#tineke huizinga

[ifreakingloveroyals]

Through the Years → Willem-Alexander of the Netherlands (1,385/∞) 2 November 2023 | King Willem-Alexander successively received the chairman of the Senate faction of the SP, Mr. R.A., for an introduction, Rik Janssen, the chairman of the Senate faction of the Party for the Animals, N.K., Niko Koffeman, and the chairman of the Senate faction of the Christian Union, J.C., Tineke Huizinga-Heringa. (Photo by Wesley de Wit/Koninklijkhuis)

[jurjenklaas]

TINEKE HUIZINGA WIL STEM GEVEN AAN ZWAKKEN

Een luis in de pels van het kabinet. Vervelend jeuken om de regering bij de les te houden. De Christen Unie wil niet die functie hebben, maar gewoon haar standpunten naar voren brengen. Ze loopt niet weg voor regeringsverantwoordelijkheid, maar valt bij de formatie net buiten de boot. Daarom is er geen kritiek op de gekozen koers, maar wel op de maatregelen die niet sociaal zijn. Tegenargumenten worden berekend en haalbaar onderbouwd. De gedreven mens Tineke Huizinga uit Heerenveen zet zich in de Tweede Kamer in voor de christelijk-sociale politiek. Via de plaatselijke gemeenteraad komt zij tot twee keer toe met voorkeurstemmen in de Kamer, want de kiezer vindt het de hoogste tijd dat ook eens een vrouw de Christen Unie gaat vertegenwoordigen. Nu geeft ze daar stem aan de mensen die geen stem hebben.

publicatie © Friesland Post, oktober 2003

Ooit wilde Tineke Huizinga journalist worden. Uit nieuwsgierigheid naar wat achter de gevel gebeurd, niet om het nieuws te pakken. De studie in Utrecht spitst zich toe op rechten. Na een huwelijk komen kinderen en is het gezin de werkplek. Niet als huisvrouw, eten koken en huishouden zijn een noodzakelijk kwaad, maar de begeleider van kinderen naar volwassenheid.

Tineke zit in het kerkenwerk, is voorzitter van het schoolbestuur, schrijft artikelen en spreekt in forums. Ze gaat vrijwilligerswerk doen en wordt onder meer juridisch hulpverlener bij de Stichting Vluchtelingenwerk. Dat voelt goed aan en dus besluit ze de studie weer op te pakken. Op dat moment vraagt de Christen Unie haar voor de gemeenteraad.

“Een moeilijke beslissing. Ik wist niet of ik dat wel wilde. Ik had nooit de ambitie in de Tweede Kamer te komen. Kort daarvoor was de twijfel tussen het CDA of een kleine christelijke partij beslist in het voordeel van de laatste, vanwege hun standpunt op het terrein van het asielbeleid. Ik kies liever een kleine partij, waarin ik iets herken van wat voor mij christelijke politiek is, dan een grote partij waarin ik minder daarvan hoor. Als Kamerlid kun je meepraten over de dingen, dat spreekt me erg aan. Ik had nee kunnen zeggen, maar ik heb ja gezegd. Dus zet ik me er ook voor in.”

Vanuit de christelijke achtergrond

Politicus Tineke Huizinga heeft een dikke portefeuille en eigen fractiemedewerkers die kennis van zaken hebben. Buitenlandse zaken en defensie zijn onder haar beheer, door de commissie Srebenica kon ze zich goed inwerken op deze beleidsterreinen. Ontwikkelingssamenwerking en asielbeleid hebben haar interesse. Verkeer en waterstaat en VROM completeren de rij. Daarnaast schrijft ze columns in Friesch Dagblad en Centraal Weekblad, levert teksten voor het verkiezingsprogramma en houdt spreekbeurten. Van dinsdag tot donderdag woont ze in een appartement aan het Haagse Noordeinde.

“Door die commissie was ik er van maandag tot vrijdagavond laat, dat is afzien. Je mist het gezin, want je hebt het idee dat de kinderen jouw nodig hebben. Nu is het zo als ik me het had voorgesteld. Op maandag en vrijdag ben ik nog wel weg of thuis aan het werk. Het politieke werk ligt mij, ik hou daarvan. Het is kijken hoe de dingen het best geregeld kunnen worden, zodat het voor iedereen zo goed mogelijk is. Voor mij vanuit de christelijke achtergrond en idealen voor de samenleving. Het buitenland trok me altijd erg. Nu mag ik me daar voor inzetten, wanneer ik erover in de kranten lees is dat werk.”

Geen geheven vingertje

Wat drijft de christelijke partijen, wat is christelijke politiek, en waarom altijd dat geheven vingertje?

