#teletijdmachine

[atevegter]

Iedereen die vroeger Suske en Wiske gelezen heeft kent professor Barabas. En ik kan me bijna niet voorstellen dat je hier opgroeit en die door Willy Vandersteen gecreëerde gasten niet kent. Iedereen kent Suske en Wiske. Als je verder gaat, naar Asterix en Obelix, Lucky Luke, Kapitein Rob en Eric de Norman, ja dan neemt de alomtegenwoordigheid wel snel af, maar Lambiek en tante Sidonia liggen voor…

[froy]

This slideshow requires JavaScript.

Met het lichtgrijze weer van gisteren en het moeten “babysitten” op mijn zusje was het een ideale dag om naar indoor pretpark ‘Comics Station’ in Antwerpen te gaan. Handig dat je helemaal niet ver hoeft te gaan aangezien het zich binnen het centraal station van Antwerpen bevindt. Een B-dagtrip kost €27,90 voor kinderen vanaf 12 jaar en tickets koop je via de website van ‘Comics Station‘ zelf. Achteraf bestel je via de website van NMBS het treinticket door middel van een code in te voeren.

Wanneer je het pretpark binnenwandelt wordt jouw ticket gekoppeld aan een bandje dat voorzien is van een chip, door jouw ticket achterna te scannen in de applicatie op jouw smartphone kan je bijhouden welke attracties je alreeds deed, welke score’s je behaalde en worden de foto’s ingeladen die op allerhande locaties binnen het park genomen worden.

Het pretpark is opgedeeld in vier verdiepen (A, B, C en D) maar het zijn enkel de onderste twee (C en D) waar de attracties terug te vinden zijn. Het park is gebaseerd op de Belgische stripwereld en ieder verdiep is dan ook opgedeeld in verschillende zone’s naar stripfiguren. Zelf begonnen we op het C-verdiep waar we ‘Suske en Wiske’, ‘De Smurfen’ en ‘Lucky Luke’ kunnen terugvinden. Eerste attractie is ‘Het Laboratorium’, een soort van escape room. Na een korte voorstelling van de situatie door professor Barabas stap je de teletijdmachine binnen en wordt je weg geflitst naar een andere tijd. De eerste maal komen we terecht in de toekomst en moeten we in een kamer alle bollen die oplichten weer uitschakelen door ze aan te raken. Het levert anderhalve minuut op aan stevig heen-en-weer geren door de zus en mij voordat we naar de volgende kamer mogen. Daar moeten we de ruimtewezens uitschakelen door ballen naar hen te gooien. Iedere opdracht levert je telkens 2 symbolen op, die heb je nodig in de laatste kamer. Als je binnen de tijd de juiste symbolen in de juiste volgorde weet in te stellen in de teletijdmachine help je Suske en Wiske terug te keren uit de tijdsperiode waar ze vast zitten.

Wanneer je buitenkomt krijg je jouw score te zien en de ‘hall of fame’. Samen met de zus wisten we gedurende ons bezoek het tot de 8e en 9e plek te brengen met de top score van dit jaar. Tevens kan je er, net zoals de oude strips, een pyramide bouwen van jouw en je mede-avonturiers.

Na Suske en Wiske brengen we Lucky Luke een bezoekje. We nemen plaats in de treinwagon waar Lucky Luke op onze hulp wacht om de Daltons en hun kompanen terug te helpen opsluiten. Tijdens ons eerste schietsessie blijkt dat ik plaatsnam aan een geweer dat geen dienst deed en ik dus automatisch 0 punten scoorde tijdens deze sessie. De attractie verlaat je via de saloon waar je verschillende, zeer simpele, café-spelletjes kan spelen (memory, oxo,…) en waar je tegen jouw mede-avonturiers een heuse paardrace kan doen. Van die vier zitjes werken er maar 2 waar je hard op moet schommelen om het paard toch maar enigszins vooruit te laten bewegen.

Bij De Smurfen kan je samen dansen met de blauwe vrienden en mag je ze tijdens een ritje door het bos helpen uit de handen van Gargamel te blijven doormiddel van een magische toverstaf. Dat deze ook niet altijd werkt wordt ook meteen duidelijk en heel veel vuurwerk levert het op het einde dan ook niet op. De Smurfen helpen bij het terug dichten van hun dam dat lekt zorgt dan wel weer voor heel veel activiteit en laat je met 2 deelnemers ook van de ene kant van het scherm naar het andere lopen.

Als laatste keren we nog eens terug naar Lucky Luke voor een 4D-film. Dat mag echter met een enorm korreltje zout genomen worden. Het filmpje duurt amper 5 minuten en qua vierde dimensie blijft het ook beperkt tot een lichte waterspray en wat wind. Geen bewegende stoelen waardoor de vele achtbaan-effecten uit de film niet overkomen en bijgevolg de gillende Chiro-meisjes in de zaal misschien nog wel de leukste dimensie waren van deze film.

Na nogmaals naar de toekomst geflitst te worden door professor Barabas dalen we af naar verdiep D waar Jommeke, Urbanus en De Kiekeboes zich huisvesten. We gaan eerst naar Tollembeek City bij Urbanus waar je, net zoals vaak terug te vinden op de typische Vlaamse kermis, over bewegende vloer-elementen moet worstelen, een bewegende trap moet op klimmen, door een draaiende ton moet wandelen en je door bokshandschoenen moet worstelen.

Bij Jommeke kan je net als Choco over een waterval klimmen en in de vliegende bol van professor Gobelijn plaatsnemen. Denk aan soort van botswagens, maar dan op batterij want van de 7 vliegende bollen staan er 2 langs de kant vanwege een platte batterij. Ja, wie had ooit gedacht dat die vliegende bol al milieuvriendelijk was? 😉 Gelukkig is het nergens druk en mag je al snel gewoon blijven zitten op de attractie of hoef je zelfs amper opnieuw aan te schuiven.

Tenslotte arriveren we bij de Kiekeboes waar je op bezoek kan bij Marcel en zijn familie. Je schuift aan op de nieuwe bank, maakt kennis met Charlotte en loopt per ongeluk binnen bij de badkamer wanneer Fanny een bad neemt voordat je Marcel ontmoet op de zolder en… in vrije val terug naar beneden valt. Daarna gingen we langs de ‘Vampierenkerker’ waar je de lichtstralen niet mag raken. Glijden over de grond zoals een echte dief dus!

En uiteindelijk zijn er nog de glijbanen. Respectievelijk 12 en 23 meter hoog. Zelf gleed ik aan een gestaag tempo naar beneden, maar de zus was overweldigend aan het tempo dat ze naar beneden gleed. Dit is waarschijnlijk ook afhankelijk van het type kleding.

