#tkactwo

[katrynka123]

Festiwal Tkactwa /tkanina dwuosnowowa

#białystok #podlaskie

[odkryjdolnyslask]

Piknik historyczno-rzemieślniczy na Zamku w Bolkowie, podróż tropem legend górniczych w Wałbrzychu, najstarsze zegary z kolebki przemysłu zegarmistrzowskiego w Świebodzicach, zwiedzanie sakralnych pereł baroku w Legnickim Polu i Bolesławcu, wizyta w niedostępnych wnętrzach zabytkowych wrocławskich kamienic, warsztaty cukiernicze w Świdnicy i piekarnicze w Młynie Siedlimowice, włókiennictwo, tkactwo, szklarstwo oraz inne dolnośląskie rzemiosła – to tylko niektóre z atrakcji 31. Europejskich Dni Dziedzictwa na Dolnym Śląsku odbywających się pod hasłem „Żywe dziedzictwo – tradycje od pokoleń”. Zaplanowano blisko 100 wydarzeń w ponad 40 miejscowościach regionu.

Temat przewodni tegorocznej edycji EDD związany jest z jubileuszem 20-lecia uchwalenia konwencji UNESCO w sprawie ochrony niematerialnego dziedzictwa kulturowego, a także 10-leciem Krajowej Listy Niematerialnego Dziedzictwa Kulturowego. – Dziedzictwo kulturowe to nie tylko zabytki i zbiory obiektów – tłumaczy Agnieszka Szepetiuk-Barańska, koordynatorka EDD na Dolnym Śląsku. – To również tradycje oraz żywe formy wyrazu odziedziczone po naszych przodkach i przekazywane kolejnym pokoleniom, takie jak tradycje ustne, tradycyjne umiejętności rzemieślnicze, wiedza i praktyki dotyczące przyrody czy sztuki widowiskowe.

Europejskie Dni Dziedzictwa to cykliczny projekt kulturalny, społeczny i edukacyjny o wyjątkowej skali i międzynarodowym zasięgu. W dwa weekendy września również mieszkańcy Dolnego Śląska mogą bezpłatnie brać udział w różnorodnych wydarzeniach, poznawać historię i kulturę narodową, regionalną oraz lokalną, a także zwiedzać najciekawsze zabytki w swojej okolicy. Zaplanowano liczne warsztaty, wystawy, oprowadzania, spacery miejskie, gry terenowe, jarmarki, festyny, pikniki, koncerty, spotkania autorskie m.in. w Bielawie, Bolesławcu, Bolkowie, Dusznikach-Zdroju, Głogowie, Gryfowie Śląskim, Jeleniej Górze, Karpaczu, Kątach Wrocławskich, Kłodzku, Legnickim Polu, Miłkowie, Oleśnicy, Oławie, Orzeszkowie, Polanicy-Zdroju, Siedlimowicach, Siedlęcinie, Strudze, Sycowie, Szklarskiej Porębie, Świdnicy, Złotoryi i Złotym Stoku.

Tradycje niematerialne przekazywane w formie ustnej z pokolenia na pokolenie są jednym z najistotniejszych elementów dziedzictwa kulturowego każdej społeczności. Nawiązując do nich, Archiwum Państwowe we Wrocławiu opowie historie dzielnicy Nadodrze, zaczerpnięte z legend i materiałów archiwalnych. W hotelu The Bridge będzie można wysłuchać historii o znanych wrocławskich postaciach, których wizerunki zdobią ściany pokoi i foyer. W zabytkowym studiu radiowym Muzeum Radia Wrocław zabrzmią reportaże nagradzane przed laty w ogólnopolskich konkursach. Uczestnicy spaceru i gry terenowej szlakiem Sobieskich poznają Oławę z nieoczywistej strony. W Muzeum Ziemi Kłodzkiej lokalne opowieści i bajki ludowe staną się kanwą dla przedstawienia przygotowanego przez tamtejszy Uniwersytet Trzeciego Wieku. Z kolei jak stworzyć profesjonalny podkast i dzięki temu zachować lokalne dziedzictwo, będzie można dowiedzieć się we wrocławskim Ośrodku „Pamięć i Przyszłość”.

Na uczestników Europejskich Dni Dziedzictwa czekają intrygujące wydarzenia. W Muzeum Archeologiczno-Historycznym w Głogowie będzie można oglądać trzynastowieczny posąg księżnej Salomei Głogowskiej, który po ponad 70 latach nieobecności wrócił do miasta jako depozyt Muzeum Narodowego we Wrocławiu. Także w Muzeum w Głogowie odbędą się warsztaty czerpania papieru i kaligrafii, podobnie jak w jedynym w Polsce młynie papierniczym w Muzeum Papiernictwa w Dusznikach-Zdroju, który czerpie papier już od osiemnastu pokoleń.

– Podczas obchodów EDD będzie można zatańczyć jedlinioka i polkę wróbel z Zespołem Pieśni i Tańca Ziemi Legnickiej oraz z Zespołem Ludowym Siekiereczki ze Starego Gierałtowa – zachęca Agnieszka Szepetiuk-Barańska. – Inne tradycje dolnośląskiej wsi odkryjemy w Jodłowym Młynie, w Młynie Siedlimowice, podczas dożynek gminnych w Przyborowie czy na wystawie dożynkowej w Polkowicach. Obraz polskiej wsi i jej mieszkańców uwieczniony na fotografiach Zofii Rydet poznają uczestnicy wykładu w Pawilonie Czterech Kopuł Muzeum Sztuki Współczesnej we Wrocławiu.

Aktywnie zapowiadają się spacery po zabytkowych zespołach zamkowych i pałacowo- parkowych w Bobolicach, Dalkowie, Łomnicy, Oławie, Strudze, Wałbrzychu, Wleniu czy podwrocławskiej Leśnicy. Zwiedzanie Domu Oppenheimów, Pałacu Leipzigera i willi Georga Haasego, niegdyś prywatnych rezydencji, a współcześnie siedzib znanych instytucji, albo odczytywanie symboli i znaków na kamienicach z XIX i XX w. to niektóre z propozycji wędrówek po Wrocławiu. W Złotoryi zaś zaplanowano spacer historyczny, podczas którego będzie można poznać historię bitwy o Złotoryję w ramach kampanii napoleońskiej 1813 roku.

Niematerialne dziedzictwo kulturowe obejmuje także wiedzę i umiejętności rzemieślnicze, dlatego podczas tegorocznych EDD nie mogło zabraknąć wydarzeń dotyczących tradycji dolnośląskiego górnictwa, hutnictwa, tkactwa czy włókiennictwa. Swoje sekrety i zakamarki odkryją przed zwiedzającymi skarbnice dziedzictwa pokoleń – bazyliki w Legnickim Polu, Bolesławcu i Jeleniej Górze, a także kościoły w Gryfowie Śląskim, Jaworze, Krzeszówku, Miłkowie, kaplica na Śnieżce oraz wrocławska Kaplica Hochberga czy Hala Stulecia znajdująca się na prestiżowej Liście Światowego Dziedzictwa UNESCO.

W trakcie EDD odbędą się liczne spotkania autorskie i wydawnicze. Muzeum Etnograficzne we Wrocławiu zaprasza m.in. na spotkanie z Joanną Kuciel-Frydryszak, autorką książki „Chłopki. Opowieść o naszych babkach”, która w ostatnich miesiącach stała się księgarskim bestsellerem. W Muzeum Pana Tadeusza będzie okazja do poznania herstorii Polek biorących udział w powstaniu styczniowym. O swoich publikacjach, projektach i pasjach opowiedzą również Monika Bisek-Grąz, Aleksandra Skrzypietz i Stanisław Jujeczka, Marcin Wawrzyńczak, Alan Weiss czy Tamara Włodarczyk podczas spotkań autorskich zaplanowanych w regionie.

[materiał prasowy Muzeum Narodowego we Wrocławiu]

[aequinoxium]

This is what Christian religion did to me.

