijn werk niet kent, neem het ter hand: u zal zich alleszins niet vervelen. Tijdens de presentatie van Dautzenbergs nieuwste roman Wie zoet is noemde kunstbroeder P.F. Thomèse elk boek van de Limburger “een baksteen door de glanzende etalageruit van de Nederlandse winkel vol tevredenheid”. Verguisd en geprezen, beschimpt en bejubeld, elke nieuwe Dautzenberg doet hoe dan ook stof opwaaien. Zijn compromisloze betrokkenheid laat niemand onberoerd en wordt weleens als provocatie of aanstellerij ervaren. Zo publiceerde hij een glossy magazine om de armoede te bestrijden, doneerde een nier aan een onbekende en werd lid van vereniging Martijn, uit protest tegen de heksenjacht op pedofielen. “Wat mensen van mij vinden, daar ben ik niet mee bezig, laat ze maar roepen. Als ze al die haat op mij projecteren, voelen ze zich wat lichter en is er wat meer ruimte voor liefde, denk ik dan.”

In nagenoeg alles wat over u verschijnt wordt u afgeschilderd als een controversieel figuur. U wakkert enorme polemieken aan, die dan breed in de pers worden uitgesmeerd. Uw reputatie lijkt mij moeilijk te rijmen met de aimabele en rustige man die hier nu naast mij zit...

Wel, op het moment dat je de publieke ruimte betreedt, word je een soort boksbal. Het projectievermogen van de mensen gaat heel gemakkelijk door de rooie. In mijn geval worden dan vaak woorden als ‘enfant terrible’ of ‘controversieel’ gebruikt, maar dat zegt meer over de omgeving dan over mij. Ik vind mezelf helemaal niet controversieel, integendeel. Wat ik doe is juist heel genuanceerd en doordacht. Alleen, mijn woorden en daden worden telkens teruggebracht tot eendimensionale oneliners, waardoor ik onvermijdelijk in een hokje terechtkom. Ik heb daar weinig of geen last van, behalve dat mijn maatschappelijk carrière er helemaal aan is gegaan. Ik denk dan bijvoorbeeld aan het aantal ontslagen dat ik heb moeten verduren, omdat ik ‘besmet’ ben.

Die ‘besmetting’ heeft dan voornamelijk te maken met het feit dat u het opneemt voor pedofielen…

Ja, dat is een debat waar ik in 2011 ben ingestapt. Wat me mateloos irriteerde bij de hele pedofiliediscussie was de eenzijdige benadering van ‘de pedofiel’ en in het verlengde daarvan het zondebokmechanisme dat zich meedogenloos in gang trok. Ik zag hoe de politiek en de media gegijzeld werden door het thema. Als tegenreactie werd ik lid van Vereniging MARTIJN (een Nederlandse organisatie die streefde naar wettelijke en maatschappelijke acceptatie van seksuele relaties tussen volwassenen en kinderen, nvdr) om aan te tonen dat pedofielen mensen zijn waar je gewoon mee in dialoog kan treden. Om hun kant van het verhaal op te tekenen en te laten zien dat je een kwetsbare minderheid niet verder in de verdrukking moet brengen, maar wel degelijk moet helpen.

Die beslissing werd u niet in dank afgenomen: u werd gezien als een kinderverkrachter en kreeg heel wat haat over u heen...

Kijk, we hebben in het strafrecht geregeld dat je van kinderen afblijft, dat is duidelijk. Dat weet iedereen, dat weten pedofielen ook. Anderzijds zegt het veel over een democratie als je nagaat hoe die met de meest kwetsbaren ervan omgaat. Wat die hele discussie dan gaat vervuilen, is dat de pedofiel gereduceerd wordt tot een kinderverkrachter, en ik steun dan zogezegd kinderverkrachters. Terwijl het tegenovergestelde het geval is. Niet alle pedofielen zijn verkrachters. Kindermisbruik gebeurt vooral door vaders, in een gezinssituatie dus. Daar loopt iedereen met een boog omheen en die pedofiel krijgt overal de schuld van. Ik heb die jongens leren kennen en heb er echt mee te doen. Ik vind het vreselijk hoe de politiek in Nederland met hen omgaat. Als het over pedofilie gaat, slaan mensen op tilt. Wie het thema verkent, raakt inderdaad besmet. Ik heb me een hele tijd radioactief afval gevoeld, terwijl het enige wat ik wil, is genuanceerd naar dit zeer complex thema kijken en eventuele oplossingen aandragen.

Naast uw lidmaatschap van Martijn heeft de hele kwestie of u nu wel of niet een nier heeft afgestaan voor heel wat beroering gezorgd….

