#stanley brouwn

[antronaut]

Stanley Brouwn - This Way Brouwn (1964)

performance documentation photo: Igno Cuypers

[fabiansteinhauer]

viscarium serpentis historia est

1.

Geschichte sei dasjenige, was nicht vergeht, sagte Onkel Bazon, ohne dabei auf das Unvergängliche und Ungeänderte zu zielen. Ich glaube, dass er von den 'Klebestreifen' oder zähen Zügen sprach, die man als Protokoll zu begreifen versucht: Von einem Regime, durch das Bewegung geht, vielleicht gerade weil es anhängt und nicht loszulassen ist. viscarium serpentis historia est.

Dem Geschichte sitzt man auf: einem Haufen, der einer Geschichte mit ihren ins Zählbare und Erzählbare gewendeten Verläufen vorausgeht und ihr Material bleibt. Nicht nur diesem Geschichte sitzt man auf, ihm aber auch. Die Biennale in Sao Paulo lieferte in diesem September ein 'unverhofftes Wiedersehen' mit Stanley Brouwn. Den hatte ich bisher nur als Randfigur beim Festival der neuen Kunst in Aachen wahrgenommen (vielleicht, weil er zu den wenigen gehörte, die Bazon Brock danach nicht mit seiner Kritik überzog).

Die Kuratorinnen haben ihm mitten in ihrer sachlichen Schau zu den Choreographien des Unmöglichen das eingrichtet, was ich bei dieser Biennale nicht vermutet hätte: Ein größere Werkschau für einen Künstler. In den sechziger Jahren tauchte Brouwn auch in der Galerie von Dorothea Löhr in Niederursel auf, also im Rahmen der Agit-Pop Veranstaltung des bloomsdays, in avantgardistischen Frankfurter Zeiten, im berühmten Kuhstall, er ist quasi 'ne alte Frankfurter Berühmtheit, nur nicht von hier.

2.

Was, 4 Mark? Das sind ja zwei Euro! Dafür haben wir früher noch einen Döner bekommen!

[rbolick]

Books On Books Collection - Guy Bigland

AAA to ZZZ (2018) AAA to ZZZ (2018)Guy BiglandPerfect-bound paperback. H220 x W225 mm. 56 pages. Acquired from the artist, 6 July 2023.Photos: Books In Books Collection. Arranging all possible 3-character combinations of the letters of the alphabet in alphabetical order results in a mesmerizing display. Prolonged staring will lead the eye beyond the vertical and horizontal alphabetic patterns…

[ftnbooks-blog]

Stanley Brouwn (continued)

[breechingbaby]

Stanley Brouwn, This Way Brouwn, 1961

[buffetstraat]

[whtaever]

[thomasmartinnutt]

Stanley Brouwn. One Step 1X-100X, 1971

[tom-isaacs]

4000 A.D. When science and art are entirely melted together to something new When the people will have lost their remembrance and thus will have no past, only future. When they will have to discover everything every moment again and again When they will have lost their need for contact with others … Then they will live in a world of only colour, light, space, time, sounds and movement Then colour light space time sounds and movement will be free No music No theatre No art No There will be sound Colour Light Space Time Movement’

Stanley Brouwn, quoted in ‘In Search of Stanley Brouwn’ by Oscar van den Boogaard

[andyheckchefboydardee]

james coleman, donald blumberg, ian wilson, stanley brouwn, barry le va (my top favorites)

[fettesans]

Top, photograph by Arthur Kleinjan, from the series Paris Looks, 1999-2001. Via. Bottom, (cropped by me) spread from stanley brouwn, a distance of 312 feet and an imaginary distance of 587 feet intersect each other in such a way that the intersection divides each distance in two equal distances..., 2005, offset lithograph on paper. Via. More.

