#recreatief rijden | Explore Tumblr posts and blogs

bartwatching · 7 years ago

Text

Fietsvakantie Ecuador: Fietsen over junglewegen en vulkaanhellingen

Aan de noordwestkust van Zuid-Amerika, daar waar de evenaar de Andes kruist, ligt één van de kleinste landen van Zuid-Amerika, Ecuador. Fietsend door Ecuador genoot ik van prachtige vergezichten over besneeuwde vulkanen.

Maandag 4 december – Quito

Gisteravond al aangekomen in Schiphol. Mijn fiets ingepakt en zolang gestald in het bagagedepot. Daarna overnacht in het Budgethotel van de Ibis-keten. Het inchecken op de luchthaven verliep gelukkig zonder problemen en ook de vlucht was, behalve dat we een uur vertraging hadden, geen probleem. Veel films gekeken en geslapen.

Op de luchthaven van Quito zou ik worden opgehaald door de chauffeur van Community Hostel waar ik de eerste dagen zou verblijven. Maar de chauffeur zag ik niet in de aankomsthal. Nog even gewacht en toen maar gebeld met de hostel. De chauffeur bleek vertraging te hebben maar kwam er wel aan. Na een minuut of twintig wachten stond hij voor mijn neus. De fiets in zijn van geduwd en op naar Quito.

In de hostel werd ik enthousiast verwelkomd door het receptiepersoneel. ’s Avonds een paar biertjes gaan drinken in de bar Bandido Brewery die tegenover mijn hostel lag. Prima biertjes van de tap maar of het zo verstandig was om op deze manier te acclimatiseren voor de hoogte dat weet ik niet. Het wordt aangeraden om niet teveel alcohol te drinken als je op grote hoogte zit en Quito ligt toch al op zo’n 2800 meter. Ik zou de komende dagen in Quito blijven om een beetje te wennen aan de hoogte.

Dinsdag 5 december – Quito Vannacht goed geslapen. Het ontbijt in de Hostel is prima in orde. Tegen elven mee gelopen met een free walkingtour die door de Hostel werd georganiseerd. Onze gids was een mountainbiker die ook aardig over de stad vertellen kon. We begonnen bij de Mercado Central en daarna gingen we door naar het oude centrum van Quito. In 1978 besloot UNESCO dat Quito's culturele erfgoed bewaard moest blijven voor het nageslacht en kreeg de stad een speciale status. In het oude stadsgedeelte van Quito mogen sindsdien geen nieuwe gebouwen meer gebouwd worden en is de sfeer van het koloniale verleden bewaard gebleven. Quito biedt een zeer prettige eerste kennismaking met Ecuador. Een wandeling door oud-Quito is dan ook zeker aan te bevelen. De tour verliep in een hoog tempo. Onze gids was duidelijk fit en had geen last van de hoogte. Wij, de toeristen, echter wel. Vooral als er trappen beklommen moest worden. Ben benieuwd hoe over twee dagen het fietsen gaat. ’s Middags zelf de stad nog maar wat verkent en onder andere per taxi naar het standbeeld van de Maagd van Quito (El Panecillo) gereden. Een indrukwekkend beeld wat hoog op een heuvel gebouwd was. Quito vond ik best een veilige stad maar mijn gids van de stadswandeling raadde mij toch aan om niet via de trappen naar het standbeeld te lopen. Er werd daar nogal gestolen en geroofd volgens hem.

Woensdag 6 december – Quito Mijn tweede dag in Quito. Ook nu weer het oude centrum verkent en ook wat kerken bekeken. ’s Middags een excursie gemaakt naar de equator, het zogenaamde Middle of the World museum en monument. Het museum vond ik een beetje sullig en ook onze gids ter plekke niet echt inspirerend. Wel interessant waren de natuurkundige proefjes die we mochten doen zoals een bak met water die waar we het water lieten aflopen aan de noord en daarna aan de zuidkant van de evenaar. De bak werd circa vijftig centimeter verplaatst en het water liep meteen anders de afvoer in. Onze gids plaatste ook een ei op een spijker en die bleef warempel rechtop staan. Dat er toch enige handigheid vereist was bleek wel toen we het zelf mochten doen. Ons lukte het niet. Ook geblinddoekt lopen over de equator lukte ons geen van allen. Een onzichtbare kracht zorgde ervoor dat we of naar links of naar rechts getrokken werden. Daarna door naar het monument wat gebouwd was ter herinnering aan een Franse expeditie die hier op onderzoek was geweest naar de equator.

In de stad nog even mijn Garmin gecheckt. En dat was maar goed ook want vreemd genoeg stond er geen kaart op. Die had ik er thuis toch echt op gezet! Gelukkig had ik een kopie geplaatst in mijn dropbox en kon ik de kaart er gemakkelijk opzetten. ’s Avonds op tijd naar bed. Morgen fietsen!

Donderdag 7 december - Quito - Cayambe [GPS] Vandaag eindelijk fietsen. Ben benieuwd hoe me dat zal vergaan want door de grote hoogte ging het allemaal toch wel wat langzamer en moeilijker. Als je een trap op liep dan begon je spontaan te hijgen en daar heb ik normaal niet echt last van. Na het ontbijt afscheid genomen van enkele gasten in de hostel die ik de afgelopen twee dagen heb leren kennen. De vriendelijke receptionist uit Nieuw Zeeland hielp me met mijn bagage. In de berging stond nog een andere fiets. Er bleek gister avond nog een fietser te zijn aangekomen. Helaas niet gezien maar misschien kom ik die onderweg nog wel tegen. Nog twee flessen water gekocht in de winkel naast de hostel en dan op weg. Mijn Garmin deed weer goed zijn werk en loodste me snel de stad uit. Mijn keuze om de stad vanuit het oosten te verlaten was volgens mij wel een goede zet geweest. Al snel zat ik op een backroad die me diep deed afdalen. De weg was slecht en bestond uit een soort van moderne kasseien. Hier en daar ontbrak er eentje dus ik moest voorzichtig dalen. Hard kon ik sowieso niet gaan want het slingerde ook nog behoorlijk. Als het omlaag gaat ga je ook weer omhoog en nadat ik al een hele tijd gedaald had kreeg ik een stevige pukkel voor mijn wielen. In de kleinste versnelling lukte me het om boven te komen. Mijn hoofd en hart stonden zowat op ontploffen. Even uitrusten en toen weer verder. Ik reed richting luchthaven en de wegen werden drukker. Gelukkig was er een brede vluchtstrook dus veel last van het verkeer had ik niet. Ondanks dat de stijgingen niet echt spannend waren was het toch pittig rijden. De weg werd smaller en de stijgingen pittiger. Maar ook de omgeving werd groener en het platteland begon steeds meer de overhand te krijgen. Het terrein ging goed op en neer met pittige klimmen. Rust had je eigenlijk geen moment en zelfs als het soms leek dat het bergaf ging liep het toch op. Zag ik het nu goed? Ja, ik had het goed gezien aan de rand van de weg zat een fietser met bepakking. Het bleek Alleandro uit Argentinië te zijn. Hij was al een jaar door Zuid-Amerika aan het fietsen en vertelde me dat er ook nog vier fietsende Fransen onderweg waren naar Cayambe. Zij zouden gaans slapen in een Haciënda vlak voor Cayambe. Dat wilde ik ook doen dus ik dacht dat is vast dezelfde Haciënda. Later bleek dat niet zo te zijn. Samen op weg maar Alleandro was een stuk fitter als ik en reed al snel van me weg. Ik besloot mijn eigen tempo te rijden want anders zou ik ontploffen. Na een kwartier stond hij op me te wachten. Even uitrusten en toen weer samen op weg. Ik reed voorop en na enige tijd merkte ik dat Alleandro niet meer achter mij reed. Ik kon me niet voorstellen dat ik hem uit de wielen gereden had. Bij een tolpoort, wat voor fietsers gratis was, nog even op hem gewacht maar hij kwam niet opdagen. Toen maar alleen doorgereden naar de haciënda. Slechts 75 km gereden vandaag maar ik was blij dat ik bij Haciënda Guachala was gearriveerd. Het is de oudste Haciënda van Ecuador en stamde uit 1580. Bij de receptie was niemand te zien en ook op de bel werd niet gereageerd. Ik hoorde wel iemand rommelen en daar maar eens poolshoogte gaan nemen. Een oude man was wat aan het klussen. Ik vroeg hem in mijn beste Spaans of er plaats was. ‘Si’ was het antwoord maar daar bleef het dan ook bij. Nog maar eens bellen bij de receptie. Nog een tijdje gewacht en daar kwam een oud dametje aangelopen. Zij kon me inchecken. Ik kreeg een reusachtige kamer incl. haard. Het sanitair was een beetje onderkomen. Toen ik vroeg naar de mogelijkheid voor diner en ontbijt zei ze ‘No no no’. Waarschijnlijk begreep ze me verkeerd want ik kon er toch avondeten. Na het douchen de haciënda wat verkend. Hier en daar hingen er bordjes met tekst en uitleg in het Spaans en Engels. Daarna op het terras plaatsgenomen waar ik Fabian, een Zwitser, ontmoette. Samen met hem gegeten en gezellig gebabbeld over geschiedenis, milieu en andere maatschappelijke problemen en natuurlijk over reizen en landen. Tegen negenen naar bed gegaan en ik viel als een blok in slaap.