Nou, om iedereen die er nog wakker van ligt gerust te stellen: ik heb die nier wel degelijk afgestaan! In 2010 om precies te zien, het jaar nadat mijn vader is gestorven. Ik heb mijn vader van dichtbij begeleid bij zijn sterfproces. Mijn roman Samaritaan is een reactie op het onvermogen dat mij toen verlamde. Ik had een contract bij Atlas Contact kunnen versieren nadat ik een verhaal in het Hollands Maandblad had gepubliceerd. Toen mijn toekomstige uitgever vroeg of ik nog iets had liggen, kwam ik uit op die nierkwestie en in Samaritaan verken ik die motieven. Vreemd genoeg was het van begin af aan voor iedereen een uitgemaakte zaak dat ik dat verhaal van die nierdonatie verzonnen had. En opnieuw speelden de media hierin een vreemde rol, zoals bij het nu ter ziele gegane praatprogramma  ‘Pauw en Witteman’. Die vonden het leuk om het toch wat ambigu te maken. Mensen werden echt boos op mij, terwijl ik nergens had ontkend dat ik níet had gedoneerd! In mijn laatste verhalenbundel (En dan komen de foto’s, nvdr) heb ik het dan maar op de spits gedreven en mijzelf geïnterviewd, als een soort hommage aan Reves Tien vrolijke verhalen waarin hij eveneens zichzelf interviewt. In dat interview ontkent het Dautzenberg-personage ooit een nier te hebben afgestaan. Dat was een grap, maar ja. Een journalist las dat verhaal, nam het voor waarheid aan en kort nadien stond in alle kranten dat ik ontkende! Ik ben dus niet alleen voor de eeuwigheid die kinderverkrachter, maar ook die kerel die zijn nierdonatie heeft verzonnen (lacht).

Op 5 jaar tijd 10 boeken bijeen schrijven, dat is een behoorlijk hels tempo... 

Wel ja, maar anderzijds, ik kreeg de kans en die heb ik met beide handen gegrepen. Ik heb heel lang geworsteld, vanuit een zekere verlegenheid. Door depressiviteit en angsten heb ik heel lang mijn creativiteit onderdrukt. Ik kon de blik van mensen niet verdragen, had het bijzonder moeilijk. Op een bepaald moment is het deksel van die kokende pan gesprongen, met terugwerkende kracht zeg maar. Ik had jaren op een slapende vulkaan geleefd. Ik vind het schrijven zelf ook veel interessanter dan de schnabbels erbuiten. Ik vind het nu wel fijn om met jou over mijn werk te praten, maar lezingen of ontmoetingen in boekhandels en zo, dat doe ik helemaal niet graag. Hoewel, vanavond ben ik hier van dienst in de Livius (Tilburgse boekhandel ‘Livius De Zevensprong’, nvdr), samen met Lodewijk Wiener. Wat dan weer wel erg leuk is, natuurlijk.

U had zelf niet misstaan in Vuur! uw pas verschenen bloemlezing met teksten over bezieling en betrokkenheid in de Vlaamse en Nederlandse letteren. Hoe gebeurde de selectie?

Heel intuïtief. Ik hanteerde met opzet een erg flexibele definitie van engagement, net om verenging en verkleining tegen te gaan. Ik wil literatuur groter, niet kleiner maken. Ik heb geen harde criteria gebruikt. Wat ik als engagement beschouw, vindt iemand anders misschien gewoon lastig. Als ik nu terugkijk naar de thema’s die in Vuur! worden verkend, leek het bij wijze van spreken inherent aan het schrijverschap om dergelijke onderwerpen te verkennen. Plus veel van die schrijvers werden in hun tijd meestal als verre van controversieel bestempeld. Vandaag lijkt een schrijver bijna teruggebracht tot een behaagzieke romanticus, die de lezer lieve uurtjes dient te bezorgen. Ik heb in ieder geval als lezer ook genoten van schrijvers die mij irriteren of confronteren.

