Tumgik
#teatrar
resortill · 1 year
Text
Hamburg
Hamburg är en livlig och historisk stad belägen i norra Tyskland. Det är landets näst största stad och en av de viktigaste hamn- och handelscentren i Europa. Hamburg är också känt för sin kultur, arkitektur och nöjesliv.
En av de mest framträdande egenskaperna hos Hamburg är dess hamn, som är en av de största och äldsta hamnarna i världen. Det är en viktig knutpunkt för internationell handel och spelar en avgörande roll för stadens ekonomi. Besökare kan utforska hamnområdet och uppleva den maritima atmosfären, besöka historiska fartyg och njuta av utsikten över floden Elbe.
Staden har också en imponerande arkitektur, där moderna byggnader blandas med historiska landmärken. Ett exempel är Elbphilharmonie, en ikonisk konserthall belägen vid hamnen. Byggnaden har blivit ett landmärke för staden och erbjuder fantastisk utsikt över hamnen och staden.
Hamburg är känt för sitt pulserande nattliv och kulturella scen. Staden har ett brett utbud av klubbar, barer, teatrar och konserthus. Den populära stadsdelen St. Pauli är känd för sin berömda nöjesgata Reeperbahn, som lockar besökare med sina klubbar, restauranger och teatrar.
Staden är också hem för många kulturella institutioner och museer. De mest framstående inkluderar Kunsthalle Hamburg, en av de största konstsamlingarna i Tyskland, där man kan beundra verk av kända konstnärer som Rembrandt, Monet och Picasso. Miniatur Wunderland är en annan populär attraktion där besökare kan se en imponerande modellvärld med detaljerade landskap och tågbanor.
Hamburg har också vackra grönområden och parker att utforska, inklusive Planten un Blomen och Stadtpark. Dessa parker erbjuder fridfulla oaser mitt i staden där man kan promenera, koppla av eller delta i olika fritidsaktiviteter.
Hamburg är även känt för sina festivaler, varav den mest kända är Hamburger Dom, en enorm folkfest som hålls tre gånger om året med attraktioner, matstånd och roliga aktiviteter för besökare i alla åldrar.
Det är med andra ord en dynamisk stad med en fascinerande blandning av historia, kultur och nöjesliv. Dess hamn, arkitektur, nattliv och kulturella institutioner gör den till en spännande destination att besöka i Tyskland. Speciellt med tanke på hur nära Sverige Hamburg ligger.
Läs mer om Hamburg här: https://www.hamburgtyskland.se
1 note · View note
caicodequeiroz · 1 year
Text
Tumblr media
Nossa incrível atriz exclusiva, Yara de Novaes ( @yaradenovaes ), está dirigindo a peça "Mãos Trêmulas" que estreia dia 13 de abril no SESC Pinheiros ás 20h.
Yara, em seu Instagram define o espetáculo como verbos de ação, os quais são:
falar, lidar, experienciar, fabular o envelhecimento; denunciar abusos e preconceitos etaristas,; acionar o erotismo e a libido dos corpos envelhecidos ; insurgir contra a aceleração assassina imposta pelo capital; tomar pra si o tempo; morrer, viver, metamorforsear; teatrar.
Ficou curioso para se aprofundar mais sobre essa dramaturgia? Acesse sescsp.org.br e garanta seu ingresso para não ficar de fora!
#yara #yaradenovaes #mãostremulas #teatro #dramaturgia #espetaculo #cqempresariamento #cq #caicodequeiroz
0 notes
gympartnersweden · 2 years
Photo
Tumblr media
BOBBYS TAPETSERARVERKSTAD HOS GYMPARTNER TRÄNINGSUTRUSTNING I MÖLNDAL. VI UTFÖR OMKLÄDSEL OCH RENOVERING AV ALLA SLAGS MÖBLER - Behov av möbelklädsel? Vi vänder oss i första hand till företag och organisationer och utför endast begränsade uppdrag åt privatpersoner. Merparten av våra kunder är företag, kommuner, landsting, passagerarfartyg, kyrkor, teatrar, sjukhus och annan offentlig miljö. https://www.gympartner.nu/molndal/bobbys-tapetserarverkstad-hos-gympartner/
0 notes
cruzlilje · 2 years
Text
Debattartikel om scenkonstens framtid
Skriver idag om scenkonstbranschens Stora tystnad och hoppas att vi kan ta diskussionen vidare både på Folk och Kultur nästa vecka och på Scenkonstbiennalen 2023 i vår.
Ett utdrag: "Regeringens ställningstagande visar på det vi redan visste - konst och kultur värderas lågt och prioriteras ned. Så hur har vi som bransch reagerat? Vad har hänt under dessa tre månader? Ett par artiklar från branschorganisationerna och sedan, mest tystnad. Hur vi tacklar den allt svårare ekonomiska situationen framöver återstår att se. Redan nu kan vi inom scenkonsten märka tydliga effekter. En snabbtitt på landets teatrars repertoarer spelåret 2022/23 visar att de största produktionerna på de största scenerna till stor majoritet regisseras och skrivs av vita män, att många verk som sätts upp har kända förlagor i form av filmer eller böcker och att färre satsningar görs på nyskrivna originalberättelser för scen. Helt enkelt att man satsar på sådant som känns tryggt och beprövat. De som drabbas av detta är: alla scenkonstnärer som inte tillhör normen vita män. De som också drabbas är: all publik som inte speglas av vita mäns berättelser. Såväl som teatern som konstform."