Vrijdag 8 december - Cayambe - Otavalo [GPS] Tegen achten ontbeten samen met Fabian. En tegen half tien weggereden. Het ging weer glooiend op en neer. Mijn benen waren goed maar het bleef door de ijle lucht lastig fietsen. Onderweg kwam ik zowaar een mountainbiker in race kledij tegen die me met opgeheven hand groette. Ook in Quito had ik al verschillende keren wielrenners gezien. Er werd dus ook wel recreatief gefietst in Ecuador. De laatste tien / twaalf kilometer was flink afdalen met uitzicht op het meer Lago de San Pablo. Dat beloofd nog wat als ik straks terug ga! In Otavalo ingecheckt bij Hotel Riviera-Sucre. Volgens de Lonely Planet krijg je hier echt waar voor je geld. En het zag er inderdaad goed uit. Het inchecken ging snel en de kamer zag er netjes uit. Het enige vreemde was dat ik de kamer niet kon afsluiten dat deed het personeel dan voor mij. Maar goed ik had een eigen hangslot bij me en dat leek me handiger dan altijd maar het personeel te vragen. Na het douchen geluncht op mijn kamer en daarna op weg om Otavalo te verkennen. Otavalo is beroemd om zijn markten waaronder een folkloristische markt. De stad zelf is niet echt geweldig en heeft nauwelijks monumentale gebouwen. Wel ontzettend veel winkels. Ik vond er zelfs twee fietsenwinkels! De fietsenzaak bij de Mercado Copacabana wat beter bekeken. Onbekende merken voor mij en ook het merk derailleurs was mij onbekend. Maar het pronkstuk van de zaak was een Giant! Tijdens mijn wandeling kwam ik in gesprek met een winkelier die groente, fruit, kippen, eieren en kaas verkocht. De geslachte kippen lagen gewoon zonder koeling in zijn winkel. De winkelier sprak wat Engels en was in Portugal, Frankrijk en de USA geweest. Deels als toerist maar ook om er te werken. Zeker een half uurtje met hem gebabbeld over van alles en nog wat en hij probeerde mijn belabberde Spaans wat bij te spijkeren. Ik ga er morgen maar mijn proviand bij hem kopen. Maar nu eerst naar de folkloristische markt op het plein met de toepasselijke naam Plaza de Ponchos. Druk was het er niet. Maar je kon er van alles kopen van houtsnijwerk, sierraden, poncho's, truien, Panama hoeden etc. etc. In eerste instantie had ik niet echt het plan om wat te kopen. Mijn fietstassen zaten toch al behoorlijk vol. Maar toch overstag gegaan en 2 truien en een nieuwe riem gekocht. Daarna was het tijd voor een Ecuadoriaanse koffie. Tot nu toe was die altijd heerlijk. Ik vond bij Oraibi een terrasje op een binnen pleintje aan de winkelstraat Sucre. Lekker rustig zitten hier en de koffie smaakte weer prima. Nog even door de stad gelopen en daarna terug naar het hotel voor een kleine powernap. Daarna gaan eten bij visrestaurant Quino wat om de hoek lag. Prima eten en vooral de vissoep was lekker en ook de witte wijn smaakte prima. En leuke Zuid Amerikaanse muziek op de achtergrond. Alleen had men geen klanten. Naast mij heb ik die avond maar één andere klant, een toerist, gezien. Jammer deze zaak zou toch beter verdienen. Voor Ecuadoriaanse begrippen was het een goed restaurant met attente service.

Zaterdag 9 december Otavalo / Ibarra In eerste instantie had ik het plan om zonder bagage naar Ibarra te fietsen. Maar door het zware terrein zag ik hier toch maar vanaf. En waar zou ik mijn fiets moeten laten als ik eenmaal was gearriveerd? Ik had in mijn reisgids gelezen over een spectaculaire treinrit die kon maken vanaf Ibarra tot Salinas en terug. Dat leek me ook wel interessant. Op internet zag ik dat er ook een toeristische treinverbinding was tussen Otavalo en Salinas maar die startte al om 8:00 uur en ik was dus al te laat. Na het goede ontbijt op weg naar het busstation van Otavalo wat zo'n tien minuten lopen lag van mijn hotel. Op het busstation was het even zoeken hoe het moet met kaartjes kopen en waar mijn bus nu precies stond. Na twee keer vragen had ik de bus gevonden en het kaartje a 55 dollarcent koop je gewoon in de bus. Na een dik half uur arriveerde ik in Ibarra. Vanaf het busstation volgde ik de spoorrails die me naar het centrum en het gerenoveerde treinstation bracht. Er waren nog plaatsen voor de treinrit. Over een half uur zouden we inchecken werd me verteld. In de stationsrestauratie een kop koffie en wat water voor onderweg gekocht. Tijdens het wachten wat gebabbeld met een Amerikaan uit Florida. Hij leek me van oorsprong een Cubaan of wellicht uit Porto Rico. Hij had in het Amerikaanse leger gezeten en had in Duitsland gediend.

Om half twaalf op weg. We werden geëscorteerd door motoragenten die al het verkeer tegen hield als we een weg overstaken. Grappig het leek wel of we met de president van Ecuador op stap waren. In mijn wagon was ik de enige die geen Spaans sprak en dus kreeg ik privé uitleg in het Engels van onze conducteur / gids. Mooie service! Dat gebeurt zeker niet overal weet ik uit eigen ervaring. De Lonely Planet had inderdaad niet gelogen het was een spectaculaire rit over smalle en hoge bruggen, mooie vergezichten en donkere tunnels. Langzaam zakten we af naar het dorpje Salinas waar voornamelijk negers woonden. Hun voorouders hadden vroeger op de suikerriet -en katoenplantages gewerkt of hadden zout gewonnen. In Salinas kregen we eerst een korte demonstratie volksdansen. En achttal meisjes dansten er met een grote fles op hun hoofd. Geen enkele fles viel. Knap! Dat zou me nog in geen honderd jaar lukken. Daarna hadden we tijd om de onvermijdelijke winkeltjes te bekijken en gingen we naar een klein museum waar de zoutwinning werd uitgelegd. Er was ook een restaurant waar we konden lunchen. Volgens mij draaide de hele economie van Salinas op de toeristische treinverbinding die sinds 2012 bestaat. Tot 2010 had het spoor gediend voor normaal personenvervoer. Na de lunch weer terug naar Ibarra. Door de lunch en de warmte zat ik loom in de trein en zo nu en dan vielen me de ogen dicht. Tegen half vijf arriveerden we in Ibarra. Dat gaf me nog de kans om even het centrum door te lopen. Spectaculair vond ik het niet. Maar er waren een aantal mooie kerken, parkjes en ook wel wat koloniale gevels. Maar ik was blij dat er plaats in de trein was want in Ibarra was ik snel uitgekeken. Met de bus terug naar Otavalo. Zo nu en dan stapten onderweg ook wat mensen op. Soms werd er nauwelijks gestopt en sprong men zo wat in de bus. Ook de bijrijder die o.a. de kaartjes verkocht en bagage inlaadde sprong zo nu en dan uit de half rijdende bus om een kaart af te stempelen in een of andere meter die langs de weg stond. Geen tijd te verliezen dus en binnen veertig minuten arriveerden we dan ook in Otavalo. Me wat opgefrist op mijn kamer en toen nog even naar de groentezaak van gisteren gelopen maar die was al dicht. Onderweg begon het te regenen. Dikke druppels! Hopelijk is het morgen droog. Onder de luifels van de winkels gelopen naar visrestaurant Quino. Uitstekende vissoep gegeten en als hoofdgerecht forel. Die viel me wat tegen en heb ik toch echt wel eens beter gehad. Het was deze avond wel wat drukker. Naast mij waren nog een aantal tafeltjes bezet.

