#rzeźba XIX wieku

[plastycznyonline]

Camille Claudel była nie tylko doskonałą rzeźbiarką, ale i inspiracją dla wielu artystów XIX-wiecznej Francji. Choć często spędzała życie w cieniu bardziej znanego mistrza - Auguste’a Rodina, to jej twórczość zyskuje dziś coraz większe uznanie. W pełni zasługiwała na podziw za swoją dbałość o detale i emocjonalną głębię, które były widoczne w jej pracach, jak np. "Wiek dojrzały" czy "Walczące cztery postacie". Claudel, z jej niesłychanym talentem i burzliwym życiem, staje się dziś symbolem artystycznej niezależności i trudy losu kobiet artystek epoki.

[kovaludyswata]

138) Kalasze (Chitral) (endonim: Kalasza), Kalash people, Kalasha (Kalasha: کاࣇاشؕا, romanised: Kaḷaṣa; Kalasha-ala: Kalaṣa; Urdu: کالاش‎), Kalash, Waigali, Wai – grupa etniczna licząca około 6000 osób, wyznająca odrębną archaiczną religię politeistyczną (ma około 3000 wyznawców; pozostali wyznają islam). Zamieszkują doliny Rumbur, Bumboret i Birir w masywie Hindukusz, na południe od miasta Czitral w Północno-Zachodniej Prowincji Granicznej w Pakistanie. Kalasze są jedyną grupą ludności praktykującą prastarą religię politeistyczną, jaka przetrwała na ogromnym obszarze islamskim od Turcji do Indii. W latach 80. i 90. stali się znani w świecie jako domniemani potomkowie żołnierzy Aleksandra Wielkiego (co jednak nie znajduje potwierdzenia w badaniach historycznych i genetycznych). Miejscowi muzułmanie odnoszą się do Kalaszów z pogardą, nazywając ich „Czarnymi Kafirami” (od arabskiego kafir – niewierny oraz od dominującego koloru stroju Kalaszów). Pierwsza wzmianka o Kalaszach to relacja z walk Timura z ludami Sia (późniejszymi Kafirami). Aleksander Wielki w 327 p.n.e., a później Czyngis-chan podbili ten region, jednak kraj Kalaszów do XVIII wieku faktycznie nie podlegał żadnej zewnętrznej władzy. Po islamizacji obszaru dzisiejszego Afganistanu i Pakistanu w ciągu VIII – X wieku, południowa, najbardziej niedostępna część masywu Hindukusz, zamieszkana głównie przez Tadżyków i ludy Szin (przodków Kalaszów) oparła się władzy miejscowych emirów i islamizacji, zachowując religię politeistyczną i kulturę ludową. Ten region został przez Arabów nazwany Kafiristanem, czyli Krajem Niewiernych. Zachodnią część regionu zamieszkiwali tzw. Czerwoni Kafirowie, wschodnią Czarni Kafirowie – Kalasze. Mimo że islam nakazuje pogan nawracać nawet siłą, przez wieki lokalni muzułmańscy władcy byli bezsilni wobec pogańskich mieszkańców Kafiristanu, skutecznie broniących swojej niezależności w trudno dostępnych dolinach górskich, i zadowalali się daniną. Kalasze od XVIII wieku znajdowali się pod rządami tolerancyjnych mehtarów z Czitral i żyli bez większych konfliktów z miejscowymi sunnitami i izmaelitami. W XIX wieku zaczęli być prześladowani przez emirów z Afganistanu i zmuszeni do przesiedlenia w najwyżej położone doliny górskie. W 1893 r. Wielka Brytania wytyczyła granice Indii z Afganistanem szczytami pasma górskiego, odcinając przy tym wschodnie doliny zamieszkane przez Kalaszów od reszty Kafiristanu. Dwa lata później w roku 1895 emir Afganistanu Abdur Rahman Chan (zwany „Żelaznym Emirem”) zajął zbrojnie Kafiristan i brutalnym terrorem (wymordował ponad 60% ludności) zmusił Czerwonych Kafirów do przyjęcia islamu. Kafiristan został nazwany Nuristanem (Krajem Oświeconych). Kalasze po brytyjskiej stronie granicy uniknęli tego losu, jednak trudne warunki życia powodowały, że ich liczba stale malała. Sytuacja zmieniła się w latach 70. XX w., kiedy odkryci przez europejskich i amerykańskich badaczy, Kalasze zaczęli otrzymywać pomoc z krajów zachodnich (głównie z Grecji); od tej pory