Doordat we al snel door alle attracties heen waren konden we verschillende attracties meermaals doen. Pas bij onze 4e tijdreis flitsten we terug naar het verleden in plaats van naar de toekomst en moesten we de oplichtende stenen terugduwen om daarna de energiestralen te verbreken en wederom de verzamelde symbolen in de juiste volgorde te plaatsen. Bij iedere attractie hoor je jouw bandje te scannen waardoor je jouw score kan zien in de applicatie. Dat echter bij niet iedere attractie dit score-element zit verwerkt maakt het scannen van het bandje al snel nutteloos voelen. Tevens blijkt dit ook niet altijd te werken.

Met zijn €20,00 entreeprijs zit deze indoor-attractiepark (maar lees: veredelde binnenspeeltuin) best aan de hoge kant en moet het al enorm druk zijn om er een volledige namiddag te kunnen vullen. Ook de prijs van de consumpties ter plaatse zijn best aan de hoge kant (€3,00) en voelen de attracties nu en dan al best enorm versleten aan. Voor de echte thrill hoef je er dus niet te zijn. Het is echter leuk om eenmaal te bezoeken, maar de kans dat je weerkeert is niet bijzonder groot, daarvoor is het park te beperkt en zijn de echte attracties echt beperkt tot een minium. Leuke toevoeging is het bandje in samenwerking met de applicatie en de foto’s die je automatisch kan terugvinden in de applicatie. Het bandje is echter ook niet meer dan een leuke toevoeging.

Comics Station Met het lichtgrijze weer van gisteren en het moeten "babysitten" op mijn zusje was het een ideale dag om naar indoor pretpark 'Comics Station' in Antwerpen te gaan.

[zoueriemandzijnopmars]

Dutch and Flemish Childrenʼs Media - Part 4: The Rest

Part 1: Books - Part 2: TV - Part 3: Studio 100

When youʼre studying a language you often want to learn something about a corresponding culture as well, however, I have always had trouble finding resources on things meant for kids. Childrenʼs books are rarely mentioned in literature lists and nobody really wants to talk about the songs they listened to as a child.

This series will be dedicated to childrenʼs media in the Dutch language. Because of my own age most things I say will mainly be relevant for children born in the late nineties or early zeroes. (But thatʼs probably the biggest part of Tumblrʼs demographic anyway.) I have tried to include Dutch and Flemish media, but because Iʼm Dutch, the Dutch will most likely be over represented. If you think I missed something, feel free to add it yourself or send me a message and I’ll edit this post.  

In this post I will mention the categories that were too small to fit in a separate post. The items are ordered by type and then alphabetically. Extremely well known things get a * behind their name.

Music

Kinderen voor Kinderen*

A Dutch childrenʼs music choir that has made some quite popular songs over the years. Most songs deal with things that interest children and they donʼt always care what adults think of that. Notable songs are: Op een onbewoond eiland, Ochtendhumeur, Waanzinnig gedroomd, Als ik de baas mocht zijn van het journaal, Hallo Wereld, Doe de Kanga.

KUS

A Dutch girl band (the name means kiss). Best known from their songs: Lekker ding, Topje van m’n zus and Kus gaat los!

M-Kids

A Flemish girl band that I don’t know. Apparently they tried to recreate the success of K3 (if you don’t know K3 read Part 3) (also thinking about this I guess that’s what Kus tried too). According to Wikipedia some of their hits are: Swingen, Magniedit, Magniedat and Funky Monkey.

Comics

Comics are a much bigger part of Belgian than of Dutch culture, which makes me kinda underqualified to talk about them. I did however get a couple of suggestions and thanks to Wikipedia you can now read a short description of each. (Not all comics are necessarily for children, but I did get all of them as a suggestion of what I should talk about in these posts.)

Jommeke

A comic series centred around an 11 year old boy, who goes on adventures with his friends.

Kiekeboe/De Kiekeboes

A comic series centred around a Flemish family and is actually targeted more to adults. Over the years the stories became more realistic (in the beginning there were more Science Fiction elements).

De Rode Ridder

A series centred around Johan de Ridder (a knight) largely set in Medieval Europe.

Suske en Wiske*

The only one Iʼve read. About two children (Suske is a boy and Wiske is a girl) who go on adventures with their aunt, Lambik and Jerommeke (strong, but not so smart man). Because of the Teletijdmachine of Professor Barabas some adventures involve time travel.

Magazines

Donald Duck*

While Donald Duck is technically American, many European countries have their own Disney centred comics and so the Netherlands has the Donald Duck, a weekly magazine that features stories about Classic Disney characters and sometimes about characters from Disney Movies.

Tina

Okay, look I donʼt know how popular this was, but I did read this for a while. The Tina is a monthly girlʼs magazine, including comics, make-up tips and quizzes.

Bobo

A magazine for children in kindergarten, centred around a big blue rabbit and his family (also big rabbits but not all blue). A television series also exists.

[prebson]

Actuele geschiedenis  - 12/02/2020

Het nieuwe album van Suske en Wiske, “De verloren van Eyck”, is een strip boordevol Belgische geschiedenis. Het avontuur speelt zich namelijk af de middeleeuwen. 

Het duo reist met hun teletijdmachine af naar de levensjaren van Van Eyck, meer bepaald in Gent. Van Eyck moet in het verhaal een portret gaan maken van Isabella van Portugal, ” Filip de Goede wil met haar trouwen, maar hij moet eerst zien of zij wel de moeite is, Skype bestond nog niet”, word er gegrold door auteur Peter Van Gucht.   

Zo word er ook een probleem aangehaald dat vandaag de dag nog steeds aanwezig is in Gent, de “neuzekesoorlog”. De oorlog is onlangs nog een groot onderwerp geweest in de media. Desondanks kunnen de plaatselijke cuberdon verkopers er wel mee lachen. 

Het is een van de eerste keren dat de strip over zo’n bekend persoon gaat. “Leuk dat het over een bekend figuur gaat”, zegt de dochter van Willy Vandersteen. 

Het portret van de schilder tekenen was geen grote opgave volgens tekenaar Luc Morjeau:” Er bestaan bijna geen portretten van Jan van Eyck, ik kon dus zelf kiezen hoe ik hem zou tekenen.” De reacties zijn alvast positief.

Een goed idee, vind ik persoonlijk, omdat het gebaseerd op ware karaktertrekken van Van Eyck en natuurlijk de ‘neuzekesoorlog’, waarvan ik niet wist dat deze al zo lang aan de gang was.Iets actueel in je werken of ideeën verwerken vind ik sowieso een goed gedachtegang. Mensen kunnen zich veel beter verplaatsen in de schoenen van je personages waardoor het aantrekkelijker wordt om te lezen. 

