#spatborden

[windcycleworks-nl]

WiND84: Bart's Special Allroader - GCX (gravelcrosser)

(English summary below)

Dit is een vervangend frame voor mijn eigen gravelcrosser. Het oude frame was weliswaar nog lang niet versleten, maar niet meer helemaal up-to-date wat betreft de technische details. Daarnaast had ik weer wat ideeën die nodig in de praktijk moesten worden uitgeprobeerd en getest. Dus tijd voor een nieuw frame met voorvork!

Dit is een Special Allroader frame net als WiND77. Maar waar WiND77 is getuned en opgebouwd als (Allroad-)racer voor het snellere werk op de weg is dit frame getuned voor gebruik als gravelcrosser. Gravelcross betekent in mijn geval in de winter een paar noppige gravelbanden voor een combinatie van asfalt, onverharde wegen en cyclocross / MTB paden en -routes en in de zomer wat snellere gravelbanden voor een combinatie van verharde wegen en gravel, inclusief gebruik tijdens vakanties (aangezien de gemonteerde verzetten wat meer geschikt zijn om mijn 90kg bergop te slepen dan de polderverzetten op WiND77 :) ).

Het frame heeft de standaardspecificaties van de Special Allroader met o.a. custom mix van Columbus ZONA en LIFE buizen, non-oversized balhoofdbuis, Paragon RVS dropouts voor flatmount remmen en 12x142mm steekas, en ruimte voor banden tot 40-45mm plus modder (ruim voldoende voor het beoogde gebruik). Verder is frame qua details redelijk 'kaal' (geen spatborden, dragers, etc. want niet nodig) en dus mooi clean.

Daarnaast heb ik een ook paar nieuwe (experimentele) elementen toegepast:

Seatstays: 'single-bend' met custom bend rond de band. Dit voornamelijk voor iets andere looks dan de voorgebogen S-bend seatstays. De single-bends vind ik persoonlijk net wat mooier. Voor nieuwe frames zijn beide opties mogelijk.

Voorvork: Ik had al langer het idee om een stalen voorvork te bouwen met wat meer 'optische body' dan de standaard Allroader voorvork zodat deze wat meer in proportie is met de buizen van het frame, maar zonder dat het meteen een hele zware vork wordt. Dit heb ik gedaan door de nieuwe extra dikke (maar niet al te dikwandige) vorkpoten van Columbus zelf te ovaliseren voor extra breedte in zijaanzicht (en juist smaller in vooraanzicht). De poten zijn verbonden met de vorkbuis d.m.v. een 'segmented' constructie aangezien de gebruikelijke constructie met een gelugde kroonhier niet bruikbaar is.

Interne kabelgeleiding door chainstays en vorkpoot: Interne geleiding van rem- en schakelkabels door de onderbuis is al langer een populaire 'extra' op WiND-frames (mooi en clean met soepele kabelloop rond balhoofdbuis en makkelijk doorvoeren van volledige buitenkabel). Op dit frame heb ik de kabels ook intern door de chainstays en vorkpoot laten lopen. Dat geeft flink wat extra werk, maar blijkt goed te doen en het resultaat is er ook naar (past goed bij het frame (extra clean en organisch zonder externe kabelgeleiders) en geeft een mooie loop van de kabels). Dus vanaf nu beschikbaar als extra voor nieuwe projecten!

Frame en vork zijn gepoedercoat in Ultramarijnblauw (heb ik al gezegd dat ik alle kleuren mooi vind, zolang het maar blauw is ? :) ) en voorlopig opgebouwd met voornamelijk onderdelen van zijn voorganger en uit voorraad. Dat is momenteel nogal een bonte mix van onderdelen op basis van een mechanische 10-speed Shimano aandrijflijn (Ultegra en Deore) met SRAM Rival cranks en mechanische schijfremmen (TRP Spyre). Daarbij heb ik nog een MTB cassette achter de hand voor uitstapjes richting de bergen. Verder o.a. een paar stevige wielen met HOPE RS4 naven en een headset en bottom bracket van Chris King. Ondertussen zoek ik verder naar een nieuwe groep die voldoet aan (zoveel mogelijk van) mijn eisen (o.a. goede kwaliteit en ergonomie, i.c.m. mechanisch schakelen en remmen), maar dat valt nog niet mee ...

