#reliek

[valiridious]

hello i dont reliek furry porn i reblog kawoshin

Happy Yaoi day here’s Akira suffering from period cramps

[turisiancom]

TURISIAN.com – Sobat Turisian pecinta wisata budaya dan sejarah, wajib merapat ke Candi Sumberawan. Lokasinya di Dusun Sumberawan, Desa Toyomarto, Kecamatan Singosari, Kabupaten Malang, Jawa Timur. Berkunjung cagar budaya yang satu ini cukup menyenangkan dan nyaman. Karena terletak di lahan Perhutani dengan suasana yang masih asri. Serta terdapat hutan pinus yang berfungsi sebagai bumi perkemahan. Keistimewaan Candi Sumberawan tampak dari bangunannya yang berbentuk stupa. Sehingga banyak pula yang menyebutnya dengan nama Stupa Sumberawan. Bentuk stupa ini menjadi hal yang istimewa karena candi berbentuk stupa jarang ada di wilayah Provinsi Jawa Timur. Berdasarkan riwayatnya, penemuan pertama kali candi tersebut pada tahun 1904 oleh masyarakat. Kemudian tahun 1935, Dinas Purbakala Hindia Belanda melakukan pengkajian atas bangunan ini. Lanjut pada tahun 1937, di bawah pimpinan Ir. Van Romondt berhasil melakukan pemugaran. Namun belum ada data pasti kapan Candi Sumberawan berdiri. Menurut dugaan para ahli, bangunan ini berdiri sekitar abad XIV M. Bahkan ada yang menduga bahwa daerah ini dulunya bernama Kasurangganan yang artinya taman bidadari atau taman surga nimfa (Soekmono 1995). Baca juga: Coban Glotak, Hidden Gem Wisata Air Terjun Kabupaten Malang Tempat ini juga merupakan daerah yang pernah Raja Hayam Wuruk kunjungi pada tahun 1359 M, ketika pergi ke Singhasari. Hal ini tercantum dalam kitab Negarakertagama karangan Mpu Prapanca, pada pupuh 35 bait ke 4. Struktur Bangunan Candi Bentuk bangunan Candi Sumberawan sendiri berdenah segi empat dengan ukuran 6,3 m x 6,3 m dan tingginya 5,56 m. Terdiri atas tiga bagian, yaitu batur, kaki, serta tubuh candi. Bagian puncak stupa sudah runtuh. Sedangkan bagian batur berbentuk denah segi empat dan polos. Kaki stupa terdiri dari 2 tingkatan, yaitu kaki 1 dan kaki 2. Untuk kaki 1 berada di bawah dan berdenah segi empat dengan profil pelipit-pelipit pada bagian atas dan bawah. Sementara bagian tengah berupa bidang datar polos. Kemudian profil kaki 2 mirip dengan kaki 1, yaitu pelipit-pelipit pada bagian atas dan bawah, sedangkan bagian tengah sisi terdapat bidang panil atau kosong tanpa relief. Bangunan suci ini tidak memiliki hiasan atau ukiran dan juga tidak ada tangga naik. Sehingga tidak ada akses naik untuk melihat kondisi bagian puncak yang sudah runtuh. Di samping itu tidak terdapat ruang di Candi Sumberawan yang biasanya berfungsi untuk menyimpan reliek (benda-benda suci) seperti stupa pada umumnya. Sehingga dugaannya, candi ini hanya untuk pemujaan. Selain keberadaan stupa, BPCB Provinsi Jawa Timur mencatat sebuah lumpang dengan bentuk silindris agak mengembang ke atas. Bagian permukaan atas agak cekung dengan lubang berbentuk lingkaran di tengahnya. Baca juga: Jalan-jalan Melihat Keunikan Candi Jago di Kabupaten Malang Bidang sisi luar lumpang berhias panil-panil segiempat dengan hiasan kelopak bunga dan motif palang Yunani, yang tersusun berselang-seling. Bagian atas hiasan panil dan palang Yunani terdapat motif flora/sulur-suluran. Lumpang ini berukuran diameter 101 cm dan tinggi 46 cm.*     Sumber & Foto: kebudayaan.kemdikbud

[toosvanholstein]

Complottheorieën van middeleeuwse monniken, De Da Vinci Code en het Catharijneconvent

Rondom het Covid-19 virus stikt 't van de complottheorieën, maar rond Maria Magdalena konden middeleeuwse monniken en Dan Brown met z'n Da Vinci Code er ook wat van. In het Museum Catharijneconvent doen ze 't heel veel beter. Een moetje, die expo. #kunst

‘Wil de ware Maria Magdalena nu opstaan?’ Ken je nog het tv-spelletje ‘Wie van de Drie’? Een klassieker die sinds 1963 steeds weer in een iets ander jasje op het scherm opduikt? Drie personen beweren hetzelfde beroep uit te oefenen en panelleden moeten via uitgekiende vragen de ware zien aan te wijzen. Die aan het eind moet opstaan. Hoe zou dat bij Maria Magdalena gaan? Staat er dan niemand op of…

[brilmans]

De eikel van Jupiter

Relikwie

In de basiliek San Silvestro in Capite te Rome, de Omajjadenmoskee in Damascus en in de de Johanneskerk in Jeruzalem hebben ze het hoofd van Johannes de Doper. Onbetwist! In het Topkapi Paleis Museum in Istanbul hebben ze wis en waarachtig een baardhaar en een tand van de profeet Mohammed en in de kluiskerk te Warfhuizen hebben ze een heus stuk bot van de heilige Bonifatius. Deze eeuwenoude eerstegraads relikwieën zijn beslist indrukwekkend, maar peulenschillen bij wat ik onlangs op het strand vond.

Tijdens een wandeling over het strand bij Ter Heijde vond ik namelijk een heel bijzonder reliek. Een goddelijk stuk. Een relikwie uit een tijd lang voordat Bonifatius werd vermoord, Mohammed de boodschap van God verspreidde en Johannes Christus doopte. U houdt het waarschijnlijk niet voor mogelijk en ik moet toegeven dat ik er zelf ook van stond te kijken, maar wat ik uit het vloedmerk viste is zonder twijfel de eikel van Jupiter. Het stuk prijkt nu in een schrijn op de vensterbank en hieronder voor u op de foto.

