#schrijft

[peridotglimmer]

Drogisterijverf

Een Nederlandse vertaling van Box Dye | A Dutch translation of Box Dye

Eens in de zoveel tijd voel ik de behoefte om iets naar het Nederlands te vertalen. Vandaag was het Hitman-fandom het gewillige slachtoffer. 😅

Every once in a while I feel the need to translate something to Dutch. Today the Hitman fandom was the (un)willing target.

Ik heb wel een uur nagedacht over of Diana en 47 ("zevenenveertig" klinkt werkelijk verschrikkelijk in het Nederlands) elkaar zouden tutoyeren of vousvoyeren.

I spent at least an hour debating whether 47 and Diana ("forty-seven" sounds absolutely horrendous in Dutch) would use formal or informal 'you' to address one another.

En nu, het saaie gedeelte! | And now, for the boring stuff!

Kijkcijfer 12 | Rated T

Agent 47/Diana Burnwood

Archiefwaarschuwingen zijn niet van toepassing | No archive warnings apply

[sjadootr]

En haar lach...van haar lach zou ik een stempel willen hebben om altijd bij me te hebben en op de moeilijke dagen even zachtjes in de inkt te kunnen dopen en op een willekeurige grijze muur te stempelen.

Mohren

[polldermodel]

heb jij ook dat je automatisch "elektrisch" als "electrisch" schrijft met een C?

ja

nee

[l5-gbsdehorizon]

We legden ons themaboek definitief vast.

Hoe mythisch is Manneke Pis?

Zijn mythes waargebeurd? Waaroms zijn mythes en legendes vaak eng? Wie schrijft of verzint dit? Wat is het verschil tussen mythes, legendes, sagen,... ? Welke bijzondere krachten hebben mythische wezens?

[welkominmijnkoffiehuis]

de liefde en het leven

liefde is geen bloemen uit een geweer

of een witte vlag uit een statisch geel parlementsgebouw

ze verstopt zich onder de wervels van je handen

in je sporadische sproetjes en moedervlekken

ze leest oude dagboeken op mijn kinderkamer op een vergeten doordeweekse dag

ze schrijft niet alleen het verhaal van lippenstift op je huid

maar ze klimt in me

en ritst me dicht

liefde laat haar niet kennen

niet door sterrenkunde, geschiedenis of kunst

ik schrijf haar op papier

jij zet me klem tussen je dijen

ik schilder haar contouren in oranje rood geel

jij kleurt me in

ik lees haar

jij leest mij

liefde laat haar niet kennen

en toch zie ik in jouw ogen alles wat liefde overschrijdt

[wisdomsdauqhter]

Wie schrijft er fanfic over de waarzegster die babs redt

[majestic-salad]

Wanneer komt Babs MIJ ophalen in een tuktuk (idk hoe je dat schrijft ik ben dyslect ok) anyway hoi Babs

[jurjenkvanderhoek]

GROOTSTE COMPLIMENT VOOR OSSIP IS DAT ZIJN WERK NERGENS OP LIJKT

De wereld van Ossip is niet van hier. Het is niet tastbaar en merkbaar, laat staan herkenbaar aanwezig. Het is zijn innerlijk landschap. De omgeving waar zijn geest leeft, het terrein waar zijn gedachten tot leven komen. Maar is dat niet altijd het geval in de kunst en met de kunstenaar. Deze zweeft in gedachten buiten de werkelijkheid om vormen te maken die uit mijn realiteit zijn genomen. De waarheid vervreemdend weer te geven om mij op de een of andere manier een spiegel voor te houden. Ik beleef mezelf maar ervaar mijn evenbeeld tegengesteld. De kunstenaar acteert op een golflengte waarop ik mijn ontvanger maar nauwelijks kan afstellen. En heb ik dan de juiste zender gevonden klinkt er een wereld waarvan ik het geluid niet voor mogelijk had gehouden, de beelden niet kon vermoeden.

