#superclassy

[blurryhazey]

#Vox #nowthatsgoodtelevision #fallout #hazbinhotel #retrofuturistic #crossover #youcantrusthim #greatfanart #thevees #lookinggoodinasuit #blackandehiteartiscoolok #superclassy

Just watched the Fallout series.

Have we done this yet?

[shellymusyj]

Today in Northwestern Ontario fashion… #bugjacket #farmfashion #classy #superclassy #mosquitoseason #farmher #summer #selfie #northwesternontario #nwontario (at Quibell, Ontario) https://www.instagram.com/p/CiMBX35NA1d/?igshid=NGJjMDIxMWI=

[deviant-twine]

Still looking for parts of her earrings. It will be added later. Last time I forgot to add her #beautymark Some call it #stringart I call it #devianttwine marilynmonroe #monroe #somelikeithot #marilyn ##classicbeauty #classy #superclassy #chill #megachill #devianttwine #classylady #redhot #bringingsexyback #kennedykryptonite #Hollywood #actor #icon

[bluesunsdusk]

"I am currently experiencing the struggle of having to decide between teasing someone and simply being disgusted."

[set-wingedwarrior]

Cinder and her reflection

So. I saw no one else talk about this yet, so I thought “why not?” 

In visual storytelling the use of the reflection of a character is often used to show their duality, or being a trickster. The first example that comes to my mind (which is also the same example they used to teach me, and probably the first time that’s been used in cinema if I recall correctly) is “Vertigo”, from  Alfred Hitchcock. 

Avoiding useless details of the plot, long story short main character Scottie falls instantly in love with Medeleine, superclassy and beautiful woman, basically at the start of the movie. She’s perfection through his eyes, and as he watches her leave the restaurant, and she passes a mirror which for a brief moment holds her reflection. 

This sequence foreshadows the eventual revelation that Madeleine is herself an illusion. 

Soon after she dies and Scottie is miserable, until he finds a woman who looks just like her, minus her class. He decides (very unhealthly in my opinion) to turn her into the woman he fell for, when at the end we get out plot twist: that was Medeleine all along! Who faked her own death (I don’t remember why) and took a new identity. 

That was the meaning of showing her and her reflection, to show both identities but also how she tricked everyone, the duality of what she looks like and who she really is. 

Since then it’s a symbolic thing used often in visual storytelling, may it be a movie, tv show, or even comics. So, when the CRWBY gives me a shot like this?

That holds her reflection until then? I know something’s up. They either did this to show how edgy she is, or they have a reason and are trying to tell us something. 

Like a betrayal. Everyone is so convinced Neo will stab Cinder’s back... but what if it’s the other way around? 

This is just the first thing it suggested me, but in all honestly there are plenty of ways that could still be relevant, plenty of meanings over Cinder’s reflection. 

Because I may not know what it is, but I know there’s one. 

[djsuperwill]

View this post on Instagram

A post shared by Super WiLL (@djsuperwill)

A quick glimpse of my #evening event at the #thetampaclub #superclassy (at The Tampa Club) https://www.instagram.com/p/BptQGbhlAcP/?utm_source=ig_tumblr_share&igshid=on1tr14emsr7

[gracefullittlehoneybee]

#superclassy

[wavyapp]

Silence is gold. #wavy #wearewavy #wavyboats #Repost @willysasyacht (@get_repost) ・・・ #oceanic #ocean #explorer #exploreryachts #sailyacht #sailingyacht #sailboat #sailingboat #sail #sailing #luxuryyacht #luxury #design #yacht #yachtdesign #boat #boating #yachting #nautica #yachtlife #nauticalife #superclassy #instapic #instacool #instago #instasail #willysas

[joshuaspointofview]

Pb&J in a can and wine in a mug #superclassy

[nekofantasia]

reapersofknowledge replied to your post: “I heard that some ladies hate being treated like...

You know when they say “a classy lady”?

“A superclassy one tops everyone!”