De eikel van Jupiter (Juglans nigra) gevonden op het strand van Ter Heijde.

Mocht u na het aanschouwen van mijn vondst denkt: ja, ammehoela Brilmans, een haast identiek object ligt bij mij thuis gewoon in de notenmand, dan heb ik zeker óók een eikel van Jupiter. In dat geval heeft u ongetwijfeld gelijk. Maar dat doet niets af aan mijn verhaal. In de wereld der relieken is dat per slot van rekening geen enkel probleem: in het land der blinden…

Juglans

Wie zich echter niet laat verblinden door deze klinklare onzin snapt dat wat ik vond gewoon een noot is. Een zwarte walnoot om precies te zijn. Wetenschappelijk Juglans nigra genoemd. Waarbij nigra staat voor de soort en Juglans voor het geslacht. Waarom Linnaeus voor die geslachtsnaam koos, is mij niet geheel duidelijk. Volgens de etymologie is het een samenvoeging van Jovis en glans ofwel -vandaar mijn inleiding- Jupiters eikel. Nu kan je jezelf afvragen waarom Carl de noot daarmee associeerde. Wist hij hoe de glans penis van Jupiter eruitzag? Had deze zich aan hem geopenbaard? Maar, wat mij meer interesseert, is hoe deze noot hier op het strand terecht is gekomen.

Herkomst

De zwarte walnoot is een plant uit de okkernootfamilie (Juglandaceae) die veel overeenkomsten vertoont met de gewone walnoot met dien verschille dat de noot donkerder, fijner geribbeld maar vooral veel dikschaliger is. De boom komt van nature voor op vochthoudende, kalkrijke en vruchtbare gronden in het oosten van Noord-Amerika. Met name in Texas en in Zuidoost-Canada. Niet erg in de buurt dus. Toch is de zwarte walnoot ook dichterbij te vinden. Rond 1900 werd de zwarte walnoot namelijk in Duitsland aangeplant in langs de Rijn en Donau en later in parken perken door heel Europa. Op sommige plekken zijn het imposante bomen geworden maar veel plekken aardde de plant slecht. In Nederland staan enkele monumentale bomen, maar heel algemeen is hij niet. Volgens monumentaltrees.com moet er niet ver van mijn huis, in Leidschendam, op het landgoed Dorrepaal een staan.

De opmerkelijk dikke schaal van de zwarte walnoot

Strandvondst

In de duinen hier groeit de zwarte noot niet. Mijn vondst moet dus haast wel via de zee op het strand terecht zijn gekomen. En in dat geval zijn er twee mogelijkheden: of de noot is via een van onze rivieren vanuit het binnenland naar zee gevoerd en vervolgens aangespoeld op het strand of de noot is hier vanuit Amerika naartoe komen drijven. Ik dacht laat ik eens kijken of ik de herkomst van mijn noot kan achterhalen.

In december 2005 stelden Christophe J.E. Brochard en Gerard C. Cadée in een verhandeling over tropische drijfzaden van de Nederlandse kust gepubliceerd in nummer 30 van de Tabellenserie van de Strandwerkgemeenschap vast dat er niets met zekerheid valt te zeggen over de herkomst van de op onze stranden aangespoelde zwarte walnoten. Met een drijftijd van 18 maanden moet ze met gemak de Atlantische oceaan over kunnen dobberen, maar net zo makkelijk laten ze zich stroomafwaarts drijven met onverschillig welke rivier. Het blijft dus gissen. Wel achten Brochard en Cadée het gezien het feit dat de Juglans nigra  in Europa vrij veel als sierboom is aangeplant een Europese herkomst het aannemelijkste.

Ecomare-medewerkster Sytske Dijken denkt daar overigens anders over. Zij is juist van mening dat de kans het grootst is dat de aangespoelde zwarte noten uit Amerika afkomstig zijn. Als onderbouwing draagt ze aan dat er op Europese rivierstrandjes talloze gewone walnoten en hazelnoten worden gevonden, maar nooit een zwarte, hetgeen je statistisch wel zou verwachten wanneer de rivier ze meevoert.

Op basis van de bevindingen van Christophe, Gerard en Sytske durf ik geen uitspraak te doen over de herkomst van mijn zwarte walnoot. En omdat ik geen verdere aanwijzingen heb, blijft de herkomst onbepaald. Dat is enerzijds jammer, maar anderzijds ook wel weer mooi. Zo houdt de noot buiten het land der blinden ook iets mystieks.

Bronnen

Tropische drijfzaden van de Nederlandse kust

Amerikaanse zwarte walnoot gevonden op strand Texel

[kulabata]

Ziwa

Na de hevige regenbui bij Karl, blijven we het grootste deel van de dag binnen tot het een beetje droog wordt. In de namiddag is het echter weer helemaal opgeklaard en gaan we met lokale vriend en gids Nyamusi naar Lake Victoria. We vervolgen de onverharde weg Shirati uit, langs tienjarigen die met een stok een kudde koeien najagen en vrouwen die op een kleedje langs de weg houtskool zitten te verkopen. Het meer, ziwa, is zowel een bron van levensonderhoud als van ziekte voor de lokale bevolking. Veel van de eiwitten in het lokale dieet zijn afkomstig van de visvangst. Nyamusi vertelt dat toen hij jong was, er nile perch zo groot als een volwassen man werd gevangen. Naar mate hij opgroeide, werden ze steeds kleiner en inmiddels worden ze helemaal niet meer gevangen. Sowieso is het meer ernstig overbevist. Een stukje uit de kant drijven nu grote pontons met netten eromheen waar sinds kort vis wordt gekweekt. Goed voor de voedselvoorziening, maar niet voor de inequity in deze regio: zo komt de visproductie geheel in handen van de rijken en komt de armere bevolking die de vangst voorheen zelf zou opeten steeds meer in de problemen. De voorouders van de moderne mens zijn twee miljoen jaar geleden rond deze grote meren in Oost-Afrika ontstaan, en hebben door het rijkgevulde meer en vruchtbare savannes al die tijd in hun eigen levensonderhoud kunnen voorzien. Zien we daar nu het einde van?