“Ik heb er veel moeite mee als een ander mij gaat vertellen wat ik wel of niet mag. Dus ik hoop echt niet dat wij als Christen Unie in de Tweede Kamer zo bezig zijn. Met: dat mag wel en dat mag niet. En ook niet zo van: wij weten precies wat het beste is, luister naar ons dan komt het goed. Ik ben ervan overtuigd dat wat in de bijbel staat als richtlijnen, dat deze de beste manier zijn om een maatschappij in te richten. Op basis daarvan is het een goede samenleving voor iedereen om in te leven, ook wanneer je geen christen bent. Het is de uitdaging om te laten zien waarom je ergens voor strijdt. Het is bijbels te verdedigen om één dag in de week rustig aan te doen, vrij te zijn en te genieten van het leven. Het heeft ermee te maken dat de mens leeft vanuit de genade. Niet door alle dingen te regelen en hard te werken komt het goed of niet, uiteindelijk moet altijd iets worden overgegeven waar God voor zorgt. Je leven overgeven aan God heeft met de zondag te maken. Los daarvan is het goed om als samenleving te zeggen: wij zitten elkaar niet zo op de nek dat we elkaar geen rust meer gunnen. Dat laten we zien in die zondag. Op zo’n manier kun je dat heilzame van die bijbel ook opvoeren.”

De Christen Unie wil zich los maken van de indeling links en rechts. De toevoeging sociaal aan haar politieke richting is een noodsprong, volgens Tineke Huizinga. Ze vindt het jammer dat het woord christelijk van zichzelf niet voldoende is. Bij christelijke politiek zou het vanzelfsprekend moeten zijn dat het ook een sociale politiek is. Een christen is niet rechts maar sociaal: opkomen voor wie zelf geen stem heeft en niet voor zichzelf op kunnen komen. En ook opkomen voor Gods eer hoort erbij.

“Het ene soort christenen wil alles bij het oude laten en niets inleveren van wat nog christelijk is. Zo komt christelijk aan het stempel behoudend. Andere christenen leven in een wereld waarin weinig over is van de christelijkheid die vroeger de maatschappij doordrenkte. Zij willen iets laten zien van hun christen zijn. Zij zijn dus niet behoudend, maar juist wat progressief wordt genoemd. De Christen Unie zit op dat snijvlak. Van dingen houden zoals ze zijn naar iets laten zien van het christendom in de maatschappij. Hoe brengen wij een christelijke notie in de omgeving waar we leven.”

Rationeel en pragmatisch

De mensheid leent de wereld, is rentmeester over de aarde en zal het op een dag weer in redelijk goede staat moeten terug geven.

“Dat heeft ook te maken met een goede ontwikkeling tussen arm en rijk. Wereldwijd moeten we de welvaart beter verdeeld krijgen. Dat is de meest ambitieuze doelstelling, dat is wat iemand tot idealist maakt. In de politiek moet je rationeel zijn en pragmatisch. Wanneer dit te bereiken is en het is genoeg, dan is het een stap in de goede richting. Maar verlies nooit uit het oog hoe het uiteindelijk zal moeten zijn. Je moet realistisch en praktisch blijven, kijken wat je echt kunt bereiken. Maar tegelijkertijd moet het ideaalbeeld een richting zijn. Aan de verre einder, je komt er misschien nooit maar het moet wel je richting bepalen in alle kleine dingen die je nu bereikt. Wanneer het goed gaat is het makkelijk delen, maar hoeveel zijn wij nog bereid te delen als het met onszelf slechter gaat. Op momenten dat het financieel lastig is komt het erop aan. Dat je dan zegt de ontwikkelingssamenwerking houden we, want er zijn altijd mensen die er slechter aan toe zijn. De zwakste schouders in Nederland moeten we blijven ontzien, ook al worden dat er meer. De toekomst van defensie ligt in vredesmissies om de stabiliteit en de vrede elders op de wereld te bevorderen.”

De aandacht van Kamerleden richt zich erg op de randstad. Wat elders in Nederland gebeurt ontgaat veel politici. Daarom vindt Huizinga het belangrijk dat zij met anderen de zaak in evenwicht trekt. Niet om de belangen van het Noorden te behartigen, de politicus zoekt immers het algemeen belang, maar om de omstandigheden en knelpunten beter toe te lichten. Zo is de zweeftrein een punt. Tineke is voor een snellere en betere verbinding tussen het noorden en de randstad. Ze maakt altijd gebruik van het openbaar vervoer, want in de trein kan ze werken en voor het milieu is het veel beter.

“Ik wil in de politiek een stem geven aan mensen die niet voor zichzelf op kunnen komen, een stem geven aan zwakken in de samenleving. En ook een goed beeld geven van de christelijke politiek. De vooroordelen wegnemen. Ik werk daar aan, ik doe daar mijn best voor. Het is een behoorlijk zware baan. Ik kan vragen stellen over dingen die mij bezig houden. Het is een beginstap en daar wil ik mee verder: zorgen en kijken dat ik die twee dingen voor elkaar krijg. Dat doet mij veel plezier, ik vind het leuk dat ik daar iets aan kan doen.”