#snotteren

[ynseincanada]

donderdag 31/08/2023

Dag vier en ik ben ziek. Typisch. Gisteren begon ik opeens te snotteren (danku airco) en deze nacht kon ik niet meer slapen omdat ik me zo miserabel voelde. Gelukkig is mama deze ochtend naar de apotheek gestapt en heeft een neusspray voor mij gekocht.

Normaal ging ik vandaag naar Elk Island National Park. De trip werd geannuleerd door de slechte luchtkwaliteit. Normaal gezien zou ik het super jammer vinden, maar aangezien ik me niet geweldig voel, ben ik gerustgesteld.

Dinsdag zijn mama en ik naar IKEA getrokken voor een kussen en lakens en pannen en potten. Ik ben niet in slaap gevallen voor tien uur 's avonds! Gisteren heb ik mijn Canadees nummer ontvangen. Als iemand het nodig heeft, laat het me weten. Gsm abonnementen zijn hier vele duurder dan in België.

Ook de supermarkten zijn nog altijd een cultuurshock. Je vindt niet meteen de producten die je zoekt (waarom ligt alle melk in frigo's?). En vooral: alles zit hier in gigantische verpakkingen. Ik heb een pakje pasta van 900 gram (!) en de boter zit hier in zo'n gigantische dozen dat ik die nooit ga op krijgen voor ik terug naar België vertrek.

Ik ga nu nog wat verder uitzieken terwijl ik naar 9-1-1 seizoen zes kijk.

Dikke zoen.

x Ynse

thursday 31/08/2023

Day four and I'm sick. So typical. Yesterday I suddenly started sniffling (thank you air conditioning) and this night I couldn't sleep because I was so miserable. Fortunately, my mom went to the pharmacy this morning and bought me a nasal spray.

I was normally going to Elk Island National Park today. The trip was canceled due to poor air quality because of the wildfires. Normally I would be super sad the trip was cancelled, but since I'm not feeling great, it's honestly a reassurance.

On Tuesday, Mom and I headed to IKEA for a pillow and sheets and pots and pans. I didn't fall asleep until ten in the evening! Yay, me! Yesterday I received my Canadian number. If anyone needs it, let me know. By the way, cell phone subscriptions are much more expensive here than in Belgium.

Also the supermarkets are still a culture shock. You don't immediately find the products you're looking for (seriously, why is milk kept in fridges in the store?). And above all: everything here comes in gigantic packages. I have a 900-gram (!) package of pasta and the butter here is in such gigantic boxes that I will never finish it before I leave for Belgium.

Now I'm going to continue to rest while watching 9-1-1 season six.

Big kiss.

x Ynse

[corverver010]

DE BLOG VAN ZATERDAG 19 OKTOBER 2024 ✅

Goedemorgen volgers, het is weer weekend, dus ben ik weer wakker en is dit weer de nieuwe blog, het is vandaag zaterdag 19 oktober 2024 en wat ik vandaag ga doen, vertel ik pas in een van de volgende updates, aangezien ik verkouden ben dus ziek, 🤧 ga ik vandaag dus toch wat doen, maar ga zo eerst even een mok cappucino maken ☕️ dus zie ik jullie weer laters, ¹>

Zo nu even vertellen wat ik vandaag allemaal ga doen, aangezien ik verkouden ben dus loopt te snotteren, kuchen, niezen, dus ziek 🤧 maar nu ga ik wel weer foto's en zelfgemaakte filmpjes plaatsen, heb ik vandaag eigenlijk al weer gedaan, vond het niet leuk dat ik geen de volgers geen oude materiaal kon leveren, dus midden in de nacht wat geplaatst, en verder vandaag ook nog even de wasophangen, dus zie ik jullie weer in een van de volgende updates, ²>

Nou heb vandaag ook weer even mijn cover foto's en overzicht filmpje van De komende week hier geplaatst, en heb ik maar weer even de blog verplaatst naar boven, en heb ik vandaag ook weer wat oude foto's en zelfgemaakte filmpje geplaatst, en verder staat de accu van De accuboormachine te laden, zaten 2 accu's bij allebij leeg, dus maar even wachten, moet daarna even de beugel van de modem monteren, dan is dat ook weer gebeurd, nu staat die modem tijdelijk in de vensterbank, ³>

Dat duurt nog wel even, gaat nu wel redelijk goed aangezien de verkoudheid, moet wel ben ook helemaal alleen, niemand die mij maar kan helpen, ben al zo lang alleen, dus ben het wel gewend, en ga ik intussen ook nog even de wasophangen, en verder ga ik straks nog even een mok cappucino maken ☕️ en straks weer wat oude foto's en een zelfgemaakte filmpje plaatsen, en pas daarna even die beugel voor de modem monteren, dus zie ik jullie weer in een van de volgende updates, ⁴>

Zo dat klusje is ook weer gedaan, de beugel van de modem monteren, hij hangt nu, is de vensterbank weer vrij, ik had in de vorige update gezegt dat ik een mok cappucino zou gaan maken, nou dat ga ik zo even doen, na deze update, maak eerst deze af, en daarna even weer wat oude foto's en zelfgemaakte filmpjes plaatsen, en later vandaag ook nog even de wasophangen, en verder zie ik wel weer wat ik nog ga doen, dus zie ik jullie weer in een van de volgende updates, ⁵>

