#regiofun2015

[reprodukcje]

Krótka piłka: Agnes Meath Baker

Agnes Meath Baker, producentka filmu „Drewno balsy” (fot. Przemek Piekarski)

Dokończ zdanie: Mój film spodoba ci się, jeżeli lubisz… 

… „Moją łódź podwodną” Richarda Ayoade. 

Najlepsza rada, jaką kiedykolwiek usłyszałaś w życiu zawodowym? 

Nie czekaj aż coś się wydarzy. 

Wymień jednego reżysera, z którym chciałbyś w przyszłości pracować.

Clio Barnard. 

Dokończ zdanie: Nie mogłabym wykonywać swojej pracy bez... 

…utalentowanych ludzi wokół mnie. 

Wymień 3 cechy osobowości, które pomagają Ci w pracy. 

Pozytywne myślenie, samomotywacja, zorganizowanie. 

Dokończ zdanie: Najbardziej inspirujące miejsce, jakie widziałam na Śląsku to...

...przemysłowe budynki.

Spisała Natalia Grabka

[reprodukcje]

Ta energia nadal porywa

Aleksandra Wojtaszek (fot. Przemek Piekarski)

Aleksandra Wojtaszek, producentka filmu „Za to że żyjemy, czyli punk z Wrocka”, opowiada o punk rocku, Wrocławiu i pierwszym po trzydziestu latach koncercie zespołu Zwłoki

Sara Nowicka: „Za to że żyjemy…”, film o punkowcach z Wrocławia, dotyczy dość niszowej sceny. Czy trudno było zainteresować sponsorów takim tematem? Jak wyglądała praca nad tym projektem od strony produkcyjnej?

Aleksandra Wojtaszek: Rzeczywiście od strony produkcyjnej było trudno. Film robiliśmy wiele lat, mieliśmy różne perypetie. Jeśli chodzi o sponsorów to nie znaleźliśmy żadnych zainteresowanych takim tematem. Film udało się częściowo sfinansować z funduszu regionalnego, czyli z Dolnośląskiego Funduszu Filmowego i agencji Odra Film. Aplikacje składał wtedy inny producent, potem prawa do projektu i obowiązki przejęłam ja, przez co straciliśmy trochę czasu. Później złożyłam aplikację do PISF-u, uzyskałam też nadawcę, telewizję Kino Polska, która weszła w pewnym sensie jako koproducent. Dostaliśmy dostęp do archiwów, także od prywatnych osób. Jednak zrobiliśmy ten film za dużo mniejszą sumę niż chcieliśmy. To był długi proces, od 2011 do 2014 roku, ciężko było tę produkcję zamknąć, ale na szczęście udało się.

Powiedziałaś, że przejęłaś obowiązki po innym producencie. Jaki w związku z tym był twój wpływ na ostateczny kształt filmu?

Właśnie z tego powodu, że przejęłam ten projekt, moja rola w nim była inna, niż producenta zaangażowanego w film od początku. Jednak zaczęłam pracę nad tym dokumentem nieprzypadkowo. Przeczytałam o tej produkcji i bardzo zainteresował mnie jej temat. Akurat wtedy założyłam firmę we Wrocławiu i bardzo chciałam zrobić coś związanego z tym miastem. Więc skontaktowałam się z ekipą i akurat okazało się, że szukają nowego producenta. Kiedy weszłam w tę produkcję część zdjęć była już zrealizowana, więc nie można ich było nagrać po raz drugi. Scenariusz też już był, w dodatku zaakceptowany przez Dolnośląski Fundusz Filmowy. Przez to na pewno moja praca była trudniejsza. Jeśli chodzi o ostateczny kształt filmu to miałam na niego duży wpływ. Od początku uczestniczyłam w postprodukcji: szukałam osób, na przykład specjalistów od dźwięku... Oczywiście cały czas w porozumieniu z resztą ekipy, która miała większe kontakty w środowisku punkowym niż w środowisku filmowym.

