#tagalogstory

[mgakwentongbayan]

Ang Pag-ibig ni Datu Puti

Sa Noong-unang panahon, may isang mapayapang kaharian sa Pilipinas na pinamumunuan ng isang mabuting pinuno na si Datu Puti. Kilala siya sa kanyang katapatan, kahusayan sa pagpapatakbo ng kaharian, at malasakit sa kanyang mga nasasakupan. Dahil dito, kinagigiliwan at pinagmamalaki siya ng kanyang mga tao. Isang araw, habang si Datu Puti ay naglalakbay sa mga kalapit na kaharian upang palakasin…

[prikitiwsthoughts]

Kanina pagbaba ko ng MRT sobrang lakas ng ulan. Sa Centris ang baba ko—Q. Ave station. Habang naglalakad ako may nakita akong mga puno sa may gillid paakyat ng overpass. Kung minsan ka nang napadpad sa Centris alam mo yung tinutukoy ko.

Pagkakita ko sa mga puno naisip ko bigla, hindi ba sa halaman para maging maganda ang pagkakatubo nila kailangan nila ng pataba? At ang pinaka-epektibong pataba sa halaman ay organic fertilizer. Yung organic fertilizer mga waste—dumi ng hayop, mga tuyong dahon, bulok na kung anu-ano at mga pinagbalatan ng gulay at prutas. Mga basurang nabubulok.

Kaya siguro may mga nakikilala tayong mga taong tinatawag nating 'red flag'. Yung mga taong sasaktan ka, lolokohin ka, aabusuhin ka o kaya paglalaruan ka. Para tayong mga halaman, tapos sila yung mga organic fertilizer—mga nabubulok. At bilang mga halaman kahit nabubulok na sila nakikitaan pa rin natin sila ng halaga, kaya hahayaan natin silang maging parte ng buhay natin. Tapos dahil sa pananakit nila sa atin, mas natututo tayo. Mas lalo tayong nagiging malakas. Mas lalo nating minamahal yung sarili natin. Sa madaling salita, mas maganda ang magiging tubo mo bilang isang halaman.

Oo, nabubulok na sila. Pero pinaparamdam natin sa kanila na may halaga sila, nasa kanila na kung papahalagahan nila tayo o sasayangin. Hindi ka natalo, mas panalo pa nga eh di ba? Sino bang nawalan, ikaw ba?

Sobrang trapik sa Araneta at Sto. Domingo, baha kasi sa Biak na Bato. Inabot ako ng siyam-siyam sa dyip. Epekto ito ng trapik at palpitation.

[iheartceeavenue]

“Anong ginagawa mo rito?" #romancenovel #tagalogstories #writers #novel...

[morxim]

Akitin Para Ibigin

PART 1 of 4

May panginginig sa katawan ni Jezrein habang naglalakad papunta sa isang pintuan. Sa likod ng pintuan na iyon ay nandoon ang isang lalaking hinahangaan, lihim na iniibig... lalaking gusto niyang umangkin sa kanyang pagkababae.

Malibog ba talaga siyang babae dahil sa pagtatangka niyang ito? Sa sarili niyang palagay ay hindi, sapagkat ang layunin naman talaga niya ay ang mapa-ibig itong kaibigan niyang si Oliver, na noon pa ma'y gusto na talaga niyang magiging syota.

Mali bang mangarap na magiging kasintahan niya ang lalaking matagal-tagal na rin niyang minamahal ng patago?

Dinaan na niya sa mabubuting istilo ang pang-aakit kay Oliver, ngunit hindi umi-epekto ang kanyang pagiging mabait. Naisip niya na kung hindi nakukuha ang binata sa santong dasalan, ay kukuhanin niya ito sa santong akitan... santong romansahan... at santong yarian... iyon ay kung matatawag bang "kasantohan" ang mga gawaing ganoon.

Hindi niya hiniling na mangyayari ngayong hapon ang pag-angking iyon, ngunit kung mangyayari man, ay nakahanda si Jezrein. Suot ang isang sleeveless shirt at skinny jeans ay iniisip ng dalaga na sana, magagandahan ang lalaking mahal sa kanya.Kung walang mangyayaring anumang kahalayan ngayon hapon, ay ayos lang naman iyon para kay Jezrein. Basta't mapapasa-kanya lang talaga si Oliver... sa kahit anong paraang pu-puwede.

Kumatok siya, may tao kaya sa loob? Medyo may katagalan ang pagbukas ng pintuan. Halata ang pagkagulat sa mukha ni Oliver – ang lalaking nakatira dito, lalaking laman ng pantasya ni Jezrein. Wala itong suot na t-shirt, na naging dahilan upang halos tumulo ang laway ng dalaga. Kitang-kita niya ang napakagandang hugis ng upper body ni Oliver – sang katawan na hinubog ng disiplina at ehersisyo.  

Matagal nang alam ni Jezrein na ganun talaga ang binata, ngunit iba ang pakiramdam ng makita niya ito ng harapan, sa personal. Napabuntong-hininga na lang ang dalaga."Rein! B-ba't ka nandito? A-anong ba'ng atin?," mautal-utal na tanong ni Oliver."Ahm, wala, pumapasyal lang. OK lang ba? Di ba ako nakaka-istorbo?" wika naman ni Jezrein.

"Ahm, di naman, hali ka, tuloy."Pumasok naman si Jezrein. Mabilis na nagt-shirt si Oliver, parang hindi mapalagay. Naging curious si Jezrein kung bakit ganun ang ini-asta ng binata. Para itong nahihiya, dahil kaya hindi nito nagawang maglinis ng kanyang silid at mayroon pa siyang babaing bisita? Oh di kaya'y dahil... nanunood ito ng porno at nabitin sa pagsa-salsal dahil dumating siya?

Maaring maling-mali si Jezrein, pero maaari rin namang tama siya. Isa lang ang paraan para malaman niya. "Pwede bang makigamit sa laptop mo Olie? May titingnan lang sana ako..." at binuksan ni Jezrein ang ilang nakaminimize na windows, at nakita ang isang nakaminimize na video – isang sex video.  

Nahiya si Oliver, hindi ito makatingin kay Jezrein."Ahhh, hehehe. OK lang ang ganyan. Syempre, ganyan naman talaga kayong mga lalaki," nakangiting wika ng dalaga. Sinundot ni Jezrein ang tagilirin ni Oliver upang tuksuhin pa ito. Ngunit sa isip ni Jezrein ay sana'y sundutin din siya ni Oliver... gamit ang sandata sa pagitan ng mga hita nito.