Nou dit is weer de laatste update van vandaag, heb weer wat oude foto's en zelfgemaakte filmpjes geplaatst, en heb ik vandaag ook wat klusjes gedaan, en heb vandaag rustig aan gedaan, dus is het wel weer mooi geweest voor vandaag, dus wens ik jullie slaap lekker en tot morgen weer gezond en fris weer op voor een nieuwe dag, TOT MORGEN 🥱😴 ⁶<

[lienanna]

Medische notities

Zuurstofsaturatie op 3400 meter: 93%. Hoger zijn mijn vingers te koud om te kunnen meten.

Een paar van onze medewandelaars hebben het zwaar. Ze hebben moeite met de hoogte, zijn minder fit en ook wat aan het snotteren. Ze krijgen van ons (niet medisch onderlegde) expeditiehoofd een cocktail van pillen: diamox en paracetamol voor de hoofdpijn en mogelijke hoogteziekte, en een enkel tablet azitromycine als placebo tegen de snotters. Ik houd mijn mond en ben blij met de Nederlandse nuchterheid die de antibioticaresistentie beteugelt.

[resetyourskin]

Vandaag door de griep geveld. Hoge koorts. Zo van de ene op de andere dag. Zo lijkt het. Maar mijn lichaam geeft al langer seintjes van ‘hé, denk eens aan jezelf, bouw rust in, het is teveel!’. . Ik had eerder moeten luisteren naar die rugpijn, die ontsteking, die blessures die niet overgaan en mijn stijve nek. Want wat zegt mij dit? Verkoudheid en griep treden op wanneer het genoeg geweest is. In situaties die wij ervaren als overbelasting. Ontstekingen kan betekenen dat je conflicten vermijd. Je leeft vrijer en minder belast als je meer loslaat en de moed heb in te zien dat wat je op je schouders hebt genomen te zwaar is.(schouderklachten). . Mijn hoofd kan wel van alles willen. Naar het feestje willen dat gepland stond. Maar het lichaam houd me tegen.😔 Kan niet anders dan me er aan overgeven. En beter luisteren een volgende x. #zinvanziekzijn #griep #verkouden #gezondheid #ziek #verkoudheid #weerstand #stress #slaap #immuunsysteem #keelpijn #reiki #feestjemissen #snotteren #gezond #gewrichtspijn #concentratie #burnoutrecovery #coaching #coach (bij Hoorn) https://www.instagram.com/p/B8CAyzihLTH/?igshid=1gt13wbsky4ok

[andrebannenberg]

Vanuit Hachi House stuurde ik regelmatig aerogrammes (wat zijn dat ook alweer?) naar Jaantje over haar eventuele komst naar dit te gekke eilandenrijk. Nu ze net cum laude afgestudeerd was aan de Universiteit van Amsterdam bood dit een prachtige kans om hierheen te vliegen.

Ik moest wat dingen gaan regelen: *mijn Japanse toeristenvisum verlengen bijvoorbeeld met een paar maanden. Met een brief van Okasan, waarin zij voor mij financieel garant stond (wat in 't echt niet nodig was), ondertekend met haar trillende stempeltje, en een stel zalige ritjes de volgende dagen op mijn Honda Cub 70 naar enkele gemeentelijke instanties ging het een en ander voorspoedig. Geregeld.

*Verblijf in Tokyo bij Mochizuki van TOHO-FILM regelen. Daar komt Jaantje aan op Narita Airport en later vertrekken we daar weer. Dus tijdje in Tokyo en dan zeker naar Okayama en mijn Kinkozan-familie. Geregeld.

*De laatste weken voor Jaantjes aankomst in Tokyo werkte ik op drukke dagen in het restaurant op Kinkozan, schilderde ik veel onder de prachtige klanken van Japanse smartlappen, die sterk lijken op onze Jordaanliederen en spendeerde ik gezellige middagen met shoppen op de overdekte markten in het relaxte centrum van Okayama met Okasan, Midori, Fumie en andere kookvrouwen. Wat een leven! Warm, rijk, lieflijk.

*Okayama heeft een indrukwekkend kasteel met een rivier ervoor, waar de toerist in kan roeien. Midori haalde mij over en daar gingen we. Maar ik (en Midori blijkbaar ook) had een Japans bord over het hoofd gezien, waarop stond: niet verder dan dat en dat punt, sterke stroming.

Tja, toen moesten we inderdaad opgehaald worden door een motorbootje, er viel niet tegenop te roeien. Ach, zo ben je weer een tijdje van de straat.

*Op de laatste avond voor mijn vertrek naar Tokyo om Jaantje op te halen werd ik uitgenodigd door Okasan en familie om te dineren in een spiksplinternieuw restaurant in Okayama. Een verrassing zou het worden...

Moet kunnen.