Läs hela texten med mina tips på hur vi kan gå vidare om vi vill få en levande scenkonst.
Och kom och bidra med ditt perspektiv på programpunkten "Scenkonstens framtida ledare" på Folk och Kultur nästa fredag.
0 notes
photofabulicious · 2 years
Photo
Tumblr media
🎉Har haft några fullspäckade dagar och veckor. Mycket som händer på jobbet med konferens, gala, kodningskurs, kampanjer och texter. Mycket som händer utanför jobbet med födelsedagar, middagar, bio och partyn. Också mycket som händer med läkarbesök osv. Har två till läkarbesök den närmaste tiden. Gastroskopin ser jag dock inte fram emot… men ska bli skönt att få vet om det är något fel på min magmun eller inte. Om någon månad påbörjar jag även en digital behandling för min bulemi. Fick möjlighet att välja behandling på plats eller digitalt. Valde den digitala för att inte missa alltför mycket jobb. . 😮‍💨Det tar dock på krafterna att hålla igång så här. Känner mig trött konstant. Mer än vanligt. Trots att jag sovit relativt bra senaste tiden. Men brukar ju få så här varje år när det blir mörkt i Sverige. . 😛Kommer dock ha fullt upp ett tag till så det är bara att bita i. Vila upp mig där jag kan och försöka sova bra. . 🌈Hoppas att ni haft en bra helg. Vi ses när vi ses och hörs när ni hörs. Vill ni uppleva något väldigt skoj bör ni bok in Natten den 3:e december i era kalendrar. Jag har redan köpt biljett. Det är verkligen en upplevelse! . 🎭Det går även en hel del teatrar, musikaler och shower som jag vill se nu. Är så fruktansvärt dålig på att gå på sådana saker. Behöver verkligen bli bättre på det. Tror att det skulle sätta guldkant på vardagen ännu mer. Vill se The Bodyguard, After Dark, Dannys nya show och Sviten bland annat. Någon annan som vill se några av dessa? Hojta till isf.🤗 (på/i Kungsholmen, Stockholms Län, Sweden) https://www.instagram.com/p/Ck6gSiBDPez/?igshid=NGJjMDIxMWI=
0 notes
promovevendas · 2 years
Photo
Tumblr media
O preço de Romantizar e Dramatizar o 'fica em casa' - origami, ioga, vinho e música... Mas "fiquem em casa".
Romantizaram o "fica em casa" com campanhas de origami, ioga, vinho e música...  Enquanto a população foi demitida por cortes da empresa cometido do 'fecha' tudo, comerciantes tiveram portas soldadas e foram multados, surfistas, banhistas e corredores foram presos por se exercitar ao ar livre, por não atenderem as ordens descabidas e draconianas do LockDown. Sem contar que a própria Rede Globo se deliciava com tudo isso na sua programação, que até mandou jornalistas para presenciar os flagrantes. Esta foi a programação da Globo.
Não podemos esquecer as azarações e humilhações contra a população, em esfregar e atualizar todos os dias a contagem de mortes (se deliciando com a quantidade de mortes, azarando para que morressem mais) para teatrar, 'vitimismo' e 'chantagem emocional', com repertórios romanticistas e dramatizadas.
Rede Globo, ninho de cobras de línguas bifurcadas. Emissora dos cínicos, desonestos, capciosos, maliciosos e hipócritas a serviço dos agentes do MSC - Movimento Socialista Comunista.
0 notes
hgfnynas · 3 years
Text
Lista: Så ska Sverige öppnas upp i fem steg
Lista: Så ska Sverige öppnas upp i fem steg
STEG 1 På biografer, teatrar och andra evenemang med sittplatser inomhus tillåts 50 personerPå sport-, kultur- och andra evenemang utomhus med stående publik tillåts 100 personerPå sport-, kultur- och andra evenemang utomhus med sittplatser tillåts 500 personerMotionslopp och tävlingar som orientering, segling och cykel tillåts för 150 personerFör loppisar och andra marknader gäller inte längre…
View On WordPress
0 notes
enmusasblog · 3 years
Photo
Tumblr media
Artisten Nick Murphy alias Chet Faker släpper nytt album  Producenten, låtskrivaren, multiinstrumentalisten och artisten, Nick Murphy släpper nytt album under hans projektnamn Chet Faker. Albumet Hotel Surrender släpps den 16 juli.