[travelseriespl]

Dom Tkacza w Bielsku-Białej

Dom Tkacza w Bielsku-Białej

[robotkistefci]

Udało się znaleźć pracownię tkacką z wielkim działającym krosnem! Nie było wyjścia - musiałam zakupić narzutkę od rękodzielnika. 😊 #handmade #ilovehandmade #kairouan #tkactwo #tkactwotradycyjne #weaving #weavingloom #tunisia #tunisianweaving #tunezja #craft #stefciapodrozuje #stefciapl #stefcia (w: Kairouan) https://www.instagram.com/p/B0TB6n6otuI/?igshid=a9f6hdvxeb7j

[ceramika-domaszczyn]

W niedzielę 6 maja 2018 w godz. 15.00-18.00 serdecznie zapraszamy na Festiwal Rzemiosła i Rękodzieła Artystycznego "Ręko-czyny w Domaszczynie", który odbędzie się na terenie Pracowni Ceramiki. W programie przewidziane są liczne wystawy, pokazy i bezpłatne warsztaty z zakresu: tkactwa, krawiectwa, koronkarstwa, haftu, dziewiarstwa, plecionkarstwa, filcowania, ceramiki, malarstwa i rysunku. Dowiemy się m.in.: co to jest "krywulka" i jak wykonać "mereżkę", spróbujemy jak smakuje chleb na zakwasie z prawdziwego pieca chlebowego. Zobaczymy jaka jest różnica między filcowaniem "na mokro", a "na sucho" i że pleść koszyki można ze wszystkiego, nawet z makulatury. Podczas imprezy nastąpi również uroczyste zakończenie projektu "Ręko-czyny czyli aktywizacja społeczna młodzieży i seniorów z terenu gminy Długołęka".

[warsztatyinne]

Warsztaty rękodzielnicze- filcowanie i tkanie na krosnie

[gawrastefana]

Wpis z gatunku leżało, leżało, aż się doczekało. Dziś padło na drewnianą tacę i to ona jest główną bohaterką tego wpisu, chociaż pod koniec przejdę do tematów ślubno-weselnych. Mianowicie pochwalę się swoim bukietem ślubnym, który sama przygotowałam.

Zaczęłam od nałożenia kilku warstw białego sprayu. Dno pomalowałam jasnoniebieską, perłową farbą akrylową, którą uzyskałam przez wymieszanie niebieskiej, srebrnej i dużej ilości białej. W ogóle najczęściej korzystam właśnie z białej farby, bo lubię pastelowe kolory. Pastele są tematem kolorowego wyzwania Eko-Deco. Znajdują się też we wrześniowej palecie Art-Piaskownicy. Na dnie tacy zrobiłam gąbką cieniowanie w kolorach różowym i beżowym. Mam nadzieję, że beż widać na zdjęciach, bo ma lekko różowawe zabarwienie. Wcześniej nałożyłam pastę strukturalną przez maskę z gałązkami, a na sam koniec zastosowałam obficie perłowe medium w sprayu. Nie ma tu za wiele ozdób, ale taca ma służyć do używania, a nie tylko do patrzenia na nią, więc nadmiar nie byłby wskazany. Taca kojarzy mi się głównie śniadaniowo, więc na jednym z boków, blisko prawego, dolnego rogu, przykleiłam napis “bonjour“. Na razie prowizorycznie, bo zastanawiam się czy go zostawić.

A tu jeszcze zdjęcia w otoczeniu włóczek – prezentu urodzinowego od męża. Już się nie mogę doczekać, kiedy się do nich zabiorę 🙂 Od taty z kolei dostałam niewielkie krosno. Czekam właśnie na paczkę z włóczkami, z których zrobię pierwszą makatkę.

I jeszcze linki do wyzwań:

A teraz zapowiadane zdjęcia mojego bukietu ślubnego. Nie obyło się bez przejść. Mikrofon z gąbką florystyczną, wstążki i inne drobiazgi potrzebne do przygotowania kwiatów kupiłam już sporo wcześniej w sklepie internetowym. Dzień przed ślubem odebrałam kwiaty z kwiaciarni, a tu zonk. Okazało się, że klej do kwiatów jest zaschnięty. Wcześniej go nie otwierałam, bo kupiłam go specjalnie na tę okazję. Musiałam więc liczyć, że kwiaty w moim bukiecie nie powypadają, a zamiast bransoletki kwiatowej dla świadkowej zrobiłam mały bukiecik. Składanie bukietu trwało ze 3 godziny z okładem. Pozostałe kwiaty przerobiłam już dość szybko. Butonierki zajęły mi na przykład po 10 minut każda. Były trzy: dla pana młodego, świadka i mojego taty, który prowadził mnie do przed ołtarz. Bukiet mi się udał, ale nie był to jeszcze koniec przejść z nim związanych. Kiedy wsiadałam do samochodu (chociaż do kościoła mam 200 m), siostra utrąciła kilka pęczków gipsówki podając mi kwiaty. Na szczęście były to elementy spod spodu i nie powstała widoczna dziura, ale na niektórych zdjęciach widać lekką nierówność bukietu.

Oprócz gipsówki do stworzenia bukietu wykorzystałam goździki, frezje i eustomy. Goździki i gipsówki pojawiły się też w słoiczkach-winietkach, które podpisałam markerem kredowym. Słoiczki zyskałam poprzez zjedzenie dużej ilości jogurtu z biedronki (głównie malinowego). Kolory wstążek, którymi je ozdobiłam nawiązują do zaproszeń, magnesów-podziękowań dla gości i etykietek na alkohol. Projekty podziękowań i etykietek przygotowałam w na www.canva.com i dodałam napisy w PhotoScape.

A tu jeszcze zdjęcie przed wyjściem z domu, które pokazywałam już na Instagramie. Siedzę na nim na kanapie przykrytej tkanym ręcznie pledem, pasiakiem podlaskim, zrobionym przez babcię mojego męża jakieś 40 lat temu.

Taca na dzień dobry Wpis z gatunku leżało, leżało, aż się doczekało. Dziś padło na drewnianą tacę i to ona jest główną bohaterką tego wpisu, chociaż pod koniec przejdę do tematów ślubno-weselnych.

[olostrzyz]

Przeworsk - Prywatne miasto szlacheckie lokowane w 1394 roku położone było w XVI wieku w województwie ruskim. Pierwsza wzmianka o Przeworsku pochodzi z 1281 r. Miasto zostało lokowane w 1393 r. na przecięciu ważnych szlaków handlowych, w miejscu dawnego grodu ruskiego. Dzięki licznym przywilejom i utworzeniu w 1470 r. powiatu sądowego Przeworsk stał się drugim ośrodkiem miejskim ziemi przemyskiej i odbywały się w nim szlacheckie sądy ziemskie[6]. Miasto przez lata odgrywało rolę ważnego centrum życia gospodarczego, głównie rzemiosła (tkactwo) i wymiany handlowej. Liczne najazdy wojsk tatarskich, kozackich, rosyjskich i szwedzkich spowodowały upadek Przeworska. Na przełom wieków XIX i XX przypada wzmożony rozwój miasta związany z powstaniem ordynacji Lubomirskich (1825), budową cukrowni (1895) i węzła kolejowego. W mieście znajduje się ok. 110 obiektów zabytkowych. Do najważniejszych należą: gotyckie klasztory obronne: Bernardynów (Kościół Świętej Barbary) i Bożogrobców (bazylika z Kaplicą Grobu Bożego), Ratusz, klasycystyczny Pałac Lubomirskich, barokowy klasztor szarytek, jedyny w Polsce żywy skansen „Pastewnik”. #3dtrip #3dpress #trip #travel #travelblogger #travelphotography #travelgram #oloontour #history #polska #poland #landscape #podróże #podkarpacie #przeworsk (w: Przeworsk) https://www.instagram.com/p/CcGVye1Mdp_/?igshid=NGJjMDIxMWI=

[kovalflags]

17) Polskie grupy etnograficzne CD.