"So, patuloy kaya natin tong panoorin? Sige na, para di naman ma-istorbo ang leisure time mo habang nandito ako." Iyon ang mungkahi ni Jezrein na maghatid sa kanilang dalawa ni Oliver sa langit ngayong hapong ito. Nag-alinlangan si Oliver, ngunit pumayag naman. Pinanuod na nga nila ang video.  

Malakas ang pagbuga ng hangin mula sa ceiling fan ng kuwarto, ngunit pinagpawisan pa rin ng bahagya si Jezrein. Init na init na ang katawan niya dahil sa malaswang palabas na pinapanood nilang dalawa ni Oliver. Sa dulo ng kanyang mga mata ay bahagya niyang sinulyapan ang lalaking katabi. Asiwa ito ngunit napapahimas ito at napapakapa sa naninigas nitong sandata na nasa ilalim ng maluwang na basketball shorts nito.  

"Okey ka lang ba diyan Olie?," tanong ng dalaga sa binata."Okey lang, ayos lang ako," sagot naman nito.Ngunit kasinungalingan iyon, alam ito ni Jezrein. Muli niya itong sinulyapan, isinara nito ang dating nakabukakang mga hita, napapaliyad ng konti... iniipit nito ang naghuhumindig na titi. Napangiti na lang si Jezrein.  

Patuloy sila sa panunood. Typical na romansahan at kantutan ang makikita sa screen ng laptop. Alam ni Jezrein na nakita na ni Oliver ang ang palabas na ito, malamang ilang beses na rin. Ito kaya ang dahilan kung bakit sa kanyang katawan na ito nakatitig sa halip na sa screen ng computer? Iyon nga ang nangyayari.... sa cleavage na niya nakatingin ang lalaking katabi.  

Saglit na nahiya si Oliver at tuminging muli sa screen. Napangiti si Jezrein, at kinilig ng konti. Ilang minuto pa ay parang hindi na mapakali si Oliver kung kaya't nagmungkahi na lang si Jezrein: "Ahm Oliver, if you want... magmasturbate ka na lang diyan."  

Nang matapos iyong bigkasin ni Jezrein ay nabigla siya't nagtaka sa sarili, Bakit ko ba na-suggest yun? Yaks. But what's done is done, kaya't hinayaan na lang niya't pinanindigan ang sinabi. Itinaas niya ang kanyang kilay na animo'y hinahamon pa si Oliver na magjakol na nga sa tabi niya.

"Sure ka Rein? OK lang talaga sayo?," ang medyo nahihiyang pagkumpirma ng binata.

"Yea, okey lang no. Kesa naman magtitiis ka lang diyan, mahirap yang ganyan no." Medyo may pagka-concern ang tunog ni Jezrein. Ngunit ang totoo ay- Sige na, magjakol ka na diyan, pahiya-hiya kapa, hihilain ko yang titi mo pag di na ako nakapagpigil, tsu-tsupain ko pa yan, kung gusto mo. Napangiti pang lalo si Jezrein sa likot ng kanyang pag-iisip.  

Di niya inakalang makapag-isip siya ng ganoon sa kainitan ng kanyang kamunduhan. Gusto nga talaga siguro niyang makitang binabalot ng mga daliri ni Oliver ang sarili nitong tite, at magpapataas-baba ang kamay ng binata doon. In short, kumbaga, gusto niyang makitang magpaparaos ang kaibigan sa tabi niya ngayon.  

Wala pang nakita si Jezrein na ganun sa malapit o malayo man, pero heto siya't nagnanais na may isang lalaking magsa-salsal sa sarili nitong alaga. Kung magsa-salsal man itong crush niyang si Oliver sa tabi niya ay tutulong talaga yata siya, palagay niya. Gagawin niya ang kahit na ano, basta't masiyahan lang at makaraos ang lalaking ito na matagal na niyang ginugusto.

Part 2-4: https://noypilyo.site/akitin-para-ibigin-2-4/

[yashiisthoughts]

one shot story

*Yawwwwwnnn* “Hayss, waaah grabe, inaantok pa ako.”

“Matulog ka kasi ng maaga, jhane pupuyat ka wla ka namang jowa! Haha!” pang aasar ni rean .

Ako nga pala si Princess Jhane Madrigal, 18yrs old 4th year college student. At yung nang-aasar saken ? Walang iba kung di ang nakapa mapang-asar kong bestfriend. Rean Vargas sya na ang bestfriend ko since elementary wala na atang makakapag hiwalay samin ng bff ko.

“Maaga naman akong natulog eh.. saka, anung walang jowa meron kaya! Si Dylan” sagot ko sa kanya.

“nako, eto nanaman tayo sa dylan,dylan nayan. Ni hndi mopa nga nakikita ung tao eh. Mamaya mapahamak kapa sa taong yan.”  sermon nya sakin.

Si Dylan? Nakilala ko sya noong mga panahong sobrang down ako dahil sa panloloko sakin ng ex ko. Ipinalit nya ako kay Dianne, yung sikat na Pokpok ..De joke lang .. pero totoo sikat sya sa Campus namin. Nakilala ko sya sa isang apps at oo aaminin ko sa loob ng 3 months naming pag-uusap sa phone nainlove na ako sa kanya kahit di pa kami nag kikita. Maharot x marupok ang lola mo teh. Kaya nung nanligaw sya saken ay sinagot ko agad sya. Txt at tawag lang yung communication namin. Hinanap ko rin sya sa facebook pero hndi ko sya makita.

“Hindi ah! Sure akong mabait syang tao, sabi nya. Mag kikita na daw kami” naka ngiti kong sagot.

“At pano ka nmn nakaka sigurong sya nga yun aber?” taas kilay nyan sabi sakin.

“Bumili kami online ng couple sweater,saka ginawan ko sya ng handmade srunches, hihi” sabay ngiti ko.

“luh? Korni mo teh! Haha pero bet ko yarn ah? Anu naman binigay nya sayo?” ngisi nito.

“Yung isang sweater  saka, eto” sabay pakita ng singsing na kinuwintas ko. “sabi nya gawin ko muna

daw kwintas, pag nag kita kami sya daw mismo mag-susuot sakin,” naka ngiti kong tugon.