Hier staan nog wat foto's van de verse frameset voordat deze werd opgebouwd en bedekt door een laagje gravelstof ...

========================

English summary: My new gravelcross frameset. A Special Allroader with some new features that I wanted to try out (single-bend seatstays, oversized fork legs for nicer visual balance with frame, internal cable routing through chainstays and fork leg). Powdercoated in ultramarine blue and temporarily built up with components from it's predecessor

========================

[fatbikekoning]

Essentiële accessoires die nodig zijn voor Fat Bikes

Essentiële accessoires voor een fatbikes omvatten stevige helmen, krachtige verlichting, en robuuste sloten voor veiligheid. Brede spatborden en fietstassen vergroten comfort en functionaliteit, terwijl bandenpompen en reparatiesets je voorbereiden op elk avontuur. Investeer in deze benodigdheden voor een optimale en zorgeloze fat bike ervaring.

[gpfansnl]

VIDEO | Ferrari met spatborden: zo wil de F1 weer racen in extreme regen | GPFans Special

[airmanisr]

Fiat 1100 Boat-Car - 1953 by Perico001 Via Flickr: Coachwork by Carrozzeria Coriasco Deze ‘boot op wielen’ kan beslist niet varen. Het zou gezien kunnen worden als een auto in bootgedaante. Carrosseriebouwer Coriasco uit Turijn maakt begin jaren vijftig dit opvallende voertuig op basis van een Fiat 1100 om te dienen als publiciteitsobject voor een vaarschool in Bologna, de Scuola Nautica Scarani. Coriasco voorziet de auto van allerlei nautische kenmerken als patrijspoorten, reddingsboeien en een gevernist houten dek, terwijl de spatborden fungeren als het ‘water’ dat door de boot wordt doorkliefd. Al sinds de jaren twintig bouwt Coriasco koetswerken op chassis van onder meer Fiat, Ceirano en Itala. Daarna richt het bedrijf zich voornamelijk op lichte vracht- en bestelauto’s. In de jaren zeventig volgt een terugkeer naar personenauto’s met onder meer stationcaruitvoeringen van de Fiat 127. 1,1 Liter 4 Cylinder 36 HP Louwman Museum Den Haag - The Hague Nederland - Netherlands March 2013

[fietspat]

Klassiekertje

Vandaag was het echt zo’n dag voor een klassieker. Grauwe grijze lucht. Windkracht 4 uit zuidwest en kans op regen. Met een temperatuur van rond de 20 graden was het prima fietsweer. Zonder regenjas maar met spatborden ging ik op pad. Via Leiden naar Katwijk alwaar ik de duinen in dook (goh verrassend).

Met best een aardige tegenwind stevende ik op Scheveningen af. Op sommige heuvels gooide ik er even een sprintje tegenaan. Ook de Prinsenberg probeerde ik op te vliegen. Het is wel verbazingwekkend dat deze heuvel op Strava de meest rare namen heeft maar je de Prinsenberg niet tegenkom. In Den Haag nam ik wat ouwe vertrouwde heuvels zoals Hubertusduin en de Belvedère (die gelukkig open was)

Ik zocht nog even of er niet stiekem ergens wat onbekends verscholen lag, heel veel bijzonders was het niet. Daarna nog even de Sienpostduin en Scheveningse slag afgewerkt voor ik via de boulevard naar de haven reed. Daar testte ik even mijn kasseien skils. Daar moet ik nog even wat aan verbeteren.

Via het Westduinpark reed ik richting Kijkduin. Het begon lichtste miezeren maar dat was wel lekker. Hoe dichter ik bij Hoek van Holland kwam hoe harder het begon te regenen. Langs de Waterweg kreeg ik de wind schuin van achteren. Nu leek het wel of de regen minder was en mijn tempo ging omhoog.

In Vlaardingen volgde ik voor de verandering de bordjes Schipluiden. Wat een ellende was dat. Het eerste stuk ging wel maar het overgrote deel was een ramp. Maar goed als het niet probeert dan weet je het niet.

Net voor mijn neus ging de Kandelaarbrug dicht. Dus ik nam van de gelegenheid maar gebruik om wat plaatjes te schieten.