Ossip is als kunstenaar uitzonderlijk, enig in zijn soort, een geboren artiest. Als autodidact ontwikkelde hij een oorspronkelijke, mixed media beeldtaal, die buiten elke traditie of stroming valt. Eenzelfde basis waaruit en waarop diverse uiteenlopende beelden ontstaan. Een verleden het heden inleiden. Vandaag terug laten grijpen naar gister. Alsof de klok wordt teruggedraaid of in elk geval is stil gezet.

De personages die in het bovenbewustzijn van Ossip spelen zijn van een andere orde dan de figuren zoals ik deze dagelijks tegenkom en ontmoet. Zij leefden voor deze en zijn nu enkel nog op plaatjes en foto's in bladen en magazines te bewonderen. Periodieken van een maatschappij uit een vorige eeuw. Ouderwets ogend nu, met een blik die ons hier van daar omfloerst opneemt. Uit een tijd waarin het leven zwartwit leek, alles duidelijk was nog, hanteerbaar en te bevatten. Geen grijze grensgebieden, het was zoals het is. Twee mogelijkheden, ja of nee. Een tussenweg was er niet. Dat vergelijk probeert Ossip echter in zijn kunst te zoeken.

Een hang naar een beter verleden? Een tijd waarin alles nog goed leek, het leven simpel was. Ossip snijdt zijn figuren uit die tijd. Hij knipt mensenfoto´s uit oude tijdschriften en boeken. Foto’s van mensen roepen bij de kunstenaar heel direct een emotie op, een gevoel, zonder dat hij precies weet wat dat is en waarop het aanslaat, waar zijn inspiratie ligt. “Hij vergroot, versnijdt en reconstrueert ze, zet er een verfstreek of een getapet kruis overheen, voegt cryptische tekstfragmenten toe, laat decimeters garen aan oksels of ogen ontspringen, wikkelt een aureool van prikkeldraad om het hoofd, monteert ze op een strijkplank, voorziet ze van dunne ijzerdraden als voelsprieten van een insect. ”, zo benadert Kees Verbeek Ossip´s kunst. In deze hoedanigheid krijgen ze naar zijn idee een nieuw leven, een hoger zijn toegemeten. Onbedoeld schrijven zijn werken zo een nieuw hoofdstuk in de geschiedenis van de betrokkenen. Van dood materiaal op papier zijn de persoonlijke afbeeldingen tot levende figuren geworden.

Ossip wil niet actueel zijn en sluit de ogen voor wat nu gangbaar en modieus is. Bijdetijds is voor hem te eng, te benauwend. Hij wil niet zijn opgesloten in geaccepteerde gebruiken en vaststaande regels, maar juist ongewoon en abnormaal erkent zijn. Met een gevleugelde uitspraak inzake zijn stijl van werken begint het boek dat mij voorligt, nadat ik eerst heb kennis genomen ven enkele van zijn minst karakteristieke werken: "The biggest compliment people can pay me is to say my work doesn't look like anyone else's." En inderdaad, wie het boek dat als catalogus van de tentoonstelling bij Brutus dient doorbladert, zal beamen dat zijn werk niet op dat van anderen lijkt, dat het nergens op lijkt. Dat het afstoot maar tegelijk ook een bepaalde schoonheid bezit.

"Zijn werk is moeilijk te definiëren", schrijft Sanne ten Brink - directeur van Brutus in Rotterdam - in haar voorwoord tot het oeuvreboek 'Meine Hände leben im Ernst', "maar zijn unieke stijl is meteen herkenbaar en de kwaliteit is onmiskenbaar." Ossip werkt op het snijvlak van fotocollage, installatie en tekeningen. Zijn composities dragen al die elementen in zich en bewegen in het centrum daarvan op het rumoerige kruispunt van deze manieren van uiten. Ossip stoort zich niet aan heersende kunststromingen en gaat zijn eigen gang, beeldt zoals het hem goed dunkt en waarmee hij zijn verhaal in duidelijke taal letterlijk figuurlijk kan maken.