Czy weszłaś do tego projektu przez zainteresowanie sceną punkową czy tylko ze względu na chęć realizowania produkcji związanej z Wrocławiem?

W ten film wciągnęło mnie miasto, prywatna historia Wrocławia, opowieść o tym, jak wyglądało w nim bycie młodym w tamtym czasie. Oczywiście subkultura punkowa jest dla mnie bardzo interesująca, prywatnie bardzo interesuję się muzyką, natomiast nigdy nie byłam przesadną fanką tego gatunku. Bycie punkiem mnie ominęło. Oczywiście znałam Lecha Janerkę, Klausa Mitffocha czy Sedes, natomiast inne postacie z lokalnej sceny nie były mi znane. Dopiero przy produkcji dużo się na ten temat dowiedziałam.

Przy okazji tworzenia tego dokumentu reaktywował się zespół Zwłoki, który nie koncertował od trzydziestu lat. To była ich inicjatywa czy musieliście ich do tego namawiać?

Inicjatywa wyszła od samego zespołu. Natomiast nam bardzo zależało na tym, by nagrać ten koncert. Scenarzyści Marek Świerk i Cezary Marczewski, namawiali zespół, żeby ponownie zagrał, co po trzydziestu latach nie było dla nich proste. Zresztą Zwłoki mówią o tym w filmie – już nie ta energia, nie ta pamięć. Koncert na szczęście wyszedł naprawdę super, sama na nim byłam i bawiłam się świetnie. Było dużo starych punkowców, ale też dużo młodych ludzi. Fajnie było zobaczyć, że ta energia nadal do nich dociera, że panowie, którzy są grubo po czterdziestce, wciąż potrafią porwać publiczność. Myślę, że zespół dał się ponieść na tym koncercie i że dzięki niemu podjął decyzję o reanimacji.

Jak wygląda dystrybucja zagraniczna? Wydaje mi się, że zarówno polska scena punkowa, jak i historia Wrocławia, mogą zainteresować zagranicznych widzów.

Staram się zabiegać o dystrybucję zagraniczną, co często nie jest zbyt łatwe. Najczęściej słyszę pytania: po co nam film o wrocławskim punk rocku, skoro mamy własną scenę punkrockową? Film był jednak pokazywany na dużej ilości zagranicznych festiwali i był dobrze przyjęty. Myślimy teraz o VOD. Zależy nam na tym, by trafić do tej niszowej publiczności, która jest na całym świecie i która jest zainteresowana takim tematem z Polski.

Rozmawiała Sara Nowicka

[reprodukcje]

Wolontariusze polecają: W wiecznym mieście

Słodkie życie, reż. Federico Fellini

„Słodkie życie” Federico Felliniego to klasyk kinematografii europejskiej. Problem z pisaniem o klasykach jest taki, że już wszystko o nich napisano i powiedziano

Mogę być kolejną osobą, która napisze, że to arcydzieło, pomnik wystawiony Wiecznemu Miasto, film przełomowy zarówno w karierze samego Felliniego, jak i w całej historii kina. Nie będzie to jednak nic odkrywczego. Zamiast tego, wolę się podzielić moją skromną opinią, która może być o tyle interesująca, że od lutego tego roku mieszkam w Rzymie i mam okazję przeżywać moje własne „słodkie życie”. I tak, przyznaję: Fellini nie kłamie. „Dolce vita” istnieje naprawdę. Ta tytułowa, słodka jak tiramisù, ale też i ta druga. 

Nie trzeba być znawcą, by od razu wiedzieć, iż tytuł filmu jest ironiczny. Może się wydawać, że życie w rozpustnym Rzymie, jednej z najwspanialszych stolic Europy, ocieka słodyczą. W miarę trwania filmu dostrzegamy jednak coraz większe rysy na tym urzekającym portrecie świata pięknych i bogatych. Wieczne Miasto Felliniego jest pełne blichtru, ale i zepsucia. W pewnym momencie ta trzygodzinna podróż staje się wręcz nużąca, nieprzyjemna. Rzym – ten prawdziwy, ale i ten filmowy – przyprawia o zawrót głowy. Z jednej strony mamy w nim niepowtarzalną architekturę, wspaniałe jedzenie, uśmiechniętych ludzi, z drugiej zaś – tłok, zgiełk i kompletną dezorganizację. 