ich liczba zaczęła rosnąć. Jednak nadal są dyskryminowani przez miejscowych muzułmanów, np. każdy Kalasz, aby znaleźć pracę, musi nawrócić się na islam. Muzułmanie uważają kobiety Kalaszów za rozwiązłe i często je napastują, bo nie zakrywają twarzy. Region Kalaszów drastycznie różni się od sąsiednich muzułmańskich. Kalasze stworzyli wydajny system irygacji pól, dzięki któremu uzyskują względnie wysokie plony zboża i kukurydzy, a także hodują kozy (gdy reszcie regionu Czitral grozi klęska nieurodzaju). Uprawiają również morwy i wytwarzają z ich owoców wino (zakazane przez islam). Kalasze mówią językiem Kalaszmun z rodziny indoeuropejskiej, grupy dardyjskiej. Zawiera w większości słownictwo pokrewne językowi khowar, który jest znany większości Kalaszów jako język dominujący w regionie Czitral. Od niedawna język Kalaszów jest zapisywany alfabetem arabskim i uczony w kilku szkołach. Kobiety noszą powszechnie bogato zdobiony strój (długa czarna suknia haftowana i naszywana muszelkami, monetami i koralikami); przy okazji świąt przywdziewają także bogato zdobione, ważące nawet kilka kilogramów nakrycie głowy. Mężczyźni ubierają się tak, jak ich muzułmańscy sąsiedzi. Kalasze zamieszkują charakterystyczne domy, budowane razem schodkowo na stoku górskim, z drewna i kamienia, o płaskich dachach. Sztuka Kalaszów to głównie rzeźba w drewnie (figurki, zdobienia kolumn i drzwi), malarstwo ścienne i bogate hafty. Częste są wyobrażenia ludzi, bóstw i zwierząt (zakazane przez islam). Biżuteria wykonywana jest ze srebra i pestek brzoskwini. Podczas różnych uroczystości Kalasze śpiewają pieśni zwane dradżahilak (ich treścią są ludowe podania i legendy) przy akompaniamencie bębenków; towarzyszą temu często tańce kobiet. W odróżnieniu od muzułmanów, kobiety kalaskie w życiu społecznym nie są odseparowane od mężczyzn (z wyjątkiem okresu menstruacji i okołoporodowego, kiedy stają się „nieczyste” i mieszkają w oddzielnych domach baszleni). Kalasze wierzą w 12 głównych bogów i bogiń personifikujących różne siły Natury (podobnych do tych z mitologii greckiej), z których najważniejszym jest Mahandeo (lub Khodai) protektor doliny, bóg wojny, plonów i pośrednik między ludźmi a Dezau (lub Paidagarau) – bogiem stwórcą. Bogini Dżesztak jest opiekunką małżeństwa, rodziny i cię��arnych kobiet. Powszechnie czczony jest Balomain, mityczny heros podobny do Heraklesa, który pośredniczy między Kalaszami a ich bogami (według legendy odwiedza doliny Kalaszów w czasie święta Czoimus). Ku czci bóstw wznoszone są z drewna i kamienia bogato zdobione świątynie oraz składane ofiary z kóz i żywności. Rozpowszechniony jest kult przodków. Solarny kalendarz obrzędowo-religijny Kalaszów zawiera wiele świąt, z których najważniejsze to wiosenne Dżoszi (składanie ofiar z mleka), Uszao (sierpniowe ofiarowanie zboża, sera i wina) i Czoimus (najbardziej uroczyste 10-dniowe święto przesilenia zimowego i Balomaina). Zachodni turyści (nie-muzułmanie) mogą uczestniczyć w tych uroczystościach. W ostatnich latach obserwuje się jednak tendencję do przechodzenia Kalaszów na islam. Kalasze nazywają swoją legendarną praojczyznę, Tsaim, ale nie określają jej miejsca. Twierdzą, że są potomkami żołnierzy helleńskich, którzy przyszli w góry Hindukusz z Aleksandrem Wielkim w IV wieku p.n.e., gdzie osiedlili się, poślubiając miejscowe kobiety. Jednak Kalasze są genetycznie różni zarówno od sąsiednich ludów jak i od populacji europejskich. Religia i kultura Kalaszów wykazuje pewne paralele do kultury starożytnej greckiej, jednak nie ma podstaw twierdzenie, że jej źródłem jest cokolwiek więcej niż wspólne indo-europejskie dziedzictwo.