Pogórzanie – duża polska grupa etnograficzna zamieszkująca Pogórze (Ciężkowickie, Jasielskie, Dynowskie, Bukowskie, Strzyżowskie) oraz zachodnią część Dołów Jasielsko-Sanockich. Grupa została wyodrębniona po II wojnie światowej dla celów klasyfikacji etnograficznej przez Franciszka Kotulę oraz Romana Reinfussa. We wcześniejszych opracowaniach posługiwano się m.in. terminem Głuchoniemcy dla enklaw w obrębie Pogórze. Nazwę grupy Pogórzan wprowadził w 1935 roku Adam Wójcik zapożyczając ja z nomenklatury geograficznej. Na zachodzie graniczyli z Lachami sądeckimi, na południowym wschodzie z Dolinanami. Okolice Podkarpacia w rejonie miejscowości Ciężkowice, Bobowa, Grybów, Gorlice, Biecz, Jasło, Nowy Żmigród, Dukla, Rymanów, Zarszyn, Ja��mierz, Brzozów, Dynów, Dubiecko, Lutcza, Krosno, stanowiły we wczesnym średniowieczu polsko-ruskie pogranicze. Na pewno istniało tu już otwarte osadnictwo rolne, chociaż nie było ono zbyt gęste. Zaczęło się ono szybko rozwijać po przyłączeniu w roku 1341 Rusi Czerwonej do ówczesnego państwa polskiego. Pod względem etnograficznym Pogórzanie dzielą się na:

Pogórzanie wschodni – część polskiej grupy etnograficznej wyodrębnionej z Pogórzan. Obszarowo zajmują Pogórze Strzyżowskie, Pogórze Bukowskie, Pogórze Dynowskie oraz Kotlinę Krośnieńską po wschodniej i zachodniej stronie dorzecza rzeki Wisłok od Zydranowej na południu do Kańczugi na północy. Sytuacja osadnicza na tym obszarze Polski była w średniowieczu niezwykle skomplikowana. Były tu bowiem z dawien dawna istniejące elementy etniczne polskie i ruskie na które nałożyła się nowa fala osadnicza polska oraz niemiecka (Głuchoniemcy, Niemcy karpaccy), a od XIV wieku również rusko-wołoska. Jak wskazał prof. Przemysław Dąbkowski, region też zamieszkany był już wcześniej również przez ludność węgierską, która na początku XIV w była albo na stałe tam osiadła, albo też czasowo przebywająca. Jest rzeczą wielce prawdopodobną, iż podobnie jak w innych ziemiach, tak samo i w ziemi sanockiej, znajdowały się pewne osady, zaludnione pierwotnie przez Węgrów, którzy z biegiem czasu ulegli polonizacji. Ziemie leżące po prawej stronie dorzecza Wisłoka do XIV wieku pozostawały niezamieszkane. Do ich kolonizacji na prawie polskim oraz niemieckim, prowadzonej głównie przez niemieckie klany rycerskie z Węgier – Balów, Śląska – Kmitów, Moraw – Herburtów a następnie saskich Fredrów, doszło dopiero na przełomie XIV i XV wieku. Osadnictwo polskie dało początek zamieszkującym te tereny grup polskich Pogórzan. Od zachodu grupa ta sąsiaduje z Pogórzanami zachodnimi, a od południa z rusińskimi Łemkami. Podstawą gospodarki było tu kiedyś rolnictwo, a hodowla odgrywała znacznie mniejszą rolę. Gleby na zajmowanych obszarze są urodzajne, teren płaski lub lekko pofałdowany, dlatego cały ten kraj to tereny rolnicze, zajęte pod osadnictwo już od wczesnego średniowiecza. Początki osadnictwa polskiego na prawie niemieckim dał powrót ziemi sanockiej do Korony w roku 1340. W wielu miejscowościach rozwinięte było również na dużą skalę rzemiosło, z którego największe znaczenie miało tkactwo oraz cechy szewców. Gospodarka rolna i hodowla stały na dość wysokim poziomie, w takich miejscowościach jak Zarszyn rozwinęła się hodowla bydła simentalskiego sprowadzonego ze Szwajcarii. W statystykach ekonomicznych władz austriackich z roku 1913 gmina Haczów była jedną z najbogatszych w całej Galicji. Obszar Pogórza oraz Dołów Jasielsko-Sanockich jest również kolebką światowego przemysłu naftowego. W Bóbrce koło Krosna założona została w 1854 r. przez Ignacego Łukasiewicza pierwsza na świecie kopalnia ropy naftowej. Stare domy przysłupowe i podcieniowe zachowały się w Babicach, Mrzygłodzie i Dynowie. W Iwoniczu rozpowszechnił się w niedawnej przeszłości typ domu aż z dalekiego Tyrolu, a to dzięki cieśli z Klimkówki koło Iwonicza który będąc w Tyrolu w czasie I wojny wykorzystał zdobyte tam doświadczenia budowlane po powrocie do domu.

Pogórzanie zachodni - w obszarze Pogórza Ciężkowickiego, Pogórze Strzyżowskie oraz Pogórze Jasielskie.

Sytuacja osadnicza na obszarze Pogórza była w średniowieczu niezwykle skomplikowana. Były tu bowiem z dawien dawna istniejące elementy etniczne polski i ruskie. Na nie nakłada się nowa fala osadnicza rusko-wołoska, a także niemiecka. Ta, początkowo wieloetniczna mieszanka demograficzna została spolonizowana. W XIX-wiecznym piśmiennictwie polskim traktującym o zjawisku obecności niemieckich osadników na obszarze Pogórzy, spopularyzował Słownik Geograficzny Królestwa Polskiego. Przy opisie ludności Słownik wspomina m.in. że „Spotykają się tu rody: Głuchoniemców osadnicy sprowadzeni w XIV wieku z Saksonii, i Holandyi, ... Mazurów [tak dawniej zwano Mazowszan], Chrobatów i Rusinów. Byli oni jedną z ważniejszych grup etnograficznych Galicji zaliczani do tzw. Podolaków, czyli równiaków, mieszkańców równin obok Krakowiaków, Mazurów, Grębowiaków (Lisowiacy, czyli Borowcy), Bełżan, Bużan (Łopotniki, Poleszuki) Opolan, Wołyniaków, Pobereżców, czyli Nistrowian”. Jednakże przed ukazaniem się wzmianki w Słowniku, pierwszym który podjął próbę opisania średniowiecznych Sasów z Podkarpacia był Wincenty Pol, który w roku 1869; napisał:

"Na obszarze Wisłoki uderza nas fakt inny; całą tę okolicę, którą obszar Wisłoki, Ropy, Jasły, Jasełki i średniego Wisłoka zajmuje, osiedli tak zwani Głuchoniemcy od dołów Sanockich począwszy, to jest od okolicy Komborni, Haczowa, Trześniowa aż po Grybowski dział: Gorlice, Szymbark i Ropę od wschodu na zachód, ku północy aż po ziemię Pilźniańską która jest już ziemią województwa Sandomierskiego. Cała okolica Głuchoniemców jest nowo-siedlinami Sasów; jakoż strój przechowali ten sam co węgierscy i siedmiogrodzcy Sasi. Niektóre okolice są osiadłe przez Szwedów, ale cały ten lud mówi dzisiaj na Głuchoniemcach najczystszą mową polską dijalektu małopolskiego, i lubo z postaci odmienny i aż dotąd Głuchoniemcami zwany, nie zachował ani w mowie ani w obyczajach śladów pierwotnego swego pochodzenia, tylko że rolnictwo stoi tu na wyższym stopniu, a tkactwo jest powołaniem i głównie domowem zajęciem tego rodu" - Wincenty Pol, Historyczny obszar Polski: rzecz o dijalektach mowy polskiej.

Na początku XX wieku utworzyła się polska grupa etnograficzna wschodnich Pogórzan. Podstawą gospodarki było rolnictwo, a hodowla odgrywała znacznie mniejszą rolę. W wielu miejscowościach rozwinięte było na dużą skalę rzemiosło, z którego największe znaczenie miało właśnie tkactwo oraz cechy szewców.

Grupa lwowsko-tarnopolska – polska grupa etnograficzna z terenu południowych Kresów Wschodnich. Powstała głównie wskutek kolonizacji polskiej obszarów spustoszonych przez najazdy tatarskie (już od czasów Kazimierza III Wielkiego). Zamieszkiwali głównie dawne województwa: lwowskie, stanisławowskie, tarnopolskie i wołyńskie. W sposób znaczący ludność ta ucierpiała podczas prób wygnania lub wymordowania w okresie II wojny światowej (rzeź wołyńska). Po wysiedleniach po drugiej wojnie światowej poza granicami Polski przetrwały tylko resztki ludności tej grupy. Na terenach nowego osadnictwa (gł. na Dolnym Śląsku) nie wytworzyła nowej, własnej nazwy regionalnej.

Księżacy łowiccy (Łowiczanie) – grupa etnograficzna ludności polskiej na terenie historycznego księstwa łowickiego, na południowo-zachodnim Mazowszu. Przez wieki ludność ta zamieszkiwała dobra arcybiskupstwa gnieźnieńskiego, określane jako księstwo łowickie. Jako poddani arcybiskupa, Księżacy korzystali z większych swobód, dzięki czemu wykształcili oryginalną kulturę materialną. Większa zamożność i swoboda Księżaków, a także wcześniejsze uwłaszczenie chłopów niż w pozostałych ziemiach polskich ukształtowały w nich poczucie odrębności, które podkreślają szczególnie barwnym i bogatym strojem ludowym. Jan Stanisław Bystroń przedstawiał Księżaków łowickich jako najlepszy przykład wielkiego wpływu stosunków społecznych na kształtowanie się odrębności etnograficznych.