Het is een lijvig boek geworden…

Ik heb 50 teksten geselecteerd, en uiteindelijk voor 47 de toestemming gekregen voor publicatie. Het boek is er gekomen op vraag van de uitgever. Ik ben begonnen bij Erasmus en heb uiteraard ook de nodige Belgen opgenomen. Ik heb me beperkt tot proza  en koos geen poëzie omdat ik daar minder in thuis ben. Niettegenstaande is mijn indruk dat er meer geëngageerde poëzie bestaat dan proza van eenzelfde strekking. De woede die in elk engagement aanwezig is, rendeert misschien beter op de korte baan? Afijn, ik heb per schrijver een lemma gemaakt en ze dan in een chronologisch overzicht geplaatst. Er staan een paar beruchte teksten in. Zo is er het befaamde ‘Vrede tractaet’ van Isabella de Moerloose, maar ook een fragment uit ‘Sophie’ van Virginie Loveling komt erin voor, een heel mooi boek is dat. Of Cali-Nicta, het pseudoniem van Herman Heijermans in het begin van zijn ontluikend idealisme. Een andere persoonlijke favoriet is een tekst van de Vlaming Paul Kenis (‘De apostels van het nieuwe rijk’, nvdr) over een anarchistische kolonie begin 20ste eeuw waar hij een tijdje deel van uitmaakte. ‘Brief aan Hugo Raes’ van Jef Geeraerts vind ik ook zo’n vergeten parel, ronduit schitterend! Maar er is ook Wim Neetens  en recenter, werk van Dimitri Verhulst…

Er zitten ook een aantal ‘aangebrande’ auteurs tussen…

Ja, ik wilde alle kleuren laten zien en niet alleen voor mijn eigen parochie preken. Zo is er bijvoorbeeld Robert van Genechten, die nam ik op met zijn Van den vos Reynaerde. Van Genechten was helemaal fout, collaboreerde in de Eerste én de Tweede Wereldoorlog. Hij schreef een antisemitische, nationaalsocialistische versie van de Reinaert. Een andere man met een smet op zijn blazoen is Filip De Pillecyn. In Vuur! is zijn novelle ‘De boodschap’ opgenomen.  

Dat u niet schrijft om de lezers ‘lieve uurtjes’ te bezorgen, mag blijken uit uw jongste roman Wie zoet is waarin u in het hoofd kruipt van een getormenteerde ziel met een Sinterklaasobsessie…

Ja, het hoofdpersonage is op zoek naar verlossing, maar is helemaal in isolement en verdrukking geraakt. En de stijl volgt precies die gevoelswereld, waardoor er geen exuberant stilistisch taalgebruik is. Dat hoort niet bij elkaar. Naar het einde toe, wanneer het hoofdpersonage beseft dat hij het noodlot niet meer kan ontlopen en het zelfs omarmt, eist de stijl de lezer helemaal op.

Klop het als ik zeg dat Wie zoet is uw eerste niet-autobiografische roman is? In een verantwoording beweert u anderzijds dat de roman gebaseerd is op waargebeurde feiten.

De verantwoording maakt nog steeds deel uit van de roman, natuurlijk. We leven in een tijd van opschonend realisme. Objectivering en non-fictie hebben een hogere status dan fictie. Ik heb al reacties gekregen met de vraag of ik die man goed gekend heb. Absurd. Maar om op je vraag te antwoorden: elke roman is volgens mij tot op bepaalde hoogte autobiografisch. Wat hier speelt, is dat ik door het verkennen van de pedofielenthematiek - de kwestie met Martijn - ook in een soort isolement ben terechtgekomen. Dat was geen trauma, maar wel bijzonder onaangenaam en erg onrechtvaardig. Wat er evenzeer in zit, is het feit dat ik na 17 jaar gestopt ben met antidepressiva te nemen. Ik heb in zekere zin mijn eigen situatie getransponeerd naar deze protagonist. Het boek is helemaal onderkelderd, inclusief enkele autobiografische kelders, zeg maar.

Op de achterflap van Wie zoet is komt J. Van Oudshoorn ter sprake. Het is zo niet de meest moderne naturalistische roman die ik ooit las, dan wel de meest hedendaagse…

Wat er in ieder geval sterk aanwezig is in het werk van bijvoorbeeld van Oudshoorn is de strijd van de eenling met zijn omgeving en zichzelf. Het noodlotsdrama dat zich voltrekt. Ik moest tijdens het schrijven heel sterk denken aan die naturalistische klassiekers van begin vorige eeuw. Emants had ik in mijn verhalenbundel al getransponeerd naar deze tijd. Ik ben hoe dan ook bijzonder gecharmeerd door de romans uit die periode.

Wat heeft u eigenlijk met Sinterklaas?

Nou, ik denk dat wij er allemaal wel iets mee hebben (lacht). Hij symboliseert tradities waar we krampachtig aan vasthouden, maar aan de andere kant staat hij ook voor angst. Mijn hoofdpersonage is heel verticaal ingesteld en Sinterklaas is voor hem een symbool dat heel machtig en angstaanjagend is, zeker vanuit een kinderlijk perspectief bekeken. Dat perspectief uit zijn kindertijd is hij nooit echt kwijtgeraakt. Ik heb zelf als kind altijd een heel onprettig gevoel gehad bij Sinterklaas. De cadeautjes en het mysterie vond ik leuk, maar de persoon Sinterklaas daar was ik bang van. Bij ons thuis is Sinterklaas één keer thuis geweest, ome Toon was dat, de broer van mijn moeder, maar ik vond het heel onprettig hoewel er niets was gebeurd. Later hoorde ik dat ome Toon wel eens aan kinderen zat. Dat was algemeen bekend. In de jaren 50 werd daar niets van gezegd.