[matyldasaresta]

"Nasza miłość rosłą wraz z tą rzeźbą, z jej wyłanianiem się z białych czeluści marmurowej bryły." Zaczęłam czytać sobie toto tak od razu z buta, mając z tyłu głowy fakt, że nie przepadam za tematyką sztuki, historii i literatury faktu... A jednak. Urocza, słodko gorzka historia, oparta na faktach z ... zakończeniem (nie mogę napisać jakim, wiadomo dlaczego). Czytało się to samo, bardzo w klimacie Rozważnej i romantycznej. Taka prosta, dobra i szczera opowieść, ze śladowym rysem historycznym, bardziej oparta na emocjach i uczuciach. Polecam miłośni(cz)kom romantycznych opowieści. *** "Bachantka na panterze - to prawdziwa perełka; pierwsza w dziejach literatury powieść historyczna o rzeźbiarzu Theodorze Erdmannie Kalide, nazywanym „śląskim Michałem Aniołem”. Urodził się w roku 1801, w Chorzowie na Górnym Śląsku. Jego talent bardzo szybko zauważono i wysłano go, jako osiemnastolatka, na stypendium do Akademii Sztuk Pięknych w Berlinie. Tam powstawały jego wielkie dzieła, takie jak Śpiący lew, Chłopiec z łabędziem i Dziewczynka z lirą, ale przede wszystkim Bachantka na panterze - jedna z najwspanialszych, najbardziej śmiałych, kontrowersyjnych rzeźb w historii sztuki. Emanowała tak potężną zmysłowością i erotyzmem, że z jej powodu na wiele lat przekreślono karierę i cały wcześniejszy dorobek wielkiego rzeźbiarza, zaś jego modelkę wyklęto i skazano na zapomnienie. Ile trzeba było mieć w sobie miłości do kobiety, by - ryzykując całą swoją karierę - oddać w marmurze hołd jej pięknu? Jak bardzo trzeba było zaufać ukochanemu mężczyźnie, by poważyć się na zapozowanie mu do tak zuchwałej rzeźby? Które z nich zaryzykowało więcej? Połowa XIX wieku, Berlin. Sztuka i miłość. Rzeźba, która stała się legendą." https://www.instagram.com/p/CglqZZCMAhz/?igshid=NGJjMDIxMWI=

[ateny-santorini-2022]

Agora rzymska (nazywana też Forum rzymskim, gr. Ρωμαϊκή Αγορά) 

Stanowisko archeologiczne rzymskiej Agory leży pomiędzy dzielnicami Monastiraki i Plaka, niecałe dwieście metrów na północ od Akropolu ateńskiego i dosłownie kilka minut spacerem od Placu Monastiraki.

Agora rzymska powstała ze wsparciem cesarza Oktawiana Augusta pomiędzy 19 a 11 rokiem p.n.e.. Budowa nowego placu targowego była nieunikniona - grecka Agora została tak gęsto zabudowana, że na jej terenie brakowało miejsca na zwykłą działalność handlową.

