#tien gekleurde meisjes

[petermot]

Tien gekleurde meisjes, redactie Ludo Martens

Bespreking Peter Motte, 1010 woorden “‘Tien gekleurde meisjes” is een beetje een vreemde titel, want 1) het blijken er geen tien te zijn, maar tweeëntwintig, en het gaat om twintig verschillende autobiografische teksten 2) “gekleurd” vind ik ook nogal een rare keuze: er staat een groepsfoto op de voorpagina, en sommigen zien er gewoon blank uit. Overigens heb ik Chinezen nooit als “gekleurd”…

[patriciaidsinga]

Paasdoos

Noordhollands Dagblad 8 april 2023 

Ik ben geen dominee en ik mag niet vloeken. Maar deze week kon ik wel een dominee gebruiken en beet ik regelmatig bijna mijn tong af. 

Op de donderdag voor Pasen komen alle kinderen naar school met een paasdoos. Daarin zit een ontbijtje voor een klasgenoot. Er zijn lootjes getrokken waarop precies staat wat het kind als ontbijt wil. En de kinderen proberen de doos zo mooi mogelijk te versieren voor de ander. 

Mijn kind is vrijwel direct het lijstje kwijt. Gelukkig weet ze nog wel voor wie ze een paasdoos moet maken, we weten alleen niet meer precies wat erin moet. Dus staat deze paashaas op woensdagavond nog witte kadetten met hagelslag in te slaan. Dat lijkt mij het ideale kinderontbijt. 

Gelukkig is B. wel al dagen bezig om een prachtige tekening te schilderen op de doos, want stiekem hoopt ze dat ze de mooiste doos van de klas heeft. 

In de nieuwsbrief van school wordt nog benadrukt dat er geen snoep in de paasdoos mag. Dus strooi ik een stuk of tien chocolade paaseitjes met karamelzeezoutsmaak in de doos. Vorig jaar hielden we ons nog braaf aan de ‘geen-snoep’ regel, waarna B. de rest van de dag werd gepest omdat we de enige waren die zich aan die regel hielden. 

Ik sta te wachten op het schoolplein en zie B. naar me toe slenteren. Onder haar arm een prachtig gekleurde schoenendoos. “En? Hoe was het?” vraag ik. “Hoe vonden ze je doos?” 

Verdrietig vertelt B. dat het meisje niet van witte kadetten hield, ze wilde bruine boterhammen met kaas, dat had ze toch duidelijk op haar lijstje gezet en ze had niets opgegeten. Ook werd er niks gezegd over hoe mooi B. de doos had versierd. Als ik naar haar eigen ontbijt vraag vertel B. woedend dat zij als enige géén snoep in haar paasdoos had. Daardoor was de hele ochtend verpest. 

En dat was het moment dat ik dat sluimerende ongemak van de afgelopen dagen naar boven voelde komen. Pasen draait om niets anders dan liefde, liefde voor elkaar, onvoorwaardelijke liefde, zonder er iets voor terug te willen. Als kind vierde wij Pasen door met de hele klas één grote matses zo te verdelen dat iedereen eenzelfde stukje kreeg. Daar word je nederig van. En ik hoopte zo dat mijn kinderen dat ook mee zouden krijgen. 

Maar nee, het paasfeest is tegenwoordig gereduceerd tot lootjes trekken en surprises maken. Het doel is niet om de ander te verwennen, maar om er zelf het beste uit te komen. 

Ik ben geen dominee, maar af en toe kan deze generatie wel een donderpreek gebruiken. Zalig Pasen!

[degracieuse]

