#tuinman

[twafordizzy]

De tuinman is begerig naar wijsheid

Henri Cueco; bron beeld: lequotidiendelart.com Werk van Cueco; bron beeld: pinterest.com Fransman Henri Cueco (1929-2017) was schilder, essayist en romanschrijver. Autodidact ook. In zijn roman Gesprekken met mijn tuinman volgen we twee mannen die veel met elkaar praten. De een is tuinman, de ander kunstenaar. Het gaat over van alles: natuur, cultuur, groenten, schilderen, de dood en het leven.…

[kamielchoi]

De hovenier en zijn baan

Een rijke Iraniër: Vanmorgen kwam mijn hovenier, met een bange blik bij mij een bakkie doen, “Henk, wacht een ogenblik! Je rozen gaan dood, en mijn baas zegt dat het zo niet mag de meeste takken zijn verdord, ik vrees voor mijn ontslag. Ik schrok, en dacht dat is niet waar, zag de hovenier nog zwaaien met zijn heggeschaar. Leen me je Tesla, snel, dan kom ik nog op tijd aan, als ik nu vertrek, heb…

[hoveniermmaarsen]

[picturebookshelf]

The Green Street Three Play Tricks (1989)

Story: Jaap Tuinman -- Art: Tina Holdcroft

Canadian

[the-greatwar]

Reginald, known as Reggie, was the eldest son of William (Bill) Stenning and his wife Emily

Stenning nee Gander. He was born in late 1891 and baptised here on 01/11/1891. His father was a

gardener and the family lived at Treeps Cottage. He is listed at home on both the 1901 and 1911

censuses when he was a baker’s assistant.

Reggie’s papers have recently been digitised but form part of the ‘burnt documents’ severely

damaged in an incendiary attack on the repository during WW2. Reggie’s papers are missing large

sections. It is possible to work out that he joined the 1/1st Sussex (Fortress) Reserve of the Royal

Engineers as a sapper on 16/11/1914 and was numbered T224, the ‘T’ indicating this was a Territorial

unit. This unit was based in Newhaven and their role was local defence. As the dangers of invasion

receded six engineer units formed the 1/1st Sussex Army Troops Company, RE. With their specialist

knowledge they left England on board the Empress of India arriving at Le Havre on 20/03/1915

joining the British Expeditionary Force at Etaples. At some point Reginald was raised to Lance

Corporal and, although the date cannot be read, it is most likely to have been before he entered

France. The Company was employed building accommodation for the arriving troops and hospitals

and roads around Etaples. They were moved to Vimy Ridge in May of 1916. Here their role was to

extend the deep dugout and tunnel systems under the ridge. One of their innovations was to construct

a ropeway slung from the roof to carry the spoil out to the surface. This system was later adopted by

other units. They also built concrete machine gun positions, and if that were not enough, some of

them, reportedly, helped the local farmers with their harvest.

In late 1916 a reorganisation of troop numbering of the Territorial Forces was undertaken. Six figure

numbers were allocated and the Sussex Fortress men were given numbers starting at 545001 on 01/

02/1917. Reggie was renumbered 545119. Just two days before this Reggie was hit in the leg by a

shell splinter. He was taken to 45 Casualty Clearing Station based at ‘Edgehill’ near Dernancourt but

died the following day. He is buried in the Dernancourt Communal Cemetery Extension in grave IV.

H. 8. He is remembered on both local war memorials.

Grave B102 in the South Avenue Cemetery holds a member of the Stenning family. In 1920 an Act of

Remembrance laid flowers on the graves of all servicemen who had died. Reginald is mentioned in

the newspaper article and it is possible that flowers were laid here. There is no stone.