Ik vind dit wel interessant aangezien ik de strips zelf een tijd fanatiek gelezen heb. Het is toch nostalgie dat de ‘stripkriebels’ terug een beetje aanwakkert. Misschien tijd om nog eens door de strips te neuzen. ;)

https://www.vrt.be/vrtnws/nl/2020/02/12/jan-van-eyck-als-geheim-agent-in-nieuwe-album-suske-en-wiske-we/

[sixtensason]

Willy Vandersteen, de teletijdmachine van Prof. Barabas sources: 1 2 3

[stefselfslagh]

De nieuwsmama van Vlaanderen.

Portret van VRT-nieuwsanker Martine Tanghe, Zeno, zaterdag 1 september.

Maandag start op Canvas Dank Dat U Bij Ons Was: een vierdelige documentaire over veertig jaar tv-journalistiek. Aanleiding voor het programma is het veertigjarige nieuwsankerschap van Martine Tanghe (62): kroonjuweel van de VRT-nieuwsdienst. Een portret.

"Ik ben niet van plan om nog twintig jaar op die BRT te blijven, zelfs geen tien. Ik wil daar niet op mijn zestigste nog altijd mijn tekstjes zitten schrijven." Aldus spreekt Martine Tanghe in Humo, op 26 mei 1983. Ze is 27, presenteert al vijf jaar het nieuws en maakt op ouderwets eerlijke wijze gewag van een professioneel dipje. "Een mens moet na verloop van tijd de moed hebben om te zeggen dat het genoeg is geweest. Als de situatie op de arbeidsmarkt beter was, zou ik durven uit te kijken naar iets anders."

Twaalf maanden later neemt ze een jaar verlof zonder wedde en stapt ze met haar echtgenoot, VRT-journalist Jos Van Hemelrijck, aan boord van de Miss Musette: de zeilboot waarmee het sprankelende echtpaar al globetrottend de Kaapverdische eilanden en de Caraïben zal veroveren. Een lang gekoesterde droom, heet het in Humo, maar ook een gevalletje van escapisme: "Ik hou van mijn job, maar de haat en de vijandschap van buitenaf zijn er teveel aan. Ik ben ziek van al die mensen die me achtervolgen en voor rotte vis schelden. Ik wil daar een jaartje vanaf zijn."

Martine Tanghe - nochtans opgegroeid in een deugdelijk Bellems arbeidersgezin en intellectueel gedrilld in een oerkatholiek Kortrijks internaat - valt in haar beginjaren niet in de smaak van de Vlaamse huismoeders. Haar haar is te lang, haar jeansbroek te mannelijk en haar hemd te geruit. Bovendien wordt haar aan de rechterkant van de politieke arena partijdigheid aangewreven. 'Rooie Martine', noemen haar criticasters haar met een staaltje Trump-retoriek avant la lettre. Ze vinden haar oogopslag niet objectief genoeg en zien zelfs in de manier waarop ze tijdens het journaal haar neusvleugels aanspant duidelijke tekenen van links-progressieve vooringenomenheid.

"Martine Tanghe is een volksvreemd figuur", toetert ook CD&V-politicus Eric Van Rompuy tijdens een interview begin jaren tachtig. "Ze is de exponent van een nihilistisch Vlaanderen dat neerkijkt op onze katholieke volksaard." "Fascistoïde praat", reageert Tanghe fors. Waarna ze door de niet geheel onfascistoïde VMO (Vlaamse Militanten Orde, red.) geschopt en geslagen wordt tijdens het maken van een reportage over extreemrechts. Kortom: ambiance. Als de teletijdmachine ooit wordt uitgevonden, worden de jaren tachtig er vast niet in voorgeprogrammeerd.

"Ik heb me bij Martine Tanghe lang geleden al geëxcuseerd voor mijn uitspraken", zegt Eric Van Rompuy vandaag. "Ik was tégen de linkse VRT en scheerde haar over één kam met journalisten als Walter Zinzen en Tuur Van Wallendael. Dat was onterecht, ik heb me toen een beetje laten meeslepen. Maar je moet mijn beweringen zien in de tijdsgeest van toen. Progressief Vlaanderen was in volle opmars - het was de tijd van de rakettencrisis - en ik vond het nodig om wat tegengas te geven. En mijn kritiek op Martine Tanghe was dan wel overdreven, die op de VRT was dat niét: de openbare omroep wás in die tijd te links. Toen ik later mediaminister werd, heb er ik alles aan gedaan om de nieuwsdienst te depolitiseren. En met succes, mag ik zeggen. Samen met Bert De Graeve heb ik van de VRT opnieuw een openbare omroep voor iedereen gemaakt."

Ook met de volksvreemde Martine Tanghe kwam het na de harde beginjaren helemaal goed: ze kwam ontsomberd terug van haar wereldreis, werd mama, leerde relativeren en omarmde het ankerschap als haar ware lotsbestemming. Vandaag, na veertig jaar ankeren, is Tanghe het pronte vlaggenschip van de VRT-nieuwsdienst. Spreek haar naam uit en er komen gegarandeerd woorden als 'icoon', 'leading lady' en 'coryfee' aangehuppeld.

"Om van 'monument' nog te zwijgen", zegt Amerika-correspondent en ex-hoofdredacteur van Het Journaal Björn Soenens. "En het straffe is: al die superlatieven zijn op hun plaats. Hoe goed de andere VRT-ankers ook zijn: als er echt iets belangrijks gebeurt, denk ik toch nog altijd: 'De wereld heeft er alle belang bij dat Martine dit verhaal brengt.'"

"Ze brengt rust in de chaos", vindt ex-VRT-ceo Leo Hellemans. "Martine kan de meest ingewikkelde gebeurtenissen op een verbluffend heldere manier synthetiseren. En ze blijft nederig. Ze wil haar kennis niet etaleren, ze wil inzicht verschaffen."

"Martine leest het nieuws niet, ze vertelt het", zegt collega-anker Wim De Vilder. "Altijd weet ze de gebeurtenissen van de dag met de juiste woorden te vatten, zodat de draagwijdte ervan meteen duidelijk is."

In een dubbelinterview met Jos Van Hemelrijck beweerde Martine Tanghe ooit dat haar grootmoeder haar ijkpunt is. "Ik zeg dikwijls bij mezelf: mémé zal dat niet begrijpen. En dan schaaf ik verder aan mijn teksten tot alles glashelder is." Waarna Jos Van Hemelrijck opmerkte: "Eigenlijk ben je belerend van aard. Je bent een lerares die de grootste klas van België heeft gevonden."