Onderweg vraagt Titus wie hen eigenlijk morgenochtend vroeg naar Mwanza zal rijden, een rit van 5 uur heen, en voor de chauffeur ook weer 5 uur terug. ‘Oh, daar moeten we Adek even voor bellen,’ zegt Nathan. ‘Dat is nog niet geregeld? Het is morgenochtend al.’ ‘Nee joh, Adek kan altijd.’ Adek wordt even later gebeld, en is inderdaad beschikbaar. Ik vraag me af hoe zijn leven er van dag tot dag uitziet. 

Het bootje, dat Nyamusi geregeld had, blijkt helemaal niet geregeld, maar aan een pier op het schiereiland wordt ter plekke een deal beklonken met iemand die daar een bootje heeft liggen. De pier is nog een reliek van de tijd dat de Duitsers hier koloniaal de dienst uit maakten. Het heeft betere tijden gezien. We stappen van de pier het wiebelige vaartuig op, en koersen dan naar het midden van het meer. Er wordt nog even geïnformeerd naar nijlpaarden en krokodillen, maar die blijken in dit relatief dichtbevolkte deel haast niet meer voor te komen. Het grootste gevaar onder water zijn nu verloren visnetten, waarin je verstrikt zou kunnen raken. Eenmaal op het diepe open water (het meer wordt tot 80 meter diep), kunnen we veilig zwemmen. De parasieten die schistosomiasis (ook wel bekend als bilharzia, of in het Swahili: ugonjwa ya kichocho) veroorzaken, komen uit slakjes die alleen aan het strand leven, dus in het diepe ben je veilig. De parasiet doordringt de huid, en nestelt zich na verloop van tijd in de lever, wat leverfalen veroorzaakt. We zien ze dan in het ziekenhuis binnenkomen met bloedbraken, en dan is het al grotendeels te laat, terwijl een periodieke toediening van een enkele gift praziquantel voldoende is om dat te voorkomen. De overheid deelt dit van tijd tot tijd ook wel uit, maar niet iedereen neemt het.

Dit gevaar weerhoudt de lokale bevolking er niet van om voortdurend het water te betreden. Zo ook als we na de zwemavonturen weer worden afgezet: de kapitein vaart niet terug naar de pier, maar legt de boot in de branding. Of we hier even willen uitstappen en door het water willen waden. Nou, daar hebben de half dozijn dokters op deze boot geen zin in. Niet alleen moet de kapitein na veel discussie zijn bootje weer afduwen, ook krijgt hij op het stuk terug naar de steiger een preek over de gevaren van de parasiet, en hoe hij zich daartegen kan weren. Hoewel we vandaag niet in het ziekenhuis gewerkt hebben, hebben we zo toch nog een stukje gezondheidsbevordering gedaan. 

Eenmaal terug in het huis transformeren we, uitgehongerd, een hele stapel van Karl z’n pitabroden in kleine pizaatjes. Met wat creativiteit komen we qua koken een heel eind, en eten we dagelijks een gevarieerde en gezonde maaltijd. Maar hoe we met de zeer beperkte lokale ingrediënten toch onder andere Italiaanse, Thaise, Chinese, Mexicaanse en Vietnamese wereldkeuken kunnen koken, geeft bovenal aan dat de heren hier zo goed lokaal zijn ingevoerd, dat ze precies weten waar ze van alles kunnen krijgen.

[philomon]

Het foute beeldje

Toen ik zo’n 30 jaar geleden die kleine, kleurige en natuurlijk ontzettend foute spaarpot kreeg, moest ik glimlachen.

Ik woonde al een aantal jaren in New York en met verbijstering zag ik alle dagen die krankzinnige ongelijkheid. Het bestuur van New York had nog geen grote schoonmaak gehouden en alleen al in de subway was er alom die schrijnende armoede die ik daarvoor nog nooit zo intens gezien had. Je struikelde over de bedelaars, moeders met kinderen, allemaal in vodden. Jonge mannen die ledematen misten, honger hadden en volgens hun kartonnen bordjes spoedig aan aids zouden overlijden, wat ongetwijfeld ook zou gebeuren. Ongelofelijk veel ouderen, volstrekt de weg kwijt, onvoorstelbaar treurig en eenzaam. Zeker, onder hen best veel witte Amerikanen, maar het overgrote deel was zwart. En terwijl ik me met duizenden andere New Yorkers door dat ondergrondse getto in kantooroutfit naar kantoor of in jogging kleren naar Central Park begaf, realiseerde ik me continu hoe oneerlijk macht, inkomen, gezondheid en geluk verdeeld zijn. Er waren vast ook professionele bedelaars bij, hoewel je je ernstig moet afvragen waarom iemand dat zou doen, en er waren er natuurlijk ook die onwijs vette pech in hun leven hadden gehad, maar ik wist toen en ik weet nu, dat veruit de grootste groep stom toevallig op de foute plek en in een kansarme omgeving was geboren. En om de doorsnee ‘gewone’ werkende New Yorker die dagelijkse confrontatie te besparen, heeft de stad enkele jaren later het leeuwendeel van die mensen ‘verplaatst’ naar de periferie waardoor ze minder zichtbaar zijn geworden. Dat is een tragedie en schande van ongekende omvang, maar daar wil ik het nu niet over hebben.

Het gaat me nu om die spaarpot, die ik in ‘91 kreeg van een lieve, witte vriendin. Hij heeft de vorm van een kleine zwarte man met dikke rode lippen in een rood jasje. Hij zit daar in kleermakerszit, met zijn handen voor zich. Als je in die hand een muntje legt en aan zijn oren draait, gaat zijn arm omhoog en schuift zijn hand dat muntje door zijn mond naar binnen, de gietijzeren spaarpot in. Mijn vriendin had twee beeldjes gekocht in zo’n rommelwinkel: voor mij dat dienstbare mannetje, een soort piccolo, en voor haarzelf een zwart vrouwtje met een wit schortje. Alleen al die woorden, ‘dienstbaar mannetje’ en ‘zwart vrouwtje’, hoe durf ik ze op te schrijven, maar ze geven helaas precies aan wat je ziet en wat de maker bedoeld heeft. Die vriendin was net als ik toen een expat in NY en inmiddels zijn we beiden terug in Nederland. Mijn mannetje staat sindsdien bij mij op de piano, haar vrouwtje bij haar op de keukenvensterbank. Waar het me nu om gaat is mijn glimlach van toen. En daarna.