Maandag 11 december - Otavalo - El Quinche [GPS] De goede lezer valt het misschien al op. Ik sla zondag 10 december over. Tijdens mijn laatste excursie naar de equator in Quito had ik een kou opgelopen. De eerste dagen had ik daar niet zo last van maar het werd elke dag wat erger. Zondag dan ook besloten om een dag langer in Otavalo te blijven en die had ik voornamelijk in bed doorgebracht. Aan het eind van de middag voelde ik me weer fit genoeg om een paar koffie te gaan drinken in een koffietentje op het Plaza Bolivar. Hier kwam ik ook in gesprek met David, een timmerman van 66 jaar afkomstig uit Florida maar hij had ook veel gereisd en kon daar mooi over vertellen. Daarna nog wat gaan eten in Arbol de Montalvo en toen zat de zondag er weer op. Maandag voelde ik me sterk genoeg om naar El Quinche te fietsen. Bij het ontbijt ontmoette ik een stel uit Roermond die Colombia en Ecuador deden. Ze deden ook aan fietsvakanties en hadden onder andere in Marokko gefietst. Het was gezellig dus wat later op weg gegaan dan ik eigenlijk gepland had. Om Otavalo uit te komen moest ik flink klimmen. Mijn kou was nog steeds niet helemaal over en dat merkte ik vooral bij het klimmen. Zo nu en dan een flinke hoestbui. Maar na 15 kilometer klimmen werd dat dan ook weer beloond met een mooie afdaling. Het weer was verder prima, niet te warm en niet te koud. Het was wel bewolkt maar tegen de middag brak een flauw zonnetje door. Tegen drieën reed ik El Quinche binnen. Een hotel had ik snel gevonden. Het werd ook tijd dat ik zou stoppen want een dreigende lucht hing boven El Quinche. Een man met zijn zoontje wees me erop maar ik had die donkere lucht zelf ook al gezien. Slechts 65 kilometer gefietst maar toch wel moe al zal dat naast de ijle lucht ook wel door mijn kou komen. Ik had sowieso het gevoel dat ik steeds meer begon te wennen aan de ijle lucht. Het inchecken ging rap. Zoals altijd duurt het een tijdje voordat je warm water krijgt bij het douchen. Maar er was in ieder geval warm water. Na het douchen een korte siësta en toen wat inkopen gedaan en het centrum van El Quinche verkend. Veel winkels! En ook heel wat mensen die op straat hun waar verkochten. In Ecuador heb ik het gevoel dat de ene helft van de bevolking de andere helft van alles wil verkopen. Ook leegstaande winkels zie je hier nergens. El Quinche was verder niet echt bijzonder met uitzondering van de kerk. Die was wel opvallend zowel van buiten als van binnen. El Quinche bleek dan ook een bedevaartsoord te zijn en zelfs de Paus had hier een bezoek aan gebracht. Tegen zessen begon het te regenen en daarom maar wat gegeten bij het restaurant naast het hotel. Restaurant was eigenlijk een te grote eer voor deze veredelde snackbar. Maar tijdens mijn wandeling door het stadje had ik niet echt iets beters gezien en mede door de regen vond ik het dan ook wel prima zo. Een keertje snacken is ook niet verkeerd.

Dinsdag 12 december - El Quinche - Papallacta [GPS] Op mijn kamer ontbeten en tegen half negen op weg. Nog even gebabbeld met de eigenaar die me trots zijn carbon racefietsen en mountainbike liet zien. Hij was een fervent wielrenner vertelde hij mij en volgde ook de Tour de France. In het begin meer afdalen dan stijgen. Onderweg kwam ik nog een wielrenner tegen die me vanaf de andere kant van de weg groette. Vlak voor Pfifo een afslag genomen en het serieuze klimwerk begon. Ik zou vandaag stijgen tot 4064 meter. De eerste zeven kilometer verliepen naar omstandigheden prima. Het was pittig klimmen maar te doen. De kwaliteit van het asfalt was goed en er was zelfs een fietspad. Maat je moest wel goed uitkijken want zo nu en dan lag er glas, steengruis of zelfs rotsblokken. Het was een dubbel fietspad wat soms links en dan weer rechts van de weg lag. Men had dan een tunneltje gemaakt om aan de overkant te komen. Omdat het niet druk was ben ik maar gewoon over de weg naar de andere kant gereden. Vanaf kilometer acht werd het toch lastiger en steiler. Vaak zat ik boven de 8% en dat viel niet altijd mee zeker als het meer tegen de 10% ging. Soms stonden er wat verkopers van fruit langs de weg die me altijd vriendelijk groeten met 'buenos diaz'. Zo nu en dan toeterde een auto naar me om me te ondersteunen of werd een hand opgestoken. Na kilometer twaalf werd het weer iets gemakkelijker. Ik bleef wel stijgen maar ik zat op een soort van hoogvlakte. Hier kon ik mijn gemiddelde km per uur wat opkrikken. Maar het werd opnieuw pittig met uitschieters naar 11%. Naast de ijle lucht en de verkoudheid begon ook de vermoeidheid een rol te spelen. Ik moest steeds vaker van de fiets om uit te puffen. Eindelijk na 24 kilometer klimmen, en dan heb ik de rest van de dag nog niet meegeteld, was de top in zicht. Bovenop stond een kapelletje waar menig automobilist stopte om een kruisje te slaan. Een extra jasje aan gedaan want ik ging bijna tien kilometer dalen. De temperatuur zakte bij het afdalen tot een graad of negen. Ik had een paar keer een prachtig uitzicht op de vulkaan Antisana (5758m) met zijn besneeuwde top.

Het afdalen ging rap al moest ik toch blijven opletten voor glas, steengruis en rotsblokken. Tegen vijven reed ik Papallacta binnen en ingecheckt bij La Choza de Don Wilson. Een eenvoudige kamer met een elektrisch kacheltje. Die maar meteen aangezet want dat leek me wel nodig vannacht. Zoals altijd duurde het ook weer minstens vijf minuten voordat het water van de douche warm was. ' s Avonds in het bijbehorende restaurant prima forel gegeten. Alleen de bediening was een beetje langzaam en hele personeel zat voor de open haard tv te kijken. Tot na achten was ik de enige gast en toen werd men opgeschrikt door nog twee toeristen.