*Het afscheid de volgende morgen op het station van Okayama, waar de bullettrain naar Tokyo op me wachtte, viel iedereen best zwaar. Okasan aan het snotteren, Midori tranen aan het wegvegen, ik van hetzelfde, moeite om niet te knuffelen. Over niet al te lange tijd zou ik terugkomen met Jaantje-chan.

Sayonara Okasan!

[zielsvlucht]

Snot

Ik ben al vaak ziek geweest in mijn leven, maar één van de ergste keren was toen ik een gewone verkoudheid had. Althans daar leek het op.

De ziekte had me overvallen tijdens mijn weekje verlof, dus daar zat ik dan thuis in de zetel te snotteren. Hoofdpijn, hoesten, alomvattende vermoeidheid en pijnsteken op willekeurige plaatsen. Op de televisie een serene natuurdocumentaire die zacht blauw licht over de kamer verspreidde. Al suffend keek in naar hoe de bultrugwalvissen grote happen uit vissenscholen namen. Toen werd mijn lichaam plots overvallen door een vreemde impuls. Ik moest niezen.

Mijn gezicht vertrok al en ik zette me klaar, maar de nies kwam maar niet. Dit was een grote. Ik zette me er voor recht in de zetel. Het duurde misschien wel een minuut voor mijn lichaam klaar was om wat-het-ook-was uit mijn systeem te werpen. Ik niesde zo hard dat ik achteruit vloog. De zetel waarop ik zat kraakte onder me. Een ongelooflijke klodder slijm vloog naar de andere kant van de kamer. Fysiek uitgeput van het niezen, zocht ik naar de doos papieren zakdoeken naast de zetel om het kwijl en het snot van mijn gezicht te vegen. Ik voelde me miserabel. Ik stond op en checkte of ik de zetel niet kapot geniest had. Toen keek ik om. Ik vergeet nooit wat ik zag.

Ongetwijfeld de grootste klodder snot die ik ooit in mijn leven gezien had, droop langzaam van de muur af. Walgelijk. Met een splut kwam het neer op de vloer. Ik keek er naar en overwoog sterk om naar de dokter te gaan. Dit kon niet normaal zijn. Ik deed een aantal stappen dichterbij om te checken of mijn ogen me niet bedrogen. Nee geen twijfel, dit was inderdaad niets meer dan een gigantische slijmbal, groter dan een vuist. Groter van twee vuisten.

“Ik beeld me dit in.” Dacht ik. “Ik ben ziek en ik word koekeloer. Dit is waarschijnlijk weer zo één van die absurde koortsdromen die ik krijg wanneer ik ziek ben. Ik ga beter terug liggen. Probeer te slapen. Of te ontwaken. De volgende keer dat ik kijk, ligt dat snot daar niet meer. Of blijkt dat ik niet eens in dit huis woon. Zo zijn koortsdromen.”

Ik ging liggen en sloot mijn ogen. Ik luisterde naar David Attenborough en zijn walvissen en uiteindelijk dommelde ik in. Toen ik wakker werd schemerde het al. Ik keek naar de andere kant van de kamer. De vuiligheid lag er niet. Het was dan toch maar een droom geweest. Goed. Dan moest ik mijn eigen menselijke vuiligheid niet van de muur schrobben. Ik stond op want ik zou best wat eten klaar maken voor mezelf. Ik nam mijn lege thee tas en slofte naar de keuken. Onderweg bleef één van mijn pantoffels hangen. Ik stopte, tastte blind met mijn voet naar mijn verloren pantoffel. Stapte in iets plakkerig. Ik keek. Een plakkerig spoor liep door mijn woonkamer en ik was er in gestapt. Het spoor viel niet hard op in het schemerlicht, maar het plakte. Het begon daar waar ik de slijmklodder eerder had zien liggen.

Ongerust volgde ik het spoor tot aan de kelderdeur. Die stond op een kier. Waarschijnlijk nog steeds van toen ik de router herstart had de dag voorheen. Ik deed het licht van de kelder aan en stapte de treden af. Het spoor ging verder over de trap. Ik stopte op de voorlaatste trede en met mijn blik volgde ik het vage spoor tot in de hoek van de kelder. Daar lag het, verscholen in de schaduwen. Maar het lag niet stil. Het bewoog. Het pruttelde. Het leefde.

Het leek nog groter dan voorheen en ik aarzelde even. Dit kon niet goed zijn. Ik schraapte mijn moed bij elkaar en ging nog een trede lager. Ik moest het verder onderzoeken. Zien of het echt leefde zoals het leek. Maar de laatste trede kraakte en het ding hoorde het. Stukken van het slijm rezen plots omhoog en vormden blubberige ledematen, waarmee het zich verplaatste. Het kroop opzij, weg van me. Dan klom het plots de muur op tot aan het gat van de open kruipkelder. Het ging naar binnen. Ik hoorde het weg schuifelen. Ik ging een paar treden terug omhoog en greep de zaklamp die daar op de zekeringkast stond. Dan ging ik weer verder naar beneden en stapte ik voorzichtig tot aan de kruipkelder. Ik scheen naar binnen. Op het einde van de smalle gang zag ik nog net iets de hoek om kruipen, uit het zicht. Ik overwoog om er achteraan te gaan.