Die spaarpot heeft een waarde van nul. Gewoon kitsch. Een van die prullaria die je op markten of bij de kringloop koopt. Ik kreeg ‘m kado en ik vond ‘m wel grappig. Zo’n spaarpotje, in vrolijke kleuren, dat ze vroeger aan kleine kinderen gaven. Ik vroeg me nog af hoe oud ie zou zijn. Vermoedelijk eind jaren ’40 of begin jaren ’50, dacht ik, want het zou ondenkbaar zijn dat zulk speelgoed nu nog gemaakt zou kunnen worden. Daarvoor was die afbeelding van een vrolijke, maar onderdanige zwarte man veel te beladen. Dat zou vandaag de dag echt niet meer kunnen. Je zou het ook niet aan je kinderen willen geven. Het was een speeltje dat in mijn fantasie helemaal paste in die samenleving van koffieplantages met witte families en zwarte slaven. Zoiets flitste toen in ’91 door mijn hoofd. Ik zag dagelijks met eigen ogen dat racisme nog springlevend was. NY was een stad van uitersten en dat maakte die stad ook interessant. Je werd echt geconfronteerd met krankzinnige luxe en schier eindeloze mogelijkheden enerzijds en anderzijds met talloze vooral veel zwarte mensen, die alle hoop op een beter en leuker leven leken te hebben opgegeven. Nu kreeg ik dat foute, duidelijk gedateerde beeldje, maar hoe dan ook een reliek, een overblijfsel uit een tijd waarvan je hoopt dat die nooit meer terugkomt. Een spaarpotje voor kleine kinderen, die vast ook met witte en zwarte poppen speelden, ongetwijfeld ook met rollenspellen die ze toen heel gewoon vonden. Tja, dat beeldje zegt het eigenlijk allemaal. En ik keek ernaar met een glimlach. Nou ja, beter gezegd, een beetje droeve glimlach, die uiting van het enigszins machteloze beseffen. En verder dacht ik niet zo veel. Een hebbedingetje uit het verleden. Na NY is ie gewoon meeverhuisd naar Amsterdam.

Zo’n twee jaar geleden sprak een dierbare vriend mij echter op het bezit van dat spaarpotje aan. We hadden met een groepje een hele discussie gehad over zwarte piet, een onderwerp dat de laatste jaren sowieso steeds vaker aan de orde komt. Hij zag dat ding op mijn piano staan en zei dat dat echt niet kon. Ik wuifde die opmerking echter weg. Dat beeldje was niks anders dan een grappig souvenirtje uit NY en had verder niets te maken met mijn eigen opvattingen en gevoelens over racisme, zei ik. Daar bleef het bij. Deze week hadden we weer een lang gesprek over onze multiculturele samenleving en een ingrijpende ervaring waar hij zelf mee bezig was. Daarbij kwam ook zwarte piet ter sprake en, bijna terloops, opnieuw ook dat beeldje. En nu heb ik het gevoel dat ik er iets mee moet. Weggooien, teruggeven, op een minder prominente plek zetten, gewoon laten staan? Wat ik hier schrijf is niets anders dan een poging mijn eigen gedachten hierover te ordenen. Ik wil het niet zwaarder maken dan het is, maar toch vraag ik me steeds meer af waarom er bij het zien van die spaarpot in ‘91en ook soms daarna zoiets als een glimlach op mijn gezicht kwam in plaats van trekken van woede en boosheid. Want er zit natuurlijk wel een verschil tussen een glimlach, al dan niet een beetje droevig uit machteloosheid, en strijdbare afkeur. Het is misschien een kwestie van karakter, van enige ongeïnteresseerdheid of lafheid zelfs, maar als ik nu vind dat racisme en discriminatie echt niet kunnen, en dat vind ik, hoe kun je dan toch met een zekere humor en afstand, die glimlach dus, tegen sommige dingen aankijken?

Zwarte piet blijft hier een goed voorbeeld. Tot voor enkele jaren terug was ik mij niet of nauwelijks van enige discussie daarover bewust. Als iemand erover begon wuifde ik het weg. Hoe kon je je over zoiets onbelangrijks opwinden? Kom op, we hebben het over een oude traditie en een kinderfeestje. Tot ik langzaam maar zeker merkte, dat gewone integere mensen er heftig door geraakt werden, dat die pieten-rol, die ik voor onschuldig en ook best wel grappig had gehouden, door hen als kwetsend en stigmatiserend in hun persoonlijke leven werd ervaren. Vooral daarom moet ook wat mij betreft zwarte piet nu worden afgeschaft. Ik moet ook denken aan een bijna 170 jaar oud boek dat ik las op de middelbare school: “De negerhut van oom Tom”. Ik heb het met rode oortjes gelezen en leefde intens mee met de lotgevallen van de slaven onder de wrede behandeling van die witte plantage-eigenaren. De plaatjes in de Nederlandse uitgave lieten niets aan de verbeelding over. Ik heb het boek niet meer en soms kijk ik nog wel eens op een boekenmarkt of ik een exemplaar zie liggen. Natuurlijk kan ik ook in de reguliere boekhandel een nieuwe druk kopen, maar sedert circa 1980 komt het boek alleen nog uit onder de titel “De hut van oom Tom”, maar dat is niet de titel van het boek uit mijn jeugd. Een ander voorbeeld: in sommige oude Kuifje boeken staan Arabieren met wel erg grote neuzen en zwarte Afrikanen wel met erg volle lippen afgebeeld. Ik kon altijd wel glimlachen om die absurde karikaturen. In latere edities zijn die neuzen en lippen aanzienlijk minder geprononceerd. Kennelijk en gelukkig zijn auteurs en uitgevers met hun tijd meegegaan. Moet ik nu die oude drukken wegdoen? Is het allemaal een kwestie van goede smaak? Wat te denken van 1001 spotprenten die veel moslims als ernstig beledigend en stigmatiserend ervaren? Die spotprent in een dag- of weekblad is weer iets heel anders dan diezelfde spotprent ingelijst aan je muur hangen, zou ik zo denken, of niet soms? Meer in het algemeen, hoe vaak worden er geen ‘foute’ grappen of opmerkingen gemaakt, al dan niet in het café, waar we een beetje beschaamd om moeten lachen terwijl we ons realiseren dat die grappen of opmerkingen buiten de context van dat café en dat moment echt niet kunnen. We zijn immers geen racisten en we discrimineren toch niet, nietwaar?