Nu was het inmiddels gestopt met regen. Ik kon een lekker tempo trappen. Bin Oude-Leede moest ik even wachten op “overstekend wild” in de vorm van een kudde koeien die van het weiland onderweg waren naar de boerderij. Veel haast leken de dames niet te hebben, rustig passeerde ik de kudde en vervolgde met een heerlijk gevoel naar huis. Met 114 km en een nat pak weer thuis. Het was een mooi klassiek rondje.

[andrebannenberg]

Een echte originele Mobylette Kapteyn, met nog zo'n dikke stalen tank, frame en spatborden. Via het krantje ViaVia gevonden bij een echtpaar op leeftijd in Diemen. De Mobylette was al 13 jaar oud, maar reed verbazend soepel en snel. Driehonderd piek. En ik zou er nog 16 jaar mee rondrijden, zonder ooit een probleem. Veel crewleden waren een tikkie jaloers, omdat ik altijd en overal ruim op tijd was op lokaties in Amsterdam en omstreken; ik stond daarentegen maar te wachten en te wachten op die Saabs, Jaguars, BMW's en Benzen.

Hier mijn Mobyletje in een studiodecor. In talloze Nederlandse speelfilms en commercials zie je dat ding van mij voorbijzoeven. Ik vroeg ook altijd in mijn rekeningen benzinegeld, net als iedereen, alleen viel bij mij het bedrag altijd wel te overzien: bv. 2 liter à f. 1,06. Hij reed 1 op 60, dus dat was makkelijk verdiend.

Enkele producties, waar ik aan meesjeesde op mijn brommert.

*En toch nog vrij onverwacht kwam daar, na 3 1/2 jaar wachten, een hele aardige dame, Carla, van het Ministerie van Justitie langs om uit te zoeken of Jaantje en ik een goed ouderpaar zouden vormen voor een te adopteren kleintje. Dat gesprek liep van een leien dakje, zeker ook nu we net ons knusse grachtenhuisje met tuin (ik zal een zandbak voor de kleine timmeren!, wat ik ook werkelijk deed) hadden betrokken met genoeg ruimte voor wel een dozijn peuters! Dat Jaantje en ik als freelancers de kost verdienden baarde nog enige zorgen, maar we konden Carla makkelijk overtuigen dat we omkwamen in het film- en televisiewerk en genoeg verdienden om een kribbe met wat hooi en een kruik schapenmelk aan te schaffen.

Zo schreven Jaantje en ik ons in bij een door Justitie aanbevolen adoptiebemiddelingsorganisatie en kon het aftellen beginnen: ergens begin volgend jaar 1982 zou het zover zijn.

Als aspirant adoptieouders mochten we kiezen aan welk geslacht en welke leeftijd we de voorkeur gaven. Wij wisten al snel dat we kozen voor een babyjongen/jongensbaby. Dat voelden Jaantje en ik allebei zo aan, opgegroeid tussen een hoop broers en zussen. En uit welk land? Dat maakte ons niet zo uit, dan schoot je ook sneller op op die wachtlijst, als je geen voorkeur aangaf. Laten we kijken hoe de toekomst op ons aftuft.

En deze van de vliering halen voor de te verwachten kleine.

[danielbrandsema]

Alles draait

Er is een geraamte. Twee driehoeken, aan elkaar vast. Iemand – iemand anders dan ik, iemand die ik niet ken – heeft dit geraamte gemaakt. De buizen in elkaar gepast, aan elkaar gelast. Zorgvuldig, precies. Ver weg, maar precies volgens de cijfers en hoeken die ik had aangegeven. Daar heeft Sumi voor gezorgd. Ik liet haar weten wat ik wilde. Soms vroeg ik haar wat volgens haar het beste was, of ze deed zelf een suggestie. En toen veranderde dat, wat op papier stond beschreven, in een foto, en daarna in een geraamte in een doos in de kamer.

Twee driehoeken, en aan elk punt bevestig ik onderdelen. Aan de bovenkant, de achterkant, de onderkant en de voorkant. Zo maak ik van het geraamte een bewegend geheel, een fiets.

Ik begin met de bovenkant, met het inbrengen van de zadelpen in de zadelbuis. De juiste hoogte zoek ik later uit. Voor nu zet ik de zadelklem vast. Dan hang ik het geraamte op.