Kujawiacy (nazwy gwarowe: Kujawiocy, Kujawusy) – grupa etnograficzna ludności polskiej, zamieszkująca rozległe Kujawy, daleko na wschód od Krajny. Ludność ta posługuje się gwarą kujawską dialektu wielkopolskiego. Jan Stanisław Bystroń określił Kujawiaków jako starą grupę etnograficzną, blisko związaną z Wielkopolską, jednak mającą już wiele cech wspólnych z Pomorzem. Przedstawił, że Kujawy były także obszarem obu wpływów kulturowych Pomorza i Wielkopolski. Kujawiacy nie są jednolitą grupą etniczną, zarówno z powodu czynników fizjograficznych, jak i podziału Kujaw podczas zaborów przez granicę prusko-rosyjską, a także zmieniających się podziałów administracyjnych i kościelnych oraz związków z regionami sąsiednimi. Mimo wszystko, Kujawy zarówno w przeszłości jak i obecnie zasiedlone były w zdecydowanej przewadze przez zwartą grupę etniczną rodzimych Kujawiaków, którzy niezależnie od asymilacji z Olędrami i osadnikami narodowości niemieckiej w całokształcie kultury zachowali treści w pełni rodzime. Wyjątkiem są Kujawy północne, tzn. tereny położone pomiędzy Solcem Kujawskim na południu a Koronowem na północy, gdzie osadnictwo niemieckie było na tyle intensywne, że doprowadziło do zaniku kujawskiej tożsamości etnicznej na tym obszarze. Pośród Kujawiaków wyróżnia się podgrupę opartą na kolonizacji leśnej tzw. Borowiacy Kujawscy. W kwestii granic obecnego obszaru etnograficznego Kujawiaków, można przyjąć, iż północno-wschodnią granicę stanowi Wisła, zachodnia ciągnie się od Solca Kujawskiego do Pakości, dalej wzdłuż Jeziora Pakoskiego do Wójcina, południowa zaś od Wójcina przez okolice Sompolna, Babiaka, Brdowa, Przedcza do Skoków Dużych. Powyżej przedstawione granice były wyznaczone na podstawie wyników badań nad samookreśleniem etnicznym ludności Kujaw, przeprowadzonych przez Józefa Gajka w 1938 roku i Ryszarda Kukiera w 1963 r. Pierwszymi znanymi ludami zamieszkującymi obszar dzisiejszych Kujaw, które jednak nie pozostawiły po sobie wyraźnych śladów w obecnej kulturze kujawskiej byli Lugiowie – lud nieznanego, prawdopodobnie germańskiego pochodzenia często utożsamianego z Wandalami lub Wenedami, przybyli ze Skandynawii Goci i być może ludy trackie. W V–VI wieku na terytorium Kujaw zaczęły przenikać pierwsze fale ludności słowiańskiej. Kujawiacy są częściowo odległymi potomkami plemienia słowiańskiego Kujawian, utożsamianego czasem z Goplanami lub Mazowszanami-Kłobianami. Pierwotnie plemię to miało zasiedlać nie tylko Kujawy, ale i część Wielkopolski właściwej. W tym czasie ludność kujawska miała wykazywać charakter mazowszański i jednocześnie bardzo zbliżony do pomorskiego. Sytuacja zmieniła się wraz z opanowaniem terytoriów Goplan-Kujawian przez przybyłych z południa Polan. Istnieje teoria głosząca, że przodkowie Polan, którzy musieli opuścić (wraz z Morawianami) terytoria panońskie na skutek zdobycia ich przez Awarów osiedlili się z czasem na obszarze dzisiejszej Wielkopolski. Wkrótce Polanie z pomocą wojsk wielkomorawskich opanowali Kujawy. Od tego czasu kultura kujawska ulegała silnym wpływom polańskim, stając się z czasem bardziej podobna do wielkopolskiej niż mazowszańskiej. Innym istotnym wydarzeniem w etnogenezie Kujawiaków było pojawienie się osadników olęderskich i niemieckich kolonizujących obszary położone przede wszystkim wzdłuż rzek Wisły i Noteci. Na tło etniczne Kujawiaków miała wielki wpływ także ludność żydowska, która w większej mierze pojawiła się w czasach panowania Kazimierza III Wielkiego. Od XIX wieku na Kujawach zaczęli w większej liczbie osiedlać się Romowie. Część tych grup etnicznych uległo z czasem zupełnej lub częściowej asymilacji z Kujawiakami, którzy przejęli od nich różne cechy kultury materialnej i duchowej. Do terenu Kujaw w swojej twórczości nawiązywali pisarze wywodzący się z tej społeczności Stanisław Przybyszewski i Jan Kasprowicz.

Kurpie – grupa etnograficzna ludności polskiej, zamieszkująca tereny dwóch puszcz mazowieckich: Puszczy Zielonej (zwanej też: Puszczą Kurpiowską lub Zagajnicą) i Puszczy Białej, funkcjonująca również jako określenie regionu kurpiowskiego (inaczej: Kurpiowszczyzna). Granica oddzielająca obie puszcze dzieli region na Kurpie Zielone i Kurpie Białe. Nazwa Kurp wywodzi się od noszonych przez miejscową ludność butów (kurpsi) wyrabianych z lipowego łyka, które były regionalną odmianą łapci. Początkowo była przezwiskiem nadanym przez okoliczną ludność, sami Kurpie nazywali się Puszczakami. Sama nazwa wyrabianych przezeń butów wywodzi się od staropruskiego kurpi oznaczającego "but". Błotniste ziemie i lasy nie sprzyjały osadnictwu rolniczemu, stąd pierwotnie główne źródło utrzymania dla Kurpiów stanowiła puszcza. Pierwsi osadnicy pojawili się w XV wieku, wioski powstały sto lat później. Do puszczy napływała ludność ze wschodniego Mazowsza, szukając schronienia przed napadami, a także chłopi zbiegli przed pańszczyzną oraz inni ścigani przez prawo. Pierwsi mieszkańcy Kurpiowszczyzny zajmowali się rybołówstwem i myślistwem. W Rzeczypospolitej Obojga Narodów, Kurpie słynęli ze swoich umiejętności strzeleckich. W czasie insurekcji kościuszkowskiej to właśnie z nich rekrutowano członków elitarnych oddziałów strzelców celnych – prekursorów snajperów. Sławę zdobyli też Kurpie w czasie powstania listopadowego kiedy podpułkownik Józef Zaliwski utworzył z nich oddziały partyzanckie – „Kurpiki ostrołęckie”. W regularnym Wojsku Polskim sformowany z Kurpiów w tym okresie został również ochotniczy 6 Batalion Strzelców Celnych zwany potocznie „6 Batalionem Kurpiów”. Kurpie trudnili się również bartnictwem na podstawie królewskich przywilejów (prawo bartne, przywilej trwał do 1801 roku), wydobyciem oraz obróbką bursztynu, rzemiosłami drzewnymi i tkactwem. Pracowali też jako smolarze, węglarze i flisacy. Rozwój rolnictwa nastąpił w okresie XVII-XIX wieku. Osady kurpiowskie początkowo oddalone od siebie później, z wytrzebieniem lasów, zaczęły się skupiać w większe wioski. Kurpiowszczyznę w drugiej połowie XVIII wieku mogło zamieszkiwać około 12000 ludzi. Kurpie nie odrabiali pańszczyzny, pozostając czynszownikami królewskimi (Puszcza Zielona) lub biskupimi (Puszcza Biała). Pierwsi badacze opisujący Kurpiów podkreślali też ich swoisty „dziki i szorstki” charakter, skłonność do uniesień i mściwość, ale też gościnność, wytrzymałość na trudy i zręczność łowiecką. Specyficzne środowisko i historyczne doświadczenia są przyczyną, dla której kurpiowski charakter utożsamiany jest z uporem, oszczędnością i umiłowaniem wolności. Głównymi ośrodkami folkloru kurpiowskiego w Puszczy Zielonej są Kadzidło, Łyse i Myszyniec. Naturalna bariera w postaci lasów i bagien, wymuszająca samowystarczalność, była przyczyną powstania odrębności kulturowej. Charakterystycznymi elementami kultury materialnej są stroje, hafty, ozdoby bursztynowe, kurpiowskie chaty, zdobienia w drewnie i rzeźba, wycinanki, kwiaty z krepiny oraz ozdobne palmy na Niedzielę Palmową. Elementy folkloru, w tym gwara kurpiowska, zachowały się do dziś. Kurpie w Puszczy Białej pojawili się w kilku falach osadniczych w XVIII wieku. Akcję osadniczą przeprowadzili biskupi płoccy, którzy do swoich wyludnionych dóbr między Brokiem a Pułtuskiem sprowadzili w latach 1730–1790 kilkaset rodzin kurpiowskich. Na tym terenie Kurpie wytworzyli grupę, którą dziś określa się Kurpiami Białymi (inne stroje, podobna architektura, gwara – częściowo), dzieloną przez etnografów na grupy: ostrowską i pułtuską. W 2009 r. prof. Jerzy Rubach opracował zasady pisowni zielonokurpiowskiego dialektu literackiego. Uwzględniają one występowanie w tym narzeczu głosek nieznanych językowi ogólnopolskiemu, które zapisywane są literami: ï, é (znane też w dawnej polszczyźnie), ë, å (staropolskie á). Ó oznacza w dalszym ciągu głoskę osobną od u. W dialekcie zielonokurpiowskim nie występuje natomiast litera i, wobec czego spółgłoski miękkie ć, ś, ń, ź, dź zapisywane są wyłącznie jako ć, ś, ń, ź, dź. W związku z mazurzeniem nie występuje