Reginald, bekend als Reggie, was de oudste zoon van William (Bill) Stenning en zijn vrouw Emily Stenning - Gander. Hij werd eind 1891 geboren en gedoopt op 01/11/1891. Zijn vader was een tuinman en het gezin woonde in Treeps Cottage. Hij staat vermeld op zowel de 1901 als de 1911 gehouden volkstellingen toen hij bakkersknecht was. Reggie's papieren zijn onlangs gedigitaliseerd, maar zijn ernstig beschadigd bij een brandbomaanval op de opslagplaats tijdens WO2. Van Reggie's papieren ontbreken groot gedeelten. Het is mogelijk om eruit op te maken dat hij zich aansloot bij de 1/1st Sussex (Fortress) Reserve van de Royal Genie als sappeur op 16/11/1914 en was genummerd T224, de 'T' gaf aan dat dit een Territorial eenheid was. Deze eenheid was gestationeerd in Newhaven en hun rol was vooral lokale verdediging. Toen de gevaren van een invasie afnamen werden zes genie-eenheden gevormd in de 1/1st Sussex Army Troops Company, RE. Ze verlieten Engeland aan boord van de Empress of India, waar ze op 20/03/1915 in Le Havre aankwamen en zich aansluiten bij de British Expeditionary Force in Etaples. Op een gegeven moment werd Reginald gepromoveerd tot Lance Korporaal en, hoewel de datum niet kan worden achterhaald, is het zeer waarschijnlijk dat het was voordat hij Frankrijk binnenkwam. De compagnie werd ingezet voor het bouwen van accommodatie voor de aankomende troepen en ziekenhuizen en wegen rond Etaples. Ze werden in mei 1916 verplaatst naar Vimy Ridge. Hier was het hun taak om diepe dug-outs en tunnelsystemen onder de heuveltoppen te graven. Een van hun innovaties was het bouwen van een kabelbaan die vanaf het dak wordt gebruikt om de specie naar de oppervlakte te brengen. Dit systeem werd later overgenomen door andere eenheden. Ze bouwden ook betonnen mitrailleurstellingen, en alsof dat nog niet genoeg was, naar verluidt hielpen ze de lokale boeren met hun oogst. Eind 1916 werd een reorganisatie van de troepennummering van de Territoriale Strijdkrachten ondernomen. Zes nummers werden toegewezen en de mannen van Sussex Fortress kregen nummers vanaf 545001 op 01/ 02/1917. Reggie werd omgenummerd tot 545119. Slechts twee dagen eerder werd Reggie in zijn been geraakt door een granaatsplinter. Hij werd naar 45 Casualty Clearing Station gebracht, gestationeerd in 'Edgehill' bij Dernancourt, maar overleed de volgende dag. Hij ligt begraven op de Dernancourt Communal Cemetery Extension in graf IV. H. 8. Hij wordt herdacht op beide lokale oorlogsmonumenten. In 1920 werd in het kader van de herdenking bloemen op de graven van alle gesneuvelde militairen gelegd. Reginald wordt genoemd in het krantenartikel, gewijd aan deze herdenking.

[lesser-known-composers]

Carolus Antonius Fodor (1768-1846) - Piano Sonata in F-sharp minor, Op.2/2 (1793)

Mov.I: Allegro 00:00 Mov.II: Andante grasioso 10:08 Mov.III: Allegro assai 14:08

Pianist: Arthur Schoonderwoerd (plays on an Poletti & Tuinman, after Anton Walter (1795)

[jurgenameen]

201, 17, onderhoud

Wees de tuinman van de woorden tuin

Deze schat mag goed onderhouden worden

Ondersteuning bij de ontwikkeling van vredelievende woorden

Het oogsten en zaaien heeft de prioriteit

Liefdevoller kunnen woorden worden

Zachter en intiemer ook

Menig tuin moet nog opgeruimd en opgeknapt worden

Bewust worden van impulsen die het lichaam van liefde biedt

-copyrights Ameen 2024-

[devosopmaandag]

Lees de vos van vandaag: 'De tuinman en de dood'

[rotterdamvanalles]

De Vaanweg en de Victor Hugoweg (Lombardijen), gezien vanaf het Jan Meertenshuis aan de Van Langendonckstraat, 1969. Rechts de velden van DRL.

De Vaanweg dankt zijn naam aan de voormalige boerderij 'De Vaan' aan de Dordtsestraatweg. Het tuindorp werd gebouwd op de landerijen, die bij deze boerderij behoorden. De naam 'De Vaan' is afgeleid van de familie Vaandrager, die vroeger eigenaar van deze boerderij was. Enige tijd heeft de NV Hygiënische Melkstal 'De Vaan' boerderij en bouwland geëxploiteerd. In 1921 werden deze aangekocht door de gemeente Rotterdam. Tijdens de Tweede Wereldoorlog werd hier in opdracht van de NV Vreewijk Tuindorp De Vaan gebouwd.

De Victor Hugoweg herinnert aan de Franse dichter en prozaschrijver Victor Marie Hugo, 1802-1885.

DRL (De Rotterdamse Leeuw) is een amateurvoetbalvereniging uit Rotterdam.

De vereniging werd op 14 juli 1929 opgericht. De thuiswedstrijden worden op het sportcomplex “De Leeuwenkuil” gespeeld welke gelegen is aan de Spinozaweg in Lombardijen.

De club ontstond in de omgeving van de Tarwewijk onder de naam Rood-Zwart opgericht. De oprichting geschiedde door vijf broederparen: Jan en Willem van Amerongen, Geert en Koos Pleket, Dirk en Willem Smit, Adrie en Piet Tavenier en Henk en Jan Tuinman.

