#sztuka pisana

[rozpuszczalna]

"Wielki wszechświat, wielki krach

Wielkie niebo, wielki strach

Pustka planet, wielki ból

Tak samotny jestem tu"

- T.Love

[poranek-lewiatana]

Zostawiasz w moim secu ślady po swoich butach Zapadasz się niczym w śniegu A później przechodzisz jeszcze raz  Tworzysz szlaki w których się gubię Po których nie potrafię cię odnaleźć  Prowadzące donikąd  

Otaczasz mnie ciepłymi słowami Które po dłuższym czasie nie mają większego znaczenia Otulasz moją duszę kłamstwami Wykorzystujesz moją naiwność Niewinnie łamiąc moje serwce w pół

Odchodzisz pozostawiając żal i chłód  Moje ciało zarza i nikt inny nie jest w stanie przywrócić mu normalnej temperatury Powoli zamieniam się w lodową rzeźbę Niezdolna do uczuć  Wystarczy twój jeden ruch a przestanę istnieć Tylko jeden oddech bym się roztopiła

[aleksytymik]

Byłaś wampirem, który zabrał mi szczęście. Wbiłaś swe kły, prosto mi w serce. Wyssałaś nadzieję, radość i miłość. Dziś moja osoba to puste naczynie. Nie mam nadziei, radości, miłości. Nawet mój uśmiech, to nie oznaka szczerości. Bo byłaś wampirem, co zabrał uczucia. Wyssałaś, odleciałaś. Zostawiłaś tu trupa.

Aleksytymik “Wampir”

[g0ld-influence]

numer 1

obudziłam się dziś walcząc z chęcią odwrócenia się i zobaczenia

 Ciebie za swoimi plecami

nie czuję już ciepła twojego ciała

nie czuję twojego oddechu na ramieniu 

nie czuję miękkości twoich warg na swojej szyi

kiedyś moje poranki wyglądały inaczej

katenomore

[dzeikobb]

15.12.2017

Napisy i rysunki, które tworzyłem na zaparowanej, skroplonej od zewnątrz szybie samochodu jadąc przez ciemność przepływającą ciemnozłotymi latarniami, w noce mojego dzieciństwa, wieczny pasażer na tylnym siedzeniu, wiecznie zawożony, niesiony z prądem rodzicielskich przedsięwzięć; sztuka efemeryczna, palcem po szybie pisana, która znikała za każdym łagodnym chuchnięciem i która teraz może zaistnieć jedynie w mojej pamięci.

Moje naiwne, dziecięce wyobrażenia na temat rozwoju, postępu, przyszłości, wywoływane widokiem galerii handlowych w Kielcach, rozświetlonych kolorowo, gdy pędziliśmy lśniącym citroenem wracając w nocy z jesiennej wyprawy do Częstochowy, lub gdy wjeżdżaliśmy wieloma ciągami stromych ruchomych schodów w jasnej, sterylnej galerii Lublin Plaza, w trakcie zakupów okołoświątecznych.

Myśli na temat kultur narodowych wywołane po obejrzeniu (w kawałkach, z wielokrotnie powtarzanym zakończeniem) filmu Pixara “Coco”. Jak wyglądałyby polskie zaświaty, skoro tak wyglądają meksykańskie? U nas byłoby pewnie smutno, szaro i nudno, prawdziwie grobowo. Nikt by się do siebie nie odzywał, wszyscy obrażeni na wieki wieków amen. Cyniczni, nadęci, agresywnie głupi. Jaki za życia byłeś, taki i będziesz po śmierci. Czy byłoby kiedykolwiek możliwe zrealizowanie disneyowskiej, pixarowskiej bajki w polskich realiach i kulturze? Można by próbować z romantyzmem, słowiańszczyzną, świtezianką, diabłami, tajemnicą borów i zniewolonym narodem żyjącym bez szkiełka i oka, ale czy dałoby się umieścić tam powstania, nacjonalizm, Rosję, ułanów, Sybir i zesłańców? Niby nie takie rzeczy, no ale jednak. Poza tym jak bezpiecznie pominąć milczeniem zbyt trudne, niebajkowe tematy XX w, od II RP po koniec socjalizmu, to się nie nadaje dla dzieci, nie ma w tym magii i zabawy, smutną prawdą jest jednakże to, że tylko z tych okresów świat może kojarzyć cokolwiek o Polsce. Sytuacja jest beznadziejna, poza tym rynek zbyt mały w porównaniu z Meksykiem czy Chinami. Dlatego dostaniemy live-action Mulan, a nie Balladynę. Dochodzi jeszcze kwestia tego, że świat uważa Polskę za coś jeszcze mniejszego i mniej znaczącego niż być może jest. Istniejemy, ale nie w zbiorowej wyobraźni zglobalizowanego świata. Poza tym kultura zbyt hermetyczna, być może, ale to jeszcze nie tak ważne, gorzej że kultura tak smutna, tak poważna, tak męczeńska i nieprzyjemna i ogólnie depresja. Już Rumunii udało się coś zrobić z tego sensownego, mają Drakulę i mroczne prawosławne klasztory, udało im się przynajmniej jako scenografii gotyckich horrorów. A Polska? Zbyt bliska by być egzotyczna jak Rosja, zbyt dziwna, hermetyczna, wsobna by stać w jednym rzędzie z Francją i Niemcami. Ech, nie wymyśliliśmy się nigdy i już nie wymyślimy, wszystko już było, a że nas nie było, to nigdy nie będzie.

[baby-cherry-blossom]

Mój pokój bez klamek (na Wattpad) https://my.w.tt/UiNb/yRHMdL6ReI Prozą pisana pseudo sztuka, która albo bardzo przeszkadza, albo jest sztuką, ale czy to nie wychodzi na jedno?