“ay sus! Ang ngiti ng bruha oh! Ang pisngi mo mapunit, Tara na nga late na tayo!” sabay hila nya sakin.

“-sungit.. meron kaba ngayun? Hmp” bulong ko.. at pinan silatan nya ako ng mata na ikinatawa ko .

--

“OMG! Nabalitaan nyo naba ? May 5 bagong transferee sa school!”

sigaw ng isang studyante sa di kalayuan.

“Oo! Kyaaaaah! Grabe, ang grapo nila!! galing daw sila sa all boy school.”

“Ang sabi, may hinahanap daw sila, omg! baka ako na yun!” tili naman ni dianne. Ang sikat sa campus namin.

“Tingnan mo yang si Dianne, ang harot talaga, may bagong transferee lang eh. Kumakarengkeng agad. Teka sila pa ba ni Natan?” Mapanuring tanong ni rean.

Oo nga noh? Ilang araw ko naring hindi sila nakikitang magkasama.

“Baka wa-”

Mag sasalita palang ako ng lumingon yung grupo ni dianne samin. Tinaasan nya ako ng kilay at bumulong.

“FREAK”

kahit bulong lang yung alam kong yun yung sinabi nya base narin sa galaw ng bibig nya..

Sarap sungalngalin yung bibig nya.

Napayuko nalang ako.

“Wooh! Kelan kaya nanging Zoo itong Campus, ang dami kasing nag kalat na ahas eh!” sigaw ni Rean.

“WHAT DID YOU SAY!?”

Hindi na ako nakapag react ng bigla akong hinila ni rean para tumakbo. Nag tawanan kami ng makatakas kami sa grupo ni dianne. Laugh trip kami sa pamumula ng mukha nya hahha para syang kamatis.

“paunahan sa room! Haha ang ma hule man lilibre!!” sabay karipas ng takbo.. aba loko yun ah! Hndi pa nga ready tumakbo agad. Hinayaan ko nalang syang mauna sa room, ganun din naman eh ako parin mang lilibre sa kanya. Buraot tlga.

“huy nakita ko yung bagong tranferee! Sheeet! Ang gwapo!! sana maging kaklase natin!” dinig kong hiyaw ng isang studyante sa nadaanan kong room.

Hmmm.. bagong transferee.... nasa malalim akong pag iisip ng makasalubong ko si Natan, yung EX ko.

“jhane, pwede kabang maka- usap?”

“B-bakit?”

“Hndi na ako mag papaligoy. Gusto kong humungi  ng sorry sa ginawa ko. Pwede bang ibalik natin yung dati?” Seryoso nyang sambit sakin.

“Haha, nag papatawa kaba? Tingin mo Ganun lang yun? Oo mapapatawad kita, pero yung satin? Matagal nang wala”  nilagpasan ko nalang sya at nag lakad na papuntang room. Nakakailang hakbang palang ako ng bigla ulit syang mag saiita.

“Bakit? May nag papasaya naba sayo? O may naka una na sayo?” pang iinsulto neto.

Humarap ako sa kanya “ Oo may nag papasaya na sakin.  At ano namn kung may naka una na sakin? Atleas hindi sya gaya mo.”

“At pano ka naman nakaka siguro? “ ngisi nito sakin.

Natigilan ako sa sinabi nya. Pano nga ba ako nakaka siguro? Hndi ko nalang sya sinagot at tinalikuran sya .

Panu nga ba ako nakakasiguro??

_

“Good morning class. So today may bago tayong makakasama.” bungad samin ni prof. “Pasok kana.”

Busy ako sa pag kalikot ng gamit ko ng mapako yung tingin ko dun sa bagong dumating, Parang nag slow mo ang lahat. May kahabaan yung buhok nya, pero bagay sa kanya. Yung labi nya.. ewan ko pero parang ang lambot sa paningin ko. Tapos yung mga mata nya, parang may  gustong ipa hiwatig. sheeeeet nka tingin sya skin!

*dug-dug* biglang bumilis yung tibok ng puso ko.. bakit? bakit diko maalis yung mga tingin ko sa kanya?

“Hi! I'm Daniel Lance Curbano. Im looking for my princess” sabay tingin saken.

*Dug-dug* wait bakit sya naka tingin sken ? *Dug-dug**Dug-dug*

“ssuge maupo kana sa likod” sabi ng prof nmin.

*stare* *death glare* *stare* napatingin ako sa mga kaklase kong babae, lahat sila masama kung tumingin. Humarap naman si rean sakin na nasa unahan ko.

“swerte mo girl. Katabi mo yung bago, hihi”

napalingon namn ako sa katabi ko. Tumingin sakin yung Bago at ngumiti, pucha para akong matutunaw sa titignya. Nag bawi ako ako ng tingin sa kanya at yumuko nalang tae nakaka hiya

–

Lumipas yung mga araw, naging busy ang lahat sa  nalalapit ng school festival.Napatingi nako sa phone ko, ilang araw naring walang paramdam si dylan. Si Natan panay ang pangungulit na bumalik ako sa kanya. Si Dianne, ayun buntot ng buntot kay daniel parang aso. Ewan ko sila kaya ?  

“yes lunch time! Tara na jhane mawalan pa tayo ng pwesto!” sigaw ni rean.

“eto na eto na, atat na atat teh ?” tumawa lng sya, habang inaantay akong maligpit yung mga gamit ko.

*je 't aime * *DUG-DUG * napalingon ako sa katabi ko, si Daniel. Yung mga mata nya .. parang hinihigop ako. * DUG ~ DUG~ DUG* lalong bumilis yung tibok ng puso ko nung ngumiti sya sakin.

“PRINCESS JHANE MADRIGAL! Wag kana kumain tumunganga ka nalang dyan!” sigaw ni rean sa may pintuan. Binawi ko agad yung tingin ko sa katabi ko at nag madaling lumabas kasama si rean.

–

Natapos ang buong araw sa school na nakaka-ilang. Panu ba naman si Daniel, naka titig sakin hanggang uwian. Hndi ako maka pag concentrate sa kanya!

“Jhane! Mauuna nako ha? May practice pa kasi kami sa cheering eh, alam mona bukas na yung festival. Ingat ka pag uwi ha? *Sabay halik nito sa pisngi ko* byebye” paalam sakin ni rean.