De club sloot zich in eerste instantie aan bij de Nederlandse Arbeiders Sport Bond (NASB). In het eerste jaar werd DRL kampioen en zelfs de sterkste van Zuid-Holland, doch de financiële mogelijkheden om door te gaan voor een kampioenschap van Nederland ontbraken. Per 30 augustus 1930 volgde de overstap naar de Rotterdamsche Voetbalbond (RVB), een ’regionale onderbond’ van de KNVB. Dit ging gepaard met een naamsverandering omdat er al een club met de naam Rood-Zwart lid was van de KNVB. Er werd gekozen voor de De Rotterdamse Leeuw (DRL).

De foto komt uit de collectie topografie van het Stadsarchief Rotterdam. De informatie komt eveneens uit het Stadsarchief Rotterdam en van Wikipedia.

[jurjenkvanderhoek]

AANWEZIG BIJ PETER VAN LIER VOEL IK MIJ AANGESPROKEN

Het is mijn gewoonte om tijdens het lezen van een boek alinea's van belang aan te strepen. Fragmenten in de tekst die ik belangrijk acht om achteraf nog eens over en door te lezen. Om op die manier mijn bespreking van het boek inhoud te geven. De uitgave “Geachte afwezigen, Het verweer van de poëzie” door Peter van Lier ziet er na lezing nogal gestreept uit. Vrijwel elke alinea is steekhoudend om nog eens te lezen. Daarom las ik het boek tweemaal voordat ik me ertoe kon zetten er een eigen tekst tegenaan te schrijven. Eenmaal om de woorden te lezen, andermaal om de tekst te doorzien en toen was ik verkocht. Om de aanwezigheid van de werkelijkheid van twee kanten te bezien las ik het boek eens en nog een keer. Door opnieuw en weer te lezen namelijk zie je details, merk je meer of zelfs andere werkelijkheden op dan dat je eerst zag.

Het verweer van de poëzie. Dat is op diverse manieren uit te leggen. Is het oppositie of juist defensief. Moet de poëzie verdedigt worden, en tegen wie dan. Of komt het in opstand, geeft het weerstand. Kan het zich persoonlijk verdedigen, met woorden betekenissen om zichzelf slaan. De vitters en de hekelaars, de muggenzifters en de mierenneukers, ofwel de critici een hak zetten. Van Lier hijst zich op de spreekkist, gaat op de praatstoel zitten en richt het woord tot mij de lezer. “Geachte afwezigen,” heft hij aan. Ik kijk om en inderdaad ik ben alleen in de ruimte, mijn kamer. Hij spreekt mij dus niet aan, maar de mensen die er niet zijn; de afwezigen. Ik voel me niet aangesproken daarom en ben een en al oor, zeker nadat ik tot tweemaal toe de aanwezige was. Maar ik zal beter moeten weten, want ik was afwezig en raak door de schrijver bij de les. Ik dagdroom niet langer uit het vensterraam van de taal, maar wordt wakker geschud door Van Liers’ filosofische intuïties en poëtische bevindingen.

Het verweer is niet de individuele verdediging van Peter van Lier om de poëzie terug binnen de werkelijkheid te plaatsen. Het zijn de wapens van anderen die hij in de strijd gooit. Door de gedichten van een voorgaande generatie dichters en van dichtende generatiegenoten voor mij door te lichten en uit te leggen scherpt Van Lier mijn geest. Pas in het laatste essay besef ik zijn reden dit boek geschreven te hebben. Dan is hij niet meer de onderwijzer, de onderzoeker die zijn eigen poëtische fascinaties in een ruimere context plaatst, de leegte bestrijdt. Hierin blijft hij bij zichzelf en plaatst zich terug in de opvoeding. Komt in verweer tegen zijn constructief aangelegde vader, of maakt paradoxaal een buiging voor ‘ons’ pap. Toch achteraf. “…mijn vader het had over de vele jaren die het licht van verre sterren erover doet om ons te bereiken en dat een ziel dus ook wel heel lang onderweg zal zijn om de hemel te bereiken.”

Aldus is de hele bundel in 24 korte verhalen geen verweer. Van Lier hoeft zich als dichter niet te verdedigen voor het dichtwerk. Het is veeleer een eerbetoon aan het vrije vers, de moderne poëzie. Deze dichtkunst heeft een grond, een groei en een bloei. Peter van Lier is de tuinman die mij wijst op prachtige bloemen, geurend en kleurend in de ochtendzon. Hij geeft aanwijzingen hoe de tere planten te determineren, deze met zachtheid te behandelen om een bloeiend en voor mij boeiend resultaat te creëren. Niet filosofisch onderlegd leest het boek van Peter van Lier voor mij toch niet onbekend. Ik kan een lange wandeling met de schrijver ervan meedenken, maar soms slaat hij een pad in dat mij welhaast doet verdwalen. Ik raak hem kwijt, tast in het niets buiten de werkelijkheid, maar hij vindt mij terug binnen woorden die zijn zinnen vormen. Waar ik de richting kwijt ben en telkens op een doodlopende weg stuit, neemt hij mij in zijn tekst weer bij de hand en leidt mij bijdehand terug op het juiste pad.

