#rietkraag

[willieswhereabouts]

happy mondays heerlijk #frisopdefiets #fietsendefiets #cyclingbicycle #súpersynapse #rietkraag #winterzon (at Volgermeer) https://www.instagram.com/p/Bs55OOWheZ3/?utm_source=ig_tumblr_share&igshid=u57500grbefw

[actuma]

Vrouw aangehouden in cold case Sem Vijverberg, mogelijk de moeder

Doetinchem - Een vrouw uit Doetinchem is aangehouden in de zaak rond de dood van baby Sem Vijverberg. De politie vermoedt dat zij de moeder is van de gevonden baby in 2006. Een DNA-onderzoek moet uitsluitsel geven. De vrouw wordt ook verdacht van betrokkenheid bij de dood van de baby. Wat haar rol precies is bij de dood en het achterlaten van het lichaampje wordt onderzocht. Na een grote mediacampagne in 2021 zijn ongeveer tachtig tips binnengekomen die zijn onderzocht. Eén van de tips is anoniem doorgegeven en bevatte gerichte informatie. Naar aanleiding van deze tip kreeg het coldcaseteam Oost-Nederland de vrouw in beeld. Verdere informatie over deze zaak wordt op dit moment niet gedeeld. Antwoorden Gedurende de campagne deed de politie een uiterste poging, na al die jaren, antwoorden te vinden. Op verschillende manieren is aandacht gevraagd voor de zaak. Voetbalvereniging De Graafschap doopte stadion de Vijverberg eenmalig om naar het Sem Vijverberg stadion en zanger Xander de Buisonjé maakte een lied. Ook verschillende televisie-uitzendingen stonden stil bij de hernieuwde aandacht. Die aandacht was doorslaggevend. Nooit te laat om te praten In totaal zijn ongeveer tachtig tips binnengekomen en onderzocht. Eén tip maakte het verschil. In onderzoeken naar onopgeloste misdrijven is het vaak zoeken naar dat ene puzzelstukje. Door op verschillende manieren aandacht te –blijven- vragen voor onopgeloste zaken, kan na jaren alsnog het ontbrekende stukje boven water komen. Deze zaak is daar het voorbeeld van. Sem Vijverberg In januari 2006 vinden spelende kinderen het levenloze lichaampje van een jongetje in de rietkraag van de Kapperskolk in Doetinchem. Uit onderzoek komt vast te staan dat de baby door geweld om het leven is gebracht en is achtergelaten. Het jongetje krijgt uiteindelijk een naam. Sem Vijverberg. Eén van de kinderen die de jongen had aangetroffen, vindt Sem een leuke naam. De achternaam Vijverberg is een verwijzing naar het stadion van de Doetinchemse voetbalclub De Graafschap.  Sem wordt op 9 februari 2006 begraven in Doetinchem. In bijzijn van de burgemeester, de politie, de betrokken families die Sem in het water hebben gevonden en buurtbewoners, wordt het jongetje naar zijn laatste rustplaats gebracht. Impact De zaak heeft altijd een grote impact gehad in Doetinchem en daarbuiten. We realiseren ons dat ook deze aanhouding kan zorgen voor een grote impact op betrokkenen zowel rond de verdachte als binnen de politie. Rechercheurs hebben de afgelopen jaren nauwe betrokkenheid gehad en gehouden bij deze zaak. Veel kranten en omroepen hadden op verschillende momenten aandacht voor het onderzoek. Ook regionale en landelijke opsporingsprogramma’s vroegen aandacht voor de zaak. Daarnaast zijn er reconstructies gemaakt. De komende tijd doet het coldcaseteam Oost-Nederland verder onderzoek op zoek naar antwoorden die zestien jaar lang onbekend zijn gebleven. Bron: Politie Read the full article

[jurjenkvanderhoek]

DE NATUUR IN VERF VERTAALD EN GELAAGD

Het schilderij dat gemaakt moet worden. De inspiratie die het verdient een afbeelding te krijgen. Iedere keer wanneer Danielle van Broekhoven voor een leeg doek staat, is er de drang dit te vullen. Te bekladden met ervaringen die ze opdeed gaande langs stad en land, over berg en dal, de paden op de lanen in. De beelden die ze tijdens wandelingen opdoet gisten in haar gedachten. De ideeën voor weer een nieuw schilderij borrelen uit dat proces op. Als in een roes gaat ze aan de slag, want de verbeelding moet een afbeelding gaan krijgen.