Nowa agora z założenia miała pełnić funkcję targowiska i nie planowano stawiać przy niej monumentalnych budynków użyteczności publicznej. Obie agory dzieliło od siebie zaledwie 150 metrów.

Forum było prostokątnym budynkiem o wymiarach 111 m na 104 m, z otwartym dziedzińcem, który otaczał portyk ozdobiony kolumnami w porządku jońskim. Na tyłach portyku mieściły się sklepy, biura oraz magazyny.

Do rzymskiej Agory prowadziły trzy wejścia: dwie monumentalne bramy w formie propylejów od zachodu i wschodu, oraz jedno mniejsze wejście od strony południowej. Ostatnie z nich połączone było schodami z ulicą przechodzącą powyżej forum.

Forum przebudowano w trakcie rządów cesarza Hadriana. Był to jeden z punktów jego ambitnego projektu rozbudowy Aten. Jedną z ważniejszych zmian było wybrukowanie wewnętrznego dziedzińca.

Nie ma pewności co do tego, kiedy antyczna budowla została zniszczona. Najprawdopodobniej nastąpiło to w III wieku - w trakcie zdobycia miasta przez Herulów lub późniejszego najazdu Wizygotów.

W czasach nowożytnych obszar ten wykorzystywany był aż do XIX wieku. W okresie bizantyjskim znajdowały się tu domy mieszkalne, kościoły oraz sklepy, a okupujący Grecję Turcy wznieśli w XV wieku meczet Fethiye Dżami, nazywany też Meczetem Zdobywców.

Od XIX wieku na obszarze rzymskiej Agory trwają prace archeologów, dzięki którym udało się na światło dzienne wydobyć większość starożytnego kompleksu.

Brama Ateny Archegetis (gr. Πύλη της Αρχηγέτιδος Αθηνάς)

Jedną z dwóch najlepiej zachowanych budowli z czasów antycznych jest Brama Ateny Archegetis, którą wzniesiono z marmuru pentelickiego w 11 roku p.n.e..

Monumentalne wejście (nazywane propylejami) powstało dzięki środkom finansowym Juliusza Cezara i Oktawiana Augusta. Mieszkańcy Aten zadedykowali budowlę Atenie, patronce miasta. O dedykacji oraz sponsorach bramy wiemy dzięki wyrytej na niej inskrypcji.

Do naszych czasów przetrwał architraw wsparty na czterech kolumnach w porządku doryckim.

Wieża Wiatrów (gr. Αέρηδες)

Najlepiej zachowaną z budowli na terenie stanowiska archeologicznego jest ośmioboczna Wieża Wiatrów, która w całości powstała z marmuru pentelickiego. Budowla jest wysoka na 13,80 m, przy średnicy około 8 m. Do środka prowadziły dwa wejścia (propyleje), a od strony południowej do budynku przylega niewielkie pomieszczenie zbudowane na planie okręgu.

Monument sąsiadował z budynkiem Agory, lecz nie ma pełnej zgody odnośnie daty jego budowy. Mógł on powstać pod koniec II wieku p.n.e., czyli na długo przed rzymską rozbudową. Inną z hipotez jest ta, że za projekt odpowiadał astronom i architekt Andronikos z Kyrros, a budowlę wzniesiono około 50 roku p.n.e..

Każdą ze ścian Wieży Wiatrów ozdabiają dobrze zachowane reliefy przedstawiające personifikacje ośmiu bóstw wiatru.

Są to (zgodnie z kierunkiem):

Boreasz (wiatr północny),

Kajkias (wiatr północno-wschodni),

Apeliotes (wiatr wschodni),

Euros (wiatr południowo-wschodni),

Notos (wiatr południowy),

Lips (południowo-zachodni),

Zefir (wiatr zachodni),

Skiron (wiatr północno-zachodni).

Do naszych czasów przetrwał oryginalny dach budowli, na który składa się z 24 płyt oraz okrągły zwornik, na którym stoi koryncka głowica. Na jej szczycie miała znajdować się rzeźba Trytona, która obracając się razem z wiatrem wskazywała jego kierunek.