Beschrijving van de parijsche modeplaat

Wandeltoilet in de stad. De fluweelen hoed heeft een vlakken bodem en een platten rand; hij is in de rondte gegarneerd met een ruche van satijn of fluweel van een afstekende kleur. Aan de voorzijde zijn tusschen het garnituur glazen plaatjes gehecht, van voren op de pas een veder. Satijnen strikbanden met kant afgesloten. Zwart zijden robe, met een gekleurde ceintuur en gekleurd garneersel. Hooge corsage. Het garnituur vormt van voren een berthe en loopt van achteren als een capuchon door, versierd met strikken en biais. De bovenste rok is van voren kort en open, van achteren lang en aldaar opgenomen onder den strik van de ceintuur. De tweede rok is kort en rond, afgesloten met een volant, met een satijnen biais tusschen het “hoofdje.” De onderste rok heeft twee gekleurde volants. Toilet om visites te maken. Hoed van effen taf, met een gladde pas. Garnituur van gekleurd satijn. Van voren een diadeem van schildpad. Grande nouveanté. Aan weerszijden een kanten ruche. Kanten strikbanden. Robe van satijn, gegarneerd met fluweelen biais. Hooge corsage met fluweelen knoopen. Gladde mouwen, aan de hand gegarneerd met fluweel. De volant is 25 d. breed. Tuniek van fluweel; de rug is hoog; van voren revers die van achteren een rond kraagje vormen. De rok is van voren gekruist en heeft twee spitse punten; hij is van achteren opgenomen. Boordsel van satijn. Toilet voor een meisjes van acht a tien jaar. Het castoren hoedje is in de rondte gegarneerd met een gekrulde veder. Costuum van drap velouté, met een rand marterbont. De paletot zonder mouwen is van voren recht, en loopt van achteren in twee punten uit. Hooge robe met half wijde mouwen. Onder den korten rok komt een tweeden rok van zijde te voorschijn. Zijden ceintuur. Slobkousen van dezelfde kleur als het costuum.

[emmadobkengeheim]

#24 Pristina

Ik hoef niet te zoeken naar de kunstacademie, de kunstacademie komt naar mij

De zon brand op mijn Nederlandse huid die rood kleurt van ontwenning. Ik loop over straat met mijn camera en een korte broek. Ik heb mijn blonde haar in een knotje gebonden om nog meer bekijks te voorkomen, maar tevergeefs. De Albanese ogen branden minstens zo hard op mijn huid als de zon. ‘Amerikan’ hoor ik mensen tegen elkaar zeggen wanneer ze voorbij lopen. In de weerspiegeling van de ramen zie ik ze nog een paar keer achterom kijken.

Ik loop over het universiteitscomplex. Langs de bibliotheek die in de top tien lelijkste gebouwen van de wereld staat. Als de ultieme toerist maak ik foto’s, terwijl studenten nieuwsgierig langs me heen lopen. Lelijk wil ik de bibliotheek niet noemen, maar mooi is het zeker ook niet. Het lijkt op blokken met enorme zeepbellen die, alsof de informatie uit de bieb wil ontsnappen, opgesloten zitten achter tralies. Ik loop verder door een straat met caféetjes. Een jongen en een meisje kijken naar me terwijl ze langs lopen. Ik zie dat ze over mij praten en wanneer ik tien meter verderop achterom kijk, staan ze nog steeds te kijken. Ze zwaaien, ik zwaai terug en loop door.

Tien minuten later loop ik over de moeder Teresa boulevard, wanneer de jongen van daarnet me plots aanhoudt. “Hé, heb je zin om met me mee te komen, mijn vriendin en ik willen je graag spreken.” Ik kijk hem verward aan. “Ja sorry, maar we zijn nieuwsgierig. Geen zorgen, over een uur begint ons college.” Hij ziet er kunstzinnig uit. Zijn haar is kort met boven op enorme lokken en in zijn oor hangt een tien centimeter lange oorbel. “Wat studeer je?” vraag ik. “Kunstacademie, ik doe theater.”   “Ahh ik kom met je mee!” We lopen terug richting de universiteit. Zijn vriendin zit op het terras te eten. Ze springt op wanneer ze ons ziet. “Je hebt haar gevonden!” ze geeft me een knuffel. “We hadden het over je terwijl we eten bestelden en plots rende Ammar weg. Ik had al een vermoeden dat hij je ging zoeken.” “Waarom?” ik ben een beetje van slag van het enthousiasme van het duo. “We zagen je lopen en waren onder de indruk. Je straalt een energie uit en we werden naar je toe gezogen.” Ze heet Rine. Ook zij studeert theater. Ze heeft een roze veer in haar haar en een grote gekleurde zonnebril op. Ik vertel over mijn project en hoe bizar het is dat juist zij mij aanspreken. Al heb ik het vermoeden dat ze met hun bijzondere verschijning ook mijn nieuwsgierige blik hadden gevangen. “Kom, we geven je een rondleiding op de academie.” ze betalen de rekening, uiteraard staan ze er op mijn cola te betalen.