Het overzicht van werken in het boek laat beeldend zijn ontwikkeling zien. Van het vroegste werk waarin nog niet werkelijk een duidelijke signatuur vastgesteld kan worden tot zijn meest recente werk waaraan te zien is dat hij met hart en ziel in zijn rol als non-conformist van de kunstwereld is gegroeid. Installaties bewegen zich in de ruimte, verknipte foto´s die zorgvuldig tegendraads in elkaar zijn gezet en worden versterkt met metalen draden als levenslijnen. Ook in het platte vlak worden tegenstellingen eenheden, acteren bestaande kunstwerken als reproducties in zijn uitingen. Wel herkenbaar maar zonder oorspronkelijke eigenheid. In deze beeldvorm krijgt deze bestaande kunst een nieuw leven, een hoger wezen toegemeten. Onbedoeld schrijven de recreaties van Ossip zo een nieuw hoofdstuk in het zijn van deze schilderijen.

Ossip streeft geen perfectie na, hij zoekt naar een veranderlijke meerduidigheid die veelal stevig vloekt en aantrapt tegen uniformiteit, heersende mode en actuele rage. Hij stapt uit het keurslijf van wat algemeen aanvaardbaar is en doet verfrissend zijn eigen ding. Zijn kunst omarmt het eigenaardige, het onvolmaakte en ongewone.

Het is een vreemde wereld die zich voor mij openbaart wanneer ik de lijvige catalogus bij Brutus’ tentoonstelling van delen uit zijn oeuvre open. Een vervreemde wereld waarin ik zoals eerder geschreven nog wel een verleden herken, een leven zoals het eens was en zoals het goed was, opgeslagen in het collectieve geheugen, maar dat nu ergens onvindbaar tussen hemel en aarde zweeft. Deze wereld waaruit Ossip inspiratie opdoet bestaat alleen voor hemzelf, het is zijn omgeving van de geest. Hij licht met zijn kunst voor mij een tip van het voorhangsel op om mij een blik te gunnen in zijn heilige der heiligen. Met de herkenbare beelden die zijn wereld bevolken, die zijn ark bewonen en de vloed overleven, ontvouwt hij een zinnebeeld. Beeldspraak in voor hem duidelijke taal, maar met woorden die ik nogal eens voor de betekenis in het woordenboek moet opzoeken. De kunst van Ossip is niet eenvoudig te doorgronden, hoewel hij zich van simpele figuratie bedient. Het samenstel van zichtbare elementen maakt dat het zich ongemakkelijk verhoudt tot de bestaande en algemeen aanvaarde beelduitingen. Deze tegenstelling in het afzonderlijke object en de enkele tekening betoveren de toeschouwer, trekken de compositie een mysterieuze omgeving in, een wereld met een déjà vu beleving.

In een vraaggesprek met Kees Verbeek afgedrukt in het Engelstalige boek vergelijkt Ossip de onvolmaakte mens met een robijn. Dat onvolmaakte is de mens met een verstandelijke dan wel een lichamelijke beperking. De robijn heeft meer waarde dan goud, is de kunstenaar van mening. Niet economisch gezien, maar qua schoonheid. 'A ruby is noble and refined. A mineral rock that you can facet cut, just like a diamond." Dat onvolmaakte van deze mensen raakt Ossip, dat is de basis van zijn werken. Zo lijken zijn werken ook onvolmaakt, gebrekkig en imperfect. Maar dat is juist de charme, zoals bijvoorbeeld kinderen met het syndroom van Down of een ander gebrek innemend zijn. En dan gebrek in de betekenis gezien vanuit ons 'volmaakte' gezichtsveld. Deze imperfecte schepsels zijn op hun eigen manier en in hun persoonlijke leven verre van gebrekkig. Zij gedragen zich veelal zoals wij zouden willen maar niet durven, en zij staan over het algemeen vrolijk en zorgzaam in het leven. Deze mensen zou ik willen vergelijken met de kunst van Ossip. Hij wordt door dit zijn overweldigd en raakt er door geïnspireerd, daar ontstaat zijn bezieling.