Als je langs de zadelbuis naar beneden gaat, kom je uit bij het onderste punt van het geraamte. De onderkant. Daar schroef ik de trapas aan het geraamte vast. Eigenlijk is het alleen een huls voor de echte as, die aan het kettingblad vastzit. Die kan ik simpelweg door de trapashuls duwen. Aan het kettingblad zit ook de rechter pedaalarm. De linker arm bevestig ik aan het uiteinde van de as, die aan die kant uit de huls komt. De schroeven draai ik in de juiste volgorde, en met het juiste moment. Je wilt niet dat de boel los komt te zitten, of dat er speling ontstaat.

Aan de voorkant pers ik de onderdelen van het balhoofd in de balhoofdbuis van het geraamte. Deze onderdelen zetten straks de stuurbuis van de voorvork vast, én zorgen ervoor dat deze ook vrij kan draaien. Ook hier geldt: het moet zó vast zitten, dat er geen speling is, en tegelijkertijd los genoeg om vrij te kunnen draaien. Kleine deeltjes die tegen elkaar en om elkaar heen draaien. En veel lagervet ertussen. Als de balhoofd vastzit in de buis, duw ik de stuurbuis van de voorvork er aan de onderkant doorheen, en zet ik de boel vast met de stuurpen en de juiste hoeveelheid vulringen. Zo bepaal ik de juiste hoogte waarop de stuurpen moet komen, en weet ik hoeveel ik van de stuurbuis moet afzagen. Het is raar om van een net nieuw onderdeel een stuk af te moeten zagen, maar het móet. De stuurbuis is per definitie te lang.

Als de voorvork en de stuurpen vastzitten, kan ik net zo goed het stuur meteen bevestigen. De remgrepen bevestig ik aan het stuur. De juiste afstelling en hoogte bepaal ik later.

Nu hoef ik alleen nog de remklauwen aan het geraamte te bevestigen. Aan de achterkant moet er nog een adapter tussen, om ervoor te zorgen dat de remklauw precies aansluit op de remschijf. Die adapter is niets meer dan een extra, ietwat taps toelopend laagje, waardoor de remklauw iets hoger bevestigd wordt op het geraamte. Een aanpasser. Aan de achterkant van het geraamte bevestig ik ook de achterderailleur: het versnellingsapparaat dat de ketting straks moet geleiden.

Zo’n beetje alles zit nu aan het geraamte vast. Behalve de wielen en de banden. Aan de linkerkant van de as van voor- en achterwiel bevestig ik de remschijven. Aan de rechterkant van de as van het achterwiel zet ik de cassette vast. Voor het bevestigen van al deze onderdelen is er maar één manier waarop het goed is. Als je iets voor het eerst doet, is het prettig te weten dat je het eigenlijk niet fout kunt doen. Alleen ervoor zorgen dat alles goed vast zit. Dan de banden. De wielen en banden zijn geschikt om zónder binnenband te fietsen. Je moet dan de velg van het wiel goed aftapen. In plaats van een binnenband, doe je een flinke scheut melkachtige substantie, een soort vloeibaar rubber, in je buitenband. Daardoor kun je met veel lagere bandenspanning rijden. Eventuele lekkages in de buitenband worden door het vloeibare rubber snel gedicht. Beide wielen zet ik vast in het geraamte met een steekas. Alles draait.

Nu komen de kabels. Ik heb maar één kettingblad bij de trappers, dus daar hoeft geen derailleur geplaatst te worden. De kabel voor de achterderailleur loopt vrijwel geheel door het geraamte. De versnelling werkt geheel mechanisch, dus alles zit ‘logisch’ in elkaar: de kabel is bevestigd aan de rechter remgreep, waarmee ik met een simpele klik de derailleur via de kabel naar binnen of buiten kan verplaatsen. En als alles goed is afgesteld, zal de derailleur de ketting dan op een lichter of zwaarder kettingwiel plaatsen. Het mechanisme van de derailleur zorgt ervoor dat de ketting voortdurend voldoende spanning behoudt. En dus bevestig ik meteen maar de ketting. De precieze afstelling wordt bepaald door verschillende factoren: de lengte van de ketting, en de positie van de derailleur ten opzichte van de cassette. De uitersten van die positie stel je af met drie kleine schroefjes op de derailleur. Daarna stel je fijner af door de kabel strakker of losser te draaien. Alles werkt volgens een logisch mechanisme, maar mijn hoofd krijgt het gehele plaatje nooit helder. De fijnere afstelling is daarom vooral een kwestie van uitproberen.

