#the Theatermaker

[the-hotel-prodigio]

Movie Night

Tonight at 8pm, The Hotel Prodigio will be playing the classic mafia movie, Goncharav! If you’re interested, head down the the theater on the 16th floor. Don’t worry about seats filling up. The Theatermaker will just make more.

-Taurus B. Jones, hotel manager + The Theatermaker

[haarlemupdates]

Schalkwijk bruist! Een nieuw stadsdeelhart, een bloeiende jongerencultuur, een bioscoop en aantrekkelijke horeca, tal van initiatieven vanuit bewoners en veel groen: Schalkwijk wordt steeds aantrekkelijker. Samen met een aantal professionele en semi-professionele theatermakers voegt het WereldCultuurHuis daar theater aan toe. Met ENAK wordt Schalkwijk een festival rijker. Drie dagen lang korte theatervoorstellingen die de bezoekers vermaken en ontroeren, kennis laten maken en mee doen leven met gewone en ongewone mensen die soms op ons lijken en soms ook weer (met) niet. We nodigen iedereen uit om op vrijdag 10, zaterdag 11 en zondag 12 februari 2023 mee te genieten van deze eerste editie van het Haarlemse eenakterfestival ENAK. Programma Vrijdag 10 februari 2023 19.30 uur Arum dem Fayer – De Warmte van het Joodse lied (75 minuten) Zang, muziek en spel: Ksenia Marasonova Zaterdag 11 februari 2023 19.00 uur Ontvlambaar (60 minuten) Zang en spel: Willem van der Cruysen, Tijn Lourens, Nanneke Piek, Peter van Wolferen en Rogier Monsieur 20.30 uur Niets dan goeds (60 minuten) Spel: Boris-Johannes De Keyser 21.45 uur De Binnenkomst (45 minuten) Spel: Ida van de Lagemaat en Rob van Weegen Zondag 12 februari 2023 14.30 uur Thee (30 minuten) Spel: Ivana Gutierez en Margreet Feenstra 15.15 uur Minnaars en verliezers (20 minuten) Spel: Sterre van der Hoofd en Enrico Henneman Over de voorstellingen Vrijdag Arum dem Fayer (Rond het kampvuur) Ruim 3500 jaar geleden werd een volk verbannen uit haar geboortestreek. De vlucht bracht hen naar alle uithoeken van de wereld. Ze integreerden, namen lokale gebruiken over en spraken de regionale taal. Ze hielden zich aan de regels, hoe discriminerend die soms ook waren. De levensovertuiging bleef iets voor achter de huisdeur. Ze leefden, maar bleven diep van binnen altijd op zoek naar hun thuis. Enige geborgenheid vonden ze in de taal van vroeger. Hun taal, die van ouders op kinderen werd overgedragen, mixte zich met regionale klanken en woorden uit andere windstreken. Door de jaren heen ontstonden zo nieuwe talen, zoals het Jiddisch in Noordwest-Europa en Ladino in Spanje. Voor de één een dialect, voor de ander een identiteit. Het zijn talen die nu nog worden gesproken. Ouders zingen er wiegend hun kinderen mee in slaap. De muziek werd het thuis van dat volk op de vlucht. In deze voorstelling wordt hun verhaal verteld en gespeeld. Meer informatie over Ksenia Marasonova: https://ksenia.nl Zaterdag Ontvlambaar Deze voorstelling is geïnspireerd op literair werk van Tessa de Loo (Het Rookoffer) en Zoë Heller (Notes on a Scandal). Op muzikaal-theatrale wijze brengen de acteurs een controversieel onderwerp in beeld, ondersteund door live zang en videomontages. Aan het einde neemt de voorstelling een verrassende wending die garant staat voor optimale betrokkenheid bij het publiek. De muziek die in de voorstelling gebruikt wordt is klassiek of heeft daar een connectie mee. Door de cross-over met andere kunstdisciplines wordt dit genre op toegankelijke wijze voor het voetlicht gebracht. Barbara Rozemeyer, 36 jaar, is docente Frans op een school voor voortgezet onderwijs. Een aantal jaren geleden is ze verlaten door haar man. Toch is ze best gelukkig en heeft ze haar leven op de rails. Maar dan verschijnt de zelfverzekerde eindexamenkandidaat Guido Maenhout ten tonele. Zijn buitengewone interesse voor haar vak, zijn grote vastberadenheid om naar de toneelschool te gaan en een jongensachtige brutaliteit intrigeren Barbara mateloos. Ondanks het verschil in leeftijd en machtspositie beginnen de twee een stormachtige affaire. Maar hoe loopt dat af? Niets dan goeds Boris-Johannes begrijpt het leven niet. Althans, hij probeert het wel, maar snapt er na 33 jaar schuren en schaven nog steeds niets van. Soms slaat het leven dan weer zalft het, soms is het gul en dan weer zo gierig als een krenterige oma in de Lidl. Een ding is zeker: Ooit gaan we dood en dan worden er mooie dingen over je gezegd, want: over de doden niets dan goeds. Als het allemaal even niet meer gaat, trekt BJ deze gedachte als een warm dekentje over zich heen. Alleen vind hij het jammer dat hij die woorden niet zal kunnen horen als het eens zo ver is. De enige oplossing daartegen is zelf je begrafenis houden en dat doet hij. Kom mee lachen en huilen over het leven op de begrafenis van Boris-Johannes de Keyser. ‘De Binnenkomst of je gaat tenslotte weer naar huis.’ Auteur Magne van den Berg Een jaar na het verbreken van de relatie ontmoeten een man en een vrouw elkaar in het nieuwe huis van de man. Hun samenzijn lijkt eenvoudig, maar achter nietszeggende woorden gaan een geschiedenis en pijnlijke emoties schuil. De man en de vrouw draaien om elkaar heen. De spanning bouwt zich op. Hun samenzijn lijkt een doodeenvoudige zaak, maar achter de simpele woorden schuilen tranen. Hoe gaan ze verder? Blijft ze … of gaat ze tenslotte weer naar huis? Zondag Thee ‘Thee’ is een heerlijke eenakter voor de zondagmiddag van toneelschrijver Eva Vesseur. In een theehuis halen twee jeugdvriendinnen herinneringen op. Aan hun jarenlange vriendschap is indertijd op vreemde wijze een einde gekomen. De dames delen een mysterieus geheim. Minnaars en verliezers Het festival wordt afgesloten met een luchtige, maar actuele gedachtenoefening. Inmiddels kennen we allemaal verhalen over machtsverhoudingen die uitlopen op een ‘#metoo-tje’. Maar wat speelt er in de hoofden van de betrokkenen? Een actrice en een regisseur. Beiden willen iets van elkaar, maar geen van beiden wil z’n macht verliezen. Want macht is verslavend, of zit er nog meer achter? Laat je meeslepen in dit spel van sympathie. Net als je iemand denkt te kunnen vertrouwen, schaadt diegene dit vertrouwen weer. Wie is goed en wie is slecht en wat moet je over hebben om te krijgen wat je wilt? Locatie WereldCultuurhuis/WereldMuziekSchool (Winkelcentrum Schalkwijk) Publieksingang ENAK: Casablancastraat 6a (achteringang buitendeur, plein bij de parkeergarage/Albert Heijn) Tickets Op festivaldagen opent de zaal drie kwartier voor aanvang van de eerste voorstelling van die dag. Kaarten kunnen uitsluitend aan de zaal worden gekocht tegen contante betaling. Entreeprijzen: vrijdag 5 euro zaterdag 7 euro zondag 5 euro Alleen op vrijdag kan een passe-partout voor alle voorstellingen worden gekocht voor 15 euro.