Het ‘Geachte afwezigen,’ is verre van een droog boek, niet ‘geen doorkomen aan’, geen harde noot die gekraakt moet worden. Hoewel de taal gangbaar is zweeft het gevoel nog weleens boven mijn werkelijkheid weg. Geen vaktaal, maar wel filosofische redes. Van Lier is een boeiend verteller, geen docerend uitlegger. Ik lees bij hem niet de les, maar hij geeft mij wel uitleg over zijn visie. Leest de dichter en bespreekt het werk. Probeert de woorden voor mij duidelijk te maken. Zijn filosofische achtergrond staat hem daarbij terzijde. Maar het is en blijft zijn visie en uitleg, hoewel hij wel andere uitleggers citeert om zijn standpunt te waarborgen. Soms in wat wollige uitspraken, een diep denker eigen. Maar niet vanaf een ivoren toren uitgesproken. Hij komt naast mij staan en wijst me op de elementen die zijn wereld kleuren en duiden. Op welke manier ik volgens hem de omgeving geschetst in poëzie kan benaderen en bewonderen. Dat is niet die van de rijmelarij, maar van de poëzie met een grote P. De dichter die de werkelijkheid buiten de realiteit beziet en in eigen ervaringstaal omschrijft. Daar kan ik op eigen houtje een weg in vinden, echter Van Lier reikt mij een gids aan zodat ik niet zal verdwalen in taal en betekenis.

Hij haalt het werk van dichters aan die voor zijn werk van belang zijn. Waarop hij zijn werk kan gronden. En tussen neus en lippen door verklaart hij dat werk van deze dichters. In zijn bewoordingen, zoals hij hun teksten opvat en van betekenis acht. Geen recensie maar een uitleg. Hij zit niet op de stoel van de criticus maar veeleer op de zitplaats van de leraar die niet belerend wil zijn. Hij geeft uitleg aan en legt lijntjes neer, knoopt combinaties en relaties aan elkaar. Zodat ik met andere ogen naar de woorden kijk, met rode oortjes de zinnen lees. Wist ik niet wat ik las. Was ik afwezig in mijn gedachten omdat andere zaken mijn aandacht afleiden van de moeilijkheidsgraad van deze door Van Lier aangehaalde poëzie.

Foto: "De Zwartewaaldam bij Spijkenisse, met rechts het Hartelkanaal", Jannes Linders, 1990.

Gaat de magie ervan niet verloren wanneer het gedicht wordt uitgeplozen en op de zin en het woord wordt verduidelijkt. Peter van Lier lijkt dit nodig te vinden om de poëzie te verdedigen. Om het te kunnen plaatsen in en wapenen tegen de proza. In de eerste plaats dat van anderen en in het bijzonder zijn eigen dichtkunst. Het is schrijvers uitleg, ik kan het daarentegen anders interpreteren. Maar na lezing wordt mijn gedachte wel die kant op gestuurd. Ik kan het gedicht niet meer objectief en onbevangen tegemoet treden: het leest zoals Peter de uitleg eraan gegeven heeft. Eigenlijk zal ik eerst de geciteerde gedichten moeten lezen voordat er de uitleg van Van Lier op los gaat. Nu weet ik soms de strekking niet en begeef mij koud in de kennis van de schrijver. Hij weet mijn onkunde te omzeilen door op een leesbare manier te schrijven. Hij verlaagt voor mij drempels, opent deuren. Ik krijg een inkijk in de filosofisch getinte poëzie. Maar het is slechts een glimp van waarde, de echte parels blijven in de schelpen. Ik zal mij de albums aanschaffen, mij inlezen in de overgenomen en toegewijd uitgeweide poëzie. Om zo de hogere dichtkunst mij enigszins eigen te maken. In het verweer schoot Peter van Lier met scherp en raakte wat mij betreft doel.

Geachte afwezigen, Het verweer van de poëzie. Peter van Lier. Poëziecentrum, 2017.

[williamkergroach55]

Dit zijn de voorwaarden van het manifest dat ik voorstel om levensvatbaarheid, stabiliteit, rechtvaardigheid en harmonie te bevorderen in onze westerse samenlevingen, die in feite heterogene samenlevingen zijn. Hoewel ik voorstander ben van een vetorecht over de komst van buitenlanders naar mijn land, wil ik geen algehele uitzetting van inheemse bevolkingsgroepen opleggen. Dat zou onrecht doen aan de goede mensen onder hen en een vijandig front voor onze deur creëren. Ik geef de voorkeur aan de eliminatie zonder proces van die individuen die het gevaarlijkst zijn voor onze samenlevingen en onze burgers. Ik zie dit als het werk van een tuinman die zijn heggen snoeit, onkruid verwijdert zonder haat, zodat de planten in zijn tuin onbedreigd kunnen groeien. Het is de rol van de overheid, een welwillende tuinman, om te zorgen voor het comfort, de veiligheid en het welzijn van haar burgers.