Ik graaf in mijn geheugen en kijk om me heen. Dat beeldje is volkomen onbelangrijk, behalve dan dat ik het van een zeer aardige vriendin kreeg en dat ik het wel een grappig voorwerp vond, heel typerend voor een bepaalde tijd in de Amerikaanse geschiedenis. Maar mag ik het van mezelf ook vandaag in 2020 nog steeds grappig vinden, mag ik bij het zien even glimlachen, mag ik het op mijn piano laten staan? Door er zo over te schrijven, maak ik het wel tot een heel ding en krijgt het een lading die het eerder voor mij niet had. Kijk, over zwarte piet kan ik duidelijk zijn. Van mij mogen sinterklaas en die hele folklore eromheen blijven, maar zwarte piet en allerlei foute sinterklaasliedjes moeten veranderen of verdwijnen. De Negerhut van oom Tom koop ik uit een soort nostalgie misschien toch als ie niet te duur is. Ik zal er dan wel een kopie van dit stukje instoppen voor de lezer na mij. De oude Kuifjes laat ik rustig op de plank in mijn boekenkast staan. Maar met die grappen en grollen die ik maar al te vaak hoor en waar ik meestal wat onhandig bij blijf staan, daar zou ik misschien af en toe wel wat meer weerbaarheid en strijdlust mogen tonen. Anders blijft het bij wegwuiven en wegkijken. Anders verandert er nooit wat. En dat beeldje? Het blijft een heel apart kadootje, in elk geval een spaarpot met een verhaal. Maar om het nou grappig of leuk te noemen, nee dus. Die glimlach is geen uiting van blijdschap. Tja, wat moet ik er verder mee? We zijn inmiddels 30 jaar verder. Voorlopig of misschien wel definitief opbergen, denk ik nu. Dat wordt een volgend lang gesprek met die vriend.

Amsterdam, 19 juni 2020

[brievenaansilke]

4/175

Liefste Silke,

Het is dag 4. Ik heb het gevoel dat de tijd best snel gaat. Ik snap zelf nog niet helemaal waarom, maar het voelt behapbaar, is dat niet bizar? Dat 171 dagen te doen voelt? Ik heb vandaag heel veel aan je gedacht. Het is zo mooi vandaag in de kou, alles heeft zo dat laagje winter eroverheen, maar de zon doet zijn best om alles een beetje goudkleurig te laten zijn. Ik ben nu met Ilay bij de voetbal en de zon begint onder te gaan (het is 16:47). Ik heb vanochtend de zon rood-oranje-geel zien opkomen, toen dacht ik aan je. Nu zie ik hem geel-oranje-rood ondergaan, en denk ik weer aan je. 

Hidde heeft je moeder een sms’je gestuurd, want jullie hebben geen internet nu voor een tijdje. Hij schreef “svp voor silke dit ook even door sturen naar eli”. Het is niet veel, maar wel een kwart van het hele berichtje. Ik vind het fijn dat ik nog steeds zo significant in je bewustzijn ben (hèhè, het is dag vier, nogal wiedes dat je me nog niet 100% vergeten bent. Maar toch wel echt heel erg fijn.) 

Ik denk echt veel aan je. Het voelt nog steeds alsof ik je heel binnenkort weer ga zien. Ik ben benieuwd of dat weg gaat gaan of dat ik vijf maanden lang zo actief dit “we zijn er bijna”-gevoel ga houden. Zou allebei wel oké zijn denk ik. Ik kijk uit naar alle verhalen die ik van je ga horen, alle avonturen die je mee gaat maken.

Ik merk dat ik mezelf de afgelopen paar dagen een beetje in mezelf heb terug getrokken. Volgens mij had ik het even nodig om weer oké te zijn met in mijn eentje, solitair, te bestaan. En dat is ook een goed iets om even op te focussen. Ik hoef niet óók 9000 avonturen mee te maken. Het is geen wedstrijd. Het is oké. Maar ik voel wel een soort... Medium-destructief verlangen naar een beetje chaos. Gewoon dingen een beetje overhoop halen, dingen doen die ik anders niet zou doen. Loslaten. Niks heftigs hoor, meer gewoon heel dronken worden, mijn haar kort knippen en/of een gekke kleur verven. Zoiets. Maar dat ga ik niet doen. Nog even niet in elk geval. Deze donderdag heb ik mijn theatervoorstelling en hoewel ik daar heel weinig zin in heb, moet ik er wel even op focussen. Daarna is Sneeuwbal, daar heb ik wel zin in, en dan de donderdag daarop heb ik mijn hertentamen en dan begint mijn echte leven weer, met weer een normale hoeveelheid college. Daar heb ik zin in. Misschien is dat gewoon de drukte waar ik behoefte aan heb en wil ik dan geen roze haar meer. Zou wel chill zijn. Jullie zijn vanochtend naar El Nido gegaan. Of gisteravond. Tijdzones zijn ingewikkeld. Ik weet allemaal niet wat jullie doen en wat jullie plannen zijn en wat je aan het meemaken bent en al die dingen. Maar dat hoeft ook niet. Je hebt het vast leuk. Daar gaat het om. Dat is het allerbelangrijkste. Dat jij gelukkig bent. 

Weet dat je in mijn gedachten bent, mijn lief. Ik hou zo enorm ontzettend belachelijk veel van je.

Liefs,

Je Eli

ps. Ik heb mijn Tame Impala shirt en je zwarte hemdje en nog een topje van je in een bolletje gewikkeld en onder mijn kussens gelegd. Die kledingstukken roken nog het meest naar jou. Het is een soort reliek en ik durf er niet teveel aan te ruiken uit angst dat de geur dan vervliegt. Ik moet er immers nog zo lang mee doen.

pps. Met regelmaat kijk ik op de wereldklok op mijn telefoon hoe laat het bij jou is, wat je aan het doen zou kunnen zijn. Meestal voel je daardoor dichterbij. Het is bij jou nu nacht (03:35, hier: 20:35), dan voel je nog verder weg. Ik hoop dat je mooie dromen hebt daar.