Musimy jednak pamiętać, że od 1960 roku miasto trochę się zmieniło. W niedzielny wieczór, żeby poczuć się jak na planie filmowym, wystarczy wybrać się na spacer prze via Veneto albo na Piazza Spagna. Rzym, moim zdaniem piękniejszy nocną porą, jest przede wszystkim opustoszały. Za dnia kąpiel w fontannie Di Trevi byłaby niemożliwa, ale za to po zmroku już spokojnie można się pokusić o naśladowanie Anity Ekberg. Jedyny problem jest taki, że prawie od roku w fontannie nie ma wody, bo trwa remont. I właśnie dlatego uważam, że Fellini miał rację. Rzym to miasto, w którym się przeżywa, a nie żyje. I żeby to zrozumieć trzeba nie tylko obejrzeć, ale oglądać jego „Słodkie życie”. Warto zacząć na Regiofunie. 

Zuzanna Waleczek

[reprodukcje]

Sama Hayek i poczwary

Pentameron, reż. Matteo Garrone

„Pentameron” wprowadza widza w niezwykły świat, którym rządzi powszechny rozpad form i ścieranie się przeciwieństw: piękno zderza się z brzydotą, młodość ze starością, to, co wysokie z tym, co niskie. Film spodoba się nie tylko miłośnikom fantastyki

Matteo Garrone miał wszelkie warunki, aby stworzyć baśń, która zainteresuje szerokie grono odbiorców. I w pewnym stopniu mu się to udało. Wyborna obsada aktorska, na którą składają się raczej szanowane niż głośne nazwiska (bo nawet gwiazda Salmy Hayek ostatnio nieco przygasła), wielowątkowość czy zdjęcia dopracowane do ostatniego szczegółu wyznaczają „Pentameronowi” miejsce nieopodal fantasy rodem z HBO. Równoprawnie do tego pięknego pozoru istnieje w filmie inna płaszczyzna – nieporządku i niezrozumiałości, w której strzępy fabuły rozbiegają się, zdawałoby się, w niewiadomych kierunkach.

Film zrealizowany na podstawie zbioru barokowych baśni spisanych przez Giambatistę Basile zawiera trzy główne historie będące trzonem do budowania kolejnych, wyrastających niczym kłącza opowieści. Malowniczo prezentują się ich arystokratyczni bohaterowie: monarcha przysposabiający na zwierzątko domowe gigantyczną pchłę, jego wysokość seksoholik czy apodyktyczna królowa, która spożywa serca potwora morskiego, by zajść w ciążę. Garrone, jak każdy twórca udanej baśni filmowej, wykorzystuje fantastyczny charakter fabuły jako pretekst dla dopieszczania plastycznej strony filmu. Peter Suschitzky, odpowiedzialny za zdjęcia, stworzył obrazy bogato zdobione, choć utrzymane w dobrym guście. Umorusana krwią Salma Hayek w jasnym, koronkowym wnętrzu robi chyba największe wrażenie, ale to nie jedyna scena w estetyce dzieła malarskiego.

Motywy przewodnie „Pentameronu” wyznaczane są przez barokowe antynomie. Skontrastowanie ponętnych bladolicych niewiast ze zgrzybiałymi, obwisłymi staruchami czy zmuszanie eterycznej księżniczki do spółkowania z ogrem nakreśla pary przeciwieństw młodości i starości, piękna i brzydoty czy pożądania i odrazy. Fasady groteskowego imaginarium dopełniają niezwykłe istoty: wróżbita o niespotykanej fizjonomii, ogromne robale i niepokojące albinoskie bliźnięta. W „Pentameronie” wszystko poddane jest zaskakującym, potwornym przepoczwarzeniom. Barokowe prądy myślowo-techniczne, jak mechanika, naturalizm czy libertarianizm splatają się swobodnie z cytatami z Juliusza Verne'a i aluzjami do prerafaelitów. Dajcie się ponieść!