Nag lalakad nako pa labas ng campus nag mag ring yung phone ko. Si DYLAN! Nag madali agad akong sagutin yung tawag nya.

“Princess”

biglang bumilis yung tibok ng puso ko.

“Prince! Bat ngayun ka lang? Ilang araw kang di nag paramdam ah.” malungkot kong tugon sa kanya.

“Pasensya na Princess, Busy lang tlga ako nitong nakaraan.” hinging paumanhin nya.

“Ganun ba..?” bulong ko.

“Sorry Princess, wag ka mag alala bukas may supresa ako sayo. Sige pincess mauna na nako ahh.

'Je 't aime'” -End call

natulala ako sa huling sinabi nya hndi ko alam kung anung irere-act ko, yung puso ko ang bilis ng tibok.

Hindi kaya.... hindi imposible..

--

Araw ng School Festival, alas singko na ng hapon, mag-isa akong nag iikot sa campus, tapos na yung shift ko bilang isang maid sa coffee shop namin sa room. Si rean ayun kamasa yung jowa nya.Si Dylan kanina kopa inaantay kong tumawag.Suot kopa naman yung binili naming couple sweater. Ang daming tao nag tatakbuhan, isa-isa nang nagpupunta yung mga istudyante sa field, mag start na ata yung concert.  

“Hayss.. Makauwi na nga lang” bagsak ang balikat akong nag lakad palabas ng campus ng biglang may lumapit sakin.

“Ate pinabibigay po” sabay abot ng tatlong pulang rosas na ,ay maliit na note. Tatanungin ko pa sana kaso bigla na syang umalis. Tinitigan ko yung pulang rosas. Isang tao lang ang nakaka-alam ng paborito kong bulaklak. Si Dylan...binasa ko yung naka sulat sa maliit na papel. “je 't aime mon princess” *DUG * *DUG *

Hindi kaya.......

Nasa malalim akong pag iisip ng maramdaman kong may naka tingin sakin, napalingon ako sa may rooftop. Si Daniel.. naka tingin sya skin, Bigla syang nagangat ng kamay at itinali yung kalahati ng buhok nya saka ngumiti sakin. Nanlaki yung mga mata ko. Tumakbo ako papasok ng building at tinahak ang rooftop.

Binuksan ko ng malakas yung pinto, wala sya. Nagulat ako ng may biglang humablot ng kwintas ko. Pag lingon ko sa tabi ko, si Daniel. Naka side view sya sakin habang naka tingin sa kwintas. Napa tingin ako sa buhok nya, sobrang bilis ng tibok ng puso ko. Yung handmade scrunches

“Dylan..” sambit ko sa mahinang boses, naiiyak nako. “Kamusta my princess.. masaya akong makita ka ng personal.” saka sya lumuhod at kinuha yung kamay ko. Hinalikan nya muna ito saka nya isinuot ung singsing sa daliri ko..  di nako makapag pigil niyakap ko sya at siniil ng halik. “hnding hndi kita iiwan aking prinsesa... lagi na akong naririto sa tabi mo.” sabay halik nya sakin noo..

“je t' amaie mon princess.” sabay halik nito sa aking noo.

“je t' amie mon prince”

--END--

[unknownmd]

Day 5

It’s been 5 days. Day 5 since nakita ko nalang all of a sudden na may pinost siya sa story niya na may girlfriend na siya. Siguro 2 months na rin nung di kami nag uusap, tapos last time I checked, may iba na siya. Sino ba naman ako para mag reklamo, ex lang ako.   Idk what to do, my heart, my chest hurts so bad. Totoo pala na people really do fell out of love. At kung mangyari yun, wala na. Wala ka na magagawa. I’ve been with this guy for almost 4 years. 4 years wasn’t easy for me. Sobrang dami ko pinagdaanan sakanya. Verbal abuse, emotional abuse and I know di  na healthy para sakin. Alam ko dapat dati ko pa siya iniwan. Alam ko ang tanga ko na kasi mahal ko parin. Cut the story short. We broke up. Ako nakipag break. Gusto ko lang sana ng pahinga. Gusto ko lang sana na marealize niya na kawawa na ako. He said he love me.. Idk pero after nun, 2 months palang. May iba na siya.  Ang sakit lang.

Hindi mo naman pwedeng ipilit yung sarili mo sa taong ayaw na sayo. Di ko alam pero di ako maka function ng mabuti.  Ako naman nakipag break diba? Bakit ako yung nasasaktan.  Nasasaktan ako sa thought na, minahal niya ba talaga ako? Bakit ang dali sakanya. Bakit ako yung nag dudusa na parang mababaliw ako kakaisip na meron na nagpapasaya sakanya. Was it my fault? Kapalitpalit ba talaga ako? Nakakaumay ba ugali ko? All i did was love him..

Ang sakit di ko ma expain nararamdaman ko. Everyday was like “Tangina eto nanaman iiyak nanaman ako, naaalala ko nanaman na may iba na siya.” People would say na wag mo na isipin, move on ka na. As much as possible gustong gusto ko na. Ayaw ko na maisip siya at yung bago niya. Ayaw ko na na magigising in the morning para lang umiyak. Kulang ako sa tulog, kulang ako sa lahat. Evryday was like parang may bato na naka dagan sa dibdib ko. Sobrang down ko na parang gusto ko nalang umiyak magdamag. Idk pero sumasakit lalo puso ko pag naiisip ko na, samantalang siya masaya. Masaya sa bago niya. 

Gusto ko na makalimot. Ang sakit na. Di ako maka function.

[cloudymichiqoh]

Si Samantha Cortez ay isang professional Engineer. She will use her beauty para makuha ang isang bilyonaryong lalaki na si Brian Lopez. Magtatagumpay kaya siya na makuha ang lalaking inaasam niya? Lalaking gagamitin niya upang maiganti ang pagkamatay ng kanyang ama.

Brian Lopez ay isang bilyonaryo at taga-pagmana ng isang construction firm na kilala sa buong Pilipinas, maging sa ibang bansa. Kakagat kaya siya sa plinaplano ni Samantha Cortez?

Subaybayan natin ang kwento ni Brian Lopez at Samantha Cortez.

[shewhocriedpoems]

Some people aren't looking for love. Instead, love is the one who’s looking for them. 

https://www.wattpad.com/story/239441075-if-the-waves-follow-the-moon

[heyitsanuhyees-blog]

SoOOoo I just uploaded Chapter One! Here’s a sneak peek of what’s inside and I do hope you have the time to read it. 