Woensdag 13 december - Papallacta - Tena [GPS] Ik kon pas om half negen ontbijten. Redelijk laat als je een rit van 120 km voor de boeg hebt, ook al zat daar zestig kilometer afdaling in. Toch maar gedaan. En deze keer een broodje met gesmolten kaas bij het ontbijt. Weer eens wat anders dan die eeuwige jam. Tegen half tien op weg. Het zonnetje scheen. Eerst 37 kilometer afdalen naar Baerze. Een goede weg en een gemakkelijke afdaling die soepel verliep. In Baerze wat inkopen gedaan. De vriendelijke dame van het winkeltje wilde weten waar ik vandaan kwam en toen ik "uit Holland" antwoordde wist ze me te vertellen dat de Pizzeria tegenover haar winkel een Nederlandse eigenaar had. Na Baerze ging het in het begin een beetje op en af. Maar steeds meer werd omhoog rijden het werkwoord. Ik had verwacht dat ik eerst nog meer zou dalen maar dat was niet het geval. De stijgingen werden alleen maar steviger. Overigens wel door een mooi groen landschap. Ook de weg was lekker rustig en in prima staat. De wind was echter een spelbreker en tegen me. Tegen de bergen hingen flinke donkere wolken. En bij kilometer 65 bleek ik de top bereikt te hebben. Ook hier weer een kapelletje. Een frisse wind stak op en het was mistig door de wolken. Een beetje creepy maar ook wel weer heel mooi. Het deed me denken aan gorilla’s in the mist. Maar na een kilometer dalen begon het te regenen. Mijn regenjasje aangedaan en dat bleek ook hard nodig. Het begon pijpenstelen te regenen en het kwam met bakken uit de hemel! Schuilen was geen optie en het leek er ook niet op dat het snel droog zou worden. Dalen dan maar. Door de regen langzamer dan normaal. Ik wilde geen risico nemen. Twee keer werd ik achtervolgd door een groep honden die zo'n fietser wel geweldig vonden om achterna te rennen. Ik heb een dazer maar bij dit natte weer in een afdaling leek het me beter om mijn handen aan het stuur te houden. Voor bijten heb ik nooit zo'n angst maar wel dat ze tegen mijn fiets oplopen. Ooit wel eens gehad dat een hond tegen de pedaal van mijn fiets knalde toen hij / zij enthousiast op mij afrende en niet meer kon stoppen. Gelukkig was het toen maar een klein keffertje. Het afdalen ging, net als de regen gewoon door. Pas tien kilometer voor Tena stopte het met regenen. Ingecheckt bij La Casa del Abuelo, een sfeervol hostal met vriendelijk personeel. Daarna snel Tena verkennen. Tena had in ieder geval, de indiaan hoog in het vaandel staan. Bij het inrijden van het stadje stond er al een standbeeld van een indiaanse krijger en ook in de stad was er een monument waar de indiaan de hoofdrol vervulde. Tena was niet echt mooi maar wel een levendig stadje. Goed gegeten bij restaurant Marquis. Voor Ecuadoriaanse begrippen een restaurant in de hogere prijsklasse. Volgens Lonely Planet misschien wel het enige echte restaurant in town. Maar goed een enkele keer moet je jezelf een cadeautje geven. De bediening was vriendelijk en vertaalde voor mij de menukaart. Ook heerlijke Chileense wijn en toen ik voor een koffie vroeg kreeg ik meteen een hele kan. Maar goed de twee wijntjes die ik dronk bij het eten daar had ik gisteren een heel menu voor incl. drinken. 's Avonds was het trouwens nog lekker warm. Normaal moest ik bij zonsondergang altijd een jas of trui aan. Daarna bij de loopbrug aan de rivier neergestreken bij Troncos bar. Er was voetbal op tv en de bar was dan ook druk bezet. De clubs kende ik niet maar er werd mooi aanvallend gespeeld dus leuk om naar te kijken. De voetbalwedstrijd werd met 4-2 beslist.

Donderdag 14 december - Tena - Puyo [GPS] Na het goede ontbijt, heerlijke broodjes, op weg richting Puyo. Toen ik de stad uitreed stond een cameraploeg van Ally TV, de lokale zender van Tena, te filmen. Ik moest stoppen en of ik niet mee wilde werken aan een kort interview. Na Armenië, bekijk de video vanaf 10 min 30, nu ook beroemd worden in Ecuador :-) Eerst een voorbereidend gesprekje en daarna werden wat vragen op mij afgevuurd. Ook mijn gps werd gefilmd en toen ik al verder gereden was stonden ze me op te wachten voor een actie shot. Het zou Op YouTube gezet worden volgens de interviewer. Later hun YouYube kanaal opgezocht maar de reportage over mij nooit gevonden. Waarschijnlijk eruit geknipt of verdrongen door belangrijker nieuws. De eerste twintig kilometer ging glooiend op en neer maar meer omhoog dan omlaag. Daarna een flinke afdaling. Het bleef vervolgens tot St. Clara redelijk vlak. In St. Clara geluncht en gebruik gemaakt van de schaduw van een bushokje. De zon brandde behoorlijk. Maar goed dat ik bij kilometer veertig geluncht had want daarna ging het goed en steil omhoog. Ik schat 9% gemiddeld. Onder de acht kwam het zelden en regelmatig zat ik op 10 of 11%. Dat ging zo'n kilometertje of vijf door. Daarna niet meteen dalen maar de, overigens goede, weg bleef op en neer gaan. Pas bij de laatste tien kilometer ging ik stevig omlaag en reed ik Puyo in. Een beetje afgebrande stad en niet echt indrukwekkend. Ingecheckt bij Hostal Las Palmas. Misschien nog wel het mooiste en best verzorgde huis van de stad. Toch maar even het stadje gaan verkennen maar na een ijsje had ik het snel gezien. Terug naar de hostal om een koffie te drinken. 's Avonds geweldig goed gegeten bij het sfeervolle restaurant El Jardin wat bij het park Omaere ligt. Er was ook een hele groep mannen in pak, waarschijnlijk collega's, die er kwamen eten. Ieder van hen zat alleen maar selfies te maken en daarna op zijn telefoon te kijken en niemand sprak met elkaar. Waanzinnig en lachwekkend om te zien. Als je op stap wilt gaan of wilt gaan uit eten in Puyo dan kun je het beste naar Park Omaere lopen. Hier liggen volgens mij toch wel de betere restaurants en bars van de stad. Na het diner terug naar mijn hostal en daar nog een biertje genomen. Morgen zal het een pittige dag worden met veel klimwerk. Tegen een uur of vier werd ik wakker door een enorme stortbui. Hopelijk is het morgen droog.

Vrijdag 15 december - Puyo - Baños [GPS]

Tegen half acht ontbeten en toen op weg. Het was vrij druk op de weg maar na het plaatsje Shell werd het gelukkig wat rustiger. De kwaliteit van de weg was in ieder geval weer uitstekend. Ondanks dat het pas tegen negenen was gaf de thermometer op mijn Garmin al 28 graden aan. De weg begon al snel te stijgen maar ook weer stevige afdalingen zodat de hoogtewinst maar gering was. En ondanks de hitte kreeg ik het koud van de afdalingen. Toch steeg ik langzaam maar zeker naar de hoogte waarop Baños lag. Tussen kilometer 35 en 40 was het zelfs een flinke klim met stijgingen tussen de 8 en 10 %. Onderweg mooie vergezichten, half droge rivierbeddingen en watervallen. Naast klimmen had men ook een aantal goed verlichte tunnels aangelegd variërend van 300 meter tot één kilometer. Eigenlijk mocht je daar niet doorheen fietsen en hadden ze voor fietsers een pad om de tunnel heengeleid. Toch maar gewoon door de tunnels gereden. En dat ging best goed, de weg was niet druk en de tunnel breed genoeg. Behalve de laatste die was behoorlijk smal maar gelukkig was die niet lang. Vooral in de langere tunnels druppelde het water flink naar beneden en als er ander verkeer doorheen reed dan bulderde het goed. Gefietst werd hier ook. Maar dan wel naar beneden. Zo'n vijftien kilometer voor Baños kwam ik de eerste toeristen tegen die downhill reden en dan later werden opgepikt werden. Er reden ook wat openlucht busjes op en neer en bij de ravijnen had je de mogelijkheid tot canoying. Ik dacht de hele tijd dat Baños op 2200 m lag en vroeg me af wanneer de echte klim zou beginnen. Anders zou het laatste stuk behoorlijk steil worden. Maar ik had me vergist. Banos lag slechts op 1800 meter hoogte. Het klimmen ging me vandaag dan ook goed af en ik had de wind mee. In Baños ingecheckt bij Le Petit Auberge. Na het douchen, het water was meteen warm! , kreeg ik nog twee dollar terug van de receptionist. Ze had zich vergist in de prijs. Netjes! Op weg naar het postkantoor om wat ansichtkaarten te posten maar dat was gesloten. In het parkje ernaast kwam ik de Zweed Lars tegen met zijn Steevens fiets. Een gepensioneerde arts en psycholoog van 67 jaar die drie maanden door Ecuador en Colombia fietste. Lars had al heel wat over de wereld gefietst en zeker een uur met hem gebabbeld over van alles en nog wat maar natuurlijk voornamelijk over (fiets)reizen. Ik hoop dat ik op mijn 67ste ook nog zo fit ben. By the way zijn ex was bibliothecaresse :-) maar ik kreeg het koud en had geen jas of trui bij me. Afscheid genomen van Lars en contactgegevens uitgewisseld. Baños is wel een echt toeristencentrum. Bars, Cafés, restaurants, hotels en hostals. Zelfs een Ierse pub en een Grieks restaurant gezien. En verder is er van alles te doen zoals jungletrips, wildwater varen, trektochten en thermale baden. Naast veel activiteiten heeft Baños ook een paar leuke pleintjes en een mooie basiliek. Maar toch is het stadje niet echt mijn ding. Te overprijsd onder andere en het deed me sterk aan Monschau en Valkenburg denken. Maar het trekt vele toeristen en ik kwam er zowaar een aantal bekenden tegen: een Duits stelletje wat ik ontmoet had in mijn hostal in Otavalo en op straat werd ik aangesproken door een Duits / Australisch meisje wat ik al eerder ontmoet had in de Community Hostel in Quito. 's Avonds gegeten in Bambu Steakhouse. Viel tegen vond ik maar ik was de twee vorige avonden dan ook verwend geweest. Ik was nog aan het twijfelen wat ik morgen zou doen. Naar Rio Bamba fietsen zoals eigenlijk de bedoeling was maar dat was een negentig kilometer rit al kon het ook korter maar dan zou ik een backroad moeten nemen en ik had zo mijn twijfels over de kwaliteit. Maar beide varianten gaf me niet veel tijd om de stad te bekijken. Volgens Lars was de hoofdweg behoorlijk druk. En dat zal wel kloppen want beide steden zijn behoorlijk groot. Of direct naar Ambato en daar twee nachten blijven en met de bus naar Rio Bamba gaan. Dan zou ik tijd hebben voor beide steden. Ik denk dat ik voor de laatste optie ga. En een dagje niet fietsen is ook niet slecht. Ambato ligt op bijna 2600 meter dus het wordt sowieso nog een flinke klim morgen vanuit Baños.