Karolina Kostyra

[reprodukcje]

Puls czasu

11 minut, reż. Jerzy Skolimowski

11 minut akcji w półtorej godziny? Na tym polega magia kina. Doświadczamy jej w najnowszym filmie Jerzego Skolimowskiego, który pokazany zostanie podczas uroczystości zamknięcia festiwalu

Jury 40. Festiwalu Filmowego w Gdyni przyznało Skolimowskiemu nagrodę specjalną za oryginalność koncepcji artystycznej. Koncept filmu męczył reżysera już od dłuższego czasu. W pewnym momencie czuł nad sobą widmo nadchodzącej katastrofy, tak jak czuje je widz podczas pokazu „11 minut”. 

Nic nie jest w życiu pewne, każda godzina pozostaje nieodkryta. 11 minut w Warszawie, godzina 17.00. Ekipa ratunkowa przyjeżdża po ciężarną kobietę, malarz szkicuje nad Wisłą, dziewczyna wychodzi na spacer z psem. Codzienność wielkiego miasta, sytuacje mające miejsce codziennie i wszędzie. Jednak u Skolimowskiego nic nie jest przypadkowe. Pozornie odr��bne wątki efektownie splatają się ze sobą w scenie finałowej. Historie bohaterów poznajemy pobieżnie, dla każdego z nich został bowiem dokładnie wyliczony czas na ekranie. Jest zazdrosny mąż (w tej roli Wojciech Mecwaldowski), jego żona – piękna aktorka (Paulina Chapko), dealer (Dawid Ogrodnik), sprzedawca hot-dogów (Andrzej Chyra) oraz wiele innych postaci, które mają do odegrania swoją rolę. Mijają się, czasem zamienią ze sobą kilka słów, ale każdy pędzi gdzieś w swoją stronę. Nim poznamy dobrze jedną postać, zostaje przedstawiona nam kolejna. 

Wszystkie postacie są równorzędne, a główną rolę w filmie gra upływający czas. Za sprawą dynamicznego i dosyć chaotycznego montażu, odczuć można jego puls. Na niebie pojawiają się znaki rodem z horroru lub thrillera świadczące o zbliżającej się katastrofie. Uwagę jednych bohaterów przyciąga nisko przelatujący samolot, inni zauważają na niebie podejrzany czarny punkt. W efekcie widz sam zaczyna czuć presję czasu, nadchodzącą katastrofę, kulminacyjny splot wszystkich historii. Co wydarzy się za 11 minut? 

Kasia Siewko

[reprodukcje]

Nasze życie jest potworem

Rybak, reż. Alejandro Suarez Lozano

Alejandro Suarez Lozano, Hiszpan, który zrobił film w Hongkongu, opowiada o swoich inspiracjach i nauce o życiu, którą poznał dzięki wietnamskim rybakom

Aleksandra Kazimierska: Dlaczego to właśnie Hongkong stał się tłem do filmu?

Alejandro Suarez Lozano: Początkowo miałem pomysł na film o rybakach rozgrywający się w Hiszpanii. Później musiałem wyjechać do Hongkongu do pracy. Kiedy przybyłem do miasta, od razu wiedziałem, że to tutaj zrobię swój film. To perfekcyjne miejsce. Oczywiście historia o rybaku pozostała nadal w moich myślach, tylko tutaj nabrała szczególnego sensu. To historia pełna metafor, walka z ogromnym postępem. Ci ludzie nie mają swojego miejsca. Dla nich życie to praca. Kiedy widzisz Hongkong widzisz piękne budynki, wkład finansowy i bogactwo, widzisz światła i neony. Ale jeśli zejdziesz poniżej poziomu tych budynków, zobaczysz biednych rybaków, którzy nie mają niczego. Wtedy stwierdziłem, że nie ma lepszego miejsca do zrobienia tego właśnie filmu. 