[kdawn0201]

We're decorating for the holidays early this year since all 6 of us will be gathering in Spokane for Thanksgiving! and it starts with these awesome Christmas sloth-themed throw pillows of course #superclassy

[kon-igi]

Buon Natale e pace in terra a tutti gli uomini, le donne, le lesbiche, i gay, i bisessuali, i transgender, i pansessuali, gli asessuali, gli omnisessuali, i fluidi, i/le queer, i furry, i bambini indaco, i leghisti-catto-fascisti, i comunisti, i radicali, i pentastellati, gli scienziati, gli umanisti, i settentrionali, i meridionali, gli elfi, i nani, gli hobbit, i balrog, i nazgul, i maghi, i guerrieri, i ladri, i bardi, i chierici, gli jedi, i sith, i cyborg, gli androidi, le ginoidi, le intelligenze artificiali, le bene gesserit, il bene tleilaxu, i freemen, i kaiju, gli yokai, i domini, i regni, i phyla, i subphila, le superclassi, le classi, le sottoclassi, le infraclassi, gli ordini, i sottoordini, le superfamiglie, le tribù, le sottotribù, i generi, le specie, la materia oscura, lo spettro elettromagnetico, gli elementi sulla tavola periodica, compresi i transuranici, le leghe, i polimeri e qualsiasi combinazione vivente o meno con elementi presenti sulla terra o provenienti da un altro pianeta o stella di buona volontà ma anche a quelli che non si applicano e sono sicuro che da oggi faranno di più.

Kon-igi

[deviant-twine]

Done. It's at GJ for a few days. Some call it #stringart I call it #devianttwine marilynmonroe #monroe #somelikeithot #marilyn ##classicbeauty #classy #superclassy #chill #megachill #devianttwine #classylady #redhot #bringingsexyback #kennedykryptonite #Hollywood #actor #icon (at Grouchy John's Coffee)

[babyawacs]

@time whats these watches with the navigator, the reverso, the spacew atch, maybemonaccco but all inall iwouldhavetomakemy own version based onan underside like acool stainless 1970s digitalwatch as security wat ch and atophalf of a superclassy super refined withbrown wristband hmmm

@time whats these watches with the navigator, the reverso, the spacew atch, maybemonaccco but all inall iwouldhavetomakemy own version based onan underside like acool stainless 1970s digitalwatch as security wat ch and atophalf of a superclassy super refined withbrown wristband hmmm

@time whats these watches with the navigator, the reverso, the spacewatch, maybemonaccco

but all inall iwouldhavetomakemy own version based onan underside like acool stainless 1970s digitalwatch as security watch and atophalf of a superclassy super refined withbrown wristband hmmm

I am Christian KISS

BabyAWACS – Raw Independent Sophistication #THINKTANK + #INTEL #HELLHOLE #BLOG https://www.BabyAWA…

[yasminaaboutaleb]

‘Ik val buiten de norm’

Vogue | oktober 2019 | foto: Benny Stroets

Ze is altijd de eerste in alles, acteur en theatermaker Romana Vrede. Sinds ze de Theo d’Or - de belangrijkste toneelprijs van het land - won zijn al haar dagen gevuld. Een gesprek over aandacht, kwetsbaarheid en billen afvegen. ‘Ik ben altijd al anders geweest. Ik heb het maar geaccepteerd en omarmd.’

In de woonkamer van de Rotterdamse acteur en theatermaker Romana Vrede staat Barbapapa op. Haar 16-jarige zoon Charlie heeft zich voor de tv geïnstalleerd en wil niets anders dan naar de tekenfilm kijken. “Voor nu vind ik dat wel even goed, dan kunnen wij rustig praten,” zegt Vrede. Maar als ze vervolgens een pak koekjes uit de kast trekt voor bij de thee, veroorzaakt dat de nodige opwinding bij Charlie, die autisme heeft en zwakbegaafd is. “Wiiiii”, zegt-ie en wijst naar het pak. Hij wil óók een koekje.

 Tijdens het interview zorgt Charlie constant voor vrolijke achtergrondgeluiden, omdat hij zo meeleeft met de tekenfilm. Charlie ziet eruit als een jongeman van 25 jaar, maar heeft het IQ van een kind van 20 maanden. Praten kan hij niet. Een paar keer loopt hij met grote passen naar Romana omdat er een boterham gesmeerd moet worden, een peertje gegeten of een broek verschoond. Het is hoe een gemiddelde dag van Romana eruitziet als ze niet aan het repeteren of draaien is, of op het toneel staat.