Zijn werken schijnen ook onvolledig, er lijkt een steekje aan los. Zijn installaties hebben de sfeer van een mobile à vent, een kynetisch object. Vrij hangend en uitgebalanceerd vloekt het met de zwaartekracht. Bij elke verplaatsing van atmosfeer zet het zich in beweging. Deze objecten bezetten de ruimte, bevolken de omgeving waarin ze ter bezichtiging zijn geplaatst. Schijnen zich aan te passen, maar blijven anarchistisch non-conformistisch, agerend recalcitrant. Het vrij bewegen is slechts een onderdeel van het oeuvre van Ossip, maar wel erg in het oog springend. De stationaire beelden zijn evenwel tevens opmerkelijk. En evenzo de werken aan de wand die in samenspel zijn met de omgeving als vervreemdende uiting. Voortdurend wordt het onvolmaakte zijn verheerlijkt. Het imperfecte als hoogste goed gepropageerd. De robijnen in de gouden schelp. De rotte appels in de fruitschaal. Ossip verheerlijkt het imperfecte en ik smul van zijn vervreemdende beelden.

OSSIP – Meine Hände leben im Ernst. Teksten van Sanne ten Brink, Maarten Spruyt, Kees Verbeek. Van Spijk Art Books / Galerie Ramakers / Brutus, 2024.

[devosopmaandag]

Hoe een bloem zijn denken veranderde

De roos vroeg de zon

Zie je mij?

Nee, zei de zon

Ik ben je ogen.

Alle wanden van de Halle Saint Pierre, museum voor Art Brut in Parijs, zijn zwart. In het donker gloeien de schilderijen op als tropische bloemen. Het zijn ook vaak bloemen, en vogels, landschappen en vruchten. De kunstenaar is een lagere ambtenaar, maar wel de nazaat van een aristocratische familie, levend op het in de Indische Oceaan gelegen eiland Mauritius. Hij schrijft aforismen, korte overdenkingen en ultrakorte gedichten. Hij is een excentriek. Over namaak-schilders zegt hij:

De schilder bereidde zijn kleuren en at ze toen op.

Hij had ze eerst moeten eten.

Malcolm de Chazal (1902-1981) deed het laatste. Hij begon pas laat met schilderen en had alle kleuren van zijn schilderijen al een leven lang op zijn tong geproefd. Dat alle werken titel noch jaartal hebben, gaf me aanvankelijk het idee dat ze geschilderd zijn vanuit een soort 'stream of consciousness', maar hij vocht juist tegen te veel geest en voor het zintuiglijke. “Je kunt nooit de vaas met haar inhoud laten samenvallen”, zegt hij over die verhouding.

Water

In een vaas

Ziet niet

De vaas.

Hij ziet

De vorm van de vaas

En denkt dat hij het zelf is.

Hij houdt ons voor dat de de geest één is. “Idee en gewaarwording zitten verwikkeld in elkaar, als de binnen- en buitenkant van een handschoen die past aan een en dezelfde hand. Bewijs: een afschuwelijk idee doet ons dezelfde kreet van pijn slaken als een doom die ons vlees binnendringt”.*

Ik stel me die gedistingeerde heer voor, die in donker pak met vlinderstrik en een zware bril voor zijn ezel staat. Nog meer zie ik hem dwalend over het eiland, alles in zijn omgeving observerend, voortduren losse notities makend. Heel toevallig stootte de Franse dichter Françis Ponge op een obscuur boekje van hem, gedrukt op Mauritius, en besloot hem in Frankrijk uit te geven. André Breton zag in hem een medesurrealist en W.H. Auden bejubelde zijn werk, maar hij is altijd een buitenstaander gebleven. De kunstenaars Georges Bracques en Jean Dubuffet, de oprichter van de Art Brut-beweging, stelden hem voor te gaan schilderen. De Chazal begon daarmee toen hij achtenvijftig was. Op de tentoonstelling verbaasde ik me over de wonderlijke mengeling van artistieke naïviteit en trefzekerheid in kleur en compositie, maar ik viel onmiddellijk voor het werk en de paar woorden die ik er las.

Op een dag wandelt De Chazal door de botanische tuin van Port Louis, op Mauritius. Hij kijkt aandachtig naar een bloem. “Ik liep rond, mijn blik wazig , mijn gedachten los van het lichaam, toen ik plotseling, opkijkend, een azalea naar mij zag kijken.” Het zou een krachtige ervaring zijn die zijn denken over de mens en de werkelijkheid bepaalde. In die donkere zalen keken die bonte bloemen, vogels en vissen mij aan. Enkele dagen later begreep ik pas goed dat het Malcolm de Chazal was die mij daar aankeek.