Skąd czerpał Pan inspiracje do filmu? 

Jestem fanem japońskich horrorów, potworów i gatunku kaijū. Stwierdziłem, że to będzie duża radość wykorzystać swoje pasje i przenieść je na grunt tego filmu. Całość miała się opierać na zderzeniu światów i kontrastach tak często wykorzystywanych przy wielu filmach, które mnie inspirują. Uwielbiam kino Stevena Spielberga, Ridleya Scotta, Johna Carpentera i sam chciałem wprowadzić do filmu postać obcego. Do tego dołożyłem całą azjatycką kulturę potworów i powstała pewna całość. To tak jakbym wrzucił to wszystko do jednego garnka, zamieszał i z tego stworzył film. 

W zwiastunie do filmu przewija się cytat: „Sięgnął po życie, ale to życie go złapało”. To zdanie puentuje cały film… 

To była najbardziej trafna metafora dla mojego filmu. Nasze życie jest potworem, jest obcym, a z drugiej chodzi też o życie, które złapało rybaka w swoje sidła, nie dając mu zbyt wiele możliwości. Nigdy nie wiemy co nas może spotkać i jaki potwór czyha na nasze życie.

Już jako mały chłopiec pracował Pan ze swoim tatą. Wiedział Pan wtedy, że będzie pracował przy produkcji filmów?

Byłem dzieckiem, gdy z tatą pracowałem przy taśmach filmowych. Pierwszy raz pomyślałem, że będę filmowcem, gdy miałem 10 lat. Chodziłem wtedy do szkoły podstawowej, jednej z dwóch w swoim mieście. Niestety szkoła odseparowała mnie od najbliższego środowiska, bo moi przyjaciele trafili do drugiej szkoły, co było wtedy dla mnie dużym problemem. Wymyśliłem więc, że musimy nakręcić film, który będzie upamiętniał każdego z nas i nasze cudowne czasy. Napisaliśmy całą historię na kształt filmu detektywistycznego, wypytywaliśmy różne osoby o ich skojarzenia na nasz temat. Wtedy pierwszy raz pomyślałem, że to właśnie chcę robić. I tak się stało. 

Jakie ma Pan wrażenia z naszego festiwalu? 

Przede wszystkim podoba mi się sekcja, w której został zamieszczony mój film. Bardzo żałuję, że nie miałem możliwości obejrzeć „polskiego horroru” – filmu „Demon”. Dużo się o nim mówi za granicą i słyszałem wiele pozytywnych opinii. Poza tym jestem pierwszy raz w Polsce i muszę powiedzieć, że bardzo mi się tutaj podoba. 

Rozmawiała Aleksandra Kazimierska

[reprodukcje]

Wolontariusze polecają: Droga do prawdy

Labirynt kłamstw, reż. Giulio Ricciarelli, Niemcy, Norwegia 2014, 124’

Każdy z nas przechodzi przez własny labirynt. Czasem jest to przerażające, czasem przytłaczające, a bywa, że i ekscytujące

Prokurator Johan Randman, bohater filmu, wchodzi do takiego labiryntu, kiedy próbuje rozwiązać sprawę związaną z Auschwitz. Im głębiej zanurza się między wąskie, kręte alejki, utkane z kłamstw i milczenia, tym bardziej jest zdesperowany, by odkryć prawdę. 