Zaterdag 16 december - Baños - Ambato [GPS] Op 16 december 1944 werd Baños de hoofdstad van haar kanton en dat betekend elk jaar feest. En deze morgen begon men met een grote optocht. Het stadje uitrijden zoals ik het me bedacht had ging dan ook niet en ik moest even zoeken en omrijden. Daarna meteen klimmen. Maar na enige tijd ook weer flink dalen en via een hoge brug stak ik een vallei over. De weg was goed, de uitzichten mooi maar het was wel wat druk vond ik. Had wellicht ook met het weekend en de speciale feestdag van Baños te maken. De stijging liep geleidelijk. Alleen voor en na het stadje Pelileo was net een forse klim. Maar goed dat ik even er voor geluncht en gerust had in de schaduw van een aantal bomen. Want het was vandaag ook best wel warm. Ambato is een stad van meer dan 200.000 inwoners dus het duurde wel even voordat ik in het centrum zat. Het is een vrij moderne stad want in de negentiende eeuw heeft men een aantal flinke aardbevingen te verduren gekregen. Veel echt oude huizen en kerken zijn er dan ook niet meer. Ingecheckt bij hotel Roka Plaza gevestigd in een oude koloniale woning en smaakvol ingericht met kunst en antiek. Dit is denk ik wel mijn duurste overnachting, zo'n 48 dollar inclusief ontbijt. Ze schijnen ook een goed restaurant te hebben. Na het douchen even gaan pinnen want mijn creditcard werd vreemd genoeg niet geaccepteerd. Technisch zat er iets niet goed. Daarna wat gaan rusten al was dat moeilijk want er was een trouwerij aan de gang in het hotel. Ondanks de herrie viel ik toch in slaap. Tegen zevenen opgestaan. Het feest was nog steeds bezig en sommige van de gasten waren echt strontzat en moesten ondersteund worden. Dan maar vanavond niet het restaurant van het hotel gaan uitproberen. Uitgeweken naar Restaurant El Alamo Chalet. Een beetje Duits / Oostenrijks sfeertje. Het eten was prima hier. Omdat ik morgen niet ga fietsen was ik van plan om het nachtleven van Ambato te verkennen. De eerste stop was Los Vinitos. Een tip van de Lonely Planet gids maar het viel me wat tegen en mijn tweede fles bier was niet echt koud. Tijd om op te stappen. De tweede bar had 'Bear' in de naam staan. Maar ik vroeg me af of ze nu het zoogdier bedoelde of de Engelse term voor bier en dat ze een spelfout gemaakt hadden. Ik mocht naar binnen volgens de portier maar moest wel vijf dollar betalen. Ik kreeg dan meteen twee flessen bier en een glas in mijn handen gedrukt. Maar wat moet je nou in je eentje met 2 x 0,6 liter? Dat is zo lauw dus een van de flessen maar weggeschonken aan een aantal jongens. Er werd veel gedanst op Zuid Amerikaanse muziek. Maar na het opdrinken van mijn bier had ik het al snel gezien. Toch maar weer verder. Vlak bij mijn hotel lag de Scrop bar met verschillende ruimtes. O.a. Een karaoke ruimte wat je wel meer zag in Ecuador. Uit principe ga ik hier nooit naartoe, ik heb echt geen zin om het geblèr van anderen te horen die mooie popliedjes verkrachten. Maar de Scrop bar had ook een dansruimte. Hier echter een heel ander publiek dan bij 'Bear'. Duidelijk succesvoller en rijker. Er werd voornamelijk cocktails, whisky’s en nauwelijks bier gedronken. Op de kaart stonden zelfs hele flessen whisky en andere sterke drank die je kon bestellen. Bij Scrop tot een uur of twee gebleven toen terug naar mijn hotel. Daar was de deur al dicht en pikkedonker. Twee keer op de bel gedrukt maar geen resultaat. Toen maar eens goed op de ruit gebonsd op de plek waar ik wist waar de receptionist zou moeten zitten. En ja wel hoor daar kwam ze.

Zondag 17 december - Ambato Tot een uur of half negen blijven liggen. Lekker ontbeten en in alle rust want ik had de hele dag de tijd. Daarna de stad in. Omdat het zondag was waren veel winkels dicht. Eerst maar de drie belangrijke pleinen / parkjes van de stad afgelopen. En een kijkje genomen in de nieuwe kathedraal. Maar daar was natuurlijk een dienst aan de gang dus kon niet de hele kathedraal bekijken. Doorgelopen naar de Mercado Central. Vergelijkbaar met die van Quito. Ook hier weer veel fruit, groente, vlees en op de bovenste verdieping kon er gegeten en gedronken worden. Hier zelf ook een heerlijke papaja vruchtendrank genomen. Door naar het grootste museum van de stad: Museo Provincial Casa del Portal. Volgens mijn reisgids zou deze op zondag open zijn. Maar helaas die informatie klopte niet meer. In ieder geval niet deze zondag. Dan maar door naar de botanische tuin met daarin gelegen een aantal historische villa's van rijke families uit Ambato. In de villa's alleen uitleg in het Spaans maar je kreeg door de foto’s en de originele inrichting toch een goed idee van het leven van deze families. Ook de wandeling door de botanische tuin is de moeite waard al is die hier en daar een beetje onderkomen. Hoogtepunt was de plek waar je vlakbij de Ambato rivier kon komen. En verder was het er lekker rustig, ook niet slecht om even weg te zijn van alle stads- en verkeerslawaai. Na twee en half uur had ik het gezien en terug naar het centrum gelopen wat zo'n twee kilometer van de tuin verwijderd lag. Door deze wandeling werd het me meteen duidelijk dat ik morgen Ambato beter via deze weg kon verlaten dan de route die ik oorspronkelijk had uitgestippeld. Koffie gedronken bij El Sabor. Nog wat inkopen gedaan voor de volgende dag. Terug naar het hotel. Daar werd me verteld dat het restaurant vanavond gesloten was. Jammer ik had het graag uitgeprobeerd. 's Avonds weer gaan eten bij Restaurant El Alamo Chalet. Zeker ook geen slechte keuze. Tegen half tien naar bed.