W środku znajdował się mechanizm zegara wodnego (lub innego narzędzia), po którym zachowały się charakterystyczne wgłębienia.

Wieżę Wiatrów w czasach bizantyjskich wykorzystywano jako dzwonnicę kościoła (na północnej i północno-zachodniej ścianie zachowały się fragmenty fresków z przypuszczalnie XIII wieku), a w trakcie okupacji tureckiej budynek zamieniono na muzułmański klasztor (tekke), o czym świadczy mihrab, czyli charakterystyczna nisza modlitewna. Warto w tym miejscu wspomnieć, że jeszcze na początku XIX wieku budowla była niemal do połowy zasypana. Na XVIII-wiecznych pejzażach dobrze widać, że wejście było bardzo niskie.

Dopiero na przełomie 1838-1839 roku Ateńskie Towarzystwo Archeologiczne odsłoniło monument w jego oryginalnej formie.

Mimo że główne pomieszczenie wieży jest puste, to wejście do środka jest unikalną szansą zobaczenia na własne oczy kunsztu architektury epoki hellenistycznej.

[przystanekd]

W Górach Bystrzyckich, przy drodze łączące dwie niewielkie osady - Pokrzywno i Hutę - stoi niezwykła kamienna figura. To tak zwany Strażnik Wieczności.

Droga łącząca dwie osady ma ponad 5 kilometrów i biegnie prawie prosto przez... pustkę. Przemierzając ją mamy niewielką szansę na spotkanie innego turysty czy mieszkańca, nie widać też żadnych innych ludzkich osad. Stąd też od dawna określana jest Drogą Wieczności, gdy tak dłużyło się przejście nią. Stojącą przy niej figurę stąd też nazwana Strażnikiem Wieczności.

Strażnika ustawiono prawdopodobnie w II połowie XIX wieku, wyryto na nim datę 1872, ale nie wiadomo czy jest to data postawienia figury czy data zdarzenia, do którego nawiązuje. Strażnika ustawiono w miejscu, gdzie zamarzł jeden z mieszkańców okolicznych wsi, który wcześniej zgubił drogę. Stąd też na mufce strażnika wyryto strzałkę i nazwę najbliższej osady -  Nesselgrund (dzisiejsze Pokrzywno).

Rzeźba została zniszczona na przełomie lat 60. i 70. XX wieku. Najpierw uszkodzono noc, potem zniknęła głowa, a w końcu cała reszta. Obecny pomnik to rekonstrukcja wykonana w 1989 roku przez Andrzeja Pękalskiego we współpracy z dwoma członkami Studenckiego Koła Przewodników Sudeckich - Zbigniewem Osińskim i Jackiem Pawłowskim. [wg]

[1] fot. historyczna autor nieznany [2] fot. Jakub Jaworski

[egzarcha]

Pochodzący z końca XIX wieku pomnik Józefa von Eichendorffa w Nysie. Autor Ernst Seger. #Eichendorff #JosephvonEichendorff #statua #LoveSilesia #pomnik #statue #monument #Nysa #architektura #architecture #rzeźba #Polska #ErnstSeger #denkmal (w: Nysa, Poland) https://www.instagram.com/p/ByRlHVGihH3/?igshid=2qeiumgyj665

[altertonative]