* vertaling Hans W Bakx in het tijdschift Raster nr. 102 jaargang 2003

[thetophasntcalledyet]

Gabriel is nu al mijn favoriet! Ik kende hem niet, maar hij staat bekent als 'Wildebras' en hij schrijft en heeft een programma over dieren!

Ik al eerste jaar Diermanagement student ben hier enorm fan van!

[sae-something]

Hi, ik heb een vraagje voor als je tijd & ruimte & zin hebt. Ik heb deeltjes, maar nu niet extreem aparte deeltjesdeeltjes, maar mijn therapeut vindt het een goed idee om dat te zeggen aan mijn vrienden zodat andere mensen bijvoorbeeld ook in bepaalde mate de jongere deeltjes mogen kennen. Ook een beetje om het 'ik ben alleen' van die stukjes iets meer te verzachten. Ik weet alleen helemaal niet hoe ik dat zou moeten vertellen. Hoe is dat bij jou?

Hey jij, mijn antwoord heeft even op zich laten wachten want ✨blindedarm-ellende✨, maar hier ben ik dan eindelijk :) Hopelijk heb je nog iets aan mijn reactie!

Ik heb jaren geleden wel redelijk wat vrienden erover verteld, toen ik eigenlijk nog niet zo lang bezig was met het ontdekken van (en werken met) delen. Wat ik toen dacht te weten over m'n delen was echt vrij minimaal en basaal (zie ik nu). Ik had toen ook nog erg het gevoel dat ik altijd moest weten 'wie ik was', bijvoorbeeld. En ik dacht dat alle delen super 'welgevormd' moesten zijn met eigen naam etc., iets wat ik nu heb losgelaten. Ik heb er soms spijt van dat ik toen bepaalde details heb verteld aan best wat mensen. Het voelt alsof ik niet zorgvuldig genoeg ben omgegaan met iets wat zo kwetsbaar is.

Wat wel fijn is, is als goede/veilige vrienden in het algemeen weten dát er deeltjes zijn, dat er trauma is, dat er een zwaar therapie-traject loopt. Nu kan ik tegen een enkele vriendin dichtbij bijvoorbeeld dingen zeggen als "therapie was goed, maar ook wel zwaar, er zijn een paar kleintjes in paniek van binnen". En soms kan ik dan uitleggen, er is iemand die [xyz] voelt/wilt/denkt, er is iemand die bang is voor [abc]. De dichtbije vriendinnen kunnen dan ook een beetje lief en troostend reageren.

Ik heb zelf absoluut niet de behoefte om helemaal als jong deel tijd door te brengen met mijn vrienden, ik wil ook niet dat mijn vrienden gaan vragen "is [deel] er nu?" of zo. Het zweet breekt me uit als ik eraan denk, eerlijk gezegd. Maar iedereen is daarin anders en sommige mensen vinden het juist wel fijn als dat er meer is. Voor mij is het voldoende dat dat er in therapie is en ik heb één tumblr vriend die veel delen (her)kent.

Mij helpt het in het algemeen het meest als ík de deeltjes meer 'bij me kan nemen', maar dat is wel echt iets wat al jaren werk vergt en dus niet iets voor snelle resultaten zeg maar. Maar dat is voor mij het meest waardevol. Dat ik merk dat nu ook bepaalde delen beginnen te weten: als ik heel bang ben dan kan ik vriendin X een emoji sturen. Of: als ik heel hard moet huilen dan kan ik vriendin Y bellen. Dat eigenlijk de veilige steun die ik in het hier-en-nu heb begint door te sijpelen naar binnen.

Daarvoor is het wel heel fijn als vrienden weten dat er in mij 'meisjes wonen die alle pijn van vroeger dragen en soms in de war zijn met vroeger en nu', maar ze hoeven echt niet specifiek de delen te kennen. Dat laatste is ook moeilijk omdat ik op inmiddels zoveel delen en ook zoveel flitsen/fragmenten zit dat ik het zelf niet meer bij kan (of wil) houden. En wat jij ook schrijft, ze zijn vaak niet zo 'apart' of los van elkaar. Ik probeer er 'gewoon' (heel moeilijk) te zijn voor alles wat er opkomt.