Maandag 18 december - Ambato - Pujili [GPS] Op tijd opgestaan en om half acht aan het ontbijt. Ik werd bediend door de kelner die me ook de eerste dag geholpen had bij de fiets opbergen en mijn bagage naar mijn kamer te brengen. Een prima kerel: Attent en geïnteresseerd. Tegen kwart voor negen op weg na nog even gebabbeld te hebben met de kelner en receptioniste. Daarna op weg. Ik was pas een paar kilometer aan het fietsen toen ik in de verte een vakantiefietser met geel hesje voor me zag rijden. Ik dacht dat het de Zweed Lars was die ik in Baños had ontmoet. Langzaam maar zeker naderde ik de fietser en toen ik hem voorbij reed was ik nog steeds in de veronderstelling dat het Lars was. Lang, zestiger en een geel fluorescerend hesje. Maar het bleek Frans uit Amsterdam te zijn. Hij was net als Lars ook gepensioneerd en was met zijn eerste week Ecuador bezig en daarna zou hij doorsteken naar Colombia. Geweldig leven toch die pensionado's ik kan niet wachten :-). Een tijdje met Frans gebabbeld aan de kant van de weg. Hij wilde aan de linkerkant de drukke E35 vermijden en ik wilde dat aan de rechterkant gaan doen. Dus afscheid genomen van Frans en mijn naam door gegeven. Als hij mij googled gaat hij me zeker vinden. Toen ik mijn fietstocht voorbereide dacht ik dat ik voor deze etappe een alternatieve route, een parallelweg langs de E35, had uitgestippeld. Maar ik kwam er al snel achter dat ik dit om een of andere reden toch niet gedaan had. Foutje bedankt! Maar ik had geen zin om terug te rijden en besloot op de E35 te blijven rijden. Op zich viel dat ook best wel mee want er was een brede vluchtstrook. En het schoot lekker op. Bij San Miguel de Salcedo inkopen gedaan bij een winkeltje en wat water, tomaten en appels gekocht. Ik kreeg er zelfs nog gratis wat extra fruit bij. In een parkje nabij maar een vroege lunch gedaan. Een mooie witte kerk en een koloniale woning had ik als uitzicht. Daarna verder op weg naar Latacunga om daar af te buigen naar Pujili. In Latacunga werd ik nog wat op gehouden door wegwerkzaamheden. Er was een nauwe doorgang opengelaten voor voetgangers maar de school was juist uit en het was er vol van uitgelaten scholieren. Overigens allemaal in schooluniform. Daarna steeg de weg langzaam tussen de 2 en 4 %. Goed te doen dus. Onderweg een aantal mooie muurschilderingen en een met standbeelden versierde rotonde. In Pujili op zoek naar mijn Hostal El Danzante wat ik via Booking.com had gereserveerd. Ik had het al snel gevonden maar het zag er een beetje verlaten uit en het stond te koop. De glazen deur werd met een houten lat dicht gehouden. Maar ik vond een bel en er werd gereageerd. De hartelijke eigenaar liet me meteen binnen. De fiets werd in een aparte kamer geplaatst. De eigenaar was hevig geïnteresseerd in de rohloff naaf en de aandrijfriem. Hij had zelf ook een mountainbike die in de gang van het hotel stond. Een met de naam 'agressor', een mooie tegenhanger van mijn Santos wat toch zoiets als heilige betekent. De kamer was netjes en prima in orde. En ook de douche had heerlijk warm water. Daarna het stadje even gaan verkennen. Er was ook een historisch centrum met een oude kerkje, een parkje en wat koloniale gebouwen waar nu de overheid in bevestigd was. En er was een bibliotheek. Even een kijkje genomen en uitgelegd dat ik in Nederland ook in een bibliotheek werkte. De medewerkster was echter zeer verlegen en bescheiden en durfde me nauwelijks te antwoorden. Maar er kwam nog een andere dame binnen. Yolanda was haar naam, ze sprak een beetje Engels en samen met mijn beetje Spaans was er toch een gesprek mogelijk. Ze werkte voor het kanton van Pujili. Maar ze kon me ook wat over de bibliotheek vertellen. De meeste boeken waren vrij oud, velen zelfs antiquarisch, en konden alleen in de bibliotheek geraadpleegd worden. Een catalogus was er niet. Wel een stuk of twaalf pc's die nog steeds draaiden op Windows XP. Maar er kon op geïnternet worden. Facebook en het kijken van video's was verboden zag ik op een bordje staan. Afscheid genomen van Yolanda. Van de bewaker van het koloniale overheidsgebouw mocht ik nog snel een blik op de binnenplaats werpen. Mooie muurschilderingen van denk ik beroemde / belangrijke mensen uit Pujili. Terug naar het hotel om de boodschappen, die ik onderweg gedaan had, terug te brengen. Mijn hotel had namelijk geen ontbijt. Volgens de eigenaar waren er voldoende ontbijt mogelijkheden in de buurt. En dat zal best maar ik besloot op mijn kamer te ontbijten dan kon ik meteen wegrijden. Toch wel honger en daarom een hamburger genomen bij Rico Pollo naast mijn hotel. Rico Pollo is een snackbar keten die ik al vaker in Ecuador gezien had. Je kunt het een beetje vergelijken met McDonald’s maar je krijgt er wel nog mes en vork, een echt bord en ze brengen je bestelling naar je tafel. Een middagdutje gedaan en toen een eettentje gaan zoeken. Nog even gedacht aan Rico Pollo maar daar hebben ze volgens mij geen bier. Daarom een eettentje iets verderop genomen. Een kaart hadden ze niet al hingen er wat gerechten op de muur en de eigenaar somde snel de mogelijkheden op. Eenvoudig maar prima eten wat je inderdaad met een biertje kon doorspoelen.

Dinsdag 19 december - Pujili - Quilotoa [GPS] Op tijd opgestaan en ontbeten op mijn kamer. Tegen kwart voor negen op weg. Het was meteen klimmen geblazen om Pujili uit te komen. Ik was een kilometer of drie op weg toen Amsterdammer Frans langs de weg stond om me aan te moedigen. Hij ging ook naar Quilotoa maar hij had een auto met gids geregeld. Hij zal er een stuk eerder zijn dan ik. De klim liep geleidelijk omhoog. Zo nu en dan moet je natuurlijk even rusten, drinken en van het uitzicht genieten. Maar het klimmen ging lekker en ik kon een goed ritme houden. Onderweg mooie uitzichten. Volgens mijn teller zat ik op een gegeven moment op bijna 3800 meter. Maar daarna kreeg ik een stevige afdaling tot circa 3300 meter. Daarna klimmen naar Tigua dat op zo'n 3500 meter lag. Daarna weer dalen naar Zumbahua. Dit was vreemd want volgens mijn Lonely Planet gids zou dat juist hoger dan Tigua moeten liggen maar het lag een stuk lager. Als Quilotoa inderdaad op 3900 meter zou liggen dan zou ik nog flink moeten stijgen de laatste twaalf kilometer. Maar ook dit klopt gelukkig niet maar het lag wel een stuk hoger dan Zumbahua. Volgens de Lonely Planet zou het slechts 100 meter hoger moeten liggen maar volgend mijn Garmin maar ook volgens mijn benen was een stuk meer. De laatste vijf kilometer zat ik er helemaal doorheen. Zelfs als de stijging slechts vijf procent was kreeg ik mijn benen nog nauwelijks rond en regelmatig moest ik uitpuffen naast mijn fiets. Vreemd hoe snel je zo snel kunt inzakken. Dan moet ik toch een stuk hoger zitten. Er zaten ook een paar hele pittige en steile bochten bij. Gelukkig was er niet veel verkeer en kon ik de bochten als een spookrijder nemen. Ik wilde inchecken bij Hosteria Alpaka Quilotoa. Ze waren flink aan het uitbreiden dus ik moest even zoeken naar de receptie. In eerste instantie stond ik bij de verkeerde receptie en toen ik geen gehoor kreeg en geen personeel kon vinden dacht ik dan maar bij de buren. Bleek het uiteindelijk dezelfde hostal te zijn. Het inchecken ging rap en de douche was meteen warm. Pas de tweede keer deze vakantie! Het was behoorlijk fris in Quilotoa en me warm aangekleed voordat ik het dorp ging verkennen. Er wonen zo'n driehonderd mensen en volgens mij hebben ze bijna allemaal een souvenirwinkel, restaurant of hostal. Er was een mooi panorama platform gemaakt om het kratermeer te kunnen bekijken. Terug naar de hostal en onderweg geprobeerd om een restaurant te vinden. Maar de ene was dicht en het andere serveerde geen eten meer. Ik had natuurlijk nog wat meer restaurants kunnen aflopen maar ik vreesde dat de boodschap niet veel anders was. In mijn hostal kon ik wel eten. De kaart was klein en ook hiervan had men niet alles. Champignon soep en kip met veel vette friet. Het vulde in ieder geval wel. In het restaurant had men een potkachel staan. Geen overbodige luxe want het was koud! Een aantal Fransen kwamen binnen met de vraag of zij hier nog konden eten want alle restaurant waren dicht. Het duurde zeker drie kwartier voordat ze wat kregen. Gelukkig was het bij mij sneller gegaan. Na het "diner" nog wat gebabbeld met wat andere gasten. Een internationaal gezelschap uit Zwitserland, Canada en Portugal. Maar tegen half tien naar bed.