Natuurtalent

Ooit koesterde Martine Tanghe ambities om voor een échte klas te gaan staan. Maar na een stage waarin haar prille enthousiasme door haar leerlingen onder een dikke laag apathie bedolven werd, borg ze haar onderwijsaspiraties weer op. Tijdens het laatste jaar van haar studies Germaanse filologie in 1977, nam ze - samen met Jef Lambrecht, Leo Stoops en Geert van Istendael - deel aan het journalistenexamen van de toenmalige BRT. Ze slaagde met glans en op woensdag 10 mei 1978 presenteerde ze haar allereerste televisiejournaal. Met een nog wat verlegen prinses Diana-oogopslag en een stem die nog niet helemaal ontdaan was van staatsomroep-aplomb, maar niettemin: alsof ze nooit iets anders gedaan had.

Ex-VRT-journalist Geert van Istendael was onder de indruk van haar naturel. "Bestaat er zoiets als een aangeboren talent om het nieuws te presenteren? Je zou denken van niet: hoe kan zoiets nu in de genen zitten? Maar Martine heeft mij getoond dat het wél bestaat. Op een dag - we hadden nog maar net te horen gekregen dat we geslaagd waren - moesten we samen camera-oefeningen doen. We zaten op stoelen die onderaan zo'n ring hadden waarop je je voeten kan laten rusten. Terwijl we nog over koetjes en kalfjes aan het kletsen waren, ging plots het rode lampje van haar camera branden. Binnen de seconde zag ik haar veranderen. Ze klemde haar voeten onder de ring van haar stoel, boog eventjes voorover - net niet teveel - en werd één met de camera. Van het ene moment op het andere was ze totáál geconcentreerd. Onwaarschijnlijk."

"Haar présence, haar perfecte uitspraak, haar mooie spreekritme: het was er allemaal vanaf dag één. En met het voortschrijden van de jaren is ze nóg beter geworden. We leven in een cultuur waarin het jonge vergoddelijkt wordt, maar Martine floreert als nooit tevoren."

Björn Soenens denkt te weten waarom. "Op haar 62ste heeft Martine nog altijd niet de minste last van routine", zegt hij. "Als ik tijdens Het Journaal live ga vanuit New York hoor ik in mijn oortje hoe gedreven ze met de eindredacteurs overlegt en hoe ze in extremis nog headlines aanpast. Ze barst van de energie." 

"Martine blijft nooit hangen in 'hoe het vroeger was'", zegt Wim De Vilder. "Ze weet zich keer op keer aan nieuwe formats, stijlen en ritmes aan te passen."

"Onderschat dat niet", beklemtoont fellow ankervrouw Goedele Wachters. "Het is niet iedereen gegeven om zo lang met de tijd mee te gaan. Jan Becaus was ook een topanker: een ware rots in de branding. Maar hij was wel precies dezelfde rots in het begin van zijn ankerschap als op het einde ervan. Martine bespeelt een breder arsenaal aan mogelijkheden."

Martine Tanghe-Nederlands

In 1995 mocht Martine Tanghe in Nederland de Groenman Taalprijs in ontvangst nemen: een prijs die wordt uitgereikt aan mediapersoonlijkheden die zich laten opmerken door 'een goed en creatief gebruik van de Nederlandse taal'. De felicitaties van de jury klonken als volgt: "Martine Tanghe bewijst dat een Nederlands dat in woordkeuze, grammatica en uitspraak aan de hoogste eisen voldoet, toch natuurlijk en ongekunsteld kan klinken". Volgens Jan Hautekiet, ex-studiegenoot van Tanghe en collega-voorvechter van een heerlijk heldere moerstaal, is daar geen woord van gelogen. "De taal van Martine is warm, geschakeerd, empathisch en raak. Er zit werkelijk geen spatje ruis op. Er wordt in nieuwskringen niet voor niks over Martine Tanghe-Nederlands gesproken. VTM-anker Elke Pattyn zei in jullie krant dat je er goed moet uitzien om op tv te komen. Dat is natuurlijk niet helemaal onwaar, maar ook de stem is een wezenlijk onderdeel van het totaalpakket van een anker. C'est le ton qui fait la musique. Een vrouw mag nog zo mooi zijn: als haar taal krom is, is het feestje wat mij betreft voorbij."

Tot het communicatieve repertoire van Martine Tanghe behoren ook de non-verbale kanttekeningen die ze met de regelmaat van een Rolex bij het nieuws plaatst. Twee jaar geleden kwamen in Het Journaal jonge festivalgangers aan het woord die niet wisten wie Paul McCartney was. Toen Tanghe opnieuw in beeld kwam, droop het ongeloof in dikke, mimische klodders van haar gezicht.

"Martine laat inderdaad weleens blijken hoe ze tegenover een bericht staat", zegt Jan Hautekiet. "Maar ze doet dat niet op een gespeelde en al helemaal niet op een overdadige manier. Dat je verbaasd bent als iemand Paul McCartney niet blijkt te kennen, is begrijpelijk. Al moeten we er mee leren leven dat de heer McCartney in de ogen van steeds meer achttienjarigen een obscure, stokoude man is, vrees ik."(lacht)

"Het is niet zo moeilijk om als anker te tonen wat je denkt", vindt Goedele Wachters. "Maar het is wél moeilijk om dat binnen de grenzen van het objectiviteitsbeginsel te doen. De marge die wij hebben om onze emoties te ventileren, is bijzonder smal. En toch is het belangrijk dat die marge er ís. Wij praten vaak over dramatische gebeurtenissen. Als we dat zouden moeten doen zoals we voetbaluitslagen voorlezen, zouden we volstrekt ongeloofwaardig zijn. Niemand gelooft nog dat wij geen emoties hebben."

Voor ze journaliste werd, gaf de wereldverbeteraar in Martine Tanghe zomer-cursussen Nederlands aan Zuid-Amerikaanse vluchtelingen. Als beginnend anker vond ze het niet altijd gemakkelijk om haar maatschappelijke betrokkenheid tijdig onder haar nieuwsdesk weg te moffelen. "Ik word opstandig bij al die onmenselijke praktijken in de wereld", zegt ze in een interview uit 1980. "Mijn collega's zeggen dat je niet kunt blijven huilen om een dode Ethiopiër of een verdwenen Argentijn. Maar ik huil daar niet om: ik word opstandig. Soms wou ik dat ik voor een blad schreef waarin ik mijn mening kon zeggen."