Maar straks komt de oppas, ze moet vanavond draaien, vertelt Romana, die middenin de opnames van de speelfilm I don’t wanna dance zit. Ze heeft een joggingbroek en een hemdje aan. Lekker makkelijk, over een paar uur zit ze toch weer in de make-up. Haar vlechten, die ze tijdelijk heeft laten zetten voor haar rol in de film, zitten samengebonden in een hoge knot op haar hoofd. “Maar na het draaien gaan de vlechten er weer af, hoor,” zegt Romana, die normaal gesproken een superkorte coupe heeft.

Dat korte kapsel nam ze twintig jaar geleden nadat ze aan de toneelschool in Arnhem was afgestudeerd. Dat had een paar redenen: “Ten eerste omdat Charlie als kleuter mijn haarvlechten gebruikte als lianen. Dat was op een gegeven moment vermoeiend. Ten tweede omdat ik merkte dat ze in de theater- en filmwereld niet zo goed weten hoe ze om moeten gaan met black hair. Door het kort te houden, kon ik altijd een pruik opzetten. En kort haar kan alles zijn: edgy, maar ook superclassy. De derde reden was dat ik mezelf wilde strippen van alles wat feminien was, niet veel sieraden of make-up of mooi haar. Nu ik lang haar heb, loop ik op de markt en dan zie ik weer mannen kijken van: hé, wat loopt daar. Je wordt mooi omdat je lippenstift draagt, omdat je lang haar hebt. Maar ik wil zien wie ik ben als ik gestript ben van alles wat buitenkant is.”

Door dat korte haar werd je ook weleens aangesproken als man.

“Non-stop.”

 Hoe vond je dat?

“Nou ja, vooral hoe mensen vervolgens hun excuses aanboden, vond ik erg. Zo van: ‘O, sorry, ik dacht dat je een man was!’ Omdat ik kort haar heb denken ze dat ik sowieso een man ben, en als ze erachter komen dat dat niet zo is, dan ben ik mislukt als vrouw. Dan val je buiten de norm.”

Waarom had je geen zin in dat hele vrouwelijke?

“Het voelde constant opgetut, niet natuurlijk. Voor mij althans niet. Ik zeg niet dat mensen in jurkjes en lippenstift en oorbellen niet natuurlijk zijn, maar voor mij voelde het als iets wat ik aantrek, een masker dat ik opzet om vervolgens mooi gevonden te worden. Terwijl ik vind dat mijn schoonheid veel dieper ligt dan dat. Ik vind mezelf ook echt bloedmooi met kort haar. Daarom wil ik het straks weer kort. Misschien dat ik het daarna wel een beetje laat groeien, omdat ik de film- en theaterwereld een boodschap wil geven: deal with it. Dit is mijn haar, en als je wil dat mijn personage anders is, moeten we met mijn haar doen. Het is tijd dat er meer kennis komt komen over zwart haar en hoe je daar mee omgaat. Net als over make-up. Toen ik 20 jaar geleden als acteurbegon, werd altijd aan mij gevraagd of ik mijn eigen foundation mee wilde nemen, want mijn kleur hadden ze niet. Nu gebeurt dat gelukkig niet meer.”

De norm bevragen en alles wat wel en niet normaal is ter discussie stellen, is typisch Romana. Dat doet ze als acteur in de voorstellingen die ze maakt bij het Nationale Theater – door haar gekscherend de Bijenkorf van de toneelwereld genoemd. (Daarvoor was ze onder andere verbonden aan het Onafhankelijke Toneel en maakte ze de voorstelling Who’s afraid of Charlie Stevens over haar zoon.) Ze won in 2017 de belangrijkste toneelprijs van Nederland, de Theo d’Or, voor haar rol in Race bij het Nationale Theater. De onderscheiding betekende haar doorbraak bij het grote publiek. Media noemden het een mijlpaal in de Nederlandse theatergeschiedenis, omdat ze de eerste zwarte vrouw was die de prijs won. En sindsdien is Romana een graag geziene gast, onder meer bij de televisieprogramma’s De Wereld Draait Door (DWDD) en Zomergasten. Ze heeft het drukker dan ooit; alle dagen dat ze niet in het theater staat worden opgevuld met het schrijven van een boek en verschillende rollen in films en series. “Alleen omdat ik nu bekend ben, hoor,” relativeert ze, “de filmwereld is nog minder divers dan de theaterwereld. Maar gelukkig voor hen ben ik ook goed in mijn werk.”

Je hebt eens gezegd: toen ik die theaterprijs won, werd ik van acteur ineens die zwarte acteur. Waarom voelde dat zo?