[woonideeen]

6 bijzondere urnen die stijlvol tot recht komen in je interieur

Als je nadenkt over een urn in je interieur, denk je waarschijnlijk aan een ovaalvormige pot met een nauwsluitend deksel. Als je daarvoor kiest, is dat een prima keuze. Toch zijn er tegenwoordig veel meer soorten en vormen te verkrijgen, waardoor een urn een passende plek in je interieur krijgt en goed tot recht kan komen. Van onderstaande modellen zie je vaak niet eens dat het een urn is.

Gekleurd glasreliek

Een heel speciale urn, is dit glasreliek. Het is een uniek gedenkteken van glas: een mooie combinatie van kleuren, lijnenspel en symboliek. De asfragmenten in het reliek zijn zichtbaar als bruisende lichtpunten. Deze urnen zijn elk uniek, omdat ze handgemaakt worden en tijdens dit proces geen mal gebruikt wordt. Je kan zelf een kleur of kleurencombinatie aangeven, of er een tekst in laten graveren. Dit is een typisch voorbeeld waarvan je echt moet weten dat het een urn is.

Traan in traan

In deze keramische urn zit een prachtige symboliek verwerkt van twee tranen. De binnenste druppel is zilverkleurig, wat het tot een beeld doet lijken. Dit is een blauwe kleur, maar hij is ook in het beige verkrijgbaar. Ook zijn er messing urnen in dezelfde stijl te verkrijgen. We zien dit soort urnen vaak terug in een strak interieur, waar wit en zwart de boventoon voeren.

Roze hart

Dit is een roze mini-urn. Met deze messing urn bewaar je op een respectvolle manier de as van een dierbare in huis. De ‘love urn’ is voorzien van een laklaag, die zorgt voor een langdurige bescherming en glanzende afwerking. Je kunt deze urn ook op een standaard plaatsen. Het roze hart komt over het algemeen goed tot recht in een licht of romantisch interieur. Door de minimalistische omvang is de urn ook geschikt voor de asbestemming van een kindje. Ze zijn in veel soorten beschikbaar, met de keuze uit diverse kleuren en opdrukken.

Messing waxinelichthouder

Met behulp van deze urnen kun je het leven van een dierbare in het licht zetten, door met het kaarsje hem of haar te herdenken. Bij de linkse urn brandt het kaarsje echt dicht bij de dierbare, omdat de as onder de waxinelichthouder is opgenomen. De vlinders staan overigens symbool voor de kortstondigheid van het leven en de overgang naar een beter leven. Er zijn veel soorten van deze urnen te verkrijgen, zoals de rechtse van wit-goud, die minimalistischer is.

Diamant met hart

Deze keramische urn heeft een diamantvorm. De parelmoerkleur met het zilverkleurig hart maakt het tot een stijlvolle presentatie. Dit kunststuk is ook in het blauw met een goud hart te verkrijgen. De diamanten urn staat in veel inrichtingen, van een Scandinavisch tot een klassiek interieur.

Biologische bol (Geos)

Dit is een biologische afbreekbare urn, die dan ook geschikt is om in de aarde te begraven. Hierdoor gaat de dierbare echt terug naar de natuur. Als je het deksel er afhaalt, kan je er samen met de as, compost en zaadjes of een boompje in plaatsen. De urn wordt opgenomen in de natuur en er ontstaat een nieuw leven, namelijk een mooie plant of boom. Dit wordt vaak gezien als een dierbare, levendige herinnering waar je dagelijks naar kunt kijken.

Uitvaartwensen vastleggen

Zo is er voor iedere inrichting wel een passende urn te vinden, waardoor een dierbare op een mooie manier herinnerd kan worden. Bovendien zijn de urnen altijd te personaliseren met bijvoorbeeld een vingerafdruk of gegraveerde tekst. Sommige mensen hebben zelf al vastgelegd wat hun wensen zijn, voor hun overlijden. Ondanks dat dit onderwerp je nu misschien helemaal niet bezighoudt, is het toch goed om zelf je uitvaartwensen vast te leggen. Dit zijn niet alleen deze specifieke keuzes, maar bijvoorbeeld de muziek die je tijdens het afscheid wilt laten horen.

Wat je wensen ook zijn, leg ze gratis vast in Monuta Uitvaartwensen. Door je uitvaartwensen zelf kenbaar te maken, laat je dierbaren niet me twijfels achter en kunnen ze alle energie gebruiken om een verlies te kunnen verwerken.

Het artikel 6 bijzondere urnen die stijlvol tot recht komen in je interieur verscheen voor het eerst op Woontrendz.

from Woontrendz https://www.woontrendz.nl/6-bijzondere-urnen-die-stijlvol-tot-recht-komen-in-je-interieur/

[torentialtribute]

Jason Leonard will give Lions added bite… and Clermont Auvergne should get free final tickets

Iedereen die het Lions-concept koestert, dat ongeveer 99 procent van de rugbyinrichting en het publiek is, zou hart moeten ophalen van tekenen van een laattijdig en vitaal moderniseringsproces.

Niet eerder lijkt het erop dat een reliek uit het oude amateurtijdperk professioneel wordt. In de zoektocht om uitsterven te voorkomen, was dit een essentiële ontwikkeling.

Sommige dingen moesten veranderen en sommige kunnen precies hetzelfde blijven. Dus, dagen nadat de Lions onthulden dat Jason Leonard de voorzitter overneemt, om een ​​verser, scherper randje aan die rol te geven en het netwerk van de oude jongens te verbreken, is gerapporteerd dat Warren Gatland het beste van de Britse en Ierse leiders zal leiden talent voor Zuid-Afrika in 2021, voor zijn derde opeenvolgende tournee als coach.

Jason Leonard neemt de Lions-voorzitter over, om het verser te brengen ,

Eind vorig jaar werd Ben Calveley benoemd tot eerste managing director van de Lions, als erkenning voor de noodzaak om de organisatie weg te slepen van de gezellige nostalgie naar de 21e eeuw.

De moeilijkheid is de delicate evenwichtsoefening tussen het behouden van bepaalde amateur-touring-ethos terwijl je met de tijd meegaat, en dat is waar Leonard (hieronder) binnenkomt. omvatte de verschuiving van de sport naar professionalisme. Leonard neemt de leiding.