För att skapa musik igen som helt enkelt kändes bra, återupplivade artisten Nick Murphy sitt hyllade Chet Faker projekt i oktober 2020 efter ett sexårigt uppehåll. Det har resulterat i nya albumet Hotel Surrender: ett egenproducerat album med 10 nyskrivna låtar. Här känner man igen Chet Fakers melankoliska röst som tillsammans med d��mpade basgångar, ekande finstämda gitarrer, kännetecknar hans sound som också har gjort att många fans världen över blev kära i Chet Faker. ”Det fanns många olika tunga perspektiv för mig med musiken. Jag tänkte egentligen bara på musiken i ett annat ljus. Förut såg jag det mer som ett korståg, nu ser jag det mer som massterapi. Nu är det mer schamanistiskt. Du måste hitta lite ljus – eller ibland lite mörker, vad som än känns rätt att dela med sig av. Jag insåg att det var hjärtat i Chet Faker-projektet.  Jag kände att världen gjorde ont, så jag tänkte, ”jag kan göra en liten sak för att ge människor lite glädje”, säger Nick Murphy Nick Murphy är uppvuxen i Melbourne, Australien. Hans Chet Faker projekt startade 2012 med EPn Thinking In Textures. Detta resulterade i priset Årets genombrott och Bästa independent EP på australiska AIRA (Australian Independent Record Awards). Året därefter släpptes hans hyllade cover på Blackstreets låt No Diggity som bland annat var med på Becks nya reklam under NFL finalen. Debutalbumet Build On Glass kom 2014 och hamnade på de australiska listorna, bland annat tre gånger Top-10 på Triple Js Hottest 100. Det egenproducerade solo-albumet resulterade i både platina-försäljning och fem ARIA priser, Bästa manliga artist, Bästa independentrelease, Best Cover artist, Årets Ljudtekniker och Årets Producent. År 2016 kom uppföljaren som släpptes under hans egna namn, Nick Murphy, vilket även är namnet han använde på EPn Missing Link (2017), studioalbumet Run Fast Sleep Naked (2019) och instrumentalinspelningen av låten Music For Silence i april 2020, en ambient samling som först släpptes på meditation och sömn appen, Calm. Nick Murphy har uppträtt för utsålda festivaler och teatrar världen över, både under sitt eget namn samt under sitt alias, Chet Faker. Scenerna har varit många, såsom Coachella, Glastonbury och Montreal Jazz Festival så väl som Laneway Festival, Groovin the Moo och Splendour in the Grass hemma i Australien. Nu har Nick klivit in i studion igen och samarbetar med artister som Flume, Bonobo, Banks, Kilo Kish, Marcuyhts Marr och Dave Harrington. Han nya album Feel Good släpps i juni.
För mer information: https://www.facebook.com/chetfaker/ www.nickmurphy.com
För intervjuer kontakta: Anette Ståhl / Enmusa Music, tel: 0707-180 120  [email protected]   För mer information kontakta Ulrika Hammar / BMG, tel 0705–295 312 [email protected]
0 notes
diariodebordodeines · 5 years
Photo
Tumblr media
INTRODUÇÃO
1º MOVIMENTO: ACOLHIDA.
2º MOVIMENTO: TRABALHO COM A FLUTUAÇÃO DOS CORPOS.
3º MOVIMENTO: TEATRAR O TEATRO.
4º MOVIMENTO: A MÁGICA DOS OVOS DE PAPEL.
5º MOVIMENTO: CORO-CIDADE.
6º MOVIMENTO: ATELIER DA MEMÓRIA.
7º MOVIMENTO: A CIDADE.
8º MOVIMENTO: REVELAÇÃO DA SEGUNDA DIRETORA.
9º MOVIMENTO: EFEITO PASSARADA.
10º MOVIMENTO: COMO ARMAR UM CAMPO DE BATALHA? 
11º MOVIMENTO: SILÊNCIO OU DELICADEZA NO AR.
12º MOVIMENTO: TODA MAQUINARIA É UMA GRANDE ÁRVORE.
13º MOVIMENTO: ANIMA/ANIMALIDADE.
REFERÊNCIAS
0 notes
gympartnersweden · 2 years
Photo
Tumblr media
BOBBYS TAPETSERARVERKSTAD HOS GYMPARTNER. - Vi vänder oss i första hand till företag och organisationer och utför endast begränsade uppdrag åt privatpersoner. BOBBYS TAPETSERARVERKSTAD HOS GYMPARTNER TRÄNINGSUTRUSTNING I MÖLNDAL. VI UTFÖR OMKLÄDSEL OCH RENOVERING AV ALLA SLAGS MÖBLER - Behov av möbelklädsel? Vi vänder oss i första hand till företag och organisationer och utför endast begränsade uppdrag åt privatpersoner. Merparten av våra kunder är företag, kommuner, landsting, passagerarfartyg, kyrkor, teatrar, sjukhus och annan offentlig miljö. Bobbys Tapetserarverkstad arbetar även med båt, bil, mc och husvagns-inredningar. https://www.gympartner.nu/molndal/bobbys-tapetserarverkstad-hos-gympartner/
0 notes
misstetera · 6 years
Text
Entrada 2: mi artista vacacional
Creo natural pensar que cualquier proceso de construcción (académico, profesional, espiritual) pudiera verse truncado con la llegada de las vacaciones. Sin embargo considero que este pensamiento no se ajusta al del artista. Para mí ser artista hasta en los momentos en que uno apenas se está formando como tal, debe de hacerse a la tarea de construir y buscar experiencias que le sirvan. Tengo el credo de que debemos de hacernos un bagage y atesorarlas en nuestras maletas (mente, cuerpo) para usarlas como impulso constructor.
Estas vacaciones descansé y medité varias inquietudes. Terminé un libro de Saramago y de Pessoa y empecé la Divina Comedia para comenzar un viaje a todos esos círculos. Vi varias películas como American History X y 8 1/2 del gran Fellini. Traté de que sacarle provecho a mis ratos de ocio (casi todo el día). Por las mañanas o las tardes avanzaba en mi lectura, salía a caminar, tomaba café o comía, y por las noches antes de dormir hice rutina ver una película (de las de mi lista privada). Todo esto fue en un principio por gusto personal, pero luego me percaté de que también podría tener utilidad en mi formación artística ya que de cierta forma ejercitaba mi perspectiva crítica y aumentaba mi conocimiento y pasión.