In naam van de vrijheid van meningsuiting wil ik dat patriotten hun politieke en sociale meningen en ideeën kunnen uiten zonder censuur van overheidswege of zonder morele, politieke, religieuze of filosofische censuur. De enige grenzen aan deze vrijheid betreffen natuurlijk de vijanden van het Westen en zijn vrijheid, op dit moment islamistische militanten of terroristische elementen in het algemeen, die oproepen tot het vernietigen, doden en afslachten van westerlingen en hun manier van leven. Dergelijke toespraken moeten met alle middelen worden gestopt en hun auteurs moeten fysiek worden geëlimineerd. Het spreekt voor zich dat jihadstrijders, zij die actie hebben ondernomen, actief moeten worden opgejaagd en zonder proces geëlimineerd.

In naam van de noodzakelijke scheiding van kerk en staat moeten religieuze of filosofische instellingen worden gescheiden van politieke of overheidstaken om de godsdienstvrijheid te garanderen en ongepaste religieuze of filosofische invloed op het openbare leven te vermijden. Zo moet het leden van geheime kerken en filosofische genootschappen verboden worden politieke macht uit te oefenen en een administratieve of overheidsfunctie te bekleden, om ervoor te zorgen dat het privilege van autoriteit of dwang neutraal en welwillend blijft tegenover iedereen. Personen die verbonden zijn aan geheime genootschappen moeten hun politieke of administratieve gezagsposities neerleggen. In het geval van verzwijging moeten ze, als ze ontdekt worden, beroofd worden van hun bezittingen en verdreven of verbannen worden naar afgelegen gebieden van het land.

In naam van het sociale contract stel ik voor dat individuen instemmen met hun bescherming door de overheid. Het monopolie op legitiem geweld moet daarom worden overgelaten aan de overheid of lokale ordehandhavers om de orde en veiligheid van dag tot dag te handhaven. Dit weerhoudt individuen er niet van om gewapend te blijven en zichzelf te kunnen verdedigen, indien nodig, of zelfs om hun wapens te gebruiken om zich te verzetten tegen een regering die verwrongen is en geëvolueerd is tot de dictatuur van een paar oligarchen. In naam van het machtsevenwicht is het altijd goed als de regering, in dienst van haar burgers, weet dat haar kiezers de mogelijkheid hebben behouden om haar ten val te brengen als ze uit de koers raakt.

In naam van de Wet van Rechtvaardigheid en Rechtvaardigheid moeten eerlijkheid en rechtvaardigheid worden gegarandeerd in de behandeling van individuen. Iedereen, met uitzondering van recidivisten, terroristen en buitenlandse agenten, die zonder proces geëlimineerd moeten worden, heeft recht op gelijkheid voor de wet en non-discriminatie. Met het oog op de evolutie van de rechterlijke macht ben ik van mening dat de rechtsregels vereenvoudigd moeten worden en dat de rechterlijke macht moet buigen en slechts de soevereine beslissingen van willekeurig benoemde volksjury's administratief moet vastleggen. Deze volksjury's moeten de plaats innemen van de magistraten in alle disciplines; de orde van advocaten kan worden gehandhaafd als adviesorgaan, maar het moet verboden worden om namens een eiser of een beschuldigde voor de rechtbank te spreken. We moeten af van deze schijnvertoningen, die onderhevig zijn aan het talent van prietpraat, leugenaars en degenen die een gave hebben om hun publiek te verleiden. De opeenstapeling van wetten heeft alleen maar codes en talen voortgebracht die de burgers vreemd zijn geworden. Het heeft kasten van insiders gevoed die het op zich nemen om recht te spreken volgens hun trawanten, hun overtuigingen en hun afspraken. Het is tijd om de regels te vereenvoudigen: wie steelt wordt gestraft; wie doodt of verkracht wordt automatisch geëxecuteerd, tenzij zij of de politie voor een jury kunnen bewijzen dat de moord onbedoeld was. Het is ook mogelijk dat een bepaalde zaak resulteert in clementie van de kant van de jury van het volk. In het geval van diefstal is het voldoende om straffen op te leggen die in verhouding staan tot de waarde en de intentie om de persoon die voedsel steelt uit honger vrij te pleiten. Deze straffen kunnen geen gevangenisstraf zijn, maar gratis arbeid, zoals dwangarbeid, ten gunste van de benadeelde partij. Bij herhaalde diefstal wordt de straf verdubbeld. Degenen die hun straf uitvoeren mogen niet blootgesteld worden aan publieke wraakzucht; alleen de politiediensten houden een dossier van een overtreding bij in het geheim van een gespecialiseerde afdeling. Andere politiediensten hebben geen toegang tot deze database op straffe van ontslag. Het misdrijf moet na tien jaar uit de bestanden van deze dienst worden gewist, omdat we de mogelijkheid van verlossing voor alle individuen moeten behouden. Gewelddadige dieven en dieven die langer dan vijf jaar gestraft zijn voor herhaalde overtredingen worden geëxecuteerd, omdat professionele dieven en gewelddadige overtreders een bedreiging vormen voor de maatschappij.