Xx - Anais

[mgakwentongbayan]

Ang Alamat ng Lanao del Sur

Noong unang panahon, may isang magandang lugar sa Pilipinas na tinatawag na Lanao del Sur. Ang lugar na ito ay kilala sa kanyang kagandahan, malalim na lawa, at mga burol na nakapaligid sa paligid. Sa kabila ng kanyang yaman, isa itong lugar na sakop ng misteryo at mga alamat. Ang pinakakilalang alamat ng Lanao del Sur ay ang kuwento ni Bantugan. Si Bantugan ay isang matapang na mandirigmang…

[raenaalmeda]

Author: raenaalmeda

Title: The Hot CEO was a Mafia Boss

Genre: Romance and Action

Link: https://www.wattpad.com/story/234055452...

Status: 

•Book 1 - Finished ~ 46 Chapters

•Book 2 - On-going ~ 1 Chapter

Blurb: He's George Leonardo Vasquez, the coldest God of all Mafia Bosses that has an alluring body. But his heart became a slave to search for the woman he had known when he was a child. He has been separated from her for a long time, so even though he already became a young man, he was still looking for her even though it is impossible for them to meet again.Trinityellian Gomez a girl from the province of Pangasinan who wanted to work in Manila. She knew deep in her heart that not only work that she came for, she wanted to go there to find a special person.As time goes by, Tyellian started to fall for this Mafia Boss for it's hidden kindness inside him. Will she risk falling in love with this man after she finds out he's a Mafia Boss?As the so called "Tadhana" played. Someone needs to sacrifice for the safety of the person he loves.Will fate once again let their path crossed? Or fate will let their lives better off together?

[yashiisthoughts]

on going story

“I’m an angel with a shotgun,

fighting till the wars won

I don't care if heaven won't take me back.

I'll throw away my faith babe just to keep you safe,

don't you know you'll every thing I have...

and I, wanna live not just survive tonight”

“hmmmm..” inaantok akong inabot yung maingay kong cellphone at pinatay ang alarm. Gumulong ako at nag sumiksik sa unan ko.

“Hoy Keena! Bangon na!”

“Ay Kabayo!”  aray ko! Tae ang aga aga eh.. ang sakit ng pwet ko ..

“Naku ka talagang bata ka, pa alarm alarm kapang nalalaman. Ayaw naman bumangon! Tayu na at maba ma late ka sa first day of school mo.

Pupungas pungas akong tumayo. Hmmm first day of school?? firts day of school.............

first day of school.... teka..

kinuha ko yugn phone ko at tiningnan yung oras..

“sheeeeeeeeeeeet!! late nako!!!”

napakaripas ako ng takbo papuntang banyo.grabe sorbrang excited ko kagabi anung oras na akong naka tulog. Hi Im Keena Violet Montecarlo, 20yrs old not your typical ordinary girl, alam mo kung bakit? Kasi magulo yung Buhay ko. As in. imagine.. Yung biological Father ko inanakan lang yung nanay ko. Then guess what happen? Pinag palit kami dun sa pera at mana nya. Hndi ko nga alam bakit bitbit ko darin yung apelyido nya? I have 2 step siblings, bali anak sila ni mama sa pangalawa nyang asawa. Wala naman akong problema sa mga kabatid ko , tanggap ko sila yung problema ko lang naman ay yung tatay kong wala nang ginawa kundi mag inom.

“Hoy mag madali kana dyan,”

“Eto na! Nang mamadali na nanginginig pa!”

After ko mag bihis at mag ayos patakbo akong dumaan sa lamesa, naabutan ko pang nag aalmusal yung dalawa kong kapatid at himalang makita ang tatay kong kape ang inaalmusal kesa alak. Kumuha nalang ako ng tinapay at nag tatakbo palabas ng bahay.

“Bye Ma! Alis nako !”

Hindi ko na inantay yung pag bubunganga nya dahil sa hindi ko pag kain ng almusal. Haha si mama talaga.. walking distance lang naman yung shool namin pero grabe. Lakad takbo yung ginagawa ko tae. Patawid na sana ako nang biglang …...

“ahhhhhhhhhhhhh!”  napayu ko ako habang tinatakpan yung mukha ko.

Buhay pa ba ako bess? Nakiramdam muna ako sa paligid ko. Nagmulat ako ng mata at pag lingon ko. Pucha muntik ko na maka lips to lips yung kotse.

“Wtf!? Are you out of your mind!? Kung gusto mo mamatay! Wag kang mangdamay! ”

Aba't loko to ah.. sya pa galit, eh ako yung muntik nyang masagasaan!? Tumayo ako at hinarap yung may ari ng kotse.

“So? Ako mag aadjust? Ikaw na nga yung muntik maka-sagasa!? Like hello!? Kita mo naman nasa pedestrial lane ako .. ang laki laki rin ng sign ng slow down. Sampal ko kaya sayo para mabasa mo!?”

Nang gigigil kong tiningnan yung lalaki, gulat yung itsura nyang mukhang nagulat at tinititigan ako. Infairness ah... ang fafa.... char.

“Excuse me? May dumi ba sa mukha ko??”

“ha?    ah.. w-wala! Cge na umalis kana! At baka tuluyan kitang sagasaan dyan!”

Sinipa ko muna yung unahan ng sasakyan nya at saka kumaripas ng takbo.. Argh!? Napaka antipatiko!

…

Sa loob ng kotse..

“ she look so familiar. ang cute nya … yung uniform nya, sa Southwells University yun ah.. pero bat ngayun ko lang sya nakita ?”

[wheneunoiawrites-blog]

STORY TITLE: Grace

I'M NOT A PROFESSIONAL WRITER. I just love to write for JESUS. I'm sorry for all the wrong grammars and misspellings. This is a work of fiction. Names, characters, businesses, places, events and incidents are either the products of the author's imagination or used in a fictitious manner. Any resemblance to actual persons, living or dead, or actual events is purely coincidental.

---------------------------------

PART ONE OF THREE

NOTE: Some sentences that are in italics are flashbacks. Please don't get confused. Happy reading! 

RUAH

"Wala akong anak na malandi! Lumayas ka dito!"