Leo Hellemans begrijpt de vroegere frustraties van Tanghe. "Ankers hebben een dienende rol, ze moeten zichzelf wegcijferen. De meesten onder hen willen na verloop van tijd weleens wat meer van hun persoonlijkheid tonen. Martine heeft dat gedaan door reportages te maken en het discussieprogramma Volt te presenteren. Maar ik denk dat ze zelf ook wel weet dat ze nog altijd op haar best is als anker. Ze is zo uitzonderlijk goed dat haar trouwens ook altijd gevráágd is om Het Journaal te blijven presenteren. En terecht: je moet al een hele zotte nieuwsbaas zijn om Martine Tanghe niét in je team te willen."

Mosselen

Toch sijpelt het in interviews met VRT-journalisten weleens door: Martine Tanghe is geen Miss Congeniality. Als de dingen niet lopen zoals het hoort, gaat ze de confrontatie niet uit de weg. 'Durf geen intro te schrijven die wat onduidelijk is, of ze staat aan je bureau", zei economiejournalist Michaël Van Droogenbroeck twee weken geleden nog in Humo.

Björn Soenens beaamt. "Je moet bij Martine niet afkomen met om het even wat: het moet klóppen. En als ze onder druk staat: gardez-vous. Dan is ze één en al concentratie en verwacht ze ook van haar collega's de grootst mogelijke focus. Martine is streng. Zowel voor zichzelf als voor anderen. Het voordeel daarvan is dat ze iedereen wakker houdt. Het nadeel is dat ze soms intimiderend overkomt op mensen die nog niet overlopen van zelfvertrouwen."

"Het kan bij Martine weleens stormen, maar het onweer gaat meestal ook snel weer liggen", nuanceert Goedele Wachters. "En haar veeleisendheid is gewoon een uiting van haar beroepseer. Ze wil trots kunnen zijn op wat zij - en bij uitbreiding de voltallige nieuwsdienst - elke dag doet."

"Denk je dat ik een gemakkelijke jongen was?", vraagt Geert van Istendael retorisch. "Natuurlijk niet. En zo hoort het ook. Makkelijke journalisten zijn mosselen. En met mosselen maak je geen journaal."

Drie jaar geleden lekte in De Morgen een mail van Martine Tanghe waarin ze haar oversten meedeelde dat ze Het Journaal niet meer herkende. “Er zijn de laatste maanden dingen aan het gebeuren die ik nooit heb meegemaakt en die mij zeer grote zorgen baren. Het Journaal, dat mij zo na aan het hart ligt, is niet wat het moet zijn. Mijn loyauteit is bijna spreekwoordelijk, maar wordt sterk op de proef gesteld." Ze betreurde onder meer dat de VRT na het neerstorten van de MH17 in 2014 geen reporter naar Oekraïne had gestuurd. "Daar is geen enkele aanvaardbare uitleg voor."

Aan Björn Soenens, de toenmalige hoofdredacteur van Het Journaal, vraag ik of de vete tussen hem en Martine Tanghe inmiddels met de mantel der VRT-liefde is bedekt. "Er is nooit een vete tussen mij en Martine gewéést", antwoordt hij. "Die uitgelekte mail heeft de indruk doen ontstaan dat Martine en ik elkaar niet kunnen uitstaan. Maar dat is onzin. Het klopt dat ik als hoofdredacteur een aantal veranderingen had doorgevoerd waar Martine zich niet helemaal in kon terugvinden. Over Afrika bijvoorbeeld wilde ik niet alleen de acute honger-en-dorst-verhalen brengen, maar ook wat minder actualiteitsgebonden reportages, onder andere over het dalende analfabetisme. Martine aanvaardde dat, maar was als klassieke nieuwsvrouw - voor wie het nieuws van de dag heilig is - bezorgd dat we van onze kerntaak zouden afwijken."

"Ook dat we met de redactie een zomerfilmpje hadden gemaakt waarin we dansten op de tonen van Pharell Williams' Happy - een poging om ons te ontdoen van ons imago van droogstoppels - kon er bij haar niet in: volgens Martine horen journalisten zich daar niet mee bezig te houden. Maar au fond zijn dat allemaal interne kwesties waarover op elke redactie weleens gediscussieerd wordt. Ook op die van De Morgen, neem ik aan. Van een ontwrichtend dispuut tussen ons is nooit sprake geweest. Ze vond het trouwens verschrikkelijk dat jullie haar mail hebben gepubliceerd. Ze vond terecht dat haar woorden volledig uit hun context waren gerukt."

Drie dagen stilte

Van sommige tv-journalisten weten we of ze als kind soms met een broeksriem aan de ouderlijke houtkachel werden vastgeklonken en of ze tijdens hun laatste Azië-reis al dan niet spiritueel ontwaakt zijn. Maar over de gemoedsgesteldheid van de journaliste die de afgelopen decennia het vaakst in onze huiskamer is geweest, weten we weinig tot niets: Martine Tanghe geeft nauwelijks interviews, en al helemaal niet over persoonlijke kwesties.

Toen ik haar een tijd geleden uitnodigde voor een gesprek van het levensbeschouwelijke type, stuurde ze me deze mail (en ja, ik heb haar toestemming om ons digitale colloque singulier te schenden): "Dat u aan mij denkt, is heel vriendelijk. Maar ik praat niet graag over mezelf. En ik geloof echt waar niet dat de mensen willen vernemen hoe ik over het leven denk. Soms weet ik dat zelf niet eens. Het leven is voor mij zeer verrassend uit de hoek gekomen en niets is nog wat het was. Ik ben lang en ernstig ziek geweest, probeerde daarna de draad van het leven weer op te nemen en heb daar nog altijd de handen vol mee. Intussen concentreer ik me op mijn werk en blijf ik in de luwte. Met vriendelijke groet, Martine."

'Niemand weigert zo mooi interviews als u', antwoordde ik pompeus. Maar haar afwijzing kwam natuurlijk niet onverwacht. Al in 1980 zei ze: "Ik ben niet zo'n prater. Als ik geen boodschappen moest doen, zou ik soms drie dagen niks zeggen."

Is de supernova van de Vlaamse tv-journalistiek een Einzelgänger? "Toch niet', zegt Wim De Vilder. "Ik zit op de redactie soms tegenover haar. Dan wisselen we gretig reiservaringen uit. En sinds ze grootmoeder is, deelt ze enthousiast verhalen over haar kleinkinderen."

"Het empathisch vermogen van Martine is groot", weet ook Leo Hellemans. "Toen ze kanker had, is ze een grote steun geweest voor vrouwen - en niet alleen BV's - die in dezelfde situatie verkeerden als zij. Ik ken op de VRT veel mensen die haar daar nog altijd dankbaar om zijn."