Nee. Dat ging ik niet doen. Ik ging niet deze krappe – nu plakkerige – doorgang in kruipen, in de achtervolging van een vreemd ding waarvan ik niet eens wist wat het was. Dus ik slofte terug naar boven en deed de kelderdeur goed dicht. Ik ging weer in mijn zieke zetel zitten en dacht na over wat het zou kunnen zijn. Het kon niet zomaar mijn eigen snot zijn dat zijn eigen leven was beginnen leiden. Nee. Maar wat was het dan wel? Misschien zat er één of andere exotische parasiet in mij die ik er uit geniest had. Dat klonk als een relatief rationele verklaring. Ik googlede er naar op mijn laptop, maar vond niet echt iets. Het licht van het scherm veroorzaakte uiteindelijk een pijn in mijn slapen. Ik legde mijn laptop weg en ging weer in de zetel liggen. Mijn ogen voelden weer zwaar.

“Muizenvallen.” Dacht ik nog. “Wat het ook is, het kan niets zijn dat een muizenval niet kan oplossen.”

Ik wist dat ik geen muizenvallen in huis had, maar het was iets dat ik kon gaan kopen als ik me eenmaal beter voelde. Tot dan liet ik de kelderdeur dicht. Er lag toch niets belangrijk. Enkel wat wijn waarvan ik nooit dronk.

“En ik moet naar de dokter.” Dacht ik. “Ik bel wel eens naar de huisarts. Morgen.”

Die nacht lag ik koortsig te zweten in mij bed, toen ik plots gerommel hoorde. Met tegenzin gleed ik vanonder de lakens en ging ik op onderzoek uit. Ik volgde het geluid tot aan een muur. Ik legde mijn hand er tegen. Iets bleef krabben aan de andere kant. Ik ging de kamer uit, naar de aanliggende badkamer. Aan de andere kant van de muur was ook niets te zien.

“Een muis of zo?” hoopte ik.

Maar ik wist wel beter. Dat ding zat nu in de muren. Geweldig. In ieder geval was het een probleem voor morgen. Ik strompelde terug naar bed.

Ik werd veel te vroeg in de ochtend wakker. Zo gaat dat wanneer ik ziek ben. Normaal overslaap ik me altijd, maar niet wanneer ik de slaap nodig heb. Ik was in de keuken citroenthee aan het zetten toen ik weer iets hoorde rommelen. Deze keer boven me.

“Een ekster op het dak.” Vertelde ik mezelf. “Aan het scharrelen in de dakgoot zoals ze altijd doen.”

Ik belde naar de dokter. Hij had tijd voor me in de namiddag. In de voormiddag lag ik dan weer voor de televisie, half in slaap. Af en toe slofte ik eens naar het toilet, of naar de theepot die in de keuken stond. Ik hoorde het nog steeds af en toe. Krabben, knagen en rommelen in de muren. Als ik beter was zou ik muizenvallen zetten. Dat zou het wel oplossen.

In de namiddag ging ik naar de dokter. “Een gewone verkoudheid.” Verzekerde hij me. “Het is nogal wreed dit jaar. Veel mensen komen nu binnen met verkoudheden.” Ik overwoog het wel om hem te vertellen over het ding dat thuis in de muren zat, maar ik deed het niet. Ik had schrik dat hij me zou doorverwijzen naar een psychiater.

Toen ik thuis kwam voelde ik me weer uitgeput van buiten te zijn. Het was dan ook zo koud buiten. Ik greep wat brood uit de keukenkast en ging dan direct naar bed. Toen ik met mijn suffe hersenen langs de kelderdeur slenterde, merkte ik niet op dat hij open stond.

In bed hoorde ik het ding nog rommelen verderop in het huis, maar ik negeerde het. “Morgen. Morgen ga ik muizenvallen halen.” Dacht ik. Ik sliep wat beter.

Toen ik ’s ochtends de woonkamer binnenkwam vond ik dat het er nogal muf rook. Ik opende een raam. Dan kwam ik de keuken binnen. Alle kasten waren open. Opengescheurde kartonnen dozen lagen op de grond. Verkruimeld brood en koeken lag overal. De koelkast stond tegen. Half opgevreten appels lagen te stinken op het aanrecht. En overal - van de vloer tot de meubels, tot de muren, tot zelfs het plafond – hing slijm. Het was waanzinnig. Ik keek de schade vol ongeloof aan. Toen hoorde ik iets druipen. De koelkast. Iets nat en klefferig zat daar lustig te kletsen. Te smakken.

Ik nam een pollepel vast en benaderde voorzichtig de koelkast. Ik greep de hendel vast en deed de deur langzaam open. De koelkast hing vol met hopen van levend slijm. Maar niet voor lang. Het sprong er uit. Een slijmmonster zo groot als een hond smeet me tegen de grond. Ik schreeuwde. Het slijm greep mijn gezicht vast. Ik kon niet meer ademen. Ik stikte. Met mijn pollepel mepte ik er tegen. Het beest siste en sprong van me af. Ik kroop weg, veegde paniekerig de plak van mijn gezicht af. Ik zag het slijmding de keuken uit draven. Wat was het groot! Het ging de hoek om en ik hoorde hoe het door het vliegenraam heen sprong. Naar buiten. Weg. Maar ik wist dat het terug zou komen.