Het doek ligt op de vloer van haar atelier. Geconcentreerd gaat Van Broekhoven met grote gebaren aan het werk. Als een wilde gaat ze te keer zo lijkt het voor de buitenstaander, een strijd met het materiaal waarbij het resultaat altijd als winnaar uit de bus komt. Het is een intuïtief spel, waarbij de dialoog tussen de schilder en het werk leidend is. Herinneringsbeelden opgedaan in de wandelingen komen naar voren, worden onderdeel van de compositie. Laag over laag ontstaat het beeld. Het doek gaat eens tegen de wand om een goed zicht te krijgen. De verhoudingen en de kleurwerking juist te krijgen. En wordt dan weer tegen de vloer gewerkt om de strijd opnieuw aan te gaan. Het is een expressief beeld dat ontstaat. Een wilde impressie, zo onstuimig en speels als de natuur zelf is. Het is Van Broekhovens’ vertaling van die natuur. In haar taal, met haar uitdrukking van de indruk. Om het werk te doorzien moet ik die taal machtig worden. En dat is geen groot probleem, want tongval, klemtoon en uitspraak komen met mijn woordgebruik overeen. Ik ben gewoon een dergelijke abstractie in beeldtaal te lezen.

Van tevoren heeft Danielle dit niet voor ogen, ze maakt geen schetsen om vast te stellen wat de voorstelling zal zijn. Maar altijd klopt de afbeelding, omdat ze zolang aan een doek werkt totdat het materiaal zegt dat het af is. Het is een samenspraak, het stellen van vragen en het geven van antwoorden, over en weer. Zet Danielle hier een vlak en doet daar een veeg, dan reageert het werk daarop. Komt met nieuwe antwoorden en andere vragen. Er kan iets bij of er gaat wat af. Er wordt een deel weggepoetst of overschilderd. Zo komt de dialoog tot een expressief einde.

Wanneer het laatste gebaar stil valt is het punt gemaakt en kan de compositie gesigneerd en betiteld worden. Wanneer dat is valt vooraf niet te bepalen. Een werk is af wanneer het zelf aangeeft dat het goed is. De schilder voelt dat aan. Onderbewust.

De schilderijen van Danielle van Broekhoven hebben altijd een begin in de natuur. Minder in het landschap op zichzelf, want een brede omgeving wordt er niet in gezien. Het zijn delen uit vegetatie, een plag riet uit de walkant gestoken. Dat is wat boeit vooral, de rietkraag langs het water en de gevel van bomen in het bos. Bloeiende dahlia’s in de achtertuin. De compositie is een botanische rijkdom.

Vooral wild als een vroege scheppingsdag, niet gecultiveerd en ontgonnen door de geëvolueerde mens. Het is er woest binnen de kaders, maar nooit ledig en altijd in evenwicht. Een lust voor het oog, zo moet het paradijs er hebben uitgezien, ooit eens. Het is een imaginair beeld, een onwerkelijk voorkomen. Danielle combineert gedachten tot een bedacht geheel. Maar het kan best wel zo bestaan.

In de gelaagdheid hoef ik niet met een kapmes om me heen te slaan. Ik kan op een steen langs het water, een boomstronk in het bos, gaan zitten en genieten van hetgeen op mijn pad komt en mij de pas doet afsnijden. Een explosie aan kleur, een ontlading van figuratie.