Qua hoe het vertellen zou ik aanraden om bij één iemand te beginnen omdat het ook best wel effect kan hebben van binnen als je erover gaat praten. Hoe ik dat heb gedaan is dat ik dan iets heb gezegd van: je weet wel dat ik therapie heb en zo, mag ik je misschien wat meer uitleggen van wat ik daar doe en hoe dat gaat? ik probeer om ook de mensen om me heen wat meer te betrekken met waar ik mee bezig ben en zou jou graag daarin toelaten ook.

En dan leg ik eigenlijk heel basaal uit; vroeger zijn nare dingen gebeurd (als je vriend(in) nog helamaal niet weet dat je trauma hebt vergt dit misschien wat meer uitleg) en als kind kon ik die dingen helemaal niet dragen. Om goed te overleven heeft mijn hoofd dat opgelost door eigenlijk steeds een deeltje te maken wat bepaalde ervaringen vasthoudt, zodat ik dat niet hoefde te voelen of weten. Nu in therapie proberen we te luisteren naar alle deeltjes zodat niemand van binnen meer alleen hoeft te zijn.

Als ikzelf mensen iets vertel moedig ik ze altijd aan om alsjeblíéft vragen te stellen, want dat helpt mij heel erg. Daarin kun je even kijken wat voor jou zou kunnen helpen. Misschien ook nog wel iets om even in therapie te bespreken, zijn er deeltjes die bepaalde dingetjes zouden willen zeggen tegen een vriendin? Zijn er dingen die echt nog eventjes níét gezegd mogen worden?

Voel je vrij om me nog een berichtje te sturen, je mag ook naar me typen hoe je het zou vertellen aan een vriendin om te 'oefenen' met woorden vinden. Mijn antwoord kan nog wat langer duren omdat ik nog niet zoveel/lang rechtop kan zitten, maar mijn inbox staat altijd open voor je <3

Liefs!

[danielsousa]

can i have 31 for the day you come to visit (🤭) and then three other numbers u haven't got yet <333

eeeeee yes u can <3 love u thanks for asking sami<3333

31. diamond mine by hop along

so, unhappy child

flash me your rottweiler smile

29. hideous towns by the sundays

don't ask me why, cos I don't know why never one to roam, I took the first bus home and I haven't changed

ooh, hideous towns made me throw up

42. i'm just looking by dexys midnight runners

people are saying, you're losing your feel

pretend you don't hear

80. picasso by spinvis

dat ze schrijft en alle vogelnamen kent

en ze danst in de keuken in haar pyjama fabelachtig eenzaam als de maan

[roderidderhottakes]

De Rode Ridder - De Zwarte Wolvin

We nemen hier direct de eerste vier panelen van de strip mee want we worden direct in de actie gedropt.

We hebben geen jaartal meegekregen, en uit eerdere avonturen weten we ondertussen dat Johan "all over the place" zit zowel in tijd (na de Guldensporenslag van 1302 na een opmerking in Storm over Damme en toch plots vlak voor de invasie van de Mongolen in de ruime omgeving van Bagdad een kleine honderd jaar eerder in De Parel van Bagdad) als in ruimte (Noorwegen, West-Ierland, Japan, Bagdad, Cambodja,...). We hebben dus het raden naar deze "vreemde horden".

Goed, dan kijken we maar naar de tweede prent.

Daar zien we een slagveld. Een hoop ridders (en mooie wapenschilden) liggen her en der verspreid. Je ziet kapotte lansen, een helm, kapotte banieren en een pijl. Het is duidelijk dat het hier om een zware slag ging. Zoals de scenarist schrijft: een akelige blik.

Maar wat zien we in het derde paneel? Iemand die de Rode Ridder moet voorstellen! De veldslag heeft hem precies een heel pak ouder gemaakt. Zijn hoofd lijkt wat vierkanter en hij heeft weinig kin. Vergelijk dat even met de vierde prent en je bent niet zeker dat het over dezelfde persoon gaat.