“Door de media-aandacht. Ik kom nu denk ik in het Guinness Book of Records omdat ik de eerste zwarte vrouw ben die hem heeft gewonnen, want in de media ging het daar de hele tijd over. Mark Rietman (collega-acteur bij het Nationale Theater, red.) zei: ‘Ik denk dat negen van de tien mensen nog nooit van de Theo D’or hadden gehoord totdat jij hem won.’.”

 Je was ineens een soort Obama van de toneelwereld, zei je.

“Ja, hij was ook de eerste. Maar ik ben natuurlijk geen Obama. Weet je, het is de eerste stap, het is hoe je ergens binnenkomt, hoe je aandacht krijgt. Vervolgens ligt het eraan wat je met die aandacht doet. Bijvoorbeeld onze Rotterdamse burgemeester, of de president, of ik, om mezelf maar in een heel bescheiden rijtje te plaatsen, haha. Dit moet je niet opschrijven hoor, dat is een absurd rijtje! Maar goed, toen ik al die uitnodigingen kreeg van de media dacht ik: prima, dan ga ik bij DWDD zitten omdat ik dan anderhalve minuut op die kruk over dingen kan praten die ik belangrijk vind. Over racisme, autisme, seksisme. En over dingen die ik mooi vind, of spannend. Zo bereik ik toch een miljoenenpubliek, in het theater moet ik daar tien jaar voor spelen.”

Vond je het storend, die nadruk op je kleur?

‘Ja, heel. Ik werd er angstig van. Ik hou van de aandacht, maar ik ben ook een echte Rotterdammer: eerst doen, dan pas praten. Ik woon niet voor niets in Rotterdam-Zuid. Ik functioneer het beste vanuit een soort underdogpositie, of dat heb ik mezelf aangeleerd. Studeren, onderzoeken, luisteren, kijken, als ik een rol voorbereid. Daarna de première en dan pas de reacties. Maar nu krijg je tijdens de eerste try-outs al dat mensen zo gaan zitten kijken: hmm, dat is Romana Vrede. Daar word ik heel zenuwachtig van. Dan ik denk: laat me eerst even werken. Ik wil beoordeeld worden op mijn werk.’

Was alle aandacht ook niet fijn?

‘Nee, sinds die hel begon, heb ik een management dat alle verzoeken doet. Anders ga ik eraan onderdoor. Het is zo veel. En ik heb Charlie die me met beiden benen op de grond houd. Ik bedoel: ik heb vaak drie uur voor de première nog billen staan vegen. That keeps you grounded, trust me.”

Als kind groeide de Rotterdamse acteur op in een witte omgeving in Rotterdam-Zuid. Haar familie was een van de weinige Surinaamse families in de buurt. Thuis was ze het enige kind dat altijd druk en aanwezig was. Maar ook later was ze in alles altijd de eerste of de enige; van al haar vrienden was ze de eerste die een kind kreeg, de enige die een kind kreeg met een beperking en ze was eerste zwarte studente op een toneelschool. En dan date ze momenteel ook nog een zwangere vrouw. “Echt iets voor mij, ik moet altijd weer opvallen!” Romana lacht, en dan weer serieus: “Ik ben altijd al een beetje anders geweest. Ik heb het maar geaccepteerd en omarmd.”

Dat maakt je ook speciaal.

“Opvallen is fijn, maar aan de andere kant het is ook fucking eenzaam. Niemand weet hoe het is om een kind te hebben met autisme en om queer te zijn en zwart, en daar gevierd om te worden. Daarin ben ik een soort frontsoldaat.”

Wat is de grootste misvatting over jou?

“Mensen denken altijd dat ik outgoing en happy ben, want als ze me zien dan geef ik veel energie. Dan is er geen moment van rust. Terwijl ik eigenlijk introvert ben. Ik ben iemand die de telefoon niet opneemt als iemand belt of als iemand appt. Dat ga ik liever uit de weg. Ik heb het nu heel erg druk, en dat is natuurlijk ook heerlijk weet je, begrijp me goed, maar het is niet waar ik op draai, niet wat me energie geeft. Ik denk dat mensen niet doorhebben dat ik iedere dag nadenk over wanneer ik eindelijk weer een dag vrij heb. Een paar dagen geleden was ik op de set en toen kwam de opnameleider naar me toe en die vroeg: ‘Gaat het?’ Ik moest toen bijna huilen omdat hij de eerste was die dat aan me had gevraagd sinds we aan het draaien waren. Mensen denken van mij altijd dat ik sterk ben, dat ik alles onder controle heb. Niemand zal aan mij vragen: zal ik je helpen met dragen? Ze gaan er vanuit dat ik het wel kan. Ik kan superkwetsbaar zijn terwijl ik alle ballen hooghoud, maar dat wordt vaak niet als zodanig gezien.”