I cried so hard na parang ngayon na lamang ako iiyak. Isa-isa kong pinulot ang mga damit na hinagis ni Papa sa aking harapan. Mas lalo akong naiyak dahil sa patuloy niyang pang-iinsulto sa akin.

"Pinag-aral kita, binihisan! Saan ba 'ko nagkulang, Ruah?!" nasasaktang sigaw niya. Napatayo ako at hinawakan si Papa sa kamay at lumuhod.

"I..I'm sorry, Pa! I...I will leave, just please go back to your room at magpahinga ka po." umiiyak kong sabi. Masakit iwan si Papa. Palagay ko, hindi ko kakayanin pero alam kong dapat akong magpakatatag.

Nalaman kong buntis ako.

I failed him. For seventeen years of my existence, ngayon lang. Ngayon ko lang siya na-disappoint ng ganito. Wala akong utang na loob. Naging mabuti sila sa akin.

I was adopted. Malaki ang utang na loob ko sa kanila ni Mama Remy. But, Mama died because of cancer when I was thirteen. Si Papa naman ay may history ng heart attack and I don't want him to suffer more. Na pati siya ay mawala sa akin.

Tama ng ako na lang ang masaktan ng sobra-sobra kasi sobra ko silang mahal. Si Papa.

"I don't need your worry! Huwag ka ng magpapakita! Kahit kailan!" sigaw ni Papa ng buong puso bago ipinasara ang gate kina Manang Fely.

I breathe heavily. I breathe with all my heart.

"Pa, I promise, babalikan po kita." sabi ko at tumayo ng marahan. Sa huling pagkakataon ay pinagmasdan ko ang bahay na kinalakihan ko. Ang mga masasayang ala-ala. Ngumiti ako kahit patuloy sa pagpatak ang mga luha ko.

"Hindi ako susuko." sabi ko bago tumalikod.

SEVEN YEARS LATER...

"Thank you po, Pastora." ngumiti ako ng malapad kay Pastora bago ibinalik sa kanya ang kanyang libro na ipinahiram sa akin. Ngumiti siya bago ibinalik sa kanyang drawer ang libro.

"Siguro po, mahal na mahal ng asawa po ninyo ang trabaho niya noon." sabi ko kay Pastora. Nasa kanyang opisina kami dito sa church. It's a Tuesday afternoon. Ibinalik ko sa kanya ang libro ng kanyang asawa. Namatay na ito ten years ago dahil sa pagkaguho ng building na project niya sa Manila. He's a civil engineer. Ngumiti si Pastora Rosy bago sumagot sa akin.

"Sobra. Dumating sa punto na pinagselosan ko ang trabaho niya noon." hagikgik niya. Ngumisi ako. "Pasyal ka ulit sa bahay sa susunod. I can lend you more books about Civil Engineering. Mataas ang bookshelf ng asawa ko sa dami." Tumango ako ng sunud-sunod dahil sa narinig.

I'm a graduate of Civil Engineering and I am preparing for my board exams this coming May. Everyone in the church are very supportive that's why malakas ang loob ko. Ipapasa ko ito. At pagkatapos ay babalikan ko si Papa. It's been seven years nung nakausap ko siya. From Pampanga ay bumiyahe ako papuntang Manila. To start a new life. At sa church na ito, sila na tumulong sa akin. Habang nasa second year college ako noon, may nag-invite sa akin sa Campus Ministry. Doon, nilabas ko lahat ng hinanakit ko. Sama ng loob ko. There, I accepted Jesus as my personal Lord and Savior. Hindi na ako natakot pa para sa araw ng bukas. Kasi kasama ko Siya. At alam ko, magiging okay din ang lahat.

Pero...

Medyo mahirap pa para sa akin na ipagtapat kina Pastora ang iilang mga nangyari sa akin sa mga nakalipas na taon. Hindi ko pa rin kaya. Pero, I believe na in God's perfect timing, may mapagsasabihan din ako. Minsan, I doubt my love for Jesus kasi bakit hindi ko pa rin makuhang magtiwala? Bakit hindi ko pa rin maipagtapat ang totoong sitwasyon ko?

Masayang nagku-kuwento sa akin si Pastora sa buhay-dalaga niya ng biglang may marahang kumatok sa pinto. Pareho kaming napatingin sa pintuan. Marahang nagbukas ang pinto at pumasok si Kael na may dalang mga nakarolyong plates.

"Kael!" maligayang salubong ni Pastora sa panganay na anak. Ngumisi lamang si Kael sa ina. Tumayo ako sa kinauupuan at tinulungan siyang ilapag ang iilang gamit na kanyang dala.

"Hi, Ruah." bati niya at nakipag-apir sa akin. Ngumisi ako at tumango matapos makipag-apir.

"Ma." tawag niya sa ina bago halikan ito sa noo. Napangiti ako. He's always a good son to his mother. Aside from being a civil engineer ay siya din ang Youth leader sa church. Napatingin ako sa mga nakarolyong mga plates. Hindi ko maiwasang humanga. Napansin yata ni Kael ang pagkamangha ko kaya lumapit siya sa mga plates at inilatag ang mga iyon sa drawing table niya na nasa opisina ni Pastora. Gumagawa kasi siya ng mga plates niya dito minsan.

"Kailan ang start ng construction?" tanong ko na mangha pa rin habang nakatingin sa perspective ng bagong building ng church na itatayo. Ang ganda!

"Next week." sagot naman niya habang inilalatag ang floor plan doon sa tabi malapit sa table ni Pastora.

"Tumawag si Minelle kanina, Kael. Hindi ka niya mapupuntahan ngayon, may tinatapos daw siya sa office niya. Tumatawag daw siya sa'yo kanina pero hindi ka sumasagot." balita ni Pastora na ngayon ay kinakalikot ang kanyang cellphone. Mabilis namang kinuha ni Kael ang kanyang cellphone sa bag na dala at seryosong kumunot ang noo pagkatapos makita siguro ang iilang missed calls ng kanyang Architect sa project na ito. Arch. Minelle is one of our youths sa church. She's a nice friend to me also.

"Tatawagan ko lang saglit po, Ma. Hindi ko napansin na naka-silent ang phone ko." paalam niya sa amin bago siya lumabas ng office. Bumalik ang atensyon ko sa perspective na nakalatag. Halos kumislap ang mga mata ko sa ganda ng bagong itatayong church. Napakaganda ng bawat detalye. I admire Minelle for this, really. Pero, halos yakapin ko ang katabing structural plan. Ang galing! Napakadetalyado! Napatingin ako sa ibaba ng plate.