Woensdag 20 december - Quilotoa - Isinlivi [GPS] Gisteren vergeten om te vragen hoe laat ik kon ontbijten. Tegen half acht stond ik in de eetzaal. De rest was er ook al en zij hadden gisteren wel gevraagd hoe laat het ontbijt startte. Half acht was het antwoord! Maar die ochtend was er geen personeel te zien. Op zoek naar het personeel maar die hadden zich behoorlijk verstopt. Naast de hostal stond een man zijn tractor vol te tanken. En aan hem gevraagd waar het personeel was en waar we konden ontbijten. Ik begreep hem niet helemaal maar we moesten in het grote gebouw zijn volgens hem. En ja hoor daar stonden de dames in de keuken. Het ontbijt werd dus geserveerd in de ruimte waar ik gisteren op zoek was naar het personeel om in te checken. De andere gasten ook maar even gehaald. Het duurde nog even voordat het ontbijt geserveerd werd maar het was wel een prima ontbijtje. Het was wel koud in de ruimte en je kon elkaars adem zien. Afscheid genomen van de andere gasten en op weg. Nog even flink klimmen om Quilotoa uit te komen en daarna voornamelijk afdalen met een heel enkele keer een stevig klimmetje. Een mooie weg die volgens mij gedeeltelijk pas nieuw aangelegd was. Verkeer was er nauwelijks. Ik had in eerste instantie een stuk offroad uitgestippeld maar het was een klein beetje aan het miezeren dus besloot ik maar op de asfaltweg te blijven rijden. Ik schoot goed op. Mooie vergezichten onderweg, kleine dorpjes en hier en daar wat landbouw. En zelfs een mooie haciënda compleet met arena voor het stierenvechten. In Sigchos aangekomen nam ik een offroad weg naar Isinlivi Eerst vijf kilometer flink dalen. Toch ging ik maar zo'n tien kilometer per uur omdat de weg er slecht bij lag met veel kuilen, stenen, gruis etc. In de eerste kilometer blokkeerde een jonge zwarte stier mijn weg. Maar hij bleef gelukkig rustig. Via een bruggetje een riviertje overgestoken. Meestal begint daarna de stijging en zo ook hier. Sommige stukken waren pittig maar meestal viel de stijging wel mee. Maar de slechte ondergrond maakte het al moeilijk genoeg. Er was weinig tot geen verkeer. Toch maar even bij een vrachtwagenchauffeur gevraagd of dit de route naar Isinlivi was en ook bij een passerende boer voor de zekerheid nog eens nagevraagd. Ik had de route van te voren wel uitgestippeld maar Isinlivi stond, vreemd genoeg, niet op mijn opensource map en onderweg kwam ik een aantal keren een verwijzing tegen naar Isinlivi die een andere richting aangaf dan de route die ik uitgestippeld had. Maar zowel het antwoord van de vrachtwagenchauffeur als van de boer bevestigde dat ik mijn route goed uitgestippeld had. Na zes kilometer stijgen zat ik weer net zo hoog als waar ik in Sigchos begonnen was. Ik bleef nu een aantal kilometer op ongeveer gelijke hoogte. Ik zag scholieren naar huis lopen dus Isinlivi was niet ver meer. Nog even gebabbeld met twee boertjes die vroegen waar ik vandaan kwam en hoeveel mijn fiets kostte. Ingecheckt bij Llullu Llama. Het zat er boordevol toeristen. Een gezellige sfeer met al die Belgen, Nederlanders, Zuid-Amerikanen, Zweden, Amerikanen etc. Ook de eerste keer sinds Quito dat ik bij de receptie meteen in het Engels aangesproken werd want het receptiepersoneel bestond uit buitenlanders. Ik kon kiezen voor een slaapzaal of meteen een heel huisje voor me alleen. Maar ik vond het prijsverschil wel erg groot dus besloot voor de slaapzaal te gaan. 's Avonds prima en gezellig gegeten bij Llullu Llama want alle gasten aten samen aan een paar grote tafels. Daarna nog nagetafeld met een aantal flinke potten craftbeer. Tegen tienen naar bed. Morgen zal best een pittig dagje worden.

Donderdag 21 december - Isinlivi - Lasso [GPS 1+ 2] Tegen zeven uit de veren maar het ontbijt begon pas om acht uur. Buiten gekeken naar de wolken die tussen de bergen voorbij dreven. Het panorama was hierdoor telkens anders. Het was een goed ontbijt bij Llullu Llama en tegen negenen op weg. Meteen flink klimmen om Isinlivi uit te komen en de weg zou de eerste vijftien kilometer blijven stijgen tot circa 3800 meter. Zo'n duizend meter stijgen over een gravelweg. Dat viel zeker niet mee en zo’n stijging had ik ook niet verwacht. Mijn gemiddelde was slechts vijf kilometer per uur de eerste vijftien kilometer. Vanaf kilometer tien tot en met twaalf bleef het enigszins op gelijke hoogte tot lichte stijging. Ik dacht dan ook even dat ik het gehad had maar de drie kilometer daarna waren toch behoorlijk pittig. Dat kwam natuurlijk door de hoogte maar ook de gravel speelde een rol. Mijn achterwiel had soms weinig grip. Eindelijk afdalen maar door de gravel moest ik dit voorzichtig doen. Zo nu en dan schoof mijn fiets een beetje door. Daarna veranderde de ondergrond, want ik nam een afslag, in aangestampte klei. Dat reed eigenlijk best lekker maar de klei veranderde in mul zand waar soms niet doorheen te fietsen was. Op zoek dus naar aangestampte stukken. Maar dat was de eerste zes kilometer niet altijd het geval. Zo nu en dan ook stukjes moeten lopen en mijn fiets door het mulle zand moeten duwen. Het was meer een parcours voor Mathieu van der Poel. Ondertussen was het mistig geworden en begon het zacht te regenen. Het was daarom nog moeilijker geworden om over de "weg" te rijden en ik had geen idee waar ik precies zat en wat er om me heen was. Zo nu en dan hoorde ik in de verte muziek of hoorde ik honden blaffen. Gelukkig begon ik weer wat meer af te dalen en het mulle zand werd iets minder. Toen ik door een klein dorpje reed werd de weg wat beter. Het zand werd vervangen door kasseistroken die in Parijs Roubaix niet zouden misstaan. Maar na enige tijd toch eindelijk weer asfalt onder mijn wielen. Ik daalde dan ook snel verder. Voor mij werd een motorrijder belaagd door honden. Daarna was ik natuurlijk hun nieuwe slachtoffer. Maar kinderen langs de weg hielpen mij en begonnen de honden te bekogelen met stenen. Goed zo! Het was niet de eerste keer dat ik in Ecuador belaagd werd door honden. Nu komt dat overal wel eens voor maar Ecuador is toch wel de top op dit gebied. Gelukkig zijn ze meestal niet groot. Eindelijk bij de E35 aangekomen en was toch al tegen vijven dus het werd tijd voor een overnachtingadres. Ik zag een reclamebord van haciënda San Agustin de Callo. Dat leek me wel wat om nog een keer op een haciënda te overnachten. Maar ik wist niet hoeveel kilometer het van de hoofdweg af lag. De batterij van mijn Garmin had er ondertussen de brui aan gegeven dus daar kon ik het ook niet op zien. Een oude man gevraagd en hij vertelde me dat het ongeveer twee kilometer was. Dat was te overzien dus op naar de haciënda. Het was inderdaad ongeveer twee kilometer plus de veldweg die me naar de haciënda bracht. Helaas men was helemaal volgeboekt. De receptionist die goed Engels sprak vertelde me dat het hoogseizoen was. Voor mij was het de eerste keer in Ecuador dat er geen plaats was. Zo nu en dan was ik zelfs de enige gast of kon ik kiezen uit meerdere kamers. Maar hier was het dus vol. Jammer! Terug naar de hoofdweg, terug naar Lasso. Naderhand de prijzen van de haciënda op hun site bekeken en een overnachting bleek zo’n 400 dollar te kosten incl. maaltijden en excursie. Iets minder dan de helft van wat ik in 3 weken Ecuador heb uitgegeven :-) Een stukje van de weg afgereden en juist toen ik wilde gaan vragen zag ik een soort motel liggen. Het zag er donker en gesloten uit maar toen ik het terrein op reed hoorde ik 'buenos tardes senor' en stond de receptioniste van Hosteria Cotopaxi Tour voor mijn neus. En ze hadden plaats. Volgens mij was ik hun enige gast. Hier dus geen hoogseizoen. Ik kon er zelfs nog eten in het restaurant mits ik uiterlijk om zevenen zou komen eten want om acht ging het restaurant dicht. Kamer één kreeg ik. Maar terwijl ik mijn fietstassen naar binnen aan het dragen was hoorde ik constant de rookmelder piepen. Een teken dat de batterij vernieuwd moet worden. Terug naar de receptie om te vragen of ze de batterij konden vervangen. Volgens de receptioniste was het normaal dat de rookmelder piepte. Haar uitgelegd dat dit niet het geval was. Ze had geen reserve batterij en ik kreeg een andere kamer. Helaas was het water van de douche niet warm. Ik heb de douche wel tien minuten laten lopen maar geen resultaat. Dan maar wat sneller douchen. Tegen zevenen me gemeld bij het restaurant. Prima eten alleen het bier was lauw. Maar ik was al blij dat ik hier kon eten. Maar wat een verschil met gisteravond toen ik met allerlei mensen kon babbelen, eten en een biertje kon pakken. Vandaag was ik solemio. Maar naar bed gegaan en onder de dekens liggen lezen. Dat is ook geen straf. Zeker niet na zo'n intensief dagje waar eigenlijk niets ging zoals ik het verwacht had. Eigenlijk had ik twintig kilometer noordelijker willen zitten vandaag maar dat was me niet gelukt.