Romana loopt naar de televisie, ze vindt dat Charlie wel genoeg Barbapapa heeft gekeken. “Ga maar naar je kamer, even lekker muziek luisteren.” Ze geeft haar zoon een kus, en Charlie loopt braaf richting de trap. Het contact Charlie is niet altijd zo eenvoudig geweest. “Toen hij nog heel klein was dacht ik eerst: ik kan dit niet, ik wil het niet. Ik had geen contact met hem, tenminste niet zoals ik dat wilde. Daar gaat die voorstelling over. Ik probeerde contact te maken vanuit wat normaal is. Een baby zegt dan op een gegeven moment ‘mama’, en die wil bij je zijn. Maar Charlie was zo niet. We waren een keer in een speeltuin en toen wilde hij liever met een vreemde man mee en niet met mij, ik denk omdat die man een beetje op zijn vader leek. Ik voelde me compleet afgewezen en niet erkend als moeder door mijn eigen kind.” En ook later was het moeilijk. Tot twee jaar geleden had Charlie twee tot drie keer per week een agressieve bui. Wie dan in de buurt was kon een klap verwachten. “Dan moest ik me verstoppen op het toilet omdat hij helemaal losging. Ik heb toen ook een slot gemaakt op zijn speelkamer zodat ik hem daar dan even kon opsluiten.”

Romana werkt momenteel aan een boek over haar leven met Charlie. De werktitel: De nobele autist. Het is haar tweede project over Charlie, het eerste was de voorstelling over hem die afgelopen seizoen in reprise ging. In de zomer stond ze ermee op theaterfestival Oerol en Charlie was gewoon mee. “Hij is gek op het strand. Mensen denken altijd dat autistische kinderen niet flexibel zijn, maar dat is helemaal niet waar. Hij is flexibeler dan ik of de meeste kinderen. Veel kinderen zijn van die zeikerds: ‘ik wil dat niet, ik vind dat niet leuk.’ Hij heeft dat helemaal niet, hij is heel meegaand. Als ik vanavond zou verhuizen en zou zeggen we wonen nu in Groningen, dan zou hij dat prima vinden.”

Romana heeft meestal genoeg aan een enkele beweging of geluid van Charlie. Maar hij verrast haar nog steeds weleens. Het feit dat-ie de afgelopen dagen ineens per se bij zijn moeder in bed wilde slapen, bijvoorbeeld. Ze denkt dat het kleutergedrag is, een fase. “Zijn ontwikkeling niet eenlijnig. In sommige dingen is hij echt een 2-jarige. Maar emotioneel lijkt hij soms 80, wijs en heel zorgzaam. Als ik druk doe, dan zegt hij dat ik naast hem moet komen zitten en dan doet hij een arm om me heen: heel even naar Barbapapa kijken, dat is goed voor je. En als je iets aan Charlie vraagt zal hij nooit nee zeggen. Hij altijd bereid om je te helpen, iets te dragen of iets voor je te pakken. Dat vind ik bijna goddelijk, bijna heilig, een soort Ghandhigedrag.”

Ben je door Charlie de acteur geworden die je nu bent?

“Zeker. Op een praktische manier, door pauzes te laten vallen in mijn spel, dat vind ik altijd spannend. Ook absurde overgangen, die heeft hij ook. Het is wat Polonius over Hamlet zei: ‘though this be madness, yet there is method in it’. Maar wat belangrijker is: door hem kan ik me veel beter verplaatsen in andere mensen, en dus ook in mijn personages. Als ik iets niet snap, dan moet ik het verder onderzoeken in plaats van denken: hè, dat is raar. Hij heeft me geleerd meer vragen te stellen, begrip te hebben en opener te zijn. Als we allemaal net iets meer als Charlie zouden zijn, dan zou het een stuk mooier zijn.”

[grandprincessfun]

My New Stuff!...Superclassy and supersexy...check out this white sheer choker...