Engr. Mikael Sartiga - sabi ng nakalagay.

Balang araw, magkakaroon din ako ng initials na ito. Hindi ba, Lord? Napangiti ako.

"Anong sabi anak?" tanong ni Pastora pagkapasok ulit ni Kael.

"Nagsorry lang po ako Ma. Susubukan niya daw dumaan dito mamaya. Busy daw po, e." sabi niya sa ina bago lumapit ulit sa mga plates.

"Kumusta ang review?" tanong ni Kael sa akin ng makalapit. Mula sa mga plates ay nakangiti pa rin akong tumingin sa kanya. Nakatingin siya sa akin.

"Maaga kaming nadismissed today, that's why I'm here." sabi ko at muling tumingin sa mga plates. Humalakhak siya ng mahina dahilan para mapatingin akong muli sa kanya.

"Why?" natatawa ko na ring tanong. Tumingin ako kay Pastora ng humagikgik ito mula sa kanyang upuan. Namula yata ang mga pisngi ko. Masyado yata akong halata na excited ng pumasa at maging isang ganap na Civil Engineer.

"I'm excited for you, Ruah." nangingiting sabi ni Kael. Ngumiti ako ng malapad at ibinalik ang mga mata sa mga plates.

Maraming professionals sa church and hindi ako maiwasang maexcite na balang araw ay magiging isa ako sa kanila. Don't get me wrong. I'm not about the title. I am about the capability and improvement. Alam kong kapag pumasa na ako, mas makakapagexplore ako sa field na pinili ko. And ang mas nakapagpainspire pa sa akin lalo is lahat sila--ang mga CPAs (Certified Public Accountants) namin ay voluntarily nilang hawak ang finance ng church. Ang mga LPTs (Licensed Professional Teachers) namin at mga PhDs (Doctor of Philosophy) ay maliban sa kanilang trabaho ay voluntarily nilang hawak ang Children Ministry namin and ang kanilang mga events like Daily Bible Vacation School every summer and gumagawa ng mga lesson plans. Ang aming mga Doctors and Nurses ay sa mga Medical Mission ng church sa iba't ibang lugar na sinasamahan namin ng Evangelism. We need to proclaim Jesus. This world needs Jesus kaya masipag ang bawat isa at nagtu-tulung-tulong. And ang mga Civil Engineers, Architects and also the Mechanical, Electronics, and Electrical Engineers namin ay voluntary ding tumulong para sa pagpapatayo ng bagong church building. And let us not forget the business owners ng church. Todo suporta sila sa mga gagastusin ng bagong building.

At madami pa. God is blessing them so much that's why they decided to bless every people around them. We are so blessed to bless.

Simula noong umalis ako sa amin ay nagtrabaho ako habang nag-aaral. Mabait ang boss namin dahil maluwag siya sa oras ko. Very supportive din siya. Para na siyang ina sa akin.

Two days before the exam ay sama-sama kami sa church for fellowship and prayer para sa aming mga magt-take ng board exams. Tatlo kaming magt-take this May. Ang daming pagkain na dinala ng iba. Pre-celebration daw! Nagtatawanan ang lahat habang naka-form kami ng malaking circle sa gitnan ng church. Youth na lamang ang natira dahil medyo late na din.

"Madadagdagan na naman ang mga professionals ng church!" maligayang balita ni Gavin, isang Mechanical Engineer. Pumalakpak naman kami. Yes. We are declaring it na! We have victory through Jesus!

"At madadagdagan na naman ang magsesettle down." panunukso ni Minelle, ang Architect na kasama ni Kael sa bagong building ng church. Humagikgik ang ibang youth kaya napaiwas ako ng tingin at napahigpit ang aking hawak sa tasa na nasa kamay ko.

"Ano, Kael?" baling ni Minelle kay Kael. Ngumisi lamang si Kael bago tumingin sa akin. Napainom ako sa kape na hawak ko. Halos masamid naman ako ng magtilian ang mga babaeng youth na kasama namin.

"Silent, children." pagbibiro ni Kael dahilan para humalakhak sila. Kinagat ko ang ibabang labi ko dahil mabilis na naman ang tibok ng puso ko. Hindi ko inaasahan na bubuksan nila ulit ang topic about sa amin ni Kael.

"Look, guys. Why don't we just close in prayer na? It's getting late. Huwag natin hayaan mapuyat ang mga magbo-board." sabi ni Kael pero dahilan lang iyon para magtilian silang muli!

"Ayaw mo lang mapuyat si Ruah! Dinamay mo pa kami, kuya!" pang-aasar ni Claire na kasabay kong magt-take ng board. Napayuko na lang ako sa hiya. Kinalabit naman ako ni Minelle kaya napatingin ako sa kanya. Ngumiti siya sa akin.

"You will make it." nakangiting sabi niya kaya marahan akong ngumiti.

"In Jesus' name." sabi ko.

Flashback...

"Ang lakas ng loob mo, ano? Kung sino pa ang mga ampon, sila pa malalakas ang loob!" sigaw sa akin Madeline. I thought they like me, I thought tanggap nila 'ko pero...

"Ano bang ginawa ko sa inyo?" naiiyak kong tanong habang hila-hila nila ako at hindi ko alam kung saan nila ako dadalhin. Inaya nila ako kanina paglabas ng school kahit gabi na. Inabot kami ng gabi dahil tinatapos namin ang research namin. We're graduating ng Senior High School.

Frats. Hindi ko alam na kasali sila sa isa sa mga frats ng school namin. I always wanted to feel that I am belong. Hindi nagkulang ang pagmamahal ng magulang ko sa akin. Mahal na mahal nila ako. Pero, hindi ko maiwasan na maghanap ng kaibigan paglabas ko ng bahay. Noong una ay pinakisamahan nila ako. Pero, simula noong magexcel ako sa school, sa section namin ay naramdaman ko na ang galit nila.

Ganun ba talaga? Kung kailan ka nagsisikap ng wala namang inaapakang ibang tao ay mas dapat kang maghirap? They started bullying me at mas lumala nung malaman nilang ampon ako. Every day of my life was hell.