También me ejercité. No olvidé la promesa que le hice a mi cuerpo de bajar unos kilitos y mejorar mi condición física, así que empecé a entrenar en el gimasio. Al principio me pareció buena idea y decidí ignorar un poco mi aversión hacia los gimnasio (huelen mal aveces, te vuelven toscos, la música es mala), por lo que me entrenaba únicamente en cardio. Posteriormente comencé a caminar, correr y salir en bicicleta para aminorar el daño neuronal que me hacía estar metida en un gimnasio con gente frívola y sudada.
Descubrí nueva música que me pone en un mood bastante agradable para mí y que potencializa mi espíritu creador. También hice algunos viajes y disfruté los paseos, la brisa, la chela, los estupefacientes, la risa, la gente, las particularidades de los lugares que pisé.
CDMX
Tumblr media
Campeche. cerca de Lerma
Tumblr media
También pude ver por fin a Concha Buika cuando llegó a Mérida. Nos colamos a la parte VIP.
Tumblr media
Por otro lado también tuve un encuentro con el teatro de manera laboral. En vacaciones me llamaron para participar en la segunda temporada “Por poder” de Microteatro en Mérida. Nunca había trabajado este tipo de formato teatral, que básicamente consiste en teatrar en espacios de máximo 15 m2, para 15 espectadores durante 15 minutos. Lleva poco tiempo en Mérida y los resultados fueron algo pobres ya que la difusión no fue la correcta a pesar de ubicarse en una zona comercial. A pesar de lo anterior, me llevo una grata experiencia que duró 4 fines de semana (de jueves a domingo) de 6 funciones por día.
Tumblr media Tumblr media Tumblr media
A pesar de encontrarme haciendo lo que más amo, no pude evitar volver a plantearme si realmente estoy haciendo lo correcto, si sirvo para esto. No puedo evitar pensar en mi futuro, en que me gustaría vivir bien y segura, sabiendo que las oportunidades no escasearan. Fue un momento de crisis. Mentiría si digo que aún no pienso en eso. Es una cuestión que constantemente asola mis ideas y me preocupa. Creo que esto momentos también son necesarios: hablarnos con la verdad y cuestionar cada paso que damos. Sin embargo, aquí sigo, y se que estaré por aquí bastante tiempo, de eso estoy muy segura.
A veces los tiempos de ocio y reposo son peligrosos porque no sabemos como dirigir toda esa energía y tiempo para sacarle provecho. Definitivamente creo que pude haber hecho más cosas, pero de vez en cuando también debemos dormir a pierna suelta.
Tuve nuevas experiencias emocionales. Experimenté sentimientos de abandono, culpa, miedo, fracaso, decepción. Todo eso lo cargo ahora no como armas, sino como herramientas.
0 notes
cowchopdescript · 8 years
Text
LEVEL FROM HELL • Battleblock Theater (Jan 24, 2017)
Russian - 
“мастерство Aleks лягушки удивительно. Он действительно один с лягушкой. Он даже выглядит как лягушка. Какой урод”
Aleks skill frog amazing. He is truly one with a frog. He even looks like a frog. What a freak
Swedish - 
“Det är 2017 och "BattleBlock" är toppen av spel. Vad mer kan man eventuellt vill från ett spel? Den har allt! Block, strider, teatrar, katter, grodor, muffin män. Allt! Med undantag för färgen teal.”
It is 2017 and the "Battle Blocks" is the top of the game. What more could you possibly want from a game? It has everything! Block, battles, theaters, cats, frogs, muffin men. All! Except for the color teal.
4 notes · View notes
Reflexão na ausência.
Terça-feira, 21 de Maio de 2019.
“Hoje não terá aula?!”
Em uma semana, meia-meia Lua, e na outra, brincamos de imaginar, e imaginar o que poderia ser feito, pois nesse dia, a escola não pode permitir as aulas, devido as Olimpíadas de Matemática.
Por fim, penso na docência como isso, um engajamento, que por vezes não será tão flexível nos dias, nos horários. Mas a vontade de se colocar e descobrir e pensar nas formas de Teatrar, é sempre o que nós teremos, em dias assim e em nós.
0 notes
erdobenhakima-blog · 6 years
Text
vivendo sofrendo e buscando
tendo me enquadrar, imitar para socializar, tenho medo de ser eu mesma por conta de tanta reprovação dai culpa, repressão, isolamento e depressão consequentemente.. algo precisa morrer.. nao sei como começar, vou me aventurar.. em me redescobrir em não me envergonhar de ser 
qual é o sentido racional de ridicularizar meus atos? de me tratar inferior, eu entendo o que falam, entendo algo que leio, não tenho problemas para aprender, e se tivesse? por que se colocaria acima? do que adianta entender as coisas se não consegue viver radiante? do que vale? talvez essa postura só mostra a vontade de ser feliz, maior menor? na natureza todos somos iguais, todos morremos, o que é verdadeiro? cru?
eu me reprimo muito por isso filosofo, esse sofrimento é necessário?