In naam van de wet van de democratie komt de macht van het volk. Burgers hebben het recht om deel te nemen aan het politieke proces. Vrije en eerlijke verkiezingen impliceren de eliminatie van oligarchieën en geheime genootschappen die door hun macht en invloed de natuurlijke neiging hebben om zichzelf macht toe te eigenen. De vitaliteit van een samenleving hangt echter af van de sociale lift en de opkomst van nieuw talent uit alle lagen van de samenleving. Om deze principes te garanderen, moeten we referenda op volksinitiatief invoeren, burgers verplicht laten stemmen en iedereen vrije toegang geven tot de uitoefening van het politieke gezag. Het is nu noodzakelijk om de vergaderingen af te schaffen, die de schuilplaats zijn geworden van arrogante notabelen die van het volk zijn afgesneden, ten gunste van directe en verplichte elektronische stemmingen door al onze burgers. Dit betekent natuurlijk minder stemmingen, niet meer dan tien per jaar, over essentiële wetgeving. De toepassingsgebieden van deze referenda zijn de herziening van de grondwet of de goedkeuring van een nieuwe grondwet. Aangezien de grondwet de grondbeginselen van het bestuur van een land bepaalt, is het essentieel dat het volk er niet van wordt uitgesloten. Veranderingen aan het kiesstelsel, zoals het wijzigen van kiesregels, evenredige vertegenwoordiging of het stemsysteem, kunnen een grote impact hebben op de democratie van een land en vereisen een referendum. Vragen met betrekking tot burgerschap, zoals de toegang tot dubbele nationaliteit, de afschaffing van dubbele nationaliteit of de criteria voor het toekennen van burgerschap moeten worden onderworpen aan een referendum.

Wetten die van invloed zijn op de fundamentele rechten van burgers, zoals het al dan niet aannemen van wetten over mensenrechten, vrijheid van meningsuiting, vrijheid van godsdienst of de rechten van minderheden van welke aard dan ook, moeten aan een referendum worden onderworpen. Gevoelige kwesties zoals abortus, het homohuwelijk, het al dan niet uiten van LGBTQ+-minderheden, de adoptie van kinderen door deze seksuele minderheden, het legaliseren of verbieden van drugs en andere belangrijke sociale kwesties moeten per referendum worden beslist.

Ook over grote veranderingen in het belastingstelsel, zoals belastingverhogingen of -verlagingen, moet een referendum worden gehouden, omdat ze een grote invloed hebben op de overheidsfinanciën en het leven van de burgers. Grote economische hervormingen, zoals de privatisering van overheidsbedrijven of de hervorming van het socialezekerheidsstelsel, zullen aan een referendum worden onderworpen, omdat ze niet kunnen worden overgelaten aan de regelingen van bepaalde lobby's en klassen van zakenlieden of corrupte politici, zoals nu het geval is.

Groot industrieel beleid of belangrijk milieubeleid, zoals de exploitatie van natuurlijke hulpbronnen, milieubescherming, de oriëntatie van nationale economische programma's of de toetreding tot internationale klimaatovereenkomsten, moeten per referendum worden beslist. Zoals we al gezien hebben, strekt dit principe zich uit tot alle beslissingen en beleidslijnen met een internationale draagwijdte, opdat het gezicht van onze natie niet gemonopoliseerd zou worden door een burgerlijke of militaire kaste. Beslissingen die de nationale veiligheid betreffen, zoals het toetreden tot militaire allianties of het gebruik van strijdkrachten in binnen- en buitenland, zullen aan een referendum worden onderworpen. De wetten die zo door het volk worden gestemd hebben voorrang op alle internationale verplichtingen en mogen niet worden beoordeeld of ondermijnd door een rechtbank of een autoriteit van raadsleden, wijze mannen of anderen van samenloop, corruptie of occulte invloed. Bovendien moeten alle permanente commissies en raden worden afgeschaft en moeten tijdelijke commissies worden onderworpen aan een volksbesluit via een referendum.