BERLIN NA WEEKEND: TOP 9 MIEJSC, KTÓRE MUSISZ ZOBACZYĆ

Berlin to najszybciej zmieniająca się metropolia w Europie. Nawet sami berlińczycy starają się nie przyzwyczajać do swojego miasta na zbyt długo. Co rusz powstają kolejne budynki, hotele i muzea, zmienia się infrastruktura wokół, a popularne dzielnice zachwycają nowo wybudowanymi lśniącymi gmachami. Nowoczesna architektura z łatwością wkomponowuje się w jej postmodernistyczne pozostałości. W Berlinie nie zobaczy się drapaczy chmur, a z powodu braku wystarczającego potencja��u, centrum ekonomiczne nie może się równać z tym np. we Frankfurcie. Niemiecka stolica przoduje natomiast w dziedzinie kultury i historii, stanowiąc jeden z najważniejszych rynków handlu sztuką na świecie. Dziedzictwo kulturalne uwidacznia się w ogromnej ilości i różnorodności eksponatów. Informacje na temat wszystkich bieżących wydarzeń kulturalnych i wystaw odbywających się na terenie Berlina znajdziecie TUTAJ (również po polsku!) Na zobaczenie większości atrakcji tego miasta trzeba by zarezerwować sobie przynajmniej kilka dni. Ale nie zniechęcaj się, nawet dwa dni wystarczą, aby zachłysnąć się kulturalnym rozmachem. Co zatem warto zobaczyć będąc w Berlinie przez weekend? Oto najważniejsze i najciekawsze miejsca, które MUSISZ odwiedzić!

1. WYSPA MUZEÓW

To kompleks pięciu obiektów umiejscowionych na wyspie, corocznie odwiedzanych przez ponad milion turystów. Nie bez powodu każdy, kto przyjeżdża do Berlina, koniecznie pragnie je odwiedzić. Zbiory w nich zgromadzone dorównują tym z paryskiego Luwru! Wstęp do każdego z muzeum kosztuje 10-19 euro, ale z Berlin Welcome Card na niektóre z nich obowiązują 25% zniżki, np. na wstęp do Muzeum Pergamońskiego (dokładną listę muzeów znajdziecie TUTAJ). Istnieje również opcja wykupienia specjalnej Berlin Welcome Card Museumsinsel, która uprawnia do bezpłatnego zwiedzania Wyspy Muzeów przez trzy dni i kosztuje 46 euro. Można ją kupić na lotnisku, stacjach metra, w hotelach, punktach informacyjnych oraz online TUTAJ.

Na Wyspie Muzeów znajduje się:

Stare Muzeum - wybudowane w XIX wieku, to wspaniały przykład architektury klasycystycznej, posiada obszerną kolekcję sztuki antycznej oraz galerię miedziorytów. Otwarte od wtorku do niedzieli w godz. 10:00-18:00 (w czwartek do 20:00) Wstęp: 10 euro (bilet normalny), 5 euro (bilet ulgowy)

Nowe Muzeum - zrekonstruowane przez brytyjskiego architekta Davida Chipperfielda pod koniec lat dziewięćdziesiątych XX w., prezentuje chronologicznie i tematycznie eksponaty Muzeum Egipskiego, Muzeum Prehistorii i Starożytności oraz Zbioru Sztuki Antycznej. Otwarte codziennie w godz. 10:00-18:00 (w czwartki do 20:00) Wstęp: 12 euro (bilet normalny), 6 euro (bilet ulgowy)

Muzeum Bodego - położone bezpośrednio nad brzegiem Sprawy, aby sprawiało wrażenie “wyłaniania się” z wody, gromadzi między innymi dzieła sztuki bizantyjskiej oraz kolekcję rzeźb. Otwarte od wtorku do niedzieli w godz. 10:00-18:00 (w czwartek do 20:00) Wstęp: 12 euro (bilet normalny), 6 euro (bilet ulgowy)

Muzeum Pergamońskie - nazwa pochodzi od znajdującej się w nim, pochodzącej z wykopalisk z XIX w., fryzowej płyty ołtarza w Pergamonie. Ponadto muzeum gromadzi inne zbiory antyczne oraz dzieła sztuki islamskiej. Mieści się w nim również Główne Archiwum i Biblioteka Główna. Obecnie przeprowadzana jest renowacja budynku, dlatego sala, w której mieści się fragment ołtarza pergamońskiego będzie dostępny dla zwiedzających w 2023 r. Otwarte codziennie w godz. 10:00-18:00 (w czwartki do 20:00) Wstęp: 19 euro (bilet normalny, 9.50 euro (bilet ulgowy)