De kunstacademie bevind zich op de hoek van de bibliotheek. Een oud betonnen gebouwtje nog uit het Joegoslavische tijdperk. Tegenover het gebouw staat het skelet van een orthodoxe kerk. “De Serviërs hebben de kerk gebouwd in 1992, maar er is nooit ook maar één dienst geweest. Verdorie midden op ons universiteit-complex.” verteld Rine aangedaan. Van binnen is de kunstacademie net zo sober als van de buitenkant, maar dat doet niet af aan de creatieve sfeer. In elk lokaal waar we binnen lopen zijn mensen aan het modeltekenen, schilderen, of oefenen een theater stuk in klassieke kostuums. Het lokaal waar grafisch ontwerpers bezig zijn is het enige lokaal dat schoon en licht is. Ik kijk met ze mee terwijl ze achter Macs aan het werk zijn. “Het komt doordat de U.S. $34.000 heeft gedoneerd aan de grafische afdeling.” Ammar wijst naar een A4tje aan de muur met het logo van de Amerikaanse ambassade van Pristina en het geldbedrag. “De rest van de academie is pauper.” Ammar verschuldigd zich ervoor, maar voor mij is het des te meer een plek waar creativiteit zich kan uiten. Alle muren zijn beklad. ‘Berlin’ staat op een van de manieren, de wens uitsprekend Kosovo te kunnen verlaten.

Wanneer we na de rondleiding weer op het terras zitten vraag ik hun naar hun toekomst als acteurs. Het is twee uur in de middag. Ammar besteld een koffie, hij drinkt geen alcohol. Rine daarentegen wel en besteld een rakija. Ik neem een Peja. “Gaan jullie voor de Kosovaarse televisie werken?” vraag ik. Ammar en Rine kijken elkaar aan en lachen. “Zo snel mogelijk weg uit Kosovo!” “Ik wil naar Frankrijk. Ik werk aan mijn Franse accent.” Rine praat overtuigend wat Franse zinnen. “En jij?” vraag ik aan Ammar. “Ik wil ook naar Frankrijk. Ik denk aan een master in Parijs.” antwoord hij. Terwijl Rine naar de wc gaat vraag ik of het moeilijk is een master in het buitenland te volgen. “Ja. Bijna onmogelijk. Mijn moeder is Macedonisch, dus ik heb een Macedonisch paspoort, dat maakt het makkelijk. Voor Rine ziet het er minder goed uit.”

Het college begint, ze vragen of ik mee wil naar de les, maar ik heb nog wat musea op de planning. Ze wijsen me de weg en we nemen afscheid. “Je mag Kosovo niet verlaten voordat je nog een keer met ons afspreekt!”

[degracieuse]

Beschrijving van de parijsche modeplaat

Toilet om bezoeken af te leggen. Hoed van velours epinglé met een platten bodem. De pas is geboord met gekleurd fluweel en heeft een fluweelen intérieut. Kleine bavolet van fluweel, van achteren ingesneden. Satijnen strikbanden. Robe van velours peluche. Gladde rok met een sleep. Bovenste robe in den vorm van een paletot. Klein staand kraagje. De hooge corsage loopt van den hals af tot aan den onderrand schuin en is dichtgemaakt met zijden knoopen en schuine knoopsgaten. Op de voorstukken en op den korten rok zijn palmen geborduurd met zwarte zijde. Nauwe gladde mouwen. Lange wijde mouwen van kant een weinig ingerimpeld. Négligétoilet. Coiffure van guipure die met een punt op den chignon ligt. Van voren is de rand uitgeschelpt; zij wordt verder als barbes van achteren vastgemaakt. Effen taffen robe zonder plooien en een kleinen sleep. De pardessus Levite van taf zonder mouwen is geheel met geeren en aan de taille een weinig hol geknipt. Garnituur van twee rijen fluweelen lint, klein staand kraagje. Cordlière met kwasten. Meisje van tien jaar. Toque van fluweel; op zijde een veder die van voren neervalt. Het geheele costuum bestaat uit zwart fluweel, met witte taf gevoerd, en gegarneerd met wit taffen biesjes. De voorstukken van den paletot zijn langer dan het overige gedeelte; hij hangt van achteren recht naar, en is aan de taille een weinig nauwsluitend. Dit fraaie kleedingstuk is geheel met zwanedons gegarneerd; het heeft twee soorten van mouwen; de ondermouw is nauwsluitend in den elleboogsvorm; de bovenste is lang, open en heeft van onderen een punt. Om deze laatste loopt een rand zwanedons. Alleen de ondermouw is, in overeenstemming met den rok en den paletot met de taffen biesjes gegarneerd. Zwarte laarsjes.