Het is een ongekende weelde die Van Broekhoven neerzet, afbeeldt. In veelal voor het onderwerp onbekende kleuren, die zich toch steeds passen in het beeld. Het is er druk, rumoerig als tussen het riet dat de waterplas overwoekerd. Een jungle van kleuren en gemengde tinten. De bloemknoppen exploderen in een vurige bloesem. Ik hoor de wind ruisen door de naalden van spar en den. Het water van de vijver is glad als een spiegel. En wanneer de schilder dan een moment de rust zoekt, niet meer zo streng bezig is met natuurlijke herinneringen, dan vloeit gevoel samen met sfeer. Dan is er een landschap in kleur zonder vormen. Een stromenland waarbij enkel de horizon leidend is.

Voor de PAN, de kunstbeurs in Amsterdam, maakte Van Broekhoven een kleine uitgave die een korte blik in haar werk geeft. Enkele voorbeelden van haar weelderige stijl zijn daarin opgenomen. En een Engelstalige tekst, een kort verhaal over de werkwijze. Een kijkje in haar kunstzinnige keuken, zoals ze de uitgave zelf noemt. Een mysterie lijkt ontrafeld, maar niet heus. Het is kijken en genieten, zonder te hoeven weten hoe het tot stand kwam. Deze folder om bezoekers van de internationale beurs naar de stand van haar galerie te trekken, is een opstap voor een boek. Ooit wil ze haar oeuvre, of representatief deel daarvan, vastleggen in een gebonden uitgave. Nu doe ik het nog met het boekje "Layers" en het echte werk bij stand 66 in de RAI in Amsterdam.

Layers, Danielle van Broekhoven. Eigen uitgave, 2021.

[jouregio]

Auto verdwijnt in rietkraag

Auto verdwijnt in rietkraag

18-07-2021 SINT NICOLAASGA – Gisteravond werd de politie gealarmeerd voor een eenzijdige aanrijding op de Rijksweg A6 tussen verzorgingsplaats De Lanen en afslag Sint Nicolaasga. Door onbekende oorzaak was daar een voertuig van de weg geraakt en met hoge snelheid de rietkraag naast de snelweg in gedoken. Een vrouwelijke inwoonster van Sint Nicolaasga, welke toevalligerwijs aan het recreëren was…

[sakura6]

Zwartpunthaai

Als de zoon van negen bij de judotraining is, wandel ik altijd een rondje om de dwarswatering. Dochter van zes stept dan steeds 100 meter voor me uit. Als ik haar weer inhaal heeft ze bloemetjes geplukt, of een zwerfsteen gevonden of gezwaaid naar de roeiers van Njord. Maar er is nooit niets. Als ik haar weer inhaal, staat ze op een steiger met haar ogen gefixeerd op de rietkraag. ‘Er kwam een…

[odettegude]

Wandelen in Naarden-Bussum: dag 693

Deze wijsheid kwam gisteren voorbij op Facebook en voor vandaag was hij echt toepasselijk. 

Met een piepklein groepje gingen we, ondanks de voorspelde buien, op pad. Zo rond 9 uur, vlak voordat we vertrokken was er een bui en later nog eentje, maar verder was het gelukkig droog. Een mooie gelegenheid om eens lekker uit te waaien aan de Karnemelksloot.

Helaas geen routekaartje vandaag, de gps hield er halverwege mee op, maar we hebben ruim 5 km gelopen.

Zo erg als op het plaatje hierboven was het niet hoor. Het zag er zo uit:

Het eerste wat opviel binnen de grenzen van het Naardermeer was dat er een paar auto’s stonden geparkeerd. 

Een van de toegangshekken stond open en het pad was verstevigd met van de grote metalen rijplaten om verzakkingen te voorkomen als er met zwaar materieel overheen gereden werd. 