Na een snelle douche ging ik muizenvallen kopen. Ik kocht ook rattenvergif en vond een hockey stick in een sportwinkel die als een betere pollepel kon dienen. En koekjes, de koekjes waarvan ik gezien had dat het slijm beest ze allemaal opgegeten had. Ik sloot het huis volledig af, omsingelde het met muizenvallen en vergif, alsof ik Home Alone naspeelde. De achterdeur liet ik open. Een spoor van koekjes leidde naar binnen. Daar zat ik dan, te wachten op een stoel met een hockey stick. Ik staarde door de achterdeur naar buiten. Ik zou het zien aankomen.

Ik voelde me trouwens helemaal niet goed. Als dat nog niet opgevallen was. Ik was het zo beu om ziek te zijn en ik was dat ding beu. Ik ging het oplossen.

Toen de avond viel zag ik iets aankomen in de tuin. Een vormloos ding kroop door de taxushaag, en gleed over het gras van koekje naar koekje. Toen het dichterbij kwam zag ik dat het niet meer echt gleed. Het stapte bijna. Het had slijmerige snot benen en zelfs armen die naast zijn lichaam hingen. Een grote blob bovenaan leek wel op een hoofd. En ja: hij was nu zo groot als een mens. Hij leek wel op mij, met de manier waarop hij over het gras slofte. Hij kwam door de deur en zag me zitten.

“Ga weg!” zei ik. “Ga weg en kom nooit meer terug!”

Het ding bleef staan. Met zijn armen hing het aan de deurstijlen.

“Ga weg!” zei ik nog eens. Ik wist dat het me begreep.

Maar het stapte naar binnen. Negeerde de koekjes. Het stapte op een muizenval en de muizenval sloeg dicht. Maar hij reageerde er niet eens op. Het deed hem niets. Hij stapte naar me toe. Tot op een meter van me af. Ik stond op uit de stoel. Hief de hockey stick dreigend boven mijn hoofd. Met zijn blubberig hoofd keek het me aan.

“VoEd MiJ vAdEr” siste het.

Ik apprecieerde niet dat hij begon te praten. Al schreeuwend mepte ik er tegen. Het dook ineen en greep de hockey stick vast. Ik probeerde hem terug te nemen maar zijn greep was stevig. Dan stampte ik er tegen. Het strompelde achteruit en liet mijn hockey stick los.

“VaDeR hOu VaN mIj” spuugde het uit.

“Ga weg!” Riep ik.

Ik gaf het nog een mep en het slijm viel op de grond.

“NeE” pruttelde het.

“Ga weg! Ga weg!” Schreeuwde ik. En ik mepte en mepte en mepte. Tot het snot niet meer bewoog.

Uitgeput stapte ik achteruit. Ik liet de hockey stick vallen. Keek naar al het slijm dat nu op de grond lag. Smerig.

Het duurde me nog lang tot ik al de plak eindelijk opgekuist had, maar toen het weg was voelde ik me plots veel beter. De volgende dag kon mijn verlof pas echt beginnen.

[adriaanmeij]

Zilveren draden

De oudjes zaten op de houten bank van Staatsbosbeheer, turend naar de zonovergoten, rimpelloze, donkerblauwe oppervlakte van het Staphorster ven aan de Kievitshaarweg. Ze hadden allebei wit haar, wat deed denken aan de zilveren draden die Kees Pruis in 1918 zong en later Max van Praag in 1953. Waar was het goud?

Uit de verte kwam een ander oud stelletje aanlopen, beteuterd kijkend omdat hún bankje bezet was. Ze gingen met lichte tegenzin op de zware ronde boomstam zitten die de boswachter aan de waterkant had neergelegd; hij met de stam tussen zijn benen, zij met haar blote benen naar de zonzij: verschillend, anders.

Het was pas 25 maart, warm en er hing al een lome, vochtige stilte, waarin het pollen van berken en katjes en het bijbehorende snotteren gedijt. De mannelijke sporen deden zich alom gelden en de vrouwelijke openden zich. Een geile bedoening, eigenlijk. In de verte woei een windvlaag rimpelingen over het ven. Diep in het bos hamerde de specht de vorm van zijn nestholte, hoog in de eik, de diep donkere roffel van een tenor. Dichterbij concerteerde een roodborstje, floot een nachtegaaltje, vinkte een vink angstig zijn toontjes. In het moeras kwaakten de groene mannetjeskikkers dat het een hete lust was: om vrouwtjes te lokken voor de paring. Mountainbikers raceten voorbij zonder iets te zien of horen. Het was onmiskenbaar volop voorjaar.

“Gaan jullie maar hier zitten”, wenkte de vrouw van de witte twee, moeizaam opstaand om met haar partner een tafeltje en kampeerstoelen uit de dichtbij staande auto te slepen. Haar volle buik hing diep over haar doos heen en ging vloeiend over in benen gebouwd om de Mount Everest te tillen. Wat vriendelijk om ons ons bankje te gunnen, zei zij van het stelletje vanaf de boomstam, “mooie mensen”. De landverhuizing ging door. Ze genoten met zijn vieren in stilte een tijdje van de middagloomte en raakten bij het afscheid in gesprek.