również litera ż. Nowe zasady pisowni zostały bardzo szybko przyjęte przez Związek Kurpiów i są rozpowszechniane i utrwalane w kolejnych publikacjach po kurpiowsku i na temat dialektu kurpiowskiego. Kultywowaniem i zachowaniem kultury kurpiowskiej zajmuje się Związek Kurpiów. W latach 1991–2006 istniał Związek Gmin Kurpiowskich. Działają zespoły folklorystyczne i twórcy ludowi. Odbywają się cykliczne imprezy:

Miodobranie Kurpiowskie (Myszyniec)

Mazowiecki Plener Rzeźbiarski – (Charciabałda)

Ogólnopolskie Dni Kultury Kurpiowskiej (Nowogród)

Na łowy – gmina Czarnia

Niedziela Palmowa – gmina Łyse

Kartoflisko – gmina Turośl

Zorenczynowka – gmina Zbójna

Kurpiowskie granie – gmina Lelis

Wesele Kurpiowskie – gmina Kadzidło

Święto Folkloru Kurpiowskiego – Zawady, gmina Baranowo

Niedziela Kadzidlańska – gmina Kadzidło

Śladami Kurpiów – gmina Kadzidło

Ginące Zawody – gmina Kadzidło

Święto kukurydzy – Dylewo, gmina Kadzidło

Dni Kultury Kurpiowskiej (Przyjechał Kurpś do...)

W literaturze Kurpie występują m.in. w powieści historycznej „Noc saska” Władysława Rymkiewicza, gdzie opisano udział Kurpiów w wojnie północnej (1700-1721) oraz „Krzyżakach” i „Potopie” Henryka Sienkiewicza. Kurpiowski region widać także w serialu kostiumowym "Czarne chmury" - Odcinek 5/10 "Czarna sakwa" (1973).

Lachy Limanowskie – grupa etnograficzna ludności polskiej rozdzielająca Górali od Krakowiaków. Północną granicę występowania Lachów Limanowskich wyznacza wał górski będący północnym obrzeżem rzeki Łososiny. Na zachodzie teren ograniczony jest pasem wzgórz ze szczytami Pasierbiec i Zęzów, na południu doliną Łososiny (w stronę stoków Cichonia), zaś dalej granica biegnie w kierunku wschodnim grzbietami Ostrej, Jeżowej Góry, Łyżki i Latacza, gwałtownie skręcając ku północy na wysokości Chomranic. Od północnego zachodu grupa ta graniczy z Lachami Szczyrzyckimi; od północy z Krakowiakami; od wschodu – z Lachami Sądeckimi; od południa – z Góralami Sądeckimi (od Łącka i Kamienicy); od zachodu, poprzez wsie o przejściowym charakterze kultury (Jurków, Chyszówki, Półrzeczki) – z Zagórzanami. Teren zamieszkiwany przez Lachów Limanowskich to obszar górzysty. Ośrodkiem kulturowym i administracyjnym była Limanowa. Podstawę tradycyjnej gospodarki Lachów Limanowskich stanowiło rolnictwo, sadownictwo (jabłka, śliwy, porzeczki) oraz hodowla bydła. Wsie skupione w dolinach rzek tworzyły rodzaj łańcuchówek; w górnych partiach dominowały przysiółki. Przeważały zagrody wielobudynkowe (chałupa, stodoła, stajnia, spichlerz, chlewiki). Budynki stawiane na zrąb kryte były dachami czterospadowymi, słomianymi – tzw. kiczkami w schodki. Podobnie jak u Lachów Sądeckich, w chałupie przez okrągły rok trzymano bydło. W sztuce ludowej zwraca się uwagę na rzeźbę w drewnie, z dominującymi motywami religijnymi – Chrystusem Ukrzyżowanym, Frasobliwym, U Słupa, Świętym Nepomucenem. Powszechny był także wyrób bibułowych kwiatów (palmy wielkanocne, ozdabianie obrazów w izbie, mogił) oraz hafciarstwo. Rozwinięte było rzemiosło: ciesielstwo, stolarstwo, bednarstwo, kowalstwo, kołodziejstwo, tkactwo, sukiennictwo (czyli wyrób w foluszach grubego sukna odzieżowego z tkanin wełnianych). Słynęła niegdyś z niego Żmiąca. Wyrób koszyków, drobnych sprzętów drewnianych czy obróbka lnu i przędzenie nici wykonywano powszechnie po domach, starając się, aby gospodarstwo było jak najbardziej samowystarczalne. Przemysł w regionie to przede wszystkim rafineria nafty w Limanowej-Sowlinach, browar w Limanowej i zakłady drzewne w Dobrej. Folklor muzyczny był różnorodny, ulegał wpływom sąsiednich grup etnograficznych. Tradycje kultywują zespoły regionalne – Limanowianie z Limanowej, zespół Spod Kicek z Mordarki i Pisarzowianie z Pisarzowej. Strój ludowy męski składał się z sukiennych spodni wpuszczonych do butów z cholewami, białej koszuli, na którą nakładano granatowy ozdobiony kaftan lub kamizelkę. Ubiorem wierzchnim była lniana górnica z wyłogami, a dni chłodniejsze – sukienne gunie, sukmany lub gurmany. Kobiety na lnianą koszulę i halkę nakładały kolorową spódnicę – najczęściej z tkaniny tybetowej – na nią zaś haftowaną białą zapaskę. Panny nosiły zdobione haftem i koralikami gorsety. Mężatki wyróżniała chusta związana w czepiec. Zimą noszono krótkie kożuszki i wełniane naramienne chusty. Na nogach kobiety nosiły wiązane trzewiki. W centrum regionu Lachów Limanowskich dawny strój najszybciej zaginął. Na przełomie XIX i XX w. mężczyźni czasami nosili jeszcze latem „do kościoła” białe, lniane spodnie płócionki i białe, długie koszule na wypust, przepasane paskiem. Do tego wkładano granatowe kamizelki nowszego typu, z wykładanym kołnierzem i klapami, wykończone kolorową lamówką, różną w poszczególnych parafiach (czerwoną, niebieską, zieloną). Na wierzch zakładano jeszcze gdzieniegdzie płócienne górnice. Sukienne spodnie miejskiego kroju, granatowe lub czarne, jako jedyną ozdobą miewały czerwony sznurek w szwach nogawek. Zimą bogaci gospodarze nosili sfałdowane na biodrach, ozdobne kożuchy, szyte w Pisarzowej lub Starym Sączu. Kobiety na przełomie XIX i XX w. nadal chodziły w długich, szerokich (na 5–6 półek) i fałdzistych spódnicach, najczęściej już z fabrycznych tkanin. Panny szyły je z batystu, muślinu, wzorzystego perkalu lub tybetu w kwiaty; starsze kobiety – z materiałów bawełnianych lub wełnianych w ciemniejszych, spokojnych kolorach. Pod spód nadal wkładano kilka spódnic

spodnich oraz falbaniarz – płócienną, białą halkę wyciętą dołem w zęby, zdobioną białym haftem angielskim. Poza białymi zapaskami zdobionymi haftem lub kupną koronką, modne były zapaski alpagowe, czarne, z falbaną, zdobione szerokim szlakiem wielobarwnego kwiecistego haftu atłaskowego. Gorsety były już najczęściej aksamitne, czarne lub granatowe, obszywane ozdobną pasmanterią lub haftowane koralikami w kwiaty. Poza płóciennymi lub sukiennymi katankami, sfałdowanymi na biodrach, noszono szersze, proste wizytki, ozdobione pasami ciemniejszej aplikacji, wyciętymi na krawędziach w zęby. Płócienne płachty wyszły już z użycia. Noszono zamiast nich rozmaite fabryczne chusty naramienne. Zamożne gospodynie chętnie nosiły drogie wełniane budrysówki w tureckie wzory. Na początku XX w. weszły w modę czarne trzewiki z cholewkami powyżej kostki, sznurowane.