Het bordje bij de ingang vermeldde het volgende:

Het was een beetje moeilijk te lezen door de regendruppels die erop zaten, maar de mededeling was duidelijk: geen toegang !! De sloot wordt uitgebaggerd en men kan hinder ondervinden van grote machines die hiervoor worden ingezet. 

Nou, dat hebben we gemerkt. Een grote vrachtauto kwam ons tegemoet, waarvoor we toch echt in de berm moesten gaan lopen om veilig te blijven. Wij zwaaiden vriendelijk en op de terugweg, toen de vrachtauto weer van het terrein af wilde, liet hij ons keurig voorgaan 👌

De schapen van de boer die hier woont stonden deze keer aan de overkant van de sloot, ter hoogte van de water uitlaat. 

En ook even verderop, maar daar konden we ze niet zien door de hoge rietkraag, maar wel horen !!

Natuurlijk even bij de moestuin gekeken. Veel courgettes...

... en een mooie (kleur) dahlia.

Op het terrein van de boer lagen nog een paar schapen. Geen idee waarom deze niet bij de kudde konden. 

Op de terugweg werden we ingehaald door een busje van het waterschap. De man stapte uit en ging richting sloot. Het bleek van de muskusratten bestrijding te zijn.

We vroegen de man wat of hij aan het doen was. Hij vertelde dat er vallen waren uitgezet en er ook ratten waren gevangen, maar dat hij de vallen nu weghaalde om te voorkomen dat er andere dieren in zouden komen. Goed werk!!

[aandeoeversvandezevenhuizerplas]

De oogst zwerfafval uit een paar meter rietkraag (tijdelijk) uitgespreid over een stuk strand.

[groningsnieuws]

Zwemmende 'stormslachtoffers' uit het riet gered

'De vissen zijn door de storm in de rietkraag terechtgekomen', zegt Peter Kraaijenga van de Dierenambulance Groningen. 'Daarna hebben ze er niet meer uit kunnen komen.' Een schepnet en vier vrijwilligers betekenden de redding voor de karpers. 'En toevallig hebben we een ton meegenomen van ... meer https://www.google.com/url?rct=j&sa=t&url=https://www.rtvnoord.nl/nieuws/189101/Zwemmende-stormslachtoffers-uit-het-riet-gered&ct=ga&cd=CAIyGzdiZTM2OTAwNTFkODk0MDk6bmw6bmw6Tkw6Ug&usg=AFQjCNEJmAuP8JG9k8UjjKbwaxs8glTvQA

[smelsslems]

Kunstwandelroute Hackfort | Kunst bij het kasteel | 2017 | Blauwe rietkraag - Dries Olthof & Gebke Westra | Over romantiek en nostalgisch verlangen - Marijke Schellekens | Ode aan de bezoekers - Almende College

[philomon]

Kijken moet je leren

Hoe vaak is het me niet overkomen? Je speurt in de rietkraag langs het water, op zoek naar een roerdomp of een andere leuke vogel. Plotseling valt je oog op iets wits, rank en lang, en je pakt je kijker om die kleine witte reiger even scherp in beeld te krijgen. Maar niks daarvan.  Wat je zag, blijkt helaas een stuk plastic. Zo maakte ik talloze tochtjes met mijn vader over de dijk langs de Waal bij Nijmegen. Ik aan het stuur met de kijker op mijn schoot, mijn vader ernaast. Hij zag steeds slechter maar hij luisterde goed. Soms, als ik weer enthousiast even stopte en mijn kijker pakte, lachte hij en vroeg met een milde spot of ik weer naar plastic tasjes keek.

 Gelukkig gaat het niet altijd zo. Maar toch, heel wat keren heb ik mijn kijker hoopvol gericht op iets wat meteen daarna een tasje, takje, blad, knoest of gewoon een donkere dan wel juist lichte plek bleek. Meer ervaren vogelaars hoor ik zelden over dergelijke ervaringen, maar ik weet zeker dat het hen ook af en toe moet overkomen.

