#svengatz | Explore Tumblr posts and blogs

advocaatvandeduivel · 7 years ago

Text

Weg met Radio Minerva!

Misschien kent u Radio Minerva niet. De kans is groot als het lot u gunstig gezind was en u geen Antwerpenaar bent. Radio Minerva is een lokaal radiostation dat uitzendt vanuit een houten barak aan het fameuze Sint-Anneke strand op de Antwerpse linkeroever. Het doet dat al sinds 1982 en, laten we eerlijk zijn, het is stilaan welletjes geweest.

U moet zelf maar eens luisteren als u in de buurt bent. Op 98.0 FM, of op 105.6 FM als u zich in Blankenberge bevindt, immer het Antwerpen-aan-Zee. De muziek die je er hoort is opmerkelijk. Bij Radio Minerva spelen ze graag liedjes, melodietjes uit vervlogen tijd. Evergreens en oldies uit de jaren 40 en 50, toen Amore nog iets was dat je overkwam when the moon hits your eye like a big pizza pie. Denk bigbands, denk zoetgevooisde crooners, denk het muzikale equivalent van je bomma’s Madeleine koekjes.

Vedetten die typisch de revue passeren zijn Nat King Cole, The Platters, Dean Martin, Petula Clark, Bing Crosby & co. Stuk voor stuk mensen die het geluk hadden in een periode te leven waarin aan artiesten nauwelijks eisen gesteld werden. Een mooie, warme, geoefende stem volstond. En als het even kon, het talent om met enige gratie een kostuum met das te dragen. Allemaal peanuts vergeleken met wat vandaag van een vedette verwacht wordt. Een X-factor bijvoorbeeld. Werd zoiets van pakweg Frankie Laine geëisd? Google de man en u kent het antwoord. Of een Social Media Strategy. Vergelijk gerust even het aantal tweets die Taylor Swift in haar korte carrière reeds deelde met haar fans met het aantal tweets van Perry Como (89 jaar geworden) en u weet meteen wie de hardwerkende celebrity is, en wie de luierik.

Maar goed, dat was natuurlijk vroeger. Je kan veronderstellen dat iemand als Bing Crosby vandaag ook geen genoegen meer zou nemen met die simpele gewoonte van toen om een fijn, mooi liedje op een fijne, mooie manier op plaat te zetten. Ongetwijfeld zou ook hij vandaag met meer ijver te werk gaan en zijn liedjes laten componeren door zes verschillende songschrijvers om het vervolgens los te laten op drie verschillende producers. Iedereen is kind van zijn tijd, en uiteindelijk kan je het die brave mensen niet kwalijk nemen dat een zender als Radio Minerva volhardt in het uitzenden van hun muziek.

En volharden, dat doen ze, daar in Antwerpen. Hun houten barak is in feite meer een betonnen bunker die per se - maar God weet waarom - moderne verwezenlijkingen als pitch correction en dynamic range compression wil buitenhouden. De hardnekkigheid waarmee ze bij Radio Minerva dwepen met muziek die de rest van de radiomakende wereld al lang ontgroeid is, zou aandoenlijk zijn als het niet zo gênant was. Het lijkt verdorie wel of ze er tróts op zijn dat ze liedjes spelen die je nergens, maar dan ook nérgens anders meer hoort. Iemand moet hen hebben wijsgemaakt dat dat slim is. Dat zoiets een Unique Selling Proposition heet - iets wat je onderscheidt van de concurrentie en aantrekkelijk maakt voor de consument. Maar hebben ze er al eens bij stilgestaan dat er een verdomd goede reden is dat geen enkele andere zender dit soort muziek nog programmeert? Net zoals ‘Schipper naast Mathilde’ ook niet meer wordt uitgezonden? Net zoals met die andere Minerva - de auto - vandaag ook niet meer wordt rondgereden? Net zoals zelfs het lekkerste Madeleine koekje dat te lang in de kast heeft gelegen ook niet meer te vreten valt?

Trouwens. Een kenmerk van een goed idee is dat het gekopieerd wordt, en tenzij we ons vergissen hebben er zich 1982 nog niet veel andere Radio Minerva’s aangediend. En da’s niet onbegrijpelijk. Grote mediahuizen als VRT, Medialaan en SBS hebben intelligente marketeers en trendwatchers in dienst die de vinger aan de pols houden bij de moderne consument. Ze bevragen de markt en schrijven daar lijvige powerpoint presentaties over. En die zijn duidelijk. De moderne consument wil nóg meer keuze tussen nóg meer radiozenders die nóg meer op elkaar lijken. Iets met hyperkinetische presentatoren, belspelletjes en hits van vandaag. Of van de jaren tachtig, dat mag ook.