[ilovetheater-nl]

Het Filiaal theatermakers speelt POPpulisme

Het Filiaal theatermakers speelt POPpulisme

Op zondag 5 februari 2023 gaat de nieuwe theatervoorstelling POPpulisme van Het Filiaal in première in Stadsschouwburg Utrecht. Een voorstelling met vier spelers, live slagwerk, zang en heel veel poppen. Voor iedereen van 8 tot 108 jaar. Eva Gouda schreef de komische en rake tekst. Na de première toert de voorstelling in onder andere Rotterdam, Drachten, Haarlem, Utrecht en Amsterdam. Kijk op…

[winmipodcast]

See? Dreams can come true in the arts 😁 what do you like most about being in theater….? . . . #director #theater #directing #theatermakers #onstage #rehearsals #actinglife #actorsonactors https://www.instagram.com/p/CjBVae5usNi/?igshid=NGJjMDIxMWI=

[eddieredmayneargentinablog]

"Well, my Tony" - Eddie Redmayne.

New video: Secrets of the Tony Nominees: What's the Best Thing You've Won?

A shiny, new trophy is on the horizon for a handful of this year's nominees, which got us thinking: What other big wins do these elite theatermakers have on their resumes? Find out who's an award-winning potluck guest, who considers love their greatest triumph and who's already got a Tony at home setting the bar high.

#my edit

[oonajaeadira]

You are truly a very talented writer. Your ability to capture the tone of each character is phenomenal. It’s so hard to take the snobby English literature major out of me and I often have difficulty finishing fan fics, every one of yours I’ve read, I’ve loved. I hope you continue to write and branch outside of fan fiction, you have such a unique voice and talent.

Thank you for staying true to these characters and the universe they live in and for choosing their interests to be close in age, it warms my heart. You are appreciated and you time and energy is valued.

Friend!!!!

Does it help that I was a snobby English Lit major too? 😂 I hear you. After spending so much time dissecting literature it's sometimes hard to turn off the x-ray vision and just enjoy the wild ride that is ramblings of the yearning kind. Writing it is sometimes the same way--I have to remember sometimes not to think too hard or plot too much. It's not an assignment, it's FUN.

I do write outside of fanfic, but not novels...I'm a theatermaker. I wouldn't say I'm a playwright in the traditional sense (devised theater/collective collab is complicated), but my art is definitely shaping stories.

And I LOVE characters. LOVE LOVE LOVE!!!! I love making them and watching them and taking the ones I'm drawn to and playing with them and figuring them out. So your comment is a high compliment and I'm super touched.

So thank YOU for this lovely note. I very much appreciate your time and kindness!!!! You make me feel so loved!!!!

[callixton]

there are some experiences as a theatermaker. i would say many experiences. involving being attracted to someone else in theater that puts you through trials you should never have to endure. but i do think having endured it i am now invincible

[writemarcus]

Finalists/Semifinalists Revealed For 46th Bay Area Playwrights Festival

The festival received 614 applications from playwrights across the United States.