Bron:metro

Er gierden die dag nog geen peperdure straaljagers uit Leeuwarden over de heide, maar het zou niet lang meer duren voordat het janken de stilte zou verscheuren en de oorlog oorverdovend hoorbaar zou worden op de Drentse hei. Het vliegveld in Leeuwarden wierp zich op als verzamelplaats voor 45 F-35 en F-16 straaljagers die vooralsnog schijngevechten gingen houden om voorbereid te zijn op de full scale oorlog met het Rusland van Putin die dreigde. De vier oudjes vielen door de verschrikkingen van de oorlog in Oekraïne tachtig jaar terug in hun tijd. Het idyllische tafereeltje aan het ven stond haaks op de oorlogsdreiging in hun hoofden en harten. Zij hadden Hitlers oorlog meegemaakt en ”dat nooit meer” geleefd. Nu was het er weer.

“Jullie zijn nog jong”, lachte de witharige heer uit zijn stoeltje. Het compliment beviel. Hij was, zo bleek, herstellend van een herseninfarct dat zijn linker lichaamshelft had verlamd. Dat is lastig als je een te zacht gekookt eitje tussen je fijn-motorisch disfunctionerende duim en wijsvinger per ongeluk fijnknijpt. Zij had een nieuwe heup. Toch hadden ze moeizaam en moedig het vennetje om gekuierd, een mooiere wandeling bestond niet in Drenthe en bewegen was het panacee voor alle kwalen en de dood. De meneer van het andere stel, die wat sleepte met zijn linkerbeen wegens kramp in zijn kuiten, schatte in dat hij met 82 de oudste was. Maar nee, Buikje met haar vriendelijke gezichtje was al 84 en de intellectueel Withaar telde al 95 jaren, wat je hem niet aanzag. Het meisje met de blote benen was de jongste.

Ze waren weer geworden als een kind, zoals Okke Jager had bedoeld. Buikje en Withaar hadden na jaren alleen leven elkaar zes jaar geleden leren kennen op de lange galerij van een grote flat. Ze waren op slag tot over hun oren verliefd geraakt met toefjes goud op hun wangen. “Ik heb er een paar nachten niet van kunnen slapen”, zei hij, nog opgewonden van de herinnering. “Zie je! Het kan!”, lachte de jongste. De meneer: “ja en ze hebben vast nog seks, dat zie je zo“. Zij, corrigerend: “dat noem je romantiek!” Het eerdere gesprek aan het ven tussen de vier ging daar over. Hoe vaak zij zich 18 jaar jong voelden. Hoeveel goud er tussen het zilver schuilging en de levenslach niet verdween. Nietwaar, Lien van het Joodse winkeltje, Charlie Chaplin zei het al: “een dag niet gelachen is een dag niet geleefd.”

[corverver010]

DE BLOG VAN VRIJDAG 18 OKTOBER 2024 ✅

Goedemorgen volgers, het is weer bijna weekend dus ben ik weer wakker en is dit weer de nieuwe blog, het is vandaag vrijdag 18 oktober 2024 en wat ik vandaag allemaal ga doen, vertel ik pas in de volgende updates, maar dadelijk eerst even een mok cappucino ☕️ ik zie jullie dan weer laters, ¹>

Zo dan ga ik nu even vertellen wat ik vandaag allemaal ga doen, zo ga ik vandaag heel veel oude foto's plaatsen, zoals ik gisteren al had gezegt, en daar begin ik straks mee, en verder tussendoor ook nog even de wasophangen, en verder even een klusje doen, moet even een klusje doen, de beugel voor mijn modem monteren, even twee gaatjes in muur twee pluggen erin en twee schroeven, en klaar is cor 😄 maar voor dat ik dat ga doen, eerst de accu's laden van mijn accuboormachine, ²>

Pas daarna ga ik dat doen, maar ga dadelijk eerst even wat oude foto's en zelfgemaakte filmpjes plaatsen, en verder doe ik vandaag rustig aan ben verkouden loop te snotteren en de kuchen, niezen, 🤧 griep nee hoor dat heb ik al heel lang niet meer gehad, neem ik een griep prik krijg ik het wel, een keer een griep prik gehad kreeg kort daarop wel griep, dus nee neven nooit, dus zie ik jullie weer in de volgende update, ³>

Nou dan is dit weer de laatste update van vandaag, ben te ziek om wat te doen, veel kuchen, hoesten, niezen, snotteren, 🤧 heb vandaag maar 10 oude foto's en een zelfgemaakte filmpje geplaatst, had wel gezegd wat ik allemaal zou gaan doen, maar door de ziekte is dat wat anders, doe het de hele dag Al rustig aan, dus wens ik jullie voor nu nog een fijne avond, en voor straks slaap lekker en tot morgen weer gezond en fris weer op voor een nieuwe dag, TOT MORGEN 🥱😴 ⁴<

[deknutseljuf]