 Deze reis valt het gelukkig mee. Ik heb veel interessante vogels gezien. Ook lifers, onder andere die grappige papegaaiduiker. Helaas ging het vandaag weer eens ernstig mis. We stonden langs het Jökulsárlón gletsjermeer aan de voet van de Breidamerkurjolull gletsjer, een schitterend ijsmeer  vol met ijsschotsen die langzaam in de richting van de Atlantische Oceaan drijven.  Erboven zag ik hoe een groep meeuwen werd opgeschrikt door een mooie bruine Grote Jager, trouwens ook een vogel die je niet alle dagen ziet.  Een heerlijk schouwspel. En toen zag ik die eend die ik nooit eerder gezien had. “Niks geen eend, maar gewoon een stuk drijvend ijs”’ zeiden m’n vrienden nog en liepen verder. Maar ze hadden ongelijk. Ik tuur door m’n kijker en zie duidelijk een rode snavel, zwarte ogen, een witte borst en gevlekte zijkanten, een geschubde wit/zwarte rug. Langzaam glijdt ie door het water en het lijkt er even op dat ie nog mijn kant opkomt. Nu kan ik zijn snavel ook beter zien, rood en nogal fors. Ik ga straks meteen in mijn vogelgids kijken. Ik denk dat ik wel een kwartier heb staan turen.  Nou ja, de rest laat zich raden.

 Jökulsárlón, IJsland, 25 mei 2017

[willieswhereabouts]

als gemompel achter je in de bocht een luider wordend “wooohooohoooo” wordt. je kijkt om en ziet in snelle slow motion een front flip door de rietkraag #overthebars #missingcorners #slipperywhenwet #frisopdefiets #frisindesloot (at Ouderkerk aan de Amstel)

[publiekenieuwdienst]

Harmelen – Aanhouding na greep uit de kassa

Rond 14.30 uur zag een bewoner van een boerderij een vreemde man op hun terrein. Aangezien het terrein afgesloten was, wilde hij weten wat de man daar deed. Hij sprak hem aan en pakte hem vast. Toen de man hem bedreigde met een steekwapen liet hij hem los waarna de man er op een fiets vandoor ging. De bewoner ging erachteraan en schakelde de politie in. Op de Spijcklaan verloor hij de verdachte uit het zicht. Agenten begonnen een zoekactie. Aangezien de Spijcklaan een doodlopende straat is die overgaat in weilanden, werden de tuinen van de woningen die er waren eerst doorzocht. Daar bleek de verdachte niet te zijn.

Vervolgens werd het weiland afgezet en hielp een politiehelikopter met zoeken. Vanuit de heli zagen agenten dat de verdachte zich verstopte in een dichtbegroeide rietkraag. Agenten benaderden de verdachte via het weiland, die zich vervolgens overgaf. De man, 59 jaar uit Utrecht, werd aangehouden.

Uit de kassa van de winkel, waar op het moment van de diefstal niemand aanwezig was, bleek geld uit de kassa gestolen. Bij fouillering van de verdachte, troffen agenten meerdere bankbiljetten aan. Hij zit vast voor nader onderzoek.

from Harmelen – Aanhouding na greep uit de kassa

[jurjenkvanderhoek]

JOHANNES STEENDAM IN DE OLIE NEEMT DE WERKELIJKHEID NIET

Even verwacht ik bij het binnengaan van Museum Galerie Heerenveen dat ik een garage instap. Maar nee, het ruikt er naar niets. De serene witte muren van deze kunstruimte ogen koud en kil, de werken aan de wanden moeten de warmte brengen. En dat doen de vreemdsoortige werken van Johannes Steendam. Want eigenaardig en anders zijn deze schilderijen in het idioom van schilderkunst.