Dan de remkabels. De remmen zijn hydraulisch. Geen kabels, maar minerale olie loopt door de leiding. De kabels moeten op de juiste lengte worden afgesneden, en precies goed worden aangesloten op de remgrepen en remklauwen, met nippeltjes en moertjes die ervoor moeten zorgen dat niks lekt. Op de remblokjes in de remklauwen mag ook geen olie terechtkomen. Het luistert nauw, en uiteraard schiet bij het vullen ergens iets los, waardoor de olie in het rond spuit. Maar het lukt. Voordat de achterrem écht optimaal werkt, ben ik een aantal inrem-, bijvul- en ontluchtingssessies (en maanden) verder, maar het begin is er.

Nu nog de details. De bidonhouders. En ervoor zorgen dat alle andere bevestigingsboutjes op het geraamte goed vast zitten. Want als ik wil, kan ik ook nog spatborden en een bagagerekje bevestigen. Het stuurlint. Niet moeilijk, maar het moet nauwkeurig. Het lint moet goed strak om het stuur, het stuk bij de remgrepen is altijd ingewikkeld, en je moet aan het einde voldoende over hebben. En – eindigend bij het begin – de zadel op de zadelpen. Om de een of andere reden vind ik het afstellen van het zadel altijd moeilijk. Ik weet de hoogte, de hoek, de lengte tot het stuur, maar toch heb ik altijd het idee dat de afstelling niet optimaal is. Maar hij zit. Het geraamte is nu een draaiend, bewegend geheel.

Eigenlijk is het niet zo moeilijk allemaal. De voorbereiding kost veel tijd. Voor elk onderdeel zijn standaarden. Maar er zijn altijd meerdere standaarden. De diameter van de zadelbuis. De afmetingen van de onderdelen aan de boven- en onderkant van het balhoofd. De trapas. De breedte van de achteras. Het aantal kettingwielen op een cassette. De diameter van de remschijven. De wielmaat. De materialen. Er valt veel te kiezen vooraf. Maar als je eenmaal gekozen hebt, en gaat bouwen, kom je hoogstens tot de ontdekking dat je misschien een onderdeel bent vergeten.

Sommige zaken moet je echt goed weten van tevoren: het juiste balhoofdset, de juiste trapas, de juiste ‘groep’ (de aandrijving: kettingblad, derailleur(s), rem- en versnellingssysteem). Maar veel onderdelen kun je later nog vervangen. Volgende keer wil ik zelf de wielen misschien wel bouwen. Zelf een wiel bouwen uit velg, spaken en naaf. Alles bevestigen, en dan afstellen. Net zo lang tot het wiel goed draait, zonder afwijkingen naar rechts of links, onder of boven, precies op de juiste plek ten opzichte van de naaf. Elke spaak met de juiste spanning. En ik wil in de toekomst nog een kettingblad met 46 tanden in plaats van 42 tanden uitproberen. Of in ieder geval kunnen variëren, net als met de cassettes en met de banden. En je hebt ook voorvorken die je in twee standen kunt aansluiten, waardoor je de hoek van de vork op het voorwiel kunt veranderen, en dus de rijeigenschappen een beetje kunt beïnvloeden.

En wat ik ook wil, is met de fiets een week weggaan. 800 kilometer langs de Schotse kust. Of door Noorwegen en Zweden. Of maakt niet uit waar. Een weekendje Achterhoek of Ardennen. Met tassen aan het stuur, de bovenbuis, het zadel, waarin alles zit wat ik nodig heb. Ik heb hele lijstjes met wat ik dan meeneem. Maar dat komt vanzelf. De voorbereiding ís de beleving, net als erna. Het moment zelf, dat je iets koopt, bevestigt, aansluit, is alleen een scharnier.