By: Chloe Rabinowitz

Jun. 01, 2023

Playwrights Foundation, the West Coast's premier launchpad for exceptional new plays and playwrights, has revealed the semifinalists and finalists for the 46th Bay Area Playwrights Festival, which will be presented in a hybrid festival (both in-person and streamed attendance options) April 12-21, 2024, per Playwrights Foundation's recent announcement to shift to a biennial festival structure. BAPF continues to uphold its legacy as one of the oldest and most successful new play festivals uplifting playwrights' new works early in their career.

The festival received 614 applications from playwrights across the United States. Applicants underwent a thorough evaluation process and were reviewed by Playwrights Foundation staff in collaboration with 189 committee readers-local and national theatre professionals serving as evaluators, with 57% who identify as playwrights. From this pool of 614 applicants, 148 semifinalists were carefully chosen based on the writer's voice, skills, and the play's potential. Applicants were narrowed down further to 45 finalists encompassing unique voices, under-represented narratives, and bold theatrical forms across various levels of experiences. Ultimately, five playwrights will be selected among the finalists and announced at a later point.

"The current landscape of contemporary playwriting is so vibrant. There is an abundance of writing which blooms with strong points of view, memorable plots and characters, and risk-taking moments of stagecraft." says Literary Manager Heather Helinsky. "Our community of readers were highly engaged by a wide range of theatrically innovative styles, compelling narratives, and poignant issues and themes. The semifinalists and finalists are deserving of reaching audiences in need of catharsis-from communal grieving to a good laugh."

Bay Area Playwrights Festival is one of the oldest and most successful new play festivals for new works in their early stages. Established in 1976 by acclaimed director Robert Woodruff, the festival has built a respected reputation for uplifting original and distinctive new voices in the theater, investing in the development of their work, and launching storied careers. Among the first writers developed at the inaugural BAPF was the young Sam Shepard. Since then, more than 500 prize-winning, nationally significant playwrights have received one of their first professional experiences at the BAPF, including Pulitzer Prize winners Nilo Cruz, Jackie Sibblies Drury, Paula Vogel, and Annie Baker; and acclaimed playwrights Lauren Gunderson, Rajiv Joseph, Katori Hall, Christopher Chen, Lauren Yee, and Marcus Gardley. BAPF's ongoing success in supporting and amplifying exceptional, newly emerging writers and launching their ground-breaking new work is its enduring legacy.

"We are excited to spotlight these talented playwrights and incredible plays in this year's BAPF semifinalists and finalists," says Executive Artistic Director Jessica Bird Beza. "There are an abundance of powerful narratives included on the list that made for an incredibly difficult selection process. We want to uplift and advocate for the dynamic work of this next generation of playwrights to other theatermakers and hope to see them on stages around the country."

After listening closely to playwrights and other constituents, Playwrights Foundation recently announced that the Bay Area Playwrights Festival model will shift from an annual festival to a biennial hybrid festival in order to expand the pre-festival program from 4 to 12 months. This change will allow staff to be more intentional and responsive to each playwright's needs and increase the amount of time, care, and resources dedicated to each playwright.

"The past few years have been a time for reflection and growth at Playwrights Foundation, resulting in newly expressed purpose, vision, and values," said Beza. "We move forward with a deeper commitment to center and empower the playwrights we serve, guided by a strategic plan co-created with significant playwright representation, and the 46th Bay Area Playwrights Festival program model changes reflect this."

45 FINALISTS FOR THE 46th BAY AREA PLAYWRIGHTS FESTIVAL

Calley N. Anderson, The Alligator

Jennifer Barclay, Behave Yourself

Nikki Brake-Sillá, ReWombed

Karen Marguerite Caronna, Dream of a Marginal Deity

Sam Chanse, Fellowship

Sean-Joseph Choo, otou-san

Avery Deutsch, The Last Beach Day

NJ Draine, The Housing Situation on Neptune

Lisa Sanaye Dring, Seven Hoshi

Jahna Ferron-Smith, Are We There Yet?

Noa Gardner, Nan

Sara Guerrero, Have to Believe We Are Magic

Mya Ison, Laure

Hasti Jafari, Superposition: A Crawling Play in Two Parts

Alicia Kester, Water Spirits

Garrett David Kim, Belligerency

Claire Koenig, DYKER BYKES

Molly Olis Krost, Nanay

Melissa Leilani Larson, A Form of Flattery

Minna Lee, My Home on the Moon

Jeffrey Lo, Balikbayan Box

Ethan Luk, Flight of a Legless Bird

Zizi Majid, They Came in the Night

Nick Malakhow, Optional Boss Battle

Divya Mangwani, Vigil-Auntys

Schaeffer Nelson, Hottest Church Dads

Miles Orduña, Lola

Rena Patel, Pyar aur Coffee

a.k. payne, Dwellers

Aidaa Peerzada, Children of the Wise

Phanésia Pharel, R&B

Eliana Pipes, Cowboy and the Moon

Christina Pumariega, Her Math Play

Ankita Raturi, Fifty Boxes of Earth

Aurora Real de Asua, The Pride Before

Harrison David Rivers, maybe the saddest thing

Nia Akilah Robinson, The Great Privation: How to flip ten cents into a dollar.