num momento de culpa e tristeza, procurei
nao sei se achei
mas é sobre não conseguir socializar, começou a aliviar qunado entendi isso, foi um alivio pensar que a vou me permitir nao ve-los mais, mas o medo da solidão e depressao apertam,,,
perceber que nao sei socializar mesmo, nao me culpar, nao me reprimir,não me depreciar, é alivio, não sei, e não preciso ficar me esforçando para estar dentro de algo que me ensinaram com machucados, talvez as pessoas não me gostem tanto, posso guardar para mim o que penso, la eu posso ficar batucando as mãos, mas insisto em falar e teatrar como uma pessoa neurotipica, me doi, pois me perco é confuso
adoro ficar quieta e ouvir os outros falarem, na infancia era só assim, eu nao gostava mt do que falavam, sempre quando eu falava me zoavam e eu ficava mt mal, fico mal igual, eu parei de falar por 2 anos na escola por conta disso, percebi que queria fazer o mesmo sei la, nao sei como agir, talvez fale mas fale menos, sentindo o momento, investigando, prefiro contato fisico do que fala, fala é muito louco, nao sei como funcionam, e me culpo por nao agradar eles e eles me abandonarem,... me machucarem, nao sei se nao preciso de afeto, preciso.. é bom viver em sociedade, 
0 notes
enmusasblog · 4 years
Photo
Tumblr media
Artisten Nick Murphy alias Chet Faker är tillbaka med ny musik Singeln Low är den första singeln sedan 2015 från topplisteartisten, producenten, låtskrivaren och multiinstrumentalisten Nick Murphy alias Chet Faker. Förra veckan medverkade Chet Faker med låten Low i den amerikanska TV-showen Ellen DeGeneres. Low spelades in i New York tidigare i december. Se här På den nya singeln kan man känna igen Chet Fakers melankoliska röst.  Chet Fakers alias Nick Murphys musik har tillsammans en miljard streams med låtar som innehåller en kaskad av dämpande basgångar, ekande finstämda gitarrer som tillsammans med hans karaktäristiska röst blir en melankolisk serenad. “Bara för att jag känner mig låg betyder det inte att allt jag har, håller på att ta slut”, sjunger Chet Faker. Nick Murphy är uppvuxen i Melbourne, Australien. Hans Chet Faker projekt startade 2012 med EPn Thinking In Textures. Detta resulterade i priset Årets genombrott och Bästa independent EP på australiska AIRA (Australian Independent Record Awards). Året därefter släpptes hans hyllade cover på Blackstreets låt No Diggity som bland annat var med på Becks nya reklam under NFL finalen. Debutalbumet Build On Glass kom 2014 och hamnade på de australiska listorna, bland annat tre gånger Top-10 på Triple Js Hottest 100. Det egenproducerade solo-albumet resulterade i både platina-försäljning och fem ARIA priser, Bästa manliga artist, Bästa independentrelease, Best Cover artist, Årets Ljudtekniker och Årets Producent. År 2016 kom uppföljaren som släpptes under hans egna namn, Nick Murphy, vilket även är namnet han använde på EPn Missing Link (2017), studioalbumet Run Fast Sleep Naked (2019) och instrumentalinspelningen av låten Music For Silence i april 2020, en ambient samling som först släpptes på meditation och sömn appen, Calm. Nick Murphy har uppträtt för utsålda festivaler och teatrar världen över, både under sitt eget namn samt under sitt alias, Chet Faker. Scenerna har varit många, såsom  Coachella, Glastonbury och Montreal Jazz Festival så väl som Laneway Festival, Groovin the Moo och Splendour in the Grass hemma i Australien. Nu har Nick klivit in i studion igen och samarbetar med artister som Flume, Bonobo, Banks, Kilo Kish, Marcuyhts Marr och Dave Harrington. Han nya album Feel Good släpps i juni. För mer information: https://www.facebook.com/chetfaker/ www.nickmurphy.com https://www.youtube.com/channel/UCLcSym6gRtQqhxLZHvAwuDg För intervjuer kontakta: Anette Ståhl / Enmusa Music, tel: 0707-180 120  [email protected] För mer information kontakta Ulrika Hammar / BMG, tel 0705–295 312 [email protected]
0 notes
diariodebordodeines · 5 years
Photo
Tumblr media
3º Movimento: TEATRAR O TEATRO                                                                    
(Elenco arruma 3ª imagem das cadeiras:  ROSA DOS VENTOS.  Em seguida, todos, com exceção de madame, se sentam nas cadeiras ao centro, com seus fósforos na mão)
Tumblr media
A Rosa dos Ventos (Foto: Andrea Flores)
Iara: (Leoci acende uma lanterna) que lanterna é essa?  Quem acendeu essa lanterna pelo amor de Deus?
Alguém: Desculpe. Fiquei com medo de ir parar na cova.
Iara:  querido, há mil objetos em um.  Aqui, lanterna é tudo menos lanterna, apague a sua agora.
Madame: Nesse lugar o juízo não impera.
Madame: Agradeço as luzes de serviço. Confesso que também fiquei com medo da cova.  Mas Iara, esse blackout foi muito oportuno. Vamos trabalhar agora o terceiro movimento e ele tem muito de escuridão, de sensação de cegueira. Pronta para anotar?
Senhorita: Prontíssima.
(Ouve-se outra parte do argumento gravado)
ARGUMENTO: “Sozinha, num estado de letargia, ela se deixa ficar por horas, talvez dias e nada. Ela sabia que ele saía todos os dias para trabalhar em uma oficina. Quando encontra o lugar e entra, tem uma surpresa: o atelier está totalmente vazio. O espaço lembra uma loja, mas com prateleiras vazias. Não há nada ali: nada em construção; nada para ser vendido; nada para ser descoberto. Além das prateleiras vazias, apenas uma pilha enorme de papéis de embrulho no centro do espaço. Dentro da loja, ela intui presenças, mas não consegue encontrar o caminho para decifrar isso que está invisível aos olhos dela”.