Als burgers niet minstens drie keer per jaar deelnemen aan deze referenda, tenzij er een goed gedocumenteerd excuus van gezondheid of tijdschema is, verliezen ze hun recht op elke gratis hulp van de staat in de naam van wederzijdse rechten en plichten. Natuurlijk zouden burgers die vrijwillig afstand doen van hun rechten voor één jaar van deze rechten worden beroofd, om hen het recht te geven zich te ontwikkelen en zorgvuldig na te denken over de belangen van de collectieve geest. In naam van de wet van het secularisme is het noodzakelijk dat religieuze, filosofische of politieke overtuigingen behouden blijven als ze in het zielengeheim bewaard worden. Zoals we al hebben gezegd, moeten religieuze en filosofische instellingen strikt worden gescheiden van de uitoefening van het bestuur, om de religieuze of filosofische neutraliteit van de staatsambtenaren in openbare aangelegenheden te garanderen. Respect voor secularisme houdt respect in voor de Wet van Religieuze Tolerantie, die respect voor en vreedzame coëxistentie van verschillende religieuze overtuigingen binnen een westerse samenleving van heidense en christelijke oorsprong impliceert.

[twafordizzy]

Cueco: reizen en het landschap

bron beeld: michellunardelli.com Henri Cueco (1929-2017) was de Franse schilder, essayist en schrijver die kunstenaar en tuinman met elkaar in gesprek bracht. In Gesprekken met mijn tuinman gaat het gesprek over bijvoorbeeld: schoonheid, natuur, kunst, maar ook over reizen en het landschap. Wolken zijn net als golven maar dan afwisselender, en regen is goed voor de planten… Hoewel, het is overal…

[regioonlineofficial]

Kortgeleden verhuisden Heiko en Martje Shütz met vier van hun gezamenlijke kinderen naar Thomashuis Olst. Daar leven ze als nieuwe zorgondernemers samen met negen bewoners met een verstandelijke beperking. Beide ondernemers werken al jaren in de gehandicaptenzorg. Toen ze de franchiseformule Thomashuis in een advertentie tegenkwamen, waren ze direct verkocht.  We spreken ze over de route hiernaartoe, hun levensfilosofie én hun toekomstplannen. Bewoners zijn gepokt en gemazeld Heiko, geboren en getogen in Duitsland, werkt al vrijwel zijn hele leven in de zorg: eerst met jongeren, daarna met ouderen en vervolgens met mensen met een verstandelijke beperking. Martje had in die tijd eigen hotels in Duitsland en Zwitserland, maar gooide een aantal jaar geleden het roer om en begon met kindercoaching. Via deze weg rolde ze de gehandicaptenzorg in. Zorgondernemers met gezin. Foto: De Drie Notenboomen Martje en Heiko runden allebei jarenlang een huis voor mensen met een beperking in Duitsland. Totdat ze besloten het zorgondernemerschap samen, op Nederlandse bodem, voort te zetten. Nu – vier jaar later – hebben ze de sleutel van Thomashuis Olst in handen. Er gewoon zijn Eerder dit jaar draaiden Heiko en Martje al een dienst om kennis te maken met de groep, en kortgeleden kondigden ze hun overname aan. Per 1 september staan ze officieel aan het roer in Olst. ‘Dat viel gelukkig in goede aarde’, laat Martje weten. Het stel kijkt dan ook reikhalzend uit naar hun nieuwe avontuur. Heiko: ‘We hebben zin om hier een thuis te maken. En om de bewoners, ouders en het team beter te leren kennen. Thomashuis Olst. Foto: De Drie Notenboomen Martje en ik hebben samen zeven kinderen, waarvan er vier thuis wonen. Dus dat wordt een gezellige boel daar in Olst. Gelukkig is er genoeg plaats: het Thomashuis is gevestigd in een oude herenboerderij die bestaat uit een statig pand aan de voorkant en twee omgebouwde stallen aan de achterkant.’ Allemaal hetzelfde ‘Wat ons zo aanspreekt, is hoe oprecht mensen met een verstandelijke beperking zijn. Ze leven altijd in het moment: wat gaan we nú doen? Dat is eigenlijk heel mindful’, verklaart Martje. ‘Daar kunnen we een hoop van leren. Bovendien herkennen we ook een stukje van onszelf in de bewoners. Iedereen heeft wel autistische trekjes: als we zelf bijvoorbeeld de besteklade inruimen, leggen we toch allemáál graag de messen bij de messen?’ Orde in de chaos ‘Waar we nu vooral mee bezig zijn? Dozen uitpakken. We zijn nét verhuisd, dus het is wat chaotisch hier. Zo kon ik eergisteren de theedoeken niet terugvinden, dus droogden we maar even af met een T-shirt‑’, lacht Martje. ‘Verder geven we de laatste dagen gas op administratieve opgaven: de onderneming inschrijven, contracten uitzoeken, roosters maken – dat soort dingen.’ Al zijn ze straks allebei op de groep te vinden, is er volgens Martje wel een heldere werkverdeling: ‘Heiko doet vooral de verplegende taken en de een-op-een momenten met de bewoners. Dat gaat van medicatie toedienen tot helpen met steunkousen. En hij is ook onze tuinman. Tegelijkertijd zorg ik ervoor dat alle administratieve zaken op orde zijn, en zul je mij vaak in de keuken vinden. Ik ben gek op koken en bakken.’ Leven met de seizoenen Heiko en Martje houden er een antroposofische levenswijze op na, waarin bewustzijn van jezelf en je omgeving centraal staat. Maar ook het jaar-, seizoens- en dagritme spelen een fundamentele rol. ‘Voor de bewoners is dat heel fijn’, legt Martje uit. ‘Het geeft ze stabiliteit in een wereld die ze eigenlijk niet zo goed begrijpen.’ Heiko: ‘Ons gedachtegoed zullen we de bewoners natuurlijk niet opdringen. Het is slechts een voorbeeld. Bovendien houden we de sfeer ook lekker luchtig door veel met elkaar te lachen.’