Jadnak zapomina, że w każdym labiryncie czai się Minotaur, a konfrontacja z nim jest najtrudniejszą częścią zadania. Film Giulio Ricciarelliego jest historią o upartym i wytrwałym poszukiwaniu. Ukazuje jak trudno jest kilku jednostkom przeciwstawić się całej rzeszy wysoko postawionych person. Polskim widzom może być trudno zrozumieć, czemu film jest tak podziwiany. Warto jednak wyłączyć tę wiedzę podczas seansu. Dzięki temu zrozumiemy nie tylko to, jak mogli czuć się ludzie żyjący w tamtych czasach, ale także, dlaczego film odnosi międzynarodowe sukcesy. 

Polecam ten film wszystkim miłośnikom intryg i historycznych tajemnic. Odskocznią dla pracującego podczas seansu mózgu będą cudne kostiumy i klimatyczna scenografia. Zapach starych, tekturowych teczek pełnych dokumentów zdaje się wprost zionąć z ekranu i drażnić nos. Widz będąc świadkiem zaangażowania i determinacji prokuratora, z każdą minutą coraz mocniej go dopinguje. 

Wojciech Świerczek

[reprodukcje]

Takiego filmu wcześniej nie widzieliśmy

“Demon”, reż. Marcin Wrona

„Demon” nie tylko pozostanie zapamiętany jako ostatnie dzieło Marcina Wrony, ale po prostu jako dobre kino z dobrze napisanym scenariuszem trzymającym tempo. Reżyser pracował nad nim z Pawłem Maśloną – wielokrotnie nagradzanym za etiudę „Magma”. Scenarzysta opowiedział o wspólnej pracy oraz o planach na własny debiut

Kasia Siewko: Gratuluję świetnego debiutu scenariuszowego. Jak przebiegały prace nad scenariuszem? Kiedy w głowie Twojej lub Marcina Wrony po raz pierwszy pojawił się pomysł na tego typu historię? 

Paweł Maślona: Marcin chciał zaadaptować sztukę Piotra Rowickiego „Przylgnięcie”. Kiedy ja się pojawiłem w tym projekcie, miał już za sobą dwie wersje scenariusza, z których nie był zadowolony. Najpierw poprosił mnie o to, żebym z nim przegadał scenariusz. Okazało się, że mamy podobne refleksje i dobrze nam się rozmawia. Rozmawialiśmy więc dalej. A im więcej rozmawialiśmy, tym bardziej mieliśmy poczucie, że mamy ochotę pójść w podobną stronę. Kiedy omówiliśmy cały film – od pierwszej do ostatniej sceny – zaczęliśmy pisać. A później poprawiać. I poprawiać... 

Film powstał na motywach dramatu „Przylgnięcie” Piotra Rowickiego, ale to nie była jedyna inspiracja. 

Do każdego projektu wchodzi się z bagażem inspiracji, często nie zawsze uświadomionych. Zdarza się, że coś jest nam na tyle bliskie, że traktujemy to jako element naszego własnego doświadczenia i wkładamy to później do filmu. Naturalną inspiracją i punktem odniesienia było „Wesele” Wyspiańskiego czy fragmenty literatury romantycznej. Włożyliśmy do filmu także cytat z „Lśnienia” Kubricka, bo wydał nam się trafiony w punkt. Swoją drogą, uważam, że ten cytat bardziej pasuje do naszego filmu niż do filmu Kubricka. Wiem, że Marcin dokładnie zgłębiał zjawisko „dybuka” i świat duchowości żydowskiej. Pewnie wiele inspiracji pojawiło się na etapie przygotowań do zdjęć, ale o tym nie mogę zbyt wiele powiedzieć. 

W moim odczuciu film jest swego rodzaju hybrydą. Owszem – straszy, ale siłą filmu jest również humor. Skąd pomysł na połączenie dwóch skrajnych gatunków? 