[dd-is-my-guiltypleasure]

Jouer, écrire des livres et se produire en tant qu'auteur-compositeur-interprète : David « X-Files » Duchovny peut tout faire

[welkominmijnkoffiehuis]

oude en nieuwe jaren

ik luister naar dagboekliedjes

over paars en over blauw en over honinggoud

zo probeer ik mezelf voor te bereiden

op de gelaagdheid van een nieuw jaar

tussen december en de maan

schrijft zich altijd een nieuw verhaal

ik ben bang

maar ik heb vooral hoop

voor wat er komen gaat

[prozeersels]

Over therapie

Deze week zei mijn therapeut dat we gaan afronden, omdat ik de tools van cognitieve gedragstherapie goed weet toe te passen en op de vragenlijsten aanzienlijk beter scoor. Dat is heel goed nieuws en ik ben er trots op (en blij, dat ik relatief snel een diagnose en behandeling heb gekregen). Het doet me ook denken aan de vorige keer therapie, in 2014/2015, en hoe ik toen het huiswerk niet had gedaan, nauwelijks bezig was met de werkelijke therapie (maar vooral de emoties eromheen) en hoe de verandering van mijn omstandigheden er toen voor zorgden dat ik niet meer doodongelukkig was. Mijn begeleider had de regie over mijn scriptie overgenomen, ik was grotendeels over een vorige relatie heen, ik had een nieuwe groep vrienden met een hyperactieve groepschat en ik denk dat ik zelf meer empathisch en solidair was geworden. Er was alleen niets veranderd aan mijn zelfbeeld.

Je komt een heel eind met jezelf onvoldoende vinden en daarom pushen, daarom jezelf ingraven in routines en andere regels. Altijd iets om terug te vallen, altijd een fundament om van te bouwen, ook in de weken dat je jezelf uit de levens van anderen wil wissen. Dat voelt duurzaam zolang je omstandigheden goed zijn, en die omstandigheden helpen je uitdagingen incasseren. Een masterscriptie met een onaardige begeleider, een vriendin die na 3 maanden iemand anders blijkt te zijn, de dood van je opa, schouderblessures, de pandemie. Je sleept je erdoorheen. Met hulp van je vrienden, van werk waar je voldoening en zelfvertrouwen uit haalt, met je routines en regels en de manier waarop je je verliest in hobby's. Tegelijkertijd, altijd op de achtergrond, de gedachten dat het niet voldoende is, dat je het alleen op moet lossen, dat het beter is als je er niet bent.

Op een moment haalt dat je in. Wanneer je vriendschappen wat verwateren, wanneer je werk voelt alsof je elke dag scripties schrijft, wanneer je pijn hebt op de fiets en je hobby's voelen als werk, dan zijn die gedachten niet meer op de achtergrond en wordt het meer geschreeuw. Vaker driftig, vaker afreageren, vaker verdrietig en eenzaam en nerveus en angstig en fucking hell er valt een fiets tegen je been en dat is gelijk het einde van de wereld en in de lift van je werk sta je met trillende handen te denken aan wat er allemaal niet gaat lukken die dag. You hit that wall and you break it. Jarenlang gedacht. Een mantra gemaakt. Op teruggevallen als het even donker werd. You hit that wall and you break it. Terug in het harnas. Jezelf terugwerpen, opjagen, opbranden.

You hit that wall and it breaks you.

Je leert jaren van patronen niet af in weken therapie, maar je leert wel patronen zien, herkennen, ingrijpen. Je leert wel de lichtheid en euforie van het toe kunnen passen, van jezelf ruimte gunnen in plaats van ingraven. Je leert soms nieuwe delen van jezelf kennen. Ik ben er nog niet, ik kan dit niet alleen en elke verandering in mijn omstandigheden wordt een proef, maar ik heb ook beter gereedschap dan ooit, een veel gezonder en positiever zelfbeeld en veel meer incasseringsvermogen. Dat is herstel.

Tot slot: het belang van Nilo op mijn herstel is echt heel groot. Er waren momenten in de afgelopen maanden waarop haar aanwezigheid voelde als het enige goede in mijn omgeving. Ik had dat ergens hierboven willen verwerken maar vond er niet de juiste plek voor.