Gezien de vaart waarmee u schrijft, ga ik ervan uit dat er binnenkort nieuw werk op komst is?

Jazeker, een feuilleton, dan nog. Over Reinaert de Vos. Een project waar ik heel enthousiast over ben en dat ik nu opstart samen met Paul van der Steen, de vaste tekenaar van NRC. Het kwam daarnet al ter sprake, maar toen ik bezig was met Vuur! heb ik mij verdiept in Reinaert de Vos, van 1300 tot nu. Wat je ziet, is dat de Reinaert begon als een satire, als een kritiek op de verticale samenleving, maar bijna iedere eeuw kreeg hij een nieuwe adaptatie. Op een bepaald moment was hij een revolutionair zoals bij Boon of zelfs een nationaalsocialist, zoals bij van Genechten. Je kunt bijna constateren: elke eeuw krijgt de Reinaert die hij verdient (lacht). Ik was dus benieuwd hoe Reinaert er in de 21ste eeuw zou uitzien. Toen ben ik met Paul gaan praten. NRC hapte toe en vanaf januari beginnen we met een feuilleton met als werktitel ‘De Vos en partners’. We gaan voor 26 wekelijkse afleveringen en hopelijk slagen we erin het feuilleton ook in een Vlaamse krant te krijgen. Verder, wil ik weer een bundel met korte verhalen gaan maken. Dat blijft het genre waar ik me toch het beste bij voel.

Verschenen in: STAALKAART #31, 2015

Wie zoet is van A.H.J. Dautzenberg, Atlas Contact 2015, ISBN 9789025442200, 239 pp.

Vuur! bezieling en betrokkenheid in de Vlaamse en Nederlandse letteren, samengesteld door A.H.J. Dautzenberg, Atlas Contact 2015, ISBN 9789025445690, 376 pp.    

[biblioncollection]

Reinaart de Vos | Unknown | Myths, Legends & Fairy Tales | Audiobook full unabridged | Dutch | 1/2 Content of the video and Sections beginning time (clickable) - Chapters of the audiobook: please see First comments under this video. Het episch dierdicht "Van den Vos Reynaerde", geschreven in het Middelnederlands in de 13e eeuw, geldt als een hoogtepunt in de Nederlandse middeleeuwse literatuur. Het epos verhaalt van de schurkenstreken van Reinaert de Vos, die zo listig is dat hij iedereen weet beet te nemen.Deze vertaling uit 1885 is van Julius de Geyter. Uit zijn inleiding:"Reinaart de Vos, dat meesterstuk onzer Letterkunde, bestaat uit twee deelen: het eene, dat men gewoonlijk het eerste boek noemt, is omtrent den jare 1250 in Vlaanderen geschreven door een man van genie; het zoogenaamde tweede boek, ongeveer 150 jaren later waarschijnlijk ook door een Vlaming opgesteld, is nauwelijks het werk van een man van talent. De eerste onzer beide dichters, zooals d'eposschrijvers immer deden, had al d'avonturen van zijnen held bijeengezameld, er met een meesterhand de grondstof uitgegrepen, en ze tot een kunstjuweel verwerkt. Naar zijn eigen oordeel, was zijn gedicht gansch de geschiedenis van Reinaart, wat er dan ook over dezen nog meer was geschreven of in den mond des volks voortleefde.Onze tweede schrijver, anderhalv' eeuw nadien, heeft nu juist dat overtollig geoordeelde ook te boek gesteld, en begin en slot van zijns voorgangers meesterstuk veranderd, om er zijn vervolg min of meer passend te kunnen aansluiten."Deze vertaling omvat alleen het zogenaamde "eerste boek".Reading of a 19th century Dutch translation of a 13th century Middle Dutch rhymed version of the story of Reynard the Fox. This is a Librivox recording. If you want to volunteer please visit https://librivox.org/ by Priceless Audiobooks

[leesdossier-meander]

Middeleeuwse literatuur

Het lezen van het verhaal Van den vos Reynaerde was wel zinnig voor mij als jongere in 2017, omdat je ziet dat men al heel lang bezig is met satire en dat Zondag met Lubach zeker niet het begin is. In de Middeleeuwen moest je het wel een beetje verbloemen, omdat je anders veroordeeld werd, dus nu zit het wel anders. Mits je Erdogan natuurlijk niet beledigt.