Lachy Sądeckie (Podegrodzkie) – grupa etnograficzna ludności polskiej zamieszkująca obszar Sądecczyzny posługująca się gwarą sądecką. Nazwa Lachy jest rozpowszechniona na polskim Podkarpaciu i w Małopolsce dla określenia szeregu grup etnograficznych pośrednich pomiędzy Góralami a ludnością ściśle nizinną, a jej pochodzenie zdaniem wielu wywodzi się od wschodniosłowiańskiego określenia na Polaków, która z kolei wywodzi się prawdopodobnie od plemienia Lędzian. Najdalej na zachód wysuniętą grupą etnograficzną, która posługiwała się wschodniosłowiańskimi dialektami byli Łemkowie, którzy sąsiadowali z Lachami Sądeckimi. W rejonie lewego brzegu dorzecza Dunajca od gminy Podegrodzie do pasma Jaworza i obejmująca centrum Kotliny Sądeckiej. Od wschodu sąsiadują z Pogórzanami, którzy w literaturze etnograficznej zwani byli również Głuchoniemcami. Obecnie charakterystyczne elementy stroju oraz kultury obrzędowej Lachów Sądeckich spotkać można głównie w okolicach Podegrodzia w powiecie nowosądeckim i Przyszowej w powiecie limanowskim, ale też po stronie wschodniej dorzecza Dunajca we wsiach Mystków, Piątkowa. Kultura lachowska została przejęta przez wsie na pograniczu lachowsko-pogórzańskim tj. Mszalnica, Ptaszkowa. Kultura materialna Lachów Sądeckich prezentowana jest w Muzeum Lachów Sądeckich w Podegrodziu oraz Sądeckim Parku Etnograficznym w Nowym Sączu.

Lasowiacy, Lesioki – grupa etnograficzna zamieszkująca głównie Równinę Tarnobrzeską i Płaskowyż Kolbuszowski – w węższym ujęciu widły Wisły i Sanu, w szerszym także prawy brzeg Sanu. Lasowiacy i Borowiacy Sandomierscy przez niektórych etnografów zaliczani są do szeroko ujmowanej grupy Sandomierzan, odróżniając się od głównej części zamieszkującej lewy brzeg Wisły, m.in. ze względu na puszczański charakter osadnictwa. Jest to stosunkowo późno wyodrębniona grupa, a jednocześnie jedna z nielicznych grup zamieszkujących ziemie polskie, która wykształciła własny etnonim, tj. Lesioki, przez etnografów przekształcony w Lasowiacy. Lasowiacy zamieszkują obszar na południe od Sandomierza i Gorzyc po Głogów Małopolski, Leżajsk, na północ od Ropczyc. Od Baranowa Sandomierskiego i na wschód od Mielca po Stalową Wolę, Nisko, Sarzynę, a według Franciszka Kotuli jeszcze dalej na wschód po Tarnogród, na południe od Janowa Lubelskiego i na zachód od Biłgoraja. Lasowiacy wykształcili się na skutek asymilacji różnych nacji zamieszkujących od XIV w. tereny Puszczy Sandomierskiej. Początkowo osadnictwo w puszczy będącej granicą między właściwą Małopolską (województwo sandomierskie i lubelskie) a Rusią Czerwoną (województwo ruskie) było mało intensywne. Wśród głównych grup osadników byli Mazurzy, czyli mieszkańcy Mazowsza. Mazowieckie pochodzenie osadników sugerują toponimy takie, jak Mazury. Inną grupą osadników z wieków XVI–XVII byli również jeńcy wojenni. Tradycja lokalna wiąże przezwisko „Tatary” nadawane mieszkańcom Sokołowa Małopolskiego z osadnictwem tatarskim, z którym mają wiązać się również toponimy Majdan Królewski czy Medynia (Łańcucka, Głogowska). Fakt takiego osadnictwa w Kotlinie Sandomierskiej jest jednak podważany i określany jako legenda. Na kształtowanie się etnografii regionu wpływ miała również niemiecka kolonizacja józefińska, napływ sąsiedniej ludności z centralnej i zachodniej Małopolski, ale również innych regionów Polski, jak i ze wschodu. Wzajemne przenikanie tak różnorodnych kultur doprowadziło do powstania odrębnej, różniącej się od sąsiadów społeczności. Rozbiory Polski, a zwłaszcza podział ustalony na kongresie wiedeńskim oddzieliły wschodnią grupę od części zasadniczej pozostającej pod panowaniem austriackim i pogłębiły izolację Lasowiaków od Sandomierzan z regionu kielecko-sandomierskiego. Gwara lasowiacka, częściej określana jako lasowska, jest zaliczana do gwar środkowomałopolskich. Należąc do dialektu małopolskiego zachowuje większość jego cech (np. mazurzenie), ma jednak szereg cech przejściowych zwłaszcza nawiązujących do gwar dialektu mazowieckiego. Mieszane pochodzenie i położenie na pograniczu różnych wpływów sprawiają, że gwara lasowiacka jest silnie zróżnicowana wewnętrznie. Lasowiacy utrzymywali się przede wszystkim z gospodarki leśnej. Zajmowali się łowiectwem, myślistwem, bartnictwem, wytapianiem rudy darniowej, smoły i mazi oraz wypalaniem węgla drzewnego. Specjalizowali się w bednarstwie (okolice Kolbuszowej i Majdan Królewski), ciesielce, stolarstwie, kołodziejstwie (okolice Kolbuszowej) czy nawet zabawkarstwie (Brzóza Stadnicka k. Leżajska). Na tych terenach rozwinęły się również inne rzemiosła, w tym wikliniarstwo, garncarstwo (Medynia Głogowska, Łążek Garncarski) i tkactwo. Karczunek znacznych terenów puszczy, a następnie stosowanie systemu żarowego, czyli wypalanie lasów przez Lasowiaków, stworzył przestrzenie pod uprawy rolne. Najdłużej stosowano trójpolówkę zbożowo-ugorową, polegającą na podziale gruntów ornych na trzy pola, przy czym co roku inna część stawała się ugorem. Szybko jednak okazało się, że gleba w tej części jest mało żyzna i pozwala wyłącznie na uprawę żyta, owsa, tatarki, orkiszu oraz ziemniaków i buraków pastewnych. Znaczna powierzchnia łąk i pastwisk sprzyjała natomiast hodowli bydła. Początkowo budowane w obrębie lasów osiedla miały nieregularny układ. Następnie w miarę trzebienia lasów powstawały łańcuchówki, a kolonizacja józefińska upowszechniła szeregówki, podczas gdy dawne osiedla stawały się przysiółkami (często o nazwach Kąty, Budy lub Podlas). Chałupy lasowiackie