22 december - Lasso - Quito [GPS] Tegen achten gaan ontbijten. Deze keer zelfs met ham en kaas. Het ontbijt kostte vijf dollar maar toen ik met een twintig dollar biljet wilde betalen had men geen wisselgeld. Dus voordat ik kon vertrekken moest ik eerst op zoek naar wisselgeld. Bij een winkeltje wat water gekocht en nu kon ik het ontbijt ook betalen. Ik begon eigenlijk meteen te klimmen vanuit Lasso. De eerste vier kilometer nog geleidelijk maar de volgende tien waren toch wel stevig. Ik schat gemiddeld zeker zeven procent. De E35 was druk maar door de brede vluchtstrook had ik er weinig last van. Grotendeels bestond de weg uit drie rijstroken per rijrichting. Na veertien kilometer had ik een gemiddelde van 9,5 km per uur. Maar de volgende vijftien ging flink naar beneden en mijn gemiddelde steeg. Zo'n veertien kilometer voor Quito werd het een stuk drukker en zo nu en dan werd de weg ook smaller of was de vluchtstrook verdwenen. Minder prettig rijden dus. Geluncht bij een tankstation waar je een mooi uitzicht had op de bergen. Als je eenmaal in Quito bent is het klimmen zeker nog niet afgelopen en ik heb zeker nog twee flinke hellingen moeten beklimmen die me tot boven de drieduizend meter brachten. Ver beneden mij lag Quito. Gereden over de Av. Simon Boulevard die me dicht bij het centrum bracht. Daarna afdalen naar de stad. De hele etappe van vandaag was toch zo'n zeventig kilometer lang geweest. Weer ingecheckt bij Community Hostel. Na het douchen mijn fiets ingepakt. Mijn fietsdoos hadden ze gelukkig bewaard. In de berging stonden nog twee fietsen die van twee Fransen bleken te zijn die een fietstocht maakten door Colombia, Ecuador en Peru. 's Avonds goed gegeten bij de "Chinees" waar ik bij de start van mijn vakantie ook al een keer gegeten had. Daarna koffie gaan drinken bij San Mateo's. Vervolgens neergestreken bij de bar van Bandido Brewery. Heerlijke getapte biertjes hier maar belachelijk veel personeel achter de bar. Ik telde er vijf terwijl ze het volgens mij ook gemakkelijk met zijn tweeën hadden afgekund.

23 december - Quito Mijn laatste uurtjes in Quito. Nog even genieten van het zonnige weer en de Zuid-Amerikaanse sfeer. Wat door het oude centrum gelopen, koffie gedronken bij San Mateo's en geluncht bij een van de eetstalletjes van de Mercado Central. Terug naar Community Hostel om te worden opgepikt voor de transfer naar het vliegveld. Om twee uur afgesproken maar de chauffeur, Omar, was er nog niet. Om tien over twee kwam hij aanzetten. “Oeps we hebben een probleem meneer ik wist niet dat ik jou met de fiets moest wegbrengen” was zijn antwoord. “Ik heb namelijk om half drie een excursie met een groep mensen en dan heb ik de van nodig. Het plan was eigenlijk dat mijn vrouw je naar het vliegveld zou brengen maar in die auto past geen fiets”. Ai! Ik had het de receptionist van de hostel nog zo gezegd dat het een grote auto moest zijn in verband met de fiets. Ik dacht er al aan om een pick-up truck op straat aan te houden en een fikse beloning te geven als die me naar het vliegveld zou brengen. Maar Omar was al aan het proberen om de fietsdoos in de auto van zijn vrouw te duwen. Dat ging natuurlijk niet lukken. Kan de achterbank niet naar beneden vroeg ik dan past het wellicht. Maar dat ging niet. Omar had een oplossing en kwam terug met touw, een spanband en een drietal spinnen. De fietsdoos werd op het dak van de auto gelegd en stevig vastgebonden. Op zich lag het solide maar of het ook zou blijven liggen als we over de snelweg naar het vliegveld zou rijden inclusief alle steile afdalingen en stijgingen? In mijn verbeelding zag ik de fietsdoos al over de voorruit schuiven. Maar Omar had er alle vertrouwen in. Vamos op weg naar het vliegveld! Ondanks de drukte in het begin van de rit arriveerden we binnen drie kwartier op het vliegveld. Bij de incheckbalie kreeg ik meteen voorrang wegens de grote fietsdoos en binnen dertig minuten had ik dan ook alles achter de rug en zat ik in een "outback café" vlakbij mijn gate koffie te drinken. Al met al ging het sneller dan ik dacht al was het even peentjes zweten. Nog even op internet. Het wifi wachtwoord was niet voor vegetariërs bedoel want dat was "eatmoresteak". Maar toen ik terug bij de gate was werd mijn naam opgeroepen en moest ik mij melden bij de balie. Mijn fiets moest extra gecheckt worden en ik moest mee naar de bagageafhandeling. De doos werd opgesneden en er werd naar de fiets gekeken. Daarna ging ik en mijn fiets naar de vliegveldpolitie en kreeg ik wat extra vragen gesteld zoals ‘is het een nieuwe fiets en heb je die hier gekocht’, ‘heb je hier competitie gereden’ en ‘welke route heb je gereden en of ik dat kon bewijzen met foto’s’. Die foto’s had ik op mijn iPad staan en na nog wat getikt te hebben op het frame van mijn fiets werd ik geloofd. Mijn fietsdoos werd opnieuw dichtgeplakt en ik kon weer naar de incheckbalie. Wat een gezeur allemaal maar het was wel eens interessant om achter de schermen van de bagageafhandeling van een vliegveld te kunnen kijken. De vlucht verliep voorspoedig en omdat ik ’s nachts vloog ook redelijk wat geslapen. Klokslag half twee landde ik op Schiphol. Een geslaagde vakantie was weer voorbij.

Handige links en literatuur

Lonely Planet Ecuador & The Galapagos Islands

Ecuador dagboek van Wim Leeuw

Fietsreizen van eenzame fietser Erik Nomden

Reisverslag Ecuador familie van Velzen

Alexander Ramselaar

Cycletours groeps fietsvakantie Ecuador [mijn vakantie is gebaseerd op deze route]

Mijn foto’s van deze fietsvakantie op Flickr

Mijn GPS routes door Ecuador

#ecuador #cycling #fietsvakantie #fietsvakanties #fietsroutes #fietsen

0 notes