Sometimes it takes a few seconds for their friends to get the camera ready, and they suddenly don’t know what to do with their bodies. They ask themselves, what leg do I stand on? A bag, or a bottle of water should be out of the image, so they keep it behind their back. They design themselves into what they think is a nice picture … I wanted to show the moment of alteration, as the tourists transform themselves into an image. They seem very self-conscious about the way they look. Vulnerability is revealed. Their discomfort with their own body, as they stand there, is isolated in time and space, waiting to become a future memory.

--

Our idea of boredom - ennui, tedium, monotony, lassitude, mental doldrums - has been a modern invention. The word boredom barely existed even a century ago. To bore meant, at first, something another person could do to you, specifically by speaking, too long, too rudely, and too irrelevantly. Boredom as silence, as emptiness, as time unfilled - was such a mental state even possible? Samuel Johnson, in the 18th century, tried hard to believe it was not, for curious creatures such as ourselves. "To be born in ignorance with a capacity of knowledge," he wrote, "and to be placed in the midst of a world filled with variety, perpetually pressing upon the senses and irritating curiosity, is surely a sufficient security against" - here no simple word came to his mind - "the languishment of inattention."

The literary theorist Patricia Meyer Spacks, studying boredom through the centuries, retorts that Johnson protests too much. "Human beings need not languish," she comments. "And yet, perversely, they do. Minds feel vacant, hours seem long."

Maybe boredom is a backwash within another mental state, the one called mania - defined by psychologists as an abnormal state of excitement, encompassing exhilaration, elation, euphoria, a sense of the mind racing. Maybe our hurry sickness is as simple as that. We - those of us in the faster cities and faster societies and faster mass culture of the technocratic dawn of the third millennium - are manic. The symptoms of mania are all too familiar: volubility and fast speech; restlessness and decreased need for sleep; heightened motor activity and increased self-confidence. Of the possible mental illnesses, mania does not sound like the worst. Anyway, without mania, no boredom? These are the time obsessions of complex civilisations, populous nation-states with many technologies.

James Gleick, from How the world got faster (part two), for the Guardian, September 8, 2000.

[ask4clarity]

This Way Brouwn, Stanley Brouwn 1969

Brouwn asked strangers he encountered on the street to draw the route he should take from a point A to B.

[fabiansteinhauer]

[erikvisser]

Ik tik en prik een jongetje in zijn zij. Hij reageert niet. Hij vecht met zijn broertje. Zo zou Michel Dhondt een verhaal beginnen. Hij zou er nog aan toevoegen dat zijn vader even niet oplet, want die is bezig een plek te vinden in het zondagse café, maar misschien ook niet. Ik ben op zoek naar het herstellingsoord waar voor de oorlog tbc-patiënten verbleven en dat binnenkort wordt gerenoveerd door Jurgen Bey. Ik stel me een historisch pand voor uit de jaren 20 hier in het park, aangelegd groen in de stad. Elke dag kwamen de jonge lijders bijeen voor rust, maar aan regelmaat ontbrak het ook niet. Hilma Af Klint kwam er vertellen over het wereldgeloof, van alle geloven 10%, de rest legde ze er zelf bij, zij was niet onbemiddeld. Ik vind het gebouw uiteindelijk met hulp van een oude dame die hier al jaren wandelt, maar ook op zoek is. Na haar herseninfarct, moet ze hier elke dag wandelen, anders vergeet ze haar stad, de wegen rondom haar huis. 

Binnen in het tehuis vraag ik een rondleiding en krijg die met tegenzin. In een ronde zaal tekenen kinderen slakken en spiralen, maar eentje weigert zonder reden. Hij gaat liever elke dag een blokje om door de stedelijke natuur, om na afloop in de drukke zaal een stukje te schrijven over wat hij heeft gezien. Elk stukje heeft hetzelfde aantal woorden als zijn stappen. Hij weet niet dat hij in de voetsporen loopt van de kunstenaar Stanley Brouwn. Hij telt alleen, dit keer zijn het er meer dan anders, 267. 

[percivalarthur]

went to the exhibit of Stanley Brouwn’s work and. you know, i get it 100%

[caminoroman]