Katedra Berlińska - ewangelicka katedra, w której odbywają się nabożeństwa, a także wiele wydarzeń muzycznych, takich jak koncerty muzyki chóralnej. Warto wspiąć się na kopułę, ponieważ rozciąga się z niej wspaniały widok na miasto. Otwarta codziennie w różnych godzinach (aktualna rozpiska znajduje się TUTAJ) Wstęp: 7 euro (bilet normalny), 5 euro (bilet ulgowy), bilety można kupić na miejscu lub online TUTAJ

2. WIEŻA TELEWIZYJNA I PLAC ALEKSANDRA

Wieża telewizyjna to poza Bramą Brandenburską, najbardziej rozpoznawalny obiekt Berlina. Ta wysoka na 365 metrów budowla, zwieńczona szklaną kopułą, jest widoczna z prawie każdego miejsca w Śródmieściu. Turyści mają możliwość wjechania na górę ekspresową windą, skąd przy dobrej pogodzie, rozciągają się wspaniałe widoki na miasto. Usytuowana kilka metrów wyżej, nad platformą restauracja co pół godziny obraca się wokół własnej osi. Wieżę z reguły oblega tłum turystów, ale nie trzeba już czekać w kolejce, ponieważ chętni otrzymują sms’a z informacją, kiedy przychodzi na nich kolej! Otwarta w godz. 9:00-24:00 (od listopada do lutego od godz. 10:00) Wstęp: 16.50 euro (bilet standardowy), 21.50 euro (bilet bez kolejki)

Plac Aleksandra służy obecnie jako miejsce spotkań młodzieży i dzielnica zakupowa, dodatkowo gromadząca rzesze turystów czekających na wejście na Wieżę Telewizyjną. Fontanna Przyjaźni Narodowej oraz zegar pokazujący czas z różnych zakątków globu to jedyne enerdowskie pozostałości wskazujące na to, że kiedyś miejsce to stanowiło rynek miasta.

3. CZERWONY RATUSZ

Położony przy Placu Aleksandra Ratusz to obiekt zbudowany z charakterystycznej czerwonej cegły w większości w stylu włoskiego renesansu. Umieszczone na wysokości pierwszego piętra panele przedstawiają historię Berlina. Budynek robi wrażenie również nocą, gdy jest efektownie podświetlony. Obecnie w ratuszu są organizowane różnego rodzaju wydarzenia i wystawy. Najczęściej jednak zwiedzającym wystarczy podziwianie go z zewnątrz. Otwarty od pon. do pt. w godz. 9:00-18:00

4. DZIELNICA RZĄDOWA Z BUDYNKIEM REICHSTAGU

Dzielnica Rządowa to zespół nowoczesnych budynków parlamentarnych zwanych Kompleksem Federacyjnym. Utworzono w nim między innymi izbę deputowanych oraz trzecią co do wielkości na świecie bibliotekę parlamentarną. Warto przespacerować się po Ogrodach Ministrów, które stanowią architektoniczną ciekawostkę.

Ze względów bezpieczeństwa, wejście do budynku Reichstagu jest możliwe tylko po uprzednim wysłaniu prośby do Bundenstagu o oprowadzenie lub zarezerwowanie miejsca w restauracji Żuk, z której można się wspiąć spiralnym podestem na szczyt zaprojektowanej przez Normana Fostera szklanej kopuły. Z niej rozciąga się wspaniały widok na całą Dzielnicę Rządową, Dworzec Główny oraz inne części miasta. Zwiedzanie budynku jest bezpłatne, a rezerwacji można dokonać TUTAJ lub w stojącym obok kontenerze (mogą być kolejki). Na miejscu należy się zjawić 15 minut przed wyznaczoną godziną, aby przejść przez kontrolę. Otwarty codziennie w godz. 8:00-24:00

5. BRAMA BRANDENBURSKA

Zaprojektowana przez architekta Carla Gottharda Langhansa brama wzoruje się na Propylejach z ateńskiego akropolu, a umieszczona na górze rzeźba przedstawiająca powożoną przez czwórkę koni bogini symbolizuje pokój. Brama znajduje się przy wejściu na plac paryski i od 2002 roku można podziwiać jej odrestaurowaną wersję. Brama stanowi jeden z najbardziej rozpoznawalnych obiektów Berlina, dlatego to punkt kluczowych dla każdego, kto planuje zwiedzanie miasta. Jednak aby ominąć tłumy turystów, trzeba przyjść na plac bardzo wcześnie rano.