Leonard neemt de leiding, hij is een leeuw op drie reizen, hij won een wereldbeker met Engeland, hij bloeide op toen het spel wetenschappelijke vooruitgang maakte, maar hij zorgde er nog steeds voor dat hij tegenstanders kocht voor pint na de wedstrijd. van onderhandelingen met Gatland en ze mogen niet te belastend zijn. Het Kiwi-brein van een andere Welsh Grand Slam wil opnieuw de leiding nemen en na een reeksoverwinning over Australië en het spelen van een drietest-daswedstrijd met de All Blacks, is er geen geschiktere kandidaat meer. Volgens rapporten zal Warren Gatland het beste van Brits en Iers talent naar Zuid-Afrika leiden "

] Rapporten beweren dat Warren Gatland het beste van Brits en Iers talent zal leiden

Volgens berichten Warren Gatland het beste van Brits en Iers talent zal leiden naar Zuid-Afrika

De RFU kan zaken bemoeilijken door Gatland te benaderen om Eddie Jones op te volgen als hoofdcoach in Engeland na de Wereldbeker, maar als Jones aan het einde van zijn contract in 2021 blijft, kan Gatland doen de baan bij Lions en dan aantreden bij Twickenham met twee jaar om zich voor te bereiden op het Wereldbeker van 2023. Dat lijkt allemaal heel netjes – misschien netjes om realistisch te zijn misschien.

Zet de vergelijking van Engeland opzij en de Lions zouden een gerenommeerde coach hebben, bekend met het landschap, met een jaar om op te focussen voor de Zuid-Afrikaanse kruistocht

Deze keer moeten ze vermijden hem te belasten met eindeloze commerciële verplichtingen – laat Leonard het gezicht van hen zijn.

De fans van Clermont Auvergne behoren tot de topcategorie en hebben dit seizoen de Cup Challenge nieuw leven ingeblazen , het vullen van hun Stade Marcel Michelin voor de pulserende overwinning van zaterdag op Harlequins.

Toernooiorganisatoren of de Franse club zelf zouden op een chartervlucht van twee of twee moeten liggen, of hotelkamers moeten subsidiëren, of op zijn minst

Hun botsing met La Rochelle belooft een thriller te worden voor de neutralen, maar beide Franse teams moesten in het weekend bestand zijn tegen Engelse dapperheid.

De fans van Clermont Auvergne hebben de uitdaging aangewakkerd.

Clermont Auvergne's fans hebben dit seizoen de Challenge Cup helpen versterken Beker dit seizoen "

Clermont Auvergne's fans hebben dit seizoen de Challenge Cup helpen versterken

Quins 'terugslag van 32-

And Sale waren eveneens dapper tegen een La Rochelle-zijde met een

Volgend seizoen, versterkt door een instroom van spierkracht in Zuid-Afrika, zouden de haaien een belangrijke kracht kunnen zijn.

De halve finale van de Heineken Champions Cup op zaterdag in Coventry was zeker geen PR-triomf. Een half leeg stadion zag er niet goed uit.

Als Leinster bij hun thuis van huis halve finales kan spelen, moet het Aviva Stadium, in hun district Dublin, het thuisfrontvoordeel over de hele linie accepteren in de halve finale, zoals ze doen het in de Challenge Cup.

Ondertussen was het feit dat een Munster-fan in staat was om op het Ricoh Arena-veld te lopen om Billy Vunipola te confronteren en vervolgens onaangedaan door rentmeesters weg te dwalen een foute inbreuk op de beveiliging, ondanks de achtergrond van zijn protest.

De aanhangers van de Ierse provincie zijn wonderbaarlijk toegewijd aan de zaak, maar sommige van het misbruik en de agressie op de tribune waren overdreven.

Het grote en het goede in Ierland en daarbuiten stonden in de rij om Rory Best toe te juichen

De Ierse kapitein en Ulster hooker is al 15 jaar een heerser over zijn provincie. Tegenwoordig is rugby niet overspoeld met mannen uit één club die zo lang spelen, maar Best zit in dezelfde mal als Alun Wyn Jones en Aurelien Rougerie.

Als ze de typen waren om de badge te kussen, zou het iets betekenen. In plaats daarvan hebben ze gewoon het werk voor hun lokale team volbracht en hun plaatsen verdiend in folklore.

Londense Ieren zijn op hun weg terug naar de Premiership, gewapend met CVC-geld en een goede voorbereiding op hun rekruteringsplanning, moeten ze opnieuw lid worden van de elite met een sterk team.

Steekspelden op de kaart en Ieren zijn wang voor de gek met Harlequins in het zuidwesten van Londen, terwijl de valken van enorm strategisch belang zijn als buitenpost voor het spel in het noordoosten. Tegen zondag kon Newcastle degraderen.

De algemene consensus is: goeie vent, maar niet helemaal van plan.

De algemene consensus is: goeie vent, maar niet helemaal van plan de moeilijke taak. Dat lijkt een eerlijke beoordeling te zijn.

Todd Blackadder verlaat Bath aan het einde van dit seizoen – een jaar eerder dan gepland

De West Country-club zal naar verwachting de positie van voormalig kapitein Stuart Hooper versnellen om de leiding te nemen en hem terug naar de lange man begeleiden om de revisie te overzien. Badbezitter Bruce Craig ontwikkelt een geduldige streep, die mogelijk buiten zijn bereik ligt.

Hooper zal scrum-coach Neal Hatley uit Engeland bij zich hebben na het WK, maar hij zou kunnen doen met een andere oudere figuur om leiding en nous te bieden. Shaun Edwards zou een goede match zijn, net zoals hij bij Wasps zou zijn, en in Leicester, en met Wales …

Mark McCafferty is op weg terug uit Premiership Rugby, nadat hij een geweldige klus heeft geklaard

De chief executive van PRL, hij heeft het tot een persoonlijke missie gemaakt om het uitsterven van de leeuwen te bewerkstelligen, extra armaturen toe te voegen terwijl de speler welzijnskaart wordt gebruikt,

Hij orkestreerde ook een Anglo-Franse opstand die het Europese clubspel dreigde te vernietigen. Nu spreekt deze verdeeldheid over eenheid terwijl hij zich voorbereidt op een adviserende rol bij CVC – de participatiemaatschappij die onlangs een belang van 27 procent kocht in … Premiership rugby