"Sa palagay mo bagay kayo ni Vince? Gusto mong ipamukha pa sa'yo, e!" nanggigigil na sabi ni Madeline. Tumawa lang ang dalawang kasama niya. Kaming dalawa ni Madeline ang nasa likod at sa harap ang dalawa. Nagd-drive ang isa.

"Madeline, I told him na hindi ko siya gusto! I don't want to be in a relationship dahil mas priority ko ang pag-aaral ko!" naiiyak na sabi ko. Tumawa siya pero there's no humor in it.

"Huwag ka ngang pa-santa!" sabi niya.

"Saan ba natin iiwan 'yan?" tanong ni Kristie, ang nagmamaneho ng sasakyan!

Kinabahan ako ng sobra-sobra.

Pawis na pawis akong napabangon mula sa pagkakauob ko sa itaas ng mesa. Nakatulog ako sa pagrereview. Mabilis ang aking paghinga habang nakatingin ako sa aking maliit na orasan sa table ko. It's 2:18am in the morning. Nakuyom ko ang aking kamay dahil sa sakit na naalala ko.

Tears in my eyes didn't stop falling. Tumingala ako at tumawag sa Kanya na alam kong nakikinig at never akong iniwan.

"Are you ready for tomorrow?" tanong sa akin ni Kael. The night before my exam, he called. Nasa veranda ako, nagpapahangin habang nagbabasa. Napatingin ako sa ibaba at kita ko ang kabusyhan ng mga sasakyan aa ibaba.

"Of course! More than ready." sabi ko dahilan para matawa siya. Ngumisi ako. "Nasaan ka?" tanong ko. Nakakarinig ako ng mga kaluskos ng ballpen sa kabilang linya.

"Sa office pa ni Mama, dito sa church. Tinatapos ko ang ibang detalye ng plano." sabi niya. Napatango ako kahit di naman niya nakikita. "Ganun ba..." sabi ko at napapikit ng medyo lumakas ang hangin.

"Ruah..." tawag niya.

"Hmm?" sagot ko.

"I'm still waiting." sabi niya na nakapagpatigil sa akin.

TO BE CONTINUED...

[strawbrielle]

Something Series #2: Something Between Us (SBU)

"Ibalik mo ang first kiss ko!"

Unexpected things happen when you least expect it. When that jerk came into my life, everything was completely ruined. I swear to the heavens that I hate him to the moon and back!

Nang malaman ko na isa akong Monceda, I really thought it was a blessing... but I was wrong. Kung ano pa yung bagay na hindi ko hinihingi, iyon pa yung ipinagkait nila sa akin. And that is the freedom to choose who I want to love.

My name is Callie Myles "Camylle" Monceda, and I am engaged with the childish playboy, Justin Salvernon. The boy who stole my first kiss at ang pinaka inaayawan kong tao sa buong universe!

You may read it here: https://www.wattpad.com/story/93762121-something-between-us

[I take no credit of the illustration used for the cover. All credits belongs to the artist.]

[agnostiskia]

[prikitiwsthoughts]

Si Pitsel at si Baso

May isang baso at pitsel. Yung baso sunod nang sunod sa pitsel, sabi ng pitsel sa baso 'ano ba bakit ka ba sunod nang sunond sa akin?' Sumagot yung baso, 'gusto kasi kita.' Nagtaka yung pitsel, 'bakit mo ko gusto?' Di naman sumagot yung baso, ngumiti lang. Sunod pa rin nang sunod yung baso sa pitsel. Hindi tinitigilan ng baso ang pitsel, kada nadidikit yung baso sa pitsel bubuhusan nya ng tubig yung baso. Paunti-unti, kontrolado pero nalalagyan ng laman yung baso. Hanggang nasanay yung pitsel na laging nasa tabi niya yung baso, di naman pala masama kung lagi niyang kasama yung baso. Masarap rin pala sa pakiramdam na may nakakasama ka. Naisip ng pitsel para di na umalis sa tabi niya yung baso lagi niyang lalagyan ng tubig, paunti-unti at kontrolado para kahit papaano may matira pa sa kanya. Hanggang sa dumating yung mga pagkakataong nag-aaway na sila baso at pitsel, sa takot ng pitsel na iwan sya ng baso binibigyan nya na lang ng tubig. Minsan napapasobra ng bigay si pitsel di niya namamalayan malaking bahagi na nya ang nauubos, samantalang yung baso naman konti na lang eh punong-puno na. Hanggang isang araw napansin ni pitsel na parang nawawalan na sya ng laman. Sabi ng pitsel sa baso, 'baka pwede naman akong makahingi ng kaunting tubig, mawawalan na kasi ako ng laman. Baka kasi pag naubos ako mawalan na ko ng silbi, lalong lalo na sa'yo.' Sumagot yung baso, 'binigay bigay mo sa akin tapos babawiin mo? Ano ka ba?' Nagulat yung pitsel sa sinabi ng baso, kaya sabi ng pitsel 'di ko naman binabawi sa'yo humihingi lang ako ng bagay na binigay ko sa'yo, di ba tayo pwedeng mag give and take? Di ba ganoon yun? Baka pwede mo lang akong bigyan ng tubig, o baka may pwede ka pang ialok? Juice? Softdrinks? Alak? Kape?' Di makapaniwala ang baso sa sagot ng pitsel, 'wow?! Gusto mo pa juice eh tubig nga lang binigay mo sa akin, softdrinks pa ha?! Alak?! Wow?! Kape matutunaw ka sa kape.' Kalmado lang yung pitsel, 'may malamig namang kape. Di mo ba ako bibigyan? Ang damot mo na bakit ka ganyan? Dati sunod ka nang sunod sa akin ngayon parang iritang-irita ka na na parang di mo ko kilala. Gusto mo lang ba ako noon dahil meron ako na wala ka, tapos ngayong nakuha mo na, ayaw mo na sa akin?' Di naka-sagot yung baso sa galit kaya umalis na lang siya. Nalungkot ang pitsel sa nangyari, tinatanong tuloy nya sa sarili nya kung tama ba yung ginawa niya. Tama naman pero bakit masakit sa pakiramdam nya? Dahil sa sakit naiyak yung pitsel, kaya naubos na rin yung natitira nyang laman. Hanggang sa wala ng natira sa pitsel. Ngayon para kay pitsel ay parang wala na syang silbi. Tila parang ayaw na rin nyang magkaroon ng laman kasi baka mamaya ubusin lang siya tapos iwanan lang rin.