Glittering Tissue Box 🇳🇱 Sjiek snotteren! Houd je erg van glitters en veel blingbling? Wij ook! Als het maar glimt en glinstert, we krijgen er geen genoeg van. En ben je toevallig een (verkouden) prinses of ken je een sjieke dame met een loopneus of liefdesverdriet? Dan is deze tissuedoos met een heleboel glitters en edelsteentjes ook echt iets voor jou, om zelf te maken. Zo kan je sjiek snuiten en snotteren, als je een tissue (met een pinkje omhoog) uit de tissuedoos pakt. Als je wat ziekjes bent, dan voel je je vast stukken beter met zo'n blinkende doos voor je (lopende) neusje. Houten tissuedoos, verf, lijm en bolletjesband: @trixxcreatief Glittermix: @glitterbaas Meer lezen: creametkids.nl (zoekwoord Sjiek) #deknutseljuf #creametkids #trixxcreatief #glitterbaas #krijtverf #glitterstenen #blingbling #tissuedoos #tissuebox #knutselen #knutselenmetkinderen #creatief #creatiefbezig #creatiefbezigzijn #creatiefmetkinderen #creabea #tissues #beterschap #zelfgemaakt #zelfgemaaktiszoveelleuker #lekkerbezig #getwell #verkouden #diycadeau #diy #diyhomedecor #diypresent #kadootje #kadootjes #cadeautje https://creametkids.nl/knutsels/sjiek-snotteren/ (clickable link in bio) (bij The Netherlands) https://www.instagram.com/p/CStmHGLD8d8/?utm_medium=tumblr

[corneke013]

Hij bestaat echt nog...

Hij bestaat echt nog…

Na een onrustige tijd van Corona, leek het allemaal wat rustiger te worden, een tweede golf leek er niet aan te komen. Maar toen kwam de R in de maand, en begonnen mensen te snotteren en te kuchen. Ojee, we moeten meer gaan testen en weet je, hoe meer er getest werd, hoe meer corona-besmettingen bekend werden…

(more…)

[justasmallbloginabigklainefandom]

Ja ik vind het heel fijn om bijna tegen iemand aan te staan die luid aan het snotteren is.

Het is Carnaval, het is een druk traject, er is nog steeds een pandemie en de vakantie begint.

Waarom zetten ze dan maar 1 klein treinstel in??

[marijehazeleger]

Tegen deze mijlpaal zeg ik luidkeels: Hoera!

Het moederschap zit vol sentimentele mijlpalen. De eerste pasjes, de eerste hapjes, de eerste keer school. En bij iedere mijlpaal sta ik toch weer te snotteren. Want ze worden zo snel groot! Hoe kan dit toch mogelijk zijn? Binnen één oogwenk zijn ze alweer toe aan het volgende.

Maar binnenkort volgt er een mijlpaal voor mijn oudste waar de champagne kurken hier ontploppen. Namelijk: de laatste keer consultatieburo. Ook wel door moeders genoemd "het frustratie buro".

Ik weet dat er talloze moeders zijn die nooit negatief tegen het consultatie buro hebben gedaan. Ik weet het! Ze zijn er. Ik zou hetzelfde willen zeggen. Maar helaas pindakaas.

Zoals ik al eerder eens geschreven heb is mijn oudste een zeer moeilijke eter. Maar als zij nou eens een "lekkere dikkerd" zou zijn dan is dat geen probleem.

Maar mijn oudste dochter is qua bouw de vervrouwelijking (ja ik weet het, het is geen officieel woord) van mijn man. En de rest van mijn man zijn kant. Zij hebben de genen dat wat ze ook eten, het maakt niet uit. Ze komen niet aan. Maar gewoon nul. Al werken ze een heel buffet van Mc Donalds weg. Er komt geen kilo aan.

Maar dat leid tot frustratie van de consultatie buro mevrouwen (ja ja zo noem ik ze). Want mevrouw: uw dochter is veel te licht, zit onder de curve. En dan de woorden het lijntje (fuck dat lijntje) buigt af. Al bijna 4 jaar lang heb ik één mantra: ja ze heeft de genen van mijn man, ja ze heeft de genen van mijn man, ja ze heeft de genen van mijn man Óók tegen mede moeders want ook daar krijg ik commentaar van.

Gelukkig hoeven wij binnenkort nog eenmaal langs de gevreesde ballotage commissie genaamd het: consultatie buro. Geen gehamer meer over kinderartsen, lijntjes die afbuigen en kritische blikken naar haar lichaam dat ze te dun is.