Want ná het bouwen: ook dan begint het pas. Pas als je rijdt, en pas na een tijd, weet je of je toch een kortere of langere stuurpen nodig hebt. Of de zadelpen toch iets hoger of lager moet. Of het zadel een fractie naar voren of naar achteren moet. Of de remgrepen in de juiste hoek staan. Of er toch nog luchtbubbels zitten in de remleiding. Of de pedalen strak genoeg zitten op de plaatjes van je schoen. Of die plaatjes niet toch nog wat naar achteren moeten. Of de remblokjes niet opeens iets aanlopen. Of die piep uit de remschijven te krijgen is. Alles draait, en beweegt. En net als alles perfect lijkt, verandert er weer iets. Een fractie. En als je zelf alles in elkaar hebt gezet, denk je elke fractie te voelen en te zien. Ook als er geen fractie is. Maar dat geeft niet. Je draait en beweegt vanzelf mee.

[moppentop]

Jantje moet automerken opnoemen

Jantje moet automerken opnoemen

Juffrouw in de klas: Noemen jullie eens wat automerken op. Kees: “Toyota Juf.” “Piet: “Ford.” Juf: “Goed zo!” Jantje: “M,n oma!” Juf: “Dat is toch geen automerk Jantje? Jantje: “Jawel hoor , m’n Opa zei tegen m’n Oma zeggen: Kom op ouwe FORD spatborden van elkaar, dan zal ik je eens ouderwets aan slinger oor, want ik hoorde dat toen ik bij hun aan het logeren was!”

[willieswhereabouts]

fris op de fiets #drizzle #cyclingbicycle #fietsendefiets #winterfiets #fenderson #winterbike #spatborden (at Monnikendam, Noord-Holland, Netherlands)

[tamarvangelder]

Oude fiets

Ik woon aan een drukke fietsroute in een grote stad. Tussen 7 en 9 passeren letterlijk duizenden leerlingen op de fiets mijn straat. Ik kijk graag naar al die fietsers, ze geven kleur aan het straatbeeld. Maar ik denk ook na over het verhaal achter de fietsen.

De ene fiets is glimmend nieuw, harde banden, met een mooi design en een onzichtbare accu voor de elektrische aandrijving. Deze fietsers hebben letterlijk altijd wind mee. Ik zie ook de andere fietsen, rammelend, geen spatborden en slappe banden, te hoog of veel te laag voor de gebruiker. Deze fietsers hebben eigenlijk al wind tegen als ze opstappen. Wie let er op of je banden hard genoeg zijn? En is er iemand die een goede fiets voor je kan betalen?

In de afgelopen periode zagen we bij online onderwijs hetzelfde gebeuren. Hebben je ouders een goede internet verbinding, is er iemand die zorgt voor een goede laptop. Kun je aan iemand vragen wat je moet doen als je laptop het niet doet. Het ene kind heeft meer wind mee dan het andere. Veel mensen verdienen een eerlijke kans, maar niet iedereen krijgt dezelfde kans.

Al die fietsers zijn op weg naar hun school. De plek waar ze allemaal wel dezelfde kans horen te krijgen. Waar de conciërge ervoor zorgt dat er een goede fietspomp is voor je slappe banden. Door de tekorten in het onderwijs loopt die gelijke kans steeds verder uit de pas.

Steeds meer leerlingen krijgen naast hun reguliere onderwijs bijles, ingekocht door ouders die dit financieel op kunnen brengen. Omdat ze weten dat er in de overvolle klas soms te weinig aandacht is geweest. Of omdat ze zich zorgen maken over de zieke economie leraar zo vlak voor het eindexamen. Ik snap die ouders heel goed, maar het maakt mij ook verdrietig. Een slechte fiets, geen internet en geen geld voor bijles. Is dat nou de weg die we opgaan?

[gpfansnl]

Het onderdeel wordt flink getest, maar waarom kiest de FIA voor spatborden?

[frankvanlieshout]

De spatborden van de 2 Mibo's Goodspeed achter gewisseld. Spatborden voor moeten we nog aanpassen (inkeping maken of inkorten). En er komen nog achterlichten op (De Spanninga O-Guard). Van: Deflector RS75 Achterwiel Mudguard Naar: SKS spatbordenset Bluemels (27,5-29 inch Breedte 75 mm, lengte 1120 mm) (bij Brandevoort, Noord-Brabant, Netherlands) https://www.instagram.com/p/CWqfZAZqMIm/?utm_medium=tumblr

[fietspat]

Hoek van Holland op een regenachtige zondagmiddag

Hoewel het zomer heet te zijn leek het vandaag meer een herfstdag. Als training stond er vandaag 1 blok van 6x 20 seconden sprints ingepland. Ik dacht eraan om dit in de duinen te doen, daar zou het nu toch niet druk zijn.