Madame: (De   pé) esta   cena   comporta   muitas   procuras.   Primeiro, a   procura   de   si.   A personagem se pergunta: (Inicia a brincadeira do elenco com os fósforos.  Todos riscam o fósforo juntos, assim que a primeira pergunta é dita. Eles tentam manter os fósforos acesos) O que aconteceu nesta sala?  O que eu ouvi aqui?  Como sou mãe e não sei disso?  Quem são e onde estão essas crianças, os meus filhos?  Quem são essas pessoas que aqui entraram?  Que esquecimento é esse que me invade?  O segundo grupo é o da procura do outro (Apagam os fósforos que têm em mãos e riscam outro para a próxima pergunta).  Cadê o corpo do meu marido? Mas quem é o meu marido? Para onde o levaram? Que lugar era aquele para onde ele ia todos os dias?  A cena se conclui com uma espécie de procura de chão.  A personagem tem que agir: onde fica esse lugar? São essas as chaves que ela procura? E sai. E entra. Pergunta: Quem é a mãe?
(Todos levantam para iniciar uma brincadeira de pira-cola, com exceção de Senhorita.)
Senhorita: Mas como?
Madame: Para encontrar novas soluções cênicas, é preciso instaurar o inusitado. És tu a mãe! (Madame e Senhorita juntam-se à brincadeira)
Senhorita: (Interrompendo a brincadeira em momento oportuno, com uma lanterna, girando como um farol) vocês não acham que podemos tomar a escuridão como um grande bloco negro? A luz neste trabalho teria a função de esculpir o bloco, tornando a cena um jogo de luz e sombra. Sabe o Edward Gordon Craig...
Iara: A lanterna me deu uma grande ideia. Mas apague a sua (dirigindo-se a Senhorita). Senhorita:  farei minhas observações a posteriori, já numa escuta sensível do meu corpo.
(Retorna sozinha às cadeiras do fundo)
(Iara começa um movimento de luz de farol com uma lanterna própria; uma máquina-farol, com ação semelhante à de Senhorita, que se indigna)
Senhorita: Farei minhas observações à posteriori, já numa escuta sensível do meu corpo.
Madame: Bravo! Isso é. Simples. Voltando ao argumento (todos retornam para as cadeiras ao fundo, enquanto ouve-se outra parte do argumento gravado).
ARGUMENTO: “Ela passa de um estado para o outro: estado de surpresa, de tristeza, de desespero. Ela começa a bater o próprio corpo sobre a pilha de papéis. Começa a mexer nos papéis como se fosse terra. Tem algo que ela quer desenterrar, mas não consegue. Na luta em vão com a pilha de papéis, suas mãos amassam, rasgam, dobram e constroem formas que ela mesma não sabia que sabia construir. Foram tantas formas que criou que, esgotada, dorme de cansaço e dor. Ao acordar, sente uma sensação de leveza e o dia lhe parece radiante. Algo se assentou no seu coração, mas ela não sabe o quê. As prateleiras, antes vazias, estão agora cheias de objetos de papel. Ela se pergunta: “fui eu que fiz tudo isso? ”. Havia um ar encantador no atelier, porque tudo ficou tão bonito! Decidiu abrir as portas e esperar por alguém. Ali mesmo dormia, acordava, esperava, vendia... As pessoas entravam, observavam, tocavam, compravam e saíam felizes”.
Madame: A mulher entra no ateliê do marido e lá encontra apenas uma montanha de papel de embrulho. Onde colocamos os papéis? Estão aí! As cadeiras são papéis! Agora, se jogue sobre essa pilha de papel (dirigindo-se a Senhorita, que se joga ao centro, derrubando as cadeirinhas no chão). Aí mesmo. O que temos para essa cena?
Senhorita: Uma pilha de cadeiras que faz de conta que é uma pilha de papéis.
Madame: Uma mulher totalmente sozinha no mundo e que agora tenta decifrar um enigma. Ela procura com os olhos por todos os lados, quer pistas, mas não encontra nada. Nada além da pilha de papéis onde está deitada.  Quem sabe ali, ela pensa, e começa a revirar todos os papéis.  Começa a cavar a pilha de papéis.  Amassa, rasga, lança, dobra e redobra.  Há uma histeria em seu corpo, em seus movimentos motores (Senhorita segue jogando-se entre as cadeiras).
Senhorita: Ai, meu Deus, eles estão se rasgando todos. Não consigo fazer com cuidado.
Madame: Não faça com cuidado. Vai ficar falso. Faça de verdade.
Senhorita: De verdade? Mas a verdade no palco é relativa (Madame senta-se, resmungando).
Senhorita: (Sentada no chão, ao centro) não precisamos fazer de verdade. Poderíamos jogar os papéis para o alto, em movimentos leves, mas o corpo afundado, pesando frente ao olhar do espectador. Assim teremos uma solução ficcional, poética para o sofrimento dessa mulher, que mais que uma, representa muitas, todas as que são atingidas pela dor da perda, do luto de marido vivo ou morto (Cai no chão como morta).
Madame: (Aplaude) Belo discurso, Senhorita Inês, mas... O que vimos, ou melhor, o que vivemos aqui tornou-se uma belíssima cena! (Dirigindo-se ao público). Ao chegarem em casa, não deixem de interrogar seus corpos sobre a memória de tudo o que foi vivido aqui, nesse momento. E você, Inês, aposto que você já tem os desenhos dos movimentos descobertos com os corpos aqui em jogo. Creio que o desenho será um dispositivo muito eficiente na assistência de direção de atores; você não acha o mesmo, Senhorita Inês? Quem me acompanha ao próximo movimento?