Een eenvoudige richtlijn, denk je dan, maar nee, die Antwerpenaren moeten zo nodig weer tegendraads doen. Teveel naar I did it My Way van Frank Sinatra geluisterd, wellicht. Volgens hen is er wel degelijk een publiek voor elegante en tijdloze muziek uit de jaren stilletjes. Met andere woorden: al die marktonderzoeken vergissen zich. Een hoogst discutabel standpunt natuurlijk, dat eenvoudig te weerleggen is door de facturen van al die marketeers te bekijken: die zijn simpelweg te hoog om ongelijk te hebben.

En bovendien, als we eenheidsworst nu ook al als iets negatiefs gaan beschouwen, waar zijn we dan in godsnaam mee bezig?

Heeft Radio Minerva dan geen luisteraars? Natuurlijk wel. Elke dag zo’n 50.000. Maar laten we het zo zeggen: op de redactie van Radio Minerva komen regelmatig doodsbrieven aan, en zelden of nooit geboortekaartjes. Hun slogan ‘Alle senioren willen hem horen’ zegt genoeg. Een kind begrijpt dat zo’n positionering een doodlopend straatje is. Je kan je bovendien de vraag stellen of we die senioren niet moeten behoeden voor een teveel aan nostalgie. Geeft het beluisteren van liedjes waarmee ze zijn opgegroeid geen vals gevoel van jeugdigheid? Is het niet beter - mensvriendelijker - om ook op radio een wereld te creëren die zodanig niet meer de hunne is, dat ze Het Onvermijdelijke met groter gemak aanvaarden?

En dan hebben we het nog niet over de presentatoren gehad. Hobbyisten die doorgaans Swa, Omer of Mon heten. Nu kunnen we ons voorstellen dat radiomaken een leuke bezigheid is, maar het is toch niet omdat je met gedrevenheid, plezier en kennis van zaken achter zo’n micro gaat zitten, dat je zomaar de plek zou mogen innemen van jonge mensen die vier jaar lang aan de Studio Herman Teirlinck een depressieve komkommer hebben nagespeeld en daar allemaal met krak hetzelfde professionele stemgeluid zijn buitengewandeld. Terwijl die perfect articulerende professionals veroordeeld zijn tot het vullen van de rekken in de Colruyt, mogen Swa, Omer en Mon naar hartelust ‘ploatjes’ opzetten in een ongegeneerd Antwerps accent. Hoe gek moet het worden?

Nee, echt. Het liedje van Radio Minerva heeft lang genoeg geduurd.

Enter, godzijdank, Sven Gatz. De Vlaamse Minister van Cultuur en Media presenteerde vorig jaar een nieuw radiodecreet, met daarin een aangepast radiofrequentieplan. Er is voortaan nog plaats voor 131 lokale zenders. Gegadigden kunnen een dossier indienen en solliciteren voor één van de 131 beschikbare frequenties. Bij de toekenning daarvan zijn geen certitudes, dus zou het zomaar kunnen dat Radio Minerva binnenkort uit de ether verdwijnt.

Maar dat is dus nog lang niet zeker. Vandaar dus deze oproep. Mail Sven Gatz op [email protected]. Schrijf hem dat ook jij vindt dat de stekker van Radio Minerva mag uitgetrokken worden. Laat hem weten dat er voldoende andere lokale zenders zijn die wél de ambitie hebben om zoveel mogelijk op Q-Music of MNM te lijken. Vertel hem dat Klara volstaat als reservaat voor oude muziek. Vraag hem of nostalgie naar de jaren 40 niet meer iets is voor die andere politieke partij. Herinner hem eraan dat hij naast Minister van Cultuur en Media ook die van Jeugd en Brussel is, en dus niet van Senioren en Antwerpen. En vooral, dring er bij hem op aan dat het beleid duidelijke keuzes maakt. Willen we een futureproof radiolandschap dat voorrang geeft aan muziek die dankzij zijn formulematige aanpak de commercieel meest interessante doelgroep bedient? Of willen we per se een platform blijven bieden aan liedjes die gekenmerkt worden door voorbijgestreefde termen als elegant, mooi, hartverwarmend en tijdloos? In de ijdele hoop dat het ook economisch waardevollere doelgroepen aanspreekt dan die handvol Antwerpse oudjes? In de vergeefse veronderstelling dat het zich ooit zal richten op de hits consumerende massa? Het antwoord is, denk ik, duidelijk.

Paul Popelier is Antwerpenaar en fan van zowel The Everly als The Chemical Brothers.

#radiominerva #lokaleradio #svengatz

0 notes