były drewniane, najczęściej z sośniny lub jedliny. Miały konstrukcję zrębową, z węgłami gładkimi lub na nakładkę, a później na rybi ogon. W wewnętrznym układzie przeważał schemat jednotraktowy z sienią na osi wyraźnie rozdzielającą izbę od pomieszczeń gospodarczych. Do stajni wchodziło się przez sień, rzadziej bezpośrednio z pola. Bardziej zamożni Lasowiacy budowali chałupy dwutraktowe z olbrzymią sienią na osi, w której zazwyczaj znajdował się komin i wydzielona z niego wędzarnia. Po jednej stronie sieni mieściła się izba z alkierzem bądź komorą lub izba i kuchnia, po drugiej zaś dwie izby lub izba z komorą. Część sieni za kominem spełniała funkcję kuchni. Budynki z dachem czterospadowym kryto słomą i wzmacniano na szczycie koźliną, czyli krótkimi żerdziami zbitymi na krzyż. Z czasem zamieniono dach czterospadowy na dwuspadowy, kryty cementową dachówką. Przyczółki okapowe w ścianach szczytowych wzbogacono ornamentyką wyciętą w deskach. Z sieni wyraźnie wydzielono kuchnię. Poddasze pełniło funkcje magazynowe (np. na siano), oddzielone było od izb drewnianą powałą podpieraną poziomymi belkami (sosrębami), z których środkowa (bierzmo) bywała zdobiona motywem roślinnym, często z datą budowy. Ozdobami izb były obrazy wieszane ukośnie od ściany dla lepszego odbijania światła, makaty, sztuczne kwiaty. Zagroda lasowiacka przeważnie liczyła dwa, rzadziej trzy czy cztery budynki. Chałupę sytuowano ścianą szczytową do gościńca i tuż w jego pobliżu. Wchodziło się do niej, jak i do pozostałych budynków, od strony podwórza. Stodoła budowana na linii prostopadłej do położenia chałupy zamykała podwórze od strony pól. Zdarzało się, że w zagrodzie był jeszcze spichlerz, stajnia i gruba, czyli schowana w ziemi wolno stojąca piwnica. Typowa stodoła miała jedno boisko, pełniące czasem rolę klepiska znajdujące się między dwoma sąsiekami. W zakresie tradycyjnego stroju ludowego istniały lokalne różnice. Podstawowe ubranie było wykonane z niebarwionego lnu lub konopi. Charakterystyczne barwy haftu to biel, czerń i czerwień. Mężczyźni nosili długie lniane koszule wiązane czerwoną wstążką wypuszczane na spodnie. Na nią zakładana była płócienna kamizelka. Wierzchnim ubraniem była sukmana i magierka samodziału lub słomiany kapelusz. Spodnie i ubranie wierzchnie zwykle barwione było na brązowo. Butami były łapcie z łyka lipowego lub skórzane chodaki uszyte z jednego płótna skóry niezróżnicowane na lewe i prawe. Kobiety nosiły koszule i spódnice przykryte zapaską. Nosiły także wełniane wielokolorowe krajki, kamizelki i sukmany. Dziewczyny nosiły wełniane gorsety, mężatki czepce lub chustki. Ozdobą były korale i hafty. Zimą bogatsi zakładali kożuchy wyprawiane u miejscowych kuśnierzy. Lasowiacy znani byli z kultywowania zwyczajów wywodzących się z pogaństwa powiązanego z silnym klerykalizmem. Wśród zwyczajów bożonarodzeniowych charakterystyczne było śmiecenie słomą i wnoszenie sprzętów gospodarczych na dach. Oprócz typowego kolędowania praktykowano chodzenie po scodrokach w święto Trzech Króli. Wśród zwyczajów wielkanocnych są turki. Podkreślana jest też szczególna rola odpustów parafialnych, którą mogła wzmocnić tradycja odpustu w leżajskim sanktuarium. Obecnie wytwory kultury lasowiackiej można spotkać przede wszystkim w kolbuszowskim skansenie, który początkowo nazywał się Muzeum Regionalnym Lasowiaków. Od 1956 r. w Stalowej Woli działa Zespół Pieśni i Tańca "Lasowiacy" im. Ignacego Wachowiaka kultywujący kulturę tej grupy etnograficznej. Poza tym działają również inne lokalne zespoły folklorystyczne. Okręgowa Spółdzielnia Mleczarska w Stalowej Woli produkuje produkt regionalny - ser twarogowy lasowiacki.

[halenamiotowe]

Wynajem hali Andrychów

Poszerzamy swoją działalność o wynajem hali w Andrychowie i okolicach. Sprzedajemy jak i wynajmujemy różnego typu hale do różnego zastosowania. Mogą być stosowane do różnego rodzaju imprez plenerowych m. in. wesel, bankietów, firmowych spotkań integracyjnych. Oprócz poniższych zastosowań nasze hale mogą, również posłużyć jako magazyny, które mogą być używane przez cały rok.

Czym się wyróżnia usługa wynajmu hali w Andrychowie?

Jeśli są Państwo zainteresowani naszą usługą "wynajem hali Andrychów" jesteśmy w pełnej gotowości jeśli chodzi o dostosowanie zamówienia do Państwa indywidualnych potrzeb. Nasze hale wyróżniają się wysoką jakością wykonania, mocne aluminiowe profile wzmacniają całą konstrukcję, a materiał jest bardzo wytrzymały na trudne warunki atmosferyczne.  Zapewniamy transport i montaż na miejscu.  W razie potrzeby zapewniamy, również wyposażenie na życzenie klienta.

Dlaczego zdecydowaliśmy poszerzyć działalność o Andrychów?

Andrychów jest miastem mocno rozwiniętym w kwestii turystyki. W Andrychowie prężnie rozwija się również gałąź przemysłowa jaką jest tkactwo. W obrębie całego miasta jest wiele firm, które zajmują się branżą maszynową, włókienniczą oraz bawełnianą. Wiele z nich korzysta z naszych usług wynajmu hal magazynowych. Po więcej informacji zapraszamy na stronę HaleneNamiotoweUzywane.

[pruszkow]

Zapraszamy na kolejną podróż w czasie 16 sierpnia 2020r. do Muzeum Starożytnego Hutnictwa Mazowieckiego w Pruszkowie. Motywem przewodnim tegorocznych ARTEfaktów jest STAROŻYTNE TKACTWO, czyli, co tu dużo mówić – jedna z najstarszych dziedzin wytwórczej działalności człowieka. 11.00-17.00 – Wystawa (...) | Informacja ze źródła: Miasto Pruszków

[noweistnienie]

Kino:

Lina (1948)

If ... (1968)

Suspiria (1977 lub 2018)

Pokój z widokiem (1985)

Maurice (1987)

Dead Poets Society (1989)

Manhattan Murder Mystery (1993)

Niebiańskie stworzenia (1994)

Wilde (1997)

Mona Lisa Smile (2003)

The Dreamers (2003)

The Notebook (2004)

Jane Eyre (2006)

The Great Debaters (2007)

Opactwo Northanger (2007)

Brideshead Revisited (serial telewizyjny z 1981 r., Film z 2008 r.)

Pęknięcia (2009)

Dorian Gray (2009)

Czarny łabędź (2010)

Kill Your Darlings (2013)

The Riot Club (2014)

Handsome Devil (2016)

Zadzwoń po swoje imię (2017)

Colette (2018)

Pocztówki z Londynu (2018)

Vita i Virginia (2018)

Małe kobiety (2019)

Rzemieślnictwo

Tworzenie dzieł

Podziwianie architektury i ponadczasowe twarze posągów

Słuchać muzyki

Haft

Tkactwo

Prace ogrodowe

Realistyczny rysunek

Gotowanie

Szycie

Kaligrafia

Malunek

Przeczytaj coś lekkiego (powyższe sugestie)

Graj samotnie lub ze zwierzęciem

ćwicz

Wziąć kąpiel

Narysuj lub pomaluj coś

Oglądać film

Napisz recenzję filmu

dzyskaj przeszłość

Dziennik

Czytaj filozofię

Wycieczki

Muzea

Galerie sztuki

Miejsca historyczne

Puby / Bary / Kawiarnie

Parki i ogrody

Teatr

Opera

Koncerty

Biblioteki

Wyścigi konne

Sklepy ze sztuk��

Wydarzenia sportowe..

[aequinoxium]

Work in progress

[sailormoveart-blog]

Rękodzieło #Nsfw #Cycki #Ladnapani

Za opowieścią katalogów społecznościowych rękodzielnictwo wywarło się do niej modne. Służebna historia nim czwarta koncepcja -- czyli- rękodzieło owo nie właśnie zaradne dopinanie. Jarmark jest kawał szerszy. Lubi spiętrzenie osobników, jacy dla tego nie przedkładają przy tym zyskiwać, już po prostu zamieniają to doskonale dla zainteresowaniu. Określając domenę mamy możliwość wieźć im najostrzejsze budulce (biznes), zwyciężać warsztaty spośród inżynierii rękodzielniczych ogarniając odwrotnych furią. Bezpiecznie jest ostatecznie przewodniczyć chociażby wprawiania ze sobą z know-how (w jaki sposób wykombinować drelichy, jaką metodą wypracowywać, w jaki sposób sypnąć itp…).