Steendam gebruikt afgewerkte olie als grondstof om papier te beschilderen. Hij trekt het bruine goedje over de drager in horizontale richting, van links naar rechts of andersom – dat doet er niet toe. Zo ontstaan velden die het meest weg hebben van een landschap. Gaat er meer olie op de trekker, dan is het effect donker. Geeft de kwast minder olie af dan is het bruin licht van kleur. Steendam speelt met het minder en het meer, waardoor er natuurlijk verlopende lijnen blijken te ontstaan en verhouden vlakken zich tot elkaar in een olieveld: oilfield.

Geen landschap uit de zichtbare omgeving, maar een mistige dauw van dromerige gedachten. De grondstof wordt door de kunstenaar wel gestuurd wanneer er bijvoorbeeld bos op de einder staat of een rietkraag langs water. Maar meestal zoekt de olie een eigen weg en vermengt zich al druipend met een andere laag. De compositie blijft in beweging, nauwelijks zichtbaar voor het oog. Maar na verloop van tijd loopt de zware vloeistof van het papier af en kan een randje bruin vormen op de muur.

Steendam lijkt zichzelf een beperking in de techniek te hebben opgelegd. Hij werkt niet figuratief, maar landschappelijk. Want zodra ik een horizontale lijn zie denk ik gedachteloos aan een horizon, dus aan een landschap. Ook al omdat de kunstenaar zijn composities oilfields noemt, olievelden. Landschappen. En dan, wanneer ik mijn onwillekeurige gedachten van de horizon in het landschap uitschakel, zie ik wel aardlagen in de olie. Maar verder is er niets werkelijk aan de geschapen omgeving, het is een abstract uitzicht in diverse bruine tinten van wit tot zwart via beige. In subtiele overgangen, maar ook met harde grenzen en rafelranden. Die randen zijn onzeker, schemerig soms, doordat de olie onzichtbaar in beweging blijft.

Johannes Steendam weet in zijn werk de op de loer liggende verveling van de gebondenheid te omzeilen. Hoewel het verschillende variaties op eenzelfde thema is, blijven de composities interessant en aangrijpend. Door de nuances en fijne verschillen in subtiele details is duidelijk dat er met beperkte middelen en begrensde techniek veel meer mogelijk is dan voor mogelijk gehouden. Want olieverf of acryl is qua grondstof natuurlijk ook beperkt, maar heeft als oneindig karakter alle kleuren van de regenboog. Olie kent alleen bruin als basistint, daarin zijn variaties aan te brengen van licht of donker, dat is het.

Steendam weet er monumentale werken mee te maken, ook al zijn de kaders eindig. Het papier slurpt de olie op en mijn aandacht binnen. Er is een groot uitzicht, een verre einder hoewel er geen perspectief is, niets dan sfeer in het platte vlak. Ik kan ongeremd kijken en uitbundig genieten. Steendam heeft zich in een serie wel laten inspireren door natuurgebied De Deelen. Rietkragen en petgaten vind ik echter niet terug op papier, maar wel zompig modderige aarde en het diepzwart water. Een schijnsel van de ondergaande zon, de dauw in morgenlicht. De melancholie van het zonderlinge natuurgebied is aangeraakt, terwijl de werkelijkheid niet is genomen.

Tentoonstelling schilderijen van Johannes Steendam bij Museum Galerie Heerenveen, Minckelersstraat 11 in Heerenveen. Tot en met 15 november 2020.

[jouregio]

Bouwstop voor paviljoen bij Terherne

Bouwstop voor paviljoen bij Terherne

25-06-2021 TERHERNE – De werkzaamheden aan een uitbreiding van een terras in Terherne is op last van de gemeente per direct gestopt. Er blijkt geen vergunning voor het terras te zijn aangevraagd. De gemeente werd getipt toen vorige week vrijdag een graafmachine een stuk rietkraag weghaalde. Het blijkt dat de rietkraag tot het natuurgebied van de Sâltpoel behoort. Bij navraag bleek er inderdaad…