  É no movimento em que Inês Cecília começa a mostrar seu potencial como atriz na cena de maior conflito interno da personagem do argumento que escolho apresentar-lhes minhas referências para a sua construção e os conflitos internos que permearam o percurso de sua execução. Quando voltei para casa após a primeira reunião com Wlad e Andrea, a primeira coisa que me ocorreu foi buscar referências para minha personagem dentro da dramaturgia. Ela foi apresentada como uma artista recém formada que busca uma vaga como assistente de direção, chega ao grupo completamente desajeitada e fora da caixinha que, após muitas porradas dos integrantes do grupo, começa a mostrar todo o seu potencial e conquista a equipe de criação do espetáculo. Sua força e autoridade dentro do grupo crescem à medida que as soluções cênicas que ela apresenta, suas performances em cena e sua capacidade de colocar a teoria que ela tanto estudou em prática convencem a todos de sua competência.
Vamos às palavras-chave: assistente, completamente desajeitada, muitas porradas, mostra seu potencial, conquista a equipe. Eu, como boa aspirante à cinéfila que sou, tratei de buscar referências no cinema. A primeira personagem que me surge é Andrea – Andy – Sachs de O Diabo Veste Prada, uma nerd recém-formada em jornalismo que acaba virando co-assistente de Miranda Priestly, uma grande editora da Runway, importantíssima revista de moda Nova iorquina. Diferente de minha personagem, ela chega à revista desacreditada do seu local de trabalho: odeia a superficialidade do mundo da moda e rejeita seguir qualquer tendência. Ela começa fazendo os trabalhos mais braçais: buscar o café e o almoço de Miranda, roupas nos ateliers vinculados à Runway, atender telefonemas e passear com o cachorro.
Tumblr media
           Andy Sachs como segunda assistente. (Fonte: Igual à do Filme)
Após várias advertências e broncas de Miranda, Andy passa a se vestir melhor, emagrece, atende a todos os chamados da chefe sem reclamar e começa a se dedicar mais ao trabalho. Depois de entregar manuscritos não publicados de Harry Potter e as Relíquias da Morte às filhas de Miranda em tempo humanamente impossível, Andy ganha a confiança da editora e passa a transitar entre a sede da Runway e sua casa. O auge do seu posto como assistente é ir para Paris em um grande evento da empresa.
Pela semelhança entre as trajetórias das personagens, dediquei-me a analisar as partituras corporais construídas por Anne Hathaway para Andrea. Na primeira parte do filme, ela constrói uma postura relaxada e desengonçada, conferindo desleixo às suas ações. Seu andar também é atrapalhado, fazendo-a derrubar objetos em seu escritório. Faz comentários inoportunos na frente de Miranda, demonstrando claro desinteresse aos assuntos pertinentes ao seu cargo. Com o crescimento da personagem dentro da empresa, sua postura fica mais ereta, seu olhar mais confiante e, por conta dos estudos que se dispõe a fazer, suas observações são bem mais assertivas e perspicazes.
Tumblr media
Andrea Sachs versão poderosa. (Fonte: Igual à do filme)
Para o estudo de criação da personagem foi interessante observar sua trajetória. A curva do seu total fracasso como assistente para a queridinha da chefe. No caso de Inês, sua mudança não se dá pela falta de interesse que é substituída por uma extrema dedicação; ela sempre foi dedicada. O que muda na sua trajetória é que ela, em vez de ficar divagando teorias teatrais sobre grandes teatrólogos internacionais, ela olha para o grupo de mulheres e um sonoplasta com o qual passa a trabalhar, atendendo às demandas desse grupo. A Inês do primeiro movimento comenta que o argumento trabalhado “é cinematográfico” e a do quinto movimento propõe uma cena em coro, trabalhando com cadeiras no lugar de pessoas, transformando chapéus de soldados em ninhos de pássaros. Tudo que a encenação, que Madame tanto lembra que não será naturalista, pede.
Minha outra grande referência é Andrea – sim, outra Andrea – Flores, dramaturga e assistente de direção do Ovo nº 13. Era ela a atriz cotada para estrelar Inês Cecília do Nascimento mas, por estar muito ocupada com a escritura da sua tese de doutorado e com as viagens para Minas Gerais pelo DINTER – Programa de Doutorado Interinstitucional -, Wlad sentiu a necessidade de chamar outra atriz para o papel (por sorte essa atriz sou eu).
Tumblr media
Senhorita real. (Foto: Danielle Cascaes)
De Andrea eu capturo o próprio trabalho de assistente de encenação. Intervenções nas leituras, colaborações nas mudanças da dramaturgia – e registro de todas elas em seu tablet, além do envio para todas as pessoas da equipe –, instruções e indicações de intenção para as atrizes. As rubricas e as fotos que vemos na dramaturgia foram agregadas por ela durante os ensaios, para registrar no texto o que havíamos combinado no ensaio anterior. Em um dos ensaios, após perceber que estávamos lidando com as cadeiras de forma descuidada (largávamos no chão de qualquer jeito, batíamos no chão, etc.) Ela fez exercícios de aquecimento com o elenco, utilizando como objeto de apoio para que pudéssemos ter um contato mais “íntimo” com elas e tivéssemos maior cuidado.     