TyLie Shider, Whittier

DeAndre Short, At Ease

Phillip Christian Smith, Riverside Drive

Caridad Svich, Chelsea & Ivanka

Jason Tseng, Fear & Wonder

Emma Watkins, Elizabeth is Going into the Ground

Madison Wetzell, The Body Play

David Zheng, Ching Chong Maka Haya

103 SEMIFINALISTS FOR THE 46TH BAY AREA PLAYWRIGHTS FESTIVAL

Ai Aida, The True Tale of Princess Kaguya

Boni B. Alvarez, Sticky Rice

Amanda L. Andrei, Lena Passes By

Brent Askari, The Refugees

Alayna Jacqueline, You Know I'd Never (Even If I Did)

Jen Browne, Standing in the River While the World Falls Down

Phillip Gregory Burke, The Suncatchers of Sahel: An Ancestral Tale Told To Today's Griot, Part II: The Two Twilights

B.J. Burton, Maddie on Her Way Home

Nora Sørena Casey, The Censorship of Dreams

Chima Chikazunga, 1 Letter Shy of Coincidence

Matthew Chong, Lessons

Xavier Clark, backstroke boys

Katie Coleman, The Madonna of Logan Square

Lynne Conner, The Mother

Samantha Cooper, She Lives with a Shrine

Kate Danley, Working for Crumbs

Angela J. Davis, Griswold

Maddie Dennis-Yates, We're Just Redoing The Kitchen

Nelson Diaz-Marcano, 1898 or How Sugar Conquered the Enchantment

Judy M. Dove, Shinsei (rebirth)

Sean Dunnington, The Children's Farm

Alisha Espinosa, The Dirt is Fertile

Helen Everbach, Tea Patches

Zachariah Ezer, The Stones of Life

Jeanette Farr, Hedda on Fire: A Play Inspired by Ibsen and Climate Grief

Gina Femia, the thing about air

Lisa Dellagiarino Feriend, Come Again

Elizabeth Flanagan, Meth

Jeremy Gable, Carpenter Gorge

Craig Garcia, The Here and Now

Taylor Dodd Geu, Passing Over

Ruth Geye, These and Those

Emma Gibson, Lumin

Maximillian Gill, Blank Slate

Mikki Gillette, American Girl

lily gonzales, my eyes are up here honey

Franky D. Gonzalez, Escobar's Hippo

Ahon Gooptu, Seasons of Love

Keiko Green, Hells Canyon

Malique Guinn, Bounty on Our Heads

Katherine Gwynn, All I Want to Do is Be Pretty Like You

Rach Harris, Trophically Cascaded

Andrea Hart, Mounds or Talking Shit about a Pretty Sunset

Alli Hartley-Kong, People Should Talk About What's Real

Steven Hayet, Hugo Saves Christmas...in May!

Howard Ho, Reset

Daniel Holzman, Me & Who

Poliento Ico, A Love Letter to Loss

J. Lynn Jackson, Lucía Fuentes

Keenya J. Jackson, The Return of the Shogun

KJ Jarboe, Soured Milk

Jen Jarnagin, demolition extreme

Jacob Juntunen, See You in a Minute

Lisa Y. Kang, American Migration

M.J. Kang, The Battle of Saratoga

Ambata Kazi-Nance, M Power: A (Re)Birth Story

Lisa Kenner Grissom, here comes the night

Alex Lead, Easter Eggs for a Statistic

Tracey Conyer Lee, The First Time

Matthew Libby, Sisters

Alex Lin, Bad Chinese Daughter

Alicia Louzoun-Heisler, Bashert

John Mabey, Desert Oceans

Gloria Majule, Uncut

Eric Marlin, AirSpace

Leigh M. Marshall, The Hunters & All the Haunted

C. Meaker, Ghosts in the Graveyard

Francisco Mendoza, Piggyback

Alison Minami, Sinkhole

LJ Morizono, Transcending the Belly of the Beast

Aya Sophie Nassif, Without Her

Asia Nichols, The Incredible Darling(s)

Cynthia Galaz Ochoa, Matriarch

Dave Osmundsen, More of a Heart

Novid Parsi, Remains and Returns

José Pérez IV, Very Berry Dead

Reynaldo Piniella, Son of an Unknown Father

Zahida Rahemtulla, The Frontliners

Andrew Rincón, El Mito or The Myth of my Pain

Colette Robert, [landscape play]

Jacob K. Robinson, The Lark Ascending

Kira Rockwell, Space Bound

Ashley Lauren Rogers, Don't Think About Elephants

Lisa Marie Rollins, Token

Madeline Rouverol, You're Not a Mystery to Me

Martine Sainvil, Indispensable

Marcus Scott, There Goes the Neighborhood

Mak Shealy, exceptional

Nic A. Sommerfeld, Pieces

travis tate, YOUR MAXIMUM POTENTIAL

Sebastian Timpe, The House of Mulberry Street

Amy Tofte, The Rest of Us

Jackson Tucker-Meyer, The Perfection of the Donut

Josiah Thomas Turner, BECOMING!!, or, The Making of the Musical Sensation of 2279 and All that Followed

James Anthony Tyler, Pranayama

Joseph D. Valdez, Warrior's Blood

Hope Villanueva, Brackish

Caity-Shea Violette, Rx Machina

Stephanie Kyung Sun Walters, Come to Me, Cling to You

LaDarrion Williams, Hurt People

Lauren Wimmer, The Cookie Institute

Susan Yassky, The Women's Center

Laura Zlatos, Show Trial

ABOUT PLAYWRIGHTS FOUNDATION

Playwrights Foundation, led by Executive Artistic Director Jessica Bird Beza, was founded in 1978 and is widely recognized as one of the top playwright service organizations and new play incubators in the U.S., dedicated to supporting and championing playwrights' artistic growth and careers while uplifting their voices on a national level. PF envisions a future where playwrights are radically centered as visionary leaders who transform the world through storytelling. Serving emerging and mid-career playwrights from the Bay Area and around the country, PF has identified over 500 exceptional writers early in their careers and given them space, time and professional artistic collaborators to explore new theatrical ideas free from the pressures of the marketplace for more than 45 years. Playwrights PF has worked with have won every award in the theater including the Pulitzer, the Tony, the Obie, the National Critics Circle Award, the Susan Smith Blackburn Award, and many more. On its 40th Anniversary, Playwrights Foundation was recognized with a Theatre Bay Area Legacy Award for its substantial impact on the field. PF has received two Glickman Awards for best new play to premiere in the Bay Area through its Producing Partnership Initiative. Among the many PF-developed works that have premiered across the country are Katori Hall's The Mountaintop, Rajiv Joseph's Bengal Tiger at the Baghdad Zoo, Jihae Park's Hannah and the Dread Gazebo, Lauren Gunderson's The Revolutionists, Lauren Yee's King of the Yees, Madhuri Shekar's House of Joy, Mike Lew's Teenage Dick, and Mona Mansour's We Swim, We Talk, We Go To War, and many more.

[semtituloh]

Via JAOUAD

Acryl op canvas, door @sarah.verbeke - in het kader van de 'Diversity in art contest' van de @ugent , als onderdeel van de Maand van Diversiteit en Inclusie. Expo loopt van 22 tem 31 maart.

#brusselaar #zeemeermin #theatermaker #auteur #zanger #dragqueen #presentator #activist

[thedreamlifeofbalsosnell]

‘Wij zijn nooit alleen’ van Bart Meuleman: een flaneur met voyeuristische trekjes

Schrijver, dichter en theatermaker Bart Meuleman (1965) portretteert in zijn jongste verhalenbundel Wij zijn nooit alleen niet enkel vrienden, familieleden en kennissen maar ook een aantal favoriete schilders, schrijvers en fotografen. Stuk voor stuk mensen die sinds geruime tijd rondspoken in het hoofd van de schrijver en soms jaren later verhaal komen halen. Die mensen bepaalden naar eigen zeggen hoe hij de wereld ervaart en maakten hem tot wie hij is. Altijd zijn ze bij hem, zo is niemand ooit alleen, concludeert Meuleman. Het resultaatis een beklijvende verzameling vlijmscherpe observaties, die wijzen op een groot inlevingsvermogen, maar tegelijkertijd doordrongen zijn van het besef dat we ‘de Ander’ nooit helemaal kunnen kennen, laat staan doorgronden.

Op de kaft en titelpagina van Wij zijn nooit alleen staat ‘Verhalen’, maar strikt genomen klopt dat slechts gedeeltelijk. Wie staat op categorieën, kan twaalf van de zeventien korte teksten in deze bundel onverminderd als ‘verhaal’ klasseren, de andere vijf zijn eerder te bestempelen als essays of literaire non-fictie. Die mengvorm van beschouwing en vertelling — in de trant van Meulemans romandebuut De jongste zoon (2014), waarin autobiografische fragmenten worden afgewisseld met bijna documentaire uitweidingen over door de hoofdpersoon bewonderde kunstenaars —, lijkt wel uit te groeien tot het handelsmerk van de auteur.

Waar deze interventies in De jongste zoon weleens voor een stijlbreuk zorgen, vloeien de verschillende registers in Wij zijn nooit alleen naadloos in elkaar over, telkens met een krachtige en soevereine vertelstem als katalysator. Door een subtiele persoonlijke toets aan zijn uiteenzettingen te geven — het aangehouden ‘ik-perspectief’ —, gaat Meulemans verhalende verteller onbevangen op in een groter, narratief geheel, zélfs in de essayistische stukken. Dat werkt verfrissend en maakt de soms wat rigide theoretische benaderingen een stuk toegankelijker en levendiger.

Wij zijn nooit alleen bestaat uit drie delen, met als prozaïsche rechttoe rechtaan tussentitels: TOEN, LATER en INMIDDELS. De eerste twee delen bevatten klassiek opgezette verhalen, telkens met een autobiografische, ja zelfs nostalgische insteek, vanaf de jeugdjaren van de auteur tot wanneer hij een door de wol geverfde theatermaker is of een immer weifelende dichter. De laatste vijf stukken zijn essays over enkele kunstenaars en Meulemans betreurde want te vroeg overleden vriend-mentor, kunstcriticus Dirk Lauwaert. Zes verhalen verschenen eerder al in licht gewijzigde vorm in de gelegenheidseditie Kijkverdriet(2016), bij publicatie voorgesteld als verhalen over schaamte.

In Wij zijn nooit alleen toont Meuleman zich over de hele lijn een meer dan begenadigd verteller. Hij schrijft stilistisch ingetogen, met een spaarzaam, bijna poëtisch taalgebruik, een heldere beeldtaal en de juiste doses defaitistische humor (gelukkig niet de tenenkrullende onderbroekenlol uit Meulemans Canvas-reeks Duts). Meuleman is in eerste instantie een geslepen observator, een hedendaagse flaneur met ontegensprekelijk voyeuristische trekjes. Centraal in alle verhalen staan mensen en het kijken naar mensen.  Ook het kijken naar kunst, in het bijzonder fotografie, is van cruciaal belang.

Meuleman raakt het hele menselijke spectrum aan, hoewel hij — zeker in het eerste deel — een voorkeur toont voor de excentriekelingen, de buitenstaanders, de schlemielen.  Sterk is bijvoorbeeld hoe Meuleman in de huid van zijn achterneef Pol, een buitenbeentje met een verstandelijke beperking, weet te kruipen. In het bevreemdende ‘Freddy’ ontmoet de verteller na jaren een vroegere kennis, die tegenwoordig de geprivilegieerde gevangenisbezoeker van Freddy Horion blijkt te zijn. Bij elk bezoek is de notoire moordenaar ‘een contente mens’, verzekert de oude bekende.  In ‘Na de ruiming’ voert Meuleman een gewetensonderzoek rond een zwijgzame, gepeste klasgenoot, die zich later na een ongelukkige samenloop van omstandigheden voor een trein gooit: ‘Ik moest hem gedenken, die plicht had ik, maar die gedachtenis was onmogelijk. Over hem schrijven – maar wat kon ik anders! – zou niet helpen, integendeel, het zou die onmogelijkheid zelfs in steen beitelen.’

Meuleman zoekt onvervaard de barsten, spleten en deuken in het leven op, dat is duidelijk wat zijn schrijvershart sneller doet slaan. De petites histoires uit zijn verleden worden opgewaardeerd tot levensbepalende verhalen. Zo verwoordt Meuleman meesterlijk de pijn van een klungelige tiener te zijn in ‘Kijkverdriet’, waar een verlegen jongen zich fysiek aangetrokken voelt tot de vriendin van zijn oudere broer. Nog meer teen angst komt naar boven in ‘De pijn kon erger’, een universeel herkenbaar verhaal over de sociale marteling die het schoolleven kan zijn, terwijl in het tragikomische ‘Toen Martine kwam’ een onbehouwen en wereldvreemde student willens nillens in bed belandt met zijn lief én haar beste vriendin.

‘Apen schudden’, een van de kortste verhalen in Wij zijn nooit alleen, is een schitterend voorbeeld van hoe Meuleman een ogenschijnlijk banale gebeurtenis naar een hoger emotioneel niveau weet te tillen: ‘Wat ik hier ga zeggen, gaat in feite nergens over.’ Tijdens een fietstocht van Antwerpen naar zijn Turnhoutse geboortegrond herkent de verteller een bepaalde soort vlinder, ‘een piepklein fladderend wezentje’ waar hij in zijn kindertijd specifiek naar op zoek was in het reservaat Tikkebroeken. Wat hem dan weer via een associatieve gedachtenvlucht doet denken aan een kinderrijmpje dat zijn vader hem leerde: ‘Tikke broeken. Wat ga jij daar doen? Apen schudden.’ En ja, dat was de verteller vergeten zeggen: hij maakte de fietstocht om zijn stervende vader te bezoeken in het ziekenhuis (‘vlekjes op de lever’). Meer moet het inderdaad niet altijd zijn. Korte verhalenperfectie.

Meuleman richt zijn blik niet alleen op anderen, ook zichzelf neemt hij nietsontziend onder de loep.  In ‘Het vochtige’ blikt hij terug op de theatermonoloog die hij in 2006 schreef over premier Wilfried Martens en probeert hij  in het reine te komen met een roerende onthulling van Martens’ echtgenote over diens mislukking als vader. ‘Het vochtige’ is niet alleen onversneden literaire non-fictie, geschreven in een reportage-achtige stijl, met veel dialogen en onderkoelde humor, maar ook een genadeloos zelfonderzoek. Weinigen doen het Meuleman na, jezelf zo fraai aan de tand voelen.

Ook ‘Vroeger was ik dichter’ profileert zich als een onderzoekende blik in eigen boezem: waarom schrijft Meuleman geen gedichten meer vraagt de geblokkeerde dichter — wiens laatste bundel dateert uit 2015 — zich onbeschroomd af? Op aanstekelijke wijze bezingt hij eerst zijn geliefde Brother-typemachine en de roes van het dichten. De poëziestop zélf wijt hij aan zijn leeftijd: ‘In mijn gedichten ben ik altijd jong geweest en ik begroef er mijn geheimen als in zwarte aarde.’ Een brief van Leonard Nolens doet hem echter het licht zien: ‘De dichter die ik ooit was bereikte hooguit de leeftijd van een adolescent, toen is hij in mij gestorven.’

Bijzonder mooi zijn de portretten van vrienden, zoals dat van vormgever, illustrator en schrijver Paul Verrept, met wie Meuleman onder meer de bijtende kinderreeks ‘Mijnheertje Kokhals’ maakte. Meulemans definitie van een vriend kan tellen: het is iemand die wij tien keer liever hebben dan alle anderen, ook als die vervelend is. Of, anders gezegd: ‘In de juiste omstandigheden kun je niet anders dan tegen beter weten in naar elkaar toe rollen. Dat is dan vriendschap: het laagste punt in de zandput.’ Hoe dan ook, de schrijver droomt er luidop van om zijn oude dag te slijten met zijn vriend in een bejaardentehuis, ‘om vanaf de zijlijn giftig commentaar te spuien’.

Een andere vriend die Meuleman ‘nooit meer alleen’ heeft gelaten, is zijn in 2013 overleden, vroegere leerkracht en mentor Dirk Lauwaert, naast lesgever ook de auteur van ‘een paar duizend stukken’ over kunst en cultuur, in het bijzonder film, mode en fotografie: ‘Hij deed werk waar we zelf geen tijd voor hadden.’ Meulemans aangrijpende hommage aan Lauwaert opent het derde, meer beschouwende deel van Wij zijn nooit alleen. Hier staat hij op als de door de wol geverfde essayist zoals de lezer hem kent uit zijn kritische stukken in De Witte Raaf en zijn bundel essays over popmuziek De donkere kant van de zon(2009).  

Dankzij de ‘schrijfsels’ van Lauwaert ging Meuleman voor het eerst naar het Louvre. Daar was het werk van Corot een openbaring voor hem, zelf spreekt hij van een ‘coup de foudre’. Corots landschappen, maar ook zijn vrouwenportretten bekoren: de voor- en achterzijde van Wij zijn nooit alleen zijn dan ook versierd met een vrij onbehouwen verticaal geplaatste, verdubbelde en gespiegelde ‘odalisque romaine’ van de grote kleine Franse meester, een wulps portret van ene Marietta, dat in een meer bescheiden formaat  eveneens op de cover van Kijkverdriet prijkt.

Wanneer het te laat is, na Lauwaerts dood, vraagt Meuleman zich af wat zijn Leraar — consequent met hoofdletter geschreven — van Corot had gevonden. Na veel zoekwerk vindt hij in het archief van het Letterenhuis een schetsmatig uitgeschreven radiostukje over een Corot-expositie in het  Parijse Grand Palais. Lauwaert klasseert ‘het tweederangsgenie’ eerder als kitsch: Meuleman kan niet anders dan zijn ‘eigen plezier’ in Corot wantrouwen, zijn bekoring is voor eens en altijd ‘aangetast’. Van gene zijde laat de meester van zich horen.

Via het overstapje Lauwaert komt Meuleman als vanzelf terecht bij de fotografie, een kunstvorm die hij geruime tijd links liet liggen. De vonk sloeg pas over na een bezoek aan Documenta in 1997, waar hij het werk van Garry Winogrand en Helen Levitt ontdekte, twee fotografen die elk op hun eigen manier de straatfotografie revolutionaliseerden: ‘De spanning tussen ongegeneerd mogen kijken en toch niet echt binnen geraken, daar gaat deze fotografie voor mij over. Daarom liet ik de abstracte schilderkunst ooit voor wat ze was en begon ik naar foto’s te kijken. Ik wilde geen vlekken, vlakken en lijnen meer zien, maar mensen.’

Meulemans nieuwe liefde voor fotografie betekent niet dat hij niet meer naar schilderijen kijkt, hoewel hij het in de schilderkunst wel elders zoekt: ‘Andere schilders dan de oude bekenden brengen mij vandaag op plekken waar ik blijkbaar naar op zoek was.’ Bij de volgens Meuleman ondergewaardeerde Jean Brusselmans bijvoorbeeld, die erin slaagt ‘met het noodzakelijke metier het essentiële te zien en te vatten, in een schetswerk van vlakken en details’.

Wat er met een toeschouwer gebeurt wanneer mensen op een foto met opzet maar deels in beeld worden gebracht, doet Meuleman uit de doeken in het amusante laatste verhaal, dat tevens de titel voor de bundel aanlevert. Een op cruciale plaatsen afgesneden beeld van William Eggleston jaagt Meuleman de kast op: de kijker mag zich enkel vergapen aan ‘de schoonheid van dit jonge, bloeiende lichaam’, maar ‘nooit, nooit in ons verdere leven zullen we mogen aanschouwen om wie het ging.’ Eggleston jent ‘een weerloos iemand’ als Meuleman. Maar mensen fascineren sowieso op foto’s: ‘In de beeldende kunst trok mij het onmenselijke aan. Foto’s brengen mij bij de anderen’. Zo is ook de kijker naar beelden nimmer alleen, evenmin als de verteller van verhalen.

[regioonlineofficial]

Zaterdag 29 juni waren de persoonlijke verhalen van vijf Delftse inwoners te horen en zien op het podium in OPEN aan het Vesteplein. Onder regie van theatermaker Marjet Roerink en camera- en geluidsman Ton Spruit waren er 4 korte films te zien met de vertellingen van Ank, Nico, Ria en Wim. Daarnaast vertelde Monireh haar verhaal in theatervorm.   Nathalie van der Hak, initiator Cultuurhuis Delft en artistiek directeur DelftsPeil: "Het was een feestelijke middag met een traan en een lach waar herkenning, erkenning en prachtige ontmoetingen plaatsvonden." Vrij Vertelt. Foto: Esther de Cuijper Op het podium Ank Heyn Papousek (92 jaar) vertelde over de tweede wereldoorlog, haar leven in een rolstoel en haar vrijwilligerswerk dat ze nu nog steeds doet. Wim liet zien hoe hij het tekenen weer heeft opgepakt na zijn scheiding. Nico Jouwe sprak over de geschiedenis van Nieuw-Guinea, en de Morgenstervlag die zijn vader heeft ontworpen. Ria's verhaal ging over haar tijd in de opvang, waar ze 2 keer werd opgevangen, en hoe ze haar leven weer op de rit kreeg. Monireh vertelde over haar bijzondere ontmoeting bij het stoplicht.  De verhalen krijgen zeker nog een vervolg, houd via de kanalen van Cultuurhuis in de gaten waar ze hierna nog meer te zien zijn: www.cultuurhuisdelft.nl | @cultuurhuisdelft | Nieuwsbrief Boom van de vrije vogels In aanloop van de voorstelling zijn vele Delftenaren gevraagd naar hun gevoel van vrijheid. In winkelcentrum de Hoven hebben we een kijkje gekregen in hun gedachtes die we hebben gevangen in foto's en quotes die nu schitteren in een tentoonstelling en te zien zijn op vrije vogels van hout in een speciaal ontworpen boom van 2,5 meter hoog. De tentoonstelling met de boom met vrijheidsvogels is vanaf 2 juli te zien in DOK Voorhof. www.dok.info De voorstelling was onderdeel van DOK Meemaakpodium en was te zien naast verhalen van kinderen en jongeren over vrijheid. De middag was een samenwerking tussen DOK, CanIDream, DelftsPeil en Cultuurhuis.

[ilovetheater-nl]

Nieuwe Kinderjury Podiumkids Publieksprijs geïnstalleerd! Stem je mee?

Nieuwe Kinderjury Podiumkids Publieksprijs geïnstalleerd! Stem je mee?

Vorige week heeft de nieuwe Kinderjury van de Podiumkids Publieksprijs het seizoen afgetrapt in Theater Kikker in Utrecht! De Podiumkids Prijs is dé publieksprijs voor jeugdtheater- dans- en muziekvoorstellingen. Alle kinderen mogen op de website van Podiumkids hun stem uitbrengen op de verschillende kansmakende voorstellingen die dit theater seizoen in het theater te zien zijn. De vijf…

[haarlemupdates]

Op donderdag 16 mei 2024 speelt Talking Hands van Het Filiaal theatermakers de laatste voorstelling van de tournee in Schuur, Haarlem. De familievoorstelling is geschikt voor iedereen vanaf 9 jaar of je nu wel of niet gebarentaal beheerst. In het kader van het Creative Acces Lab wordt er een nagesprek georganiseerd waarin Monique Corvers, artistiek directeur van Het Filiaal. Een avontuurlijk verhaal met handen in de hoofdrol. In Talking Hands beland je in een wereld waar handen alles in de hand lijken te hebben. Waar ze reizen, dromen, gebaren, ontmoeten, zingen en houvast vinden. Reis mee door de tijd, van de handafdrukken in oude grotten van Lascaux naar de handen van de spelers die op toneel stil gebaren. Talking Hands is een cross-over voorstelling, waarin Nederlandse Gebarentaal (NGT) op een bijzondere manier wordt geïntegreerd, met een veelzijdige cast. Zo is de tolk NGT ook opgeleid in musicaltheater en zijn de acteurs even handig voor als achter de camera’s. Interessante details worden live voor je neus gefilmd en groot geprojecteerd. Ud-speelster Jawa Manla zingt de sterren van de hemel. Haar Arabische klanken vloeien samen met de (elektronische) muziek van Gábor Tarján. Kortom: vijf mensen met hele verschillende achtergronden die samenwerken als vijf vingers aan één hand. De voorstelling is niet alleen voor een doof- en slechthorend publiek, maar voor iedereen. Het is wel een uitgelezen kans voor families om met een doof of slechthorend gezinslid gezamenlijk naar het theater te komen. Tolk Mauricio de Kok: ‘Het is fijn dat ik direct de vertaling kan maken voor doven en slechthorenden, maar de schoonheid van de gebarentaal is voor het horende publiek zeker zo indrukwekkend om te zien.’ Info Schuur Donderdag 16 mei 2024, 19:30 uur            

[ronnydeschepper]

Jan Fabre wordt 65...

Kunstenaar en theatermaker Jan Fabre viert zijn 65ste verjaardag. Alhoewel? Zal er veel worden gevierd? De klachten over grensoverschrijdend gedrag zijn volgens mij nog altijd in behandeling en dat moet toch als een zwaard van Damocles boven zijn hoofd hangen… Continue reading Untitled

[aad1952]

496. Oud-Schipluidenaar René van Meurs wint de Poelifinario

Het werd een spannend gebeuren, 9 oktober 2023. In een overvolle theaterzaal Diligentia ontving René van Meurs de prijs voor het beste cabaretprogramma in de categorie Entertainment. De Vereniging van Schouwburg- en Concertgebouwdirecties (VSCD) reiken jaarlijks aan de theatermaker(s) met het meest indrukwekkende programma van het afgelopen theaterseizoen de prestigieuze prijs de Poelifinario…