Wanneer Tanghe in de herfst van 2011 te horen krijgt dat ze borstkanker heeft, verdwijnt ze met kenmerkende geruisloosheid van het scherm. Pas in het najaar van 2012 neemt ze - getooid met een 'coupe garçonne van peper en zout' (copyright: Hugo Camps) - opnieuw plaats op haar ankerstoel. Het is de eerste dag van het nieuwe schooljaar en ze opent Het Journaal met de woorden: "Drie september is in vele opzichten een bijzondere dag."

"Je zag aan Martine dat ze opgelucht was om terug te zijn", vertelt Björn Soenens. "Haar werk is alles voor haar. Ze moet het tijdens haar afwezigheid enorm gemist hebben."

"Na haar terugkeer heb ik wel paar keer gemerkt dat ze bang was om aan de kant geschoven te worden. Ze leek zich soms af te vragen: 'Ben ik nog goed genoeg?' Maar uiteindelijk hebben haar twijfels haar alleen maar scherper gemaakt. Ze besloot: 'Ik heb kanker overwonnen, nu ga ik er ook professioneel nog eens een lap op geven.' En dat heeft ze ook gedaan."

Laatste tv-icoon

Tijd voor de heiligschennende vraag: zijn de Martine Tanghes van deze wereld niet stilaan een met uitsterven bedreigde soort? Nu de actualiteit ons vanop twintig schermen tegelijk in het gezicht niest en je al naar een Georgische grot moet verhuizen om een succesvol nieuwsmijder te worden, oogt de toekomst van nieuwsankers op zijn zachtst gezegd onzeker.

Geert van Istendael: "Het Journaal heeft inderdaad meer concurrenten dan vroeger. Maar zeker de digitale concurrentie is niet altijd even secuur. En in een context van fake news kan een openbare omroep ook een baken van betrouwbaarheid zijn. Ik sluit niet uit dat mensen zich in het geval van belangrijk nieuws steeds vaker gaan afvragen: 'Wat zegt Tanghe hierover?'"

Goedele Wachters is minder optimistisch over haar houdbaarheidsdatum als anker. "Ik denk niet dat ik het nieuws nog twintig jaar zal presenteren. Het dagelijkse, lineaire tv-journaal is geen lang leven meer beschoren. Martine Tanghe is wellicht het laatste echte nieuwsicoon."

Wim De Vilder sluit zich daarbij aan. "Mocht zich in 2030 een gebeurtenis met de draagwijdte van nine eleven voordoen, zal dat nog altijd veel mensen naar het scherm lokken. En je zal op zo'n moment nog altijd ankers nodig hebben om de live berichtgeving in goeie banen te leiden. Maar ankers die dagelijks op tv komen? Nee, die zijn tegen dan verdwenen."

Tot het zover is, mag Martine Tanghe ons 's avonds nog een tijdje zegenen met de woorden 'Dank dat u bij ons was': het dunne laagje beschaving dat ze steevast over de dagelijkse wreedheden drapeert. Wanneer zullen we haar definitief moeten missen, Wim De Vilder? "Ik weet niet wanneer Martine met pensioen zal gaan. Maar wees gerust: we gaan proberen haar geen dag vroeger te laten vertrekken dan nodig."

[onvermurwbaar]

I was tagged by @maanhoofd  (dankuu!)

Rules: Put your music on shuffle and write down the first 15 songs. Then tag people to do the same.

1. Test Me - The XX

2. The Judge - Twenty One Pilots

3. Is It Possible / Sleep Song - Frankie Cosmos

4. Ouvrir La Cage - Témé Tan

5. For You - Tracy Chapman

6. Liability (Reprise) - Lorde

7. Fuck Love (feat. Trippie Redd) - XXXTENTACION

8. Norwegian Wood (This Bird Has Flown) - The Beatles

9. 33 "GOD" - Bon Iver

10. Super Rich Kids - Frank Ocean, Earl Sweatshirt

11. Dave's song - Whitney

12. It's Only A Paper Moon - Ella Fitzgerald

13. Don't you (Forget About Me) - Simple Minds

14. (Sittin' On) The Dock Of The Bay - Otis Redding

15. Sedated - Hozier

Ik tag: @luvluz @glowist , @teletijdmachine & @nachtmar

[momentsbynikita-blog]

Hallo, hier ben ik dan! 

Na een jaar ploeteren doorheen alle administratieve rompslomp ben ik er eindelijk geraakt en mag ik jullie voorstellen aan ‘Moments by Nikita’. 

Moments by Nikita is een ontdekkingsreis naar momenten, ogenblikken en gebeurtenissen die een bijzonder plaatsje bekleden in ons hart. Tijdstippen die je wenst te bevriezen zodanig dat je deze eeuwig kan beleven. Ik heb geen teletijdmachine of een magische pauzeknop, maar ik heb wel een fototoestel en een flinke portie creatieve kriebels die een bijdrage kunnen leveren tot dit verlangen. Samen met jullie bewandel ik deze bijzondere momenten en leg ik deze vast door het vereeuwigend proces van een foto. 

Indien jullie op zoek zijn naar een zotte trien, die jullie momenten met fluwelen handschoentjes vastlegt, aarzel dan niet om contact op te nemen met Nikita.  

Warme groetjes, 

Nikita

[verdwaaldepigeon-blog]

In mijn fantasie had ik een teletijdmachine en die bracht mij terug naar toen

[atevegter]

959 Een van de Mol

959 Een van de Mol

Nog even over Mies. Ik heb dinsdag naar Een van de Acht gekeken. Het was als een reis met de teletijdmachine van Professor Barabas. Niet te geloven, zo traag en lief. Nu kijken we naar Wie is de Mol? Ik zag aardige parallellen en verschillen. Allereerst zijn daar natuurlijk de acht kandidaten en de centrale presentator. Bij Wie is de Mol beginnen ze weliswaar met tien, maar die eerste twee vallen…

[bsplantzoentje5lb-blog]

Voor de Paasvakantie gingen wij op uitstap naar Brugge om te leren over de burchten en steden in de middeleeuwen. Toen we uit de trein stapten, hadden we precies de teletijdmachine naar de middeleeuwen genomen. We kwamen terecht in een prachtige stad. De oma, opa, tante en nonkel van de juf stonden ons op te wachten in Brugge. Samen beleefden wij een superleuke dag! We moesten ook heel goed luisteren naar juf Lien om ons bundeltje te kunnen invullen. Aan het einde van de dag genoten wij nog van een heerlijk ijsje en dan was het jammer genoeg tijd om weer op de trein richting Laken te kruipen. Het was een heel leuke dag! Geniet van deze leuke fotoreportage. Op deze foto’s zie je ons bezoek aan het Begijnhof van Brugge. Daar woonden vroeger begijntjes, dat waren vrouwen die alleen bleven en niet mochten trouwen. Raar, hé?