Sempre que ela intervinha nos ensaios, Wlad dizia “olha para a Andrea, ela é a assistente de direção que a Senhorita trabalha para ser”, então eu observava e utilizava parte das suas partituras corporais para a senhorita. Essa relação até virou piada dentro do grupo: eu sou a Senhorita virtual e Andrea é a Senhorita real e, na verdade, toda jovem participante do grupo virou Senhorita. Até Dani, a fotógrafa! Inclusive criamos uma expressão: “dar uma de Senhorita” é fazer qualquer besteira ou se atrapalhar dentro do grupo.
Tumblr media
“Senhoritas em uma escuta sensível”. (Foto: Zê Charone)
Um fato curioso é que eu e Andrea somos muito parecidas. Aliás, eu, Andrea e Inês somos, mas agora vou me ater às minhas semelhanças com a senhorita real. Duas geminianas com ascendência em câncer, tagarelas, desajeitadas (ela menos, acho que por conta da idade e do amadurecimento). Nossos uniformes são costurados com o mesmo tecido, num parecido e até o nosso lenço de cabeça é o mesmo. Foi ela quem me salvou quando eu, por conta de um descuido, esqueci de ir para a primeira apresentação pública da leitura com roupa preta e como vestíamos números iguais, ela me emprestou a própria roupa. Por conta dessa semelhança e proximidade que criamos em todo o processo, era para ela que eu corria quando estava desesperada demais com as chamadas de atenção de Wlad e ela sempre atendia com toda a paciência do mundo.
Tumblr media
Senhorita no multiverso. (Foto: Danielle Cascaes)
Eu sou muito parecida com Inês. Esse jeito meio atrapalhada, atrasada (deus sabe que eu não faço por mal), distraída e tagarela, além de inexperiente faz muito parte de mim. Mas não se enganem se acham que a Senhorita é completamente a Letícia. Não, quando Wlad Lima percebeu que eu estava deixando muito de mim nela, cortou NA HORA. Ansiosa e acelerada, minha fala é rápida demais e, quando eu falo, as palavras não são totalmente compreendidas. Esse é um problema que me acompanha desde muito cedo, tendo me atrapalhado em outros papéis (vou dedicar um capítulo inteiro sobre a evolução da minha fala e dicção, então não me aprofundarei no assunto) e o meu corpo, do cotidiano, pequeno, não era o suficiente para abarcar o corpo que esta encenação exigia.
Um retorno muito positivo que tive partiu de uma amiga em uma fila de festa no carnaval de 2019, logo após a apresentação na defesa da tese de titular livre de Wlad. Ela disse que tinha sido incrível me assistir em cena e não enxergar a Letícia, mas uma pessoa completamente diferente e que ela quase não me reconheceu enquanto via as cenas apresentadas. Apesar de saber que Inês tem partes de mim e da minha história de vida, é satisfatório perceber que o espectador não me vê em cena. É como se transformar em outra pessoa com pedaços de mim mesma.
Independente da formatividade que alcance o fazer teatral, para o ator, qualquer processo de criação é apropriação de si, pois “interpretar” não compreende “ser outro”, muito pelo contrário. Após tantos anos de estudos do trabalho atoral, sei que o ator fabula o seu trabalho não como a construção de um personagem, mas sim, com sua própria história de vida e, mais ampla e profundamente, com seus DEVIRES; (LIMA, 2018)
Sempre que esse corpo e essa fala eram percebidas nos ensaios, Wlad chamava minha atenção. Ela costumava lembrar que eu estava ao lado de Olinda e Zê Charone e que eu não estava trabalhando o suficiente, logo eu seria engolida pelas duas. Voltei a me perguntar: quem é Inês? Por que ela faz essas observações tão teóricas e com que objetivo? Como ela fala? Que entonação usa, para quem fala? Que memórias eu posso acionar em meu corpo para que o trabalho se torne verossímil? Precisei marcar treinamentos de voz e dicção com Andrea, passar mais tempo estudando a personagem e foi durante uma noite em que resolvi fumar um beck e analisar mais profundamente a personagem que várias camadas de sentido desbloquearam na minha cabeça e eu consegui colocar na cena grande parte do que a diretora sempre me pedia.
Senhorita: (Sai de perto de Leoci, e ganha a cena) Claro, claro. Mas ela no baloiço, pairando paralisada sobre a cena de retirada do marido, por um grupo tão estranho de pessoas, porque eles, com toda certeza, serão muito estranhos, não tem nada a ver com realismo. (FLORES; LIMA, 2018)
Essa fala, por exemplo, eu dividia em três partes:      
“Claro, claro” como que recebendo o retorno de uma ideia que não deu muito certo e refletindo sobre como solucionar o problema.
“Mas ela no baloiço, pairando paralisada sobre a cena de retirada do marido, por um grupo tão estranho de pessoas, porque eles, com toda certeza, serão muito estranhos” era a solução do problema que eu consegui encontrar e minha fala era como se eu estivesse tendo uma ideia quase genial.
           “Não tem nada a ver com realismo. ” Era a conclusão da ideia genial, eu dizia com a satisfação de quem tem a certeza de quem concluiu um argumento incrível.
À segunda parte, depois desse episódio, acrescentei duas camadas: na parte em que ela fala do baloiço, eu me coloco como se fosse a mulher, pairando paralisada com um olhar assombrado, acompanhando com o olhar o corpo do marido sendo retirado por pessoas estranhas. E nessa última parte, a que ela fala das pessoas estranhas, eu saio desse corpo assombrado e olho para madame, como quem conta um segredo. Isso aconteceu em várias falas no decorrer da dramaturgia enquanto eu a lia nesse dia.
0 notes