Want met mijn moederinstinct is niks mis. Even als met mijn meisje. Ze is een slanke spriet. Maar wél mijn vrolijke slanke spriet

[bijzus]

In de tussentijd dat het iets stiller is op de blog ben ik bezig met een hele toffe nieuwe site.. Hoe en wat vertel ik je later nog wel iets over, maar tussen het snotteren en bloedneuzen stelpen door houd ik me daar even mee bezig ❤️ We keep in touch ✨ . . . #bijzus #project #blog #levenvaneenblogger #allemaalprojecten #hooikoorts #bloedneus #grootfeest #not #selfie #bijzusindekeuken #trots #liefdevoorhetvak #blogger #discoverunder1k #miniblog (bij Limburg, Netherlands) https://www.instagram.com/p/ByqcujcIxWU/?igshid=lateojysjz83

[caminoportugal22]

Santa Catalina de Somoza

Best lekker geslapen en om 7:30 uur op pad. Heerlijk rustig, misschien was het wel de juiste beslissing om niet in Astorga te overnachten. Ben vanochtend onderweg maar weinig mensen tegengekomen. Het mooiste stuk van deze route nu 2x gelopen en de spoorbrug 3x. Omdat het zo stil was waren et wel konijntjes en hertjes die mijn pad kruisten en werd ik weer begeleid door zang van vele vogeltjes. Als nu ook het hoesten en snotteren over was dan zou ik de gelukkigste mens op aarde zijn. Als ik vanaf Astorga zou zijn gelopen, zou het veel drukker geweest zijn, want daar zijn veel hostels en Auberges. Heb in het dorpje waar ik gister een taxi heb genomen koffie gedronken. In Astorge een bezoek gebracht aan de Kathedraal, wat een pracht en praal. Hoeveel levens zou dit bouwwerk hebben gekost en hoeveel aflaten zijn verkocht om deze Kathedraal te bekostigen. Heb ook een nieuwe stempelkaart moeten kopen, wat mijn kaart was vol. Maar goed dat is geweest en het was mooi. Verder naar mijn Auberge, had gepland nie zo ver te lopen, maar 20,5 km. Was dus, al om 13:30 uur in de herberg, werd vriendelijk ontvangen en heb nu even tijd on wat te wassen, dat moet ook gebeuren. Nog zo'n 230 km naar Compostella, dus nu is het nog mogelijk om op tijd aan te komen.

[mariannesblogs-blog]

Agenda van een notitieboek maken diy ~januari~

Agenda van een notitieboek maken diy ~januari~

Een paar weken terug hebben mijn moeder en ik de pagina’s van januari in onze agenda gemaakt maar ik had deze nog niet gepubliceerd. Tussendoor kwamen de feestdagen en daarna was Jenna ook nog ziek geworden. Ondertussen snotteren we nu allemaal.

Het jaar overzicht kalender heeft mijn moeder uitgeprint maar deze kun je vinden op mijn Pinterest.

Dit is de maand januari uiteindelijk…

[dromen]

Ik vergeet wat het is dat ik wil zeggen wanneer het kaarsje bij mama’s foto dooft. Het brandde gister ook al, dus ik zal er niks bijzonders achter zoeken, waarom het juist nu uitgaat. Net nu mijn lichaam onophoudelijk huilt. Juist nu ik huil omdat ik mama mis.

Ik huilde al toen papa me belde en vertelde over een weekendje weg met ‘iemand anders’, zoals hij zijn nieuwe vriendin noemt. Hij hoorde me niet snotteren door zijn eigen geluk. Ik hoor de lichtheid in zijn stem, hij is even de pijn van ons gedeeld verlies vergeten. Dat ik vandaag naar het ziekenhuis moest was hem ook weer ontgaan. Even later zegt hij dat het wel heftig is voor me, het alles wat me te wachten staat en het alles waar ik middenin zit. Het klinkt alsof hij deze woorden al eens heeft gehoord, alsof ze van iemand anders komen. Hij zegt het maar hij voelt het niet. Hij weet niet hoe hij het moet voelen. Ik neem het hem niet kwalijk want ik weet ook hoe het is om niet te voelen. In mijn hoofd speelt een lied om mezelf af te leiden van de pijn, de leegte, de voelbare afstand. Het alles waar we niet over praten. Ik weet niet hoe ik de leegte leesbaar kan maken. En al zou het leesbaar zijn, dan nog kan mijn vader nooit voelen wat het betekent om alle volheid van mama’s liefde en overvloed aan zorgzaamheid te missen op het moment wanneer je het zo nodig hebt. Mijn zus begrijpt dat wel. We vinden elkaar in het gemis en kruipen dichter naar de ander om onszelf te herinneren aan die veilige moederwarmte. In ons midden huist de leegte. Een leegte waar je soms dwarsdoorheen valt om neer te storten in het niets. Een leegte die langzaamaan slijt en waarvan je kunt denken dat het op den duur went. Maar de leegte went niet. Rouw is als het missen van een arm, een been. Je lichaam redt zich op den duur, maar het zal nooit zijn wat het was, en koestert immer de herinnering van toen het compleet was.

Ik denk aan papa en de leegtes die hij soms vergeet. Vaker dan hij doorheeft stapt hij over afgronden. Ik wil niet de gene zijn die zegt dat hij op een nietbestaande trap door de wolken loopt, maar ik wil ook niet dat hij mij door de afstand vergeet. Ik wil niet dat hij zo hoog in de lucht hangt dat hij me niet meer verstaat. Hij verstaat We verstaan elkaar sowieso niet altijd. Ik probeer met hem mee om de afgrond heen te dansen, dwars door de leegte te lopen, maar mijn lichaam trekt me naar beneden. De realiteit staart me aan met brandende ogen. In mama’s foto spiegelt de vlam van een nieuw kaarsje.