[stijnraes]

Fort Liefkenshoek Antwerpen (extra) 

Het Fort Liefkenshoek is een militair bouwwerk uit eind 16e eeuw. Het werd aangelegd ter bescherming van de stad en de haven van Antwerpen tegen de oprukkende Spaanse troepen onder leiding van Farnese. Twee eeuwen lang was het in handen van de Hollanders. Het groeide uit tot een echte gemeenschap. Daarna wisselde het fort nog verschillende keren van bezetter. Ook de functie van het fort is meermaals veranderd: het deed dienst als quarantainestation, als marinebasis, als vakantieoord voor de beroepsmilitairen, … De oudste gebouwen dateren uit de Napoleontische periode (1810-1811). Het fort vormt één van de laatste stukjes groen te midden van het industrielandschap. Het werd aangekocht door de gemeente Beveren in 1980 en is sedert 1985 beschermd als monument en als landschap. Het fort herbergt nu een bezoekers- en belevingscentrum.  Bezoekers- en belevingscentrumDe kat van Fort Liefkenshoek heeft de vorm van een halve cirkel. Aan de Scheldekant zijn verschillende schietgaten te zien, terwijl zich aan de landkant de deuren bevinden. Het gebouw dateert uit 1813. Het bestaat uit 12 lokalen waarvan 5 met een verdieping. De belangrijkste functie van dit gebouw was onderdak verschaffen aan ongeveer 400 soldaten. Verder deden de lokalen o.a. dienst als opslagplaats voor voedsel en munitie. Tijdens de quarantaineperiode (1849-1952) was de kat ingericht als volwaardig hospitaal met een kapel, onderzoekszalen, een refter, een keuken, een wasserij en douche-en kleedcabines. Daarna kreeg het de functie van Landbouwmusuem. Momenteel is in de kat een bezoekers- en belevingscentrum gevestigd.

 Bezoekerscentrum

In het bezoekerscentrum staat de eeuwenlange strijd van de mens tegen het water centraal. De intrigerende rol van Fort Liefkenshoek loopt als rode draad in het verhaal van overstromingen en inpolderingen, oorlogen en ontstaan van de landsgrens, visserij en landbouw en oprukkende industrialisering. 

Lokalen 

Lokaal 1 - De bezoeker komt terecht in de periode waarin het fort dienst deed als quarantainecentrum voor reizigers van en naar Amerika. .De bezoeker kruipt in de huid van een migrant en komt in het dokterskabinet te weten aan welke “ziekte” hij lijdt. op het dek van de Red Star Line kan hij op zoek gaan naar familieleden die de oversteek met de Red Star Line waagden. Hij vindt er ook meer informatie over wat quarantaine precies is en hoe  en kan mensen anno 1920 verpleegd en verzorgd werden. Lokaal 2 - Via lokaal 1 komt de bezoeker in lokaal 2. Hier wordt het migrantenverhaal verder uitgediept en kan men kennis maken met  de actuele migratie-en vluchtelingenproblematiek. Op de levende krantenwand kan je lezen waarom mensen hun land ontvluchten: omwille van natuurrampen, of om politieke, religieuze of economische redenen,… In de telefooncellen kan de bezoeker luisteren naar het verhaal van een migrant of een vluchteling. Lokaal 3 - Via lokaal 2 komt de bezoeker in lokaal 3 terecht. Ook lokaal 3 gaat over migratie en vluchtelingen, zij het dan anno 1585. In dit jaar werd Antwerpen veroverd door de Spaanse troepen van Alexander Farnese. Dit bracht een gigantische vluchtelingenstroom mee van Vlamingen naar Nederland. De bezoeker kan hier een animatiefilmpje bekijken over de Brug van Farnese, een houten constructie die de Schelde blokkeerde en daarmee Antwerpen dwong tot overgave. Aansluitend moet de bezoeker door het maken van de juiste keuzes een uitweg vinden uit de glazen doolhof en zo van Antwerpen in Amsterdam geraken. Lokaal 4 - Lokaal 4 is ingericht als een wetenschapskabinet of bibliotheek ten tijde van de Verlichting (18de eeuw). Toen hoopte men alle kennis van de wereld samen te kunnen brengen in één ruimte. De bezoeker wordt een echte wetenschapper en gaat op zoek naar archeologische voorwerpen in de grondlagen van de Wase polders, hij bekijkt de bacteriën die zich in water kunnen bevinden van dichterbij en is heer en meester over de getijden. Onder een glasplaat in de vloer zijn archeologische voorwerpen te bezichtigen die op het terrein van het fort zijn gevonden. Lokaal 5 - De bezoeker stapt in een teletijdmachine die hem de specifieke vormen van communicatie en informatieoverdracht door de eeuwen heen laat zien. Hij ziet achtereenvolgens: het beeld, het lied, het gesproken woord, geheimschrift, de radio en de televisie. Alle communicatiemiddelen berichten over de Slag bij Kallo. De bezoeker zoekt de verschillen op twee schilderijen via een electrospel. Hij moet proberen om een metalen cirkel over een gekrulde ijzeren staaf te leiden zonder deze aan te raken want dan stopt de muziek. Verder kan hij in dit lokaal testen of hij een goede Belleman zou zijn en zijn naam doorgeven via een morse-code. Op de radio moet de juiste frequentie gezocht worden om het radioverslag over de Slag bij Kallo te beluisteren, in de tv-studio brengt hij live verslag uit over deze historische gebeurtenis. Dit verslag is achteraf te bekijken op de website. Achteraan in lokaal 5 staat een memoryspel waarbij de handel op de Schelde in de 16de eeuw centraal staat. Lokaal 6 - Tijd voor stilte… De bezoeker komt in lokaal 6 op de begraafplaats van het fort. Hier kan kennis gemaakt worden met de vroegere bewoners van het fort. Het fort was immers niet alleen een militaire vesting maar ook een heus dorp met een kerk, een bakker, een schooltje,… Er is ook aandacht voor de boer die door toenemende industrialisatie zijn vruchtbare polderland zag verdwijnen. De bezoeker kan ook zelf aan de slag gaan als fortenbouwer. Hij ontdekt met welke materialen een fort in verschillende tijdsperiodes gebouwd werd, met welke wapens er gestreden werd en welke uitrusting de soldaten droegen. Bovenverdieping lokaal 7: de bezoeker kan hier zijn eigen stop motion filmpje maken met houten figuren die historische personages ( Napoleon, Wellington,…) voorstellen. Dit filmpje kan achteraf bekeken worden via de website. Lokaal 8 - Gelijkvloers: we duiken de moderne haven in. De bezoeker is zelf kraanman en moet zo snel mogelijk zoveel mogelijk containers op het schip zien te krijgen. Hij moet ook een schip via een sluis in de dokken loodsen. Lokaal 9 - De Schelde en de scheepvaart spelen een grote rol in de geschiedenis van het Fort Liefkenshoek. De bezoeker komt ’s nachts binnen op een varend schip dat hem meevoert naar het Fort Liefkenshoek. Van op het bovendek van het schip kan hij in de verte het fort zien liggen. Benedendeks is er een projectiezaal waar de bezoeker de film ‘Lezen in het Landschap’ kan bekijken. Op de boot staat ook nog een maquette van een fluitschip waarnaar dit schip is gebouwd. Lokaal 10 - Het water en de economie spelen hier een centrale rol. De relatie tussen het gebied en het water is dubieus. Enerzijds maakt het water leven mogelijk (bv.: landbouw, visvangst,…) anderzijds maakt het water leven onmogelijk (bv.: overstromingen,…). De polderbewoners hebben leren leven met het geven en nemen van het water. In dit lokaal gaat de bezoeker dieper in op het leven in de polderdorpen en op de reeds verdwenen of bedreigde economische activiteiten. Ook de oprukkende industrialisatie van de polder komt hier aan bod. De bezoeker wordt geconfronteerd met de verwoestende kracht van het water. Dit gebeurt aan de hand van beeldmateriaal van de watersnood van 1906 en 1953 in Melsele en Kallo. Er is een maquette te zien van het vrachtschip “De Kogge”. Dit handelsschip uit de 14de eeuw werd opgegraven tijdens de werken voor het Deurganckdok in Doel. De Kogge van Doel is maritiem erfgoed van Europees belang. Lokaal 11 - De bezoeker ontdekt in dit lokaal de boeiende geschiedenis van het fort. Hij maakt kennis met de verschillende eigenaars door de eeuwen heen en met de verschillende functies die het fort heeft gehad. Deze beide factoren drukten hun stempel op het uitzicht van het fort. Bij het binnenkomen ziet men meteen de portrettengalerij van de verschillende heersers die het Fort Liefkenshoek kende. Zij staan rug tegen rug, zij zijn verbonden als vriend of als vijand. Ook de quarantainefunctie van het fort in de 19de en begin van de 20ste eeuw komt ruim aan bod. Het fort was toen een afzonderingsoord voor opvarenden van schepen die getroffen werden door besmettelijke ziektes. De bezoeker maakt kennis met de belangrijkste ziekteverwekkers uit die tijd (cholera, de pest, pokken, vlektyfus).Lokaal 12 - De bezoeker wordt meegetrokkenin de wereld van de Waaslandhaven. Het lokaal is opgedeeld in drie afgesloten compartimenten die elk op hun manier de sfeer van de haven weergeven.