Połączenie filmu grozy z komedią wydawało nam się najbardziej odpowiednie. Uczciwe. To nie jest tak, że od początku mieliśmy pomysł, żeby zrobić komedio-horror. Po prostu sytuacja wyjściowa – opętanie pana młodego na polskim weselu – sama narzuciła tę perspektywę. Wystarczyło, że wymyślaliśmy kolejne sceny, zastanawiając się „i co dalej?” a komedia przychodziła sama. Trzeba było jej tylko na to pozwolić. W pewnym momencie widzieliśmy, że piszemy coś zupełnie innego, dziwnego, coś, z czym wcześniej się nie zetknęliśmy, przynajmniej nie w taki sposób. I to podniecało nas jeszcze bardziej. Bo nie ma nic lepszego, niż robić coś, czego się jeszcze nie widziało, a my takiego filmu wcześniej nie widzieliśmy. 

Czy jako scenarzysta, ale też reżyser odnajdujesz się w stylistyce kina grozy? 

Trudno powiedzieć. Nasz film nie jest czysty gatunkowo, a kino grozy nigdy nie było moim ulubionym gatunkiem. Myślę, że to w największym stopniu zależy od historii. I od tego, z kim się pracuje. Pod tym względem miałem łatwo, bo z Marcinem pracowało się bardzo dobrze, a historia była fascynująca. W takim układzie można się odnaleźć chyba w każdym gatunku. Domyślam się, że nieustająco myślisz nad swoim debiutem reżyserskim. Możesz zdradzić co planujesz? Przygotowuję się teraz do mojego pełnometrażowego debiutu pod roboczym tytułem „BIG BANG”. To będzie wielowątkowa tragikomedia o ludziach, którzy przechodzą najgorszy dzień w swoim życiu. A w największym stopniu to będzie film o samotności każdego człowieka wobec śmierci i wobec Wszechświata. Jakoś tak. 

Rozmawiała Kasia Siewko

[reprodukcje]

Krótka piłka: Geoffrey Taylor

Geoffrey Taylor, reżyser filmu “Blisko” (fot. Przemek Piekarski)

Dokończ zdanie: Mój film spodoba ci się, jeżeli lubisz…

… kino Pedro Almodóvara, filmy „Pozwól mi wejść” Tomasa Alfredsona lub „Nazwij to snem” Lynne Ramsay.

Najlepsza rada, jaką kiedykolwiek usłyszałeś w życiu zawodowym?

Znajdź swój głos i styl (wciąż go rozwijam), nie kieruj się tym, co według ciebie spodoba się ludziom. Podążaj za tym, w co wierzysz i co jest dla ciebie najistotniejsze albo twój scenariusz wyjdzie nijaki i nieoryginalny a może nawet nigdy nie zostanie zrealizowany. Myślę, że właśnie to wymyśliłem, ale kiedyś coś podobnego usłyszałem.

Wymień jednego reżysera, z którym chciałbyś w przyszłości pracować.

Bardzo chciałbym poznać szwedzkiego reżysera Roya Anderssona przy pracy, w jego studiu. Podziwiam go, cenię jego podejście do realizacji filmów i dbałość o detale, z jaką realizuje każde ujęcie.

Dokończ zdanie: Nie mógłbym wykonywać swojej pracy bez...

…mojej kolekcji płyt i artystów, którzy mnie inspirują. Nie mógłbym też robić tego, co robię bez moich współpracowników, aktorów i całej ekipy, która często angażuje się w projekt bardziej niż wymaga tego ich rola.

Wymień 3 cechy osobowości, które pomagają Ci w pracy.

Ciekawy i empatyczny: zadaję pytania, chcę wiedzieć, co sprawia, że ludzie robią to, co robią. Łatwo się wzruszam. Perfekcjonista/obsesyjny: to dobra i zarazem zła cecha. Ciągle próbuję zrobić wszystko tak, jak trzeba. Marzyciel: nie zawsze jestem tutaj obecny w stu procentach, czasami łapię się na tym, że mieszam i łączę różne sceny z życia i patrzę, dokąd mnie to zaprowadzi.

Spisała Natalia Gruenpeter

[reprodukcje]

Film Producer?

Poprosiliśmy Jamesa Levisona o uzupełnienie popularnego mema: