#tentoontelling | Explore Tumblr posts and blogs

haarlemupdates · 1 month ago

Link

De expositie ‘A tangled tale’ is van vrijdag 11 oktober 2024 tot en met vrijdag 3 januari 2025 te zien in Paviljoen Welgelegen in Haarlem. De tentoonstelling is georganiseerd in het kader van Kunstlijn 2024, die het thema ‘Verwarring’ heeft. Tijdens de Kunstlijn, op zaterdag 2 november, opent Sarah van Binsbergen, journalist, recensent en redacteur voor onder andere De Volkskrant, de tentoonstelling. Paviljoen Welgelegen aan de Dreef in Haarlem, is geopend op werkdagen tussen 9.00 en 17.00 uur. Tijdens het Kunstlijn-weekend van 2 en 3 november is het paviljoen open van 11.00 tot 1700 uur. De toegang is gratis. De 5 kunstenaars We leven in tijden van verwarring. Dit is iets wat we regelmatig horen, verwijzend naar de hectische toestanden in de wereld. Maar schuilt er niet al iets wezenlijk verwarrends in de vergankelijkheid van de mens, en de manier waarop we naar het leven en de wereld kijken? 5 kunstenaars geven hun antwoord op deze vraag in ‘A tangled tale’. Marlies Appel De tekeningen van Appel openen een tussengebied waar een ander soort logica ontstaat. Als metafoor voor haar werk verwijst Appel vaak naar het kinderverhaal ‘Boven en Beneden’. De hoofdpersoon, Uil, vraagt zich af of het mogelijk is om tegelijkertijd boven en beneden te zijn. Hij rent de trap op, maar eenmaal boven wil hij weten hoe het zou zijn om beneden te staan, en vice versa. Door op en neer te rennen wordt hij gedwongen toe te geven dat je niet tegelijkertijd boven en beneden kan zijn. Hij besluit uiteindelijk halverwege de trap te gaan zitten, een beetje boven en een beetje beneden. Lotus Rosalina Hebbing Het werk van Hebbing kan worden gezien als een coming-of-age-verhaal. Haar video's worden vaak gefilmd in een vertrouwelijke omgeving zoals een weide, maar het resultaat is een vreemd wereldbeeld zoals het sensueel ontwaken van een jonge vrouw terwijl iets ongemakkelijks haar onschuld verstoort. Hebbing toont de omgeving als uitdrukking van het verwarde vrouwelijke karakter, dat in een vergankelijke wereld van kindertijd naar volwassenheid gaat. Sanne Kabalt De tekst bij de portretten van Kabalt in de serie ‘Her photographs’ laat een dialoog zien tussen de kunstenaar en een vriendin die zojuist haar moeder heeft verloren. De combinatie van tekst en beeld benadrukt het onmogelijke verlangen dat een beeld een persoon vervangt. Naast dit intieme werk presenteert Kabalt ook een fotoserie van het Noordpoolgebied. Ze fotografeerde en maakte aantekeningen over deze snel veranderende omgeving en geeft een persoonlijk verslag van het dramatische verlies van het landschap en zijn schoonheid. Scott van Kampen Wieling Van Kampen Wieling verdiept zich in het leven der dingen. Hij gebruikt vaak elementen uit het dagelijks leven, objecten gemaakt door de mens of natuurlijke voorwerpen. Hij herschikt ze, met de nadruk op het verstrijken van de tijd en verval. In zijn werk richt hij zich op lijnen in plaats van op vlakken, bijvoorbeeld op takken, en speelt met hun natuurlijke groei naar de zon toe. Ervaar zijn werk, en laat je meenemen naar een ander universum waar natuurlijke en menselijke handelingen niet van elkaar te onderscheiden zijn. Florence Marceau-Lafleur Marceau-Lafleur omschrijft haar tekeningen op papier als ‘getijdenboeken’, meer in letterlijke dan in religieuze zin. In haar roltekeningen richt ze zich op het ‘oceanische gevoel’, of de waargenomen eenheid van zichzelf en de omgeving. De motieven van haar roltekeningen zijn geïnspireerd op een marmeren wandkast in een kunstacademie in Leiden waar Marceau-Lafleur vaak poseerde als model voor kunstenaars. De oppervlakte van het papier is zo groot als haar eigen lichaam. Op deze manier laten de getijdenboeken zien hoe tijd de afstand tussen haarzelf en de wereld opheft. Paviljoen Welgelegen In Paviljoen Welgelegen is de doorlopende historische tentoonstelling 'Welkom in Welgelegen' te bezoeken. Een tentoonstelling over de geschiedenis van het gebouw en zijn bewoners en gebruikers. Daarnaast is er de reeks ‘Dreefexpositie’ waar onder andere aandacht wordt besteed aan werk van Noord-Hollandse kunstenaars en de kunstcollectie van de provincie Noord-Holland. Ga voor meer informatie naar https://www.paviljoenwelgelegen.nl.

#ATangledTale #Haarlem #NoordHolland #PaviljoenWelgelegen #Provincie #tentoontelling

0 notes

jurjenkvanderhoek · 5 years ago

Text

ARCHIEFSTUK: recensie juni 1992

SPANNENDE TENTOONSTELLING IN MUSEUM WILLEM VAN HAREN

Afgelopen zaterdagmiddag opende museumdirecteur Ad Geerdink de tentoonstelling met werk van een tweetal Heerenveense kunstenaars. (…) Hij kenschetste de uitstalling als een "spannende tentoonstelling". Het werk van Jochem Hamstra en Age Hartsuiker kent vele tegenstellingen. Is de één emotioneel zeer geladen, de ander graaft door tot de essentie van het beeld.

Hartsuiker schrijft bij zijn nieuwe werk: "De houding tussen kleur en tekening (het zwart-wit) hangt samen met de verschillende trappen en hiërarchie van de natuur. De kleur karakteriseert de lagere orde, terwijl de tekening (zwart/wit) meer en meer gaat overheersen naarmate wij hoger stijgen in rangorde van het zijnde. Zwart en wit zijn voldoende om de mens en andere levende wezens (ook de levende natuur) te karakteriseren. Kleur is de "taal" van de dode stof."

Hamstra, vorig jaar afgestudeerd aan de voormalige BKA Vredeman de Vries te Leeuwarden, vindt zijn voorbeelden in de kunstenaars Sjoerd de Vries en Boele Bregman. Deze op hun beurt putten inspiratie uit het werk van Jan Mankes. "Het is goed om te zien dat zo de fakkel van de Heerenveense kunstenaars van generatie op generatie wordt overgedragen", vond Geerdink. Hij zag in de compositie "Spiegeling" van Hartsuiker het karakter van deze expositie verbeeld: wit kan niet zonder zwart en zonder wit is er geen zwart, zo is de som meer dan de afzonderlijke delen.

\Zichzelf vernieuwend bij iedere volgende stap, grijpt Age Hartsuiker in zijn meest recente werk terug naar een begin. Het landschap, een aantal jaren geleden ook al onderwerp van zijn beeltenissen, komt nu gerijpt boven de aarde uit. Ooit zaaide Hartsuiker als afgestudeerd graficus het zaad. Nu, na omzwervingen langs andere paden, oogst de kunstenaar en plukt de vruchten van een intensief streven naar eenvoud in uitdrukking. Op zoek naar de oorspronkelijke tekening. Het landschap wordt zwart en heeft het karakter van de grafische werkwijze. Age Hartsuiker is aldus in tweeërlei opzicht terug bij de bron. Geen stap terug, maar juist een sprong vooruit. De essentie van de realiteit: wat blijft erover wanneer alle vorm en elke kleur is verdwenen.

De expositie in het museum Willem van Haren te Heerenveen toont een tiental werken, waarin Hartsuiker speelt met vorm en kleur. Daar waar enkel het zwart overheerst en de kleur slechts onderhuids aanwezig is, is de uitdrukking het meest puur. De onwillekeurig ontstane vormen zijn spannend en daardoor is dit werk uitermate boeiend. Door het zwart en grijs/wit over een onderlaag van kleur te zetten blijft de compositie levend. In een enkel werk straalt een kleur nog door de bovenlaag en geeft zodoende een trage overgang naar deze fenomenale toevoeging weer. Langzaam gaat het wit over in een kleur en krijgt het zwart een diep-blauwe waas. Hartsuiker heeft de tien werken met uiterste zorg neergehangen, zodat de verandering van vorm naar kleur nauwlijks merkbaar is. De keuze van kleuren is niet emotioneel, de kleuren zijn juist vanuit het fenomeen kleur ontstaan. Het pastelkrijt gloeit op, maar kan ook mat naar de achtergrond schuiven. Als de titel "Landschap" is wil het oog toch iets van zo'n omgeving doen vermoeden.Meestal is er echter slechts de suggestie, de reactie op een visuele ervaring.

foto © Jurjen K. van der Hoek

De intensiteit waarmee Jochem Hamstra kunstenaar is verbindt hem met Age Hartsuiker. Met hart en ziel doende met het scheppen geeft het het werk een meerwaarde. Hoewel de twee in hun werk tegenpolen zijn, passen zij uitstekend samen in deze expositie van het Willem van Haren. Jochem gaat zijn eigen weg tijdens en na de studie aan de kunstacademie. Het werk is sterk emotioneel getint in een expressief karikaturale stijl. De tekeningen zijn in de loop van de jaren ontstaan en hebben als onderwerp de bezigheden die over het algemeen het daglicht maar matig kunnen verdragen.

Als een moderne Henri de Toulouse-Lautrec lijkt Hamstra de kroegen af te schuimen om, weggedoken aan de bar, snelle schetsen te produceren. De tekenstijl is aangepast aan de gebeurtenis. De bedreiging en de drank is hoekig en aggressief, terwijl het sociale element en de geborgenheid in ronde vormen op papier gezet zijn. Het is niet enkel de wellustige liefde, de hel en het lawaai, maar ook de prille liefde waarbij het ontdekken voorop staat. In enkele lijnen weet Hamstra de impressie in beeld te krijgen. Vooral de drie blote dames, in eenheid verbonden door een verticale rode baan, zijn van een krachtige eenvoud.

De humor ligt op straat, dat blijkt in de olijke compositie van de weelderige dame in jarretels die een magere heer in onderbroek verlegen het schaamrood naar de kaken laat stijgen. De karikaturen van het nachtelijke leven zijn gevat in oude fotolijsten en overdacht gehangen rondom een uit het midden geplaatst schilderij. De diverse onderdelen vormen als zodanig het totale object "Van nacht en dag". In het glas van de geroeste lijstjes zit soms een barst, en dan sluit het nog beter aan bij de tekening die erachter zit: het gebroken glas – de gebroken man.

Links boven in de uitstalling vindt de bezoeker een ets in de stijl van Boele Bregman. Een eerbetoon aan een voorbeeld? De manier van uitstallen doet denken aan de, op middeleeuwse schilderijen afgebeelde, ateliers waar langs de wanden legio kunstwerken boven elkaar zijn gehangen. Ook is er de sfeer van het café, de kroegbaas bevestigt er lukraak plaatjes aan de muur.

Het schilderij, alleen het doek zonder lijst, geeft een levensgrote naakte figuur weer. Het lichaam is uitgemergeld, zielloze ogen staan er in een ingevallen gezicht. De blik is van een oneindige treurigheid. Het is geen kater die het lijf, na diverse nachtelijke omzwervingen en vele glazen goudgeel vocht, in een ban houdt – er zit meer achter deze façade van introversie. De intrigerende beeltenis is gedrukt tegen een illustratief fond en wordt omringd door een troep groteske vogels. De lange puntig snaterende snavels vormen een nachtmerrie voor de luisteraar. Het zijn de stemmen in het hoofd. Er is tussen de figuur en de kijker geen communicatie, maar toch is de sfeer duidelijk te proeven.

#museum willem van haren #heerenveense courant #age hartsuikker #jochem hamstra #1992 #tentoontelling #recensie

0 notes