Wat een handige carrièrestap die is . Terwijl PRL heeft verklaard dat McCafferty hen zal blijven vertegenwoordigen op de Professional Game Board – het orgaan dat bestaat uit functionarissen van de RFU, PRL, de kampioensclubs en de Rugby Players 'Association – zou zijn voortdurende betrokkenheid geratificeerd zijn geweest

Eerlijk gezegd moet het worden afgewezen. Hij heeft ervoor gekozen om het geld van CVC in te nemen, nadat hij hen een lanceerplatform heeft gegeven om de sport over te nemen. Ik heb genoeg gedaan

Source link

[toosvanholstein]

Hoe Religieuze Recepten zonder Pillen, Poeders en Prikken ook financieel rendeerden , deel II

Twee uitersten van Arles! De nieuwe miljoenentoren La Tour van Gehry, betaald met geld voor lichamelijk welzijn, en de 10 eeuwen oude Abdij van Montmajour bekostigd door geestelijk heil zoekende pelgrims. Met nog meer tegenstellingen en ook nog Van Gogh

Abdij van Montmajour Ooit een rotsachtig eiland in de monding van de Rhône bij Arles, nu al zo’n duizend jaar de Abbaye de Montmajour. Van waaruit je in de verte de nieuwe, bijna 60 meter hoge blinkende La Tour uit Arles ziet oprijzen als een alien raket . sterk ingezoomd op La Tour in Arles vanuit de abdij Vorige week schreef ik er al over. Hoe dankzij de inkomsten uit pillen, poeders en…

[arnhemshart]

Er is een kerk in Arnhem…..

Er is een kerk in Arnhem…..

Er is een kerk in Arnhem zo worden de woorden vertaald uit “Est in Arneym ecclesia” van het jaar 893. Het eerste document waarin de kerk wordt genoemd in onze Arnhemse binnenstad. Het ging toen over de St Maartenskerk.

Een andere grotere kerk werd gebouwd op dezelfde plek omstreeks 1452. Maar net als nu liep ook toen het bezoek aan de kerk enorm terug. Met het binnenhalen van een reliek, schedel…

[astroblogs]

Sterrenstelsel ontdekt dat sinds het vroege heelal niet is veranderd

Sterrenstelsel ontdekt dat sinds het vroege heelal niet is veranderd

Sterrenkundigen verbonden aan het Instituto de Astrofísica de Canarias (IAC) hebben met de Hubble ruimtetelescoop een sterrenstelsel ontdekt dat sinds het vroege heelal niet meer is veranderd. Een ‘reliek sterrenstelsels’ uit het vroege heelal, zo omschrijven ze NGC 1277, het betreffende sterrenstelsel. Dat het al die tijd niet is veranderd kan men zien aan de hand van de bolvormige…

[groningsnieuws]

'Arm van Johannes de Doper' terug in <b>Groningen</b> aan Martinikerkhof

De rechterarm van Johannes de Doper werd eeuwen bewaard in de Martinikerk in Groningen. Het reliek kwam volgens de verhalen rechtstreeks uit ... meer https://www.google.com/url?rct=j&sa=t&url=https://www.gic.nl/wonen/arm-van-johannes-de-doper-terug-in-groningen-aan-martinikerkhof&ct=ga&cd=CAIyGzdiZTM2OTAwNTFkODk0MDk6bmw6bmw6Tkw6Ug&usg=AFQjCNGgqx1Xuab14G9QMC-a9eMUZznYPg

[adrianusv61]

Sterrenstelsel ontdekt dat sinds het vroege heelal niet is veranderd

Sterrenstelsel ontdekt dat sinds het vroege heelal niet is veranderd

Sterrenkundigen verbonden aan het Instituto de Astrofísica de Canarias (IAC) hebben met de Hubble ruimtetelescoop een sterrenstelsel ontdekt dat sinds het vroege heelal niet meer is veranderd. Een ‘reliek sterrenstelsels’ uit het vroege heelal, zo omschrijven ze NGC 1277, het betreffende sterrenstelsel. Dat het al die tijd niet is veranderd kan men zien aan de hand van de bolvormige…

[linseyhninnzi]

Zelf zou ik graag een reliek willen maken, daarom ben ik op zoek gegaan naar kunstenaars en kunst dat te maken heeft met relieken. Ik kon bijna niet om Hirst heen en heb hem daarom ook meegenomen als inspiratie bron voor mijn opdracht van 3D. 

Met zijn werk Relics laat Damien Hirst de relieken van onze tijd zien. Wat ik zelf enorm bijzonder aan deze documentaire vind is dat het is opgenomen in Arabië. Een plek waar de islam heerst, met zijn eigen historie en relieken. Bijzonder is dat vele die geïnterviewd zijn in het filmpje zich beseffen dat ze hun geloof “face to face” zullen moeten aanschouwen en daarbij leren verder te kijken dan alleen de islam. Dat vind ik een bijzondere uitspraak voor een islamiet, velen beseffen zich dit tot op de dag van vandaag nog niet en geloven dat de islam de oplossing tot alles is. Andere religies hier buiten gelaten.

Hirst zegt nadat hij een kunstwerk van Senna had ervaren; “wow, that’s a great reaction to a sculpture, getting physical reaction from it”. Verder in de documentaire spreekt hij over conceptuele kunst: “Conceptual art says that the art lives in the mind of the view and not in the object itself” ... “Art is not complicated, it’s just a visual language”. 

Hij zegt best veel interessante dingen, ondanks dat zijn mensen kritisch op Hirst en zijn relieken. Het zou gaan om te veel geld en hij zou vol lof over zichzelf praten. Wat best grappig is omdat hij juist de hoeveelheid aan geld probeert aan te kaarten en zelf ook zegt dat het te bizar is dat geld, kunst kan overstijgen. 

[dagonetshortstories]

Het raam 

Adem op het raam waar ik door kijk. Klam en koud, is het verlangen. De kamer is met spijt behangen. Een reliek, een schim waar ik op lijk. Het venster kijkt uit op het verleden. Jouw raam ziet alleen ver vooruit. Geen adem, het glas dat voor me sluit. Bloedend hart, met eigen voeten getreden. Mooie, sterke vrouw, kijkt naar voren. Zwakke ik, ziet alleen dat ene moment, van jouw lach in de tijd bevroren. Koude vingers zijn het glas gewend. Het uitzicht kan mij niet bekoren, als je me later, voor altijd, vergeten bent.