We wouden eerst het infocentrum van de kerncentrales in Doel bezoeken maar dat was helaas niet open in de schoolvakanties. Daarna reden we door het industriegebied en daarna kwamen we aan bij het fort. We stapten richting het fort en ik wist niet goed wat ik ervan moest denken. De mevrouw aan de balie legde alles goed uit waar alles zich bevond en daarna zijn we naar de ingang gegaan. Je moest jezelf bedienen en je moest via een soort computer je naam ingeven en je leeftijd. Dat kaartje moest je bij bepaalde opdrachten inscannen. De eerste deur die we zijn ingegaan was een deur van een schip. Je moest een container op een boot zetten via knoppen. Er waren verschillende opdrachten, je had ook een quiz dat he tegen andere mensen kon spelen en door te gokken en mijn gezond verstand te gebruiken was ik de winnaar. Je had ook 2 doolhoven. Buiten dat kon je ook in een telefooncel gaan en luisteren naar verschillende verhalen.  

Al bij al was het een soort van kinder- en volwassenenmuseum tesamen. Ideaal voor een gezinsuitstapje.

Meer informatie over Fort Liefkenshoek kan U krijgen indien U op dit bericht klikt.

[milfsseulgi]

Isabelle (:

Broken Glass // Sia

send me a name and I’ll give you a song!

[ikmichiel]

De Teletijdmachine & Het Schriftje

- Januari 2016

Misschien was het nog wel eens tijd om de nachtelijke pen ter hand te pakken en meneer onverbloemd zijn gal te laten spuwen op alles wat hem de dag voordien wel niet gestoord had. En zo geschiedde:  Allereerst zou hij al zijn goede voornemens weer intrekken en wel omdat deze sowieso nooit haalbaar geweest waren voor de gemiddelde ademhaler onder ons. Wie; oh wie, haalde het in zijn hoofd een teletijdmachine te bouwen, slechts om vier à vijf jaartjes terug te reizen en zichzelf te behoeden voor een zoveelste fout die zou gemaakt worden?  En kon dat zomaar? Voortaan zou hij een schriftje bijhouden met data, gevolgd door een fout. Als hij of een ander weldenkend tweevoetig verlicht wezen het ooit in die veel te grote kop zou halen de laatste vijzen, die hij nota bene net zelf verloor uit dat hoofd, keurig vast te draaien en zo’n machine ook werkelijk in gang zou zetten, leve de bijzinnen vandaag, dan zou hij meteen weten welke datum te prikken.  Natuurlijk kon hij ook nog even zijn luie leventje verder leven en wachten tot de machine er effectief was, dán naar een willekeurige datum teruggaan, en geheel vermomd zichzelf de raad geven om een schriftje beginnen bijhouden. En zijn haar vooral niet zo willekeurig laten groeien, maar dat terzijde. Dat wou meneer trouwens helemaal niet kwijt, maar dat ligt aan dit gore publiek, hongerig naar de vettigheid der aarderijk. 

Het bleek een eerder mager stuk te zijn voor zo’n titel. Had Barabas de teletijdmachine trouwens niet al lang uitgevonden? En had zijn tegenspeler, Jezus geloof ik, niet de Schrift met grote S gedicteerd? Maar meneer spreekt enkel over schriftjes, waar er trouwens evenzeer maar 1 exemplaar van bestaat, in tegenstelling tot de grote S, die zodanig veel gekopieerd werd door vadsige monniken die het niet altijd zo nauw namen met hun beloften, dat de hele boodschap in het water viel. Maar, vrees niet, de boodschapper liep nog steeds over water, en dat is ook handig voor wie troep zeeleeuwen probeert te ontwijken. 

Narnia, daar zou meneer wel eens willen heen reizen.  Enkele reis zou volstaan.