[joukesp]

#deproefbrouwerij #reynaert #tripel #9abv Posted this triple a while ago mentioning it at 8%abv. Well, it’s 9%abv! Rest assured, it tasted as good as last time! The Reynaert brand covers 3 beers: triple, amber and grand cru. Their slogan is plain: Drink matig maar regelmatig or Drink measuredly but regularly... (for the sake of alliteration). Anyway, I plan to re-read: Van den Vos Reynaerde and guess what I’ll be drinking? (at Zemst)

[4b-leesdossier-bella]

Middeleeuwen ‘satire’

(Gebaseerd op Van den vos Reynaerde)  Isa de luiaard was weer eens te laat, want haar band was lek gegaan. Zij hoopte dat de school het zou geloven en dat ze gematst zou worden door Maurits de trouwe hond, maar tevergeefs. Het was ook dom om zoiets te denken want Maurits zijn loyaliteit ligt bij Annie de leeuwin, baas van de school. Annie regeert over de school samen met haar vriendjes; Sieska de pad, Maya de mossel, Elias de hommel, Ellem de bij en een aantal anderen. De school was alleen voor hardwerkende mieren. Als je iets verkeerd deed moest je naar één van de vriendjes van Annie, en in het ergste geval naar Annie zelf. De mieren mochten geen foutjes maken, want het zal je niet vergeven worden. Nablijven, strafwerk en soms zelfs om acht uur melden, en dat als je twee minuten te laat bent gekomen. Toen Isa een te-laat-briefje mee had gekregen ging zij naar haar eerste les van Henrikus het stokpaardje. Henrikus was erg boos op Isa omdat zij te laat was en had het lokaal op slot gedaan zodat zij er niet meer in kon. Isa was ten einde raad, zij werkt altijd zo hard en nu moet hij op de gang wachten? Toen ze thuis kwam vertelde ze dit aan haar ouders, die zeiden dat ze er maar mee moet leren leven, omdat het leven soms oneerlijk is.       

[snowy-weather]

Ta-daa! My fox collection. Though I totally forgot a few things, like my fox oven mitts, my fox earrings (three pairs) and some buttons and patches. ^^; oops.

My fox Figurines. Yes two of them are made of glass. ^^

Fox necklaxes. I got two more that I made myself but I don’t like them as much. The purple one with the stars in it’s tail was made by my good friend Rin. ^^

My favourite part of the collection... plushies! :D Look at all these cute different foxies. And look! Even Li’l Fox Friend is there, Fran’s fox plushie!

Postcards. These were all gifts. :D

All my fox books, minus a few I think. XD Oops.

Fox books, but its ONLY different versions of ‘Van den Vos Reynaerde’, the famous Dutch medieval poem. There’s many more versions and I’d love to collect more of them.

My old planner. XD 

Clothes. A jacket and a sweater. The jacket is actually blue, but it looks black in this pic. 

And my pillows! I made the one on the right myself, because I found the fabric somewhere and couldn’t help buying it. XD

[jarimilani]

Van den Vos Reynaerde

Van dit middeleeuwse verhaal heb ik een stuk meer geleerd over de cultuur van de Middeleeuwen en dat satire ook al bestond in de Middeleeuwen. Ik vond het een leuk verhaal en ik vond het erg grappig dat de koning een leeuw was en Reynaerde een vos.

[4e-leesdossier-kwik]

Middeleeuws verhaal

Het lezen van het verhaal: Van den vos Reynaerde was niet zinnig voor mij als jongere in 2017, omdat ik er allereerst niks van begreep, omdat het verhaal in het Middelnederlands is geschreven. Daarnaast snapte ik niet wat het schrijfdoel van de schrijver was, ik heb namelijk niks van dit verhaal opgestoken en vond het alles behalve amuserend. Als het aan mij ligt, worden alle lessen over de Middeleeuwen geschrapt, om de toekomstige vierdeklassers een hoop saaie lessen en leed te besparen.

[wiesjej]

Van den vos Reynaerde

Het lezen van het verhaal ‘van den vos Reynaerde/Reinaert de vos’ was niet zinnig voor mij als jongere in 2016, omdat ik dit eigenlijk alleen als een grappig verhaal zag en ik er om de lessen Nederlands niet veel over heb gedacht of er iets aan gehad heb. Op zich vond ik het wel een leuk verhaal en drukte het de Middeleeuwen goed uit, maar verder heb ik er niet veel aan gehad.