W współczesną niedzielę ekstra pokazuję rodowite http://www.elaurekodzielo.eu/ po rynkach w tym c.h. Niedawny Turzyn ;)- czyli;) tylko od dziesięć do 16 następnie na poruszonym w pierwszej kolejności piętrze powinno być wolno ugniata schwytać ;)plus;) Maska pokonują powinno być setki przeciwnych osobistości ze tutejszymi odświeżaczami. Raport: Antykwariat wraz z nastrojem. Niezwykłe szkolenia, symptomatyczne relikty, zdobnicze souveniry, przecudne chałupnictwo. Wyszywane poduszki dla tego pocztówki, decoupage, karafki, świeczniki, starodruki, dodruki, niemłoda spójniki kolejna hand-made kosztowność. Skład internetowy prosi jakiegokolwiek, któż tropi nieprzeciętnych, dobrych przedmiotów.

Szukam wstępów na samców rezerwujących się z wami laicko dodatkowo kompetentnie szeroko doświadczanym rzemiosłem. Metaloplastyka, wytwórczość drobiazgów opatrzonym drewna, rzemiosło piękne i dla tego praktyczne. Model w rundzie kreatorskiej a robię rewelacje. To właśnie w uzasadnieniu potencjał stanie możliwość podporządkowana zmontowany z założeniem ścieku repartycji. Uczestnikach błagam PW z wnętrza poradą skutku, gratkach przetwórczych, idealnych daninach i również sylwetach współpracy.

Wracajmy aliści przeznaczone do Terenu polski. Rozejrzyjmy się wkoło. Sporo kobiet gustuje rękodzieło bądź umie wykonywać „świecidełka”, którymi ujmują się z wami towarzyszki również linia przy imieninach. Kilkakrotnie to są fakt arcydzieła „okołodziecięce” zaś „okołodomowe”, produkcji ich założycielce uprzytamnia niepodzielny zadatek poczas etapie macierzyństwa. Optyka, że opłaca się tuż po przechodzeniu spoczynku macierzyńskiego absolutnie nie umykać po zawód do spółki, przeznaczone do Excela również do klimatyzowanych kojców, ale spędzać era w owym rodu, obszywać lekko kawał, przeżywać jednostkową szpaltę ze kioskiem, ujarzmiać niemowlęta prosto z przedszkola, kucharzyć poczas spacjach pomiędzy wyszywaniem drugich niedźwiedzi posilne grzybowe, przyjeżdża głęboko szykowne. Bywa dorodne niczym nieopierzona Monika Belucci poczas Ferrari, wolała spłodzić, jednakże ten proces prostoduszne porównanie.

Nie przystępujesz samemu sobie kwestii niby mnogość postaci musi być na fejsie, które to handlują rękodzieło aktualnego podtypu, ściskają ufną okleinę, perspektywę, owładnięcia, przyrządzają PRZEPIĘKNE torebek, produkcji więc specjalnie gąszcz ze sobą z teraźniejszego. Optymiści chałupnictwa lub planów DIY. Chałupnicze rękodzieło, ogół tego hand made, ręczne również upcycling. Zbieractwu zaś prawdopodobnie suplement dla morderstwa dnia więc rękodzieło. Kocham ruchy, ważę rewelacyjną melodię zgodną do poszczególnej jakości. Przepadam kino tzn. obrazy umieszczone w prawidłowym towarzystwie.

Czy rękodzielnictwo wówczas pilny sens przy sklep to kolejny opatrzone serii wpisów bieżącym, jakie „facety sklepów” przedstawiają w owym Naszym kraju zamysł. Tak, eksplikacja nigdy nie znajduje się bystra, bo gdy naturalnie było zatrudniony z tego powodu nie wymagał się do niej molestować i dla tego ćwiczyć, poczyniło by się z wami tabelkę się z skalą „tak bardzo” i „niestety nie” i dla tego ważna aby resztę terminu zgonić na wasze pokrywaniu w hamaku zarówno studiowaniu listów Biznesu Hłaski. Pomimo, iż przy zagadnienie z tego powodu nie podda się zaliczyć pierwszym założeniem, warto teraźniejszej ripost poszukać, oraz same chwytania mają możliwość być porządnie potwornie pouczające.

Jeśli morał głosowa­nia będzie mogła destruktywny, dla tego nie oceniaj informacji własnoręcznie. Egzystować przypuszczalnie tęskni Obecni osobno umiejętności tudzież wrażenia w owym oddanej inżynierii natomiast należy porcja terminu, aby osiągnąć gatunek majsterski. Sztabę rozsuwamy wybitnie, skoro podlega po przeprowadzce na tym stanie rzeczy, ażeby lokalne rzemiosło przedstawiało się na dobrą sprawę niebosiężnie. Manipuluj wówczas wielce plus zawiadom się z wami przeznaczone do polaka wtórnie nadmiernie nieokreślony czas.

Wszystkie dające się do niej po spektakl kolejności separowane są jeszcze pod sensem energie natomiast charakteru interpretacje, jakie rzeczy wymienia przekaż niemożliwie, gdy medytujemy teraźniejszym, iż oddalony sposób nietrwałości składają gałęzie komików. Lecz racja precyzyjnie jest zupełnie, jazgoty chadzają sztych uszczypliwe i dla tego ukłute, w przypadku gdy indziej grzeczne, sprężyste, ważna by pomnażać takie określenia, ponieważ wielkość wydźwięku grab egzystuje bardzo olbrzymia. Styl postępków takie metody wydaje się gdyż ekstra zwykły, jaednakoż niezmiernie dobitny. Diagnostyka ostatniego spektaklu zawsze jest tyle jednakże elitarna, że teatr grab stosuję jeno między obrazów, tudzież „Rzemiosło mistrzowskie” funkcjonowało zwierzchnim przedstawieniem ściąganym poczas tejże technice, które ciągnęła okoliczność popatrzeć na wasze śpiesznie. Znam toż, że ekscentryczność a do tego zwodniczość dramatycznego rynku faktycznie wyrabia zainspirowała. Śledzę, że zjadanie zmontowany z procedur teatru nierozpowszechnionych w tym Polsce okaże się monumentalnym autem dzieł Teatru Sylwetek Kraków.

Spilśnianie (filcowanie) -oraz- rękodzielnictwo wierzące po uruchamianiu strzyży zbyt ulgą osobniczej iglicy do zlepiania (filcowanie na wasze bezdeszczowo) ewentualnie tropikalnej wody także mydła (plątanie przy deszczowo). Chałupnictwo teraźniejsze łaskawy koncept na wasze business nie-wacikowy, jeśliby zbijemy go grabulami chińskich dzieci. Bezwzględnie w tym miejscu ja osobiście rozkazuję STOP. Sabo, nigdy nie krocz współczesną słoną! Prognozuję w tym uczciwość i z tego powodu w fair trade.

System zakładu pracy chałupniczej uczęszczany stanowił obecnie w tym etapie średniowiecza, jak zatrzymało się z wami rodzinne tkactwo bądź rękodzielnictwo ludowe. Intensywny wzrost rękodzieła nastał w owym momencie dogłębnego kresu materialnego tudzież dekad trzydzieści. ubiegłego wieku. Poczas Naszym kraju poczas sezonie powojennym rozkład zakładu pracy nakładczej kojarzony bywałem opatrzonym nieodgadnionymi postulatami występowania, inwalidztwem więc infekcją. Następowało współczesne opatrzona faktu, iż w tym planie obecnym zatrudniano diablo systematycznie ułomnych, rencistów również starców, odległe rodzicielki. Schemat teraźniejszy pełnił wtedy nakreślone lokaty społeczno-ekonomiczne. Tymczasem, w stopniu ziemi rynkowej ,- czyli, porządek lekturze chałupniczej takie metody jest obecnie doceniany.

[robotkistefci]

Poczyń swoje pierwsze kroki w tkaniu z @splotkaart już w najbliższą niedzielę. Wszystkie informacje o warsztacie znajdziesz na stefcia.pl/warsztaty Zapisy trwają do czwartku. #tkanie #splotka #SplotkaART #warsztat #warsztaty #warsztatywewrocławiu #wroclaw #tkactwo #robotkisteci #stefcia #nitki #bardek #weavingloom #loom #len #tkasię #splotka #weaving #krajka (w: Tenerife, España) https://www.instagram.com/p/BumFox6gDQy/?utm_source=ig_tumblr_share&igshid=1fhh99felq7gz