6. POMNIK POMORDOWANYCH ŻYDÓW EUROPY

Pomnik Pomordowanych Żydów Europy składa się z 2711 betonowych prostopadłościanów różnej wysokości, upamiętniających ofiary Holocaustu w Niemczech. Projekt nowojorskiego architekta Petera Eisenmana został odsłonięty publiczności w 2005 roku. Falisty kształt konstrukcji wygląda inaczej z każdego miejsca, w zależności, z której strony się do niej wejdzie. Otwarty od wtorku do niedzieli w godz. 10:00-19:00 (w sezonie letnim do godz. 20:00) Wstęp: wolny

7. MUZEUM FILMu i telewizji

To interesujące i interaktywne muzeum ukazuje historię niemieckiej kinematografii od jej początków aż po czasy współczesne. Dodatkowo pełni funkcję edukacyjną w kwestii nowoczesnej animacji, wizualizacji i efektów specjalnych. Muzeum posiada w swojej kolekcji wiele eksponatów należących do Marleny Dietrich oraz innych niemieckich artystów zmuszonych do emigracji. Otwarte od środy do poniedziałku w godz. 10:00-18:00 (w czwartki do 20:00) Wstęp: 8 euro (bilet normalny), 5 euro (bilet ulgowy)

8. DWORZEC GŁÓWNY

Dworzec Główny to największy w Europie dworzec kolejowy, zbudowany według projektu biura architektonicznego Gerkan & Partner, które skupiło się na praktycznym wykorzystaniu stali i szkła, tworząc wielopiętrową, okazałą budowlę z licznymi pasażami handlowymi i podziemnymi torami kolejowymi. Najłatwiej dojechać tutaj metrem S-Bahn: Hauptbahnhof.

9. PLAC POCZDAMSKI

Jego zachodnia część to nowoczesna dzielnica z licznymi centrami handlowymi, teatrami musicalowymi oraz Muzeum Filmu i Telewizji. Największą uwagę zwraca budynek Sony-Center, którego przypominający namiot dach, chroni plac przed niekorzystnymi warunkami atmosferycznymi. Nawet w deszczu można spacerować po placu, odpocząć przy fontannie czy napić się kawy w jednej ze znajdujących się tam licznych kawiarni. Warto wjechać ultra szybką windą na platformę widokową znajdującą się w Kollhoff-Tower, aby móc podziwiać piękny widok na miasto z miejsca, gdzie kiedyś stał Mur Berliński. Otwarta codziennie w godz. 10:00-20:00 (zimą do 18:00) Wstęp: 7.50 euro (bilet normalny), 6 euro (bilet ulgowy)

Powyższa lista prezentuje najważniejsze, najczęściej odwiedzane miejsca w Berlinie, nie trzeba jednak tylko do nich się ograniczać. Największą przyjemność sprawia odkrywanie nowych miejsc, które mogą okazać się równie fascynujące. Tradycyjne zwiedzanie warto rozpocząć od Placu Aleksandra ze słynną Wieżą Telewizyjną, dokąd łatwo można dojechać, np. metrem. Dalej można pójść na piechotę do Czerwonego Ratusza czy Wyspy Muzeów. Najprościej poruszać się po Berlinie środkami komunikacji miejskiej. Korzystnym rozwiązaniem jest wykupienie karty Berlin Welcome Card, o której pisałam we wcześniejszym poście TUTAJ. Znajdziesz w nim również inne praktyczne informacje, przydatne podczas planowania wyjazdu.

WRÓĆ