[keynewssuriname]

Leerkrachten OS Goninikrikimofo moeten in lokalen slapen

“De leerkrachtenwoningen zijn helemaal vernield en twee leerkrachten moesten zelfs in lokalen wonen afgelopen schooljaar”, zegt schoolleider Maren Grootfaam van OS Goninikrikimofo. De schoolleider zegt dat de leerkrachten woningen nog steeds niet gerenoveerd zijn, dus komend schooljaar zullen de leerkrachten weer in de lokalen moeten wonen. De school moet ook een opknapbeurt krijgen en het ministerie is wel op de hoogte van de status van de school. “Maar er wordt niets gedaan.” Volgens de schoolleider moeten een aantal schoolborden, deuren en de toiletten vervangen worden. Zij geeft verder aan dat er wel voldoende schoolmeubilair beschikbaar is en de schoolboeken zullen binnenkort worden aangeleverd. Bewoner Dino Luitjes van Kwamalasamutu zegt dat er heel weinig leerkrachten beschikbaar zijn voor de scholen in de dorpen ten zuiden van Suriname. De dorpen Apetina, Tepu, Palumeu, Kwamalasamutu, Alalapadoe hebben heel weinig leerkrachten, terwijl de school in het dorp Sipaliwini Savanna dreigt zelfs te sluiten vanwege een tekort aan onderwijsgevenden. Luitjes beweert dat het heel lastig is voor de leerkrachten om in de dorpen te wonen, omdat de leerkrachtenwoningen er heel slecht uitzien. Er is geen stroom, geen optimaal water en de leerkrachten moeten langs de rivier gaan om te baden en in het bos om te poepen. De bewoner zegt verder dat de vracht op een vliegtuig per kg SRD 150 kost. "Dus als de leerkracht 65 kg weegt, dan moet zo'n leerkracht voor transport alleen SRD 9750 betalen." "Voor de spullen en goederen is dan nog niet berekend." Daarom kiezen leerkrachten alleen om in de vakanties terug te keren naar de stad, want dan zorgt het ministerie voor transport. “De leerkrachten kunnen niet alle spullen voor drie of vier maanden kopen als zij naar de dorpen gaan, want er is geen stroom om vooral dierlijke producten lang te kunnen bewaren.” Luitjes beweert dat als het zo door blijft gaan, geen enkele leerkracht in het zuiden zal willen komen om lessen te verzorgen. Martin Bell van Kwakoegron zegt dat de Christiaan King school, die valt onder Evangelische Broeder Gemeente Suriname, wel in een goede staat verkeert, maar het terrein van de school is helemaal verwaarloosd. Er is geen tuinman en ook geen conciërge op de school. “Een bewoner onderhoudt het schoolterrein af en toe, maar dat doet hij uit eigen wil.” Hij meent dat de gemeente of het ministerie wel voor een tuinman en conciërge moet zorgen. De school beschikt over voldoende meubilair en boeken, maar de leerkrachtenwoningen zien er niet goed uit. “Er is sprake van een vleermuizenplaag in de woningen, waardoor de woningen gerenoveerd moeten worden.” Vooralsnog is dit nog niet gebeurd, maar hij hoopt dat voor de aanvang van het nieuwe schooljaar dit wel in orde gemaakt wordt. Read the full article

[picturebookshelf]

The Green Street Three Stick Together (1989)

Story: Jaap Tuinman -- Art: Tina Holdcroft

Canadian

[petyolo]

De mol, de onbeminde tuinman