Met spatborden op de fiets en een windstoppertje aan ging ik op pad. Koud was het niet maar het waaide aardig en af en toe regende het licht.

Zoals gezegd ging ik richting de duinen. Via een wat andere weg dan anders reed ik via Voorschoten naar Leiden. Daar nam ik het vernieuwde fietspad langs de toekomstige Corbulotunnel waar mijn oog viel op een ander toekomstig fietspad.

Verder de duinen in waar het zoals verwacht niet druk was. Op Scheveningen was het best wel druk. Wellicht dachten mensen dat hier de zon wel zou schijnen?

Via het Westduinpark verder naar Hoek van Holland. Rustig aan want ik had hier de wind vol op kop.

Ook in Hoek van Holland was het best druk. Maar dat kwam mede door een vlooienmarkt of zo, er waren allemaal mensen die op kleedjes ouwe zooi probeerde te verkopen.

Langs de Waterweg had ik wind vanaf de zijkant. Vanaf Maasluis was het knallen voor de wind. Bij het Kraaiennest nam ik een voor mij onbekende fietspad en zo reed ik op Schipluiden aan.

Bij de Kandelaarbrug was het duidelijk hoe hard het waaide. En dat niet alleen, het begon nu ook te regenen en meer dan miezeren. Maar voor de wind is dat ook weer niet zo heel erg en vlot ging ik naar huis waar ik weer 106 km kon bijtellen.

[coersfiets]

Fietsforens

Vandaag weer eens op de fiets naar herberekening gegaan. Toen ik uit bed stapte regende het nog aardig maar bij vertrek was het droog. Toch had ik de spatborden op mijn racefiets gedaan om zo het opspattende water van het natte wegdek tegen te houden. Het was eigenlijk prima fietsweer. Met een stevig windjein de rug koste het weinig moeite om op mijn werk te komen.

In de loop van de middag kwam er een waterig zonnetje door, zoals dat hoort in deze maanden. Vol goede moed ging ik nu via Moerkapelle naar huis. Het was nog schemerig. Nog niet overal brande de straatlantaarns. En zo kwam ik voldaan thuis. Hard had ik niet gereden maar het gevoel was weer goed.

[koopplein-langedijk-hhwaard]

Spatborden voor aanhanger✔️ www.koopplein.nl #auto #kopen #tweedehands

http://j.mp/2W5LoEq @heerhugowaardKP

[windcycleworks-nl]

WiND80: Roy's toerfiets met Speedhub

Een full-custom allround toerfiets voor alles van de dagelijkse boodschappen tot en met fietsvakanties.

Comfortabele fit in combinatie met flatbar en compacte wielen (650b).

Met Rohloff Speedhub voor minimaal onderhoud en maximale betrouwbaarheid.

Voor de Rohloff Speedhub heb ik dit keer gekozen voor vaste dropouts i.c.m. een excentrisch bottom bracket (EBB) voor het spannen van de ketting. Een mooie 'cleane' en functionele oplossing.

Custom buizenmix van Columbus LIFE en ZONA en een WiND Allroader voorvork (custom lengte en sprong) met ISO rembeugel (matchend met achterrem en optionele montage van grotere remschijf).

Extra's: interne kabelgeleiding door onderbuis, montageogen voor vanallesennogwat, bevestiging standaard.

Poedercoat in spikkelmix donkergroen (mix van mosgroen en zwart) met een toefje 'sparkling silver'.

OPBOUW:

Custom handgespaakte wielen door WiND (DT Swiss GR 531 DB velgen, Rohloff Speedhub en Hope RS4 voornaaf)

Hope headset

EBB-unit van Problem Solvers (Bushnell-systeem)

Shimano XT crankstel icm Garbaruk voorblad

TRP Spyre mechanische schijfremmen

Ergonomisch stuur en grepen van SQ Lab

Tubus Logo Classic bagagedrager en SKS Bluemels spatborden

Schwalbe Marathon banden

etc.

We hebben de vorkbuis voorlopig extra lang gehouden zodat Roy nog wat kan experimenteren met de optimale stuurpositie (kan later worden ingekort).